Η μοναξιά ενός παράφρονα βασιλιά

Μπορεί η φιλοδοξία να σε τυφλώσει και ο φόβος να σε τρελάνει; Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ έδωσε μία πολύ καλή απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μέσα από το αιματοβαμμένο αριστούργημα "Μάκβεθ". 

Η ταινία βάζει κατευθείαν τον θεατή στην υπόθεση της ιστορίας. Ο Σκωτσέζος πολέμαρχος Μάκβεθ βλέπει ένα όραμα μετά από μία σημαντική του νίκη. Τρεις γυναικείες μορφές, οι Αλλόκοτες Κόρες, αναγγέλλουν στον Μάκβεθ πως θα γίνει ο νέος βασιλιάς, ο οποίος όμως δεν θα αφήσει απογόνους, ενώ στον εγκάρδιο φίλο του ανακοινώνουν πως δε θα έχει την ίδια τύχη αλλά η μοίρα του τον όρισε ως γόνο μελλοντικών βασιλιάδων. Η προφητεία αυτή διογκώνει την φιλοδοξία του Μάκβεθ. Με ύπουλο τρόπο καταφέρνει να πάρει το θρόνο. Η εξουσία όμως τον τρελαίνει. Η δολοπλοκία με την οποία στέφθηκε βασιλιάς τον κάνει να βλέπει γύρω του εχθρούς τους οποίους πρέπει να εξοντώσει για να διατηρήσει το στέμμα του. Όλα αυτά τον σπρώχνουν στην παράνοια. Σε μία παράνοιά που δεν έχει όρια, οδηγώντας τον ίδιο και τον λαό του στο χάος...

Η νέα κινηματογραφική προσπάθεια αναπαράστασης ενός σαιξπηρικού έργου ήταν αρκετά πετυχημένη, προσφέροντάς μας μία ιδιαίτερη βραδιά. Η ζοφερή ατμόσφαιρα του έργου έδεσε αρμονικά με το περιβάλλον και τα τοπία, το σενάριο σεβάστηκε απόλυτα το σαιξπηρικό έργο, οι διάλογοι ήταν εξαιρετικοί αλλά κουραστικοί σε όσους δεν είναι συνηθισμένοι στη γραφή του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, τα πλάνα μαγευτικά και οι ερμηνείες συγκλονιστικές. 

Ο Μάικλ Φασμπέντερ κατάφερε μέσα από το ψυχρό του βλέμμα να δημιουργήσει μία απόσταση από τον θεατή. Μία απόσταση που κι ο ίδιος θέτει με τους υπόλοιπους ηθοποιούς καθώς φοβάται πως όλοι θα συνωμοτήσουν εναντίον του. Η απόλυτη μοναξιά του ηγέτη γίνεται εμφανής καθώς περιφέρεται μόνος του στο υπνοδωμάτιο αλλά και στην κενότητα μιας άδειας παγωμένης αίθουσας θρόνου. Πόσο εύκολο είναι τελικά να μεταλλαχτεί κάποιος από δίκαιος σε παράφρων... 

Από την άλλη, η Μαριόν Κοντιγιάρ παίζει έξυπνα τον ρόλο της ύπουλης συζύγου που δηλητηριάζει το μυαλό του άνδρα της, θέλοντας να τον δει να κάθεται στο βασιλικό θρόνο. Όμως η συνενοχή της στα εγκλήματα θα την οδηγήσουν στην αυτοκαταστροφή. 

Η ταινία είναι πλούσια σε δυνατές σκηνές. Οι αργοί διάλογοι με τις βαριές προτάσεις καθηλώνουν το θεατή στη καρέκλα, μέχρι το επιβλητικό φινάλε που σε αφήνει μουδιασμένο στην καρέκλα. 

Το κλείσιμο του έργου συνοδεύεται με κόκκινα τοπία κάτι που δε βοηθάει στον κατευνασμό της έντασης που σου έχει προκαλέσει η ιστορία. Προβληματισμένος φεύγεις από τη σκοτεινή αίθουσα σκεπτόμενος την παράνοια ενός ανθρώπου που η φιλοδοξία του τον οδήγησε σε δολοπλοκίες, προδοσίες και φόνους...

Υπέροχη ταινία. 

Υπέροχος συνδυασμός κινηματογράφου, θεάτρου και λογοτεχνίας.

Βαθμολογία: 9/10