Πριν αρχίσω να σχολιάζω την νέα ταινία του Άντον Κόρμπιν, θα ήθελα να αναφέρω πως δεν έχω δει μέχρι σήμερα καμία ταινία του Τζέιμς Ντιν και ποτέ δεν έχω ασχοληθεί με τη ζωή του. Εξάλλου για μένα ο Τζέιμς Ντιν ήταν ένα από τα τεχνητά ινδάλματα του δυτικού κόσμου που με είχαν αφήσει παγερά αδιάφορο.
Παρ' όλα αυτά αποφάσισα να δω την ταινία Life, για να δώσω μία ευκαιρία σ' έναν "επαναστάτη χωρίς αιτία". Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας αναρωτιόμουν αν ο σκηνοθέτης δημιούργησε αυτήν την ταινία για να μνημονεύσει το πείσμα του φωτογράφου ή για να παρουσιάσει ένα μέρος της ζωής του ηθοποιού. Απάντηση τελικά δε πήρα...
Από την άλλη δεν με άγγιξε τίποτα από την ιστορία. Αυτό που μου πέρασε η ταινία ήταν πως η ζωή του Τζέιμς Ντιν δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα απολύτως. Ένας νεαρός που μεγάλωσε δύσκολα, ήθελε να παίζει καλούς ρόλους σε καλές ταινίες. Και η ερώτηση που σχημάτισαν ήταν η εξής, "ε και;"...
Δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή στο έργο που να έδειξε πως ο νεαρός αδικοχαμένος ηθοποιούς ήταν μία προσωπικότητα ενδιαφέρουσα. Ακόμα και στο σχολικό χορό που τον καλέσανε να μιλήσει, εκείνος ανέβηκε στη σκηνή κι έλεγε αρλούμπες κι από κάτω το κοινό τον χειροκροτούσε. Ίσως εκεί ο σκηνοθέτης να ήθελε να πει πως δε χρειάζεται να πεις κάτι σημαντικό κι ωραίο για να γίνεις αρεστός, αρκεί να είσαι διάσημος κι όμορφος.
Από κει και πέρα, οι ερμηνείες ήταν απαίσιες. Κάποιος πρέπει να πει στον Πάτινσον πως δεν κάνει για ηθοποιός. Η ερμηνεία του ήταν όχι μόνο χάλια αλλά κι ανύπαρκτη. Ίσως η ταινία να γινόταν καλύτερη αν τον αφαιρούσαν από τα πλάνα. Από την άλλη ο Ντέιν ΝτεΧάαν έπαιζε τόσο βαριά τον ρόλο που καταντούσε εκνευριστικός. Ο τρόπος που προσπαθούσε να γελάσει αλά Τζέιμς Ντιν κι ο ψευτοφιλοσοφικέ του τρόπος στις ανούσιες κουβέντες του, το μόνο που κατάφερναν ήταν να μειώσουν την οποιαδήποτε αξία αυτού του ινδάλματος, διότι για μένα που δε γνωρίζω τίποτα για τον Τζέιμς Ντιν, η εικόνα που μου πέρασε ήταν αρνητική.
Το μόνο που άξιζε από την ταινία ήταν η υπέροχη μουσική, κάποια πλάνα που είχαν εξαιρετική ισορροπία και η σκηνή που ο φωτογράφος αποθανατίζει των Τζέιμς Ντιν στην Τάιμ Σκουέαρ. Αλλά ακόμα και σ' αυτό το σημείο αναρωτιέσαι για το νόημα αυτής της ταινίας...
Το μόνο που διαπίστωσα είναι η ματαιοδοξία των ηθοποιών να μνημονεύσουν ένα ίνδαλμά τους με υπογείως απώτερο σκοπό την μελλοντική ενσάρκωση της δικιάς τους ζωής από ηθοποιούς του μέλλοντος. Ήδη μου φαίνεται εφιαλτική η ιδέα να παρακολουθώ σε λίγες δεκαετίες βιογραφικές ταινίες σημερινών ηθοποιών, αδιάφορων για τα τεκταινόμενα της κοινωνίας, που δεν έχουν προσφέρει τίποτα στην ανθρωπότητα πέρα από κάποιους ρόλους σε ταινίες. Σ' αυτό το πανηγύρι τους, σ' αυτήν την μάταιη πράξη που κάνουν για να ευλογήσουν τα γένια τους, δε θέλω να γίνω θεατής.
Όσο για την ταινία, το μόνο που αξίζει είναι η μουσική και κάποια πλάνα...
Βαθμολογία: 3/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου