Μια συγκινητική ιστορία...

Ακούω συχνά τετοιές ιστορίες που να πω την αλήθεια με κάνουν πλέον και τις βαριέμαι και διακόπτω τον άλλον όταν πάει να μου ξεκινήσει μία. Όμως η σημερινή πράγματι μ'αρεσε πολύ. Συσχετίστηκε με το γεγονός της Βάρκιζας που ρίξανε φόλα στην παραλία και πολλά σκυλιά πέθαναν. Το κατηγορώ αυτό. Και κυριώς για τα σκυλιά που είναι πραγματικά σαν άνθρωποι. Πιο συχνά ακούς για φιλία ανθρώπου και σκύλου παρά για με άλλου ζώου. Και έχουν το θράσος κάποιοι να σκοτώνουν αυτά τα πλάσματα; Πραγματική εγκληματική ενέργεια. Για όσους προκαλούν αυτό το κακό, σε αυτούς αφιερώνω την παρακάτω ιστορία, άγνωστη σε πολλούς αλλά τόσο γνωστή στην πόλη που έλαβε χώρα, που είχε ως αποτέλεσμα να τιμήσουν το σκύλο με το να του στήσουν ένα γλυπτό. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Όπως ανέφερα στην αρχή επειδή αυτές οι ιστορίες δε με συγκινούν, όταν άρχισε η διήγηση δε κράτησα τις πρώτες πληροφορίες και την πιο σημαντική, το όνομα της πόλης. Σ' αυτή τη πόλη έμενε ένας γιατρός με τον σκύλο του. Είχαν πολύ δυνατή σχέση και το σκυλί ήταν αρκετά έξυπνο. Φεύγανε μαζί από το σπίτι κάθε πρωί. Λίγο πριν το ιατρείο του ο ιδιοκτήτης του το άφηνε ελεύθερο να γυρίσει στην πόλη. Ο σκύλος είχε μάθει την ώρα που σχολούσε οπότε πάντα τον περίμενε στο συγκεκριμένο σημείο για να γυρίσουν μαζί σπίτι. Αυτό γινόταν χρόνια και παράλληλα είχε γίνει θέμα και στην πόλη για την εξυπνάδα του σκυλιού. Μία μέρα όμως ο γιατρός πέθανε από έμφραγμα μέσα στο ιατρείο του. Ο σκύλος την ίδια μέρα γύρισε στο γνωστό σημείο όπου θα συναντούσε το αφεντικό του για να επιστρέψουν σπίτι. Μάταια. Ο γιατρός δε φάνηκε πουθενά. Ο σκύλος ενώ ήξερε τον δρόμο να γυρίσει σπίτι δεν έφυγε. Τον περίμενε εκεί. Τον περίμενε τέσσερα ολόκληρα χρόνια μέχρι που πέθανε. Προς τιμή της πίστης του και της αγάπης του για το αφεντικό του η πόλη που αφιέρωσε ένα γλυπτό στο σημείο που τον περίμενε τόσα χρόνια... Δυστυχώς η ιστορία έχει τοπική αξία διότι λίγοι την γνώριζαν και λιγότεροι την είχαν ζήσει... Μπορεί να έχω περάσει και γω από αυτό το σημείο, μπορεί να χω ρίξει μια ματιά στο γλυπτό αυτό, αλλά δε θα χα νιώσει τίποτα γιατί πολύ απλά δεν ήξερα το γεγονός και τον λόγο που είχε στηθεί. Αν δεν έχεις ζήσει με έναν σκύλο δε μπορείς να κατανοήσεις την αγάπη που έχουν αυτά τα ζώα προς το πρόσωπό σου και τι χαρές κάνουν αν έχεις φύγει σε κάποιο ταξίδι... Εξάλλου δε μου φαίνεται παράλογο ένα γκάλοπ που είχε γίνει, όπου ένας στους πέντε άνδρες είχε επιλεξει τον σκύλο του στο ερώτημα ποιόν θεωρείς σημαντικότερο στη ζωή σου, τον σκύλο ή την σύντροφό τους.