Βόλτες στον ποταμό Λίφεϋ

Αμέσως δέθηκα με το Δουβλίνο, κάτι που με βοήθησε να νιώσω οικεία από τη πρώτη στιγμή. Φυσικά μεσολάβησε και το ότι το πρωί πήγα στον εργασιακό μου χώρο στην Αθήνα ενώ το ίδιο βράδυ βρέθηκα να πίνω μπύρες στην Ιρλανδία. Ο προγραμματισμός αυτός μου απέδειξε πως οι μεγάλες αποστάσεις δε μπορούν να σταθούν εμπόδιο στις επιθυμίες μας να γνωρίσουμε άλλους τόπους και νέους ανθρώπους. Δυστυχώς όμως δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας που μας αποτρέπει να κάνουμε ταξίδια στις μέρες μας.
Στάθηκα τυχερός στο να γνωρίσω το Δουβλίνο σε όλες του τις καιρικές φάσεις. Το απόγευμα της πρώτης μέρας είχε καταχνιά. Βαριά σύννεφα πλάκωναν την πόλη και μας απειλούσαν όλη την ώρα για βροχή. Αυτό όμως δεν πτοούσε τόσο τους Δουβλινέζους όσο και μένα να βολτάρουμε ανέμελα στην πόλη. Καθώς όμως γυρίζαμε σπίτι μας έπιασε μία δυνατή βροχή, απ' αυτές που φημίζονται σ' εκείνες τις περιοχές. Σαν μαστίγιο ένιωθα τις σταγόνες να σκάνε στο πρόσωπό μου, προκαλώντας ένα μούδιασμα σ' ολόκληρο το κορμί. Κι αυτό κρατούσε μόνο για λίγα λεπτά. Μετά ο ουρανός άνοιγε και μας άφηνε να συνεχίσουμε την βόλτα μας πιο ευχάριστα. Όμως τις επόμενες μέρες ο καιρός ήταν αρκετά γενναιόδωρος μαζί μου προσφέροντάς μου ηλιόλουστες βόλτες με λίγα σύννεφα μόνο την τελευταία μέρα.
Αυτό που συνειδητοποίησα από τις πρώτες βόλτες μου στο Δουβλίνο είναι πως η πόλη αναπτύσσεται στις όχθες του ποταμού Λίφεϋ. Αυτός ο ποταμός όμως έχει μία ιδιαιτερότητα σε σχέση με άλλους ποταμούς που έχω συναντήσει στα ταξίδια μου. Δεν εξαφανίζεται σε ένα προάστιο της πόλης αλλά εκβάλλει σε ένα μεγάλο λιμάνι. Απ' αυτό το λιμάνι σκέφτηκα να ξεκινήσω τη πρώτη μου βόλτα στην πόλη φτάνοντας μέχρι έξω από το πάρκο Φοίνιξ, ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης.
Όσο πιο κοντά στο λιμάνι τόσο και πιο μοντέρνα τα κτίρια που συναντάει κανείς. Το ίδιο ισχύει και για τις γέφυρες, καθώς η πρώτη πριν την εκβολή του ποταμού βασίστηκε στα σχέδια του γνωστού αρχιτέκτονα Καλατράβα (00:07), η οποία είναι αφιερωμένη στο διάσημο θεατρικό συγγραφέα Σάμουελ Μπέκετ κι έχει το σχήμα άρπας το οποίο είναι και το εθνικό σύμβολο της χώρας. Πέρα από τα μοντέρνα κτίρια που στέκονται εκεί, υπάρχει κι ένας αναβρασμός ανοικοδόμησης καθώς νέοι γυάλινοι πύργοι στήνονται καλύπτοντας τους γερανούς και τα φουγάρα του λιμανιού.
Μοναδικό παλιό κτίριο σ' αυτήν την πλευρά της πόλης είναι το Τελωνείο με τον τυρκουάζ του τρούλο (00:14). Μπροστά από το τελωνείο υπάρχει μία εξαιρετική σύνθεση γλυπτών. Αναφέρομαι στο The Famine Sculpture (00:37-00:52). Πρόσωπα απεγνωσμένα, ταλαιπωρημένα και σε άθλια κατάσταση, κατευθύνονται προς το λιμάνι για να φύγουν. Η Ιρλανδία είχε ζήσει κι εκείνη τη δική της μετανάστευση λόγω του μεγάλου λιμού και των άλλων δεινών που κατέστρεψαν τη χώρα. Όλες αυτές οι σκοτεινές περίοδοι είναι ρεαλιστικά αποτυπωμένες στα έντρομα πρόσωπα των γλυπτών. Περιπλανήθηκα ανάμεσα σ' αυτά για να νιώσω τον πόνο και την οδύνη. Δύο λεπτομέρειες με συγκλόνισαν περισσότερο. Η μορφή ενός άνδρα που κουβαλάει στους ώμους του το κουφάρι του παιδιού του κι ο σκελετωμένος σκύλος ο οποίος στέκεται με δυσκολία στα πόδια του.
Συνέχισα την περιπλάνησή μου κατά μήκος του Λίφεϋ, εισχωρώντας στην καρδιά της πόλης. Παρατηρώ πως έχουν δημιουργηθεί ξύλινα μπαλκόνια πάνω από το ποτάμι, κάτι που μεγαλώνει το πλάτος του περιπάτου. Κι ενώ οι ξύλινοι πάγκοι λειτουργούν για να ξαποστάσουν οι περιπλανώμενοι και να κοιμηθούν οι άστεγοι το βράδυ, στα κάγκελα που χωρίζουν τον περίπατο από το ποτάμι έχουν γίνει σημείο μάζωξης των γλάρων (01:02).
Κάθε γέφυρα που συναντάω έχει τη δικιά της ιστορία και προσωπικότητα. Η πιο διάσημη απ' όλες είναι η κατάλευκη και καλαίσθητη γέφυρα Ha'penny (01:13-01:24). Η γέφυρα πήρε αυτήν την ονομασία επειδή κάποτε οι διαβάτες τις έπρεπε να πληρώσουν half penny για να την διαβούν. Σήμερα η διέλευσή της είναι φυσικά ελεύθερη αλλά η αίσθηση που σου προσφέρει διαφέρει από τις υπόλοιπες γέφυρες παρ' όλο που είναι πιο στιβαρές και πλούσιες σε διακοσμητικά στοιχεία.
Όσο απομακρύνομαι από το κέντρο της πόλης, τα μπαράκια και τα καταστήματα αραιώνουν. Αριστερά οι δρόμοι ανηφορίζουν προς το πανεπιστήμιο Trinity και το κάστρο της πόλης. Σε μία στροφή φαίνεται κι η γέφυρα που ενώνει τον Καθεδρικό του Χριστού με το αντικριστό κτίριο. Πλέον περπατάω ανάμεσα σε κατοικίες. Ομοιόμορφα κτίρια με κόκκινες πλίνθους και μεγάλα παράθυρα χωρίς κουρτίνες. Που και που σκάει καμία διαφορετική πινελιά που σπάει την μονοτονία. Άλλες φορές ένα μπαρ με την κλασική κόκκινη πρόσοψη ή μία εκκλησία. Κι όμως αυτές οι μικρές διαφορές είναι που προσφέρουν μία ιδιαίτερη γοητεία στην ποταμίσια όψη της πόλης. Το ίδιο ισχύει και με τις γέφυρες που ανέφερα παραπάνω. Καμία δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Πάντα κάτι διαφορετικό βλέπεις είτε στο χτίσιμο, είτε στο στήσιμο, είτε στα γλυπτά μοτίβα που τις ομορφαίνουν.
Η διαδρομή ολοκληρώνεται έξω από το εργοστάσιο της Guinness. H παραγωγή της συγκεκριμένης μπύρας έχει γίνει παράδοση μετατρέποντάς την σε εθνικό προϊόν. Γι' αυτόν τον λόγο και το εργοστάσιό της λειτουργεί κι ως μουσείο έχοντας στον τελευταίο όροφο μία εξαιρετική θέα προς την πόλη.
Ο ήλιος σιγά σιγά κατηφορίζει προς τη δύση. Η πεδινή έκταση της Ιρλανδίας παρατείνει λίγο το χρόνο παραμονής του στον ορίζοντα. Επιστρέφω προς το κέντρο της πόλης για να απολαύσω από εκεί το ηλιοβασίλεμα, καθώς οι τελευταίοι όροφοι των κτιρίων αποκτούν μία πορτοκαλί απόχρωση. Ο κόσμος κόβει σιγά σιγά τον βηματισμό του και στέκεται για λίγα λεπτά στο πεζούλι του ποταμού. Ο ήλιος ήδη αγγίζει τις ταράτσες των σπιτιών κι αρχίζει να κρύβεται πίσω από τα δέντρα της πόλης. Για μία στιγμή δεν ακούγεται απολύτως τίποτα λες και τα αυτοκίνητα έχουν σταματήσει. Ο ουρανός αποκτά μία χρυσαφί απόχρωση που διαρκεί λίγα μόνο λεπτά. Στη συνέχεια ακολουθεί το μωβ χρώμα που παραδίδει ομαλά τον ουρανό στο μαύρο της νύχτας.
Ο κόσμος παίρνει μια βαθιά ανάσα και συνεχίζει το περπάτημά του. Τα πρώτα φώτα της πόλης ανάβουν και τα μπαράκια καλούν τους Δουβλινέζους, τάζοντάς τους έντονες νύχτες με άφθονη μπύρα και παραδοσιακή μουσική. Η πόλη αποκτά μία άλλη ζωντάνια η οποία διαρκεί ως τις πρώτες πρωινές ώρες.