Πολιτικοί με τάσεις Υμηττού

Η είσοδος της χώρας μας στη χρόνια οικονομική κρίση συνοδεύτηκε με μία σταθερή μεταβολή του πολιτικού σκηνικού. Από τη σοβαροφάνεια των κρυφών πολιτικών σκανδάλων που κορυφώθηκαν τη περίοδο της οικονομικής φούσκας, βρεθήκαμε σε ένα κακής ποιότητας τσίρκο ακριβού κόστους.
Τον πρώτο καιρό, οι ανόητες δηλώσεις πολιτικών προσώπων χαρακτηρίζονταν ατυχείς μ’ αποτέλεσμα να ξεχνιούνται γρήγορα μιας κι η κοινωνία ήταν ακόμα μουδιασμένη με τις νέες καταστάσεις που βίωνε. Το φαινόμενο όμως αυτό διογκωνόταν όλο και περισσότερο μ’ αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε καθημερινά έναν καταιγισμό άθλιων και γελοίων δηλώσεων από ανθρώπους που μας κυβερνούσαν, μας κυβερνούν κι επιθυμούν να μας κυβερνήσουν.
Όμως το αστείο έχει πλέον κουράσει. Μπορεί να γελάμε με την κατάντια της σύγχρονης πολιτικής σκηνής αλλά δε προβληματιζόμαστε πως χλευάζουμε ανθρώπους που εμείς οι ίδιοι έχουμε εκλέξει για να βρίσκονται εκεί.
Όλη αυτή η κατάσταση φανερώνει όλο και περισσότερο την έλλειψη ωριμότητας, σοβαρότητας και λειτουργικότητας ενός διαλυμένου συστήματος κυβέρνησης. Δεν αυταπατώμαι στην χρησιμότητα των πολιτικών προσώπων από τη στιγμή που η χώρα μας έχει αποκτήσει έναν αποικιακό χαρακτήρα αλλά διάολε ούτε τα προσχήματα δεν τηρούνται πλέον.
Η μετατροπή του ελληνικού κοινοβουλίου σε αρένα γελοίου και φθηνού θεάματος είναι άκρως προσβλητική προς κάθε σκεπτόμενο πολίτη. Απογοητευμένος ο κόσμος τόσο από την κυβέρνηση όσο κι από την αντιπολίτευση, έχει αρχίσει να δείχνει όλο και μεγαλύτερη αδιαφορία σε πολιτικές εξελίξεις που τρέχουν και σε κοινωνικές αποφάσεις που παίρνονται, κάτι που δίνει περισσότερο χώρο σε σκοταδιστικές και φασιστικές ιδεολογίες.
Όλοι γελάσαμε με την επιχειρηματολογία του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος τα βαλε με τους εξωγήινους του Υμηττού αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε με την περίεργη αναφορά του βουλευτή Γιώργου Μαυρωτά για συστάσεις που δέχτηκαν ορισμένοι βουλευτές του Ποταμιού στο να μη ψηφίσουν το νομοσχέδιο με σκοπό να πέσει η κυβέρνηση.
Γιατί δεν έγινε θέμα η συγκεκριμένη καταγγελία που κρούει τον κίνδυνο ενός δημοκρατικού κενού; 
Ίσως επειδή δεν υπάρχει πλέον κάποιος κίνδυνος διότι κάθε γελοία δήλωση που ακούγεται πλέον στο κοινοβούλιο αλλά και στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία ακόμη βεβαίωση του θανάτου της αστικής δημοκρατίας που μέχρι σήμερα είχαμε γνωρίσει.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr