Χρόνος κερδισμένος

Σήμερα είχα σκοπό να γράψω για τους «εμπρησμούς ειρήνης» που εκδηλώθηκαν στο Βέλγιο ενάντια σε διεθνείς βιομηχανίες όπλων. Τα γεγονότα αυτά που συνέβησαν στις πόλεις Μαλίνι και Γκένκ (με μία αποτυχημένη απόπειρα σε μία βιομηχανία της Βαλονίας), προκάλεσαν ισχυρό πλήγμα στο παγκόσμιο εμπόριο όπλων καθώς κύριος προμηθευτής των συγκεκριμένων βιομηχανιών ήταν οι Ένοπλες Δυνάμεις των Η.Π.Α. ενώ η Teksam που παράγει πεπιεσμένους τηλεσκοπικούς κι επικοινωνιακούς ιστούς προμηθεύει τους στρατούς του μισού κόσμου. Όσοι οργάνωσαν τους παραπάνω εμπρησμούς κατάφεραν και πέρασαν ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους προετοιμάζονται για πόλεμο, πως θα πάρουν τον πόλεμο πίσω.
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα για τη συγκεκριμένη είδηση αλλά επιτρέψετε μου να μιλήσω για κάτι που έζησα στον συρμό του ηλεκτρικού καθώς ανέβαινα προς Πατήσια. Στον σταθμό Αττικής μπήκε μία γυναίκα στο βαγόνι μου και στάθηκε απέναντί μου. Αμέσως μου τράβηξε την προσοχή, καθώς διάβαζε μανιωδώς ένα βιβλίο. Έγειρα λίγο το κεφάλι για να διαβάσω τον τίτλο. Στα χέρια της κρατούσε το «Αίμα χαμένο και κερδισμένο» του Μ.Καραγάτση.
Πριν χαμογελάσω όμως για τον τίτλο, παρατήρησα κάτι ιδιαίτερο που είχαν τα μάτια της, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τι ήταν αυτό ακριβώς που τα έκανε να ξεχωρίζουν. Για μια στιγμή όλα άλλαξαν κι είδα την αλήθεια κατάματα. Έλειπαν οι βλεφαρίδες και τα φρύδια της ήταν ζωγραφιστά. Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω αν όντως ισχύει αυτό που υπέθετα. Σα να με κατάλαβε, σήκωσε το χέρι για να ξύσει το κεφάλι της. Εκεί ήταν που διαπίστωσα πως φορούσε περούκα. Μούδιασα κι άρχισα να την παρατηρώ αποσβολωμένος. Ακόμα κι η λάμψη που εξέπεμπε βασιζόταν στο κιτρινωπό από τις θεραπείες δέρμα της.
Κι όμως αυτή η γυναίκα έσφυζε από ζωή. Το έβλεπα στα γυμνά της μάτια που ρουφούσαν τη κάθε σελίδα. Οι κόρες έτρεχαν πέρα δώθε και ξεπερνούσαν τις γραμμές των κειμένων πολύ γρήγορα, σαν να μην υπήρχε αύριο. Για έναν άνθρωπο που το αύριο του είναι αβέβαιο, η κάθε παροντική στιγμή είναι πολύτιμη και σημαντική, κάτι το οποίο δυστυχώς παραβλέπουμε εμείς οι υγιείς.
Την ίδια στιγμή στέκονταν δίπλα μου δυο μεσήλικες, σκυμμένοι στις οθόνες των κινητών τους. Λόγω του ύψους παρατήρησα πως ο ένας έπαιζε ένα παιχνίδι κι ο άλλος έριχνε ματιές στο facebook. Το βλέμμα μου ανέβηκε προς τα μάτια τους τα οποία έδειχναν κουρασμένα και καταθλιπτικά. Σε αντίθεση με τα χρωματιστά ρούχα της γυναίκας, εκείνοι κουβαλούσαν το γκρίζο χρώμα της καθημερινότητάς μας.
Έριξα μία τελευταία ματιά στη γυναίκα. Συνέχιζε ήρεμη να διαβάζει το βιβλίο. Ήθελα να την ευχαριστήσω αλλά δεν ήξερα πως. Έστρεψα το κεφάλι μου προς το παράθυρο του βαγονιού για να απολαύσω τον ήλιο που μόλις είχε ξεπεταχτεί ανάμεσα απ’ τα σύννεφα του αττικού ουρανού, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για το μάθημα ζωής που μου πρόσφερε.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr