Όταν ακούμε για τη Σικελία, έρχονται αμέσως στο νου μας εικόνες από τα γραφικά σοκάκια της Ταορμίνα, την επιβλητική όψη της Αίτνα που είναι το μεγαλύτερο ηφαίστειο της Ευρώπης, τα βυζαντινά ψηφιδωτά του Παλέρμο, τις σκούρες όψεις των κτιρίων της Κατάνια κι τη μαφία. Όμως η Σικελία δεν είναι μόνο αυτά. Ένα μεγάλο κομμάτι της γοητείας της κρύβεται στην νοτιοανατολική της άκρη, σε ένα σύμπλεγμα χωριών που δεν είναι τόσο γνωστό όσο οι υπόλοιπες πόλεις της.
Μία μικρή ομάδα χωριών, το ένα πιο όμορφο από το άλλο, μας πρόσφερε δύο μέρες γεμάτες εικόνες, χρώματα και γεύσεις τοπικών λιχουδιών. Πέρα όμως απ' αυτή τη γωνιά, υπάρχει κι η ενδοχώρα της νήσου όπου κάναμε τρεις στάσεις. Το ιδιαίτερο με όλα τα παραπάνω χωριά είναι πως ενώ γειτνιάζουν μεταξύ τους, είναι τελείως διαφορετικά το ένα από το άλλο. Απ' όλα τα χωριά ξεχώρισα την Ραγκούσα, την οποία αποφάσισα να παρουσιάσω ξεχωριστά στο επόμενο φωτογραφικό βίντεο.
Η βόλτα ξεκινάει από το Νότο (00:05-02:04), το οποίο είναι ένα από τα ομορφότερα χωριά της Ιταλίας που έχω επισκεφθεί μέχρι στιγμής, με εκπληκτικά σικελικά μπαρόκ κτίρια. Αυτό που μου κέρδισε αρχικά τις εντυπώσεις ήταν η ομοιομορφία των γήινων χρωμάτων στις προσόψεις των κτιρίων, κάτι το οποίο οφείλεται στο ηφαιστειακό πέτρωμα που χρησιμοποιήθηκε ως δομικό υλικό. Εκεί όμως που έμεινα με το στόμα ανοιχτό ήταν στη στιγμή που πρωτοαντίκρυσα την κεντρική πλατεία. Σ' αυτό το άνοιγμα, ο επιβλητικός καθεδρικός ναός στέκεται στο ψηλότερο σημείο, σα στέμμα πάνω από την υπόλοιπη πόλη, κάτι στο οποίο βοηθούσε κι η μπεζ του απόχρωση που χρυσάφιζε στο φως του ήλιου. Ακριβώς απέναντι από τον καθεδρικό, και σε χαμηλότερο επίπεδο βρίσκεται το δημαρχείο. Μικρό αλλά κομψό με τη καμαρωτή στοά του και τις εξωτερικές κόκκινες κουρτίνες που του πρόσθεταν επιπλέον κύρος. Ανάμεσα σε καθεδρικό και δημαρχείο περνάει ένας μεγάλος πεζόδρομος, ο οποίος φτάνει από τη μία άκρη του χωριού στην άλλη. Πάνω σ' αυτόν συναντήσαμε κι άλλες όμορφες εκκλησίες όπως του San Domenico και του Αγίου Καρόλου Borromeo αλλά κι αρκετά καλαίσθητα κτίρια.
Είναι φανερό σε κάθε γωνία της πόλης πως το Νότο είχε πλούσιο παρελθόν. Στη μυθολογία, ο Δαίδαλος είχε επισκεφθεί τη πόλη μετά τη πτήση του πάνω από το Αιγαίο Πέλαγος αλλά κι ο Ηρακλής μετά τον 7ο του άθλο. Ιστορικά έχει κατακτηθεί από Ρωμαίους, Άραβες και Νορμανδούς. Τον 15ο και 16ο αιώνα η πόλη έζησε μία πρωτόγνωρη πνευματική άνθηση, κάτι που έκανε τον βασιλιά Ferdinand ΙΙΙ να της χορηγήσει το 1503 τον τίτλο της Civitas Ingeniosa ( «Ευφυής Πόλη»). Όμως το 1693 καταστράφηκε ολοσχερώς από σεισμό και ξαναχτίστηκε στην αντίπερα όχθη του τοπικού ποταμού.
Αφού απολαύσαμε το μεσημεριανό μας καφεδάκι στον προαύλιο χώρο του δημαρχείου, φύγαμε από την ανατολική αψίδα της πόλης κι αναχωρήσαμε για το επόμενο χωριό. H Ίσπιτσα (02:05-02:22) ήταν μία μικρή στάση για να ξεμουδιάσουμε. Την ώρα που φτάσαμε, οι δρόμοι ήταν άδειοι απ' αυτοκίνητα κι ανθρώπους. Περπατήσαμε στο κέντρο της αλλά δεν μας τράβηξε κάτι τη προσοχή. Χωρίς να χάνουμε χρόνο βάλαμε πάλι μπρος τη μηχανή και φύγαμε για το επόμενο χωριό.
Η Μόντικα (02:23-03:34) κρυμμένη σε μία βραχώδης κοιλάδα, θεωρείται η πόλη της σοκολάτας. Τη φήμη αυτή κατέκτησε λόγω της τοπικής σοκολάτας που παράγεται από δέντρα, με παρόμοιο τρόπο που εφάρμοζαν οι Αζτέκοι. Η παραγωγή της συγκεκριμένης σοκολάτας παραμένει μέχρι σήμερα μυστική.
Τι σχέση όμως έχουν οι Σικελοί με τους Αζτέκους; Η ιστορία ξεκινάει από τον 16ο αι. όταν η Σικελία βρισκόταν κάτω από τον ισπανικό έλεγχο. Αρκετοί Ισπανοί έφεραν στην Ευρώπη τα κακαόδεντρα τα οποία ευδοκίμησαν στο ηφαιστειογενές έδαφος της νότιας Σικελίας. Μαζί με τα δέντρα, οι Ισπανοί έφεραν μαζί τους και τις συνταγές για την δημιουργία της xocoatl (όπως την έλεγαν οι Αζτέκοι και από αυτήν προήλθε η λέξη σοκολάτα), μιας πάστας που ήταν σκληρή στο εσωτερικό, αλλά πιο μαλακή στην επιφάνειά της. Η αρχική xocoatl ήταν πικρή και την χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα για να ενισχύσει σάλτσες για πιάτα με κρέας, ή τριμμένη σε σαλάτες ή τρώγεται μόνη της, ως συμπλήρωμα διατροφής. Αν παρασκευαστεί με ορισμένα καρυκεύματα, θεωρείται και αφροδισιακή.
Όσον αφορά την πόλη, η Μόντικα σύμφωνα με τον Θουκυδίδη ιδρύθηκε το 1360 π.Χ. ή 1071 π.Χ. Σήμερα αποτελείται από την "Modica Alta" (Άνω Modica) και "Modica Bassa" (Κάτω Modica). Και τα δύο επίπεδα είναι πλούσια σε μπαρόκ κτίρια. Η διαρρύθμιση του εδάφους δίνει ιδιαίτερο γόητρο στο μικρό κάστρο που βρίσκεται στη κορυφή ενός βράχου αλλά και στον πανέμορφο καθεδρικό του San Giorgio. Πανέμορφη όμως είναι κι η εκκλησία του Αγίου Πέτρου με την πλούσια γλυπτή διακόσμηση στις σκάλες της.
Η πόλη καταστράφηκε ολοσχερώς από το σεισμό του 1693. Ο πλούτος όμως των κατοίκων της, της έδωσε μία ακόμη ευκαιρία ανοικοδόμησης, η οποία συνοδεύτηκε με επιβλητικά αστικά κτίρια που διατήρησαν το σικελικό μπαρόκ.
Δίπλα στην Μόντικα βρίσκεται η πανέμορφη Ραγκούσα για την οποία όπως αναφέρθηκα στην αρχή, θα ασχοληθώ στην επόμενη ανάρτησή μου για το οδοιπορικό στην Κάτω Ιταλία και Σικελία.
Την επόμενη μέρα αναχωρήσαμε από την Κατάνια με κατεύθυνση προς τα δυτικά. Στο πρόγραμμά μας είχαμε τα χωριά της σικελικής ενδοχώρας. Γι' αρκετή ώρα οδηγούσαμε έχοντας την Αίτνα στα βόρια να παρακολουθεί τις κινήσεις μας. Όταν φτάσαμε στο πρώτο χωριό, το ηφαίστειο είχε ήδη εξαφανιστεί πίσω από τα βουνά της περιοχής.
Η Πιάτσα Αρμερίνα (03:38-04:22) ήταν το πρώτο νορμανδικό χωριό που επισκεφθήκαμε στη Σικελία. Χτισμένο πάνω σε έναν λόφο, νιώθει περήφανο για δύο λόγους. Για τα εκπληκτικά ψηφιδωτά δάπεδα της Villa Romana del Casale που βρίσκεται τρία χιλιόμετρα έξω απ' αυτό και θεωρούνται τα μεγαλύτερα σε έκταση ψηφιδωτά στον κόσμο και για τον επιβλητικό καθεδρικό ναό, ο οποίος είναι δυσανάλογα μεγάλος σε σχέση με το μέγεθος του χωριού. Ο ναός ξεχωρίζει για τα καταλανικού-γοτθικού στυλ παράθυρα αλλά και για τα πλούσια σε γλυπτή διακόσμηση καμπαναριά του. Η παραμονή μας στο χωριό συνδυάστηκε με βόλτες στα σοκάκια τα οποία ήταν πολύχρωμα από τα άνθη της βουκαμβίλιας που κρεμόντουσαν στους μαντρότοιχους.
Επόμενη στάση κάναμε στην Έννα (04:22-05:27). Το χωριό βρίσκεται ακριβώς στην καρδιά του νησιού. Γι' αυτό το λόγο θεωρείται ο Ομφαλός της Σικελίας, ενώ της έχει δοθεί και το ψευδώνυμο "Δώμα" λόγω της πανοραμικής θέας που έχεις από το κάστρο της. Η πόλη ήταν μέχρι το 1926 γνωστή με το όνομα Castrogiovanni ενώ σήμερα θεωρείται ως η ψηλότερη πρωτεύουσα επαρχίας στην Ιταλία μιας και βρίσκεται στα 931 μέτρα.
Μοναδικά της αξιοθέατα είναι το Κάστρο της Λομβαρδίας το οποίο θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα στρατιωτικής αρχιτεκτονικής στην Σικελία. Αποτελούταν από είκοσι πύργους αν και σήμερα έχουν μείνει μόνο έξι. Επίσης ενδιαφέρον έχει ο καθεδρικός της πόλης για το ψηλό του καμπαναριό και για την πλούσια συλλογή έργων τέχνης.
Αυτό όμως που με εντυπωσίασε περισσότερο σ' αυτήν την πόλη ήταν η πανοραμική της θέα από το σημείο που βρισκόταν το αρχαίο ιερό της Δήμητρας. Πάνω σε έναν μεγάλο βράχο αγναντεύαμε για ώρα την ενδοχώρα της Σικελίας. Τα γύρω νορμανδικά χωριά ήταν χτισμένα στις κορυφές των λόφων έχοντας έτσι καλή ορατότητα στην γύρω περιοχή. Ανατολικά αχνοφαινόταν η Αίτνα η οποία ρόδιζε καθώς ο ήλιος σιγά σιγά άγγιζε τον ορίζοντα.
Τελευταία μας στάση ήταν η πόλη Καλτανισέτα (05:30-06:20). Η πόλη είχε γίνει στόχος συμμαχικών βομβαρδισμών στον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο μ' αποτέλεσμα σήμερα να μην είχε τίποτα ιδιαίτερο για να θαυμάσει κανείς πέρα από την κεντρική πλατεία όπου στέκουν οι εκκλησίες του San Sebastiano και της Santa Maria la Nova (Καθεδρικός). Είχε ήδη σκοτεινιάσει όταν φτάσαμε εκεί. Δε κάναμε τίποτα παραπάνω πέρα από μία βραδινή βόλτα στους κεντρικούς της δρόμους. Εξάλλου ήμασταν ήδη εξαντλημένοι και την επομένη μέρα μας περίμενε η μυθική Κοιλάδα των Ναών του Ακράγαντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου