Μία ακόμη εθνική επέτειος...
Μία ακόμη μέρα με μπαλκόνια σημαιοστόλιστα και παιδάκια ντυμένα τσολιαδάκια κι αμαλίες. Όπως στολισμένη ήταν πριν από μια βδομάδα η οδός μπροστά από το Μέγαρο Μαξίμου για να υποδεχτεί έναν ακόμα Ευρωπαίο πολιτικό, που ήρθε στη χώρα μας με μοναδικό σκοπό να αγοράσει όσα φιλέτα άφησε γι' αυτόν η Γερμανία. Κι ενώ τα γαλλικά κρατικά κανάλια έπαιζαν την υποτιμητική λεζάντα, ότι ο Ολάντ έρχεται για "ψώνια" στην Αθήνα, εμείς εδώ τον υποδεχόμασταν ως σωτήρα και ισχυρό σύμμαχο. Η αξιοπρέπεια στο ναδίρ...
Η 28η Οκτωβρίου, χρόνο με το χρόνο, μετατρέπεται σε μία μέρα σιωπηλής συνείδησης για την αξιοπρέπεια που χάνεται σε έναν τόπο με αβέβαιο μέλλον και για την ένδοξη τότε αντίσταση του λαού μας, η οποία παίρνει όλο και περισσότερο μυθικές διαστάσεις όσο εμείς γινόμαστε πειθήνια κι άβουλα όντα της νέας κατοχής.
Από το σχολείο και την οικογένεια έχουμε μάθει να συσχετίζουμε το "Όχι" με τον Ι.Μεταξά, αγνοώντας το φόβο του δικτάτορα απέναντι στον ενθουσιασμό του ελληνικού λαού μόλις άκουσε από τα επίσημα χείλη του καθεστώτος για την αντίσταση ενάντια στην επέλαση του φασισμού. Ο ξεσηκωμός του ελληνικού λαού ενάντια στον ιταλικό φασισμό ήταν κι ένα υπόγειο μήνυμα ενάντια στον εγχώριο μεταξικό φασισμό.
Η συναισθηματική αντίθεση του δικτάτορα με τον ελληνικό λαό είναι πλέον τόσο κοινή με το φετινό μας καλοκαίρι που βροντοφωνάξαμε ένα αόριστο "όχι" ενάντια στην νεοφιλελεύθερη φασιστική επέλαση, κάνοντας τον πρωθυπουργό όχι μόνο να τρομάξει με το θάρρος μας αλλά και να υποκύψει στο τέλος στους νέους κατακτητές, προδίδοντας τόσο τις ιδέες του όσο και μας...
Αυτή είναι λοιπόν η διαφορά μας με τον Οκτώβριο του 1940, στο ότι δεν πολεμήσαμε όπως οι παππούδες μας. Στο ότι δεν αντισταθήκαμε όπως αντιστάθηκαν οι άνθρωποι τότε. Στο ότι η σημερινή "Αριστερά" δεν έλυσε την Ελλάδα από τα δεσμά του κατακτητή όπως έκανε η πραγματική Αριστερά του βουνού εκείνα τα χρόνια, που απελευθέρωσε τα 2/3 της χώρας μας και μετά προδόθηκε από τους υποτιθέμενους συμμάχους της, τους Άγγλους.
Υπάρχει μία λογική εξήγηση σ' αυτήν την αντίθεση αλλά και στην αδράνειά μας. Η άγνοια για την πραγματική Ιστορία, η οποία μας αποκόπτει από τα ιδανικά για τα οποίο πρέπει να μαχόμαστε.
Αν δεν γνωρίσουμε τους πραγματικούς ήρωες τους οποίους θα μπορούσαμε να έχουμε ως πρότυπα, θα παραδειγματιζόμαστε από τους άχρηστους που μας πλασάρει το σύστημα.
Αν δεν μάθουμε ποτέ τα λάθη του παρελθόντος, θα αναγκαζόμαστε να τα ζούμε ξανά και ξανά...
Γι' αυτό σε κάθε εθνική επέτειο, συλλογίζομαι και βρίσκω καλύτερους τρόπους για να τιμήσω τους πεσόντες και τους ήρωες αυτού του τόπου...
Αντί-επετειακά
ΑπάντησηΔιαγραφήτου Γιωργή Σαράτση
Ας πούμε ότι η κατατρόπωση των Ιταλών δεν ήταν διόλου μικρό κατόρθωμα για τον ολιγάριθμο ελληνικό στρατό. Υπάρχει, ωστόσο, άνθρωπος σ’ αυτόν τον τόπο που πιστεύει ότι έχουμε ξεμπερδέψει με τους Γερμανούς; Απαιτείται ένα άλλου είδους ΟΧΙ, ίσως το ίδιο ισχυρό με το πρώτο -αν λέχθηκε ποτέ-, και μία εκ νέου ανάγκη να διαφυλάξουμε τα της χώρας από αρπακτικά που έχουν το θράσος να διεκδικούν την ιδιότητα του ευρωπαίου. Ο εθνικός μας αυτοπροσδιορισμός απαιτεί επίπονη μελέτη, αναζήτηση και διαφύλαξη της ελληνικής μας ιδιαιτερότητας, κυρίως όμως ουσιαστική αγάπη και πόνο για τη γη που πατάμε και τον αέρα που αναπνέουμε. Τίποτα δεν χαρίστηκε ποτέ σε κανέναν. Έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε με οποιονδήποτε αξιοπρεπή τρόπο όσα κατόρθωσαν να αποκτήσουν με το αίμα του κορμιού τους εκείνοι που έμελε να «φυλάξουν Θερμοπύλες» σε καιρούς χαλεπούς και σκληρών διεκδικήσεων. Είναι άδικο -αν όχι ανίερο- να φέρουν το προσωνύμιο του «απογόνου» όντα που αγνοούν την σημαντικότητα του παρελθόντος και αδυνατούν να οραματιστούν το αύριο, εμπνεόμενοι από υψηλές αρετές και αξίες.