Μεγαλοβδομάδα στο νησί...

Μόλις πάτησα το πόδι μου στο νησί. Άνοιξα τον υπολογιστή για να διαπιστώσω πως είχα δεχτεί πολλές ευχές από φίλους και γνωστούς για τα γεννέθλιά μου. Η Μεγαλοβδομάδα ξεκίνησε καλά φέτος. Σας εύχομαι σε όλους καλές γιορτές και Καλό Πάσχα.

Πριν από ένα χρόνο...

Έχω αποφασίσει τα τελευταία χρόνια να γιορτάζω τα γεννέθλιά μου μακριά από το σπίτι, μακριά από πάρτυ και συναντήσεις. Και αυτό ως αντίδραση και αποφυγή των τυπικοτήτων. Είναι μία μέρα που υποτίθεται γιορτάζουμε που μεγαλώνουμε. Εμένα δε μ' αρέσει να μεγαλώνω. Θέλω να μείνει ο χρόνος στάσιμος σ' αυτήν την ηλικία και να είναι όλη μου η ζωή με περιπέτειες, ταξίδια, βόλτες και ότι άλλες ασχολείες με γεμίζουν. Κάθε φορά στα γεννέθλιά μου βρίσκομαι και σε ένα διαφορετικό μέρος. Την μία φορά ήμουν Ζάκυνθο, μετά Μάλτα, Θεσσαλονίκη και πέρσυ Καβάλα. Φέτος τα γεννέθλιά μου θα με βρούν στο καράβι να ταξιδεύω για Χίο.

Πέρσυ ήμουν Καβάλα. Μία πόλη που την γνώρισα όσο ήμουν φαντάρος στην Ξάνθη. Ήταν η πρώτη φορά που έφτανα τόσο ανατολικά. Πρώτη φορά πατούσα το πόδι μου στην Θράκη και γύρισα με άλλους φίλους από τον στρατό τις γύρω περιοχές. Καβάλα ξαναπήγα πέρσυ τέτοια μέρα. Από αυτές τις περιοχές μου έκαναν εντύπωση οι τρείς μεγάλες πόλεις, Ξάνθη, Καβάλα και Κομοτηνή. Η Κομοτηνή δεν είναι μία ιδιαίτερη πόλη αλλά έχει καταπληκτική ζωή. Αντιθέτως η Καβάλα είναι μία υπέροχη πόλη αλλά άδεια. Δεν έχει κίνηση ούτε ζωντάνια. Όλοι οι κάτοικοί της πηγαίνουν στις γύρω πόλεις για να γιορτάσουν και όχι στην δικιά τους. Ενώ η Ξάνθη είναι και όμορφη πόλη και με καταπληκτική ζωή. Άρα ήμουν τυχερός που με έστειλε ο στρατός εκεί.

Η Καβάλα είναι μία πόλη αμφιθεατρικά στημένη, με θέα το Αιγαίο και την Θάσο στο βάθος να σε καλεί να πας με το καραβάκι. Η δόμησή της είναι άναρχη με πολύ ψηλές πολυκατοικίες που σου θυμίζει περισσότερο Αθήνα παρά επαρχιακή πόλη. Όταν όμως περπατάς στο κάστρο της ηρεμείς. Χαλαρώνεις στα βράχια βλέποντας το κύμα που τα χτυπάει. Ξεκουράζεσαι μετά το περπάτημα στο Μπρίκι (μία καφετέρια πάνω στο κάστρο με θέα όλη την πόλη -ίσως η καλύτερη καφετέρια της πόλης για μένα-), περπατάς προς το Υδραγωγείο και διαπιστώνεις πως η Κωνσταντινούπολη είναι πιό κοντά απ' ότι η Θεσσαλονίκη (για την Αθήνα δε το συζητώ). Όμως δυστυχώς δεν μπορείς να μείνεις στην πόλη αυτή πολύ ώρα. Σε κουράζει η ηρεμία αυτή, αρχίζει να σου λείπει η ένταση, ο ρυθμός, η ζωντάνια και ζητάς να γυρίσεις πίσω. Όμως αξίζει να την επισκεφθείς και να την γνωρίσεις.

Οι φωτογραφίες δεν είναι και οι καλύτερες όμως κάποιες έχουν τις ομορφιές τους όπως το εσωτερικό ενός εγκατελειμένου κτιρίου, η συντήρηση ενός ανάγλυφου, το 7ο δημοτικό της Καβάλας (εγώ πήγαινα στο 7ο της Χίου), και κάποια κρυφά σημεία γύρω από τον φάρο της πόλης. Ελπίζω να σας αρέσουν.

Καλή Μεγαλοβδομάδα.

Αλλάζει η ώρα...

Ξεκινάει η θερινή ώρα... Καιρός να "τραβηχτούμε" σιγά σιγά στις παραλίες...

Μοιρασμένη σε τρείς χώρες

Ως Έλληνες είναι δύσκολο να το καταλάβουμε, πόσο μάλλον να μοιραστούμε μία πόλη μας με μία άλλη χώρα (όταν έχουμε γύρω μας Τουρκία, Βουλγαρία, Σκόπια και Αλβανία). Κι όμως η Βασιλεία είναι χωρισμένη σε τρείς χώρες (Ελβετία, Γαλλία και Γερμανία). Συγκεκριμένα ο Σιδηροδρομικός σταθμός της βρίσκεται σε Ελβετικό έδαφος ενώ το αεροδρόμιο της σε Γαλλικό (κοντά στο Μιλούζ). Αναχωρώντας μεσημεράκι από Ζυρίχη σε λιγότερο από μιάμιση ώρα (όσο θές να κάνεις Πειραιά - Κηφισιά) είχαμε φτάσει Βασιλεία. Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο σταθμό ξεκινήσαμε έναν κυριακάτικο περίπατο στην πόλη. Οι δρόμοι στην αρχή ήταν άδειοι όμως σιγά σιγά άρχισαν να ξεπετάγονται άνθρωποι με τύμπανα. Εντύπωση μου έκανε ένας άνθρωπος με το μωρό στο καροτσάκι και ένα τύμπανο στην πλάτη. Όλοι είχαν μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η πόλη μουντή όμως είχε κάποιες πινελιές που σου τραβούσαν την προσοχή και σου βελτιώνανε την άποψη και την εικόνα που αποκτάς γι' αυτην καθώς την περπατάς και την ανακαλύπτεις. Μέσα από κάποια στενά βρεθήκαμε στον καθεδρικό της πόλης. Λιτός, ούτε ψηλός ούτε χαμηλός. Μαζί με το κανονικό ρολόι που είχε στο καμπαναριό του είχε και ένα ηλιακό. Η αλήθεια είναι πως στην Ελβετία είδα πολλά ηλιακά ρολόγια σε δημόσια κτίρια, σε σπίτια και σε εκκλησίες. Πίσω από τον καθεδρικό υπήρχε ένα μεγάλο μπαλκόνι που έβλεπες στο ποτάμι. Ένα μεγάλο σύρμα συνέδεε τις δύο όχθες όπου εκεί ήταν δεμένη μία βάρκα που περνούσε τους ανθρώπους από την μία ακτή στην άλλη, μαλλόν παλιός παραδοσιακός τρόπος μιάς και ένα χιλιόμετρο αριστερά βρισκόταν μία μεγάλη γέφυρα με γραμμές τραμ, πεζόδρομο και δρόμο. Αυτές οι πόλεις δίνανε μεγάλη σημασία στην δημόσια συγκοινωνία και στα ποδήλατα μ' αποτέλεσμα να ναι λίγα τα αμάξια στους δρόμους. Γυρνώντας πάλι στην πόλη μπήκαμε στο παλάτι. Περίεργο παλάτι, περίεργα χρώματα και περίεργη διακόσμηση στην εσωτερική αυλή του. Δε μπορώ να πω ότι μ' άρεσε όμως μου χει μείνει χαραγμένο στο μυαλό διότι διαφέρει από τα άλλα. Ο περίπατος στην πόλη της Βασιλείας αξίζει για να ανακαλύψεις τα σοκάκια της. Αυτά έχουν να σου προσφέρουν πολλές συγκινήσεις. Όπως μία εσωτερική αυλή μιάς καφετέριας, μίας βιβλιοθήκης, παράθυρα διακοσμημένα με λουλούδια, σκιές ποδηλάτων στους απέναντι τοίχους (μιάς και ο ήλιος άρχισε να πέφτει και ξεκινούσε τα παιχνίδια του με μας), μία πλατεία με έναν λαβύρινθό απ' όπου μπορούσες να δείς τις στέγες των σπιτιών και τα δύο καμπαναριά του καθεδρικού στο βάθος. Κατεβαίνοντας πάλι στο κέντρο πετύχαμε μία ομάδα με τύμπανα και σημαίες που παίζανε διάφορα εμβατήρια και πηγαίνανε προς το παλάτι (αν δε κάνω λάθος). Οι εντυπώσεις στην πόλη ήταν οι εξής. Πως ενώ είχε τσουχτερό κρύο πολύ κόσμος καθόταν στα έξω τραπεζάκια και έπινε το ρόφημα του, όμως είχαν σαν σύμμαχο κουβερτάκια που τους παρείχε η κάθε καφετέρια και σκεπάζανε τα πόδια τους ή όλο τους το σώμα. Επίσης είδα σε δύο σημεία ως διακοσμητικό μαύρες γάτες, μία να κρέμεται από ένα μπαλκόνι και κάποιες χάρτινες με γαλάζια μάτια πάνω σε ένα δέντρο. Η διακόσμηση ενός κουρείου με νεκρές κότες και πολλά αυγά στη βιτρίνα. Η κόρνα καμηλοπάρδαλη με σκούφο και κασκόλ σε ένα ποδήλατο. Η αρχοντιά ενός κυρίου που στέκεται μόνος του στο απέναντι πεζοδρόμιο περιμένοντας το τραμ. Το ντεκόρ ενός διαμερίσματος κρυφοκοιτάζοντάς το από τον απέναντι δρόμο. Τις σύγχρονες πινελιές που δένανε όμορφα με την καλά διατηρημένη παλιά πόλη. Τον τρόπο και το χρώμα του ήλιου που άφηνε ο σταθμός να μπεί στο εσωτερικό του δίνοντάς σου την εντύπωση πως είσαι χρόνια πίσω. Η τελευταία εικόνα που είχα στον σταθμό της Βασιλείας με το τραίνο της επιστροφής έτοιμο προς αναχώρηση. Ευτυχώς κατάφερα και το αποθανάτισα πιστά στον φακό μου. Το τριήμερό μας στην Ελβετία τελείωνε καθώς ξεκινούσε το τραίνο αφήνοντας μας μία γλυκιά νοσταλγία για τις όμορφες στιγμές που περάσαμε.
Φεύγοντας αυτή την αίσθηση είχα. Πως η Βασιλεία δε με κέρδισε τελικά ως πόλη αλλά επειδή μου πρόσφερε πολλές όμορφες στιγμές και όσο της έδινα ενδιαφέρον τόσα μυστικά της μου παρουσίαζε... Αυτό ήταν και είναι ένα κίνητρο να θέλω να την ανακαλύπτω περισσότερο.

4,7 ρίχτερ ο σεισμός στη Χίο...

Ο σεισμός που έγινε πριν λίγα λεπτά στη Χίο είχε μέγεθος 4,7 Ρίχτερ σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις και είχε εστιακό βάθος 10 χλμ.

Περίοδος Παθών...

Αν και έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τον Χριστό κάθε Μεγαλοβδομάδα να σηκώνει τον σταυρό του στον Γολγοθά τώρα πρέπει να συνηθίσουμε και την δική μας άνοδο. Μπορεί η Εβδομάδα των Παθών να ξεκινάει από τη Δευτέρα όμως η δικιά μας περίοδο των Παθών ξεκίνησε από χθές...
Καλή πορεία αδέλφια...

11 χρόνια από του βομβαρδισμούς στην Σερβία.

Ήταν 24 Μαρτίου του 1999, λίγο πριν από τις οχτώ η ώρα το βράδυ και τα ΝΑΤΟϊκά αεροσκάφη, ύστερα από διαταγή του Γενικού Γραμματέα της βορειοατλαντικής συμμαχίας, Χαβιέρ Σολάνα, άρχισαν να πλήττουν στόχους στο χώρο της Γιουγκοσλαβίας. Είχαν προηγηθεί διαπραγματεύσεις στο Ραμπουγιέ και το Παρίσι, τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο, που δεν απέδωσαν καρπούς.Οι βομβαρδισμοί διήρκησαν 78 ημέρες, μέχρι την υπογραφή της "στρατιωτικο-τεχνικής συμφωνίας του Κουμάνοβο", με την οποία το καθεστώς Μιλόσεβιτς αποδέχθηκε την είσοδο των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων στο Κόσοβο και την αποχώρηση των δυνάμεων ασφαλείας της Γιουγκοσλαβίας.Σύμφωνα με εκτιμήσεις διαφόρων πηγών, στους βομβαρδισμούς σκοτώθηκαν 1.002 στρατιώτες και 2.500 άμαχοι πολίτες, ενώ τραυματίστηκαν 12.500 άνθρωποι. Τα αεροσκάφη 19 χωρών, που συμμετείχαν στην επιχείρηση "Ευσπλαχνικός άγγελος", έριξαν συνολικά 70.000 τόνους πολεμικό υλικό, καταστρέφοντας όλα τα στρατόπεδα του γιουγκοσλαβικού στρατού, τα περισσότερα εργοστάσια, 42 γέφυρες, ενώ υπέστησαν ζημιές σχολεία, νοσοκομεία και ιστορικά μνημεία. Ομάδα Σέρβων οικονομολόγων εκτίμησε πως οι ζημιές ανέρχονται σε 29,6 δισεκατομμύρια δολάρια.Τυπικά, οι βομβαρδισμοί τερματίστηκαν στις 10 Ιουνίου με την ψήφιση, από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, της διακήρυξης 1244, με την οποία το Κόσοβο τίθεται υπό καθεστώς διεθνούς προτεκτοράτου, αναγνωρίζονται ωστόσο τα κυριαρχικά δικαιώματα της Σερβίας στην περιοχή.Στις 12 Ιουνίου, άρχισε η είσοδος ξένων στρατευμάτων στο Κόσοβο και η αποχώρηση του γιουγκοσλαβικού στρατού και της σερβικής αστυνομίας. Στην διεθνή στρατιωτική δύναμη, υπό την ονομασία KFOR, συμμετείχαν 36 χώρες και συνολικά στο Κόσοβο εισήλθαν 37.200 ξένοι στρατιώτες.Τις πρώτες ημέρες μετά την είσοδο των ξένων στρατευμάτων, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του UNHCR επέστρεψαν στο Κόσοβο 800.000 Αλβανοί, που διώχθηκαν από το καθεστώς Μιλόσεβιτς και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους 230.000 Σέρβοι.Σε πράξεις βίας κατά του σερβικού πληθυσμού, τον πρώτο χρόνο της διοίκησης του ΟΗΕ, σκοτώθηκαν 927 Σέρβοι, ενώ αγνοείται η τύχη περίπου 1.500 Σέρβων. Σύμφωνα με στοιχεία της κυβέρνησης του Κοσόβου, από τους Σέρβους που εγκατέλειψαν την περιοχή επέστρεψαν μόνο 18.000 ενώ υπολογίζεται ότι, σήμερα, στο Κόσοβο ζουν περίπου 80.000 Σέρβοι.Στις 17 Φεβρουαρίου του 2008, η βουλή του Κοσόβου κήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία που έχει αναγνωριστεί, μέχρι σήμερα, από 65 χώρες. Η Σερβία δεν αποδέχεται την ανεξαρτησία του Κοσόβου και προσέφυγε στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, ζητώντας γνωμοδοτική απόφαση, η οποία αναμένεται να ληφθεί μέσα στο 2010.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΩΣ ΟΙ ΝΑΤΟΪΚΟΙ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΙ ΣΤΗ ΣΕΡΒΙΑ,ΕΓΙΝΑΝ ΤΟ 1999,ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ,Ο ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΤΕ ΗΤΑΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΕΠΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΗΜΙΤΗ.Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΤΕ,ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΩΣ ΣΤΙΣ ΝΑΤΟΪΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΤΑ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΕΦΟΔΙΑΖΟΝΤΑΙ,ΕΝΩ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΠΡΟΣΦΕΡΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟ ΦΟΝΙΚΌ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ.ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ...

Στην πόλη του Ντανταϊσμού

Αν και βάλαμε τα ξυπνητήρια να παίξουν τον πρωινό εκνευριστικό τους ρόλο αργήσαμε τελικά να σηκωθούμε. Η μέρα ήταν όμορφη με ήλιο αλλά και με κρύο ταυτόχρονα. Ήθελε ακόμα είκοσι λεπτά για να αναχωρήσει το τραίνο για Ζυρίχη (το επόμενο θα ταν μετά από μία ώρα) όταν φύγαμε από το σπίτι. Άνετοι φτάσαμε στο σταθμό ξέροντας πως το έχουμε χάσει. Μόλις ανεβήκαμε στις αποβάθρες καθυστερημένοι πέντε λεπτά είδαμε πως το τραίνο ήταν ακόμα εκεί. Ξεκίνησε την στιγμή που μπήκαμε. Χαρούμενοι λόγω τύχης απολαύσαμε την επαρχία της Αλσατίας περνώντας από το Κολμάρ και το Μιλούζ πριν σταματήσουμε Βασιλεία και πάρουμε το τραίνο για Ζυρίχη. Η διαδρομή όμορφη, ήρεμη. Πλέον ένιωθα πολίτης της Ευρώπης. Δε με εντυπωσιάζει όπως παλιά ένα ταξίδι μου στο εξωτερικό. Εξαλλού αυτές τις μέρες είχα δει τρείς διαφορετικές σημαίες να κυματίζουν μπροστά μου ξεκινώντας με την γερμανική, με την γαλλική και με την ελβετική τώρα. Περίεργη σημαία σκεφτόμουν βλέποντάς την από το παράθυρο του τραίνου. Διαφέρει διότι είναι τετράγωνη και όχι ορθογώνια όπως οι υπόλοιπες. Φτάσαμε σύντομα Ζυρίχη (λες και έκανες διαδρομή Πειραιά-Κηφισιά). Δεν είχαμε χάρτες ούτε τουριστικούς όδηγους. Όμως στο σταθμό είχε ένα τουριστικό περίπτερο όπου μας ενημερώσαν που βρίσκεται το ξενοδοχείο που θέλαμε να πάμε και προμηθευτήκαμε χάρτες και περιοδικά με πληροφορίες για την πόλη. Η Ζυρίχη (όπως το Στρασβούργο και η Βασιλεία) έχουν σαν κύριο μεταφορικό μέσο το τραμ, το οποίο καλύπτει όλη την πόλη. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, αφήσαμε τα πράγματα και ετοιμαστήκαμε να ξεχυθούμε στην πόλη. Κατεβήκαμε αμέσως κέντρο. Το τραμ μας άφησε σε μία κεντρική πλατεία και από κει προχωρήσαμε και βγήκαμε στο ποτάμι. Υπέροχες εικόνες άρχισαν να παρουσιάζονται μπροστά μου. Ψηλά καμπαναριά με ρολόγια και χρυσά γράμματα, η μητρόπολη με τους δύο τρούλους να δεσπόζει στην απέναντι όχθη, ο ποταμός γεμάτος κύκνους και πάπιες. Περάσαμε από την γέφυρα και βρεθήκαμε στο παλιό τμήμα της πόλης, με τα στενά σοκάκια και τα ψηλά πολύχρωμα κτίρια. Πρώτος μας στόχος ήταν με την βοήθεια του χάρτη και των αγγλικών μας να βρούμε το αυθεντικό Καμπαρέ Βολτέρ. Σε εκείνο το στέκι ξεκίνησε το κίνημα του Ντανταϊσμού (ένα κίνημα για το οποίο εγώ έχω αρνητική άποψη - θα το αναλύσω κάποια άλλη στιγμή - ). Το Καμπαρέ Βολτέρ βρίσκεται στην οδό Spiegel - Gasse αριθμός 1. Στο ισόγειο λειτουργεί ως μπουτίκ και γκαλερύ ενώ στον πάνω όροφο είναι καφετέρια με έναν χώρο για εκθέσεις και συναυλίες. Μας έκανε εντύπωση που ενώ εκείνη τη στιγμή ήταν 5 τραπεζάκια γεμάτα στα δύο μιλούσαν ελληνικά (στο δικό μας και σε ένα άλλο που κάθονταν δύο κοπέλες). Ώπου και να πας υπάρχουν Έλληνες. Αφού ήπιαμε τον καφέ μας τιμώντας τους καλλιτέχνες αυτού του κινήματος βγήκαμε και συνεχίσαμε τον περίπατό μας στα στενά. Βγήκαμε στο ποτάμι και κάτσαμε σε μία γέφυρα. Ο καιρός ήταν καλός, είχε κρύο αλλά το αντιμετώπιζες αν ήσουν καλά ντυμένος. Όμως τίποτα δε μας προμήνυε γι' αυτό που αντικρίσαμε την επόμενη μέρα.
Μόλις ξυπνήσαμε και τράβηξα τις κουρτίνες όχι μόνο χιόνιζε αλλά το είχε στρώσει για τα καλά. Σαν παιδάκια ντυθήκαμε και ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Παντού άσπρα. Ποιός θα μου το λεγε πως Μάρτιο μήνα θα έβλεπα ξανά χιόνι. Πήραμε το τραμ και κατεβήκαμε ξανά στην παλιά πόλη. Είχαμε βρεί μία καταπληκτική σοκολατερί που την τιμήσαμε με ένα ζεστό ρόφημα σοκολάτας και πολλές σοκολατένιες λιχουδιές στα πιάτα μας. Μας φανήκαν αρκετά μικρές οι τιμές, που πήραμε πολλά να φάμε με αποτέλεσμα τόσο η σερβιτόρα όσο και τα γύρω τραπέζια να μας κοιτάνε περίεργα. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το Κουνστχάους, ένα από τα σπουδαιότερα μουσεία σύγχρονης τέχνης της Ευρώπης. Είχε μέσα πίνακες από μία πλούσια ιδιωτική συλλογή με έργα του Ρενουάρ, Βαν Γκογκ, Μοντιλιάνι, Πικάσο, Σεζαν, Σερά, Μονέ και αρκετούς άλλους. Πόσο πολύ μας αρέσει να επισκεπτόμαστε μουσεία του εξωτερικού ενώ στην Ελλάδα βαριόμαστε ακόμα και να περάσουμε απέξω. Για να πας στο Κουνστχάους και να γυρίσεις στην πόλη περνάς από έναν δρόμο με γκαλλερύ (έτσι μου φάνηκε εμένα τουλάχιστον). Μου κανε εντύπωση μία βιτρίνα που είχε σκαμπό φταγμένα από τενεκέδες με λάδι. Ένα ακόμα ελληνικό στοιχείο στη Ζυρίχη. Το χιόνι άρχισε πάλι να πέφτει ασταμάτητα οπότε αφού κάναμε μία ακόμα επίσκεψη στο Καμπαρέ Βολτέρ για να πάρουμε κάποια αναμνηστικά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να ζεσταθούμε και να βγούμε το βράδυ να δούμε την νυχτερινή ζωή της πόλης. Μας είχε δώσει μία κοπέλα πληροφορίες για το πως θα πάμε στο αντίστοιχη Γκάζι της Ζυρίχης. Τελικά απογοητευτήκαμε. Από Γκάζι μας φάνηκε Μπουρνάζι η περιοχή. Την περπατήσαμε βλέποντας άτομα κάθε ηλικίας να χουν ήδη μεθύσει και να πηγαίνουν από μαγαζί σε μαγαζί. Όμως είχε και κάποια μπαράκια με άποψη και ωραία διακόσμηση. Σε ένα από αυτά κάτσαμε και ήπιαμε μία μπυρίτσα. Εκείνη τη μέρα είχε γεννέθλια μία κοπέλα που ήταν dj και γινόταν ένα πάρτυ. Την επιστροφή την κάναμε με τα πόδια θέλοντας να αποχαιρετήσουμε έτσι την Ζυρίχη και να την ευχαριστήσουμε για το υπέροχο δυήμερο που περάσαμε. Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε και πήραμε το τραίνο για Βασιλεία. Θα μέναμε εκεί μία μέρα...

Θα ρθουν τα ευχάριστα νέα του Ευαγγελισμού;

Πολλές γιορτές του Χριστιανισμού αντικατέστησαν παλιές Παγανιστικές γιορτές και αυτό για να γίνει πιο ομαλή η μετάβαση των "ειδωλολατρών" από τις παλιές τους θρησκείες στην νέα. Μετά από αιώνες ο Νέος Ελληνισμός συσχέτισε μεγάλες ιστορικές στιγμές με θρησκευτικές γιορτές. Είναι γεγονός πως η έναρξη της Ελληνικής επανάστασης δεν έγινε 25 Μαρτίου, όμως μετά την απελευθέρωση και την προσπάθεια της εκκλησίας να σβήσει τις μαύρες σελίδες της στην περίοδο της Τουρκοκρατίας και να την μετατρέψει σε σημαντικό κεφάλαιο της απελευθέρωσης, αποφασίστηκε η επέτειος να γιορτάζεται μαζί με τον Ευαγγελισμό. Πράγμα για μένα εγκληματικό αφού διαστρεβλώνεται η αλήθεια. Θα ναι μεγάλο σοκ για τον καθένα αν μάθει ποιά ήταν η στάση της εκκλησίας σε όλη την 400ετία.

Το θέμα μας όμως σήμερα δεν είναι εκεί. Ίσως το αναλύσω του χρόνου σε πιο καλές συνθήκες. Σήμερα θα μιλήσω για τον Ευαγγελισμό. Είναι η γιορτή στην οποία η Παναγία μαθαίνει πως θα μείνει έγκυος και θα φέρει τον Χριστό στη γη. Σίγουρα το σοκ θα ήταν μεγάλο όμως το δέχτηκε και όλη η ιστορία μετά είναι σε όλους μας γνωστή. Η γιορτή αυτή όμως κρύβει και μία ελπίδα και ένα μυστικό. Κρύβει την ανάγκη που έχουμε να ακούμε συνέχεια καλά νέα. Η αλήθεια είναι πως μέχρι χθές τα πράγματα για την Ελλάδα δεν ήταν και πολύ καλά. Όλοι ήμασταν από λίγο ως πολύ απαισιόδοξοι. Σήμερα όμως κάτι πάει να αλλάξει. Δε θέλω να το γρουσουζέψω οπότε θα περιμένω και γω όπως όλοι μας τα νέα είτε είναι καλά αυτά είτε όχι.

Ελπίζω να μη μου φαίνεται συμπτωματικό πως οι αποφάσεις θα βγουν και θα ανακοινωθούν σήμερα που έχουμε τον Ευαγγελισμό (τα καλά νέα που περιμένουμε από Βρυξέλλες) και την Επέτειο της Απελεθεύρωσης (σήμερα μας βολεύει η λανθασμένη ημερομηνία).

Μήπως ξεκινάει από σήμερα επιτέλους η πιο ώριμη προσπάθεια αποδέσμευσης των λαθών των πολιτικών μας; Μήπως βάλουμε επιτέλους μυαλό και σταματήσουμε να καταστρέφουμε αυτόν τον τόπο; Αυτό θα το δείξει ο χρόνος...

Εμείς απλά περιμένουμε...

Τι παίζεται με τον Μάριο;

Όλοι μας παραξενευτήκαμε με την άδικη σύλληψη και προφυλάκιση ενός νεαρού ο οποίος χωρίς να γνωρίζω αν ήταν στην πορεία ή όχι, ήταν στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή. Το ότι είχε εναλλακτικό στύλ (ράστα μαλλιά και σαπίδιο στην πλάτη) έδωσε την αφορμή στην αστυνομία να τον συλλάβει και χωρίς να δώσει εξηγήσεις να τον βάλει στις φυλακές της Πάτρας. Τόσο ο νεαρός όσο και οι γνωστοί του παλεύουν για την αποφυλακισή του διότι είναι σίγουροι για την αθωότητά του ζητώντας βοήθεια από τον κόσμο να στείλει φωτογραφικό υλικό που να δείχνει πως ο Μάριος ούτε μολότοφ πετούσε, ούτε κουκούλα φορούσε, ούτε επίθεση έκανε στους αστυνομικούς.
Εγώ έχω όμως μία άλλη άποψη στην υπόθεση. Πιθανότατα το παιδί να είναι αθώο. Εξάλλου δε γίνεται τόσος κόσμος να ξεσηκώνεται και να ζητάει την αποφυλάκισή του χωρίς λόγο. Όλα αυτά δείχνουν την λάθος κίνηση των αρχώ. Ήταν όμως λάθος κίνηση; Εδώ οι απόψεις είναι πολλές και διαφορετικές.
Οι αρχές και συγκεκριμένα το κράτος δεν ενδιαφέρονται για το πρόσωπο που συλλάβανε αλλά για το μήνυμα που περάσανε στον κόσμο. Βασικά ήθελαν να συλλάβουν έναν αθώο. Αλλά όχι έναν οποιοδήποτε αθώο. Έναν απλό πολίτη που μπορεί να προκαλεί με την εμφανισή του (π.χ. ράστα, σκουλαρίκια, τατουάζ, κουκούλες) μόνο και μόνο για να τρομοκρατήσει τους υπόλοιπους. Να περιορίσει τον αριθμό των ανθρώπων που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις και στις λοιπές εκδηλώσεις. Περνάει το μήνυμα ότι φιλαράκο ξανασκέψου το πριν κατέβεις στην πορεία διότι μπορεί αυτή τη φορά να είσαι εσύ αυτός που θα πιάσουμε, θα σε ενοχοποιήσουμε με αβάσιμα στοιχεία και θα αδιαφορούμε στις απαιτήσεις του κόσμου για αποφυλάκισή σου. Το ότι πιάσανε τον συγκεκριμένο νεαρό το κάνανε για να περάσουν το μήνυμα προς αυτό το κοινό. Σαν να λένε ειρωνικά το εξής: " εσείς με τα ράστα, τις τρύπες και τα τατουάζ και ότι άλλο μπορεί να σας τοποθετήσει στη κατηγορία των νέων που θα τα κάνουν λαμπόγυαλο, μη τολμήσετε και ξανακατεβείτε σε πορεία διότι μετά θα σας βλέπουν οι δικοί σας μέσα από τα σίδερα της φυλακής". Είναι δύο οι στρατηγικές τους. Να αφήνουν τους ανεγκέφαλους να τα σπάνε όλα στις πορείες ώστε να τραβάνε την προσοχή του κοινού προς τα κει μ' αποτέλεσμα να χάνεις τον λόγο της πορείας ή της εκδήλωσης και να ασχολήσαι με τα σπασίματα και την βία στους δρόμους (δεν είναι παράλογο που μία περίοδο τα κανάλια τους αποκαλούσαν αναρχικούς χάνοντας η λέξη αυτή την έννοιά της) και από την άλλη να συλλαμβάνουν αθώους πολίτες που ή διαδηλώνουν ειρηνικά και τυχαίνει να βρίσκονται παγιδευμένοι στα επεισόδια ή να βρίσκονται εκτός πορείας ως θεατές. Έτσι πετυχαίνουν τον φόβο. Τον φόβο που κλείνει τον κόσμο στα σπίτια του μ' αποτέλεσμα να μη βγαίνει έξω να διεκδικίσει τα δικαιώματά του. Και να το αποτέλεσμα. Να περνάνε μέτρα οικονομικά και κοινωνικά που μας αποδυναμώνουν ακόμα περισσότερο.
Αυτή τη περίοδο ζούμε έναν ανταρτοπόλεμο. Σίγουρα οι μελλοντικές γενιές θα μας κοιτάνε με έκπληξη όσους καταφέρουμε και επιβιώσουμε από αυτήν την κατάσταση. Κρίμα για το παιδί που είναι στην φυλακή. Και κρίμα διότι δε θα ναι ο μόνος. Θα ακολουθήσουν και άλλοι...
Και όσο η Ελλάδα οδεύει προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τόσο περισσότεροι άνθρωποι θα κατεβαίνουν στους δρόμους. Η ελληνική κοινωνία είναι ένα καζάνι που κοχλάζει και το καπάκι της χύτρας αρχίζει να τρεμοπαίζει. Έρχεται ο καιρός που δε θα αντέξει άλλο και θα εκραγεί... Οι μέρες είναι κοντά...

Η υποκρισία της Greenpeace

Προχωρούσα χθες στο κέντρο προς την Ιπποκράτους. Αποφάσισα από το Σύνταγμα να πάω με τα πόδια μέχρι τον προορισμό μου μιάς και ο καιρός ήταν όμορφος. Καθώς περνούσα από το Άττικα έπεσα πάνω σε κάποια μέλης της Greenpeace τα οποία ενημερώναν τον κόσμο. Με ρώτησαν αν θέλω να πληροφορηθώ για τις σημερινές συνθήκες και τον αγώνα της οργάνωσης αυτής αλλά εγώ ήμουν κατηγορηματικός και με ένα χαμόγελο στα χείλη τους είπα όχι. Όπως λέω όχι κάθε φορά που με σταματάνε και μου κάνουν την ίδια ερώτηση. Θα με πείτε απόλυτο. Δεν είναι όμως έτσι τα πραγμάτα. Η ιστορία αυτή ξεκινάει από πολύ παλιά.

Ήμουν μέλος αυτής της οικολογικής οργάνωσης από το '97 μέχρι το '99. Μπήκα στην greenpeace την περίοδο που καταπολεμούσε τις πυρηνικές δοκιμές της Γαλλίας στον Ειρηνικό Ωκεανό. Παρουσίαζε τις επιπτώσεις προς το περιβάλλον και παράλληλα και στην ζωή μας. Εκείνη την περίοδο σταμάτησαν οι δοκιμές αυτές και θεωρήθηκε μεγάλο επίτευγμα για τους οικολόγους πιστεύοντας πως έχουν βάλει και αυτοί το χεράκι τους στην απόφαση αυτή. Ενημερωνόμουν συχνά από τους ίδιους στέλνοντάς μου φυλλάδια και εφημερίδες. Ένιωθα χαρούμενος διότι παρ'όλο που ήμουν πολύ νέος ένιωθα πως βοηθούσα και εγώ έστω και λίγο σε όλη αυτήν την εκστρατεία.

Μέχρι που ήρθε το '99. Ξεκίνησε ο πόλεμος στην Σερβία. Οι Αμερικάνοι σφυροκοπούσαν την χώρα αυτή ανελέητα. Ακόμα θυμάμαι τις έκτακτες ειδήσεις που αναφέρανε τις εξελίξεις στις περιοχές λίγο πιό πάνω από την χώρα μας. Μέχρι που μάθαμε πως οι Αμερικάνοι άρχισαν να βομβαρδίζουν με βόμβες ουρανίου. Όλοι ανησυχήσαμε διότι οι παρενέργειες τους δεν μένουν στα σύνορα της χώρας που σφυροκοπιέται αλλά και στις γύρω χώρες (όπως και στην Ελλάδα). Οι συνέπειες του βομβαρδισμού αυτού φάνηκαν και φαίνονται πολύ καιρό μετά τους βομβαρδισμούς αυτούς, με την μορφή καρκίνου. Είχαμε όλοι ανησυχήσει. Εγώ ήλπιζα πως θα ξεσηκωθεί η greenpeace όπως είχε κάνει και για την Γαλλία. Όμως τίποτα. Σιωπή. Άρχισα να απογοητεύομαι με την πολιτική της. Σιγά σιγά άρχισα να υποχωρώ, μέχρι που αποκόπηκα τελείως.

Με τον καιρό εγώ συνέχισα να παρακολουθώ τις εκστρατείες τους. Ποτέ δεν τα βάλανε με την Αμερική. Πάντα αποσιωπούσαν. Και για την σύνοδο του Κιότο (που οι Αμερικάνοι χάλασαν την συνθήκη για το περιβάλλον), και για τους πολέμους σε Αφγανιστάν και Ιράκ, και για τους ρύπους που παράγει τοποθετώντας την στις πιο ρυπογόνες χώρες του κόσμου. Αντιθέτως μετά την Γαλλία, άρχισαν να τα βάζουν με την Ιαπωνία και την Κίνα (οικονομικοί ανταγωνιστές των Η.Π.Α.). Ειδικά τα τελευταία χρόνια τους απασχολεί μόνο το κυνήγι της φάλαινας στις θάλασσες αυτές.

Και ρωτάω...

Ποιός κρύβεται πίσω από αυτά; Πόσο καθαρή μπορεί να είναι αυτή η οργάνωση όταν βλέπουμε πως κάποιοι άλλοι της χαράζουνε πορεία πλεύσης. Μήπως όλα αυτά είναι ψέματα; Μήπως είναι ένα νέο είδος οικονομικού ψυχρού πολέμου; Ενός πολέμου που μας βάζει και μας μέσα, στο όνομα μιάς οικολογίας; Η αλήθεια είναι πως όλη αυτή η προπαγάνδα έχει φέρει πολύ καλά αποτελέσματα αφού αρκετός κόσμος έχει αρχίσει να ενημερώνεται για την οικολογία και να δρα με οικολογικά τεκμήρεια, μας έχει κάνει πιο ευαίσθητους σε αρκετά θέματα και ίσως αυτό είναι καλό. Ίσως είναι η τελευταία μας ελπίδα να σώσουμε τον κόσμο. Όμως όλη αυτή η δραστηριότητα και η στάση της greenpeace, δε την θεωρείτε ύποπτη;...

Cass toi pov'con

9 χρόνια μετά...

21 Μαρτίου 2001, Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Δεύτερο παιχνίδι κυπέλλου και μετά το 1-1 στο Ο.Α.Κ.Α. δεν είχε πολλά περιθώρια ο Ολυμπιακός. Εκείνη την ώρα είχα ιδιαίτερο μάθημα χημείας στο σπίτι μου. Ο καθηγητής μου Ολυμπιακάρας και εκείνος. Φόντα δε μπορώ να κάνω μάθημα. Θα χω το ράδιο με τα ακουστηκά κάτω από το γραφείο για να ακούω το μάτς. Στο 7 λεπτό του αγώνα ακούστηκε ένα δυνατό γκόλ από το δωμάτιό μου. Ο Λουτσιάνο είχε βάλει το πρώτο γκόλ της αναμέτρησης μιάς επικής νίκης απέναντι στον Παναθηναϊκό και ο δρόμος προς τον τελικό άνοιγε μπροστά μας. Όσοι ζήσανε το ματς εκεί μέσα (όπως ο Μητσάκος) έχουν να λένε πως ήταν η καλύτερη νίκη όλων των εποχών που έχουν δει από κοντά.

21 Μαρτίου 2010, Γήπεδο Ο.Α.Κ.Α. Δε κρύβω πως είμαι απογοητευμένος με την μέχρι σήμερα πορεία του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα. Τον αγώνα δεν τον είδα τελικά και περπατούσα στο κέντρο. Περνώντας από την Ερμού ένω φορτηγό είχε σταματήσει και ξεφόρτωνε. Ο συνοδηγός ήταν μέσα και παρακολουθούσε την μετάδοση από το ράδιο. Δύο νεαροί στάθηκαν στο παράθυρο για να ακούσουν. Πήγα κοντά και ρώτησα πόσο είναι. 0-0 μου απαντάει. Δε πρόλαβα να κάνω δύο βήματα και άκουσα από τα ηχεία για γκόλ χωρίς να καταλάβω από ποιόν μπήκε. Το φορτηγό πήγαινε πέρα δόθε και ο τύπος ούρλιαζε σαν τρελός. Δεν μπορούσα να καταλάβω ποιός το έβαλε και από την άλλη δεν ήθελα να πάω να ρωτήσω. Έκανα κάτι πιο σίγουρο. Πήρα τηλέφωνο και έμαθα πως το έβαλε ο Ντέρμπισάιρ.

Το πρωτάθλημα είναι χαμένο. Το ξέραμε καιρό αυτό. Η αλήθεια είναι όμως πως το χάρηκα πολύ που χαλάσαμε την φιέστα των παναθηναϊκών. Μπορεί το πρωτάθλημα να μην το πήραμε όμως τους αφήνουμε με την πίκρα πως θα στεφθούν πρωταθλητές σε μία χρονιά που δε το αξίζανε και το αποδείξαμε νικώντας τους και στο Καραϊσκάκη και στο Ο.Α.Κ.Α. Οι έκφραση των οπαδών του Παναθηναϊκού που βγαίνανε από το μετρό του Συντάγματος έδειχνε την απογοήτευση και το απόλυτο ξενέρωμα στο πρόσωπό τους. Δε πειράζει μάγκες. Χαλάλι το πρωτάθλημα.

Αυτό είναι ένα χιλιάρικο...

Όπως όλοι οι μεγάλοι ξέρουμε (από την γενιά μου και πάνω) αυτό είναι ένα χιλιάρικο. Είναι οι παλιές μας καλές δραχμούλες. Δε θέλω να γίνω οικονομικός αναλυτής διότι πρώτα απ' όλα δεν είναι το αντικείμενό μου αυτό και από την άλλη δε θέλω να σας κουράσω. Ας πούμε πως έχουμε ένα χιλιάρικο. Μέ ένα χιλιάρικο μπορούσαμε ως φοιτητές να περάσουμε την μέρα μας. Και το λέω αυτό διότι με ένα χιλιάρικο μπορούσαμε να πιούμε έναν φραπέ (500 δραχμούλες τον πληρώναμε αν δεν κάνω λάθος) και μόλις πεινάσουμε να φάμε και δύο πιττούλες (200 δραχμούλες η καθε μία) και να πιούμε μία κοκα κόλα κουτάκι φυσικά. Άντε να πληρώναμε 1.100. Παραπάνω δε πήγαινε. Όσο για τις τιμές, αναφέρομαι στις τιμές Χίου διότι όταν έγινε η αλλαγή του νομίσματος εγώ δεν είχα έρθει ακόμα Αθήνα να σπουδάσω. Και ερχόμαστε στο σήμερα. Θα μπορούσαμε να την βγάλουμε με ένα χιλιάρικο μία "φοιτητική" μέρα;... Ας ξεκινήσουμε. Πίνουμε έναν φραπέ σε μία καφετέρια της περιοχής μας π.χ. Νέος Κόσμος (δεν αναφέρομαι σε Κολωνάκι, Θησείο, Εξάρχεια). Θα δώσουμε 3,5 ευρώ (θέτω την πιο μικρή τιμή καφέ που μπορείς να βρείς) και μας πιάνει μία λιγούρα οπότε χτυπάμε δύο πιττούλες οπότε θα δώσουμε 4 ευρώ (2 ευρώ η κάθε πίττα). Δε θα πιούμε και μία κοκα κόλα να χωνέψουμε;. Ας πάρουμε τενεκεδάκι 0,70 λεπτά. Θα χουμε ξοδέψει σύνολο 8,20 ευρώ. Ας τα κάνουμε 8 ευρώ για να το στρογγυλέψουμε. Ξέρουμε ότι το 1 ευρώ είναι 350 δραχμές. Ας κάνουμε τον πολλαπλασιασμό... 2.800 δραχμές...

Μη μου πείτε πως δε το ξέρετε... Γιατί δε μιλάτε όμως;... Γιατί είμαστε τόσο κορόιδα; Ας πάρουμε και τις εφημερίδες. Εμένα μ' άρεσε να διαβάζω εφημερίδες από το '98. Τότε η καθημερινή εφημερίδα είχε 250 δραχμές. Τώρα 1,30 ευρώ, δηλαδή 390 δραχμές. Η κυριακάτικη είχε 300 δραχμές. Η απλή κυριακάτικη τώρα έχει 2 ευρώ, δηλάδη 700 δραχμές!!!!

Οι εφημερίδες που μας μιλάνε για αισχροκέρδιες και για απάτες καταφέρανε να αυξήσουν την τιμή τους κατά πολύ περισσότερο του διπλάσιου. Θα μου πείτε πως όταν μπήκε το ευρώ θέλανε να στρογγυλοποιήσουν την τιμή και αντί για 0,71 ευρώ που πληρώναμε, να δίνουμε 1 ευρώ. Άντε σύμφωνοι. Όμως γιατί 1,30;... Που είναι η στρογγυλοποίηση εδώ;... Ή θα το πάνε 1,50 και 2 ευρώ στο μέλλον. Τότε είναι που θα κλείσουν πολλές εφημερίδες και μετά θα κλαίγονται με την ανεργία.

Η αλήθεια είναι πως οι Έλληνες είναι πονηροί, κουτοπόνηροι θα έλεγα. Καταφέρναμε και κλέβαμε ο ένας τον άλλον χωρίς να μιλάμε ή να παραπονιόμαστε. Π.χ. όταν γρινιάζαμε πως οι τιμές του καφέ είναι υπερβολικά μεγάλες μας λέγανε οι ιδιοκτήτες σίγουροι για την πελατεία τους πως αν δε γουστάρουμε ας πίνουμε καφέ στο μπαλκόνι μας και ας μη ξαναπατήσουμε στο μαγαζί τους. Τώρα που δε θα χουμε λεφτά οπότε και κείνοι πελατεία τι θα λένε; Οι εφημερίδες μέσα σε ένα σ/κ αυξήσανε την τιμή τους. Ποιός βγήκε (κατηγορώ και μένα) όχι να παραπονεθεί αλλά να ρωτήσει απλά γιατι την άυξησαν. Κανείς. Αφού δεν μιλάει κανείς ας τους ρουφάμε και μείς το αίμα. Ίδια στρατηγική που κάνουν και οι πολιτικοί. Σήμερα στην πρωινή εκπομπή ΖΟΟΜ στην ΝΕΤ ρωτήσανε τον Βενιζέλο γιατί δε παίρνουν λεφτά από τους πλούσιους και τους οικονομικά άνετους. Δεν απάντησε. Μας πως να απαντήσει όταν οι ίδιοι πολιτικοί δεν μειώσανε τους μισθούς τους για το καλό της πατρίδας. Και πες πως τα δύο μεγάλα κόμματα είναι καπιταλιστικά και κοιτάνε την τσέπη τους. Το Κ.Κ.Ε. και ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. γιατί δε μιλάνε. Το ίδιο λαμόγια είναι τελικά και αυτοί. Μας δουλεύουν όλοι και μεις κάτω ρίχνουμε παλαμάκια αντί να τους ρίξουμε μία μούτζα και να τους γκρεμίσουμε από τις θέσεις τους.

Όμως για να δείτε πόσο μαλάκας είναι ο σημερινός Έλληνας. Ο πονηρός σκέφτηκε πως αφού λοιπόν καταφέραμε και τρώμε τα λεφτά του άλλου γιατί δεν τρώμε και τα λεφτά των Ευρωπαίων. Μπορεί και αυτοί να μην αντιδράσουν, και αν το καταλάβουν απλά να μη μιλάνε. Έλα όμως που οι Ευρωπαίοι είναι οργανωμένοι και δεν είναι καφενείο όπως εμείς. Ναι ρε Ελληνάκο, θα σου δώσουμε λεφτά για να αναπτυχθείς και να γίνεις ισάξιος με μας και σαν Ευρώπη να φύγουμε όλοι μπροστά. Και να τα λεφτά, και να τα κοινοτοικά πλαίσια στήριξής και να τα προγράμματα ανάπτυξης. Όμως εγώ δεν είδα καμία ανάπτυξη όπως και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Και όταν μας ζητήσανε για το κέρδος και την πρόοδό μας εμείς είπαμε πως το ταμείο είναι μείον. Άρα ποιός Ευρωπαίος φταίει; Δίκιο έχει και η Μέρκελ που δε μας εμπιστεύεται και οι υπόλοιπες χώρες που μας θεωρούν μαύρο πρόβατο. Δε γίνεται φίλε να σου δίνουμε τα λεφτά και συ να τα ξοδεύεις στα "μπουζούκια" και στις "γκόμενες" και να παραμελείς τις σπουδές σου και το μέλλον σου. Στο προσφέρω αυτά για να δω μία πρόοδο η οποία θα με εποφελήσει μετά. Φυσικά όμως τα Μ.Μ.Ε. καταφέρνουν και στρέφουν την οργή μας αλλού, π.χ. στο περιοδικό focus. Και μας κάνει να βρίζουμε τους Γερμανούς από τους οποίους ζητάμε βοήθεια αντί να βρίζουμε τους πολιτικούς (Κυβέρνηση Καραμανλή και ΠΑ.ΣΟ.Κ.) που μας κατάντησαν έτσι...

Μάγκες ξυπνήστε. Οι Ευρωπαίοι έχουν δίκιο. Οι πολιτικοί μας θέλουν κρέμασμα. Σταματήστε να λειτουργείτε σαν λαμόγια.

'Ενας σας λέω. Αν μπούμε στο Δ.Ν.Τ. θα γίνει ένα δεύτερο μεγάλο κύμα μετανάστευσης προς το εξωτερικό όπως έγινε την δεκαετία του 50 και 60 και η Ελλάδα θα ερημώσει. Μάλλον αυτό θέλουν αρκετοί διότι σαν πολύ μαζευτήκαμε στην Ελλαδίτσα μας. Πάντως αν είναι να διαλέξω Ελλάδα ή εξωτερικό θα επέλεγα το δεύτερο. Δε θα θελα τα παιδιά μου να περάσουν την ίδια κρίση που περνάω και γω τώρα. Δεν μας αξίζει και δεν θα τους αξίζει κάτι τέτοιο. Θα προτιμήσω να πάω σε μία χώρα που θα με σέβεται και θα την σέβομαι.

Η Ελλάδα είναι καφενείο και λυπάμαι που το λέω αυτό... Ξυπνήστε πριν είναι πολύ αργά...

Λ.Σ. Reunion 20.03.2010

Τα λόγια είναι περιττά μετά από μία υπέροχη ηλιόλουστη μέρα με παρεά και φίλους που έχεις μοιραστεί όμορφες, δύσκολες και άσχημες στιγμές μαζί τους στο στρατό. Με τον καιρό αρχίζεις να αναπολείς τις ανέμελες αυτές μέρες που το μόνο που σε ενοχλούσε ήταν το τι νούμερο θα κάνεις. Όσα χρόνια και να περάσουν πάντα θα γελάς με την ψυχή σου για τις στιγμές εκείνες που έχεις μοιραστεί με τα παιδιά. Μέσα σε ένα χρόνο γνωρίζεις νέους φίλους από τους οποίους με κάποιους μπορείς να δημιουργήσεις δυνατές φιλίες. Είναι όμορφο όταν συναντιέσαι με αυτά τα παιδιά για ένα ολοήμερο ουζάκι ή καφέ. Συνεχίζεις να μοιράζεις τους προβληματισμούς, τα νέα και τις εμπειρίες σου μαζί τους και το κυριότερο, να γελάς δυνατά με συμβάντα του στρατού. Έτσι και σήμερα...

Το σίγουρο είναι πως θα υπάρξουν και άλλες συναντήσεις με πολύ γέλιο και πολλές όμορφες στιγμές...

Ήρθε το καλοκαίρι;...

Η θερμοκρασία έχει ανέβει αισθητά, ο ήλιος αρχίζει να γίνεται πιό δυνατός και έντονος, ο κόσμος αρχίζει πλέον να κάθεται έξω ενώ τα λεπτά μακό αρχίζουν να αντικαθιστούν τις μάλλινες μπλούζες και τα γυαλιά ηλίου αρχίζουν να γίνονται αναγκαία στις καθημερινές μετακινήσεις μας και στους περιπάτους μας. Μήπως έρχεται το καλοκαιράκι σιγά σιγά. Πιθανότατα. Πάντως σήμερα στο ουζάκι δεχτήκαμε την πρώτη επίθεση μέλισσας της χρονιάς. Φυσικά την εγκλωβίσαμε και την φωτογραφίσαμε για να έχουμε να την θυμόμαστε...

Κάτι πετάει πάνω από την Αθήνα αρκετή ώρα...

Έχει κανείς ιδέα τι είναι;...

Παρασκευή!!! Παρασκευή!!!

Πόρτο Κατσίκι...

Τί θα φάμε σήμερα;...

Ακολουθήστε με κορίτσια...

"Άτιμη κοινωνία..."

Κάποτε κατηγορούσα το facebook όπως και τώρα αν και η αρνητική μου στάση απέναντί του έχει χαλαρώσει διότι μου χει προσφέρει και ωραίες εκπλήξεις και χαρές. Μία από αυτές είναι που ξαναβρέθηκα με έναν πολύ καλό μου φίλο από το σχολείο ο οποίος στο γυμνάσιο έφυγε για Αμερική. Τον πρώτο καιρό μιλούσαμε συχνά όμως σιγά σιγά χαθήκαμε για τα καλά. Έφυγα και Αθήνα για να σπουδάσω και εκεί τα ίχνη μου χάθηκαν για κεινον. Όμως μέσω του facebook ξαναβρεθήκαμε. Έμαθα τα νέα του και εκείνος τα δικά μου. Πόσα βράδια (στιγμές που είμαστε και οι δύο ξυπνοί μιάς και εγώ έχω βράδυ και εκείνος μεσημέρι) έχουμε θυμηθεί διάφορες στιγμές από τις αλάνες, το σχολείο και τα καρδιοχτύπια μας με συμμαθήτριες που τα συζητούσαμε είτε στις αυλές των σπιτιών μας (ναι στην Χίο είχαμε ακόμα αυλές τότε) είτε στην αιώνια παρατημένη οικοδομή απέναντι από το σπίτι του.

Κάποια στιγμή τον ρώτησα πότε θα ξανάρθει Ελλάδα ή Χίο για να βρεθούμε μετά από 11 χρόνια. Μου είπε πως είχε έρθει πέρσυ Χίο. Ήθελε να δει το πατρικό του και να ρυθμίσει κάποια θέματα. Ήρθες Χίο και δεν βρεθήκαμε; μου φάνηκε περίεργο μετά από πολλά χρόνια να μαστε τόσο κοντά χωρίς να μπορούμε να επικοινωνήσουμε για να βρεθούμε. Μα δεν είχα ούτε τηλέφωνό σου ούτε είχαμε facebook τότε για να σε ενημερώσω πως έρχομαι, μου απάντησε. Μα ρε Μητσάκο δε θυμάσαι που έμενα; πως δεν πήγες στο πατρικό μου; τον ξαναρώτησα. Μα πήγα στο πατρικό σου και χτύπησα αλλά δεν ήταν κανείς...

Ατυχία σκέφτηκα. Πολύ μεγάλη ατυχία. Και παράλληλα πολύ μεγάλη έκπληξη τόσο για μένα όσο και για την μητέρα μου (αναλόγως ποιός θα άνοιγε την πόρτα) όταν θα αντικρίζαμε τον Δημήτρη μετά από μία δεκαετία. Εδώ όμως είναι που λέμε (και το εννοούμε) το λάθος τάιμινγκ. Ο Δημήτρης μετά από δέκα χρόνια έρχεται Χίο, τις μέρες που εγώ έλειπα Αθήνα λόγω δουλειάς και επισκέφθηκε το πατρικό μου σε φάση που λείπαμε όλοι από αυτό. Και μία συνάντηση κορυφής μετά από τόσο καιρό χάθηκε.

" Άτιμη κοινωνία..." είπα σκεπτόμενος όλη αυτήν την ατυχία αλλά μέσα στο θυμό μου άρχισα να γελάω. Γέλασα πολύ με αυτή τη φράση. Θα μου πείτε τι το ιδιαίτερο έχει. Την φράση αυτή την πετούσε ο Μητσάκος κάθε φορά που κάτι δε του πήγαινε καλά. Την είχα ξεχάσει όμως ως ατάκα. Την είχα κρύψει στο σεντούκι των παιδικών μου χρόνων. Όμως η επανεμφάνιση του Δημήτρη με έκανε να την ξεθάψω. Και τότε ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες άλλης εποχής. Τότε που είχαμε χτυπημένα γόνατα και γρατζουνισμένα χέρια από τις αλητείες μας στις αλάνες του νησιού.

Επόμενη ευκαιρία να συναντηθούμε με τον Δημήτρη θα ναι το καλοκαίρι του 2011...

Ως τότε υπομονή νοσταλγώντας όμορφες στιγμές από αυτά τα χρόνια...

Κρίση ηλικίας;...

Σήμερα το μεσημέρι περπατούσα στο κέντρο μετά την δουλειά. Κουρασμένος ήδη από την δουλειά δε σκεφτόμουν τίποτα άλλο από το να γυρίσω σπίτι και να φύγω όσο το δυνατόν γρηγορότερα από τα γεμάτα με κόσμο πεζοδρόμια της Ιπποκράτους. Είναι από τις στιγμές που θέλω να είναι Αύγουστος και να λείπουν όλοι από την Αθήνα και να την απολαμβάνω όλη μόνος μου. Κάποια στιγμή μπροστά μου άρχισε να περπατάει ένας πιτσιρικάς. Δε θα ταν πάνω από 18 χρονών. Με κοντομάνικο και περπάτημα ψευτομαγκιάς που σου ερχόταν να του δώσεις μία σφαλιάρα μπας και ξυπνήσει. Ακουστηκά του κινητού στα αυτιά του και το καλώδιο στο στόμα να το μασάει όλη την ώρα. Όσο για τα μαλλιά του ας μη μιλήσω. Οκ και γω έχω περάσει την εφηβία μου με κοτσίδα το μαλλί και με Pink Floyd μπλούζα αλλά αυτά τα χω αφήσει τόσο πολύ πίσω που μου φαίνονται πλέον πολύ ξένα. Ο μικρός αυτός μου χαλούσε την διάθεση. Νομίζει πως θα χτυπήσει γκόμενα με αυτό το στυλ; αναρωτιόμουν όσο τον ακολουθούσα. Στο βάθος είδα μία μεσήλικη κυρία να κατεβαίνει προς εμάς. Είχα περιέργια να δω την αντίδρασή της... Πράγματι η γυναίκα καρφώθηκε πάνω του και τον κοιτούσε και κείνη με μία έκφραση χλευασμού έτοιμη να τον ρωτήσει πως κατάντησε έτσι. Ένα αίσθημα ικανοποίησης με γέμισε. Δεν είμαι τελικά ο μόνος που μου χτυπάει άσχημα η εικόνα του νεαρού αυτού. Όταν η γυναίκα τον προσπέρασε σταμάτησε και τον κοίταξε από πίσω. Είχα φτάσει κοντά της όταν στράφηκε σε ένα σταθμευμένο βάν όπου ο οδηγός (στην ηλικία μου και αυτός) γελούσε ειρωνικά προς την μεριά του. Αφού κοιταχτήκανε γελάσανε με το θέαμα που είδανε (ωραία και τρίτος στην παρέα σκέφτηκα). Η κυρία τότε πήγε κοντά του για να το μιλήσει. Εγώ συνέχισα την πορεία μου όμως πρόλαβα και άκουσα την πρώτη φράση που με σόκαρε. "Δεν ξέρω αν φτάει το ότι είμαι μεγάλη γιόκα μου αλλά..." συνέχισε να μιλάει για το πιτσιρικά που είχε πλέον χαθεί στο βάθος. Όμως η δικαιολογία που χρησιμοποίησε για να δείξει την στάση της με τρόμαξε. Δεν ξέρω αν φταίει που είμαι μεγάλη. Μήπως μεγάλωσα και γω απότομα; Μήπως πρέπει να χαλαρώσω λιγάκι; Ξαφνικά άρχισα να συμπαθώ τον πιτσιρικά που βράζει το αίμα του και κυκλοφορεί Μάρτη μήνα με κοντομάνικο, που δεν έχει σκοτούρες ακόμα στο κεφάλι του και μπορεί να κάθεται 2 ώρες το πρωί στην τουαλέτα για να φτιάξει το μαλλί του, που θα φορέσει το παντελόνι μέχρι το γόνατο για να φαίνεται το μποξεράκι του. Εξάλλου αν δεν τα κάνει τώρα πότε θα τα κάνει;... Μάλλον βιάστηκα να ωριμάσω, βιάστηκα να μεγαλώσω. Όμως δε το κάνω παράπονο. Έχω ζήσει πολλά και αυτά με έχουν γεμίσει με εμπειρίες και γνώσεις που με βοηθούν να φύγω μπροστά. Όμως γνωρίζω πως αυτό το μπροστά με κάνει να φεύγω όλο και πιο μακριά από την παιδική και εφηβική μου ηλικία. Εξάλλου κάθε περιόδος τελειώνει για να έρθει μία νέα η οποία γίνεται ακόμα καλύτερη αν πατήσει σε γερές βάσεις κάτι το οποίο γίνεται με τον εμπλουτισμό εμπειριών και γνώσεων όπως ανέφερα και παραπάνω. Οπότε με αυτό το σκεπτικό όσο πιο ώριμος και πλούσιος πνευματικά νιώθεις τόσο καλύτερη είναι και η νέα περίοδος. Και γω ήδη την απολαμβάνω...

Τουλάχιστον πίστεψε στο όνειρο.

Όπως είχα αναφέρει σε παλιότερη ανάρτησή μου θεωρώ μεγάλο επίτευγμα που ο χειρότερος Ολυμπιακός των τελευταίων 10 χρόνων έφτασε με άνεση στους 16. Και όχι μόνο αυτό αλλά το πάλεψε μέχρι τέλος με την Μπορντό την πρόκριση. Δεν ήταν η γαλλική ομάδα καλύτερη από τον Ολυμπιακό. Όμως τόσο η αναρχία που επικρατεί στην ομάδα όσο και τα λάθη παικτών όπως του Άγγλου και του Ντάτολο δε δώσανε πολλά περιθώρια στην ομάδα για να πάρει το αποτέλεσμα που ήθελε... Από αυτή τη χρονιά θα θυμώμαστε την όμορφη ανατροπή του Ολυμπιακού με την Στάνταρ Λιέγης στο Καραϊσκάκη καθώς και την νίκη με την Αλκμάαρ στο τελευταίο λεπτό των αγώνων. Σήμερα πιστεύω πως τελειώνει ένα κεφάλαιο για αυτήν την ομάδα των 13 πρωταθλημάτων και από το καλοκαίρι περιμένουμε να αρχίσει μία νέα εποχή...

Πρώτα απ' όλα πρέπει ο Κόκκαλης να καταλάβει τα λάθη που έκανε και ρήμαξε το Ολυμπιακό και αντί να εκμεταλευτεί την φετινή χρονιά που φαινόταν πολύ καλή διελύσε την ομάδα και την έχει φέρει στην 3η θέση του πρωταθλήματος, εκτός κυπέλλου πριν αρκετό καιρό και σήμερα τερματίζοντας την πορεία της στην Ευρώπη.

Εμείς περιμένουμε να ξαναφέρει στο λιμάνι τον Ερνέστο Βαλβέρδε και με αυτόν να χτιστεί η νέα ομάδα του Θρύλου μας.

Αυτό κι αν είναι είδηση...

Ο Μάρκος Παγδατής νίκησε τα ξημερώματα τον Ρότζερ Φέντερερ σημειώνοντας μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην καριέρα του. Ο Κύπριος τενίστας επικράτησε του Ελβετού με 2-1 σετ και προκρίθηκε στον τέταρτο γύρο του τουρνουά Indian Wells...Ο Νο1 στην παγκόσμια κατάταξη ηττήθηκε για πρώτη φορά στη ν καριέρα του από τον Παγδατή στην έβδομη μεταξύ τους συνάντηση.

Η αναμέτρηση ήταν συγκλονιστική και κρίθηκε στο τάι-μπρέικ, όπου ο Μάρκος επικράτησε 7-4, μετά από 2 ώρες και 22 λεπτά. Επόμενος αντίπαλος του Μάρκου Παγδατή στην φάση των «16» είναι ο Ισπανός, Τόμι Ρομπρέδο (Νο23).

Επίσης ο Μάνος χθές με διέσυρε στο τάβλι με 3 νίκες και η Ίντερ απέκλεισε την Τσέλσι μέσα στο Λονδίνο. Πολλές εκπλήξεις είχαμε χθες στις αθλητικές αναμετρήσεις...

El classico ξανά...

Με την πάρωδο του χρόνου διαπιστώνουμε πως κάποιες συνήθειες που ξεκινάνε σε χαλαρό ρυθμό, αν καταφέρουν και διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα παύουν να είναι συνήθειες και μετατρέπονται σε παράδοση. Και η παράδοση πρέπει να προστατεύεται για να μην χαθεί. Έτσι και το μεγάλο ντέρμπυ στο έμφύλιο παγχιακό τάβλι μεταξύ εμένα και του Μάνου, το επονομαζόμενο el classico πρέπει να επιβιώσει διότι μας δένει με πολλά γεγονότα της εφηβικής, φοιτητικής, στρατιωτικής και μετέπειτα πορείας μας.
Η ιστορία αρχίζει από το καλοκαίρι του 2003 όταν ακόμα μεθυσμένοι από το θρίαμβο του Ολυμπιακού στην Ριζούπολη επί του Παναθηναϊκού και την κατάκτηση του 7ου συνεχόμενου πρωταθλήματός, μας έφερε σε σκέψη να δώσουμε στις μεταξύ μας αναμετρήσεις στις καφετέριες της Χίου έναν πιό επίσημο χαρακτήρα διότι ως τότε δε μπορούσαμε να διαπιστώσουμε ποιός ήταν καλύτερος ταβλαδόρος και λόγω των εγωιστικών μας χαρακτήρων (Κριοί και οι δύο) δεν αναγνωρίζαμε ο ένας την ανωτερότητα του άλλου. Έτσι αποφασίσαμε να καταγράφουμε τις μεταξύ μας αναμετρήσεις. Θέσαμε ένα σύστημα βαθμολόγησης με μάρτυρα τον Σεζ. και ξεκινήσαμε από το καλοκαίρι αυτό τους αγώνες.
Την πρώτη χρονιά την κέρδισε ο Μάνος έχοντας πολύ περισσότερες νίκες. Όμως ένα ξέσπασμα δικό μου από το καλοκαίρι του 2004 με έφερε στην κορυφή και από κει στην μεγάλη βαθμολογική διαφορά που απέκτησα με τον Μάνο τα επόμενα χρόνια κάνοντας την ιδέα να με φτάσει και να με προσπεράσει να φαίνεται πολύ μακρυνή και μή πραγματοποιήσιμη. Οι αγώνες πραγματοποιόντουσαν παντού, σε καφετέριες της Χίου, της Αθήνας, του Πειραιά, σε παραλίες, σε χωριά, πάνω σε βουνά (όπως Αναμεταδώτης και Αίπος). Όμως την πιο σημαντική μου νίκη την είχα στην Μάλτα. Πηγαίνοντας ταξίδι στην μικροσκοπική χώρα της Μεσογείου κάτω από την Σικελία δεν αντέξαμε να αφήσουμε στην Ελλάδα τον τρίτο μας "φίλο" και έτσι κουβαλήσαμε και το τάβλι μαζί. Εκεί διοργανώσαμε το κύπελλο Μάλτας ο οποίος είναι και ο μοναδικός διεθνής τίτλος που τον έχω κατακτήσει εγώ (μήπως τώρα που θα ξαναπαίξουμε με την Μάλτα για τα προκριματικά ο Μάνος να ζητήσει τη ρεβάνς;). Έχει γίνει πρόταση να πραγματοποιηθεί μία δεύτερη διεθνής διοργάνωση αυτή τη φορά στην προκυμαία της Σμύρνης. Εκεί ο τίτλος θα έχει και συναισθηματική αξία.
Τα παιχνίδια είχαν πάντα ένταση και πάθος κάτι που έκανε όλους τους υπόλοιπους της παρέας να μας παρακολουθούν όποτε παίζαμε και να έχουν το ρόλο του φιλάθλου είτε υποστηρίζοντας τον Μάνο είτε εμένα. Συνήθως ήταν εναντίον μου θεωρώντας με τυχερό. Ποτέ όμως δε λείψανε οι εντάσεις και τα νεύρα. Πάνω σε μία ένταση διαλύθηκε ο θεσμός και για ενάμισι χρόνο δεν πραγματοποιήθηκαν ξανά άλλοι αγώνες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πέρσυ να μην αναδειχθεί κανείς πρωταθλητής (είχα σίγουρα τον τίτλο στα χέρια μου αν και ο Μάνος είχε ξεκινήσει ένα δυνατό μπαμ). Φέτος που φτάνουμε χρονικά στο τελείωμα της αγωνιστικής σεζόν και απ' ότι φαίνεται ο Μάνος δε θα προλάβει να με περάσει προτίνω να μην ανακυρηχθώ ξανά πρωταθλητής και να συνεχίσουμε το μέτρημα τίτλων από το καλοκαίρι και μετά.
Όμως όπως ανέφερα και στην αρχή οι παραδόσεις πρέπει να προστατεύονται και να συνεχίζουνε στην πάροδο του χρόνου.
Έτσι σήμερα αναβιώνει ξανά ο θεσμός του el classico. Για συμβολικούς λόγους τα παιχνίδια θα αρχίσουν πάλι από την καφετέρια που παίξαμε τελευταία φορά στο Θησείο.
Θα μας πείτε τρελός και παρανοϊκούς όμως αυτές οι αναμετρήσεις έχουν αποκτήσει μία συναισθηματική αξία. Παίζοντας τάβλι συζητάμε θέματα που μας απασχολούν, προσωπικές υποθέσεις και γενικά μας φέρνει πιο κοντά. Έτσι και σήμερα το τάβλι θα μας ξαναφέρει πάλι κοντά. Όμως πάντα σε μία αναμέτρηση υπάρχει και η άλλη πλευρά οπότε πρότινα στον Μάνο να αναφέρει και κείνος κάτι για τις παραδοσιακές μας αναμετρήσεις κάτι που δέχτηκε να κάνει οπότε σας παρουσιάζω παρακάτω το κείμενό του. Υπόψην, είναι πρώτη φορά που μοιράζομαι ανάρτησή μου στο blog με δεύτερο άτομο.


EL CLASSICO RELOADED

Το τάβλι,αγαπημένο παιχνίδι της νεολαίας στην Ελλάδα, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για χαλάρωση... Δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται καθαρά φοιτητικό παιχνίδι. Σίγουρα όμως με ένα κατάλληλο κίνητρο αποκτά άλλη μαγεία.
Η ιστορία του El Classico του ελληνικού τάβλι Πάχος-Χατζελένης ανάγεται στο καλοκαίρι του 2003, όταν ξεκίνησε η επίσημη καταμέτρηση των αποτελεσμάτων τηςμονομαχίας αυτής. Στις 5 νίκες ένας βαθμός και το παιχνίδι αέναο.
Σημασία ίσως δεν έχουν τόσο τα αποτελέσματα, αλλά το ταξίδι... Οι αγώνες αυτοί διαδραματίστηκαν κάτω από μια απίστευτη ποικιλία συνθηκών... Στην καρδιά του καλοκαιριού σε πισίνα βουνού της Χίου, σε ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, σε βραδιές Ανάστασης λίγο μετά το"Χριστός Ανέστη", σε καφετέριες της Χίου, σε καφετέριες της Αθήνας, σε ξενοδοχείο της Μάλτας, και αλλού... Άλλοτε με κοινό σε βραδιές πιο χαλαρές και άλλοτε αυστηρά μεταξύ των 2 αντιπάλων "κεκλεισμένων των θυρών"!
Βέβαια η μοίρα των μεγάλων αθλητικών γεγονότων είναι συχνά συνδεδεμένη με τραγωδίες... Θύρα 7, Χεύζελ, Χίλσμπορο, Νέος Κόσμος!
Οι δύο αντίπαλοι τιμωρήθηκαν με ποινή αποκλεισμού 16 μηνών από τη διεξαγωγή αγώνων του El Classico. Και ετοιμάζονται για μια καινούρια αρχή...
Για την ιστορία, η σεζόν 2003-04 ανέδειξε νικητή τον Μάνο,και οι σεζόν 2004-05, 2005-06, 2006-07 τον Γιώργο.Η σεζόν 2007-08 ξεκίνησε δυναμικά για τον Μάνο αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί. Το κύπελλο Μάλτας το κατέκτησε ο Γιώργος. Το σκορ ... δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμου στον Μάνο ο οποίος σύμφωνα με πληροφορίες θέτει ως στόχο τα Χριστούγεννα να έχει ανατραπεί η κατάσταση.
Ωστόσο δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν επίσης ότι η πλευρά του Μάνου θα απαιτήσει έναν μηδενισμό και -3 βαθμούς για τον Γιώργο ο οποίος θεωρήθηκε βασικός υπεύθυνος των περσινών επεισοδίων! Με ενδιαφέρον αναμένεται η τοποθέτηση της άλλης πλευρας.
Το ταξίδι ξαναρχίζει!

Ο Λαβύρινθος

Τα πρώτα βήματα αργά και δειλά... Ξεκινάει ένα ταξίδι δίχως προορισμό, πλάνο και στόχο. Σιγά σιγά όμως έρχεται ο ρυθμός και τα βήματα γίνονται πιό γρήγορα. Αρχίζει να αποκτά έναν προορισμό και έναν προσανατολισμό. Αυτό της δίνει αυτοπεποίθηση, χαρά και ανυπομονησία να φτάσει στον προορισμός της. Αρχίζει να διακρίνεται το χαμόγελο στα χείλη της και η απόλαυση πως όσο προχωράει τόσο πιο κοντά φτάνει εκεί που θέλει να πάει. Κάποια στιγμή φτάνει στο στόν προορισμό της όμως τα εμπόδια την απομακρύνουν. Δεν πτοείται. Έχοντας ήδη την ωριμότητα και την εμπειρία από την πορεία της και τον προορισμό της, καταφέρνει και προσπερνάει τα εμπόδια και φτάνει με ένα επιβλητικό σάλτο στο στόχο που έχει. Τότε στέκεται. Αγναντεύει όλη την διαδρομή που έκανε, όλα τα εμπόδια που πέρασε και με μία μεγάλη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της γυρνάει και μου στέλνει ένα φιλί...

Όλα αυτά σε μία πλατεία που σε οδηγούν τα στενά σοκάκια της Βασιλείας, απ' όπου μπορείς να δεις τον καθεδρικό τους ναό και τις σκεπές των σπιτιών. Σε ένα σημείο που εκείνη τη στιγμή δε ξέρεις αν βρίσκεσαι στην Γαλλία, στην Γερμανία ή στην Ελβετία. Σε έναν μέρος που δεν υπάρχουν σύνορα, και δε σε νοιάζει αν υπάρχουν και που βρίσκονται. Σε ένα μέρος που τα σπίτια και η γύρω εικόνα σε μπερδεύει στο να βρείς σε ποιά περίοδο χρονική βρίσκεσαι. Σε ένα μέρος που καταργείται ο χώρος και χρόνος αλλά σε κάνει να απολαμβάνεις τον τόπο και την στιγμή...

Βασιλεία, Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

"Άντε ξυπνήστε..."

Πρώτη μου μέρα μετά από 1ο μέρες στην Αθήνα. Συνήθως όταν λείπω τόσες μέρες αρχίζει να μου λείπει το σπίτι, οι φίλοι, οι γονείς και οι συγγενείς και η καθημερινή ζωή που έχω εδώ. Όμως είναι η πρώτη φορά που δεν ένιωσα την απουσία τους τόσο έντονα και αυτό διότι ένιωθα γεμάτος τόσο στο Στρασβούργο όσο και στην Ελβετία (Ζυρίχη και Βασιλεία). Είναι η πρώτη φορά που γυρνάω στην Ελλάδα και νιώθω πως δεν ανήκω εδώ. Πως η ζωή μου βρισκεταί μακριά και αυτό πρέπει να το κυνηγήσω. Μετά την τόση ομορφιά και τις υπέροχες στιγμές, ένιωσα μία μιζέρια μόλις πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα. Όσο περήφανος ένιωθα που δήλωνα πως είμαι Έλληνας έξω τόσο απογοητευμένος ήμουν που διαπίστωνα πως ζω σε αυτή τη χώρα. Σίγουρα έχουμε τα καλά μας όμως μπορούμε να είμαστε πολύ καλύτεροι. Δε σεβόμαστε τους εαυτούς μας. Μας αρέσει να κοροϊδεύουμε και να μας κοροϊδεύουν στα μούτρα μας. Όταν δεν έχουμε λίγη τσίπα πάνω μας, λίγη αξιοπρέπεια, πως γίνεται να σεβαστούμε και να εκτιμήσουμε και αντίστοιχα να μας σεβαστούν και να μας εκτιμήσουν οι γύρω μας. Πως θα καταφέρουμε να προστατεύσουμε και να ομορφύνουμε την πόλη μας όταν συνέχεια την καταστρέφουμε; Έβλεπα πως προσέχανε και αγαπούσαν οι κάτοικοι τις πόλεις τους και ντρεπόμουν που εγώ είμαι κάτοικος Αθήνας. Μία Αθήνα που πατάει στο ότι είναι το λίκνο της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας, των μαθηματικών, της Ακρόπολης και της πρωτεύουσας ενός μεγάλου πολιτισμού ο οποίος τώρα δεν υπάρχει. Βασιζόμαστε στο ότι είμαστε περήφανοι γι΄αυτά χωρίς να κάνουμε τίποτα παραπάνω για να τους μοιάσουμε και να τους ξεπεράσουμε. Δε κάνω τέτοιες σκέψεις, δεν ζητάω πολλά. Λίγο μυαλό να χαμε όλοι μας θα μπορούσαμε να είχαμε μία καλύτερη ζωή και ένα καλύτερο μέλλον. Αλλά όλοι κοιτάμε να βολευτούμε και να μείνουμε έτσι χαλαροί... Με μία δουλειά που δε μας αρέσει, με έναν μισθό για τον οποίο ίσα ίσα περνάμε τον μήνα μας και με μία ανασφάλεια. Συσχετίζω την ελληνική κοινωνία με τα αμερικανάκια που κάθονται όλη μέρα στον καναπέ, τρώνε χάρμπουγκερ και παίζουν με παιχνίδια τελευταίας τεχνολογίας στην μεγάλη πλάσμα οθόνη τους. Εικόνα σκοτεινή, μίζερη, στενάχωρη. Βλέπεις το παιδί με μία έκφραση θλίψης και μοναξιάς να παίζει μόνο του με τους φανταστικούς φίλους τους και με μία κοιλιά που ίσα ίσα καλύπτεται από την κακή διατροφή και λές τώρα θα σκάσει... Έτσι και η ελληνική κοινωνία. Βρίσκεται στα πρόθυρα της φράσης "... τώρα θα σκάσει!". Και τι κάνουμε γι΄αυτό;...

Δε ντρέπομαι να το πω. Την Αθήνα όσο και να την αγαπώ και να απολαμβάνω τη ζωή μου σ' αυτή, είναι άθλια. Έχει μία Ακρόπολη η οποία πλέον παίζει το ρόλο του χαλιού στο οποίο κρύβουμε κάτω από αυτό όλη τη σκόνη, την αθλιότητα της πόλης. Θα αντιδράσετε σίγουρα με την άποψη μου αυτή αλλά για σκεφτείτε την Αθήνα χωρίς αυτό το μνημείο;... Ένα τίποτα. Μία γκρίζα και άθλια πόλη. Καθόμαστε και λέμε πως έχει άποψη. Εγώ πιστεύω πως ζούμε σε ένα τσαντήρι που για να το ομορφύνουμε του βάζουμε διακοσμητικά που βρίσκουμε στα σκουπίδια. Που είναι τα υπέροχα νεοκλασσικά που κοσμούσαν την άλλοτε υπέροχη πόλη της Αθήνας μέσα από τις ταινίες του Σακελάριου;... Αλλά και να είχαμε ακόμα τα νεοκλασσικά είμαστε τόσο κομπλεξικοί που και αυτά με σπρέι και με αφίσσες θα τα καταστρέφαμε. Και νευριάζω με αυτούς που αυτοαποκαλούνται αναρχοκουμουνιστές και αντιεξουσιαστές. Και τα βάζω μαζί τους διότι αυτοί έχουν κάποιο επίπεδο και κάποιες γνώσεις, και θα περίμενα μία πιο λογική και ώριμη στάση (τους ακροδεξιούς που και κείνοι κάνουν το ίδιο τους αφήνω στην άκρη διότι δεν τους έχω σε ιδιαίτερη υπόληψη). Αυτά τα παιδιά επαναστατούν και ξεσηκώνονται για να δημιουργήσουν ένα κόσμο καλύτερο. Αλλά έτσι δε καταφέρνουν τίποτα παρα μόνο να καταστρέφουν την όψη της πόλη. Θα μου πείτε πως αυτό γίνεται σε περιοχές όπως τα Εξάρχεια κτλ. Εγώ θα σας έλεγα να κάνετε μία βόλτα στο Θησείο και στην Πλάκα. Τα ίδια και περισσότερα. Τόση μαζεμένη κακογουστιά (και δεν αναφέρομαι στα καλλιτεχνικα γκράφιτι αλλά στις μουτζούρες και τις υπογραφές που βάζει ο κάθε ηλίθιος) μόνο στην Αθήνα έχω δεί. Πιστεύω πως την Αθήνα την σώζει η Ακρόπολη και ευτυχώς ο Ιερός Βράχος σώζεται με την φύλαξή του από όσους μαυρίζουν την πόλη με τα σπρέι τους. Αν δεν υπήρξε η φύλαξη είμαι απολύτος σίγουρος πως θα γέμιζαν οι κολώνες του ναού με σπρέι και συνθήματα, όπως γίνεται στα υπέροχα κτίρια των Προπυλαίων στο κέντρο.

Είναι ένα μεγάλο θέμα που δε θέλω να το αναλύσω σήμερα και να το κουράσω. Γίνομαι κουραστικός και κακός αλλά αυτή είναι η αλήθεια και η αλήθεια συνήθως πονάει.

Κυκλοφορώ στην Αθήνα και ντρέπομαι να αντικρίσω τα κτίρια και τους δρόμους. Αναρωτιέμαι... Δε βλέπετε όλη αυτή τη βρωμιά; Δεν βλέπετε όλη αυτή την κατάντια; Πότε θα ξυπνήσουμε επιτέλους;...

Αντε ξυπνήστε... Περπατάτε κοιμισμένοι όρθιοι...

Επιστρέφουμε...

Τι μάθαμε αυτές τις μέρες στην Γαλλία...
Σύμφωνα με την φίλη μας την Τάνια μοιάζω με έναν νέο Γάλλο ηθοποιό τον Romain Duris... Δεν έχει άδικο ειδικά στο προφίλ...

Σύντομα κοντά σας...

... λόγω ταξιδιού!!!

Επόμενο ραντεβού στα μέσα του Μάρτη...

400η ανάρτηση!!!

Σήμερα 1 Μαρτίου το laternative έφτασε τις 400 αναρτήσεις... Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε γεγονός με προτρέπει να γράψω κάποιο κείμενο, μία άποψη, μία σκέψη. Φυσικά δε θα είχε τόσο καλή πορεία το blog μου αν δεν είχα όλους εσάς που με στηρίζετε με τα σχόλια σας, τα καλά σας λόγια και τους διαλόγους που πραγματοποιούμε ορισμένες φορές εδώ μέσα...

Θέλω να ευχαριστήσω τόσο τα 70 μέλη που έχουν γίνει αναγνώστες μου όσο και τους υπόλοιπους φίλους μου που δεν είναι λίγοι και με στηρίζουν στο έργο αυτό...

Το ταξίδι συνεχίζεται και σας θέλω όλους συνεπιβάτες μου...

Απορία Νο 3

Άν το κράτος μου μειώσει τον μισθό, θα μου μειώσει παράλληλα και την αγοραστική μου δύναμη. Πως θα μπορέσω λοιπόν εγώ να ενισχύσω την εγχώρια αγορά;... Αυτό το χει σκεφτεί κανένας πολιτικός ή οικονομικός αναλυτής;...

Παρουσίαση βιβλίου

Παρουσίαση του βιβλίου του Χιώτη φωτογράφου Στρατή Βογιατζή «Εσωτερικός Κόσμος, Μαστιχοχώρια» στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ(Σταδίου 24) την Πέμπτη 4 Μάρτη στις 8:30μμ.

Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης θα προβληθεί το Βίντεο-Ντοκυμαντέρ «Μέσα στον εσωτερικό κόσμο».

Ομιλητές: Δήμος Αβδελιώδης, Σκηνοθέτης

Γιώργος Πίττας, Λαογράφος

Φωτογραφία από το λεύκωμα του Βογιατζή.

Ας πιάσουμε τον Μάρτη...

Καλό μήνα και καλή βδομάδα. Επιτέλους ήρθε ο μήνας που τον περίμενα πως και πώς. Επίσης είναι και ο μήνας μου. Μή βιαστείτε να με περάσετε για ψαράκι. Είμαι γεννημένος τέλη του Μάρτη, είμαι κριαράκι. Περίεργος μήνας ο Μάρτιος, όλο εκπλήξεις και ταξίδια. Φέτος το ταξίδι είναι ήδη σχεδιασμένο και θα πραγματοποιηθεί άμεσα. Όσο για εκπλήξεις δεν έχω καμία ιδέα. Όλες έρχονται από μόνες τους και ξαφνικά. Επίσης ο Μάρτιος είναι και ο τελευταίος μήνας που κάνει την ύστατη προσπάθεια ο χειμώνας για να δείξει πως είναι παρόν μ' αποτέλεσμα να έχουμε έντονα καιρικά φαινόμενα. Γι' αυτό και οι παλιοί τον αποκαλούν Μάρτη - γδάρτη. Μαζί με τον Μάρτιο καλωσορίζω όλο χαρά και την άνοιξη...

Καλή σας μέρα σε όλους...