Νέος άνεμος από τον Νότο

Η χθεσινή συνέντευξη τύπου στο υπουργείο οικονομικών με βρήκε έκπληκτο. Είναι πρώτη φορά που βλέπω ένα πολιτικό κόμμα να εφαρμόζει τις προεκλογικές του υποσχέσεις από την πρώτη κιόλας μέρα κι αυτό πράγματι είναι ένα αξιοσημείωτο γεγονός. Η νέα κυβέρνηση έχει βαλθεί να μας τρελάνει, όχι μόνο εμάς αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη.

Βλέποντας λοιπόν χθες την ρήξη του νέου υπουργού οικονομικών με έναν εμπαθή Ευρωπαίο τεχνοκράτη, ξαναβρήκα την χαμένη αξιοπρέπεια του λαού μου νιώθοντας παράλληλα και την αγωνία προς το άγνωστο. Πράγματι η Ελλάδα από χθες βαδίζει σε ένα μονοπάτια. Η χρόνια υποταγή, μας είχε οδηγήσει σε μία πορεία η οποία όλο και περισσότερο βάλτωνε και βρομούσε. Το είχαμε συνηθίσει και με σκυμμένο το κεφάλι προχωρούσαμε έχοντας στις πλάτες μας το βάρος της άδικης ευρωπαϊκής κατακραυγής και της προδοσίας των πολιτικών μας προσώπων. 

Όμως τις τελευταίες μέρες διαγράφεται μία νέα πορεία κι αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος να ασχολούνται όλοι μαζί μας. Αρκετά διεθνή μέσα υποστηρίζουν το θάρρος της νέας ελληνικής ηγεσίας ενώ οι Αριστερές παρατάξεις της Ευρώπης όπως η Die Linke ρίχνουν το φταίξιμο της αποτυχίας στην ίδια την Μέρκελ.
Την ίδια στιγμή όμως βλέπω αρκετούς συμπατριώτες μου να επικρίνουν τη νέα στάση της κυβέρνησης. Μάλιστα αρκετοί ειρωνεύονται τον πλούσιο βίο του Βαρουφάκη μόνο που με αυτούς δε θέλω να ασχοληθώ διότι όπως είχα πει και σε παλιότερες αναρτήσεις μου, η ειρωνεία είναι το όπλο του κάθε άβουλου νεοφιλελεύθερου ανθρώπου που υστερεί σε γνώσεις, επιχειρήματα και παιδεία. Υπάρχουν όμως και κάποιοι ακόμα πιο επικίνδυνοι που διαστρεβλώνουν την αλήθεια προκαλώντας φόβο στο ευρύ κοινό. Μάλιστα χθες ορισμένοι υποστήριζαν πως δεν υπάρχει κοινή γραμμή από τον Νότο επειδή οι κυβερνήσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανίας ανέφεραν πως δεν θα υποστηρίξουν την αλλαγή πλεύσης της χώρας μας. Σ' αυτούς θέλω να επισημάνω πως η πολιτική σκηνή της Ιβηρικής χερσονήσου έχει την ίδια τακτική με την κυβέρνηση Σαμαρά. Μία επιτυχής έκβαση της νέας ελληνικής κυβέρνησης θα εκθέσει τόσο τις προηγούμενες κυβερνήσεις αυτού του τόπου όσο και τις ήδη υπάρχουσες κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού νότου. Όμως τι λέει ο λαός των άλλων χωρών;
Σήμερα στην Μαδρίτη πραγματοποιήθηκε μία μεγαλειώδης διαδήλωση κατά της λιτότητας και της πολιτικής της Μέρκελ. Μέσα στο πλήθος που κατέκλυσε τους δρόμους της ισπανικής πρωτεύουσας κυμάτιζαν κι ελληνικές σημαίες. Η χώρα μας πλέον είναι ο μπροστάρης της ελπίδας κατά της άδικης γερμανικής πολιτικής και υποστηρικτής της κατάργησης μιας λιτότητας που οδήγησε αρκετό κόσμο σε ανεργία και πέταξε πολλούς ανθρώπους στο δρόμο ενώ οδήγησε αρκετούς στον θάνατο.
Αυτό όμως που με πονάει πολύ είναι η διαπίστωση πως αρκετοί άνθρωποι, οι οποίοι έχουν μία επίγνωση των καταστάσεων και είναι αναγνώστες ενός μεγάλου κι αξιόλογου αριθμού βιβλίων, έχουν υποταχθεί στον δηθενισμό και στην ξερολίαση, επιδιώκοντας με τη στάση τους να κερδίσουν τις εντυπώσεις με το να σκορπούν εμφυλιοπολεμικές δηλώσεις και μίζερα σενάρια. Αρκετούς απ' αυτούς γνωρίζω πως τους είχε πάρει το Ποτάμι. Όμως κάποιοι που "βούτηξαν" σ' αυτό, ανακάλυψαν λύματα του Μπόμπολα μέσα στο τρεχούμενο νερό μ' αποτέλεσμα να βγουν αμέσως σε κάποια ακτή και να κρυφτούν στους γύρω θάμνους από ντροπή. Μόλις στέγνωσαν όμως άρχισαν πάλι να διαλαλούν και να το παίξουν γνώστες . Πάντα θα υπάρχουν κι αυτές οι παραφωνίες. Γλείφτες υπήρχαν στην Κατοχή, στον Εμφύλιο, στην Χούντα και στη σύγχρονη οικονομική κρίση.
Όσο και να μου την σπάνε αυτοί οι τύποι τόσο εγώ θα προσπαθώ να τους αγνοώ διότι είναι αλήθεια πως επιτέλους είδα για πρώτη φορά να γίνεται διάλογος ίσον προς ίσον. Είδα να υψώνεται ένας αξιοπρεπής εγωισμός και πάνω απ' όλα σαν κράτος βρήκαμε κάποιον, ο οποίος με επιχειρήματα και γνώσεις θα καταφέρει να βουλώσει κάποια στόματα που μέχρι χθες όριζαν τις τύχες της Ελλάδος με πολιτικούς μαριονέτες. 

«Sunday, Bloody Sunday», 42 χρόνια μετά

Στις 30 Ιανουαρίου 1972, η «Ένωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της Βόρειας Ιρλανδίας» διοργανώνει πορεία διαμαρτυρίας. Αιτία αποτέλεσε η κατάσταση που επικρατούσε όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ, βασικοί στόχοι ήταν, η αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων και η αποχώρηση των βρετανικών στρατευμάτων από την Β. Ιρλανδία.
Φοιτητές, εργάτες και οργανώσεις είχαν συγκροτήσει την Ένωση, η οποία κυρίως υποστήριζε την ισοτιμία όλων των πολιτών, την απόσυρση των νόμων που επέβαλλαν διακρίσεις, τη δίκαιη λύση των στεγαστικών ζητημάτων και διανομή των αγροτικών εκτάσεων, τη διάλυση της Βασιλικής Προτεσταντικής Αστυνομίας και την κατάργηση του άρθρου πέντε, το οποίο προέβλεπε κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
Το πρώτο Τάγμα του Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών αναλαμβάνει την επιτήρηση της πορείας υπό την επίβλεψη του συνταγματάρχη Ντέρεκ Ουίλφορντ και του υποδιοικητή Μάικ Τζάκσον. Δέκα χιλιάδες άτομα βρίσκονται στους δρόμους σε μία διαδήλωση, που αρχικά εξελίσσεται ήρεμα. Οι διαδηλωτές πλησιάζουν τα οδοφράγματα και οι δυνάμεις καταστολής τους καταδιώκουν. Παράλληλα, πραγματοποιούνται συλλήψεις.
Σε λίγο ακούγονται οι πρώτοι πυροβολισμοί και επικρατεί πανικός. Τραγικός απολογισμός εκείνης της Κυριακής, 26 τραυματίες και 13 νεκροί, εφτά από τους οποίους ανήλικοι 17χρονοι. Στον κατάλογο των νεκρών θα προστεθεί ακόμα ένας, που ξεψυχά τέσσερις μήνες μετά τα πυρά που δέχτηκε. Από μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων και δημοσιογράφων επιβεβαιώνεται το αυτονόητο, ότι όλοι όσοι πυροβολήθηκαν ήταν άοπλοι.
Στις 15 Ιουνίου 2010, μετά από 38 χρόνια, δόθηκε στη δημοσιότητα το επίσημο πόρισμα για τα γεγονότα της «Ματωμένης Κυριακής». Η έκθεση ανέφερε πως κανένα από τα θύματα δεν είχε την παραμικρή ευθύνη για τα γεγονότα που χαρακτηρίστηκαν «αδικαιολόγητα». Παράλληλα, ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον ζήτησε και επίσημα συγνώμη για το γεγονός.
Η «Ματωμένη Κυριακή» έγινε πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Οι U2 γράφουν το 1983 το τραγούδι διαμαρτυρίας «Sunday, Bloody Sunday», ο Τζων Λένον το «The Luck of the Irish» και ο Πώλ Μακάρτνεϋ το single «Give Ireland Back to the Irish». Επίσης γυρίστηκαν δύο ταινίες για τα γεγονότα, τα «Bloody Sunday» και «Sunday».

Πηγή: tvxs.gr

Προσφυγικά Νέου Κόσμου: H γειτονιά της χαμένης πατρίδας

Της Μυρτώς Αρετάκη

Η γειτονιά των προσφυγικών του Νέου Κόσμου παραμένει μέχρι σήμερα η πρώτη στάση πολλών μεταναστών που φτάνουν στην Ελλάδα, διωγμένοι από τον πόλεμο και την οικονομική κρίση που καταστρέφει τις πατρίδες τους.
«Εδώ υπάρχουν όλες οι φυλές», μας λέει ο Αρμένης, ο πρώτος που με χαρά αναλαμβάνει να μας κάνει μια μικρή περιήγηση γύρω από τις πολυκατοικίες που έχουν στεγάσει εδώ και δεκαετίες τους φόβους, τις ανησυχίες, αλλά και τις ελπίδες και τα όνειρα χιλιάδων διωγμένων ανθρώπων. «Ιρανοί, Πακιστανοί, Κούρδοι, Αλβανοί, Αρμένιοι, Ρουμάνοι...» και μεταξύ αυτών Έλληνες, που μεγάλωσαν και έχουν πάρει όρκο να πεθάνουν εκεί.
Γεννημένος στο Σίβας της Τουρκίας το 1960, ο Αρμένης βρέθηκε στην Αθήνα το 1979. «Μέχρι τα 19 μου χρόνια, ήμουν αθώος σαν μικρό παιδί. Ντρεπόμουν να κοιτάξω γυναίκα.» Από τότε άλλαξαν πολλά. Από το 1984 μέχρι το 2001 έζησε σε ένα διαμέρισμα των Προσφυγικών. Μας δείχνει το μπαλκόνι του. «Εδώ ζούσε ένας Πολωνός, ένα βράδυ έβαλε φωτιά στο σπίτι του από ένα τσιγάρο. Κάηκε ζωντανός», μας δείχνει λίγο πιο δίπλα. Ένα από τα πολλά δράματα που έλαβαν χώρα σε μια γειτονιά, φαινομενικά ήσυχη σήμερα.
«Πριν 15 χρόνια, υπήρχε μια ζωηράδα εδώ». Οικογένειες με παιδιά, αγόρια και κορίτσια έφερναν βόλτες γύρω από τις προσφυγικές πολυκατοικίες. Σήμερα επικρατεί νέκρα, μας λέει, «δεν θα βρείτε κανέναν να σας μιλήσει εδώ».
Και όμως, υπάρχουν αρκετοί που δέχονται να μας μιλήσουν. Ένα από τα πράγματα που απασχολεί περισσότερο τους ανθρώπους των Προσφυγικών, πέρα από τα καθημερινά προσωπικά προβλήματα επιβίωσης και τα φθαρμένα ντουβάρια είναι η χαμένη επικοινωνία.
Ο Θαλτζί από τη Συρία ήρθε στην Ελλάδα πριν 11 χρόνια. Τον τελευταίο χρόνιο ζει με την ελληνίδα γυναίκα του και το παιδί του σε ένα από τα διαμερίσματα των πολυκατοικιών σε σχήμα Π, στην καρδιά της γειτονιάς. Σε λίγους μήνες περιμένουν το δεύτερο παιδί τους. Ο Θαλτζί είναι απογοητευμένος από τη ζωή τους στα Προσφυγικά. «Δεν μας μιλάει κανείς εδώ. Είμαστε εδώ ένα χρόνο και δεν έχουμε γνωρίσει κανέναν γείτονά μας. Προσπαθώ να είμαι ευγενικός και να τους χαιρετώ. Θέλω να γνωριστούμε και να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε για τα προβλήματα των σπιτιών μας. Είμαι υδραυλικός και μπορώ να βάλω τη δουλειά για να διορθώσουμε πολλές βλάβες. Αλλά κανείς δεν μιλάει με τον άλλο. Μόνο εμείς καθαρίζουμε την πολυκατοικία. Οι υπόλοιποι αδιαφορούν.»
«Τα σπίτια έχουν γίνει χώμα».
Τον ρωτάω αν νιώθει ασφαλής στη γειτονιά, αν κυκλοφορεί ελεύθερα το βράδυ. «Πριν κάποιο καιρό, την ώρα που επέστρεφα στο σπίτι, μου επιτέθηκε μια ομάδα ατόμων». Δεν κατάλαβε ποτέ το γιατί. Δεν προκαλεί και δεν δημιουργεί προβλήματα. Νοσταλγεί την προηγούμενη γειτονιά του, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει όταν έμεινε άνεργος. «Εκεί είχα πολλές φιλίες. Και έχω ακόμα». «Αποφεύγω πια να περνάω το βράδυ από το σημείο που μου επιτέθηκαν. Δεν θέλω να μπλέκω σε φασαρίες».
Λίγη ώρα αφού αποχαιρετίσαμε τον Θαλτζί, βλέπουμε τον Νίκο να κατευθύνεται προς το σπίτι του. Έχει διάθεση να μας μιλήσει για τη γειτονιά του, που δεν είναι άλλη από τα Προσφυγικά τα τελευταία 20 χρόνια. Γκρινιάζει για τους γείτονές του, που πετάνε τα σκουπίδια τους όπου βρουν. «Δεν τα κάνουν όλα οι μετανάστες», λέει, αλλά και Έλληνες. Καθόμαστε σε ένα από τα παγκάκια που βρίσκονται στο κέντρο των πολυκατοικιών. «Αυτά τα παγκάκια γράφουν Νίκος». «Αν δεν ήμουν εδώ, να τους κυνηγάω, δεν θα υπήρχε τίποτα σήμερα». Μας δείχνει τα δέντρα. «Όταν το καλοκαίρι καθόμαστε κάτω από τη σκιά τους, και πάλι τα δέντρα φωνάζουν Νίκο». «Έσπαγαν τα παγκάκια για το ξύλο, το ίδιο και τα δέντρα, τα ξέσκιζαν.» Μας δείχνει ένα δέντρο που παραμένει πληγωμένο και άρρωστο. «Να δες το, αυτό, τα άλλα έχουν αρρωστήσει». «Δεν έρχεται κανείς να τα φροντίσει. Εμείς τα ποτίζουμε».
Πριν περίπου 3 χρόνια, στα Προσφυγικά έφτασαν μερικές εκατοντάδες πρόσφυγες. Σήμερα, οι περισσότεροι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, ψάχνοντας την τύχη τους στην Ευρώπη. Χωρίς εναλλακτική στέγη, οι άνθρωποι άνοιξαν σπίτια, που παρέμεναν άδεια και κλειδωμένα, και μπήκαν μέσα. Η γειτονιά τρόμαξε στη θέα «ξένων» ανδρών που μαζεύονταν κατά δεκάδες σε διαμερίσματα των γύρω πολυκατοικιών και οι οποίοι σποραδικά πιάνονταν στα χέρια και βιαιοπραγούσαν μεταξύ τους. Σε ένα τέτοιο περιστατικό, υπήρξε μάρτυρας και ο εγγονός του Νίκου. «Παππού, δεν θέλω να ξανακάνουμε βόλτα εδώ», του είπε, όταν ο παππούς του χτυπήθηκε κατά λάθος, με αποτέλεσμα να σπάσουν μερικά δόντια του και να αρχίσει να αιμορραγεί.

Σημ.: Με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, οι προσόψεις των πολυκατοικιών βάφτηκαν, ενώ παράλληλα κατασκευάστηκε και ένας μεταλλικός φράχτης, ο οποίος καλύφθηκε με αναρριχητικά φυτά. Η μόνη κρατική παρέμβαση σε αυτή την παλιά, φτωχή συνοικία είχε ως στόχο να μην πληγεί η «άψογη» τουριστική εικόνα της πρωτεύουσας.

Πηγή: http://www.thepressproject.gr/article/72137/Prosfugika-Neou-Kosmou-H-geitonia-tis-xamenis-patridas

Αισιοδοξία...

Προσπαθώ να περιορίσω το χαμόγελό μου από την Δευτέρα για να μην πάθω αγκύλωση στο πρόσωπό αλλά κάποιοι δεν με αφήνουν. Κι ενώ θέλω στην νέα περίοδο που διανύουμε, να ασκήσω αυστηρότατη κριτική στη νέα κυβέρνηση μιας και οι απαιτήσεις είναι ουσιώδης, εκείνη με γεμίζει χαμόγελα κάθε μέρα που περνάει. Η αλήθεια είναι πως με έχει ξαφνιάσει ο όλο κι αυξανόμενος αριθμός ευχάριστων ειδήσεων που ακούω κάθε μέρα. Το είχα ξεσυνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια της μιζέριας, τις κοροϊδίας και της αβεβαιότητας. Όταν όμως αναφέρομαι σε ευχάριστες ειδήσεις δεν εννοώ αόριστες υποσχέσεις και λόγια αλλά πράξεις. 

Την πρώτη μέρα συγκινήθηκα με την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής κι ας απείχαν οι επιδεικτικά οι κουκουέδες. Μου άρεσε που ζήτησε τη γνώμη του αρχιεπισκόπου στον πολιτικό όρκο διότι αυτό έδειξε σεβασμό, σε αντίθεση με προκατόχους που στήριζαν τα σκάνδαλα και τις απατεωνιές τους πάνω στη θρησκεία. Την δεύτερη μέρα με κέντρισαν οι δηλώσεις και η αμεσότητα των νέων πολιτικών προσώπων με τους δημοσιογράφους. Απείχε ο ξύλινος λόγος και η δηθενιά των προηγουμένων. 

Κάθε μέρα και κάτι καλύτερο από τη νέα κυβέρνηση, η οποία φάνηκε προετοιμασμένη καιρό πριν κι αμέσως πήρε πρωτοβουλίες για να μη χαθεί κι άλλος χρόνος. Οι πρώτες τους κινήσεις δείχνουν πως δε σκοπεύουν να μείνουν στις αντιπολιτευτικές απόψεις και στα προεκλογικά λόγια. Αντιθέτως δείχνουν μία σοβαρότητα και μία αξιοπρέπεια, δύο στοιχεία  που είχαν χρόνια εξαφανιστεί. 

Η Ελλάδα μέσα σε τρεις μέρες κατάφερε να γίνει πρώτο θέμα στον κόσμο ως κάτι νέο που σίγουρα θα συνταράξει τα λιμνάζοντα νερά της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης. Η Ελλάδα μέσα σε τρεις μέρες απέκτησε φωνή μέσα σε μία ομάδα χωρών, οι οποίες βουβά υπακούν τις αποφάσεις των Βρυξελλών. Μέσα σε τρεις μέρες, άρχισε πάλι να ξυπνάει μία χαμένη περηφάνια για την πατρίδα μου.

Σήμερα όμως έγινε μία ακόμη απλή κι εντυπωσιακή κίνηση. Αφαιρέθηκαν τα κάγκελα της ντροπής, τα οποία προστάτευαν την Βουλή από τον ελληνικό λαό. Το μίσος της προηγούμενης κυβέρνησης απέναντι στην δημοκρατία σβήνεται σιγά-σιγά με απλές πράξεις, και οι άσχημες εικόνες του χθες άρχισαν ήδη να φαίνονται μακρινές. Με την αφαίρεση των κάγκελων, αλλάζει ριζικά η όψη μιας πληγωμένης και μίζερης μέχρι χθες ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Τα κάγκελα αυτά μαρτυρούσαν το φόβο μίας κυβέρνησης που είχε λερωμένη τη φωλιά της. Τα κάγκελα αυτά ήταν το φράγμα που εμπόδιζε την επικοινωνία της κυβέρνησης με τον λαό. Τα κάγκελα αυτά είναι πλέον παρελθόν.

Από σήμερα η πλατεία Συντάγματος είναι πάλι ανοιχτή για το κοινό κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος να το γιορτάσουμε. 

Επίσης η πτώση του χρηματιστηρίου είναι ένας ακόμα λόγος χαράς. Είναι το βρύγχισμα των τραπεζιτών, υπεύθυνων για την χρεοκοπία των τραπεζών, το οποίο υποδηλώνει τον φόβο της επερχόμενης κρατικοποίησης των τραπεζών τους. Λύπη γι' αυτούς, απεριόριστη χαρά για μας.

Προσπαθείς με όλα αυτά τα διατηρήσεις μία συγκρατημένη αισιοδοξία και τα παιδιά της Κουμουνδούρου δε σ' αφήνουν. Αυτό δε σημαίνει πως θα γλιτώσουν την αυστηρή κριτική του έργου τους, το οποίο από σήμερα ξεκίνησε επίσημα κι αισιόδοξα...

Βουλγαρία, ο άγνωστος γείτονάς μας...

Με την Βουλγαρία μας χωρίζει η ψηλή οροσειρά της Ροδόπης. Ως φαντάρος το 2007 είχα δει την νότια πλευρά της οροσειράς. Φέτος όμως αποφάσισα να ανακαλύψω και την χώρα που κρύβει από πίσω της. Περνώντας τα σύνορα είχα δίπλα μου τον ποταμό Στρυμόνα να με συντροφεύει μέχρι την πρώτη πόλη που συναντήσαμε. Το Σαντάνσκι.
Το Σαντάνσκι (00:06-00:34) είναι μία μικρή πόλη νοτιοδυτικά της Βουλγαρίας στους πρόποδες των Ορέων του Πιρίν. Το Σαντάνσκι δεν είχε κάτι ιδιαίτερο να μας προσφέρει πέρα από λίγα διάσπαρτα ρωμαϊκά κατάλοιπα. Παρ' όλα αυτά είναι περήφανο για έναν θρυλικό πρόγονό του. Τον Σπάρτακο.
Τα όρη Πιρίν (00:35-00:49) είναι γνωστά για τους λάτρεις του σκι. Το Μπάνσκο, μία άλλοτε κτηνοτροφική κοινότητα, έχει μετατραπεί τώρα σε μεγάλο χειμερινό προορισμό με πολλά ξενοδοχεία, καζίνο, κέντρα διασκέδασης κι άλλες επιχειρήσεις που μπορούν να φέρουν γρήγορο κι εύκολο χρήμα. Όμως στα δάση του Πιρίν συνάντησα αρκετά χωριά διάσπαρτα, τα οποία μου έκαναν εντύπωση για τους μιναρέδες τους. Πάνω στα Όρη Πιρίν δεν συνάντησα κάποιο χριστιανικό χωριό. Ήταν όλα μουσουλμανικά. Μέχρι που κατεβήκαμε από το βουνό και διασχίσαμε την χαώδης πεδιάδα που απλώνεται βόρια της Ροδόπης.
Επόμενος προορισμός μας ήταν το υπέροχο Μοναστήρι της Ρίλα (00:50-01:44). Γενικά με την θρησκεία δεν έχω ιδιαίτερες σχέσεις και πολλοί θρησκευτικοί προορισμοί μου προκαλούν χασμουρητά όμως το συγκεκριμένο μοναστήρι είναι ιδιαίτερος.
Κρυμμένο στις βουνοπλαγιές των Ορέων Ρίλα βρίσκεται η καστροπολιτεία του μοναστηριού του Αγίου Ιωάννη της Ρίλα. Το μοναστήρι ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα και θεωρείται το σημαντικότερο μνημείο της Βουλγαρίας κι ένα από τα σημαντικότερα της Ν.Α. Ευρώπης. Το 1983 μάλιστα χαρακτηρίστηκε από την Unesco ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Η μονή αποτελείται από 300 δωμάτια, τέσσερα παρεκκλήσια, ένα αρχονταρίκι, μια κουζίνα (γνωστή για τα ασυνήθιστα μεγάλα σκεύη της) και μια βιβλιοθήκη, ενώ η εκκλησία, η οποία δεσπόζει στο κέντρο του μοναστηριού χτίστηκε τον 19ο αιώνα. Μεγάλη εντύπωση μου προκάλεσε ο κεντρικός πύργος του μοναστηριού με το ρολόι σε μία από τις εσοχές του (01:25). Η σκαλιστή διακόσμηση στους εξωτερικούς τοίχους στην αυλή του μοναστηριού μου θύμισαν αρκετά το ξακουστό χωριό της Χίου, το Πυργί (ο τοπικισμός μου στα ύψη). Αξέχαστη θα μου μείνει και η φιλόξενη αγέλη σκύλων που μας καλωσόρισε στην είσοδο του μοναστηριού. Ένιωθες πως ο κάθε σκύλος είχε σχηματίσει την δικιά του προσωπικότητα μέσα στη γαλήνη της τοπικής φύσης και του μοναστηριού.
Η βόλτα μας συνεχίζεται πιο βόρια, στην πρωτεύουσα της Βουλγαρίας, την Σόφια. Η περιπλάνηση στην πόλη ξεκινάει από τον καθεδρικό ναό της πόλης, ο οποίος είναι αφιερωμένος στον Άγιο Αλέξανδρο Νιέφσκι (01:45-02:20). Θεωρείται από τους μεγαλύτερους ορθόδοξους ναούς των Βαλκανίων. Προσωπικά εγώ θεωρώ τον Άγιο Σάββα του Βελιγραδίου ως τον μεγαλύτερο ναό που έχω συναντήσει στα Βαλκάνια αλλά ο καθεδρικός της Σόφια είναι εντυπωσιακός για τους χρυσούς του τρούλους. Εσωτερικά ο ναός φωτίζεται από τα χαμηλά του παράθυρα κάτι το οποίο βοηθάει στην ψευδαίσθηση ότι ο τρούλος κρέμεται από μεγαλύτερο ύψος πάνω από τα κεφάλια μας. Δυστυχώς απαγορευόταν η φωτογράφηση στο εσωτερικό του ναού κι έτσι αρκέστηκα σε λίγες "παράνομες" λήψεις.
Δίπλα από τον καθεδρικό της Σόφια βρίσκεται η Αγία Σοφία (02:21-02:40). Στα πλαϊνά της εκκλησίας καίει η άσβεστη φλόγα του Αγνώστου Βούλγαρου Στρατιώτη την οποία την φιλάει ένας τεράστιος μπρούτζινος λέοντας. Λίγο πιο χαμηλά βρίσκεται και η ρωσική εκκλησία της πόλης με τους στρογγυλούς κι επίχρυσους τρούλους της (02:41).
Η Σόφια είναι μία περίεργη πόλη. Έχει όμορφα κτίρια και ιδιαίτερα γλυπτά στους δρόμους της αλλά δεν έχει την αύρα που σε κάνει να την αγαπήσεις (02:42-03:14 και 03:24-04:13). Λίγα είναι τα σημεία που αξίζει να δει κανείς. Ένα απ' αυτά είναι η γειτονιά των τεσσάρων θρησκειών, όπου αντικριστά συναντάμε μία ορθόδοξη εκκλησία με ένα τζαμί, μία ευαγγελική εκκλησία και μία συναγωγή (04:14-04:34) και φυσικά το κτίριο του λαού, το οποίο είναι καθαρά επηρεασμένο από την αρχιτεκτονική του Κρεμλίνου ενώ εντύπωση μεγάλη προκαλεί το ίχνος του σφυροδρέπανου, το οποίο δέσποζε κάποτε στην πρόσοψη του κτιρίου (03:15-03:23) και τέλος μία βόλτα στον τεράστιο πεζόδρομο με τις καφετέριες και τα μαγαζιά και με φόντο το ψηλό βουνό Βίτοσα.
Αξέχαστο θα μου μείνει το βλέμμα ενός σκύλου που έτρεμε έξω από ένα σπίτι. Η απόγνωσή του ήταν έντονη στο βλέμμα του και η καρδιά μου σφίχτηκε. Ευτυχώς όμως αμέσως άνοιξε μία πόρτα για να του προσφέρει τη ζεστασιά ενός κλειστού χώρου (04:32).
Η βόλτα μας κλείνει με το βορειότερο σημείο της Βουλγαρίας, την γέφυρα που ενώνει την Βουλγαρία με την Ρουμανία. Αναφέρομαι στο βουλγαρικό λιμάνι Ρούσε. Εκεί βρίσκονται οι πύλες της στενόμακρης γέφυρας που συνδέει τις δύο χώρες(04:38).
Εκεί τελειώνει και το ταξίδι μας στην Σόφια και την βουλγαρική ύπαιθρο.
Ακολουθεί η πανέμορφη Ρουμανία...

Ελεύθερο το Κομπάνι!

Οι κουρδικές δυνάμεις ανέκτησαν τον πλήρη έλεγχο της συριακής πόλης Κομπάνι κοντά στην τουρκική μεθόριο εκδιώκοντας την τελευταία ομάδα μαχητών του Ισλαμικού Κράτους, σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
«Η πολιτοφυλακή των Μονάδων Προστασίας του Κουρδικού Λαού (YPG) εκδίωξε το ΙΚ από το Κομπάνι και ελέγχει σχεδόν το σύνολό του» ανέφερε το Παρατηρητήριο, προσθέτοντας ότι οι τζιχαντιστές έχουν αναδιπλωθεί στα περίχωρα της πόλης.
Οι Κούρδοι της Συρίας μάχονταν σχεδόν επί τέσσερις μήνες ενάντια στους τζιχαντιστές υποστηριζόμενοι από αεροπορικές επιδρομές του υπό τις ΗΠΑ διεθνούς συνασπισμού, καθώς και από δυνάμεις πεσμεργκά.
Την ίδια στιγμή, οι ιρακινές δυνάμεις απελευθέρωσαν την επαρχία Ντιγιάλα στο ανατολικό Ιράκ, βάσει δήλωσης του στρατηγού Αμπντελαμίρ αλ-Ζαΐντι.
Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους εξαπέλυσαν μέσα σε ένα 24ωρο 21 αεροπορικές επιδρομές στη Συρία και 13 στο Ιράκ, εντείνοντας την επίθεσή τους εναντίον του Ιρακινού Κράτους.

Πηγή: in.gr

Τιμώντας τα ματωμένα χώματα...

Μέχρι τις εκλογές υπήρξε μία έντονη κριτική στη συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα. Πολλοί σχολίασαν αρνητικά την επίσκεψή του στο Άγιο Όρος και στο Βατικανό ενώ αρκετοί χλεύασαν την συμμετοχή του στα Θεοφάνια στον Πειραιά.
Τελικά όμως ο Τσίπρας τους διέψευσε αμέσως μετά τα αποτελέσματα. Πρώτα απ' όλα έδειξε σεβασμό στη θρησκεία ζητώντας την άδεια από τον αρχιεπίσκοπο να δώσει πολιτικό όρκο κάτι το οποίο ο Ιερώνυμος το δέχτηκε, δείχνοντας ανωτερότητα στα πιστεύω του νέου πρωθυπουργού. Ήταν τρομερή η εικόνα μιας ορκωμοσίας χωρίς ιερείς και γραβάτες.
Κι εκεί που αποφασίζουμε να γίνουμε αυστηροί απέναντι στην πολιτική της νέας κυβέρνησης, ο νέος πρωθυπουργός έκανε τη μεγάλη διαφορά από τους προκατόχους του, κερδίζοντας κι άλλο τις εντυπώσεις. Αναφέρομαι στην πρώτη του πολιτική κίνηση, για την οποία είμαι βέβαιος πως θα μείνει στην Ιστορία. Η επίσκεψή του στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής ήταν άκρως συγκινητική αλλά είχε κι έναν συμβολισμό. Έναν συμβολισμό φανερό. Με την παρουσία του στον συγκεκριμένο ιστορικό χώρο, ο Αλέξης Τσίπρας τίμησε αυτούς που θυσίασαν τη ζωή τους για μία ιδέα, αυτούς που σκοτώθηκαν για την υπεράσπιση της πατρίδας μας, αυτούς που δε πρόδωσαν ποτέ τα πιστεύω τους...
Και με την παρουσία του νέου πρωθυπουργού στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής θυμήθηκα τους παρακάτω στίχους του Γιάννη Ρίτσου:

Κάτω απ’ το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους 

κρατάνε τις καμπάνας το σχοινί, 

 προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση 

τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας 

δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει

Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες! 

Ένας στίχος που ακουγόταν βροντερά τον Φλεβάρη του 2012 έξω από τη Βουλή. 

Να λοιπόν που ήρθε ανάποδα ο ντουνιάς.

Σχετικά με το ιστολόγιό μου και τις προσωπικές μου απόψεις.

Το ότι έχω αυτό το ιστολόγιο εδώ και 6 χρόνια ικανοποιεί μια προσωπική μου ανάγκη να εκφράζω τις σκέψεις μου, και να επικοινωνώ με τους ανθρώπους κοινών και διαφορετικών απόψεων και ιδεών, προσπαθώντας να το πετύχω αυτό με όσο το δυνατόν πολιτισμένο τρόπο και φιλικό ύφος. Αυτονόητο είναι ότι παραθέτω τις απόψεις μου, με σκοπό να γίνεται διάλογος και μέσα από τον οποίον να πηγαίνουμε μπροστά ως άνθρωποι και ως κοινωνία εν γένει.
Το βήμα αυτού του ιστολογίου είναι πάντα στη διάθεση των αναγνωστών του και κάθε κριτική είτε θετική είτε αρνητική είναι ευπρόσδεκτη, αφού δίνει έναυσμα για προβληματισμό και γόνιμη ανταλλαγή απόψεων.
Τον τελευταίο καιρό εν όψει της ανησυχίας μου για τα κοινωνικά τεκταινόμενα θα έλεγα ότι έχω γίνει κάπως πιο οξύς στον τρόπο που εκφράζομαι. Αναφορικά με τη χθεσινή μου ανάρτησή, η οποία αφορούσε τον κ. Μηταράκη αισθάνομαι την ανάγκη να επισημάνω τα εξής:
1. Δέχτηκα από αναγνώστες του blog την εξής αρνητικη κριτική: Ότι μέσα από την ανάρτησή μου σκοπός ήταν να κάνω μία μονόπλευρη επίθεση στον κ. Μηταράκη, αφού δεν παρέθετα την απάντησή του σε όλα αυτά τα θέματα. Δεν είχα αυτόν τον σκοπό κι έτσι αποφάσισα να αποσύρω την ανάρτηση.
2. Ο λόγος που απέσυρα το κείμενο από τις αναρτήσεις είναι ότι ήθελα να αποφύγω να γίνει το προσωπικό μου ιστολόγιο «εργαλείο» των πολιτικών του αντιπάλων και μάλιστα προεκλογικά, γιατί δεν ήταν αυτός ο σκοπός που γράφτηκε το εν λόγω κείμενο, και επιφυλάσσομαι ρητά παντός νομίμου δικαιώματός μου, στην περίπτωση που χρησιμοποιηθεί ή δημοσιευθεί εν αγνοία μου.
3. Το εν λόγω κείμενο θα μπορούσα να πω ότι ήταν μία έκρηξη συσσωρευμένης ανησυχίας και αβεβαιοτητας για όλα όσα συμβαίνουν και ο κύριος Μητταράκης έγινε ο δέκτης όλων αυτών των συσσωρευμένων συναισθημάτων.

Παράλληλα δημοσιεύω την άμεση απάντηση του πολιτικού γραφείου του κ.Νότη Μηταράκη σχετικά με τη χθεσινή μου ανάρτηση: http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/2015/01/blog-post_40.html

Οι Ευρωπαίοι ξεγυμνώνουν τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων

Είναι πλέον γεγονός. Όσοι μας κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια είναι πλέον παρελθόν.Είναι ξεγραμμένοι απ' όλους κι απ' όλα. Έκαναν το χρέος τους πουλώντας σημαντικά κεφάλαια της χώρας μας κι αξιόλογα "φιλέτα" σε Ευρωπαίους εταίρους και σε εγχώριους κεφαλαιοκράτες, και τώρα οι ίδιοι τους πετάνε στο δρόμο, δείχνοντας την απαξίωσή τους απέναντι στο πρόσωπο του Σαμαρά και των ομοϊδεατών του. Οι έως σήμερα πολιτικοί μας ήταν απλά οι αναλώσιμοι του κεφαλαίου.

Το πρώτο άδειασμα έγινε πριν από λίγους μήνες από την Γερμανία, κάτι το οποίο οδήγησε τον Σαμαρά στην πρόωρη ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν είναι εξάλλου περίεργο πως από εκείνην την μέρα δεν ακούσαμε καμία δήλωση υποστήριξης της Μέρκελ υπέρ του Σαμαρά. Κρατάει πλέον μία σιωπηλή αναμονή περιμένοντας την επομένη των εκλογών. Το συμφέρον της κοιτάει όπως το κοιτούσε όλα αυτά τα χρόνια.
Η μεταστροφή της δεν είναι τυχαία. Η Γερμανίδα καγκελάριος είχε παρατηρήσει την επικίνδυνη ακροδεξιά ροπή που είχε πάρει αυτή η κυβέρνηση. Μπορεί να στηρίζει την ουκρανική νεοναζιστική κυβέρνηση αλλά ένα δικτατορικό καθεστώς σε κράτος-μέλος της Ε.Ε. της πέφτει πολύ βαρύ. Πριν λοιπόν φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο τον άφησε ξεκρέμαστο.
Πως νιώθει άραγε ο Σαμαράς τώρα που ξέμεινε από συμμάχους; Πως μπορεί να τα βγάλει πέρα έχοντας με το μέρος του μερικά εναπομείναντα ιδιωτικά κανάλια που επιμένουν να τον στηρίζουν μαζί με ένα τμήμα του ελληνικού Τύπου. Πως νιώθει με την τραγική αλλαγή πλεύσης φυλλάδων που κάποτε τον στήριζαν (ή στήριζαν το πράσινο δεκανίκι του, το ΠΑΣΟΚ). Μάλλον ζει σε άλλον κόσμο. Στο Περιστέρι ακόμα τον φτύνουν κι εκείνος λέει πως βρέχει.

Και πράγματι ο Σαμαράς θέλει να είναι στον κόσμο του και γι' αυτό δε το βάζει κάτω. Μπορεί να τον πούλησε η Μέρκελ, όμως ο ίδιος γνωρίζει πως υπάρχουν μερικά ακόμα τσιράκια στην Ευρώπη που γλείφουν ακόμα την Γερμανίδα καγκελάριο και τρομάζουν στο γκρέμισμα της ελληνικής κυβέρνησης (περιμένοντας τη σειρά τους). Γι' αυτό κι έφερε τον Ραχόι να μιλήσει στην Ελλάδα. Όμως η παρουσία του Ισπανού πρωθυπουργού έκανε μεγαλύτερη ζημιά στην ποδοπατημένη αξιοπρέπεια του Σαμαρά κι έτσι η επίσκεψη ξεχάστηκε αμέσως. 

Αυτό όμως που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι πως τώρα όλοι οι Ευρωπαίοι ρίχνουν όλο το φταίξιμο της ελληνικής κοινωνικής κατάντιας, στις προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτοί οι οποίοι υποστήριζαν μέχρι χθες τις πολιτικές επιλογές της Ελλάδος, θεωρώντας τες ως μονόδρομος, τώρα το παίζουν καλοί, συνεργάσιμοι και με κατανόηση απέναντι στον πόνο του ελληνικού λαού. Κι ενώ κάποτε τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης περίμεναν σαν μάννα εξ ουρανού μία ευρωπαϊκή δήλωση υποστήριξης, τώρα σφυρίζουν αδιάφορα. Όπως για παράδειγμα οι δηλώσεις του Μ. Σουλτς στην εκπομπή Petit Journal του Canal +, ο οποίος ανέφερε ξεκάθαρα πως τα μέτρα λιτότητας, ήταν αποκλειστικές επιλογές των ελληνικών κυβερνήσεων και τα χαρακτήριζε ως ανυπόφορα. 

Δεν αγιοποιώ τον Μ. Σουλτς. Ούτε αλλάζω γνώμη γι' αυτόν τον άνθρωπο, βασιζόμενος σε μία επερχόμενη ελληνική πολιτική αλλαγή. Η στάση του εκθέτει τον ίδιο πρώτα απ' όλα, διότι με το να "καρφώνει" τους πρώην "συντρόφους" του, τον χρήζει μη έμπιστο άνθρωπο. Έχει σημασία όμως η στάση του διότι δείχνει ξεκάθαρα το παιχνίδι προπαγάνδας που παίζεται στα ευρωπαϊκά μέσα μαζικής ενημέρωσης, μα πάνω απ' όλα έχουν μεγαλύτερη ουσία αυτά τα λεγόμενά του

Θα τα θεωρούσα ακραία κι επικίνδυνα, διότι όχι μόνο εκθέτουν τους πολιτικούς μας, αλλά τους χαρακτηρίζει ως προδότες. Η σιωπή όμως από το Μέγαρο Μαξίμου και από τα γραφεία της Συγγρού, όχι μόνο με  προβληματίζουν αλλά με εξοργίζουν.

Γι' αυτό στην επερχόμενη πολιτική αλλαγή στη χώρα μας, είναι χρέος να σημαδευτεί με μία ιστορική δίκη.

Ζούμε ιστορικές στιγμές. Το πιστεύω.

Willkommen Martin Schulz ! - Le Petit Journal du 15/01
(ο Σουλτς μιλάει για την Ελλάδα μεταξύ 17:30 και 20:30)

Έξι χρόνια έκλεισε το laternative

Λίγο πριν σπάσει ο φραγμός των 200.000 επισκέψεων, το laternative κλείνει τα έξι του χρόνια. Δεν είμαι στη θέση να κρίνω αν είναι πολλά ή λίγα χρόνια. Αυτό όμως που διαπιστώνω είναι πως το προσωπικό μου διαδικτυακό ημερολόγιο, ξεκίνησε με μία αοριστία στα πρώτα του βήματα για να αποκτήσει στη πορεία μία ταυτότητα, διασχίζοντας όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης. 

Το laternative είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Ήταν ένας βασικός παράγοντας επικοινωνίας με τον κόσμο γύρω μου μα πάνω απ' όλα ήταν η αφορμή να αναζητήσω μία διέξοδο στη γραφή. Το laternative είμαι εγώ. 

Ένας ακόμα όμως λόγος που συνεχίζει να υπάρχει και να εξελίσσεται αυτός το προσωπικό ιστολόγιο, είναι η αξιόλογη επισκεψιμότητα που έχει, η οποία για μένα είναι αρκετά ικανοποιητική. Παίρνω λοιπόν από σας το θάρρος να γράφω ελεύθερα την άποψή μου. 

Σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό. 

Συνεχίζουμε δυναμικά. 

Στο γήπεδο του Νικόλα του Μιχαλολιάκου

του Πέτρου Κατσάκου

Όσο απλό ήταν να πιάσει κανείς το ευκόλως εννοούμενο υπονοούμενο του Πάνου Καμμένου για τον πιτσιρικά Αλέξη του προεκλογικού σποτ των ΑΝ.ΕΛΛ. τόσο περισσότερη φαιά ουσία θα έπρεπε να καταναλώσει ώστε να ταυτοποιήσει το πραγματικό πρόσωπο του μικρού Νικόλα. Μια σύντομη αναδρομή στην πρόσφατη ρητορική του αρχηγού της Ν.Δ. θα ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο στη λύση του επικοινωνιακού γρίφου που μας έβαλε η γαλάζια προεκλογική διαφήμιση.
Από την ημέρα της προκήρυξης των εκλογών ο κ. Σαμαράς έστρεψε προκλητικά την πλάτη του στο φιλελεύθερο και κεντροδεξιό ακροατήριο και στράφηκε προς τα δεξιά της Δεξιάς του, απευθυνόμενος σε μια δεξαμενή ψηφοφόρων που ασπάζεται τις ξενοφοβικές, θρησκόληπτες και αναχρονιστικές αντιλήψεις που ο ίδιος πιστά υπηρετεί εδώ και δεκαετίες. Απευθυνόμενος στους ψηφοφόρους του προφυλακισμένου «Νικόλα» και της ομάδας του ο απερχόμενος πρωθυπουργός προσπαθεί να παίξει μπάλα με τα υπερσυντηρητικά αντανακλαστικά τμήματος της ελληνικής κοινωνίας υποσχόμενος ακόμα υψηλότερους φράχτες στα σύνορα και λιγότερους μετανάστες στα ιερά χώματα των Ελλήνων.
Είναι ένα γήπεδο το οποίο γνωρίζει καλά ο Αντώνης Σαμαράς από την εποχή που έπαιζε μπάλα στα μνημόσυνα του Μελιγαλά και στα σπασίματα γραφείων στην Καλαμάτα. Έχοντας χρόνια συμπαίκτη το δεξί εξτρέμ της παράταξης Τάκη Μπαλτάκο, ο αρχηγός της Ν.Δ. έχει μάθει να αλλάζει εύκολα μπαλιές στα άκρα του γηπέδου με σκοπό να κερδίσει την εμπιστοσύνη της ακραίας εξέδρας και των «ορφανών» του Νικόλα. Ένας εικονολάτρης διεκδικητής της εξουσίας που υπόσχεται να ξεβρομίσει μετά τους παιδικούς σταθμούς και τα νοσοκομεία μας από τους λαθραίους εισβολείς και τα παιδιά τους καταθέτει σε κάθε ευκαιρία τα διαπιστευτήριά του στο ακροδεξιό ακροατήριο υπενθυμίζοντάς του πως αυτός μπορεί να γίνει αύριο ο γνήσιος και σοβαρός εκφραστής της Χρυσής Δεξιάς. Αφήνοντας οριστικά στον πάγκο και τις τελευταίες καραμανλικές εφεδρείες της ομάδας του εμφανίζεται έτοιμος να κατέβει στο κρίσιμο ντέρμπι της 25ης Ιανουαρίου αποφασισμένος να κάνει παιχνίδι στα άκρα.
Πίσω από τον Νικόλα, εξακολουθεί να βρίσκεται μια στρατιά ψηφοφόρων που εξακολουθεί να πιστεύει πως το μεροκάματο του το στερεί ένας μετανάστης. Πίσω από τον Νικόλα, εξακολουθεί να κινείται ένα υπολογίσιμο κομμάτι της κοινωνίας που φοβάται πως η έλευση των αριστερών στην εξουσία θα συνοδευτεί από μια νέα εικονομαχία. Και με αυτό το κοινό παίζει μπάλα ο Αντώνης Σαμαράς. Στο δικό τους γήπεδο. Στο γήπεδο του Νικόλα του Μιχαλολιάκου.

Πηγή: left.gr
Σκίτσο: Βαγγέλης Παπαβασιλείου

Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα!

του Παντελή Μπουκάλα

Ακόμα κι αν δυσκολευόμαστε με τα σύνθετα και τα πολύπλοκα και επειγόμαστε να χωρίσουμε τον κόσμο σε Καλό και Κακό χωρίς τίποτε ανάμεσό τους, σε Φως και Σκοτάδι, Πολιτισμένο και Ωμό, είναι αναγκαίο να ακούσουμε όσα επιμένει να μας διδάσκει η Ιστορία, αντιτάσσοντας το δικό της παιδαγωγικό πείσμα στο αντιδραστικό δικό μας. Και πρώτα πρώτα ότι το Καλό και το Κακό δεν έχουν αυστηρή γεωγραφική κατανομή. Το Καλό δεν κατοικεί αποκλειστικά στην Ευρώπη και την Αμερική (και μάλιστα μόνο τη βόρεια), με την Ασία και την Αφρική στη δικαιοδοσία υποτίθεται του Κακού. Οι ουκ ολίγες φορές που η Δύση υπηρέτησε τα συμφέροντά της δρώντας σαν παραγωγός ποικίλης κακότητας (και όχι στο βαθύ παρελθόν, αλλά μόλις χθες, τώρα) θα έπρεπε να μας έχουν λιγότερο απόλυτους.
Δεύτερον, ότι επίσης προϊόν μιας σφόδρα μεροληπτικής φαντασίας είναι ο θρησκειοπολιτισμικός χάρτης που σκαρώνουμε για να βολέψουμε τα ιδεολογήματά μας. Θρησκεία αμιγώς φωτεινή ουδέποτε υπήρξε, ό,τι κι αν ορίζουν οι Γραφές της. Οπως δεν υπήρξε και πολιτισμός εξαρχής και μέχρι τέλους υψηλός και άμωμος. Η ελληνορωμαϊκή κληρονομιά, πνευματικός γονιός της Δύσης όπως θέλουμε να λέμε, δεν έχει λίγα ψεγάδια, ακριβώς επειδή ήταν προϊόν της Ιστορίας και όχι της μεταφυσικής. Εφόσον λοιπόν επιμένουμε στο μοτίβο της σύγκρουσης των πολιτισμών, οι πολέμιοι δεν είναι ο δυτικός πολιτισμός και ο αφροασιατικός ή ο χριστιανικός και ο μουσουλμανικός. Αντίπαλοι είναι ο πολιτισμός της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της ανοχής, της δημοκρατίας από τη μια, η κουλτούρα της βίας, της μισαλλοδοξίας, της απολυταρχίας, της θεοληψίας και θεοκρατίας από την άλλη. Καθαρά είναι και τώρα τα στρατόπεδα, όχι όμως γεωγραφικά ή φυλετικά προσδιορισμένα· ξεχνιέται άραγε ο θεόληπτος -πλην τυπικά εμφορούμενος από τον πολιτισμό της Δύσης- Τζορτζ Μπους, για να δοθεί ένα μόνο δείγμα από το βαθύ σκοτάδι που υπάρχει μέσα σε ό,τι δοξολογείται σαν φωτεινό;
Αυτό ανέδειξαν, μαζί με πολλά άλλα, οι συγκλονιστικές διαδηλώσεις στη Γαλλία, που για μία επιπλέον φορά έλκει το οικουμενικό βλέμμα, ως εστία ιδεολογικών διεργασιών. Mε τη χαρακτηριστική απουσία των λεπενικών προαγωγών του μισοξενισμού και της ισλαμοφοβίας, το μέγα πλήθος (τόση η μεγαλοσύνη του ώστε χώνεψε εύκολα την επίδειξη υποκριτικής ευαισθησίας από την πλευρά ορισμένων προστρεξάντων πολιτικών ηγετών, που δεν τους περισσεύουν τα παράσημα δημοκρατικότητας) δεν διαδήλωσε εναντίον μιας θρησκείας ή μιας φυλής· το ίδιο άλλωστε ήταν πολυφυλετικό και πολυθρησκειακό. Δεν διαδήλωσε κατά των προσφύγων και των μεταναστών, που τάχα απειλούν με εξισλαμισμό τη Δύση. Διαδήλωσε εναντίον όσων επιχειρούν να εγκαταστήσουν τη φοβοκρατορία τους μιλώντας και σκοτώνοντας εν ονόματι των -συνήθως απόντων ή αδιαφορούντων- θεών. Εναντίον όσων σπέρνουν τον τρόμο ή τον εκμεταλλεύονται. Οι διαδηλωτές δεν κρατούσαν μόνο τις πινακίδες της αυθόρμητης συναισθηματικής ταύτισης («Je suis...»), που συχνά αποδεικνύεται αβαθής. Κρατούσε και πολλές άλλες με το επαναστατικό σύνθημα που έχει συναγείρει γενιές και γενιές ανθρώπων όπου γης, όποιας φυλής και θρησκείας. Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα. Αυτό παραμένει το μοναδικό κεφάλαιο ενός ευαγγελίου αέναα επίκαιρου.

Πηγή: Καθημερινή

Οι διφορούμενες γαλλικές πλατείες

Της Ροσάνα Ροσάντα

Δεν μπορεί κανείς να προωθεί μαζί δύο αντίθετες πολιτικές, να χαϊδεύει παλιές και αδικαιολόγητες αποικιοκρατικές τάσεις και την υπεράσπιση των αξιών του δημοκρατικού καθεστώτος, όπως έκανε η γαλλική σοσιαλιστική κυβέρνηση στην προσπάθεια της να βάλει στο παιχνίδι ένα προπέτασμα έναντι της λαϊκής δυσαρέσκειας στο θέμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της οικονομικής πολιτικής.
Τις μόνες εξισορροπημένες λέξεις στο κατακλυσμό των δηλώσεων τρόμου και αγωνίας ακόμη και του ιταλικού Τύπου για τη δολοφονία των σκιτσογράφων και του διευθυντή του Charlie Hebdo τις έγραψε ο Πάολο Κατσιάρι, επαναφέροντας το θέμα στη χρονική και πολιτική του διάσταση. Από τη μεγάλη συγκίνηση και τη διαμαρτυρία που γέμισε αμέσως με αυθόρμητο τρόπο τις γαλλικές πλατείες δεν έλειψε πράγματι και κάποια αμφιβολία. Μπόρεσαν και διαδήλωσαν νόμιμα, αποδεχόμενοι τη πρόκληση του προέδρου Ολάντ, για την απόρριψη του φονταμενταλισμού και την υπεράσπιση του δημοκρατικού καθεστώτος και το «όχι» στα θέματα που τίθενται από τη μεγάλη μετανάστευση μουσουλμάνων στην Ευρώπη.
Που διευκολύνθηκε στη Γαλλία από την πολύ καλλιεργημένη επίκληση της γαλλικής αποικιοκρατίας στη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Εδώ και πολλές δεκαετίες ξεχάστηκε ότι μια συμφωνία ανάμεσα σε έναν υψηλόβαθμο Άγγλο αξιωματούχο, τον Σίκες, και ένα Γάλλο, τον Πικότ, σχεδίασε τη διαίρεση της οθωμανικής αυτοκρατορίας ανάμεσα στη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Τότε επικράτησε η Βρετανία και πιο πρόσφατα επικράτησαν οι πολιτικές των ΗΠΑ. Μα οι πρόσφατες επιλογές του Ολάντ να παρέμβει στο Αφρικανικό Κέρας και τη Κεντρική Αφρική, χωρίς να το θέλει, έχουν επαναφέρει την εικόνα μιας αποικιακής δόξας που έδωσε ανάσα στη Μαρίν Λεπέν. Ομοίως τα λόγια του προέδρου Ολάντ αμέσως μετά την απόπειρα, καλώντας σε ενότητα όλη τη χώρα εναντίον της τρομοκρατίας, φάνηκαν να νομιμοποιούν το αίτημα του Λαϊκού Μετώπου για να συμμετέχει στη μεγάλη επίσημη αντιφονταμενταλιστική διαδήλωση της επόμενης Κυριακής, που του δημιούργησε αρκετή αμηχανία μπροστά στη δυναμική με την οποία η Λεπέν ανακοίνωσε τη συμμετοχή της. Δεν μπορεί πράγματι να προωθεί δύο αντίθετες πολιτικές, να χαϊδεύει παλιές και αδικαιολόγητες αποικιοκρατικές τάσεις και την υπεράσπιση των αξιών του δημοκρατικού καθεστώτος, όπως έκανε η γαλλική σοσιαλιστική κυβέρνηση στην προσπάθεια της να βάλει στο παιχνίδι ένα προπέτασμα έναντι της λαϊκής δυσαρέσκειας στο θέμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της οικονομικής πολιτικής.
Το σύνθημα «Je suis Charlie» εκδηλώνει αποτελεσματικά τη στήριξη σε μια έκδοση που δεν είχε μια πολύ μεγάλη κυκλοφορία και που γενικά δεν κάνει φιλοφρονήσεις προς το Εθνικό Μέτωπο. Κατά τα άλλα μπορούμε να συζητάμε για το θέμα, ήδη διαδεδομένο στην Ιταλία, όπως η πολιτική ασυλία της σάτιρας, που σήμερα την υπερασπίζονται φαινομενικά όλοι. Οι διάσημες δανέζικες γελοιογραφίες εναντίον του Μωάμεθ ενισχύθηκαν από το Charlie Hebdo σε μια όξυνση του αθεϊσμού αρκετά πολύ επιθυμητή, αλλά που δεν ταυτιζόταν με τη περιφρόνηση όλων των πιστών. «Στη λεκάνη της τουαλέτας όλες οι θρησκείες», είχε γράψει και δημοσιεύσει στη πρώτη της σελίδα αυτή η έκδοση. Στην ανικανότητα της αριστεράς να φέρει κοσμικά επιχειρήματα στο φως της δημοσιότητας της κοινής γνώμης και να απαντήσει στο κίνδυνο που εξασκούν σήμερα ειδικά μερικοί μονοθεϊσμοί και από το βουδισμό, παρόλο που είναι αρκετά διαφορετικοί, δόθηκε μια απάντηση με την ανοχή εύκολων μορφών καρικατούρας που σίγουρα προσέβαλε εκατομμύρια μουσουλμάνους στην Ευρώπη. Φθάνει μόνο να σκεφτούμε τι υποδοχή θα είχαν εάν αυτά τα σκίτσα είχαν αναφερθεί ονομαστικά στον Ιησού Χριστό. Δεν σκέφτομαι ότι είναι χρήσιμο να αφήσουμε στους σκιτσογράφους το καθήκον που από τη φύση του, θέλοντας να διακωμωδήσουν όλες τις θρησκείες και τα πιστεύω, δεν μπορούν να εξασκήσουν: Είναι σαν να πετάμε ένα σπίρτο σε ένα βαρέλι βενζίνη. Είναι ειδικά η αδυναμία της αριστεράς μετά από το 1989 που παράγει αυτή την αναγέννηση της δύναμης των θρησκειών.
Σε ότι αφορά τη μουσουλμανική θρησκεία, σαν μα μην διερωτόμαστε για το γιατί του φονταμενταλισμού, που φαινόταν ότι είχε αποκλειστεί από μια μη πυραμιδική οργάνωση των εκκλησιών του, ξέσπασε με αυτές τις θανατηφόρες μορφές, ειδικά σήμερα. Ο Μωάμεθ υπάρχει από τον Έβδομο αιώνα και από τότε και μετά η συμπεριφορά της οθωμανικής αυτοκρατορίας, για παράδειγμα έναντι των Εβραίων, ήταν κατά πολύ πιο ανεκτική και με τάσεις αφομοίωσης από αυτή της καθολικής εκκλησίας, που ήθελε τις σταυροφορίες και τον γέμισε με κατάρες και βρισιές, χωρίς αυτοί να οδηγηθούν σε καμία Τζιχάντ. Αντίθετα, ο διάσημος «άγριος Σαλαδίνος» ήταν ένας ενδιαφέρον ειρηνιστής. Ο εξτρεμισμός να σκοτώνεις όλους τους μη πιστούς στον προφήτη ανήκει στις δικές μας ημέρες, και είναι πολύ πιο εύκολο να αναζητήσουμε τις πηγές στις μορφές της αποικιοκρατίας και της μη αποικιοκρατίας που υιοθέτησε η Δύση παρά στη μια ή την άλλη λέξη του Κορανίου.
Ένα άλλο φαινόμενο όχι λιγότερο ενδιαφέρον αφορά τη γοητεία προς τις ακραίες μορφές παραστρατιωτικών ομάδων και πολιτοφυλακών, που φθάνουn να βάζουν στο λογαριασμό το δικό τους το θάνατο σαν «μαρτύριο», που έχουν σε νεαρότατους δυτικούς που φθάνουν στη Συρία ή τα άλλα μέρη που μπορούν να καταταγούν με τους δασκάλους του φονταμενταλισμού. Το τόσο πολύ διακηρυσσόμενο τέλος των ιδεολογιών φαίνεται ότι άφησε στα πόδια του μόνο την απολυτότητα μερικών μουσουλμανικών μειοψηφιών, όπως ακριβώς η Τζιάντ και ιδιαίτερα το πρόσφατο «Ισλαμικό Κράτος» - Νταές που εκπροσωπείται από το αποκαλούμενο Χαλιφάτο αλ Μπαγκντάντι.
Σε εμάς ήδη άρχισε να διαφαίνεται η διάθεση να καταδικάσουμε τους ράπερς που φαίνεται να εμπνέονται από αυτό: λάθος για το οποίο θα πρέπει να προσέχουμε. Εν ολίγοις, η γοητεία του ισλαμικού ριζοσπαστισμού ανταποκρίνεται στη βλακεία με την οποία η κυρίαρχη κουλτούρα στη Δύση φαίνεται να μεταχειρίζεται μια «έννοια - αίσθηση» που δεν μπορεί να υποβαθμιστεί στο χρήμα που οι ιδεολογικές πτυχές της παγκοσμιοποίησης προσπάθησαν να θολώσουν στα μέρη μας. Ένα μεγάλο πρόβλημα του καιρού μας που είναι άχρηστο να εξορκίζουμε.

Η Ροσάντα Ροσάντα, πρώην ηγετικό στέλεχος του Ιταλικού Κ.Κ., βουλευτής και ιδρυτικό στέλεχος του «Μανιφέστο», ζει εδώ και δεκαετίες στο Παρίσι. Το κείμενό της δημοσιεύτηκε στις 9/1/2015 στον ιστότοπο Sbilanciamoci.info
Μετάφραση: Αργύρης Παναγόπουλος

Οι υποκριτές του Παρισιού

Πρώτη φορά στα χρονικά, μία πολυπληθής ειρηνική διαδήλωση αμαυρώθηκε από εξουσιαστές, οι οποίοι έκαναν μία μικρή και τυπική πορεία σε έναν άδειο δρόμο του Παρισιού για να δηλώσουν μ΄αυτόν τον κουτοπόνηρο τρόπο το παρόν ενάντια ενός γεγονότος στο οποίο θεωρούνται ηθικοί αυτουργοί. 

Όμως το θράσος τους δε μένει μόνο εκεί. Σε πρώτο πλάνο υπήρξαν πρόσωπα τα οποία οφείλουν να ντρέπονται για το πολιτικό ιστορικό τους ενώ κάποια απ' αυτά σύντομα θα νιώσουν την οργή του λαού. Ας αναφέρω μερικούς απ' αυτούς που βρίσκονταν στη πρώτη γραμμή, επιδιώκοντας μία θέση στο πλαίσιο του τηλεοπτικού φακού καναλιών κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων. 

Ο Νικολά Σαρκοζί το καλοκαίρι του 2010 φανέρωσε το ακροδεξιό του προσωπείο, γκρεμίζοντας καταυλισμούς των ρομά στην γαλλική ύπαιθρο, στέλνοντας αρκετούς απ' αυτούς στην Ρουμανία ενώ παράλληλα απειλούσε το Βουκουρέστι πως δε θα το δεχτεί στη Συνθήκη Σένγκεν αν δεν έκλείνε τα σύνορά του για να εγκλωβίσει Ρουμάνους τσιγγάνους στη βαλκανική χώρα. 

Πιο δίπλα από τον Ολάντ στεκόταν ο νεοναζί Νετανιάχου. Άραγε νιώθει περήφανος για την σφαγή που προκάλεσε το καλοκαίρι στη Λωρίδα της Γάζας με τα 2.500 θύματά του και κυρίως τα νεκρά και βαριά τραυματισμένα παιδάκια που άφησαν πίσω τους οι σφοδροί βομβαρδισμοί; Σε εκείνες τις πορείες γιατί δεν πήρε τον κώλο του να κατέβει κι αυτός στις ειρηνικές και δίκαιες πορείες που εκδηλώνονταν σ'ολόκληρη την Ευρώπη; 

Πιο πέρα περπατούσε ο Ραχόι. Για ποια ελευθερία του Τύπου μιλάει και υπερασπίζεται τη στιγμή που ετοιμάζεται να λάβει περισσότερα αντιδημοκρατικά μέτρα τα οποία θα φυμώσουν την ελευθερία του λόγου, τις διαδηλώσεις και κυρίως τα ανθρώπινα δικαιώματα απέναντι στην αστυνομική βία και την κρατική τρομοκρατία; Ήξερε άραγε για ποιο λόγο βρέθηκε στο Παρίσι χθες;

Ακριβώς δίπλα του ήταν ο δικός μας, ο Αντώνης Σαμαράς. Ο ίδιος με δηλώσεις του σχετικά με την Charlie Hebdo δέχτηκε την γαλλική κατακραυγή αλλά ο ίδιος δε δίστασε να περπατήσει στους δρόμους του Παρισιού και να κάνει δηλώσεις σε γαλλικά κανάλια. Όσο για την ελευθερία του Τύπου στη χώρα μας είναι ευρέως γνωστό πως το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού πληροφορείται κι ενημερώνεται από μέσα μαζικής ενημέρωσης πλήρως ελεγχόμενα από τους Μπόμπολα, Βαρδινογιάννη, Ψυχάρη, Αναστασιάδη κι λοιπά καθάρματα που έχουν πλουτίσει τα τελευταία χρόνια εις βάρος του ελληνικού λαού.

Κάπου εκεί βρισκόταν κι ο Ερντογάν. Η μεγαλομάνιά του μπορεί να συγκριθεί μ' αυτήν του Τσαουσέσκου. Πιθανότατα να έχουν και την ίδια κατάληξη. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ελευθερία του Τύπου στην Τουρκία πάνε περίπατο. Περίπατο έκανε κι ο Ερντογαν χθες. 

Μπροστάρης όλων αυτών των καθαρμάτων που ανέφερα προηγουμένως ήταν η Γερμανίδα Καγκελάριος. Η γυναίκα που έχει αφαιμάξει τη χώρα μας κι έχει γονατίσει τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο. Η υπεύθυνη της ευρωπαϊκής ύφεσης και της οργής που κοχλάζει στα γαλλικά προάστια και στις παραγκουπόλεις της Γερμανίας. Η πολιτικός που κατάφερε να γίνει πιο μισητή από την Μάργκαρετ Θάτσερ. Η καθοδηγήτρια η οποία είναι πλέον κόκκινο πανί για την υπόλοιπη Ευρώπη έτοιμη πια να δεχτεί την οργή που προκάλεσε τα τελευταία χρόνια με την τακτική της. 

Αυτοί λοιπόν ήταν κάποιοι από τους χθεσινούς "επίσημους" διαδηλωτές των χθεσινών εκδηλώσεων. 

Ντροπή τους! 

Πες το στον πατέρα σου...

Στις βουλευτικές εκλογές του 2012, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας χρησιμοποίησε ένα τηλεοπτικό σποτ με παιδιά σε μία σχολική αίθουσα, τα οποία ρωτούσαν τον καθηγητή τους για ποιο λόγο η Ελλάδα δε βρίσκεται στο euro (μπορείτε να θυμηθείτε το απαράδεκτο σποτ εδώ).
Εκείνη η διαφήμιση δέχτηκε μεγάλη κριτική κι έντονη αντίδραση απ' όλο το εκλογικό σώμα, ακόμα και απ' αυτό των συντηρητικών νεοδημοκρατών. Θυμάμαι αρκετούς φίλους του νεοφιλελεύθερου χώρου, οι οποίοι χρέωναν μία πιθανή εκλογική ήττα της Ν.Δ. στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 με το συγκεκριμένο απαράδεκτο σποτάκι. Εκείνο το καλοκαίρι η Ν.Δ. ούτε κέρδισε, ούτε έχασε τις εκλογές. Έπαιξε όμως με το μέλλον μας...
Δύο χρόνια μετά απ' ότι φάνηκε με το νέο απαράδεκτο σποτάκι, το επιτελείο του πρωθυπουργού μας ξέχασε (ή αγνόησε) αμέσως την κατακραυγή του κόσμου κι επανέλαβε για μία ακόμη φορά το ίδιο εγχείρημα με παιδιά... μεγαλύτερης ηλικίας.
Το νέο τηλεοπτικό σποτ το είδα για πρώτη φορά χθες χωρίς φωνή. Ακόμα και βουβό ήταν αποκρουστικό. Ένας πολιτικάντης μιλούσε με ένα φιλικό ύφος (κι όχι με το μάγκικο που τον έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια στις σπάνιες εμφανίσεις του στην Βουλή) σε μία ομάδα πιτσιρικάδων που έπαιζε αμέριμνη σε μία πλατεία. Τώρα πως βρέθηκε ο Σαμαράς στη πλατεία είναι άλλο θέμα. Ο καραγκιόζης αυτός αποφεύγει την πραγματικότητα και την κατακραυγή με το να μένει κλεισμένος στο Μέγαρο Μαξίμου. Οπότε για μένα η διαφήμιση θα ήταν πιο αληθοφανής αν τα πιτσιρίκια παίζοντας στο δρόμο, η μπάλα να προσγειωνόταν μέσα στην αυλή του Μεγάρου κι ο Τρελαντώνης να τους την προσφέρει πίσω από τα κάγκελα της αυλής. Με αυτή τη κίνηση η διαφήμιση θα είχε έναν ακόμα συμβολικό χαρακτήρα. Αλλά που μυαλό στο επιτελείο του τρελού, όταν οι ίδιοι τον κρέμασαν σε μία πρόσφατη ομιλία του σχετικά με το συμβάν του Παρισιού.
Σήμερα το πρωί όμως άκουσα και τα λόγια. Τι το ήθελα. Τραβούσα τα μαλλιά μου για ώρα με τις μαλακίες του πρώην πρωθυπουργού. Τα ίδια ψέματα, οι ίδιες υποκρισίες, η ίδια απαίτηση για την θυσία του ελληνικού λαού ώστε να καταφέρουν μερικά λαμόγια να φάνε και τα υπόλοιπα φιλέτα της χώρας μας, μα πάνω απ' όλα η ξεδιάντροπη χειραγώγηση του ακροδεξιού στα παιδιά, η οποία καταλήγει με την απαράδεκτη φράση: "Πες το στον πατέρα σου...".
Δεν έχω κάτι να προσθέσω μετά από ένα ακόμα πιο κακόγουστο κι απαράδεκτο σποτ, απ' αυτό του 2012. Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι κι όσοι εναπομείναντες ψηφοφόροι τους, τους ψηφίσουν ξανά, θα πρέπει να ντρέπονται.
Το σλόγκαν της Νέας Δημοκρατίας είναι σωστό. Δε θα αφήσουμε κανέναν να παίξει με τον μέλλον μας. Πόσο μάλλον αυτούς που πήραν την εξουσία με μία αντιμνημονιακή ρητορική και με ψέματα τα οποία φάνηκαν από τις πρώτες τους αποφάσεις. Αυτοί πρέπει να πάνε σπίτια τους και κάποιοι απ' αυτούς στη φυλακή.
Όσο για την τελευταία ατάκα του Σαμαρά, σας την πλασάρω να την ολοκληρώσετε εσείς όπως θέλετε. 

Μαρίν Λεπέν: η αριστερή «συνιστώσα» του Σαμαρά

του Άρη Χατζηστεφάνου

Ο διεθνής σάλος που προκλήθηκε από την προσπάθεια του Αντ. Σαμαρά να εκμεταλλευτεί πολιτικά τη σφαγή στο «Charlie Hebdo» οδήγησε σε εύλογες συγκρίσεις με τη ρητορική της Μαρίν Λεπέν. Σταχυολογώντας όμως τις δηλώσεις των δύο πολιτικών βρεθήκαμε μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη. Σε αρκετά θέματα ο πρωθυπουργός και στελέχη της Ν.Δ. υιοθετούν πολύ πιο ακροδεξιά ατζέντα από το νεοφασιστικό Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας.
Ο πατέρας της Μαρίν Λεπέν κατηγορείται για πραγματοποίηση βασανιστηρίων στην Αλγερία, η μητέρα της ήταν «λαγουδάκι» στο Playboy και οι επικριτές της (μεταξύ των οποίων και η Μαντόνα) συνηθίζουν να ζωγραφίζουν σβάστικες στις φωτογραφίες της.
Ο Σαμαράς προτιμά να προβάλλει τις σχέσεις του με τον Ελύτη και την Πηνελόπη Δέλτα και να παρουσιάζεται σαν τη φωνή της λογικής στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Μια σύντομη αναζήτηση όμως σε πρόσφατες δηλώσεις των δύο πολιτικών αλλά και ορισμένων συνεργατών του Ελληνα πρωθυπουργού αποδεικνύει ότι η λέξη εξτρεμισμός περιγράφει πολύ συχνότερα τον Σαμαρά.
Ακόμη και στην περίπτωση της τρομοκρατικής επίθεσης στο «Charlie Hebdo» η πρώτη δήλωση της Λεπέν στρεφόταν εναντίον των φονταμενταλιστών του ισλάμ, ενώ ο Ελληνας πρωθυπουργός επιχείρησε να συνδέσει τους δράστες με το σύνολο των παράτυπων μεταναστών και των προσφύγων. Τα σχολεία που οραματίζεται η κόρη του φασίστα Ζαν Μαρί Λεπέν θα «αφομοιώνουν» πολιτισμικά τους μετανάστες. Ο Αντώνης Σαμαράς ονειρεύεται να πετάξει τα παιδιά των μεταναστών έξω από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Μιλώντας για την επιστροφή της θανατικής ποινής η Λεπέν προτείνει τη διενέργεια δημοψηφίσματος, σε αντίθεση με πολιτικούς όπως ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης που ονειρεύονται να περάσουν τη σχετική απόφαση από το Κοινοβούλιο. Η Λεπέν ζητά αυτοχρηματοδότηση για όλους τους χώρους λατρείας, τη στιγμή που τα στελέχη της Ν.Δ. αντιδρούσαν ακόμη και στην ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους. Οσο για τον πατέρα της ακροδεξιάς πολιτικού, τουλάχιστον προσπαθεί να αποφύγει τη ρετσινιά του αρνητή του Ολοκαυτώματος, σε αντίθεση με πρωτοκλασάτα στελέχη της Ν.Δ. που διαφήμιζαν τα βιβλία του εθνικοσοσιαλιστή Πλεύρη και αρνούνταν ότι υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο.
Σημαίνουν μήπως όλα αυτά ότι η Μαρίν Λεπέν εγκατέλειψε τον ακραίο λόγο του παρελθόντος; Σε καμία περίπτωση. Το Εθνικό Μέτωπο παραμένει ένα από τα πιο φιλοφασιστικά μορφώματα που γνώρισε η Ευρώπη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ερώτημα είναι πού κατατάσσεται πλέον ο Αντώνης Σαμαράς και το στενό πολιτικό του περιβάλλον;
● Η σταδιακή ισλαμοποίηση της χώρας μας και η αύξηση των πολιτικο-θρησκευτικών αιτημάτων θέτουν υπό αμφισβήτηση την επιβίωση του πολιτισμού μας. Μαρίν Λεπέν
● Να απομακρυνθούν οι λαθρομετανάστες από αυτόν εδώ τον τόπο, που πλέον έχουν γίνει τύραννοι της κοινωνίας. Αντ. Σαμαράς - προεκλογική συγκέντρωση, Μάιος 2012
● Κάποιοι αναρωτιούνται συχνά εάν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχαμε κατοχή. Θα πρέπει όμως, τότε, να μιλήσουμε και για τους μουσουλμάνους που προσεύχονται στους δρόμους. Γιατί είναι και αυτό κατοχή. Είναι κατοχή τμήματος μιας περιοχής. Μαρίν Λεπέν
● Θα ανακαταλάβουμε τις πόλεις, θα απομακρύνουμε όλους εκείνους που έχουν καταλάβει με τον χειρότερο τρόπο ολόκληρες περιοχές. Αντ. Σαμαράς - διακαναλική συνέντευξη, Ιούνιος 2012
● Οι μετανάστες που μένουν άνεργοι για περισσότερο από τρεις μήνες θα πρέπει να απελαύνονται. Μαρίν Λεπέν
● O αριθμός των ανέργων στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλος όσο και εκείνος των παράνομων μεταναστών και αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Αντ. Σαμαράς στην εφημερίδα «Kurier», Ιανουάριος 2014
●Η αφομοίωση των (ξένων) μαθητών πρέπει να γίνει κανόνας για τα σχολεία. Μαρίν Λεπέν
● Εχουν γεμίσει (τους βρεφονηπιακούς σταθμούς) όλοι οι μετανάστες και Ελληνας δεν μπορεί να μπει στο νηπιαγωγείο ή στον παιδικό σταθμό. Αυτό τέρμα. Αντώνης Σαμαράς, συνέντευξη στο «Ενικός»
● Κατ' αρχήν δεν έχουμε θέσεις στις φυλακές. Το σωφρονιστικό μας σύστημα είναι ντροπή. […] Κατά δεύτερον, οι ποινές που επιβάλλονται δεν είναι ανάλογες των αδικημάτων. Το βάρος των ποινών μειώνεται με αποτέλεσμα να μην προκαλούν πλέον φόβο. Τέλος, θα προστάτευα την αστυνομία και θα της έδινα τα μέσα για να επαναφέρει την τάξη στη χώρα μας. Μαρίν Λεπέν
● Αστυνόμευση δεν υπάρχει, αν υπάρχει είναι περιορισμένη. Αν μπει κάποιος φυλακή, θα βγει γρήγορα. Μπορεί να μπει φυλακή, φυλακές δεν υπάρχουν.[…] Θα πρέπει η αστυνομία να είναι εξοπλισμένη με τα πιο σύγχρονα μέσα για αν αντιμετωπίσει το φαινόμενο. Θα πρέπει να υπάρχει η ψυχολογία της διάθεσης για αλλαγή. Να υπάρχει η εντολή άνωθεν. Αντ. Σαμαράς, video μήνυμα στο facebook, Απρίλιος 2012
●Τα μουσουλμανικά τεμένη δεν μπορούν να χρηματοδοτούνται από το δημόσιο ταμείο και θα απαγορεύσω τη χρηματοδότηση από το εξωτερικό. Οι τόποι λατρείας πρέπει να χρηματοδοτούνται από τους πιστούς. Μαρίν Λεπέν
● Τα τζαμιά δεν είναι απλά τόποι προσευχής, είναι και σύμβολα κυριαρχίας. Το Ισλάμ μυρίζει την αδυναμία μας από την παρακμή μας και θα γίνεται όλο και πιο επιθετικό. Μέχρι βέβαια να ξυπνήσουμε κι εμείς και η υπόλοιπη Ευρώπη, που μετράει όλο και πιο πολλούς νεκρούς. Φαήλος Κρανιδιώτης, σύμβουλος πρωθυπουργού
● Θέλω να οργανώσω δημοψήφισμα για τη θανατική ποινή. Μαρίν Λεπέν
● Προσωπικά παραμένω υπέρ της θανατικής ποινής. Μάκης Βορίδης, Ιανουάριος 2013
● Δεν λέω ότι δεν υπήρχαν θάλαμοι αερίων (στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο). Λέω ότι δεν τους έχω δει με τα μάτια μου. Ζαν Μαρί Λεπέν
● Δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός στο Πολυτεχνείο. Ούτε ένας. [...] Γιατί δεν αντέχω τα παραμύθια. Αδ. Γεωργιάδης στην εκπομπή «Ελληνική Αγωγή»

Πηγή: info-war.gr

Η Ευρώπη αντιμέτωπη με έναν πόλεμο τον οποίον η ίδια ξεκίνησε...

Αυτές τις μέρες ζούμε σοκαριστικές σκηνές στην καρδιά της Ευρώπης οι οποίες προκαλούν τρόμο στο λαό, την καλύτερη δηλαδή τροφή του φασισμού. Αυτό με κάνει να φοβάμαι διπλά. Η Ευρώπη ζει την νέμεσις των συνεπειών της πολιτικής της και η Δύση δέχεται τα αντίποινα ενός συστήματος το οποίο πλέον έχει κλατάρει.
Το 1989 ο κομμουνισμός έπεσε πανηγυρικά διότι τα θύματά του ήταν οι ίδιοι οι κάτοικοι του ανατολικού μπλοκ, οι οποίοι ξεσηκώθηκαν για τα "ιδανικά" ενός άλλου κόσμου, του δυτικού. Η αλλαγή αυτή έμεινε μέσα στα σύνορα των χωρών αυτών και δε βγήκε παραέξω. Γι' αυτό και η πτώση αυτή πανηγυρίστηκε και έμεινε ως χρονολογία ορόσημο για τον καπιταλισμό. Και γιατί να μην γίνει για τον καπιταλισμό, ο οποίος έβλεπε τον μεγαλύτερο εχθρό του να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος μπροστά στα πόδια του. Μετά από δεκαετίες με χρόνιες έρευνες και μελέτες, παρατηρήθηκε πως η πτώση του κομμουνισμού δεν έγινε μόνο από εσωτερικού παράγοντες αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο.
Όσον αφορά όμως την πτώση του καπιταλισμού, η συζήτηση αλλάζει. Το απάνθρωπο αυτό σύστημα δεν αποβάλλεται από έναν λαό, τον οποίο κατάφερε να αποβλακώσει με την υπερκατανάλωση. Το σύστημα αυτό καταρρέει από τα θύματά του, τα οποία ζουν εντός κι εκτός συνόρων. Η μετατροπή των δημοκρατιών σε ολιγαρχικά καθεστώτα στα οποία παίρνονται αποφάσεις για το συμφέρον λίγων, οδήγησε τις κυβερνήσεις σε ακροδεξιές πολιτικές κινήσεις και σε ιμπεριαλιστικές τάσεις να εμπλέκονται έμμεσα ή άμεσα σε θέματα άλλων κρατών. Αρκετές από τις ξενοφοβικές αποφάσεις εμφανίζονταν δειλά κι αργά. Το ίδιο και η πίεση των κυβερνήσεων στις μειονότητες. Η εξέλιξη ήταν αργή καταφέρνοντας έτσι να περνάει απαρατήρητη από τους πολίτες που δεν θίγονταν. Από την άλλη τα μέτρα λιτότητας, σε άλλες χώρες αυστηρά και σε άλλες ήπια, οδήγησαν στην έξαρση της φτώχειας και στην ενίσχυση του ακροδεξιού πόλου. Αυτό είχες ως συνέπεια τη δημιουργία δύο στρατοπέδων. Η καταπίεση και ο φόβος ήταν η μόνη επιλογή για την άκρα δεξιά. Παρέλειψαν όμως πως κάποια στιγμή τα θύματα ρατσισμού, ξενοφοβίας και περιθωριοποίησης θα έπαιρναν κάποια στιγμή τα όπλα στα χέρια τους όχι για να βρουν το δίκιο τους αλλά για εκδίκηση κι οργή. Μόνο που σ' αυτές τις περιπτώσεις, οδηγούμαστε σε τυφλά χτυπήματα μίσους. Κι έτσι τα θύματα μετατράπηκαν σε θύτες. Κι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, ο καπιταλισμός θα πέσει με πολλούς ακόμα νεκρούς μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο...
Προχθές τρεις άνθρωποι γαλλικής υπηκοότητας εκτέλεσαν έντεκα ανθρώπους οι οποίοι εργάζονταν σε μία σατιρική εφημερίδα. Το μίσος τους ήταν τόσο μεγάλο που είχε ως αποτέλεσμα να εκτελέσουν τα θύματά τους μέσα στον ίδιο τους τον χώρο εργασίας. Μέσα σε ένα άντρο δημοκρατικό το οποίο όχι μόνο αντιστάθηκε στον Ντε-Γκολ αλλά και σε κάθε άλλη μορφή καταπίεσης και φανατισμού είτε εθνική είτε θρησκευτική είτε κοινωνική. Με λίγα λόγια, η εφημερίδα αυτή, υποστήριζε τους αδικημένους όλου του κόσμου. Αυτούς δηλαδή που με μίσος όπλισαν εναντίον τους και τους σκότωσαν. Μία ακόμη γροθιά στη καρδιά της δημοκρατίας. Μία ακόμη σφαίρα στην ελεύθερη έκφραση κι άποψη.
Όμως η υποκρισία του κόσμου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι μεγάλη. Για να το θέσω καλύτερα και για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις, η συγκίνηση του κόσμου είναι δυστυχώς χειραγωγημένη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και γιατί το λέω αυτό; Μα γιατί δεν είδα αντίστοιχη συγκίνηση και διεθνή κατακραυγή σε παρόμοια περιστατικά τα οποία διέπραξε η ίδια η Δύση. Δεν είδα αντίστοιχη αντίδραση όταν τα νατοϊκά βομβαρδιστικά ανατίναζαν τον πύργο της σερβικής κρατικής τηλεόρασης το 1999, η οποία έδινε κουράγιο στον σερβικό λαό, ο οποίος υπέφερε. Κανείς δεν αντέδρασε τόσο δυναμικά στο χτύπημα των δημοσιογράφων στη Βαγδάτη κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ιράκ κι ας έπαιζε συνέχεια στις τηλεοράσεις μας το βίντεο με το τανκς που στόχευε στα μπαλκόνια του ξενοδοχείου.
Δυστυχώς αυτές οι σκηνές δεν είναι πρωτόγνωρες. Τις έχουν ζήσει πολλές φορές οι κάτοικοι της Μέσης Ανατολής, τις έχουν ζήσει άνθρωποι που έχουν βρεθεί σε εμπόλεμες καταστάσεις. Μία δυστυχία η οποία οφείλεται από τις πολιτικές αποφάσεις δυτικών κυβερνήσεων. Κι αυτή η δυστυχία έχει γυρίσει μπούμερανγκ στην ίδια την Ευρώπη με τον πιο άσχημο τρόπο. Να σκοτώνονται άνθρωποι οι οποίοι κατηγορούν αυτό το σύστημα. Η μεγαλύτερη ειρωνεία της μοίρας. Ο φανατισμός όμως και το μίσος θολώνουν τόσο πολύ το μυαλό που είχε ως αποτέλεσμα  να θρηνούμε σήμερα τους σύγχρονους μάρτυρες της δημοκρατίας (όσον αφορά τους σκιτσογράφους της Charlie Hebdo).
Οι ανατινάξεις σε Μαδρίτη και Λονδίνο, οι ένοπλες επιθέσεις στις Βρυξέλλες και το πρόσφατο γεγονός στο Παρίσι, αποδεικνύουν πως η ανθρωπότητα έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Όσο δεν αλλάζει αυτή η κατάσταση τόσο θα ζούμε κάτω από τον τρόμο των τυφλών χτυπημάτων. Όσο οι πόλεμοι θα μαίνονται στην Μέση Ανατολή, τόσο στην Ευρώπη θα επικρατεί ο φόβος της εκδίκησης. Κερδισμένος σε όλη αυτή την κατάσταση είναι η άκρα δεξιά, η οποία φιγουράρει ως φαβορί στην Ευρώπη. Απέτυχε στην Ελλάδα αφού πρώτα την ρήμαξε, εδραιώθηκε στην Δυτική Ουκρανία και ετοιμάζεται να πάρει τα ηνία στην Γαλλία ενώ παράλληλα παραμονεύει σε χώρες της Σκανδιναβίας, της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας.
Η ευρωπαϊκή πορεία έχει φτάσει πια σε μία κρίσιμη διχάλα της πορείας της. Ή θα ζήσουμε ξανά τα ίδια γεγονότα του προηγούμενου αιώνα ή θα ρισκάρουμε για ένα μέλλον καλύτερο. Η ιστορική μας συνείδηση μας καλεί να επιλέξουμε το δεύτερο. Κι αυτό πρέπει να κάνουμε.
Ήρθε η στιγμή να αλλάξει η Δύση ρότα, τόσο στην εξωτερική όσο και στην εσωτερική της πολιτική. Ήρθε η στιγμή να γκρεμίσουμε τον καπιταλισμό και να στραφούμε στον ανθρωπισμό. 

Περί χιούμορ

Μετέωρος

Για τους φονταμενταλιστές που μακέλεψαν τους εργαζόμενους του «Charlie Hebdo», του εβδομαδιαίου Τσάρλι πά' να πει, προφανής στόχος ήταν η πνευματώδης εύθυμη διάθεση που προσιδιάζει στον πολιτισμό από καταβολής του. Ο σοφιστής Γοργίας προέτρεπε πολύ νωρίς τα σοβαρά επιχειρήματα του αντιπάλου να τα απορρίπτεις με χιούμορ, ενώ τα αστεία με σοβαρότητα. Δεν μας μένει άλλη επιλογή. Αγαπήσαμε τον Wolinski μέσα απ' τις σελίδες της «Βαβέλ» στα τέλη του 1970. Ας τον αφήσουμε να κατακεραυνώσει ο ίδιος τους δολοφόνους του με εμπνευσμένες ατάκες του που αλιεύσαμε από το διαδίκτυο:
Είμαι ευχαριστημένος που η ζωή είναι σύντομη. Το βρίσκω πολύ καθησυχαστικό. Φοβάμαι τα πράγματα που δεν τελειώνουν ποτέ./ Ο πρώτος άνθρωπος που πέθανε πρέπει να ένιωσε πολύ μεγάλη έκπληξη./ Ο Παράδεισος είναι γεμάτος από ηλίθιους που πιστεύουν ότι υπάρχουν./ Ευτυχώς που ο κόσμος τα πάει χάλια. Θα ήταν ανυπόφορο να τα πήγαινα άσχημα σ’ έναν κόσμο που πήγαινε καλά./ Είμαι χαζός, σύμφωνοι, αλλά με πιάνει τρόμος όταν βλέπω πώς έχουν καταντήσει τον κόσμο όλοι αυτοί οι έξυπνοι./ Οσοι δεν προχωρούν δεν αφήνουν ίχνη./ Οι δημοσιογράφοι δεν λένε ποτέ την αλήθεια, ακόμα κι όταν τη λένε./ Μία από τις μεγαλύτερες απάτες της εποχής μας είναι που έχουν κάνει τον μέσο άνθρωπο να πιστέψει ότι έχει κάτι να πει.
Λόγο να μ’ αγαπάει δεν έχει κανείς. Ετσι, αν μ’ αγαπήσουνε, θα 'ναι πραγματικά για μένα τον ίδιο./ Αν όλος ο κόσμος ήταν σαν κι εμένα, δεν θα υπήρχε λόγος να μισώ τους άλλους./ Το να γερνάς σημαίνει να ξέρεις να χάνεις./ Θα 'θελα να 'μουν γυναίκα για να τα φτιάξω με έναν άντρα σαν κι εμένα./ Νοσταλγώ την εποχή που δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να πηδάμε τα θηλυκά που καλούσαμε σε δείπνο./ Προτιμώ να κάνω μια γυναίκα να ουρλιάζει από ηδονή παρά να αναστενάζει από ευτυχία./ Καλύτερα να είσαι έξυπνος τεμπέλης παρά εργατικός βλάκας./ Το χιούμορ είναι ο πιο σύντομος δρόμος από έναν άνθρωπο σε έναν άλλον.
Ιδιοφυείς προσωπικότητες έχουν ασχοληθεί με τον σαρκασμό, πολύ συχνά αυτοσαρκαζόμενες. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου φαίνεται απ' αυτό που θεωρεί αστείο έλεγε ο Γκαίτε ενώ ο Φρόυντ το σοβάρευε κομμάτι: Τα αστεία δεν είναι μόνο μια εκδήλωση σεξουαλικής νεύρωσης, αλλά ένα ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα. O Ιρλανδός Τζέιμς Στέφενς διαπίστωνε. Οταν ένας άνθρωπος θέλει να κάνει χιούμορ, πρέπει αυτοί που είναι γύρω του να είναι εξίσου ευφυείς μ’ αυτόν, αλλιώς δεν πρόκειται να τον καταλάβουν.
Ο Αμερικανός ηθοποιός Γουίλ Ρότζερς απεβίωσε το 1935. Θα 'λεγε κανείς μολαταύτα πως βιώνει τις ένδοξες ημέρες ΘΑμαρά διαπιστώνοντας: Δεν είναι δύσκολο να κάνεις χιούμορ όταν έχεις μια τέτοια κυβέρνηση να δουλεύει για σένα. Ο συμπατριώτης του, ποιητής Ρόμπερτ Φροστ, είχε θεολογικές αναζητήσεις, όπως και ο Βρετανός φιλόσοφος Ρόμπερτ Νορθ Ουάιτχεντ: Συγχώρεσε, Κύριε, τα μικρά αστεία που κάνω σε βάρος Σου και θα συγχωρέσω το μεγάλο που κάνεις σε βάρος μου έγραφε ο πρώτος, ενώ ο δεύτερος παρατηρούσε: Η παντελής απουσία χιούμορ από τη Βίβλο είναι ένα από τα πιο παράξενα φαινόμενα σε ολόκληρη τη λογοτεχνία. Οσο για τους φονταμενταλιστές, ένα γέλιο θα τους θάψει.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Η αρχαιότερη πόλη της Ευρώπης...

Απογοητευμένος από τη πρώτη γεύση που πήρα με τις επισκέψεις μου σε Σαντάνσκι και Μπάνσκο, κατηφόρισα το βουνό Πιρίν. Από τους πρόποδες του βουνού και μετά βρέθηκα σε μία ατελείωτη πεδιάδα βόρια από την οροσειρά της Ροδόπης. 

Η βόλτα στο δάσος του Πιρίν ήταν ευχάριστη. Κωνοφόρα δέντρα ξεπρόβαλαν μέσα από άγρια βράχια ενώ τα λιγοστά χωριά που συναντούσα στο δρόμο κατοικούνταν από μουσουλμάνους. Λίγα σπιτάκια ξύλινα χτισμένα γύρω από ένα λευκό τζαμί. Οι στροφές σταμάτησαν και η κατηφόρα σταθεροποιήθηκε σε μία επίπεδη ευθεία που με οδήγησε ανατολικά. 

Αυτή τη φορά διέσχιζα μία χαώδη κι έρημη χώρα. Οι νέες κωμοπόλεις που βρέθηκαν στο δρόμο μου διέφεραν από τα χωριά του βουνού. Μεγάλα εργοστάσια περιτριγυρισμένα από εργατικές κατοικίες μου προκαλούσαν μία ιδιαίτερη αποστροφή. Στο βάθος όμως με περίμενε η Φιλιππούπολη.

Η Φιλιππούπολη είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βουλγαρίας. Είναι χτισμένη στις δύο όχθες του ποταμού Μαρίτσα. Ο ποταμός αυτό στη συνέχεια ονομάζεται Έβρος, ο οποίος είναι σε όλους μας γνωστό πως σχηματίζει τα φυσικά σύνορα της Ελλάδος με την Τουρκία. Η Φιλιππούπολη θεωρείται ως μία από τις αρχαιότερες πόλεις της Ευρώπης (αν όχι η αρχαιότερη) διότι στα θεμέλιά της έχουν βρεθεί ίχνη κατοίκησης από την νεολιθική εποχή, το 6000 π.Χ. 

Η πόλη άλλαξε πολλά χέρια και ονόματα. Οι πρώτοι κάτοικοί της την ονόμασαν Ευμολπίας. Τον 4 αι. π.Χ. την κατέλαβε ο Φίλιππος Β' και την ονόμασε Φιλιππούπολη. Ακολούθησαν οι Θράκες οι οποίοι την μετονόμασαν σε Πουλπουδέβα ενώ οι Ρωμαίοι της έδωσαν το όνομα Τριμόντιον που σήμαινε η Πόλη των Τριών Λόφων (αν και η Φιλιππούπολη πατάει σε επτά λόφους). Ερχόμενοι οι Σλάβοι στην περιοχή επανέφεραν το όνομα των Θράκων και η πόλη ονομάστηκε Πουλντίν. Οι Οθωμανοί σεβόμενοι την Ιστορία της περιοχής την ονόμασαν Φιλίμπε. Τον 19ο αιώνα η πόλη έζησε αρκετές αλλαγές. Πέρασε στα χέρια των Βούλγαρων για να καταλήξει μετά πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμυλίας και στο τέλος να επανέλθει στα βουλγαρικά χέρια καταλήγοντας στο σημερινό όνομα Plovdin.

Όταν μία πόλη έχει μία τόσο μεγάλη ιστορία όπως είναι η Φιλιππούπολη δεν έχει άλλη επιλογή από το να είναι γεμάτη αρχαιότητες και μνημεία όλων των χρονολογιών και ιστορικών περιόδων. 

Η φωτογραφική μας βόλτα ξεκινάει με μία φωτογραφία από την είσοδο της πόλης όπου φαίνονται ξεκάθαρα τρεις από τους επτά λόφους της περιοχής (00:08) ενώ στη συνέχεια ακολουθούν οι φιλόξενες γάτες της πόλης οι οποίες με εντυπωσίασαν πολύ με τη συμπεριφορά τους, καμία σχέση δηλαδή με τις ατίθασες ελληνικές γάτες οι οποίες φοβούνται και τρέχουν συνέχεια (00:10-00:21). 

Η περιπλάνηση αρχίζει μέσα από τα πλακόστρωτα της παλιάς πόλης, η οποία μου θύμιζε έντονα την παλιά πόλη της Ξάνθης. Τα έντονα χρώματα στους τοίχους και το παιχνίδισμά τους στο φως του ήλιου, μου πρόσφεραν μία οικειότητα και μία διάθεση να ανακαλύψω όσο καλύτερα μπορώ την πόλη. Οι απότομες ανηφόρες αποδεικνύουν πως η περιοχή αυτή απλώνεται πάνω στους τρεις λόφους Νεμπέτ, Τζαμπάζ και Ταξιμ. Εκεί βρίσκεται και το υπέροχο λαογραφικό μουσείο της πόλης (01:54). Προχωρώντας στα στενά συναντάς μία πλούσια αρχιτεκτονική και διακοσμητική ποικιλία η οποία διαφέρει από πρόσοψη σε πρόσοψη, δείχνοντας έτσι τον πλούτο της αρχιτεκτονικής βουλγαρικής αναγέννησης που άνθισε στην περιοχή (00:25-02:10). Προσωπικά ενθουσιάστηκα με τις πόρτες των κτιρίων (01:00-01:15). Η παλιά πόλη έχει διατηρήσει το ελληνικό της στοιχείο, το οποίο γίνεται περισσότερο εμφανές στην ύπαρξη ορθόδοξων εκκλησιών, όπως είναι η εκκλησία του Κωνσταντίνου κι Ελένης η οποία βρίσκεται ακριβώς δίπλα από το λαογραφικό μουσείο κι από την οποία κατάφερα να αποσπάσω μία μόνο φωτογραφία (02:10). 

Όμως η Φιλιππούπολη δεν υπερηφανεύεται μόνο για τα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης. Στην κεντρική αγορά του νησιού κι ακριβώς δίπλα από ένα μεγάλο τζαμί (03:02) υπάρχουν τα απομεινάρια του ρωμαϊκού σταδίου (02:16) το οποίο χτίστηκε από τον Αδριανό και είχε ως πρότυπο το αντίστοιχο στάδιο των Δελφών. Στην παλιά πόλη δεσπόζει το αρχαίο θέατρο το οποίο θεωρείται ως το γνωστότερο αρχαίο μνημείο της Βουλγαρίας (02:20-02:34). 

Μιας και μιλάμε για τέχνη, η πόλη είναι πλούσια σε υπαίθρια καλλιτεχνική έκφραση όπως τεράστια γκράφιτι (02:35) αγάλματα που ξεπροβάλλουν σε κάθε γωνιά της πόλης (02:40) αφαιρετικά ψηφιδωτά στους τυφλούς τοίχους κτιρίων (02:45) τοιχοκολλημένες φωτογραφίες σε επίπεδους τοίχους (02:54) και το δραματικό θέατρο το οποίο βρίσκεται στην κεντρική αγορά της πόλης (02:57). 

Κατηφορίζοντας στη νέα πόλη δεν απογοητευόμαστε με την αλλαγή του αστικού περιβάλλοντος. Και τα νέα κτίρια είναι καλαίσθητα, προσπαθώντας να μεταφέρουν την αίγλη της παλιάς πόλης στα επίπεδα της καθημερινής ζωής των κατοίκων. Έτσι έχουμε ένα άκρως πετυχημένο μείγμα νεοκλασικού ύφους με μπαρόκ και γοτθικού ρυθμού με βαλκανικού (03:06-03:50). 

Δύσκολα βαριέται κανείς τον περίπατο στην Φιλιππούπολη. Τα συναισθήματα που σου αφήνει είναι τόσο όμορφα που άνετα της αξίζει ο πετυχημένος αναγραμματισμός της ονομασίας της στα τείχη της παλιάς πόλης όπου το Plovdin γράφεται Plovedin (03:50).

Η Φιλιππούπολη είναι ένας πολύ κοντινός μας προορισμός τον οποίον οφείλουμε να επισκεφθούμε κάποια στιγμή. 

Είναι βέβαιο πως κανείς δε θα φύγει απογοητευμένος από 'κει...

Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε...

Δε προλάβαμε να τελειώσουμε το μέτρημα των τελευταίων ημερών του 2014 και ξεκινήσαμε αμέσως το νέο μέτρημα των τελευταίων ημερών μιας αντιπαθητικής κυβέρνησης, η οποία άντεξε δύο σχεδόν χρόνια με την ανοχή των συμπατριωτών μου και με την στήριξη των προπαγανδιστικών μέσων ενημέρωσης.
Πρώτη μέρα στην Ελλάδα του 2015 η χθεσινή, και προσπάθησα με νύχια και με δόντια να κρατήσω την τηλεόραση κλειστή. Με αυτή μου τη στάση ευτυχώς δεν άκουσα τις ακροδεξιές κορώνες του Σαμαρά στον φράχτη του Έβρου. Δυστυχώς όμως δεν άκουσα για τον θάνατο του 29χρονου Έλληνα ναυτικού μετά τον βομβαρδισμό του δεξαμενόπλοιου Araevo (συμφέροντα Μελισσανίδη) στα νερά της Λιβύης (διαβάστε εδώ). Ένα γεγονός για το οποίο τα μέσα μαζικής προπαγάνδας έχουν κρατήσει το στόμα τους ερμητικά κλειστό, ενώ η χθεσινή του αναφορά στην εκπομπή του Χατζηνικολάου προκάλεσε ένα σοκ στα πρόσωπα της Βούλτεψη και του ήπιου (για τα δεδομένα) Λοβέρδου.
Τελικά δεν άντεξα την απάθεια που επεδίωξα να κρατήσω όλη μέρα και υπέκυψα στο να ανοίξω την τηλεόραση στις 11:30 το βράδυ για να παρακολουθήσω το πρώτο ανεπίσημο προεκλογικό debate. Μετά το πέρας της πολύωρης εκπομπής και με τα νεύρα πάνω από το κεφάλι, προσπάθησα να κοιμηθώ.
Μάταια όμως. Μέσα στο κεφάλι μου ακούγονταν για ώρα οι πανικόβλητες φωνές της Σοφίας Βούλτεψη η οποία εκτός από ανάγωγη, ήταν και πολύ καλή μίμος της θρυλικής Μαντάμ Σουσού που ξεκίνησε να προβάλλεται ξανά αυτές τις μέρες στο Nplus (πότε ξεκίνησε αυτό το κανάλι;). Όχι μόνο έλεγε αρλούμπες αλλά δεν άφηνε κανέναν άλλον να μιλήσει διακόπτοντάς τον με τις κουτοπόνηρες της απορίες ενώ η ειρωνεία της πήγαινε σύννεφο. Η στάση της ήταν τόσο απαράδεκτη που κατάφερε να εκνευρίσει ακόμα και τον εμπαθή σε αρκετούς από μας δημοσιογράφο Χατζή.
Από την άλλη η στάση του Λαφαζάνη χθες με απογοήτευσε. Δεν ήταν τόσο ξεκάθαρος όσο τον είχα συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Φυσικά και το κλίμα ήταν βαρύ αφού μιας και εκτός από την Βούλτεψη είχε να αντιμετωπίσει και την απαράδεκτη κριτική του εκπροσώπου του ΚΚΕ ο οποίος μάλιστα εκνευρίστηκε όταν το κοινό έκανε ερωτήσεις μόνο στον Λαφαζάνη κι όχι στους υπόλοιπους.
Αγαπητέ μου σύντροφε Σοφιανέ πως να σας πάρει στα σοβαρά ο Έλληνας ψηφοφόρος όταν τόσα χρόνια κυνηγάτε τον ρόλο μιας ισχυρής αντιπολίτευσης κι όχι ενός κόμματος που έχει να κότσια να πάρει τη τύχη της χώρας στα χέρια του. Ακόμα και τώρα που είναι ευκαιρία να πάρει η Αριστερά την εξουσία στα χέρια της, το κόμμα σας κάνει δριμύτερη επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ απ' ότι η Νέα Δημοκρατία. Καιρός είναι το ΚΚΕ να αφήσει τους κομπλεξισμούς δεκαετιών και να κοιτάξει πιο καθαρά το παρόν και το άμεσο μέλλον. Μάλλον εκεί στον Περισσό δε βάλανε μυαλό μετά το ισχυρό χαστούκι που έφαγαν στις εθνικές εκλογές του 2012. Έτσι όπως πάνε θα μπουν με το ζόρι στην επόμενη εκλογή διότι ο κόσμος ζητάει μία ενωμένη Αριστερά.
Αυτή την άποψη εξέφρασε με πολύ όμορφο τρόπο και ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης, ο οποίος στάθηκε άξιος στο ύψος των περιστάσεων, αφήνοντας στην άκρη το ναυάγιο ΣΥΡΙΖΑ με ΔΗΜΑΡ (το οποίο με βρίσκει απολύτως σύμφωνος) και ανέφερε πως σ' αυτήν την ιστορική στιγμή τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΔΗΜΑΡ οφείλουν να στηρίξουν σε επιμέρους ζητήματα τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Και σ' αυτή τη στάση συμφώνησαν σχεδόν όλοι εκτός από την κυράτσα "το μαλλί πως είναι" η οποία προσπαθούσε να δυναμιτίσει το κλίμα λέγοντάς του με το γνωστό κατινίστικο ύφος πως ο ΣΥΡΙΖΑ πέταξε έξω την ΔΗΜΑΡ και το ίδιο θα κάνει και με τους υπόλοιπους. Βλέπεις την πειράζει η ειλικρίνεια της επερχόμενης κυβέρνησης, η οποία δε θέλει καμία συνεργασία ούτε με το κόμμα των λαμόγιων και των σκανδάλων (ΠΑΣΟΚ) ούτε με τους μνημονιακούς παπανδρεϊκούς, ούτε με το νεοφιλελεύθερο και βρώμικο Ποτάμι και φυσικά δε θέλει καμία επαφή με τους ακροδεξιούς.
Αυτό όμως που με απογοήτευσε από τη χθεσινή συζήτηση, ήταν η ασέβεια και η αγένεια όλων των πολιτικών προσώπων του πάνελ απέναντι στους πολίτες που βρέθηκαν εκεί για να κάνουν ερωτήσεις. Επίσης με ενόχλησε που όλες οι ερωτήσεις είχαν αποδέκτη κυρίως τον Λαφαζάνη ενώ οι ερωτήσεις προς το πρόσωπο της Βούλτεψη ήταν πιο ήπιες εκτός από έναν νεαρό ο οποίος έτρεμε από οργή την οποία δε μπορούσε (και δικαιολογημένα) να συγκρατήσει μ' αποτέλεσμα η επίθεσή του προς την εκπρόσωπο της Ν.Δ. αν είναι λίγο αόριστη.
Το σίγουρο είναι πως από αύριο οι μέρες μας θα είναι γεμάτες, μιας και πολλοί νεοδημοκράτες θα σφαχτούν μεταξύ τους για την Β' Αθηνών ενώ η τρομοκρατία θα διαψεύδεται μέρα με την μέρα. Ήδη το Grexit όπως εμφανίστηκε ξανά στο προσκήνιο έτσι κι εξαφανίστηκε μετά τις δηλώσεις του Σούλτς. Ο Σαμαράς έχει δύο επιλογές για να σωθεί. Μετά τον Ξηρό να ζητήσει και την σύλληψη του Βενιζέλου και να ξεκινήσει το ακροδεξιό του παραλήρημα για να μαζέψει ψήφους από την Χρυσή Αυγή, η οποία του είναι πλέον άχρηστη.
Μετά το "Καλή Χρονιά", μας εύχομαι και "καλή προεκλογική περίοδο".

Σκίτσο: Βαγγέλης Παπαβασιλείου

Επιτέλους μια νέα και καλή χρονιά!

Την προηγούμενη χρονιά ανακάλυψα πως η μετάβαση από την μία χρονιά στην άλλη γίνεται πιο ομαλή όταν την περνάς σε μία άλλη χώρα. Το έζησα πέρσι στο Λονδίνο. Το έζησα και φέτος στο Βουκουρέστι. Μόνο που αυτή τη φορά η αλλαγή ήταν πιο έντονη, πιο συγκινητική, πιο όμορφη μα πάνω απ' όλα ιστορική.
Το ταξίδι των 3.800 χιλιομέτρων άρχισε με τις καλύτερες προσδοκίες. Έχοντας φτάσει έξω από την Θεσσαλονίκη με το πούλμαν, άκουγα από το ραδιόφωνο την τρίτη ψηφοφορία στη Βουλή. Το χαστούκι ακούστηκε δυνατά καθώς μπαίναμε στο νομό Σερρών ενώ μέχρι τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα άκουγα σχολιασμούς για τα ευχάριστα νέα των επερχόμενων εκλογών από τη ραδιοφωνική συχνότητα της ertopen. Ήταν άκρως συγκινητικό που η ertopen ήταν η μόνη ελληνική συχνότητα που έφτανε λίγα χιλιόμετρα μετά τα σύνορα, κρατώντας μου έτσι πολιτική συντροφιά μέχρι να φτάσουμε στο Σαντάνσκι.
Φεύγοντας λοιπόν από την Ελλάδα, εγκατέλειπα μία χώρα που καταστρέφεται δύο χρόνια τώρα.
Φεύγοντας από την Ελλάδα άφηνα ένα παρακράτος που έχει προκαλέσει τον τρόμο στους συμπολίτες μου κι έχει γκρεμίσει το κέντρο της Αθήνας σε κάθε διαδήλωση και πορεία, παρερμηνεύοντας έτσι τον αγώνα μας για δικαιοσύνη.
Φεύγοντας από την Ελλάδα έσβησα όλη τη μιζέρια που μας είχαν προκαλέσει αποφάσεις οι οποίες οδήγησαν σε λουκέτα, αυτοκτονίες και μεταναστεύσεις νέων σε άλλες χώρες.
Αφήνοντας όλα αυτά πίσω μου, απόλαυσα το ταξίδι μου σε δύο ιδιαίτερες χώρες, επιδιώκοντας την ανανέωση και την συγκρότηση της συνείδησής μου για να επιστρέψω πίσω σε μία χώρα έτοιμη να γυρίσει σελίδα και να βροντοφωνάξει το πολυπόθητο "Όχι" στην Μέρκελ και στον Σόιμπλε, οι οποίοι χρόνια τώρα επιδιώκουν να γερμανοποιήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εκεί στα βορειοανατολικά Βαλκάνια γέμισα τα πνευμόνια μου με παγωμένο αέρα, έτοιμος να φωνάξω μαζί με τους συνομήλικούς μου το "Όχι" που ολόκληρος ο ευρωπαϊκός νότος περιμένει να ακούσει για να σηκώσει κι αυτός το ανάστημά του απέναντι στην Γερμανία.
Κατά τη διάρκεια λοιπόν αυτών των επτά ημερών στην βουλγαρική και την ρουμανική ύπαιθρο ένιωσα ξανά υπερήφανος που ανήκω σε μία μικρή χώρα, η οποία θα είναι η πρώτη που θα ξεκινήσει την αντίσταση απέναντι στην λιτότητα και την υποδούλωση που αυτά τα χρόνια προκάλεσε ο Σαμαράς με το επιτελείο του.
Τι πιο όμορφο λοιπόν που ξεκινάει το νέο έτος με μία ευχή η οποία αποκτά ουσιώδη αξία.
Καλή χρονιά λοιπόν σε όλους μας!