Η μεγαλύτερή μου πτήση

Η επίσκεψή μου στην Ιρλανδία απέκτησε ιδιαίτερη σημασία καθώς πέρασα ομαλά από την καθημερινή μου ρουτίνα στην ευχάριστη διάθεση του ταξιδιού κι από την τρελή ζωντάνια ενός ιρλανδέζικου σαββατόβραδου στην ήρεμη απόλαυση του μεσημεριανού φαγητού στο διαμέρισμά μου στην Αθήνα. Μ' αυτή την ήπια εναλλαγή, η μεγαλύτερη πτήση που έχω κάνει στη ζωή μου, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία ευκαιρία να διαβάσω ένα αγαπημένο βιβλίο. 

Η οικειότητα που απέκτησα όμως με την Ιρλανδία ήταν και τα πρόσωπα που με υποδέχτηκαν εκεί. Ένας τρελός Θεσσαλονικιός στο Δουβλίνο και ένα αγαπημένο μου πρόσωπο (κι αυτό σαλωνικιότικο) στο Μπέλφαστ, ενώ σ' όλες μου τις περιπλανήσεις είχα τη συντροφιά μιας παιδικής μου φίλης που ήρθε από το Μπρίστολ για να γνωρίσουμε μαζί ένα κομμάτι της Ιρλανδίας. 

Ένας ακόμη λόγος που λάτρεψα αυτό το ταξίδι είναι πως για δεύτερη φορά άφησα το χέρσο κομμάτι της Γηραιάς Ηπείρου και βρέθηκα στην άλλη άκρη της Ευρώπης διασχίζοντας την ολόκληρη εγκάρσια. Έτσι ανακάλυψα μία γωνιά τελείως διαφορετική από τις χώρες που έχω επισκεφθεί μέχρι στιγμής. 

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η συγκεκριμένη απόδραση δεν ήταν κάτι παραπάνω από τη συνέχιση της καθημερινότητας μου, επιβεβαιώνοντάς μου πως πλέον τα ταξίδια για μένα είναι τρόπος ζωής τον οποίον και θα υποστηρίζω όσο μπορώ. 

Το ταξίδι στην Ιρλανδία ήταν όνειρο που κυνηγούσα τα τελευταία δύο χρόνια. Η εκπλήρωσή του με γέμισε χαρά και συνάμα μου προκάλεσε την επιθυμία να επισκεφθώ ξανά αυτήν την χώρα για να γνωρίσω μερικά ακόμη χωριά της αλλά και να γευτώ ξανά την εκπληκτική της μπύρα. 

Δύσκολα μπορώ να περιγράψω την αίσθηση της Τετάρτης όπου εργάστηκα το πρωί στην Αθήνα κι απόλαυσα το βράδυ την μπύρα μου στο Δουβλίνο. Αν τελικά το θέλουμε, μπορούμε να δούμε ολόκληρη την Ευρώπη σαν μία γειτονιά. 

Για το μικρό αυτό ταξίδι θέλω πολύ να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου την Δέσποινα, την Βούλα και τον Χρήστο με την ευχή να συναντηθούμε όλοι μαζί πάλι σύντομα.