Μη σκαλίζεις τη στάχτη

του Θανάση Καρτερού

Μια παλιά ιστορία. Του 1970. Πολύ κοινή τότε. Ένας πολιτικός κρατούμενος στις φυλακές Κορυδαλλού, καταδικασμένος με τον νόμο για την κατάσταση πολιορκίας, κάνει αίτηση στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών για αποφυλάκισή του μια και έχει εκτίσει τα δύο τρίτα της ποινής. Το συμβούλιο την απορρίπτει με το σκεπτικό ότι είναι επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια! Μιλάμε για τακτικούς δικαστές, οι οποίοι είχαν δώσει όρκο να υπηρετούν το σύνταγμα, όχι για στρατοδίκες, έτσι; Και οι οποίοι υπηρετούσαν πειθήνια τη χούντα, που χρησιμοποίησε το σύνταγμα ως χαρτί υγείας.
Η ανεξάρτητη ελληνική Δικαιοσύνη υπηρέτησε τη χούντα; Ναι, και μια χαρά. Αφού την «καθάρισαν» οι χουντικοί από δημοκρατικά στοιχεία, και από τους ανυπόφορα τυπικούς και γενναίους, την κατέστησαν θεραπαινίδα της ανωμαλίας τους. Και εφέτες ως πρόεδροι έστελναν για ψύλλου πήδημα, ή με κατασκευασμένες κατηγορίες, κόσμο στη φυλακή και τακτικοί δικαστές τον άφηναν να σαπίζει εκεί. Και εισαγγελείς έχτισαν στις πλάτες των αθώων καριέρες. Και αρεοπαγίτες έγιναν υπουργοί και πρωθυπουργοί. Και άκρα του τάφου σιωπή επικρατούσε στο ανεξάρτητο βασίλειο των δικαστών.
Ας μην πάμε παραπίσω, στο δράμα και στο αίμα του 509, που εφάρμοζαν με όλη την εμφύλια σκληρότητα. Ή στις επιτροπές ασφαλείας, που έστελναν κατά δεκάδες χιλιάδες τους ξεροκέφαλους στα ξερονήσια. Και, ρίξτε, σας παρακαλώ μια ματιά στα παλιά κιτάπια. Η Δικαιοσύνη υποστήριζε πάντα για τον εαυτό της ότι ήταν ανεξάρτητη, ελεύθερη, εναρμονισμένη όχι μόνο με τον τύπο του νόμου, αλλά και με τον χτύπο της καρδιάς τους έθνους. Με το κοινό περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας, για την οποία ο δικαστής αποτελεί τελευταίο αποκούμπι. Εις θάνατον - εκεί κατάληγε για κάποιους το τελευταίο αποκούμπι.
Μη σκαλίζεις τη στάχτη, θα πείτε. Έχουν αλλάξει τα χρόνια, οι καταστάσεις και λοιπά. Φυσικά, και ευτυχώς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι καθένας είναι ό,τι δηλώνει. Και όταν η Δικαιοσύνη θεωρεί επικίνδυνη την Ηριάννα, και την αφήνει στη φυλακή, και ακίνδυνο τον λαθρέμπορο δυόμιση τόνων ηρωίνης, και τον βγάζει από τη φυλακή, όσο και να χτυπούν κάτω τον φερόμενο ως ανεξάρτητο κώλο τους οι ενώσεις δικαστών και εισαγγελέων, έχουμε δικαίωμα να θυμώνουμε. Γιατί, μεταξύ άλλων, υπάρχουν και οι παλιές πληγές. Που πονούν και ματώνουν όταν διαπράττονται νέα εγκλήματα.

Πηγή: Αυγή