Χαμένες μνήμες...

Χαμένες μνήμες... Χαμένες εικόνες... Χαμένες παραδόσεις... Χαμένοι χοροί...

Δύο κορίτσια, ή καλύτερα δύο "μικρές κυρίες" με το επίσημο ντυσιματάκι τους και τις γυναικείες τσαντούλες τους στέκονται πιασμένες χέρι χέρι στην αυλή μίας εκκλησίας. Πόσο οικίες μας φαίνονται κάποια στοιχεία και πόσο μακρινά παράλληλα. Το χρυσό σταυρουδάκι που φορούσαμε όλοι παιδάκια. Το χοντρό καλτσόν που φορούσαν τα κορίτσια για να μην κρυώνουν. Το παλιομοδίτικο χτένισμά τους (ίσως ξαναγίνει της μόδας, εξάλλου όλα γυρίζουν). Το γρασίδι στο έδαφος που μόνο στην εξοχή μπορείς να το βρεις πια.

Πίσω από τις μικρές κυρίες κάποιες άλλες γυναίκες στο προαύλιο μίας εκκλησίας, γυναίκες χορεύουν. Οι μεγαλύτερες σέρνουν τον χορό ενώ οι νεότερες ακολουθούν. Πόσο πιό άνετες φαίνονται οι μεγαλύτερες οι οποίες φοράνε σκούρα χρώματα ενώ οι νεότερες με πιό ανοιχτά χρώματα στα ρούχα τους έχουν στριμωχτεί στην ουρά με αμηχανία προσπαθώντας να αποκτήσουν τον ρυθμό και να ακολουθήσουν τον χορό σωστά...

Στο τοίχο της εκκλησίας κάθονται οι μεγαλύτερες γυναίκες που παρακολουθούν το θέαμα. Ίσως κάποιες που είναι στο χορό να είναι εγγονές τους και τις καμαρώνουν. Κάποιες όρθιες χτυπάνε και παλαμάκια δίνοντας το ρυθμό.

Και μέσα από αυτές τις εικόνες σου ρχεται η μελωδία της παραδοσιακής μουσικής. Τις γιαγιάδες να τραγουδάνε με την μοιρολογίτικη φωνή τους. Κάποιες άλλες να κρατάνε τον ρυθμό με τα παλαμάκια ενώ το τραγούδι να ακούγεται σαν ψίθυρος από τις νεότερες γυναίκες που το χορεύουν. Τότε μία άλλη φωνή, ίσως ανδρική λέει "κοιτάξτε τον φακό"... Τσαφ ο θόρυβος της φωτογραφικής μηχανής. Το αποτέλεσμα;... Μία στιγμή αποθανατισμένη για τα επόμενα χρόνια που θα προκαλεί νοσταλγία και συγκίνηση σε κάθε άνθρωπο που θα πέφτει στα χέρια του αυτό το ντοκουμέντο...

Στιγμές ξεχασμένες, χαμένες... έχουμε ξεχάσει τις ρίζες μας... έχουμε ξεχάσει τις παραδόσεις μας... έχουμε την μουσική μας... Έχουμε χάσει την αγάπη μας για αυτόν τον τόπο...