Αστυνομία δύο ταχυτήτων

Οι τελευταίες μέρες ήταν αποκαλυπτικές για την έντονη δραστηριότητα του παρακράτους στη χώρα μας. Ενέργειες που κάποτε φανερώνονταν δειλά κι ακούγονταν ως γραφικές, είναι πλέον τόσο εκκωφαντικές που δύσκολα περνάνε απαρατήρητες.
Αναφέρομαι φυσικά στη δράση της αστυνομίας η οποία άφησε το ρόλο της προστασίας του πολίτη και πλέον κάνει τα πάντα για να καταστείλει κάθε αντίδραση του κόσμου για το κοινό δίκαιο, είτε αυτή είναι ειρηνική είτε επεισοδιακή και για να σπείρει την ανασφάλεια στην κοινωνία.
Μέσα σ' έναν μήνα πραγματοποιήθηκαν δύο κινητοποιήσεις από δύο διαφορετικά στρατόπεδα που έδειξαν το μεγάλο χάσμα της αστυνομικής συμπεριφοράς. Προηγήθηκε η πορεία μίσους των νεοναζί στο Κερατσίνι οι οποίοι με απειλές και βρισιές έφτασαν στο σημείο που δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα και κατέβασαν πανό που είχε αναρτηθεί. Στη συνέχεια επιτέθηκαν στον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης "Ρεσάλτο". Η αποτυχημένη εισβολή τους στο χώρο τους περιόρισε στο να προκαλέσουν υλικές ζημιές πετώντας πέτρες και σπάζοντας τζάμια. Θα ήθελα να προσθέσω πως όλη αυτή η "εκδήλωση" πραγματοποιήθηκε με στρατιωτικό βηματισμό και με γομάρια που ήταν οπλισμένα με ασπίδες, κράνη και σιδερολοστούς (μπορείτε να δείτε τα παραπάνω στοιχεία σ' αυτό το βίντεο). Η αστυνομία δεν εμφανίστηκε πουθενά. Οι νεοναζί οι οποίοι πλέον θεωρούνται τρομοκρατική οργάνωση κι όχι πολιτικό κόμμα, έκαναν τη "δουλειά" τους κι έφυγαν ανενόχλητοι.
Αντιθέτως η ειρηνική συγκέντρωση των φοιτητών έξω από το πολιτικό γραφείο (έχει σημασία αυτό) του αργόσχολου Βαρβιτσιώτη, ήταν ένας λόγος σημαντικός για να σπεύσουν αμέσως αρκετοί αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ με τα διαστημικά τους κράνη και να ξεσπάσουν χωρίς λόγο πάνω σε άοπλους νέους, σε κοπέλες και σ' έναν βουλευτή της αντιπολίτευσης.
Η ειρηνική διαδήλωση (μπορείτε να το επιβεβαιώσετε με το συγκεκριμένο βίντεο) η οποία πραγματοποιήθηκε για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θεωρήθηκε επικίνδυνη για την δημοκρατία της Ελλάδος. Αντιθέτως οι νεοναζί που εκπροσωπούν το μίσος και την απανθρωπιά έχουν το ελεύθερο να εκδηλώσουν δημοσίως τον κομπλεξισμό τους. Η διαφορετική στάση της αστυνομίας απέναντι σ' αυτές τις δύο αντίθετες κοινωνικές ομάδες, αποδεικνύει την παράνομη σχέση που έχει η ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά και των οργάνων καταστολής με το παρακράτος.
Είναι αναγκαία αυτή η σχέση του καθεστώς με το παράνομο παρακράτος. Το χε δηλώσει και ο βουλευτής Ταμήλος πως η Χρυσή Αυγή εξυπηρετεί την κυβέρνηση και την αστυνομία διότι κάνει τη βρώμικη δουλειά. Δηλαδή τι άλλο θέλετε να ακούσετε για να διαπιστώσετε πως όντως ζούμε σ' ένα περίεργο πολιτικό περιβάλλον που θυμίζει πολύ την περίοδο που ένα παρόμοιο παρακράτος δολοφόνησε τον Λαμπράκη έχοντας τη στήριξη της αστυνομίας;
Επίσης αυτόν τον διπλό ρόλο της αστυνομίας τον συναντάμε και στους εισερχόμενους και στους εξερχόμενους αυτής της χώρας. Όσο εύκολα το λιμενικό σώμα βρίζει, κλωτσάει και πνίγει ανθρώπους που προσπαθούν να εισέλθουν στη χώρα μας τόσο εύκολα αφήνει ύπουλους αλήτες και μεγάλους κλέφτες να το σκάνε για να γλιτώσουν τη φυλακή. Το έκαναν κάποτε με τον Χριστοφοράκο, ο οποίος βρήκε "άσυλο" στην Γερμανία, το έκαναν και με τον Μισέλ ο οποίος την κοπάνησε μάλιστα δύο φορές. Είναι άραγε ο Χριστοφοράκος και ο Λιάπης μετανάστες πολυτελείας για τις άλλες χώρες σύμφωνα με τα κριτήρια του ακροδεξιού Δένδια;
Αυτό είναι λοιπόν το όργανο καταστολής της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Σαμαρά. Από την μία να βαράει χαμογελαστά παιδιά που αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον και για το κοινό δίκαιο και από την άλλη να χαϊδεύει και να αφήνει ανενόχλητους τους νεοναζί να ασκούν βία και τρόμο στην κοινωνία.
Καλό θα ήταν να διαβάσουν οι κυβερνώντες λίγο ιστορία. Η Ελλαδίτσα μας βρίσκεται εκατό χρόνια πίσω. Αυτή τη στιγμή ζούμε μία αντίστοιχη δημοκρατίας της Βαϋμάρης. Οφείλουν λοιπόν αυτοί που έχουν (όχι για πολύ ακόμα) την εξουσία στα χέρια τους να δουν τι συνέβη στη μεσοπολεμική Γερμανία μήπως και καταλάβουν ποιοι ήταν τότε και ποιοί είναι σήμερα οι υπεύθυνοι της επικίνδυνης πόλωσης της κοινωνίας. Δυστυχώς έχουμε μπει σε επικίνδυνα νερά. Το ξέσπασμα είναι πολύ κοντά. Τα προεκλογικά γλειψίματα του Σαμαρά δεν πιάνουν τόπο. Το τέλος τους έχει φτάσει. 

Χουντική αστυνομία και γκεμπελική τηλεόραση

Ο κομπλεξισμός των σωμάτων καταστολής είναι χρόνια τώρα γνωστός στον υπόλοιπο κόσμο. Η αστυνομία τοποθετεί τους πιο επικίνδυνους τράγους και τα χειρότερα άμυαλα βλαχαδερά που άφησαν τα βουνά για να κατέβουν στην πόλη, στην ομάδα ΔΙΑΣ και στα ΜΑΤ για να βαράνε κόσμο. Αυτό έχουν μάθει να κάνουν οι συγκεκριμένοι τραμπούκοι. Ξέρουν μόνο να χτυπάνε ανθρώπους, να ξυλοκοπούν κορίτσια και να βρίζουν χυδαία όποιον βλέπουν να φωτογραφίζει ή να κινηματογραφεί τις καφρίλες τους.
Αυτοί οι αλήτες είναι οι απόγονοι των γνωστών παρακρατικών της δεκαετίας του '60 που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, μόνο που τώρα φοράνε στολές και κρύβουν τα χαρακτηριστικά τους μέσα σε διαστημικά κράνη. Τόσο ύπουλοι είναι. Όπως είναι και η ακροδεξιά κυβέρνηση που υπηρετούν.
Κάποτε υπήρχε η εντύπωση πως στις πορείες τους προκαλούσε μία μερίδα του κόσμου, κάτι που τους έδινε το ερέθισμα να επιτίθενται ανελέητα προς όλες τις κατευθύνσεις. Όμως κι αυτός ο "μύθος" καταρρίφθηκε. Οι συγκεκριμένοι υπάνθρωποι λειτουργούν με εντολή. Είναι κατευθυνόμενα άβουλα πιόνια. Ένα τηλεφώνημα από τους από πάνω τους κι αμέσως εμφανίζονται για να σπείρουν τον τρόμο στον ήδη καταπιεσμένο λαό. Δείτε το αυτό το βίντεο.
Σήμερα ήρθε η σειρά του απαράδεκτου υπουργού Ναυτιλίας να τηλεφωνήσει. Αμέσως ξαμολήθηκαν τα σκυλιά κι άρχισαν να βαράνε τους φοιτητές που είχαν μείνει κάτω από το γραφείο του. Η ακροδεξιά κυβέρνηση κι ο Βαρβιτσιώτης δικαιολόγησαν την πράξη τους αυτή στη δήθεν βίαιη εισβολή των νεαρών και στις φθορές που προκάλεσαν στο πολιτικό του γραφείο. Το βίντεο τους διαψεύδει. Εκτός κι αν τα αυτοκόλλητα είναι λόγος για να σπάει κανείς το ξύλο στον άλλον.
Η στάση όμως του κράτους αποδεικνύει πως το απάνθρωπο πρόσωπό του δε συναντάται μόνο στα παγωμένα νερά του Αιγαίου αλλά και στο κέντρο της πρωτεύουσας. Μόνο που αυτή η στάση έχει έναν ισχυρό σύμμαχο, τα προπαγανδιστικά κανάλια.
Στο Mega, στον Alpha και στο ΣΚΑΪ αναφέρονται σε βίαιη επίθεση νεαρών στο γραφείο του Βαρβιτσιώτη. Μόνο που τις πληροφορίες, όπως οι ίδιοι αναφέρουν, προέρχονται από την αστυνομία. Όπως διαπιστώνουμε, τα παπαγαλάκια κάνουν σωστά το έργο τους αλλά προσπαθούν να βγάλουν και την ουρά τους έξω. Ξέρουν πολύ καλά πως το τέλος αυτού του καθεστώτος είναι πλέον κοντά και προσπαθούν να σώσουν ότι μπορούν. Και δυστυχώς θα τα καταφέρουν.
Παρ' όλα αυτά το σημερινό γεγονός αποδεικνύει για μία ακόμη φορά πως έχουμε μία ακροδεξιά κυβέρνηση η οποία με την πρώτη ευκαιρία αμολάει τα χουντικά σκυλιά της στους δρόμους να τρομοκρατήσουν τον λαό, τη στιγμή που τα προπαγανδιστικά κανάλια ρίχνουν το φταίξιμο σε υποτιθέμενους ταραξίες και στην ανύπαρκτη αντιπολίτευση.
Και ο πάτος δεν έχει τέλος...

Ας ψάχνουμε για βάρκα

του Γιάννη Μακριδάκη

Έφευγαν οι Χιώτες με βάρκες να γλυτώσουν από την πείνα και την Κατοχή. Κάποιοι βαρκάρηδες, ενώ τους είχαν πάρει τα χρυσαφικά, βούλιαζαν τα καΐκια και τους έπνιγαν. Οι Τούρκοι του έπιαναν, τους έδερναν και τους γύριζαν πίσω. Όλα ίδια, σαν ρεπορτάζ σημερινό, με μόνη διαφορά στην κατεύθυνση.
«...Ήτανε Απρίλης του '42... και δώσαμε όλα μας τα χρυσά, τα πήρε ο θείος και τα ’δωσε στον άνθρωπο που έπρεπε να τα δώσει και την άλλη μέρα το πρωί ήρθε ένα κάρο. Μαζέψαμε δυο τρεις αλλαξιές ο καθένας μας ρούχα, τα βάλαμε σε κάτι τσουβάλια της ζάχαρης, άσπρα, θαρρώ πως τα βλέπω και αφού τα φορτώσαμε αυτά το κάρο δεν μας φόρτωνε εμάς (...) και φτάσαμε στην Κώμη, στην παραλία αργά το βραδάκι. Και τι να δούμε! Όλη η παραλία εκεί ήτανε άνθρωποι που περιμένανε να νυχτώσει, να ’ρθουνε οι βάρκες να μας πάρουνε. Στην αρχή, όταν επήγαμε είχε κύμα η θάλασσα κι εμείς ταξιδεύαμε με ψαρόβαρκες, με πανί και με κουπιά... Και περιμέναμε να καλμάρει λίγο η θάλασσα. Κι ερχότανε οι γυναίκες και βάζανε εικόνες μες στη θάλασσα, να γαληνέψει η θάλασσα, να μπορούμε να ταξιδέψομε. (...) Και ξεκινούμε κατά τις εννιά η ώρα γιατί έπρεπε να νυχτώσει. Eμείς είμαστε η τελευταία βάρκα. Καμιά εικοσαριά ανθρώποι μέσα και τέσσερις στο κουπί. Εν τω μεταξύ η αδερφή μου μωρό, το ’χε τυλιγμένο σε ένα χράμι η μαμά μου και αυτό ζαλίστηκε, φαίνεται, με τη θάλασσα και άρχισε να κλαίει, να κλαίει γοερά και να φωνάζουνε μες στη βάρκα πετάξτε το παιδί στη θάλασσα, θα μας πιάσουνε οι Γερμανοί!...». Εύχαρις Κοκκάλη Ακαβάλου
«Μπαίνομε μες στη βάρκα κι εφύγαμε. Φεγγάρι, γάργαρο. Τα παιδάκια τα ’χα κάτω από την πλώρη καθισμένα και ήρθανε ίσα με το στήθος μες τα νερά. Ύστερα τα νερά λιγοστέψανε. Εγώ βαστούσα έναν νεμπότη και έβγαζα τα νερά. Ο γιος της Βεργετήδαινας γύρευε ψωμί. Θέλω ψωμί, θέλω ψωμί... Απάνω που ήτανε να φτάσομε στην Τουρκία. Με τις φωνές πέφτομε απάνω σε ένα φυλάκιο, ακούνε οι Τούρκοι κατεβαίνουνε κάτω και μας πιάνουνε. Πήγαμε να βγούμε όξω, ήτανε τα νερά γλυστερά. Επήγα εγώ να δω αν πατώνω, να βγω όξω, γλυστρώ και πέφτω μες στη θάλασσα. Βαστούσα τα ρούχα μου, εμουλιάσανε...». Σταματία Βαλιδάκη
«Ξεκινήσαμε να φύγομε, σιγά σιγά επηγαίναμε. Η αδερφή μου ήτανε έντεκα χρονώ, έβγαζε νερά από τη βάρκα, από εδώ που ξεκινήσαμε μέχρι την Τουρκία. Στο δρόμο που πηγαίναμε και φτάσαμε στα μισά πια, άκουε ο βαρκάρης ένα ντούκου ντούκου, ντούκου ντούκου, λέει έρχεται η Καταδίωξη. Αν έρθει πιο κοντά και δούμε ότι είναι η Καταδίωξη θα βγάλω το φελλό. Το φελλό θα βγάλεις; Έτσι και σε δω και σκύψεις να βγάλεις το φελλό θα σε πετάξω στη θάλασσα και θα την πάω εγώ τη βάρκα, του λέει ο πατέρας μου. Στο τέλος, κούτσα κούτσα, τα ξημερώματα, φτάνομε στα Άσπρα Χώματα, απέναντι...». Γιάννης Ξυντάρης
«Πραγματικά πείνασα τις δέκα μέρες που κάμαμε μέσα στο καΐκι. Το ταξίδι ήτανε για τρεις μέρες. Τη μέρα εκαθούμαστε και τη νύχτα εβαδίζαμε, διακόσιες δέκα έξι ψυχές μέσα και σκεπασμένο με ένα καραβόπανο. Ψείρες, βρόμα, άστα... Πέθανε ένα μωρό και το ’βαλε η ίδια η μάνα του σε ένα τσουβάλι και το ’ριξε στη θάλασσα. Μας δώκανε πατάτες βραστές, ελιές και σύκα και νερό από βαρέλια που είχαν πετρέλαιο μέσα, ήτανε κόκκινο και βρομούσε πετρέλαιο (...) Ήτανε και Μεγάλη Βδομάδα. Τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ τους έψαλα τον Επιτάφιο μες στο καΐκι. Αυτοί είχανε σκοπό να μας πνίξουνε, γιατί είχανε πνίξει ορισμένα καϊκια...». Ζαχαρένια Γεώργαλου
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μάζεψα αυτές και πολλές ακόμη μαρτυρίες Ελλήνων προσφύγων στη Μέση Ανατολή το 1941-42, οι οποίες δημοσιεύονται στο βιβλίο «Συρματένιοι ξεσυρματένοι όλοι», εκδόσεις Εστία 2010. Και μέσα σε μισόν αιώνα γίναμε όπως γίναμε, Ευρωπαίοι που πνίγουν μεσανατολίτες πρόσφυγες για να μην εισέλθουν στη χώρα τους...
Κοντοζυγώνει όμως και πάλι η ώρα μας. Η ώρα που θα φεύγουν τις νύχτες με βάρκες οι εξαθλιωμένοι Έλληνες και θα πηγαίνουν απέναντι, εκτός της Ε.Ε., για να μπορέσουν να ζήσουν. Η Ιστορία δεν σταματάει στο σήμερα, ούτε καν καθυστερεί. Ιδίως γι’ αυτούς που κάθονται αμέτοχοι και την κοιτούν να συμβαίνει στους άλλους. Καλά κουράγια εύχομαι για την ανατροπή. Αλλιώς, ας βρούμε βάρκα.

Περίπατος στο χωριό του Σαίξπηρ

Τελευταίος σταθμός της αγγλικής υπαίθρου είναι το χωριό του Σαίξπηρ, το Στράτφορντ. Το όνομα του, έχει ρωμαϊκή προέλευση, μιας κι αναφέρεται στο πέρασμα της στράτας (του ρωμαϊκού στρατού). Εκείνη τη περίοδο ήταν ένας απλός ρωμαϊκής δρόμος. Σήμερα όμως είναι ένα από τα πιο διάσημα τουριστικά θέρετρα της Αγγλίας κι αυτό χάρης στον Γουίλιαμ Σαίξπηρ.

Μέσα από τα ταξίδια μου έχω διαπιστώσει πως πολλές πόλεις αξιοποιούν σπουδαίες προσωπικότητες που έχουν ζήσει ή έχουν περάσει από κει, αναδεικνύοντας έτσι την ιστορία τους και τον τόπο τους (το σπίτι του Κωστή Παλαμά ακόμα μαραζώνει μες την Πλάκα).

Το Στράτφορντ ανήκει σ' αυτές τις πόλεις. Ήταν η πιο όμορφη πόλη που περπάτησα στην Αγγλία. Η ύπαιθρος της (η διαδρομή από την Οξφόρδη μέχρι εκεί) ήταν μαγευτική. Σχεδόν επίπεδα λιβάδια με ρυάκια και φάρμες. Που και που ξεπεταγόταν και μία έπαυλη. Σε μία απ' αυτές γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Τσώρτσιλ. 

Η πόλη του Στράτφορντ δεν είναι μεγάλη. Έχει γύρω στους 25.000 κατοίκους (πιο μικρή κι από την Χίο). Αυτό όμως δεν στέκεται εμπόδιο στους εκατομμύρια επισκέπτες της. Οι κάτοικοι αυτού του χωριού είναι πλούσιοι χάρης στον τουρισμό τους. Το αξίζουν όμως. Τα γραφικά σοκάκια της αλλά και ο περίπατος δίπλα στο ποτάμι είναι ένας σημαντικός λόγος για να ξοδέψεις λίγο χρόνο από το ταξίδι σου σ' αυτό το χωριό. 

Ζηλεύω κάθε φορά που επισκέπτομαι μία πόλη με ποτάμι (όλες οι ευρωπαϊκές πόλεις έχουν ποτάμι). Είναι ένας ιδιαίτερος τόπος για να ηρεμήσεις, να σκεφτείς, να ερωτευτείς, να δημιουργήσεις. Οι Ευρωπαίοι (και οι Βαλκάνιοι λαοί) το γνωρίζουν και τα αξιοποιούν. Αντιθέτως εμείς τα μπαζώσαμε όλα. Ως τραγική ειρωνεία οι δρόμοι που έχουν ασφαλτωθεί πάνω από τα ρέματα έχουν κρατήσει τα ονόματά τους, όπως για παράδειγμα η μποτιλιαρισμένη Καλλιρρόης. 

Ας γυρίσουμε όμως πάλι στο όμορφο χωριό. Οι κύκνοι κάτω από τη γέφυρα και οι μικροί γλάροι στις αποβάθρες της πόλης μου θύμισαν αρκετά τη Ζυρίχη και το Στρασβούργο. Τέτοιες λεπτομέρειες σε βοηθούν να ζήσεις ένα ταξίδι μέσα σ' ένα άλλο ταξίδι. 

Στο βάθος του πάρκου ορθώνεται ένα θέατρο (01:16). Ένα κτίριο τεράστιο για τα δεδομένα της πόλης αλλά και για τον αριθμό των κατοίκων της. Είναι το θέατρο του Σαίξπηρ. Εκεί παίζονται μόνο έργα του συγκεκριμένου συγγραφέα. Λίγο πιο πάνω υπάρχει ακόμα το μπαρ που έπινε τις μπύρες του και λίγο πιο πέρα μία σειρά σπιτιών που είχε αγοράσει όταν είχε γίνει πλούσιος. Επίσης μέσα στο πάρκο στέκεται ένα μνημείο για τον ίδιο και το έργο του (01:30-01:48). Ο ίδιος κάθεται σε έναν υπερυψωμένο θρόνο ενώ γύρω του στέκονται διάφορες μορφές που βασίζονται σε έργα του όπως ο Άμλετ και ο Βασιλιάς Λιρ. Το πατρικό του σπίτι έχει μετατραπεί σε μουσείο (02:08). Μέσα σ' αυτό βρήκα ένα ιδιαίτερο αναμνηστικό. Σε μία προθήκη στεκόταν ένα βιβλίο με το πρώτο επεισόδιο του θρυλικού Star Wars σε σαιξπηρική γραφή (02:28). 

Κι έτσι ανάμεσα από γραφικά σπιτάκια με όμορφο κόσμο και με μία αναπάντεχα ηλιόλουστη μέρα, πέρασε το τελευταίο απόγευμα στην Αγγλία.

Το Επιλιμένιο τείχος του Κάστρου της Χίου

Είναι αρκετές οι αναφορές στο ακανόνιστο πενταγωνικό σχήμα του Φρουρίου της Χίου, αλλά και στα τείχη και τους επιβλητικούς προμαχώνες που το περιβάλλουν. Ελάχιστες ήταν οι αναφορές στο Ανατολικό Τείχος, το λεγόμενο Επιλιμένιο.
Ο λόγος βεβαιότατα είναι ότι ένα μεγάλο μέρος του έχει καταστραφεί κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Δυστυχώς, η καταστροφή του δεν προήλθε ούτε από πολιορκία, ούτε από κάποια φυσική καταστροφή, αλλά από ανθρώπινη παρέμβαση. Η καταστροφή του τότε θεωρήθηκε επιβεβλημένη, ίσως και εξαιτίας της επικρατούσας άποψης της εποχής που ήθελε το Κάστρο να κατεδαφιστεί από τις ρίζες του. Ευτυχώς, το Κάστρο κατάφερε να επιβιώσει, έστω και στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, προσφέροντας ακόμα το περιθώριο αφενός να διασωθεί και αφετέρου να αναδειχθεί.
Δυστυχώς, όμως, το ίδιο δεν ίσχυσε για το Επιλιμένιο Τείχος, που εξαιτίας της επέκτασης του λιμανιού την τότε εποχή κρίθηκε αναγκαία η μερική καταστροφή του. Παρόλα αυτά, ακόμη και σήμερα εντοπίζουμε μερικά σωζόμενα τμήματα του τείχους, το οποίο έπαιξε καταλυτικό ρόλο τόσο στην προστασία του Κάστρου όσο και αργότερα, όταν στο πρώτο τέταρτο του εικοστού αιώνα σήκωσε με τις πέτρες και τις οχυρώσεις του τα σπιτάκια πολλών από τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Μεταξύ του ανατολικού τείχους και του λιμανιού υπήρχε τάφρος, με την ονομασία Contrascarpa. Εξάλλου, σύμφωνα με τον Σταύρο Μαμαλούκο (Οι Γενοβέζικες Φάσεις των Οχυρώσεων, Πρακτικά Α’ Συνεδρίου Χίου για την Ιστορία και τον Πολιτισμό του νησιού στα πλαίσια του προγράμματος Columbus, 1992), η εξωτερική παρειά του επιλιμένιου τείχους ήταν ελαφρά σκαρπωτή και αποτελεί νεότερη οχυρωματική κατασκευή. Αντίθετα, η εσωτερική παρειά του τείχους στη σημερινή του μορφή, η οποία εντοπίζεται στα σημεία όπου έχουν δημιουργηθεί τομές στο τείχος, π.χ. για τη διάνοιξη διόδων προς τον οικισμό, αποτελεί το παλαιότερο επιλιμένιο τείχος. Επιπλέον, υπάρχουν λείψανα δύο τετράγωνων πύργων, ο ένας προς την πλευρά του Νότιου Προμαχώνα και ο άλλος προς το Επιθαλάσσιο Τείχος, που ενίσχυαν το τείχος και επόπτευαν το λιμάνι. Μάλιστα, σύμφωνα πάντα με τον Μαμαλούκο, υπάρχει σχετική ενεπίγραφη πλάκα του 1405 (στο Μουσείο Χίου) που ανήκε μάλλον στον δεύτερο πύργο.
Ένα άλλο σημαντικό σημείο του επιλιμένιου τείχους είναι το αυτό που σήμερα βρίσκεται η είσοδος στην πλατεία του Κάστρου (προς την οδό Μπεν Ζαχαρίου) από το λιμάνι. Σε κάποιο σημείο αριστερά της εισόδου, σύμφωνα με τις πηγές, βρισκόταν η μία από τις τρεις Πύλες του Κάστρου, η Θαλασσινή Πύλη, η λεγόμενη Porta di Marina, δηλ. η εμπορική πύλη.
Σε κάθε περίπτωση, μια ανασκόπηση των όσων γνωρίζουμε από τους ιστορικούς για το Επιλιμένιο Τείχος, αλλά και όσων αυτό αδιάψευστα μαρτυρεί, δε μπορεί παρά να σταθεί και να αναδείξει την πλέον ιδιότυπη ίσως χρήση αυτού που οικοδομήθηκε και χρησιμοποιήθηκε για αιώνες ως οχυρωματικό αρχιτεκτόνημα. Αυτή η ιδιότυπη και μοναδική χρήση, που άλλωστε του προσδίδει μια ιδιαίτερη πολιτισμική και ιστορική αξία, δεν είναι άλλη από το ότι το τείχος αποτέλεσε το σπίτι αρκετών προσφύγων μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Είναι το μοναδικό σήμερα σημείο στο Κάστρο όπου σώζονται σπίτια κυριολεκτικά χτισμένα πάνω στο τείχος όπως βλέπετε και στη φωτογραφία. Το μοναδικό ίσως σημείο που έμεινε να μας θυμίζει τα δύσκολα εκείνα χρόνια.
Στόχος μας είναι να ανακαλύψουμε ακόμη ένα κρυμμένο θησαυρό του Κάστρου της Χίου. Τα εναπομείναντα σημεία του που σώζονται χρήζουν άμεσης αναστήλωσης. Από τη μία πλευρά υπάρχει η ανάγκη ανάδειξης της αρχιτεκτονικής του τείχους του λιμανιού (ας μην ξεχνάμε ότι βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το λιμάνι μας που αποτελεί πύλη εισόδου επισκεπτών), και από την άλλη πλευρά η ανάγκη ανάδειξης της ιδιαιτερότητάς του, αφού κρατάει στις πλάτες του τον πόνο και τις δυσκολίες μιας άλλης εποχής, διατρανώνοντας παράλληλα και την επιμονή για επιβίωση των Ελλήνων Μικρασιατών.
Η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον γεννήθηκε στα τείχη αυτά…
Ας δείξουμε τον ανάλογο σεβασμό…

Πηγή: http://www.chioscastle.gr/?page_id=1188

Ζώντας την τραγωδία δύο φορές.

Είναι πλέον βέβαιο πως με τις ευλογίες της Ευρώπης έχουμε εφαρμόσει μία απάνθρωπη φύλαξη των συνόρων μας. Ενέργειες και δράσεις που άκουγες κάποτε από τα στόματα των βουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ. πλέον εφαρμόζονται από ένα άλλο ακροδεξιό κόμμα που προσβάλλει τον όρο της Δημοκρατίας, έχοντάς το ως όνομα κόμματος. 

Η ρατσιστική φύση του Νεοέλληνα είναι πλέον φανερή. Ακόμα κι αυτοί που ντρεπόντουσαν να μιλήσουν για κατώτερες φυλές και για μετανάστες που δεν έχουν ψυχή και όνειρα, τώρα το βροντοφωνάζουν με μαύρες μπλούζες στο δρόμο αλλά και με γραβάτες στο κοινοβούλιο.

Όταν η πλειοψηφία μίας κοινωνίας δείχνει το απάνθρωπο πρόσωπό της σε τραυματισμένες ψυχές από πολέμους και καθεστώτα μεσαιωνικά, μία μειοψηφία προσπαθεί να δείξει και την ανθρώπινη πλευρά αυτού του τόπου. Μόνο που η προσπάθειές της για εξισορρόπηση της απάνθρωπης με την ανθρώπινη φύση της νεοελληνικής κοινωνίας, την αναγκάζει να ξεπερνάει τα όρια και να μετατρέπεται κι εκείνη το ίδιο απάνθρωπη όσο οι ακροδεξιοί πολιτικοί εκπρόσωποί της.

Αναφέρομαι στην χθεσινή συγκέντρωση του Συντάγματος. Στην πορεία είχε πολύ κόσμο και αυτό ήταν ένα πολύ καλό στοιχείο. Έδειξε πως υπάρχουν άνθρωποι με συνείδηση, αξιοπρέπεια και συναίσθημα. 

Όλα καλά μέχρι τη στιγμή που μαζεύτηκαν ένα σωρό μικρόφωνα μπροστά από τους διασωθέντες. Όπως φάνηκε, ο κόσμος διψάει για πόνο, για αίμα, για θανάτους. Είναι όμως κρίμα να τα αναζητάει όλα αυτά από ανθρώπους που έχασαν πριν από λίγες μέρες τους δικούς στους στα νερά του Αιγαίου κι ακόμα τα πτώματά τους αγνοούνται. Είναι φρικτό να ζητάς απ' αυτούς τους ανθρώπους να ξαναζήσουν το έγκλημα που διαπράχθηκε στο Φαρμακονήσι ειδικά όταν έχεις πρόσφατες δηλώσεις τους μία μέρα πριν όταν έφτασαν Πειραιά. Μάλλον σαν λαός δεν έχουμε μάθει να χειριζόμαστε σωστά την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη στον πόνο των συνανθρώπων μας.

