του Τάσου Παππά
Οι συζητήσεις στη Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών διεξάγονται πάντοτε εφ’ όλης της ύλης. Οποιο κι αν είναι το αντικείμενο, οι αντιπολιτεύσεις διευρύνουν την ατζέντα. Αιφνιδιασμός δεν υπάρχει γιατί όλοι είναι προετοιμασμένοι.
Με πρωτοβουλία της Ν.Δ., η τελευταία συζήτηση στο Κοινοβούλιο επικεντρώθηκε στην υπόθεση του «Noor 1», στην εμπλοκή του υπουργού Αμυνας και φυσικά στην αριστερή βία και την τρομοκρατία.
Πρόκειται για το προσφιλές στη συντηρητική παράταξη θέμα, στο οποίο επανέρχεται με κάθε ευκαιρία.
Με λιγότερο άκομψο τρόπο -συγκριτικά με ορισμένους ομοδόξους του που έχουν ρίζες στην Ακρα Δεξιά- ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέμεινε στην άποψη ότι η μήτρα της τρομοκρατίας στην Ελλάδα είναι η Ακρα Αριστερά.
Τώρα, τι ακριβώς είναι Ακρα Αριστερά σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Είναι οι εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις της, είναι οι ομάδες που χρησιμοποιούν τη βία και επικαλούνται πλευρές της αριστερής ιδεολογίας, είναι τα κόμματα και οι κινήσεις της που υποστηρίζουν ότι ο σοσιαλισμός δεν θα έρθει με κοινοβουλευτικά μέσα, αλλά μόνο με επανάσταση;
Ψιλά γράμματα για όσους έχουν μοναδικό στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων. Εκείνοι (μιλάω για τους καλοπροαίρετους) που πιστεύουν ότι λίγες είναι επί της ουσίας οι διαφορές που χωρίζουν τις ένοπλες ομάδες από τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς πρέπει να γνωρίζουν ότι η ιστορική Αριστερά, και εδώ και στην Ευρώπη, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε το φαινόμενο τοποθετήθηκαν αρνητικά.
Στην Ιταλία, το πανίσχυρο τότε Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν πιο επιθετικό και από τα κόμματα της Δεξιάς απέναντι στις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» και τις άλλες ένοπλες οργανώσεις. Κι ας έλεγε η Ροσάνα Ροσάντα (ιστορικό στέλεχος του ιταλικού κομμουνισμού) ότι οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» ανήκουν στο οικογενειακό άλμπουμ της Αριστεράς.
Θυμίζουμε ότι το ΚΚΕ καταδίκαζε τις ενέργειες των οργανώσεων, αφήνοντας υπαινιγμούς για σχέσεις με μυστικές υπηρεσίες (κατηγορία πάντως που δεν έχει αποδειχτεί).
Η ανανεωτική Αριστερά, η οποία ποτέ δεν είδε με συμπάθεια τη δράση των οργανώσεων, έκανε λόγο για μιλιταριστικά μορφώματα με ολοκληρωτική νοοτροπία.
Ομως και οι συγκεκριμένες οργανώσεις στα κείμενά τους δεν χαρίζονταν στα κόμματα της Αριστεράς, κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά: «Τα κομμουνιστικά κόμματα δεν έχουν στόχο το σοσιαλισμό ούτε με ένοπλα ούτε με ειρηνικά μέσα και το μόνο που ενδιαφέρει τις ηγεσίες τους είναι μερικές έδρες στη Βουλή. Μοναδική δραστηριότητα των εξωκοινοβουλευτικών ομάδων είναι η έκδοση μιας εβδομαδιάτικης ή μηνιαίας εφημερίδας και δυο τρεις φορές το χρόνο, γελοίες σε στιλ πανηγυριού, συγκεντρώσεις, όπου τους κοιτάζουν οι αστυνομικοί και γελάνε» (προκήρυξη της «17 Νοέμβρη», 1977).
Ανάλογου ύφους ήταν και η κριτική της 17Ν σε ομάδες αναρχικών που κατά την αντίληψη των διωκτικών μηχανισμών την εποχή εκείνη ήταν η δεξαμενή από την οποία η οργάνωση αντλούσε μέλη. Θυμίζουμε τον αφορισμό της για «τους καραγκιόζηδες των Εξαρχείων».
Από την άλλη πλευρά, σταθερή επιδίωξη των οργανικών διανοουμένων της Δεξιάς είναι να συνδέσουν την τρομοκρατία με το σύμπαν της σύγχρονης Αριστεράς.
Η προσπάθεια είναι ενταγμένη σ’ ένα σχέδιο που έχει στόχο τη συκοφάντηση της αριστερής ιδεολογίας σε όλες τις εκδοχές της (εκτός απ’ αυτήν που λειτουργεί σαν δεκανίκι του νεοφιλελευθερισμού).
Πτυχές του συγκεκριμένου σχεδίου είναι η ταύτιση του κομμουνισμού με τον ναζισμό (παλιά ιστορία η θεωρία των δύο άκρων), ο εξωραϊσμός του δωσιλογισμού την περίοδο της Κατοχής, εσχάτως και της χούντας (φρέσκα κουλούρια), αλλά ο κεντρικός πυρήνας του είναι η χρέωση του ολοκληρωτισμού («στρατοπεδικός κομμουνισμός» κατά τον Κώστα Παπαϊωάννου) στον μαρξισμό.
Το σκεπτικό είναι απλό: αφού ο Στάλιν μιλούσε στο όνομα του Μαρξ, δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο Μαρξ.
Είναι ο ηθικός αυτουργός για ό,τι στραβό και εγκληματικό συνέβη στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Η αντίληψη είναι ισοπεδωτική, ανιστόρητη και εξόφθαλμα ιδιοτελής.
Το έργο του Μαρξ είχαν ως σημείο αναφοράς ο Μπερνστάιν, ο Κάουτσκι, ο Λένιν, ο Τρότσκι, ο Μάρτοφ, η Λούξεμπουργκ, ο Γκράμσι, ο Μάο, ο Πολ Ποτ, ο Κιμ Ιλ Σουνγκ, ο ευρωκομμουνισμός, το SPD μέχρι το 1959, ο ελευθεριακός κομμουνισμός, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική, το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του '70, το ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσωτερικού, ο ΣΥΡΙΖΑ.
Για ό,τι έχουν πει και ό,τι έχουν κάνει όλοι αυτοί ευθύνεται ο Κάρολος; Απαντώντας στη συγκεκριμένη θεωρία -μερικοί από τους οπαδούς της ήταν πάντως υψηλού επιπέδου στοχαστές (Πόπερ, Μπερλίν, Αρόν)- ο Ιταλός ιστορικός Μάσιμο Σαλβαντόρι σημειώνει: «Γιατί αυτός που μετράει στην κρίση μας πρέπει να είναι ο Μαρξ όσων μαρξιστών ήταν στην εξουσία και όχι εκείνοι οι μαρξιστές οι οποίοι πάλεψαν ενάντια στη δεσποτική παρέκκλιση;» (από τη στήλη του Θανάση Γιαλκέτση στο περιοδικό «Επτά» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», 4-4-2004).
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου