Οι πορείες μας...

Πρωτοετής στην Αθήνα. Χαμένος σε μια μεγαλούπολη προσπαθούσα να σταθώ στα πόδια μου και παράλληλα να μπω σε έναν άλλο ρυθμό ζωής. Ενάμισι μήνα μετά την άφιξή μου στην πρωτεύουσα ήρθε η επέτειος της 17 Νοέμβρη. Στη πρώτη πορεία πήγα με δύο φίλους μου Χιώτες (ο ένας μάλιστα ήταν μεγάλο μέλος της Δ.Α.Π. οπότε όσοι τον συναντούσαν σε κάθε πορεία που πηγαίναμε ξαφνιάζονταν) με τον Αλέξη και τον Φόντα. Η πρώτη πορεία το 2002 ήταν η πιο επεισοδιακή μετά από πολλά χρόνια. Ξαφνικά είδα στα πέντε μέτρα από μένα να καίγεται ένα περίπτερο, διάφοροι να πετάνε μολότοφ από δίπλα μου και ματατζήδες που κάνανε επίθεση καταπάνω μας. Φυσικά και δεν είχα σχέση με αυτά, εξάλλου όσοι πάνε σε πορείες γνωρίζουν πως από την μια στιγμή στην άλλη μπορούν άνετα να βρεθούν μέσα στα επεισόδια και να μη ξέρουν από πού να φύγουν. Θυμάμαι ανεβήκαμε στα κάγκελα του εθνικού κήπου απέναντι από το Μουσείο Μπενάκη για να αποφύγουμε το ποδοπάτημα και τα αντικείμενα που πετούσαν και οι δύο πλευρές. Εκείνη τη στιγμή άκουσα τον ολοκληρωτικό ήχο των συντονισμένων βημάτων που είχαν οι Γερμανοί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε είδα μια διμοιρία των ΜΑΤ να περνάει από μπροστά μας και στη συνέχεια να κινείται απειλητικά προς τους νεαρούς που πετούσαν μολότοφ και κατέστρεφαν ότι έβρισκαν μπροστά τους. Η Πορεία σε κείνο το σημείο είχε διαλυθεί. Είδαμε πως δε μπορούσαμε να συνεχίσουμε. Άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μας από τα δακρυγόνα και γενικά επικρατούσε ένας φόβος αφού η πρώτη μας γνωριμία με αυτό το γεγονός σημαδεύτηκε με καταστροφές και φασαρίες. Έτσι υποχωρήσαμε σε μία καφετέρια, πλυθήκαμε στο μπάνιο και κάτσαμε και ήπιαμε έναν καφέ μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα έξω. Την επόμενη χρονιά ξανασυναντηθήκαμε σχεδόν όλη η παρέα τελείως τυχαία. Είχα πάει με τον φίλο μου από την Δ.Α.Π. στο Πολυτεχνείο. Ως φοιτητής πηγαίνεις σε αυτές τις εκδηλώσεις για να τιμήσεις όσους θυσιαστήκανε για να ζεις εσύ άνετα αλλά και για να βρεις γνωστούς και γιατί όχι να φλερτάρεις. Φεύγοντας από το Πολυτεχνείο πετύχαμε στην 3η Σεπτεμβρίου τον Φόντα. Το αστείο με τον Φόντα είναι πως ως φυσιογνωμία δε προκαλεί αλλά σε όποια πορεία πήγαινε έτρωγε ξύλο. Οπότε αποφάσισε να πηγαίνει με μπλε ντύσιμο ώστε να μην τραβάει την προσοχή. Όμως κάθε φορά που ήμασταν μαζί σε πορεία μόλις βλέπαμε πως ξεκινούσαν επεισόδια απομακρυνόμασταν από διπλά του και όταν τον ξαναβρίσκαμε στους Αμπελόκηπους μας περιέγραφε με μώλωπες και σκισμένα ρούχα πως του την ξαναπέσανε. Θυμάμαι μια φορά που ήρθε μόνο με σπασμένο κράνος και τον ρωτήσαμε τι συνέβη και δεν έφαγε καμία. Μας είπε πως όταν τον ρίξανε κάτω και ήταν έτοιμοι να τον χτυπήσουν σηκώθηκε με θράσος και τους φώναξε αν γνωρίζουν ποιόν πάνε να βαρέσουν. Οι αστυνομικοί σάστισαν. Ένας του ζήτησε συγνώμη αποκαλώντας τον κύριε αξιωματικέ. Από τότε του βγήκε το παρατσούκλι αυτό. Και φτάνουμε στις μέρες μας…
Ο φίλος μου ο δαπίτης ζει πλέον στη Χίο, εγώ αφού έκανα το στρατιωτικό μου στο νησί ξαναγύρισα Αθήνα και έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Όπως και ο Αλέξης ο οποίος όλη την εβδομάδα τρέχει. Όσο για τον Φόντα είχε ένα σοβαρό ατύχημα που τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι. Με λίγα λόγια η παρέα της πορείας της 17 Νοέμβρη διαλύθηκε. Όμως οι αναμνήσεις και οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε στα φοιτητικά μου χρόνια θα μείνουν καλά χαραγμένες στο μυαλό μου και κάθε φορά που κοντεύει αυτή η γιορτή θα ξεπηδάνε από μέσα μου τέτοιες στιγμές ανέμελος, χαρούμενες, παρεϊστικες, χαβαλετζίδικες και πάνω απ’ όλα νοσταλγικές…