Η αμήχανη Ευρώπη

Η απάντηση που έδωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ στο ερώτημα “τι κάνετε για το θέμα της Καταλωνίας” απέπνεε αμηχανία και αδυναμία. Είναι ανησυχητική η κατάσταση, είπε, είμαστε σε συνεχή επαφή με τον πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι, όλοι έχουμε τις απόψεις μας, πλην όμως δεν υπάρχει χώρος για παρέμβαση της Ε.Ε. Κι επανέλαβε μονότονα ότι “η πιο σημαντική μας δύναμη είναι η ενότητα”. Το ερώτημα είναι ποια ενότητα.
Για πολλοστή φορά στη χθεσινή σύνοδο κορυφής ήρθε μια κρίση στην Ευρώπη να διαλύσει την προγραμματισμένη ατζέντα, η οποία, πέρα από το μακροπρόθεσμο ερώτημα για το “πώς θα γίνουμε καλύτεροι και δυνατότεροι τώρα που μας άφησαν οι Βρετανοί”, περιλάμβανε την όλο και πιο δύσκολη σχέση της Ένωσης με την Τουρκία, αλλά και το προσφυγικό από τον Νότο και την Ανατολή. Μια κρίση την οποία κανείς δεν θέλει να συζητήσει, διότι “είναι εσωτερική υπόθεση της Ισπανίας”, αλλά και όλους τους ανησυχεί. Το μόνο που δεν θέλει να αντιμετωπίσει σήμερα η Ε.Ε. είναι μια απόσχιση σε ένα κράτος - μέλος της - φοβούμενη μεταξύ άλλων ότι περιμένουν κι άλλες Καταλωνίες στη σειρά. Κι εθελοτυφλούσε επί μήνες, όταν ακόμη μπορούσε κομψά να εμπλακεί ξεκαθαρίζοντας, για παράδειγμα, από καιρό στους Καταλανούς, που θέλουν να μείνουν στην Ε.Ε., ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο στην περίπτωση που θα ανακήρυσσαν την ανεξαρτησία τους από την Ισπανία.
Τώρα οι περισσότεροι ηγέτες της Ε.Ε. αναγκάζονται να παίξουν το παιχνίδι του Ραχόι, ο οποίος με την αυταρχική στάση του ρίχνει νερό στον μύλο των αυτονομιστών. Μέρκελ και Μακρόν βγήκαν χθες να τον στηρίξουν ανεπιφύλακτα, ενώ τουλάχιστον ο πρωθυπουργός του Βελγίου, στην κυβέρνηση του οποίου συμμετέχουν Φλαμανδοί που φλερτάρουν με μια απόσχιση, φρόντισε μαζί με τη στήριξή του να εκφράσει και την αντίθεσή του στην αστυνομική βία που εξαπέλυσε η κεντρική κυβέρνηση Ραχόι ενάντια στους φιλήσυχους Καταλανούς ψηφοφόρους.
Ίσως, εάν ακολουθούσαν όλοι μαζικά το παράδειγμα του Σαρλ Μισέλ, να έστελναν το μήνυμα ότι η Ευρώπη υπερασπίζεται την ενότητα, αλλά και τις περιβόητες αρχές της. Κι ότι ενθαρρύνει την επίλυση προβλημάτων με τον διάλογο, έστω κι αν δεν μπορεί να αναλάβει ρόλο μεσολαβητή.

Πηγή: Αυγή