Τσιγγάνικες νύχτες στην πρωτεύουσα των Μαγγυάρων

Η Βουδαπέστη παλιά πρωτεύουσα της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας έχει κρατήσει ακόμα την λάμψη του πλούτου αυτής της εποχής, όμως έχει ακόμα και τα σημάδια του ανατολικού μπλόκ. Το όμορφο είναι πως δένουν τα δύο αυτά στοιχεία αρμονικά δημιουργώντας ένα νοσταλγικό και μελαγχολικό κλίμα στις δύο όχθες του Δούναβη. Τι μου άρεσε στην Βουδαπέστη... Η ανάπτυξη της πόλης. Δεν έχει πολυκατοικίες, οπότε ανεβαίνεις πάνω στον Πύργο των ψαράδων και να δεις όλη τη πρωτεύουσα χωρίς να σου ξινίζει το γκρίζο ή ο μεγάλος αριθμός κεραίων όπως είναι στην Αθήνα και σε κάθε ελληνική πόλη. Μ΄άρεσε το Κοινοβούλιο. Επιβλητικό, Λευκό με τον έντονο κόκκινο τρούλο σου δινε την σιγουριά και την εμπιστοσύνη που πρέπει να χει κάθε κάτοικος μιας χώρας. Τα θερινά ανάκτορα στην ακριβώς απέναντι όχθη, με τον μεγάλο αετό σύμβολο της βασιλικής οικογένειας. Η γέφυρα της ελευθερίας με τα δύο λιοντάρια φύλακες να παρατηρούν τον κάθε περαστικό. Το φαγητό, λάτρεψα ξανά την σούπα και συγκεκριμένα το ουγγρικό παραδοσιακό "Γκούλας". Ο σεβασμός των κατοίκων απέναντι στα παλιά κτίρια τα οποία έχουν διατηρήσει μέχρι σήμερα. Ακόμα και το σύγχρονο κομμάτι της πόλης κρύβεται διακριτικά ωστέ να μην χαλάει την υπέροχη εικόνα της πόλης. Το νησί Μαργαρίτα που είναι το central park της πόλης ακριβώς στην μέση του Δούναβη, τρέχεις, κάνεις ποδήλατο και έχει δίπλα σου το ποτάμι να κυλάει προς την υπόλοιπη Βαλκανική χερσόνησο. Οι εκκλησίες ήταν εξαιρετικά περιποιημένες, βρήκα την ευκαιρία και μπήκα σε μία λειτουργία τους μιας και τα Χριστούγεννα γι΄αυτούς είναι σαν το Πάσχα το δικό μας. Μιά γαλήνια ατμόσφαιρα με περικύκλωσε, οικογένειες μαζί να ακούνε την ψαλμωδία μιας παιδικής χορωδίας στο βάθος. Τα τσιγγάνικα βιολιά, ένα βράδυ ολόκληρο το περάσαμε με μουσική, χορό και άφθονο κρασί κόκκινο με ένα γκρούπ Ιταλών σε ένα ουγγρικό "κουτούκι". Τέλος μ' άρεσε πως η πόλη κινούνταν γύρω από το ποτάμι. Όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν σε αυτό. Πράγματι το ποτάμι σου δημιουργεί μια όμορφη αίσθηση. Πρώτα απ' όλα σου δείχνει πως η ζωή προχωράει και δε μένει στάσιμη. Σε αφυπνίζει αυτό. Αυτός είναι και ο λόγος που θέλω να γυρίσω να ζήσω στο νησί μου. Γιατί όταν θα χω νεύρα ή κάτι δε θα μου πηγαίνει καλά θα παίρνω το αμάξι, θα πηγαίνω σε μία θάλασσα και εκεί θα γαληνεύω και θα λύνω τα προβλήματά μου. Αυτό που δε μ' άρεσε στη Βουδαπέστη ήταν το μουσείο της. Και δε μιλάω ως κτίριο (διότι εκεί το θαύμασα) αλλά ως εξυπηρέτηση. Απαράδεκτη συμπεριφορά τόσο των ανθρώπων όσο και των φυλάκων. Με βγάλανε έξω από τα ρούχα μου και να τους φωνάξω εξηγώντας τους πως είμαι συντηρητής αρχαιοτήτων δουλεύω σε μουσείο στην Ελλάδα και ξέρω τους κανόνες οπότε να μου κάνουν τη χάρη και να με αφήσουν να απολαύσω τη βόλτα μου εκεί μέσα. Όμως η διάθεσή μου ήδη είχε πέσει. Αυτό όμως δε στιγμάτισε το μαγικό χριστουγεννιάτικο τριήμερο στην πρωτεύουσα των Μαγγυάρων. Ίσως να την ξαναεπισκεφθώ αν βρεθεί στον δρόμο μου...