Ποιό 2012;... Η βραδιά ήταν μοναδική...

Μια παραξενιά μου είναι να βλέπω τις εμπορικές επιτυχίες κάθε χρονιάς σε αβάντ πρεμιέρ. Έτσι και σήμερα πήγα να δω την νέα ταινία καταστροφής το 2012. Το θέμα είναι πως την ταινία αυτή αποφάσισα να την δω με τον πατέρα μου. Με τον πατέρα μου έχουμε ένα φτωχό βιογραφικό στο θέμα σινέμα αλλά παράλληλα πολύ ιδιαίτερο. Οι προβολές που έχουμε δει μαζί είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και όχι όλα. Είναι μόνο τρείς σε διαφορετικές πόλεις και εποχές. Στην πρώτη πήγαινα δημοτικό και είχαμε πάει στο μοναδικό σινεμά της Χίου, το Διάνα για να δούμε την ταινία Φλινστόουνς. Ήμασταν μόνοι μας στην αίθουσα και κάναμε ανωριμότητες μιάς και οι δύο είμασταν και παραμένουμε παιδιά. Είχα ανέβει πάνω στη σκηνή (μίας και το σινεμά ήταν και θέατρο) και άρχισα να βγάζω λόγο. Ο πατέρας μου κάτω με κοιτούσε και γελούσε αλλά διέκρινα και στο βλέμμα του μια περηφάνια την οποία μετά από χρόνια την κατάλαβα... Όταν άρχισε να μπαίνει κόσμος στην αίθουσα κατέβηκα και ξαναέκατσα δίπλα του. Την δεύτερη φορά ως φοιτητής είχα αποφασίσει να πάω Ζάκυνθο να τον βρω μιάς και εκεί δούλευε και να περάσω μαζί του και με ένα φιλαράκι τα γεννέθλιά μου. Εκεί είχαμε πάει στο δημοτικό κινηματογράφο της πόλης, νομίζω Ζέφυρος λεγόταν να δούμε τον Τελευταίο Σαμουράι. Ο πατέρας μου είχε χαρεί πολύ που τον είχα τιμήσει και έδειχνε κάθε στιγμή τον ενθουσιασμό του. Η σημερινή προβολή όμως ήταν διαφορετική. Πλέον δουλεύω και συντηρούμε όσο μπορώ μόνος μου, άρα έχω περάσει σε ένα άλλο επίπεδο αλλά και επειδή του είχα υποσχεθεί ότι θα πηγαίναμε μαζί να δούμε αυτή τη ταινία διότι το αρέσουν θέματα υπερφυσικά με εξωγήινους, φαντάσματα και προφητείες και αυτή τη ταινία την περίμενε πως και πως. Ένα ιδιαίτερο που είχε η ταινία ήταν πως έδωσε μεγάλο βάρος στη σχέση πατέρα και παιδιών. Συνήθως κερδίζανε τις εντυπώσεις οι μανάδες όμως στη συγκεκριμένη ταινία δώθηκε μεγάλο βάρος στην αγάπη τόσο των μπαμπάδων προς τα παιδιά τους όσο και στα παιδιά προς αυτούς. Μας έπιασε μια αμηχανία. Την ένιωθα και από την μεριά του. Ο πατέρας μου είναι ναυτικός και πάντα μου φερόταν διαφορετικά σε σχέση με άλλους γονείς που ήξερα. Όμως πάντα μ' αγαπούσε και μ' αγαπάει. Το ξέρω. Απλά εγώ είχα μια παρατεταμένη εφηβεία και ξεσπούσα ή αρνιόμουν την αγάπη αυτή. Όμως αυτή η ταινία (η οποία τελικά αν και με εντυπωσίασαν τα εφέ της δε μ' άρεσε καθόλου) μας έφερε αντιμέτωπους με την αλήθεια. Ήθελα πως και πως να του πω εκείνη την στιγμή πόσο τον αγαπάω και πόσο πολύ τον έχω αδικήσει αλλά δυστυχώς είμαι εγωιστής και δύσκολα τα εκφράζω αυτά. Ο πατέρας μου από την άλλη δεν έβρισκε τον τρόπο αλλά και κείνος σφιγγόταν όχι για να το αποκρύψει αλλά για να βρεί τον τρόπο να μου το πεί και ο ίδιος. Η αλήθεια είναι πως για κάμποσο καιρό δεν είχαμε την καλύτερη σχέση. Είχαν συμβεί αρκετά που μας απομάκρυναν (φαινόμενο πολύ συχνό, η κόντρα που έχει ο γιός στον πατέρα του όταν είναι ναυτικός και δεν έχει συνηθίσει ο ένας την παρουσία του άλλου) . Αυτό μας έκανε να αλλάξουμε. Γενικά έχω αλλάξει. Το θέμα είναι το τι ευκαιρία μου δίνει ο καθένας για να το διαπιστώσει. Ο πατέρας μου πάντα πίστευε σε μένα και αυτό το έδειξε και εκείνη την περίοδο. Με εμπιστεύτηκε. Κατάλαβε τις προσπάθειες που είχα κάνει για να αλλάξω και μου έδωσε τις ευκαιρίες για να το αποδείξω. Αυτή τη στιγμή νιώθουμε πολύ ευτυχισμένοι και πλήρεις που έχει ο ένας τον άλλον κοντά του. Κάποτε πιτσιρίκι ή έφηβος έβλεπα ώς αγγαρεία ή χάσιμο χρόνου να κάνω δραστηριότητες με τους γονείς μου. Τώρα δε βλέπω τη στιγμή που θα ξαναβρεθώ μαζί του ή και με την μητέρα μου για να κάνουμε κουβεντούλες με καφεδάκι, ή να δούμε κανένα ματς στη τηλεόραση ή στο γήπεδο. Τελειώνοντας η ταινία τον ρώτησα πως του φάνηκε. Ωραία, πολύ ωραία μου είπε και είδα στο πρόσωπό του μιά έκφραση ευχαρίστησης που είχα εγώ παιδάκι όταν είδα το Τζουράσικ Πάρκ. Εσένα πως σου φάνηκε με ρώτησε. Καλή του είπα, για να μη του χαλάσω την διάθεση. Η αλήθεια είναι πως η ταινία αυτή ειναι η πρώτη που μπήκε στην καρδιά μου και ας μη μ' άρεσε. Και αυτό διότι μας έφερε ακόμα πιο κοντά. Λίγο πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας και αφότου καληνυχτιστήκαμε μου είπε μέσα από το κράνος της μηχανής την λέξη " Σ' ευχαριστώ!", τον χτύπησα στην πλάτη. Εγώ σ' ευχαριστώ μπαμπά για όσα μου χεις προσφέρει... Ήθελα να του πω πως τον αγαπώ. Όμως για μία ακόμα φορά κόμπλαρα. Τον χαιρέτησα, του ευχήθηκα καλό δρόμο ως την Ραφήνα και στράφηκα προς το σπίτι. Δάκρυσα... Είναι από το συναίσθημα που δυσκολεύει πολλές φορές να εκφραστεί ή να βγει... Όμως αυτό το "Σ'ευχαριστώ" θα ηχεί για πάντα μέσα στα αυτιά μου...

Η φωτογραφία είναι από την ορκομωσία μου. Είναι συμβολική διότι ήταν από τις στιγμές που ένιωσα την περηφάνια του πατέρα μου για μένα αλλά και επειδή είχαμε ένα reunion της παρέας της Ζακύνθος, Εγώ ο πατέρας μου και ο Δημήτρης...