Για την Βίκη

Χθες στη συνάντησή μου με τα παιδιά μετά απο πολύ καιρό είχα μία ευχάριστη είδηση από την Βίκη. Ένα όνειρο της που μας το είχε εκμυστηριευτεί στα φοιτητικά μας χρόνια έγινε πραγματικότητα. Πέρασε μετά από πολλές προσπάθειες στη κρατική σχολή χορού. Με περηφάνεια μου δειξε στο ταμείο του κινηματογράφου το πάσο της όπου ανέφερε την σχολή. Τώρα θα μου πει κανείς γιατί χαίρομαι. Ο λόγος είναι ο εξής. Όλοι στην παρέα ξέραμε την λατρεία της Βίκης για χορό. Μιά μέρα που διάβαζα εφημερίδα παρατήρησα μια ανακοίνωση στα ένθετα του πολιτισμού για μια οντισιόν για παράσταση σύγχρονου χορού όπου ζητούσε νέους και νέες μέχρι κάποιας ηλικίας. Αμέσως έστειλα μήνυμα στην Βίκη να την ενημερώσω αν ενδιαφέρεται. Με πήρε τηλέφωνο και δώσαμε ραντεβού έξω από τα Μετρόπολις του Πειραιά. Έφτασα κάτω με το απόκομμα. Πέρασα και την πήρα από το σπίτι, πήραμε καφεδάκι και κάτσαμε σε ένα παγκάκι δίπλα στο συντριβάνι. Διαβάσαμε καλά την αγγελία. Σύγχρονος χορός και τραγούδι. Η απορία μας δεν ήταν ο χορός διότι ήξερα πως η Βίκη το χει αυτό αλλά ποιό τραγούδι θα πει... Θυμάμαι είχε μεγάλο έρωτα με την Θεοδοσία Τσάτσου και αναρωτιόταν ποιό κομμάτι της της ταίριαζε περισσότερο. Εγώ από την άλλη δεν ήμουν σύμφωνος και έψαχνα κάποιο άλλο. Αποφασίσαμε να αφήσουμε αυτό το θέμα στην άκρη και να ετοιμάσουμε το βιογραφικό που θα έστελνε. Μεγάλο άγχος. Μικροί ακόμα και οι δύο δε ξέραμε να γράφουμε βιογραφικά και δε μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τι είναι σημαντικό να βάλουμε και τι όχι. Μετά από αρκετή ώρα συντάξαμε ένα κείμενο και αφού το ξαναδιαβάσαμε αποφασίσαμε πως ήταν καλό να το στείλουμε. Το διαλύσαμε μιας και άρχισε να βραδιάζει και γύρισαμε στα σπίτια μας. Τότε μου ήρθε στο μυαλό ένα ωραίο έντεχνο ελληνικό τραγούδι που θα της ταίριαζε. Την πήρα τηλέφωνο και της το πρότινα και κείνη το δέχτηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Μετά από χρόνια είχα ξεχάσει τι της είχα προτίνει τότε όπως επίσης δε μπορώ να πως με σιγουριά αν πήγε τελικά στην οντισιόν ή όχι, ή αν πήγε δε θυμάμαι αν την πήραν. Χθές όταν μου είπε να νέα αμέσως ενθουσιάστηκα. Πήγα να της θυμήσω την μέρα εκείνη που έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα.
Δε τις ξεχνάω αυτές τις στιγμές. Ακόμα έχω κρατημένο το μήνυμα που μου είχες στείλει για την οντισιόν. Συγκινήθηκα πολύ. Δε το περίμενα. Το θυμόταν κατα λέξη και μου το ξαναείπε σαν να το διάβαζε μπροστά της. Ήταν το πρώτο μου σημαντικό επαγγελματικό μήνυμα για το όνειρο που ζω τώρα. Ένιωθα πολύ όμορφα που στην αρχή της πορείας της μεσολάβησα όσο μπόρεσα και γω. Μου θύμησε και το τραγούδι που της είχα προτείνει. Ήταν το "Με το ίδιο μακό" του Μαχαιρίτσα. Όμορφες στιγμές ξαναήρθαν στο νου μου...
Τώρα περιμένω με ανυπομονησία της πρώτη της παράσταση για να την δω επιτέλους και πάνω στη σκηνή να χορεύει...