Η Οργή ενός Υπομονετικού Ανθρώπου

Βράδυ Παρασκευής βρεθήκαμε στην ταράτσα του κινηματογράφου Ελαΐς για να απολαύσουμε ένα ισπανικό θρίλερ. Η Οργή ενός Υπομονετικού Ανθρώπου, έκανε την εμφάνισή της τελείως διακριτικά κι αθόρυβα, κάτι που μου θύμισε παλιότερες περιπτώσεις όπως το Μικρό Νησί. Μάλιστα μου φάνηκε ως η πιο ενδιαφέρουσα ταινία των τελευταίων εβδομάδων. Δίνοντας βαρύτητα και στις απόψεις άλλων κινηματογραφόφιλων, αποφάσισα να τη δω. 

Η ιστορία μας πηγαίνει σε μία άγνωστη ισπανική επαρχιακή πόλη, όπου ένας μοναχικός τύπος συχνάζει σε καφετέρια μιας κακόφημης γειτονιάς. Η αινιγματική του συμπεριφορά μαγνητίζει την προσοχή της Άννας με την οποία συνάπτει σχέση. Λίγο καιρό αργότερα αποφυλακίζεται ο άνδρας της ο Κούρο. Η εξέλιξη αυτή όχι μόνο δε δυσανασχετεί τον πρωταγωνιστή, αλλά τον δείχνει πως ανυπομονούσε γι' αυτό. Η Άννα γι' αυτόν ήταν απλά ο συνδετικός κρίκος για να τον φέρει κοντά στον άνδρα της. Σκοπός του είναι να διαλευκάνει μία δολοφονική ληστεία που διαπράχθηκε οκτώ χρόνια πριν σε ένα κοσμηματοπωλείο. 

Τα πρώτα λεπτά της ταινίας είναι άκρως εντυπωσιακά. Η κάμερα βρίσκεται στις πίσω θέσεις ενός αυτοκινήτου. Ο οδηγός περιμένει τους συνεργούς του για να το σκάσουν. Στο βάθος ακούγονται θόρυβοι, συναγερμοί και φωνές. Προσπαθείς να καταλάβεις τι συμβαίνει κι αυτό προκαλεί άγχος. Όλα πάνε στραβά. Οι συνεργοί τρέχουν προς διάφορες κατευθύνσεις για να αποφύγουν τα περιπολικά κι ο οδηγός βάζει μπρος το αμάξι κι αναχωρεί. Αμέσως η καρδιά αρχίζει να χτυπά γρήγορα. Οι απότομες στροφές, οι ελιγμοί κι οι σειρήνες των περιπολικών σε βυθίζουν στη καρέκλα. Η τελική σκηνή απλά σε τινάζει πάνω κι αναρωτιέσαι ευχάριστα για το πόσο καλή μπορεί να είναι τελικά αυτή η ταινία, αν πράγματι σε ξεσηκώνει τόσο από τα πρώτα της λεπτά.  

Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, οι ρυθμοί πέφτουν απότομα. Στα πλάνα αρχίζει να πρωταγωνιστεί ο λιγομίλητος Χοσέ. Μέχρι να αποφυλακιστεί ο Κούρο, η ταινία κυλάει αργά, σαν να θέλει να μας δώσει χρόνο να ηρεμήσουμε μετά την ένταση των πρώτων καταιγιστικών λεπτών. Η συνέχεια όμως αναμένεται το ίδιο αγχωτική. Η ένταση είναι κλιμακούμενη και η αγωνία μεγαλώνει όσο το παζλ του εγκλήματος συμπληρώνεται. 

Οι διάλογοι είναι λίγοι κι ανώφελοι σε αρκετές στιγμές. Εξάλλου δε χρειάζονται μιας κι ο πραγματικός τίτλος της ταινίας, "Πολύ Αργά για Οργή" (σύμφωνα με τον ισπανικό τίτλο) δηλώνει πως τα λόγια πλέον είναι περιττά. Ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται στα βλέμματα. Κι εκεί κερδίζει πανηγυρικά το στοίχημα. Τόσο ο Antonio de la Torre (Χοσέ) όσο κι ο Luis Callejo (Κούρο), δίνουν ένα ρεσιτάλ ερμηνείας. 

Επίσης η ταινία κερδίζει τις εντυπώσεις και στις σκηνές βίας. Ωμές, ρεαλιστικές χωρίς φανφάρες και φασαρίες. Αυτό είναι που τις κάνει αρκετά ανατριχιαστικές. Ο δημιουργός αποφεύγει να δείξει λουτρά αίματος και σφαγές, αφήνοντας τον θεατή να φανταστεί το κάθε σκηνικό. 

Όμως βρήκα το φινάλε της ιστορίας απότομο και πρόχειρο. Ότι έχτιζε υπομονετικά και δεξιοτεχνικά ο σκηνοθέτης, το γκρεμίζει μέσα σε λίγα λεπτά. Η ένταση ξεφουσκώνει απότομα κι οι τίτλοι τέλους μας ώθησαν προς την έξοδο με ένα αίσθημα μη ικανοποιητικό. Σ' αυτό το κομμάτι, η ταινία έχασε αρκετά.

Παρ' όλα αυτά, η "Οργή ενός Υπομονετικού Ανθρώπου" είναι μία σχετικά καλή κινηματογραφική road-movie για θερινή προβολή. 

Βαθμολογία: 6/10