Ένα υπέροχο βράδυ...

Η σημερινή βραδιά φαινόταν από την αρχή πως θα ναι όμορφη. Θα γινόταν ένα reunion μετά από πολλά χρόνια. Η παρέα της οδού Δημητρακοπούλου (όπως είχα αναφέρει σε παλιότερο blog) και συγκεκριμένα η παρέα του Αττικόν σινεμά ξαναενώθηκε σε μια συμβολική ταινία και έχει σκοπό να μείνει. Περάσανε χρόνια από την τελευταία μας συνάντηση πάλι σ' αυτό το σινεμά. Η πρώτη φορά ήταν στο Εργοστάσιο σοκολάτας όπου η Βίκη ήρθε τελευταία και μας βρήκε μέσα στο σινεμά να την περιμένουμε αλλά μας έφερε σοκολάτες να μας συνοδεύσουν με την προβολή της ταινίας. Την δεύτερη φορά ήταν για να δούμε την Κορεάτικη ταινία "Η εκδίκηση μιας κυρίας¨... Από τότε χώρισαν οι δρόμοι μας... Μέχρι σήμερα που αποφασίσαμε να ξαναβρεθούμε να δούμε στο Αττικόν το New York, I love you...
Ωστόσο θέλω να επισημάνω πως το Paris Je t' aime το χα δει με την Ελεάννα στο 'Ελλη πριν 3 χρόνια όταν είχε βγει. Η Βίκη το δε σε dvd.
Ραντεβού λοιπόν στην Κοραή. Επειδή είναι μικρός ο κόσμος με την Βίκη όσο περιμέναμε την Ελεάννα πετύχαμε έναν άλλο συμφοιτητή μας, οπότε θυμηθήκαμε παλιές καταστάσεις. Μετά κατηφορίσαμε προς το Αττικόν. Είχα να δω την Βίκη χρόνια... Μου λεγε τα δικά της (τα οποία θα τα αναλύσω και αυτά σε άλλη ανάρτηση - υπάρχει λόγος). Φτάνοντας στο σινεμά και κόβοντας εισητήρια διαπιστώσαμε πως έχει αυξηθεί η τιμή εισόδου και στο Αττικόν. Καθώς ανεβαίναμε προς την αίθουσα πετύχαμε την φίλη μου την Λιάνα η οποία είναι ιδιοκτήτρια του Αττικόν σινεμά. Να ανεβούμε στον εξώστη ρώτησα την Λιάνα ψιθυριστά... Και με ένα συνομωτικό και ναζιάρικο ύφος μας είπε χαμηλόφωνα ανεβείτε... Σαν παιδάκια κάναμε. Αράξαμε στον εξώστη ως άρχοντες του κινηματογράφου, βγάλαμε τα παππούτσια μας για να μαστε πιο άνετα και απολαύσαμε την ταινία.. Αρχίσαμε τα πειράγματα, τα γέλια, τους διαλόγους και κάθε τι που μας γυρνούσε χρόνια πίσω, στα φοιτητικά μας...
Η ταινία τελείωσε και συνεχίσαμε την βραδιά μας στην Μπρίζα. Γέλιο, χαβαλέ, κουτσομπολιά και φωτογραφίες μεταξύ μας. Έχουν αλλάξει πολλά, έχουμε αλλάξει και μεις όμως εκείνη τη στιγμή είμασταν πάλι όπως παλιά, σαν να μην πέρασε μια μέρα... Σαν να αναλύαμε την άσκηση που μας έβαλε κάποιος καθηγητής στη σχολή, σαν να σχολιάζαμε την κατάσταση στα εργαστήρια, σαν να κουτσομπολεύαμε έρωτες και φλερτ του παρελθόντος λες και έγιναν χθες...
Τρομερή ανανέωση, υπέροχη αναζωογώνηση... ξαφνικά άρχισα να νιώθω πάλι δυνατός, γεμάτος όνειρα, σχέδια, έρωτες... και είδα πως δεν είμαι μόνος... πως άτομα που είχα αφήσει ή με είχαν αφήσει κατα βάθος ήταν δίπλα μου και πως έπρεπε να δώσουμε δύναμη στη φλόγα για να ξαναανάψει η φιλία μέσα μας.
Ένα είναι σίγουρο, πως αυτή η βραδιά θα χει συνέχεια... Θα υπάρξουν πάλι πολλές παιχνιδιάρικες και τρελές φωτογραφίες, θα υπάρξουν πολλά πειράγματα, θα υπάρξουν πολλές συμβουλές για προσωπικά θέματα, θα υπάρξουν πάλι πολλά κουτσομπολιά πάνω σε έρωτες τόσο δικούς μας όσο και άλλων και πάνω απ' όλα θα ξαναγεννηθεί αυτή την χαμένη παρέα
Ελεάννα και Βίκη σας ευχαριστώ πάρα πολύ...