Λυπήθηκα πολύ όταν είδα πάλι τους ίδιους ανθρώπους να κλαίνε με λυγμούς για τον θάνατο τον δικό τους. Ένιωσα συνένοχος για τον δεύτερο θάνατο των ανθρώπων τους.

Την ώρα που η Ευρώπη σκοτώνει τα παιδιά της αλλά και τα παιδιά των άλλων...

Γράφει ο Καρτέσιος

«Δεν πιστεύω ότι κανείς θέλει να ανοίξουμε τις πύλες και όλοι οι μετανάστες να απολαμβάνουν άσυλο στη χώρα» είπε μεταξύ άλλων στον… σχολιασμό του ο υπουργός Ναυτιλίας Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης αντικρούοντας τις μαρτυρίες των επιζώντων μεταναστών από την ανατροπή του σκάφους, στη θαλάσσια περιοχή κοντά στο Φαρμακονήσι.
Υπάρχουν οι πνιγμένοι, υπάρχει και ο υπουργός. Τα ενδιάμεσα δε θα βρεθούν ποτέ με βεβαιότητα....
Εντάξει, πάντα θα πλανάται το ερώτημα «γιατί κάποιοι που γνώριζαν ότι πλέον θα παγιδευτούν στην Ελλάδα να κατηγορήσουν ψευδώς την Ελλάδα;». Το ερώτημα δεν τίθεται από την πλευρά της ηθικής ή της αχαριστίας, αλλά με τη λογική τού ποιος θα ήθελε να χειροτερέψει ακόμη περισσότερο τη θέση του μέσα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου ήξερε ότι θα μεταφερθεί.
Αρκεί όμως αυτή η γραμμή στη δήλωση του Βαρβιτσιώτη γα να κατανοήσουμε πώς έχουν πλέον τα πράγματα. Κατέθετε ο υπουργός τη δική του άποψη για τον πνιγμό των μεταναστών όταν είπε: «Δεν πιστεύω ότι κανείς θέλει να ανοίξουμε τις πύλες και όλοι οι μετανάστες να απολαμβάνουν άσυλου στη χώρα». Δίχως να το καταλάβει – δε φημίζεται και για τη σπιρτάδα του – ομολόγησε χωρίς να ερωτηθεί ότι οι ενέργειες του λιμενικού έγιναν στα πλαίσια της φρούρησης των πυλών της χώρας.
Το παραδέχτηκε ο άνθρωπος, τι άλλο να πει δηλαδή; Στα πλαίσια της φρούρησης των πυλών έγινε ό,τι έγινε και είχε ως αποτέλεσμα τον πνιγμό αδιευκρίνιστου αριθμού ανθρώπων. Τώρα οι λιμενικοί μπορεί να διαμαρτύρονται επειδή οι κατηγορίες για πνιγμό πέφτουν στις πλάτες τους. Και δίκιο να έχουν, ας διαμαρτυρηθούν εναντίον των εγκεκριμένων από τον υπουργό τους μεθόδων που οδήγησαν στον πνιγμό ανθρώπων.
Τα ενδιάμεσα, δηλαδή το αν κλωτσούσαν μετανάστες όλοι οι λιμενικοί ή μόνο ένας ή κανένας, το αν εμβόλισαν το σκάφος, το αν το ρυμουλκούσαν πίσω στην Τουρκία ή στην Ελλάδα, είναι πλέον ο λόγος μου απέναντι στο λόγο σου. Δυστυχώς, όμως, οι θέσεις του Σαμαρά για την επανακατάληψη των πόλεών μας, οι πάγιες θέσεις υπουργών όπως του Άδωνη Γεωργιάδη για το θέμα των μεταναστών, αλλά και η δήλωση Βαρβιτσιώτη περί υπεράσπισης των πυλών της χώρας χωμένη μέσα σε μια τοποθέτηση για τον πνιγμό ανθρώπων, όπως και να το κάνουμε γέρνει τη ζυγαριά σχετικά με την αξιοπιστία του ενός λόγου απέναντι στον άλλον.
Όμως την ώρα που κάθε άνθρωπος αφιέρωσε έστω κι ένα λεπτό εντός του για να θρηνήσει μ’ έναν αναστεναγμό τον πνιγμό ανθρώπων, «στους διαδρόμους και στο καφενείο του Κοινοβουλίου ξοδεύτηκαν αρκετές ώρες συζήτησης με τους βουλευτές της ΝΔ να απαιτούν από τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Αθ. Τσαυτάρη να επιτραπεί στο νέο νομοσχέδιο η κοπή της ουράς για τέσσερις ράτσες σκύλων. Ητοι, των κυνηγετικών, Κούρτσχαρ, Βίζλα, Εαπανιέλ Μπρετόν και Ντράντχαρ. Οι βουλευτές ήταν αποφασισμένοι να το ζητήσουν από τον υπουργό και μάλιστα για να ασκήσουν πίεση έφεραν στη Βουλή και τους… κυνηγούς!».
Μάλιστα, όπως γράφει ο «Βηματοδότης», ο πρόεδρος της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας κ. Παπαδόδημας «δήλωσε στους βουλευτές της ΝΔ ότι η Κυνηγετική Ομοσπονδία που είχε 180.000 μέλη δεν έχει καμία σχέση με το Κόμμα Κυνηγών, που πήρε μέρος και στις εκλογές. Τους είπε ότι οι κυνηγοί ανήκουν σε διάφορα κόμματα και ότι ο ετήσιος τζίρος από το κυνήγι φθάνει το 1,5 δισ. ευρώ τον χρόνο». Αυτό είναι το άλλο φαρμάκι! Ο πνιγμός της ανθρωπιάς.
Αντί οι βουλευτές να απαιτούν να μάθουν την αλήθεια για τα γεγονότα στο Φαρμακονήσι, κάνουν ασκήσεις ευαισθησίας ζητώντας να κόβονται οι ουρές και τα αυτιά των σκύλων για να μην τραυματίζονται από τα κλαδιά, στο κυνήγι! Όχι δηλαδή για να μη νομίζετε κι ότι είναι τίποτα αναίσθητοι. Βέβαια, το γεγονός ότι ο εισηγητής για την άρση της απαγόρευσης κοπής ουρών και αυτιών σκύλων, ο γαλάζιος βουλευτής Κορίνθου Κώστας Κόλλιας, χρησιμοποίησε ως επιχείρημα ότι «τα ζώα δεν πονάνε» οπότε μπορούμε να κόβουμε όποιο κομμάτι τους γουστάρουμε, χαλάει την ευαισθησία, αλλά μπορούμε να το παραβλέψουμε.
Σημασία έχει ότι «οι 180.000 κυνηγοί ψηφίζουν διάφορα κόμματα» και ότι το χόμπυ τους «δημιουργεί τζίρο 1,5 δισ. ευρώ ετησίως», προφανώς από την αγορά όπλων, φυσιγγίων, ρουχισμού και λοιπών εισαγόμενων αναπτυξιακών. Και ερχόμαστε στο κυνικό διά ταύτα της σύγχρονης πολιτικής ζωής του τόπου από την κυβερνητική πλευρά: Οι μετανάστες που πνίγηκαν στο Φαρμακονήσι πόσο τζίρο θα έκαναν αν ζούσαν; Οι μετανάστες που πνίγηκαν στο Φαρμακονήσι, θα ψήφιζαν στις εκλογές αν ζούσαν; Είδατε λοιπόν ότι ο Βαρβιτσιώτης είναι μέσα στο κλίμα της κυβερνητικής πολιτικής;
Ε, κι όπως βρέθηκε ένας βουλευτής και είπε ότι τα ζώα δεν πονάνε θα βρεθεί κι ένας άλλος να πει «καλά να πάθουν οι λαθρομετανάστες, ας έμεναν στον τόπο τους». Εδώ βρέθηκε υπουργός να υπονοήσει ότι στα πλαίσια της φύλαξης των πυλών της χώρας ας πνιγούν και μερικά μωρά, βουλευτές που θα τον υποστηρίξουν δε θα υπάρξουν; Άλλωστε, η φύλαξη των πυλών της χώρας αφορά μόνο στους μετανάστες. Για τους Χριστοφοράκους η χώρα επιβάλλεται να είναι ξέφραγο αμπέλι. Δεν είμαστε όλοι ίσοι κι όμοιοι.

Κοιμηθείτε ήσυχα, τα σύνορα φυλάσσονται...

Ο Νίλς Μουίζνιεκς, επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το είπε ξεκάθαρα, αυτό που συνέβη στο Φαρμακονήσι, αποτελεί "μία αποτυχημένη προσπάθεια μαζικής απέλασης". Ακόμα κι εκεί όχι μόνο αποδείξαμε ότι είμαστε άχρηστοι αλλά και το πόσο απάνθρωπους μας έχει καταντήσει τόσο η κατάσταση των τελευταίων χρόνων όσο και η παιδεία μας.

Χθες τα μνημονιακά κανάλια που κάνουν όλα τα χατίρια της ακροδεξιάς κυβέρνησης (επειδή τους καλύπτει τα χρέη που οφείλουν στο ελληνικό δημόσιο), δεν είπαν κουβέντα για την δολοφονική δράση του ελληνικού λιμενικού σώματος στο Φαρμακονήσι. Την ίδια στάση συνάντησα και στα πρωτοσέλιδα αντίστοιχων εφημερίδων. Αναφέρομαι στο Έθνος, τα Νέα και την Καθημερινή (απαξιώ να αναφέρω την Δημοκρατία και τον Ελεύθερο Τύπο για ευνόητους λόγους). 

Αυτή η ένοχη σιωπή των παπαγάλων γι' αυτό το θέμα δείχνει πως η φασιστική πολιτική του Σαμαρά προς τους μετανάστες, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για τον διεθνή τύπο, τις διεθνείς οργανώσεις και τον ΟΗΕ. Η δολοφονία των μεταναστών από το λιμενικό σώμα δε μπορεί να συγκριθεί αριθμητικά με το αντίστοιχο συμβάν της Λαμπεντούζα, οπότε σίγουρα τα διεθνή κανάλια δε θα δώσουν ιδιαίτερη σημασία στην εξέλιξη της υπόθεσης η οποία δυστυχώς θα ξεχαστεί σύντομα. Εκεί ελπίζουν οι ακροδεξιοί πολιτικοί και τα παπαγαλάκια τους, οπότε περιμένουν να πέσουν οι διεθνείς τόνοι.

Πάντως σήμερα το πρωί βγήκε στον ραδιοφωνικό αέρα του σταθμού "Στο Κόκκινο", ο υπουργός ναυτιλίας (με μοναδικό ένσημο της ζωής του το ότι είναι γιος του Ιωάννη Βαρβιτσιώτη) και με το ύφος ενός ανθρώπου θιγμένου που του καταπάτησαν το χωράφι του, και είπε ψέματα πως οι λιμενικοί βοήθησαν τους πρόσφυγες, οι οποίοι μάλιστα τους βοήθησαν. Τις ψεύτικες μαρτυρίες μπορείτε να τις διαβάσετε εδώ. Θα ήθελα επίσης να προσθέσω πως ο υπουργός ναυτιλίας βγήκε στον αέρα για να ζητήσει τον λόγο που τον καλούσε ο δημοσιογράφος Αρβανίτης να παραιτηθεί. Εδώ θέλω να επισημάνω πως η στάση του δημοσιογράφου ήταν ταπεινωτική. Ενώ στις εκπομπές του το παίζει επαναστάτης, ασυμβίβαστος και σκληρός μπροστά στον υπουργό κότεψε. Κι απ' ότι κατάλαβα, αντιλήφθηκαν κι άλλοι ακροατές το χέσιμό του. Κι ενώ τόσο καιρό χλευάζει τους υπόλοιπους δημοσιογράφους που γλείφουν τους πολιτικούς με ερωτήσεις-χάδια, ήρθε και η στιγμή που απέδειξε πως κι αυτός το ίδιο κάνει.

Από χθες έρχονται στο μυαλό μου πολλές απόψεις που έχουν ξεστομίσει οι ακροδεξιοί πολιτικοί μας. Πρώτα απ' όλα η δήλωση του Σαμαρά στην Μάλτα που ανέφερε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι και ενάμισι εκατομμύριο μετανάστες. Με λίγα λόγια κατηγορεί τους μετανάστες για την ανεργία της χώρας του. Μία άποψη άκρως διαστρεβλωτική και αβάσιμη που χρησιμοποιούν και οι χρυσαυγίτες. 

Παλιότερα ο Γεωργιάδης (παντού χώνεται αυτός) είχε πει πως κοστίζει ακριβά στο κράτος το να σώζει από τις θάλασσες τους μετανάστες. Μάλλον για τον Γεωργιάδη είναι μία οικονομικό να τους πνίγουμε. 

Ακόμα πιο παλιά, ο Πλεύρης που ανήκει στην Νέα Δημοκρατία (αλλά άνηκε τότε στο ΛΑ.Ο.Σ.) είχε πει ότι η «φύλαξη συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχουν απώλειες" και για να γίνει πιο κατανοητός συνέχισε τονίζοντας "αν δεν υπάρχουν νεκροί». Το βίντεο μπορείτε να το δείτε εδώ. 

Θα 'θελα να ξερα που θα κρυφτούν αυτοί οι αλήτες - ηθικοί αυτουργοί, τώρα που οι διεθνείς οργανώσεις και ο ΟΗΕ ζητάνε ανεξάρτητη έρευνα για να βρεθούν οι υπεύθυνοι ενώ επίσης θα ήθελα να προσφέρω στον Βαρβιτσιώτη τη μαρτυρία ενός διασωθέντα: 

«Έμειναν περίπου 100 μέτρα για να φτάσουμε στις ελληνικές ακτές, όταν ήρθαν οι λιμενικοί. Δέσανε το σκάφος μας στο δικό τους και μας πήγαν προς το Αιγαίο. Στη διάρκεια της μεταφοράς κόπηκε το σχοινί που ήταν δεμένα τα σκάφη. Τους φωνάξαμε: «σιγά, σιγά, μην τρέχεις, πέφτουμε». Σταμάτησαν και μας έδεσαν ξανά και ανέπτυξαν και πάλι ταχύτητα. Τρέχανε πολύ. Με την ταχύτητα που είχαμε, άρχισε να πέφτει κόσμος στη θάλασσα. Οι λιμενικοί που μας συνόδευαν πάνω στο σκάφος μας, μας πυροβολούσαν και μας φώναζαν: «τα κεφάλια κάτω, μην κουνηθείτε, μαλάκα, μαλάκα, θα σας σκοτώσουμε». Δεν κατέβηκε κανένας να σώσει αυτούς που ήταν στη θάλασσα. Είχαν πάρει κάμερα και τραβούσαν όσα γίνονταν. Κάποια στιγμή αναποδογύρισε το σκάφος μας. Ηταν δεμένο κολλητά με το σκάφος του Λιμενικού, χτύπησαν τα δύο σκάφη, δημιουργήθηκε ρήγμα και μπήκε νερό. Βρεθήκαμε στη θάλασσα. Οι λιμενικοί έσβησαν τον δυνατό προβολέα του δικού τους σκάφους για να μην τους βλέπουν οι Τούρκοι ή όποιος άλλος. 

Για να σωθούμε, προσπαθούσαμε να ανέβουμε στο σκάφος του Λιμενικού. Οι λιμενικοί, μας κλοτσάγανε για να πέσουμε και πάλι στη θάλασσα. Βλέπαμε μπροστά μας μες τη θάλασσα τα παιδιά μας να πνίγονται και να κουνάνε πάνω-κάτω τα χέρια για να σωθούν, και δεν μπορούσε να τα βοηθήσει κανείς. Ενας Σύρος προσπάθησε μ’ένα κοντάρι να σώσει ένα παιδί που πνιγόταν. Ο λιμενικός τον κλότσησε για να τον εμποδίσει. 

Οι γυναίκες που πνίγονταν φώναζαν βοήθεια και οι λιμενικοί τους φώναζαν «φακ γιου, φακ γιου», και δεν έκαναν τίποτα. Μια γυναίκα τη βοηθήσαμε να ανεβεί στο σκάφος, την έπιασαν από τα μαλλιά και την πέταξαν στην άλλη άκρη, το ίδιο και το μωρό που είχε μαζί. Η κόρη ενός δεν είχε μάθει ακόμα να λέει μαμά και μπαμπά. Φώναζε, δεν την έσωσε κανένας. 

Έβλεπα τη γυναίκα και το παιδί του φίλου μου στη θάλασσα ότι πνίγονται. Έβγαλα τα ρούχα μου και ζητούσα σωσίβιο για να πέσω να τους σώσω. «Φακ γιου» μου έλεγαν. «Σκοτώστε με κι εμένα, σκοτώστε με» τους έλεγα. Άλλοι ήθελαν να πέσουν στη θάλασσα να πεθάνουν με τους δικούς τους. Τους εμποδίσαμε. Ο ένας που φαινόταν αρχηγός μας έλεγε πως άμα πούμε τίποτα, θα μας σκοτώσουν όλους. 

Από όποια χώρα κι αν είσαι, όποια θρησκεία κι αν έχεις, δεν επιτρέπεται να συμβαίνουν αυτά. Στη χώρα μου δεν θα άφηνα να συμβεί σε κανέναν κάτι τέτοιο. Και ζώα να ήμασταν, θα μας είχαν βοηθήσει. Είμαστε άνθρωποι. Το πρώτο που ζητάμε τώρα είναι να βρεθούν τα σώματα των δικών μας….Δεν θα πάμε πουθενά, αν δεν βρεθούν τα σώματα των δικών μας».

Αυτά συνέβησαν εκείνο το βράδυ απατεώνα πολιτικέ. Καλό θα είναι να αρχίσεις να αποσύρεσαι κι εσύ σιγά σιγά διότι το τέλος του καθεστώτος σας είναι πλέον κοντά. Αν έχεις παρατηρήσει ο Γεωργιάδης έχει εξαφανιστεί αυτόν τον καιρό από τις κάμερες. Δεν είναι ηλίθιος αλλά και ούτε έξυπνος. Πονηρός είναι, και όπως όλοι οι πονηροί που θέλουν να σώσουν το τομάρι τους, κρύβεται. Καλό είναι να το κάνεις κι εσύ όπως και όλοι οι υπόλοιποι ομοϊδεάτες σου.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω μία τελευταία φράση στον υπουργό ναυτιλίας. Φακ γιου!

Το κλάμα αυτού του ανθρώπου θα με στοιχειώνει γι' αρκετό καιρό...

"Τους κάνουμε τον βίο αβίωτο"

Πριν από λίγο καιρό ήταν πρώτο θέμα σε γνωστό περιοδικό. Ο αρχηγός της ελληνικής αστυνομίας απαιτούσε να κάνουν οι αρχές τον βίο αβίωτο σε όσους επιδιώξουν να περάσουν τα σύνορα της Ελλάδας. Όσοι μετανάστες μίλησαν τότε για ρατσιστικές συμπεριφορές και βασανιστήρια από αστυνομικούς, αμέσως κατηγορήθηκαν ως ψεύτες. Δυστυχώς όμως οι ιστορίες τους ξεχάστηκαν μιας κι ακολούθησαν άλλα σκάνδαλα (και θα ακολουθήσουν κι άλλα). Αυτό όμως φανερώνει μία πικρή αλήθεια. Η αδιαφορία του ελληνικού κοινού για τέτοια θέματα αποδεικνύει τη ρατσιστική μας φύση.
Οι ιστορίες που είχε δημοσιεύσει η δημοσιογραφική ομάδα του Κώστα Βαξεβάνη θα παρέμεναν ξεχασμένες αν δεν συνέβαινε ένα απάνθρωπο έγκλημα στο Φαρμακονήσι. Μπορεί να μην έφτανε στα αυτιά μας αν οι λιμενικοί κατάφερναν να πνίξουν όλους τους μετανάστες. Κάποιοι όμως άνθρωποι πάλεψαν και σώθηκαν. Η οργή όμως αυτών των ανθρώπων δε μπορεί να μετρηθεί.
Ένας πατέρας που είδε τη γυναίκα του με τα τρία του παιδιά να πνίγονται αναφέρει πως επίτηδες το λιμενικό τους έριξε στη θάλασσα για να πνιγούν. Οι μαρτυρίες επίσης αναφέρουν πως οι λιμενικοί απειλούσαν με όπλα, έβριζαν, χτυπούσαν και τραβούσαν σε βίντεο τους ανθρώπους που πνίγονταν αρνούμενοι να πετάξουν σωσίβια. Η κτηνωδία του ανθρώπινου είδους στο ύψιστο σημείο. Πραγματικά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο αυτοί οι υπάνθρωποι κατέγραφαν σε βίντεο και τύφλωναν με προβολείς, τους ανθρώπους που πνίγονταν. Για ποια ανθρωπιά μιλάμε; Για ποια νοημοσύνη;
Αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν αποσπάσματα που έχουμε διαβάσει σε σχολικά και μη βιβλία όπου αναφέρονται στην καταστροφή της Σμύρνης. Οι Έλληνες βουτούσαν στη θάλασσα και κολυμπούσαν προς τα συμμαχικά (και καλά) πλοία για να σωθούν. Οι Σύμμαχοι (ακόμα αναζητώ τους λόγους που τους αποκαλούμε έτσι) όμως προτίμησαν να τους ρίξουν βραστό νερό και να κόψουν με τσεκούρια τα χέρια όσων κατάφερναν να ανέβουν στα πλοία. Κι όλα αυτά με τη συνοδεία μουσικής για να μην ακούγονται οι κραυγές. Αυτά τα καταδικάζουμε. Αυτές είναι πράξεις βάρβαρες. Φυσικά τη ρατσιστική αυτή συμπεριφορά την έζησαν και οι πρόσφυγες και από τους συμπατριώτες τους, διότι το ελληνικό κράτος δεν τους φέρθηκε καλύτερα.
Η ιστορία αποδεικνύει πως η Ελλάδα είναι ένας τόπος αφιλόξενος για την κάθε πονεμένη ψυχή που αναζητάει ένα καλύτερο μέλλον. Αντιθέτως έχουμε μάθει να το παίζουμε φιλόξενος λαός σε ανώτερες χώρες και λαούς διότι έχουμε μάθει να φιλάμε κατουρημένες ποδιές. Μέχρι εκεί φτάνει η αξιοπρέπειά μας.
Η κομπλεξική μας προσκόλληση με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, μας έχει μετατρέψει σε εθνικιστές και κρυφοφασίστες. Η συμπεριφορά μας μπορεί επάξια να συγκριθεί με την Λαμπεντούζα. Τα γαλανά νερά του Αιγαίου έχουν γεμίσει με πτώματα. Κι αυτό συμβαίνει διότι η πολιτική της ακροδεξιά μας κυβέρνηση προσπαθεί να ξεπεράσει την στάση της Ιταλίας και της Ισπανίας πάνω στο θέμα της λαθρομετανάστευσης. Θα πει κανείς πως μετατρέψαμε την Αθήνα, την Πάτρα και την Ηγουμενίτσα σε χαβούζες μεταναστών, εξαιτίας του ότι η Ελλάδα τόσα χρόνια τους φερόταν ανθρώπινα. Συμφωνώ σ' αυτό. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε πως το πρόβλημα δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι. Το πρόβλημα ξεκινάει από μία χώρα που δε σέβεται τον εαυτό της και αναζητάει τις εύκολες κι απάνθρωπες λύσεις.
Ντρέπομαι ως Νεοέλληνας που βλέπω το Αιγαίο Πέλαγος να μετατρέπεται σε ένα υδάτινο νεκροταφείο όσων αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον σε μία ξένη χώρα.
Εδώ που φτάσαμε οφείλουμε να δείξουμε λίγη ανθρωπιά και να σεβαστούμε την απαίτηση των διασωθέντων, οι οποίοι απαιτούν να βρεθούν τα νεκρά σώματα των ανθρώπων τους. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να απαλύνουμε τον πόνο τους.

Τρομοκρατικά μπερδέματα

Ο Χριστόδουλος Ξηρός έκανε επιτέλους την εμφάνισή του με βαμμένο μαλλί, έντονα κόκκινη φούτερ μπλούζα με κουκούλα (για να είναι παράνομος) και με προσωπικότητες στο φόντο που δεν έδεναν μεταξύ τους (μακάρι να βρεθεί κάποιος για να μου συσχετίσει τον Τσε και τον Βελουχιώτη με τον Καραΐσκάκη και και τον Κολοκοτρώνη). Ως ένα παιδί που μόλις τώρα έχει αρχίσει να ξεχωρίζει τα γράμματα, προσπαθούσε να διαβάσει ένα κείμενο που είχε αναρτηθεί ακριβώς απέναντί του. Τον άκουγα και γελούσα. Δε μπορώ να διανοηθώ πως αυτός ο τύπος έχει συσχετιστεί με την άλλοτε ιστορική 17 Νοέμβρη.
Δε θα εστιάσω στην εμφάνισή του. Ο καθένας μπορεί να ντύνεται όπως θέλει. Όπως δεν κάνουν τα ράσα τον παπά, έτσι και οι αναρχικοί, οι επαναστάτες, οι τρομοκράτες ακόμα και οι... ρουφιάνοι, δεν έχουν συγκεκριμένο ντύσιμο. Θα ασχοληθώ όμως με τον λόγο του αλλά και τον ρόλο του...
Πράγματι αυτά που απάγγειλε ο Ξηρός, ήταν λόγια νηπιακά. Η στατιστική με την οποία ξεκινάει την ομιλία του, δείχνει πως όλα αυτά τα χρόνια της φυλακής τον έχουν πραγματικά αποκόψει από την πραγματικότητα. Οι άνθρωποι που βιώνουν την κρίση καθημερινά δε χρειάζονται λίστες για να τις διαβάσουν με τη σειρά. Αν θες να το παίξεις επαναστάτης ή τουλάχιστον ριζοσπάστης, θα οφείλεις να γνωρίζεις τους λόγους που σε βγάζουν στους δρόμους κι όχι να τα διαβάζεις από χέρι τρίτων. Άσε που σε ορισμένα σημεία νόμιζα πως διάβαζε πρωτοσέλιδα του "Ριζοσπάστη".
Δε νομίζω πως το βίντεο θέλει πολύ ανάλυση ούτε θέλω να γίνω κουραστικός. Εξάλλου για μένα, όλο αυτό το θέαμα, είναι μία ακόμη πράξη ενός θεατρικού έργου, που καιρό τώρα παίζεται στα ιδιωτικά κανάλια (και πλέον στο παράνομο κρατικό κανάλι ΔΤ). Οι τίτλοι ειδήσεων με κεφαλαία γράμματα τη λέξη "τρομοκράτης" κι "επικίνδυνος" οδηγούν για μία ακόμη φορά στην παραπληροφόρηση αλλά και την σύγχυση του κόσμου. Οι αυστηρότεροι κανόνες παρακολούθησης κι ασφάλειας των πολιτών που "πρέπει" πλέον να τεθούν για το καλό της ελληνικής κοινωνίας, μου θυμίζουν τις αφορμές που αναζητούσε πριν από μία δεκαετία η αμερικανική κυβέρνηση για να περιορίσει την ελευθερία των πολιτών της. Τότε τα βλέπαμε σε ταινίες του Μάικλ Μουρ και γελούσαμε με την ηλιθιότητα των Αμερικανών. Σήμερα τα ζούμε στην καθημερινότητά μας.
Κι εκτός αυτού, το βίντεο εμφανίστηκε τις μέρες που οι δημοσκοπήσεις αποκάλυπταν τη σίγουρη πλέον συντριβή της Νέας Δημοκρατίας (κι ακόμα έχουμε Γενάρη) αλλά και τον χλευασμό των υπολοίπων Ευρωπαίων στο γέροντα-Σαμαρά. Επίσης τα παπαγαλάκια της τηλεόρασης μιλάνε για τρομοκρατία και για τυχόν επιθέσεις, σβήνοντας έτσι τις άστοχες δηλώσεις του Σαμαρά για "χειροβομβίδες" κατά του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.
Αντί λοιπόν να παρακολουθούμε τη πτώση της ακροδεξιάς κυβέρνησης που εκτυλίσσεται μέρα με την μέρα αλλά και την εξέλιξη των σκανδάλων, γινόμαστε για μία ακόμη φορά θεατές σε καβγάδες χωρίς αιτία μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων. '
Η καλύτερα να κλείσουμε την τηλεόραση;...

Όπου μπλέκεται ο θεός...

Τα σημάδια του τέλους είναι πλέον φανερά. Όχι δεν αναφέρομαι σε προφητείες του Γέροντα Παΐσιου αλλά σε κάποιους άλλους γραφικούς που δηλώνουν πως έχουν πιο άμεση επικοινωνία με τον θεό. Πρώτος και καλύτερος είναι ο πρωθυπουργός μας ο οποίος έχει δηλώσει αρκετές φορές πως έχει μιλήσει με τον ύψιστο για τα θέματα της Ελλάδος, αλλά οι απαντήσεις που πήρε, αποδεικνύουν πως ούτε κι αυτός θέλει τελικά το καλό μας.
Βλέποντας όμως ο Σαμαράς πως ακόμα κι ο θεός (μαζί με τους υπολοίπους Ευρωπαίους εταίρους) τον παράτησε, ζήτησε από τους ομοϊδεάτες του, τη μέρα της γιορτής του, να ρίξουν στα καφενεία και τις συνάξεις (των γερόντων υποστηρικτών του θα εννοούσε) χειροβομβίδες κατά του Τσίπρα. Αυτό ήταν το μήνυμα αγάπης, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς ενός ανθρώπου που θέλει να σώσει τη χώρα του.
Η ακροδεξιά κυβέρνηση που βλέπει κάθε μέρα την εξουσία της να γκρεμίζεται, αποφάσισε να παίξει το τελευταίο της χαρτί, το οποίο είναι η μετωπική σύγκρουση μέχρι τελικής πτώσης με έναν αντίπαλο που την έχει στριμώξει πια στη γωνία.
Η τελευταία ερώτηση της Συγγρού όσον αφορά τα θρησκευτικά πιστεύω του Τσίπρα, δείχνει πως ο τωρινός βασιλιάς είναι γυμνός. Η κατινίστικη ενασχόληση της ακροδεξιάς παράταξης για τα πιστεύω ενός ανθρώπου, αποδεικνύουν τον κομπλεξισμό και την ανασφάλεια αρκετών ανθρώπων που κρύβονται πάντα πίσω από κάτι άλλο είτε αυτό λέγεται παράταξη, είτε ομάδα, είτε θρησκεία.
Γέλιο προκάλεσε και το σχόλιο του Κυριάκου Μητσοτάκη που τον απασχολούσε περισσότερο στο αν έχει κολλήσει ο Τσίπρας κάποιο ένσημο στη ζωή του. Είναι σαν να είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα (για να μη θεωρηθεί πως έχω κάποια συμπάθεια στον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης).
Όσον αφορά το θέμα της θρησκείας κι έχοντας μιλήσει με αρκετούς θρήσκους, έχω παρατηρήσει το υποτιμητικό ύφος που κοιτάνε τον οποιοδήποτε που είναι διαφορετικός απ' αυτούς. Ποτέ δεν έχω κατηγορήσει κάποιον θρήσκο για τα πιστεύω του. Κατηγορώ όμως όλα αυτά τα λαμόγια που επικαλούνται τον θεό και την τυφλή δικαιοσύνη της Ελλάδος, κάθε φορά που τους πίανουν για ένα σκάνδαλο. Η συσχέτιση της θρησκείας με την δικαιοσύνη της Ελλάδος, δείχνει πως η απουσία της μίας επιβεβαιώνει και την απουσία της άλλης.
Αν κοιτάξουμε καλύτερα το θέμα, θα παρατηρήσουμε πως οι μεγαλύτεροι απατεώνες αυτής της χώρας είναι άνθρωποι της εκκλησίας, ή τουλάχιστον έχουν πολύ καλές σχέσεις με αυτήν. Τυχαίο; Δε νομίζω. Επίσης αρκετοί πολιτικοί απατεώνες, όπως ο σημερινός μας πρωθυπουργός, δηλώνουν πως παίρνουν αποφάσεις και δρουν με τη βοήθεια του θεού. Έλλειψη ευθύνης, απουσία ωριμότητας, κενό κρίσης. Ελπίδα καμιά. Η μέγιστη έκφραση ευθυνοφοβίας που μπορεί να χει κάποιος άνθρωπος, είναι όταν φορτώνει τα πάντα στο δικό του θεό.
Κι αφού στη δικιά μας περίπτωση ο θεός τα έκανε σαλάτα, ας δούμε τι μπορεί να κάνει κι ένας άθεος...

Ο αντιευρωπαϊκός αέρας που κάποιοι φοβούνται...

Δεν είναι καινούργιος αυτός ο αέρας που πνέει πάνω από την Ευρώπη. Εξάλλου κάθε χώρα είχε τους δικούς της λόγους για να θεωρεί την παραμονή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καταστροφική για τη χώρα της. Στην Ελλάδα έχουν μαζευτεί πολύ λόγοι τα τελευταία τέσσερα χρόνια, μετατρέποντας έτσι την αντιευρωπαϊκή πνοή σε θύελλα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ξεχώρισε ως ιδέα και δημιούργημα διότι ήταν η πρώτη ειρηνική προσπάθεια κατανόησης και επικοινωνίας των ευρωπαϊκών κρατών που είχαν πάντα ιμπεριαλιστικές τάσεις. Ήταν η πρώτη επίσημη ανακωχή των αιώνιων εχθρών της Γαλλίας και της Γερμανίας και μία άτυπη ένωση αυτών των κρατών. Μία ένωση που ακολούθησαν και τα κράτη-δορυφόροι τους πριν εισχωρήσουν στο κλαμπ κι άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα.
Την εποχή που η Ευρωπαϊκή Ένωση πραγματοποιούσε τα πρώτα της βήματα, στην ανατολική πλευρά ορθωνόταν ένα τείχος που χώριζε τον δυτικό κόσμο από τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Για να μπορέσει ο δυτικός κόσμος να κερδίσει τις εντυπώσεις από τον αντίπαλο, δημιούργησε ένα κράτος πρόνοιας το οποίο στηρίχθηκε πάνω σε λαϊκούς αγώνες και κάλυπτε αρκετές ανάγκες των κοινωνικών στρωμάτων, κυρίως των κατώτερων.
Εκείνη τη περίοδο, η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένας παράδεισος για όλους τους ανθρώπους που είχαν "επιλέξει" ή τους έτυχε να ζήσουν στον δυτικό κόσμο. Μετά την πτώση όμως του Ανατολικού Μπλοκ, όλα άλλαξαν και στην Δύση. Δεν υπήρχε πλέον ανταγωνισμός με κανέναν ανατολικό αντίπαλο.
Η αλλαγή αυτή δεν ήταν εμφανής στην αρχή. Οι πολυεθνικές δεν είχαν εξαπλωθεί ακόμα ενώ η παγκοσμιοποίηση έδειχνε μόνο την καλή της πλευρά. Τότε ήταν ακόμα εφικτή η φορολόγηση ακόμα και στα υψηλά κοινωνικά στρώματα. Μία αντίστοιχη κίνηση σήμερα, που οι αγορές είναι πλέον ανοιχτές, θα οδηγούσε αρκετά κεφάλαια σε μαζική έξοδο προς άλλους φορολογικούς παραδείσους.
Στις μέρες μας η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι καθαρά μία σκληρή καπιταλιστική ένωση που επιδιώκει να γίνει ανταγωνιστική στην διεθνής αγορά. Για να τα καταφέρει όμως, πρέπει να διώξει κάποια βαρίδια. Ένα απ' αυτά και ίσως το βασικότερο είναι τα έξοδα που γίνονται για την κοινωνική πρόνοια. Η αλλαγή γίνεται όμως σταδιακά για να μην είναι φανερή.
Εδώ και μία δεκαετία ζούμε τη νομισματική ένωση αρκετών μελών της Ε.Ε. Στην αρχή νιώσαμε άρχοντες που είχαμε στη τσέπη μας ένα ισχυρό νόμισμα. Ακόμα θυμάμαι τις πρώτες μέρες του 2002 που όλοι κοιτούσαμε έκπληκτοι τα νέα νομίσματα. Σήμερα όμως διαπιστώνουμε πως οι χώρες που είναι εξαρτημένες πλέον στην Ένωση δε μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες για την δικιά τους οικονομία ενώ παράλληλα ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός οδηγεί στην εξόντωση κάθε μη κερδοσκοπικής δραστηριότητας τους, όπως είναι και η πρόνοια.
Κι όλη αυτή η αλλαγή πραγματοποιείται με ανούσιες αντιδράσεις μιας και η Αριστερά της Ευρώπης (όπως τη γνωρίζουμε) έχει πεθάνει  εδώ και καιρό. Όσοι την αντιπροσωπεύουν δεν μπορούν να δώσουν καμία απολύτως ρεαλιστική λύση διότι η Αριστερή ιδεολογία δε ταιριάζει στη σημερινή μορφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μοντέλο αυτό πλέον ανήκει σε προσωπικότητες όπως η Μέρκελ που απαιτούν ανταγωνιστικότητα και μόνο.
Ο Σαμαράς έχει σχεδόν ολοκληρώσει το έργο των καπιταλιστών. Ισοπέδωσε τη χώρα του και την έχει προσφέρει σε καλύτερη τιμή (σχεδόν εξευτελιστική) σε ιδιώτες. Ήδη έχουν ιδιωτικοποιηθεί αρκετές υπηρεσίες με τελευταίες την Δ.Ε.Η. και την Υγεία (ανεξαρτήτως του ότι ο Γεωργιάδης εξακολουθεί και λέει μαλακίες οι οποίες διαψεύδονται μελλοντικά με δικές του υπογραφές). Κι αφού ολοκληρώθηκε το ξεπούλημα της χώρας μου, έπαψε να είναι χρήσιμος για τους υπολοίπους Ευρωπαίους εταίρους. Το μόνο που του μένει είναι να διοργανώσει βουλευτικές εκλογές, κλείνοντας έτσι το καταστροφικό του έργο. Το ξέρει εξάλλου κι ο ίδιος. Το διαπιστώνουμε στα λεγόμενά του. Κάποτε ήταν απόλυτος πως η κυβέρνηση θα κλείσει την τετραετία, τώρα λέει ότι απλά προσπαθεί να φτάσει μέχρι το 2015. Όμως είναι φανερό πως το φθινόπωρο του 2014 θα προκηρυχθούν οι εκλογές.
Όμως μετά τις εκλογές θα ζήσουμε μία νέα ουτοπία. Μετά την επερχόμενη πτώση της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Σαμαρά, οι μισθοί και οι συντάξεις θα παραμείνουν στα σημερινά άθλια επίπεδα, διότι μόνο έτσι θα βγάζει η χώρα μας πλεόνασμα, και πάνω σ' αυτό θα πατάνε οι μελλοντικές κυβερνήσεις για να προσφέρουν μικροαυξήσεις στους πολίτες (ψίχουλα δηλαδή). Η Υγεία και η Εκπαίδευση δε θα ξεκολλήσουν από τα σημερινά χαμηλά επίπεδα ενώ τα βασικά αγαθά (ηλεκτρισμός, νερό, συγκοινωνία) θα ακριβαίνουν συνέχεια διότι θα παραμένουν ιδιωτικά.
Με αυτή τη πορεία, η Ευρώπη ως ιδέα θα φαίνεται όλο και πιο αποτυχημένη στα μάτια μας ενώ παράλληλα θα θεωρούμε ορθή την αντιευρωπαϊκή στάση που κρατούν μέχρι σήμερα χώρες όπως η Σερβία και η Τουρκία. Η χώρα μου θα εξακολουθεί να ερημώνει μιας και αρκετοί νέοι θα φεύγουν για το εξωτερικό ενώ όσοι θα παραμένουμε εδώ θα εξακολουθούμε να ζούμε στη μιζέρια. Και ο αντιευρωπαϊκός αέρας θα θεριεύει...

Στο πέρασμα των βοδιών...

Ο τίτλος που επέλεξα για να παρουσιάσω την Οξφόρδη, μπορεί να ακούγεται ειρωνικός, μιας κι από τα πανεπιστήμιά της έχουν περάσει προσωπικότητες που έχουν σπείρει δυστυχία και πολέμους, όπως η Θάτσερ και ο Κλίντον, κι άλλοι πολιτικοί όπως ο Κάμερον. Εξάλλου η Οξφόρδη είναι μία παγκοσμίως γνωστή κι αναγνωρισμένη πόλη για τα πανεπιστήμιά της. Σίγουρα όλοι μας συσχετίζουμε το όνομά της με τις καλύτερες κι αυστηρότερες σπουδές αλλά και την σίγουρα πετυχημένη σταδιοδρομία που έχει ο καθένας, ο οποίος αποφοιτάει από κει. Λίγοι όμως γνωρίζουν την προέλευση του ονόματος αυτής της πόλης. 

Η Oxford είναι ένα όνομα που παράγεται από την ένωση δύο λέξεων, της ford και της oxen. Το ford σημαίνει το πέρασμα από την μία πλευρά του ποταμού στην άλλη ενώ το oxen σημαίνει βόδι. Οπότε το Oxford σημαίνει το πέρασμα των βοδιών.

Ποιον ποταμό όμως πρέπει να διασχίσουν τα βόδια. Από την πόλη (όπως το Γουίνσδορ και το Λονδίνο) περνάει ο ποταμός Τάμεσης. Η πόλη αναπτύσσεται κατά μήκος του ποταμού. Ευτυχώς είναι επίπεδη (έχει υψόμετρο 70 μέτρα μόνο) κάτι που προσφέρει στον επισκέπτη ξεκούραστους περιπάτους ανάμεσα στα πανεπιστήμιά της. Συγκροτήματα τεράστια, γοτθικού ρυθμού με πύργους, εκκλησίες, τραπεζαρίες κι άλλους χρηστικούς χώρους που θυμίζουν μεσαιωνικά μοναστήρια. 

Η πόλη δεν φημίζεται για τα μνημεία της. Ένα από τα λίγα που βλέπεις (το οποίο κι αυτό δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον για μένα) είναι ο μεσαιωνικός πύργος που δεσπόζει στο ξεκίνημα της αγοράς (00:10). Όμως εμένα περισσότερη προσοχή μου κέντρισε μία πορτούλα με βοτσαλωτό μονοπάτι που βρισκόταν κοντά σ' αυτόν και μου θύμιζε λίγο τις υπέροχες πόρτες με τις βοτσαλωτές αυλές του Κάμπου της Χίου (00:18). Όπως επίσης με γοήτευε το παιχνίδι των ακτίνων του ήλιου καθώς διέσχιζαν τις μεγάλες αίθουσες των πανεπιστημίων κι έφταναν ως τις εσωτερικές αυλές των κτιριακών συγκροτημάτων (00:24).

Ένα γωνιακό κτίριο στην κεντρική αγορά της πόλης (00:42) μου έφερε στο μυαλό το παλαιότερο σπίτι του Στρασβούργου, το οποίο λειτουργεί ακόμα και σήμερα απέναντι από τον Καθεδρικό της πόλης. Μέσα απ' αυτές τις βόλτες στις ευρωπαϊκές υπαίθρους, μπορεί να διαπιστώσει κανείς πως οι λαοί της Ευρώπη μοιράζονται αρκετά κοινά στοιχεία, τα οποία περισσότερο τους ενώνουν παρά τους χωρίζουν μεταξύ τους. 

Περάσαμε κι από το πανεπιστήμιο όπου είχαν γίνει τα γυρίσματα των ταινιών του Χάρι Πότερ (00:55-01:40). Οι Βρετανοί δεν αφήνουν τίποτα ανεκμετάλλευτο. Όποιος ήθελε να επισκεφθεί ένα πανεπιστήμιο όφειλε να πληρώσει είσοδο. Στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο η τιμή ήταν λίγο μεγαλύτερη. Εκτός από την ταινία, το κτίριο αυτό βοήθησε και στη συγγραφή ενός από τα πιο γνωστά βιβλία της ιστορίας, της "Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων". 

Η βόλτα συνεχίστηκε μέσα από εσωτερικές αυλές και στενά που συνέδεαν το ένα πανεπιστήμιο με το άλλο. Αυτά είχε να μας προσφέρει η συγκεκριμένη πόλη, αυτά είδαμε...

Αναχωρώντας από την Οξφόρδη, δημιουργήθηκε ένας προβληματισμός στο μυαλό μου, το όνομα της πόλης αναφέρεται σ' αυτούς που σπούδασαν εκεί ή σε μας που ως επισκέπτες περάσαμε από κει και δεν μας άγγιξε κάτι πνευματικό...

Διαδικτυακός μεσαίωνας...

Η απόφαση για την δεκάμηνη καταδίκη του Φίλιππου Λοΐζου είναι περίεργη. Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω κι εξοργιστική διότι η δικαιοσύνη τιμωρεί έναν νεαρό που απλά διακωμώδησε την υστερία των πιστών για τις προφητείες ενός μοναχού, την ώρα που μέσα στο διαδίκτυο υπάρχουν ιστοσελίδες που βρίζουν με χυδαίο τρόπο τις θρησκείες Εκεί γιατί δεν υπάρχει αντίδραση των απανταχού πιστών; Τι είναι αυτό που τους εξόργισε από τη σελίδα του νεαρού, την οποία την έβρισκα άκρως διασκεδαστική κι έξυπνη.
Την αρχή στην όλη ιστορία, την έκανε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής και νυν φυλακισμένος Χρήστος Παππάς στην Βουλή όταν έκανε ερώτηση για την συγκεκριμένη σελίδα. Αμέσως κινητοποιήθηκε η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και ο "ένοχος" συνελήφθη.
Τότε όλοι γελάσαμε με τις αστειότητες της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία άκουσε τα λόγια ενός νεοναζί και συνέλαβε έναν νεαρό την ώρα που άλλοι πραγματοποιούν χειρότερα και σοβαρότερα εγκλήματα και είναι ελεύθερη να ζουν και να ασκούν εξουσία.
Σήμερα όμως στεκόμαστε μουδιασμένοι και παρακολουθούμε τις ύπουλες κινήσεις του κράτους, το οποίο επιδιώκει να προκαλέσει ένα σάστισμα στους ανθρώπους που θέλουν να εκφραστούν και να ακουστούν μέσα από το διαδίκτυο διότι δε βρίσκουν καμία άλλη δίοδο.
Η αλήθεια είναι πως η απόφαση αυτή δεν θα τρομάξει τους ακραίους. Εκείνοι θα συνεχίσουν το έργο τους, ατιμώρητοι διότι συμφέρει στη κυβέρνηση, να διαιωνίζεται το μίσος και οι βίαιοι διαχωρισμοί μέσα στην κοινωνία. Τρομάζει όμως τους καθημερινούς ανθρώπους, τους ανώνυμους μπλόγκερς, τους οργισμένους διορατικούς νέους, τους μεσοαστούς που προτιμούν στην καθημερινότητά τους να κρατάνε το στόμα τους κλειστό διότι φοβούνται να μη χάσουν την δουλειά τους ή να μη βρουν κανένα μπελά κι επιλέγουν ανώνυμα να ανοίγονται μέσα από ένα ιστολόγιο, ή πάνω στον τοίχο ενός μέσου κοινωνικής δικτύωσης. Η καταδίκη του Φιλίππου Λοΐζου απευθύνεται σ' αυτούς.
Με το φόβο αυτό, θα καταφέρει η κυβέρνηση να φιμώσει μερικά στόματα. Όμως πρέπει να γνωρίζει πως όταν κι αυτή η δίοδος φράξει, η οργή θα αναζητήσει άλλη έξοδο. Κι αυτή τη φορά η έξοδος θα οδηγήσει στους δρόμους!

Όλα τα μπουμπούκια της Ν.Δ. στην πίστα

του Ανανδρανιστάκης Γιώργος

Παρακαλείται η εκπρόσωπος τύπου της Ν.Δ. Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου- τα σέβη μας στον Μεγαλειότατο God Father σας- να ζητήσει από τον Πρόεδρο του κόμματος Αντώνη Σαμαρά να διαγράψει τον Αννίβα Παπακυριάκο, δήμαρχο Βέλου-Βόχας, υποστηριζόμενο από την ΝΔ, τον Βασίλη Νανόπουλο, υποψήφιο δήμαρχο Κορίνθου υποστηριζόμενο από την ΝΔ, τον Γιάννη Γκεζερλή, υποψήφιο δήμαρχο Κορίνθου, τον Γιώργο Γεωργούση, πρόεδρο της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών Νεμέας, τον Γιάννη Βαφειάδη, υπεύθυνο Πολιτικού Σχεδιασμού και Εκπρόσωπο Τύπου της Ν. Δ. στο Νομό Κορινθίας και τον Σωκράτη Τόγια, υποψήφιο δήμαρχο Κορίνθου, επειδή κατέθεσαν άπαντες ως μάρτυρες υπεράσπισης του ναζιστή βουλευτή Κορινθίας Στάθη Μπούκουρα.
Να διαγράψει ο Σαμαράς τον βουλευτή Τρικάλων Μιχάλη Ταμήλο, που καταδικάστηκε την Παρασκευή σε ποινή φυλάκισης 10 μηνών για ατασθαλίες που είχαν γίνει όταν ήταν Δήμαρχος Τρικκαίων
Να διαγράψει τον Βουλευτή Ευρυτανίας Κώστα Κοντογιώργο, που διώκεται σε βαθμό κακουργήματος για ύποπτο δάνειο ύψους 4,7 εκατ. ευρώ, το οποίο είχε συναφθεί όταν ήταν Νομάρχης Ευρυτανίας. Ο κ. Κοντογιώργος είναι ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, με εγγύηση 60.000 ευρώ και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Α, να μην ξεχάσω, κυρία Μισέλ. Ο Κοντογιώργος ενέκρινε και την επιδότηση για τον ξενώνα του Λιάπη στο Μεγάλο Χωριό.
Να διαγράψει τον βουλευτή Κορινθίας Κώστα Κόλια, που ζήτησε να ακρωτηριάζονται τα ζώα στην Ελλάδα, να τους κόβουν την ουρά και τα αυτιά, με την δικαιολογία ότι «δεν πονάνε».
Να διαγράψει τον βουλευτή επικρατείας Χρύσανθο Λαζαρίδη και το μέλος της Κ.Ε. Φαήλο Κρανιδιώτη (σ.σ. αυτός είναι ζωόφιλος, φοράει στο πέτο του πουλάδα) επειδή συμμετέχουν στο άκρως εθνικιστικό «Δίκτυο 21», που έχει ως καταστατικό στόχο την όξυνση των σχέσεων Ελλάδας- Τουρκίας, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την ειρήνη στην περιοχή. Ο κ. Κρανιδιώτης να διαγραφεί δύο φορές, διότι καλλιεργεί συστηματικά το μίσος εναντίον των ξένων που διαμένουν στην Ελλάδα, ζητώντας μάλιστα τον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Να διαγραφεί πάραυτα ο πολιτευτής Αθανάσιος Πλεύρης, επειδή πρότεινε σε δημόσια εκδήλωση και ενώπιον ακροατηρίου να δολοφονούνται οι μετανάστες που επιχειρούν να περάσουν τα σύνορα της Ελλάδας.
Να διαγραφεί ο υπουργός Υγείας Άδωνης Γεωργιάδης, διότι ως τηλεβιβλιοπώλης διέδιδε και εγκωμίαζε το ναζιστικό βιβλίο του Κώστα Πλεύρη «Οι Εβραίοι όλη η Αλήθεια», το οποίο παρουσιάζει του Εβραίους ως υπεύθυνους για όλα τα δεινά του πλανήτη και αμφισβητεί ευθέως το Ολοκαύτωμα. Ο κ. Γεωργιάδης πρέπει να διαγραφεί δύο φορές, διότι, καίτοι υπουργός, παραμένει τηλεβιβλιοπώλης.
Να διαγραφεί ο γ.γ. του Υπουργικού Συμβουλίου Τάκης Μπαλτάκος, διότι μέσω των ιστορικών μυθιστορημάτων του προωθεί το αποτρόπαιο έθιμο της Κρυπτείας, κατά το οποίο νεαροί Λακεδαιμόνιοι δολοφονούσαν στα κρυφά είλωτες, για να καταστείλουν τις εξεγέρσεις τους.
Να διαγραφεί ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπός σας Μάκης Βορίδης, διότι στα νιάτα του κυνηγούσε κόσμο με τσεκούρια και ήταν και ο εκπρόσωπος του Λεπέν επί της Γης
Να γράψετε, κυρία Μισέλ, τον Γιάννη Στουρνάρα μέλος της Ν.Δ. και μετά να τον διαγράψει ο Σαμαράς, γιατί βγήκε στους Financial Times και είπε ότι έβλαψε εσκεμμένα τη χώρα του, ότι αρνήθηκε να ζητήσει μείωση του χρέους, για να μην στεναχωρήσει τον Σόιμπλε. Και μετά να τον ξαναδιαγράψετε τον Στουρνάρα, γιατί κάνει πλάτες στη Διευθύνουσα Σύμβουλο του ΤΧΣ Αν. Σακελαρίου, που κατηγορείται για κακούργημα.
Τέλος, κυρία Μισέλ, να ζητήσετε από τον κ. Σαμαρά να διαγράψει τον εαυτό του, για το βαρύτατο αδίκημα της υπόθαλψης Βενιζέλου.

Πηγή: http://www.avgi.gr/article/1672167/ola-ta-mpoumpoukia-tis-n-d-stin-pista

Εκεί που οι ψηφοφόροι είναι λίγοι...

Το κράτος έχει χρέος να προσφέρει υπηρεσίες και διευκολύνσεις σε όλους τους κατοίκους του είτε αυτοί βρίσκονται στο κέντρο της πρωτεύουσας είτε στο πιο απομακρυσμένο νησί ή βουνό. Γι' αυτόν τον λόγο πληρώνονται οι φόροι και τα χαράτσια.
Όμως όπως έχω πει και σε παλιότερες αναρτήσεις, αυτά τα συστήματα λειτουργούν σωστά σε πολιτισμένες χώρες. Εδώ είναι Ελλάδα.
Για ποιο λόγο λοιπόν να συντηρούμε μία ακτογραμμή που εξυπηρετεί 3.500 κατοίκους; Για τον υπουργό ναυτιλίας, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, είναι ένα ακριβό σπορ που δεν αξίζει για λίγες εκατοντάδες ψήφους.
Η στάση αυτή είναι περισσότερο προκλητική διότι στρέφεται ενάντια σε ένα νησί που είναι δίπλα στον ελλαδικό κορμό κι έτσι δεν κινδυνεύει από τους γείτονες. Όχι πως η μοίρα των νησιών του ανατολικού Αιγαίου είναι καλύτερη. Όμως καλό είναι να παρατηρούμε αυτά τα σημάδια και την απαξιωτική στάση της ακροδεξιάς κυβέρνησης προς τους Ακρίτες για να μη βρεθούμε προ εκπλήξεως σε μελλοντικές αποσχιστικές τάσεις.
Τα σύνορα δεν είναι μόνιμα, κύριοι πολιτικοί. Το χει δείξει η ιστορία. Αλλά η ημιμάθειά σας σε πολλούς τομείς έχει αποδειχθεί αρκετά επικίνδυνη και οι συνέπειες της πολιτικής σας θα φανούν στο άμεσο μέλλον. 

Το ήθος του παρακράτους

Για μία ακόμη φορά παραδέχομαι την εξαιρετική ματιά του σκιτσογράφου Βαγγέλη Παπαβασιλείου για την ελληνική επικαιρότητα. Το σημερινό του σκίτσο που βρήκα στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία ήταν αρκετά πετυχημένο, μιας και κατάφερε να παρουσιάσει με πολύ έξυπνο τρόπο το ήθος των ανθρώπων που πλούτιζαν με κομπίνες όλα αυτά τα χρόνια κάτω από την ανοχή του κράτους και του νεοελληνικού λαού και την συγκάλυψη τους από πολιτικά πρόσωπα. 

Αρκετός κόσμος αναρωτιέται μ' αυτή τη βροχή των αποκαλύψεων και την αύξηση των εμπλεκομένων προσώπων στα σκάνδαλα. Για μένα ήταν θέμα χρόνου. Το νεοελληνικό σύστημα είναι μικρό και τα λαμόγια που θέλουν να φάνε μέσα απ' αυτό, πολλά. Δε χωρούσαν άλλα ονόματα μέσα σ' αυτήν την σαπίλα. Ήταν και η οικονομική κρίση που τους εξέθεσε. Αρκετοί βγήκαν από το χορό. Κάποιοι πρόλαβαν κι αρπάξουν κάτι πριν διωχθούν. Κάποιοι άλλοι συνταξιοδοτήθηκαν ξαφνικά για να μην εκτεθούν. Όμως έμειναν αρκετοί εκεί μέσα διότι η απληστία τους παρέμεινε ανεξέλεγκτη. 

Ο χώρος του Κεφαλαίου είναι βρώμικος. Είναι γνωστό πως ο πιο ανήθικος επιβιώνει μέσα σ' αυτόν. Δεν είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς το σκεπτικό αυτό. Εξάλλου είναι θέμα φυσικού νόμου. Μόνο τα σκατά και οι φελλοί επιπλέουν στην επιφάνεια της θάλασσας. Όμως ο χώρος αυτός έχει και την μορφή του κουβαριού. Είναι πολύπλοκος και δαιδαλώδεις για να εμποδίζει τον οποιοδήποτε που θα προσπαθήσει να εισχωρεί μέσα σ' αυτόν αλλά και για όσους τα καταφέρουν, επιδιώκει να τους μπερδέψει για να χαθούν εύκολα και να βγουν από το χώρο αυτό. 

Όμως το σύστημα αυτό έχει και μία αχίλλειο πτέρνα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η αρχή του νήματος. Όταν βρεθεί αυτή και τραβηχτεί, τότε το κουβάρι θα είναι καταδικασμένο να ξεδιπλωθεί. Με την εξέλιξη αυτή, βγαίνουν όλα τα σκάνδαλα στη φόρα μαζί με τα πρόσωπα που ανήκουν επάξια στην ιστορική φράση του "συνταξιούχου" Παγκάλου, το "Μαζί τα φάγαμε". 

Όσο πιο μεγάλο είναι το κουβάρι τόσο περισσότερα ονόματα θα βγουν στο φως της δημοσιότητας. Όχι πως δε γνωρίζαμε όλα αυτά τα χρόνια τους απατεώνες. Φυσικά και τους ξέραμε. Κι ακόμα μπορούμε να δούμε τα έντρομα βλέμματα όσων βρίσκονται ακόμα στο κουβάρι αυτό αλλά βρίσκονται στο σημείο που δεν έχει ξεδιπλωθεί ακόμα. 

Κι ενώ οι αποκαλύψεις συνεχίζονται με γοργούς ρυθμούς και οι καναλάρχες (λαμόγια που περιμένουν να ρθει η σειρά τους στο χορό των αποκαλύψεων) ξαφνιάζονται με τα ονόματα και πέφτουν από τα σύννεφα σε κάθε νέα αποκάλυψη μήπως και καλύψουν έτσι το φόβο που είναι πλέον εμφανής και στα δικά τους πρόσωπα (π.χ. παρακολουθείστε τα παπαγαλάκια του Mega). 

Όμως εγώ παρατηρώ κάτι ακόμα. Ένα στοιχείο επιπλέον που δε με ξαφνιάζει αλλά επιβεβαιώνει την άποψη που έχω γι΄αυτά τα καθάρματα, είναι το ήθος τους. Αυτοί οι αλήτες που έτυχε να είναι η αρχή του νήματος (βλέπε Κάντας κ.α.) δε διστάζουν να δώσουν αμέσως ονόματα και λίστες για να σώσουν το τομάρι τους. Είναι οι πραγματικοί εκφραστές της λαϊκής ρήσης που αναφέρεται σε ανθρώπους που είναι ικανοί να πουλήσουν ακόμα και την μάνα τους για να γλιτώσουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι αδύναμοι της υπόθεσης που έτυχε να κρέμονται από το κουβάρι, και τραβώντας αυτούς οι δικαιοσύνη, ξεκίνησαν να εμφανίζονται κι άλλα ονόματα. 

Όμως η παρατηρητικότητά μου δεν εστιάζεται μόνο εκεί. Για δύο μέρες είχαμε τον καραγκιόζη Φιλιππίδη να βγαίνει στα κανάλια και να μιλάει από... Αμερική, προσπαθώντας να πείσει για την αθωότητά του. Μία αθωότητα που σκοτωνόταν από την πρώτη στιγμή που ξεκινούσε να μιλάει από την... Δύση. Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό το παλιό ερυθρόλευκο σύνθημα που ζητούσε από τον τότε προπονητή του Παναθηναϊκού, Μακαριάν να πει στον τότε πρόεδρο της πράσινης ομάδος, για το πόσο μαλάκας είναι ("τι μαλάκα είναι"). 

Αυτοί οι άνθρωποι ήταν πολιτικοί, κάποιοι παραλίγο πρωθυπουργοί, άλλοι διευθυντές τραπεζών κι αρκετοί πιόνια που πληρώνονταν με μερικά εκατομμύρια για να παίζουν το ρόλο του ρουφιάνου και του τσιρακιού. 

Η λίστα είναι ακόμα στην αρχή. Περιμένουμε ακόμα αρκετά ονόματα να ακολουθήσουν. Ήδη τα σύννεφα έχουν πνίξει τον Παπαντωνίου ενώ σειρά παίρνουν κι άλλοι. Είμαι βέβαιος πως με την πτώση του κυβερνητικού ακροδεξιού συνασπισμού της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., θα πάρουν σειρά και ονόματα όπως του Βενιζέλου.

Αναμένουμε!

Η ξεχασμένη σφαγή των Παλαιστίνιων στη Σάμπρα και Σατίλα

Στις 15-17 Σεπτεμβρίου 1982, λιβανικές φασιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις υπό το απαθές βλέμμα των ισραηλινών σφάγιασαν περισσότερους 1.700 παλαιστινίους κατοίκους των δύο αυτών προσφυγικών καταυλισμών στη Βηρυτό.
Η συντριπτική πλειοψηφία των δολοφονηθέντων ήταν γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι. Πρόκειται για μια σφαγή που Ισραηλινός συγγραφέας τότε την παρομοίασε με αυτή των Γιουγκοσλάβων από τους υποστηρικτές των Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η μνήμη είναι μάλλον το μόνο πράγμα που ‘’δικαιώνει’’ αυτή την αποτρόπαιη πράξη για την οποία κανείς ποτέ δεν βρέθηκε ενώπιον της Δικαιοσύνης και δεν καταδικάστηκε. Σήμερα θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει κάποιος αυτές τις δύο παραγκουπόλεις ως μνημεία για τους εγκληματίες που απέφυγαν την τιμωρία.
Ο Χάλεντ Αμπου Νουρ ήταν ένας έφηβος που ήθελε να μπει στην πολιτοφυλακή όταν εγκατέλειψε το στρατόπεδο για τα βουνά, προτού οι Φαλαγγίτες σύμμαχοι του Ισραήλ εισβάλλουν στην Σάμπρα και τη Σατίλα. Του άφησε αυτό ένα συναίσθημα ενοχής που δεν έμεινε εκεί να πολεμήσει τους δολοφόνους και βιαστές.
«Αυτό που νιώθουμε όλοι σήμερα είναι η κατάθλιψη», αναφέρει ο ίδιος και συνεχίζει «Απαιτήσαμε δικαιοσύνη, διεθνείς δίκες, αλλά τίποτα δεν έγινε. Ούτε ένας δεν κατηγορήθηκε ως υπεύθυνος. Ούτε ένας δεν βρέθηκε ενώπιον της Δικαιοσύνης…. Εάν είχαν γίνει δίκες για αυτό που συνέβη εδώ 30 χρόνια πριν, οι δολοφονίες στη Γάζα δεν θα είχαν γίνει».
Είναι θλιβερό πως κανείς Άραβας ηγέτης, πρόεδρος ή πρωθυπουργός χώρας, από όλους αυτούς που συγκεντρώθηκαν στο Μανχάταν το 2001 για να θρηνήσουν τους νεκρούς των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν επισκέφτηκε ποτέ τους μαζικούς τάφους των νεκρών στην Σάμπρα και τη Σατίλα.
Είναι μάλλον ειρωνεία πως η μόνη χώρα που διεξήγαγε μια επίσημη-πλην ατελή- έρευνα για τη σφαγή στους δυο καταυλισμούς ήταν το Ισραήλ. Ο ισραηλινός στρατός έστειλε τους δολοφόνους στα στρατόπεδα οι οποίοι παρακολουθούσαν –χωρίς να κάνουν τίποτα- τη θηριωδία.
Σύμφωνα με αντιστράτηγο του Ισραήλ, ονόματι Άβι Γκραμπόβσκι η Επιτροπή Κάχαν κατέστησε προσωπικά υπεύθυνο τον Υπουργό Άμυνας Άριελ Σαρόν επειδή έστειλε τους αδίστακτους αντί-Παλαιστίνιους Φαλαγγίτες στα στρατόπεδα για να «καθαρίσουμε τους τρομοκράτες». Ο Σαρόν όμως ποτέ δεν λογοδότησε για την πράξη του.
Αυτοί που βρέθηκαν στα στρατόπεδα την τρίτη και τελευταία μέρα της σφαγής -18 Σεπτεμβρίου του 1982- θυμούνται τον γέρο με τις πυτζάμες να στέκεται με τη πλάτη του στο κεντρικό δρόμο και το μπαστούνι του δίπλα και τις δύο γυναίκες με ένα μωρό πυροβολημένους δίπλα σε ένα νεκρό άλογο. Πολλές γυναίκες βιάστηκαν πριν σκοτωθούν από τους εισβολείς, ενώ οι στρατοί από μύγες και η μυρωδιά της αποσύνθεσης είναι μερικά ακόμα από πράγματα που θυμάται κανείς από εκείνη τη μέρα.  Ο Άμπου Μάχερ, 65 ετών, θυμάται «Μία γειτόνισσα άρχισε να ουρλιάζει και βλέποντας έξω είδα να την πυροβολούν ενώ η κόρη της άρχισε να τρέχει ενώ οι δολοφόνοι την κυνηγούσαν φωνάζοντας ‘’Σκοτώστε τη, σκοτώστε τη, μη την αφήσετε να φύγει’’. Φώναξε σε μένα αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Tελικά ξέφυγε».

Πηγή: http://tvxs.gr/news/san-simera/i-ksexasmeni-sfagi-ton-palaistinion-sti-sampra-kai-satila

Υπάρχουν και άχρηστοι ηλίθιοι

Χτύπησε για τρίτη φορά σε διπλό ταμπλό ο έγκυρος δημοσιογράφος των «Νέων» Γ.Π., κατά κόσμον Γιάννης Πρετεντέρης. Σε χθεσινό του άρθρο εντοπίζει «πολλές συμπτώσεις» και καταφέρεται εναντίον της «Εφ.Συν.» για τη δημοσίευση μιας συνέντευξης του Δ. Κουφοντίνα και μιας επιστολής του Χ. Ξηρού, αλλά και της «Αυγής» για ανάλογες δημοσιεύσεις και, τέλος, κατά της Επιτροπής Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ για την υπεράσπιση του δικαιώματος του Σάββα Ξηρού να πάει στο νοσοκομείο, λόγω της κρίσιμης κατάστασης της υγείας του. Συνδυάζοντας τα παραπάνω με την απόδραση σε άδεια του Ξηρού και την εξαφάνιση των Μαζιώτη - Ρούπα μετά την αποφυλάκισή τους και τέλος το «πάρτι» των κρατουμένων στον Κορυδαλλό, φτάνει στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά δεν είναι απλές συμπτώσεις και «ότι κάτι συμβαίνει στον χώρο της εγχώριας τρομοκρατίας» για το οποίο κάτι «δεν αρκούν μόνο οι αιματοβαμμένοι εγκληματίες αλλά χρειάζονται και πολλοί χρήσιμοι ηλίθιοι για να τους ανοίξουν το δρόμο».
Αφού λοιπόν αρέσουν στον Γ.Π. οι συμπτώσεις αλλά και οι χρήσιμοι ηλίθιοι, ας του θυμίσουμε μερικές «καραμπινάτες συμπτώσεις»:
- Ο ίδιος ο Γ.Π., στο βιβλίο του για τη 17Ν (εκδόθηκε αμέσως μετά τις συλλήψεις του 2002), γράφει ότι -άγνωστο με ποιο κριτήριο- επιλέχτηκε για ατομική και αναλυτική ενημέρωση στα της τρομοκρατίας από τον αρμόδιο υπουργό Μ. Χρυσοχοΐδη πριν σκάσει η βόμβα στα χέρια του Ξηρού.
- Σε εκπομπή του MEGA τον Νοέμβρη του 2002 επέμενε φορτικά στον ίδιο τον υπουργό που τον ενημέρωσε ότι η μισή κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ υπερασπίστηκε τον «Ξηρό του 1990», δηλαδή τον Μαζοκόπο. Φυσικά αυτό ήταν απολύτως ψευδές, μια και τόσο η Μελίνα όσο και οι υπόλοιποι είχαν υπερασπιστεί τους άλλους κατηγορούμενους που αθωώθηκαν πανηγυρικά και δεν είχαν παρά μόνο σχέση γνωριμίας με τον Μαζοκόπο.
- Στοχοποίησε έρευνα της VPRC την περίοδο της δίκης της 17Ν με ερωτήματα γύρω από την υπόθεση, λέγοντας ψευδώς ότι μόνο στην Ελλάδα γίνονται παρόμοιες έρευνες, ενώ ήταν γνωστό ότι σε όλες τις μεγάλες δίκες παντού διεξάγονται δημοσκοπήσεις γύρω από τις υποθέσεις.
Οι κυριότερες όμως συμπτώσεις περιστρέφονται γύρω από προσφιλή στον Γ.Π. πολιτικό χώρο. Δεν αναφερόμαστε στις συμπτώσεις που αφορούν την ανάδειξη από δικές του συνεντεύξεις των στελεχών του ΛΑΟΣ, μια και ήδη οι περισσότεροι έχουν καταφύγει στην αγκαλιά της Ν.Δ.
- Ομως ο Γ.Π. ήταν εκείνος που το 1995 σε εκπομπή του στον Antenna είχε καλεσμένο τον Κώστα Πλεύρη, τον Νίκο Μιχαλολιάκο και «τυχαία» στο ακροατήριο τον «Περίανδρο» Ανδρουτσόπουλο και τον Χρήστο Παππά σε ένα ρατσιστικό μισαλλόδοξο παραλήρημα, το οποίο υποχρέωσε σε αποχώρηση τον Θεόδωρο Πάγκαλο.
- Ο Γ.Π. ήταν εκείνος που πήρε μια μεγάλη συνέντευξη από τον διαβόητο αρνητή του Ολοκαυτώματος Ντ. Ιρβινγκ, ο οποίος μάλιστα είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για τον δημοσιογράφο.
- Ο Γ.Π. ήταν αυτός που είχε πάρει επίσης συνέντευξη από τον Λεπέν το 2002, αναγκάζοντας μάλιστα την αρθρογράφο των «Νέων» καθηγήτρια Αννα Φραγκουδάκη να γράψει στην εφημερίδα: «Η πιο ανυπόφορη συνέντευξη του Λεπέν ήταν στις 6 Ιουνίου. Προέβαλε την πιο ωραία ρετουσαρισμένη φωτογραφία του Λεπέν, χάρη στα χαμόγελα του κυρίου Πρετεντέρη. "Λένε ότι είστε φασίστας και ρατσιστής", του είπε χαριτωμένα ο Πρετεντέρης κι εκείνος απάντησε ότι όχι καλέ, αυτά τα λένε για να με συκοφαντήσουν. "Μάλιστα", είπε ο Πρετεντέρης και προχώρησε στην επόμενη ερώτηση. Προς ενημέρωσή του λοιπόν ο Λεπέν είναι εναντίον της ισότητας, υπέρ της Γαλλίας των αποικιών, υπέρ του απαρτχάιντ, εναντίον της Ε.Ε., υπέρ της αύξησης των εξοπλισμών, εναντίον των θεσμών του κοινοβουλίου [...]. Ο Λεπέν μιλάει ακριβώς όπως και ο Χίτλερ. Ούτε ξέρω ούτε μ' ενδιαφέρει αν ο κ. Πρετεντέρης είναι όσο αθώος και αφελής εμφανίστηκε στη συνέντευξη». Φυσικά τότε ο Γ.Π. ήταν ακόμα στο «Βήμα», μετά πήγε στα «Νέα»!
Και για να τελειώνουμε. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η εφημερίδα του κ. Γ.Π. είχε ζητήσει συνέντευξη από τον Δημήτρη Κουφοντίνα λίγες μέρες πριν από την «Εφ.Συν.». Τότε άραγε δεν ίσχυαν όσα γράφει σήμερα ο κ. Γ.Π.; Και ποιοι ήταν τότε οι ηλίθιοι, χρήσιμοι ή άχρηστοι;

Πηγή: http://www.efsyn.gr/?p=164732

Καταπατώντας χώρους πολιτισμού

Τα πρώτα μουσεία έκαναν την εμφάνισή τους στον δυτικό κόσμο. Μεγάλες συλλογές πλούσιων ανθρώπων που απευθυνόντουσαν μόνο σε ανθρώπους της υψηλής τότε κοινωνίας, άνοιξαν μετά από χρόνια και στον υπόλοιπο λαό. Ο σκοπός ήταν απλός και κατανοητός. Ο πολιτισμός ανήκει σε όλους. Όπως και η γνώση.
Στις μέρες μας τα μουσεία είναι οι "αποθήκες" της τέχνης και της ιστορίας. Πρώτος τους ρόλος είναι να φέρουν κοντά τους ανθρώπους με τον πολιτισμό του κάθε τόπου και σε δεύτερο ρόλο είναι χώρος μελέτης ιστορικών και λοιπών ειδικών για μελέτες που βοηθούν στη ανάπτυξη της γνώσης.
Σε κάποιες χώρες, όπως την Βρετανία, τα μουσεία είναι δωρεάν για το κοινό. Αυτό δίνει περισσότερη ελευθερία στη διοχέτευση της γνώσης προς τους ανθρώπους. Σε άλλες χώρες, (στις περισσότερες δηλαδή), δίνεται ένα αντίτιμο για να καλυφθούν οι ανάγκες και η λειτουργικότητα των χώρων.
Η Ελλάδα πήγε ένα βήμα πιο πέρα. Ο πρωθυπουργός έχει μετατρέψει το Μουσείο της Ακρόπολης σε προσωπικό του σαλόνι. Το ίδιο έκανε και ο προηγούμενος πρωθυπουργός, ο Παπανδρέου, ο οποίος συνόδευε όλες τις "σημαντικές" προσωπικότητες - δημιουργούς της οικονομικής κρίσης, στις αίθουσες του μουσείου. Μη ξεχνάμε πως το μουσείο το χουν χρησιμοποιήσει και "προσωπικότητες" της προπαγανδιστικής τηλεόρασης για να παρουσιάσουν ποιητικές συλλογές.
Η εκμετάλλευση του συγκεκριμένου μουσείου από τους τελευταίους πρωθυπουργούς και των παπαγάλων τους, αποδεικνύει μία αλήθεια. Από τη μία οι προσωπικότητες-παπαγάλοι του συστήματος θέλουν να κλέψουν λίγη από τη δόξα αυτού του χώρου (μεγάλη ασέβεια προς τον θησαυρό και την ιστορία αυτού του μουσείου) και από την άλλη το Νέο Μουσείο Ακρόπολης λειτουργεί ως κάψουλα που κρύβει όλα τα δεινά του ελληνικού λαού από τους υπολοίπους Ευρωπαίους εταίρους. Ένας χώρος μοντέρνος κι "ευρωπαϊκός", συγκρατεί έξω από τις τζαμαρίες του όλη τη σαπίλα που επικρατεί μέσα στο Λεκανοπέδιο αλλά και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο.
Αυτό δείχνει πως ο πρωθυπουργός μας δεν σέβεται τον θησαυρό που φυλάσσεται στο Μουσείο της Ακρόπολης (δε θέλω να υποτιμήσω τον θησαυρό των άλλων μουσείων αλλά αναφέρομαι συγκεκριμένα στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης διότι αυτό εκμεταλλεύονται όλοι). Μπορώ να σας το επιβεβαιώσω αυτό με το να σας βάλω να συγκρίνετε εικόνες του Σαμαρά και του Παπανδρέου (παλιότερα) μαζί με άλλα πολιτικά πρόσωπα να δίνουν χειραψίες και να φωτογραφίζονται στους χώρους του μουσείου με πίνακες του 19ου αιώνα που μας έχουν εξοργίσει επειδή παρουσιάζουν εκδηλώσεις που είχαν πραγματοποιηθεί στις αίθουσες με τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο.
Οι κινήσεις αυτές δείχνουν έλλειψη παιδείας και γνώσης από ανθρώπους που κρατάνε τη τύχη της Ελλάδος στα χέρια τους. Η φωτογραφία του σκοπευτή με τον Παρθενώνα να καθρεφτίζεται στην γυάλινη πρόσοψη του μουσείου, δείχνει με μεγάλη επιτυχία την απουσία της ελευθερίας, της παιδείας, του σεβασμού και της δημοκρατίας σ' αυτόν τον τόπο.

Οι νέοι γυρίζουν πλάτη στην Ε.Ε.

Διαρκώς αυξανόμενη είναι η τάση απόρριψης της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης μεταξύ των νέων, ιδιαίτερα του Νότου.
Οι δημοσκοπήσεις του ινστιτούτου Gallup από το 2008 και έπειτα επιβεβαιώνουν τη μείωση της υποστήριξης απέναντι στις Βρυξέλλες. Η υποστήριξη μειώνεται μεν στο σύνολο των πολιτών, αλλά η βουτιά στις νεότερες ηλικίες -που, όπως σημειώνει το ινστιτούτο, είναι παραδοσιακά οι πιο θετικά διακείμενες στην Ε.Ε.- δείχνει τις συνέπειες της κρίσης στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Συγκεκριμένα, για τους νέους (ηλικίας μέχρι 30 ετών) στην Ελλάδα, το 2009 ένα 61% απαντούσε θετικά στο ερώτημα αν «υποστηρίζει ή όχι τις επιδόσεις της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Το 2013, το ποσοστό βρίσκεται μόνο στο 19%.
Η κάμψη είναι εξίσου εντυπωσιακή για τους νέους της Ισπανίας (από το 73% το 2008 έπεσε στο 39% το 2013). Για την ίδια ηλικιακή ομάδα στην Κύπρο, το ποσοστό μειώνεται από 53% το 2010 στο 30% το 2013 ενώ στην Ιταλία από το 48% το 2008 στο 34% το 2013.
Η Πορτογαλία ξεκινά από 43% το 2008, αλλά η υποστήριξη παρουσιάζει αυξομειώσεις τα επόμενα τέσσερα χρόνια (με ζενίθ το 59% το 2011) για να βρεθεί στο 46% το 2013.
Στον συνολικό πληθυσμό, η πορεία είναι ανάλογη. Στο ίδιο ερώτημα, το 32% των Ελλήνων απαντούν θετικά το 2009, ποσοστό που μειώνεται στο 19% το 2013. Για την ίδια περίοδο, το ποσοστό των Κυπρίων πέφτει από το 39% στο 21%.
Οι Ισπανοί απαντούσαν θετικά κατά 59% το 2008, αλλά το ποσοστό βουτάει στο 27% το 2013. Οι Πορτογάλοι ξεκινούν από 34% και φτάνουν στο 31%. Εξαίρεση αποτελούν οι Ιταλοί, το 34% των οποίων υποστήριζε την ευρωπαϊκή ηγεσία το 2008, ποσοστό που φτάνει το 2013 στο 43%.

Πηγή: http://www.thepressproject.gr/article/54218/Oi-neoi-gurizoun-plati-stin-EE

Εδώ η Ελλάδα χάνεται και η Ευρώπη χτενίζεται...

Το να χάσει ένας υπουργός τη θέση του όταν o πρωθυπουργός ακυρώνει ένα μέτρο του, το οποίο ο πρώτος το υπερασπίζεται εκθέτοντας δημοσίως τον εαυτό του με τις δηλώσεις του, είναι το πιο φυσιολογικό επακόλουθο. Σ' αυτές τις περιπτώσεις ή παραιτείται ο υπουργός λόγω αξιοπρέπειας ή τον απομακρύνει ο πρωθυπουργός λόγω ανικανότητας.
Όμως αυτό ισχύει μόνο σε μία λογική κοινωνία κι όχι στο νεοελληνικό κράτος που ανεχόμαστε ακόμα. Ο Σαμαράς για να κερδίσει λίγες ακόμα βδομάδες κυβέρνησης, έχοντας την εντύπωση πως θα καταφέρει να διατηρήσει τη θέση του μέχρι το πέρας της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δε διστάζει να θυσιάσει δικούς του ανθρώπους, που τον έχουν υποστηρίξει όσο ποτέ σε όλη την πορεία της ακροδεξιάς πολιτικής του (ανεξαρτήτως του ότι τον χλεύαζε όσο ήταν βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ.). Αυτό δείχνει το πόσο ανήθικος είναι ως άνθρωπος. Από την άλλη όμως έχουμε κι έναν υπουργό, ο οποίος ζει στον δικό του κόσμου. Αυτό το χουμε διαπιστώσει στην μακροχρόνια πολιτική του πορεία αλλά ήρθε και η σημερινή μέρα για να το επιβεβαιώσουμε ξανά. Κι ενώ ο πρωθυπουργός τον έχει γειώσει με την ακύρωση του μέτρου, ο Γεωργιάδης συνεχίζει να υποστηρίζει πως ήταν ορθό, δείχνοντας εκτός του ότι έχει έναν υπέρμετρο εγωισμό και μία προκλητική στάση απειθαρχίας στην απόφαση του απολυταρχικού πρωθυπουργού του. Σίγουρα όμως του τράβηξαν το αυτί από τα γραφεία της Συγγρού και τον ανάγκασαν να ανακαλέσει σε μεσημεριανή του δήλωση. Για το τι στάση θα κρατήσει το απόγευμα δε μπορώ να σας εγγυηθώ.
Κι ενώ το μπάχαλο στην πολιτική και κοινωνική σκηνή της Ελλάδος συνεχίζεται, η ακροδεξιά κυβέρνηση φοράει τα γιορτινά της για να υποδεχτεί την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σίγουρα θα μου πείτε πως είμαι μίζερος που δε χαίρομαι ούτε απ' αυτό το γεγονός. Η αλήθεια είναι πως σε μένα αυτή η φιέστα μου θυμίζει παλιά καθεστώτα που φορούσαν τα γιορτινά τους για να αποδείξουν πως είναι δημοκρατικά, την ώρα που άνθρωποι αυτοπυρπολούνται μέσα στα σπίτια τους επειδή έχουν βαρεθεί να πέφτουν από τα μπαλκόνια. Η Ελλάδα επιδιώκει να δείξει το φιλελεύθερο πρόσωπό της την ώρα που απαγορεύει την οποιαδήποτε συγκέντρωση στους δρόμους της σήμερα ενώ ο Σαμαράς προσπαθεί να πείσει πως η Ελλάδα είναι ένα κράτος που ανήκει στον δυτικό κόσμο, σε ανθρώπους που έχουν προ καιρού μοιραστεί μεταξύ τους τα ακριβά φιλέτα αυτής της χώρας.
Κι εγώ ως απλός παρατηρητής έχω αρχίσει να μπαίνω σε ένα νέο δίλημμα. Θα κάτσω να περιμένω πότε θα πέσει αυτή η κυβέρνηση ή θα πάρω επιτέλους την πρωτοβουλία να κάνω τα πάντα για να την ρίξω μία ώρα νωρίτερα;

Ο κατά φαντασίαν θεραπευμένος

του Άρης Καλτιριμτζής

Αλλάζουν στάση τα διεθνή ΜΜΕ στη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ...
Για στασιμότητα στο πεδίο της δημοσιονομικής εξυγίανσης στην Ελλάδα κάνει λόγο το Spiegel με τίτλο «Ο κατά φαντασίαν θεραπευμένος» δίπλα σε φωτογραφία του Αντώνη Σαμαρά. Το γερμανικό περιοδικό αναφέρεται στη μετακίνηση του εντεταλμένου της γερμανικής κυβέρνησης για την ελληνογερμανική συνεργασία σε επίπεδο δήμων και κοινοτήτων, Χανς-Γιοάχιμ Φούχτελ, από το υπουργείο Εργασίας στο υπουργείο Αναπτυξιακής Βοήθειας και διερωτάται: «Η Ελλάδα, το πλήρες μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης, μία αναπτυσσόμενη χώρα; Μάλιστα ένα ‘αποτυχημένο κράτος’ (failed state) όπως το Αφγανιστάν και σύντομα ίσως και το Πακιστάν»; Το Spiegel σημειώνει ότι η μετακίνηση του Φούχτελ αποτελεί ενδεχομένως μία σύμπτωση στις ανακατατάξεις που επέφερε ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης «μεγάλου συνασπισμού». Ωστόσο, όπως επισημαίνει, αυτή η σύμπτωση «πέφτει στο μάτι» με αφορμή την ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας από την Ελλάδα την 1η Ιανουαρίου.
Το Spiegel υπογραμμίζει ότι παράγοντες των Βρυξελλών εκτιμούν ότι η Ελλάδα ενδέχεται να χρειαστεί από το 2015 ένα ακόμη πρόγραμμα βοήθειας 8 έως 10 δισ. ευρώ. «Ωστόσο, ο Αντώνης Σαμαράς υπόσχεται με αυτοπεποίθηση μία προεδρία ‘της ελπίδας’, μιλώντας φυσικά για τη χώρα του, η οποία φέρει μαζί της για το διάστημα της εξάμηνης προεδρίας έναν θετικό απολογισμό». Όπως σχολιάζει το γερμανικό περιοδικό, οι ‘θετικοί απολογισμοί’ από ελληνικής πλευράς «εξυπηρετούν τις περισσότερες φορές ως πάτημα για την επόμενη διεκδίκηση –αυτή τη φορά μίας δεύτερης απομείωσης χρέους». Οι αρθρογράφοι του Spiegel πιστώνουν στην Ελλάδα τη βελτίωση ορισμένων οικονομικών δεικτών, ωστόσο αποφαίνονται ότι «πίσω από αυτούς τους αριθμούς η Ελλάδα παραμένει αυτό που ήταν: μία χώρα χωρίς κράτος, τουλάχιστον χωρίς αποτελεσματικό κράτος». Όπως επισημαίνεται, όποιος έχει σαφή εικόνα της διοίκησης, της δικαιοσύνης και της πολιτικής στην Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει να αμφιβάλλει ότι η Ελλάδα θα εξυγιανθεί κάποτε».

Μία βόλτα στο βασιλικό χωριό

Με το φετινό μου ταξίδι στην Αγγλία, διέσχισα για πρώτη φορά τα θαλάσσια σύνορα της Γηραιάς Ηπείρου με την Γηραιά Αλβιώνα. Δεν το λέω ειρωνικά εις βάρος των Άγγλων. Εξάλλου οι ίδιοι με τη στάση τους και τη νοοτροπία τους, σνομπάρουν τους υπολοίπους Ευρωπαίους. Γι' αυτούς, οι λαοί που κατοικούν πέρα από το στενό της Μάγχης, ήταν και είναι αιώνιοι εχθροί. Κάποτε ήταν Ρωμαίοι για να ακολουθήσουν οι Γάλλοι και η σειρά συνεχίστηκε με τους βομβαρδισμούς των Γερμανών. Στις μέρες μας είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση ο νέος τους εχθρός. Οι ίδιοι νιώθουν ξένο σώμα στην κοινότητα. Έχουν κρατήσει το δικό τους νόμισμα το οποίο είναι πράγματι πιο ισχυρό και εξακολουθούν να οδηγούν ανάποδα στους δρόμους. 

Η επίσκεψή μου σ' αυτήν την χώρα δεν ήταν μόνο ένα ταξίδι αναψυχής και φυγής από τα προβλήματα της καθημερινότητάς μου αλλά ήταν και μία εμπειρία σε μία χώρα με έκανε να νιώσω πραγματικά ξένο σώμα, ανεξαρτήτως του ότι αρκετοί Άγγλοι μου φάνηκαν πολύ φιλόξενοι κι ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι.
Πρώτη μου βόλτα μετά το αεροδρόμιο ήταν το χωριό Γουίνσδορ που βρίσκεται λίγο έξω από το Λονδίνο. Από το χωριό αυτό περνάει ο ποταμός Τάμεσης, ο ίδιος που διασχίζει και το Λονδίνο. Πάνω στο λόφο του χωριού δεσπόζει το πιο καλοδιατηρημένο κάστρο του κόσμου (02:02-03:20). Μέσα στα τείχη του στεγάζεται το αγαπημένο ανάκτορο της βασιλικής οικογένειας. Κάθε φορά που η Ελισάβετ βρίσκεται μέσα σ' αυτό υψώνεται η σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου (03:26). Την μέρα που ήμουν εκεί ήταν κι εκείνη. Δεν την είδα ούτε ένιωσα την αύρα της. Δε μ' ενόχλησε η ατυχία αυτή.
Αντιθέτως ένιωσα την παρουσία της με το εισιτήριο εισόδου στο παλάτι. Οι 17 αυτές λίρες αποδεικνύουν περίτρανα πως για τους Άγγλους όλα μετριούνται σε χρήμα. Το παλάτι είχε καταστραφεί ολοσχερώς από μία πυρκαγιά. Η Ελισάβετ ζήτησε να πάρει ένα χρηματικό ποσό από τα ταμεία του κράτους για να επιδιορθώσει τις ζημιές και να ανακαινίσει το κτίριο. Ο κόσμος αντέδρασε (περίεργο για Άγγλους) και τότε αποφασίστηκε να μπει ένα εισιτήριο στην είσοδο του παλατιού για να μπορέσει να καλυφθεί έτσι το κόστος των ζημιών. Βλέποντας όμως ότι υπήρχε κέρδος από την κίνηση αυτή, η οποία δε μειώθηκε, αποφασίστηκε να παραμείνει το εισιτήριο μέχρι σήμερα. Με λίγα λόγια πληρώσαμε τα σπασμένα της βασιλικής οικογένειας.
Παρ' όλα αυτά ζήσαμε λίγο το κλίμα που κρύβουν στο εσωτερικό τους τα παλάτια. Εξάλλου η ατμόσφαιρα του καλοδιατηρημένου κάστρου και του αγαπημένου παλατιού της βασιλικής οικογένειας, ήταν ο λόγος που μας ώθησε να το επισκεφθούμε διότι το χωριό δεν είχε κάτι άλλο να μας προσφέρει αντιθέτως του ότι η περηφάνια των κατοίκων του είναι τόσο μεγάλη που φτάνει σε σημείο να σε πείθουν πως είναι κι αυτοί, κάτοικοι του παλατιού.
Μπορεί το Γουίνσδορ αν είναι ένα αδιάφορο χωριό όμως αξίζει να θυσιάσουμε μία πρωινή βόλτα στα στενά του, διότι μέσα εκεί κρύβονται οι ομορφιές του, όπως ένα μπιστρό που έχει γείρει σε υπερβολικό βαθμό για να μετατραπεί σε τουριστική ατραξιόν (01:00-01:06) ή οι ανακλάσεις στις βιτρίνες των καταστημάτων καθώς τις διασχίζουμε (01:07-01:48). Και φυσικά ο καλοδιατηρημένος παραδοσιακός σταθμός του τραίνου (01:56-02:02).
Με λίγα λόγια, το Γουίνσδορ ήταν η πρώτη δόση γνωριμίας με μία χώρα που ακόμα προσπαθεί να διατηρήσει την αυτοκρατορική της αίγλη.