Τελευταία μέρα του χειμώνα...

Βράδυ καθημερινής, κρυμμένος στα βράχια του Φιλοπάππου κοιτάς κάτω την Αθήνα. Μία γλυκιά φωνή σε ρωτάει, "τι να κάνει ο κόσμος εκεί κάτω απόψε". Ρίχνεις μία πιο προσεκτική ματιά. Πιο σίγουρος δίνεις διάφορες απαντήσεις που σου προσφέρει η φαντασία σου. Και η νύχτα κυλάει όμορφα...

Όμως δεν είναι έτσι την υπόλοιπη μέρα.

Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου κάθε φορά που στέκομαι στα φανάρια, μέσα στο μετρό, καθώς περιμένω την παρέα μου στο κέντρο, κι αναρωτιέμαι... Τι σκέφτονται; Τι τους προβληματίζει;

Όλο και πιο πολλοί συμπολίτες μου καμπουριάζουν. Δεν αντέχουν άλλο τα βάρη. Τους προδίδει πλέον και το ίδιο τους το σώμα.

Κι έτσι σκυφτοί πορευόμαστε μέχρι την τελευταία μέρα κι αυτού του χειμώνα. 

Αύριο θα μου άνοιξη...

Μία ακόμη χαμένη άνοιξη (;)...

Let's misbehave...

And those who were
seen dancing were
thought to be insane by
those who could not hear
the music

Nietzche

Η Καθημερανοητότητα στην Νότια Κορέα

Της Δανάης Δαμίγου

 Daeboreum (대보름) στα Κορεάτικα σημαίνει «Η πρώτη πανσέληνος» και γιορτάζεται την ημέρα της πρώτης πανσέληνου του χρόνου, σύμφωνα όμως με το ημερολόγιο του φεγγαριού. Το ημερολόγιο του φεγγαριού για αυτή την χρονιά ξεκίνησε στις 10 Φεβρουαρίου με την αρχή της δημιουργίας του πρώτου φεγγαριού του χρόνου, ενώ η πρώτη πανσέληνος ήταν στις 24 Φεβρουαρίου. Και οι δύο αυτές μέρες έχουν ιδιαίτερη σημασία για την Κορέα καθώς αποτελούν από τις πιο σημαντικές τους γιορτές και συνοδεύονται από πολλά έθιμα.
Η ημέρα της δημιουργίας του φεγγαριού είναι μια καθαρά οικογενειακή γιορτή, τρεις και τέσσερις γενιές μιας οικογένειας μαζεύονται κάτω από την ίδια στέγη για να φάνε μαζί, χωρίς όμως να αφήνουν πολλά περιθώρια σε κάποιον ξένο να γίνει μάρτυρας της παράδοσης τους. Σε αντίθεση έρχεται η ημέρα της πρώτης πανσέληνου του χρόνου η οποία είναι μια γιορτή για όλους, μια γιορτή χαράς και προσευχής για μια καλότυχη, δημιουργική και παραγωγική χρονιά. Ίσως το πιο σημαντικό για κάποιον που έχει μεγαλώσει δίπλα στην θάλασσα είναι ότι αυτή η γιορτή στο μεγαλύτερο της μέρος πραγματοποιείται πάνω στην άμμο σε μια πολύ μεγάλη παραλία υπό τους ήχους των κυμάτων.
Η ημέρα της πρώτης πανσέληνου συνοδεύεται από πολλά έθιμα και ξεκινάει με μία παρέλαση στους δρόμους της πόλης με χορούς μουσική, δράκους και παραδοσιακές φορεσιές. Η παρέλαση αυτή βασίζεται στην ιστορία της Βασίλισσας Jinseong η οποία θεραπεύτηκε από τα ιαματικά λουτρά της περιοχής μετά από κάποια ασθένεια της εποχής. Καταλήγοντας στην παραλία, έχει τοποθετηθεί ένα δέντρο (daljip taeugi) σχηματισμένο από διάφορα κλαδιά ύψους 10 μέτρων στο οποίο οι Κορεάτες ρίχνουν χαρτιά με τις ευχές τους με μορφή σαΐτας. Στο χαρτί της σαΐτας γράφουν ότι επιθυμεί ο καθένας τους, πάντα όμως μέσα στις ευχές τους είναι η ευφορία της φύσης (γης και θάλασσας) άλλα και η εξαφάνιση των καταστροφών και ασθενειών. Καθ’ όλη την διάρκεια των ευχών, οι χοροί και τα τραγούδια δεν σταματάνε μέχρι την ώρα που κάνει την εμφάνιση της η πανσέληνος και αρχίζει η προσευχή. Αφού τελειώσει η τελετουργία της προσευχής έρχεται η ώρα να μπει η φωτιά στο δέντρο ώστε να καούν με αυτό τον τρόπο όλα τα σημειώματα με τις ευχές και να επιτευχθεί έτσι η πραγματοποίηση τους.
Η ημέρα αυτή εμένα σαν παρατηρητή μου δημιούργησε ιδιαίτερα συναισθήματα. Με εντυπωσίασε πως ένας λαός μπορεί να βασίζει όλες του τις γιορτές, τα έθιμα του αλλά και την ευλογία για μια καλή χρονιά στο φεγγάρι, δύσκολο να το καταλάβεις ειδικά άμα προέρχεσαι από μια χώρα που δεν του δίνει την ίδια σημασία με αυτή που δίνει στον ήλιο. Η πίστη αυτών των ανθρώπων, η έντονη προσπάθεια τους να διατηρούν τα έθιμα τους παρόλο που βρίσκονται στην καρδιά της τεχνολογίας και της εξέλιξης, καθώς και το διαρκές χαμόγελο τους σε κάνουν να βλέπεις πιο αισιόδοξα την κάθε μέρα και να «ζηλεύεις» την ισορροπία αυτή που έχουν επιτύχει. Τα χρώματα στις παραδοσιακές τους στολές και η χαρούμενη μελωδία στα τραγούδια τους σου δίνουν την αίσθηση ότι και τις λύπες τις αντιμετωπίζουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Μαζί τους ευχήθηκα και εγώ για ένα καλύτερο αύριο, ευχήθηκα να μην σταματήσουμε να ονειρευόμαστε και να χαμογελάμε….
Η πρώτη πανσέληνος του χρόνου του 2013 θα μείνει για πάντα στο μυαλό μου…

Αριστουργήματα του παρελθόντος: Ουδέν νεότερον από το δυτικό μέτωπο (1930)

Λίγα είναι τα κινηματογραφικά έργα που αξίζουν το όσκαρ καλύτερης ταινίας που χουν κερδίσει. Ένα υπέροχο διαμάντι της έβδομης τέχνης είναι το "Ουδέν νεότερον από το δυτικό μέτωπο". Την βραδιά των αδιάφορων φετινών βραβείων όσκαρ αποφάσισα να δω την ταινία αυτή, μιας και είχα διαβάσει πριν από λίγο καιρό το ομότιτλο βιβλίο του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ.
Η ταινία γυρίστηκε το 1930. Λίγο μετά το τέλος του Πρώτο Παγκοσμίου Πολέμου και λίγο πριν την αρχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.Η συναισθηματική φόρτιση για τα θύματα του πρώτου πολέμου καθώς και το άγχος για τον ερχομό ενός νέου, είναι εμφανή στο ύφος της ταινίας. Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές. Ο φόβος στα βλέμματα των παιδιών που σφάζονται στα πεδία μάχης είναι μεταδοτικός και στον θεατή που παρακολουθεί τα δρώμενα. Η χαρά της μάνας που βλέπει τον γιο της για λίγο ζωντανό σου προσφέρει μία προσωρινή αγαλλίαση. Οι διάλογοι είναι διαχρονικότατοι!!!
Επίσης είναι από τις λίγες φορές που βλέπουμε τους πολέμους μέσα από την ματιά των Γερμανών (ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ πολέμησε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο από την πλευρά των Γερμανών και το βιβλίο είναι μία καταγραφή των όσων έζησε εκεί). Μετά από τον βομβαρδισμό χιλιάδων δυτικών πολεμικών ταινιών, πιστέψαμε πως οι Γερμανοί φαντάροι ήταν αιμοδιψείς τέρατα χωρίς σπίτι, μάνα, αδέλφια και φίλους. Μας πιπίλισαν το μυαλό όλα αυτά τα χρόνια πως μόνο οι δυτικοί είχαν θύματα και ήταν οι άγιοι της ανθρωπότητας, κρύβοντας κάτω από τις δάφνες νίκης τα έκτροπα που έκαναν κι εκείνοι.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Σε κάθε πόλεμο και οι δύο πλευρές έχουν θανάτους. Και στις δύο πλευρές κάποιες μανάδες κλαίνε πάνω σε μνήματα. Φυσικά υπεύθυνοι των δύο αυτών μεγάλων πολέμων ήταν οι Γερμανοί. Όμως οι περισσότεροι φαντάροι ήταν μικρά παιδιά που κάθε μέρα έβλεπαν τους φίλους τους να διαμελίζονται από οβίδες και σφαίρες. Κάθε πρωί πήγαιναν στο μέτωπο με τον φόβο ότι μπορεί να μην ξαναγυρίσουν πίσω.
Η τελευταία σκηνή της ταινίες δεν συμβαδίζει με το τελείωμα του βιβλίου. Μικρό το κακό. Ο σκηνοθέτης ήθελε να περάσει το μήνυμα. Στο πόλεμο δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος. Η χαλαρή μουσική της φυσαρμόνικας που πλανάτε πάνω από το μέτωπο, σβήνει με την ριπή ενός γαλλικού σνάιπερ. Η σιωπή της τελευταίας εικόνας με τους φαντάρους που πάνε στο μέτωπο και με φόντο τους νεκρικούς σταυρούς, σου προκαλεί ποτάμια δακρύων λίγο πριν πέσει το κλασσικό πλέον "The end".
Τέτοιες ταινίες αξίζουν όχι μόνο όλα τα βραβεία αλλά και μία μόνιμη θέση στην καρδιά μας διότι έχουν πολλά να πουν. Ειδικά όταν προέρχονται από μία ταραχώδη μεσοπολεμική περίοδο.
Θα θελα πολύ να μοιραστώ μαζί σας μία από τις πιο αντιπολεμικές σκηνές που χω δει. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας ο Πωλ, εγκλωβίζεται σε μία λακκούβα του μετώπου. Κρύβεται όσο μπορεί μέσα στη λάσπη για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι Γάλλοι στρατιώτες. Ένας όμως τον βλέπει και πέφτει μες στον λάκκο για να τον σκοτώσει. Ο Πωλ έχοντας έτοιμο το μαχαίρι στο χέρι, του το καρφώνει στο στήθος. Ο Γάλλος στρατιώτης μένει για ώρες δίπλα του αναστενάζοντας βαριά καθώς αργοπεθαίνει. Οι τύψεις του Πωλ τον κάνουν να τον φροντίζει μέχρι το τέλος της ζωής του. Όταν ο Γάλλος πεθαίνει στα χέρια του αρχίζει ένας σπαρακτικός μονόλογος:
- Σύντροφε δεν ήθελα να σε σκοτώσω. Αν ξαναβρισκόσουν εδώ μέσα, δεν θα το έκανα, αν ήξερες να φερθείς λογικά. Μα πριν από λίγο ήσουν μέσα στο μυαλό μου, μία σκέψη, ένας συνδυασμός που ζούσε εκεί μέσα και οδηγούσε την απόφασή μου. Αυτόν τον συνδυασμό μαχαίρωσα. Μα τώρα κατάλαβα πως είσαι κι εσύ άνθρωπος σαν κι εμένα. Δεν σκεφτόμουν παρά τις χειροβομβίδες σου, την μπαγιονέτα σου, τα όπλα σου. Τώρα βλέπω τη γυναίκα σου, το πρόσωπό σου, ότι κοινό έχουμε οι δυο μας. Συγχώρεσέ με σύντροφε! Πάντα το καταλαβαίνουμε σαν είναι πολύ αργά. Γιατί δεν μας λένε πριν πως είστε πλάσματα δυστυχισμένα σαν εμάς; Ότι και οι δικές σας μάνες αγωνιούν σαν τις δικές μας για το θάνατο, ότι ψυχομαχούμε με τον ίδιο τρόπο, ότι νιώθουμε τον ίδιο τρόπο; Συγχώρεσέ με σύντροφε. Πως έγινε να 'σαι εχθρός μου; Αν πετάγαμε αυτά τα όπλα και τούτη τη στολή, θα μπορούσες να γίνεις αδελφός μου σαν τον Κατ και τον Άλμπερτ. Πάρε είκοσι χρόνια από τη ζωή μου σύντροφε κι αναστήσου, γιατί δε ξέρω τι να τα κάνω αυτά τα χρόνια..."

Αξίζει να δείτε αυτήν την σκηνή εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=er2a5WhYU-4 κι εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=mw96cSYo9dU

Χίος και Σιένα, κοινές πορείες στην ιστορία και τον χρόνο...

Από τον πρόσφατο προορισμό μου στην Τοσκάνη, διαπίστωσα πως στην Γηραιά Ήπειρο, υπάρχουν πόλεις και περιοχές που έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά σε πολλούς τομείς. Πόσο όμορφο κι ενδιαφέρον θα ήταν αν ερχόντουσαν οι κάτοικοι των περιοχών αυτών πιο κοντά. Αυτό ίσως να βοηθούσε στη σύσφιξη των σχέσεων όχι μόνο των ίδιων των κρατών αλλά και των πόλεων. 

Η ιδέα αυτή ήρθε στο μυαλό μου όταν περιηγήθηκα στα σοκάκια της Σιένα (http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/2013/02/blog-post_9.html) και του υπέροχου χωριού Σαν Τζιμινιάνο (http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/2013/02/blog-post_2.html). Τρεις μέρες στην υπέροχη Τοσκάνη μου αρκούσαν για να συνειδητοποιήσω πως οι νότιες περιοχές της μοιάζουν με την Χίο. 

Ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή, ξεκινώντας με το θέμα της ιστορίας. 

Τόσο η Σιένα όσο και η Χίος, είχαν  ένα ένδοξο παρελθόν με πλούσιους κατοίκους. Όμως και στις δύο αυτές περιοχές ήρθε το τέλος με μία μεγάλη καταστροφή. Στην Σιένα ήταν η πανούκλα, η οποία αποδεκάτισε τους κατοίκους της πόλης. Η μεγάλη αυτή επιδημία αφάνισε 70.000 κατοίκους από τους 100.000. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί και να πέσει κάτω από την κυριαρχία της Φλωρεντίας. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην Χίο. Επί Τουρκοκρατίας το νησί ζούσε μία μεγάλη εμπορική και παραγωγική άνθηση. Η συμφορά ήρθε όταν ο Αντώνης Μπουρνιάς (μισθοφόρος του Ναπολέοντα) με διακόσιους άνδρες πήγαν στη Σάμο και ζήτησαν από τον Λυκούργο Λογοθέτη να συμμετάσχει στην επανάσταση της Χίου. Ο διαπληκτισμός του Μπουρνιά με τον Λογοθέτη, για ποιος θα ναι αρχηγός και ποιος υπάρχηγος έφεραν την αποτυχία της επανάστασης. Παρά την αποτυχία του κινήματος, η Τουρκία έστειλε 7.000 στρατιώτες στο νησί. Τότε ξεκίνησε η μεγάλη σφαγή του Χίου. Εκείνη τη περίοδο ο πληθυσμός ανερχόταν ανάμεσα στις 120.000 με 180.000 κατοίκους (Κατά τον ιστορικό Καστάνη που ήταν παρών στη σφαγή της Χίου ο πληθυσμός του νησιού έφθανε τις 180.000 ψυχές. Κατά τον ιστορικό Μαμούκα ο οποίος ήταν επίσης παρών στη σφαγή ο πληθυσμός ανερχόταν στις 140.000 με 150.000 ψυχές και κατά τα κιτάπια των Τούρκων ο πληθυσμός ανερχόταν στις 120.000 ψυχές). Το θέμα είναι πως μετά τη σφαγή έμειναν 1.000 με 2.000 κάτοικοι ενώ στα γύρω νησιά διέφυγαν 20.000 Χιώτες. Μετά απ' αυτές τις καταστροφές, ήρθε μία χρόνια παρακμή τόσο η Σιένα όσο και η Χίος. 

Ας συνεχίσουμε τα κοινά γνωρίσματα αυτών των δύο πόλεων στο αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό τομέα. Η παλιά πόλη της Σιένα έχει ανακηρυχθεί μνημείο τους Unesco. Θεωρείται η πιο καλοδιατηρημένη μεσαιωνική πόλη της Ευρώπης. Το ίδιο ισχύει και με τα Μαστιχοχώρια της Χίου. Τα Μεστά είναι ο πιο καλοδιατηρημένος μεσαιωνικός (και ζωντανός) οικισμός του νησιού (ίσως και του Αιγαίου). Τα στενά σοκάκια των Μεστών μοιάζουν πολύ μ' αυτά της Σιένα. Ήταν πόλεις-κάστρα κι αυτό είναι εμφανές από τις ενωμένες κατοικίες που μετατρέπουν τις δύο αυτές πόλεις σε οχυρά. Επίσης στην Χίο υπάρχει η Νέα Μονή, ένα μεσαιωνικό μοναστήρι που είναι κι αυτό μνημείο της Unesco. 

Όσον αφορά την παράδοση, είναι η πρώτη φορά που συναντώ μία άλλη πόλη όπου οι ενορίες της κοντράρονται σε παραδοσιακά έθιμα. Στην Χίο έχουμε κάθε Χριστούγεννα τα "καραβάκια", όπου κάθε ενορία ετοιμάζει το δικό της καραβάκι και την πρωτοχρονιά το περιφέρει στην πόλη λέγοντας διασκευασμένα τα κάλαντα, αφού πρώτα έχει ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός στην κεντρική πλατεία της πόλης όπου βγαίνει ο νικητής της χρονιάς. Επίσης το Πάσχα έχουμε τον φημισμένο "Ρουκετοπόλεμο". Δύο ενορίες, η Παναγιά η Ερυθιανή και ο Άγιος Μάρκος έχουν τα δικά τους συνεργεία-στρατόπεδα, τα οποία όλο το χρόνο ετοιμάζουν αυτοσχέδιες ρουκέτες και μ' αυτές προσπαθούν κάθε Ανάσταση να στοχεύσουν το καμπαναριό της αντίπαλης ενορίας. Το έθιμο αυτό χρονολογείται από την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Το ίδιο και η Σιένα χωρίζεται σε δεκαεπτά "κοντράντε", δηλαδή ενορίες. Δύο φορές τον χρόνο (2 Ιουλίου και 16 Αυγούστου) έχει το δικό της έθιμο. Το Πάλιο (Il Palio) όπου η κεντρική της πλατεία μετατρέπεται σε ιππόδρομο, οι ενορίες κατεβάζουν τα άλογά τους για να διεκδικήσουν το έπαθλο. Το έθιμο αυτό έχει ηλικία 700 χρόνων. 

Όσον αφορά την παραγωγή τόσο η Τοσκάνη όσο και η Χίος, είναι πλούσιες και φημισμένες περιοχές από τους καρπούς της γης τους. Η Τοσκάνη παράγει υπέροχο κρασί ενώ η Χίος φημίζεται για την μαστίχα, τα εσπεριδοειδή, το γιασεμί και το κρασί (στην αρχαιότητα). 

Στον αθλητικό τομέα η Σιένα έχει να αναδείξει μία ομάδα στο μπάσκετ που έχει μία αξιόλογη πορεία τόσο στο ιταλικό όσο και στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα όπως και η Χίος στο πόλο. 

Κι όλα αυτά τα κοινά γνωρίσματα τα συναντούμε σε δύο πόλεις που έχουν 50.000 κατοίκους...

Δεύτερο φάουλ...

Στο ποδόσφαιρο, όταν ένας παίκτης παίρνει δεύτερη κίτρινη κάρτα, αποβάλλεται. Δε θα χαριστώ στην lifo κι ας είναι η πιο πολυδιαβασμένη εφημερίδα της Αττικής, επειδή πολύ απλά είναι δωρεάν. 

Θεωρείται από τις πιο δήθεν εφημερίδες που κυκλοφορούν στην πιάτσα. Κάποτε ήταν δυσανάγνωστη. Θυμάμαι που την παίρναμε κι απλά την μετροφυλλούσαμε επειδή πολύ απλά δεν μπορούσαμε να βγάλουμε κάποιο νόημα από τα κείμενά της. Στη πάροδο του χρόνου βελτιώθηκε. Νέα πρόσωπα άρχισαν να γράφουν στις στήλες της. Έτσι απολαμβάναμε τις ανούσιες αερολογίες του  Κούλογλου και τις μαλακίες του Βαρουφάκη, ο οποίος ως νέο όνομα ανούσιας τηλεπερσόνας, διεκδικεί δημοσιότητα και στον γραπτό λόγο. Ο μόνος που σώζεται από το ναυάγιο είναι Νίκος Δήμου. 

Σ' ένα παλιότερο εξώφυλλό της η lifo έμπλεξε τα μπούτια της, συσχετίζοντας την Χρυσή Αυγή με το ΚΚΕ. Να πούμε την αλήθεια, ιστορικά δεν πέφτει έξω. Ο Στάλιν έχει αφήσει πίσω του περισσότερους νεκρούς απ' ότι ο Χίτλερ. Η διαφορά είναι πως ο Στάλιν σκότωνε δικούς του. Όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία ούτε παίζει κάποιον ελαφρυντικό ρόλο. Σήμερα όμως το ΚΚΕ, το οποίο έχει κολλήσει χρονικά στην εποχή της Βάρκιζας, δείχνει ακίνδυνο απέναντι στην αλητεία των Χρυσαυγιτών αλλά και λοιπών ακροδεξιών ομάδων. 

Ως θέμα το προσπεράσαμε αυτό μέχρι που ήρθε η Πέμπτη και κυκλοφόρησε το νέο φύλλο της Lifo. Μία μορφή με κουκούλα και μία άλλη με καπέλο. Και οι δυο με μαυρισμένα πρόσωπα (όσο μαύρη έχει καταντήσει η κοινωνία μας) και με τίτλο από πάνω "2 ξένοι στην ίδια πόλη". 

Αναζήτησα το φύλλο και διάβασα τις δύο αυτές ιστορίες για τις οποίες είμαι απολύτως σίγουρος πως γράφτηκαν από κάποιον πιτσιρικά της εφημερίδας κι όχι μέσα από τις εξομολογήσεις των δύο άκρων (όπως τους βαφτίζει). 

Ο πιτσιρικάς που θέλει να λέγεται αναρχικός προέρχεται από μία οικογένεια που τον έχουν κακομάθει (...Οι γονείς μου ποτέ δεν ύψωσαν τη φωνή...).  Παρά την καλοπέρασή του ανακάλυψε στα 15 του τον Ερρίκο Μαλατέστα. Τα γέλια μου ακούστηκαν σ' όλη την πολυκατοικία. Με μεγάλη μου ευχαρίστηση θα έκοβα τον αριστερό μου όρχι, αν ερχόταν αυτή τη στιγμή ο νεαρός μπροστά μου να μου πει όλα όσα ξέρει για τον διάσημο Ιταλό αναρχικό. Παρ' όλα αυτά μας παρουσιάζει μία οικογένεια η οποία στρέφει το παιδί της στην "όπως έχει ονομάσει η σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία" αναρχία. Αν ο νεαρός είχε συνείδηση δεν θα υποστήριζε τα πιτσιρίκια με τα καλάσνικοφ. Από κει και μόνο διαπιστώνω πως αν είναι όντως υπαρκτό πρόσωπο, ανήκει στον χώρο του μπάχαλου. Κι όπως είχα πει και παλιότερα, τα κακομαθημένα κι καλοαναθρεμμένα παιδάκια που έχουν λύσει όλα τους τα προβλήματα με τη βοήθεια των γονιών τους, στρέφονται στα όπλα, διογκώνοντας έτσι το χάος της νεοελληνικής κοινωνίας για να καταπολεμήσουν την καθημερινή τους πλήξη. Περισσότερη επανάσταση βρίσκω σε νέους που παλεύουν καθημερινά να αυτονομηθούν από την οικογένειά τους (η νεοελληνική οικογένεια ίσως να είναι η χειρότερη ψυχοσωματική φυλακή στον κόσμο, η υπερπροστασία της στα παιδιά τα μετατρέπει σε άβουλα κι ανεύθυνα πλάσματα) για να κυνηγήσουν το όνειρό τους με τις δικές τους δυνατότητες. Απ' αυτά τα παιδιά θα ρθει η ελπίδα του μέλλοντος...

Από την άλλη έχουμε ένα άλλο πιτσιρίκι, γιο ενός ταξιτζή (αμέσως το κείμενο σε βάζει στο τριπάκι πως στην Χρυσή Αυγή μπαίνουν παιδιά βιοπαλαιστών). Ασχολείται με το μποξ και τον οπαδισμό (δεύτερο τριπάκι, μέσα στον ακροδεξιό χώρο υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να τα σπάνε στα γήπεδα και να βαράνε). Το κείμενο προσπαθεί να δικαιολογήσει τις ακροδεξιές τάσεις του νεαρού. Ο πατέρας του δέχτηκε δύο επιθέσεις και στους αγανακτισμένους είδε τον φίλο του να τον βαράνε τέσσερις αντιεξουσιαστές (ή αναρχικοί όπως λένε τα κανάλια, ή μπαχαλάκηδες όπως τους αποκαλώ εγώ). Το κείμενο κλείνει λέγοντας πως ο νεαρός είναι στον χώρο της ακροδεξιάς με τις ευλογίες των γονιών του και την υποστήριξη των καταστηματαρχών και λοιπών Νεοελλήνων. Μπράβο σου lifo, μ' αυτές τις μαλακίες καρφώθηκες για το πόσο ηλίθια φυλλάδα είσαι. Πάλι καλά που δεν έκλεισες το κείμενο με το γνωστό σύνθημα "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια"....

Με λίγα λόγια, το δημοσίευμα προσπαθεί να μας πείσει πως όλα είναι καλά και πατάνε σε λογικές βάσεις. Στο μέλλον θα χουμε δύο άκρα τα οποία έχουν λόγο ύπαρξης, είναι δικαιολογημένοι αυτοί οι λόγοι, οπότε δε πρέπει να τους καταδικάζουμε και καλό είναι να κοιτάξουμε την πορεία μας για να δούμε που ανήκουμε. 

Εγώ θα θελα να πω στα παιδιά της lifo πως είναι μεγάλοι καραγκιόζηδες. Η αναρχία δεν έχει καμία σχέση με τα καλάσνικοφ ούτε ξεπηδάει από τις εύπορες οικογένειες με τα κακομαθημένα παιδιά τους. Συνέλθετε λίγο. Όσο για την Χρυσή Αυγή, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία στρατολόγηση άμυαλων κι ανεύθυνων Νεοελλήνων που για όλα φταίνε οι μετανάστες κι αφού τους καθαρίσουν όλους θα στραφούν ενάντια των υπολοίπων Νεοελλήνων. Ο πραγματικός φασισμός μάγκες κρύβεται πίσω από κουστούμια και γραβάτες. Πρόσωπα που βλέπουμε συνέχεια στην τηλεόραση κι έχουν ήδη αρχίσει να μας πιπιλούν το μυαλό. Οι ακροδεξιές τάσεις του Σαμαρά έχουν εν μέρει χαλαρώσει μιας  Δένδιας ήδη κινεί τα νήματα, ενώ ο Βορίδης ετοιμάζεται για μεγαλύτερα αξιώματα στο μέλλον. Από κει θα μπει επίσημα ο φασισμός στη ζωή μας. 

Ως τότε ας σφαζόμαστε μεταξύ μας θεωρώντας πως μεγάλο πρόβλημα είναι η ύπαρξη των προβάτων της Χρυσής Αυγής και τον κακομαθημένων τις ανύπαρκτης νεοελληνικής αναρχίας.

Όποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει το γελοίο άρθρο της lifo, ας πατήσει εδώ: http://www.lifo.gr/mag/features/3655

Λευκό Ρόδο: Απόπειρα ανατροπής του Χίτλερ από τρεις γενναίους Γερμανούς φοιτητές

Πριν από 70 χρόνια, στις 22 Φεβρουαρίου του 1943, τρεις Γερμανοί φοιτητές εκτελέστηκαν στο Μόναχο για την συμμετοχή τους σε ένα κίνημα αντίστασης κατά του Χίτλερ. Από τότε, τα μέλη της οργάνωσης Λευκό Ρόδο έχουν γίνει εθνικοί ήρωες στη Γερμανία. Η Λίλο Φουρστ -Ράμντορ ήταν ανάμεσά τους. Στα 99 χρόνια της σήμερα, μίλησε στο BBC με αφορμή την επέτειο.
Το 1943, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν στο αποκορύφωμά του, αλλά στο Μόναχο, στο κέντρο της ναζιστικής εξουσίας, μία οργάνωση φοιτητών είχε αρχίσει εκστρατεία παθητικής αντίστασης.
Η Λιζελότε Φουρστ- Ράμντορ, ήδη χήρα σε ηλικία 29 ετών μετά τον θάνατο του άνδρα της στο ρωσικό μέτωπο, μπήκε στην οργάνωση μέσω ενός φίλου της, του Αλεξάντερ Σμόρελ.
«Βλέπω τον Αλεξ σαν να ήταν τώρα να μου μιλάει για το Λευκό Ρόδο. Δεν είπε ποτέ την λέξη «αντίσταση», είπε μόνο ότι ο πόλεμος ήταν τρομακτικός, με τόσο κόσμο που σκοτώνεται στις μάχες, και ότι ο Χίτλερ είναι ένας μεγαλομανής, και ότι θα έπρεπε να κάνουμε κάτι για όλα αυτά», είπε η Φουρστ- Ράμντορ στο BBC.
Ο Σμόρελ και οι φίλοι του Κρίστοφ Προμπστ και Χανς Σολ είχαν αρχίσει να γράφουν φυλλάδια ενθαρρύνοντας τους Γερμανούς να αντισταθούν στο ναζιστικό καθεστώς. Διένειμαν τα φυλλάδια σε διευθύνσεις αγνώστων, που τις έβρισκαν τυχαία από τον τηλεφωνικό κατάλογο.
Η Φουρστ- Ράμντορ λέει ότι ποτέ δεν μοίρασε φυλλάδια η ίδια, αλλά τα έκρυβε σε ένα ντουλάπι, στο σπίτι της. Βοηθούσε επίσης τον Σμόρελ να τυπώνει στον πολύγραφο, στο σπίτι της, προκηρύξεις που έγραφαν «Κάτω ο Χίτλερ». Τα βράδια της 8ης και 15ης Φεβρουαρίου, μέλη του Λευκού Ρόδου έγραψαν αυτό το σύνθημα σε τοίχους, σε όλο το Μόναχο.
Τα περισσότερα μέλη ήταν φοιτητές Σήμερα το πανεπιστήμιο του Μονάχου τους τιμά, με ένα μικρό μουσείο που αφηγείται την ιστορία τους. Τα μέλη της ομάδας, τουλάχιστον εκατό φοιτητές - εκτός του ηγετικού πυρήνα - και ο καθηγητής φιλοσοφίας και μέντοράς τους Κουρτ Χούμπερ, θέλησαν να αντισταθούν αφυπνίζοντας τους συμπατριώτες τους, αλλά δεν πρόλαβαν να τυπώσουν περισσότερα από έξι φυλλάδια. Στις 18 Φεβρουαρίου του 1943, η Σόφι Σολ και ο αδελφός της Χανς Σολ, αποπειράθηκαν να μοιράσουν μια προκήρυξη της οργάνωσης στο πανεπιστήμιο. Ο φύλακας Γιάκομπ Σμιντ, μέλος του Ναζιστικού Κόμματος, ήταν εκείνος που ανακάλυψε ποιοι βρίσκονταν πίσω από την δραστηριότητα. Ειδοποίησε τη Γκεστάπο.
Τα δύο αδέλφια, και ο Προμπστ, οδηγήθηκαν στο Λαϊκό Δικαστήριο για μία δίκη - παρωδία που κράτησε λίγα λεπτά. Εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, στις 22 Φεβρουαρίου του 1943.
Λίγες ημέρες αργότερα συνελήφθησαν άλλα 80 μέλη της οργάνωσης. Από αυτούς ο Αλεξ Σμόρελ και ο καθηγητής Χούμπερ εκτελέστηκαν διά απαγχονισμού στις 13 Ιουλίου του 1943. Οι υπόλοιποι φυλακίστηκαν, ανάμεσά τους και η Φουρστ-Ράμντορ.
Αργότερα, οι Σύμμαχοι τύπωσαν μία προκήρυξή τους σε χιλιάδες αντίτυπα, που τα έριξαν από αέρος στις πόλεις της ναζιστικής Γερμανίας.

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=499586

Να φοβάσαι την οργή του υπομονετικού ανθρώπου

Να δέχεσαι τα βάσανα σαν αναπόσπαστο μέρος της ζωής και να επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου:
«Κι αυτό θα περάσει». 

Απεργήσαμε και σήμερα...

...κι αφού κάναμε την πορεία μας για μία ακόμη φορά στο Σύνταγμα, κι αφού κάποιοι βάρεσαν κάποιον επειδή τον πέρασαν για χρυσαυγίτη (αν κι αυτές τις ιστορίες τις βρίσκω αρκετά ηλίθιες και ψεύτικες, σίγουρα μετά από χρόνια θα τα θυμόμαστε αυτά και θα γελάμε), κι αφού κάψαμε λίγους κάδους, γυρίσαμε πάλι στα σπίτια μας και στις καφετέριες. Ο καναπές παραμένει καναπές και την  άνεσή του, δεν την αφήνει κανείς με καμία δύναμη. 

Ειλικρινά έχω την περιέργεια να μάθω πότε θα πάρουμε χαμπάρι το πόσο μαλάκες είμαστε!

Αυτές οι απεργίες δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα μικρό ξεμπούκωμα ενός καζανιού που ποτέ δε θα σκάσει. Και γι' αυτό είμαι σίγουρος μετά τις τελευταίες εξελίξεις στην Βουλγαρία. 

Στη γειτονική μας χώρα, που πολλοί μέχρι πρόσφατα παρακαλούσαν να μη φτάσουμε στο επίπεδό της, έδειξε πως έχει πολιτικούς με κότσια. Ένα χαρακτηριστικό που λείπει στον ελλαδικό χώρο. Δεν πρέπει να πιστεύουμε πως οι δικοί μας πολιτικοί έχουν κότσια όταν εμείς ως λαός δεν τα έχουμε (ας μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη). Οι μαλάκες εκλέγουν μαλάκες. Τελεία και παύλα.

Την ώρα που οι εργαζόμενοι κατεβαίνουν στο Σύνταγμα (μιας και οι άνεργοι κάθονται ακόμα στα σπίτια τους, αλλιώς όλο το κέντρο θα ήταν γεμάτο)για μία ανούσια απεργία (η σημερινή απεργία δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης) στην γειτονική μας χώρα, μία αύξηση του ρεύματος έριξε την κυβέρνηση. Η απομάκρυνση του υπουργού οικονομικών δεν κατάφερε να κατευνάσει τα πνεύματα. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν. 

Ο Μπόρισοφ έκανε μία ιδιαίτερη δήλωση που για μένα χτύπησε ως καμπανάκι στα  αυτιά μου: "Δεν θα συμμετέχω σε μία κυβέρνηση, υπό την οποία η αστυνομία δέρνει το λαό". 

Αν τον είχα μπροστά μου θα του έσφιγγα το χέρι. Παρ' όλα αυτά εμείς εδώ θα συνεχίσουμε τον ρόλο του μαλάκα. Θα μας βγάζουν οι εργατοπατέρες σαν πρόβατα στους δρόμους μία μέρα, θα τρώμε το ξύλο της αρκούδας, θα μας λέει μετά ο κάθε Βορίδης και Γεωργιάδης πως η αστυνομία καλά κάνει κι επιβάλλει τη τάξη με φασιστικό τρόπο και με κατεβασμένα αυτιά θα γυρίζουμε πάλι στις δουλειές μας.

Κάποτε μου έλεγαν στη Γαλλία πως η νέα επανάσταση της Ευρώπης θα ξεκινήσει στην Ελλάδα. Ακόμα γελάω...

Αξιοσέβαστοι απόγονοι σύντροφοι...

Καθώς θα σκάβετε την απολιθωμένη σημερινή κοπριά,
των ημερών μας μελετώντας τα σκότη,
μπορεί και να ρωτήσετε για με καμιά φορά. …

Μονάχος μου θα πω και για την εποχή μου και για τον εαυτό μου...

Απόσπασμα από ποίημα του

Βλαδίμηρου Μαγιακοφσκι

Προπομπός εικόνων που θα δούμε στην Αθήνα...

Κάποτε ήταν η Κερατέα. Εκεί τα όργανα καταστολής πραγματοποίησαν πρόβες γι' αυτά που ακολούθησαν λίγους μήνες μετά στο Σύνταγμα. Μετά από καιρό το κλίμα αντάρτικου πολέμου μεταφέρθηκε στην Χαλκιδική. Τα σημάδια που έδειχναν πως θα φτάσουμε σ' αυτό το σημείο, ήταν εμφανή. Απλά όλοι μας τα αγνοούσαμε ή αδιαφορούσαμε πλήρως.
Χθες το βράδυ σημειώθηκε ένα συμβάν στις Σκουριές Χαλκιδικής, που προσωπικά το θεωρώ ως προπομπό των εικόνων που θα δούμε τους επόμενους μήνες στην Αθήνα (μιας και οι υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας δε ζουν τόσο έντονα τη κρίση όσο τη ζούμε εμείς στην πρωτεύουσα). Για πρώτη φορά βλέπουμε ανθρώπους να οργανώνονται για να χτυπήσουν το κατεστημένο, όποιο κι αν είναι αυτό και με όποιο τρόπο εκδηλώνεται σε κάθε περιοχή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι τα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής.
Όπως αποδείχτηκε με το πρώτο φως της ημέρας, η εταιρία υπέστη τρομερές ζημιές ενώ η αστυνομία έχει ξεκινήσει ήδη έρευνες για να εντοπίσει τους δράστες. Όσο για μας, ας το παίξουμε για μία ακόμη φορά αδιάφοροι... Εξάλλου σε λίγο καιρό θα τα βλέπουμε ίδιες εικόνες στο κέντρο της Αθήνας. Και για μία ακόμη φορά επαναλαμβάνω το εξής, θυμηθείτε την Κερατέα...
Όσον αφορά το γεγονός η καταγραφή του είναι η εξής, επίθεση με βόμβες μολότοφ επιχείρησαν τη νύχτα άγνωστοι κουκουλοφόροι στα εργοτάξια Σκουριών της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός στη Χαλκιδική.
Σύμφωνα με πληροφορίες από την αστυνομία, οι άγνωστοι προσπάθησαν να εισέλθουν στο χώρο, παραβιάζοντας την πύλη του εργοταξίου και όταν εμποδίστηκαν από τους άνδρες της ασφάλειας, άρχισαν να πετούν μολότοφ.
Στη συνέχεια, όταν τελικά κατάφεραν να μπουν στο χώρο, περιέλουσαν με βενζίνη σημεία των εγκαταστάσεων και έβαλαν φωτιά, ενώ προπηλάκισαν τους φύλακες. Ένας από τους εργαζομένους στην ασφάλεια του κτιρίου μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα λόγω του καπνού, αλλά πήρε εξιτήριο λίγη ώρα αργότερα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι κουκουλοφόροι φεύγοντας έκοψαν δέντρα, κλείνοντας το δρόμο πίσω τους και εμποδίζοντας τον οποιοδήποτε να τους προσεγγίσει. Από την Αστυνομία βρίσκεται σε εξέλιξη έρευνα για το συμβάν, ενώ έγιναν και 27 προσαγωγές για εξακρίβωση στοιχείων, από τις οποίες δεν προέκυψε κάποια σύνδεση με το περιστατικό, με αποτέλεσμα να αφεθούν ελεύθεροι και οι 27 προσαχθέντες.
Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες, τέσσερα άτομα, ηλικίας 28 έως 39 ετών, συνελήφθησαν και σε βάρος τους σχηματίστηκε δικογραφία, κατά περίπτωση, για τα αδικήματα της παράνομης οπλοκατοχής, της διατάραξης κοινής ειρήνης και της στάσης.
Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση που εξέδωσε σήμερα η ΕΛΑΣ χθες κατά τη διάρκεια κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας για τις μεταλλευτικές δραστηριότητες στην περιοχή Σκουριές της Μεγάλης Παναγιάς Χαλκιδικής, «άτομα προκάλεσαν επεισόδια και επιτέθηκαν κατά αστυνομικών δυνάμεων που είχαν διατεθεί για λήψη μέτρων τάξης».
Ειδικότερα, όπως σημειώνεται, κατά απογευματινές ώρες ομάδα ατόμων επιτέθηκε «απρόκλητα κατά των αστυνομικών δυνάμεων με πέτρες, εκρηκτικές και εμπρηστικές βόμβες μολότοφ, ναυτικές φωτοβολίδες και άλλα αντικείμενα, ενώ προκλήθηκαν εμπρησμοί εκ προθέσεως σε τουλάχιστον δεκαπέντε σημεία στην ευρύτερη δασική έκταση».
Επίσης «τα αναφερόμενα σε διάφορα δημοσιεύματα στο διαδίκτυο για πρόκληση εμπρησμών στη δασική περιοχή από αστυνομικές δυνάμεις που είχαν διατεθεί για λήψη μέτρων τάξης, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα».
Στην ίδια ανακοίνωση επισημαίνεται πως οι αστυνομικές δυνάμεις για την αντιμετώπιση και την απώθηση των επιτιθεμένων προέβησαν σε περιορισμένη χρήση δακρυγόνων μέσων, ενώ σε πολλές περιπτώσεις συνόδευσαν και προστάτευσαν πυροσβεστικά οχήματα, προκειμένου να φθάσουν ακώλυτα στους χώρους εκδήλωσης των πυρκαγιών.
Κατά την διάρκεια των ελέγχων που έκαναν οι αστυνομικοί βρέθηκε μεγάλος αριθμός ξύλινων κονταριών, πέντε αντιασφυξιογόνες μάσκες, δεκαεννέα βόμβες μολότωφ, έντεκα ναυτικές φωτοβολίδες με αλεξίπτωτο, μία αναλωθείσα ναυτική φωτοβολίδα με αλεξίπτωτο, δύο μαχαίρια και μία αυτοσχέδια σφεντόνα, που κατασχέθηκαν. 

Μπορεί ένα πιτσιρίκι να σώζει πάντα την κατάσταση;

Μετά από την προβολή της ταινίας "Τα μυθικά πλάσματα του Νότου", μπορώ να απαντήσω άφοβα πως όχι, δεν μπορεί πάντα ένα πιτσιρίκι να σώζει μία κατάσταση.

Η ταινία έχει διαφημιστεί αρκετά για την ερμηνεία της 7χρονης Κουβενζάνε Γουάλις και πράγματι η πιτσιρίκα είναι αξιαγάπητη και εξαιρετική σ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Το βλέμμα της είναι καταπληκτικό. Σε κοιτάει σιωπηλή κι εσύ νομίζεις πως γεμίζει η αίθουσα με φωνές, γέλια, κλάμα, τα πάντα. Επίσης οι σκέψεις της είναι όμορφες. Φυσικά εκεί μεσολαβεί ένας σεναριογράφος. Δε πιστεύω πως ένα 7χρονο παιδί κάνει τόσο ωραίες φιλοσοφίες μέσα στο μυαλό του. Ίσως να κάνω και λάθος. Αυτά πάντως ήταν τα δύο στοιχεία που μου άρεσαν στην ταινία. Φυσικά και η μουσική.

Από κει και πέρα έρχεται το χάος. Η μιζέρια μιας παραγκούπολης έξω από την Νέα Ορλεάνη την εποχή που η ευρύτερη περιοχή καταστράφηκε από τον τυφώνα Κατρίνα. Οι διάλογοι ανούσιοι και βαρετοί. Ο κόσμος απομονωμένος πλάθει μία άλλη κοσμοθεωρία. Η πλοκή της υπόθεσης είναι τέτοια που αναγκαστικά η ταινία γίνεται μελοδραματική, χάνοντας έτσι την αξία της στο τέλος. Κατά τη γνώμη μου δεν χρειαζόταν αυτή η θυσία, η οποία επιδίωκε να κάνει τον θεατή να κλάψει. Στην αίθουσα που παρακολούθησα τη ταινία, δε τα κατάφερε. Στη προσπάθειά της αυτή μου θύμισε την αντίστοιχη μελοδραματική ταινία "Δαμάζοντας τα Κύματα", η οποία με απογοήτευσε για τον ίδιο λόγο.

Έχουμε δει αρκετές ταινίες με πιτσιρίκια που κλέβουν καρδιές αλλά και ταινίες που άξιζαν την καλή πορεία που είχαν στις κινηματογραφικές αίθουσες και στη συνείδηση του κόσμου, όπως το τούρκικο "Μέλι", ο ρωσικός "Ψεύτης ήλιος", το ιταλικό "Σινεμά, ο Παράδεισος" και η ρωσική "Επιστροφή". Αυτές οι ταινίες μένουν χαραγμένες στο μυαλό μας. Αντιθέτως τα "Μυθικά πλάσματα του Νότου" είναι καταδικασμένα να ξεχαστούν σύντομα...

Στη Δρέσδη, τεράστια ανθρώπινη αλυσίδα απέτρεψε την πορεία νεοναζιστών

Στο παρελθόν, ακροδεξιοί εξτρεμιστές προσπαθούσαν να πρωταγωνιστήσουν στις εκδηλώσεις μνήμης για τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, στις 13 Φεβρουαρίου του 1945. Αλλά το βράδυ της περασμένης Τετάρτης 13 Φεβρουαρίου, μια τεράστια ανθρώπινη αλυσίδα απέτρεψε την προγραμματισμένη πορεία των νεοναζιστών, τιμώντας με ειρηνικό τρόπο τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στον βομβαρδισμό της πόλης, πριν από 68 χρόνια.
Στη διάρκεια της νύχτας της 13ης προς την 14η Φεβρουαρίου, βομβαρδιστικά των Συμμάχων άρχισαν μια βίαιη, καταστροφική επίθεση στη Δρέσδη, ισοπεδώνοντας μεγάλο μέρος του ιστορικού κέντρου της πόλης στον ποταμό Ελβα, και το σύμβολό της, τον προτεσταντικό καθεδρικό ναό Frauenkirche. Εκτιμάται ότι 25.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν στον βομβαρδισμό.
Επί χρόνια, νεοναζιστές έκαναν πορείες στην πόλη στην επέτειο των βομβαρδισμών. Η επίθεση στην Δρέσδη έχει μεγάλη συναισθηματική σημασία για κάποιους εξαιτίας της ισοπέδωσης της πόλης -η οποία ήταν αντικείμενο θαυμασμού για την ομορφιά και την πολιτισμική κληρονομιά της- και εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των θυμάτων. Ο βομβαρδισμός παρουσιαζόταν συχνά από τους ακροδεξιούς εξτρεμιστές σαν παράδειγμα της «βαρβαρότητας των Συμμάχων». Μερικοί είχαν φτάσει στο σημείο να τον συγκρίνουν με το Ολοκαύτωμα.
Ειρηνικοί διαδηλωτές συγκεντρώνονται τα τελευταία χρόνια στη Δρέσδη για να αποτρέπουν διαδηλώσεις νεοναζιστών. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, περίπου 6.000 ακροδεξιοί έπαιρναν μέρος σε πορείες στην πόλη στην επέτειο των βομβαρδισμών. Εφέτος ήταν 600-800 κατά τις εκτιμήσεις της αστυνομίας.
Πολλές συλλήψεις έγιναν την Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου στη Δρέσδη, όπου αναπτύχθηκαν 3.000 αστυνομικοί από όλη την Γερμανία εν όψει ταραχών για την επέτειο.
Μασκοφόροι επιτέθηκαν σε δύο αστυνομικούς και τους τραυμάτισαν στο κεφάλι. Αλλά κατά το μεγαλύτερο μέρος η πορεία το βράδυ της Τετάρτης ήταν ειρηνική.
Χιλιάδες από τα θύματα των βομβαρδισμών του 1945 ετάφησαν στο κοιμητήριο Heide, όπου τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη τους, την Τετάρτη. Η δήμαρχος της Δρέσδης Χέλμα Οροστς είπε ότι ο βομβαρδισμός είναι βαθιά χαραγμένος στη μνήμη της πόλης, αλλά τόνισε ότι η Γερμανία φέρει την ευθύνη για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι καμπάνες στις εκκλησίες της Δρέσδης χτύπησαν στις 9:45 μμ την Τετάρτη, την ώρα που άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες βόμβες πριν από 68 χρόνια. Νωρίτερα, πολλές εκκλησίες τέλεσαν λειτουργίες και προσευχές για την ειρήνη. Οι βομβαρδισμοί είχαν στρατηγική σημασία, αλλά το μέγεθος της καταστροφής της πόλης, προκάλεσε αντιδράσεις ακόμη και στη Βρετανία. Στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης βρίσκεται έκτοτε η επιχειρησιακή σκοπιμότητα, η αποτελεσματικότητα γενικευμένων βομβαρδισμών και το ερώτημα αν πρόκειται για έγκλημα πολέμου.

Πηγή: http://www.tovima.gr/world/article/?aid=498491

Το καλύτερο φινάλε...

Ο πραγματικός έρωτας δεν χρειάζεται καμία μέρα γιορτής ή υπενθύμισης. Η ύπαρξη όμως της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου, η οποία ευτυχώς έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια να ξεφουσκώνει, ξεσκεπάζει μία συναισθηματική παρακμή, την απώλεια του αγνού έρωτα.
Ευτυχώς που υπάρχουν οι παλιές ταινίες για να μας τον θυμίζουν...

Ο μήνας έχει δεκατρείς...

Ο μήνας έχει δεκατρείς 

καταραμένη μέρα, 

δεν θέλω ν’ ανταμώσω άνθρωπο 

ούτε για "καλησπέρα"*.

στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις

*Στο τραγούδι ακούγεται το καλημέρα, αλλά η ώρα είναι περασμένη για να το χρησιμοποιήσω. 

Η Αριστερά που θέλουμε...

Δεν ήταν όλα ρόδινα αυτή τη φορά για το Γιώργο Παπανδρέου στη συνεδρίαση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στην οποία προέδρευσε  Στο ρόδο που κρατάει η γροθιά, ως φόντο στη συνεδρίαση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, υπήρχε ένα μικρό «αγκάθι». Η 29χρονη Beatriz Talegón, γενική γραμματέας της Διεθνούς Ένωσης της Σοσιαλιστικής Νεολαίας η οποία όταν ανέβηκε στο βήμα, δεν χαρίστηκε στον πρόεδρο και τους ηγέτες της παγκόσμιας σοσιαλδημοκρατίας. Η Talegón δήλωσε έκπληκτη από το γεγονός ότι οι Σοσιαλιστές θέλουν να φέρουν την επανάσταση, φτάνοντας στη συνεδρίαση από ξενοδοχεία πέντε αστέρων, μέσα σε πολυτελή αυτοκίνητα.
Επέκρινε ακόμη την κοινωνική απόσταση των ηγετών του κινήματος από τη νεολαία, μίλησε για διαφάνεια και ζήτησε από τους ηγέτες να πάψουν να αποτελούν μυστήριο, «όπως οι πυραμίδες της Αιγύπτου.»
Έκανε λόγο για ηγέτες-αστέρες της t.v. που πάνε στις συνεδριάσεις για να μιλήσουν για τις χώρες τους, χωρίς να προσφέρουν τίποτα και κατηγόρησε τους Σοσιαλιστές ότι θέλουν τη νεολαία μόνο για να γεμίζει τις αίθουσες.
Η 29χρονη Talegón-που σπούδασε νομικά- κατηγόρησε την Αριστερά ότι εξυπηρετεί πλέον μόνο τις ελίτ και τον καπιταλισμό και πως είναι γραφειοκρατική. «Έχει χάσει εντελώς την ιδεολογία της, έχει αποσυνδεθεί από τη βάση δεδομένων», είπε χαρακτηριστικά.
Η νεαρή Ισπανίδα τα έβαλε και με το κόμμα της λέγοντας ότι σε θέματα διαφθοράς, άνθρωποι που ήταν παρόντες φορώντας το κοστούμι τους, δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. «Δίνουν ομιλίες που δεν σημαίνουν τίποτα αλλά οι άνθρωποι είναι έξυπνοι. Κι έτσι χάνουν τις εκλογές.»
Η ομιλία της έγινε μεγάλο θέμα στα ΜΜΕ της Πορτογαλίας όπου έγινε το συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όπως σημειώνει η Ηuffington Ρost.
Μετά την ομιλία της που δημιούργησε αίσθηση, τους βαλλόμενους ηγέτες των Σοσιαλιστών και τον εαυτό του, ανέλαβε να υπερασπιστεί ο Γιώργος Παπανδρέου. «Δεν είμαστε το ΔΝΤ ή η Παγκόσμια Τράπεζα. Εμείς που είμαστε εδώ δεν δίνουμε μάχη από ξενοδοχεία πέντε αστέρων. Δίνουμε μάχη στους δρόμους, στα συνδικάτα, στις χώρες μας», είπε μεταξύ άλλων. Για να καταλήξει στο τετριμμένο: «Ας προσπαθήσουμε να δουλέψουμε μαζί».

Πηγή: www.lifo.gr

Μέσα από τις στάχτες τους, γεννιούνται ξανά...

Η φύση είναι πιο δυνατή από την καταστροφή της ανθρώπινης βλακείας. 

(στην φωτογραφία βλέπουμε την αναγέννηση της φύσης μέσω ενός μαστιχόδεντρου-θύμα της καταστροφικής πυρκαγιάς που έλαβε χώρα το περασμένο καλοκαίρι στην Χίο)

«Εφυγε» η Αριστέα Μπουγάτσου

«…αν τελειώσει εδώ το ταξίδι μου και πάλι ευχαριστημένη θα ‘μαι. Πορεύθηκα με τη δική μου πυξίδα δίχως υποχωρήσεις και εκπτώσεις…»
-Αριστέα Μπουγάτσου

Εφυγε χθες , στα 49 της, ύστερα από σκληρή μάχη με την επάρατο νόσο η δημοσιογράφος Αριστέα Μπουγάτσου.
Η Αριστέα «ψυχή» της επανέκδοσης της Ελευθεροτυπίας, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Μαρτίου του 1964 μεγάλωσε στους Γαργαλιάνους και σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ. Εργάστηκε στον Επενδυτή, στην Καθημερινή στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ και τα τελευταία χρόνια στην Ελευθεροτυπία.
Θα μείνει γνωστή για τις μεγάλες και αποκαλυπτικές δημοσιογραφικές επιτυχίες της και τον ακέραιο, ασυμβίβαστο και χαλύβδινο χαρακτήρα της.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=342703

Αποσπάσματα από την μοναδική της συνέντευξη:

Πόσες αγωγές σου έχουν κάνει τελικά Αριστέα μέχρι τώρα;

Κάποτε ήμουν η πλέον περιζήτητη. Αν άθροιζα τις αγωγές, κόντευαν το ΑΕΠ της χώρας. Είναι μια μέθοδος που έχει γίνει πλέον βιομηχανία για να συνετίζεται κάποιος. Η δεύτερη μέθοδος πίεσης είναι η κρατική διαφήμιση. Κλείνω στο μέσο σου την κάνουλα για δουν τα αφεντικά σου ότι τους χαλάς το ταμείο. Αυτά έχουν συμβεί. Στραγγαλισμός οικονομικός και μάλιστα από μεγάλους φορείς. Όμως, ποτέ δεν μου ζητήθηκε να βάλω νερό στο κρασί μου. Το έχω μάθει αργότερα, ως παρεμπίπτον στοιχείο. Δεν ήρθε ποτέ κάποιος διευθυντής ή ιδιοκτήτης να μου πει «Ρε παιδί μου, τι έγινε;». Και πρέπει να σου πω ότι ξηλώθηκαν σελίδες, ακυρώθηκαν προγράμματα. Η χειρότερη βέβαια είναι η διαφήμιση που μεταμφιέζεται σε δημοσιογραφική ύλη. Και υπάρχουν και δημοσιογράφοι που υπογράφουν τέτοια κείμενα. Θυμάμαι όμως παραδείγματα από το ραδιόφωνο, όπου υπήρχαν άνθρωποι που τους ζητήθηκε να εκφωνήσουν διαφημιστικά μηνύματα κατά τη διάρκεια της εκπομπής τους και έκλαιγαν. 

Τι σε ενοχλεί περισσότερο σε κάποιες δημοσιογραφικές συμπεριφορές;

Τα βιλαέτια εκάστου, οι προσωπικές ατζέντες. Αν καθένας προτάσσει τις προσωπικές του φιλίες, γνωριμίες, κομματικές πεποιθήσεις, τις σχέσεις του με επιχειρηματίες, με πολιτικούς και όλα τα περνάει μέσα από μια κρισάρα των «φίλων». Το χειρότερο είναι οι προσωπικές δουλείες. Χρειάζεται μια αχρωματοψία. Αλλά στο κεφάλαιο που μπαίνεις έχει σημασία και η δημοσιογραφική χάρτα, αν τηρείται. Πόσο μπορεί να είναι κάποιος ανεξάρτητος δημοσιογράφος όταν ταυτόχρονα με το βασικό έντυπο που εργάζεται είναι και σε ένα γραφείο Τύπου, επιχειρηματικό ή κυβερνητικό; Αυτό το επιτρέπει ο κώδικας δεοντολογίας. Μπορούμε να είμαστε πεταλουδίτσες. 

Στο έχουν προτείνει;

Δεν θα έλεγα ότι το έκαναν πολλοί. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι λένε όχι σε αυτές τις προτάσεις. Αλλά η πιάτσα δεν χαλάει από τους πολλούς. Χαλάει από τους παραιτημένους και είναι πολλοί αυτοί στο δικό μας τομέα. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι δεν είναι διεφθαρμένοι αλλά αδιάφοροι. Και τολμώ να πω απαίδευτοι. Αυτό φαίνεται κυρίως στον προφορικό λόγο, υπό την πίεση του χρόνου. Στο γραπτό όμως βγάζεις την ψυχή σου, όσο και αν το ρεπορτάζ σού επιβάλλει συχνά μια ξύλινη γλώσσα. 

Σε παιδεύει το γράψιμο;

Με βασανίζει. Δεν γράφω εύκολα και δεν μου αρέσει να γράφω και πολλά. Οργανώνω όμως τη γραφή μου. Θέλω να δίνω τις πληροφορίες και να έπεται το συμπέρασμά μου. Εκτίθεμαι και εκθέτω τις πληροφορίες μου και πολλές φορές και τα έγγραφα. Πρέπει να υπάρχει αυτό που λέγεται ντοκουμέντο και η εξήγησή του: γιατί το αποκαλείς ντοκουμέντο. Το είδος του ρεπορτάζ που κάνεις μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Πιο επικίνδυνο είναι να είσαι σε ανθρακωρυχείο. Κοίτα, κάθε άνθρωπος έχει και τα όριά του, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του. Εγώ, εκτός των άλλων μειονεκτημάτων μου, δεν έχω το αίσθημα του φόβου. Μου είναι άγνωστο. Μόνο όταν τράκαρα φοβήθηκα. 

Απειλές δέχεσαι;

Από το πιο απλό που μπορείς να γράψεις μπορεί να θιγεί κάποιος και να σηκώσει ένα τηλέφωνο με απόκρυψη για να σε βρίσει ή να βγει σε ένα blog και να το κάνει, πάντα ανωνύμως. 

Έχουν απειλήσει τη ζωή σου;

Εντάξει, και αυτά έχουν γίνει Δεν μπορείς να αντιδράσεις. Τι να κάνω, να πάρω σεκιούριτι; Δεν μου φτάνουν και τα λεφτά. 

Έχεις καταφύγει στην αστυνομία ποτέ;

Σε καμία περίπτωση. Για να γίνω κι εγώ σούργελο; Απλώς είμαι λίγο υποψιασμένη πού πηγαίνω, πώς κινούμαι. Κοιτάζω και γύρω μου καμιά φορά... Ειδικά η υπόθεση των υποκλοπών μας έχει όλους βάλει σε σκέψεις. Πιστεύω ότι γίνονται εκτενώς. 

Ήσουν και η μόνη που το κατήγγειλες.

Και μάλιστα το κατήγγειλα θεσμικά και υπήρξαν άνθρωποι που ήξεραν, αλλά με επέκριναν. Εγώ έκανα αυτό που νόμιζα πως έπρεπε να κάνω. Είναι πολλά πράγματα που απορρέουν από το χαρακτήρα του ανθρώπου, από την περηφάνια που έχει. Δεν εννοώ από την ιδέα που έχει για τον εαυτό του, ας μη μεγαλοποιούμε την υπόστασή μας. Όταν καθίσεις έξω από το θέατρο αυτό -που για μας είναι εργασία αλλά και στάση ζωής- πρέπει να μη σιχαίνεσαι αυτό που έχεις κάνει ή να μην μετανιώνεις για ό,τι δεν έκανες. Όταν μπαίνει ένας άνθρωπος με πατερίτσες στο τρόλεϊ και κρύβεσαι για να μην του δώσεις τη θέση σου, πρέπει να ντρέπεσαι βαθιά. Eγώ δεν είμαι ο ευγενέστερος άνθρωπος που υπάρχει, όμως στα αυτιά μου έχουν φτάσει πράγματα που έμαθα από το σπίτι. Όταν 17,5 χρονών πέρασα στην ΑΣΟΕΕ, η μάνα μου είπε «Παιδί μου, όταν μπαίνεις στο τρόλεϊ, μην κάθεσαι σαν μοσχάρα και στέκονται όρθιοι μεγαλύτεροι άνθρωποι». Το θυμάμαι αυτό. Μου έχει πει και άλλα βέβαια, αλλά καλύτερα μην στα πω τώρα, είναι αισθηματικής φύσεως (γελάμε). Πολλά πράγματα βέβαια συναρτώνται με την ηλικία. Οι αισθήσεις και τα ένστικτα. Η γεύση και η βουλιμία έρχονται με τα χρόνια. Εγώ μετά τα τριάντα ανακάλυψα ότι το ψωμί είναι νόστιμο. 

Τι άλλο ανακάλυψες μεγαλώνοντας;

Πτυχές του χαρακτήρα μου που δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι υπάρχουν. Απόλυτη ευαισθησία σε κάποια πράγματα. Και δεν ξέρω και τι με περιμένει, γιατί όλο μαθαίνουμε. Ειδικά στη δουλειά μας. 

Έμαθες κάτι καινούργιο τελευταία ;

Τώρα μάθαμε ότι υπάρχει και κρίση των τραπεζών. Εγώ πάντα πίστευα ότι υπάρχει κρίση των λαών και των φτωχών. Τώρα θα ζήσουμε κάτι που δεν έχουμε δει εδώ και έναν αιώνα τουλάχιστον: την κρίση των πλουσίων. Εμείς δεν έχουμε μπει ακόμη στην κρίση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης πως είμαστε σε μια οικονομία που βασίζεται στην παραοικονομία και σε μια κοινωνία όπου καλώς ή κακώς η οικογένεια στηρίζει τα νεότερα μέλη της. Είμαστε περιφέρεια του κόσμου και είχαμε και ένα μικρότερο βαθμό έκθεσης, αλλά όταν δεν υπάρχει βιομηχανία ή όταν η βαριά βιομηχανία δεν είναι στις υπηρεσίες και στην πληροφορική αλλά στον τουρισμό, τότε δεν μπορεί παρά να έχεις πρόβλημα. Όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης μιας οικονομίας σαν τη δική μας είναι κάτω του 3%, αυτό σημαίνει αυτομάτως απώλεια θέσεων εργασίας. Είναι προφανές ότι επαναπροσδιορίζονται όλες οι αξίες. Είτε οι μετοχές, είτε η ναυτιλία, είτε η κτηματαγορά. Ελπίζω να μην είναι και οι ατομικές αξίες. 

Δεν φωτογραφίζεσαι, δεν εμφανίζεσαι στην τηλεόραση...

Δεν με ενδιαφέρει να μπαίνω κάπου και να με αναγνωρίζουν. Αυτό θα μου έκανε και κακό να σου πω την αλήθεια. Τώρα, ως αφανής, μπορώ και κάθομαι δίπλα σε κανέναν επώνυμο και κρυφακούω και λίγο. Είναι στεγανές οι σχέσεις μου και η ζωή μου, κατ' επιλογήν. 

Στα υπουργεία και στα γραφεία των οργανισμών δεν σε ξέρουν;

Δεν χρειάζεται να κινείσαι στα υπουργεία και να δίνεις το «παρών». Το ρεπορτάζ βγαίνει από τα γεγονότα και από τις επαφές με τις πολύ καλές πηγές, αυτές που έχεις ή μπορείς να αποκτήσεις. Μετά αναζητάς τα ντοκουμέντα. Υπάρχει ένα νταραβέρι, υπάρχουν έγγραφα γύρω από τις μεγάλες δουλειές. Υπάρχουν συνομιλίες με πρόσωπα που δεν θέλουν να εκτεθούν. Οι σημαντικότερες πηγές δεν θέλουν να εκτεθούν. 

Εκλήθης στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής να καταθέσεις για το Βατοπέδι και αναφέρθηκες στους κυρίους Τσιτουρίδη και Δούκα...

Ρωτήθηκα και είπα την αλήθεια, ότι με το που ανέλαβαν τα υπουργεία τους εστάλησαν οι Άγιοι Πατέρες από το Μαξίμου. Αυτό είναι φυσιολογικό. Δεν θα είναι φυσιολογικό, αν οι ίδιοι πουν ότι έλαβαν κατευθυντήριες οδηγίες από το Μαξίμου για να χειριστούν την υπόθεση. Αυτό σημαίνει κατεύθυνση από τα πάνω και ως ένα βαθμό υπαγόρευση και υποβολή. Σημαίνει κεντρικό σχεδιασμό. Αυτό ας το πουν οι ίδιοι. 

Έχεις καταθέσει ξανά σε εξεταστική επιτροπή;

Ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά. Θα μπορούσα να μην έχω πάει, στέλνοντας μια ευγενική επιστολή, όπως διαπίστωσα εκ των υστέρων, αλλά ήρθαν οι κλήσεις με εισαγγελείς και αστυνομικούς. Δεν θέλησα να δείξω απείθεια. Να προσβάλω. Δεν πιστεύω στον θεσμό της εξεταστικής επιτροπής, όπως δεν πιστεύω και στο νόμο περί ευθύνης υπουργών. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι, παρά τις προσωρινές εικόνες που τη μια πανηγυρίζει το ΠΑΣΟΚ και την άλλη η ΝΔ, ανάλογα με το τι λένε οι μάρτυρες, αυτό το οποίο βγαίνει στην κοινή γνώμη είναι ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση, με ένα κέντρο από το οποίο εκπονήθηκαν όλες αυτές οι ανταλλαγές και βεβαίως μια συμπεριφορά διαβολοκαλόγερων, που δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αν δεν είχαν πλάτες. Πρόκειται περί μιας κυβερνητικής βούλησης η οποία εκφράζεται. Και όλα αυτά όταν στην Ελλάδα έχουμε ακτήμονες που μάλλον θα πληθύνουν και όταν δεν τολμάμε να μιλήσουμε για συνταγματική αναθεώρηση και διαχωρισμό του κράτους με την εξουσία. Και δεν το λέω επειδή έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους που πιστεύουν, αντιθέτως τους σέβομαι απόλυτα Μπορώ να σου πω ότι με συγκινούν γιατί δεν μπορώ να το κάνω, δεν με αγγίζει αυτό. Βέβαια, δεν είναι μόνο συνταγματικό το θέμα. 

Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί το «Βατοπέδι γκέιτ»;

Όχι, όταν οι πολικοί κάνουν σαν τις πόρνες και θέλουν να έχουν λόμπι με τους επιχειρηματίες, τους τραπεζίτες, την εκκλησία και να αρπάζουν από παντού. 

Ποιο θεωρείς μείζον θέμα των ημερών.

Την κρίση των τραπεζών. Αν έχουν πρόβλημα οι τράπεζες, πρέπει να το δηλώσουν στους ιθαγενείς. Πριν από ένα μήνα ανακοίνωναν κέρδη ρεκόρ. Είτε τα κέρδη είναι πλασματικά, είτε δεν έχουν κάνει σωστούς υπολογισμούς, είτε δεν θέλουν να τα μειώσουν. Ή, μπορεί να έχουν προβλήματα που είναι κάτω από το χαλί, πράγμα που σημαίνει ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι οι Φιλιππινέζες τους. Αν χρειάζεται, να τραβηχτεί το χαλί και να δούμε τι σκουπίδια έχει κάθε τραπεζικό χαρτοφυλάκιο. Να μας πουν ότι η τάδε τράπεζα έχει αυτά τα προβλήματα, που προκλήθηκαν από εκείνους τους λόγους, διότι αδρανήσαμε. Αν καταρρεύσει αυτή η τράπεζα που έχει δανειστεί από δέκα άλλες ελληνικές, θα γίνει ντόμινο. Άρα πρέπει να τη στηρίξουμε. Δεν διανοούμαι να δοθεί ούτε ένα ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό στις τράπεζες, αν αυτό δεν μεταφραστεί σε συμμετοχή του ελληνικού Δημοσίου. Και αν δεν κηρυχθούν έκπτωτες οι διοικήσεις, οι μάνατζερς, τα golden, silver, diamond boys. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει όλες οι τράπεζες να γίνουν κρατικές, αλλά, αν το κράτος βάλει λεφτά, θα πρέπει να πάρει το αντίστοιχο ποσοστό. 

Ανατροπή πολιτικού σκηνικού βλέπεις;

Οι πολίτες πηγαίνουν και ψηφίζουν κιθαρίστα ή ντράμερ. Έχει τρόπους να ανανεώνεται το δίπολο, να εξαπατά, να πλασάρεται. 

Πιστεύεις ότι θα έχουμε και άλλες αποχωρήσεις-απομακρύνσεις από την κυβέρνηση, τύπου Ρουσόπουλου;

Γιατί ο Ρουσόπουλος έφυγε; Γιατί βλέπω τους κλώνους του να έχουν μείνει και είναι και θλιμμένα τα παπαγαλάκια του. Μα αυτός νομίζω ότι διοχετεύει πως θα ξαναγυρίσει, ίσως επιστρέψει με έναν ανασχηματισμό. Είναι γεγονός ότι προσέφερε υπηρεσίες στην κυβέρνηση, στον Καραμανλή και στον εαυτό του. Δεν ξέρω βέβαια αν θα τολμήσει να εκτεθεί στο Υπόλοιπον Αττικής μετά το Καπανδρίτι, τα σπίτια και όλα αυτά. 

Συμφωνείς με τις επιλογές που κάνει η «Ελευθεροτυπία»;

Ποια «Ελευθεροτυπία»; Η ημερήσια ή η κυριακάτικη; 

Γιατί, έχει διαφορά για τον αναγνώστη; Μια είναι η «Ελευθεροτυπία» στη συνείδησή του.

Υπάρχει διαχωρισμός διευθύνσεως και ανθρώπων. Σωστά το λες στη συνείδηση του κόσμου, έτσι είναι. Θα σου πω ότι, είτε συμφωνώ, είτε διαφωνώ θεωρώ, η «Ελευθεροτυπία» έχει δυνατότητες. Ακόμα. Τις οποίες πρέπει να εκμεταλλευτεί όσο είναι καιρός. Δεν έχει σημασία αν διαφωνείς ή συμφωνείς. Υπάρχουν φορές που διαφωνώ. Και η «Ελευθεροτυπία» μπορεί να διαφωνεί με εμένα, όμως τα κείμενά μου δημοσιεύονται. 

Μπορείς να γράφεις ό,τι θέλεις;

Ναι. Μέχρι στιγμής. 

Σου ζητάνε θέματα;

Ποτέ δεν είχα παραγγελίες. Ούτε έχω παρεμποδιστεί. Τις περισσότερες φορές τα φέρνω έτοιμα τα θέματα. Δεν περιμένω τη σύσκεψη για να αποφασίσω. 

Είχες γνωρίσει τον Κίτσο Τεγόπουλο;

Βεβαίως. Με είχε ήδη προσλάβει... Ήταν το 1998, δούλευα στην «Καθημερινή» και μου είχε ζητήσει να δουλεύω στο κυριακάτικο φύλλο της «Ελευθεροτυπίας». Μου είχε πει «Μη σε νοιάζει, έχω συνεννοηθεί με τα αφεντικά σου, θα δουλεύεις γι' αυτούς κάθε μέρα και για μένα τις Κυριακές». Δεν γινόταν όμως. 

Έχεις κρατήσει θέμα αδημοσίευτο για να προστατέψεις κάποιον που θα βρισκόταν εκτεθειμένος χωρίς να φταίει;

Δεν κρατιέμαι να έχω κάτι και να μην το βγάλω. Όμως, ουδέποτε βγάζω στοιχεία προσωπικών δεδομένων, ακόμη και όταν είναι προσαρτήματα ενός θέματος. Μου έχει συμβεί να προβληματιστώ για στοιχεία δωροδοκίας κρατικού λειτουργού που έβαζε τα χρήματα στο λογαριασμό του παιδιού του, που εκείνη την περίοδο ήταν από παιδί μέχρι φοιτητής. Εκεί λειτούργησα με βάση την περιγραφή του πατρός. Υπήρξε αντίστοιχη περίπτωση με τέως σύζυγο που φερόταν να έχει δωροδοκηθεί. 

Ήσουν ποτέ υπερβολική, έχεις κάνει λάθη;

Μπορεί και να μην το έχω καταλάβει. Ανακάλυψα μετά από χρόνια ότι είχα αδικήσει έναν άνθρωπο. Είχα φάει ένα ωραίο κόνσεπτ από κάποιον που είχε ιδιοτέλεια αλλά και ικανότητα να ανατρέψει τα πράγματα. Αυτό έγινε σε μικρότερη ηλικία. Μετά από χρόνια ανακάλυψα ότι είχα παιδέψει πολύ έναν άνθρωπο και μάλιστα δικαστικά. Αισθάνθηκα πως δεν αρκεί μία συγγνώμη. Του μίλησα και πλέον έχουμε επαφή γιατί και αυτός κατάλαβε τι είχε γίνει και βεβαίως δεν ήμουν ο μόνος συντελεστής σε αυτό. Μπορεί να έχω κάνει και άλλα λάθη, όμως δεν ήταν ποτέ αυτά που περιέγραφαν οι αγωγές. 

Θα μου πεις τελικά πόσες αγωγές σου έχουν γίνει;

Πολλές και από μεγαλόσχημους. Ο Κόκκαλης, ο Ψυχάρης και ο Βουρλούμης. Όπως βλέπεις, με εμένα δεν ασχολούνται παρακατιανοί. Το δικαστήριο με τον Ψυχάρη έγινε και περιμένουμε την απόφαση, με τον Βουρλούμη θα γίνει το Φεβρουάριο. Του Κόκκαλη έχουν κλείσει, τις έχασε όλες. 

Έχεις σκεφθεί ότι μπορεί κάποια στιγμή να μη βρίσκεις δουλειά Αριστέα;

Ναι αμέ, το έχω σκεφθεί. Δεν ξέρω, ίσως και να έχει φτάσει ο χρόνος γι' αυτό. Για εμένα η «Ελευθεροτυπία» είναι επιλογή. Και με διάλεξε -δεν κάνει πια προσλήψεις- και εγώ την διάλεξα. Θα μπορούσα να πάω και αλλού, αν έβαζα πολύ νερό στο κρασί μου. Ίσως είναι το τελευταίο από τα κλασικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης που μου μένει. Δεν έχω πού αλλού να πάω. Και γι' αυτό πρέπει να κρατώ μια πόρτα ανοιχτή με τη LifO... 

Ειδήσεις στην τηλεόραση βλέπεις;

Είμαστε στην εποχή του απόλυτου ρουλεμάν. Τα κανάλια διαφοροποιούνται όταν τα αφεντικά αποφασίζουν να σηκώσουν ή να ρίξουν ένα θέμα, αλλά και από τους σχολιαστές. Αλλά αυτό δεν είναι ειδήσεις. Είναι ένα συμπεθεριό που έχει μοιράσει ρόλους. Ειδήσεις έχει μόνο η κρατική τηλεόραση, όσες επιφυλάξεις και να κρατήσεις για την κυβερνητική παρέμβαση. 

Έχεις προτάσεις να δουλέψεις στην τηλεόραση;

Και είχα και έχω κρούσεις από αξιόλογα πρόσωπα. Θεωρώ όμως ότι σε μεγάλο βαθμό θυσιάζεται η δημοσιογραφική δουλειά. Στην τηλεόραση πρέπει να δώσεις κάτι εύπεπτο. Δεν ξέρω αν είμαι καλή σε αυτό. Δεν θα μπορούσα να είμαι σε ένα θίασο και να σχολιάζω τα πάντα, από το Άγιον Όρος μέχρι το τραπεζικό σύστημα, την παγκόσμια κρίση, το διαμελισμό της γυναίκας στη Σαντορίνη, τον Ομπάμα. 

Πηγή: www.lifo.gr

Ένα ταξίδι στον Μεσαίωνα

Σίγουρα θα δημιουργηθεί μία έντονη απορία σε όποιον ανατρέξει στον χάρτη να αναζητήσει τη Σιένα. Μα γίνεται μία τόσο μικρή κουκκίδα, να χει μία τόσο μεγάλη ιστορία και να προσφέρει τόσο πλούσιες εικόνες κι εμπειρίες;

Η απάντηση είναι "Ναι!". 

Η πόλη της Σιένα απέχει τρεις ώρες με λεωφορείο (ή με τραίνο) από την Ρώμη. Είναι αρκετά μικρή πόλη και περπατιέται εύκολα με τα πόδια. Απολαμβάνεις τους περιπάτους στα στενά της μιας κι έχουν απαγορεύσει την είσοδο οχημάτων στη πόλη, από τότε που ανακηρύχθηκε μνημείο της Unesco. 

Το λεωφορείο μας άφησε κοντά στο Φρούριο του οικισμού. Διασχίσαμε σχεδόν όλη τη πόλη κουβαλώντας τις βαλίτσες. Περνώντας όμως από τη φημισμένη πλατεία Il Campo, σταματήσαμε. Αφήσαμε τα πράγματά μας για λίγο κάτω κι απολαύσαμε το μέρος. Αμέσως συνήλθαμε. Τα μαζέψαμε, τα παρατήσαμε στο δωμάτιο κι αμέσως γυρίσαμε πίσω για να απολαύσουμε τον υπέροχο ήλιο με έναν καφέ στην φημισμένη πλατεία. 

Η Σιένα είναι η πόλη της απόλυτης ηρεμίας. Το λέω με κάθε σιγουριά διότι πραγματικά την ένιωσα και την απόλαυσα. Ο πρωινός καφές στη πλατεία, οι βόλτες στα στενά σοκάκια, οι επισκέψεις στο Duomo και τον San Domenico, το φαγητό στις "τρατορίες" και φυσικά το ανέβασμα στον πανύψηλο πύργο (όπου θα αναφερθώ αργότερα). 

Η ιστορία αυτής της πόλης είναι συγκινητική. Είχε χρόνια διαμάχη με την Φλωρεντία. Οι Σιεννέζοι είχαν σπουδαίες νίκες, θέτοντας έτσι την αντίπαλη πόλη κάτω από την κυριαρχία τους. Τότε άρχισε η μεγάλη άνθηση της. Όμως η πανούκλα κατάφερε να τους γονατίσει. Εκείνη τη περίοδο πέθαναν 70.000 από τους 100.000 που είχε η πόλη. Αποδυναμωμένη παραδόθηκε στους Φλωρεντινούς. Δεν την άφησαν από τότε να αναπτυχθεί. 

Το αποτέλεσμα; 

Σήμερα η Σιένα είναι η πιο καλοδιατηρημένη μεσαιωνική πόλη στην Ευρώπη! 

Δεν είναι τυχαίος αυτός ο χαρακτηρισμός. Πραγματικά νιώθεις πως βρίσκεσαι στον Μεσαίωνα περπατώντας στους δρόμους της, παρατηρώντας τα λάβαρα των ενοριών που έχουν κρεμασμένα σε κάθε στενό, ορίζοντας έτσι οι γειτονιές τα σύνορά της κάθε "κοντράτε". 

Η ενορία (η αλλιώς contrate) όπου μέναμε ήταν η τελευταία νικήτρια του παραδοσιακού αγώνα της πόλης, Il palio. Το Πάλιο είναι ένας αγώνας αλόγων. Κάθε ενορία έχει το δικό της αναβάτη. Δύο φορές η υπέροχη πλατεία Il Campo μετατρέπεται σε ιππόδρομο. Το περίεργο σχήμα της πλατείας (που με δυσκολία μπορεί να το περιγράψει κανείς) βοηθάει ως κερκίδα. Οι προετοιμασίες κρατάνε για μέρες όμως ο αγώνας διαρκεί λίγα λεπτά. Ο νικητής κάνει περήφανη την ενορία του μέχρι τον επόμενο αγώνα. Η αντιπαλότητα είναι μεγάλη. Το βλέπεις και μεταξύ των κατοίκων όταν τους μιλάς και τους ρωτάς για την ενορία τους. Συγκεκριμένα μιλούσα με έναν από μία άλλη ενορία. Του ζήτησα το σήμα της ενορίας που έμενα. Με κοίταξε στραβωμένος καθώς μου το 'δινε. Του είπα πως ήταν η νικήτρια του προηγούμενου αγώνα. Αυτό θα το δούμε στον επόμενο γύρο, μου απάντησε με καλοπροαίρετο φανατισμό. 

Οι κάτοικοι αυτής της πόλης είναι αρκετά φιλόξενοι και φιλικοί. Χαίρεσαι να μιλάς μαζί τους. Έδειχναν ενδιαφέρον για την Ελλάδα και τα ζόρια που τραβάμε. Ρωτούσαν συνέχεια. Ίσως ο φόβος ότι μπορεί το κακό να φτάσει και στην Ιταλία...

To Duomo της Σιένα είναι πολύ πιο όμορφο από το αντίστοιχο της Φλωρεντίας. Όλοι το παραδέχονται αυτό. Όταν η πόλη περνούσε στιγμές δόξας, οι κάτοικοι είχαν σκεφτεί να επεκτείνουν τον ναό. Ήθελαν να χουν την μεγαλύτερη εκκλησία του κόσμου. Όμως όλοι ξέρουμε τη σοφή παροιμία πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο θεός γελάει. Έτσι όταν ξεκίνησαν οι εργασίες, έπεσε η πανούκλα. Ένας ορθωμένος τοίχος κοντά στον ναό έμεινε για να θυμίζει την ματαιοδοξία των ανθρώπων τότε. 

Μετά το πέρασμα της πανούκλας και τον αποδεκατισμό πολλών ανθρώπων, αποφασίστηκε να χτιστεί στη πλατεία Il Campo το Palazzo Publico μαζί με τον τεράστιο πύργο Dei Mangia. Η πρόσοψη του κτιρίου ήταν τέτοια ώστε να θυμίζει στους κατοίκους το κακό που τους είχε βρει.

Ο θεόρατος πύργος Dei Mangia, δύσκολα κατακτάται, ακόμα κι αν τον ανεβαίνεις με ειρηνικούς σκοπούς. Στα μισά της ανάβασής μου, σταμάτησα για να πάρω λίγες ανάσες. Όμως η κορυφή του, σου προσφέρει μία υπέροχη θέα, έχοντας την μεσαιωνική πόλη πιάτο και όλη την ύπαιθρο της Νότια Τοσκάνης. Κάθισα στην κορυφή του (110 ύψος) για μιάμιση ώρα. Δεν μπορούσα να αποχωριστώ αυτήν την εικόνα με τίποτα. Εκεί πάνω έδωσα μία υπόσχεση στον εαυτό μου πως σύντομα θα επιστρέψω στην Τοσκάνη να γυρίσω όλα τα χωριά της οδικώς.

Αγάπησα τη Σιένα διότι μου θυμίζει σε πολλά σημεία την Χίο. Πρώτα απ' όλα έχουν τον ίδιο πληθυσμό. Είναι και οι δύο περιοχές μεσαιωνικές. Επλήγησαν και οι δύο από καταστροφές (η μία με την πανούκλα και η άλλη με τη Σφαγή). Οι ενορίες και των δύο πόλεων έχουν ανταγωνισμό σε παραδοσιακά θέματα. Οι Ιταλοί στις ιπποδρομίες, οι Χιώτες στον ρουκετοπόλεμο και στα χριστουγεννιάτικα καραβάκια. Η ύπαιθρος και των δύο πόλεων κρύβει πολλούς θησαυρούς. Και στο αθλητικό τομέα η Σιένα έχει μία καλή ομάδα στο μπάσκετ που διακρίνεται στην Ευρώπη όπως συμβαίνει και με την ομάδα της Χίου στο πόλο. 

Πιστεύω πως μετά την Αλσατία, η Τοσκάνη είναι η δεύτερη πιο όμορφη ύπαιθρος της Ευρώπης. Θα την επισκεφθώ ξανά για να δω και τα υπόλοιπα χωριά της και φυσικά την Φλωρεντία. Σίγουρα θα περάσω κι από τη Σιένα ν' απολαύσω έναν πρωινό καφέ στην πλατεία της, κάτω από τη σκιά του πύργου.

Λίγο πριν με πάρει ο ύπνος...

"... Εδώ στα χαρακώματα όλα χάθηκαν για μας. Δεν βγαίνει πια από μέσα μας.Είμαστε νεκροί και οι αναμνήσεις στέκουν στο βάθος του ορίζοντα, είναι μια οπτασία,μία μυστηριώδης σκιά που μας επισκέπτεται κάθε τόσο, τη φοβόμαστε κι όμως την λατρεύουμε απελπισμένα. Είναι δυνατές οι αναμνήσεις, το ίδιο δυνατές με τους πόθους μας. Είναι όμως απλησίαστες, και το ξέρουμε πολύ καλά. Κι είναι το ίδιο μάταιο να προσπαθείς να τις φτάσεις όσο και να το θέλεις να γίνεις στρατηγός. 

Μα ακόμα κι αν μας ξανάδιναν πίσω αυτό το τοπίο της πρώτης μας νιότης, δε θα ξέραμε πια τι να το κάνουμε. Είναι αδύνατον να αναγεννηθούν οι ευαίσθητες και μυστηριώδεις δυνάμεις που μας συνέδεαν κάποτε μαζί του. Θα κόβαμε βόλτες εκεί μέσα, θα το περιδιαβάζαμε, θα πλημμυρίζαμε από αναμνήσεις, θα το αγαπούσαμε και θα συγκινούμασταν καθώς θα το βλέπαμε. Μα είναι το ίδιο σαν να μελαγχολεί κανείς μπροστά στη φωτογραφεία ενός νεκρού προσώπου. Τα χαρακτηριστικά του, το πρόσωπό του, οι μέρες που περάσαμε μαζί του προξενούν μια ζωντάνια μέσα μας. Μα εκείνος δεν είναι πια ο ίδιος. 

Δεν πρόκειται να ξαναβρεθούμε μ' αυτό τόσο στενά όσο άλλοτε. Δεν μας τραβούσε τότε κοντά του η ομορφιά και το περιβάλλον, αλλά η κοινή μας παρουσία εκεί, η ταύτισή μας με πράγματα και περιστατικά από τη ζωή μας, αυτή η ταύτιση που μας έκλεινε σ' ένα ξεχωριστό κόσμο και μας έκανε ολοένα πιο ακατανόητο τον κόσμο των γονέων μας. Κι αυτό γιατί ήμασταν τόσο τρυφερά δοσμένοι και παρατημένοι στον δικό μας κόσμο, ώστε το καθετί, και το πιο ασήμαντο, έπαιρνε για μας το δρόμο της αιωνιότητας. Ίσως αυτό να ήταν το προνόμιο της νιότης μας. Δεν αναγνωρίζαμε σε τίποτα ένα όριο και δεν βλέπαμε πουθενά ένα τέλος. Μέσα έβραζε το αίμα μας, μας αδέλφωνε και μας έκανε να ζούμε τις μέρες μία-μία.

Αν βρισκόμασταν σήμερα ξαφνικά στο πεδίο της νιότης μας, θα κόβαμε βόλτες εκεί μέσα σαν άγνωστοι. Μας έψησαν τα γεγονότα, ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τις ποιότητες όπως οι έμποροι, κι όλα τα κόλπα σαν τους χασάπηδες. Δεν είμαστε ξέγνοιαστοι. Είμαστε φοβερά αδιάφοροι. Θα βρισκόμασταν βέβαια εκεί. Θα μπορούσαμε όμως να επιβιώσουμε;

Είμαστε εγκαταλελειμμένοι σαν μικρά παιδιά κι έμπειροι σαν γέροι, είμαστε αδίστακτοι, μπαϊλντισμένοι κι επιπόλαιοι. Θαρρώ πως πάμε χαμένοι..." 

Έριχ Μαρία Ρεμάρκ

Ουδέν Νεότερον από το Δυτικό Μέτωπο

Βραδιές μουσικής του κόσμου στο Μουσείο Ακρόπολης

Μουσικές εκδηλώσεις με επιλεγμένα και ασυνήθιστα σύνολα θα υποδέχεται τους επισκέπτες του το Μουσείο Ακρόπολης από τις 15 Φεβρουαρίου ως το Πάσχα, δίνοντάς τους την ευκαιρία είτε να ακούν μελωδίες στον εξώστη του δευτέρου ορόφου, είτε να απολαμβάνουν τη μουσική και συγχρόνως τη θέα των αγαλμάτων στην αρχαϊκή αίθουσα.

«Παραδοσιακά τραγούδια από την Ιρλανδία» (Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου, στις 7 μ.μ.)

Μια πρωτότυπη μουσική συνάντηση με τραγούδια από μια χώρα με μεγάλη μουσική παράδοση τα οποία θα ακουστούν στην ιρλανδική και στην αγγλική γλώσσα, με ‘τροπικές’ αρμονίες και πεντατονικές κλίμακες. Τραγούδια για την αγάπη, την ξενιτειά, την ποιμενική ζωή και τη χαρά. Ερμηνεύουν: Labri Giotto (Λαμπρινή Γιώτη - πιάνο, τραγούδι) και Γιώργος Τσιμπουξής (κιθάρα). Η εκδήλωση πραγματοποιείται με την ευγενική υποστήριξη της Ιρλανδικής Πρεσβείας στην Ελλάδα και με την ευκαιρία της ανάληψης της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Ιρλανδία.

«Κλοντ Ντεμπισύ: ο ποιητής του μοντερνισμού» (Παρασκευή 1 Μαρτίου, στις 7 μ.μ.)

Γραμμένα ανάμεσα στο 1909 και το 1913, τα δύο βιβλία των «Πρελούδιων για πιάνο» του Ντεμπισύ αναβιώνουν την ταραγμένη συναισθηματική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην Ευρώπη πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα 24 Πρελούδια, που παραμένουν μέχρι σήμερα «μοντέρνα», χάραξαν μέσα από την πρωτοποριακή γραφή τους τον δρόμο για τους συνθέτες του 20ού και του 21ου αιώνα. Πρόκειται για 22 νέα έργα σύγχρονων συνθετών, μεταξύ των οποίων οι G. Pesson, P. Hersant και T. Escaich, και γράφτηκαν ειδικά για την επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση του Ντεμπισύ. Ερμηνεύει ο Hugues Leclère (πιάνο). Η μουσική εκδήλωση πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος, στο πλαίσιο του προγράμματος «Focus Σύγχρονη Μουσική».

«Μουσικά αριστουργήματα της Πολωνίας» (Παρασκευή 15 Μαρτίου, στις 7 μ.μ.)

Ρομαντικές μελωδίες από μερικούς από τους σπουδαιότερους συνθέτες από την Πολωνία (Chopin, Lutoslawski, Moniuszko, Tansman, Dobrzynski, Penderecki, κ.ά.) που ερμηνεύουν: Iwona Glinka (φλάουτο), Διονύσης Μαλλούχος (πιάνο) και Klaudia Delmer (τραγούδι). Η εκδήλωση πραγματοποιείται με την ευγενική υποστήριξη της Πρεσβείας της Πολωνικής Δημοκρατίας στην Αθήνα.

«Μουσικό ταξίδι με προορισμό την Ισπανία» (Παρασκευή 12 Απριλίου, στις 7 μ.μ.)

Αυθεντικά έργα και μεταγραφές για μαντολίνο και κιθάρα από το Μπαρόκ μέχρι και τον 20ό αιώνα, με έμφαση στην ισπανική μουσική. Ερμηνεύουν: Ana Belén Tejedor de la Iglesia (μαντολίνο) και Γιάννης Σοφός (κιθάρα). Η εκδήλωση πραγματοποιείται με την ευγενική υποστήριξη της Πρεσβείας της Ισπανίας στην Αθήνα.

«Το φλάουτο του Πανός: Η ελληνική αρχαιότητα στoν γαλλικό ρομαντισμό» (Παρασκευή 26 Απριλίου, στις 7 μ.μ.)

Η μορφή του Πανός ξεπηδά μέσα από την ελληνική μυθολογία και, όπως αμέτρητες άλλες μορφές της αρχαιότητας, παραμένει αναγνωρίσιμος σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στη Γαλλία συναντάται στις παρτιτούρες των Debussy, Satie, Marc, Mouquet και Roussel - μεταξύ πολλών άλλων. Ερμηνεύουν: Πέτρος Στεργιόπουλος (φλάουτο) και Αναστάσιος Στρίκος (πιάνο). Κάθε Παρασκευή, το Μουσείο Ακρόπολης παραμένει ανοιχτό ως τις 10 μ.μ. και το εστιατόριο ως τις 12 τα μεσάνυχτα με ένα ξεχωριστό μενού βασισμένο σε κλασικές και παραδοσιακές συνταγές.

Πηγή: Το Βήμα

"La alegría ya viene!"

Σε μας μάλλον θα αργήσει να ρθει αυτή η ευτυχία. Όχι ότι δεν την θέλουμε ή την αγνοούμε, αλλά επειδή δε προσπαθούμε καν για να την αποκτήσουμε. 

Αυτό το καιρό προβάλλεται στις αίθουσες μία έξυπνη πολιτική ταινία από την Χιλή. Ο τίτλος της, "No". Ένα δυνατό όχι που φώναξαν οι Χιλιανοί στο δημοψήφισμα που αναγκάστηκε να κάνει to 1988 ο δικτάτορας Πινοσέτ, ζητώντας από τον λαό να ψηφίσει αν θέλει το καθεστώς ή όχι. Όλες οι αριστερές παρατάξεις συνεργάστηκαν για την προώθηση του όχι, ζητώντας τη βοήθεια ενός ανερχόμενου διαφημιστή για την καμπάνια. Ο Γκάελ Γκαρσία Μπερνάλ προτείνει λοιπόν στους να αποφευχθούν σκηνές βίας και να αναζητήσουν μία πιο ανάλαφρη κι ευχάριστη πρόσκληση που θα διώξει από τους πολίτες τον φόβο και θα τους ωθήσει να ψηφίσουν όχι. Το σενάριο είναι τόσο καλά δομημένο που σου παρουσιάζει με απλό και κατανοητό τρόπο όλα τα στάδια που πέρασε η ομάδα μέχρι να φτάσει στο τελικό σποτάκι και το λογότυπο του "όχι". Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας είχε να αντιμετωπίσει και τα εμπόδια έστηνε το καθεστώς. Με πείσμα και πάνω απ' όλα πίστη στη νίκη κατάφεραν να πάρουν το αποτέλεσμα που ήθελαν και η εξουσία να επιστρέψει ξανά στο λαό. 

Πρώτα απ' όλα σε κερδίζει επειδή είναι μία ταινία-ντοκουμέντο. Περισσότερη προσοχή σου τραβάνε τα βίντεο της εποχής εκείνης παρά οι χαρακτήρες των ηρώων, οι οποίοι περνάνε ως κομπάρσοι σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Δεν είναι κακό αυτό. Εξάλλου νομίζω πως ο σκοπός της ταινίας είναι να μας δείξει πως μία ομάδα ανθρώπων κατάφερε να ξεφτιλίσει έναν δικτάτορα, χωρίς να ξεχνάει πως μέχρι τότε χιλιάδες άνθρωποι είχαν εκτελεστεί, είχαν φυλακιστεί, είχαν βασανιστεί κι είχαν εξαφανιστεί.

Η "κακή" ποιότητα εικόνας κάθε άλλο παρά κουραστική ήταν, μας ταξίδεψε πίσω στη Χιλή του 80' με απόλυτη επιτυχία. Η ιδέα της σύνδεσης της ταινίας με τα "επίκαιρα" της εποχής, ήταν πανέξυπνη από τον σκηνοθέτη και πραγματικά μπράβο του. Τρομερή σύλληψη.  

Η ταινία εκτός από ευχάριστη κι έξυπνη είναι και αρκετά επίκαιρη. Με σοφία δείχνει πως μπορείς να αντιμετωπίσεις και να νικήσεις τον δυνάστη με το μυαλό και την δημιουργικότητα κι όχι με την βία. Πολύ θα θελα να την δουν όσοι επικροτούν τον τελευταίο καιρό τους πιτσιρικάδες με τα καλάσνικοφ αλλά κι όσους επιμένουν στην βία ως λύση για να ξεφύγουμε από την κατάσταση που ζούμε. 

Όσο για το τζινγκλάκι που εμπνεύστηκαν, είναι τόσο κολλητικό που σίγουρα θα το τραγουδάς για μέρες. Έτσι αποφάσισα να σας παρουσιάσω το διαφημιστικό σποτάκι της εποχής εκείνης κι όχι το Trailer. Όποιος ενδιαφέρεται να δει το trailer ας πατήσει εδώ. 

Ο κομπλεξισμός τόσο της δικιάς μου όσο και της νεότερης γενιάς...

Οι παππούδες μας έζησαν κατοχή, πείνα κι εμφύλιο.
Οι γονείς μας πρόλαβαν την χούντα.
Κι εμείς είμαστε η γενιά που δεν 'έχει ζήσει απολύτως τίποτα.
Δεν ισοπεδώνω τα πάντα. Η οικονομική κρίση που περνάμε είναι ένα ιστορικό γεγονός που θα το αναφέρουμε με καμάρι όσοι καταφέρουμε να επιβιώσουμε, μετά από δεκαετίες στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας. Οι πραγματικές μάχες που δόθηκαν στο δρόμο τον Ιούνιο του 2011 και τον Φεβρουάριο του 2012 θα είναι ημερομηνίες αντάρτικου άτυπου πολέμου ισάξιες με παλιές αντίστοιχες στιγμές. Φυσικά δεν φτάσαμε ποτέ σε επίπεδο Δεκεμβριανών, όσο και να το θέλουν μερικοί για να πουν πως κάτι έζησαν.
Αν θες όμως να ζήσεις κάτι, πρέπει να σηκωθείς από τον καναπέ, πρέπει να αφήσεις τον καφέ και τον υπολογιστή. Πρέπει πρώτα να αλλάξεις εσύ σαν άνθρωπος. Να καταπολεμήσεις κάθε ίχνος κομπλεξισμού κι ανασφάλειας και τότε να βγεις στον δρόμο να πολεμήσεις για τα δικαιώματά σου και την αξιοπρέπεια που κάποιοι ηλίθιοι, που εμείς οι ίδιοι ψηφίσαμε, στα πήραν με το έτσι θέλω.
Η δικιά μου γενιά όπως και η επόμενη, είμαστε από τις πιο κακομαθημένες της νεοελληνικής ιστορίας. Δεν έχουμε ζήσει τίποτα, κι επειδή οι δικοί μας αγωνίστηκαν για να τα αποκτήσουν, μας τα πρόσφεραν απλόχερα. Δεν έχουμε εκτιμήσει απολύτως τίποτα. Και ούτε θα σεβαστούμε ποτέ κάτι.
Γιατί;
Γιατί έτσι μάθαμε δυστυχώς.
Ευθύνη δεν έχουμε μόνο εμείς. Ευθύνη έχουν όλοι. Οι γονείς, η κοινωνία, το κράτος.
Όσον αφορά όμως στον όρο υπευθυνότητα, όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν καμία απολύτως δουλειά. Εδώ όλο το βάρος πέφτει πάνω μας.
Αυτές τις μέρες ακούμε τις ανακοινώσεις των γονέων που λένε πως είναι περήφανοι για τα παιδιά τους. Δε θα το σχολιάσω. Από μόνοι τους εκτίθενται και παρουσιάζουν την πηγή του προβλήματος. Στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το σπίτι. Κανένας αυθεντικός αναρχικός δε θα βγει να φωνάξει στα κανάλια αυτό που πιστεύει. Αρκεί που το ξέρει ο ίδιος και νιώθει καλά με τον εαυτό του. Ούτε κανένας σώφρων γονέας θα πει πως είναι περήφανος για την εγκληματικότητα του παιδιού του.
Θα αναφερθώ όμως σ' έναν από τους πιτσιρικάδες που αποκάλεσα χθες κωλόπαιδα. Λέει με καμάρι πως είναι αιχμάλωτος πολέμου. Ποιου πολέμου;
Έχει ρωτήσει εμπειρίες αιχμαλώτων πολέμου;
Αν πάει και τους πει πως είναι ένας από αυτούς, σίγουρα θα ξεσπάσουν σε γέλια και θα τον ευγνωμονούν μετά για το καλό που τους έκανε.
Έχει διαβάσει άραγε το "Καπούτ" του Μαλαπάρτε; Εκεί αναφέρει πως κάθε Ρώσο αιχμάλωτο πολέμου που έπιαναν οι Γερμανοί, τον έδεναν με τέσσερις νεκρούς φαντάρους. Καθώς σάπιζαν τα πτώματα, σάπιζε και ο ζωντανός μαζί.
Έχει διαβάσει το "Ουδέν νεότερον από το δυτικό μέτωπο" του Ρεμάρκ. Να κατανοήσει μέσα από τις αφηγήσεις του, τον τρόμο που ένιωθαν οι Γάλλοι αιχμάλωτοι πολέμου στον πρώτο παγκόσμιο, οι οποίοι παρακαλούσαν να πέσουν νεκροί παρά αιχμάλωτοι στα χέρια των Γερμανών.
Έχει διαβάσει το "Μαουτχάουζεν" του Καμπανέλη. Εκεί έκλειναν στην απομόνωση ζωντανούς με νεκρούς για μέρες. Όταν τους βγάζανε μετά έξω, οι άνθρωποι έλεγαν πως τόσες μέρες εγκλωβισμένοι στο σκοτάδι είχαν πιάσει κουβέντες με τους νεκρούς. Μάλιστα ένας έλεγε πως η λύτρωσή τους θα ρθει από την Ανατολή.
Συγκρίνεται λοιπόν ο νεαρός αυτός που βρίσκεται σε ένα κελί ενός αστυνομικού τμήματος με τις παραπάνω περιπτώσεις;
Μετά ένας άλλος αναφέρει για βασανιστήρια. Βεβαίως και ξυλοκοπήθηκαν άγρια τα παιδιά κι αυτό φαίνεται κι από τις φωτογραφίες. Και φυσικά καταδικάζουμε την αγριότητα των αστυνομικών, οι οποίοι πραγματικά έχουν ξεφύγει τα τελευταία χρόνια.
Ξέρουν όμως τι σημαίνει βασανιστήριο; Έχουν ακούσει τις εμπειρίες του Μίκη Θεοδωράκη; Έχουν παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ "Τα τραγούδια της φωτιάς", έχουν δει τις φωτογραφίες από το Γκουαντάναμο και το Ιράκ; Συγκρίνεται το ξύλο που έφαγαν με τα βασανιστήρια που πέρασαν άνθρωποι όπως ο Παναγούλης;
Κάποιοι δυστυχώς έχουν ξεφύγει και προσπαθούν να πουλήσουν μαγκιά και ηρωισμό από το πουθενά. Η νεοελληνική κοινωνία ψάχνει για ήρωες. Αυτό είναι γεγονός. Φάνηκε μάλιστα και από τις χθεσινές συζητήσεις που άνοιξαν μέσα στα κοινωνικά δίκτυα.
Έλεος όμως.
Έχουμε χάσει το μέτρο.
Το παραπάνω βίντεο από την αξιόλογη εκπομπή "Η μηχανή του χρόνου", είναι αφιερωμένο στους σημερινούς "βασανισμένους αιχμαλώτους πολέμου" καθώς και σ' αυτούς που ακόμα τους υποστηρίζουν.

