Με ξύπνησε η δυνατή ριπή του αέρα που στροβιλίστηκε θορυβωδώς στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας μου. Χωμένος κάτω από τα σκεπάσματα, ένιωσα ενοχή για την μικρή μου πολυτέλεια γνωρίζοντας πως ο αέρας αυτός σηκώνει μεγάλα κύματα στο στενό μεταξύ των νησιών μας και των ακτών της Μικράς Ασίας και εισέρχεται βίαια σε κάθε χαραμάδα των σκηνών που έχουν στηθεί στις πλατείες των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Κι αμέσως σκέφτηκα πόσους ανθρώπους θα πάρουν τα κύματα για μία ακόμη μία φορά στο βυθό και πόσες μανάδες θα σφίγγουν ολονυχτίς στην αγκαλιά τους τα μικρά τους παιδιά για να τα προστατεύσουν από το κρύο...
Πόσες βάρκες θα αναποδογυρίσουν ακόμα για να συγκινηθούν κι άλλοι;
Πόσους θανάτους πρέπει να μετρήσουμε σε θάλασσα και στεριά για να κινητοποιηθούμε όλοι σαν μία γροθιά απέναντι στο δράμα των προσφύγων;
Πότε θα συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε μία ακόμη κυβέρνηση μαριονέτα των μεγάλων κεφαλαίων που όχι μόνο αδιαφορεί για τις ζωές των προσφύγων αλλά δε νοιάζεται και για τις δικές μας ψυχές. Είναι γελοίοι κι επικίνδυνοι!
Καιρός να γυρίσουμε τη πλάτη στο κράτος και να στραφούμε προς τους πρόσφυγες.
Είναι δικοί μας άνθρωποι.
Ο καθένας μπορεί να το καταλάβει μόνο όταν κοιταχτεί μαζί τους στα μάτια.
Μόνο όταν καταφέρουμε να σπάσουμε το καβούκι της ξενοφοβίας θα δούμε πόσα κοινά στοιχεία έχουμε μαζί τους. Εκείνων η χώρα διαλύθηκε και η δικιά μας ξεπουλήθηκε. Είμαστε όλοι ορφανοί και ξεριζωμένοι. Αλλά όλοι μαζί μπορούμε να χτίσουμε ξανά κάτι νέο, αγνό κι όμορφο.
Όλοι μαζί αλλά μόνοι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου