Καλά νέα από τη Γερμανία!

του Τάσου Παππά

Ευχάριστα νέα μας έρχονται από την Γερμανία. Αντιγράφω από το άρθρο του Κώστα Ράπτη στο Capital. gr:

• Η βιομηχανική παραγωγή υποχώρησε σε προσαρμοσμένη βάση τον Αύγουστο κατά 1,2% έναντι του προηγούμενου μήνα. 
• Οι εξαγωγές υποχώρησαν τον Αύγουστο κατά 5,2%, σημειώνοντας την μεγαλύτερη πτώση από τον Ιανουάριο του 2009, ενώ οι εισαγωγές έπεσαν κατά 3,1% με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο να συρρικνωθεί από τα 25 δις ευρώ στα 15,3 δις ευρώ. 
• Πιθανότατα η Deutsche Bank δεν θα διανείμει φέτος μέρισμα (δεν έχει ξαναγίνει την εξαετία της κρίσης) καθώς αναμένεται να καταγράψει ζημιές ύψους σχεδόν 6,2 ευρώ το τρίτο τρίμηνο, λόγω μεγάλης απομείωσης στους τομείς εταιρικής τραπεζικής και χρεογράφων. 
•  Ο νέος επικεφαλής της Deutsche Bank προανήγγειλε μείωση κατά 25% των θέσεων εργασίας, ενώ η τράπεζα του κατέβαλε τον Απρίλιο στις αμερικανικές αρχές πρόστιμο ύψους 2,1 δις δολαρίων για την υπόθεση χειραγώγησης του Libor. 

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε το κόστος -ακόμη δεν μπορεί υπολογιστεί- σε όλα τα επίπεδα (υλικό και άυλο) από το σκάνδαλο της Volkswagen, προκύπτει μια εικόνα για τη Γερμανία τελείως διαφορετική απ' αυτήν που πλασάρουν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ.
Θα πείτε, γιατί αυτά είναι ευχάριστα νέα; Μα, γιατί είναι θετικό για τους εργαζόμενους της Ευρώπης οτιδήποτε σκουριάζει το σιδερένιο μοντέλο που έχει κατασκευάσει η γερμανική ολιγαρχία για τη χώρα της και πιέζει να το εφαρμόσουν και τα άλλα μέλη της ευρωζώνης. Ακόμη και κείνα που είναι βυθισμένα στην κρίση, όπως είναι η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία.
Σε λίγο υποψιάζομαι ότι στην ίδια θέση με τους τρεις «τεμπέληδες του Νότου» θα βρεθούν η Φινλανδία (είχαμε γενική απεργία κατά της λιτότητας στη χώρα της Nokia ύστερα από 59 χρόνια!) και το Βέλγιο, όπου προχτές κατέβηκαν σε διαδήλωση στις Βρυξέλλες 100.000 πολίτες-αριθμός πρωτοφανής για την άτυπη πρωτεύουσα της Ευρώπης-διαμαρτυρόμενοι για τις πολιτικές λιτότητας που προωθεί η βελγική κυβέρνηση.
Είναι ευχάριστα τα νέα και για έναν ακόμη λόγο. Ίσως με το ξέφτισμα του «γερμανικού θαύματος» να βγει από το λήθαργο του το εργατικό κίνημα της χώρας.
Τα συνδικάτα έβλεπαν χωρίς να αντιδρούν τα κέρδη των επιχειρήσεων να αυξάνονται ιλιγγιωδώς, τους μισθούς των εργαζομένων να μένουν καθηλωμένοι για δέκα χρόνια, τις τράπεζες να κερδίζουν δισεκατομμύρια από την κρίση στην ευρωζώνη και ταυτοχρόνως κατάπιναν αμάσητες όλες τις θηριώδεις βλακείες που εκτόξευαν οι κυβερνήσεις τους και οι κίτρινες φυλλάδες σαν την Μπιλντ για τους ακαμάτηδες που Νότου που τάχα ζούσαν μέσα στη χλιδή εις βάρος της γερμανικής εργατικής τάξης.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών