Γράμμα από έναν αριστερό φίλο

Σχετικά με το κείμενο που έγραψα για την Αριστερά την Παρασκευή (διαβάστε εδώ), ένας φίλος μου έστειλε το παρακάτω mail, το οποίο βρίσκω ενδιαφέρον κι αφού πήρα άδεια από τον ίδιο το δημοσιεύω σήμερα μιας και αύριο έχουμε Πρωτομαγιά. Μία μέρα που για πολλούς έχει χάσει το νόημά της διότι η μέρα αυτή δεν είναι αργία αλλά απεργία.
Το κείμενο που έλαβα ήταν το εξής:

…Είδα αυτά που γράφεις και σου στέλνω μερικούς στοίχους. (Να σημειώσω ότι έχουν γραφεί από πολιτικό εξόριστο στην Μακρόνησο την περίοδο της χούντας). Αυτά τα λίγα για το τι πιστεύω εγώ να είναι "αριστερά"... Η ανάγκη να μάχεσαι και να αισθάνεσαι πως υπάρχει ελπίδα. Δεν είναι ο Τσίπρας, η Παπαρήγα κοκ αριστερά. Αριστερά είναι ο καθένας μας που βλέπει το δίκιο. Που ζει και συμπεριφέρεται με αυτά τα πιστεύω. Που δεν περιμένει ηγέτες να τον βγάλουν από το τέλμα, αλλά που σηκώνεται κάθε φορά και ας ξέρει πως θα ξαναπέσει! Όσο και να ακούγεται ουτοπικό: ΕΜΕΙΣ θα δείξουμε το δρόμο!


Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά μια υπόγεια σήραγγα
μ’ ένα σουγιά, μ’ ένα πιρούνι, με τα νύχια.


Σκάβαμε τις πέτρες ξέροντας πως θα φτάσουμε
το πολύ ως τη θάλασσα.


Κι όμως μας ήταν ανάγκη να βλέπουμε
τα χέρια μας να ζούνε.


Μου ήταν ανάγκη να βλέπω
πως κοντεύω πόντο πόντο να σε φτάσω!


ΥΓ: Με αριστερή ρητολογία ανέβηκε και το ΠαΣοΚ... αυτά ενδεχομένως να κάνουν και οι Τσίπροπαπαρήγες που θα ακολουθήσουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι η αριστερά δεν μπορεί. Οι άνθρωποι είναι λίγοι! Μένει να ελπίζουμε, όχι σε φωτισμένους ηγέτες πια, αλλά σε συνειδητοποιημένα ΕΓΩ που θα ξεπεράσουν μια για πάντα την ριζωμένη ανθρώπινη ανάγκη για φυλάρχους...
ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΑΜΕ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ (Το ίδιο προσπάθησε να περάσει - για επικοινωνιακούς λόγους εκείνος - ο Τσίπρας. Δεν μένει άλλη λύση. Δεν πρέπει να αφήσουμε στις ΠΑΣΟΚΟΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ τον πρώτο λόγο. Στην κοινωνία έχουν τον τελευταίο - γιατί όχι και στον σχηματισμό κυβέρνησης...)

Βαϊμάρη 1932 - Αθήνα 2012

Ετοιμαστείτε!
Σε μία βδομάδα από σήμερα τελειώνουν τα ψέματα και θα δούμε κατά πόσο είμαστε υπεύθυνος λαός ή κότες.
Τα πράγματα όμως είναι περισσότερο πολύπλοκα. Θα ξεκινήσω πρώτα απ΄όλα με την ακροδεξιά για μία ακόμη φορά. Το "Ετοιμαστείτε" πηγαίνει περισσότερο στην παρουσία του ακροδεξιού αυτού κόμματος στην Βουλή. Ετοιμαστείτε λοιπόν για εικόνες σαν αυτή της Βαϊμάρης (που παρουσιάζω και στην σημερινή ανάρτηση).
Μην ενοχλείστε. Το 7 με 8% του ελληνικού λαού τους θέλει εκεί μέσα, ποσοστό μικρότερο σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Αλλά το θέμα είναι πως θα τους βάλουμε μέσα στην Βουλή.
Τελικά η Ιστορία επαναλαμβάνεται;
Την απάντηση την δίνει ο Χάινριχ Α. Βινκλερ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου, ο οποίος λέει το εξής σωστό: "Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά κρούει τον κώδωνα του κινδύνου."
Με λίγα λόγια, "Ξυπνήστε, συνέλθετε λίγο και διαβάστε λίγο ιστορία αν δε θέλετε να επαναληφθούν τα ίδια λάθη του παρελθόντος!"
Δυστυχώς όμως αυτοί οι άνθρωποι (ημιμαθείς, άβουλοι, επιφανειακοί, ευθυνόφοβοι κ.τ.λ.) είναι που αλλάζουν την ιστορία και ανεβάζουν μελλοντικούς δολοφόνους στην εξουσία.
Στη Γαλλία υπάρχει η εξής παροιμία: "Οι καλοί πολιτικοί μένουν στα σπίτια τους γιατί υπάρχουν κακοί ψηφοφόροι!"
Παράλληλα τελείως τυχαία(!!!) βγήκε μία δημοσκόπηση στον αέρα όπου δείχνει πρώτη επιλογή ψήφου τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και δεύτερους του Καμένους. Βρίσκω αρκετά επικίνδυνο αυτό το δημοψήφισμα και ιδιαίτερα ύπουλη την κίνηση αυτού που το έβγαλε στον αέρα και βούισαν όλα τα ιστολόγια. Φυσικά αναφέρομαι στον κύριο Χίο (άνθρωπος με ακροδεξιές απόψεις). Κάποτε έγινε μία χούντα στην Ελλάδα για να αποτρέψει την πορεία της Αριστεράς προς την εξουσία κι όλα έναν μήνα πριν τις εκλογές (26 Μαϊού 1967 θα γίνονταν τότε οι εκλογές). Δε θέλω να γίνω λαϊκιστής αλλά καλό είναι να χουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα διότι είναι περίεργοι καιροί.
Κι ας πάμε και στην Αριστερά (που έθιξα προχθές). Επειδή το έψαξα πολύ το θέμα με την πρόταση του Τσίπρα να συνεργαστεί με τους Ανεξάρτητους Καμένους, θα ήθελα να του πω το εξής. Μία παρόμοια πρόταση είχε ακουστεί και παλιότερα. Η πρόταση ήταν η εξής: "Κομμουνιστές, αριστεροί, συνοδοιπόροι, όλοι ίδιοι είναι και όλους πρέπει να τους μαντρώσουμε στη Γυάρο."
Αυτό το είχε πει ο Γεώργιος Γεωργαλάς.
Κι ο νοών... νοείτω. 

Ατρόμητος τίτλος

25ος Τίτλος για τον Ολυμπιακό.

15ο Ντάμπλ στην ιστορία της ομάδας μας.

Ένας εξαιρετικός αντίπαλος, ο Ατρόμητος.

Ένας υπέροχος κόσμος, του Ολυμπιακού.

Το χειροκρότημα των ερυθρόλευκων οπαδών προς τους παίκτες του Ατρομήτου δίνουν μία ελπίδα για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Δύο κίονες της Ακρόπολης, μάρτυρες της σεισμικής ιστορίας της Αθήνας

Οι γιοι ή έστω τα εγγόνια των αρχιτεκτόνων και των τεχνιτών που δημιούργησαν το Ερέχθειο ήταν αυτοί, που κατασκεύασαν και τους δύο χορηγικούς κίονες, που σώζονται...
στο δυσπρόσιτο τμήμα της νότιας κλιτύος της Ακρόπολης, ακριβώς κάτω από το τείχος της και ακριβώς, επίσης, πάνω από το μνημείο του Θρασύλλου. Γιατί μόνον αυτοί μπορούσε να κατέχουν τις γνώσεις, την τεχνική ικανότητα και τα εργαλεία των παλαιοτέρων για τέτοια έργα.
Πρόκειται για το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε η επιστημονική μελέτη, που με επικεφαλής τον πολιτικό μηχανικό κ. Κώστα Ζάμπα είχε ως αντικείμενο την διερεύνηση της ιστορίας των δύο κιόνων, την ανάλυση της σεισμικής συμπεριφοράς τους και τη συσχέτισή της με σεισμούς του παρελθόντος. Στη μελέτη συμμετείχαν ο ακαδημαϊκός κ. Ν. Αμβράζης με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αρχαιοσεισμολογία, ο αρχιτέκτονας κ. Κωνσταντίνος Μπολέτης μελετητής και αναστηλωτής του μνημείου του Θρασύλλου και η γεωλόγος κυρία Ι. Ζάμπα. Πρέπει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα επιλέχθηκε μεταξύ εκατοντάδων άλλων προτάσεων για την χρηματοδότησή του από το Ίδρυμα Ι. Λάτση στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος «Επιστημονικές Μελέτες» που διανύει ήδη το 5o έτος υλοποίησής του.

Άνισοι σε ύψος αλλά όμοιοι μεταξύ τους, καθώς είναι φανερό ότι ανήκαν στο ίδιο οικοδομικό πρόγραμμα οι δύο κίονες του βράχου της Ακρόπολης σώζονται σε εξαιρετική κατάσταση παρά τις φυσικές και ανθρωπογενείς καταστροφές που έχουν υποστεί μέσα στους αιώνες. Σε όλες τις εποχές άλλωστε, όπως λένε οι μελετητές τους λειτούργησαν ως τοπόσημο της νότιας κλιτύος, λόγω της θέσης και του μεγάλου μεγέθους τους με αποτέλεσμα να έχουν απεικονισθεί ή περιγραφεί από όλους σχεδόν τους πολιορκητές, περιηγητές ή μελετητές της Ακρόπολης. Το γεγονός μάλιστα ότι στέκονται ως σήμερα στη θέση τους «αποτελεί μια μαρτυρία περί της χαμηλής σεισμικότητας της Ακρόπολης», αναφέρεται στη μελέτη.
«Οι δύο κίονες κατασκευάστηκαν στα τέλη της κλασικής - αρχές της ελληνιστικής εποχής και αποτελούν εξαίρετα έργα της αρχαίας ελληνικής τέχνης, τόσο όσον αφορά στον εξαιρετικά πρωτότυπο και ανεπανάληπτο σχεδιασμό τους, όσο και στην υψηλή κατασκευαστική τους ποιότητα» αναφέρεται εξάλλου στο πόρισμα, κάτι σημαντικό αφού ως σήμερα θεωρείτο ότι ανήκαν στη Ρωμαϊκή εποχή.

Από τους δύο ο ανατολικός κίονας είναι ψηλότερος (10,27) μέτρα, στηρίζεται σε κρηπίδα (2,41μέτρα) και διαθέτει κυματιοφόρο βάση με δυο σπείρες, έξι σπονδύλους και τριγωνικό κιονόκρανο κορινθιακού ρυθμού, το οποίο παρ΄ ότι έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα από οβίδες διατηρεί την εξαιρετική ομορφιά του και σε κάποια σημεία το αρχικό του χρώμα: γαλάζιο και κόκκινο.
«Το εύρημα είναι πολύ σημαντικό, γιατί τα ίχνη της αρχαίας πολυχρωμίας είναι σπανιότατα στα μνημεία της Ακρόπολης, αφού περιορίζονται σε απειροελάχιστα ίχνη, τα περισσότερα από τα οποία σήμερα εντοπίζονται μόνον με ειδικέςακτινογραφικές μεθόδους», λένε οι μελετητές προσθέτοντας πως: «Η μορφή του κιονόκρανου δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, αλλά και δεν κατασκευάστηκε στην αρχαιότητα άλλο κιονόκρανο που να το μιμείται. Μολονότι η κατεργασία του μαρμάρου δεν έχει την ακρίβεια των δωρικών και ιωνικών κιονόκρανων των μνημείων της Ακρόπολης, ούτε την ακρίβεια που ήδη επισημάναμε στη βάση και τους σπονδύλους του κίονα, στο κιονόκρανο αυτό και το όμοιο του γειτονικού κίονα, έχουμε μια ευφυή, πρωτότυπη και ανεπανάληπτη αρχιτεκτονική σύλληψη, που προκαλεί το θαυμασμό». Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια εδώ ότι οι μορφές των φυτών που αποδίδονται στο κιονόκρανο θυμίζουν το λυχναράκι ή λουμίνια που φύεται αυτοφυώς στο βράχο της Ακρόπολης ακόμα και σήμερα.
Ο δυτικός κίονας εξάλλου με ύψος 8,79 μέτρα και ύψος της κρηπίδας 1,89 μέτρα αποτελείται από πέντε αρράβδωτους σπονδύλους με κιονόκρανο όμοιο με αυτό του ανατολικού κίονα, αλλά μικρότερο Η κατάσταση διατήρησής του όμως, είναι πολύ καλύτερη του ανατολικού. Σημαντικά, κατόπιν αυτών είναι τα συμπεράσματα της μελέτης: Και πρώτα απ΄ όλα η «λεπτότατη ένταση των κορμών των δύο κιόνων, που όμοιά της μόνο στους κίονες του Ερεχθείου επετεύχθη»! Ο ευφυής σχεδιασμός των μοναδικών κορινθιακών κιονόκρανων. Ο πρωτότυπος και πλούσιος φυτικός διάκοσμος, παρ΄ ότι δεν είναι αυτοσκοπός.
Η έκκεντρη εγκοπή για την υποδοχή ανυψωτικής διάταξης στον ανατολικό κίονα που είναι παρόμοια με αντίστοιχες εγκοπές στον Παρθενώνα. Η υψηλή ποιότητα εργασίας στη διαμόρφωση των κρηπίδων με τις λεπτοδουλεμένες βελονισμένες επιφάνειες. Οι σύνδεσμοι μορφής διπλού «Τ» που παραπέμπουν τόσο στο Θρασύλλειο όσο και στη στοά του Ασκληπιού. Κατατομή βάσεων, παρόμοια με του Ερεχθείου. Και ακόμη η εξαιρετική κατεργασία των σπονδύλων.
Αποκαλυπτική ήταν η μελέτη τέλος, όσον αφορά τη σεισμική τους καταπόνηση καθώς διαπιστώθηκε ότι οι κίονες είχαν δεχθεί στο απώτερο παρελθόν μία τουλάχιστον ισχυρή σεισμική καταπόνηση, η οποία προκάλεσε σημαντική διαταραχή τους, παρ΄ όλα αυτά όμως αυτός ο σεισμός δεν έχει καταγραφεί από άλλες πηγές, άρα έχουμε ένα νέο δεδομένο για τη σεισμική ιστορία της Αθήνας.

erroso.blogspot.com

Μας λείπει μία σοβαρή Αριστερά!

Έχω απογοητευτεί πλήρως με την ελληνική Αριστερά. Το 'χω δηλώσει αρκετές φορές από δω μέσα (  Στον αστερισμό της αριστεράς , Μπελογιάννης, Για τα πανηγύρια... , Η κατάντια του Κ.Κ.Ε. ). Δεν είναι κάτι καινούργιο από μεριάς μου η στάση μου αυτή προς αυτούς τους ανθρώπους, από τους οποίους περιμένω κάποιο επίπεδο μόρφωσης και παιδείας.
Ευτυχώς που το Κ.Κ.Ε. είπε από μόνο του πως δεν ανήκει στην Αριστερά, οπότε κι εγώ δε θα ασχοληθώ μαζί του μιας και για πρώτη φορά ακούστηκε κάτι σωστό κι από αυτούς. Δε μπορεί να θεωρηθεί Αριστερά ένα κόμμα που υποστηρίζει ολοκληρωτικά καθεστώτα. Μεγάλη στιγμή του debate της Τετάρτης στο Bios ήταν όταν η υποψήφια βουλευτής τους Κ.Κ.Ε. θίχτηκε όταν μίλησε κάποιος προσβλητικά προς τον Στάλιν και το καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης και ζήτησε να απαντήσει επειδή το θέμα έθιγε εκείνην και το κόμμα της!!!
Φυσικά όταν κατάλαβε την βλακεία της ήταν αργά διότι το γιουχάισμα του κοινού ήταν έντονο και κάλυπτε κάθε δικαιολογία της.
Η Δημοκρατική Αριστερά μπορεί να έχει κάποιους σοβαρούς εκπροσώπους και νέα πρόσωπα αλλά δε παύει να είναι το δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ κι αυτό την κάνει ως κόμμα, ύπουλη. Δε θα προσέφερα την ψήφο μου εύκολα εκεί (για το Κ.Κ.Ε. ούτε λόγος).
Κι ας έρθουμε στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. που ανάρτηση αυτή γράφτηκε για εκείνον. Λοιπόν τόσο η υποψήφια βουλευτής Ζωή Κωνσταντοπούλου που όλοι μας γνωρίσαμε κι... ακούσαμε την Τετάρτη στο Bios όσο κι ο Παναγιώτης Σκούτας σήμερα το πρωί που τον άκουσα ραδιοφωνικά με απογοήτευσαν πλήρως. Η κυρία Κωνσταντοπούλου με εκνεύρισε με τον ξύλινο λόγο της που δε μπορούσε να αποβάλλει παίζοντας έτσι με τα νεύρα μας όπως επίσης με την συμπεριφορά της χάλασε την εικόνα της.
Ο κύριος Σκούτας σήμερα το πρωί μας έλεγε μαλακίες για τους μετανάστες. Ακόμα κι εμένα με ενόχλησαν οι ακραίες φιλελεύθερες απόψεις του. Δε γίνεται να μην υπακούς της Συνθήκη του Δουβλίνου όταν ο ίδιος ο Τσίπρας ξαφνικά αποφάσισε πως το ευρώ είναι καλό για τον τόπο μας. Επίσης ο Σκούτας υποστήριζε την κατάληψη της αγοράς στη Κυψέλη. Ένα μέρος όπου γίνεται διακίνηση ναρκωτικών κάτω από την "προστασία" του Τσίπρα κι η αστυνομία δεν μπορεί να επέμβει επειδή δε της δίνει άδεια ο δήμος, δηλαδή ο κύριος Καμίνης.
Σήμερα που άκουγα το ραδιοφωνικό debate με θέμα τους μετανάστες της Ελλάδας, μπορώ να πω πως η στάση της Αριστεράς με απογοήτευσε. Αντιθέτως βρήκα λογικές και ενδιαφέρουσες τις προτάσεις της Δεξιάς (δυστυχώς μου συνέβη κι αυτό).
Η άποψή μου πάνω στο θέμα των μεταναστών στην Ελλάδα θα το θίξω αύριο.
Κλείνοντας θα αναφερθώ λίγο στον κύριο Τσίπρα.
Αλέξη άκουσε με καλά. Σε καταλάβαμε. Είσαι ο πρώτος αριστερός πολιτικός που θέλει σαν τρελός την εξουσία (κάτι σαν τον Σαμαρά της Αριστεράς) αλλά το να ζητήσεις βοήθεια από τον Καμένο, δε το περίμενα. Σε καψαν οι Ανεξάρτητοι καμένοι Έλληνες. Όσο για την ιδέα σου να έχεις την Αλέκα για πρωθυπουργό θα σου πω το εξής. Αν ποτέ συμβεί αυτό, ξέχνα τα σαλόνια των Β. Προαστίων και τις γραβάτες. Θα φοράς την ίδια στολή με τον υπόλοιπο κόσμο και θα δουλεύεις σαν το σκυλί όπως οι πολίτες-θύματα της Β.Κορέας.
Σίγουρα θα σε τρομάζει αυτό σαν σκέψη μιας και δεν έχεις δουλέψει ποτέ στη ζωή σου.

Δεν περιμένω τίποτα από αυτήν την Αριστερά.
Ένα καφενείο είναι...
Περάστε λοιπόν κόσμε!

Τα κοκόρια

Για μία ακόμη φορά χθες πήγα στο συνηθισμένη συνάντηση των G30 στο Bios. Πήγα με την ελπίδα πως θα γίνει ένας ακόμα εποικοδομητικός διάλογος μεταξύ κοινού και καλεσμένων (όπως έχει γίνει όλες τις υπόλοιπες φορές). Είναι η πρώτη φορά που απογοητεύτηκα. 

