Διπλή χαρά σήμερα

Μεγάλη αθλητική χαρά έζησα σήμερα καθώς ο Ολυμπιακός έσπασε μια αρνητική παράδοση και πέρασε νικητής μέσα από την έδρα του Ατρόμητου με 1-0 αλλά το πιό σημαντικό είναι το δυνατό διπλό που έκανε η Χίος στην πρώτη αγωνιστική της Α1 αντρών στο πόλο. Πέρσυ και ο Ν.Ε.Πατρών και ο Ν.Ο.Πατρών μας στέρησαν μια θέση στην τετράδα που θα μας οδηγούσε στα ευρωπαϊκά σαλόνια για μία ακόμη φορά... Δε πειράζει. Η περσινή αποτυχημένη χρονιά ας μας γίνει μάθημα για την φετινή μας πορεία η οποία ξεκίνησε καλά με την νίκη μέσα στην Πάτρα με 12 - 13.

Τελικά θα υποκύψω...

Τόσο καιρό ήμουν πολέμιος του facebook. Το έβριζα, το αντιπαθούσα και πάνω απ' όλα το βρισκα πολύ ύπουλο στη πρώην μου σχέση. Όμως διαπίστωσα πως μένω πίσω σε διάφορα events και πάρτυ φίλων διότι δεν ενημερώνομαι εγκαιρα όπως εκείνοι μέσω της ιστοσελίδας αυτής. Έτσι αποφάσισα να φτιάξω και γω ένα προφίλ ώστε να μπορώ να επικοινωνώ καλύτερα με τα φιλαράκια μου και να προωθήσω και το blog μου από κει μέσα. Οπότε να περιμένετε σύντομα να αναρτήσω τη διεύθυνση μου από δω μέσα για να με βρείτε και κεί...

Στιγμιαία σκηνή...

Το αμάξι πηγαίνει με κανονική ταχύτητα στην εθνική οδό...Στο ραδιόφωνο το ζευγάρι έχει βάλει έναν τυχαίο σταθμό με ανάλαφρα έντεχνα τραγούδια. Αγαπιούνται τόσο πολύ όμως έχουν συμβεί τόσα που δε μπορούν να το δείξουν και αυτό τους πονάει... Και τι δε θα διναν να φωνάξουν δυνατά την λέξη "Σ'αγαπώ" και να τους φύγει έτσι ο πόνος και η μελαγχολία αυτών των καιρών... Όμως υπάρχει μία σιωπή. Μία σιωπή χιλιάδων λέξεων... Ευτυχώς είναι η μουσική που παίζει και πάνω σ' αυτήν ψιλοτραγουδούν και περνάνε ευχάριστα τον χρόνο τους μέσα στο αμάξι. Αλλά και αυτό δε τους γεμίζει... Κάποια στιγμή ακούγεται ένα συγκεκριμένο κομμάτι στον σταθμό.

- Αυτό θέλω να παίξω στον γάμο μου όταν θα μπαίνω στο τραπέζι...

- Στον γάμο μας θες να πεις...

- ...

- Μα είναι πολύ μελαγχολικό για να παιχτεί σε μια ευχάριστη στιγμη....

- Λέει όμως την αλήθεια.

Της χαμογέλασε. Είχε δίκιο. Τους έτρωγε αυτή η μελαγχολία. Τους πονούσε. Τους μιζέριαζε. Όμως νιώθανε πλήρης ο ένας δίπλα στον άλλον. Δεν ήθελε να χάσει ο ένας την παρουσία του άλλου αλλά και ο εγωισμός τους δεν τους άφηνε να αξιοποιήσουν και τις ευκαιρίες που τους δινόταν για να βελτιώσουν τη σχέση τους. Η σιωπή παρέμεινε. Το τραγούδι τελείωσε. Ξεχάστηκε αμέσως από τα αυτιά τους...

Το αμάξι συνέχισε την πορεία του(ς)...

Αναρωτιέμαι για τί γιορτάζουμε...

Οι σύμμαχοί μας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο γιορτάζουν την επέτειο της απόβασης στη Νορμαδία ως αρχή του τέλους, ενώ εμείς εμμένουμε στον εορτασμό του ΟΧΙ και της έναρξης του πολέμου. Η απελευθέρωση της Ελλάδος από τους Γερμανούς είναι από τις σημαντικότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας που επισκιάζεται από την γιορτή της 28ης Οκτωβρίου. Ο λόγος υποθέτω είναι πως και οι δύο γιορτές πέφτουν τον ίδιο μήνα. Η πρώτη είναι 12 Οκτώβρίου όταν απομακρύνθηκαν τα στρατεύματα κατοχής από την πρωτεύουσα και η άλλη ήταν 18 Οκτωβρίου όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου ύψωσε την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη. Μάλλον το γεγονός ότι δεν μπορούμε να έχουμε δύο ή τρεις εθνικούς εορτασμούς τον ίδιο μήνα φαίνεται ότι ενίσχυσε την επέτειο του ΟΧΙ σε βάρος της Απελευθέρωσης και σε πλήρη διαφοροποίηση προς τις συμμαχικές χώρες, που εορτάζουν την D-Day και όχι την αρχή του πολέμου.

Έξι μέρες και έξι νύχτες πανηγύριζε η Αθήνα, σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, από την 12η ως και την 18η Οκτωβρίου. Σήμερα πλέον υπάρχει ένας μικρός απόηχος από τις μέρες εκείνες, με όλο το βάρος στο έπος του 40. Γεγονός που φέρνει σε αμηχανία τους Ελληνοϊταλούς, εταίρους και συμμάχους μας πλέον, ενώ διορθωτικές κινήσεις έχουν γίνει στους στοίχους τραγουδιών της εποχής ώστε να στρέφεται το μένος στους φασίστες και όχι στους Ιταλούς. Όμως η 18η Οκτωβρίου με την έπαρση της σημαίας στον Ιερό Βράχο διαθέτει έναν εθνικό αλλά και διεθνή συμβολισμό και ίσως να έπρεπε να γίνεται πιο αισθητή.

Μεγάλη έκπληξη....

Μετά από τέσσερα κύπελλα τα τελευταία πέντε χρόνια ο Ολυμπιακός αποκλείεται από τον Οκτώβρη στο Κύπελλο Ελλάδος. Πολύ νωρίς βγαίνει από τον έναν τίτλο. Τώρα για Champions League δε νομίζω πως είχαμε μεγάλες βλέψεις μετα την φάση των 16. Πάντως σήμερα ο Πανσερραϊκός πήρε μια πολύ αντρίκια και μεγάλη πρόκριση εις βάρος του Κυπελλούχου Ολυμπιακού. Για να δούμε αν φέτος θα χουμε πάλι το κύπελλο σε επαρχιακή πόλη όπως την Λάρισα πριν 4 χρόνια...
Σήμερα πάντως έχουμε Πανσερραϊκός - Ολυμπιακός 3 - 1

Ψυχή Βαθιά...

Τους χαιρετησμούς μου από την υπέροχη βροχερή Θεσσαλονίκη. Μετά από μήνες απολαμβάνω μια πόλη που την έχω και με έχει αγαπήσει πολύ. Σήμερα πήγα και είδα το Ψυχή Βαθιά, την νέα ταινία του Βούλγαρη που όλοι μας ξέρουμε. Η ταινία ήταν εξαιρετική, καταπληκτική φωτογραφία, ωραίες ερμηνείες, συγκινητικές ιστορίες ενός Εμφυλίου που κανείς μας δε ξέρει, και δε πρόκειται ποτέ να μάθει αν δεν ψάξει μόνος του να βρεί την αλήθεια. Από την αρχή συγκολίνεζαι όταν η ταινία σε ενημερώνει για τους θανάτους και τις απώλειες του εμφυλίου σε σχέση με άλλους πολέμους. Κανείς μας δεν γνωρίζει πως ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος είχε περισσότερες απώλειες από το άθροισμα των θανάτων από τους Βαλκανικούς πολέμους, την Μικρασιατική καταστροφή και τους Παγκοσμίους Πολέμους (μιλάμε για τις μάχες και τα μέτωπα). Δε θα αναφερθώ στη ταινία διότι αυτό είναι δουλειά κριτικών. Απλά θα αναφερθώ στο λάθος τόσο της Ελληνικής Παιδείας όσο και της Ελληνικής κοινωνίας που δεν αναφέρονται στο θέμα αυτό. Όλοι οι συνομήλικοι μου γνωρίζουν πως η ιστορία που κάναμε στο σχολείο είχε μία παύση μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά μιλούσε με λίγα λόγια για το Πολυτεχνείο και την Κύπρο. Που είναι ο Εμφύλιος. Ντρεπόμαστε; Ντρεπόμαστε για το λάθος μας; Ντρεπόμαστε που είχαμε γίνει και μεις πειραματόζωα των Αμερικανών. Λυπόμαστε που τόσο η αριστερά όσο και η δεξιά ρίχνανε τα παιδιά χωρίς καμία πολιτική συνείδηση να σφάζονται στα βουνά. Ντρέπομαι και γω που ως ψευτοεπαναστάτης της εφηβείας μου ασχολήθηκα με τον Ισπανικό Εμφύλιο αδιαφορώντας για τον δικό μας. Ντρέπομαι που κάποιοι αριστεροί και δεξιοί βγαίνουν στην βουλή και έχουν τα μούτρα να μιλάνε και να μας αντιπροσωπεύουν. Και όχι μόνο αυτό αλλά και βγαίνουν τώρα και κατακρίνουν την ταινία. Ντροπή τους για μία ακόμη φορά. Καιρός λοιπόν να μάθουμε τα λάθη μας και να προχωρήσουμε μπροστα. Όσο για μας τους νέους καλό είναι να απολαύσουμε τη ζωή που έχουμε χωρίς να γρινιάζουμε πως όλα μας πάνε στραβά γνωρίζοντας πλέον πως πριν 50 χρόνια συνομήλικοί μας αλλά και παιδιά δέκα και δεκαπέντε χρόνια μικρότερά μας πυροβολούσαν και σκοτώνανε αδέλφια τους χωρίς να το θέλουν τα ίδια...
Χαίρομαι που πλέον βγαίνουν τέτοια αριστουργήματα στο σινεμά ώστε να μας ξυπνήσουν. Καταπληκτική ερμηνεία του Θανάση Βέγγου. Ήταν πολύ συγκλονιστικό να βλέπεις τον χαμογελαστό πρόσωπο των παιδικών μας χρόνων να κλαίει σε ένα πλάνο. Σε κάνει να κλαίς και συ, να νιώθεις τον πόνο του.
Τελος θέλω να αναφέρω πως παραξενεύτηκα με την παρουσία ενός παλιού φίλου και συμφοιτητή ο οποίος από συμμετοχές του σκερτσάκια και διαφημιστικά είχε έναν μικρό ρόλο στο τέλος της ταινίας. Αλλά το χαμόγελο που σκάει στον σκοπό λίγο πριν από το φινάλε μας μένει χαραγμένο μετα τους τίτλους τέλους.
Ας απολαύσουμε με περηφάνια την 28η που κοντεύει θάβοντας μαζί με τους νεκρούς του εμφυλίου και τις ευθύνες μας ώς έθνος...

Ο Θερμαϊκός παππούλης

Ο Θερμαϊκός παππούλης με πόνο στη μέση... Από το blog unafatsa.blogspot.com

Πάλι μας αναστάτωσε η google

Πάλι μας αναστάτωσε η google αφού από τις 9 το πρωί μέχρι πριν λίγη ώρα δε μπορούσε να μπει κανένας μας στο blog του ή σε blog άλλων... Τέλος καλό όλα καλά...

Πόσο τυχαίο είναι αυτό;...

Σήμερα κατέβηκα κέντρο για κάποιες υποχρεώσεις αμέσως μετά τη δουλεία. Όμως έπεσα μέσα στη πορεία. Έχω πλέον ξεφύγει από τις πολιτικές κινητοποιήσεις και έτσι όλο αυτό το γεγονός πιο πολύ μου έφερνε την απογοήτευση της ταλαιπωρίας παρά τον ενθουσιασμό των φοιτητικών και εφηβικών μου χρόνων. Έτσι έκατσα σε ένα παγκάκι να περάσει ο κόσμος και να συνεχίσω τη διαδρομή μου προς το μετρό. Καθώς καθόμουν βρήκα ένα παρατημένο βιβλίο στο διπλανό παγκάκι. Κοίταξα αριστερά, μετά δεξιά και αφού δεν είδα κανένα αδιάκριτο βλέμμα πήγα και έκατσα δίπλα του. Παίζοντάς τον άνετο περίμενα πέντε λεπτά μήπως βρεθεί κανείς να αναζητήσει το βιβλίο. Αφού σιγορεύτηκα ότι δε με βλέπει κανείς τότε το πήρα στα χέρια μου και έκανα πως διαβάζω το οπισθόφυλλό του. Ψέματα το έκανα φυσικά αφού δε χρειαζόταν να διαβάσω το θέμα ενός από τα πιο γνωστά βιβλία αυτής της χρονιάς. Ήταν το "Όλα σου τα μαθα μα ξέχασα μια λέξη" του Μπουραντά. Με έπιασε ένας ενθουσιασμός διότι ήταν ένα ανέλπιστο δώρο ενός άγνωστου προσώπου που το άφησε ή το ξέχασε εκεί, και μου δωσε μεγάλη χαρά σε μια περίοδο που δε μου πάνε όλα (βασικά ένα θέμα) όπως τα θέλω. Άνοιξα αμέσως το βιβλίο να βρω διάφορα στοιχεία του πρώην πλέον κατόχου του. Ήταν ένας σελιδοδείκτης διαφημιστικό όμως αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ένα σκισμένο χαρτί. Άνοιξα να δω αν έγραφε κάτι. Ήταν μια φωτοτυπία από μια σελίδα του βιβλίου. Προσπάθησα να ενώσω τα κομμάτια αλλά φύσηξε εκενη τη στιγμή και μου πήρε ο αέρας τα μισά κομμάτια. Ξαναγύρισα να δω γύρω μου αν με παρακολουθεί κανείς. Τότε σηκώθηκα με το δώρο στο χέρι και ακολούθησα την πορεία των φοιτητών για να την ευχαριστήσω ως τον λόγο που μου έφτιαξε τελικά την μέρα...

Ηθική δικαίωση...

Έδωσε τα πάντα για να καταφέρει να βγάλει σε πέρας έναν δύσκολο ρόλο, τον εαυτό του... Τελικά τα κατάφερε και είμαστε πολύ περήφανοι γι' αυτό όμως δυστυχώς ο ρόλος του είναι τόσο μικρός (αλλά παράλληλα και τόσο σημαντικός αφού ο ίδιος έχει τη τύχη των ηρώων στα χέρια του), που χάνεται στην εξέλιξη της ιστορίας. Γι' αυτό και γω για να τιμήσω τον πατέρα μου για την προσπάθειά του αυτή περιόρισα το βίντεο στο σημείο που παίζει. Έτσι παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ωστόσο χαρίζει το πρώτο δευτερόλεπτο στην Λόλα.

Κυρίες και κύριοι ο καπετάν Άργύρης στον πρώτο του τηλεοπτικό ρόλο...

Υπ' όψην, ο πατέρας μου είναι καπετάνιος και τα γυρίσματα έγιναν πάνω στο πλοίο του...

Έτσι του ανατέθηκε ο ρόλος του εαυτού του...

Να ποιός είναι το αφεντικό...

Όχι πως είναι σοβαρό το θέμα αλλά το χα πει πως αν τα καταφέρω θα το δημοσιεύσω στο blog μου. Η ιστορία αρχίζει από το 2005 όταν ξεκίνησα με τον φίλο και συνάδελφό μου Μήτσο ένα αιγαιοπελαγίτικο ντέρμπυ στο τάβλι μεταξύ των νησιών Χίου και Τήνου. Μετά από 4 χρόνια αυτός που έσπασε το φράγμα των 100 νικών είμαι εγώ με σκορ αυτή τη στιγμή 100 - 88 . Επιτέλους ο Μητσάκος κατάλαβε και παραδέχτηκε ποιός είναι το αφεντικό στο τάβλι... Άντε και στα 200....

Η καλή παρέα και το καλό τάβλι συνεχίζεται....

Με μία άλλη ματιά...

Ένας φίλος χθες μου πρότεινε να δω ένα βραβευμένο βίντεο στο προφίλ του. Μου φαινόταν ενθουσιασμένος. "Γιώργο δες το είναι εντυπωσιακό! Έχει τέλεια μουσική! Το φινάλε άπιαστο!" κτλ. Ας το δω με την σκέψη ότι πράγματι θα μ' αρέσει. Απ' ότι είδα το βίντεο αυτό έχει ενθουσιάσει αρκετό κόσμο. Στο τέλος και μετά από αρκετή σκέψη κατάλαβα το γιατί. Διότι το βίντεο κρύβει μια μεγάλη αλήθεια για την οποία αρκετός κόσμος δεν την παραδέχεται. Εμένα το βίντεο δε μ' άρεσε αλλά το παρουσιάζω για να εξηγήσω τους λόγους που το ξεχώρισα αλλά και επειδή μπορεί σε σας να αρέσει (όπως σε όλο τον κόσμο, εγώ πάντα κολλάω). Η ιστορία μιλάει για έναν τύπο που τον έχει φάει η δουλειά (και ποιόν δεν τον έχει φάει). Σπίτι δουλειά, δουλειά περίπατος, περίπατος σπίτι. Μάλλον είναι αντικοινωνικός και μοναχικός τύπος αφού μόνο η μητέρα του αφήνει μηνύματα στον τηλεφωνητή (και σε ποιόν δε συμβαίνει αυτό, να χτυπάει το κινητό του, να τρέχει με χαρά να το σηκώσει και να διαπιστώνει πως τον παίρνει η "Μαμά" του). Στο φλέρτ ο ήρωας παίρνει μηδέν (ποιός φλερτάρει πλέον). Μόλις του δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσει μια όμορφη κοπέλα ενώ έχει κάθε τρόπο να την γνωρίσει με φυσιολογικό τρόπο, χρησιμοποιεί πλέον μια μέθοδο σημερινής τεχνολογίας με παλιό φλέρτ. Ανταλλάσουν "sms" σε κόλλες Α4 από το ένα κτίριο που είναι ο ένας στο άλλο που βρίσκεται ο άλλος. Πραγματοποιούν ένα ζωντανό chat. Αυτό δείχνει πως σαν άνθρωποι έχουμε ξεφύγει, πως η δουλειά, το άγχος και το ίντερνετ μας έχουν καταστρέψει και από ανθρώπους μας έχει μετατρέψει σε άβουλα πλάσματα. Αυτό που θέλουμε έιναι αληθινή αγάπη αλλά πλέον δεν υπάρχει πουθενά. Ζούμε με τον συμβιβασμό ότι θα γνωρίσουμε μια κοπέλα, που απλά θα μας αρέσει (δηλαδή θα μας δείξει ενδιαφέρον) και απλά θα ενδιαφέρεται για μας (να παίρνει κανένα τηλέφωνο). Η ανθρώπινη αγάπη έχει εξαλειφθεί. Είναι από τα απειλούμενα υπο εξαφάνιση είδη τα οποία δεν έχουν πλέον καμία ελπίδα. Η ιστορία έχει καλό τέλος διότι θέλει να ικανοποιήσει τον άβουλο πλέον κόσμο δείχνοντάς του μέσω ίντερνετ φυσικά πως υπάρχει ζωή. Που είναι η ζωή ρε φιλαράκο... Είναι αυτό που λέμε... Η ζωή δεν είναι σαν τον κινηματογράφο, τα ρομαντικά βιβλία και τα ερωτικά τραγούδια. Η ζωή είναι σκληρή και δύσκολη. Ας την αντιμετωπίσουμε λοιπον...

Δε ξανάγινε...

Μια αλλαγή έκανε ο Ζίκο και αυτή έτυχε να ναι και η χρυσή... Δεν ήταν αυτή ομάδα για να φέρει ισοπαλία ή να χάσει η ομάδα μας... Αν και η Στάνταρ το κυνήγησε και πέτυχε και πρώτη το γκολ δε της κάναμε την χάρη να πάρει έστω ενα βαθμό στην Ελλάδα. Πλέον η πρόκριση είναι στα χέρια μας. Με μία ισοπαλία στο Βέλγιο είμαστε στους "16" ...

Το ταξίδι συνεχίζεται...

Ένα έργο μιας σπουδαίας γλύπτριας που κατάγεται από τη Χίο και τις Οινούσσες της Καλλιόπης Λεμού, εκτίθεται στο Βερολίνο στην Πύλη του Βραδεμβούργου

Η ακαδημία Καλών Τεχνών του Βερολίνου συμμετέχει στις εκδηλώσεις για την 20η επέτειο για την Πτώση του Τείχους με έργο της Χιώτισσας γλύπτριας Καλλιόπης Λεμού.

Η ογκώδης εγκατάσταση με τίτλο "at Crossroads", "στο σταυροδρόμι" έχει στηθεί ακριβώς μπροστά από την Πύλη το Βραδεμβούργου. Το θέμα, που αποτελεί μέρος μιας τριλογίας, είναι η λαθρομετανάστευση. Οι τούρκικες βάρκες "Ugur" - Τύχη, "Umut" - Ελπίδα, "Askim" - Αγάπη μου, "Mavis" - Θάλασσα, "Buket" - Μπουκέτο, που οι ιδιοκτήτες τους τις είχαν πουλήσει σε λαθρεμπόρους και αυτοί με την σειρά τους τις χρησιμοποίησαν για τη μεταφορά των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα.

Η Γλύπτρια αναφέρει: "Το Βερολίνο το θεωρώ σαν την πρωτεύουσα του ίσως ισχυρότερου κράτους της Ευρώπης και το σταυροδρόμι συσχετίζεται με τις αποφάσεις που παίρνουν εδώ για το θέμα της μετανάστευσης. Τις πολιτικές αποφάσεις που παίρνουν για την μοίρα των λαθρομεταναστών και για την πολιτική που αντιμετωπίζουμε για τους λαθρομετανάστες. Φτάνουν με την ψυχή στο στόμα, πεινασμένοι και βρεγμένοι".

Η εγκατάσταση της Λεμού που εκτίθεται από τις 12 Οκτωβρίου θα είναι εκεί μέχρι τις 31 Οκτωβρίου. Η βάρκες είναι έτσι στημένες που δείχνουν πως διαπερνούν το μεταλλικό σκελετό που τις στηρίζει, όπως διαπερνούν κάθε χρόνο τα σύνορα της Ευρώπης οι χιλιάδες λαθρομετανάστες. Όπως αναφέρει και η γλύπτρια: "Έχω έρθει σε επαφή με ομάδες αυτών των ανθρώπων στους βράχους και στα νησάκια της πατρίδας μου. Στην κυριολεξία έρχονται με την ψυχή στο στόμα".

Σοκολάτα Υγείας ΙΟΝ με Μαστίχα Χίου

Το ξέρω, το ξέρω... Όλοι με λέτε τοπικιστή αλλα πως γίνεται να μην είμαι όταν κατάγομαι από Χίο. Εδώ και καιρό ένας συνάδελφος με καταγωγή μισός από Χίο και μισός από Λέσβο (κακός συνδυασμός) μου έλεγε πόσο όμορφη είναι η νέα σοκολάτα της ΙΟΝ με μαστίχα Χίο. Σοκολάτα με μαστίχα;... Αίσχος έλεγα μέσα μου. Πως γίνεται να τα ενώσεις αυτά;... Σήμερα δεν άντεξα στον πειρασμό μιας και στο περίπτερο που παίρνω πορτοκαλάδα κάθε πρωί την συνάντησα να μου χαμογελάει δίπλα σε άλλες σοκολάτες... Της χαμογέλασα και γω και την αγόρασα... Απίστευτο δέσιμο... Λιώνει η σοκολάτο μέσα στο στόμα σου και μια υπέροχη γεύση μαστίχας κολλάει στον ουρανίσκο σου... Θαύμα... Εύχομαι όλη μέρα να έχω τη συντροφιά της και παράλληλα την περηφάνεια μου πως είμαι Χιώτης και το νησί μου εκτός από την σπουδαία ιστορία του βγάζει υπέροχα προϊόντα...

Logicomix

Δε μπορώ να πω πως λατρεύω τα μαθηματικά. Μέχρι την πρώτη λυκείου ήμουν άριστος μαθητής σε αυτά. Μετά ήρθε η κατρακύλα. Μόνο γεωμετρία και στατιστική είχα άριστα. Στα μαθηματικά κατεύθυνσης πάτωσα. Αυτό όμως δεν με είχε αποτρέψει να βλέπω ταινίες ή να διαβάζω βιβλία που να χουν σχέση με αυτά. Εξάλλου ποιός δεν είδε το "Π" και δεν ενθουσιάστηκε, ποιός δεν έχει διαβάσει το "Θεώρημα του παπαγάλου" και δεν προβληματίστηκε. Έτσι αποφάσισα να διαβάσω το Logicomix. Στην αρχή το πήρα από περιέργεια. Τι είναι αυτό που κάνει ένα κόμιξ να διαβάζεται τόσο πολύ και να αποκτά μεγάλη επιτύχια και στο εξωτερικο...
Η αλήθεια είναι πως με έκανε σε ένα 24ωρο να το διαβάσω όλο. Οι διάλογοι, οι θεωρείες και ο τρόπος με τον οποίο συσχετίζονται τόσο με την ζωή του ήρωα όσο και με την δικιά μου με ώθησε να το διαβάσω όλο... Σίγουρα μου αφήνει κάποια κενά καθώς οι ήρωες συσχετίζουν τα Μαθηματικά με την Λογική και εκεί εμείς σαν απλοί αναγνώστες χάνουμε το παιχνίδι. Όμως είναι τέτοια η πλοκή που δε σε κουράζει καθόλου. Εμένα όμως με έπιασε ένας πονοκέφαλος μόλις το τελείωσα. Βγήκα στο δρόμο να περπατήσω και δε μπορούσα να κοιτάξω μπροστά μου. Με προσπερνούσαν πρόσωπα που με κοιτούσαν και γω αδιαφορούσα. Το μυαλό μου είχε βάλει για τα καλά μπρος και δε με άφηνε να σκεφτώ τίποτα άλλο.
Πιστεύω πως αυτό το βιβλίο υποσεινήδητα ανέπτυξε την λογική μου. Ήταν σα να μου έκανε ένα update στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου και πλέον λειτουργώ με πιο αναβαθμισμένο λογισμικό.
Τελικά είναι αλήθεια αυτό που λένε οι μαθηματικοί, πως όλη μας η ζωή βασίζεται πάνω στα μαθηματικά αλλά αν προσπαθήσουμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα και τα νοήματα με εξισώσεις τότε θα τρελαθούμε... Δεν είναι κρίμα;...

Ένα νέο φωτογραφικό blog

Καλημέρα... Ας αλλάξει επιτέλους η ώρα... Ξυπνάω το πρωί μέσα στο σκοτάδι και με μισή καρδιά πηγαίνω στη δουλειά μιας και ο ήλιος βγαίνει τουλάχιστον μία ώρα αφότου κάτσω στο γραφείο και πιω τον καφέ μου...

Τέλοσπαντων είπα την πρωινή μου γρίνα. Σήμερα θα ήθελα να παρουσιάσω ένα νέο και φρέσκο blog που σχεδιάστηκε την προηγούμενη βδομάδα από μια φωτογράφο φίλη για να παρουσιάζει φωτογραφικές δουλειές της με σκοπό να γίνεται ένας διάλογος σχολίων πάνω στις φωτογραφίες της και έτσι παράλληλα να βελτιώνεται όπως και ο καθένας μας σε κάθε δραστηριότητα που κάνει. Εγώ την καλωσορίζω στον κόσμο των blog και σας προτίνω το ιστολόγιο της για όποιον του αρέσει να ασχολείται με το θέμα της φωτογραφίας και να της ευχηθούμε καλή συνέχεια...

http://tanya-ithaca.blogspot.com/

Η φωτογραφία που παρουσιάζω στην ανάρτηση είναι δικιά της δουλειά...

Περπατώντας εκεί που κάποτε περπατούσαν καλλιτέχνες μιάς ολόκληρης χώρας

Καλημέρα... Κυριακάτικο ηλιόλουστο πρωινό! Με εξέπληξε διότι περίμενα βροχή, όμως δε με χαλάει διότι σήμερα έχω κανονίσει να επισκεφθώ κάποιες εκθέσεις φωτογραφίας στο μουσείο Μπενάκη και στο Taf στο Μοναστηράκι και θέλω καλό καιρό... Μιας και ανέφερα τις φωτογραφίες θα ήθελα να επισημάνω πως την παρασκευή δημοσίευσα ενα βίντεο στο άλλο μου blog με φωτοραφίες από ένα χωριό της Ουγγαρίας, ένα αυθεντικό χωριό καλλιτεχνών, τον Άγιο Ανδρέα. Συνήθως δημοσιεύω παράλληλα τα βίντεο και στο ένα και στο άλλο blog όμως την Παρασκευή δεν είχα χρόνο για να γράψω κείμενο οπότε και το δημοσίευσα στο ένα μόνο. Το χωριό τον καλλιτεχνών είναι ίσως από τις ελάχιστες αυθεντικές καλλιτεχνουπόλεις που υπάρχουν στην Ευρώπη (και η πρώτη που επισκέπτομαι εγώ). Ήταν μια όαση για όσους καλλιτέχνες θέλανε να αποφύγουν τον σοσιαλιστικό σουρεαλισμό που επέβαλε το ανατολικό μπλοκ. Ένα βροχερό πρωινό πήραμε το λεωφορείο και φύγαμε από την Βουδαπέστη, το χωριό δεν απέχει πολύ από την πρωτεύουσα της Ουγγαρίας. Διασχίσαμε έναν μεγάλο κάμπο (η χώρα δεν έχει μεγάλα βουνά). Πριν φτάσουμε στο χωριό περάσαμε από ένα δάσος όπου έκρυβε ή παρουσίαζε (όπως θέλει το λέει ο καθένας) ανάμεσα στα δέντρα του διάφορα αγάλματα καλλιτεχνών. Σε λίγο θα μπαίναμε μέσα στο χωριουδάκι μιας και τα πρώτα σπίτια άρχισαν να φαίνονται μπροστά μας. Μετά την υπέροχη εικόνα που μου είχε αφήσει η Βουδαπέστη δε περίμενα να βρω κάτι καλύτερο. Όμως έκανα λάθος. Αντίκρισα ένα χωριό δίπλα στις όχθες του Δούναβη το οποίο είχε φτιάξει δικά του τεχνικά κανάλια όπου περνούσε το ποτάμι και μέσα από το χωριό. Δυστυχώς το είχαν μετατρέψει σε τουριστικό θέρετρο. Παντού μαγαζάκια με αναμνηστικά και καρτ ποστάλ. Αυτό δε με απογοήτευσε. Ξέφυγα από τον κεντρικό δρόμο με τα μαγαζάκια και χώθηκα στα στενά του. Ανέβηκα σοκάκια και έφτασα σε ένα σημείο που διέκρινα όλες τις χιονισμένες σκεπές. Από κει κατέβηκα και έκανα περίπατο δίπλα στον ποταμό. Εκεί οι άνθρωποι αφού δεν έχουν θάλασσες, αξιοποιούν τα ποτάμια τους. Στην Ουγγαρία (κυρίως στην επαρχία της) διαπίστωσα πως οι κάτοικοι είναι πολύ δεμένοι με το περιβάλλον, το σέβονται και εκείνο τους ανταμείβει με ομορφιά και γαλήνη αλλά και με κατάθλιψη. Κι όμως εκεί μέσα στο κρύο και στην μουνταμάρα έβρισκες ζωή. Από την μιά κοιτούσες την γαλήνη και την ομορφιά της φύσης και από την άλλη έβλεπες κίνηση, νέους, μουσική, χαμόγελα. Και όλα πολύ όμορφα και αρμονικά να βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Αφού γέμισα τις "μπαταρίες" μου και την μνήμη της φωτογραφικής μου μηχανής ξαναγύρισα στο χωριό, έκανα μια βολτούλα στα μαγαζάκια, χάζεψα τα σουβενίρ και βρήκα την παρέα μου ώστε να γυρίσουμε στο πούλμαν και να επιστρέψουμε στην Βουδαπέστη. Δε περίμενα πως ένα χωριουδάκι, μια βουλίτσα στην γεμάτη χωριουδάκια Γηραιά Ήπειρο θα με εντυπωσίαζε τόσο πολύ και θα με κέρδιζε τόσο και θα με έκανε επιστρέφοντας στην Ελλάδα να την παρουσιάζω πρώτη όταν με ρωτούσαν όλοι πως τα πέρασα εκεί πάνω...

Αυτό που διαπίστωσα είναι πως ο Παράδεισος υπάρχει, απλά διαφέρει στα μάτια των ανθρώπων διότι ο καθένας τον πλάθει διαφορετικά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όλος ο πλανήτης μας να είναι ένας παράδεισος, τον οποίο κανείς δεν τον εκτιμάει τελικά. Ας φάμε τα μούτρα μας λοιπόν...

20 στα 200

Τελικά τα κατάφερα και έφτασα στους 20 αναγνώστες και έτυχε να το γιορτάσω στην Διακοσιοστή (200η) ανάρτηση. Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για το ενδιαφέρον που μου δείχνετε. Ελπίζω η διαδικτυακή μου παρέα να σας είναι ευχάριστη. Εξάλλου και γω μαθαίνω από σας και από τα blog τρίτων που παρακολουθώ. Και έτσι εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας και τις απόψεις μας για τον κόσμο, την ζωή και την τέχνη...

Και όπως ξεκίνησα το blog έτσι θα το συνεχίσω...

Εν άρχη είν ο λόγος...

Κι όμως μεγαλώνω...

Επιτέλους ένα βροχερό Σάββατο. Όχι πως δε με ταλαιπώρησε, διότι και γω όπως όλοι μας έτρεχα για δουλειές στο κέντρο, αλλά επειδή βρέθηκε επιτέλους ένας λόγος να μείνω και λίγο σπίτι. Με μουσικούλα, ένα ζεστό ρόφημα και επιτέλους να ασχοληθώ λίγο με το blog μου που το αμέλησα. Χθές το βράδυ κοιμήθηκα με έναν διάλογο που είχα χθες πάνω σε θέματα σχολικά. Δε θυμάμαι με ποιόν έκανα τον διάλογο ούτε για ποιόν λόγο τον ξεκίνησα αλλά θυμάμαι που ανέφερα πως δε θα θελα να ξαναζήσω ποτέ την περίοδο την περίοδο των πανελλαδικών εξαιτάσεων. Το πρωί που ξύπνησα είχα στο μυαλό μου εικόνες από αυτήν την περίοδο. Τα σχολικά μου χρόνια στο νησί, τις κοπάνες, το άγχος μου για τα φροντηστήρια, την γρίνια της μητέρας μου, τους τσακωμούς μου με την αδελφή μου. Καταστάσεις που τότε με κούραζαν και με νευρίαζαν αλλά τώρα τις σκέφτομαι νοσταλγικά. Επίσης την περιέργιά μου καθώς και τον ενθουσιασμό μου που θα σπουδάσω στην Αθήνα, τις πρώτες βόλτες μου στο κέντρο, τις ώρες που ξόδευα στα Εξάρχεια και σε στέκια που πλέον περνάω και αναρωτιέμαι τι γύρευα εγώ μικρός εκεί... Σήμερα έτυχε να περάσω πάλι από τη περιοχή αυτή. Επηρεασμένος από τις εικόνες του ξυπνήματός μου διαπίστωσα πως τα Εξάρχεια έχουν αλλάξει πολύ. Χάσανε την αυθεντικότητά τους. Λες και άλλαξαν επίτηδες ώστε να μείνει για πάντα η εικόνα που είχα γι' αυτήν την περιοχή όταν ήμουν μικρός. Και τότε μελαγχολώ και παράλληλα νοσταλγώ όλα αυτά που περάσανε, και τα νοσταλγώ διότι ξέρω πως δε θα ξαναεπιστρέψουν. Τέρμα η ανέμελη ζωή, τέρμα ο πολύς ελεύθερος χρόνος, τέρμα δραστηριότητες, καταστάσεις και τρέλες εκείνων των χρόνων. Και τότε δακρύζω... Όχι πως τα ζητάω πίσω, έχω αλλάξει το ξέρω... Δακρύζω διότι μεγαλώνω... Και αυτό με τρομάζει... Τελικά έτσι δικαιολογείται πως όλοι θέλουμε να μείνουμε παιδιά...

Να τρέχουμε με τα ποδήλατα, να χανόμαστε στα χωράφια, να παίζουμε τον γιατρό στα κοριτσάκια που μας αρέσουν και να τρώμε όλη μέρα γευστικά φαγητά...

Ίσως και το πιο τρελό, να περιμένουμε κάθε χριστούγεννα ένα δώρο κάτω από το στολισμένο δέντρο του πατρικού μας σπιτιού...

Πολύ σωστό πείραμα...

Στα πλαίσια ενός κοινωνικού προγράμματος, σε μια ομάδα πενήντα ανθρώπων που ήταν μισοί - μισοί, άνδρες και γυναίκες, δόθηκε ένα κείμενο και την επιλογή να βάλουν σ' αυτό το κείμενο ένα κόμμα.

Το κείμενο ήταν το εξής:

"Αν ο άνδρας ήξερε πραγματικά την αξία που έχει η γυναίκα θα πήγαινε στα τέσσερα".

