Το πρωινό της πρώτης Παρασκευής του Οκτώβρη μας βρήκε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μπέργκαμο, έτοιμους να αποδράσουμε στην περιφέρεια του Βένετο. Η αναχώρησή μας έγινε πριν από την ανατολή του ήλιου διότι είχαμε μπροστά μας ένα δίωρο ταξίδι, με μία μικρή στάση στην Μπρέσια για να αλλάξουμε συρμό. Εκεί απολαύσαμε και το πρωινό μας εσπρέσο ανυπομονώντας να επισκεφθούμε την πόλη για την οποία ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ έγραψε τρία έργα, το "Οι δύο κύριοι της Βερόνα", "Το ημέρωμα της στρίγγλας" και φυσικά το πασίγνωστο "Ρωμαίος κι Ιουλιέτα". Αναφέρομαι στην πόλη η οποία βραβεύτηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την Unesco λόγω της αστικής δομής και της αρχιτεκτονικής της, την Βερόνα.
Τα ταξίδια με τα τραίνα έχουν κάτι το μαγικό. Διασχίζεις με μεγάλη ταχύτητα περιοχές που δεν είχες σκοπό να επισκεφτείς. Περνάς από κωμοπόλεις άγνωστες παίρνοντας μία γεύση από την αθέατη καθημερινότητα μιας άλλης χώρας. Κι ενώ όλα αυτά εναλλάσσονται έξω από το παράθυρο, στο εσωτερικό του βαγονιού συναναστρέφεσαι με ντόπιους. Παρατηρείς τις συνήθειές τους, το τρόπο που επικοινωνούν, τις χειρονομίες που συνοδεύουν τη κάθε τους φράση. Κατά τη διάρκεια μιας διαδρομής έχεις την ευκαιρία να παρατηρήσεις κάθε τι πάνω τους, αποκτώντας έτσι πληρέστερη άποψη για τις ιδιαιτερότητες και τον χαρακτήρα τους. Και η αλήθεια είναι πως οι Ιταλοί έχουν κερδίσει την συμπάθειά μου.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός της Βερόνα βρίσκεται νότια της πόλης. Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα καθώς φτάναμε ήταν το γήπεδο της ποδοσφαιρικής ομάδας Hellas Verona και μία μπλε πινακίδα στις αποβάθρες που μας καλωσόριζε στην πόλη. Η βόλτα μας ξεκίνησε από εκεί με πρώτο αξιοθέατο την Porta Nuova (00;05) η οποία κάποτε κρατούσε τους ξένους έξω από τα τείχη της πόλης ενώ σήμερα στέκεται αγέρωχη και περήφανη, καλωσορίζοντας τον κάθε ταξιδιώτη που επισκέπτεται την Βερόνα.
Πριν χαθούμε στα στενά σοκάκια της πόλης, βγήκαμε πρώτα στις όχθες του ποταμού Αδίγη, έξω από τα τείχη του Παλιού Κάστρου (00:08-00:28) ή αλλιώς Castelvecchio με την ιδιαίτερη γέφυρά του, την Ponte Scaligero. Η βάση της γέφυρας είναι από λευκό μάρμαρο ενώ η υπόλοιπη δόμηση έχει γίνει με κόκκινη πλίνθο, προσφέροντας μ' αυτόν τον τρόπο μία μεσαιωνική αύρα στη συγκεκριμένη γωνιά της πόλης. Οι τμηματικές αψίδες της γέφυρας ήταν οι μεγαλύτερες στον κόσμο την περίοδο που χτίστηκε (1354-1356) κι έχουν άνοιγμα 48,70 μέτρα. Το κάστρο οικοδομήθηκε κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Scaliger. Αν κι αρκετά λιτό, το οχυρό ήταν ισχυρό κι απόρθητο. Αποτελούταν από εφτά πύργους και τέσσερα κεντρικά κτίρια στο εσωτερικό του. Το κάστρο περιτριγυριζόταν από μία τάφρο η οποία γέμιζε νερό από το ποτάμι. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο. Ακριβώς δίπλα στο κάστρο, η πάλλευκη Arco dei Gavi αντανακλά το φως του ήλιου στις προσόψεις των γύρω κτιρίων (00:42-00:52). Αξίζει να παρατηρήσετε τις γραμμές που έχουν αφήσει οι ρόδες των κάρων στον λιθόστρωτο δάπεδο το οποίο έχει διατηρηθεί κάτω από την αψίδα.
Αφήνοντας πίσω το Castelvecchio και την αψίδα, βρεθήκαμε σε μία μικρή πλατεία (00:58-01:04). Δίπλα στα σκαλοπάτια που ανεβαίνουν στο ξέφωτο, υπήρχε η φωτογραφία μίας γνώριμης προσωπικότητας. Πήγα κοντά για να τη δω καλύτερα κι αμέσως αναγνώρισα τη δημοσιογράφο Οριάνα Φαλάντσι, συντρόφου του Αλέξανδρου Παναγούλη. Το μικρό αυτό πάρκο είναι αφιερωμένο στη μνήμη της και στο έργο της.
Η ροή του ποταμού και οι βόλτες δίπλα του ήταν όμορφες όμως ο παλμός της πόλης χτυπούσε λίγο πιο πέρα, προς το ιστορικό κέντρο, και μας καλούσε επίμονα. Έτσι στρίψαμε σε ένα στενό σοκάκι και κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Μπρα (01:05-01:36).
Μία άλλη πύλη με ένα μεγάλο ρολόι μας υποδέχτηκε στη μεγάλη αυτή πλατεία, η οποία ήταν γεμάτη τουριστικά εστιατόρια, μαγαζιά με αναμνηστικά είδη και με πολλά τουριστικά γκρουπ. Μία εικόνα ενοχλητική σε αντίθεση με τις πόλεις της Λομβαρδίας που ήταν μη τουριστικές. Πέρα απ' αυτά η πλατεία Μπρα είναι η μεγαλύτερη της πόλης κι έχει αξιώσεις να θεωρείται η μεγαλύτερη όλης της Ιταλίας. Η πλατεία κοσμείται από το συντριβάνι των Άλπεων και το μπρούτζινο άγαλμα του Vittorio Emanuelle II αλλά και με κομψά palazza. Όμως αυτό που τραβάει τα βλέμματα όλων μας, είναι η Αρένα. Χτισμένη τον 1ο αιώνα μ.Χ. και με χωρητικότητα 20.000 θέσεων, συνεχίζει να χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Φημίζεται για τις μουσικές της εκδηλώσεις και την καλή ακουστική που διαθέτει. Στην συγκεκριμένη Αρένα έχουν τραγουδήσει και οι Pink Floyd.
Φύγαμε από την πολυκοσμία της πλατείας και περπατήσαμε προς την Piazza delle Erbe. Για να φτάσουμε εκεί περάσαμε από μία άλλη καλαίσθητη πύλη, την Porta dei Borsari (01:39-01:48). Από εκεί ξεκινούσε ένας μεγάλος πεζόδρομος με καταστήματα και πολύχρωμα μπαλκόνια (01:36-01:56). Εντύπωση μου έκαναν κάποια αρχαία ανάγλυφα τα οποία ήταν εντοιχισμένα σε περίοπτη θέση στα κτίρια. Ο συγκεκριμένος δρόμος μας έβγαλε στην ιστορική πλατεία της πόλης.
Η Piazza delle Erbe (01;57-02:31) έχει δύο όψης. Η μία που κοιτάει δυτικά κι έχει βενετσιάνικη αύρα με φόντο ένα εξαιρετικό κτίριο γεμάτο γλυπτά μαζί με το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου που είναι στημένο πάνω σε μία μεγάλη κολόνα και η άλλη πλευρά η οποία δικαιώνει το χαρακτηρισμό της Βερόνα ως τη "ζωγραφιστή πόλη"της Ιταλίας. Οι περισσότερες όψεις των κτιρίων είναι πλούσιες σε αναγεννησιακές τοιχογραφίες, οι οποίες ζωντάνευαν με τις ζεστές ακτίνες του ήλιου. Δυστυχώς όμως κι εδώ, όλη αυτή η ομορφιά θυσιάζεται στο βωμό του τουριστικού κέρδους. Κι ενώ η πλατεία είναι πραγματικά όμορφη, δυστυχώς είναι ασφυκτικά γεμάτη με κιόσκια και τεράστιες ομπρέλες. Αντί να θαυμάσεις τα υπέροχα κτίρια, αναγκάζεσαι να περάσεις ανάμεσα από πάγκους με αναμνηστικά και τοπικά προϊόντα. Κι αν αυτό συμβαίνει στο κέντρο της πλατείας, περιμετρικά οι προσόψεις των κτιρίων έχουν καταληφθεί από καφετέριες με τις δικές τους μεγάλες ομπρέλες. Ευτυχώς όμως υπάρχει ο τεράστιος πύργος του εντυπωσιακού δημαρχείου, ο οποίος μπορεί να σε σώσει απ' αυτό το τουριστικό χάος.
O Torre dei Lamberti (02:48-03:26) είναι ένας πύργος 84 μέτρων, ο οποίος ξεκίνησε να χτίζεται από το 1172. Το τεράστιο ρολόι του τοποθετήθηκε το 1779. Ευτυχώς στη βάση του έχει ανελκυστήρα για να σε απομακρύνει κατακόρυφα από τη βαβούρα των τουριστών. Στη κορυφή του συνάντησα κι άλλους ρομαντικούς επισκέπτες οι οποίοι κι εκείνοι με τη σειρά τους έδειχναν πως δεν άντεχαν τον πανικό που επικρατεί από κάτω και προτιμούσαν να απολαύσουν τη θέα της πόλης από ψηλά μέσα από τα ανοίγματα του καμπαναριού. Από εκεί ατένισα κι εγώ με τη σειρά μου προς την μεριά της πλατείας Μπρα με την Αρένα, το Castelvecchio, τον Καθεδρικό της πόλης, το πανύψηλο καμπαναριό της Αγίας Αναστασίας, την Ρωμαϊκή γωνιά της απέναντι όχθης με το οχυρό του Αγίου Πέτρου και φυσικά τον συνωστισμό της ιστορικής πλατείας.
Ακριβώς δίπλα στην Piazza delle Erbe υπάρχει μία πολύ μικρή πλατεία, η Piazza dei Signori (02:32-02:47). Πολύ πιο γραφική και ήρεμη, με όμορφες και ζωγραφιστές προσόψεις κτιρίων. Σε ένα μάλιστα μου έκανε εντύπωση το βανδαλισμένο ανάγλυφο του λιονταριού του Αγίου Μάρκου. Στο κέντρο της πλατείας στέκεται το γλυπτό του Δάντη, ο οποίος γέρνει σκεπτικός και κοιτάει προς τα κάτω. Η όψη του δίνει έναν άλλον χαρακτήρα στην πλατεία κάνοντάς την να μοιάζει με την Piazza dei Fiori της Ρώμης. Λίγο πιο κάτω από τις δύο πλατείες θα βρούμε το σπίτι του Ρωμαίου και το θρυλικό μπαλκόνι της Ιουλιέτας (03:28), τα οποία σήμερα έχουν μετατραπεί σε τόπους τουριστικού προσκυνήματος των απανταχού ερωτοχτυπημένων.
Ο περίπατος συνεχίστηκε σε μικρά και λιγότερο τουριστικά σοκάκια όπου θαυμάσαμε υπέροχες ζωγραφικές κι ανάγλυφες προσόψεις κτιρίων (03:33-04:04) μέχρι που φτάσαμε κάτω από τα θεόρατα καμπαναριά της Αγίας Αναστασίας (04:05-04:12) και του Καθεδρικού (04:13-04:24). Εκκλησιαστικά κτίσματα σχετικά αδιάφορα αλλά εντυπωσιακά σε μέγεθος και ύψος. Στο τελείωμα της παλιάς πόλης βρίσκεται η Ponte Pietra (04:25), η οποία μας οδηγεί στην απέναντι πλευρά του ποταμού. Εκεί βρίσκεται το Ρωμαϊκό θέατρο, περιτριγυρισμένο από όμορφα πετρόχτιστα σπιτάκια (04:52-05:02 & 05:47-05:57).
Πάνω από το Ρωμαϊκό θέατρο δεσπόζει το Κάστρο του Αγίου Πέτρου. Σταθήκαμε πάνω στα τείχη του και θαυμάσαμε την πόλη από μία άλλη οπτική γωνία (05:08-05:46). Εκεί ψηλά ολοκληρώθηκε και η περιήγησή μας. Καθίσαμε αρκετή ώρα και παρατηρούσαμε τα καμπαναριά και τους πύργους που ξεπηδούσαν πάνω από τις στέγες. Θαυμάσαμε τον τρόπο με τον οποίο ο ποταμός Αδίγης αγκαλιάζει όλη την πόλη τη στιγμή που ο ήλιος κατηφόριζε προς τις πολεμίστρες του Παλιού Κάστρου. Μείναμε αρκετή ώρα πάνω εκεί μαγεμένοι από την θέα. Κατηφορίσαμε πάλι προς την πόλη όταν άρχισε ο ουρανός να κοκκινίζει.
Κατά την επιστροφή περπατήσαμε δίπλα στο ποτάμι θαυμάζοντας τις δύο μεγάλες εκκλησίες της πόλης, διασχίσαμε ξανά την Piazza delle Erbe αποχαιρετώντας τον μεγάλο της πύργο και σταθήκαμε για λίγο στην Piazza Bra για να θαυμάσουμε τη δόξα του κόκκινου χαλιού που είχε στρωθεί για να οδηγήσει τον κόσμο στην είσοδο της Αρένας καθώς τα φώτα είχαν ανάψει για μία ακόμη εκδήλωση. Τελευταία εικόνα θα μου μείνει το φωτισμένο ρολόι της πύλης που μας υποδέχτηκε το πρωί στην Piazza Bra. Με τους δείκτες του μας υπενθύμιζε πως έπρεπε να κινηθούμε γρήγορα προς τον σταθμό για να προλάβουμε το τραίνο της επιστροφής.
Οι περιπλανήσεις μου στην Βερόνα, μου επιβεβαίωσαν τις δυσανασχετήσεις των Ιταλών για τους τουρίστες. Είναι γεγονός πως οι κάτοικοι αρκετών πόλεων της Ιταλίας δεν μπορούν να μετακινηθούν εύκολα στις καθημερινές τους εργασίες κι υποχρεώσεις επειδή οι δρόμοι είναι ασφυκτικά γεμάτοι από επισκέπτες και τουριστικά γκρουπ. Σε σχέση με τις υπόλοιπες πόλεις που επισκέφθηκα στην Λομβαρδία (οι οποίες δεν ήταν τουριστικές), η Βερόνα είχε μεγάλο πρόβλημα. Κι ενώ είχα συνηθίσει την ηρεμία με την οποία απολάμβανα τον εσπρέσο στις πανέμορφες και ήρεμες πλατείες της Κρεμόνα, της Μπρέσια και του Μπέργκαμο, στην Βερόνα μου κακοφάνηκε ο θόρυβος, οι φωνές, η πολυκοσμία και η τουριστική αντιμετώπιση κι εκμετάλλευση των κατοίκων της πόλης.
Φυσικά όλο αυτό το πανδαιμόνιο οφείλεται στ' ότι η Ιταλία είναι μία χώρα προικισμένη με πόλεις στολίδια, πλούσια σε τέχνη και με ιστορία μεγάλη. Είναι λογικό να προσελκύει εκατομμύρια επισκέπτες. Βλέποντας την τουριστική προσέλευση αυτής της χώρας, γελάω ειρωνικά στις τηλεοπτικές αναφορές των ελληνικών καναλιών πως ο τουρισμός είναι το σημαντικότερο "οικονομικό" όπλο της Ελλάδος. Ακόμα και σ' αυτόν τον τομέα έχουμε μαύρα μεσάνυχτα και μία έπαρση που αγγίζει τα όρια της γελοιότητας.
Όσον αφορά την Βερόνα, είναι η δεύτερη πόλη της περιφέρειας του Βένετο που επισκέπτομαι (πρώτη ήταν η Τεργέστη), υποδεικνύοντάς μου πως η Ιταλία έχει ιδιαίτερη ομορφιά από την μία της άκρη ως στην άλλη.
Η Βερόνα είναι μία υπέροχη πόλη κι αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορικά κι αρχιτεκτονικά. Θα ήταν όμως ακόμη πιο όμορφη αν δεν είχε κυριευτεί από τις απανταχού τουριστικές ορδές. Όμως οι στιγμές που μου πρόσφεραν οι βόλτες στα λιγότερο τουριστικά σοκάκια και οι αναπολήσεις στα τείχη του κάστρου του Αγίου Πέτρου, ήταν μαγικές.
Η Βερόνα είναι ένα υπέροχο σαιξπηρικό τοπίο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου