Ο νόμος της ζούγκλας...

Μία ακόμη γαλλική ταινία με θέμα την οικονομική κρίση, την ανεργία και την αβεβαιότητα έκανε την εμφάνισή τις στις σκοτεινές αίθουσες για να μας προβληματίσει. Εξοικειωμένοι στη ζούγκλα του καπιταλιστικού συστήματος, δε ξαφνιαζόμαστε ιδιαίτερα με τη θεματολογία του έργου. Παρ' όλα αυτά απορούμε πως οι Γάλλοι, οι οποίοι βρίσκονται στα πρόθυρα μίας παρόμοιας κρίσης, έχουν συνείδηση για το κακό που έρχεται να χτυπήσει και τη δικιά τους πόρτα, μ' αποτέλεσμα να προσπαθούν να αφυπνίσουν το λαό τους μέσα από κινηματογραφικές δουλειές, όπως το περσινό "Δύο μέρες, μία νύχτα" με την Μαριόν Κοτιγιάρ και το φετινό "Ο Νόμος της Αγοράς".

Με την Μαριόν Κοτιγιάρ είδαμε τη κρίση μέσα από τα μάτια μιας νέας γυναίκας που έχασε ξαφνικά τη δουλειά της και προσπαθεί να την ξανακερδίσει αξιοπρεπώς. Στη ταινία του Στεφάν Μπριζέ παρατηρούμε τον φόβο της ανεργίας μέσα από το εξαιρετικό βλέμμα ενός μεσήλικα οικογενειάρχη που προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να πετύχει ένα μηνιάτικο οικονομικό μαξιλαράκι που θα εξασφαλίζει μία ικανοποιητική ζωή στην οικογένειά του. 

Η ταινία είναι αρκετά λιτή. Μικρά πλάνα με τις περισσότερες μορφές να έχουν προφίλ απέναντι στη κάμερα, αναζητώντας μέσα από συζητήσεις το δίκιο τους και μέσα από κυνηγητά μία θέση εργασίας. Η ταινία παρουσιάζει ωμά τη σημερινή κατάσταση με τις ψυχρές συνεντεύξεις μέσω skype και τις εκνευριστικές σχέσεις τράπεζας-πολιτών, μα πάνω απ' όλα την απάνθρωπη συμπεριφορά των προϊσταμένων απέναντι στους υφισταμένους τους. Μόνη διαφυγή του ήρωα είναι τα μαθήματα χορού. Μετά από πολύμηνες αναζητήσεις, ο ήρωας βρίσκει δουλειά σε ένα πολυκατάστημα. Η ζωή του επιστρέφει σε ήπιους κι ασφαλείς ρυθμούς. Σέβεται την εμπιστοσύνη του νέου του αφεντικού και προσπαθεί να δείξει τον καλύτερό του εαυτό. Όμως, όσο καλύτερα εκείνος αποδίδει στη δουλειά τόσο περισσότερο κινδυνεύουν κάποιοι υπάλληλοι να χάσουν το πόστο τους. Η εργασιακή υπευθυνότητα έρχεται αντιμέτωπη με την χαμένη ανθρωπιά...

Ο Βενσάν Λιντόν παίζει σιωπηλά έναν εξαιρετικό ρόλο. Το παχύ μουστάκι καλύπτει επιτυχώς τα θλιμμένα του χείλη αλλά τα μάτια δε μπορούν να κρύψουν το φόβο για το αύριο. Μπορεί να αποφεύγει να κοιτάξει κατάματα στη κάμερα αλλά το βλέμμα του διαβάζεται εύκολα απ' όλες τις πλευρές. Χαμηλών τόνων κι αξιοπρεπής μέσα σε μία ζούγκλα που δε σέβεται κανέναν πόνο και δε φροντίζει καμία ψυχική υγεία.

Οι άνθρωποι, μαριονέτες ενός συστήματος που τους θέλουν παγιδευμένους στη λιτότητα και την ανέχεια. Η σωστή δουλειά και η χρόνια υπηρεσία δε μετρούν μπροστά σε ασήμαντα λάθη που ίσως κάνουν κάποια στιγμή στη καριέρας τους. Η πόρτα εξόδου θα είναι πάντα εκεί για να τους τρομάζει και να τους μετατρέπει σε πειθήνια όντα, έρμαια στις ορέξεις των αφεντικών. 

Πολύ έξυπνη η παρουσίαση της ηλεκτρονικής παρακολούθησης στους δημόσιους αλλά και στους εργασιακούς χώρους. Η ελευθερία ανύπαρκτη απέναντι στο κυνήγι του κέρδους. 

Η ζούγκλα βρίσκεται γύρω μας αλλά εμείς δεν τη βλέπουμε.

Μοναδικό μου παράπονο για μία ακόμη φορά είναι πως ενώ ζούμε πέντε συνεχόμενα έτη οικονομικής κι ανθρωπιστικής κρίσης, δεν έχουμε αξιωθεί να προβάλλουμε την κοινωνική μας εξαθλίωση σε καμία ταινία. 

Έλλειψη ιδεών και διορατικών μυαλών μέσα σε ένα περιβάλλον που δίνει απεριόριστη τροφή για σκέψη και δημιουργία. Ας αρκεστούμε σε αστακούς και κυνόδοντες...

Βαθμολογία: 7/10