Το κοινό ήταν το ίδιο. Όμως οι καλεσμένοι ήταν το "πρόβλημα". Ειλικρινά δε θυμάμαι τα ονόματά τους και δε νιώθω άσχημα γι΄αυτό διότι με απογοήτευσαν όλοι (εκτός από τους υποψηφίους βουλευτές της Δράσης και της Δημοκρατικής Αριστεράς). 

Περίμενα πως θα γίνουν ξεκάθαρες ερωτήσεις και θα πάρουμε λιτές και κατανοητές απαντήσεις. Αντιθέτως οι ερωτήσεις μπορεί να ήταν σωστές αλλά μακρηγορούσαν και κάπου έχαναν την δύναμή τους, κάτι που εκμεταλλεύονταν οι καλεσμένοι για να μιλήσουν με τον συνηθισμένο τους ξύλινο λόγο. Με λίγα λόγια να πουν πολλά αλλά να μην έχουν πει τίποτα απολύτως. Κι όσο εμείς ζητούσαμε ξεκάθαρες απαντήσεις τόσο εκείνοι κοκκίνιζαν, νευρίαζαν και ορισμένοι από αυτούς έφυγαν από την αίθουσα (οι δυο υποψήφιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων). 

Χθες "απόλαυσα" ένα δείγμα των νέων μας βουλευτών. 

Επίπεδο μηδέν.

Επικοινωνία μηδέν. 

Ειλικρίνεια μηδέν. 

Ελπίδα για το μέλλον, μείον...

Κανείς δεν παραδέχτηκε ότι είναι αντιδημοκρατική η ψήφιση του να κερδίσει το πρώτο κόμμα των εκλογών 50 βουλευτικές έδρες, μόνο και μόνο για να δημιουργηθεί πιο εύκολα μία συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με ΝΔ (μιας κι αυτά θα είναι ένα από τα δύο πρώτα κόμματα εκτός κι αν έχουμε κάποια έκπληξη). 

Με λίγα λόγια η κατάσταση στη δικαιοσύνη θα παραμείνει η ίδια και μετά τις εκλογές. Και το τραγικό είναι πως μας το λένε ξεκάθαρα πως πράγματι το σύστημα είναι σάπιο αλλά κανείς δεν έχει πρόταση για να το αντιμετωπίσει και να το λύσει. 

Η συμπεριφορά τους έδειξε πως δεν έχουν τρόπους πολιτισμένους. Σαν δικηγόροι έχουν μάθει στο ψέμα και στον ξύλινο λόγο. Εξάλλου ένας από τους τσακωμούς τους ξεκίνησε επειδή οι μισοί συμφωνούσαν κι άλλοι μισοί διαφωνούσαν στην παραπάνω άποψη. 

Κι εμείς από κάτω τους κοιτούσαμε με οίκτο. Διότι στον παλιμπαιδισμό τους βλέπαμε τον αντικατοπτρισμό της ελληνικής κοινωνίας...

Οι φωτογραφίες είναι από τον φωτογράφο Κώστα Λαμπρόπουλο που ήταν παρόν στο χθεσινό κοινό του debate.  

Στα χρόνια της λιτότητας

Η λιτότητα αρχίζει πλέον να ξηλώνει και άλλες κυβερνήσεις στην Ευρώπη, αυτή τη φορά και χριστιανοδημοκρατικές. Το ζήτημα είναι όμως, ότι βλέπουμε από τη μια παντού μια πρωτόγνωρη άνοδο της άκρας δεξιάς και από την άλλη μια πολυδιάσπαση του πολιτικού σκηνικού, που φέρνει ακόμα και κάποιες φιγούρες κόμικς στα κοινοβούλια. Η εξέλιξη αυτή είναι χαρακτηριστική της αμηχανίας των κοινωνιών και της "αδυναμίας" τους να δουν κάπου μια πειστική εναλλακτική πρόταση απέναντι στην ορθοδοξία των νεοφιλελεύθερων.
Ολα αυτά δεν είναι και τα καλύτερα σημάδια για την Ευρώπη. Η κατάσταση μοιάζει συχνά αδιέξοδη και τα περισσότερα παραδοσιακά κόμματα, με πρώτα και καλύτερα εκείνα που κυβερνούν στις ισχυρές χώρες της Ευρώπης, οχυρώνονται πίσω από αναπαλαιωμένα εθνικά συνθήματα, έχοντας ωα μοναδικό στόχο την αυτοσυντήρηση και τίποτε παραπάνω.
Για μια γενιά, που γαλουχήθηκε με την ιδέα της ελεύθερης διακίνησής της σε μια Ευρώπη χωρίς σύνορα και τεχνητούς περιορισμούς, όλα αυτά μοιάζουν με έναν εφιάλτη από ένα μέλλον, που μυρίζει πολύ παρελθόν.

http://27europe.blogspot.com/2012/04/blog-post_23.html

Μην κάνετε ήρωες τους αυτόχειρες

Όταν αυτοκτόνησε ο άνθρωπος στο Σύνταγμα είχα γράψει πως έφυγε τσάμπα (διαβάστε εδώ) και πως η στάση του Μ.Μ.Ε. καθώς και τον περισσοτέρων ιστολογίων θα κάνουν περισσότερο κακό.

Ο άνθρωπος τότε αυτοκτόνησε για να περάσει ένα μήνυμα ξεσηκωμού έτσι, πιστεύοντας πως είμαστε το ίδιο πολιτισμένοι όπως στην Τυνησία. Φυσικά ως Νεοέλληνες αμέσως τον κάναμε ήρωα, τον τιμήσαμε, γράψαμε χιλιάδες κείμενα για τις προθέσεις του και τα σχέδιά του και φυσικά επαναστατήσαμε μέσα από το facebook και τα blogs. Και μόλις πέρασε το πάθος αυτό αράξαμε πάλι στους καναπέδες μας. Όχι πως σηκωθήκαμε πριν...

Τότε είχα αναφέρει κάτι ακόμα. Η στάση των μέσων μαζική ενημέρωσης και των ιστολογίων ήταν τόσο επικίνδυνη που θα ωθούσε κι άλλους ανθρώπους στην αυτοκτονία.Είναι ένα σπρώξιμο παραπάνω και ένα κίνητρο ισχυρό το ενδεχόμενο να γίνει ήρωας κάποιος που είναι στο χείλος του γκρεμού και σκέφτεται σοβαρά να αυτοκτονήσει. 

Κάναμε ήρωα τον συνταξιούχο στο Σύνταγμα. Ήδη κάναμε τον δάσκαλο στη Ξάνθη. Πόσοι ακόμα θα πάρουν μία θέση στην λίστα των αυτόχειρων ηρώων;

Πριν με κρίνετε σκεφτείτε λίγο κάτι. Αυτοί οι άνθρωποι τι πέτυχαν; Τι κέρδισαν; Αν τους δινόταν μία ακόμη ευκαιρία να ζήσουν θα αυτοκτονούσαν ξανά;

Πείτε πως ο συνταξιούχος φοβόταν μη γίνει βάρος στα παιδιά του και πως οι προθέσεις του ήταν πιο αυθόρμητες. Οπότε αφήνουμε την ψυχούλα του ήσυχη και πάμε στον δάσκαλο. 

Τι κατάφερε με αυτό; 

Για δυο τρεις μέρες τα Μ.Μ.Ε. βγάλανε πάλι το ψωμί τους ρουφώντας το αίμα του νεκρού και μόλις τον στράγγισαν, τον άφησαν για να ασχοληθούν με άλλα θέματα ή με νέα θύματα...

Θέλετε να σας πω όμως τη συνέπεια αυτής της πράξης; 

Την πιο ανθρώπινη συνέπεια;  

Ο άνθρωπος αυτός ήταν 45 χρονών. Νέος ακόμα. Με δουλειά. 

Και αυτός ο νέος άνθρωπος με δουλειά άφησε πίσω του μία χήρα και δύο ορφανά παιδιά. 

Λυπάμαι αλλά όσο σκληρός κι αν ακουστώ, δε μπορώ να χαρακτηρίσω αυτόν τον άνθρωπο ως ήρωα. 

Ας αναπαυθεί η ψυχή του και ας σταματήσουμε αυτό το τραγικό παιχνίδι εύρεσης ηρώων για να μη κλάψουμε κι άλλους ανθρώπους. 

Ας προσέχουμε λοιπόν που βαδίζουμε...

Γιορτάζουμε και το εορτάζουμε

Μικρό αγόρι, πάλι τρέχεις μόνος

πιο γρήγορα από το μυαλό

πιο γρήγορα από το νόμο...

Μπούχτισα

Πολλά ακροδεξιά θέματα μαζεύτηκαν ρε γαμώτο στο ιστολόγιό μου τις τελευταίες δύο μέρες. Μπούχτισα και παράλληλα απογοητεύτηκα.
Απογοητεύτηκα με την ύπαρξη ακόμα νοσταλγών αυτού του καθεστώτος που δεν έχουν κουραστεί να πιπιλάνε την ίδια καραμέλα ότι με την χούντα δε πείνασε ποτέ κανένας και πως πρόσφερε πολλά έργα στον τόπο. Αυτό το ακούω χρόνια αλλά φέτος δεν άντεξα και το έψαξα να δω κατά πόσο έχουν δίκιο όλοι αυτοί οι νοσταλγοί.
Πράγματι επί χούντας έγιναν πολλά. Πρώτα απ' όλα γκρεμίστηκαν υπέροχα νεοκλασικά για να χτιστούν στη θέση τους γκρίζες πολυκατοικίες και κακόγουστα μεγαθήρια. Από την άλλη έγιναν νέοι οδικοί άξονες κτλ. αν και αυτό γινόταν και πριν την χούντα αλλά ας μη μπλέξουμε τα πράγματα κι ας μη το κουράσουμε πολύ. Επίσης πολλοί λένε πως η τιμή του ψωμιού δεν αυξήθηκε ούτε μία δραχμή. Κι αυτό σωστό.
Μα πως συντηρούταν όλη αυτή η κατάσταση; Και αφού πέτυχε τότε γιατί δε συνεχίστηκε και μετά την χούντα μιας και υπήρχαν οι υποδομές;
Μα φυσικά επειδή το καθεστώς το χρηματοδοτούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για να υπογράφουν με την σειρά τους αποικιακού τύπου συμβάσεις με το ελληνικό κράτος.
Καιρός λοιπόν να βγάλουμε τις παρωπίδες από το πρόσωπο και το κερί από τα αυτιά. Αυτή η καραμέλα φίλοι μου νοσταλγοί του καθεστώτος έχει λιώσει...
Από την άλλη θα τα χώσω λίγο και στο άλλο άκρο. Την άκρα αριστερά. Την Παρασκευή είχα αναρτήσει κι εγώ στον τοίχο μου το βίντεο με τους αστυνομικούς που βαράνε αλύπητα έναν μετανάστη, στον οποίον ήδη έχουν περάσει χειροπέδες. Εξοργίστηκα. Μάλιστα σαν τίτλο στην ανάρτησή μου έγραψα ειρωνικά "Ζήτω η ΕΛ.ΑΣ." μιας και την επομένη είχαμε τη μαύρη επέτειο.
Όμως στη συνέχεια συνειδητοποίησα πως αυτό το βίντεο ήταν ένα αντίστοιχο προπαγανδιστικό κόλπο της άκρας αριστεράς. Αν ακούσετε όλη την ιστορία θα μάθετε πως ο μετανάστης αυτός έβαζε φωτιά σε κάδους. Μέχρι εδώ δε δικαιολογείται το ξύλο που έφαγε. Όταν όμως τον προσέγγισε η αστυνομία και οι κάτοικοι της περιοχής άρχισε να φωνάζει πως έχει AIDS και παράλληλα έφτυνε το πρόσωπο κάθε ανθρώπου που τον προσέγγιζε. Συγνώμη αλλά αν κι εμένα μου το κανε κάποιος αυτό θα τον σάπιζα στο ξύλο και μόνο στον πανικό που θα μου προκαλούσε αν έστω μία σταγόνα που έβγαινε από το στόμα του ακουμπούσε πάνω μου.
Από κει και πέρα η στάση μου απέναντι στην καθεστωτική αστυνομία που έχουμε παραμένει η ίδια (γι' αυτό και της αφιερώνω την παραπάνω φωτογραφία).
Όλα αυτά δύο βδομάδες πριν τις εκλογές... 

Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967-1974

Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη
«Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974», ένα ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη.
Το 37λεπτο ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974». ταινία, η οποία περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό· από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών.
« Σε αυτό το φιλμ υπάρχει ό,τι καταφέραμε εμείς που μείναμε στον τόπο » είπε ο σκηνοθέτης, ο οποίος θυμήθηκε ότι την ώρα του πραξικοπήματος του 1967 ο ίδιος συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Κιέριον» του Δήμου Θέου. « Συμμετείχαν όλοι» είπε συγκινημένος. « O Αγγελόπουλος, η Μαρκετάκη, ο Φέρρης, ο Βαλτινός. Ήταν μια ταινία όμως που άρχισε να φθίνει,γιατί άλλους τους συνελάμβαναν και άλλοι φεύγανε».
Σιγά σιγά άρχισε να καταγράφει ό,τι μπορούσε με μια κάμερα Super 8. Φυλακές του Μπογιατίου, κάποια στρατοδικεία... Αργότερα το υλικό έφθασε στο Παρίσι, όπου ο Κώστας Γαβράς το είδε μαζί με τον Κρις Μαρκέρ. Αμέσως βοήθησαν τον Βούλγαρη, στέλνοντάς του μια μηχανή 16 mm και φιλμ. Έτσι συνεχίστηκε η κινηματογράφηση. Η κηδεία του Πέτρουλα, οι φυλακές της Ακροναυπλίας, η πορεία της Ειρήνης. « Στη Δικτατορία, από ένστικτο, φανταζόμασταν ότι κάτι θα συμβεί στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου », ανέφερε ο σκηνοθέτης, « αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μαζεύονταν 500.000 άνθρωποι. Ήταν ένας τρόπος για να φανεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δεν αντιδρά ». Όλα αυτά όμως γίνονταν κρυφά. Έπρεπε να έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας. « Ήταν μια εποχή συντροφικότητας, το ξεκίνημα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, μια εποχή που τη θυμάμαι σε ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας,αλλά ταυτόχρονα και βαθιάς ανθρωπιάς. Άρα, είναι ένα χρήσιμο υλικό.Για να ξαναθυμηθούμε εμείς και για να μάθουν οι νέοι ».
Δ εν έλειψαν οι δυσκολίες και τα κυνηγητά. Αλλά αυτό δεν πείραζε γιατί «καταγράψαμε σημαντικά πράγματα από ταράτσα σε ταράτσα, όπως τα γεγονότα στη Νομική. Ίσως η ποιότητα να μην είναι πάρα πολύ καλή,όμως το γεγονός που καταγράφεις είναι» συμπλήρωσε στο τέλος της παρουσίασης ο Νίκος Καβουκίδης.

Χούντα και εκκλησία

Ο σκοταδισμός των θεοκρατικών καθεστώτων και οι φιλοδοξίες παπάδων οι οποίοι προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν την πολιτική δύναμη που κατέχουν καταντά ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην ιστορία της σκέψης και της διανόησης.
Στην Ελλάδα ο ρόλος της εκκλησίας που πλαισίωσε «το ραγιά», συνέβαλλε στη «διάδοση» της  γλώσσας, και «διατήρησε» τον ελληνικό πολιτισμό προβάλλεται εντελώς λανθασμένα ώστε να συνηγορεί στην απαράδεκτη ταύτιση της χριστιανοσύνης και της ορθοδοξίας με την πολιτισμική ευημερία –ή πνευματική ανωτερότητα- της ελληνικής κοινωνίας. Στην ουσία συνδέεται με έναν  εθνικισμό που απροκάλυπτα προωθεί η παρούσα διοίκηση της εκκλησίας της Ελλάδας αναπολώντας «διαφορετικούς» καιρούς και μελανές (αλλά τόσο φωτεινές για μερικούς) σελίδες της ελληνικής ιστορίας.
Η εκκλησία που «βοήθησε» -βουλιάζοντας στην αμάθεια- το έθνος με εξαίρεση ελάχιστους κληρικούς που διατέλεσαν κάποιο ανθρωπιστικό έργο συντάσσονταν ανέκαθεν στο πλευρό των ισχυρών και συγκεκριμένα στο πλάι της εκάστοτε νόμιμης ή αντιλαϊκής εξουσίας. Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στα χρόνια του βυζαντινού σκοταδισμού, στην περίοδο της τουρκοκρατίας (σε καιρούς που το πατριαρχείο δεν παρέλειπε να εκδίδει ακόμα και έγγραφα «πατρικής διδασκαλίας» προτείνοντας ή επιβάλλοντας απόλυτη αφοσίωση στους Τούρκους), αλλά και στη σύγχρονη ιστορία κατά την διάρκεια της επταετίας. Καταλυτική δε, υπήρξε η παρουσία του «παναγιότατου» και «σεβάσμιου» αρχιεπίσκοπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος στα πολιτικά –παρασκηνιακά- δρώμενα κατά την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών την οποία υπηρέτησε με όλες του τις δυνάμεις από τη θέση του αρχιγραμματέα της ιεράς συνόδου. Κατά το έτος 1969 βεβαίως, γιατί το τέλος της δικτατορίας βρίσκει το Χριστόδουλο Μητροπολίτη Δημητριάδος!
Εν συνεχεία, ο Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης έθεσε και την πολυμάθειά του στην υπηρεσία της χούντας υποστηρίζοντας και με νομικά συγγράμματα το απεχθές και αιμοδιψές έργο της δικτατορίας. Ωστόσο στα ΜΜΕ κανείς δεν τολμά να αναφερθεί στο έργο του αρχιεπισκόπου «Γενική επισκόπηση του σχεδίου νόμου περί εκκλησιαστικών δικαστηρίων», (1972) όπου υποστηρίζονται ξεκάθαρα τα χουντικά νομοσχέδια και «νομιμοποιεί» με κάθε αυθαίρετο τρόπο την χουντική ιερά σύνοδο ("Ο θεσμός και το έργον της ΔΙΣ" , 1972).
 Το έργο του «αρχιεπίσκοπου» περιλαμβάνει και ιδιαίτερα λαμπρές περγαμηνές όπως την αξίωση να είναι ο μοναδικός ιεράρχης που παρασημοφόρησε έλληνα πολιτικό άρχοντα. Και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο μοναδικός πολιτικός άρχοντας που παρασημοφορήθηκε στην ελληνική ιστορία! Ίσως είναι ντροπή για ένα κράτος –κατ’ επίφαση έστω- δημοκρατικό να τιμά έναν άνθρωπο που όχι απλώς δεν αρνήθηκε κάθε παράβαση και κατάλυση του συντάγματος, αλλά στο πλευρό του Ιερώνυμου έπραξε τα μέγιστα για την εδραίωση του πραξικοπήματος και έφτασε σε σημείο να παρασημοφορήσει το υποκινητή του!
Επίσης, με την ανάληψη των καθηκόντων του ο Χριστόδουλος συνέχισε να στηρίζει το ακροδεξιό καθεστώς υποτιμώντας την νοημοσύνη όλων μας και σνομπάροντας προκλητικότατα τους αντιχουντικούς αγώνες του ελληνικού λαού. Η αναφορά γνωστού δημοσιογράφου στην εξέγερση του πολυτεχνείου το 1973 αποτέλεσε την αφορμή για τη δήλωση του «αρχιεπίσκοπου» πως δεν γνωρίζει τίποτα για το εν λόγω γεγονός καθώς και για τα βασανιστήρια στην ΕΑΤ – ΕΣΑ, εφόσον την συγκεκριμένη περίοδο «ήτο» απορροφημένος από τις μελέτες και τις σπουδές του! Τα λόγια του όμως, έχουν και ψήγματα αληθείας εφόσον, όντως διενεργούσε μελέτες και υπέγραφε έργα με αποκλειστικό σκοπό την εδραίωση του «κινήματος» της 21ης Απριλίου. Αρωγός σε τούτη την προσπάθεια και ο Χατζηφώτης. Το παρακάτω απόσπασμα στο χουντικό περιοδικό «Θέσεις και Ιδέαι» δίνει ένα μικρό δείγμα των απόψεων που κυριαρχούσαν στην εκκλησία, εν έτη 1968: «Καθήκον της Επαναστάσεως (δηλαδή της χούντας) επιβλημένον αποτελεί η αποκατάστασις των τρωθεισών από την προηγουμένως εκδηλωθείσαν ασταθή ιδεολογικήν πορείαν εθνικών φυσιογνωμιών» (...). (Ημείς οι νεότεροι) «έχομεν ιεράν υποχρέωσιν να διαφυλάξωμεν τας παραδόσεις της φυλής και να συμβάλωμεν παντί τρόπω εις την δημιουργίαν μιας Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών». (Χατζηφώτης 7/9/1968)
Η ιστορία άλλωστε γράφεται από το νικητή, και προσαρμόζεται στα μέτρα του. Κανένας δεν θυμάται πως ο παλαιών Πατρών γερμανός  ύψωσε τα λάβαρα της επανάστασης με το όπλο των αρματολών στον κρόταφο, ότι ο Μακρυγιάννης υπήρξε μεγαλοκτηματίας και τοκογλύφος της εποχής, ότι η επίσημη εκκλησία αφόρισε του φιλικούς το 1822 μαζί με πλήθος αξιόλογων προσωπικοτήτων αργότερα όπως ο Νίκος Καζαντζάκης και άλλοι.
Φυσιογνωμίες σαν το Χριστόδουλο και άλλες κατά καιρούς ηγετικές φυσιογνωμίες της εκκλησίας υποταγμένες στον πλούτο και την αστική συνήθεια, μόνιμα αρνούμενοι να αντικρίσουν τις ανάγκες του μέσου πολίτη και να αντιληφθούν τις πολιτικές προσταγές τις εποχής, μόνο εθνικιστικές κορώνες μπορούν να βγάζουν και να προτρέπουν σε προκλήσεις που εγκυμονούν εθνικές και κοινωνικές συμφορές. Στα πλαίσια της εθνικής φιλοδοξίας και της αστικής υποστήριξής τους, ισοπεδώνονται οι κοινωνικές ανισότητες και αποσιωπάται κάθε διαστρωματική κοινωνική εκμετάλλευση. Αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να πείσουν πως για ότι άσχημο αντιμετωπίζει η σύγχρονη Ελλάδα υπαίτιοι είναι οι Τούρκοι οι Σκοπιανοί, η ιστορία, αλλά ποτέ η ίδια η «ελληνική», «αγία» κοινωνία. Θάβουν κάθε έννοια ταξικής πάλης και προσπαθούν να προβάλλουν μία «ενωμένη» εθνική οικογένεια ανώτερη όλων και εναντίων όλων. Τείνουν να νομιμοποιήσουν κάθε εκμετάλλευση στο εσωτερικό της κοινωνίας στο όνομα της κοινωνικής ειρήνης και στην ενότητα απέναντι στον κατά φαντασία «κοινό εχθρό» που παίρνει τη μορφή οποιουδήποτε εξωτερικού κινδύνου. Αποπροσανατολίζουν την εργατική τάξη από τους στόχους της και τις διεκδικήσεις της, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις και φόβο. Με μια λέξη υποταγή.
 Τι άλλο όμως, μπορεί να περιμένει κανείς, από αυτούς που θεοποίησαν τον ιμπεριαλισμό (Βυζάντιο, μεγάλη Ελλάδα) και προσφώνησαν «Μέγα» ανθρώπους που σκότωσαν χιλιάδες ή εκατομμύρια άλλους συνανθρώπους τους;;; Ονόματα όπως «Μέγας» Κωνσταντίνος (σκότωσε την οικογένειά του για να αναλάβει το θρόνο), «Μέγας» Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος (σκότωσε και τύφλωσε παραδειγματικά εκατοντάδες χιλιάδες Βούλγαρους) και δεκάδες άλλοι έμειναν αθάνατα στην ιστορία ως εθνικοί ήρωες ενώ η κτηνωδία τους διδάσκεται στα σχολεία και μάλιστα υπό ατμόσφαιρα εθνικής έπαρσης και υπερηφάνειας… Ουδέποτε δόθηκε όμως ο χαρακτηρισμός «Μέγας» σε ανθρώπους που έσωσαν εκατομμύρια άλλους με τις ανακαλύψεις τους και το επιστημονικό τους έργο. Τα πολεμοχαρή εθνικιστικά πολιτικά σχέδια της εκκλησίας είχαν πάντα διαφορετικές φιλοδοξίες… Αποκοιμίζοντας το λαό. Αποτελώντας για πάντα το –κατά Μαρξ-  όπιο του λαού…

Ή άνοδος της ακροδεξιάς

Πριν από τέσσερα χρόνια είχα επισκεφθεί την Ουγγαρία. Σε όσους είχα αναφέρει τον προορισμό μου με κοιτούσαν περίεργα και μου λέγανε πως η Βουδαπέστη είναι η νέα σφηκοφωλιά του νεοναζισμού στην Ευρώπη. "Από κει θα ξεπηδήσουν οι νέες σβάστικες" μου λέγανε αρκετοί. Πράγματι τα ποσοστά της ακροδεξιάς στη χώρα αυτή τότε (ενώ βρισκόταν ήδη στο Δ.Ν.Τ.) ήταν κοντά στο 15%. Ποσό μεγάλο και επικίνδυνο αν αναλογιστούμε πως στην Ελλάδα η επίσημη ακροδεξιά είναι στο 5% (αλλά αν βάλουμε και τα σταγονίδια του ΛΑ.Ο.Σ. και των Καμμένων φτάνει κοντά στο 15% κι εδώ). Πράγματι στην Ουγγαρία επικρατούσε μία ξενοφοβία. Το 'βλεπες στα βλέμματα όλων. 

Ποτέ δε περίμενα να βρω τα ίδια βλέμματα λίγα χρόνια μετά και στην Ελλάδα. Η οικονομική κρίση, η ανεργία, η οργή και η ανασφάλεια καθώς και η αύξηση της εγκληματικότητας έχουν ανεβάσει το μίσος των Ελλήνων προς τους μετανάστες θεωρώντας τους κύριους υπεύθυνους της σημερινής κατάντιας. Φυσικά δε φταίνε οι ξένοι ή για να το θέσω καλύτερα δεν είναι μόνο εκείνοι ο λόγος. Η φράση μας παίρνουν τις δουλειές είναι τελείως λανθασμένη. Οι αλλοδαποί (κυρίως οι Αλβανοί) δούλευαν σε οικοδομές και σε άλλες εργασίες που ο Έλληνας τις θεωρούσε υποτιμητικές και τις απέφευγε. Προτιμούσε τότε να τεμπελιάζει παρά να δουλεύει ως χαμάλης. Λογικό αυτές τις θέσεις να τις καταλάβουν ξένα φτηνά χέρια. Το ότι τώρα ξεσπάει στους ξένους είναι άδικο. Εξάλλου πολλοί οικονομικοί μετανάστες φεύγουν από την χώρα μας διότι πολύ απλά δεν χτίζονται νέες οικοδομές. Αν ήταν πράγματι εγκληματίες θα έμεναν. 

Κι ας έρθουμε στην εγκληματικότητα. Πράγματι αυτό το φαινόμενο έχει διογκωθεί με την αύξηση των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα. Όσο παράνομα μπαίνει ένας στη χώρα μας τόσο παράνομα ζει. Είναι θέμα επιβίωσης. Όσο πιο πολύ εκμεταλλεύεσαι την κατάντια ενός ανθρώπου, τόσο αυτός ετοιμάζεται να σου δαγκώσει το χέρι. Φυσικά δεν προσπαθώ να αθωώσω εγκληματίες. Είμαι υπέρ της τιμωρίας όλων ανεξαρτήτου εθνικότητας. Ούτε προτείνω να μείνουμε με δεμένα χέρια και να αφήνουμε τους άλλους (ντόπιους ή ξένους) να μας πηδάνε στην κυριολεξία. 

Η Ελλάδα είναι ένα μπάχαλο. Το βλέπουμε παντού. Οι εκλογές έρχονται και όποια επιλογή κι αν πάρουμε ξέρουμε πως θα ναι καταστροφική. Όχι μόνο φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού αλλά κρατιόμαστε από αυτό με το μικρό μας δαχτυλάκι. 

Αυτές τις μέρες θα ακούμε τον κάθε παπάρα να δίνει υποσχέσεις και αρκετά ζώα από κάτω να τον χειροκροτούν. Θα θεωρούσα μάγκα όποιον θα πήγαινε να μιλήσει στην πλατεία Αττικής ή στον Άγιο Παντελεήμονα. Μπορεί να τασσόμαστε υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά θα πρέπει να ακούμε και τους ανθρώπους αυτών των περιοχών που έχει γίνει η ζωή τους μία περιπέτεια πια (για να μη πω ταινία τρόμου). 

Δυστυχώς η Ελλάδα είναι η νέα κοιτίδα της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. 

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Αδόλφος Χίτλερ. Η Χρυσή Αυγή που πλέον μπαίνει πανηγυρικά στην βουλή όχι μόνο τον τιμάει αλλά τον σέβεται σαν Μεσσία (διαβάστε εδώ). Αυτό δείχνει πως ζούμε μία νέα "Χαμένη Άνοιξη". Μόνο που αυτή τη φορά οι συνέπειες θα είναι τραγικές για όλους μας.

Δείτε το παρακάτω βίντεο για να καταλάβετε το χάος που επικρατεί στην πρωτεύουσα.

Gracias, Ernesto

Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον Βαλβέρδε!!!

Δίδαξε προπονητική...!!!

Δίδαξε τι σημαίνει ηθική!!!

Δίδαξε τι σημαίνει απροσπέλαστα αποδυτήρια!!!

Δίδαξε σύγχρονο επιθετικό ποδόσφαιρο!!!

Δίδαξε αυτοματισμούς!!!

Και πάνω απ' όλα δίδαξε τι σημαίνει ΚΥΡΙΟΣ !!!

ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΡΝΕΣΤΟ...!!!

ΕΛΠΙΖΩ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΕΙΣ !!!

Επιστρέφοντας στο μεγάλο άστυ

Πρώτη φορά πέρασα τις γιορτές του Πάσχα με φιλοξενούμενους στο νησί μου. Είναι ενδιαφέρουσα η παραμονή σου στο νησί όταν έχεις κόσμο που θέλει να δει τα μνημεία και τις παραδόσεις του τόπου σου.
Γίνεσαι κι εσύ "τουρίστας".
Ανακαλύπτεις ξανά τα μυστικά του τόπου σου μέσα από τον ενθουσιασμό των φιλοξενούμενών σου. Όσο πιο μεγάλος ο ενθουσιασμός τους τόσο μεγαλύτερη και η χαρά σου.
Το όμορφο αυτής της εποχής είναι πως περνάμε αρκετές ώρες στην φύση. Μας ερεθίζουν την μύτη οι μυρωδιές των αγρών, βρομίζουν τα παπούτσια και τα παντελόνια από τις λάσπες που αφήνει πίσω της η βροχή, νιώθουμε τη γεύση της φυσικής μαστίχας στο στόμα μας...
Υγιείς καταστάσεις...
Και μετά απ' όλα αυτά επιστρέφουμε στην πόλη...
Νιώθουμε εγκλωβισμένοι. Οι τοίχοι μας πνίγουν, οι ορίζοντες είναι περιορισμένοι, το πράσινο περιορίζεται σε μία μικρή γλαστρούλα...
Δυστυχώς η παραμονή μας στην γκρίζα πόλη οφείλεται στη συνήθεια...

Λάβετε θέσεις...

Μπήκαμε όλοι μέσα στην Ελλάδα,
κλειδώσαμε τις πόρτες και πετάξαμε τα κλειδιά στο Αιγαίο.
Και τώρα...
Τώρα ετοιμαζόμαστε να φάει ο ένας τον άλλον.

Γιώργος Σεφέρης

Έξι νύχτες στην Ακρόπολη

Το δόγμα του Σοκ

Το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, βασισμένο στο διεθνές best seller της Ναόμι Κλέιν με ελληνικούς υπότιτλους. Δείτε το. Θα πάθετε σοκ.

Θα μπορούσε να ανατεθεί σε μας η διάλυση της Βουλής;

Επιτέλους!

Προσπαθώ να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου αλλά δε γίνεται. Είναι κάτι που ζητούσαμε καιρό. Το ίδιο όμως δε κάναμε και με τον δημοψήφισμα; Όταν όμως ήρθε όλοι μας κοτέψαμε και αρχίσαμε να τα χώνουμε στον Παπανδρέου. Αν κρίνω από αυτή τη στάση τότε ο ενθουσιασμός μου πρέπει να πέσει κατακόρυφα. Θα περιμένω την 6η Μαΐου ως μία μέρα που η νέα συγκυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ και Ν.Δ. θα μας λέει "Μας ξαναψηφίσατε οπότε βουλώστε το τώρα!".
Και να τα νέα μέτρα του Ιουνίου τα οποία θα ξεσηκώσουν νέες εξεγέρσεις. Ίσως αυτή τη φορά πιο άγριες. Γι' αυτό και η κυβέρνηση ετοιμάζεται από τώρα.
Από την μία θέλω τις εκλογές αλλά από την άλλη θα αποδείξουμε το πόσο μ...ες είμαστε. Όπως λέω καιρό θέλω μία πολυκομματική βουλή. Όσο το δυνατόν πιο πολλά κόμματα να μπουν και να μη μπορούν να συνεργαστούν. Να γίνει ένα μπάχαλο. Να αναγκαστούμε να ξαναπάμε σε εκλογές. Και να συνεχίζουμε έτσι μέχρι να ρθει κάτι καινούργιο...
Μα θα καταστραφούμε σαν χώρα θα μου πείτε. Καταστρεφόμαστε ήδη. Απλά τώρα μας καταστρέφουν άλλοι ενώ αυτή τη φορά θα το επιδιώξουμε εμείς. Μέσα από το στάχτη του ήδη υπάρχοντος πτώματος του ελληνικού κράτους θα ξεπηδήσει κάτι νέο.
Όσο διατηρούμε αυτό το πτώμα τόσο θα μένουμε στάσιμοι και θα σαπίζουμε όλο και πιο πολύ.
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η Ελλάδα όπως την ξέρουμε πέθανε. Μέσα από τις εκλογές (όχι μία αλλά πολλές) ας επιδιώξουμε κάτι νέο. Ας εξαφανιστούν όλα τα παλιά κόμματα. Είναι άχρηστα και επικίνδυνα.  Κόμματα σαν του Καμμένου ή του Κουβέλη είναι απλά μία συνέχεια της λαμογιάς και του λαϊκισμού των παλιών κομμάτων. Τους Χρυσαυγήτες δεν τους ακουμπάω καθόλου για να μη βρομίσω.  Πρέπει να τα ξεχάσουμε αυτά. Η σημερινή δημοκρατία κοστίζει και καταστρέφει διότι δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την σωστή έννοια της.
Καιρός να βρούμε κάτι νέο.
Ένα νέο μοντέλο διαχείρισης της εξουσίας και των κοινών θεμάτων.
Θέλει σκέψη.
Δεν είναι εύκολο.
Όμως πρέπει να ξεκινήσει...

Για να σας αποδείξω πως η κατάσταση αυτή δεν πάει άλλο θα σας αναφέρω ένα απόσπασμα από το μοναδικό πεζό βιβλίο του Γιώργου Σεφέρη, "Έξι νύχτες στην Ακρόπολη"  (σελ. 27),

...Στην Ελλάδα υπήρχαν πάντα δύο ράτσες, η ράτσα του Σωκράτη και η ράτσα του Άνυτου και της συντροφιάς του. Η πρώτη κάνει το μεγαλείο του τόπου, η δεύτερη βοηθεί την πρώτη αρνητικά. Αλλά τώρα μου φαίνεται, πως μόνο τούτη απόμεινε - η πρώτη χάθηκε και πάει...

Ρουκετοπόλεμος

Οι αφορμές για έναν μεγάλο πόλεμο έρχονται η μία πίσω από την άλλη. Πλέον όλος ο κόσμος τραβάει την προσοχή του από την Μέση Ανατολή και την στρέφει στη χερσόνησο της Κορέας. Παρ' όλες τις συστάσεις οι Βορειοκορεάτες έστησαν τον πύραυλο που θα στείλει τον δορυφόρο τους σε τροχιά.

Η Ιαπωνία ήδη έχει στρέψει τους πυραύλους της ενάντια του καθεστωτικού κράτους, η Ρωσία ήδη έχει ανακοινώσει πως θα καταρρίψει τον πύραυλο μόλις εκείνος εκτοξευθεί ενώ η Αμερική κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. 

Σε περίπτωση που καταρριφθεί ο πύραυλος η Β. Κορέα απείλησε πως θα απαντήσει άμεσα σε όποιον κάνει την κίνηση αυτή. 

Η τύχη του πλανήτη κρέμεται από τα χέρια ανώριμων παιδιών που τους αρέσει να παίζουν με αληθινά στρατιωτάκια και όπλα. 

Η Βόρειος Κορέα έχει προγραμματίσει την εκτόξευση μεταξύ 12 με 17 Απριλίου. Στο απόγειο της ορθόδοξης μεγαλοβδομάδας. Θέλω να δω με τι διάθεση θα κάνουμε Ανάσταση φέτος. 

Από την άλλη σήμερα λήγει κι επίσημα η υπομονή της Τουρκίας απέναντι στο θέμα της Συρίας. Θα περάσουμε ένα ιδιαίτερο Πάσχα φέτος...

Η θρησκεία δεν αφήνει τον άνθρωπο ήσυχο...

- Βλέπεις, η αξία της θρησκείας είναι που δεν αφήνει τον άνθρωπο ήσυχο.
- Νόμιζα πως θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει τη γαλήνη.
- Δε φαντάζομαι να ζηλεύεις τη δική μου τη γαλήνη... Διάβασες Πασκάλ;
- Διάβασα.
- Λοιπόν;
- Λοιπόν, δε ξέρω, κάποτε μου πέρασε η ιδέα πως και χωρίς το θεό του Αβραάμ μια τόσο φλογερή καρδιά πάλι θα καίγουνταν με την ίδια φλόγα.
- Τι ανοησίες! παρατήρησε αναστενάζοντας. Ο Χριστιανισμός έδωσε στους ανθρώπους το νόημα του πόνου, εννοώ τον πειθαρχημένο χριστιανισμό. Όχι όπως τον κάναμε εμείς.
- Αυτό ακριβώς που λες, του είπα, είναι το πράγμα που με δυσκολεύει. Έχω την εντύπωση πως το νόημα του πόνου δεν μπορεί να είναι μονοπώλιο του ενός ή του άλλου.
- Του ενός ή του άλλου! είπε σα να 'θελε να με προφυλάξει. Έτσι μιλάς για την εκκλησία;
- Την εκκλησία τη σέβομαι και παρακαλώ να μη με υποχρεώνουν να τη συζητήσω, αποκρίθηκα. Όμως δεν μπορώ να παραδεχτώ αυτόν τον τεράστιο μαντρότοιχο που λέει: απ' εδώ και μέσα οι άνθρωποι πονούν και εξανθρωπίζονται, απ' εδώ κι έξω πονούν και ουρλιάζουν σαν τα σκυλιά και σαν τους γάτους...

Γιώργος Σεφέρης

Έξι νύχτες στην Ακρόπολη

σελ. 36

Όταν μας συγκίνησε η Α.Ε.Κ.

Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν την αγάπη μου για τον Ολυμπιακό. Αυτό όμως δε με εμποδίζει στο να εκτιμήσω την ιστορία άλλων ομάδων, ιδιαίτερα όταν κάποιες πράξεις τους με αγγίζουν και με συγκινούν.
Αν και στις μέρες μας ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό έχουν μία κόντρα για το ποια ομάδα έχει κάνει τα περισσότερα παιχνίδια στην Ευρώπη, η Α.Ε.Κ. μπορεί και πρέπει να είναι περήφανη για ένα.
Πριν από 13 χρόνια κι ενώ είχε ήδη ξεκινήσει ο βομβαρδισμός της Σερβίας, η Α.Ε.Κ. έκανε ένα ταξίδι μέχρι το Βελιγράδι για να δώσει ένα φιλικό παιχνίδι με την Παρτιζάν και να περάσουν οι δύο ομάδες το σύνθημά τους, "Σταματήστε τον πόλεμο!"
Στο βίντεο που έχω αναρτήσει σήμερα, δείχνει όλο το οδοιπορικό της Α.Ε.Κ. από την Ελλάδα στην Βουδαπέστη αεροπορικώς (μιας και τα αεροδρόμια της Σερβίας ήταν βομβαρδισμένα) κι από κει με πούλμαν στο Βελιγράδι. Μετά το τρίτο λεπτό εμφανίζονται οι πρώτες πληγές του πολέμου. Κτίρια κατεστραμμένα καλωσορίζουν την ομάδα στην πόλη. Και το γήπεδο γεμάτο με πανό και συνθήματα του πολέμου.
Ένα φιλικό κατά του πολέμου.
Ένα φιλικό παιχνίδι που δε τελείωσε...
Δε χρειάστηκε να τελειώσει ποτέ διότι νικητής ήταν ο κόσμος. Ήταν το πλήθος που μπούκαρε μέσα στον αγωνιστικό χώρο (κοντά στο 80 λεπτό αν θυμάμαι καλά) και χόρευε κάτω από τραγούδια και συνθήματα ειρήνης. Έλληνες και Σέρβοι έγιναν ένα κουβάρι. Σημαίες της Ελλάδος, της Α.Ε.Κ., της Σερβίας και της Παρτιζάν δημιούργησαν ένα μωσαϊκό υπέροχο.
Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, ο αγώνας αυτός για μερικούς να ξεχάστηκε.
Κι αυτό είναι το κρίμα.
Μπορεί ο Παναθηναϊκός παλιά και ο Ολυμπιακός φέτος να δίνουν χαμόγελα στους οπαδούς τους με τις ευρωπαϊκές τους επιδόσεις αλλά η Α.Ε.Κ. τότε μας έκανε υπερήφανους. Έδειξε στον κόσμο πως έχει τα κότσια να φωνάξει δυνατά κατά του πολέμου, στην καρδιά του στόχου των έξυπνων πυραύλων.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο Ολυμπιακός κι αν είμαι, ποτέ δε θα ξεχάσω το ταξίδι και το παιχνίδι αυτό της Α.Ε.Κ.

Shine on you crazy diamond

Ιδιαίτερη μέρα η σημερινή για τους Pink Floyd. Σαν σήμερα αποχώρησε ο Syd Barrett από το συγκρότημα μιας και τα ναρκωτικά εκτός από έμπνευση του φέρανε και τρέλα. Από την άλλη σήμερα το πρωί έμαθα από τον φίλο μου τον Τάκη, ότι η αλαζονία του Ρότζερ Γουότερς έφερε το τέλος σε αυτό το σπουδαίο συγκρότημα...
Δύο μελανές στιγμές του συγκροτήματος την ίδια μέρα.

Έφυγε "τσάμπα"...

Πραγματικά αυτός ο άνθρωπος έφυγε τσάμπα. Δεν αξίζουμε να χουμε ήρωες. Δεν υπάρχει λόγος να θυσιάζεται κάποιος για μας τους Νεοέλληνες (ή Ελληνάρες).
Πέρσι ο Μάνος Βουλαρινός έλεγε στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ το εξής, "μη πιστεύετε πως η Ελλάδα είναι κομμάτι της Ευρώπης. Μπορεί γεωγραφικά να ανήκουμε στην Γηραιά Ήπειρο αλλά στην πραγματικότητα αποτελούμε μέρος της Βόρειας Αφρικής.".
Τότε γελούσαμε και το βρίσκαμε αστεία την ειρωνεία του. Σήμερα όμως διαπιστώνω πως θα 'ταν τιμή μας να ανήκαμε κι εμείς στις χώρες της αραβικής άνοιξης. Αλλά δυστυχώς είμαστε ένας λαός αποχαυνωμένος. Ένας λαός κότα.
Πριν από έναν χρόνο στην Τυνησία ένας άνθρωπος αυτοπυρπολήθηκε (αυτοκτόνησε) δημόσια. Ο κόσμος ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕ και άλλαξε την ιστορία της χώρας του. Μαζί με αυτούς ξύπνησαν και οι άλλοι λαοί.
Έναν χρόνο μετά ένας Έλληνας μέσα στην απόγνωσή του αποφάσισε να αυτοκτονήσει δημόσια για να δώσει την ίδια ώθηση σε έναν κοιμισμένο λαό να ξεσηκωθεί. Θα μπορούσε να το κάνει στο σπίτι του και να προστεθεί ως μία ακόμη απώλεια αυτής της κρίσης. Δεν ήθελε να φύγει τσάμπα. Το έκανε δημόσια. Στη κεντρική πλατεία, απέναντι από την Βουλή.
Μάλλον ήλπιζε σε μία αρχή.
Αν ήξερε πως το μόνο που θα πετύχαινε ήταν να δεχτεί κάποια χειροκροτήματα και κάποιες αποθανατίσεις από τις κάμερες των κινητών τηλεφώνων, δε θα τραβούσε την σκανδάλη. Αν γνώριζε πως οι συμπολίτες του δε θα ξεσηκωθούν και δε θα φωνάξουν ένα "ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ", δε θα έφευγε από τη ζωή.
Ο κάθε καραγκιόζης εκμεταλλεύτηκε τον θάνατό του. Κάποιος τον έψαλλε (βλέπεις η εκκλησία αφορίζει τους αυτόχειρες). Αρκετοί βρήκαμε ευκαιρία να γεμίσουμε τα social media και τα ιστολόγια με αμπελοφιλοσοφίες. Κάποιοι κατέβηκαν κάτω στο Σύνταγμα για να ανάψουν ένα κεράκι ώστε να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους πως τον τίμησαν. Και οι αλήτες οι πολιτικοί να χαίρονται που δεν γέμισαν τα χέρια τους με αίμα σε σημείο που τους μισήσαμε (Μπεγλίτης και Κουκουλόπουλος). Κάποιοι δημοσιογράφοι παπαγαλάκια (Πρετεντέρης, Παπαχελάς, Μίχας κ.α.) τον κατηγόρησαν για την πράξη του. Τόσο άνανδροι είμαστε...
Σήμερα η ζωή στην πόλη συνεχίζει στους ίδιους ρυθμούς. Τα κανάλια πήραν κάποιες συνεντεύξεις για να χουν κάτι να παίξουν απόψε κι εμείς με σκυμμένο το κεφάλι συνεχίσαμε την καθημερινότητά μας.
Βάζω στοίχημα πως αυτός ο άνθρωπος εκεί ψηλά θα μας βλέπει και θα φωνάζει:
"Τσάμπα έφυγα για σας μαλάκες!".
Πόσο δίκιο έχει...

Σύγχρονη Pieta

Λίγο πριν διαβάσετε το κείμενο σκεφτείτε την γιαγιά σας στη θέση της νεκρής μορφής στην αγκαλιά του νέου, ή τον παππού σας στην μέση του Συντάγματος να αυτοκτονεί με πιστόλι.
Δεν είναι δύσκολο να φτάσουμε σε τέτοια κατάσταση. Αυτός ο κίνδυνος δεν είναι μακριά από κανέναν μας. Απλά θα ρθει ξαφνικά και θα μας χτυπήσει. Και τότε θα αναρωτιόμαστε για το "τι φταίει" και φτάσαμε εδώ.
Η παραπάνω φωτογραφία δείχνει μία τραγωδία που εξελίχθηκε χθες στην πόλη Τζέλα της Σικελίας. Μία γυναίκα ηλικίας 78 χρόνων αυτοκτόνησε όταν διαπίστωσε ότι η σύνταξή της είχε περικοπεί κατά διακόσια ευρώ. Η γυναίκα έπαιρνε οκτακόσια ευρώ και όταν πήρε την απόδειξη και διαπίστωσε ότι η σύνταξή της θα ήταν πλέον εξακόσια ευρώ ανέβηκε στην ταράτσα του σπιτιού της και έπεσε στο έδαφος με συνέπεια να χάσει τη ζωή της.
Η ηλικιωμένη, σύμφωνα με τα ιταλικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ζούσε με τα τέσσερα παιδιά της (τρεις κόρες και ένα γιο) οι οποίοι δεν αντελήφθησαν τίποτα σε σχέση με το τι ετοίμαζε.
Μετά την πτώση της οι συγγενείς κάλεσαν αμέσως τις πρώτες βοήθειες, αλλά ο θάνατος για την ηλικιωμένη γυναίκα επήλθε ακαριαία.
Σύμφωνα με τα παιδιά της, η Νούντσια (όπως ονομαζόταν η συνταξιούχος) «ήταν βέβαιη ότι μετά την περικοπή της σύνταξής της δεν θα κατάφερνε ούτε να καλύψει τις βασικές της καθημερινές ανάγκες».
Όσο για το τραγικό και πρωτόγνωρο γεγονός στο Σύνταγμα θα σας παρουσιάσω μόνο το σημείωμα του αυτόχειρα φαρμακοπιού, το οποίο τα λέει όλα:

«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσης μου. Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου»

Οι αιτίες της πνευματικής παρακμής

Οι συγγραφείς, οι ποιητές, οι χορογράφοι και οι ζωγράφοι που σέβονταν τον εαυτό τους ποτέ δεν έγραφαν, ζωγράφιζαν, χόρευαν θεωρώντας ότι με το έργο τους τελειώνει ο κόσμος. Ήξεραν ότι χρειαζόταν ένας ολόκληρος αιώνας για να φτιαχτεί ένα μόνο σκαλοπάτι και να πάει το πνεύμα παραπάνω. Κι αυτοί, έβαζαν λίγη άμμο, λίγα χαλίκια και λίγο νερό για να γίνει το σκαλοπάτι. Τίποτε παραπάνω. Το γνώριζαν, γι' αυτό και ήταν ταπεινοί. Ήταν εργάτες. Έφτιαχναν κάτι για τους επόμενους.

