Ένας χρόνος λειτουργίας του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης

Σαν να μην πέρασε μία μέρα από την μέρα που γίνανε τα εγκαίνια. Εξαντλημένοι από την πολύχρονη προσπάθεια με αντίπαλο τον χρόνο καταφέραμε και βγήκαμε νικητές. Υπουργοί πήγαιναν και έρχονταν αλλά εμείς σταθεροί στις θέσεις μας πολεμούσαμε για να κερδίσουμε ένα στοίχημα που είχαμε βάλει με τους εαυτούς μας. Τα καταφέραμε. Ο καθένας έβαλε ένα λιθαράκι σε αυτό το στολίδι που βελτιώνει την εικόνα της Αθήνας και της Ελλάδος.

Ένα χρόνο μετά βλέπω τον κόσμο που το επισκέπτεται. Τον ενθουσιασμό του. Το ενδιαφέρον του. Και το κυριότερο την επιθυμία του να το ξαναεπισκεφθεί. Όσους φίλους μου έχω ξεναγήσει μόνο καλά λόγια έχουν να πουν (εκτός από έναν, τον Γιάννη).

Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Δύο εκατομμύρια επισκέπτες μέσα σε ένα χρόνο. Μικρό ποσό σε σχέση με άλλα ευρωπαϊκά μουσεία αλλά τεράστιος αριθμός για τα δεδομένα της Ελλάδας. Το άσχημο είναι πως πάνω από τους μισούς είναι τουρίστες και ξένοι και το υπόλοιπο Έλληνες.

Πως γίνεται να ζητάμε τα μάρμαρά μας πίσω όταν λιγότερο από ένα εκατομμύριο Έλληνες έχουν επισκεφθεί το χώρο αυτό (και οι περισσότεροι πάνω από δύο φορές οπότε μειώνεται ο αριθμός των προσώπων) σε μία πόλη των πέντε εκατομμυρίων. Μεγάλη η αδιαφορία του Έλληνα τελικά. Μόνο τσαμπουκάς... μόνο φωνές... Και σεβασμός μηδέν, όπως και το ενδιαφέρον. Μακάρι κάποια στιγμή να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε την λάθος στάση μας...