Η πτώση του Τείχους

Δεν έχω σχόλια να περιγράψω την σημερινή επέτειο. Ίσως με το χθεσινό μου βίντεο να έδειξα τη συγκίνηση μου απέναντι σε αυτά τα γεγονότα που σημάδεψαν την σημερινή μας εποχή. Γεγονότα που αδιαφορούμε, γεγονότα που αντί να μας συγκινήσουν και να τα μελετήσουμε τα αφήνουμε στην λήθη του χρόνου και να ξεχνάμε. Τόσοι άνθρωποι τότε, τόσες φωνές, τόσα συγκροτήματα, τόσες εξελίξεις... Το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας νέας. Μια αλλαγή που όπως έτσι ξαφνικά μας φώτισε και μας γέμισε αισιοδοξία τόσο γρήγορα έσβησε και την ξεχάσαμε. Στα 20 χρόνια μάθαμε πως το γεγονός τελικά ήταν τυχαίο ή καλύτερα έγινε "κατά λάθος". Πολλά γεγονότα που έγιναν "κατά λάθος" όπως και το δικό μας Πολυτεχνείο άλλαξαν την ροή της ιστορίας. Και αυτά τα "κατά λάθος" γεγονότα είναι που με γοητεύουν, που με κάνουν να εμβαθύνω τις γνώσεις μου σ' αυτά μελετώντας τα μέσα από διάφορες πηγές. Η πτώση του Τείχους είναι μια στιγμή στην οποία είχα ήδη γεννηθεί και αυτό με κάνει να δένουμε ακόμα περισσότερο μαζί της. Νιώθώ ήδη περίφανος όταν σε λίγες δεκαετίες θα λέω πως ήμουν μικρός τότε όταν έπεσε το Τείχος, ζούσα, ένιωσα έστω και με αδιαφορία τότε τον παλμό των πανηγυρισμών για την λήξη του Ψυχρού Πολέμου. Η αλήθεια είναι πως έχω κάποιες εικόνες από την κρατική τηλεόραση όπου βλέπαμε τον Γκορμπατσόφ και ενώ οι μεγάλοι ασχολιόντουσαν με το θέμα της πτώσης του τείχους εμένε με προβλημάτιζε το σημάδι που είχε στο κεφάλι του. Λες και ήταν χθες με θυμάμαι να ρωτάω την μητέρα μου να μου πει τον λόγο που χει αυτό το σημάδι και εκείνη χωρίς να αποσπάσει το βλέμμα της από την τηλεόραση να μου απαντάει χαλαρά πως μάλλον χτύπησε. Ήταν το τέλος μιας εποχής, το ένιωσα και κάθε φορά που βλέπω αυτές τις εικόνες σε βιβλία, περιοδικά και στην οθόνη μου ρχονται εκείνες οι στιγμές, οι στιγμές που έμπλεκαν την αθωότητά των παιδικών μου χρόνων με τις εξελίξεις αυτές...

Γι΄αυτό δε μου φαίνεται υπερβολική η συγκίνηση που ένιωσαν οι 250.000 θαυμαστές των Pink Floyd που παρακολούθησαν τη συναυλία του Ρότζερ Γουότερς στο Βερολίνο. Στο τέλος της βραδυάς ένας γιγάντιος τοίχος γκρεμιζόταν μπροστά τους κάτι που προκάλεσε κραυγές, χειροκροτήματα, δάκρυα, χορούς και κάθε άλλη εκδήλωση χάρας. Ένα όμως μου χει μείνει χαραγμένο από κείνη τη συναυλία. Δύο χέρια να υψώνουν τη σημαία της Τσεχοσλοβακίας και να την κουνάει περήφανα συνοδεύοντας τους ρυθμούς του The Wall...

Υιοθετώντας την ιστορία του κάθε λαού, και συγκεκριμένα την σύγχρονη ιστορία του κάθε λαού γινόμαστε ένα. Ένας λαός, μία οντότητα, μία ειρήνη, η παγκόσμια ειρήνη...

Στο βίντεο παρακολουθούμε την φυγή των Ανατολικογερμανών από τα σύνορα της Ουγγαρίας στην δύση, τις διαδηλώσεις που με την πάρωδο του χρόνου γίνονταν πιο έντονες και μαζικές, την λανθασμένη δήλωση του εκπροσώπου του κόμματος κάτι που έκανε τους κατοίκους να πάνε στα σύνορα και να απαιτούν να βγούν από την χώρα, τους πανηγυρισμούς που έπνιξαν την αμηχανία της κυβέρνησης από το λάθος της και στο τέλος την πτώση του τείχους και την ένωση των δύο χωρών... Η Γερμανία πάλι ως ενιαίο κράτος καταργόντας το Τείχος της ντροπής, το τείχος που χώρισε τον κόσμο στα δύο, το τείχος που ήταν φόβος και αιτία για έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο...

Πρέπει να καταλάβουμε πως το Τείχος του Βερολίνου ήταν και δικό μας τείχος... Είναι ένα γεγονός που αφορά και ενδιαφέρει και μας... Ας δώσουμε την ανάλογη προσοχή λοιπόν.