Τι σημαίνει η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης από τον Ερντογάν

Του Κώστα Ράπτη

Πότε ήταν περισσότερο ειλικρινής ο Tayyip Erdoğan; Στο μήνυμά του τον περασμένο Ιούλιο για την 93η επέτειο από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης, την οποία χαρακτήριζε αποτύπωση στο επίπεδο του διεθνούς δικαίου της "νίκης” που είχε προηγουμένως πετύχει "το ένδοξο τουρκικό έθνος” στο πεδίο των μαχών "με την πίστη, το κουράγιο και την αποφασιστικότητά του”; Ή χθες Πέμπτη, όταν σε συγκέντρωση τοπικών αιρετών αξιωματούχων υποστήριξε ότι η Συνθήκη της Λωζάννης "επιβλήθηκε” στην τουρκική πλευρά και ότι αυτοί που τότε διαπραγματεύτηκαν για λογαριασμό της "δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων”, με αποτέλεσμα να χαθούν νησιά καταπρόσωπο στις μικρασιατικές ακτές και να κληροδοτηθούν προβλήματα (υφαλοκρηπίδα, εναέρια και θαλάσσια δικαιοδοσία) που ακόμη αντιμετωπίζουν οι σημερινοί ιθύνοντες;
Συμβαίνει βέβαια επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπείας (που "δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων”) να ήταν στην Διάσκεψη της Λωζάννης, ο Ισμέτ πασάς, μετέπειτα İsmet İnönü, στενός συνεργάτης και διάδοχος του Mustafa Kemal Atatürk, δεύτερος Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας (1938-1950) και αργότερα πρωθυπουργός (1961-1965), μετά το πραξικόπημα που ανέτρεψε την κυβέρνηση Menderes....
Ασφαλώς δεν είναι αμελητέο, σε μια τόσο λεπτή συγκυρία και σε μια τόσο δοκιμαζόμενη περιοχή, να αναπτύσσεται, έστω και εν παρόδω, "αναθεωρητική” φιλολογία για μια συνθήκη, που τερμάτισε υπερδεκαετείς αιματηρές εχθροπραξίες, θεωρήθηκε στον καιρό της υπόδειγμα επίλυσης συγκρούσεων (ακόμη και με την βάρβαρη, για τα σημερινά μας κριτήρια, επιλογή της υποχρεωτικής ανταλλαγής των πληθυσμών) και καθορίζει τα σύνορα που ισχύουν εδώ και εννέα δεκαετίες.
Όμως ο στόχος του Erdoğan δεν είναι η... ανάκτηση των ελληνικών νησιών του Αιγαίου - που άλλωστε εκχωρήθηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία με τη Συνθήκη του Λονδίνου το 1913 και δεν διεκδικήθηκαν από την τουρκική αντιπροσωπεία στη Λωζάνη για προφανείς δημογραφικούς λόγους.
Η πολεμική του Τούρκου προέδρου αποβλέπει στο εσωτερικό και δη στο ξαναγράψιμο της ιστορίας, με "αποκαθήλωση” της γενιάς των ιδρυτών της Τουρκικής Δημοκρατίας και εξύψωση του ιδίου σε ρόλο ηγέτη ενός νέου "Αγώνα Εθνικής Ανεξαρτησίας”, απέναντι σε εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς που απεργάζονται την ανατροπή του και τον διαμελισμό της χώρας.
Πολύ χαρακτηριστικά, η επίμαχη αποστροφή του Τούρκου προέδρου αποτελούσε τμήμα του ευρύτερου επιχειρήματος ότι η αποτυχία του πρόσφατου πραξικοπήματος αποτελεί μια νέα "Ημέρα της Ανεξαρτησίας” και η 15η Ιουλίου θα καθιερωθεί ως επίσημη αργία. Ήδη για τους μαθητές των τουρκικών σχολείων η νέα σχολική χρονιά άρχισε με τη διανομή εγχειριδίου για το αποτυχημένο πραξικόπημα, προλογιζόμενου από τον ίδιο τον Erdoğan.
Στην κρίσιμη μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα συγκυρία κατά την οποία όλες οι πολιτικές συμμαχίες επαναπροσδιορίζονται και ο τουρκικός κρατικός μηχανισμός "κανιβαλίζει” τον εαυτό του, με εκτατεμένες εκκαθαρίσεις, η ανάπτυξη ενός νέου "εθνικού αφηγήματος” επείγει.
Η κεμαλιστική αντιπολίτευση αντιλαμβάνεται το διακύβευμα και αντιδρά αναλόγως. Η βουλευτίνα Αγκύρας του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (και εγγονή του İnönü) Gülsün Bilgehan προέτρεψε τον Erdoğan να μελετήσει την Ιστορία σχετικά με την συνθήκη που αποτελεί την ληξιαρχική πράξη γεννήσεως της Τουρκικής Δημοκρατίας, ενώ ο βουλευτής Κωνσταντινουπόλεως του ίδιου κόμματος Gürsel Tekin έκανε λόγο για "ντροπή” και ο συνάδελφός του από την ίδια περιφέρεια, Mahmut Tanal παρατήρησε ότι η αμφισβήτηση της Λωζάννης συνιστά αποδοχή των διομολογήσεων και της αποικιοκρατίας – δηλ. της μοίρας που ακολούθησαν χώρες σαν τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν.
Όμως ο Erdoğan οραματίζεται μία "νέα Τουρκία” - θα μπορούσε να πει κανείς μια "Δεύτερη Τουρκική Δημοκρατία”, σε αντικατάσταση αυτής που ιδρύθηκε το 1923, αλλά με άρση της ρήξης που προέκυψε τότε με το οθωμανικό παρελθόν. Καθόλου τυχαία, το έτος 2023, όταν η Τουρκική Δημοκρατία θα έχει συμπληρώσει εκατό χρόνια ζωής και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης μόλις... 21 χρόνια στην εξουσία, προβάλλει ως το μεγάλο ορόσημο και των φαραωνικών κατασκευαστικών έργων που προωθεί ο Τούρκος πρόεδρος.
Κατά τα λοιπά, με τις χθεσινές αναφορές του ο Erdoğan υποδαυλίζει αντιδυτικές φοβίες, όταν υποστηρίζει ότι η συνθήκη της Λωζάννης μπορεί να θεωρείται ως επιτυχία μόνο επειδή είχε προηγηθεί η απείρως δυσμενέστερη για την τουρκική πλευρά Συνθήκη των Σεβρών – και ιδίως όταν κινδυνολογεί ότι μια "νέα και χειρότερη Συνθήκη των Σεβρών” θα ανέμενε την Τουρκία σε περίπτωση νίκης του (προφανώς ξενοκίνητου) πραξικοπήματος. Όμως το σύνδρομο της καχυποψίας απέναντι στις "δυτικές επιβουλές” διακατέχει διαχρονικά τόσο τους "κοσμικούς” όσο και τους "ισλαμιστές” της τουρκικής πολιτικής – που κατά τα λοιπά αλληλοκαταγγέλλονται ως ενεργούμενα των εχθρών του έθνους.
Είναι ενδεικτικό ότι τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί στην γείτονα, κυρίως μέσω Διαδικτύου, μια συνωμοσιολογική παραφιλολογία που θέλει την Συνθήκη της Λωζάnνης να εκπνέει, βάσει μυστικού προσαρτήματος, με την συμπλήρωση εκατό ετών από την υπογραφή της. Για τους κεμαλιστικών τάσεων διακινητές αυτής της φήμης, αυτό θα σημάνει εκτεταμένες απώλειες εδαφών, με δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδιστάν και συγκρότηση ενός "Ορθόδοξου Βατικανού” πέριξ του Φαναρίου, με αντάλλαγμα ενδεχομένως την προσάρτηση της Δυτικής Θράκης. Αντίθετα, για τους πιο φιλοκυβερνητικούς η "επικείμενη εκπνοή της Συνθήκης της Λωζάνης” θα ανοίξει τον δρόμο της εκμετάλλευσης των τουρκικών υδρογοναθράκων και της προσάρτησης της Μοσούλης. 
Υπενθυμίζεται ότι τα πιο ακανθώδη ζητήματα που ταλάνισαν τη διάσκεψη της Λωζάννης αφορούσαν το μέλλον της Μοσούλης (αξεδιάλυτα συνδεδεμένο με το κουρδικό ζήτημα και τον μονοεθνικό ή πολυεθνικό χαρακτήρα της μελλοντικής Τουρκίας), καθώς και την τύχη των Στενών και την πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα. Από μιαν άποψη, η αναθεωρητική φιλολογία έχει μιαν εξαιρετική επικαιρότητα – τουλάχιστον σε εκείνη την πλευρά των συνόρων όπου καταρρέουν ολόκληρα κράτη και οι τουρκικές δυνάμεις ήδη επιχειρούν εκτός της εθνικής τους επικράτειας...

Πηγή: capital.gr

Το «εμφυλιακό» δημοψήφισμα της Βοσνίας

Στην πρόσφατη επίσκεψή μου στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη, διαπίστωσα μαζί με τους φίλους μου ότι η συγκεκριμένη βαλκανική χώρα πατάει πάνω σε μία ωρολογιακή βόμβα, η οποία σίγουρα κάποια στιγμή θα σκάσει. Καθώς διασχίζαμε την χώρα, είδαμε πως η Βοσνία μοιράζεται σε τρεις ζώνες, μία μουσουλμανική και στις δυο ορθόδοξες της Σερβικής Δημοκρατίας (οι οποίες δεν επικοινωνούν μεταξύ τους). Η οικονομική ανάπτυξη της μουσουλμανικής ζώνης επισκιάζει την εξαθλίωση των άλλων δύο ζωνών. Όσο φτωχή και υπανάπτυκτη είναι η Μπάνια Λούκα και τα περίχωρά της, τόσο ανεπτυγμένο είναι το Σαράγεβο και το Μόσταρ. Η τρομερή ανισότητα στο βιοτικό επίπεδο μεταξύ των Βοσνίων και των Σερβοβοσνίων, περιμένει μία αφορμή για να τους οδηγήσει σε νέες περιπέτειες.
Την περασμένη Κυριακή δόθηκε μία καθοριστική αφορμή για να ανάψουν τα αίματα. Αναφέρομαι στη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος που διοργάνωσαν οι Σερβοβόσνιοι. Αν και το θέμα του φαίνεται αθώο, στην πραγματικότητα ξύνει με άγριες διαθέσεις τις πληγές του εμφυλίου πολέμου, διότι το δημοψήφισμα κάλεσε 1,2 εκατομμύρια ψηφοφόρους να επικυρώσουν την 9η Ιανουαρίου ως εθνική τους εορτή. Το αποτέλεσμα έβγαλε ένα ποσοστό 99,8% υπέρ της τήρησης της συγκεκριμένης αργίας με συμμετοχή 55,7% του εκλογικού σώματος.
Εδώ θα ήθελα να σημειώσω πως η συγκεκριμένη ημερομηνία (9 Ιανουαρίου 1992) υπήρξε μία από τις αιτίες του πολέμου της Βοσνίας και ως μία ημέρα όπου μουσουλμάνοι και Κροάτες διώχθηκαν από τις περιοχές της Σερβικής Δημοκρατίας.
Οι φόβοι των Ευρωπαίων και των Αμερικανών για το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου δημοψηφίσματος βγήκαν αληθινοί, διότι πιστεύουν ότι ήταν μία γενική δοκιμή για το δημοψήφισμα ανεξαρτησίας που έχουν εξαγγείλει οι Σερβοβόσνιοι. Μεγάλο φόβο έχει πιάσει και τους Βοσνίους, οι οποίοι φοβούνται στην ιδέα μίας διάλυσης της χώρας τους, μιας και η Σερβική Δημοκρατία καλύπτει τη μισή έκταση της Βοσνίας. Ο πανικός των Βοσνίων έγινε φανερός μέσα από τις δηλώσεις του πρώην στρατιωτικού διοικητή της Βοσνίας, ο οποίος δήλωσε πως «σε περίπτωση πολέμου η Σερβική Δημοκρατία θα διαλυθεί μέσα σε δύο βδομάδες». Από την άλλη πλευρά το Βελιγράδι τήρησε μία ουδέτερη θέση απέναντι στο δημοψήφισμα δηλώνοντας πως δεν το υποστηρίζει αλλά απάντησε στις απειλές λέγοντας ότι «δεν θα επιτρέψει την καταστροφή της Σερβικής Δημοκρατίας».
Μετά τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος και με το άκουσμα των αποτελεσμάτων, η Βοσνία απάντησε με εισαγγελική έρευνα καλώντας αμέσως γι’ ανάκριση τον πρόεδρο της Σερβικής Δημοκρατία, Μίλοραντ Ντόντικ, ξεκινώντας μ’ αυτόν τον τρόπο ένα νέο θρίλερ στην καρδιά των Βαλκανίων, μετατρέποντας σε υπαρκτούς εφιάλτες όλους τους προβληματισμούς που αναλύαμε με τους φίλους μου κάτω από την τοξωτή γέφυρα του Μόσταρ.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Παρουσίαση του μυθιστορήματος «Βαλκανεύοντας» από την Ανατολή Βροχαρίδου

Ο συγγραφέας επέλεξε εύστοχα, ως τίτλο, μια ενεργητική μετοχή για να αποδώσει, μέσω μιας ταξιδιωτικής αφήγησης, την ουσία του βιβλίου και να εκφράσει την αγωνιώδη προσπάθεια της νέας γενιάς να βρει το βηματισμό της σε μια αβέβαιη και ρευστή πραγματικότητα.
Με διακριτική προσέγγιση του θέματος και ταυτόχρονα με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο συγγραφέας καταθέτει τους προβληματισμούς της νέας γενιάς και μας αναγκάζει να αφουγκραστούμε τις βαριές της ανάσες την ώρα που προσπαθεί να οραματιστεί το μέλλον της στη χώρα μας. Μια χώρα που κατέληξε να μεταμορφώσει τα νέα παιδιά της σε μεταναστευτικά πουλιά, που αντί να ξεχειμωνιάζουν σε θερμά κλίματα απλώνουν φτερά και δοκιμάζουν τις πτητικές τους ικανότητες σε βορινούς ανέμους.
Βαλκανεύοντας ο ήρωας… και η νεολαία στους δρόμους για μια επανάσταση που “άργησε μια μέρα”, η νεολαία στους δρόμους σε αναζήτηση αξιών που ψάχνουν τον ορισμό τους, η νεολαία στους δρόμους… που κάποτε είχαν “ιστορία”.
Βαλκανεύοντας ο ήρωας…και ο ομφάλιος λώρος δεν κόβεται…ξεχειλώνει καθώς απομακρύνεται από τη “μητρόπολη”, αλλά συνεχίζει να τροφοδοτείται από νοσταλγικές εικόνες που θαμποφέγγουν. 
Βαλκανεύοντας ο ήρωας… και οι Δον Κιχώτες της παλιάς φρουράς ξεπεζεύουν από το άλογό τους, τινάζουν τη σκόνη από τα κορδωμένα στήθη τους, απλώνουν το βλέμμα τους στο αχανές πεδίο μάχης, αλλά μέσα στον κουρνιαχτό δυσκολεύονται να εντοπίσουν τους ανεμόμυλους. Τότε, άλλοι απομακρύνονται από το πεδίο μάχης αναπολώντας τον αέρα που φύσαγε στα μαλλιά τους, άλλοι αναζητούν τους ανεμόμυλους να συνάψουν συμμαχίες, και άλλοι αποκαμωμένοι αναρωτιούνται τί είναι επανάσταση και πώς θα γεννηθεί και με τί τρόπο η ζωή θα ξεχωρίσει από το θάνατο. 
Βαλκανεύοντας ο ήρωας…και μια Ελλάδα, με μάτια που γυαλίζουν, δεν αναγνωρίζει τα παιδιά της και καταπίνει τα χάπια που τις συνταγογραφούν ξένοι και ντόπιοι θεράποντες ιατροί.
Βαλκανεύοντας ο ήρωας…και η γη της επαγγελίας φαίνεται μακρινό νησί αλλά ο άνθρωπος μπορεί να θυμηθεί ή και να μάθει τον τρόπο να γίνεται γέφυρα.
Όλα αυτά συμβαίνουν στον ήρωα που βρίσκεται εν κινήσει, πάνω και κάτω από το υδάτινο σύνορο του Δούναβη, σε σταθμούς λεωφορείων, τρένων και αεροπλάνων, σε δρόμους υγρούς και μυρωμένους από την ιστορία και το πνεύμα των ανθρώπων που τους διάβηκαν.
Με στοχαστικό, έντιμο βλέμμα, προχωρά μετρώντας τα βήματά του προς την αυτογνωσία και την εξέλιξη και μαζί του ακολουθούμε κι εμείς προσδοκώντας για τους νέους καλύτερη ζωή αυτού και του “μέλλοντος αιώνος”.

Πηγή: aplotaria.gr

Το νερό δεν ιδιωτικοποιείται!

Παρ' όλο που διανύουμε μία μακροχρόνια οικονομική, πολιτική κι ανθρωπιστική κρίση, η περιβαλλοντική ευαισθησία των λαών παραμένει υψηλή, κάτι που έχει περιορίσει τις καταστροφικές στρατηγικές αρκετών κυβερνήσεων και πολυεθνικών εταιριών. Φυσικά στην Ελλάδα η ευαισθησία αυτή βρίσκεται σε νηπιακό ακόμη στάδιο. Παρ' όλα αυτά οφείλουμε να αντιδράσουμε και να αποτρέψουμε την ιδιωτικοποίηση του νερού, ενός σπουδαίου αγαθού για την ύπαρξη και διατήρηση της ίδιας της ζωής.
Ο νεοφιλελευθερισμός επικράτησε πατώντας πάνω στην άγνοια και στην ανοχή μας και με λάβαρο ένα μαγειρεμένο χρέος, κατάφερε να αγοράσει (με ληστρικό τρόπο) όλους τους φυσικούς μας πόρους, τις δημόσιες υπηρεσίες αλλά και διάφορες υπάρχουσες επενδύσεις (λιμάνια, αεροδρόμια, τραίνα κτλ). Το θράσος του νεοφιλελευθερισμού όμως είναι απεριόριστο, μ' αποτέλεσμα σήμερα να απαιτεί την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Δεν είναι η πρώτη φορά που απαιτείται και ιδιωτικοποιείται το νερό. Όμως σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις απέτυχε παταγωδώς με καταστρεπτικές συνέπειες τόσο στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων όσο και στην οικονομική κατάσταση των χωρών που εφαρμόστηκε. Παρ' όλα αυτά η συνταγή την ιδιωτικοποίησης παραμένει η ίδια. Πρώτα εκδηλώνεται από την μεριά των πολυεθνικών μία ευαισθητοποίηση για την ποιότητα του νερού, διοργανώνοντας διασκέψεις οικολογικού περιεχομένου μέχρι να ακολουθήσει η δημοπρασία, από την οποία επιλέγεται αυτός που θα διαχειριστεί το πολύτιμο αυτό αγαθό.
Η αρχή έγινε με τον Πινοσέτ στην Χιλή για να ακολουθήσει η Μάργκαρετ Θάτσερ με τις ιδιωτικοποιήσεις της ύδρευσης στην Βρετανία το 1989. Φυσικά με τις ευλογίες της Παγκόσμιας Τράπεζας η οποία χρηματοδότησε αρκετές ιδιωτικές εταιρίες σε μακροχρόνιες συμβάσεις. Το παράδειγμα της Βρετανίας πέρασε σε αρκετές χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, όπου η Παγκόσμια Τράπεζα απαιτούσε να μπει υποθήκη το νερό για να χορηγήσει δάνεια στις χώρες. Από το 2000 άρχισαν και οι πρώτες διαμαρτυρίες των χωρών που αναγκάστηκαν να υπογράψουν την παραπάνω βάρβαρη συμφωνία.
Τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη ασκούνται αρκετές πιέσεις σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιταλία για την ιδιωτικοποίηση του νερού τους. Η Ιταλία κατάφερε να απαλλαγεί από τις πιέσεις αυτές με ένα εθνικό δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 2011, όπου το 95% των Ιταλών ψήφισε όχι στην ιδιωτικοποίηση. Τι έχει συμβεί όμως σε άλλες χώρες που είχε εφαρμοστεί η βαρβαρότητα των πολυεθνικών;
Γαλλία: Τον Νοέμβριο του 2008 το δημοτικό συμβούλιο του Παρισιού αποφάσισε να μην ανανεώσει τη σύμβαση με τις ιδιωτικές εταιρείες Veolia και Suez, οι οποίες είναι δυο από τις γαλλικές εταιρείες που κυριαρχούν παγκοσμίως στον τομέα της διαχεί­ρισης των δικτύων ύδρευσης. Οι δύο εταιρείες είχαν τη διαχεί­ριση του συστήματος ύδρευσης του Παρισιού από το 1985, αλλά ο δή­μος αποφάσισε να δημιουργήσει τη δημοτική εταιρεία Eau de Paris και να θέσει υπό την εποπτεία του τη λειτουργία του συστήματος από το 2010.
Η επιλογή του δημάρχου Μπερτράν Ντελανοέ είχε μεγάλη σημει­ολογική σημασία, αφού δεν υπήρχε προηγούμενο τέτοιου είδους κρατι­κοποίησης στη Γαλλία και ο δήμος είχε να αντιμετωπίσει δύο μεγάλες προκλήσεις, την πολιτική τιμολόγη­σης του νερού που θα ακολουθούσε και τη σχέση με τους καταναλωτές - δημότες.
Τα αποτελέσματα δυο χρόνια με­τά είναι άκρως εντυπωσιακά. Ο Δή­μος του Παρισιού, με το να μην ανα­νεώσει τη σύμβαση με τους ιδιώτες κατάφερε μέσω της δημοτικής επι­χείρησης ύδρευσης να εξοικονομεί 35 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Το όφελος είναι μάλιστα πολλαπλό εάν υπολογίσει κανείς ότι ο δήμος προ­χώρησε σε μείωση των τιμολογίων κατά 8% σε σχέση με το 2009. Το στοίχημα για τη δημοτική επι­χείρηση ήταν να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του συστήματος που άφησαν πίσω τους οι ιδιώτες.
Τελι­κά η ενοποίηση των κατακερματισμένων τμημάτων του συστήματος ύδρευσης οδήγησε σε μια πιο αποτελεσματική, συνεκτική και βιώσιμη οργάνωση, με έμφαση σε πολιτικές προστασίας των υδάτινων πόρων, την έρευνα και την καινοτομία, κα­θώς και σε δράσεις ευαισθητοποί­ησης των πολιτών. Όπως επισημαί­νουν οι ερευνητές της CEO και της ΤNI, αν και τα αποτελέσματα θα πρέπει να εκτιμηθούν μακροπρόθε­σμα, το ντεμπούτο είναι πολλά υπο­σχόμενο.
Βρετανία:  Οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν κατά την περίοδο 1989-1993 είχαν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της τι­μής του νερού σε πρώτη φάση κατά 50% και συνολικά κατά 245% μέχρι το 2006. Οι παρεχόμενες υπηρεσί­ες ύδρευσης υποβαθμίστηκαν, κα­θώς οι εταιρείες, προκειμένου να μην χάσουν από την κερδοφορία, περιόρισαν στο ελάχιστο δυνατό τις επενδύσεις σε έργα υποδομής.
Θεσπίστηκε Ρυθμιστική Αρχή Υδά­των, η οποία, όμως, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τις τιμές αλλά ούτε μπό­ρεσε να εξασφαλίσει τις ανα­γκαίες επενδύσεις από τις ιδιωτικές εταιρείες. Το αποτέλεσμα ήταν όταν οι υποδομές άρχισαν να παρουσιά­ζουν σημαντικά λειτουργικά προ­βλήματα απαιτώντας να χορηγηθούν κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Αργεντινή:  Το 1993 ιδιωτικοποιήθηκε το σύστημα ύδρευσης - αποχέτευσης του Μπουένος Άιρες. Ύστερα από 4 χρόνια διαπιστώθηκε ότι πολυ­εθνική εταιρεία τηρούσε μόνο το 45% των υποχρεώσεών της όσον αφορά στις νέες συνδέσεις, ενώ ζητούσε αλλαγές στη σύμβαση προκειμένου να αυξήσει την τιμή του νερού. Δέκα χρόνια μετά την ανάληψη των δικτύων από ιδιωτι­κή εταιρεία, διαπιστώθηκε ότι μό­λις στο 12% των λυμάτων γινόταν επεξεργασία, ενώ η υπόλοιπη πο­σότητα διοχετευόταν χωρίς καμιά επεξεργασία στον ποταμό Ρίο Ντε Λα Πλάτα. Το δίκτυο επέστρεψε στο Δημόσιο το 2006.
Βολιβία: Το 1998 το ΔΝΤ εγκρίνει δάνειο υπό την προϋπόθεση της ιδιωτικο­ποίησης όλων των δημοσίων υπηρε­σιών. Έναν χρόνο μετά, παραχωρή­θηκε το δίκτυο ύδρευσης σε όμιλο εταιρειών με επικεφαλής την αμε­ρικανική Bechtel. Το 2000 η αύξη­ση της τιμής του νερού είχε φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα, με αποτέ­λεσμα να προκληθούν ταραχές και συγκρούσεις των πολιτών με την αστυνομία και τραγικό απολογισμό 7 νεκρούς.
Τα παραπάνω είναι κάποια από τα παραδείγματα του νεοφιλελεύθερου φασισμού. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα των Ιταλών και να πούμε επιτέλους αυτό το πολυπόθητο όχι στα καθάρματα της Φρανκφούρτης και των Βρυξελλών.
Το νερό δε πρέπει να περάσει ποτέ σε χέρια ιδιωτών. 

Η καρδιά του σκύλου

Το κινηματογραφικό γεγονός της τρέχουσας εβδομάδας (πιθανότατα και του φθινοπώρου) είναι το αριστουργηματικό έργο του Χιλιανού σκηνοθέτη Πατρίτσιο Γκούζμαν, "Νοσταλγώντας το φως" (παραγωγής 2010). Έχοντας δει πρόσφατα το συγκεκριμένο κινηματογραφικό διαμάντι (και με μεγάλη μου ευχαρίστηση θα το απολαύσω και σε μία από τις σκοτεινές αίθουσες που το προβάλει αυτές τις μέρες), αποφάσισα να επιλέξω την προβολή μίας άλλης ταινίας που εισχώρησε διακριτικά στις αθηναϊκές βραδιές. Αναφέρομαι στην ταινία "Η καρδιά του σκύλου" της περίεργης περσόνας Λόρι Άντερσον.

Οι λόγοι της συγκεκριμένης επιλογής ήταν ισχυροί για να με οδηγήσουν στον αγαπημένο μου Μικρόκοσμο. Είναι η μεγάλη μου αγάπη για τα σκυλιά αλλά και οι φόβοι μου για τον θάνατο. Η Λόρι Άντερσον, επηρεασμένη από τον θάνατο του αγαπημένου της σκύλου, αναθεωρεί ορισμένες καταστάσεις κι απόψεις στη ζωή της κι αποφάσισε να τις μοιραστεί μαζί μας μέσα από μία πειραματική ταινία στην οποία μπλέκονται εικόνες, σκίτσα, προσωπικά ντοκουμέντα και περίεργες μελωδίες. Δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν απελπιστικό παρ' όλες τις καλές προθέσεις που πιθανότατα μπορούσε να χει η δημιουργός.

Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά. Πρώτα απ' όλα η Λόρι Άντερσον μας περνάει με έναν έξυπνο τρόπο την αλλαγή της καθημερινότητας των Αμερικανών μετά την 11 Σεπτέμβρη του 2001. Ο τρόμος στα βλέμματα των ανθρώπων εξαφανίστηκε μόλις δέχτηκαν να θυσιάσουν την ελευθερία τους για την εθνική ασφάλεια. Έκτοτε χιλιάδες φορτηγά μεταφέρουν μεγάλες ποσότητες δεδομένων σε μία φαραωνική εγκατάσταση στη μέση της ερήμου (N.S.A.). Ορθές οι παρατηρήσεις της αλλά δε ταιριάζουν πουθενά με το δράμα του αγαπημένου της σκύλου.

Στη συνέχεια περνάει σε μορφή κειμένου πάνω στην οθόνη αποφθέγματα του Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν, τα οποία ναι μεν ερέθιζαν το μυαλό γεννώντας νέους προβληματισμούς αλλά δυστυχώς δεν έδεναν πουθενά μέσα στην ταινία. 

Τέλος μεγάλο ενδιαφέρον είχε η ερμηνεία της θιβετιανής φιλοσοφίας σχετικά με τον θάνατο και τους νεκρούς. Αυτό ίσως να ήταν και το μοναδικό κομμάτι του έργου που με άγγιξε και με γέμισε σκέψεις και προβληματισμούς. 

Δυστυχώς μόνο αυτά άξιζαν. Από εκεί και πέρα, η οθόνη γέμισε από τον υπέρτατο ναρκισσισμό της δημιουργού κι από σκέψεις αβάσιμες κι αόριστες. Προσπαθεί να καλύψει τα εσωτερικά της συμπλέγματα με φιλοσοφίες "made in USA", γεμίζοντας τις πειραγμένες λήψεις με πειραματική μουσική. Με λίγα λόγια επικρατεί ένα χάος. 

Το χειρότερο όμως είναι πως από την μεριά μου ως θεατής, αντιλήφθηκα μία εκμετάλλευση της δημιουργού πάνω στο αγαπημένο της τεριέ, με αποκορύφωμα μία φιλανθρωπική συναυλία στην οποία το τυφλό της σκυλί έπαιζε πιάνο, με τα χαχανητά του κοινού να σβήνουν τις ανορθόδοξες μελωδίες του ζωντανού. Οργίστηκα πολύ βλέποντας το θαμπό βλέμμα του σκύλου που προσπαθούσε να καταλάβει το που βρισκόταν και ποιοι γελούσαν με τη παρουσία του. Σ' αυτό το σημείο η ταινία έχασε κάθε ίχνος εκτίμησης. 

Στους τίτλους τέλους διαπίστωσα πως η Λόρι Άντερσον ήταν η σύζυγος ενός σπουδαίου κι αγαπημένου ροκά, του Λου Ριντ. Αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες της Λόρι Άντερσον να κουβεντιάζει με φίλους, και να μοιράζεται μαζί τους σκέψεις και προβληματισμούς καθώς εκείνοι την ενθαρρύνουν λέγοντάς της με ενθουσιασμό, "ωραία αυτά που λες, να τα κάνεις ταινία". 

Κάπως έτσι, από κάποιες περσόνες γεννιούνται κάποιες ταινίες που αμέσως ξεχνιούνται.  

Παρ' όλα αυτά αναγνωρίζω την διακριτικότητά της απέναντι στη μνήμη του συζύγου της Λου Ριντ, τον οποίον και μνημονεύει μέσα από μία φράση του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, στην οποία ο αυτόχειρας συγγραφέας έλεγε ότι «κάθε ερωτική ιστορία είναι μια ιστορία φαντασμάτων»...

Βαθμολογία: 3/10

Δημοψήφισμα ξυπνά μνήμες εμφυλίου στη Βοσνία

Περίπου 1,2 εκατ. Σερβοβόσνιοι προσέρχονται στις κάλπες σε ένα δημοψήφισμα το οποίο έχει απαγορευτεί από το συνταγματικό δικαστήριο της χώρας. Το ερώτημα φαινομενικά είναι «αθώο», καθώς πρόκειται για τη διατήρηση της 9ης Ιανουαρίου ως εθνικής εορτής, ωστόσο η αυτόνομη περιοχή αντιμετωπίζει κυρώσεις από τη Δύση και οι ηγέτες των Σερβοβόσνιων ποινικές διώξεις.
Η 9η Ιανουαρίου 1992 είναι μια ημέρα που οι περισσότεροι στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας θέλουν να ξεχάσουν. Εκείνη την ημερομηνία οι Σέρβοι της Βοσνίας ανακήρυξαν την απόσχισή τους από τη Βοσνία Ερζεγοβίνη και οι αντιδράσεις πυροδότησαν τον καταστροφικό εμφύλιο στη βαλκανική χώρα.
Τώρα το συνταγματικό δικαστήριο απεφάνθη πως η ημερομηνία αυτή δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί γιατί «πέφτε πάνω σε μια Ορθόδοξη Σέρβικη γιορτή και δημιουργεί διακρίσεις έναντι των μουσουλμάνων της Βοσνίας και των καθολικών κροατικής καταγωγής».
Η ένταση έχει ανέβει κατακόρυφα με τους Βόσνιους και τους Κροάτες να θεωρούν το δημοψήφισμα ως μια προσπάθεια να «αναδειχθεί» σερβική πλευρά και η ηγεσία της ως ανώτεροι του συνταγματικού δικαστηρίου της χώρας. Είναι, επίσης, και ένα τεστ για το ακόμη πιο σοβαρό δημοψήφισμα που ετοιμάζουν οι ηγέτες της σερβοβοσνιακής πλευράς, για το 2018, με το ερώτημα της ανεξαρτησίας της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίαςαπό τη Βοσνία.
Η Δύση έχει διαμηνύσει πως το δημοψήφισμα δεν πρέπει να πραγματοποιηθεί, αλλά οι σερβοβόσνοι έχουν την υποστήριξη της Ρωσίας και θεωρούν ότι η απαγόρευση είναι μια επίθεση προς την αυτονομία τους. Οι απειλές φθάνουν έως την ανάσχεση έργων στην περιοχή, απαγόρευση ταξιδίων στους ηγέτες των σερβοβόσνιων, ακόμη και «πάγωμα» των περιουσιακών τους στοιχείων.
Η σερβική κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν υποστηρίζει το σημερινό δημοψήφισμα. Από την αλλη πλευρά όμως, ο υπουργός Εξωτερικών Ίβιτσα Ντάσιτς έχει επίσης προειδοποιήσει ότι η χώρα του «δεν θα επιτρέψει την καταστροφή της Σερβικής Δημοκρατίας». Ήταν ίσως και μία απάντηση σε προηγούμενη απειλή ενός πρώην στρατιωτικού διοικητή στη Βοσνία, ότι «σε περίπτωση πολέμου, η Σερβικής Δημοκρατίας θα διαλυθεί μέσα σε δύο εβδομάδες».

Νέα αναβολή για τις κοινοτικές εκλογές

Η κατάσταση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη φαίνεται έκρυθμη, παρότι η ΕΕ, στην τελευταία έκθεσή της για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, κάνει λόγο για «σημαντικές προόδους» και «ορόσημα» στον δρόμο για μία μελλοντική προσχώρηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η αλήθεια είναι ότι οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε Σέρβους, Κροάτες και μουσουλμάνους της Βοσνίας όχι μόνο παραμένουν, αλλά και οδηγούν σε νέα αναβολή, για τρίτη συνεχή φορά, των δημοτικών εκλογών. Όσο για την ανίσχυρη οικονομία της χώρας, ελέγχεται πλήρως από πολιτικά συμφέροντα και κυκλώματα διαφθοράς.
Θεωρητικά ο ύπατος αρμοστής της ΕΕ για τη Βοσνία, Βαλεντίν Ίτσκο, μπορεί να παρέμβει και μάλιστα να καθαιρέσει ακόμη και έναν κορυφαίο πολιτικό της χώρας από το αξίωμά τους. Αλλά μία τέτοια απόφαση προϋποθέτει ομοφωνία μεταξύ όλων των εθνοτήτων, κάτι μάλλον απίθανο. 
Προβληματισμός επικρατεί και στην Κροατία, το νεότερο μέλος της ΕΕ, που διατηρεί τα δικά της συμφέροντα στη γειτονική Βοσνία-Ερζεγοβίνη.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Υπάρχει, λοιπόν, εναλλακτική λύση

του Γιώργου Σταματόπουλου

Αρχίζουν και τρέμουν τα θεμέλια του σκληρά φιλελεύθερου, άρα απάνθρωπου, δόγματος «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση» (There Is No Alternative - TINA!) έστω και υπό τη μορφή απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
Τι λέει η απόφαση αυτή; Ιδού: Οσοι Ελληνες, Κύπριοι, Πορτογάλοι, Ιρλανδοί είδαν τη ζωή τους να εξαθλιώνεται από τις περικοπές των εισοδημάτων τους που επέβαλαν τα Μνημόνια, τα εκατομμύρια αυτά των πολιτών, τα δικαιώματα των οποίων καταπατήθηκαν παράφορα με την υπογραφή μάλιστα της Αριστεράς, μπορούν να προχωρήσουν σε μαζικές αγωγές κατά της τρόικας και να διεκδικήσουν αποζημιώσεις!
Διαβάζω στο χθεσινό ρεπορτάζ του συναδέλφου Μπάμπη Μιχάλη: «Είκοσι εκατομμύρια αγωγές κατά της τρόικας από Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Κύπρο θα μπορούσαν να τελειώσουν πολύ ταχύτερα τις πολιτικές λιτότητας απ' ό,τι τα γνωστά παζάρια των συνόδων κορυφής. Συνδικάτα και άλλοι μαζικοί φορείς έχουν χρέος να κινητοποιήσουν τον κόσμο».
Ισως να 'ναι ανέφικτο κάτι τέτοιο, πιθανώς να το γνωρίζουν αυτό οι τροϊκανοί και οι δικαστές (τους), δεν παύει όμως η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου να προσφέρει ένα ισχυρό νομικό βήμα για την κατάργηση της πολιτικής λιτότητας.
Σημειώνει επίσης ο συνάδελφος ότι «τα πορίσματα της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος του ελληνικού Κοινοβουλίου αλλά και άλλων διεθνών επιτροπών θα μπορούσαν να αποτελέσουν χρήσιμο οδηγό προς αυτή την κατεύθυνση».
Συμφωνώ. Βεβαίως και θα μπορούσαν, οι συνθηκολογημένοι όμως της ελληνικής κυβέρνησης το πρώτο που φρόντισαν με ζήλο να κάνουν ήταν να καταχωνιάσουν και να απαξιώσουν τα πορίσματα της Επιτροπής που είχε συστήσει η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας τώρα, πρόεδρος της Βουλής τότε, Ζωή Κωνσταντοπούλου, διότι, ακριβώς, δεν ήθελαν να «συγκρουστούν» με τους δανειστές - και για να διατηρήσουν τις θεσούλες τους στον δικό τους πια κρατικό μηχανισμό.
Τι να λέει ο νυν πρόεδρος της Βουλής, ο οποίος έφερε τη Βουλή ως πρόεδρος στην κανονική της μορφή, όπως την ξέρανε (!) σύμφωνα με τον πρώτο πολίτη (για φαντάσου) της χώρας;
Την άποψή του βεβαίως την ξέρουμε, είναι εντούτοις μια ευκαιρία τώρα να αλλάξει μυαλά και συμπεριφορά και να κινητοποιήσει τα πολύτιμα πορίσματα της Επιτροπής Αλήθειας. Δεν είναι κακό η μεταμέλεια, όταν μάλιστα πρόκειται για το εθνικό καλό. Θα είναι και μια ένδειξη σοβαρότητας και πολιτικής ωριμότητας.
Εχουν παραβιαστεί θεμελιώδη δικαιώματα, όπου έχουν εφαρμοστεί τα Μνημόνια, η αξιοπρέπεια έχει καταβαραθρωθεί· τι περιμένουν όλοι; Αφού η αντίσταση δεν έρχεται «από τα κάτω» ας γίνει με βάση τη Δικαιοσύνη και ας φαίνεται τούτο πολυέξοδο και χρονοβόρο· θα σαστίσουν τουλάχιστον οι δανειστές και οι κυβερνήσεις που έχουν υποταχθεί σ' αυτούς.
Τα συνδικάτα κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου αλλά είναι βέβαιο ότι ο Νομικός Φορέας (η ονομασία του θα ανακοινωθεί στις 30 Σεπτεμβρίου) που σύστησε η κ. Κωνσταντοπούλου θα αναλάβει δράση, εάν δεν έχει ήδη κινήσει τις απαραίτητες διαδικασίες.
Ωστε υπάρχει Εναλλακτική Λύση απέναντι στα Μνημόνια -και δεν έχει μόνο νομική βάση και υπόσταση· θάρρος χρειάζεται και αποφασιστικότητα, διότι το δίκιο είναι με εμάς, όχι με αυτούς ούτε με αυτούς που τους υποστηρίζουν.
Αν κάποιος από τους τελευταίους εκνευρίζεται ας βγει στην Αγορά και ας μας πείσει. Δεν είναι όλων τα αυτιά προγραμματισμένα και κουρντισμένα...

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

«Μεγάλα πρότυπα μας κληροδότησαν. Ποιος τους τα ζήτησε;»

Ένας άνθρωπος της γενιάς μας με μεγάλο πάθος για το θέατρο κι οραματιστής για έναν κόσμο χωρίς σύνορα και διαφορές. Ο Ένκε Φεζολλάρι, γεννημένος το 1981 στην Αλβανία, ήρθε στην Ελλάδα το 1993 και το 2005 αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ). Μίλησε στην «Α» για τις δύο πατρίδες του και εκμυστηρεύτηκε την επιθυμία του, τα έργα του να έχουν οικουμενική γλώσσα, με άρωμα από Βαλκάνια και αέρα Αιγαίου Πελάγους.

Συνέντευξη στον Γιώργο Χατζελένη.

1. Προσωπικά σε γνώρισα μέσα από τις εξαιρετικές παραστάσεις «Πλατόνοφ» του Τσέχωφ και «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα. Αυτές τις μέρες πρωταγωνιστείς ο ίδιος στον «Φιλοκτήτη» του Ρίτσου. Ως καλλιτέχνης προτιμάς να βρίσκεσαι πίσω ή πάνω στη σκηνή;

Η μαγεία του θεάτρου δεν περιορίζεται μόνο επάνω στο σανίδι η στη καρέκλα του σκηνοθέτη, προσωπικά ξεκίνησα ως ηθοποιός ,αλλά στη πορεία αφιερώθηκα περισσότερο στη σκηνοθεσία που ανέκαθεν ήταν κάτι που το επιδίωκα αλλά στη πορεία και φυσικά με την πρώτη μου σκηνοθεσία της Παρέλασης της Αναγνωστάκη αποφάσισα να δοθώ ψυχή και σώματι. Φλερτάρω και μ αρέσει να παίζω αλλά όσο μεγαλώνω θέλω όμορφες συναντήσεις και φυσικά έχω επιθυμίες ρόλων, προς το παρόν ξανασυναντιέμαι με το λόγο του Ρίτσου και αυτό από τη μια μου δίνει μεγάλη χαρά από την άλλη με τον μονόλογο νιώθω μια τεράστια μοναξιά στη σκηνή. Είναι δυο αντίθετες δυνάμεις που με έλκουν και ταυτόχρονα με ιντριγκάρει όλο αυτό το παιχνίδι. Πρέπει να σας πω ότι φέτος στο Τελευταίο ψέμα του Κακογιάννη που θα ανέβει τον Φλεβάρη κρατώ ρόλο έκπληξη, θα είναι η πρώτη φορά που θα συμμετέχω και με τις δύο ιδιότητες. 

2. Μέσα από το αντιπολεμικό έργο «Φιλοκτήτης» του Γιάννη Ρίτσου βιώνουμε το βάρος που φέρουν οι νεώτερες γενιές για το «ένδοξο» παρελθόν. Ποια πιστεύεις πως είναι σήμερα η σχέση της γενιάς μας με την Ιστορία; Ποια είναι η ευθύνη και ποιος ο ρόλος μας στην σήμερον εποχή;

Έχουμε κατ αρχήν μεγάλα κενά, ιστορικές ανακρίβειες, υπάρχει μια γενιά παιδιών που δεν ξέρουν τον Εμφύλιο, και αυτό το αντιμετώπισα φέτος με τη Βέρα Κρουσκα όταν κάναμε το «Που είναι η μάνα σου μωρή» της Δήμητρας Πετρουλα και που φυσικά θα επαναλάβουμε... Αλλά από την άλλη με όλη αυτή τη πληροφορία και τον οργασμό των ειδήσεων και της πληροφορίας, πολύς κόσμος ερευνά και ψάχνει. Μη ξεχνάμε ότι η γενιά μου είναι μια σακατεμένη γενιά, ένα πέρασμα από την ευμάρεια στα μνημόνια και στη κρίση κάθε είδους. Αγγίξαμε τον πάτο και από τι φαίνεται έχει και άλλο ακόμα... Μια εγκλωβισμένη, απελπισμένη και συνάμα κατσαρίδες… αλλά σίγουρα με βεβαιότητα θεωρώ ότι είμαστε σε ένα no man’s land να το πω πιο ποιητικά. Θα απαντήσω με το στίχο του Ποιητή και το ίδιο το κείμενο: Μεγάλα πρότυπα μας κληροδότησαν. Ποιος του τα ζήτησε; ας μας άφηναν στο ελάχιστο στο δικό μας ελάχιστο, και φυσικά έναν άλλον στίχο που λέει: Μήτε μια ώρα δεν είχαμε δική μας πληρώνοντας τα χρέη και τις υποθήκες άλλων... Η ευθύνη είναι μια βαριά λέξη και αισθάνομαι ότι σε μια εποχή που βουλιάζουμε σε έναν βούρκο λέξεων και φτώχειας νομίζω ότι εκείνη πάει περίπατο, κανείς δεν προτίθεται να την αναλάβει... εδώ πόσοι όπλισαν με τη ψήφο τους ναζιστικά μορφώματα.. 

3. Νιώθεις πως έχεις δύο πατρίδες ή αισθάνεσαι πολίτης των Βαλκανίων; Η ιδιαιτερότητά σου αυτή πως έχει επιδράσει πάνω στη δημιουργικότητά σου αλλά και στον τρόπο σκέψης σου;

Αλβανική τρέλα ,βαλκάνιο αίμα, αλβανικό μητρικό γάλα και ελληνική ψυχή. Γιατί το Ελληνικό είναι στάση ζωής, πνεύμα και ιντελλιγκέντσια, έχει ποίηση και ντουεντε (duende: πάθος στα ισπανικά) αλλά και σεβντά και ρεμπέτικο... προσφυγιά και άθλοι. Πάντα στα έργα θέλω να εμπεριέχουν και τις δυο πατρίδες μου τη χώρα που γεννήθηκα και τη χώρα που δημιουργώ και μαθήτευσα... Θέλω να έχουν μια οικουμενική γλώσσα παγκόσμια εμποτισμένη με Βαλκάνια... και Αιγαίο Πέλαγος Η Ταυτότητα μου είναι το θέατρο αλλά τα εργαλεία λοιπόν είναι και οι δύο χώρες που άλλοτε σφάζονται και άλλοτε ερωτοτροπούν, αγκαλιάζονται και γίνονται ένα.. 

4. Ο διακεκριμένος συγγραφέας-φιλόσοφος Ισμαήλ Κανταρέ, ανέλυσε μέσα από το βιβλίο του «Αισχύλος, ο μεγάλος αδικημένος» τα κοινά γνωρίσματα της Ελλάδος με την Αλβανία. Τελικά είναι περισσότερα αυτά που ενώνουν απέναντι σ’ αυτά που χωρίζουν τους δυο γειτονικούς λαούς; Τι πιστεύεις;

Είμαστε πολίτες του κόσμου αυτό πιστεύω... αν και σου απάντησα πιο πάνω...

5. Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Τελευταίο ψέμα του Μιχάλη Κακογιάννη στο Ίδρυμα Κακογιάννη. Για πρώτη φορά ταινία του σε θεατρική βερσιόν .

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Το πνεύμα της Ευρώπης μετατρέπεται σε φάντασμα

Την περασμένη Παρασκευή όλοι οι ηγέτες των 27 χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαπίστωσαν πως οι τελευταίες δηλώσεις του Ζαν-Γκλοντ Γιούνκερ, ότι η Ευρώπη διέρχεται σε υπαρξιακή κρίση, είναι απολύτως αληθείς. Οι εναπομείνασες ελπίδες πλέον μεταφέρονται στην επόμενη σύνοδο που θα πραγματοποιηθεί στην Ρώμη τον ερχόμενο Φλεβάρη. Αυτό που μας έμεινε από την Μπρατισλάβα είναι ότι όλο και πιο πολύ λιγοστεύουν όλα αυτά που κρατούν ακόμα την Ένωση των Ευρωπαϊκών Κρατών.
Για πρώτη φορά δηλώθηκε ευθέως η ενοχλητική παρέμβαση των ευρωπαϊκών οργάνων στις εθνικές υποθέσεις των κρατών, ειδικά σε ζητήματα απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας. Εδώ είναι λοιπόν που πρέπει να τεθεί στο τραπέζι ένα καίριο ερώτημα, να προχωρήσουμε προς μια σοσιαλιστική ευρωπαϊκή συνομοσπονδία ή να επιλέξει ο καθένας την ίδια ακροδεξιά έξοδο της Βρετανίας;
Η ουσιαστική ενοποίηση της Ευρώπης σκοντάφτει στα διαφορετικά συμφέροντα των μικρών ομάδων που έχουν σχηματιστεί εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι χώρες του Νότου κατέβηκαν με την κοινή ατζέντα της Διακήρυξης των Αθηνών (να που τελικά η δέσμευση εφαρμόστηκε αλλά για πόσο καιρό;) ενώ οι τέσσερις χώρες του Βίζεγκραντ (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία) επιμένουν στις ακροδεξιές τους τάσεις. Μπορεί ο καθένας να έχει τις δικές του γραμμές, αλλά όλοι μαζί άφησαν τις αιχμές τους ενάντια στην πολιτική λιτότητας του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και της Άνγκελα Μέρκελ.
Η Άνγκελα Μέρκελ θορυβημένη από τα απανωτά ακροδεξιά χαστούκια που δέχτηκε στη χώρα της (τα δυο πρόσφατα σε Μεκλεμβούργο-Δυτική Πομερανία και Βερολίνο (είναι αξιοσημείωτο ότι οι αναρχικοί στο Βερολίνο καλούσαν τον κόσμο να πάει να ψηφίσει για να μην πάρουν οι ακροδεξιοί υψηλά ποσοστά)), προσπάθησε να εμφανιστεί ενωτική. Ο Φρανσουά Ολάντ αναφέρθηκε στο θέμα της τρομοκρατίας την ώρα που η χώρα του φλέγεται για μία ακόμη φορά από τον εργασιακό νόμο-τέρας που ψηφίστηκε με αντιδημοκρατικό τρόπο μες στο καλοκαίρι. Ο Πορτογάλος πρωθυπουργός Αντόνιο Κόστα ήταν ο μόνος που κατακεραύνωσε τον γερμανό υπουργό οικονομικών για τις αποδοκιμαστικές του δηλώσεις σχετικά με την Ευρωμεσογιακή Διάσκεψη της Αθήνας. Ο Μάριο Ραχόι κι ο Τζόζεφ Μούσκατ (πρωθυπουργός της Μάλτας) απαίτησαν μία κοινή μεταναστευτική πολιτική ενώ ο Ματέο Ρέντσι χαρακτήρισε την άτυπη σύνοδο της Μπρατισλάβας ως μία χαμένη ευκαιρία, έχοντας παράλληλα στο μυαλό του το δημοψήφισμα του Οκτώβρη.
Κι ενώ ο Ευρωπαϊκός Νότος έδειξε κάπως πιο ενωτικός, οι χώρες του Βίζεγκραντ απαίτησαν ενίσχυση του ρόλου των εθνικών κοινοβουλίων, ενώ απέδειξαν για μία ακόμη φορά πως είναι σκληροί υπερασπιστές της λιτότητας.
Ως τελικό συμπέρασμα, το μόνο που κατάφεραν οι ηγέτες των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν μία όμορφη κρουαζιέρα στα νερά του Δούναβη. Μ’ αυτόν τον τρόπο προσπάθησαν να καλύψουν το ναυάγιο κι αυτής της συνόδου.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Λεγόταν Μιλόσεβιτς, τον θυμάστε;

του Νίκου Μπογιόπουλου

Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Προηγουμένως είχε καταγγείλει τους δεσμοφύλακές του ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Δέκα χρόνια αργότερα, πριν από ένα περίπου μήνα, ο Μιλόσεβιτς… αθωώθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τον απάλλαξε – μετά θάνατο – από την κατηγορία για την υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.
Φυσικά η είδηση της αθώωσης του Μιλόσεβιτς πέρασε στα «ψιλά». Τα βαποράκια του ΝΑΤΟ, που μετά έγιναν βαποράκια του ΔΝΤ, όσοι τότε έγραφαν λιβέλους διεκδικώντας ρόλο νεκροθάφτη στο γουέστερν της Νέας Τάξης, όσοι ελεεινολογούσαν πάνω στο φέρετρο του Μιλόσεβιτς, τα «κοράκια» και οι «αντικειμενικοί» αναλυτές, τα αθύρματα που εκτόξευαν μύδρους κατά του «χασάπη» με ταυτόχρονους επαίνους για την... κακομοίρα τη Δύση που ήθελε (!) αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» (!), δεν ψέλλισαν λέξη.
«Και συ πρόστυχη πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα», που έλεγε ο Βάρναλης.
Δεν θα ασχοληθούμε άλλο μαζί τους. Αρκετά με το φύραμά τους. Οι ίδιοι «αμερικανόδουλοι» με τον Οτσαλάν, οι ίδιοι ΝΑΤΟφρονες στο Γιουγκοσλαβικό, οι ίδιοι «ενσωματωμένοι» στο Ιράκ, οι ίδιοι «πρόθυμοι» του ΔΝΤ και πάντα δραγουμάνοι της πλουτοκρατίας.
Θα σταθούμε στην Ιστορία. Και η ιστορία λέει ότι ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την κατοχή της χώρας του από το ΝΑΤΟ. Αυτό έγινε το 1999 στο Ραμπουγέ, δυο μήνες πριν τους βομβαρδισμούς. Η κατάπτυστη συμφωνία (άρθρο 8), που ζητούσε η Ολμπράιτ, προέβλεπε ότι:
«Το προσωπικό του ΝΑΤΟ θα απολαμβάνει, μαζί με τα οχήματα, σκάφη, αεροσκάφη και υλικά του, ελεύθερη και απεριόριστη διάβαση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλη την ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, περιλαμβανομένου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων. Αυτό θα περιλαμβάνει (αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά) τα δικαιώματα σε στρατοπέδευση, γυμνάσια, καταυλισμούς και χρήση οποιασδήποτε περιοχής ή διευκολύνσεων, όπως απαιτείται, για υποστήριξη, εκπαίδευση και επιχειρήσεις».
Γι' αυτό έγινε η εισβολή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Όχι γιατί ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης» ή «Χίτλερ» κατά τους διώκτες του, αλλά επειδή αρνήθηκε να υπογράψει κάτι αντίστοιχο με αυτό που ζητούσε ο Μουσολίνι από τον ελληνικό λαό το 1940.
Αν την ιστορία την έγραφαν τα «κοράκια» και οι «νεκροθάφτες», η ανθρωπότητα δε θα γνώριζε τι σημαίνει το «Όχι». Ευτυχώς, ακόμα κι αν το τίμημα είναι βαρύ, η Ιστορία των λαών δεν γράφεται έτσι. Παρά μόνο των «ραγιάδων».
Ο Μιλόσεβιτς δολοφονήθηκε. Οι εκτελεστές του Μιλόσεβιτς, πριν τον βγάλουν από τη μέση, είχαν εκτελέσει τη χώρα του, βομβαρδίζοντάς την ανελέητα για 78 μέρες και νύχτες. Οι δολοφόνοι του Μιλόσεβιτς, πριν εφαρμόσουν το «δίκαιο» της Χάγης, είχαν εφαρμόσει το «δίκαιο» των «έξυπνων όπλων»:

• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ, επιστρατεύοντας 1.000 και πλέον βομβαρδιστικά, πραγματοποίησε 35.788 (!) αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος της Γιουγκοσλαβίας και επιτέθηκε εναντίον 200 (!) γιουγκοσλαβικών πόλεων. Από αυτές, η πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου, η Πρίστινα - την οποία υποτίθεται ότι οι ΝΑΤΟικοί ήθελαν να σώσουν από την «εθνοκάθαρση» - βομβαρδίστηκε 374 φορές, το Πρίζρεν 232, το Ουρόσεβατς 205, το ίδιο το Βελιγράδι βομβαρδίστηκε 212 φορές... 
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας δέχτηκε 35.450 «δέσμες» από το είδος των απαγορευμένων (μέσα από διεθνείς συμβάσεις) βομβών. Από τις 2.500.000 βόμβες που έπεσαν στη Γιουγκοσλαβία, οι 500.000 περιείχαν εξασθενημένο ουράνιο. Το ουράνιο προκαλεί καρκίνο... Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τουλάχιστον 10.000 θάνατοι από καρκίνο στην πρώην Γιουγκοσλαβία σχετίζονται με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ... 
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, οι «έξυπνες» βόμβες κατέστρεψαν 480 εκπαιδευτικά ιδρύματα της Γιουγκοσλαβίας (μεταξύ αυτών το 50% των σχολείων του Κοσσυφοπεδίου), 350 μοναστήρια, πολιτιστικά κέντρα και ιστορικά μνημεία, 33 νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα, 14 αεροδρόμια, 61 γέφυρες, 5 εθνικούς και 23 επαρχιακούς δρόμους, 121 εργοστάσια και βιομηχανικές εγκαταστάσεις, 29 εγκαταστάσεις παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και ύδρευσης... 
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ προκάλεσε τόσες υλικές ζημιές στη Γιουγκοσλαβία που θα χρειαστούν 40 χρόνια για την αποκατάστασή τους, ανάγκασε 600.000 εργάτες να ζουν άνεργοι και 2.500.000 ανθρώπους να μη διαθέτουν το ελάχιστο προς το ζην... 
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ δολοφόνησε, σύμφωνα με τη Γιουγκοσλαβία, πάνω από 2.000 ανθρώπους. Οι τραυματίες ανήλθαν σε περισσότερους από 6.000. Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, οι ίδιοι οι Αμερικανοί υπολόγιζαν ότι ο αριθμός των νεκρών ξεπέρασε τους 5.000... Από τις ανθρώπινες απώλειες, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιουγκοσλαβίας, το 30% των νεκρών ήταν παιδιά... Παιδιά ήταν και το 40% των τραυματισμένων... Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, η γιουγκοσλαβική επιτροπή συνεργασίας με τη UNISEF ανακοίνωσε ότι τουλάχιστον «ένα παιδί τη μέρα έχανε τη ζωή του στο διάστημα των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας»... 

Αυτός ήταν ο «ανθρωπισμός» που επέδειξαν στη Γιουγκοσλαβία οι «δίκαιοι δικαστές» του Μιλόσεβιτς.
Ήταν οι ίδιοι που εκτός από τον «γενοκτόνο» ρόλο του Μιλόσεβιτς στη Σρεμπρένιτσα είχαν ανακαλύψει και τον εξίσου «γενοκτόνο» ρόλο του στο Κοσσυφοπέδιο, το οποίο έσπευσαν να… σώσουν.
Αλλά, ας θυμηθούμε:
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, από την 1/3/1998 έως τις 24/3/1999 (μέρα έναρξης των βομβαρδισμών), οι πρόσφυγες του Κοσσυφοπεδίου δεν ξεπερνούσαν τους 197.330. Από αυτούς οι 55.000 είχαν μεταναστεύσει στη Σερβία (επομένως, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν «κυνηγημένοι Αλβανοί»), ενώ οι 100.000 είχαν μεταναστεύσει στην Ευρώπη.
Ακόμα κι αν αποδεχτούμε ότι οι τελευταίοι έφυγαν από τις εστίες τους γιατί εκδιώχτηκαν από τους Σέρβους (και όχι για να βρουν, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, καλύτερη τύχη στις χώρες της Δύσης, όπου, άλλωστε, ζουσαν από χρόνια χιλιάδες Αλβανοί Κοσσοβάροι), τότε πως εξηγείται:

• α)Στον ένα χρόνο που πέρασε πριν το NATO επιτεθεί στο Κοσσυφοπέδιο (και όπου υποτίθεται συντελείτο «γενοκτονία») είχαν μεταναστεύσει εκτός Κοσσυφοπεδίου 100.000 άνθρωποι. Όσο διάστημα διήρκεσαν οι βομβαρδισμοί μετανάστευσαν περίπου 1.000.000! 
• β)Σύμφωνα με την Υπατη Αρμοστεία, στις 78 μέρες των βομβαρδισμών, οι πρόσφυγες Κοσσοβάροι που είχαν καταφύγει ειδικά στην Αλβανία ανέρχονταν στις 778.500. Αντίθετα, ο αριθμός των προσφύγων προς την Αλβανία, μέχρι τις 24 Μάρτη, την ημέρα που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί, ήταν 18.500... 

Αν υπήρξε, λοιπόν, «γενοκτονία», είναι προφανές ποιος την διέπραξε.
Μήπως, όμως, τους ήταν άγνωστα τα πραγματικά στοιχεία, όταν ένα από τα προσχήματα του ΝΑΤΟ για να εξαπολύσουν το βομβαρδισμό εναντίον της Γιουγκοσλαβίας ήταν ότι ήθελαν να σταματήσουν την «εθνοκάθαρση» που συντελούνταν, τάχα, στο Κοσσυφοπέδιο;
Ας δούμε:

• Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μέχρι και της CIA που «έσκαψε» όλο το Κοσσυφοπέδιο ούτε «ομαδικοί τάφοι» ανακαλύφθηκαν ούτε «γενοκτονία» προέκυψε («Βήμα», 22/10/99). 
• Από τους 100.000 «εκτελεσμένους» Αλβανούς που «είδε» ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ το Μάη του 1999, για να δικαιολογήσει τους βομβαρδισμούς, ακόμα και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, τέσσερις μήνες αργότερα, δεν μπόρεσε να μιλήσει για πάνω από 2.108 νεκρούς, αφού τόσους είχε «ανακαλύψει», θύματα του πολέμου, που ούτε καν η Κάρλα ντελ Πόντε μπορούσε να εμφανίσει σαν «θύματα γενοκτονίας». 
• Ο Ισπανός ιατροδικαστής ΕμίλιοΠερέθΠουγιόλ, που οι Δυτικοί τον έστειλαν να «ανακαλύψει» τους περίφημους «90 ομαδικούς τάφους», μετά από τρεις μήνες σκάψιμο, αναγκάστηκε στις 12 Σεπτέμβρη 1999 να ανακοινώσει ότι στην περιοχή δε βρέθηκαν πάνω από 187 θύματα, ως αποτέλεσμα των εχθροπραξιών και όχι κάποιας «εκκαθάρισης». 
• Σε διακοίνωσή του στις 28 Δεκέμβρη 1998 προς το Διοικητικό Δικαστήριο της Κάτω Σαξονίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, ανέφερε: «Κατά την κρίση και γνώση του υπουργείου Εξωτερικών, τα μέτρα των δυνάμεων ασφαλείας της Γιουγκοσλαβίας έχουν ως στόχο, κυρίως, την καταπολέμηση του UCK, που, χρησιμοποιώντας τρομοκρατικά μέσα, παλεύει για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, σύμφωνα δε, με μερικούς εκπροσώπους τους και για τη δημιουργία της "Μεγάλης Αλβανίας"». 
• Με διακοίνωσή του στις 15 Μάρτη 1999, εννέα μόλις μέρες πριν από την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας τόνιζε προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Μάιντς:«Όπως αναφέρεται στην έκθεση, στις 18 Νοέμβρη 1998, ο UCK, μετά την εν μέρει αποχώρηση των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας, επανακατέλαβε τις θέσεις του, έτσι ώστε τώρα να ελέγχει και πάλι εκτεταμένες εκτάσεις στην περιοχή των συγκρούσεων. Και πριν από την έναρξη της άνοιξης του 1999 υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ του UCK και των δυνάμεων ασφαλείας, αν και δεν είχαν φτάσει να έχουν την ένταση των μαχών του καλοκαιριού/ άνοιξης του 1998»(Δηλαδή, όπως ομολογούσε ένας εκ των επιτιθέμενων, η Γερμανία, η κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο, λίγο πριν από την εισβολή του NATO, ήταν υποτονική, συγκρινόμενη με τα προ έτους γεγονότα και σε κάθε περίπτωση δε συνιστούσε «εθνοκάθαρση », αλλά πολεμική σύγκρουση μεταξύ αντιμαχομένων). 
• Από το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Τριρ, σε αναφορά της 12/1/1999, με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 514 - 516 80/32 426), σημειωνόταν: «Ακόμα και στο Κόσσοβο ένας ανοιχτός διωγμός που να έχει σχέση με την αλβανική εθνότητα δεν είναι επαληθεύσιμος. Οι ενέργειες των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας δεν κατευθύνονται κατά των Κοσσοβο-Αλβανών, ως εθνοτικά προσδιορισμένη ομάδα, αλλά εναντίον του στρατιωτικού αντιπάλου...». 
• Στην απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου της Βαυαρίας, της 29/10/1999 με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 22 ΒΑ 94,34252), τονιζόταν: «Οι αποφάσεις του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας της 6/5, 8/6 και 13/7 του 1998, δεν επιτρέπουν την εξαγωγή του συμπεράσματος ότι υπάρχει ομαδικός διωγμός εθνοτικών Αλβανών από το Κόσσοβο... Ένα (γιουγκοσλαβικό) κρατικό πρόγραμμα διωγμών που έχουν ως στόχο ολόκληρη την εθνοτική ομάδα των Αλβανών ούτε υπάρχει τώρα ούτε υπήρξε νωρίτερα...». 
• Στις 11 Μαρτίου 1999, δυο βδομάδες μόλις πριν την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών, στην απόφαση του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου του Μίνοτερ (ΑΖ: 13Α 3894/94 Α), τονιζόταν: «Οι εθνοτικοί Αλβανοί στο Κόσσοβο ούτε εξετέθησαν ούτε εκτίθενται τώρα σε τοπικούς ή καθ' άπασαν τη χώρα διωγμούς στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας»! 

Πότε, λοιπόν, έλεγαν αλήθεια το NATO, η ΕΕ και τα στελέχη τους, όπως ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας ή ο τότε «κεντροαριστερός» Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γ. Φίσερ;
Όταν διά επίσημων εγγράφων ομολογούσαν ότι στο Κοσσυφοπέδιο δεν συντελούνταν «εθνοκάθαρση » ή όταν λίγες μέρες αργότερα δολοφονούσαν αμάχους για να τους «σώσουν» από την ...«εθνοκάθαρση »;
Όσο για τα εγχώρια ΝΑΤΟ - «παπαγαλάκια» τέτοιες απορίες δεν είχαν και δεν έχουν.
Όσοι είχαν μάτια έβλεπαν τι πραγματικά συνέβαινε στα Βαλκάνια και τι πραγματικά ξεκινούσε για τον κόσμο πριν από δυο δεκαετίες.
Το προφανές μόνο οι απροκάλυπτα ΝΑΤΟφρονες δεν αποδέχονταν, τότε (και σήμερα), και παρέμεναν «ενσωματωμένοι» στα ρεπορτάζ του CNN που ξεχείλιζαν από ιστορίες εκδιωγμένων Αλβανόφωνων από Σέρβους.
Μόνο οι ψυχή τε και σώματι «ανήκοντες εις την Δύσιν» δεν έβλεπαν τότε (και σήμερα) πίσω από τις ΝΑΤΟικές βόμβες την πραγματική γενοκτονία και την πραγματική εθνοκάθαρση.
Μόνο οι υπέρμαχοι του ευρωατλαντισμούσυνέχιζαν τότε (και σήμερα) να ισχυρίζονται ότι το έγκλημα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έγινε για «ανθρωπιστικούς» λόγους.
Μόνο οι «αμερικανοτσολιάδες» και οι «ευρωτσολιάδες» έβλεπαν παντού τον – αθωωμένο - Μιλόσεβιτς, αλλά πουθενά τα «έξυπνα» όπλα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Πηγή: thepressproject

Καλώς ήρθατε στο 1914

του Γιώργου Τσιάρα

Πριν από μερικές εβδομάδες έγραψα εδώ για τα βάσανα που περνάμε ειδικά τους τελευταίους μήνες εμείς οι συντάκτες του εξωτερικού δελτίου, στην προσπάθειά μας να παρακολουθήσουμε έστω –πόσο μάλλον να κατανοήσουμε– το απίστευτο, παγκόσμιο γεωπολιτικό μπάχαλο που εξελίσσεται με κινηματογραφική ταχύτητα μπροστά στα παραζαλισμένα μάτια μας.
Και δεν είναι διόλου υπερβολικό να υποστηρίξει κανείς ότι το 2016 θυμίζει έντονα το...1914 και τις παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου - έτσι όπως βλέπουμε όχι μόνον τις Μεγάλες, αλλά και πολλές μικρότερες Δυνάμεις του πλανήτη να παλεύουν λυσσαλέα για σφαίρες επιρροής, φυσικούς πόρους και εξουσία.
Σε αυτό το «Καλοκαίρι της Προβοκάτσιας», όπως εύστοχα το αποκάλεσε ένας αναλυτής του ρωσικού Sputnik News, η συνεχιζόμενη –παρά την εύθραυστη ρωσοαμερικανική εκεχειρία– «εμφύλια» σύρραξη στη Συρία είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου.
Σε λίγες εβδομάδες ο «καλός» Ομπάμα αποχωρεί από το τιμόνι των ΗΠΑ και αφήνει πίσω του έναν κόσμο-πυριτιδαποθήκη, ακόμη πιο εκρηκτικό και χαοτικό από αυτόν που του κληροδότησε ο «κακός» προκάτοχός του, Μπους.
Βασικό χαρακτηριστικό σε αυτό το ακραία κατακερματισμένο, γνήσια σουρεαλιστικό σκηνικό της συνεχώς αυξανόμενης γεωπολιτικής εντροπίας είναι η κλιμακούμενη δυσπιστία και οι φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται μεταξύ υποτιθέμενων εταίρων και «συμμάχων» (κάτι που βλέπουμε έντονα και εντός της Ευρωπαϊκής κατ’ όνομα Ενωσης), αλλά και η ευκολία με την οποία θυσιάζονται πλέον τα μέχρι πρότινος αγαπημένα «πιόνια» -όπως ας πούμε οι Κούρδοι της βόρειας Συρίας ή το τζιχαντιστικό Μέτωπο Αλ-Νούσρα, για να αναφέρουμε μόνο δύο πολύ πρόσφατα παραδείγματα- στις επιμέρους αιματοβαμμένες σκακιστικές παρτίδες των Δυνατών.
Γιατί όμως «Καλοκαίρι της Προβοκάτσιας»; Ολα άρχισαν ουσιαστικά τον περασμένο Ιούνιο, όταν το ΝΑΤΟ αποφάσισε να εγκαινιάσει εμπράκτως τον Β' Ψυχρό Πόλεμο διεξάγοντας τα μεγάλα πολεμικά γυμνάσια με τον κωδικό «Ανακόντα» στην ανατολική Ευρώπη, κυριολεκτικά στην... πόρτα της Ρωσίας.
Μιλάμε για υπερπαραγωγή –συμμετείχαν πάνω από 30.000 επίλεκτοι στρατιώτες, με επιθετικά αεροσκάφη, ελικόπτερα, τανκς και με ασκήσεις βασισμένες σε «σενάρια» βγαλμένα κατευθείαν από τους χειρότερους εφιάλτες, όπως η «αντεπίθεση» δυνάμεων ταχείας επέμβασης του ΝΑΤΟ για την ανακατάληψη των Βαλτικών (λέμε τώρα) Δημοκρατιών σε περίπτωση ρωσικής εισβολής!
Και μόνο το ότι γερμανικές τεθωρακισμένες δυνάμεις «εξασκήθηκαν» παρέα με Αμερικανούς, Βρετανούς και Πολωνούς κομάντος δίπλα στα ρωσικά σύνορα, 75 ακριβώς χρόνια μετά την έναρξη της «επιχείρησης Μπαρμπαρόσα», αποτέλεσε πρόκληση πρώτου μεγέθους για τον ρωσικό λαό, που για όσους θέλουν να το ξεχνούν έχασε (μαζί με τους άλλους λαούς τής τότε ΕΣΣΔ) πάνω από 20 εκατομμύρια ανθρώπους πολεμώντας τον φασισμό.
Εννοείται πως και ο Πούτιν δεν είναι καμιά... Παναγία. Εχει κι αυτός τη δική του επεκτατική γεωπολιτική ατζέντα, βασικός στόχος της οποίας είναι ασφαλώς η ανάκτηση –πρωτίστως με οικονομικά, αλλά και με στρατιωτικά όπου χρειάζεται μέσα- της διεθνούς ισχύος της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ και η διατήρηση και επέκταση των παραδοσιακών ρωσικών σφαιρών επιρροής στην ανατολική Ευρώπη, τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία.
Η Ρωσία άλλωστε υπήρξε Μεγάλη Δύναμη και ενεργός παίκτης στο «Μεγάλο Παιχνίδι» αιώνες πριν φτιαχτεί η ΕΣΣΔ και παραμένει τέτοια και μετά το τέλος του σοβιετικού πειράματος, ανεξάρτητα από τους σχεδιασμούς των δυτικών «γερακιών».
Ομως ο Πούτιν έχει δίκιο να «αφρίζει» με τη δυτική υποκρισία, αφού είναι πλέον παγκοίνως γνωστό πως η Ρωσία συμφώνησε μετά την πτώση του Τείχους να αποχωρήσει αμαχητί από τις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας (και να επιτρέψει την επανένωση των δύο Γερμανιών, για την οποία πολλοί τώρα καθυστερημένα μετανιώνουν...) μετά τη ρητή δέσμευση ΗΠΑ και Αγγλογάλλων για διατήρηση αυστηρής ουδετερότητας σε ολόκληρη την ανατολική Ευρώπη...
Το πιο σουρεαλιστικό στην όλη υπόθεση είναι πως η Αμερική δεν ενδιαφέρεται πια και τόσο για την Ευρώπη: για την ακρίβεια δείχνει να νοιάζεται περισσότερο για το πώς θα υπονομεύσει τις εκκολαπτόμενες στρατηγικές, ενεργειακές και εμπορικές συμμαχίες της Ρωσίας με την Ευρώπη και τον ισλαμικό κόσμο (και ιδίως την Τουρκία και το Ιράν), παρά για το πώς θα προστατεύσει πραγματικά τα κράτη-πελάτες της στη ρωσική «περιφέρεια» -κι αυτό προκύπτει ξεκάθαρα από τη συνεχή μείωση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στο ευρωπαϊκό «θέατρο», μετά από 70 χρόνια αδιάλειπτης στρατιωτικής παρουσίας.
Ειδικά ο Ομπάμα έθεσε σαφέστατα ως προτεραιότητα της εξωτερικής πολιτικής στη διάρκεια της οκταετίας του την περίφημη «στροφή προς την Ασία» (Pivot to Asia), αναγνωρίζοντας την ταχύτατα αναπτυσσόμενη Κίνα σαν τον σημαντικότερο οικονομικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ.
Σύμφωνα με το επίσημο αυτό νέο αμερικανικό «στρατηγικό δόγμα», η «στροφή» αυτή θα εκφραστεί με τη σταδιακή μετακίνηση του 60% των αμερικανικών ναυτικών δυνάμεων στον Ειρηνικό μέσα στην ερχόμενη πενταετία και με τη ραγδαία «αναβάθμιση» των βάσεων των ΗΠΑ στη Νότια Κορέα, την Ιαπωνία, τις Φιλιππίνες και τη Σιγκαπούρη, σε μια σταδιακή «περικύκλωση» της Κίνας από τρεις μεριές.
Το Πεκίνο, βέβαια, όπως και το... Κρεμλίνο δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια: την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ολοκληρώνεται στη Μαύρη Θάλασσα η μεγάλη ρωσική αεροναυτική άσκηση «Καύκασος», στα ανοιχτά της Κριμαίας, με τη συμμετοχή των πιο σύγχρονων πλοίων επιφανείας, ενεργή αντιαεροπορική και αντιπυραυλική «ομπρέλα» διαμέτρου ώς και 300 χιλιομέτρων (!), βασισμένη σε συστήματα S-400 και εμπλοκή 12.000 επίλεκτων ανδρών.
Σε συνδυασμό με την ταχύτατη «συμφιλίωση» του Πούτιν με τον Ερντογάν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, η εντυπωσιακή αυτή επίδειξη δύναμης είναι προφανώς ο τρόπος που επέλεξε ο «τσάρος» για να δείξει στο Κίεβο, τη Βαρσοβία και τους Αμερικανούς προστάτες τους πως ο Εύξεινος Πόντος παραμένει ρωσικός.
Ταυτόχρονα, στη διαφιλονικούμενη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, κινεζικά και ρωσικά πολεμικά σκάφη και αεροπλάνα συνεχίζουν τα οκταήμερα κοινά τους πολεμικά γυμνάσια, «απαντώντας» στις συνεχείς ασκήσεις αμερικανικών αεροπλανοφόρων στα ανοιχτά της Κορέας.
Και το ερώτημα είναι το ίδιο, όπως και το 1914: Με τόσες προβοκάτσιες, τόσες ανεξέλεγκτες και αντικρουόμενες δυνάμεις και ενέργειες, τόση δυσπιστία και πισώπλατα μαχαιρώματα μεταξύ φίλων και εχθρών, ποια απ’ όλες τις «πυριτιδαποθήκες» θα σκάσει πρώτη; Τότε ήταν το Σαράγιεβο, τώρα μπορεί να είναι το Χαλέπι, η Σεβαστούπολη, ή κάποιο ανώνυμο, ακατοίκητο νησάκι στα πέρατα της Σινικής θάλασσας...

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Οι οβίδες του πολιτισμού

του Περικλή Κοροβέση

Το 1793, κατέφτασε στην Κίνα μια διπλωματική αποστολή από τη Μεγάλη Βρετανία με επικεφαλής έναν πανέξυπνο και πεπειραμένο πολιτικό: τον Τζορτζ Μακάρτνι. Σκοπός της αποστολής ήταν η αποκατάσταση διπλωματικών σχέσεων, με προοπτική την κατάκτηση της αχανούς αγοράς της Κίνας.
Η αποστολή κουβαλούσε δεκάδες κιβώτια με πλούσια δώρα για τον αυτοκράτορα Κιανλόγκ. Ολα, βιομηχανικά προϊόντα που μαρτυρούσαν την υψηλή τεχνολογία της Βρετανίας. Ανάμεσα στα δώρα ήταν και κάποια υπερσύγχρονα κανόνια που μπορούσαν να ρίξουν εφτά οβίδες το λεπτό.
Για την εποχή του ήταν ένα υπερόπλο που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον για την απόκτηση νέων αποικιών. Ο αυτοκράτορας άκουσε τον Μακάρτνι με προσοχή και αρνήθηκε όχι μόνο όλα τα δώρα του αλλά και την εγκατάσταση μιας πρεσβείας στην Κίνα.
«Η ουράνια αυτοκρατορία μας έχει τα πάντα σε αφθονία και δεν υπάρχει τίποτα που να μας λείπει. Δεν έχουμε ανάγκη να εισαγάγουμε τίποτα από αυτούς τους βαρβάρους με αντάλλαγμα τα δικά μας προϊόντα». Αυτό είπε ο αυτοκράτορας χωρίς να μπορέσει να προβλέψει τι θα γινόταν πενήντα χρόνια αργότερα με τον πρώτο Πόλεμο του Οπίου.
Και πράγματι, η Κίνα είχε ανακαλύψει πολλά πράγματα πριν αυτά ακόμα φτάσουν στη Δύση. Ανάμεσά τους την πυξίδα, την τυπογραφία, το μηχανικό ρολόι, το χαρτί και το χαρτονόμισμα. Αλλά η γηραιά Αλβιών ούτε ξεχνά ούτε συγχωρεί.
Με το πρόσχημα της ελεύθερης αγοράς, συμμαχεί με άλλα εφτά παντοδύναμα κράτη, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Αυστρία, Ρωσία, Ιαπωνία και ΗΠΑ, και μαζί καταπνίγουν στο αίμα τούς εξεγερμένους Μπόξερς που ήταν σχεδόν άοπλοι.
Οι νικητές μοιράζονται τη λεία τους και κάνουν την Κίνα μερίδες σαν να ήταν πίτσα. Και μια που πιάσαμε αυτά, ας θυμηθούμε και τα κατορθώματα του υιού Ελγιν, που γαλουχήθηκε στην κλεψιά από τον μπαμπά του. Πήρε όλους τους θησαυρούς της δυναστείας Μαντσού.
Εκτός από τα χρυσάφια, τα διαμάντια, τις πολύτιμες πέτρες, τα έργα τέχνης, έκλεψε και τα έπιπλα και τα χαλιά. Ακόμα, ξήλωσε πόρτες και παράθυρα. Μετά έβαλε φωτιά στην αυτοκρατορική πόλη, που καιγόταν για μέρες.
Ολα αυτά για την αγαπημένη του βασίλισσα Βικτωρία, που ήταν η μεγαλύτερη έμπορος ναρκωτικών όλων των εποχών. Να σημειώσουμε πως η Κίνα νικήθηκε από τα ίδια κανόνια που αρνήθηκε να δεχτεί ως δώρο. Και η βάρβαρη Κίνα εκπολιτίστηκε με οβίδες.
Σήμερα η Κίνα είναι μια παγκόσμια υπερδύναμη. Και σίγουρα δεν έχει ξεχάσει το ένδοξο παρελθόν της. Εχει διεισδύσει βαθιά στην Αφρική, κυριαρχεί στο παγκόσμιο εμπόριο, κάνει κολοσσιαίες επενδύσεις παντού και ετοιμάζεται να κάνει φαραωνικά έργα.
Αλλά δεν πάει πίσω και στους εξοπλισμούς. Και θέλει να γίνει η κυρίαρχη δύναμη στον δυτικό Ειρηνικό. Αλλά εκεί υπάρχει άλλο αφεντικό.
Οι ΗΠΑ και οι δορυφόροι τους (Ιαπωνία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν) που εδώ και καιρό έχουν υπογράψει στρατιωτικές συμφωνίες και βρίσκονται υπό την προστασία της Αμερικής. Η Ιαπωνία αποκτά ξανά σύγχρονο στρατό και όλοι οι αμερικανικοί στόλοι του Ειρηνικού βρίσκονται γύρω από την Κίνα.
Πώς αντιδρά η Κίνα σε όλα αυτά; Θωρακίζει την άμυνά της χτίζοντας βάσεις σε τεχνητά νησιά που τα διεκδικούν και το Βιετνάμ και οι Φιλιππίνες.
Πρόσφατα οι Φιλιππίνες δικαιώθηκαν από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αλλά η Κίνα αγνόησε την απόφαση. Αν το δούμε αυτό σε συνδυασμό με την περικύκλωση της Ρωσίας από τους ΝΑΤΟϊκούς πυραύλους, κάτι σημαίνει. Και η Γαλλία έγινε η δεύτερη, μετά τις ΗΠΑ, εξαγωγική δύναμη στον τομέα των εξοπλισμών.
Υπάρχει κίνδυνος ενός Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου; Υπάρχουν πολλοί αναλυτές που το σκέφτονται και έχουν εκδώσει και σχετικές μελέτες. Στα καθ’ ημάς δεν υπάρχει αντίστοιχος προβληματισμός. Μας έχει φάει η μιζέρια των μνημονίων και η κενότητα του πολιτικού λόγου που στο τέλος θα μας αποβλακώσει όλους.
Ακόμα και αυτούς που έπαψαν πια να παρακολουθούν τα πολιτικά. Η βλακεία ως γνωστόν είναι μεταδοτική αρρώστια. Εντούτοις ένα είναι σίγουρο. Πως η ειρήνη δεν ήρθε ποτέ στη Γη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Απλά ο πόλεμος μεταφέρθηκε στην περιφέρεια. Τι νοιάζει έναν Σύρο ή έναν Αφγανό αν ο δικός του πόλεμος είναι παγκόσμιος ή τοπικός; Σκοτώνεται εξίσου καλά και στον έναν και στον άλλο. Και εδώ είναι που μας τελείωσε η Αριστερά.
Κάποτε υπήρχαν μαζικά και στιβαρά κινήματα ειρήνης που έπαιζαν έναν ρόλο και διαμόρφωναν μια κοινή γνώμη και στελεχώνονταν κυρίως από αριστερούς ακτιβιστές.
Σήμερα η Αριστερά, όχι μόνο στην Ελλάδα, έχει αφομοιωθεί από το σύστημα και το έχει ανανεώσει. Λες και πια δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις και η κακιά φράση «πάλη των τάξεων» δεν πρέπει να λέγεται. Αυτό πια έχει γίνει ιδεολογικό γνώρισμα μικρών αριστερών ομάδων που έχουν μικρή ή ελάχιστη επίδραση στην κοινωνία.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ζούμε σε μία άθλια εποχή κι εμείς είμαστε τα άθλια παιδιά της!

Είμαι βέβαιος πως ο Μιχαήλ Μπακούνιν ήλπιζε σε ένα καλύτερο μέλλον την ώρα που έγραφε στο άρθρο του "Η αντίδραση στη Γερμανία" (1842) μία από τις ιστορικότερες του φράσεις "Αλήθεια, κύριοι, πρέπει να ομολογήσετε πως η εποχή μας είναι μία άθλια εποχή και πως εμείς είμαστε τα ακόμα πιο άθλια παιδιά της!"
Σχεδόν εκατόν εβδομήντα χρόνια μετά, η φράση αυτή εξακολουθεί να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Στην αρχή τριγυρνούσε ως σκέψη στο μυαλό μας. Έπειτα άρχισε να εισχωρεί δειλά και ψιθυριστά στις συζητήσεις μας. Σήμερα το φωνάζουμε δυνατά για να ξυπνήσουμε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που έχει παρασυρθεί από τον φόβο που του πλασάρουν τα Μ.Μ.Ε. και μία μερίδα ακροδεξιών στοιχείων.
Την περασμένη άνοιξη ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις στο νησί μας με απειλές πολιτικών προσώπων προς τους πρόσφυγες και τρομοκρατία των προσφυγόπουλων από ακροδεξιούς του νησιού. Ευτυχώς υπήρξαν κινητοποιήσεις μέσω συζητήσεων, άρθρων και λοιπών αντιδράσεων κι εκδηλώσεων, καταφέρνοντας έτσι να δείξουμε στους υπόλοιπους Χιώτες ότι ο φόβος και το μίσος δεν είναι λύση αλλά σπίθα στο ήδη τεταμένο κλίμα. Οι προσπάθειές μας φάνηκαν πως τελικά είχαν κάποιο αποτέλεσμα, διότι σε ένα νέο κάλεσμα μίσους κατέβηκε ελάχιστος κόσμος στην κεντρική πλατεία της πόλης.
Δυστυχώς όμως οι εξελίξεις δεν είναι πάντα αυτές που περιμένουμε κι ελπίζουμε. Το τουρκικό πραξικόπημα, η έλευση νέων προσφύγων, η απραξία της κυβέρνησης, η αδιαφορία της Ευρώπης αλλά και η αγανάκτηση Χιωτών και προσφύγων (ο καθένας για τους δικούς του κατανοητούς κι ορθούς λόγους), μας οδήγησαν στα έκτροπα της Τετάρτης. Ήταν η στιγμή που αρκετοί από μας καταλάβαμε πως η περίοδο χάριτος έληξε και ήρθε ο καιρός να βγουν οι μάσκες.
Πρέπει να μπει ένα τέλος στα προσωπεία των φασιστών. Δεν δέχομαι από κανέναν ακροδεξιό πλέον να μου δικαιολογεί τη στάση του βάζοντας ως ασπίδα τους όρους Πατριωτισμός κι Ασφάλεια, διότι ήταν τελείως απών σε κάθε στιγμή των πρόσφατων χρόνων που ξεπουλιόταν και καταστρεφόταν η χώρα μας.
Που ήταν λοιπόν όλοι αυτοί οι "πατριώτες" όταν ισοπεδωνόντουσαν τα κοινωνικά κι εργατικά μας δικαιώματα για πρώτη φορά την Άνοιξη του 2010;
Πότε εκδήλωσαν την οργή τους κάθε φορά που οι πρόσφατες κυβερνήσεις ξεπουλούσαν τη χώρα μας; Όπως για παράδειγμα όταν πουλήθηκε το λιμάνι του Πειραιά; Αν θυμάμαι καλά την μέρα που παραχωρήθηκε ολόκληρο το λιμάνι στην κινεζική εταιρία Cosco (επί κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.), οι ακροδεξιοί προκάλεσαν έκτροπα στον Πειραιά για να αποτρέψουν τον κόσμο που ήθελε να κατέβει για να διαδηλώσει.
Που ήταν όλοι αυτοί οι "πατριώτες" όταν η σημερινή κυβέρνηση πούλησε τα 14 αεροδρόμια στην Fraport και τα τραίνα στους Ιταλούς; Με ποιον τρόπο νοιάζονται και προστατεύουν τα σύνορα της χώρας μας, όταν οι εταίροι αγοράζουν ολόκληρο τον εσωτερικό ζωτικό χώρο της Ελλάδος χωρίς να ανοίγει ρουθούνι;
Γιατί δε βγήκαν αγανακτισμένοι στους δρόμους της Χίου απαιτώντας να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι, όταν κάηκε φέτος το νησί τρεις φορές με τον πιο ύπουλο τρόπο, ειδικά η διπλή πυρκαγιά στην Σιδηρούντα.
Θα μπορούσα να γράψω ένα κατεβατό για να αποδείξω την πλήρη απουσία τους σε σημαντικά θέματα ξεπουλήματος και καταστροφής της χώρας μας. Ήρθε όμως ο καιρός κι εκείνοι να το πάρουν χαμπάρι. Το παραμύθι που πουλούσαν μέχρι σήμερα τελείωσε. Δεν είναι πατριώτες ούτε νοιάζονται για την ασφάλεια κανενός. Τον ρόλο τους μπορούμε να δούμε να επαναλαμβάνεται μέσα στην Ιστορία με πολλές μορφές και μεταμφιέσεις. Σήμερα φοράνε μαύρα μπλουζάκια και αρβύλες. 
Είναι φασίστες!
Είναι άνθρωποι με έλλειψη παιδείας, γνώσης κι ανθρωπιάς. Πουλάνε φόβο σε ανθρώπους που μέχρι χθες κοιμόντουσαν με ανοιχτές τις πόρτες και τα παράθυρα. Και δυστυχώς ο φόβος που πλασάρουν πιάνει τόπο. Με τις ρητορείες μίσους, αποπροσανατολίζουν ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας το οποίο δε έχει τα κατάλληλα εφόδια και τις επαρκείς γνώσεις για να κριτικάρουν το παρόν και τις τρέχουσες καταστάσεις, και το στρέφουν ενάντια σε λάθος θύματα.
Εξυπηρετούν τα συμφέροντα λίγων πουλώντας πατριωτισμό και τραμπουκίζοντας αδύναμες κοινωνικές ομάδες. Αυτή τη φορά θύματά τους είναι οι πρόσφυγες. Θύματά τους όμως είναι και ένα κομμάτι του ελληνικού λαού που πείθεται από τα λεγόμενά τους.
Ήρθε όμως η στιγμή να πάρουμε μία απόφαση. Με τον φασισμό πλέον δε μπορούμε να παίζουμε. Οφείλουμε να δράσουμε άμεσα και να βάλουμε ένα τέλος σ' αυτό το κοινωνικό αγκάθι. Τα γεγονότα της Τετάρτης ήταν ένα προμήνυμα γι' αυτό που έρχεται στην Χίο. Η επίθεση των φασιστών στους καταυλισμούς θα πραγματοποιηθεί απροειδοποίητα και σίγουρα νύχτα. Η απραξία των δημοτικών αρχών καθώς και η σιωπηλή ανοχή της τοπικής κοινωνίας, τους δίνουν το ελεύθερο να δράσουν και δυστυχώς θα το κάνουν. Και πολύ φοβάμαι πως το κακό θα συμβεί σύντομα με πολύ άσχημα αποτελέσματα.
Στο χέρι μας είναι κι οφείλουμε να το αποτρέψουμε. 

Αριστουργήματα του παρελθόντος: Νοσταλγώντας το φως (2010)

Μέχρι να απολαύσω το μαγευτικό "Μαργαριταρένιο Κουμπί", πίστευα πως τα κινηματογραφικά έργα χωριζόντουσαν αυθαίρετα σε δύο κατηγορίες, στις συνηθισμένες σε όλους μας ταινίες και στα ντοκιμαντέρ. Μετά το τέλος της προβολής πρόσθεσα αυθαίρετα μια ακόμη κατηγορία, τις ταινίες-δοκίμια. Πρώτος διδάξας αυτής της κατηγορίας για μένα, είναι ο Χιλιανός κινηματογραφιστής Πατρίσιο Γκούζμαν. Ο ίδιος δημιουργός επιβεβαίωσε την νέα αυτή κατηγορία και με μία παλιότερη δουλειά του, το "Nostalgia de la luz".
Πρώτη φορά άκουσα για τη συγκεκριμένη ταινία από έναν έμπιστο κινηματογραφόφιλο που την είχε παρακολουθήσει τη χρονιά που είχε βγει στους κινηματογράφους. Με δυσκολία προσπαθούσε να μου περιγράψει τον ενθουσιασμό που ένιωσε με το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ. Το πρόσωπό του έλαμπε και τα μάτια του με κοιτούσαν παραπονεμένα που δε μπορούσε να μου μεταβιβάσει αυτά που ένιωσε τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά το τέλος της ταινίας. Αν και συμμερίστηκα τη χαρά του  δεν επεδίωξα να δω την ταινία στον κινηματογράφο. Άλλα χρόνια τότε, άλλα μυαλά. Μετά την κινηματογραφική εμπειρία του "Μαργαριταρένιου Κουμπιού" και όντας ενθουσιασμένος με αυτό που βίωσα στη σκοτεινή αίθουσα του Άστυ, αναζήτησα παλιότερες δημιουργίες του Πατρίσιο Γκούζμαν. Δε ξαφνιάστηκα όταν ανακάλυψα πως η προηγούμενη ταινία του ήταν το ντοκιμαντέρ το οποίο προσπαθούσε να μου περιγράψει τότε εκείνος ο φίλος μου.
Η νέα κινηματογραφική εμπειρία που μόνο ο Πατρίσιο Γκούζμαν μπορεί να προσφέρει, ξεκινάει με μία ξενάγηση στο πιο αφιλόξενο τοπίο του κόσμου, την έρημο Ατακάμα. Οι τεράστιες ποσότητες αλατιού που έχουν συσσωρευτεί εκεί, έχουν απαγορεύσει τη δημιουργία οποιασδήποτε ζωής σε μία χαώδη έκταση. Αυτό έχει ως συνέπεια ο αέρας να είναι αρκετά ξηρός, κάτι που βοηθάει όλους τους ρομαντικούς κατοίκους αυτού του εύθραυστου πλανήτη να παρατηρούν καλύτερα τα αστέρια στον νυχτερινό ουρανό. Γι' αυτό το λόγο χτίστηκε στην έρημο αυτή το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο του κόσμου. Ωστόσο η έρημος αυτή θεωρείται κι ένας αρχαίος εμπορικός δρόμος, τραβώντας έτσι και την προσοχή των αρχαιολόγων.

Η κουβέντα λοιπόν ξεκινάει με έναν αστρονόμο κι έναν αρχαιολόγο. Και οι δυο μελετούν το παρελθόν αλλά ο καθένας από διαφορετική οπτική γωνία. Έχουν ένα απίστευτο πάθος για το επάγγελμά τους κι αυτό φαίνεται μέσα από τα λόγια τους. Μιλάνε απλά και κατανοητά ενώ ο τόνος της φωνής τους είναι τόσο ζεστός και φιλικός που ως θεατής ένιωσα να βρισκόμουν μαζί τους σε ένα ήρεμο στέκι και να συζητάω μαζί τους για τα μυστικά του σύμπαντος και του παρελθόντος. Μέσα από τα λόγια τους ξεπετάχτηκε ένας ιδιαίτερος προβληματισμός. Γιατί δίνουμε τόση βαρύτητα στο παρελθόν τη στιγμή που δε γνωρίζουμε την πρόσφατη Ιστορία μας; Ποιοι είναι οι παράγοντες που μας αποπροσανατολίζουν;
Κι από εκείνο το σημείο ξεκινάει το δεύτερο κεφάλαιο του έργου. Στην ίδια έρημο υπήρχε κάποτε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης αντιφρονούντων του καθεστώτος του Πινοσέτ. Μέσα όμως στο απόλυτο σκοτάδι που επικρατούσε κατά τη διάρκεια της χειρότερης χούντας όλων των εποχών, υπήρξαν μικρές αχτίδες φωτός. Μία ομάδα κρατουμένων βρήκε έναν τρόπο νοητής φυγής. Έφτιαξαν δικούς τους εξάντες και μελετούσαν κάθε βράδυ τα αστέρια. Ο σημαντικότερος λόγος που βασίστηκε το πάθος τους για τα άστρα, ήταν η αίσθηση της ελευθερίας που τους προσέφερε ο απέραντος ουρανός. Ένας άλλος κρατούμενος, ο οποίος ήταν αρχιτέκτονας στο επάγγελμα μετρούσε τις διαστάσεις του στρατοπέδου με τα βήματά του και τις συγκρατούσε στο μυαλό του. Όταν βγήκε από τη φυλακή, απελευθέρωσε τη μνήμη του σχεδιάζοντας τις κατόψεις σε λευκά χαρτόνια. Κι αν αυτός ο αφανής ήρωας έγινε φύλακας μιας ομαδικής μνήμης, σήμερα είναι προστάτης της συζύγου του που πάσχει από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.

Στην έρημο όμως υπάρχει και μία ακόμη ομάδα ανθρώπων. Γυναίκες οι οποίες ήταν κάποτε μανάδες, σύζυγοι, αδελφές και κόρες, αλλά σήμερα περιφέρονται ως φαντάσματα στην έρημο αναζητώντας τα λείψανα των χαμένων τους ανθρώπων. Για κάποιους ανθρώπους τα βασανιστήρια της χούντας δε τελείωσαν ποτέ. Για κάποιους δε τελείωσε ούτε η ίδια η χούντα.
Κάποιες από τις γυναίκες που μίλησαν μπροστά στη κάμερα, δήλωσαν πως οι χαμένοι τους άνθρωποι θάφτηκαν σ' αυτήν την έρημο, όμως υπάρχουν στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν ότι κάποια στιγμή τους ξέθαψε ο στρατός με ανορθόδοξο τρόπο (με μπουλντόζες κτλ) για να σβήσει τα εγκλήματα του καθεστώτος. Σίγουρα ο στρατός έχει σήμερα στοιχεία τα οποία μπορεί να δώσει για να βοηθήσει τις γυναίκες αυτές, ώστε να βρουν τα λείψανα των αγαπημένων τους προσώπων και να τα θάψουν με αξιοπρέπεια. Όμως τα επίσημα κι ένστολα στόματα παραμένουν ερμητικά κλειστά, δίνοντας παράταση στο απάνθρωπο μαρτύριο τους.
Η απέλπιδη προσπάθεια αυτών των γυναικών έχει συγκινήσει τους αστρονόμους και τους αρχαιολόγους οι οποίοι τις βοηθούν με ότι μέσο διαθέτουν. Εξαιρετική κι άκρως συγκινητική είναι η δήλωση του αστρονόμου, ο οποίος λέει ότι και μ' αυτές τις γυναίκες έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό αφού και οι δυο αναζητούν απαντήσεις από το παρελθόν με τη μόνη διαφορά πως εκείνος μετά τη δουλειά του κοιμάται ήσυχος ενώ εκείνες όχι.

Η σουρεαλιστική αντίφαση που δημιουργείται ανάμεσα στις εικόνες μακρινών γαλαξιών που προκαλούν δέος και τα ανατριχιαστικά πλάνα των θρυμματισμένων ανθρώπινων οστών και μουμιοποιημένων σωμάτων αποτελεί για τον σκηνοθέτη αφορμή για έναν ποιητικό στοχασμό πάνω στην άγρια πλευρά του ανθρώπινου είδους και την χρόνια εξόντωση μιας κοινωνίας που μάχεται για μια αξιοπρεπή ζωή. Από την άλλη, με έναν άκρως ευγενικό τρόπο προσπαθεί να συγκινήσει ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου που αδιαφορεί και τους προτρέπει να στρέψουν το βλέμμα τους στον ουρανό μήπως και καταφέρουν να αναγνωρίσουν τα λάθη που τους βασανίζουν.
Ο Πατρίσιο Γκούζμαν καταφέρνει μέσα σε λίγες ώρες να μας εξυψώσει την ομορφιά και την αξία της ζωής που χρόνια τώρα έχουμε χάσει, τις αρχέγονες αστρικές μας ρίζες αλλά και την δύναμη που έχει η μνήμη. Όπως ο ίδιος λέει στο τέλος "Όσοι έχουν μνήμη μπορούν να ζήσουν στο εύθραυστο παρόντα χρόνο, όσοι δεν έχουν μνήμη δε ζουν πουθενά".
Η ταινία είναι ένα ποίημα.
Αναζητήστε την και δείτε την.

Βαθμολογία:10/10

Αηδιασμένοι από τον εαυτό τους

του Τάσου Τσακίρογλου

Το 1972 ο Μάρκο Φερέρι σκανδαλίζει με την ταινία του «Το μεγάλο φαγοπότι», στην οποία τέσσερις αστοί αποφασίζουν να κλειστούν σε μια βίλα και να επιδοθούν σ’ ένα αχαλίνωτο όργιο με φαγητό και σεξ μέχρι σκασμού.
Τα ανθρώπινα πάθη, η απληστία, η ανία, η παρακμή, το υπαρξιακό κενό και ο υλιστικός ηδονισμός αναπαριστώνται με τον γλαφυρότερο τρόπο, αναδεικνύοντας τη δύναμη της τέχνης.
Προχθές ο Μάριο Ντράγκι, ο «σούπερ Μάριο» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και εκλεκτός της Goldman Sachs, ζήτησε από την Ευρώπη «να αφουγκραστεί τα αιτήματα αυτών που μένουν πίσω σε μια κοινωνία βασισμένη στην επιδίωξη της δύναμης και του πλούτου».
Κρίση συνείδησης ή αδιόρατος φόβος ενός μέλους της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ ότι ο γερμανικός μονόδρομος της αέναης λιτότητας και των περικοπών οδηγεί κατευθείαν στην υπονόμευση της όποιας ανάκαμψης, αλλά και, το σπουδαιότερο, της συστημικής σταθερότητας; Την υπαρξιακή κρίση της Ε.Ε. παραδέχτηκε την ίδια μέρα και ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στην ομιλία του για την «Κατάσταση της Ενωσης», υποσχέθηκε πολιτική στροφή στην «κοινωνική Ευρώπη», η οποία, όπως είπε, δεν πρέπει να γίνει «Αγρια Δύση».
Από την πλευρά του ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, λίγες ώρες πριν από την έναρξη της συνόδου στην Μπρατισλάβα, χαρακτήρισε την κατάσταση στην Ε.Ε. δραματική, «μ’ ένα σημαντικό μέλος της να αποχωρεί και άλλες χώρες να μη θέλουν την ευρωπαϊκή συνεργασία με πολιτικές συνοχής και αλληλεγγύης».
Μεσούσης της κρίσης, το 2011, ο Αμερικανός μεγαλοεπενδυτής Γουόρεν Μπάφετ, αφού είχε διαπιστώσει ότι η πάλη των τάξεων υπάρχει στ’ αλήθεια και ότι είναι η δική του τάξη που κερδίζει, έκανε έκκληση για μεγαλύτερη φορολόγηση των πλουσίων, αφού, όπως έλεγε, οι υπάλληλοί του πλήρωναν σε φόρους το 36% του εισοδήματός του, ενώ οι μεγαλοαστοί μόνο το 17%.
Το αίτημά του προσυπέγραφαν ο πρόεδρος της Total, η ζάπλουτη κληρονόμος της L’Oreal, Λιλιάν Μπετανκούρ, ο ιδιοκτήτης της Ferrari, Λούκα ντι Μοντεζέμελο, και ο δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης της Netflix, Ριντ Χάστινγκς.
Στη Γαλλία, ο μεγιστάνας της διαφήμισης και πρόεδρος της Ενωσης των Μεγάλων Ιδιωτικών Επιχειρήσεων, Μορίς Λεβί, με περιουσία που ξεπερνάει τα 108 δισεκατομμύρια ευρώ, απαίτησε μια εξαιρετική συνεισφορά από τους πολύ πλούσιους «για την ανόρθωση των δημόσιων οικονομικών». 
Από κοντά και ο Πιερ Μπερζέ, μεγιστάνας της μόδας και συνεργάτης του Ιβ Σεν-Λοράν, με περιουσία 120 δισεκατομμύρια ευρώ, δήλωσε ότι «δεν πρόκειται να φτωχύνουμε με μια μεγαλύτερη φορολογία».
Πρόσφατα μελέτη της οργάνωσης Oxfam έδειχνε ότι 85 άτομα κατέχουν περιουσία που ισοδυναμεί με την περιουσία του 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή 3,5 δισεκατομμύρια άτομα, και η οποία σε αξία ανέρχεται σε ένα τρισεκατομμύριο βρετανικές λίρες, πλούτος δε που κατέχει το πλουσιότερο 1% ισούται με 110 τρισεκατομμύρια λίρες.
Το «μεγάλο φαγοπότι» από τις ακρότητες μιας τάξης που στον κολοφώνα της βουλιμίας της λεηλάτησε τους πόρους και τον πλούτο της ανθρωπότητας προφανώς προκαλεί τρόμο ακόμα και σε ορισμένα από τα μέλη της, αφού η ύβρις είναι ιστορικών διαστάσεων.
Κάποιοι απ’ αυτούς, ίσως και αηδιασμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό και κορεσμένοι από τα επίχειρα της απληστίας τους, ζητάνε σήμερα απειροελάχιστα δείγματα κοινωνικής δικαιοσύνης, φοβούμενοι τα χειρότερα. Εμείς πάλι;

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Οι Καταλανοί γέμισαν ξανά τους δρόμους

Την περασμένη Κυριακή πραγματοποιήθηκε μία ακόμη διαδήλωση των Καταλανών υπέρ της ανεξαρτησίας τους από την Ισπανία. Αυτή τη φορά το μήνυμα ακούστηκε στην Μαδρίτη πιο δυνατά, διότι οι συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν σε πέντε πόλεις και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της αστυνομίας, συμμετείχαν 800.000 άνθρωποι, αν και η προσωρινή ισπανική κυβέρνηση ανέφεραν 370.000 διαδηλωτές.
Οι πρόσφατες διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν με αφορμή την εθνική γιορτή της Καταλονίας, La Diada. Ο έντονος παλμός που επικράτησε αυτή τη φορά, συσχετίστηκε με την οκτάμηνη ακυβερνησία της χώρας. Αυτό ενίσχυσε την πεποίθηση των Καταλανών πως ήρθε η στιγμή να πιέσουν πιο έντονα κι αποτελεσματικά τα αιτήματά τους για ανεξαρτησία.
Ένας ακόμη παράγοντας της μεγαλειώδους διαδήλωσης είναι το έργο που έχουν προσφέρει μέχρι στιγμής τα τοπικά κόμματα υπέρ της ανεξαρτησίας, τα οποία είχαν κερδίσει την πλειοψηφία των εδρών στις περσινές τοπικές εκλογές. Εκτός απ’ αυτά έχει αυξηθεί κι ο αριθμός των υποστηρικτών της ανεξαρτητοποίησης, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις (48% υπέρ έναντι 42% κατά). 
Στις 28 Σεπτεμβρίου, ο πρόεδρος της Καταλονίας Κάρλες Πουιγκντέμοντ, θα ζητήσει την ψήφο εμπιστοσύνης από τη συνέλευση της Καταλονίας. Θεωρείται βέβαιο πως θα την κερδίσει. Αυτό θα του δώσει το έναυσμα να χαρακτηρίσει τις ερχόμενες περιφερειακές εκλογές της Ισπανίας (το νέο έτος) ως δημοψήφισμα για την απόσχιση της Καταλονίας, εκτός κι αν η Μαδρίτη αποφασίσει από μόνη της να δώσει την ευκαιρία στους Καταλανούς να αποφασίσουν για το μέλλον τους με μία ξεχωριστή διαδικασία…

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Μουσείο Ακρόπολης: Ένατο καλύτερο στον κόσμο και πέμπτο στην Ευρώπη

Το Μουσείο της Ακρόπολης συναντάμε στην ένατη θέση της παγκόσμιας κατάταξης με τα καλύτερα Μουσεία για το 2016, σύμφωνα με τη λίστα που έδωσε στη δημοσιότητα ο διαδικτυακός ταξιδιωτικός οδηγός Tripadvisor.
Στην κατηγορία των Μουσείων της Ευρώπης, σύμφωνα με τα Travellers Choice Awards του TripAdvisor, το νέο Μουσείο της Ακρόπολης αποτελεί το πέμπτο καλύτερο, ενώ από τις προτιμήσεις των χρηστών της πλατφόρμας αναδείχθηκαν και τα δέκα καλύτερα Μουσεία στην Ελλάδα.

1. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη
2. Ινστιτούτο Τέχνης Σικάγου, Σικάγο, Ιλινόις
3. Κρατικό Μουσείο Ερμιτάζ και Χειμερινό Ανάκτορο, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία
4. Musée d'Orsay, Παρίσι, Γαλλία
5. Εθνικό Μουσείο Ανθρωπολογίας, Μεξικό
6. Μνημείο 11ης Σεπτεμβρίου, Νέα Υόρκη
7. Μουσείο Πράντο, Μαδρίτη, Ισπανία
8. Βρετανικό Μουσείο, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
9. Μουσείο Ακρόπολης, Αθήνα
10. Μουσείο Βάσα, Στοκχόλμη, Σουηδία

Ευρωπαϊκή κατάταξη 2016

1. Κρατικό Μουσείο Ερμιτάζ και Χειμερινό Ανάκτορο, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία
2. Musée d'Orsay, Παρίσι, Γαλλία
3. Μουσείο Πράντο, Μαδρίτη, Ισπανία
4. Βρετανικό Μουσείο, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
5. Μουσείο Ακρόπολης, Αθήνα
6. Μουσείο Βάσα, Στοκχόλμη, Σουηδία
7. Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
8. Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι, Γαλλία
9. Εθνικό Μουσείο, Άμστερνταμ, Ολλανδία
10. Μουσείο Βαν Γκογκ, Άμστερνταμ, Ολλανδία

Ελλάδα

1. Μουσείο Ακρόπολης, Αθήνα
2. Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου
3. Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Αθήνα
4. Μουσείο Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου, Χανιά
5. Μουσείο Βασιλικών Τάφων της Βεργίνας
6. Μουσείο Ελιάς Κυκλάδων, Άνδρος
7. Αρχαιολογικό Μουσείο Πάτρας
8. Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης
9. Αρχαιολογικό Μουσείο Ολυμπίας
10. Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Αθήνα.

Πηγή: anaskafi.blogspot.gr

Κρατήστε τα παιδιά σας μακριά από τον ρατσισμό

Δε με ξάφνιασε το έγγραφο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ωραιοκάστρου. Ως μαθητής είχα βρεθεί θεατής σε μία παρόμοια κατάσταση. Βέβαια στη δικιά μου περίπτωση οι διαφορές δεν ήταν φυλετικές αλλά οικονομικές. Το δημοτικό μου σχολείο τύγχαινε να βρίσκεται ανάμεσα σε ένα αστικό διαμέρισμα και σε δύο προσφυγικές συνοικίες της πόλης της Χίου. Αυτό είχε ως συνέπεια στη τάξη μου να βρίσκονται παιδιά ευκατάστατων οικογενειών αλλά και φτωχότερων στρωμάτων. Κάποιοι γονείς έδειχναν (σε μικρότερο βαθμό βέβαια) την δυσφορία τους για το μαθητικό "μωσαϊκό" των τάξεων. Πρόσχημα της δυσαρέσκειά τους ήταν η δυο ταχυτήτων τάξη. Οι καλοί-πλούσιοι μαθητές θα αναγκαζόντουσαν να κόψουν ταχύτητα για να μπορούν να τους ακολουθήσουν οι μέτριοι και κακοί - φτωχοί συμμαθητές τους. Στη συνέχεια ακολουθούσαν παράπονα μικρότερης σημασίας όπως οι ψείρες. Όμως η αλήθεια είναι πως ο κυριότερος παράγοντας που τους ενοχλούσε ήταν να βλέπουν τα παιδιά τους ανάμεσα σε δεύτερης μοίρας παιδιά.
Ευτυχώς η συμπεριφορά τους αυτή δε μπόλιασε στις παιδικές μας ψυχές. Την ώρα της γυμναστικής μοιραζόμασταν όλοι σε δυο ισοδύναμες ομάδες (προσωπικά ήμουν ο χειρότερος ποδοσφαιριστής του σχολείου) και παίζαμε ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. Στο σχηματισμό των ομάδων δεν κοιτούσαμε ποιοι είναι πλούσιοι και ποιοι φτωχοί αλλά ποιοι είναι καλοί παίκτες και ψηλοί. Στα διαλείμματα όλοι μαζί συμμετείχαμε στις "παράνομες" κόντρες με τις μπίλιες και τις τάπες κάτω από την ανοχή των δασκάλων, ενώ στα πεζούλια τα κορίτσια αντάλλαζαν μεταξύ τους αυτοκόλλητα και χαρτάκια που έκαναν συλλογή. Ούτε εκεί υπήρχε η ρετσινιά της διαφοράς του φτωχού και του πλούσιου.
Οι ευχάριστες συνέπειες της ισοπέδωσης της αστικής μας ταυτότητας γίνονταν ακόμα πιο έντονες όταν τα σαββατοκύριακα και τις γιορτές του Πάσχα, παίρναμε τα ποδήλατά μας κι ανεβαίναμε στις προσφυγικές συνοικίες όπως της Τουρλιωτής και της Αγίας Κατερίνας, διότι εκεί υπήρχαν ακόμα αλάνες για να παίξουμε με τα υπόλοιπα παιδιά. Βλέπετε εμείς μεγαλώναμε σε περιφραγμένους κήπους κι επιζητούσαμε τα άδεια κι ελεύθερα χωράφια που υπήρχαν ακόμα δίπλα στους δρόμους των προαστίων της πόλης.
Με όπλο την παιδικότητά μας είχαμε νικήσει τότε τον εκκολαπτόμενο φασισμό της αγίας ελληνικής οικογένειας.
Όταν πήγα Γυμνάσιο και Λύκειο, άρχισε ένα νέο κύμα ρατσισμού από τους γονείς. Νέα θύματα ήταν τα παιδιά από την Αλβανία. Σήμερα σε όλες τις σχολικές αίθουσες, ο αριθμός των παιδιών με αλβανική καταγωγή είναι υπολογίσιμος και σχεδόν ισάξιος με αυτόν των ελληνόπουλων. Δεν έχω ακούσει πλέον κάποιον να γκρινιάζει για την ύπαρξη Αλβανών μέσα στην αίθουσα ή Αλβανών μαθητών που κρατούν την ελληνική σημαία στις παρελάσεις.
Σήμερα η ελληνική οικογένεια βρήκε έναν νέο εχθρό για τα παιδιά της. Το ρατσιστικό μίσος εκφράζεται ενάντια στα προσφυγόπουλα. Παιδάκια που γλίτωσαν από τους βομβαρδισμούς στην Συρία, τους πυροβολισμούς των Τούρκων στα σύνορα και τα κύματα του Ανατολικού Αιγαίου, γίνονται σήμερα θύματα ρατσισμού από Έλληνες γονείς. Η ντροπή είναι ακόμα μεγαλύτερη όταν η κίνηση αυτή πραγματοποιείται από μία προσφυγική πόλη όπως είναι αυτή του Ωραιοκάστρου.
Σίγουρα θα υπάρξουν αντιδράσεις κι από άλλες περιοχές της Ελλάδος, μιας κι ο φασισμός δεν εδράζεται μόνο στο Ωραιόκαστρο. Θα ήθελα πάρα πολύ να έβλεπα όλους αυτούς τους φοβισμένους γονείς, να έλεγαν το όχι κοιτώντας στα μάτια τα προσφυγόπουλα τα οποία επιθυμούν να αφήσουν εκτός σχολείου. Είμαι σίγουρος πως δε θα τολμούσε κανείς να αρνηθεί σε ένα παιδί την μόρφωσή του.
Η ταπεινή μου συμβουλή σ' αυτό το θέμα είναι η εξής, σε όσα σχολεία υπάρξουν ρατσιστικές αντιδράσεις σαν αυτή των γονέων του Ωραιοκάστρου, να συσπειρωθούν και οι υγιείς γονείς, οι οποίοι θα ζητούν με τη σειρά τους να προβούν σε κατάληψη των σχολείων σε περίπτωση που ένα παιδί βρεθεί εκτός παιδείας. 

Πάτα το κουμπί, Τραμπ

του Άρη Χατζηστεφάνου

Η έκφραση «Πάτα το κουμπί, Κιμ», με την οποία ευχόμαστε να πατήσει ο δικτάτορας της Β. Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν, το κουμπί εκτόξευσης πυρηνικών πυραύλων, έχει γίνει συνώνυμη της φράσης «ματαιότης ματαιοτήτων». Στις ΗΠΑ πάντως, όλο και περισσότεροι φοβούνται μήπως πατήσει ο δικός τους πρόεδρος το κουμπί. Πάλι...

"Στον πυρηνικό πόλεμο όλοι οι άνθρωποι αποτεφρώνονται ισότιμα"

  Ντέξτερ Γκόρντον 

Aυτά είναι τα βήματα που θα πρέπει να ακολουθήσουν ο Τραμπ ή η Κλίντον για να εξαπολύσουν επίθεση με πυρηνικά όπλα», τιτλοφορούσε πρόσφατο άρθρο του το δίκτυο Bloomberg.
Με σειρά σχεδιαγραμμάτων και αναφορές σε πρώην αξιωματούχους εθνικής ασφάλειας, υποστήριζε ότι ελάχιστα πράγματα μπορούν να σταματήσουν τον εκάστοτε πρόεδρο των ΗΠΑ αν έχει λάβει την απόφασή του.
Το κείμενο υπονοούσε ότι μόνο ένα ολοκληρωμένο πραξικόπημα θα μπορούσε να ακυρώσει την εντολή, καθώς ο πρόεδρος διαθέτει μηχανισμούς για να παρακάμψει αντιδράσεις στελεχών του Πενταγώνου αλλά ακόμη και μια περιορισμένη ανταρσία από τους χειριστές των πυρηνικών όπλων. 
Αν μάλιστα υπάρχουν υπόνοιες ότι μια εχθρική χώρα έχει ήδη εκτοξεύσει πυραύλους, ο χρόνος αντίδρασης του προέδρου περιορίζεται στα 30 δευτερόλεπτα. Στη συνέχεια απαιτούνται πέντε λεπτά για την εκτόξευση των πρώτων διηπειρωτικών πυραύλων και 15 για την εκτόξευση από υποβρύχια. 
Τις τελευταίες δεκαετίες θεωρούνταν αδιανόητο να συζητά κανείς για το ενδεχόμενο πυρηνικού πολέμου εν μέσω της προεκλογικής εκστρατείας. Από τη στιγμή όμως που η Χίλαρι Κλίντον συνειδητοποίησε ότι αρκεί να τοποθετήσει τις λέξεις «Τραμπ» και «πυρηνικά» στην ίδια πρόταση για να προκαλέσει μικρές κρίσεις πανικού στους παρευρισκόμενους, φροντίζει να τις επαναλαμβάνει όσο συχνότερα μπορεί.
Ισως μάλιστα ακόμη και το εκτενές αφιέρωμα του Bloomberg, και άλλων ΜΜΕ, στο θέμα να αποσκοπεί στο να τρομάξει τους ψηφοφόρους του Τραμπ. Ας μην ξεχνάμε ότι την περασμένη εβδομάδα υπήρξαν οι ισχυρότερες ενδείξεις ότι η οικονομική ελίτ των ΗΠΑ… απολείπειν Τραμπ. 
Πέρα από την Goldman Sachs, που κάλεσε τα στελέχη και τους συνεργάτες της να μην ενισχύουν οικονομικά την εκστρατεία του, στη μάχη μπήκε ακόμη και ο διευθύνων σύμβουλος των Starbucks που δήλωσε ότι θα ψηφίσει Κλίντον.
Παρά το γεγονός ότι η φιλελεύθερη Αμερική και κυρίως το χρηματιστηριακό κεφάλαιο γνωρίζει πως ο Τραμπ αποτελεί σάρκα από τη σάρκα της, εξακολουθεί να τον αντιμετωπίζει σαν αστάθμητο παράγοντα.
Ειδικά για όσο διάστημα αντλεί τη δύναμή του από τα καταρρακωμένα μεσαία στρώματα των λευκών Αμερικανών που αναζητούν διεξόδους από το φάσμα της φτώχειας προστρέχοντας ακόμη και σε πρωτο-φασιστικά ή μετα-φασιστικά σχήματα και πολιτικούς.
Σε αυτό το σκηνικό το να παρουσιάζεις τον Τραμπ σαν έναν νέο Dr. Strangelove, από την ταινία του Κιούμπρικ, έγινε το αγαπημένο όπλο της παράταξης των Δημοκρατικών.
Ο ίδιος άλλωστε πέφτει συνεχώς στην παγίδα, αφού σε σειρά συνεντεύξεων αφήνει πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας πυρηνικής επίθεσης στη Μέση Ανατολή ή ακόμη και στην Ευρώπη.
Το πρόβλημα, όπως σημείωνε προ ημερών η ηλεκτρονική έκδοση του Politico, είναι ότι οι δηλώσεις του Τραμπ δεν διαφέρουν σε τίποτα από το επίσημο αμερικανικό δόγμα, που προβλέπει χρήση πυρηνικών όπλων ως «πρώτο χτύπημα» ακόμη και εναντίον χωρών που δεν διαθέτουν πυρηνικό οπλοστάσιο.
Παρά τη θέλησή τους τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης φρόντισαν να μας υπενθυμίσουν ότι η μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα δεν προέρχεται από τριτοκοσμικά καθεστώτα με αμφιλεγόμενες ποσότητες μη συμβατικών όπλων, αλλά από τις πυρηνικές υπερδυνάμεις και κυρίως τις ΗΠΑ.
Και αυτό όχι μόνο γιατί η Αμερική είναι η μόνη χώρα που έχει τολμήσει να δοκιμάσει την πυρηνική φρίκη απέναντι σε άμαχο πληθυσμό, αλλά γιατί μαζί με τους συμμάχους της συνεχίζει να το σκέφτεται.
Το 1965 επιτελείς του Πενταγώνου και ο ίδιος ο Αϊζενχάουερ πίεζαν τον πρόεδρο Τζόνσον να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα στον πόλεμο του Βιετνάμ – σε έναν στρατηγικό σχεδιασμό που θα ενέπλεκε και την Κίνα.
Στην περίπτωση του Ισραήλ –της μοναδικής χώρας της Μέσης Ανατολής που διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο– ένα πέπλο σιωπής εξακολουθεί να καλύπτει τις πρώτες ημέρες του πολέμου του Γιoμ Κιπούρ όταν, σύμφωνα με πληροφορίες, η πρωθυπουργός Γκόλντα Μέιρ δεχόταν πιεστικές εισηγήσεις να κάνει χρήση του πυρηνικού οπλοστασίου.
Αρκετοί ερευνητές μάλιστα υποστηρίζουν ότι η μυστικότητα με την οποία ολοκληρώθηκε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ισραήλ είχε αποτέλεσμα να παρακαμφθούν αρκετοί από τους κανόνες ασφαλείας που πρέπει να τηρούνται στη μεταφορά ραδιενεργού υλικού αλλά και στην κατασκευή αντιδραστήρων και πυρηνικών κεφαλών.
Το ενδεχόμενο του πυρηνικού ολέθρου όμως αποφάσισε να μας θυμίσει πριν από μερικούς μήνες και η πρωθυπουργός της μεγάλης Βρετανίας, Τερέζα Μέι.
Απαντώντας σε ερώτηση αν θα χρησιμοποιούσε το πυρηνικό πρόγραμμα Trident (το οποίο θεωρείται από ορισμένους πεπαλαιωμένο και ως εκ τούτου ακόμη πιο επικίνδυνο), απάντησε ότι θα μπορούσε να το κάνει ακόμη και αν έτσι θα σκότωνε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Παρά το γεγονός λοιπόν ότι χώρες όπως οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, που έχουν πραγματοποιήσει τους περισσότερους επεκτατικούς πολέμους τον τελευταίο μισό αιώνα, διαθέτουν πυρηνικά όπλα, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έχουν φροντίσει να αποδίδουν τον κίνδυνο ενός πυρηνικού χτυπήματος σε καθεστώτα που με δυσκολία μπορούν να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα υλικά για να λειτουργήσουν έναν πυρηνικό αντιδραστήρα.
Οσο για τον Ντόναλντ Τραμπ, για άλλη μία φορά αποδεικνύει ότι απλώς έχει την κακή συνήθεια να φωνάζει στα μικρόφωνα αυτά που το αμερικανικό πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο συνηθίζει να συζητά πίσω από κλειστές πόρτες.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών