Αυτές τις μέρες ζούμε σοκαριστικές σκηνές στην καρδιά της Ευρώπης οι οποίες προκαλούν τρόμο στο λαό, την καλύτερη δηλαδή τροφή του φασισμού. Αυτό με κάνει να φοβάμαι διπλά. Η Ευρώπη ζει την νέμεσις των συνεπειών της πολιτικής της και η Δύση δέχεται τα αντίποινα ενός συστήματος το οποίο πλέον έχει κλατάρει.
Το 1989 ο κομμουνισμός έπεσε πανηγυρικά διότι τα θύματά του ήταν οι ίδιοι οι κάτοικοι του ανατολικού μπλοκ, οι οποίοι ξεσηκώθηκαν για τα "ιδανικά" ενός άλλου κόσμου, του δυτικού. Η αλλαγή αυτή έμεινε μέσα στα σύνορα των χωρών αυτών και δε βγήκε παραέξω. Γι' αυτό και η πτώση αυτή πανηγυρίστηκε και έμεινε ως χρονολογία ορόσημο για τον καπιταλισμό. Και γιατί να μην γίνει για τον καπιταλισμό, ο οποίος έβλεπε τον μεγαλύτερο εχθρό του να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος μπροστά στα πόδια του. Μετά από δεκαετίες με χρόνιες έρευνες και μελέτες, παρατηρήθηκε πως η πτώση του κομμουνισμού δεν έγινε μόνο από εσωτερικού παράγοντες αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο.
Όσον αφορά όμως την πτώση του καπιταλισμού, η συζήτηση αλλάζει. Το απάνθρωπο αυτό σύστημα δεν αποβάλλεται από έναν λαό, τον οποίο κατάφερε να αποβλακώσει με την υπερκατανάλωση. Το σύστημα αυτό καταρρέει από τα θύματά του, τα οποία ζουν εντός κι εκτός συνόρων. Η μετατροπή των δημοκρατιών σε ολιγαρχικά καθεστώτα στα οποία παίρνονται αποφάσεις για το συμφέρον λίγων, οδήγησε τις κυβερνήσεις σε ακροδεξιές πολιτικές κινήσεις και σε ιμπεριαλιστικές τάσεις να εμπλέκονται έμμεσα ή άμεσα σε θέματα άλλων κρατών. Αρκετές από τις ξενοφοβικές αποφάσεις εμφανίζονταν δειλά κι αργά. Το ίδιο και η πίεση των κυβερνήσεων στις μειονότητες. Η εξέλιξη ήταν αργή καταφέρνοντας έτσι να περνάει απαρατήρητη από τους πολίτες που δεν θίγονταν. Από την άλλη τα μέτρα λιτότητας, σε άλλες χώρες αυστηρά και σε άλλες ήπια, οδήγησαν στην έξαρση της φτώχειας και στην ενίσχυση του ακροδεξιού πόλου. Αυτό είχες ως συνέπεια τη δημιουργία δύο στρατοπέδων. Η καταπίεση και ο φόβος ήταν η μόνη επιλογή για την άκρα δεξιά. Παρέλειψαν όμως πως κάποια στιγμή τα θύματα ρατσισμού, ξενοφοβίας και περιθωριοποίησης θα έπαιρναν κάποια στιγμή τα όπλα στα χέρια τους όχι για να βρουν το δίκιο τους αλλά για εκδίκηση κι οργή. Μόνο που σ' αυτές τις περιπτώσεις, οδηγούμαστε σε τυφλά χτυπήματα μίσους. Κι έτσι τα θύματα μετατράπηκαν σε θύτες. Κι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, ο καπιταλισμός θα πέσει με πολλούς ακόμα νεκρούς μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο...
Προχθές τρεις άνθρωποι γαλλικής υπηκοότητας εκτέλεσαν έντεκα ανθρώπους οι οποίοι εργάζονταν σε μία σατιρική εφημερίδα. Το μίσος τους ήταν τόσο μεγάλο που είχε ως αποτέλεσμα να εκτελέσουν τα θύματά τους μέσα στον ίδιο τους τον χώρο εργασίας. Μέσα σε ένα άντρο δημοκρατικό το οποίο όχι μόνο αντιστάθηκε στον Ντε-Γκολ αλλά και σε κάθε άλλη μορφή καταπίεσης και φανατισμού είτε εθνική είτε θρησκευτική είτε κοινωνική. Με λίγα λόγια, η εφημερίδα αυτή, υποστήριζε τους αδικημένους όλου του κόσμου. Αυτούς δηλαδή που με μίσος όπλισαν εναντίον τους και τους σκότωσαν. Μία ακόμη γροθιά στη καρδιά της δημοκρατίας. Μία ακόμη σφαίρα στην ελεύθερη έκφραση κι άποψη.
Όμως η υποκρισία του κόσμου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι μεγάλη. Για να το θέσω καλύτερα και για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις, η συγκίνηση του κόσμου είναι δυστυχώς χειραγωγημένη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και γιατί το λέω αυτό; Μα γιατί δεν είδα αντίστοιχη συγκίνηση και διεθνή κατακραυγή σε παρόμοια περιστατικά τα οποία διέπραξε η ίδια η Δύση. Δεν είδα αντίστοιχη αντίδραση όταν τα νατοϊκά βομβαρδιστικά ανατίναζαν τον πύργο της σερβικής κρατικής τηλεόρασης το 1999, η οποία έδινε κουράγιο στον σερβικό λαό, ο οποίος υπέφερε. Κανείς δεν αντέδρασε τόσο δυναμικά στο χτύπημα των δημοσιογράφων στη Βαγδάτη κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ιράκ κι ας έπαιζε συνέχεια στις τηλεοράσεις μας το βίντεο με το τανκς που στόχευε στα μπαλκόνια του ξενοδοχείου.
Δυστυχώς αυτές οι σκηνές δεν είναι πρωτόγνωρες. Τις έχουν ζήσει πολλές φορές οι κάτοικοι της Μέσης Ανατολής, τις έχουν ζήσει άνθρωποι που έχουν βρεθεί σε εμπόλεμες καταστάσεις. Μία δυστυχία η οποία οφείλεται από τις πολιτικές αποφάσεις δυτικών κυβερνήσεων. Κι αυτή η δυστυχία έχει γυρίσει μπούμερανγκ στην ίδια την Ευρώπη με τον πιο άσχημο τρόπο. Να σκοτώνονται άνθρωποι οι οποίοι κατηγορούν αυτό το σύστημα. Η μεγαλύτερη ειρωνεία της μοίρας. Ο φανατισμός όμως και το μίσος θολώνουν τόσο πολύ το μυαλό που είχε ως αποτέλεσμα να θρηνούμε σήμερα τους σύγχρονους μάρτυρες της δημοκρατίας (όσον αφορά τους σκιτσογράφους της Charlie Hebdo).
Οι ανατινάξεις σε Μαδρίτη και Λονδίνο, οι ένοπλες επιθέσεις στις Βρυξέλλες και το πρόσφατο γεγονός στο Παρίσι, αποδεικνύουν πως η ανθρωπότητα έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Όσο δεν αλλάζει αυτή η κατάσταση τόσο θα ζούμε κάτω από τον τρόμο των τυφλών χτυπημάτων. Όσο οι πόλεμοι θα μαίνονται στην Μέση Ανατολή, τόσο στην Ευρώπη θα επικρατεί ο φόβος της εκδίκησης. Κερδισμένος σε όλη αυτή την κατάσταση είναι η άκρα δεξιά, η οποία φιγουράρει ως φαβορί στην Ευρώπη. Απέτυχε στην Ελλάδα αφού πρώτα την ρήμαξε, εδραιώθηκε στην Δυτική Ουκρανία και ετοιμάζεται να πάρει τα ηνία στην Γαλλία ενώ παράλληλα παραμονεύει σε χώρες της Σκανδιναβίας, της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας.
Η ευρωπαϊκή πορεία έχει φτάσει πια σε μία κρίσιμη διχάλα της πορείας της. Ή θα ζήσουμε ξανά τα ίδια γεγονότα του προηγούμενου αιώνα ή θα ρισκάρουμε για ένα μέλλον καλύτερο. Η ιστορική μας συνείδηση μας καλεί να επιλέξουμε το δεύτερο. Κι αυτό πρέπει να κάνουμε.
Ήρθε η στιγμή να αλλάξει η Δύση ρότα, τόσο στην εξωτερική όσο και στην εσωτερική της πολιτική. Ήρθε η στιγμή να γκρεμίσουμε τον καπιταλισμό και να στραφούμε στον ανθρωπισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου