Σημαδιακό;

Σήμερα το πρωί δεν ήθελα να ξυπνήσω. Δεν ήθελα να βγω από το πάπλωμα. Και ποιός θέλει θα μου πείτε μιας και έξω είχε πολύ κρύο. Ο λόγος όμως ήταν άλλος. Είδα ένα από τα πιο περίεργα όνειρα της ζωής μου και ήθελα να το φυλάξω καλά μέσα στο μυαλό μου μέχρι τώρα που το δημοσιεύω στο μπλόγκ μου. Μας έχουν πει στην δημιουργική γραφή που παρακολουθώ πως είναι καλό κάθε πρωί που ξυπνάμε και έχουμε αποτυπωμένο ένα όνειρο να το γράφουμε αμέσως σε ένα χαρτί διότι με την πάρωδο της ώρας το ξεχνάμε. Εμένα έμεινε ως τώρα έντονο και ζωντανό μέσα στο μυαλό μου. Με είδα σε μια πόλη άγνωστη και μουντή. Να νιώθω μόνος μου αλλά να με περιτριγυρίζουν και γνωστά μου πρόσωπα (από φίλους μέχρι συγγενείς). Κάποια στιγμή όλα σκοτείνιασαν. Σύννεφα βαριά παντού μας σκέπαζαν. Άρχισε να πέφτει δυνατή βροχή. Κρύφτηκα σε μια στοά και περίμενα να σταματήσει. Τότε είδα στον ορίζοντα ένα πελώριο κύμα. Ο κόσμος συνεχίζοντας την καθημερινότητα του δε το παρατήρησε. Άρχισα να τρέχω σαν τρελός για να σωθώ. Όμως το κύμα με έφτασε. Ήταν όμως αποδυναμωμένο και απλά με έβρεξε. Όμως είχε ήδη επικρατήσει πανικός και όλοι τρέχανε. Ξαφνικά φάνηκε και ένα δεύτερο κύμα. Πολύ μεγαλύτερο. Αυτό σίγουρα θα με σκότωνε σκέφτηκα. Συνέχεια να τρέχω. Ώς όνειρο πάντα έβρισκα τις λύσεις να σωθώ. Βρήκα ένα αμάξι και άρχισα να τρέχω. Ξαφνικά οι δρόμοι άδειασαν. Η κατεστραμμένη πόλη χάθηκε και μπροστά μουεμφανίστηκε ένα καινούργιο τοπίο. Γνώριμο όμως. Το χα ξαναδεί σε ένα άλλο μου όνειρο, θυμάμαι και τους διαλόγους που είχα κάνει σε εκείνο το όνειρο. Όμως συνέχισα να τρέχω. Το κύμα αφού είχε καταβροχθίσει όλη την πόλη συνέχιζε με μανία κατά πάνω μου. Προσπερνώντας το τοπίο αυτό βρέθηκα να οδηγώ παράλληλα σε έναν γκρεμό. Θυμάμαι που τον είχα δει σε ένα άλλο μου όνειρο. Ήταν πολύ απότομος και βαθής. Με είχε πιάσει ίλιγγος όταν τον είχα πρωτοαντικρίσει. Όμως από το πρώτο κύμα είχε γεμίσει μέχρι πάνω με νερό. Έπρεπε να προσέχω διότι αν έπεφτα μέσα ή θα πνιγόμουν ή θα πέθαινα από τον φόβο μου με το χάος που θα κρυβόταν στο βάθος του νερού. Όμως το κύμα με έφτανε επικίνδυνα. Είχε ήδη καταβροχθήσει και το δέυτερο τοπίο ενώ τώρα ερχόταν να γίνει ένα με τον γκρεμό και τα νερά που τον είχαν γεμίσει. Έτρεχα προς τον ορίζοντα μέχρι που αντίκρισα μια παραλία. Έκει το αμάξι εξαφανίστηκε. Περπατούσα στο μαύρο βότσαλο. Τότε τη θυμήθηκα. Ήταν η παραλία από ένα όνειρο που μου έμεινε χαραγμένο στο μυαλό ως ένα από τα αγαπημένα μου (τα οποία είναι ελάχιστα). Σούρουπο πλέον ή αυγή, δε θυμάμαι, δε καταλάβαινα αλλά και δε με ένοιαζε. Ήμουν σε ένα ηφαιστιακό τοπίο, με μια τεράστια παραλία με μαύρο βότσαλο και ψηλούς κόκκινους βράχους που δημιουργούσαν ένα τείχος απομονώνοντας την παραλία από τον υπόλοιπο κόσμο. Περπατούσα μόνος μου. Η ορμή και ο θόρυβος του κύματος είχαν εξαφανιστεί. Τώρα με φυσούσε το απαλό αεράκι που ερχόταν από την θάλασσα... Κοιτούσα τον ορίζοντα και περπατούσα ακούγοντας τον θόρυβο από τα βότσαλα που πατούσα. Τότε άκουσα τον γνώριμο ήχο που είχα ξαναακούσει στο όνειρό μου τότε. Τον άκουγα τον θόρυβο από πίσω μου. Γύρισα απότομα για να μη μου ξεφύγει. Τότε είδα τον μαύρο κένταυρο ο οποίος έπαιζε με τον διπλό αυλό του και λίγο πιο μπροστά του το αερικό, κατάλευκο και διαφανές να χορεύει με τον ρυθμό της μουσικής και με την ένταση του αέρα. Αυτή τη φορά προσπάθησα να δω το πρόσωπο του αερικού (δε τα χα καταφέρει την προηγούμενη φορά). Ήταν μια κοπέλα με τα μάτια κλειστα, την έκφρασή της δε μπορούσα να καταλάβω αν ήταν μελαγχολική ή αδιάφορη με τον γύρω κόσμο. Στάθηκα εκεί αρκετή ώρα και την άκουγα.... Και επιτέλους ξαναένιωσα την γαλήνη και την ομορφιά...