Δεν είμαι με κανέναν...

Πριν κάποιους μήνες οι αρχές έκαναν ένα παράπτωμα δημοσιεύοντας τις φωτογραφίες των ιερόδουλων που είχαν AIDS. Φυσικά ήταν κόλπο του συστήματος, να προκαλέσει ταραχή στην κοινωνία στην εκλογική περίοδο. Κάτι στο οποίο τα κατάφερε μια χαρά, αν πάρουμε υπόψιν μας τα αποτελέσματα και των εκλογών.
Τις τελευταίες μέρες δημοσίευσε τις φωτογραφίες κάποιων ανεγκέφαλων πιτσιρικάδων που θέλοντας να καλύψουν την κενότητα της ανούσιας καθημερινότητάς τους, αποφάσισαν να το παίξουν επαναστάτες. Δεύτερο λάθος των αρχών. Αυτή τη φορά διότι μαζί με τις φωτογραφίες εμφανίστηκαν και τα σημάδια από το βαρύ χέρι του νόμου. Ένα χέρι που επιλέγει να σκάει με ορμή στα μούτρα μόνο αυτών που δεν δηλώνουν πως είναι ακροδεξιοί.
Φυσικά τα πιτσιρίκια αυτά δεν είναι άγια. Αντιθέτως στα πρόσωπά τους βλέπω κάποια ηλίθια νεαρά άτομα που τα χουν λύσει όλα τα προβλήματά τους, με την βοήθεια των γονιών τους φυσικά και το χουν ρίξει στην επανάσταση και στην αναρχία. Θυμώνω πραγματικά όταν ακούω ηλίθιους να καπηλεύονται τον όρο της αναρχίας. Σίγουρα αν τα ρωτήσεις για προσωπικότητες όπως ο Ντουρούτι, ο Μαλατέστα ή οι φίλοι του δάσους θα σε κοιτάνε μ' ένα αποβλακωμένο ύφος. Σίγουρα όχι ντροπής μιας και δεν τους έκοψα να χουν τσίπα πάνω τους.
Πως το παίζεις ρε καραγκιόζη αναρχικός;
Γνωρίζεις πρώτα απ' όλα τον όρο της αναρχίας; Έχεις ανοίξει κανένα βιβλίο να ξεστραβωθείς ή ξαφνικά το γυρίσατε όλοι εκεί για να νιώσετε πως είστε κάποιοι. Να αναζητήσετε ένα νόημα στην βαρετή ζωής σας.
Και πως γίνεται κανείς αναρχικός;
Με το να ληστεύει μία τράπεζα σε μία επαρχιακή πόλη;
Είναι επανάσταση αυτό που κάνατε; Πραγματικά που θα αξιοποιούσατε τα 150.000 ευρώ που πήγατε να κλέψετε; Καταθέσεις μιας επαρχιακής τράπεζας. Καταθέσεις ανθρώπων.
Τύποι σαν τα πιτσιρίκια αυτά που έπιασε η αστυνομία, ξεφτιλίζουν όρους που άλλοι άνθρωποι έχουν θυσιάσει τις ζωές τους κι έχουν φτύσει αίμα.
Το να το παίζει κάποιος μάγκας στους αστυνομικούς και να τρώει ξύλο, δε σημαίνει πως γίνεται αμέσως ήρωας και πρότυπο. Αντιθέτως θα έφτυνα ευχαρίστως τα μούτρα τους για την ψευτομαγκιά και τον ηλίθιο τσαμπουκά που πουλάνε. Έχουμε χάσει κάθε μέτρο σ' αυτήν την σάπια κοινωνία που ζούμε. Έχουμε διαστρεβλώσει τελείως τον όρο του ήρωα και του επαναστάτη. Γι' αυτό ο κόσμος έχει σαστίσει τη στιγμή που τα δύο άκρα συγκεντρώνουν σιγά και σταθερά δυνάμεις.
Από την άλλη για την αστυνομία, θα επαναλάβω τις απόψεις μου για να μη φανώ πως τα βάζω μόνο με τα άμυαλα αυτά παιδάκια. Η βία της αστυνομίας έχει ξεφύγει. Είναι γεγονός. Ο κομπλεξισμός πολλές φορές εκτονώνεται με ξύλο. Το ζήσαμε στις πορείες. Το είδαμε και στις φωτογραφίες των πιτσιρικάδων αυτών. Μη περιμένουμε όμως κάτι καλύτερο από ένα ένστολο σώμα που ψηφίζει Χρυσή Αυγή και με τα δυο του χέρια. Ορισμένες φορές και με τα δυο του πόδια. Όχι πως δε θα προκαλέσανε και τα πιτσιρίκια αυτά. Κι επαναλαμβάνω για ορισμένους που θα ψάξουν την ευκαιρία να μου τα χώσουν. Δεν δικαιολογώ καμία άσκηση βίας απ' όπου κι αν προέρχεται. Αντιθέτως προσπαθώ να βγάλω ένα σφαιρικό συμπέρασμα όλης αυτής της κατάστασης.
Πραγματικά αν η ελληνική αστυνομία ήταν δίκαιη και σωστή θα δημοσίευε και τις φάτσες αυτών που δολοφόνησαν τον Πακιστανό πριν από τρεις βδομάδες στα Πετράλωνα.
Δυστυχώς όμως ο φασισμός και ο ρατσισμός δεν θεριεύει μόνο μέσα στην αστυνομία, κρύβεται και μέσα σε όλον τον ελληνικό λαό. Αυτή η δολοφονία ξεχάστηκε αμέσως. Η τύχη των δολοφόνων αυτών αγνοείται. Και δυστυχώς μάλλον δε θα την μάθουμε ποτέ διότι η στάση των Μ.Μ.Ε. ασχολείται με άλλα θέματα. Και δυστυχώς αυτές τις μέρες ασχολείται με κάποια βλαμμένα που το παίζουν αναρχικοί, με σκοπό να τα αναθεματίσει η ελληνική κοινωνία και να πουν αρκετοί "να ποιοι είναι αυτοί που ανήκουν στον αναρχικό χώρο", ξεχνώντας έτσι την ύπαρξη των νεοναζί, των ακροαριστερών και των σάπιων πολιτικών μας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είμαι με κανέναν σας...
Καλή τύχη κουραδόμαγκες...
Καλή τύχη και σε μένα...

Μαθήματα επιχειρηματικότητας από τους Pink Floyd

To θρυλικό συγκρότημα δε θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία εάν δεν έκανε και ορισμένες βασικές επιχειρηματικές κινήσεις
Το περίφημο album τους "Dark Side Of The Moon" βρέθηκε στο "Νούμερο 1" μόνο για μία εβδομάδα στις ΗΠΑ, αλλά παρέμεινε στο "Top 200" για 14 χρόνια και 3 μήνες.
Το 2003 μια remastered έκδοση του album πούλησε 800.000 αντίτυπα, μέχρι το 2012 οι συνολικές πωλήσεις του συγκροτήματος ξεπέρασαν τα 50 εκατ. ευρώ, ενώ το ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος, Roger Waters, αναφέρθηκε από το Billboard Boxscore ως ο δεύτερος υψηλότερα αμειβόμενος μουσικός της χρονιάς, με εισοδήματα 88 εκατ. δολάρια.
Τα παραπάνω δεν έγιναν τυχαία, ούτε βασίστηκαν αποκλειστικά στην αποδοχή της μουσικής από τον κόσμο, αλλά βασίστηκαν σε μια ασυμβίβαστη, για την εποχή, προσέγγιση των διαδικασιών της μουσικής βιομηχανίας, η οποία δεν έγινε απλά και μόνο για να είναι "αντίθετη", αλλά προήλθε από μια βαθύτερη κατανόηση παραμέτρων που η τότε μουσική βιομηχανία προσπερνούσε.
Τι διαφορετικό έκαναν τότε οι Pink Floyd και πώς αυτό μπορεί να αποτελέσει μάθημα και για τους σημερινούς επιχειρηματίες;

1. Πάρτε feedback από τους συνεργάτες και πελάτες σας πριν διαθέσετε το προϊόν σας στην αγορά. Οι Pink Floyd πέρασαν μεγάλο διάστημα τραγουδώντας live και δεχόμενοι τις αντιδράσεις του κοινού, πριν παρουσιάσουν το πρώτο τους album. Αυτό τους έδωσε τη δυνατότητα να παρουσιάσουν κάτι με βάση αυτό που ήθελε το κοινό τους, διότι είχαν δει προηγουμένως τις αντιδράσεις του τελευταίου στις live εμφανίσεις του.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που προκύπτει, και για τους μουσικούς και για τους επιχειρηματίες, είναι κατά τη δημιουργία του επόμενου προϊόντος – album. Στην περίπτωση αυτή, ο επιχειρηματίας, αλλά και ο μουσικός, έχει μικρότερο feedback από το κοινό του – πελάτες του, καθώς ο μεν επιχειρηματίας ακολουθεί τη λογική να βαδίσει στο πετυχημένο μοντέλο του προηγούμενου προϊόντος, αγνοώντας όμως ότι ενδεχομένως ότι στο μεταξύ ίσως να έχει μερικώς αλλάξει αυτό που θέλουν οι πελάτες, ενώ ο μουσικός κλείνεται για μεγάλο διάστημα στο studio και έτσι απομονώνεται από τον κόσμο του. 
Για το λόγο αυτό, δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε τόσο την επόμενη γενιά ενός πετυχημένου προϊόντος να μην έχει την ίδια αποδοχή, όσο και το δεύτερο album ενός συγκροτήματος να είναι κατώτερο από το πρώτο. Στο χέρι του επιχειρηματία είναι λοιπόν να μη χάσει την επαφή με τους πελάτες του, να αφουγκράζεται κάθε στιγμή τί ακριβώς θέλουν και να μην ακολουθεί απαραίτητα κατά γράμμα ένα επιχειρηματικό μοντέλο επειδή αυτό στο παρελθόν αποδείχτηκε επιτυχημένο. 

2.Πείστε τους πελάτες σας να συνδράμουν οικονομικά προκειμένου να ετοιμάσετε την επόμενη γενιά του προϊόντος. Οι Pink Floyd το έκαναν αυτό, με τη διοργάνωση μικρών σε μέγεθος κοινού συναυλιών, όπου το κοινό πλήρωνε για να ακούσει κάποιες μουσικές τους ιδέες, πριν ακόμα αυτοί τις μετουσιώσουν σε τραγούδια. Οι startup εταιρείες κάνουν το ίδιο, αντλούν κεφάλαια από τους επενδυτές προκειμένου να δημιουργήσουν ένα προϊόν.

3.Σεβασμός προς τη γνώμη του πελάτη. Η αποδοχή από τον πελάτη δεν είναι δεδομένη, ούτε πρέπει να βασίζεται στην αποδοχή που επέδειξε κατά την παρουσίαση του προηγούμενου προϊόντος. Οι Pink Floyd δε βασίστηκαν ποτέ στις προηγούμενες επιτυχημένες δουλειές τους, αλλά για κάθε νέο album τους άκουγαν προσεκτικά τους οπαδούς τους και αντλούσαν ιδέες και από αυτούς.

4. Μη δείχνετε απρόσιτος και μη φοβάστε να είστε ανθρώπινος στις επαφές σας, ακόμα και αν αυτό ενέχει τον "κίνδυνο" να "τσαλακωθεί" το προφίλ σας. Παρά την τεράστια επιτυχία που είχαν τότε οι Pink Floyd, στις συνεντεύξεις τους φρόντιζαν να δείχνουν ότι δε διέφεραν από τους οπαδούς τους, κρατώντας πολύ χαμηλό και "ανθρώπινο" προφίλ.

5.Ακολουθήστε το πάθος σας. Σε αντίθεση με τη μουσική βιομηχανία που ήθελε τραγούδια των 3-5 λεπτών διότι με αυτό το μοντέλο ήταν και είναι δομημένη η μουσική βιομηχανία, οι Pink Floyd πήγαν κόντρα στο ρεύμα και δημιούργησαν πολύ μεγαλύτερης διάρκειας τραγούδια, και τελικά δικαιώθηκαν.
Αυτή η πρόκληση είναι, αντίστοιχα, πολύ μεγάλη, για τις startup εταιρείες, οι οποίες θα πρέπει να αφοσιωθούν σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα, παρά στα κελεύσματα των "εμπειρογνωμόνων" οι οποίοι συχνά κατευθύνονται από την προοπτική του γρήγορου κέρδους. 

6."Ισορροπία" μεταξύ ποιότητας και διαφήμισης. Η διαφήμιση και το PR ωφελεί σίγουρα την επιχείρηση, και είναι απαραίτητη, αλλά σε μεγάλες δόσεις λειτουργεί αντίστροφα. Οι Pink Floyd δε θα μπορούσαν να αγνοήσουν τη δύναμη της διαφημιστικής προώθησης, ωστόσο φρόντισαν έτσι ώστε να την κατευθύνουν εκείνοι και να μην τους κατευθύνει αυτή.

http://www.kamarinia.gr/article/item/180734-mathemata-epiheirematikotetas-apo-tous-pink-floyd