Είμαι βέβαιος πως την Κεφαλού δεν την γνωρίζετε. Για να είμαι ειλικρινής ούτε εγώ την ήξερα. Την ανακαλύψαμε καθώς οργανώναμε το πρόγραμμα του ταξιδιού. Κι όμως, αυτό το άγνωστο για μας μέρος είναι ένα από τα διασημότερα καλοκαιρινά θέρετρα της Ιταλίας κι ο τόπος που γυρίστηκαν κάποια πλάνα της πολυαγαπημένης μας ταινίας "Σινεμά, ο Παράδεισος".
Η Κεφαλού είναι ξεκάθαρα μία καλοκαιρινή πόλη. Μας υποδέχτηκε με την τεράστια αμμουδερή της παραλία, η οποία έχει ως φόντο το ψαροχώρι και τον τεράστιο βράχο που στέκει σαν φέσι πάνω απ' αυτό. Κάναμε αρκετή ώρα να διανύσουμε κατά μήκος τη παραλία. Παρατηρούσα τα γαλάζια νερά της που χάνονταν στο απέραντο μπλε της Μεσογείου και προσπαθούσα να τη φανταστώ γεμάτη κόσμο.
Προς το τελείωμα της παραλίας βρήκαμε την πύλη του χωριού. Η όμορφη όμως όψη του άλλαξε μόλις εισήλθαμε σ'αυτό. Τα γραφικά του μεσαιωνικά σοκάκια έχουν χάσει τη γραφικότητά τους, στο βωμό του τουρισμού. Παντού μαγαζιά με αναμνηστικά κι εστιατόρια. Τα διασχίζαμε αδιάφοροι παρατηρώντας προς τις ταράτσες. Εκεί είχε διασωθεί ένα κομμάτι από το παλιό χρώμα της πόλης.
Σ' ένα στενό κατηφορίσαμε στο δημόσιο πλυσταριό. Ανάμεσα από βράχια ανάβλυζε γλυκό νερό το οποίο χυνόταν στη θάλασσα. Σ' αυτό το σημείο, οι κάτοικοι είχαν δημιουργήσει ειδικές κοιλότητες όπου έπλεναν οι γυναίκες τα ρούχα τους. Αυτόματα γινόταν τόπος δημόσιου κουτσομπολιού. Το στήσιμο του χώρου, μου θύμισε πολύ ένα αντίστοιχο πλυσταριό που είχα συναντήσει στον Πύργο της Τήνου.
Έπειτα ανηφορίσαμε προς τον Καθεδρικό της πόλης. Ένας επιβλητικός κι εντυπωσιακός ναός, ο οποίος μαγνητίζει τα βλέμματα από μακριά. Το μεγάλο του μέγεθος κι ο υπερυψωμένος προαύλιος χώρος του, τον κάνουν να αιωρείται πάνω από τα υπόλοιπα σπίτια της πόλης. Η ιστορία λέει πως ο βασιλιάς της Σικελίας Roger II, είχε πέσει κάποτε σε μία τρομακτική καταιγίδα. Μέσα στον πανικό του υποσχέθηκε πως αν σωθεί θα χτίσει σ' εκείνο το σημείο έναν μεγάλο ναό. Κι αφού έγινε το "θαύμα", ξεκίνησε το 1131 η ανοικοδόμηση του, ο οποίος φέρει αρχιτεκτονικά στοιχεία με αραβικές, λατινικές κι ελληνικές επιρροές. Κι ενώ εξωτερικά ο ναός είναι όμορφος, εσωτερικά είναι κενός και φτωχός.
Από εκεί ανηφορίσαμε προς το φρούριο το οποίο είναι χτισμένο πάνω στο βράχο. Οι απότομες σκάλες και το (ένα ακόμη) εισιτήριο μας αποθάρρυναν. Από εκείνο το σημείο σταθήκαμε λίγη ώρα και θαυμάσαμε τη θέα. Κάτω από μας απλωνόταν το ψαροχώρι κι από εκεί ξεκινούσε μία ευθεία ακτογραμμή που χανόταν δυτικά. Ο ήλιος στεκόταν ακριβώς πάνω από το κεφάλι μας, προσφέροντας μ' αυτόν τον τρόπο μία βαθιά μπλε απόχρωση στη θάλασσα.
Κατηφορίσαμε προς την πόλη και περπατήσαμε στην ανατολική της ακτή. Μία πλατιά συστοιχία βράχων χώριζαν τη πόλη με τη θάλασσα. Αμέσως φαντάστηκα την εικόνα της φουρτουνιασμένης θάλασσας και το μέγεθος των κυμάτων που θα φερνε ο βοριάς. Ο ορίζοντας προς τα πάνω ήταν ανοιχτός, κάτι που φανέρωνε πως κάθε φορά που φυσούσε, το σημείο αυτό γινόταν απροσπέλαστο. Τη μέρα που ήμασταν εκεί, ο καιρός ήταν ήδη ανοιξιάτικος και το καλοκαίρι ερχόταν οσονούπω. Οι κάτοικοι είχαν ξεθαρρέψει κι οι ταβέρνες είχαν στήσει ξύλινες εξέδρες πάνω στα βράχια, περιμένοντας τους πεινασμένους επισκέπτες να απολαύσουν την τοπική κουζίνα. Σ' ένα απ' αυτά ξαποστάσαμε κι εμείς για να φάμε.
Έπειτα περπατήσαμε προς τον λιμενοβραχίονα του χωριού. Οι πρώτοι θερινοί παραθεριστές έριχναν τις βουτιές τους στα καταπράσινα νερά της παραλίας. Καθίσαμε σε ένα παγκάκι κι απολαύσαμε την όψη της πόλης από τη μεριά της θάλασσας. Και τότε θυμήθηκα τη σκηνή από το "Σινεμά, ο παράδεισος" με τον θερινό σινεμά δίπλα στη θάλασσα και τους κατοίκους του χωριού μαζεμένους πάνω σε βάρκες για να δουν την ταινία. Ο θερινός κινηματογράφος είχε στηθεί στο πλάτωμα της αποβάθρας που καθόμασταν κι η οθόνη ήταν πλάτη με το χωριό. Όλο το σκηνικό εμφανίστηκε μεμιάς στο μυαλό μου, προκαλώντας μου έντονα νοσταλγικά συναισθήματα από μία εποχή που ανακάλυπτα τον καλό ευρωπαϊκό κινηματογράφο.
Λίγο πριν φύγουμε από την Κεφαλού, απολαύσαμε τον απογευματινό μας καφέ σε μία καφετέρια που ήταν ακριβώς στην είσοδο του χωριού. Ο ήλιος είχε αρχίσει ήδη τη κάθοδό του προς τη δύση. Ήταν το τελευταίο μας ηλιοβασίλεμα στη Σικελία. Η στεναχώρια στην ιδέα πως παίρναμε το δρόμο της επιστροφής εξισορροπούσε με την αίσθηση του ερχομού ενός πολλά υποσχόμενου καλοκαιριού.
Φύγαμε λίγο πριν πέσει ο ήλιος.
Το ηλιοβασίλεμα το απολαύσαμε σε μία ερημική παραλία του Μιλάτζο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου