Καλή χρονιά...

Χρόνια πολλά! Γεμάτα υγεία, χαρά, και πολλές επιτυχίες...
Και εμείς εδώ θα μαστε να τα λέμε...
Ας έρθει το Δέκα το καλό λοιπόν...

Βρήκα την χαμένη μου ταυτότητα...

Βρήκα την χαμένη μου ταυτότητα, και δε μιλάω μεταφορικά. Από το 1999 που έβγαλα την πρώτη μου αστυνομική ταυτότητα, την έχω αλλάξει 4 φορές με την τελευταία φορά πριν ένα μήνα. Το αστείο είναι πως τις έχω χάσει σε τρία διαφορετικά μέρη. Την πρώτη στη Χίο το 2003, την δεύτερη στην Αθήνα το 2006 και η τρίτη στη Θεσσαλονίκη φέτος.

Φτάνοντας Χίο με περίμενε όμως μία μεγάλη έκπληξη. Πρώτη μου κίνηση όταν μπαίνω στο παιδικό μου δωμάτιο είναι να δω τι έχει αλλάξει η μητέρα μου μιάς και ποτέ δε τα βρίσκω ίδια. Σήμερα όμως βρήκα κάτι που είχα χάσει το 2003... Την πρώτη μου ταυτότητα. Μαζί όμως με την ταυτότητα βρήκα και το πρώτο μου πάσο και το τρίπτυχο της σχολής μου. Θυμήθηκα τότε την μεγαλη στεναχώρια που πέρασα όταν διαπίστωσα πως τα έχασα... Ανεξάρτητα με τις επόμενες φορές που το χα συνηθίσει... Πάντως μέσα σε μία στιγμή γύρισα χρόνια πίσω... Μακάρι να ξανάβρισκα και μερικά χαμένα μου χρόνια αλλά δυστυχώς ο χρόνος κυλάει και αν δεν τον αξιοποιείς πάει χαμένος...

Μελαγχολώ...

Από την μέρα που γύρισα από το Παρίσι έπεσα σε μία μελαγχολία που πολλές φορές μου βγαίνει σε δάκρια. Σήμερα με ρώτησε μία φίλη μου γιατί είμαι στεναχωρεμένος. Κοίταξα έξω από το παράθυρο σαν να ήθελα να αποφύγω την απάντηση...
-Μήπως επειδή τελείωσαν οι διακοπές σου;...
-Όχι της απάντησα...
-Μήπως επειδή ήθελες να κάτσεις παραπάνω Παρίσι;...
-Ούτε...
-Τότε; Τι έχεις και είσαι πεσμένος...
-Στεναχωριέμαι διότι δε θα ξαναπάω για πρώτη φορά στο Παρίσι...

Νέα δουλειά από τους Vello Leaf

Σήμερα μιλώντας με τον φίλο μου τον Νίκο (μπασίστα του συγκροτήματος) έμαθα πως βγάλανε καινούργιο δίσκο. Οι Vello Leaf είναι ένα από τα συγκροτήματα που με καλύπτουν απολύτως. Και όχι πως είναι φίλοι μου. Πρώτη μου επαφή με την δουλεία τους την είχα στον Νέο Κόσμο σε μία αλάνα που πηγαίναμε συχνά με τον Νίκο για μπάσκετ. Του είχα πει πως μόλις έρθουν τα CD από Γερμανία θέλω να μου το δώσει εκείνος το δικό μου. Έτσι ένα συνηθισμένο απόγευμα που συναντηθήκαμε στη περιοχή για να παίξουμε μου έβγαλε από την τσάντα του το άλμπουμ. Κόλλησα. Η δουλειά της συσκευασίας έδειχνε πως τα παιδιά λειτούργησαν πολύ επαγγελματικά. Το Morning Star είχε 6 τραγουδία. Ανυπομωνούσα να γυρίσω σπίτι για να το ακούσω. Ρώτησα τον Νίκο αν είμαι ο πρώτος που αγοράζω τον δίσκο.

Μου είπε πως επισήμως είμαι ο δεύτερος. Δε πειράζει. Μετά από ένα δύσκολο παιχνίδι (με τον Νίκο είχαμε μεγάλη κόντρα στο μπάσκετ) γύρισα σπίτι, έκανα μπάνιο και άραξα στον καναπέ να ακούσω τη δουλειά τους. ΄Ηταν ο πρώτος καιρός που βυθιζόμουν στην post rock σκηνή. Η μουσική με ταξίδεψε. Ήταν όλα άψογα. Η φωνή της Αλεξάνδρας έδενε τρομερά στο παραμυθένιο κλίμα που δημιουργούσε η νεραϊδική μουσική τους. Για πολύ καιρό ξυπνούσα και κοιμόμουν με την μουσική τους. Όταν το βαρέθηκα το CD και γύρισα πάλι στο ράδιο συνέχισα να ακούω τα κομμάτια τους από τον BEST. Πάντα στο mp3 μου έχω χώρο για τα κομμάτια τους τα οποία χαιρόμουν να τα ακούω στις συχνές διαδρομές μου που έκανα κάποτε προς Θεσσαλονίκη και Χίο. Η επόμενη επαφή μου με το συγκρότημα ήταν στον διαγωνισμό της Yurovision στο το 2007 στο Gagarin όπου με διαφορά πήραν το βραβείο καλύτερης μπάντας. Τρομερή συγκίνηση να βλέπω τα φιλαράκια μου να αποθεώνονται. Το πάρτυ είχε κρατήσει μέχρι τις 4 το πρωί και ενώ στις 6 ξυπνούσα για να πάω στη δουλειά. Χαλάλι τους. Η επιτυχής πορεία του συγκροτήματος συνεχίστηκε και στην επιλογή του κομματιού One Last Tiar στην ταινία Alter Ego. Στο Synch Festival του 2007 συναντήσαμε και μιλήσαμε με τα παιδιά με ένα συγκρότημα που έχουν πρότυπο, τους Ισλανδούς Mum.

Με τον Νίκο μπήκαμε ίδιο καιρό φαντάροι. Είχαμε μοιραστεί μαζί την μιζέρια του ενός χαμένου χρόνου από την ζωή μας ανεξάρτητα με το πως πέρασε ο καθένας εκεί μέσα. Μετά τον στρατό ο Νίκος έφυγε Θεσσαλονίκη μ' αποτέλεσμα να χαθούμε. Πλέον από το Βερολίνο που βρίσκεται μιλάμε σχετικά συχνά. Τα παιδιά αν και μακριά συνεχίζουν την δουλειά τους και αυτό με κάνει να ανυπομωνώ να ακούσω τα νέα τους μουσικά κομμάτια.

Αν θέλετε να τους γνωρίσετε και σεις μπορείτε να τους ακούσετε και να διαβάσετε γι'αυτούς στο site τους www.velloleaf.gr

Ένα αξιόλογο Χιώτικο blog

Προχθές δέχτηκα ένα mail από τον Χίωτη συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη (φώτο) που με ενημέρωνε για το blog του. Έτσι αποφάσισα να το επισκεφθώ και να διαβάσω τα κείμενά του τα οποία είναι πράγματι αξιόλογα. Τον Γιάννη τον είχα γνωρίσει ενώ ήμουν ακόμα μαθητής και πήγαινα σχέδιο ακριβώς δίπλα από το παλιό του γραφείο όπου τύπωνε τότε με μεγάλο πάθος το χιακό περιοδικό Πελιναίο. Τόσο το μεράκι του όσο και ο τοπικισμός του νησιού τον βοήθησαν να εξελιχθεί. Παράλληλα έχει γράψει διάφορα βιβλία με τελευταίο του "Η δεξιά τσέπη του ράσου". Αξιόλογος άνθρωπος όπως και αξιόλογη η δουλειά του. Αξίζει να παρακολουθείτε το blog του το οποίο είναι το εξής:

http://7boforia.blogspot.com

Πρώτες εντυπώσεις...

Πρωί δευτέρας στη δουλειά. Μετά από ένα μεγάλο και κουραστικό ταξίδι επιστρέφω για λίγες μέρες στη δουλειά. Κάθομαι στο γραφείο και προσπαθώ να συγκεντρωθώ στις εργασίες μου. Όμως το μυαλό μου είναι αλλού. Που ήμουν πριν μία ακριβώς βδομάδα, τι έκανα, τι αξιοθέατα κοιτούσα, με τι ανθρώπους μιλούσα, οι οποίοι σίγουρα θα συνεχίζουν την καθημερινότητα τους όπως και τότε που τους συναντούσα τυχαία στο δρόμο ζητώντας τους πληροφορίες ή για να αγοράσω ένα βιβλίο ή ένα σουβενίρ. Και κάθομαι και ταξιδεύω πάλι. Τα βλέπω πλέον πολύ μακρινά. Έχουν καταγραφεί ήδη στο μυαλό μου και είναι πλέον μία ανάμνηση, όχι μακρινή αν και η αίσθηση πλέον αυτό σου δίνει. Ανυπομωνώ να δω τις φωτογραφίες που έβγαλα στην οθόνη, να ταξιδέψω πάλι στα μέρη αυτά και να επιλέξω τις καλύτερες για να σας τις παρουσιάσω. Η αλήθεια είναι πως για το Παρίσι θα βγάλω αρκετά βίντεο μιάς και ένα μόνο του δεν αρκεί. Για τις άλλες πόλεις θα δημιουργήσω από ένα βίντεο για την καθε μία. Τελευταία μου εικόνα είναι το αεροπλάνο. Φαινόταν από τον αεροδιάδρομο του Ορλύ ο πύργος του Άιφελ ο οποίος σαν να προσπαθούσε μέσα από τα κτίρια να τεντωθεί λίγο παραπάνω για να με αποχαιρετήσει. Η εικόνα του μέσα από τα σύννεφα καθώς το αεροπλάνο υψωνόταν ήταν μαγική. Σαν να εκτίμησε την αγάπη που του έδειξα και τον θαυμασμό μου αφού κάθε φορά που περπατούσα στον Σικουάνα είχα το βλέμμα μου στραμμένο προς αυτόν. Εξάλλου και η πρώτη μου κίνηση φτάνοντας στο Παρίσι ήταν να αφήσω τα πράγματα στο ξενοδοχείο και με έναν χάρτη του μετρό στο μπουφάν μου να ξεχυθώ στους δρόμους για να τον συναντήσω. Εξάλλου ήταν ένα όνειρο ζωής το οποίο εκπληρώθηκε. Να πάω στην πόλη που ονειρευόμουν τόσα χρόνια. Και ήταν πράγματι πολύ περίεργα τα αισθήματα όταν ακούμπησα σε ένα πεζούλι και έβλεπα τον Πύργο να στέκεται μπροστά μου. Χαμογελούσα. Έβλεπα τον κόσμο γύρω μου. Άγνωστα πρόσωπα σε ένα οικείο περιβάλλον. Μα πως γίνεται να είναι οικείο το περιβάλλον αφού το επισκεπτόμουν πρώτη φορά... Κάνεις λάθος Γιώργο, το χεις ξαναεπισκεφθεί πολλές φορές, μου λεγε μία φωνή μέσα μου... Αλήθεια; Πότε;... Στα όνειρα σου φίλε μου, το ξέρεις το Παρίσι πολύ καλά, όπως και εκείνο εσένα. Και ήταν αλήθεια. Κυκλοφορούσα στην πόλη με το μετρό και με τα πόδια σαν να την ήξερα χρόνια. Πήγαινα από το ένα μνημείο στο άλλο χωρίς χάρτη, επέλεγα εστιατόρια και μπαράκια που μου λέγανε μετά πως ήταν από τα καλύτερα της πόλης και αυτό χωρίς να το ξέρω απο πρίν...

Περίεργο συναίσθημα μου άφησε το Παρίσι...

Σήμερα το πρωί στο μετρό, πρόσωπα μελαγχολικά και ξενερωμένα (μαζί και το δικό μου) που γιορτινές μέρες δουλεύουν ακόμα. Κι όμως διέφερε η δικιά μου έκφραση. Όχι διακριτική για τον κόσμο μόνο για μένα.

Νιώθω γεμάτος, χαρούμενος, ικανοποιημένος... Όπως κάθε άνθρωπος που έχει εκπληρώσει ένα όνειρο ζωής...

Επόμενος σταθμός... Βερολίνο...

Au revoir Paris...

Αν προσέξετε τη σημασία του au revoir θα διαπιστώσετε πως σημαίνει στο επανειδήν. Αφήνει την ελπίδα πως αν όχι σύντομα σίγουρα κάποια άλλη στιγμή θα ξανασυναντηθείς μαζί του. Και πως αυτό που αφήνεις προσωρινά πίσω σου προσφέρει μία νοσταλγία και την δύναμγ να επιστρέψεις ξανά... Έτσι και γω με το Παρίσι... Σίγουρα θα ξανασυναντηθούμε...

Καλές γιορτές....

Παντού υπάρχει ένας Ελληνάρας τελικά...

Προσπαθώ να κρατήσω μία ποιότητα στο blog μου αλλά βλέποντας το βίντεο αυτό δεν άντεξα στον πειρασμό και αποφάσισα να το δείξω... Τελικά παντού υπάρχει ένας Ελληνάρας... Μπορεί να μαστε κομπλεξικοί σαν λαός σε πολλά θέματα αλλά όποτε θέλουμε να σπάσουμε πλάκα είμαστε πρώτοι...

Συγχαρητήρια παιδιά...

Συχνά περνώντας από τον δρόμο που είναι το σπίτι του ποιητή Κωστή Παλαμά στην Πλάκα με έπιανε αυτή η μελαγχολία της εγκατάληψής του από το κράτος. Κάθε φορά που περνάω βλέπω και μία φθορά παραπάνω και αναρωτίεμαι συνέχεια, τι περιμένει η πολιτεία για να κινηθεί και να το σώσει;...

Σήμερα μέσα από το troktiko ενημερώθηκα πως μία ομάδα ανθρώπων ενεργοποιήθηκε για να σώσει το κτίριο αυτό πριν γκρεμιστεί και γίνει πολυκατοικία. Η δουλειά τους αρχίζει να γίνεται αισθητή καθώς αρκετά blogs τους γνωστοποιούν στον κόσμο...

Τους συγχαίρω και γω λοιπόν και δηλώνω συνεργάτης τους στην προσπάθειά τους να σώσουν ότι έχει απομείνει πλέον στην Αθήνα που μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε περήφανοι για την Αθήνα.

Το blog των παιδιών είναι το εξής: http://oikos-palama.blogspot.com/

Δολοφονία στην περιοχή μου...

Δεμένος, φιμωμένος και χτυπημένος στο κεφάλι βρέθηκε στις 3:50 τα ξημερώματα, μέσα στο διαμέρισμά του, ένας άνδρας 66 ετών. Τον νεκρό εντόπισε φιλικό του πρόσωπο, μέσα στην κατοικία του, στην οδό Ιππόνακτος 34, στον Νέο Κόσμο.Επί τόπου σπεύδει ιατροδικαστής.

Από τις όμορφες στιγμές...

Πέρσυ στην γιορτή μου είχαμε μαζευτεί πολλοί φίλοι από τον στρατό και από την δουλειά και την καθημερινή μου ζωή για να γιορτάσουμε το όνομά μου. Θα πηγαίναμε σε ένα στέκι που δε το ήξεραν όλοι, οπότε δώσαμε ραντεβού στο σταθμό του Μοναστηρακιού. Πρώτος ήρθε ο Μάριος. Καθώς περιμέναμε και τους άλλους είχε ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα που τον γέμισε με χαρά. Τον ενημέρωσαν πως σε λίγους μήνες θα γινόταν θείος. Έτσι μου ζήτησε να κεράσει και αυτός εκείνη τη μέρα. Ήταν μία ευχάριστη νότα η οποία μας ανέβασε την διάθεση το βράδυ εκείνο. Μετά από μήνες είχαμε μία αντίστοιχη συνάντηση σε ένα μπαράκι στη Σούτσου για να γιορτάσουμε τα γεννέθλια του Γιάννη. Χθες ο Μάριος μας ανακοίνωσε πως αύριο θα γίνει επίσημα θείος. Πέρασαν κιόλας οι 8 μήνες. Κυλάει γρήγορα ο χρόνος και δε μπορούμε να το καταλάβουμε παρά μόνο από τέτοιες στιγμές. Και εκεί είναι που σου έρχονται πολλά ερωτήματα για το τι σκοπό έχουμε επιτέλους στη ζωή μας. Τι θέλουμε να πετύχουμε, ποιόν και γενικά ποιούς θέλουμε τελικά δίπλα μας, ποιά είναι τα πραγματικά μας όνειρα...
Δε θα το φιλοσοφήσω, απλά θα ευχηθώ στην ανηψιά του Μάριου, την Ειρηνούλα να του ζήσει και να τον γεμίζει πάντα χαρά όπως τον είχε γεμίσει εκείνο το βράδυ στη γιορτή μου...

Νέο blog

Ας υποδεχτούμε στον χώρο του blogspot την φίλη μου την Γιωργία ή οποία από το καλοκαίρι προετοιμαζόταν στην δημιουργία δικού της blog... Επιτέλους έγινε πραγματικότητα... Καλό ξεκίνημα και καλή συνέχεια Τζόρτζια...

http://triadalalaland.blogspot.com/

Για τον φίλο μας τον Γιάννη

Μπορεί ο στρατός να είναι μία όχι και τόσο καλή περιόδο για τους άντρες. Αρκετοί έχουν σχέσεις, σπουδές ή ακόμα και δουλειά τις οποίες τα αφήνουν στην άκρη για "το καλό της πατρίδας". Σίγουρα όμως έχει και πολλά καλά. Ένα από αυτά είναι πως γνωρίζεις νέα πρόσωπα και άτομα από τα οποία μπορεί να προκύψει μια πολύ δυνατή φιλία. Στην αρχή δε το πίστευα. Ως δύσκολος άνθρωπος δε περίμενα να γνωρίσω και να συμπαθήσω νέοτς ανθρώπους και πάνω απ' όλα να τους βάλω στην ζωή μου. Τελικά ίσχυσε το αντίθετο. Έκανα πολύ καλές φιλίες κυρίως την περίοδο που ήμουν στην Ξάνθη αλλά και στην Χίο. Ένα από αυτά τα παιδιά που γνώρισα και δέθηκα ήταν ο Γιάννης. Από τα λίγα άτομα που όταν μιλάει κρέμομαι από τα χείλη του όχι μόνο για το περιεχόμενο των συζητήσεων αλλά και λόγω του τρόπου που αναλύει το κάθε θέμα. Έχει τέτοια πειθώ που μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις πως ο Βέρτης είναι ποιοτική μουσική... Άνθρωπος διαβασμένος και με επίπεδο αλλά παράλληλα και τρελός και λάτρης των παραδοσιακών ποτών (ούζο, τσίπουρο, ρακί). Άνθρωπος με στόχους που παράλληλα φτύνει την καθηγήτριά του στο μεταπτυχιακό γιατί είχαμε λιώσει μαζί να πίνουμε ποτά μέχρι το βράδυ στην Κώμη (παραλία της Χίου) και να γυρνάμε κομμάτια στην πόλη, εξάλλου ακόμα θυμόμαστε την περιπετειώδη διαδρομή μας. Με λίγα λόγια ανατολίτης με δυτική παιδεία. Όπως είμαστε σχεδόν όλοι μας αλλά ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε. Ο Γιάννης είναι από τα παιδιά που γουστάρεις να χεις στην παρέα σου και να βγαίνεις μαζί του να τα πίνεις. Έτσι απόψε μας έχει καλέσει σε ένα παρτάκι που θα κάνει σε ένα μπαράκι στη Σούτσου. Από την μεριά μου το προσφέρω αυτό το βίντεο με σκηνές από τον στρατό το καλοκαίρι του 2007...

Περνάνε τα χρόνια Γιάννη...

Κουίζ....

Βρείτε τι κρύβεται μέσα στους τόνους σκουπιδιών και κερδίστε το...

Υπάρχει ανθρωπιά...

Σήμερα δέχτηκα ένα mail από τον Χιώτη συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη το οποίο με συγκίνησε και έδειξε την ανθρωπιά που συνήθως πολλοί την κρύβουν για διάφορα συμφέροντα. Το γεγονός έλαβε χώρα στην Χίο και ήταν το εξής:

Σήμερα στην Χίο ήρθαν δύο Τούρκοι ψαράδες και φέρανε τα δίχτυα ενός Χιώτη ψαρά τα οποία τα είχε κατασχέσει πριν από ένα τρίμηνο η τουρκική ακτοφυλακή επειδή τα είχε τοποθετήσει μέσα στα τούρκικα νερά. Οι Τούρκοι ψαράδες του Τσεσμέ συνεννοήθηκαν και δεν χτύπησαν τη δημοπρασία, έτσι να 2.500 μέτρα δίχτυ πουλήθηκαν από το τουρκικό δημόσιο στην τιμή των 500 ευρώ και οι ψαράδες που τα αγόρασαν τα φέρανε πίσω στον ιδιοκτήτη τους.

Αυτά για να ξέρετε κάτι διαφορετικό από αυτά που μας ταϊζουν καθημερινά.

Σας χαιρετώ από την Χίο.

Γιάννης Μακρυδάκης.

Σ' ευχαριστούμε και μεις Γιάννη από την Αθήνα που αν και απέχουμε μήνες και χιλιόμετρα από το νησί πάντα το μυαλό μας βρίσκεται εκεί...

Μια χριστουγεννιάτικη νότα στην πόλη της μουσικής...

Βρέχει ενώ η θερμοκρασία πλέον πέφτει αισθητά ώστε να νιώσουμε πως έχει μπει επιτέλους ο χειμώνας. Η Αθήνα επιτέλους αρχίζει να βάζει τα γιορτινά της ενώ η γειτωνιές προσπαθούν να καθαριστούν από τους τόνους των σκουπιδιών. Μόνο η μυρωδιά έχει μείνει η οποία ίσως φύγει με την συνεχόμενη βροχή. Εμείς είμαστε όμως Ελληνάρες. Θα κρύψουμε όλη τη βρωμιά και την ασχήμια μέσα στα στολίδια που γεμίζουν και φωτίζουν τους δρόμους και σαν να μην τρέχει τίποτα θα ξεχυθούμε στους δρόμους και τις αγορές για ψώνια και διασκέδαση. Όμως υπάρχουν κάποιες πόλεις που ζουν και αναπνέουν γι' αυτές τις μέρες. Όχι για θέμα τουριστών και τζίρου αλλά επειδή πράγματι τους ταιριάζουν αυτές οι μέρες. Μία από αυτές τις πόλεις είναι και η Βιέννη την οποία οι Έλληνες την τιμούν ιδιαίτερα. Εξάλλου μου έκανε εντύπωση πως στην κεντρική αγορά της Βιέννης άκουγα όλη την ώρα ελληνικά. Από μαγαζιά βγαίνανε γυναίκες με ψώνια και αναρωτιόντουσαν σε ποιο μαγαζί θα μπουν μετά. Ένιωθες πως βρισκόσουν στην Ερμή. Όταν όμως σήκωνες το κεφάλι ψηλά για να δεις τα υπέροχα κτίρια της πόλης τότε καταλάβαινες πως βρίσκεσαι αλλού. Η Βιέννη είναι η πιο οικολογική και ανθρώπινη πόλη της Ευρώπης. Συγκρίνοντας την Βιέννη με την Αθήνα είναι σα να συγκρίνεις την Αθήνα με την Κανταχάρ (Αφγανιστάν). Αν και την διασχίζει ο Δούναβης, δεν έχει δώσει μεγάλη σημασία στο ποτάμι όπως έχει κάνει η Βουδαπέστη. Κεντρικό σημείο της πόλης όπου διασταυρώνονται όλοι οι μεγάλοι δρόμοι είναι ο Άγιος Στέφανος. Μία μεγάλη εκκλησία της οποίας το καμπαναριό φαίνεται από πολύ μακριά. Τον όγκο της εκκλησίας τον είχα διαπιστώσει από μία ενδιαφέρουσα ευρωπαϊκή ταινία "Το Κόκκινο Βιολί" όπου η φαίνεται μία πανοραμική εικόνα της πόλης στα μέσα του 18ου αι. Εκεί φαίνεται το μεγαλείο αυτού του κτιρίου. Οι καθολικές εκκλησίες έχουν μία τάση προς τα πάνω σε αντίθεση με τις ορθόδοξες που έχουν μια τάση προς το εμβαδόν. Προχωρόντας στο κέντρο της πόλης από πολλά σημεία μπορείς να δείς το καμπαναριό. Η Βιέννη ως πόλη έχει σεβαστεί την ιστορία της. Ναι μεν υπάρχει το σύγχρονο κομμάτι της με μοντέρνες πολυκατοικίες και κτίρια όμως σε μεγάλο βαθμό έχει αναπαλαιώσει τα παλιά της κτίρια τα οποία είναι αυτά που κερδίζουν τις εντυπώσεις και τον θαυμασμό των επισκεπτών. Το παλάτι της Σίσυς είναι το πιο λιτό παλάτι της Ευρώπης. Μου φάνηκε περίεργο που έχουν δώσει τόσο μεγάλη σημασία σε αυτό κτιριακό συγκρότημα. Εξάλλου στη ξενάγησή μας μέσα στο μουσείο μόνο κουτσομπολίστικα πράγματα μάθαμε κυρίως για την ζωή της βασιλικής οικογένειας. Αν και πλούσια σε ομορφιά η Βιέννη είναι πολύ φθηνή πόλη. Δυστυχώς όμως την είχα επισκεφθεί για μία μέρα μόνο οπότε δε μπορώ να έχω μία πληρέστερη εικόνα για την πόλη αυτή. Η αλήθεια είναι όμως πως με έχει εντυπωσιάσει τόσο που σίγουρα θα ξαναπάω να κάτσω περισσότερες μέρες αυτήν την φορά. Ελπίζω το βιντεάκι να δώσει μια χριστουγεννιάτικη νότα τόσο σε όσους θα μείνουν Αθήνα τις μέρες αυτές όσο και σε όσους θα φύγουν εξωτερικό...

Προκριθήκαμε...

Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ολυμπιακού σήμερα είναι πως για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο Ολυμπιακός συνεχίζει να παίζει στην Ευρώπη και μετά τα Χριστούγεννα. Δεύτερη συνεχόμενη πρόκριση στους 16 του Champions League με μία δύσκολη νίκη 1-0 απέναντι στην Άρσεναλ. Θα μου πείτε πως οι Άγγλοι παίζανε με τα δεύτερα. Μα και μεις δεν είμαστε πλήρης ομάδα. Έχουμε τόσους τραυματίες και τόσα κενά μέσα στην ομάδα. Τώρα είναι η ευκαιρία να ενισχυθεί ο Ολυμπιακός.

Σημερινός σκοπός δεν ήταν μόνο η πρόκριση αλλά και η νίκη. Δεν άξιζε τον κόπο να περάσει ο Ολυμπιακός απόψε με ισοπαλία ή με τύχη (σε περίπτωση που δε θα κέρδιζε η Στάνταρ Λιέγης όπως και έγινε). Τελικά πήραμε το αποτέλεσμα που θέλαμε. Μαζέψαμε από τους ομίλους 10 βαθμούς και συνεχίζουμε το ταξίδι μας. Περιμένουμε πλέον την κλήρωση.

Αξιοσημείωτο είναι πως το σημερινό είναι το πέμπτο παιχνίδι που βλέπω φέτος στο Καραϊσκάκη και μετράω με το σημερινό 5 καθαρές νίκες με συνολικό σκορ 10-0!!!

Επίσης είναι το δεύτερο παιχνίδι που βλέπει ο πατέρας μου στο γήπεδο με αντίπαλο μία αγγλική ομάδα με την προηγούμενη να είναι η Τότεναμ που είχαμε νικήσει πάλι με 1-0 το 1972....

Καλή συνέχεια στον Θρύλο μας....

Ημε Αιπαναστατεις κε Αντηαιξουσσειαστις

...και καλός στην ορθογραφία!

Διαδήλωση στο κέντρο

Το βίντεο τραβήχτηκε την Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009 από το κατάστημα του Metropolis στη γωνία Πανεπιστημίου και Μπενάκη.

Σ' ευχαριστώ, Thank You, Merci, Grazie.....

Χωματερή, η Αθήνα....

Πόσο όμορφα είναι να κάνεις έναν περίπατο στην Ερμού βράδυ δύο βδομάδες πριν από τις γιορτές και να βλέπεις παντού χαρτόκουτες από τα γύρω μαγαζιά, από τις οποίες τις περισσότερες να τις έχει πάρει η βροχή και να τις έχει μετατρέψει σε μία γλίτσα που αν την πατήσεις και είσαι τυχερός απλά θα πέσεις. Τα φρεάτια να έχουν κλείσει από τα σκουπίδια που έχουν παρασυρθεί, οπότε φανταστείτε στην επόμενη νεροποντή τι έχει να γίνει. Και πόσο μάλλον όταν κάνεις έναν περίπατο στο κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας. Εκεί η δυσοσμία αρχίζει να ξεπερνάει να όρια της ανοχής μας. Το αστείο και μπράβο μας γι΄αυτό είναι το γεγονός πως και η Αθήνα δυστυχώς μαζεύει τουρίστες για την περίοδο των γιορτών. Οπότε φανταστείτε τι εικόνα δείχνουμε προς τα έξω. Χέστηκα όμως για το τι θα πουν οι τουρίστες όταν εδώ μπαίνει σε κίνδυνο η δημόσια υγεία. Έχουμε το άγχος για την γρίπη των γουρουνιών τώρα θα χουμε και τον φόβο από τις μολύνσεις των σκουπιδιών. Δεν τα βάζω αυτή τη φορά με τις αρχές. Εξάλλου εκείνοι καταδικάσανε την κινητοποίηση αυτή και ζήτησαν την άμεση διακοπή της... Το θέμα είναι οι απαράδεκτοι εργαζόμενοι που παίζουν πάντα με την υγεία μας και την εικόνα της Ελλάδος στον έξω κόσμο. Προσέξτε δεν καταδικάζω την κάθε κινητοποίηση ή απεργία αλλά κάθε τι που είναι εις βάρος της υγείας μας σε ένα ήδη επιβαρυμένο περιβάλλον. Δεν γίνεται να παίζουν με την υγεία μας. Ποτέ μου δεν έχω γρινιάξει εγκλωβισμένος σε αυτοκίνητο ή λεωφορείο από πορεία, ούτε πρησμένος από τα δακρυγόνα που έχω φάει κατα καιρούς. Όμως δεν δέχομαι αυτήν την κατάντια. Τουλάχιστον εγώ αν και πιστεύω πως πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου καταδικάζω όλη αυτή τη κατάσταση και παροτρίνω την κυβέρνηση να ρθεί να παίξει μαζί μας στην Ερμού ή σε όποιο δρόμο θέλει, ποδοσφαιράκι με κανένα πεταμένο μπουκάλι ή τενεκεδάκι που θα βρούμε άφθονα γύρω μας. Για δοκάρια τέρματος θα βάλουμε κούτες...

Σε μία βδομάδα...

Σε μία βδομάδα θα σας παρουσιάσω ένα βίντεο αφιερωμένο στον φίλο μου τον Γιάννη και τις όμορφες στιγμές που είχαμε περάσει στον στρατό πριν από δύο χρόνια... Περνάει γρήγορα ο καιρός Γιάννη και πίσω δεν ξαναγυρνάει... Αρχίζουμε να το ζούμε αισθητά πλέον αυτό... Ετοιμάσου για ένα βίντεο που το περίμενες καιρό...

Κυριακάτικη συμβουλή...

Μην χάνεις από τα μάτια σου τον άνθρωπο που σου υποδεικνύει τα λάθη σου, σαν να σου φανερώνει κρυμμένο θησαυρό...

Ίσως η βροχή να γλιτώσει τα χειρότερα...

Όμορφο και μελαγχολικό το σημερινό πρωινό. Ξύπνησα με τον ήχο της βροχούλας που έπεφτε έξω. Θα μου πείτε πως όλοι το ζουν αυτό. Άλλο όμως τις καθημερινές που ξυπνάς με βροχή και βλαστημάς που θα βραχείς στην προσπάθειά σου να φτάσεις στη δουλειά και άλλο να ξυπνάς τώρα με ένα χαμόγελο ικανοποίησης και να λες βρέξε όσο θες εγώ σε απολαμβάνω χουζουρεύοντας στο κρεβάτι. Όμως τωρα αγχώνομαι διότι πρέπει να πάω για καφέ και πρέπει να υπολογίσω και την βροχή. Το καλό είναι πως ίσως η βροχή να βοηθήσει να μη γίνουν επεισόδια μεγάλης έκτασης. Πέρσυ μεσολάβησε και ο καλός καιρός που τους εκανε όλους να βγουν στους δρόμους. Πάντως τώρα που γράφω το κείμενο βγαίνει ο ήλιος εδώ. Μα τόσο γκαντέμης ρε γαμώτο;... Ας έρθουμε όμως στο θέμα μας... Χθες είχα δημοσιεύσει στο blog μου ένα βίντεο με ερασιτεχνικές λήψεις από τα περσινά γεγονότα ντύνοντάς της με ένα πολύ δυνατό κομμάτι από Mogwai. Και το αποτέλεσμα τουλάχιστον σε μένα άρεσε διότι υπήρχε ένα τεράστιο δέσιμο μεταξύ μουσικής και εικόνων. Όμως οι χθεσινές λήψεις ήταν άλλων. Σήμερα θα παρουσιάσω τα γεγονότα όπως τα είδα και τα έζησα εγώ και τα αποτύπωσα στον φακό μου. Την πρώτη μου επαφή με τα γεγονότα την είχα στην Θεσσαλονίκη. Και κει τα πράγματα ήταν πολύ έντονα. Μια φοιτητούπολη η οποία είχε ξεσηκωθεί όλη. Κυριακή πρωί κατέβηκα με το λεωφορείο μέχρι την διασταύρωση της Λαγκαδά με την Εγνατία. Πιο πέρα το δρομολόγιο δε συνέχιζε. Περπατούσα προς το κέντρο. Όσο πιο κοντά έφτανα τόσο πιο πολλούς καπνούς, φωτιές, σπασμένες βιτρίνες και κόσμο να τρέχει έβλεπα. Οι αστυνομικοί σαστισμένοι ακόμα είχαν κλειστεί στα τμήματα και δεν βγαίνανε με τίποτα, κυρίως για να μην προκαλέσουν. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα. Βασικά οι κοινωνία τότε ήταν ένα καζάνι που κόχλαζε και περίμενε μια μικρή χαραμάδα για να βγάλει όλη την οργή της. Όλοι ξεσπάσανε στο όνομα ενός νεαρού που δολοφονήθηκε από αστυνομικό αλλά δεν ήταν ο κύριος λόγος που τα διέλυσαν όλα. Εξάλλου αυτό το γεγονός είχε πάρει διεθνή αξία και σημασία. Η εξουσία δολοφονεί τον λαό και αυτή τη φορά κυριολεκτικά. Θα χουμε χειρότερες μέρες είπα και έτσι έγινε... Επέστρεψα Αθήνα. Προσπαθούσα από Λειβαδιά και μετά να πιάσω κάποιον σταθμό να μάθω τις εξελίξεις. Λίγο πριν το Καπανδρίτι άρχισα να ακούω πως καίγεται όλη η Αθήνα. Έφτασα Σταθμό Λαρίσης. Νέκρα στους δρόμους. Ούτε ταξί δεν είχε. Κατέβηκα στο μετρό. Ευτυχώς αυτό λειτουργούσε απλά δεν έκανε στασεις σε Ομόνοια, Πανεπιστήμιο και Σύνταγμα. Προσπαθούσα να φανταστώ τι συνέβαινε ακριβώς από πάνω μου όταν περνούσα από το κέντρο... Ήμουν ακριβώς κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Αθήνας όταν αυτό καιγόταν. Φτάνοντας σπίτι μου είδα τις εικόνες και σοκαρίστηκα. Ζούμε ιστορικές στιγμές, και αυτή τη φορά το έλεγα με ειλικρίνια, αρκεί όμως να αξιοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία που μας δίνετε να αλλάξουμε το καθεστώς. Η γενιά μου δε το πέτυχε... Ελπίζω η νεότερη. Και όμως αν και τα παιδιά το πάλεψαν τελικά παραδόθηκαν. Δεν πετύχαμε τίποτα παρα μόνο να δείξουμε πως είμαστε και μεις πλεον παρον και δε γουστάρουμε να μας δουλεύουν και να μας πετάνε έτσι διότι αν δεν δώσουν την δύναμη στα χέρια των νέων ο κόσμος δε θα προχωρήσει. Διότι εμείς οι νέοι έχουμε τα οράματα, τα όνειρα και τα σχέδια. Οι μεγάλοι στέρεψαν από ιδέες πια... Καιρός λοιπόν να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας... Ο κόσμος μας ανήκει...

Πριν από ένα χρόνο...

Οι μέρες ήταν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης από την προηγούμενη μέρα όταν είχαμε κανονίσει να πάμε με παρέα στον Ελαιώνα να δούμε την συναυλία των Στέρεο Νόβα. Τότε είχαν ξεσηκωθεί όλοι οι αλλοδαποί και καίγανε κάδους και ότι έβρισκαν μπροστά τους. Φυσικά αυτό τα κανάλια δε το έδειξαν. Λες και είμασταν σε μία εμπόλεμη ζώνη προσπερνούσαμε τις εστίες φωτίας και φοβόμασταν για το που θα παρκάρουμε το αμάξι και να μην πάθει τίποτα. Την επομένη είχα ανέβει Θεσσαλονίκη. Ποιός θα περίμενε πως την μεγαλύτερη εξέγερση που έζησε η Ελλάδα μετά το Πολυτεχνείο θα την ζούσα εκεί πάνω. Βγαίνοντας από το σινεμά που πήγα να δω το Rock n Rolla βρήκα την Εγνατία να καίγεται. Δε μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Προς στιγμή νόμιζα πως η ταινία βγήκε στην πραγματικότητα. Γυρνώντας σπίτι έμαθα το γεγονός. Σίγουρα ο καθένας θα θυμάται εκείνη τη μέρα πως αντιλήφθηκε το γεγονός και τι έκανε εκείνη τη στιγμή. Ήταν κάτι αντίστοιχο με άλλα γεγονότα όπως την 11 Σεπτεμβρίου. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Πολλά τραβήχτηκαν σε βίντεο και φωτογραφίες... Σήμερα δημοσιεύω ένα βίντεο από ερασιτεχνικές λήψεις άλλων... Αύριο θα δημοσιεύσω φωτογραφίες που τράβηξα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα τις μέρες εκείνες...

Το Domino πέφτει...

Σκηνή από μία ταινία η οποία είχε προβλέψει τόσο πιστά το μέλλον που έχει γίνει πλέον προφητική και διαχρονική... Το κακό είναι να μη δωθεί η ώθηση να πέσει το πρώτο domino, διότι αν συμβεί θα πέσουν όλα μαζί διαδοχικά και δε θα σταματήσουν αν δεν πέσει και το τελευταίο. Η εξέλιξη αυτή είναι τόσο γρήγορη που δε προλαβαίνεις να πάρεις κανένα μέτρο η προφύλαξη για να σωθείς και να γλιτώσεις τους γύρω σου. Παραμένεις θεατής με το στόμα ανοιχτό να βλέπεις τις συνέπειες του έργου αυτού. Ας απολαύσουμε αυτήν την αλληγορική σκηνή από την ταινίθα Βεντέτα...

Αρχίζει το εκρηκτικό τριήμερο...

Από χθες το βράδυ ξεκίνησαν τα επεισόδια για τα φετινά "Δεκεμβριανά" στην μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου που δολοφονήθηκε πέρσυ. Όπως ανέφερα και χθες το βράδυ η κατάσταση στη Νομική σχολή ήταν τεταμμένη. Μεγάλος αριθμός από ματατζήδες οι οποίοι περιμένανε την ευκαιρία να επιτεθούν στα παιδιά. Και μπορώ να πω πως οι χθεσινοί αντιεξουσιαστές ήταν μικρά παιδιά. Μπορώ να πω και άπειρα βάση της συμπεριφοράς τους. Φεύγοντας άρχισαν να πέφτουν τα δακρυγόνα οπότε τα γλίτωσα. Γυρνώντας μετά την έξοδό μου στο σπίτι αναρωτήθηκα τι έχει να γίνει απόψε το βράδυ. Τα πράγματα δε τα είδα καθόλου καλά. Ναι μεν οι οργανώσεις και οι μαθητές/φοιτητές θέλουν μιά ειρηνική πορεία για να δηλώσουν το δυναμικό παρόν της νεολαίας στην κοινωνία μας όμως είναι πολλοί αυτοί που θα μετατρέψουν την Αθήνα σε καμίνι πάλι. Διαβάζοντας σήμερα το πρωί τις εξελίξεις από blogs έμαθα πως πολλά άδεια μπουκάλια μπύρας μαζί με μπετόνια γεμάτα βενζίνη έχουν μεταφερθεί στο Πολυτεχνείο το οποίο για μία ακόμα φορά θα είναι το ορμητήριο των νέων. Επίσης πάνω από την περιοχή του Ζωγράφου όλο το βράδυ πετούσε ελικόπτερο με τους προβολείς του στραμμένους προς την Πανεπιστημιούπολη όπου και κει υπήρχε μεγάλη κινητικοποίηση. Θα ζήσουμε πάλι τις ίδιες σκηνές πολέμου όπως πέρσυ; Η αλήθεια είναι πως μετά την σύντομη σιωπή θα έρθει η ξαφνική καταιγίδα. Και σίγουρα τα πράγματα θα ναι σχετικά ήρεμα... Από αύριο όμως θα αρχίσει ο πανικός...

Το θέμα είναι να μην βρούμε και μεις τον μπελά μας σαν θεατές των συγκεκριμένων γεγονότων...

Άρχισαν από σήμερα τα "Δεκεμβριανά"....

Ιπποκράτους ώρα 8:30. Φεύγω από το μάθημα των αγγλικών μου. Πάντα έχει ματατζήδες εδώ λόγω των γραφείων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όμως αυτή τη φορά γινόταν ένας πανικός. Περνάω την Σόλωνος και διαπιστώνω πώς είναι κλειστή. Φτάνω Ακαδημίας. Εκεί έχει μαζευτεί πολύς κόσμος ενώ υπάρχει μεγάλη κινητικότητα. Κάτι συμβαίνει. Ο κόσμος είναι στραμμένος προς την Νομική σχολή. Στρίβω και γω να δω τι συμβαίνει. Ομάδες αντιεξουσιαστών έχουν κάνει κατάληψη στον χώρο και τα σπάνε στην Ακαδημίας. Τους έχουν περικυκλωσει τα ματ αλλά εκείνη συνεχίζουν. Ξεκίνησαν τα Δεκεμβριανά σκέφτηκα πολύ πριν την επέτειο από τον θάνατο του μικρού. Πηγαίνω κοντά και τραβάω φωτογραφίες από το κινητό μου. Χώνομαι μαζί με τους αντιεξουσιαστές. Μια παρέα μικρών παιδιών είναι. Κατάλαβα πως είναι ανώριμοι και κάνουν ηλιθιότητες. Και τα ματ έχουν μια απόσταση ασφαλείας μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα. Ωστόσο σήμερα μπήκα εν μέρη στην νοοτροπία του αντιεξουσιαστή. Είναι ο μαζοχισμός. Γουστάρουν να εξιτάρουν τα ματ ώστε να τους κυνηγήσουν. Κατάλαβα πως η υπομονή των ματ λιγοστεύει. Είχα τραβήξει λίγες φώτο οπότε κατέβηκα προς Πανεπιστημίου. Πριν στρίψω από το οφθαλμιατρείο προς Σύνταγμα άκουσα θορύβους. Οι ματατζήδες έριξαν δακρυγόνα και ξεκίνησαν επίθεση προς την Νομική. Άρχισα να απομακρύνομαι χαλαρά καθώς η μάχη φούντωνε από πίσω. Ήθελα να κάτσω κι άλλο αλλά κρατάω δυνάμεις για την Κυριακή που θα κατέβω για φωτογραφίσεις. Φτάνω προς το Άττικα. Όσο απομακρύνομαι από την Νομική τόσο περισσότερο διαπιστώνω την έννοια ζούγκλας για την πόλη. Ενώ σε 500 μέτρα απόσταση γίνεται μία μάχη εδώ ο κόσμος συνεχίζει τα ψώνια του, πίνει τον καφέ του χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Τότε ένιωσα μία ικανοποίηση. Πως εγώ είδα και άλλα πράγματα σήμερα που κατέβηκα στο κέντρο, από σας.

Η αλήθεια είναι πως και γω ξέφυγα από τις εικόνες που είδα και έβγαλα μόλις βρέθηκα με την παρέα μου... Η μέρες που έρχονται είναι δύσκολες.

Μαριζάκι μου από τις φωτογραφίες βλέπεις πως δε μπορούσα να απαντήσω στο τηλέφωνο διότι ήμουν απασχολημένος... Με καλούσε το καθήκον να τις τραβήξω...

Ανατολή...

Είναι όμορφο να ξυπνάω κάθε πρωί και να βλέπω την ανατολή του ήλιου. Μου δίνει χαρά το ξεκίνημα μίας νέας ημέρας και την ελπίδα πως κάποια στιγμή δε θα την βλέπω ξανά μόνος...

Το οχυρό της Μεσογείου

Η Μάλτα ήταν ο τρίτος μου προορισμός στο εξωτερικό πριν από τρία χρόνια. Επίσης ήταν από τις πρώτες μου απόπειρες αποτύπωσης του τοπίου οπότε είναι εμφανής σε αρκετά σημεία η απειρία μου όμως είναι παράλληλα και εμφανής η θέλησή μου να αποκτήσω μία πιο σοβαρή σχέση με το θέμα φωτογραφίας. Η Μάλτα σαν χώρα δε ξεπερνάει την Νάξο. Όμως σου φαίνεται τεράστιο νησί. Πολλά κτίριο πυκνά δομημένα, παραλίες ανύπαρκτες μιάς και όλο το νησί είναι ένας βράχος, ο κόσμος κλασσικοί Άγγλοι. Όχι ιδιαίτερα ευχάριστοι ή φιλικοί, με ένα κόμπλεξ κατωτερότητας για την χώρα τους. Εξάλλου η Μάλτα ώς έθνος μετράει μόνο μία νίκη σε πολέμους το 1565 απέναντι στους Τούρκους και αυτήν την ημερομηνία την έχουν κάνει ακόμα και σε μάρκα μπύρας. Εξάλλου και η έλευση των ιπποτών εδώ ήταν κωμικοτραγικοί. Οι πορεία τους ξεκίνησε από την Ιερουσαλήμ, πήγαν στην Κύπρο. Από κει τους έδιωξαν και πήγαν Ρόδο όπου και κεί πήραν πόδι και εγκαταστάθηκαν τελικά στην Μάλτα. Είναι από μόνοι τους ηττοπαθής λαός. Το ταξίδι μου στο νησί ξεκίνησε με προβλήματα. Έφαγα όλη την Αθήνα χωρίς να βρώ έστω έναν τουριστικό οδηγό για την Μάλτα. Πήρα έναν στα αγγλικά για να φτάσω στο αεροδρόμιο της Μεδίνας και να τον βρώ εκεί στα ελληνικά. Τότε είχαν ακόμα την λίρα ως νόμισμα. Ήταν ακριβή χώρα. Ωστόσο αν θες να φας μαλτέζικη κουζίνα θα απογοητευτείς. Είναι ο λαγός στιφάδο. Πολύ ελληνικό φαγητο... Οπότε την βγάλαμε σε ένα μεξικάνικο, σε ένα αμερικάνικο, σε ένα ελληνικό και σε ένα τούρκικο εστιατόριο όσες μέρες κάτσαμε. Η Μάλτα ως νησί είναι από μόνη της ένα φυσικό και απόρθητο φρούριο, το οποίο όσο σε δυσκολεύει να πας τόσο σε δυσκολεύει να φύγεις. Βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά. Η αλήθεια είναι πως κάποιες μέρες φαίνονταν τα βουνά της Σικελίας στο βάθος. Ένα χαρακτηριστικό που παρατήρησα στους κατοίκους της, κάτι το οποίο έχουν όλοι οι νησιώτες είναι πως κάθονται και αγναντεύουν την θάλασσα, τον ορίζοντα, σαν να μένουν σωματικά εκεί ενώ ψυχικά να φτάνουν πέρα μακριά. Πόσες φορές τους παρατήρησα να κάθονται στα βράχια και τους αποθανάτιζα με την φωτογραφική μου μηχανή. Ίσως αυτό με γοήτευσε στην χώρα αυτή. Ο μυστηριώδης κόσμος της. Συνηθισμένοι νησιώτες. Ξεροκέφαλοι, εγωιστές, ξερόλες αλλά καλοσυνάτοι άνθρωποι και νοσταλγικοί. Όσο για το νησί ας ξεκινήσουμε από την πρωτεύουσα. Η πόλη της Βαλέττα χωρίζεται σε πολλά μέρη, την Βιτοριόζα η οποία πήρε το όνομα της από την νίκη των Μαλτέζων απέναντι στους Τούρκους, την Βαλέττα, την Σλιέμα όπου και εκεί έμενα και την Στ. Τζουλιάν όπου ήταν το αντίστοιχο Γκάζι τους. Η πόλη περπατιέται σχετικά εύκολα. Αναπτύσσεται σε όλη την βόρεια πλευρά του νησιού. Όσο μετακινούμαστε προς δυτικά περνάμε από το παλιό στο νέο κομμάτι της πόλης και καταλήγουμε στον μεγάλο ουρανοξύστη που έχουν δίπλα στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο Hilton. Η ζωή στην πόλη είναι έντονη. Υπάρχει κίνηση μεγάλη ενώ από συγκοινωνία έχουν τα συμπαθητικά κίτρινα λεωφορεία τα οποία είναι διαφορετικά μεταξύ τους και έχουν το καθένα το δικό του όνομα. Δυστυχώς δε πήγα βόλτα με κανένα από αυτά, όμως τα χάζευα κάθε φορά που περνούσαν από το ξενοδοχείο. Η νυχτερινή ζωή ήταν παραδόξως πολύ ζωντανή. Μου έκανε εντύπωση να βλέπω αγγλόφατσες με μεσογειακή συμπεριφορά. Ωστόσο έξησα τα πιό διεθνή γεννέθλιά μου αφού στο μπαρ που τα γιορτάσαμε άκουγα από παντού χρόνια πολλά και happy birthday από πρόσωπα που δε γνώριζα και δε θα ξαναδώ στη ζωή μου. Η επιστροφή μου στην Αθήνα ήταν μία ταλαιπωρία. Ακόμα θυμάμαι έναν φίλο μου που με ακολούθησε ο οποίος κοιμόταν στο μετρό καθώς κατεβαίναμε Σύνταγμα. Σε μία Αθήνα συννεφιασμένη αφήνοντας μια ηλιόλουστη Μάλτα...

Για όσους και όσες αγαπάνε τα γατιά...

Εγώ το αφιερώνω στην Ναταλία και στον γάτο της που κοιμάται περίεργα...

Σούρουπο...

Γύρισα κουρασμένος σπίτι μετά από πολύωρο τρέξιμο, με ένα χαμόγελο όμως στα χείλη. Από το πρωί έχω ένα περίεργο προαίσθημα. Άλλες φορές φαίνεται σκοτεινό και με τρομάζει, και άλλες με κάνει να χαμογελάω χωρίς λόγο. Κάτι θα μου συμβεί το πιστεύω. Τηλεφώνημα θα ναι αυτο; Ξαφνική επίσκεψη; Τυχαία συνάντηση; Κάποια είδηση από το νησί; Όλα στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μου και μου αυξάνουν τον πονοκέφαλο. Φτάνω στο σταθμό. Ανεβαίνω από τις κυλιόμενες για να βγώ στον κεντρικό δρόμο και να περπατήσω ώς το σπίτι. Τότε την είδα. Περίμενε το λεωφορείο σε μία στάση. Ήταν μόνη της και με μεγάλο ενθουσιασμό προσπαθούσε να φωτογραφίσει κάτι που φαινόταν ψηλά και πίσω μου. Το φεγγάρι σκέφτηκα. Σήμερα στην δουλειά μου πε ένας φίλος που έχουμε πανσέληνο σήμερα. Δε γύρισα να το κοιτάξω. Στάθηκα και την έβγαλα φωτογραφία με το κινητό μου. Με είδε. Χαμογέλασα διότι την έβγαλα πολύ όμορφα. Με κοιτούσε επίμονα. Ο δρόμος μου περνούσε από δίπλα της οπότε κινήθηκα προς το μέρος της. Συνέχισε να με κοιτάζει. Δε το παιξα αδιάφορος, την κοιτούσα και γω. Φτάνοντας κοντά της με ρώτησε αν την φωτογράφισα. Της απάντησα θετικά. Ο λόγος; με ρώτησε. Μου άρεσε η προσπάθειά σου να αποθανατήσεις το φεγγάρι, της απάντησα ψύχραιμα. Και γιατί δεν έβγαλες και συ το φεγγάρι; με ξαναρώτησε. Το χω βγάλει αρκετές φορές της απάντησα και χαμογέλασα. Τότε μου χαμογέλασε και κείνη... Σαν να έκλεψε το φως του φεγγαριού απόψε...

Καλό μήνα

Παράξενο ξύπνημα το σημερινό με περίεργη διάθεση. Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Έμπαινε ένα περίεργο κόκκινο χρώμα. Σηκώθηκα να πάω για την δουλειά. Πρώτη μέρα του Δεκέμβρη η σημερινή. Βγαίνοντας από το σπίτι παρατήρησα μία πρωτόγνωρη ησυχία. Αν και καθυστερημένος στην δουλειά, δεν έβλεπα την κίνηση των άλλων ημερών. Ωστόσο το κόκκινο χρώμα στον ουρανό εξακολουθούσε να υπάρχει. Σου δημιουργούσε μία άλλη αίσθηση. Αρκετά ονειρική. Τότε διαπίστωσα πως βρισκόμουν σε μία κατάσταση νιρβάνα. Η μετακίνησή μου ήταν αθόρυβη. Το οπτικό μου πεδίο μικρό. Κοιτούσα μόνο μπροστά ενώ ο κόσμος περνούσε από δίπλα μου σαν σκιά. Υπήρχε ένα κλίμα προσμονής. Ίσως των γιορτών μιας και κοντεύουν οπότε ο κόσμος πέφτει σε μία προσωρινή χειμέρια νάρκη μέχρι να ρθουν οι μέρες αυτές. Έτσι ακριβώς ήμουν και γω. Πλέον μετράω μέρες διότι από τα μέσα του μηνός εως το τέλος θα το γιορτάζω και αυτό κάνει την προσμονή μου ακόμα μεγαλύτερη. Ο χρόνος πως μετριέται όμως. Το ρολόι έχει γίνει βαρετό. Το κοιτάμε για να φύγουμε από την δουλειά ή το μάθημα. Πως μετράμε όμως τον χρόνο πριν από ένα μεγάλο ταξίδι. Φυσικά με τη μουσική. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν αυτόν τον μήνα με ένα πολύ όμορφο τραγούδι από μία παλιά διαφήμιση ποτού. Ίσως το ρολόι πιάνου που ξεκινάει στην αρχή να ναι το ρολόι που θα με συντροφεύει μέχρι το ταξίδι...

Καλό μήνα λοιπόν!

Τσαγκαροδευτέρα...

Μετά από ένα γεμάτο σαββατοκύριακο που ολοκληρώθηκε με τον θρίαμβο του Ολυμπιακού σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ ξεκινάει μια νέα βδομάδα και παράλληλα τελειώνει ένας μήνας μεταβατικός. Πλέον νιώθω τον εαυτό μου πιό δημιουργικό, πιό φιλόδοξο και πιο θετικό. Νιώθω να ανοίγουν νέοι ορίζοντες μπροστά μου και το ότι κάποια σχέδια μου και όνειρα μου πραγματοποιούνται αυτό μου δίνει τη δύναμη στο να συνεχίζω να κυνηγάω αυτό που θέλω. Σήμερα στο μάθημα του video art είχαμε μία εργασία. Την έκανα ως συνήθως τελευταία στιγμή. Το αποτέλεσμα άρεσε τόσο σε μένα όσο και στα παιδιά όμως όπως είπε και η καθηγήτρια ήμουν εκτός θέματος. Δε πειράζει. Μεράκι να υπάρχει και έμπνευση. Ας απολαύσουμε την δημιουργία μου αυτή.

Το αφιερώνω στην Μαρίζα που θέλει πάρα πολύ να το δει...

Η ατμόσφαιρα μέσα στο γήπεδο...

Επεισόδια έξω από το Καραϊσκάκη...

Φωτογραφίες και βίντεο από τα χθεσινά επεισόδια μεταξύ φιλάθλων του Ολυμπιακού και ματατζήδων...

Να ποιός είναι το αφεντικό σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο...

Οποτε αρχίζει να μιλάει και τα φλυαρεί ο βάζελος, ο Ολυμπιακός είναι εκεί για να του κλείνει το στόμα. Για πρώτη φορά ήμουν μέσα στο γήπεδο σε αγώνα μεταξύ Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού και έτυχε να δώ με τους φίλους μου ένα από τα καλύτερα παιχνίδια μεταξύ των αιωνίων τα τελευταία χρόνια. Όπως κάθε ντέρμπυ έτσι και σ' αυτό υπήρξαν επεισόδια τα οποία τα χω καταγράψει σε βίντεο και θα τα παρουσιάσω αύριο από δω μέσα. Επίσης ήταν πρώτη φορά στη ζωή μου που μπήκα τσάμπα στο γήπεδο στην Θύρα 4. Τα μέτρα ήταν χαλαρά και μάλλον έγινε επίτηδες αυτό για να μετατραπεί το γήπεδο σε καμίνι. Ωστόσο άργησε η αποστολή του Παναθηναϊκού και άναψαν τα αίματα πολύ εύκολα. Εξάλλου φάνηκε αυτό και μέσα στο γήπεδο. Το θέμα είναι πως ο Ολυμπιακός βγήκε θριαμβευτής σε ένα παιχνίδι που θα έπρεπε να χε λήξει με μεγαλύτερο σκορ. Όμως και το 2-0 είναι μία καθαρή νίκη ώστε να μην μιλάνε οι βάζελοι. Όσο για την διαιτησία δε θέλω να γκρινιάξω όπως κάνουν οι άλλοι, όμως πρέπει να πώ πως ήταν απαράδεκτη. Όμως περάσαμε πρώτοι ξανά στο πρωτάθλημα. Όπως έγινε και στο μπάσκετ όπου κερδίσαμε και εκεί σχετικά εύκολα και με μία μεγάλη διαφορά και ας είχαμε και κεί μια αρνητική διαιτησία. Τελικά φέτος ο Ολυμπιακός έχει άστρο... Με τόσα προβλήματα και συγκυρίες εις βάρος του και όμως όχι μόνο πρωταγωνιστεί αλλά είναι και πρώτος...
Αύριο θα δημοσιεύσω βίντεο και φωτογραφίες από τα επεισόδια, τον αγώνα και τους πανηγυρισμούς της μεγάλης νίκης. Μια ιστορική μέρα πέρασε...

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009
Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 2 - 0
Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 87 - 76

Για την επόμενη Κυριακή...

Μη χάσετε την επόμενη Κυριακή ένα βίντεο που ετοίμασα για τον ένα χρόνο από την δολοφονία του Αλέξη και των επεισοδίων που έζησα και φωτογράφησα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα...

Οι μανάδες των μαχών...

Καλημέρα παίδες... Μία ακόμα Κυριακή ήρθε με πολύ γεμάτο πρόγραμμα... Και αυτό διότι έχουμε όχι μία ούτε δύο αλλά τέσσερις μεγάλες μάχες. Και έχουμε και λέμε, η πρώτη που μας αφορά είναι το ποδοσφαιρικό και το μπασκετικό ντέρμπυ μεταξύ των δύο αιωνίων Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Έχουμε το κλασσικό ντέρμπυ στην Ισπανία με την Μπαρτσελόνα και την Ρεάλ Μαδρίτης και μη ξεχνάμε πως σήμερα κοντραρίζονται η Ντόρα Μπακογιάννη με τον Αντώνη Σαμαρά. Δε θα τις αναλύσω όλες τις μάχες παρά μόνο μία. Και δεν είναι άλλη από το κλασσικό παιχνίδι στο Κάμπ Νού μεταξύ Μπάρτσα και Ρεαλ.

Κάθε ντέρμπυ που σέβεται τον εαυτό του έχει και την δικιά του ιστορία που την φυλάει καλά για τους νεότερους οπαδούς του. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά λοιπόν:

1. 1899 ιδρύθηκε η Μπαρτσελόνα, τρία χρόνια πριν γεννηθεί η Ρεάλ. Από το 1957 οι Καταλανοί αγωνίζονται στο Καμπ Νού το μεγαλύτερο γήπεδο της Ευρώπης (98.772 θέσεις). Στην εξέδρα αναγράφεται "Mes que un club", Κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος...
2. 52 φορές έχουν αναμετρηθεί οι δύο αντίπαλοι για το πρωτάθλημα της Ισπανίας στη Βαρκελώνη. Η Μπαρτσελόνα έχει τη μερίδα του λέοντος στις νίκες με 38, ενώ η Ρεάλ μετρά μόλις 12. Άλλες τόσες αναμετρήσεις έχουν λήξει χωρίς νικητή.
3. 11-1 ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση ήττα της Μπαρτσελόνα από την Ρεαλ το 1943 σε επαναληπτικό του Κυπέλλου Ισπανίας. Οι φήμες λένε ότι πριν από το ματς της Μαδρίτης στα αποδυτήρια της Μπάρτσα βρέθηκαν άνθρωποι του Φράνκο που είπαν δύο λογάκια στους παίκτες της.
4. 20 χρόνια μετά την αρπαγή του Ντι Στέφανο, η Μπαρτσελόνα έκανε ρελάνς με την απόκτηση του Γιόχαν Κρόιφ. Ο σπουδαίος Ολλανδός ποδοσφαιριστής είχε σημαντική πρόταση από την Ρεάλ, αλλά έπειτα από παρέμβαση της Τράπεζας της Καταλονίας (Banca Catalana) η προσφορά της Μπάρτσα ήταν αντπέρβλητη και έτσι ο παίκτης μετακόμισε στην Βαρκελώνη. Μάλιστα την αγάπησε τόσο που ονόμασε τον γιό του Τζόρντι, το πλέον κλασικό όνομα της πόλης.
5. 25,7 % είναι το ποσοστό των υποστηρικτών της Μπαρτσελόνα στην Ισπανία, σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Εθνικών Ερευνών. Πρώτη δύναμη στην χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου είναι η Ρεάλ Μαδρίτης με 32,8%.

Μετά από αυτές τις λίγες πληροφορίες που βρήκα να σας παρουσιάσω για το αποψινό ντέρμπυ ας απολαύσουμε και μεις το δικό μας μεταξύ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Δε τα βάφω μαύρα στο θέμα θεάματος γιατί είναι ακόμα πρόσφατο το ντέρμπυ στο τελικό Κυπέλλου μεταξύ του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ όπου απολαύσαμε όλοι μας ένα σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα θέαμα... Όσο για το πολιτικό θέμα ουδέν λόγος. Ας βγάλουν τα μάτια τους μόνοι τους... Καλό απόγευμα λοιπόν...

Τέλος θα θελα να αναφέρω πως η Χίος επιτέλους επέστρεψε στις νίκες ξανά νικώντας το Π. Φάληρο 7 - 6 στο Ιωνικό κολυβητήριο του νησιού και ανέβηκε στην τέταρτη θέση. Έχει χάσει όμως πολύτιμους βαθμούς από την Λάρισα και τον Ποσειδώνα Ιλισίων. Συνεχίζουμε όμως...

Νέα Βαβέλ...

Εμείς το λέγαμε, ή καλύτερα το τραγουδούσαμε κάποτε... Είναι κακό να χτίζεις στην άμμο παλάτια... Αλλά κανείς δεν μας άκουγε. Και ποιοί είμαστε τελικά εμείς ώστε να γυρίσουν οι ισχυροί να μας ακούσουν; Έλα όμως τώρα που τελικά βγήκαμε αληθινοί. Και τώρα οι Άραβες τρέχουν και δε προλαβαίνουν. Εξάλλου το θράσος τους είχε ξεπεράσει τα όρια. Τόσα λεφτά πεταμένα για ανούσια πράγματα. Φτιάξανε ολόκληρο χιονοδρομικό κέντρο στη μέση της ερήμου, λες και ο κάθε Ευρωπαίος που έχει τις Άλπεις και ο κάθε Αμερικάνος που έχει τα Βραχώδη Όρη θα πάει εκεί να κάνει σκί, μη μου πεις πως θα το προτιμήσει ο Άραβας διότι και αυτοί σε Ελβετία και Αυστρία πάνε. Χτίζουν νησάκια σε σχήμα φοίνικα και παγκόσμιου χάρτη. Το κιτσαριό σε όλο του το μεγαλείο. Είχα παρακολουθήσει μία εκπομπή στον ΣΚΑΪ όπου αναφέρανε τα τεχνικά και οικονομικά προβλήματα αυτής της δημιουργίας. Από τότε χτυπούσαν το καμπανάκι. Από την άλλη έφτιαχναν τεράστιους ουρανοξύστες. Τι πιστεύαν; Πως θα γίνονταν το νέο παγκόσμιο εμπορικό κέντρο; Νομίζανε πως οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι Αμερικάνοι θα τους αφήνανε; Δε λέω καλά έκαναν και επένδυαν τα λεφτά τους στην χώρα τους και όχι αλλού αλλά έπρεπε όλα να γίνουν μέχρι ένα όριο. Τα τεράστια ξενοδοχείο. Η αλήθεια είναι πως πέτυχαν στην αρχή. Πολύ κόσμος πήγε για να ζήσει αυτό τον καινούργιο, τον ανανεωμένο και κοντινό προορισμό. Δε πέτυχε όμως διότι δεν ήταν κάτι διαχρονικό. Ο κόσμος δε κάνει ταξίδια μόνο για διασκέδαση αλλά και για να αποκομήσει κάτι από τους προορισμούς του. Το Ντουμπάι τι άλλο προσέφερε; Ο κόσμος πήγε, ξαναπήγε και βαρέθηκε. Άσε και το οικονομικό κόστος το οποίο ήταν μεγάλο. Δυστυχώς όλο αυτό το εγχείρημα απέτυχε. Και εκεί που γίνονται προσπάθειες να βελτιωθεί πάλι η οικονομία, ανοίχτηκε και ένα νέο μέτωπο μετά το Αμερικανικό και το Ευρωπαϊκό. Το κακό είναι πως οι τελευταίες επιχειρίσεις που ακόμα λειτουργούσαν κανονικά στον δυτικό κόσμο βασίζονταν στο Ντουμπάι. Με το πάγωμα των εργασιών εκεί θα ξεκινήσει ένα νέο ντόμινο κατάρρευσης επιχειρήσεων. Τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο σκούρα, το μέλλον αρχίζει να σκοτεινιάζει. Πλέον τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά. Εγώ σαν σύμβολο της όλης αυτής κατάστασης παρουσιάζω τον ημιτελή πύργο τους. Κάτι αντίστοιχο με τον Πύργο της Βαβέλ. Τότε ο κόσμος προσπάθησε να φτάσει και να νικήσει τον Θεό και εκείνος τους έκανε να μιλάνε με διαφορετικές γλώσσες και έτσι να μην μπορούν να συνεχίσουν το έργο τους. Σήμερα ο κόσμος με την νέα προσπάθεια που έκανε να κερδίσει και να κάνει δικό του τον νέο Θεό (το Κεφάλαιο) απέτυχε για μία ακόμα φορά και αυτή τη φορά σαν όπλο του ο νέος Θεός χρησιμοποίησε το χρήμα... Έτσι και οι μύθοι όπως η ιστορία και η ζωή ακόμα κάνουν κύκλους. Δυστυχώς δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας...

Το είδα και αυτό

Τι πανικός, τι λατρεία; Μα καλά πως γίνεται όλοι να χουν λατρέψει την ταινία αυτή και γω να χω αποστασιοποιηθεί; Δεν είχα σκοπό να δω αυτή τη ταινία διότι πίστευα πως θα την βρω πολύ ηλίθια. Όμως όταν άκουγα από άτομα που εμπιστεύομαι στο θέμα σινεμά να μου λένε πως είναι τέλεια πήρα την απόφαση μαζί με ένα φιλικό ζευγάρι που δε το χε δει και κείνο, να την κατεβάσουμε την ταίνια από το ίντερνετ και να την δούμε και μείς επιτέλους. Στο βίντεο κλάμπ ούτε λόγος. Τώρα με την επιτυχία της συνέχειας συνέχεια το dvd είναι νοικιασμένος. Καθόμαστε λοιπόν να το δούμε. Για καλή μας τύχη η ταινία κόλλησε στο 20 λεπτό. Οπότε ψάξαμε να την κατεβάσουμε από κάπου αλλού. Παράλληλα κάνοντας ζάπινγκ πέσαμε σε μία τέλεια αντιπολεμική ταίνια στο Σινέ +plus, την Σερβική No Man's Land. Αυτή τη ταινία την αντιπαθούσα διότι είχε πάρει το όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας από την Αμελί. Την είχα ξαναδεί πριν χρόνια για να δω για ποιό λόγο το κέρδισε. Η ταινία είναι υπέροχη. Περνάει υπέροχα μηνύματα σε κάθε της λεπτό και σκηνή, οι ερμηνείες των ερασιτεχνών ηθοποιών είναι κάτι παραπάνω από αληθοφανείς, τα πλάνα είναι πολύ καλά καρδαρισμένα που σου δείχνουν όλο το μέγεθος (κυρίως συναισθηματικό) της κατάστασης ενός εμφυλίου πολέμου, ενώ ένα πράγμα που πετυχαίνει σε σχέση με άλλες ταινίες είναι πως δεν βαριέσαι να την ξαναδείς διότι δε κάνει πουθενά κοιλιά και ως ταινία είναι μικρής διάρκειας, δεν έχει βάλει ο σκηνοθέτης παραπανίσια θέματα που κουράζουν τον θεατή. Αφού την είδαμε την ταινία αυτή ξαναγυρίσαμε στο Λυκόφως να το δούμε επιτέλους και αυτό το "αριστούργημα" μιάς και το κατεβάσαμε από καλύτερο site. Να πω όλη την αλήθεια; Απαράδεκτη ταινία, αδιάφορη, βαρετή, με κλισέ ατάκες και διαλόγους που μόνο χασμουρητά φέρνουν, με ένα ζευγάρι τελείως ξενέρωτο και ψεύτικο (δεν ένιωσα ούτε μία στιγμή την αίσθηση πως αυτοί οι δύο είναι ερωτευμένοι), με δράση ανύπαρκτη, χωρίς θέμα και ουσία, βασικά μία ταινία που δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος. Τελείωσε και έμενες με το ερωτημάτικο και τώρα τι έγινε; Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω τον ντόρο. Και πες τα μικρά παιδάκια ενθουσιάζονται με αντίστοιχες ταινίες. Κάποιοι μαντράχαλοι και φίλες μου που λατρεύουν ευρωπαϊκό σινεμά πως ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ;... Τι του βρήκαν;... Θα θελα πολύ να ακούσω την άποψη τους τώρα που είδα και γω την ταινία και να μου πουν τι τους άρεσε. Εγώ μία ατάκα θα κρατήσω που είπε ο Νίκος χθες, "Γιώργο αν μου έβαζες να επιλέξω μία από τις δύο ταινίες που είδαμε τώρα πριν τις δούμε θα διάλεγα χωρίς σκέψη το λυκόφως διότι στην άλλη θα με χαλούσε η σλάβικη γλώσσα και δε θα την εμπιστευόμουν ως καλή. Μπορεί να την έβλεπα στην τηλεόραση και να την προσπερνούσα. Όμως αυτή η ταινία με ενθουσίασε, έμεινα άφωνος, δεν έχω δει αντίστοιχη αντιπολεμική ταινία. Κρίμα που δε τους δίνουμε την ευκαιρία που τους αξίζουν¨

Πράγματι Νίκο δε δίνουμε την ευκαιρία που αξίζει σε αυτές τις ταινίες να μας αποδείξουν πόσο καλύτερες είναι και χασμουριόμαστε με τα ίδια και τα ίδια που μας πασάρουν από την Αμερική. Πόσο ακόμα θα είμαστε έτσι; Δε θα ξυπνήσουμε επιτέλους μιά φορά και θα απαιτήσουμε επιτέλους την ποιότητα στη ζωή μας;...

Ένα έχω να πώ... Στην χθεσινή ξαφνική αναμέτρηση το αποτέλεσμα ήταν το εξής Αμερική - Ευρώπη (Βαλκάνια) διπλό....

Χρόνια πολλά αδελφέ...

Απογευματινή απόδραση στο κέντρος της Αθήνας...

Τι πιο όμορφο από το πουθενά να σου προτείνει μία γλυκιά φωνή να επισκεφθείτε παρέα το Μουσείο Μπενάκη. Χωρίς να αναρωτηθείς τις εκθέσεις αυτού του καιρού να απαντάς θετικά μόνο και μόνο για να σαι μαζί της. Και το πιο όμορφο να στε μαζί μόνοι σας σε ένα ολόκληρο μουσείο και να νιώθετε τόσο οικεία με τα εκθέματα, να παίζετε μαζί τους, να βγαίνετε συνέχεια φωτογραφίες και να πειραματίζεστε με αυτές και να διαπιστώνεις πως όσο πιο χαλαρός είσαι με τον φακό τόσο πιο όμορφα αποτυπώνεσαι στην εικόνα. Να είσαι ώρες ατελείωτες όρθιος και να γυρνάς από δω και απο κεί αλλά να μην γρινιάζεις πως σε πονάνε τα πόδια σου διότι αισθάνεσαι ξανά γεματός και νιώθεις μια υπέροχη ομορφιά. Στον ημιόροφο να σταματάτε και να βλέπετε τον ήλιο που χάνετε πλέον στον ορίζοντα συλλογιζόμενοι πως μία όμορφη μέρα πέρασε... Και αυτό σου δίνει χαρά, σου δίνει ελπίδα και σιγά σιγά ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς ψηλά άφοβα και ασφαλή. Σήμερα κέρδισα πολλά. Άλλα το καλύτερο είναι η απόλαυση μιας ξεχωριστής μέρας δίνοντας της ακόμα μεγαλύτερη αξία από την στιγμή που διαπιστώνεις πως θα περάσεις μία ακόμα μονότονη καθημερινότητα. Το καλό σου ρχεται τελικά από κει που δε το περιμένεις. Σύντομα θα δείξω φωτογραφίες από τα όμορφα εκθέματα αρκεί πρώτα να τις επεξεργαστώ και να της ετοιμάσω για παρουσίαση...
Ένα πράγμα θέλω να πω....
Σ' ευχαριστώ...

Κάτι μαγειρεύεται αυτές τις μέρες...

Αυτές τις μέρες τρέχουν πολλά στο μυαλό μου. Οι ρυθμοί έχουν γίνει πιο έντονοι ενώ ο ελεύθερος χρόνος όλο και μειώνεται. Κάποτε διάβαζα ένα λογοτεχνικό βιβλίο τον μήνα ενώ τώρα μου διαρκεί παραπάνω. Όμως κάτι τρέχει... Κάτι συμβαίνει... Έχω βάλει τρείς στόχους στην ζωή μου αυτόν τον καιρό. Ο ένας έχει ήδη υλοποιηθεί αλλά περιμένω την κατάλληλη ημερομηνία για να τον δημοσιεύσω. Ο άλλος στόχος είναι ένα project το οποίο θα ναι καθαρά ομαδικό. Ήδη έχω συνεννοηθεί με κάποια φιλαράκια μου και άτομα του χώρου τα οποία είναι σύμφωνα και περιμένω μια συνάντηση μαζί τους για να θέσουμε ένα σχεδιάγραμμα και κάποιους κανόνες. Οπότε σύντομα θα έχουμε την δημοσίευση αυτού του project μέσα από το blog μου καθώς και τους τρόπους που μπορεί να συμμετέχει ο καθένας. Τρίτος στόχος είναι η υλοποίηση του πρώτου μου ευρωπαϊκού road trip με πολύ καλή και ενδιαφέρουσα παρέα. Η αφετηρία και το τέλος είναι ήδη κανονισμένα αφού έχουν κλειστεί μέρες τώρα τα εισητήρια. Το θέμα είναι η διαδρομή που θα πάρουμε. Το ωραίο είναι πως επιτέλους θα επισκεφθώ μια πόλη που έχω ερωτευτεί, που την έχω ονειρευτεί πολλές φορές και σίγουρα θα την επισκεφθώ ξανά και ξανά στο μέλλον. Ένα μόνο θα πω για να σας βοηθήσω. Τι πιο όμορφο να κάθεσαι σε μία καφετέρια στις όχθες του Σικουάνα μία ηλίολουστη μέρα και πίνοντας καφέ να διαβάζεις ένα βιβλίο, μία εφημερίδα ή να χεις μια όμορφη παρέα και να απολαμβάνεις την ομορφιά που σου προσφέρει απλόχερα ο τόπος αυτός...

Περισσότερα με τον καιρό...

Πετυχημένη διαφήμιση

Όλοι όσοι είδαμε την νέα διαφήμιση της cosmote με τους φαντάρους στο απόμακρο φυλάκειο θα θυμηθήκαμε την θητεία μας και το άγχος μας με την επικοινωνία. Σε μένα μου ήρθαν εικόνες που της είχα σχεδόν ξεχάσει. Αν και τώρα που τις αναπολώ μου φαίνονται σαν να γιναν χθες. Σε ένα φυλάκειο της Χίου όπου ήμουν στο οποίο για να μπορέσω να μιλήσω με την κοπέλα μου πήγαινα σε ένα σημείο που το χτυπούσε όλη μέρα ο αέρας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χοροπηδάω γιατί κρύωνα κάτι το οποίο φαινόταν στα σκασμένα χείλη μου και στις πληγές που είχαν τα δάχτυλά μου από το κρύο. Το βράδυ στο ίδιο σημείο ήταν τρομακτικά διότι υπήρχε πίσσα σκοτάδι και όσο να ναι αγριεύεσαι στη μέση του πουθενά. Οι συνθήκες ήταν τέτοιες που σε άλλες περιπτώσεις όπως τώρα που είμαστε πολίτες ούτε καν θα σκεφτόμασταν να μιλήσουμε στο κινητό αφού το μυαλό μας θα ήταν στην επιβίωση. Κι όμως τότε τα αντιμετωπίζαμε όλα. Βασικά δε τους δίναμε καν σημασία διότι λίγο να ακούσεις την φωνή της κοπέλας σου αλλά ακόμα και φίλων και συγγενών σου αρκούσε ώστε να νιώσεις όμορφα, να νιώθεις πως δεν είσαι ξεχασμένος και αποκομμένος στην ερημιά και πως υπάρχουν άνθρωποι που σε σκέφτονται και είναι δίπλα σου. Και η αλήθεια είναι πως όλοι με στηρίξανε εκείνη την περίοδο κα με βοήθησαν πολύ...

Οπότε αυτή η διαφήμιση μόνο καλές αναμνήσεις μπορεί να σου φέρει από το στρατό...

Στο χέρι μας είναι πια...

Με πολύ καλή άμυνα ο Ολυμπιακός κατάφερε να πάρει τον πολύτιμο βαθμό της ισοπαλίας με την Άλκμααρ στην Ολλανδία κάτι που αύξησε την διαφορά μας με την Στάνταρ Λιέγης στους 3 βαθμούς και έτσι με μία ισοπαλία με την Άρσεναλ στο Καραϊσκάκη περνάμε στην επόμενη φάση του Champion League. Ο Ολυμπιακός έφτασε κοντά στη νίκη όμως δε τα κατάφερε. Ωστόσο αυτό δε μας απογοητεύει αφού αυτό που θέλαμε να πετύχουμε το καταφέραμε... Επόμενο ραντεβού στο Καραϊσκάκη με τους Άγγλους...

Ιστορικές στιγμές...

Η ερωτική χημεία μεταξύ Γιώργου και Στάθη σε όλο της το μεγαλείο την Παρασκευή το βράδυ στο Όνομα του Ρόδου.

Αχ αυτό το όνομα...

Καλημέρα παιδιά... Ένα πράγμα που έχω βαρεθεί πάνω μου είναι το όνομα μου. Είναι τόσο κοινότυπο που κάθε μέρα θα το ακούσεις τουλάχιστον εκατό φορές. Εξάλλου και ο πρωθυπουργός μας λέγεται Γιώργος. Στην ομάδα πόλο της Χίου από τα 14 άτομα οι 8 λεγόμασταν Γιώργηδες όπως και ο προπονητής μας. Ευτυχώς στο στρατό είχε έξαρση το όνομα Γιάννης και έτσι για πρώτη φορά στη ζωή μου μόλις ακουγόταν το όνομα Γιώργος γυρνούσα με την πρώτη διότι ήμουν σίγουρος πως εμένα φώναζαν. Συνέχεια αναρωτιόμουν πόσοι Γιώργηδες υπάρχουν τελικά. Ευτυχώς που το περιοδικό Εικόνες του Έθνους της Κυριακής άκουσε την απορία μου και στην τελευταία σελίδα με τις στατιστικές έβαλε αυτό το ερώτημα με τα αντίστοιχα αποτελέσματα:

Τα πιο συνηθισμένα αντρικά ελληνικά ονόματα με εκατοστιαίο ποσοστό:

1. Γιώργος 11,1% (και λίγο βάζει πιστεύω)
2. Γιάννης 8,55%
3. Κώστας 7,97%
4. Δημήτρης 7,65%
5. Νίκος 6,93%
6. Παναγιώτης 4,91%
7. Βασίλης 3,6%
8. Χρήστος 3,56%
9. Θανάσης 2,43%
10. Μιχάλης 2,27%
11. Βαγγέλης 1,98%
12. Σπύρος 1,97%
13. Αντώνης 1,87%
14. Αναστάσης 1,64%
15. Θόδωρος 1,57%
16. Ανδρέας 1,54%

Σημείωση 1: Το 47% των Ελλήνων έχει τα πρώτα έξι ονόματα.

Σημείωση 2: Στο υπόλοιπο 53% εμφανίζεται μία ποικιλία με πάνω από 500 ονόματα τα οποία τα 120 είναι αρχαιοελληνικά.

Χαμένες πατρίδες...

Όλοι έχουμε μία δεύτερη πατρίδα. Η δικιά μου είναι τόσο κόντα τόσο σε θέμα απόστασης όσο και σε θέμα χρόνου. Εξάλλου ήμουν ήδη ώριμος όταν η πρόγιαγιά μου πέθανε αλλά μου είχε πει ήδη αρκετές ιστορίες από τα παιδικά της χρόνια στη Σμύρνη. Της είχα υποσχεθεί όσο ήταν ακόμα ζωντανή πως θα πάω στη Σμύρνη και θα της φέρω ότι μου ζητήσει. Εκείνη μου χαμογελούσε. Δε καταλάβαινα τον λόγο που αντιδρούσε έτσι. Ίσως να μην ήθελε, ίσως να την πονούσε η ιδέα πως θα της έφερνα κάτι από τον τόπο της που η ίδια δε ξαναπήγε. Η πρόγιαγιά μου πέθανε τον Μάιο του 2006. Το ίδιο καλοκαίρι αποφάσισα να περάσω απέναντι. Η πρώτη φορά ήταν για μία μέρα πήγαινε έλα. Ήταν πράγματι συγκινητικά, πέρασα από την πλατεία με το ρολόι όπου μου λεγε η γιαγιά μου πως κατέβαινε από τον Μπουρνόβα εκεί με τους γονείς τις για να πάρουν προϊόντα από τους εμπόρους που έρχονταν από τα βάθη της Ασίας με τις καμήλες τους. Το είχα δει το ρολόι σε φωτογραφίες, μου λεγε η γιαγιά μου πως ήταν τεράστιο, πανύψηλο και όποτε πήγαινε εκεί αντί να βοηθήσει τους γονείς της καθόταν και το χάζευε ή πείραζε τις καμήλες. Δε μπορώ να φανταστώ την πρόγιαγιά μου κοριτσάκι να παίζει. Όμως ο τρόπος που μου τα λεγε μου δημιουργούσε μία λεπτομερέστατη εικόνα που όμως είχε πάντα ένα κενό, την γιαγιά μου. Όσες φορές έχω πάει το πούλμαν μας πήγαινε βόλτα μέχρι το Κορδελιό. Περνάμε πρώτα από Μπουρνόβα όπου εκεί βρίσκεται και το γήπεδο του Πανιωνίου. Τεράστιο γήπεδο για την εποχή του, και τόσο σύγχρονο που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Ο Μπουρνόβας από αριστοκρατική περιοχή της Σμύρνης έχει μετατραπεί σε βιομηχανική περιοχή και σε χαμηλής ποιότητας συνοικία. Αντιθέτως το Κορδελιό το οποίο ήταν το μόνο μέρος της πόλης που δε καταστράφηκε έχει κρατήσει στοιχεία της ελληνικής εποχής. Υπάρχουν ακόμα σπίτια από κείνη τη περίοδο καλοδιατηρημένα τα οποία τα αποκαλούν ελληνικά σπίτια ή χιώτικα. Φέτος που πέρασα και με καραβάκι Κορδελιό στάθηκα λίγο στην προκυμαία και έβλεπα στο βάθος την Σμύρνη με τα κάστρα της. Μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από την καταστροφή. Αμέσως έστρεψα το κεφάλι μου από την άλλη μεριά. Δε θέλω να τα σκέφτομαι αυτα. Η Σμύρνη είναι μια υπέροχη πόλη. Σωστά την αποκαλούν το Παρίσι της Ασίας. Μια πόλη όσο η Αθήνα αλλά τόοσ όμορφη και ανθρώπινη όσο η Θεσσαλονίκη. Αναρωτιέμαι αν ήταν ακόμα στο ελληνικό κράτος, η Αθήνα θα χε την ίδια κόντρα με την Θεσσαλονίκη ή θα εξαφανιζόντουσαν και οι δύο αυτές πόλεις από την λάμψη της Σμύρνης. Το πούλμαν μας αφήνει πάντα στο Κονάκ. Εκεί είναι το παζάρι της πολής. Πρέπει να γνωρίζεις καλά τα στενά για να μην χαθείς διότι και οι Τούρκοι δεν ξέρουν καλά αγγλικά για να σε βοηθήσουν. Επίσης πρέπει να ξέρεις ποιά είναι η ποιοτική πλευρά του παζαριού ώστε να αγοράσεις πράγματα που αξίζουν και να μην σε πιάσουν κορόιδο. Όπως το Μοναστηράκι στην Αθήνα έτσι και εκεί υπάρχει ένα άνοιγμα με πολλά μαγαζάκια ανοιχτά για κεμπάπ και γύρο. Το φαγητό είναι υπέροχο. Παντού υπάρχει μυρωδιά από μπαχαρικά και γεύσεις της ανατολής. Στη συνέχεια έχεις δύο επιλογές. Ή να κάτσεις στα στεναδάκια του παζαριού για να πιείς τσάι ή να κατηφορήσεις προς την προκυμαία για καφέ και τάβλι. Φτάνοντας στην Προκυμαία της Σμύρνης βλέπεις ένα τεράστιο ανοιχτό χώρο μεταξύ των κτιρίων και της θάλασσας. Ένας τεράστιος πεζόδρομος, με ποδηλατόδρομο, με γρασίδι και παγκάκια για να απολαμβάνεις την θέα και την ομορφιά της πόλης. Εκεί διαπιστώνεις πόσο πίσω είσαι ως Έλληνας. Έχεις το κόμπλεξ σου και επαναπαύεσαι πως ζεις στην Ευρώπη και αυτό σε σώζει ενώ ακριβώς απέναντι που ανήκουν στην Ασία είναι πολλά χρόνια μπροστά σου. Η Σμύρνη είναι καθαρά μια πλήρης ευρωπαϊκή πόλη που τα έχει όλα και πάνω απ' όλα σέβεται τους κατοίκους της. Εκεί όσο ανθελληνικό και αν ακουστεί λες ευτυχώς που την πήραν οι Τούρκοι γιατί εμείς θα την καταστρέφαμε περισσότερο όπως κάναμε φυσικά με την Αθήνα. Η Σμύρνη γίνεται ακόμα πιο όμορφη την νύχτα. Με τα φώτα της να γεμίζουν όλο τον κόλπο και τα κάστρα της από πάνω να στέκονται σαν στέμμα και συ με έναν σωλήνα μπύρα efes pilsen να κάθεσαι στην προκυμαία και να πίνεις βλέποντας τον κόσμο που περνάει. Άνδρες με μοντέρνο ντύσιμο και γυναίκες πολύ όμορφες. Μια ζωντανή πόλη που δε τρώει τον κόσμο της αλλά τον βοηθάει να ζήσει όσο το δυνατόν καλύτερα σε μία μεγαλούπολη. Ατραξιόν τα βράδια στην Προκυμαία είναι ο Τούρκος Ινδιάνος. Προσέχετε όμως, μην τον φωτογραφίσετε χωρίς την δικιά του θέληση και δε του δώσετε λεφτά, θα σας κυνηγάει όλο το βράδυ. Φεύγοντας από την Σμύρνη πάντα κουβαλάς μια μυρωδιά ανατολής που κρατάει μέρες μέχρι να συνηθίσεις την καθημερινή σου ζωή στην Αθήνα ή όπου αλλού μένεις. Πιστεύω πως αν κάτσω να μιλήσω για την Σμύρνη θα γράφω για ώρες οπότε κλείνω το κείμενό μου εδώ, λέγοντας πως αξίζει να την επισκεφθείτε και να την ζήσετε...

Αφιερώνω το βίντεο αυτό στην μνήμη της πρόγιαγίας μου... Γουρλή Στέλλα Σμύρνη 1910 -Χίος 2006

Θα ναι μιά τέλεια νύχτα η αποψινή...

Αύριο θα σας πω εντυπώσεις... Το σίγουρο είναι πως θα γίνει πανικός απόψε...

Ρεζιλίκια

Δε θέλω να αναρτήσω εδώ ούτε φωτογραφία ούτε βίντεο... Απλά είδα όπως και πολύς κόσμος το ροζ βίντεο με τα όργια σε κάποιο νοσοκομείο. Το που και το πότε δε με ενδιαφέρει και ούτε θα ψάξω να το βρω. Έχω να πω όμως τα εξής πράγματα. Βλέπουμε δύο μπάζα γιατρούς, δύο βλάκες, δύο φλώρους στην κυριολεξία που τους βλέπεις στο δρόμο και τους φτύνεις που και πάλι πολύ σημασία τους δίνεις έτσι και μια νεαρή πιθανότατα νοσηλεύτρια (σχετικά με αυτά που ξέρουμε και ακούμε). Πρώτα απ' όλα αναρωτιέμαι τι τους βρίσκει. Ειλικρινά όποιος δεί το βίντεο θα τους σιχαθεί τους τύπους και από το τρόπο που μιλάνε όσο και με την συμπεριφορά τους απέναντι στην κοπέλα. Ειλικρινά ντράπηκα ώς άντρας βλέποντας τους. Ντράπηκα. Δε θέλω να μιλήσω χειρότερα γι΄αυτούς. Όσο για την κοπέλα. Ένα έχω να πω. Λυπάμαι τον πατέρα της. Αυτό τα λέει όλα. Ωστόσο το συγκεκριμένο βίντεο μας κάνει να σιχαινόμαστε όλους αυτούς τους ανθρώπους του συγκεκριμένου χώρου. Όχι επειδή κάνουν σεξ την ώρα της δουλειάς, αλλά επειδή μας πουλάνε μούρη με τα πτυχία τους και τα φακελλάκια τους ενώ για της κοπέλες εκεί μέσα φάνηκε πως κυνηγάνε τον γαμπρό γιατρό για να το παίζουν μετά κυρίες. Λυπάμαι πολύ. Ειλικρινά έχασα πάσα ιδέα. Πρέπει αυτό το βίντεο να διαρεύσει αλλά όχι από δω και από μένα. Όμως πρέπει να διαρεύσει, να τους βγάλουμε τους δύο καραγκιόζηδες (ειδικά ο ένας δε ξέρει να μιλάει) στο Σύνταγμα και να τους χειροκροτήσουμε ειρωνικά. Μπράβο φίλε που το έπαιξες μάγκας σε μία κοπελίτσα, μπράβο φίλε που της έταξες γάμους και στεφάνια για να την πηδάς, μπράβο φίλε για τα πτυχία σου είδαμε το επίπεδό σου, μπράβο φίλε που σε σένα θα αφεθούμε όταν θα σε έχουμε ανάγκη να μας κάνεις καλά... Μπράβο....
Όσο για τις γυναίκες;... Κυνηγήστε το χρήμα, κυνηγήστε την δόξα, κυνηγήστε την εύκολη ζωή, έτσι όμως θα καταντήσετε. Σαν την κοπελίτσα στο βίντεο. Που έπεσε θύμα αυτών των ηλιθίων. Έτσι διαλύονται σχέσεις, έτσι κλείνουν σπίτια... Συγχαρητήρια. Είμαι πολύ περήφανος...

Η αξία του έντεχνου...

Η αξία του έντεχνου είναι πως ενώ το υποτιμάς όποτε το χεις ανάγκη σου στέκεται δίπλα σου και σε βοηθάει να ξεπερνάς πολλές καταστάσεις ή μεταπτώσεις της ψυχικής σου κατάστασεις. Πολλές φορές έχεις την εντύπωση πως πολλά τραγούδια γράφτηκαν για σένα. Όπως το συγκεκριμένο. Γυρνώντας το βράδυ πιά κουρασμένος από μία γεμάτη μέρα έβαλα ραδιόφωνο και έπεσα σε ένα παλιό κομμάτι της Ελευθερίας Αρβανιτάκης. Το τραγούδι αυτό όπως και πολλά από τον συγκεκριμένο δίσκο μου θυμίζουν μέρες τέλη της δεκαετίας του 80 όπου ήμουν ακόμα πιτσιρίκι, αθώο και αγνό. Δε καταλάβαινα το νόημα ή τους στίχους αλλά με μάγευε η φωνή της Αρβανιτάκη. Σήμερα ακούγοντας το Μένω Εκτός ένιωσα τόσο οικεία με τους στίχους του, είχα χαμηλό φωτισμό, άρχισα να το ψιλοτραγουδάω μέχρι που κατέληξα να το λέω δυνατά απελευθερώνοντας έτσι και τελευταία απομεινάρια του πόνου μου και να νιώθω πιο ελεύθερος. Έκλεισα μετά το ράδιο και έκανα ένα ζεστό ντούζ συνεχίζοντας να το τραγουδάω. Τελικά η μέρα ήταν όμορφη σήμερα....

Μια συγκινητική ιστορία...

Ακούω συχνά τετοιές ιστορίες που να πω την αλήθεια με κάνουν πλέον και τις βαριέμαι και διακόπτω τον άλλον όταν πάει να μου ξεκινήσει μία. Όμως η σημερινή πράγματι μ'αρεσε πολύ. Συσχετίστηκε με το γεγονός της Βάρκιζας που ρίξανε φόλα στην παραλία και πολλά σκυλιά πέθαναν. Το κατηγορώ αυτό. Και κυριώς για τα σκυλιά που είναι πραγματικά σαν άνθρωποι. Πιο συχνά ακούς για φιλία ανθρώπου και σκύλου παρά για με άλλου ζώου. Και έχουν το θράσος κάποιοι να σκοτώνουν αυτά τα πλάσματα; Πραγματική εγκληματική ενέργεια. Για όσους προκαλούν αυτό το κακό, σε αυτούς αφιερώνω την παρακάτω ιστορία, άγνωστη σε πολλούς αλλά τόσο γνωστή στην πόλη που έλαβε χώρα, που είχε ως αποτέλεσμα να τιμήσουν το σκύλο με το να του στήσουν ένα γλυπτό. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Όπως ανέφερα στην αρχή επειδή αυτές οι ιστορίες δε με συγκινούν, όταν άρχισε η διήγηση δε κράτησα τις πρώτες πληροφορίες και την πιο σημαντική, το όνομα της πόλης. Σ' αυτή τη πόλη έμενε ένας γιατρός με τον σκύλο του. Είχαν πολύ δυνατή σχέση και το σκυλί ήταν αρκετά έξυπνο. Φεύγανε μαζί από το σπίτι κάθε πρωί. Λίγο πριν το ιατρείο του ο ιδιοκτήτης του το άφηνε ελεύθερο να γυρίσει στην πόλη. Ο σκύλος είχε μάθει την ώρα που σχολούσε οπότε πάντα τον περίμενε στο συγκεκριμένο σημείο για να γυρίσουν μαζί σπίτι. Αυτό γινόταν χρόνια και παράλληλα είχε γίνει θέμα και στην πόλη για την εξυπνάδα του σκυλιού. Μία μέρα όμως ο γιατρός πέθανε από έμφραγμα μέσα στο ιατρείο του. Ο σκύλος την ίδια μέρα γύρισε στο γνωστό σημείο όπου θα συναντούσε το αφεντικό του για να επιστρέψουν σπίτι. Μάταια. Ο γιατρός δε φάνηκε πουθενά. Ο σκύλος ενώ ήξερε τον δρόμο να γυρίσει σπίτι δεν έφυγε. Τον περίμενε εκεί. Τον περίμενε τέσσερα ολόκληρα χρόνια μέχρι που πέθανε. Προς τιμή της πίστης του και της αγάπης του για το αφεντικό του η πόλη που αφιέρωσε ένα γλυπτό στο σημείο που τον περίμενε τόσα χρόνια... Δυστυχώς η ιστορία έχει τοπική αξία διότι λίγοι την γνώριζαν και λιγότεροι την είχαν ζήσει... Μπορεί να έχω περάσει και γω από αυτό το σημείο, μπορεί να χω ρίξει μια ματιά στο γλυπτό αυτό, αλλά δε θα χα νιώσει τίποτα γιατί πολύ απλά δεν ήξερα το γεγονός και τον λόγο που είχε στηθεί. Αν δεν έχεις ζήσει με έναν σκύλο δε μπορείς να κατανοήσεις την αγάπη που έχουν αυτά τα ζώα προς το πρόσωπό σου και τι χαρές κάνουν αν έχεις φύγει σε κάποιο ταξίδι... Εξάλλου δε μου φαίνεται παράλογο ένα γκάλοπ που είχε γίνει, όπου ένας στους πέντε άνδρες είχε επιλεξει τον σκύλο του στο ερώτημα ποιόν θεωρείς σημαντικότερο στη ζωή σου, τον σκύλο ή την σύντροφό τους.

Ξανά Μουντιάλ...

Ιστορική νίκη σήμερα μέσα στο Ντόνετς της Ουκρανίας όπου η Ελλάδα με γκολ του Σαλπιγγίδη στο πρώτο ημίρχονο. Μετά από 16 χρόνια το εθνικό μας συγκρότημα θα ξαναβρεθεί στη μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου... Επόμενα ραντεβού στις 4 Δεκεμβρίου για να μάθουμε τους αντιπάλους μας...

Συγχαρητήρια μάγκες...

Το γκολ του Σαλπιγγίδη στο 32 λεπτό της αναμέτρησης...

Κότες... αστυνομικοί

Το βίντεο γίνεται ακόμα πιο αστείο με την απoρία της Μαριτίνας για το πως μπορούν δυό κουνελάκια να τσακώνονται. Και αν τσακώνονται τί ατάκες θα πετάνε. Φάε μία από το απαλό μου αυτί!!!! ή Νιώσε την οργή μου από το μαλακό μου ποδαράκι...

Μαριτίνα έγραψες...χεχε...

Για την Βίκη

Χθες στη συνάντησή μου με τα παιδιά μετά απο πολύ καιρό είχα μία ευχάριστη είδηση από την Βίκη. Ένα όνειρο της που μας το είχε εκμυστηριευτεί στα φοιτητικά μας χρόνια έγινε πραγματικότητα. Πέρασε μετά από πολλές προσπάθειες στη κρατική σχολή χορού. Με περηφάνεια μου δειξε στο ταμείο του κινηματογράφου το πάσο της όπου ανέφερε την σχολή. Τώρα θα μου πει κανείς γιατί χαίρομαι. Ο λόγος είναι ο εξής. Όλοι στην παρέα ξέραμε την λατρεία της Βίκης για χορό. Μιά μέρα που διάβαζα εφημερίδα παρατήρησα μια ανακοίνωση στα ένθετα του πολιτισμού για μια οντισιόν για παράσταση σύγχρονου χορού όπου ζητούσε νέους και νέες μέχρι κάποιας ηλικίας. Αμέσως έστειλα μήνυμα στην Βίκη να την ενημερώσω αν ενδιαφέρεται. Με πήρε τηλέφωνο και δώσαμε ραντεβού έξω από τα Μετρόπολις του Πειραιά. Έφτασα κάτω με το απόκομμα. Πέρασα και την πήρα από το σπίτι, πήραμε καφεδάκι και κάτσαμε σε ένα παγκάκι δίπλα στο συντριβάνι. Διαβάσαμε καλά την αγγελία. Σύγχρονος χορός και τραγούδι. Η απορία μας δεν ήταν ο χορός διότι ήξερα πως η Βίκη το χει αυτό αλλά ποιό τραγούδι θα πει... Θυμάμαι είχε μεγάλο έρωτα με την Θεοδοσία Τσάτσου και αναρωτιόταν ποιό κομμάτι της της ταίριαζε περισσότερο. Εγώ από την άλλη δεν ήμουν σύμφωνος και έψαχνα κάποιο άλλο. Αποφασίσαμε να αφήσουμε αυτό το θέμα στην άκρη και να ετοιμάσουμε το βιογραφικό που θα έστελνε. Μεγάλο άγχος. Μικροί ακόμα και οι δύο δε ξέραμε να γράφουμε βιογραφικά και δε μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τι είναι σημαντικό να βάλουμε και τι όχι. Μετά από αρκετή ώρα συντάξαμε ένα κείμενο και αφού το ξαναδιαβάσαμε αποφασίσαμε πως ήταν καλό να το στείλουμε. Το διαλύσαμε μιας και άρχισε να βραδιάζει και γύρισαμε στα σπίτια μας. Τότε μου ήρθε στο μυαλό ένα ωραίο έντεχνο ελληνικό τραγούδι που θα της ταίριαζε. Την πήρα τηλέφωνο και της το πρότινα και κείνη το δέχτηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Μετά από χρόνια είχα ξεχάσει τι της είχα προτίνει τότε όπως επίσης δε μπορώ να πως με σιγουριά αν πήγε τελικά στην οντισιόν ή όχι, ή αν πήγε δε θυμάμαι αν την πήραν. Χθές όταν μου είπε να νέα αμέσως ενθουσιάστηκα. Πήγα να της θυμήσω την μέρα εκείνη που έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα.
Δε τις ξεχνάω αυτές τις στιγμές. Ακόμα έχω κρατημένο το μήνυμα που μου είχες στείλει για την οντισιόν. Συγκινήθηκα πολύ. Δε το περίμενα. Το θυμόταν κατα λέξη και μου το ξαναείπε σαν να το διάβαζε μπροστά της. Ήταν το πρώτο μου σημαντικό επαγγελματικό μήνυμα για το όνειρο που ζω τώρα. Ένιωθα πολύ όμορφα που στην αρχή της πορείας της μεσολάβησα όσο μπόρεσα και γω. Μου θύμησε και το τραγούδι που της είχα προτείνει. Ήταν το "Με το ίδιο μακό" του Μαχαιρίτσα. Όμορφες στιγμές ξαναήρθαν στο νου μου...
Τώρα περιμένω με ανυπομονησία της πρώτη της παράσταση για να την δω επιτέλους και πάνω στη σκηνή να χορεύει...

Ένα υπέροχο βράδυ...

Η σημερινή βραδιά φαινόταν από την αρχή πως θα ναι όμορφη. Θα γινόταν ένα reunion μετά από πολλά χρόνια. Η παρέα της οδού Δημητρακοπούλου (όπως είχα αναφέρει σε παλιότερο blog) και συγκεκριμένα η παρέα του Αττικόν σινεμά ξαναενώθηκε σε μια συμβολική ταινία και έχει σκοπό να μείνει. Περάσανε χρόνια από την τελευταία μας συνάντηση πάλι σ' αυτό το σινεμά. Η πρώτη φορά ήταν στο Εργοστάσιο σοκολάτας όπου η Βίκη ήρθε τελευταία και μας βρήκε μέσα στο σινεμά να την περιμένουμε αλλά μας έφερε σοκολάτες να μας συνοδεύσουν με την προβολή της ταινίας. Την δεύτερη φορά ήταν για να δούμε την Κορεάτικη ταινία "Η εκδίκηση μιας κυρίας¨... Από τότε χώρισαν οι δρόμοι μας... Μέχρι σήμερα που αποφασίσαμε να ξαναβρεθούμε να δούμε στο Αττικόν το New York, I love you...
Ωστόσο θέλω να επισημάνω πως το Paris Je t' aime το χα δει με την Ελεάννα στο 'Ελλη πριν 3 χρόνια όταν είχε βγει. Η Βίκη το δε σε dvd.
Ραντεβού λοιπόν στην Κοραή. Επειδή είναι μικρός ο κόσμος με την Βίκη όσο περιμέναμε την Ελεάννα πετύχαμε έναν άλλο συμφοιτητή μας, οπότε θυμηθήκαμε παλιές καταστάσεις. Μετά κατηφορίσαμε προς το Αττικόν. Είχα να δω την Βίκη χρόνια... Μου λεγε τα δικά της (τα οποία θα τα αναλύσω και αυτά σε άλλη ανάρτηση - υπάρχει λόγος). Φτάνοντας στο σινεμά και κόβοντας εισητήρια διαπιστώσαμε πως έχει αυξηθεί η τιμή εισόδου και στο Αττικόν. Καθώς ανεβαίναμε προς την αίθουσα πετύχαμε την φίλη μου την Λιάνα η οποία είναι ιδιοκτήτρια του Αττικόν σινεμά. Να ανεβούμε στον εξώστη ρώτησα την Λιάνα ψιθυριστά... Και με ένα συνομωτικό και ναζιάρικο ύφος μας είπε χαμηλόφωνα ανεβείτε... Σαν παιδάκια κάναμε. Αράξαμε στον εξώστη ως άρχοντες του κινηματογράφου, βγάλαμε τα παππούτσια μας για να μαστε πιο άνετα και απολαύσαμε την ταινία.. Αρχίσαμε τα πειράγματα, τα γέλια, τους διαλόγους και κάθε τι που μας γυρνούσε χρόνια πίσω, στα φοιτητικά μας...
Η ταινία τελείωσε και συνεχίσαμε την βραδιά μας στην Μπρίζα. Γέλιο, χαβαλέ, κουτσομπολιά και φωτογραφίες μεταξύ μας. Έχουν αλλάξει πολλά, έχουμε αλλάξει και μεις όμως εκείνη τη στιγμή είμασταν πάλι όπως παλιά, σαν να μην πέρασε μια μέρα... Σαν να αναλύαμε την άσκηση που μας έβαλε κάποιος καθηγητής στη σχολή, σαν να σχολιάζαμε την κατάσταση στα εργαστήρια, σαν να κουτσομπολεύαμε έρωτες και φλερτ του παρελθόντος λες και έγιναν χθες...
Τρομερή ανανέωση, υπέροχη αναζωογώνηση... ξαφνικά άρχισα να νιώθω πάλι δυνατός, γεμάτος όνειρα, σχέδια, έρωτες... και είδα πως δεν είμαι μόνος... πως άτομα που είχα αφήσει ή με είχαν αφήσει κατα βάθος ήταν δίπλα μου και πως έπρεπε να δώσουμε δύναμη στη φλόγα για να ξαναανάψει η φιλία μέσα μας.
Ένα είναι σίγουρο, πως αυτή η βραδιά θα χει συνέχεια... Θα υπάρξουν πάλι πολλές παιχνιδιάρικες και τρελές φωτογραφίες, θα υπάρξουν πολλά πειράγματα, θα υπάρξουν πολλές συμβουλές για προσωπικά θέματα, θα υπάρξουν πάλι πολλά κουτσομπολιά πάνω σε έρωτες τόσο δικούς μας όσο και άλλων και πάνω απ' όλα θα ξαναγεννηθεί αυτή την χαμένη παρέα
Ελεάννα και Βίκη σας ευχαριστώ πάρα πολύ...