Όλες οι γυναίκες βάλανε το κόμμα μετά την λέξη "γυναίκα", όλοι οι άνδρες βάλανε το κόμμα μετά την λέξη "έχει".

Στα τέσσερα λοιπόν όπως και να χει...

Από το blog : trelokouneli.blogspot.com

Ο Πίνακας...

Τι είναι η απεικόνιση; Γιατί έχουμε ανάγκη την μεταφορά μιας εικόνας σε έναν καμβά ή ακόμα και σε ένα κομμάτι χαρτί; Γιατί θεωρούν πάντα τους καλλιτέχνες τρελούς και παράξενους;

Ερωτήματα που πάντα θα απαντιούνται και πάντα θα μένουν αναπάντητα, και αυτό διότι ο καθένας έχει την δικιά του άποψη πάνω στην τέχνη. Ο άνθρωπος δημιουργεί, αλλά δεν φτιάχνει μία άλλη πραγματικότητα. Ο άνθρωπος φοβάται την πραγματικότητα, την αποφεύγει... Προτιμάει να δίνει έμφαση στην υπερβολή. Σε σημεία που ερεθίζεται ο ανθρώπινος νους, σε σημεία που θεωρεί ο καλλιτέχνης σημαντικά. Η τέχνη είναι μια ανάγκη. Και επειδή οι ανάγκες και τα θέλω των ανθρώπων αλλάζουν με τον καιρό έτσι αλλάζει και αυτή. Το κάθε κίνημα στηρίζεται πάνω στο προηγούμενο ενώ θέτει τις βάσεις για το επόμενο. Ο σοσιαλιστικός σουρεαλισμός ήταν το μόνο κίνημα που πίστεψε πως θα είναι και το τελευταίο (μεσολάβησε και η προπαγάνδα της περιόδου αυτής) και όπως ξαφνικά εμφανίστηκε έτσι γρηγορα μας άφησε και αυτό. Πώς γίνεται όμως να μειώνεται η διάρκεια των σύγχρονων κινημάτων. Αλλάζουν οι καιροί. Είμαστε στην εποχή της ταχύτητας. Γρήγοροι ρυθμοί, γρήγορη ζωή, γρήγορο φαγητό, γρήγορο σεξ, γρήγοροι γάμοι, γρήγορα διαζύγια και πολλοί άνθρωποι καταλήγουν γρήγορα στον θάνατο. Έχουμε αρχίσει να χάνουμε το νόημα της ζωής μόνο και μόνο γιατί θέλουμε να αποκτήσουμε γρήγορα χρήματα και έτσι να χουμε πιο γρήγορα μια ευτυχισμένη ζωή. Όμως πολύ γρήγορα βγαίνουμε εκτός τροχιάς και καταλήγουμε στην γρήγορη αποτυχία.

Έτσι και η τέχνη είναι γρήγορη. Αν βάλεις δύο πίνακες στην περίοδο του 16ου αι. μ.Χ. οι οποίοι έχουν έναν αιώνα διαφορά (π.χ. ο ένας σχεδιάστηκε τον 1600 και ο άλλος το 1700) θα δούμε μικρές διαφορές και θα διαπιστώσουμε την εξέλιξη της τέχνης. Στις μέρες μας αν βάλεις δύο πίνακες οι οποίοι έχουν δύο δεκαετίες διαφορά όχι μόνο δε θα βρείς ομοιότητες αλλά δε θα καταλάβεις ποιός πίνακας προηγήται του άλλου και το κίνημα στο οποίο ανήκει στάθηκε πρόδρομος για το κίνημα του άλλου. Έτσι και ο Kandinsky μπορεί να φαίνεται άσχετος με τον Miro, τον Picasso ή τον Dali, όμως όλοι τους με τα κινήματά τους και την πορεία τους ήταν οι εξέλιξη της σημερινής τέχνης...

Η τέχνη του Kandinsky, για την οποία δεν είμαι θαυμαστής της έχει ένα καλό, τα χρώματα γι΄αυτόν ήταν νότες τις οποίες αν καταφέρεις να τις αποκωδικοποιήσεις και τις συνθέσεις τότε βγάζεις μια εξαιρετική μουσική ενότητα. Ελπίζω μέσα από αυτό το λιτό video art που δημιούργησα να βοηθάω να πιάνετε το νόημα της τέχνης του...

Η γιορτή της σημαίας στην Ακρόπολη

Μέρα είναι θα περάσει...

Οι προφητικοί Ζουγανέλης και Μπουλάς...

Λογική η απορία του Ζουγανέλη στο τέλος...

Η επιστροφή...

Τις καλημέρες μου... Σήμερα δεν είμαι στα καλύτερα μου. Θα μου πείτε πότε ήσουν αλλά δεν είναι σαν τις άλλες φορές. Τον τελευταίο χρόνο όποτε φεύγω από την Χίο με πιάνει μια μεγάλη μελαγχολία. Κάποτε σαν φοιτητής αλλά και σαν φαντάρος, έκανα τα πάντα για να γυρίσω Αθήνα. Το νησί μου φαινόταν στενάχωρο και πολύ μικρό για τα σχέδια και τα όνειρα μου. Αθήνα και πάλι Αθήνα έλεγα και έπινα νερό στο όνομά της. Γιατί όμως την Αθήνα; Διότι έχει καλύτερα στέκια, έχει πολλά σινεμά (εναλλακτικά και όχι αλυσίδες), έχει πολλές συναυλίες, πολλά events, πολλά θέατρα, είναι ο Ολυμπιακός εδώ και πολλά άλλα. Και πράγματι ως φοιτητής τα χαιρόμουν όλα. Είχα τα έτοιμα λεφτά των γονιών μου και δεν με ένοιαζε παρά να περνάω καλά και μετά να κοιτάω τα μαθήματα και το μέλλον μου. Ευτυχώς έβαλα μυαλό γρήγορα. Τελείωσα τη σχολή, τον στρατό και ανεξαρτητοποιήθηκα οικονομικά από τους δικούς μου (αν και έχω μια οικονομική στήριξη ακόμα μιας και είμαι και γω της γενιάς των 700 ευρώ). Πλέον η Αθήνα είναι όλη δικιά μου και να ζήσω ότι ονειρευόμουν. Πού όμως χρόνος και όρεξη; Με τι διάθεση να πιώ το ποτό μου όταν ξέρω πως στις 6 πρέπει να ξυπνήσω για να πάω στη δουλειά. Που να βρω τα λεφτά για να πάω σε μια συναυλία μεγάλου συγκροτήματος ή ονόματος που έρχεται κάθε καλοκαίρι Αθήνα. Πως να κρατηθώ ξυπνός μέσα σε μία αίθουσα σινεμά;... Πόσες φορές έχω γυρίσει σπίτι και το μόνο που κάνω είναι να λιώνω στον καναπέ και να βλέπω τηλεόραση;... Ακόμα και την όρεξη μου για διάβασμα έχω αρχίσει να χάνω... Όμως όποτε κατεβαίνω Χίο όλα αλλάζουν. Οι ρυθμοί πιο χαλαροί, οι σχέσεις πιο ανθρώπινες, η ζωή πιο ποιοτική, η κατανάλωση πιο οικονομική. Να κυκλοφορείς στην κεντρική αγορά του νησιού και να σταματάς κάθε πέντε λεπτά να χαιρετήσεις ή να μιλήσεις με κάποιον γνωστό σου. Να μη νιώθεις ποτέ μόνος και αβοήθητος, να γυρνάνε όλα τούμπα. Να αναζητάς τις στιγμές μοναξιάς και όχι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, κάποιο ορόφου μιας πολυκατοικίας αλλά να παίρνεις το αμάξι και να χάνεσαι στην εξοχή. Ωστόσο η Χίος έχει αρχίσει να αλλάζει, υπάρχει κινηματογραφική λέσχη που επιτέλους φέρνει πάλι ποιοτικές ταινίες στο Πνευματικό Κέντρο του νησιού, ιδρύθηκε η φωτογραφική λέσχη του νησιού, αρχίζει επιτέλους η ανάδειξη της πόλης και πλέον αρχίζουν δειλά δειλά να ξεπηδάνε κουτούκια και εναλλακτικά στέκια που χτυπάνε τα συνηθισμένα και βαρετά μπαράκια της προκυμαίας. Κατεβαίνω στο νησί και ανανεώνομαι, γίνομαι ο Γιώργος που συμπαθούν όλοι, φεύγω με το αμάξι σε χωριά, παραλίες και άλλα μέρη του νησιού και ανακαλύπτω τον εαυτό μου...

Σήμερα το πρωί ξαναπάτησα το πόδι μου στον Πειραιά. Αυτό το γεγονός με ενθουσίαζε κάποτε. Τώρα με σκυμμένο το κεφάλι και ένα μίζερο βλέμμα πήρα ένα ταξί το οποίο με έφερε σπίτι. Έκανα δουλίτσες στο σπίτι μιας και ήταν μέρες κλειστό και κατέβηκα να αγοράσω τις κυριακάτικές μου. Άραξα στο λιτό μπαλκόνι, μιας γκρίζας παλιάς πολυκατοικίας, σε μια απρόσωπο περιοχή της αδιάφορης πλέον για μένα Αθήνας...

Το ψυγείο... μας δουλεύει...

Για φανταστείτε να είχαν οι οικιακές μας συσκευές νοημοσύνη. Και δεν εννοώ τεχνητή νοημοσύνη διότι αυτή πλέον υπάρχει αλλα μιλάω για ανθρώπινη βάζοντας μέσα εκεί και όλη την ανωριμότητα και την όρεξη για πλάκα που έχουμε προς τους συνανθρώπους μας. Τι θα πάθαινε ένας άνθρωπος ο οποίος ενώ θέλει να φάει φρούτα, το ψυγείο του προσφέρει άλλα...

Η δουλειά έγινε για μια εργασία που έχω να παρουσιάσω. Με βοήθησαν γι' αυτό τόσο ο φίλος μου ο Στράτος όσο και ο ξάδελφός μου ο Κώστας. Σαν αποτέλεσμα μας άρεσε. Η μουσική είναι ατμοσφαιρική, επιλέχθηκε ένα κομμάτι από το soundtrack "Το όνειρο του σκύλου". Πόσο πιο αινιγματικής ταινίας μουσική να βρώ;... Η λήψη είχε γίνει μεσημέρι όμως το φως του ήλιου δεν πρόσφερε το μυστήριο που θέλαμε οπότε την δουλειά την ξανακάναμε βράδυ με το φως της λάμπας. Συνήθως το φως μιας λάμπας είναι πιο μυστηριώδες, πιο διονυσιακό, μπορεί να κρύψει περισσότερα μυστικά απ' ότι το φως της μέρας. Την ιστορία την σκέφτηκα βλέποντας το ψυγείο ένα μεσημέρι που έτρωγα. Είναι πιο πλούσιο και γεμάτο σε σχέση με αυτό που έχω στην Αθήνα. Έκανα την σύγκριση του ψυγείου ενός οικογενειάρχη με υψηλό εισόδημα και ενός νεαρού της γενιάς των εφτακοσίων ευρώ. Σίγουρα το ψυγείο του εύπορου οικογενειάρχη είναι πιο πλούσιο και με περισσότερες λαχταριστές επιλογές απ' ότι το ψυγείο ενός νέου. Βάση αυτού ο νεαρός θέλοντας τα φάει ή να πιεί κάτι, το ψυγείο του προσφέρει κάτι άλλο, και αυτό για πλάκα διότι έχει πολλά μέσα του. Αν γινόταν στο ψυγείο του νεαρού δε νομίζω πως θα ταν εφικτή μια αντίστοιχη πλάκα αφού οι επιλογές είναι λιγότερες εως μηδαμινές... Όμως σε αυτήν την κόντρα ποιός νικάει τελικά;...

Χαμένος στα στενά του...

Σήμερα αποφάσισα να επισκεφθώ μιά περιοχή μέσα στην πόλη της Χίου, τον Κάμπο. Όλοι ξέραμε τον Κάμπο ώς το πιο όμορφο προάστιο της πόλης όπου μένουν πλούσιοι και παλιοί μόνιμοι κάτοικοι. Όμως οι περισσότεροι μένουν πάνω στον κεντρικό δρόμο που πηγαίνει προς Θυμιανά και στην δυτική πλευρά του με τον δρόμο προς τα Νοτιόχωρα. Όμως όσοι αναζητούν την ηρεμία τους πηγαίνουν στην ανατολική πλευρά από τον κεντρικό δρόμο μέχρι το αεροδρόμειο όπου εκεί οι δρόμοι είναι πολύ στενοί και αν δε ξέρεις καλά τα κατατόπια χάνεσαι. Χθες με είχαν καλέσει σε ένα σπίτι μέσα στον Κάμπο όμως χάθηκα. Το σπίτι δε το βρήκα όμως απόλαυσα την περιοχή και την διαδρομή. Έτσι αποφάσισα σήμερα να επισκεφθώ ξανά την περιοχή για φωτογράφιση την ώρα μάλιστα που ο ήλιος αρχίζει να πέφτει και το κόκκινο της θυμιανούσικης πέτρας γίνεται πιο έντονο. Δυστυχώς η πραγματική εικόνα του Κάμπου δεν αποτυπώθηκε στον φακό μου διότι μόλις έπεσε ο ήλιος σκοτείνιασαν αμέσως όλα. Ήταν θέμα λίγο λεπτών να προλάβω να βγάλω κάποιες καλές φωτογραφίες. Όμως σήμερα πέτυχα κάτι άλλο... Όπως προχωρούσα στα στενά είδα μια αυλόπορτα ανοιχτή. Μπήκα μέσα. Δεν άκουγα θόρυβο. Όλα ήταν εγκατελειμένα χρόνια τώρα. Είπα να ξεκινήσω να φωτογραφίζω και αν εμφανιστεί κάποιος θα του ζητήσω την άδεια τότε. Ευτυχώς δεν εμφανίστηκε κανένας και έκανα την δουλειά μου ήσυχος. Ένιωθα πως ήμουν κάπου αλλού, σε άλλη εποχή, το ρολόι μου λες και είχε σταματήσει. Η μυρωδιά ήταν παράξενη. Η υγρασία και η φύση είχαν τρυπώσει σε όλο το χώρο. Ήθελα να τραβήξω αρκετές φωτογραφίες όμως έπρεπε να φύγω. Συνέχισα τον περίπατό μου. Από κάθε γωνία και στενό μου ερχόντουσαν παλιές αναμνήσεις, όταν κάναμε κοπάνες από το σχολείο και κρυβόμασταν στα στενά του Κάμπου, παλιούς έρωτες, παλιούς περιπάτους, παλιές αναμνήσεις, γενικά μια νοσταλγία του παρελθόντος... Μακάρι να γυρνούσα πίσω σε κείνα τα χρόνια και να ξαναζούσα τη ζωή μου από τότε αποφεύγοντας αρκετά λάθη μου... Ο ήλιος άρχισε να πέφτει, η υγρασία του Κάμπου έκανε το κρύο πιό έντονο. Γύρισα προς το αμάξι, έβαλα μουσικούλα και γύρισα στην πόλη από τον παραλιακό δρόμο. Σήμερα είχε πολύ καλή ορατότητα και έβλεπα όλη την Τουρκία απέναντι. Ήμουν και φέτος εκεί... Ωραίες εποχές...

Ένας έρωτας με αληθινό τέλος...

Σήμερα θα αναφερθώ στην ιστορία μιας κοπέλας που αγαπούσε έναν διάσημο συγγραφέα. Η διαφορά ηλικίας τους ήταν μεγάλη. Αυτό δεν την ενοχλούσε όμως ο συγγραφέας πάντα την έβλεπε ως μικρό κοριτσάκι. Εκείνη δεν έβλεπε την ώρα να τον συναντήσει ενώ εκείνος το βλεπε ως απλό ενδιαφέρον πάνω στη δουλεία του. Με τον καιρό οι δρόμοι τους χώρισαν. Μένανε σε άλλες πόλεις οπότε στην μεγάλη διαφορά ηλικίας προστέθηκε και η μεγάλη απόσταση. Η κοπέλα άρχισε να το γράφει γράμματα. Στα είκοσι δικά της δεχόταν ένα δικό του. Όμως επέμενε. Μετά απο χρόνια ο συγγραφέας πέθανε. Η κοπέλα το έμαθε όταν δέχθηκε στο σπίτι της ένα δέμα με όλα τα γράμματα που του είχε γράψει. Τα τοποθέτησε στη σειρά βάση την ημερομηνία αποστολής τους και τα ξαναδιάβαζε ένα ένα. Παράλληλα είχε τοποθετήσει και τα γράμματα του συγγραφέα που λάμβανε. Διαπίστωσε πως ο έρωτάς αυτός ήταν μονόπλευρος. Όμως δε παραδόθηκε στην αλήθεια. Αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο και να παρουσιάσει εκεί μέσα όλη την ιστορία αυτής της σχέσης βασισμένη στα γράμματα κάνοντας όμως κάποιες αλλοιώσεις στα γράμματα του συγγραφέα όπως για παράδειγμα εκεί που έγραφε "αγαπητή μου φίλη" εκείνη το άλλαζε σε "μονάκριβή μου καρδιά". Το βιβλίο το έκδοσε με τον τίτλο "Η αλληλογραφική σχέση ενός διάσημου συγγραφέα με μια νεανίδα". Όλοι το αποδέχτηκαν. Δεν υπήρχε λόγος εξάλλου να λέει η γυναίκα αυτή ψέματα. Μετά από χρόνια και αφού έζησε ικανοποιημένη με την σκέψη πως έγινε τμήμα της αθανασίας μέσα από το βιβλίο αυτό, η γυναίκα αυτή πέθανε. Τότε αποκαλύφθηκε το μυστικό. Κάποιος βρήκε την κρυφή αλληλογραφία. Η απορία δεν ήταν γιατί είπε ψέματα αλλά γιατί δεν έκαψε την αλληλογραφία αυτή.

Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση της. Δε μπορείς να κάψεις προσωπικά ντοκουμέντα που σου είναι αγαπητά. Είναι σα να ομολογείς στον εαυτό σου ότι δε σου μένει πολύς καιρός. Ότι θα πεθάνεις αύριο. Έτσι αναβάλλεις συνεχώς την πράξη της καταστροφής. Και μια μέρα είναι πολύ αργά.

Υπολογίζουμε στην αθανασία και ξεχνάμε να υπολογίσουμε τον θάνατο.

Το ταξίδι...

Στην καρδιά του βόρειου πόλου, του κόσμου όλου, μιά νυφάδα θα σε πάει...

που σε αγαπάει, ναι που σε αγαπάει...

Στο ταξίδι σου έχε πίστη, έχε ελπίδα και θα φτάσεις όπου θες...

ως εκεί που θες, μόνο αν το θες...

Σε ένα τόπο μαγικό...

Σήμερα το πρωί ξύπνησα τρέμοντας από το κρύο. Χειμώνιασε ξαφνικά αναρωτήθηκα. Άνοιξα το παράθυρο και είδα πως φυσούσε πολύ. Όμως είχε ήλιο... Αναρωτήθηκα που θα πάω σήμερα για φωτογράφηση. Η χθεσινή μέρα με βοήθησε πολύ να ηρεμήσω και να κατανοήσω πως δεν αξίζει να μιζεριάζουμε για τίποτα διότι όλα είναι στο χέρι μας. Η χαρά και η ευτυχία είναι παντού αρκεί να απλώσουμε το χέρι και να τις αγγίξουμε. Και μένα με γεμίζει απόλυτα να παίρνω το αμάξι, να φεύγω κάπου μακριά έξω από την πόλη και εκεί μόνος μου να απολαμβάνω την γαλήνη και την ένωση μου με την φύση. Χθές επέλεξα την θάλασσα, με τράβηξε μια παραλία που με εμπνέει και με γοητεύει όσες φορές κι αν πηγαίνω. Κατα τη διαδρομή μου προς την παραλία πέρασα από μία μεσαιωνική εκκλησία, την Παναγιά τη Σικελιά. Με αυτήν την εκκλησία δεν είχα ποτέ κάποιο ιστορικό ή κάτι που να με ενώνει μαζί του παρα μόνο η εικόνα της στην άκρη μιας μικρής οροσειράς που είναι παράλληλη με τον παλιό δρόμο που κατέβαινε στα Μαστιχοχώρια και γω πιτσιρίκι την έβλεπα από το πίσω κάθισμα . Μιά δυό φορές είχα ρωτήσει τους γονείς μου να μου πουν σχετικά με αυτήν την εκκλησία αλλά ήξεραν λίγα. Πάντα την έβλεπα από μακριά αλλά την ένιωθα κοντά μου. Το χρώμα της καθώς έπεφτε ο ήλιος πάνω στην κόκκινη θυμιανούσικη πέτρα, το τοπίο που την περιτρυγίριζε, η θέα που είχε από κεί όλη την Νοτιοανατολική Χίο, η φύση...

Η πρώτη μου επίσκεψή της έγινε όταν ήμουν ακόμα μικρός και είχαμε πάει σε μία βάφτιση. Η αλήθεια είναι πως με απογοήτευσε διότι από μακριά μου φαινόταν πιο μυστηριώδης και μεγαλειώδης ενώ από κοντά που παραδινόταν χώρίς αντίσταση. Μπορεί να ήταν και η εκδήλωση που την μετέτρεπε σε έναν χώρο συνηθισμένο και καθημερινό. Την δεύτερη φορά την επισκέφθηκα με την κοπέλα μου. Τότε είμασταν μόνοι μας οπότε ένιωσα την αύρα του οικοδομικού συγκροτήματος και την μαγεία του τόπου. Ανέβηκε ο τόπος αυτός ξανά στα μάτια μου. Και αυτή είναι η τρίτη φορά. Μόνος μου... Λέω την λέξη μόνος μου διότι οι ερημικές εκκλησίες με τρομάζανε πάντα. Οι εικόνες των αγίων που σε κοιτάνε επίμονα και τα ξεχασμένα αναμένα καντηλάκια μου δίνανε την εντύπωση πως δεν είμαι μόνος εκεί... Όμως αυτή τη φορά ένιωθα κάπως καλύτερα. Αυτό δε βοήθησε στη δουλειά μου καθώς οι φωτογραφίες μου είναι μέτριες, όμως με έδεσε περισσότερο με τον τόπο. Ασχολήθηκα με τις λεπτομέριες της εκκλησίας, κοίταξα κρυφά μέσα από την κλειδαρότρυπα της κεντρικής πόρτας όπου διαπίστωσα πως κάποιος λίγο νωρίτερα είχε μπει μέσα και είχε αφήσει κάποια καιριά να καίνε στο πάτωμα, περιεργάστηκα τις ορχιδέες του προαύλιου χώρου και αγνάντευσα το τοπίο μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου. Ένα γεγονός που με συγκίνησε είναι πως βρήκα έναν κρυμμένο μυστικό που είχαμε αφήσει με την κοπέλα μου ενάμισι χρόνο πριν. Αυτό με γύρισε σε κείνη τη μέρα. Συγκινήθηκα. Μόλις το βρήκα με έπιασε ένας ηλεκτρισμός που με μούδιασε, δάκρυσα, δάγκωσα τα χείλη μου και έκατσα σε έναν βράχο εκεί κοντά και κλείνοντας τα μάτια θυμήθηκα εκείνες τις στιγμές. Αμέσως μου ήρθαν εικόνες, μυρωδιές, αισθήματα... η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά. Ξαναζούσα εκείνη τη στιγμή. Δεν ήθελα να βγω από αυτό το όνειρο... Όμως ο χρόνος με πίεζε. Άρχισα να κατεβαίνω από το ύψωμα αφού ξαναέκρυψα τον θησαυρό. Ένιωσα ξανά ερωτευμένος. Έφτασα στο αμάξι, έβαλα μπρός τη μηχανή και ξεκίνησα αφήνοντας όλες τις αναμνήσεις πίσω μου...

Το βράδυ ετοίμασα το βίντεο και ξεκίνησα να γράφω το κείμενο. Όσο έγραφα τα παραπάνω ένιωσα το σώμα μου να ξεκολλάει από το κρεβάτι, να περνάει το ταβάνι και την ταράτσα και να αρχίσει να πετάει προς τα νότια. Έβλεπα από μακριά μια λάμψη και άρχισα να πηγαίνω προς το μέρος της. Ενώ ένιωθα πως έφτανα η λάμψη δε μεγάλωνε αλλά έμενε η ίδια. Έφτασα πλέον κοντά. Επικρατεί το σκοτάδι μ' αποτέλεσμα να μην μπορώ να διακρίνω το τοπίο. Έχω μπροστά μου ένα τζάμι, η λάμψη έρχεται από κει μέσα. Φτάνω κοντά, σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου για να κοιτάξω μέσα. Βλέπω το κερί που πρόσεξα το μεσημέρι μέσα από την κλειδαρότρυπα της εκκλησίας και τον χώρο του ναού που φωτίζεται από αυτόν. Πρόσεξα τις μορφές των αγίων να με κοιτάνε επίμονα. Ανατρίχιασα. Προσπάθησα να το σκάσω, να ξαναγυρίσω στην ασφάλεια του δωματίου μου. Δε κουνήθηκα όμως. Στέκομαι εκεί και βλέπω την φλόγα, η οποία με ζεσταίνει παρ' όλο που φυσάει πολύ... Νιώθω μια οικειότητα με αυτόν τον μαγικό τόπο...

Νέο blog

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πολύ καλά πόσο μεγάλος λάτρης είμαι της φωτογραφίας. Στην αρχή τις κρατούσα για μένα και για πολύ στενούς μου φίλους. Δε μ' άρεσε η δημορίευση τους. Πείτε το αμηχανία, εγωισμό... Όμως έφτασε η στιγμή που κατάλαβα πως είναι ανούσιο να βγάζω φωτογραφίες και να τις κρατάω για τον εαυτό μου. Έτσι αποφάσισα και βάζει ενός προγράμματος να επιλέγω τις καλύτερες φωτογραφίες από μια δουλειά μου και με συνοδεία μουσικής να τις παρουσιάζω. Όμως στο συγκεκριμένο blog η δουλειά μου θα χάνεται μέσα στα κείμενα και στα άλλα βίντεο που θα δημοσιεύω. Έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω και ένα νέο blog όπου θα παρουσιάζω μόνο τις φωτογραφίες. Όσοι ενδιαφέρεστε μπορείτε να επισκέπτεστε την εξής διεύθυνση: http://chatzelenisgallery.blogspot.com/

Ασπρόμαυρο με πινελιές κόκκινου

Ποιός είναι ο λόγος που κατέβηκα Χίο; Κατέβηκα για να ηρεμήσω και για να εξασκήσω το χόμπυ μου, την φωτογραφία. Η εποχή αυτή είναι η αγαπημένη μου. Μια μεταβατική περίοδος από το ξέφρενο καλοκαίρι στον χαλαρό και ήρεμο χειμώνα. Όμως στην Αθήνα δεν μπορείς να απολαύσεις αυτή τη περίοδο. Δίοτι είσαι μέσα στο τρέξιμο, στη κίνηση, στο στρές, στο άγχος. Ενώ στο νησί μου όλα είναι ήρεμα. Σήμερα είχα αποφασίσει να ανέβω Βορειόχωρα όμως άργησα να ξεκινήσω από την πόλη οπότε είπα να πάω κάπου πιό κοντά. Πήγα σε μια παραλία που με εμπνέει και με χαλαρώνει κάθε φορά που πάω να κολυμπήσω ή να κάνω κάποιον περίπατο όπως σήμερα. Όμως το καλοκαίρι δε την πετυχαίνεις ποτέ άδεια ώστε να την απολαύσεις. Σήμερα ένιωσα ένα με το τοπίο. Έκατσα κοντά στη θάλασσα... Άκουσα το κύμα να σκάει δίπλα μου. Δεν είχε αέρα οπότε ο θόρυβος της θάλασσας ήταν ήρεμος. Περπάτησα μέχρι την τρίτη παραλία στο βάθος όμως δε βρήκα τον δρόμο για να ανέβω στο ναό της Αθηνάς. Έτσι αφού άραξα και κοίταξα τον ορίζοντα άδειασα το μυαλό μου από ανόητες και άσχημες σκέψεις, έδιωξα ένα τεράστιο βάρος που με πιέζει αυτόν τον καιρό και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει οπότε επιτάγχυνα το βήμα μου. Έσκυψα το κεφάλι μου και έβλεπα τα βότσαλα που συγκρούονταν με τα παπούτσια μου. Δε κοιτούσα ψηλά διότι ένας τέτοιος τόπος σε εμπνέει για πολλές φωτογραφίες και αυτή τη φορά βιαζόμουν να γυρίσω, αφήνοντας την υπόσχεση πως θα ξαναρθώ πριν φύγω. Τέτοιες στιγμές απολαμβάνω τόσο πολύ το νησί μου που απομακρύνω τα μάτια μου τόσο από την Αθήνα όσο και από κάθε τι που θέλει να με κρατήσει μακριά από τον τόπο μου. Έτσι δίνω πάντα έναν όρκο πως μελλοντικά θα γυρίσω και θα ζήσω μια ήρεμη, ευτυχισμένη, οικογενειακή ζωή στον τόπο μου και όχι στο μπάχαλο των μεγαλουπόλεων. Τυχεροί όσοι έχουν επιλέξει την ζωή τους εδώ, και σε κάθε επαρχιακό και ακριτικό τόπο.

Η επιλογή μου για τις φωτογραφίες κράτησε πολύ ώρα. Τόσο οι έγχρωμες όσο και οι ασπρόμαυρες για μένα ήταν εξαιρετικές. Όμως έπρεπε κάτι να επιλέξω. Συνδιασμός! Σωστά... Είναι κάτι που λείπει από την ζωή μου. Ο συνδιασμός... ο συνδιασμός ασπρόμαυρων φωτογραφιών με πινελιές του κόκκινου ηφαιστιακού πετρώματος που υπάρχει στην περιοχή. Ασπρόμαυρο με κόκκινο, μονοτονία με πάθος, ηρεμία με ένταση, ψυχραιμία με θυμό, μοναξιά με έρωτα... η ζωή μου...

Ζήτω η νέα κυβέρνηση...

Μιά καλή συμβουλή

Για όσους θα ψηφίσουν αύριο θα πρέπει να ξέρουν το εξής, τις πάνες και τους πολιτικούς πρέπει να τους αλλάζουμε συχνά για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Ένα καλό των εκλογών

Η αλήθεια είναι πως αυτή τη φορά δεν ασχολήθηκα καθόλου με το θέμα των εκλογών. Δε με νοιάζει ποιός θα βγεί και ποιοί σφάζονται σαν τα κοκόρια για μια θέση σ' αυτές τις "βολευτικές" εκλογές. Όμως για ένα λόγο χάρηκα. Θα ξαναπάω στο νησί μου και θα κάτσω λίγες μερές παραπάνω. Αφού δικαιούμαι τρείς μέρες άδεια πήρα και γω άλλες δύο και το τριήμερο το έκανα εννιάμερο. Θα ξαναδώ τους δικούς μου, τα φιλαράκια μου που έχουν μείνει εκεί, θα ξαναπάω για φωτογράφιση (αυτή τη φορά στη Βορειοδυτική Χίο) και θα πραγματοποιήσω μία απόδραση μέσα στο φθηνόπωρο. Το είχα ανάγκη αυτό το διάλειμμα για να αποδράσω από κάποια προβλήματα που με κυνηγάνε αυτόν τον καιρό και για να γυρίσω Αθήνα ξανά με πιο καθαρό μυαλό. Ωστόσο έχω αρχίσει να γίνομαι προφήτης. Πριν φύγω από Χίο το καλοκαίρι που είχα κατέβει με άδεια, αποχαιρέτησα την γιαγιά μου η οποία έκλαιγε που θα φύγω ξανά ενώ με συνήθισε στο νησί. Τις είπα να μην ανησυχείς διότι τον Οκτώβρη θα μαι πάλι εκεί. Είχα σκοπό να κατέβαινα τέλη του μήνα στο νησί. Τελικά ήρθαν έτσι τα πράγματα που πάω τώρα. Ίσως αυτή η απόδραση να είναι μια εθκαιρία να πάρω κάποιες σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μου και να ετοιμάσω τα σχέδια (ίσως να τα αλλάξω διότι τα πράγματα δε πάνε όπως το περίμενα τον Φλεβάρη). Σας έρχομαι με περισσότερες φωτογραφίες από το νησί μου...

Βέσσα Απρίλιος 2009

Η Βέσσα είναι ένα χωριό στη νοτιοδυτική Χίο. Ευτυχώς δεν ήταν ποτέ πέρασμα προς τα πιο τουριστικά Μαστιχοχώρια (Πυργί, Μεστά, Ολυμποί) αφού για να πας σ' αυτό πρέπει να στρίψεις σε ένα δρόμο μετά τα Αρμόλια. Το καλό είναι πως δεν έχει χάσει την ταυτότητά του. Ο κόσμος, τα σπίτια και η ζωή έχουν μείνει μακριά από τα πλοκάμια του τουρισμού που αλλοιώνουν την εικόνα ενός τόπου μόνο και μόνο για να κερδίζουν λεφτά. Άργησα πολύ να ανακαλύψω και να φωτογραφίσω αυτό το χωριό. Ίσως να έγινε εσκεμμένα ώστε να χω αποκτήσει μια βάση πάνω στο θέμα της φωτογραφίας και έτσι να απολαμβάνω περισσότερο το αποτέλεσμα. Στο χωριό πήγα το Μεγάλο Σάββατο. Ο κόσμος ήταν στα σπίτια του και ετοιμαζόταν για την Ανάσταση οπότε βρήκα ευκαιρία και το γύρισα το χωριό όλο μόνος μου. Ένιωσα μια οικειότητα. Θυμάμαι γύριζα στο χωριό τρείς ώρες και έβγαζα συνέχεια φωτογραφίες. Κουρασμένος πια από το περπάτημα κατηφόρισα προς τον κεντρικό δρόμο για να πάρω το αυτοκίνητο ώστε να γυρίσω και να πάω οικογενειακώς στην εκκλησία. Στο δρόμο μου πέτυχα μια γριούλα. "Καλώς τον" μου πε..."Γεια σας" της απάντησα, "Της Μαρίκας ο εγγονός δεν είσαι;" με ρώτησε περιμένοντας μια θετική απάντηση. Της χαμογέλασα και ευχηθήκαμε καλή ανάσταση. Μάλλον τους φαίνεται παράξενο πως ήρθε ένας ξένος στο χωριό τους (και πόσο μάλλον για φωτογράφηφη) οπότε για να δικαιολογήσουν την παρουσία του τον συσχετίζουν με κάποιον συγχωριανό τους. Πάντως βλέποντας αυτά τα χωριά διαπιστώνεις πως τόσο ο τόπος όσο και η φύση σε σέβονται διότι πρώτα τα σεβάστηκαν οι κάτοικοι και έτσι υπάρχει μια απόλυτη αρμονία με την φύση. Άνθρωποι, χώμα, λίθοι, σπίτια, ουρανός, ζώα και ρυάκια είναι ένα...

Ελπίζω να απολαύσετε τις φωτογραφίες μου...

Στρατής Βογιατζής

Πριν κάποιες μέρες μου είχε στείλει ένα mail ο φίλος μου ο Γιάννης από την Χίο για να μπω στο site του Στρατή Βογιατζή, φωτογράφου και μέλους της φωτογραφικής λέσχης της Χίου. Είχε εκδόσει ήδη το καλοκαίρι το παραπάνω λεύκωμα το οποίο είναι εξαιρετικό. Άργησα να μπω στο site του όμως μόλις μπήκα κόλλησα. Και δε κόλλησα μόνο στο θέμα φωτογραφίας αλλά και στα βίντεο. Εκεί όπου αναλύει τον λόγο και τον τρόπο που ασχολείται με αυτή τη θεματολογία, τις ανησυχίες του, την δίψα για ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία, την αγάπη για τον τόπο του. Άκουγα τις απόψεις και τις γνώσεις του και παρατηρούσα πόσα κοινά στοιχεία έχουμε. Η αλήθεια είναι πως δε μπορώ να συγκριθώ μαζί του. Ο δικός του εξοπλισμός είναι πολύ ανώτερος από τον δικό μου και αυτό τον έχει κάνει να βγάλει λευκώματα και να εκθέτει την δουλειά του. Σίγουρα όμως αυτό το ξεκίνησε έτσι ερασιτεχνικά όπως και γω και με τον καιρό το ανέπτυξε. Αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίζω να πιστεύω στο όνειρο πως ίσως κάποτε να μπορέσω να εκδώσω και γω ένα αντίστοιχο λεύκωμα. Είναι πολλά άτομα γύρω μου που με πιστεύουν και με στηρίζουν και ίσως με την δικιά τους υποστήριξη να το συνεχίσω. Όσο για την ιστοσελίδα του αξίζει να την δείτε και να παρακολουθήσετε να βίντεο. Εκεί μου θυμίζει αρκετά τον Φίλιππο Κουτσάφτη με τη ταινία του Αγέλαστος Πέτρα (έργο ζωής). Χαίρομαι που υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι στη σημερινή μας κοινωνία...

www.stratisvogiatzis.com

Καλό μήνα

Ελπίζω να είναι ο μήνας των εξελίξεων και των αποφάσεων, οι οποίες θα παρθούν τελικά από μένα... Ευτυχώς δεν μιλάω για την πολιτική...