Την ώρα της ανακοίνωσης του νικητή στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, παρακολουθούσα μία από τις τελευταίες προβολές της εκδήλωσης, το ιρανικό δραματικό θρίλερ "Μελβούρνη" του σκηνοθέτη Niva Javidi, το οποίο κατάφερε να γεμίσει την μεγάλη αίθουσα του Δαναού.
Με την επιλογή μου αυτή έκλεισα ευχάριστα την παραδοσιακή πλέον κινηματογραφική περίοδο της Αθήνας. Πριν ξεκινήσω την ανάλυσή μου για την ταινία, θα ήθελα να επισημάνω πως θαυμάζω πολύ τους δημιουργούς που καταφέρνουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο, έχοντας μοναδικό κινηματογραφικό του πλάνο έναν μόνο χώρο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ένα διαμέρισμα.
Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα πολυτελές κι άδειο διαμέρισμα. Το νεαρό ζευγάρι έχει ήδη μαζέψει τα πράγματα του για να φύγει Μελβούρνη, την πιο όμορφη πόλη του κόσμου για να ζήσει κανείς (βασισμένο σε ένα γκάλοπ εκείνης της χρονιάς). Όλα κυλάνε όμορφα μέχρι που διαπιστώνουν πως το μωρό που τους εμπιστεύτηκε η νταντά του διπλανού διαμερίσματος είναι νεκρό...
Από εκείνη τη στιγμή και μετά ο χρόνος κυλάει βασανιστικά αργά. Τα αδιέξοδα και τα ψέματα πνίγουν το ζευγάρι κι οδηγούν τις αντοχές και την υπομονή τους στα άκρα. Μαζί μ' αυτών και τα δικά μας. Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι θόρυβοι κατά τη διάρκεια της ταινίας. Επαναλαμβανόμενες κλήσεις με εκνευριστικές μελωδίες, επίμονα κουδούνια, απανωτές επισκέψεις διαφόρων προσώπων στο διαμέρισμα. Ο ψυχισμός του ζευγαριού δοκιμάζεται σκληρά, και τη στιγμή που κάποιος από τους δυο πάει να λυγίσει, ο άλλος είναι εκεί για να τον συγκρατήσει.
Το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται οι δυο ήρωες οδηγούν το θεατή στο να βρει από μόνος του λύσεις. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ήθελα να μπω μέσα στο πλάνο για να τους συμβουλέψω. Κι όμως, εκεί που ως θεατής πίστευα πως έχω τη λύση στο τσεπάκι, κάτι συνέβαινε κι άλλαζαν αμέσως τα δεδομένα, ξεκινώντας πάλι από την αρχή το ξετύλιγμα του κουβαριού.
Σ' αυτό το παιχνίδι βοήθησαν αρκετά οι πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών. Τρομερή έκπληξη η μάνα του νεαρού, η οποία απέδειξε μέσα από τον ρόλο της πως δεν είναι μόνο οι Ελληνίδες μάνες εμμονικές και δαιμονικές αλλά και οι Ιρανές. Τα πονεμένα της λόγια και τα παράπονά της που φεύγει ο γιος της για τα ξένα, συνοδεύτηκαν από το διακριτικό μου γέλιο.
Το φινάλε της ταινίας ήταν εξαιρετικό κι αναπάντεχο διότι ήταν απλά ρεαλιστικό με την τελευταία σκηνή να είναι έντονη συναισθηματικά.
Μία ευχάριστη κινηματογραφική έκπληξη.
Τη συνιστώ...
Βαθμολογία: 7/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου