Ξεχασμένες αναμνήσεις...

Σήμερα καθώς κινόμουν στο χώρο της δουλειάς μου βρήκα παρατημένη σε μια άκρη μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή. Ένα παλιό μοντέλο και πολύ φτηνό. Έκατσα κοντά του και περίμενα να ρθει ο κάτοχός τουγια να του το δώσω. Όμως η ώρα περνούσε και η μηχανή έμενε μόνη της στο πεζουλάκι. Τότε την πήρα για να την πάω στο γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων μήπως και την ζητήσει κανείς. Στην διαδρομή προς το γραφείο αναρωτήθηκα πως να είναι ο κάτοχος αυτής της μηχανής. Σίγουρα θα ναι νέος και μάλλον όχι λάτρης της φωτογραφίας αφού το μοντέλο υπήρχε μόνο και μόνο για να βγάζει φωτογραφίες μόνο και τίποτα άλλο. Η περιέργια μου ήταν τόσο μεγάλη που την άνοιξα και πήγα στις αποθηκευμένες εικόνες για να τις δω. Τοπία. Παντού τοπία. Ξαφνιάστηκα. Ο τύπος είχε γυρίσει όλη την Ελλάδα. Είδα φωτογραφίες από Μετέωρα, από Θεσσαλονίκη μαζί με κάποιες από την Ακρόπολη. Πουθενά δεν είδα κανένα πρόσωπο, ή έστω μια παρέα, μια οικογένεια. Συνέχισα να τις κοιτάω. Βλέποντας τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει ταξίδευα και γω στα μέρη που είχε επισκεφθεί. Τότε τον λυπήθηκα. Σκέφτηκα τον εαυτό μου να πηγαίνω σε μία ξένη χώρα, να την γυρίζω σχεδόν όλη, να έχω βγάλει αρκετές φωτογραφίες και στο τέλος να χάνω την ψηφιακή μου. Θα τρελαινόμουν. Θα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Πρέπει να την παραδώσω στον κάτοχο της διότι είχα αρχίσει να νιώθω τον πόνο της απώλειας όχι τόσο της μηχάνής όσο των αναμνήσεων που έχουν αποθηκευτεί μέσα της. Μα πως να βρω τον κάτοχο όταν δεν υπάρχει έστω μια φωτογραφία του. Συνέχιζα να παρατηρώ τις εικόνες. Από την Ακρόπολη και κεντρικά σημεία της Αθήνας άρχισα να βλέπω τοπία από ένα νησί. Δε διέκρινα ποιό... Όμως εκεί βρήκα την απάντηση. Ήταν μια νεαρή κοπέλα. Με φοιτήτρια μου έμοιαζε. Γλυκιά, γοητευτική, με την κούραση του ταξιδιού της να είναι εμφανής στο πρόσωπό της αλλά με ένα χαμόγελο ικανοποίησης και δύο μάτια γεμάτα εντυπώσεις και εικόνες από το ταξίδι της. Είναι κρίμα έλεγα μέσα μου... Και όταν μιλάμε για μια κοπέλα μόνη της που γυρνάει μια ξένη χώρα είναι ακόμα πιο κρίμα... Προς στιγμή σκέφτηκα να ξαναγυρίσω στο σημείο που βρήκα την κάμερα και να την περιμένω μήπως φανεί. Δυστυχώς όμως οι κανόνες είναι κανόνες και δε μπορούμε να τους παραβιάζουμε και γω έπρεπε να ξαναγυρίσω στη δουλειά. Άφησα την φωτογραφική μηχανή στο γραφείο. Τους ανέφερα που την βρήκα. Φεύγοντας την ξανακοίταξα με λύπη. Όλη μέρα έχω αυτή τη κοπέλα στο μυαλό μου. Μακάρι να χει καταλάβει την απώλειά της σύντομα και να γυρίσει να την αναζητήσει. Αύριο θα πάω μια βόλτα από το γραφείο να μάθω αν πέρασε να την ζητήσει κανείς...