Οι επόμενοι είχαν χρέος να το εξετάσουν, να το εξελίξουν ή να το αλλάξουν. Πάντως με κάποιο τρόπο να το συνεχίσουν. Να συνεχίσουν να χτίζουν το σκαλοπάτι του πνεύματος.

Οι συγγραφείς, οι ποιητές, οι χορογράφοι και οι ζωγράφοι που σέβονταν τον εαυτό τους γνώριζαν ότι δε χειραγωγούσαν, δεν ανακάλυπταν την "απόλυτη αλήθεια", δεν προσπαθούσαν να πείσουν. Το μόνο που έκαναν ήταν να δίνουν μικρές αφετηρίες σκέψης. Πρώτες ύλες για να ξεκινήσει το μυαλό του αναγνώστη και του θεατή να δουλεύει τις δικές του ιδέες, να φτιάξει τις δικές του αποφάσεις.

Οι συγγραφείς, οι ποιητές, οι χορογράφοι και οι ζωγράφοι που σέβονταν τον εαυτό τους δεν έκαναν καμία κατάθεση ψυχής ή άλλες τέτοιες μεγαλοστομίες. Τις αγωνίες τους κατέθεταν προς κρίση. Χαίρονταν όταν έβλεπαν κάποιον επόμενο, να βελτιώνει την έκφραση αυτής της αγωνίας. Δεν τον ζήλευαν. Δεν προσπαθούσαν να τον σταματήσουν. Αυτή ήταν η χαρά τους. Κι όταν το έργο τους δεν τύχαινε αναγνώρισης, δεν κατηγορούσαν το κοινό ότι δεν καταλαβαίνει. Στρέφονταν μέσα τους για να βρουν το λάθος τους. Κι έτσι μπορεί να πέθαιναν. Αναζητώντας τα λάθη τους, προσπαθώντας.

Οι συγγραφείς, οι ποιητές, οι χορογράφοι και οι ζωγράφοι που σέβονταν τον εαυτό τους έσκιζαν γραπτά τους, κατέστρεφαν πίνακές τους, δεν παρουσίαζαν χορογραφίες τους, όταν δεν ένιωθαν ότι δημιούργησαν το καλύτερο που μπορούσαν. Ήταν οι πιο σκληροί κριτές των εαυτών τους. Και ξανάρχιζαν να φτιάχνουν από την αρχή, ως πιστοί υπηρέτες του πνεύματος, των επόμενων, της συνέχειας.

Σήμερα αυτό έχει σταματήσει. Παρουσιάζονται μυθιστορήματα και ποιήματα που ούτε καν ο δημιουργός τους τα διάβασε δεύτερη φορά. Τα θεώρησε "διαμάντια" από την πρώτη. Παρουσιάζονται χορευτικές μανιέρες χάριν ευκολίας. Βλέπουμε πίνακες που η ασυναρτησία τους μας φέρνει σε αμηχανία και οι λιγότερο υποκριτές τολμούν να γελάσουν. Όταν το έργο δεν το σέβεται ο δημιουργός, γιατί να το σεβαστεί ο θεατής κι ο αναγνώστης;

Αν ήταν έστω λίγο ταπεινοί οι σημερινοί καλλιτέχνες, θα έψαχναν το λάθος μέσα τους, δε θα φόρτωναν την ευθύνη σε αναγνώστες και θεατές. Όμως δεν είναι ούτε καν σεμνοί. Τρέφονται με "συγχαρητήρια" και αναγνώριση και δόξα. Γι' αυτό και είναι οι τελευταίοι που δικαιούνται ν' αναζητούν σήμερα τις αιτίες της πνευματικής παρακμής. Είναι το αποτέλεσμά τους. Η ευκολία τους.

Οι συγγραφείς, οι ποιητές, οι χορογράφοι και οι ζωγράφοι που σέβονταν τον εαυτό τους, έχτιζαν το σκαλοπάτι για τους επόμενους. Σήμερα, στην πλειοψηφία τους, οι συγγραφείς, οι ποιητές, οι χορογράφοι και οι ζωγράφοι χτίζουν την προσωπική τους καριέρα.

Κι έτσι, τους θαυμάζουμε να στέκονται ένα μόνο βήμα από το γκρεμό της ματαιοδοξίας τους. Ας το κάνουν επιτέλους, μήπως και βρεθούν κάποιοι άλλοι να συνεχίσουν. Κάποιοι που δε θα βιαστούν να αυτοχαρακτηριστούν και να συστηθούν ως συγγραφείς, ποιητές, χορογράφοι και ζωγράφοι. Αυτούς τους τίτλους, τους δίνει το κοινό ως παράσημο. Κι εκείνοι που το λαμβάνουν, απλώς σκύβουν το κεφάλι τους ταπεινά κι επιστρέφουν στο κελί τους."

Τζακ Σκύλος

Το όνειρο ενός αγνού συγγραφέα...

Πριν από λίγες μέρες διάβασα την άποψη ενός ιδιαίτερου μπλόγκερ για τους σημερινούς καλλιτέχνες (σύντομα θα την δημοσιεύσω γιατί αξίζει να διαβαστεί). Αναφέρεται στο πόσο αλαζόνες και εγωιστές είναι. Θεωρούν κάθε έργο τους εξαιρετικό χωρίς να ακούν την γνώμη των γύρω τους με αποτέλεσμα να μένουν ικανοποιημένοι στην μετριότητα.
Γι' αυτό ο σημερινός καλλιτεχνικός κόσμος έχει χάσει την αίγλη του παρελθόντος. Έχουν εξαφανιστεί οι ποιητές και οι συγγραφείς που με μία αισθητή παρουσία στα κοινωνικά δρώμενα δημιουργούσαν μία "εποχή", μία "γενιά", ένα "κίνημα". Ακόμα και μία μόδα (δυστυχώς η τέχνη έχει καταστραφεί από αυτήν την έννοια, την έννοια της μόδας)...
Δύσκολα βρίσκουμε κάτι καινούργιο που θα μας συγκινήσει...
Ούτε υπάρχει κάποιος νέος καλλιτέχνης που θα μας εμπνεύσει.
Ο εγωισμός και ο δηθενισμός έχουν αλλοιώσει για τα καλά την στάση μας απέναντι στον κόσμο. Κοιτάμε πλέον γύρω μας από άλλη οπτική γωνιά, υπεροπτική θα λεγα...
Έχει λείψει η αγνότητα...
Έχει λείψει η απλοϊκότητα...
Έχουν λείψει τα όνειρα...
Αυτήν την παλιά καλή εποχή προσπαθεί να μας δείξει το animation μικρού μήκους που κέρδισε το Όσκαρ φέτος.
Μακάρι οι καλλιτέχνες σήμερα να ήταν πιο αγνοί,
να μην κοιτούσαν το κέρδος και την προσωρινή φήμη...
...αλλά την αιωνιότητα...

Και πάλι καλό μήνα!

Με χει κουράσει να λέω κάθε τρεις και λίγο καλό μήνα. Δε προλαβαίνω να προσαρμοστώ στον έναν και αμέσως έρχεται ο επόμενος. Βασικά ο Απρίλης έχει και τις πασχαλινές διακοπές. Αυτή ήταν εξάλλου και η απάντηση που έδωσα σε έναν γνωστό μου όταν με ρώτησε το εξής, "αφού είσαι σκεπτικιστής και όχι θρήσκος, τι περιμένεις από το Πάσχα;" και η απάντησή μου έκρυβε κάθε ειλικρίνεια και αθωότητα. Τις διακοπές φυσικά, την ευκαιρία να γυρίσω για λίγο στο νησί μου, να δω πρόσωπα που αγαπώ, φίλους ξεχασμένους και φυσικά για μία ακόμη φορά τον ρουκετοπόλεμο.
Από την άλλη θα ναι ένας ήρεμος μήνας πανελλαδικά διότι στο διεθνές πεδίο μάλλον θα περιμένουμε την έναρξη του πολέμου στη Μέση Ανατολή.
Ειλικρινά λυπάμαι που η διπλωματία όλα αυτά τα χρόνια γινόταν για τα μάτια του κόσμου. Τις προάλλες διαβάζοντας το αυτιοβιογραφικό βιβλίο του Καμπανέλη, το Μαουντχάουζεν (να το διαβάσετε οπωσδήποτε), έμεινα σε μία σκηνή. Όταν τα αμερικανικά στρατεύματα φτάνουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης (ένα από αυτά που θα χουμε κι εμείς σε λίγο καιρό), βγήκε ένας αξιωματικός με μία ντουντούκα δίνοντας θάρρος και δύναμη στους αιχμαλώτους. Ο λόγος του έκλεινε ως εξής: "Όσα έχουν γίνει εδώ μέσα καλό είναι να καταγραφούν στην ιστορία ώστε αυτός ο πόλεμος να είναι ο τελευταίος".
Μάλλον τα αυτιά μας δεν ίδρωσαν από τις ιστορίες των παππούδων μας, τα μάτια μας δε κουράστηκαν από τα ντοκουμέντα που διαβάζουμε και τρομάζουμε, κι έτσι πάλι προς έναν πόλεμο τραβάμε.
Ας απολαύσουμε προς το παρόν την ηλιόλουστη Κυριακή, πρώτη μέρα του μήνα με βολτούλα στο κέντρο της πόλης.
Καλό μήνα σε όλους μας...