Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια από ‘κείνη τη μέρα που ο ελληνικός λαός βροντοφώναξε ενάντια στην πολιτική λιτότητας που επιβαλλόταν (κι εξακολουθεί να επιβάλλεται) στη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έκτοτε αρκετοί ειδικοί και μη, ανέλυσαν πολλές φορές τόσο το αποτέλεσμα όσο και τη διαχείρισή του από τη σημερινή κυβέρνηση. Η ανεκδιήγητη στάση της κυβέρνησης σ’ αυτό το αποτέλεσμα είχε συνέπειες που τις βιώνουμε μέχρι σήμερα. Οι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού αποθρασύνθηκαν, το ελληνικό και πανευρωπαϊκό αριστερό κίνημα έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του και δόθηκε το δικαίωμα σε εγχώρια μέσα μαζικής ενημέρωσης να δώσουν ακροδεξιά χροιά στο αποτέλεσμα. Η 5η Ιουλίου έγινε μεμιάς ορόσημο της υιοθεσίας του ευρωσκεπτικισμού από την ακροδεξιά (όπως συνέβη και με το Brexit).
Δύο χρόνια μετά, είμαι πλέον βέβαιος, πως δε θα ξεχάσω ποτέ την λαοθάλασσα στη πλατεία Συντάγματος. Άνθρωποι απ’ όλα τα κοινωνικά και πολιτικά στρώματα, συγκεντρώθηκαν μπροστά από τη Βουλή κι ενώθηκαν σε μία φωνή αξιοπρέπειας. Μπορεί για τους περισσότερους το ερώτημα του δημοψηφίσματος να μην ήταν ξεκάθαρο, αλλά το «Όχι» ήταν συγκεκριμένης άποψης κι είχε επώνυμους αποδέκτες.
Και να που το «Όχι» κατάφερε τελικά και νίκησε τους εκβιαστές της Φρανκφούρτης που επέφεραν τα Capital Controls, τους εκφοβιστές των Βρυξελλών και του Βερολίνου, τους πολιτικούς-υπαλλήλους του διδύμου Σόιμπλε-Ντάισελμπλουμ και τους τηλεοπτικούς προπαγανδιστές. Το 61,3% που απέσπασε το «Όχι» μετέτρεψε τη νίκη αξιοπρέπειας σε πρωτόγνωρο γύρο θριάμβου, αν αναλογιστεί κανείς όλα τα παραπάνω πολιτικά τέρατα που στάθηκαν απέναντι στον ελληνικό λαό. Αντιμετωπίζοντας τις κλειστές τράπεζες και τους τηλεοπτικούς οχετούς, οι Έλληνες στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων αναπτερώνοντας τις ναρκωμένες ελπίδες για μία επερχόμενη αλλαγή. Να όμως που τελικά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα κύκνειο άσμα των λαϊκών αγώνων. Έκτοτε η ακροδεξιά άνοιξε της αγκάλες της για να μαζέψει κι άλλους οπαδούς και σ’ αυτό έχει μεγάλη ευθύνη κι η τωρινή κυβέρνηση.
Κάτι ακόμα που δε θα ξεχάσω από εκείνες τις μέρες, ήταν μία συζήτηση που είχα με φίλους το βράδυ του Σαββάτου σε ένα κουτούκι της Χίου. Όλοι ελπίζαμε το χιώτικο «όχι» να αγγίξει το 35% μιας και γνωρίζαμε τον συντηρητισμό της κλειστής μας κοινωνίας. Το 53% που βγήκε στο νησί μπορεί να ήταν το μικρότερο ποσοστό στην Ελλάδα, αλλά έγινε αφορμή πανηγυρισμών διότι η Χίος δε στιγματίστηκε στον ελλαδικό χάρτη των αποτελεσμάτων.
Το δημοψήφισμα έτσι όπως εξελίχθηκε μετέπειτα, αποδείχτηκε πως ήταν μία τραγική απόφαση από τον σημερινό πρωθυπουργό. Για μένα όμως, ήταν μία απόδειξη πως ο ελληνικός λαός, γονατισμένος κι εξαντλημένος μετά από πέντε καταστροφικά χρόνια κρίσης, δε φοβήθηκε στους εκβιασμούς Ευρωπαίων κι εγχώριων εκφραστών της οικονομικής λιτότητας και κατάφερε να τραντάξει τα θεμέλια της καταρρέουσας Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δυστυχώς όμως το ξεπούλημα του θαρραλέου αυτού «Όχι» από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα επιφέρει άσχημες συνέπειες, αρκετές από τις οποίες έγιναν από τις πρώτες μέρες αισθητές…
Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου