Σε μία αγαπημένη μου ταινία, στο The Truman Show, ο Τζιμ Κάρεϋ παιδάκι ακόμα είχε πει στο σχολείο πως θέλει να ανακαλύψει νέα μέρη. Η καθηγήτρια έχοντας έναν χάρτη μπροστά της του ανέφερε με ειρωνία πως δεν υπάρχει κάτι άλλο να ανακαλύψεις πια...
Έκανε μεγάλο λάθος. Η ανακάλυψη ως έννοια είναι πολύπλοκη και πολυδιάστατη... Όπως χάρηκε ο Κολόμβος ανακαλύπτοντας την Αμερική έτσι μπορεί να χαρεί και ένα πιτσιρίκι ανακαλύπτοντας ένα κρυμμένο βάζο με γλυκά.
Αυτό ένιωσα και γω χθές μπαίνοντας σε ένα κουτούκι στην Πλατεία Βικτωρίας μετά από μία προβολή στο Τριανόν. Η αλήθεια είναι πως αλλού πηγαίναμε και αλλού βρεθήκαμε. Ψάχναμε να βρούμε μια ταβερνούλα για να τσιμπίσουμε κάτι και να απολαύσω και γω για τελευταία φορά φέτος ούζο. Στη διαδρομή σε ένα στενό μας τράβηξε την προσοχή μια ταμπέλα... Δυστυχώς το όνομα δε το θυμάμαι αλλά θα το επισκεφθώ ξανά σύντομα οπότε θα κάνω μια καλύτερη ανάλυση του χώρου σε άλλη ανάρτησή μου. Σ΄αυτήν εδώ θα αναφέρω το πως ένιωσα όταν το πρωτοείδα και μπήκα μέσα. Οπότε επιστρέφω στη στιγμή που τα βλέμματά μας πέσανε πάνω στην πινακίδα του. "Λες να ναι αυτό;" ρώτησα, "Δε ξέρω... Πάμε να δούμε." Φαινόταν φτωχικό απέξω με δύο τζαμαρίες που είχαν κουρτίνα για να μην μπορείς να δείς τι έχει μέσα. Όμως τα δύο στοιχεία που με γοήτευσαν ήταν ο παραδοσιακός τιμοκατάλογος σε μαυροπίνακα με σχολικά σχεδιά και ο ζεστός φωτισμός από μέσα. "Έχει ούζο!" είπα με χαρά δείχνοντας τον ενθουσιασμό μου για τον χώρο. "Αν έχει και μεζεδάκια θα κάτσουμε...". Μπήκαμε μέσα. Τα τραπεζάκια γεμάτα ραβασάκια και καλυμμένα με ένα τζάμι. Πρωτότυπο... Μια μεγάλη φοιτητικοπαρέα, ένα ζευγαράκι, μια παρεούλα στο βάθος και μείς... Το ωραίο ήταν πως ενώ όλος ο χώρος ήταν άδειος όλοι τους ήταν στριγμωγμένοι μαζί. Αυτό το έδινε κάτι ακόμα πιο ζεστο. Κάτσαμε και μείς δίπλα τους. Ένιωθες άνετα. Δεν είχες την αίσθηση πως σε κοιτάνε και σε αναλύουν από πάνω μέχρι κάτω όπως σε άλλες καφετέριες. Κάτσαμε φάγαμε. 'Ηπιαμε τα ουζάκια μας. Ακούγαμε από το πρόχειρο ηχοσύστημα του χώρου Μάλαμα, Περίδη και άλλους έντεχνους καλλιτέχνες καθώς και τις ψυθιριστές ακολουθίες ορισμένων κομματιών από τους φοιτητές. Επίσης με χαροποίησε ότι από τα λιγοστά άτομα που βρίσκονταν στον χώρο ήταν και μιά γνωστή μου που είχα να δω καιρό. Αυτό ήταν ένα στοιχείο εγγύησης και έγκρισης του χώρου. Όταν συγκεκριμένα άτομα που έχεις σε εκτίμηση προτιμούν αντίστοιχους χώρους δεν υπάρχει λόγος να μην τους εκτιμάς και να τους προτιμάς μελλοντικά και συ.
Και αυτό είναι μία αλήθεια... Πως το συγκεκριμένο στέκι απόκτησε χθές έναν νέο θαμώνα...
Φεύγοντας αυτήν την υπόσχεση δώσαμε. Πως θα ξαναμαζευτούμε εκεί σύντομα για να κάτσουμε περισσότερη ώρα και να απολαύσουμε τόσο την ατμόσφαιρα όσο και την υπέροχη ποικιλία και το χύμα ουζάκι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου