Τί αισθάνεσαι ακούγοντάς το...

Αγαπημένο μουσικό κομμάτι. Πρώτη φορά που το άκουσα ήταν πρίν πολλά χρόνια στην σειρά του Παπακαλιάτη "Κλείσε τα μάτια". Από τότε έψαχνα να το βρω. Πολλές φορές το πετύχαινα στο ράδιο όμως και πάλι δε προλάβαινα να ακούσω ούτε τίτλο ούτε συνθέτη. Μέχρι που είδα στην κρατική τηλεόραση πριν πολλά χρόνια την ταινία "Μοιραίο Πάθος" με τον Τζέρεμι Άιρονς και την Ζιλιέτ Μπινιόνς. Συνθέτης φυσικά ο Preisner. Λατρεμένος συνθέτης και από τις ταινίες του "Η διπλή ζωή της Βερόνικα" και η τριλογία με τα χρώματα. Διαπίστωσα πως αυτό το τραγούδι είναι λατρεμένο από πολύ κόσμο. Και ο λόγος ότι είναι τόσο μαγευτική η μελωδία του ώστε ο καθένας το χει συνδιάσει με κάποιο γεγονός, η κάποια προσωπική του στιγμή. Ίσως και τη στιγμή που το άκουσε για πρώτη φορά. Εμένα μου θυμίζει τα πρώτα μου χρόνια στην Αθήνα ως φοιτητής, την δυσκολία στο να προσαρμοστώ σε ένα νέο περιβάλλον. Τα νέα πρόσωπα που μπαίναμε στην ζωή μου. Νέους έρωτες. Νέες απογοητεύσεις. Όμως σαν συγκεκριμένο γεγονός μου ρχεται στο μυαλό η πρώτη μου γκαρσονιέρα που με φιλοξένησε, να κάθομαι στη μέση του δωματίου και να απολαμβάνω τη διακόσμηση που της είχα δώσει. Έξω να χει συννεφία και μιάς και είχε ήμουν σε ακάλυπτο να μπαίνει λίγο φώς από το παράθυρο. Να νιώθω μία περίεργη χαρά. Πλέον ήμουν μόνος, όλα τα θέματα του σπιτιού αλλά και της ζωής μου της ίδιας ήταν πλέον κάτω από την δικιά μου ευθύνη. Ένιωθα να ωριμάζω, να μεγαλώνω απότομα. Πολλές στιγμές μοναξιάς. Να κάθομαι στην κουζίνα και να μαγειρεύω και να τρώω στο τραπεζάκι μόνος μου. Να μαζευόμαστε φίλοι στο σπίτι να δούμε ταινίες και να σχολιάσουμε τα κορίτσια που μας έχουν κλέψει την καρδιά αλλά είμασταν τόσο μαζεμένοι που δε κάναμε τίποτα οπότε ο ένας κλαιγόταν στον άλλον. Οι πρώτες μας εξεταστικές περιόδου, η άγνοιά μας για το πως πρέπει να διαβάσουμε, πως να κάνουμε σκονάκια, σε ποιούς να βασιστούμε στο να αντιγράψουμε, να μαζευόμαστε όλοι σε ένα σπίτι και να μοιραζόμαστε τα πιο σημαντικά και επικίνδυνα θέματα. Πάρτυ και συζητήσεις μέχρι το πρωί. Γεγονότα και δραστηριότητες που πέρασαν, τις ζήσαμε και περάσανε...

Αυτό το τραγούδι είναι μία περίοδος που τελείωσε και πλέον την αναπολώ...

Νίκη ανάσα για την Χίο...

Στην χθεσινή δωδέκατη αγωνιστική του πρωταθλήματος, και πρώτη του δεύτερου γύρου της Α1 ανδρών στο πόλο η Χίος την ξεκίνησε με νίκη (όπως και στην πρώτη αγωνιστική) απέναντι σε μία από τις δύο Αχαϊκές ομάδες που μας στέρησαν την έξοδο στην Ευρώπη πέρσυ. Χθές η Χίος κέρδισε τον Ν.Ο.Πατρών με 10 - 7 και ξέφυγε από την επικίνδυνη ζώνη του υποβιβασμού αλλά παράλληλα μπαίνει στο κόλπο της πρώτης εξάδας και να διεκδικήσει μία έξοδο στην Ευρώπη πάλι, κάτι το οποίο είναι εφικτό αν νικήσουμε την επόμενη αγωνιστική στο Ιωνικό Κολυμβητήριο και τον Ν.Ε.Πατρών... Ωστόσο μετά την αξιόλογη μισητή αντίπαλο της Χίου την περίοδο των 90s Ν.Ο.Χαλκίδας ίσως ακολουθήσει φέτος η αξιόλογη μισητή αντίπαλος της περιόδου 00s Ν.Ο.Χανιών. Μόνο ένας Ν.Ο.Χ. χωράει στην Α1 ανδρών και αυτή είναι η Χίος.

Χθες το πρωί στον καθιερωμένο μου καφέ στην Βαλαωρίτου συζητήθηκε το θέμα της στήριξης της ομάδος από τους Χιώτες. Την Χίο την παρακολουθούσα από πιτσιρικάς. Θυμάμαι ότι όλοι πηγαίναμε οικογενειακώς στο κολυμβητήριο. Γέμιζαν από γονείς και νεαρά ζευγάρια οι κερκίδες ενώ τα μικρά τρέχαμε απο δω και από κει... Ένα πραγματικό πανηγύρι... Μετά τα αυτοκίνητα είχαν μία ουρά από τον Άγιο Μηνά μέχρι την πόλη. Θυμάμαι σπουδαίους προπονητές να περνάνε από τον πάγκο της Χίου. Τον Νάκιτς (πατέρας του μπασκετμπολίστα του Ολυμπιακού) δε θα τον ξεχάσω από το μεγάλο του ύψος και όγκο. Με τρόμαζε η παρουσία του. Ποιός θα ξεχάσει τον φανατικό οπαδό της Α.Ε.Κ. Κωματά ο οποίος με τον παλμό του μας ξεσήκωνε όλους αλλά ποτέ δεν έβλεπε έναν αγώνα ολόκληρο αφού η αστυνομία συνέχεια τον έδιωχνε διότι πλακωνόταν με τον αντίπαλο πάγκο. Την χρονιά του 97 που κυνηγήσαμε μέχρι τέλους το πρωτάθλημα από την υπερδύναμη της Βουλιαγμένης. Είχαν μαζευτεί πολλοί Χιώτες τότε στο κολυμβητήριο του Λαιμού δίνοντας έναν απίστευτο παλμό κάνοντας τους οπαδούς της Βουλιαγμένης να μας κοιτάνε με έκπληξη. Εξάλλου είχε βγεί η φήμη ότι η έδρα της Χίου εκτός του ότι είναι από τις μεγαλύτερες της Ευρώπης έχει και τόσο φανατικό κοινό που έπαιρνε επάξια τον τίτλο ως η Τούμπα του πόλο....

Αυτά δυστυχώς ανήκουν στο πρόσφατο ακόμα παρελθόν. Οι Χιώτες πλέον αδιαφορούν για την ομάδα. Και είναι κρίμα. Αυτή η ομάδα είναι το σύμβολο μας. Ποιό άλλο νησί έχει ομάδα με συνεχόμενη παρουσία στην Α1 ανδρών;... Ποιά άλλη έδρα στην Ελλάδα ήταν φόβητρο για τους μεγάλους της κατηγορίας;... Ποιά άλλη ομάδα κάνει περήφανο και διαφημίζει τόσο πολύ το νησί μας;... Είναι μεγάλο κρίμα που πλέον μαζευόμαστε λίγοι ρομαντικοί οπαδοί αυτού του συλλόγου.

Πρέπει να λάβουμε μέτρα. Πρέπει να ξαναδώσουμε στην ομάδα μας την αίγλη που είχε κάποτε πριν είναι αργά. Να αξιοποιήσουμε την έδρα μας με διαφορετικό τρόπο. Να γίνει ένας ζωντανός οργανισμός που θα μπορεί να βοηθάει και να συντηρεί την ομάδα μας χωρίς να έχουμε ανάγκη τα εισητήρια (αν αυτός είναι ενας λόγος που δε πατάνε οι Χιώτες στο κολυμβητήριο). Πρέπει να διαφημίσουμε πάλι τον σύλλογο. Να κάνουμε εκδηλώσεις. Να αποφύγουμε την γραφειοκρατία και να ξαναλειτουργήσει ο Όμιλος στην Μπέλλα Βίστα.

Πρέπει ο Όμιλός μας να ξαναπάρει τα πάνω του και αφού οι αρχές αδιαφορούν ας πάρουμε την τύχη του στα χέρια μας και να τον ανεβάσουμε ψηλά... Ας μείναμε στα λόγια και ας περάσουμε στη δράση λοιπόν...

Αριστουργήματα του παρελθόντος: Οι νύχτες της Καμπίρια (1957)

Μετά την προβολή του μιούζικαλ Εννιά, έκανα μία στροφή στον παλιό καλό ιταλικό κινηματογράφο... Έτσι είδα την πολυαγαπημένη ταινία του Φελίνι "Οι νύχτες της Καμπίρια". Ένα πραγματικό διαμάντι που πρέπει να το δούμε όλοι. Πρώτα απ' όλα σε συνεπαίρνει η μουσική του Νίνο Ρότα καθώς και οι εξαιρετικές ερμηνείες. Όμως το νόημα είναι αλλού. Είναι στη δύναμη της ψυχής που κουβαλάει ο καθένας μέσα του. Σε κάθε χαστούκι αντί να σκύψεις και να κλάψεις, πρέπει να μείνεις με το κεφάλι ψηλά και να κοιτάς με ηρεμία και δυναμισμό τον άνθρωπο απέναντί σου που σε χαστούκισε. Ακόμα και όταν όλα τα πράγματα γίνουν χάλια και ισχύει η φράση "μπρός γκρεμός και πίσω ρεύμα" αντί να κάτσεις και να κλαίς την μοίρα σου, θα πρέπει να προσπαθήσεις να κολυμπήσεις στο ρεύμα ή να κατέβεις προσεχτικά τον γκρεμό παίρνοντας όλα τα ρίσκα και τις ευθύνες πάνω σου. Και μόλις καταφέρεις και σταθείς ξανά στα πόδια σου, να χαμογελάσεις. Αυτό θα σου δώσει περισσότερη δύναμη για να συνεχίσεις στη ζωή αλλά και στο να δεχτείς και ένα χέρι βοήθειας από τους γύρω σου και όσους πραγματικά σε αγαπάνε. Αντιθέτως αν παραδίνεσαι στη μιζέρια και στο κλάμα τότε μένεις μόνος και αποτυχημένος...

Βλέποντας αυτή τη ταινία με έπιασε η ψυχή μου... Αν και 52 χρονών ταινία έχει πολύ έξυπνες και διαχρονικές ατάκες και σκηνές γέλιου που τις απολαμβάνεις το ίδιο έντονα με τις σημερινές... Και κει που πιστεύεις πως όλα πάνε να φτιάξουν και ηρεμείς τότε όλα σε προδίδουν. Απελπίζεσαι, κλαίς, πέφτεις κάτω και παρακαλάς να πεθάνεις... Χρειάζεται και αυτό... Πρέπει να ξεσπάσεις για να μπορέσεις μετά να καταλάβεις πολύ ώριμα, ήρεμα και σοβαρά τα μέτρα που πρέπει να πάρεις ή τις κινήσεις που πρέπει να κάνεις . Και τότε είναι που έρχεται το χαμόγελο... Που διαπιστώνεις πως με το κλάμα και την μιζέρια δε καταφέρνεις τίποτα. Και η τελευταία βουβή σκηνή λέει πολλά... Ακούς κιθάρες, βλέπεις νέους να χορεύουν και ενώ νιώθεις χαμένος και αόρατος μέσα στο πλήθος ακούς μία φωνή να σου λέει "Καλησπέρα" και ένα πρόσωπο φωτισμένο από χαρά που μέσα στη μελαγχολία σου το κοίταξες. Και τότε χαμογελάς... Και αυτό σε κάνει να προχωράς μπροστά...

Μεγάλος δάσκαλος ο Φελίνι τελικά...

Ευτυχώς που η επιστήμη κάνει θαύματα...

Από το blog trelokouneli

Οι ταινίες της βδομάδας που πέρασε...

Είχα μία ιδιαίτερη παραγωγική βδομάδα όσον αφορά τον κινηματογράφο... Μέσα σε 8 μέρες πήγα και είδα τις αντίστοιχες τρείς ταινίες...



Ξεκινάμε το βρετανικό "Το ποτάμι ανάμεσα"
Συμπαθητική ταινία, με πολύ καλές ερμηνείες από τους Μπρέντα Μπέθλιν και Σοτιγκούι Κογιιέτ. Η ιστορία βασίζεται πάνω στην τρομοκρατική επίθεση που έγινε σε ένα λεωφορείο στο Λονδίνο το 2005. Μια μητέρα χάνοντας τα ίχνη της κόρης της μετά το συμβαν ταξιδεύει μέχρι το Λονδίνο για να δει τι συμβαίνει... Αρχίζει και ξετυλίγει έτσι σιγά σιγά το κουβάρι της πολύπλοκης και ενδιαφέρουσας ζωής του παιδιού της ενώ παράλληλα ανακαλύπτει κάποια μυστικά που ίσως την ενοχλήσουν λόγω της συντηρητικής ιδεολογίας της. Μια δυνατή ταινία στο θέμα της αποστασιοποίησης των νέων από τις οικογένεις τους στις δυτικές κοινωνίες. Παράλληλα την απεμπλοκή πολλών νέων από τις δικές τους παραδόσεις θέλοντας να μάθουν κάτι καινούργιο, κάτι παρεξηγημένο. Όμως παρόλες τις προσπάθειες που κάνουμε ώστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και παράλληλα καλύτερη κοινωνία, πάντα σκοντάφτουμε σε εμπόδια που μς αφήνουν πίσω και παράλληλα αυξάνουν τον ρατσιμό, την ξενοφοβία και την έλλειψη εμπιστοσύνης κάνοντας να κυλάει ένα ποτάμι ανάμεσα μας που όλο και περισσότερο μεγαλώνει...




Στη συνέχεια έχουμε μια ταινία που περιμέναμε καιρό... Τον Σέρλοκ Χόλμς




Άλλοι περιμένανε την ταινία πως και πως για να δουν ξανά τον Ρόμπερτ Νταουι Τζούνιορ, άλλοι μεγαλύτερης ηλικίας να δουν έναν αγαπημένο τους ήρωα, εγώ πήγα επειδή ήταν η καινούργια ταινία του Γκάι Ρίτσι... Φυσικά ο Ρόμπερτ Ντάουι Τζούνιορ έσβησε τον Τζούντ Λό από την οθόνη. Ήταν τόσο καλή η ερμηνεία του και το χιούμορ του που όλα τα άλλα ονόματα ήταν κομπάρσοι (δεν τους υποτιμώ, απλά αποθεώνω την ερμηνεία του Τζούνιορ). Το σενάριο ήταν έξυπνο όπως και οι διάλογοι. Είχε ατάκες σε κάθε σκηνή αλλά όχι αυτές τις χαζοαμερικάνικες που γελάς λίγο και στη συνέχεια τις ξεχνάς, αλλά είχε ευρωπαϊκό χιούμορ και κυρίως βρετανικό και πιό συγκεκριμένα αυτό το ιδιαίτερο χιούμορ των ταινιών του Γκάι Ρίτσι (δείτε την Αρπαχτή, τις δύο καπνισμένες κάννες και το Ροκ εν Ρόλλα για να καταλαβετε). Η ταινία δεν έκανε σε κανένα σημείο κοιλιά ενώ για κάθε γεγονός σου έχει και μία λογική εξήγηση οπότε γίνεται αρκετά αληθοφανής. Μαζί με το έξυπνο σενάριο υπήρχαν και αρκετές σκηνές δράσης που δίνανε στην ταινία και μία νότα διασκεδαστική και ψυχαγωγική. Την συνιστώ οπωσδήποτε...



Τέλος είδα μία ταινία που με είχε κερδίσει από το τρέιλερ της... Φυσικά μιλάμε για το μιούζικαλ "Εννιά"

Καταπληκτικές σκηνές και εικόνες από μία Ιταλία που ερωτευτήκαμε μέσα από ταινίες του Φελίνι, του Παζολίνι και του Ντε Σίκα. Μια συγκέντρωση των πιό όμορφων γυναικών του κινηματογράφου. Όπως έλεγα δεν ήξερα ποια να πρωτοαντικρίσω και να ερωτευτώ, την Μαριόν Κοτιγιάρ ή την Πενέλοπε Κρουζ, άσε που είχαν εξαφανίσει και οι δυό τους την Νικόλ Κίντμαν, μία Φέργκι η οποία είχε πάρει 15 κιλά για τον ρόλο της μ' αποτέλεσμα να αποκτήσει ένα μεσογειακό στύλ και η Σοφία Λώρεν να λάμπει ακόμα. Ένας Ντάνιελ Ντέι Λούις σε έναν ρόλο που του ταίριαζε γάντι (όπως και ο ρόλος στην Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι...). Τα σκηνικά και οι χοροί ήταν εκπληκτικά. Μετά από κάθε τραγούδι είχα την τάση να σηκωθώ και να χειροκροτήσω. Οι υπότιτλοι ήταν αυτοί που μου θύμιζαν πως βλέπω ταινία και όχι ένα ζωντανό θέαμα. Ή ταινία ήταν καταπληκτική, η ιστορία ήταν ειλικρινής και το τέλος πολύ αληθινό. Επίσης δέθηκα πολύ με τον ρόλο του ήρωα. Δείχνει τη ζωή ενός πολύ γοητευτικού άντρα ο οποίος τελικά είναι πολύ αδύναμος αλλά το συνειδητοποιεί πολύ αργά. Την ταινία αυτή τη λάτρεψα και πιστεύω πως πήρε επάξια την πρώτη θέση των αγαπημένων μου μιούζικαλς μετά το Chicago. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που θα την παίζει Στρασβούργο όταν θα πάω σε ένα μήνα και από τώρα έχω κανονίσει τη βραδιά που θα πάω να το δώ και στα γαλλικά...

Αυτές ήταν οι ταινίες της εβδομάδος που είδα. Συνέχεια έχουν ο Λίβανος, στη Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων και το Agora. Εδώ θα μαστε να τα λέμε...

Μπράβο στο troktiko

Κατάφερε σήμερα το troktiko και προκάλεσε ένα σάλο στο χώρο της showbiz... Όχι πως ασχολούμαι με αυτήν αλλά είναι κάποια άτομα εκεί πέρα τα οποία αν τα δούμε στο δρόμο θέλουμε να τα φτύσουμε στα μούτρα και γιατί όχι να τους δώσουμε ένα γερό ξύλο ώστε να χουν στο νου τους πως το ότι επειδή κάποιοι ανεγκέφαλοι τους δίνουν ένα μικρόφωνο στο χέρι δε σημαίνει πως μπορούν να λένε και ότι βλακεία τους κατέβει ή να ξεφτυλλίζουν έτσι τον κόσμο σε ριάλιτι... Ένας από αυτούς που έχω στην μαύρη λίστα μου (μη σας πω και πρώτο) είναι ο Μουρατίδης ο Νίκος. Είναι από τους ανθρώπους που από τη φάτσα τους και μόνο σου ρχεται να τους μουτζώσεις και να αρχίσεις να τους βρίζεις... Όμως πάντα έτσι χάνεις το δίκιο σου... Ευτυχώς το troktiko έκανε κάτι πιο έξυπνο χτυπώντας τον εκεί που πονάει, τσαλακώνοντάς του την εικόνα... Θέλω να δω τώρα με τι μούτρα θα το παίζει υπεράνω όλων από δω και στο εξής... Στη θέση του δε θα ξανάβγαινα στο γυαλί μέχρι να ξεχαστεί το γεγονός... Όμως έβγαλε μόνος του τα μάτια του... Και τα λάθη όλα εδώ πληρώνονται... Ας απολαύσουμε λοιπόν αυτή τη τιμωρία...

Κι όμως υπάρχει εξήγηση...

Κι όμως υπάρχει εξήγηση.... Η αδιαφορία του Ολυμπιακού στο κύπελλο στην αρχή και στο πρωτάθλημα τώρα οφείλεται στο ότι η ομαδάρα μας ενδιαφέρεται μόνο για το Champions League. Του χρόνου που θα παίζουμε στο Europe Cup (U.E.F.A.) θα ξανακυνηγήσουμε το πρωτάθλημα και το κύπελλο... Οπότε τα ξαναλέμε μέσα Φλεβάρη... Θρύλε γερά γερά ο Μάης είναι κοντά...

72.561.312 ο πληθυσμός της Τουρκίας

Σε 72.561.312 άτομα ανέρχεται ο πληθυσμός της Τουρκίας, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής που ανακοίνωσε σήμερα η τουρκική στατιστική υπηρεσία.

Τα...στοιχεία αφορούν το τέλος του 2009 και σε σχέση με το 2008 παρατηρείται αύξηση 14,5 τοις χιλίοις.Άνδρες είναι το 50,3% του πληθυσμού, ο μέσος όρος ηλικίας του οποίου είναι 28,8 έτη. Ο πληθυσμός που αντιστοιχεί στην ηλικιακή ομάδα 15-64 είναι το 67%, ενώ οι ηλικίες 0-15, συνιστούν το 26%.

Η πολυπληθέστερη πόλη παραμένει με διαφορά η Κωνσταντινούπολη με 12.915.158 κατοίκους και ακολουθούν η Άγκυρα με 4.650.802, η Σμύρνη με 3.868.308 κατοίκους, η Προύσα με 2.550.645 και τα Άδανα με 2.062.226 κατοίκους.

Η Κωνσταντινούπολη προηγείται και στην πυκνότητα πληθυσμού με 2.486 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο και ακολουθούν το Κοτζάελι με 421, η Σμύρνη με 322, η Αντιόχεια με 249 και η Προύσα με 245 κατοίκους. Ο ίδιος αριθμός για το σύνολο της Τουρκίας είναι 94 κάτοικοι.

Από το blog του troktiko

Μάγκες...

Να φύγετε μ.....ες!!!!!!!!!

Δε πάει άλλο αυτή η κατάντια... Ντροπή Κόκκαλη. Πας να κάνεις την ομάδα του ποδοσφαίρου όπως του μπάσκετ. Αντί να εκμεταλλευτούμε την ισοπαλία του παναθηναϊκού χάσαμε και από τον ΠΑΟΚ. Να φύγεις καραγκιόζη αν δεν είσαι διατεθιμένος να δώσεις χρήματα για την ομάδα. Την έχεις κάνει τσιφλίκι σου... Τόσα χρήματα έβγαλες φέτος από τον Ολυμπιακό. Μας δούλευες το καλοκαίρι με τις μεταγραφές, μας δουλεύεις και τώρα. Έδιωξες τον Βαλβέρδε. Πόσο μ.....ας είσαι;... Και περισσότερο πόσο μ....ες είμαστε εμείς που ακόμα σε θέλουμε για πρόεδρο... Να φύγεις ρε... Μας έχεις καταστρέψει... Να μη ξαναπατήσουμε γήπεδο μέχρι να φύγεις... Δε σε θέλουμε άλλο πια... Απαράδεκτε και συ και οι προπονητές και οι υπόλοιπες μεταγραφές που κάνεις... Πολλά χρόνια κάναμε τα κορόιδα... Αλλά ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι... Άντε Γειά Κόκκαλη...

Βάλς στα σοκάκια της Μονμάρτρης...

Πόσες φορές είχα ψιθυρίσει το όνομά της σε κάθε ονειροπόλησή μου, σε κάθε βάλς που άκουγα, σε κάθε πινακίδα που έγραφε "Παρίσι". Τόπος έμπνευσης πολλών καλλιτεχνών κι ευαίσθητων, ονειροπόλων και μποέμ ανθρώπων. Κι επιτέλους ήρθε η στιγμή που την επισκέφθηκα. 

Κατευθυνόμενος προς την Μονμάρτρη κατέβηκα σε λάθος στάση του μετρό, μ' αποτέλεσμα να περπατήσω αρκετή ώρα αναζητώντας τον λευκό τρούλο της Ιερής Καρδιάς. Σε έναν ανηφορικό δρόμο συνάντησα έναν μαγαζάτορα που στεκόταν στην πόρτα του καταστήματός του και τον ρώτησα προς τα που έπρεπε να κινηθώ. 

"Ένα ευρώ" μου ζήτησε απότομα. 

Παραξενεύτηκα με την απάντησή του. Εκείνος βλέποντας την έκπληξη στο πρόσωπό μου μου εξήγησε πως αν έπαιρνε ένα ευρώ από κάθε επισκέπτη που τον ρωτούσε προς τα που είναι η Ιερή Καρδιά, θα 'χε γίνει πλούσιος. 

Ακολούθησα τις οδηγίες του και τράβηξα σε μία απότομη ανηφόρα. Πρώτη μου εικόνα από την Μονμάρτρη ήταν ένα μαγαζάκι στο τέλος του δρόμου γεμάτο πίνακες και παλιές αφίσες που σχετίζονταν με το Παρίσι. Δεν χρειάστηκε να εισχωρήσω ιδιαίτερα βαθιά στη συνοικία για να φανεί ο υπέροχος λευκός τρούλος του ναού, καλυμμένος από ένα σύννεφο. 

Συνέχισα τις περιπλανήσεις μου στα σοκάκια μέχρι που βγήκα στην πλατεία με τους ζωγράφους. Πόσες φορές είχα δει την εικόνα αυτή σε καρτ ποστάλ, σε πίνακες αλλά και σε ταινίες. Λίγα μέτρα πιο πέρα βρέθηκα μπροστά στην Ιερή Καρδιά. Δυστυχώς η πανοραμική εικόνα του Παρισιού δεν ήταν ορατή από το προαύλιό της λόγω της ομίχλης που είχε καλύψει ολόκληρο τον Σηκουάνα. 

Έστρεψα όλη μου την προσοχή στην όψη του ναού στον οποίον μου έκανε τρομερή εντύπωση το έντονο λευκό χρώμα του και στο σημείο που είχε ποτίσει με το τυρκουάζ χρώμα της διάβρωσης των χάλκινων αγαλμάτων. Μπήκα μέσα στο ναό. Πάντα με γοήτευαν οι καθολικοί ναοί αλλά ο συγκεκριμένος με είχε κερδίσει από τα εφηβικά μου χρόνια που ονειρευόμουν τη στιγμή της επίσκεψής μου σ' αυτόν. Θαμπώθηκα από το υπέροχο ψηφιδωτό που είχε βυζαντινό στυλ. 

Βγαίνοντας από το ναό έκανα έναν ακόμη περίπατο στα γραφικά σοκάκια κι όταν ο ήλιος άρχισε να σπάει την ομίχλη γύρισα πάλι προς το ναό για να απολαύσω την θέα. Επιτέλους άρχισε να προβάλλεται ο Πύργος του Άιφελ στο βάθος. 

Άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά. Σε κάθε επίπεδο έκανα μια στάση για να απολαύσω και να φωτογραφίσω τόσο την θέα όσο και την Ιερή Καρδιά που μας χαιρετούσε περήφανη στην κορυφή του λόφου. Βρέθηκα τότε σε ένα άλλο υπέροχο μέρος, στην πλατεία με το Καρουζέλ. Το είχα λατρέψει από την αγαπημένη μου ταινία Αμελί. Θυμήθηκα όλη τη σκηνή με τον πρωταγωνιστή να προσπαθεί να λύσει τους γρίφους που του είχε βάλει η Αμελί για να την γνωρίσει. 

Συνέχισα την βόλτα μου προς το Pigale. Σε ένα μαγαζάκι που μπήκα μέσα να χαζέψω τα σουβενίρ άκουσα από τα ηχεία του την γνώριμη φωνή του Μητροπάνου. Η βόλτα μου στη Μονμάρτρη τελείωσε μόλις φτάσαμε κοντά στην Όπερα. 

Τα συναισθήματά μου;... Ένιωσα πως περπατούσα σε έναν τόπο οικείο που με έκανε να μη νιώθω ξένος επισκέπτης ή απαθής τουρίστας.

Αδικία για τον Πάτερ Χριστόφορο

Αυτές τις μέρες από το Ράδιο Αρβύλα ξετρυπώσανε μέσα από το αρχείο τους την "πανηγυρική" έξοδο του πάτερ Χριστόφορου από το ιερό του ναού προς τους ενορίτες για να τους γεμίσει με ροδοπέταλα συμβολίζοντας την χαρά της ανάστασης του Χριστού. Δεν είμαι θρήσκος για να στηριχθώ στο θέμα της ιεροτελεστίας.
Παρατηρούμε πως η έξοδός του είναι ιδιαίτερα θερμή. Όμως πρέπει να έχουμε μία πιο σφαιρική εικόνα για να μπορούμε να σχολιάσουμε κάτι. Ο συγκεκριμένος ιερέας είναι συγγενής μου οπότε ξέρω κάτι παραπάνω. Πριν χρόνια σκοτώθηκε ο γιός του σε τροχαίο με το μηχανάκι του. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος. Ο πάτερ Χριστόφορος πιο πολύ ως πατέρας και ύστερα ως ιερέας ευελπιστεί και ενθουσιάζεται τόσο με την ανάσταση του Χριστού πιο πολύ λόγω της απώλειας του παιδιού του και όχι λόγω της θρησκείας.
Ελπίζω όσοι τον σατηρίζουν είτε μέσω της τηλεόρασης είτε μέσω του youtube και του facebook να μάθουν την αλήθεια και να διαπιστώσουν την μικρότητά τους σε αυτό το θέμα...

Ένα βροχερό πρωινό στο λεωφορείο

Ιστορία πρώτη:

Άργησα να ξυπνήσω. Στραβωμένος περιμένω στη στάση το λεωφορείο. Έβρεχε και αργούσε να περάσει. Είχε πολύ κίνηση. Λόγω του καιρού είχαν πάρει όλοι τα αμάξια τους. Δεν έκανε πάνω από δέκα λεπτά για να περάσει το λεωφορείο. Ήταν σχεδόν άδειο. Είχα πολλές επιλογές για το που θα καθήσω. Αφού κοντοστάθηκα στη μέση του οχήματος προτίμησα να κάτσω στο βάθος για να χω την ησυχία μου και να μπορώ να παρατηρώ τους άλλους. Όλοι νυσταγμένοι, στραβομένοι, ίσως με την ίδια επιθυμία που είχα και γω, μακάρι να μέναμε λίγο ακόμα στο κρεβατάκι μας κάτω από το πάπλωμα και να ακούμε την βροχούλα να πέφτει στο μπαλκόνι. Κάποια στιγμή ένιωσα ένα έντονο βλέμμα να ναι κολλημένο πάνω μου. Ήταν μία κοπέλα στα μπροστινά καθίσματα του οχήματος που είχαν πλάτη στον οδηγό. Με κοιτούσε από τη στιγμή που επιβιβάστηκα. Αν και το παρατήρησα, την κοιτούσα φευγαλέα για να μην έρθουμε σε αμηχανία. Όμως είχα αρχίσει να νιώθω άβολα. Έτσι αποφάσισα να την κοιτάξω και γω επίμονα. Τίποτα όμως. Συνέχιζε να με κοιτάει ψυχρή και ακίνητη. Την κοιτούσα ανέκφραστος μέχρι να δω μία κίνησή της που θα έδειχνε τι ήθελε ή γιατί με κοιτάει επίμονα. Τίποτα, η ίδια στάση. Άρχισα να νιώθω πάλι άβολα. Δεν έβγαζα καμία άκρη και δε με βοηθούσε και η ίδια γι' αυτό. Αδιάφορος πλέον κατέβασα το βλέμμα προς τον χαρτοφύλακά μου. Έβγαλα τα ακουστικά του κινητού μου και επέλεξα έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Κόντευα στη στάση μου. Εσκεμμένα σηκώθηκα πιό νωρίς και στάθηκα στην πόρτα. Την προσέγγισα μήπως και αντιδράσει. Όμως είχε γυρίσει επιδεικτικά το κεφάλι της και κοιτούσε έξω από το παράθυρο. Πάτησα το κουμπί για την στάση. Άναψε το φωτάκι πάνω από την πόρτα αλλά και πάλι καμία αντίδραση από την μεριά της. Κατέβηκα στο δρόμο και γύρισα με απωρεία προς το παράθυρό της. Με κοιτούσε με μία έκφραση μελαγχολίας, καθώς το λεωφορείο έκλεινε την πόρτα και απομακρυνόταν...

Ιστορία δεύτερη:

Πρωινή βροχούλα. Χρησιμοποιούμε το ίδιο λεωφορείο για να πάμε στις δουλειές μας. Μπαίνει μετά από μένα και βγαίνει πιό νωρίς. Δεν τον πετυχαίνω πάντα. Δεν τον γνωρίζω αλλά δε ξέρω και πως να τον προσεγγίσω. Ελπίζω σήμερα να τον δω. Είμαι αποφασισμένη να του μιλήσω. Σε λίγο κοντεύουμε στην στάση που επιβιβάζεται. Α νάτος! Νυσταγμένος είναι σήμερα. Τι να έκανε άραγε χθες βράδυ; Μακάρι να κάτσει κοντά μου. Που πάει; Γιατί τόσο μακριά; Τόσες καρέκλες άδειες κοντά μου ρε γαμώτο. Ωραίο ντύσιμο έχει σήμερα. Βράχηκε όμως. Ωχ με κοιτάει... Τι να κάνω; Αν γυρίσω το βλέμμα μου αλλού θα το παίξω ηλίθια. Αν συνεχίσω να τον κοιτάω χωρίς να κάνω κάτι θα δείχνω ακόμα πιο ηλίθια. Χαμογέλα του!... Άντε χαμογέλα του δε θα πάθεις κάτι... Όχι, όχι μη σκύβεις το κεφάλι. Μπορεί να σε ξανακοιτάξει οπότε περίμενε... Αν σε ξαναδεί χαμογέλα του. Φόρεσε ακουστικά. Τι να ακούει άραγε; Τι μουσική να του αρέσει; Θέλω να μάθω τόσα γι' αυτόν. Είχα την ευκαιρία και την έχασα. Γιατί κόμπλαρα; Σηκώνεται; Θα κατέβει σε άλλη στάση; Είναι νωρίς ακόμα. Ωχ έρχεται προς τα δω. Λες να ρχεται για να μου μιλήσει; Ας το παίξω άνετη και αδιάφορη. Κοίτα από το παράθυρο. Που βρισκόμαστε; Φτάνουμε στην στάση του; Είναι μπροστά μου. Θέλω να τον κοιτάξω αλλά φοβάμαι μην συναντηθούν πάλι τα βλέμματά μας και κομπλάρω. Κατέβηκε... Αχ πόσο θα το μετανιώσω το σημερινό. Με κοιτάει; Γιατί με κοιτάει έτσι; Λες να κατάλαβε τίποτα; Κλείσανε και οι πόρτες και ξεκινήσαμε. Αν τον παρατηρούσα πιό νωρίς θα κατέβαινα μαζί του να του μιλήσω. Γαμώτο... Είμαι ηλίθια... Δε θα χω άλλη ευκαιρία... Τον έχασα...

Μία υπέροχη μουσική έκπληξη

Μία υπέροχη βραδιά επεφύλαξε χθες ο Κώστας Μαραβέγιας και η παρέα του. Μιάς και στο κοινό του Σταυρού του Νότου βρισκόταν και η Μόνικα, δίνοντας με την παρουσία της μία άλλη νότα στο χώρο. Αφού οι Maraveyas ξεσήκωσαν το κοινό που χόρευε και τραγουδούσε ξέφρενα με την μουσική τους, ο Κώστας κάλεσε την Μόνικα στη σκηνή να τραγουδήσει. Δε το πίστευα. Με ένα σμπάρο δύο τριγώνια. Δεν έχω δει ακόμα ζωντανά την Μόνικα και έτυχε χθες να ακούσω τρία τραγουδάκια της με τα οποία κατάλαβα πόσο πολύ ταλέντο έχει η μικρή.
Όμως το ωραίο στη χθεσινή βραδιά ήταν πως είχαμε δύο από τις σημαντικότερες ελπίδες της εγχώριας ελληνικής μουσικής σκηνής πάνω στην ίδια πίστα να δείχνουν την όρεξη για δημιουργία και το πάθος τους με την μουσική. Αυτό μόνο χαρά και ελπίδα μπορεί να σε γεμίζει για μελλοντικά μουσικά τραγουδάκια που θα ακούμε και θα τραγουδάμε στο αμάξι, στο σπίτι ή στη δουλειά όπως το "2 γυναίκες", το "ασε με να μπώ", "δε ζητάω πολλά", "που να βρω γυναίκα να σου μοιάζει" και άλλα πολλά που ήδη έχουμε αγαπήσει...
Η χθεσινή βραδιά όμως θα μου μείνει για πάντα αποτυπωμένη στη μνήμη... και της αξίζει...
Δ. όπως διασκέδαση, η απόλυτη...

Τα κεφτεδάκια της γιαγιάς...

Πριν λίγες μέρες έλαβα μία ιδιαίτερη πρόσκληση. Ο Χιώτης συγγραφέας Γιάννης Μακρυδάκης ζητούσε από Χιώτες και μη, αναγνώστες του blog του καθώς και φίλους μέσα από το facebook να γράψουν μία ιστορία με κεφτεδάκια. Στην αρχή δίστασα. Ένα γεύμα αγαπημένο που ποτέ δεν έκατσα να το αναλύσω. Απέφυγα να γράψω. Όμως σήμερα που μπήκα και διάβασα ιστορίες από άλλους συγκινήθηκα με τις κοινές και νοσταλγικές αναμνήσεις μας με θέμα τα κεφτεδάκια και θυμήθηκα μία ιστορία δικιά μου όπου δείχνει την ιδιαίτερη σχέση που έχω και γω με αυτά. Παρακάτω παρουσιάζω το κείμενο που δημοσίευσα στο blog του Γιάννη.

" Όταν έλαβα την πρόσκλησή σου Γιάννη παραξενεύτηκα. Τα κεφτεδάκια της γιαγιάς μου τα λατρεύω και τα τιμάω ακόμα όποτε έρχομαι Χίο όμως ποτέ μα ποτέ δεν έχω ασχοληθεί με αυτά στο να γράψω ένα κείμενο. Ευτυχώς μου έδωσες την ώθηση και μαζί με τα κείμενα των υπολοίπων αναγνωστών είπα να προσθέσω και το δικό μου. Ως πρώτο παιδί του σογιού μου με είχαν καλομάθει όλοι σε πολλά θέματα και τομείς. Μέσα σε αυτά ήταν και το φαγητό. Πάντα έτρωγα περισσότερη ποσότητα από τα υπόλοιπα ξαδέλφια μου. Θυμάμαι πως η πρόγιαγιά μου η Στέλλα έτρωγε πάντα απέναντι μου και παρακολουθούσε το πιάτο μου. Όποτε το άδειαζα μου το ξαναγέμιζε με ότι είχε πάνω στο τραπέζι. Η γιαγιά μου γνωρίζει πολύ καλά πόσο πολύ λατρεύω τα κεφτεδάκια της. Εξάλλου όποτε κατεβαίνω στο νησί την ενημερώνω να μου ετοιμάσει. Αρκετά απογευματά που κοντράρομαι με το παππού μου στο τάβλι, συνοδεύουμε τα παιχνίδια με ουζάκι χιώτικο και κεφτεδάκια. Φυσικά γίνεται μάχη για το ποιός θα φάει τα πιο πολλά. Δε θα ξεχάσω όμως μία έκπληξη που με περίμενε ένα μεσημέρι όταν είχαμε μαζευτεί όλοι οι συγγενείς στης γιαγιάς μου για να μας κάνει το τραπέζι. Είχαμε κάτσει ήδη στις καρέκλες μας μπροστά από τα έτοιμα να γεμίσουν άδεια πιάτα όταν άρχισε να σερβίρει. Έφερνε μεγάλες πιατέλες με καλοψημένα φαγητά που μου είχαν χτυπήσει την μύτη από την κουζίνα που ετοιμαζόντουσαν. Κάθε πιατέλα είχε ένα διαφορετικά γεύμα. Όμως στο τέλος έφερε δύο μεγάλες πιατέλες με κεφτεδάκια. Όλοι αναρωτηθήκαμε στην αρχή με αυτή της τη κίνηση την οποία αμέσως την δικαιολόγησε η γιαγιά μου λέγοντας το εξής:

Την μία πιατέλα βάλτε την στο κέντρο να τρώτε όλοι και η άλλη μπροστά στον Γιώργο. Ένιωσα βασιλιάς... Ακόμα μου ρχεται η εικόνα τους, και παράλληλα η οσμή τους και η γεύση τους..."

Είμαι γάτα...

Είμαι γάτα και δε γουστάρω να παίζετε τάβλι όταν υπάρχει μία κυρία στο τραπέζι...

Θα διασχίσω ένα πρωινό τον κόσμο...

Θα διασχίσω ένα πρωινό τον κόσμο, και θα ναι πιό όμορφα και από ένα όνειρο...

Δεν πάμε καλά...

Πριν μισή ώρα ακούστηκε ισχυρή έκρηξη στο Νέο Κόσμο. Εκείνη την ώρα έμπαινα σπίτι όταν ένιωσα ένα τράνταγμα. Αμέσως σκέφτηκα (με ειρωνικό ύφος) πως κάποια έκρηξη θα γινε πάλι. Και πράγματι μόλις ανέβηκα στο διαμέρισμά μου και μπήκα σε blogs να ενημερωθώ διαπίστωσα πως έγινε έκρηξη στο Υπουργείο Τύπου απέναντι από την Πάντειο. Το περίεργο όμως στην υπόθεση δεν είναι ούτε η έκρηξη ούτε η συχνότητα που τοποθετούνται βόμβες σε πολυσύχναστες περιοχές. Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως τα χουμε συνηθίσει πλέον αυτά. Τα χουμε οικειοποιήσει. Θα κυκλοφορούμε στον δρόμο, θα σκάει μία βόμβα δίπλα μας και αυτό που θα μας ενοχλεί θα είναι απλά το ότι μας τρόμαξε. Έχουμε ξεφύγει σαν λαός. Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεστε εσείς πλέον τις εκρήξεις που γίνονται γύρω σας, αλλά εγώ πιστεύω πως ζούμε σε μία τόσο ανούσια πλέον κοινωνία που αδιαφορούμε τόσο για την ασφάλειά μας όσο και στην υγεία μας...

Καλή συνέχεια λοιπόν στους βομβιστές μας καθώς και στις αστυνομικές δυνάμεις. Και οι δύο κρατάνε ακόμα για τα καλά το κρυφτούλι που παίζουνε ακομα....

Ένα χρόνο έκλεισε το laternative

Ένα χρόνο έκλεισε χθες το blog αυτό... Και χάρης στην όλο και αυξανόμενη εκτίμησή σας μου δίνεται την ώθηση να συνεχίζω με τον ίδιο ζήλο την ενασχόλησή μου αυτή. Από την μεριά μου θέλω να σας ευχαριστήσω και γω για την παρέα, τα σχόλια και τους διαλόγους που έχουμε αναπτύξει εδώ μέσα. Τόσο το ενδιαφέρον σας για τα κείμενά μου όσο και οι απόψεις σου (είτε θετικές είτε αρνητικές) μου ερεθίζουν το μυαλό στην προσωπική μου αναζήτηση για θέματα που με απασχολούν. Ελπίζω να σας κρατήσω παρέα και αυτή τη χρονιά και να συνεχίσουμε όλοι μαζί το ταξίδι μας στον χώρο αυτό...
Από δευτέρα θα ξεκινήσω ένα αφιέρωμα με τις αναρτήσεις που αγαπήσατε και διαβάσετε τον χρόνο αυτό που πέρασε...
Και πάλι σας ευχαριστώ πολύ...

Βόλτες γύρω από το σιδερένιο πουλί...

Ξεκινάμε την φωτογραφική μας βόλτα στο Παρίσι όπως το είδα μέσα από το φακό της φωτογραφικής μου μηχανής. Ένα όνειρο ζωής εκπληρώθηκε. Επιτέλους πήγα και είδα μουσεία, αξιοθέατα, περιοχές και μνημεία που τόσα χρόνια μέσα από ταινίες και βιβλία ήξερα. Στο Παρίσι έβγαλα αρκετές φωτογραφίες. Ξεκινούσα από το πρωί με την μπαταρία της φωτογραφικής μηχανής γεμάτη και μέχρι το σούρουπο την είχα αδειάσει τελείως. Όλες αυτές τις φωτογραφίες δε μπορούσα και δεν ήθελα να τις περάσω σε ένα βίντεο. Έτσι τις χώρισα σε διάφορες ενότητες. Μα ποιές ενότητες να κάνω. Μέρες τώρα σκεφτόμουν αυτή τη κατηγοριοποίηση. Έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω με τον Πύργο του Άϊφελ.
Μόλις φτάσαμε τον σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών πήραμε το μετρό. Είχαμε ήδη πάρει έναν χάρτη με την συγκοινωνία και προσπαθούσαμε να βγάλουμε μία άκρη για το πως και προς τα που θα μετακινηθούμε. Η αίσθηση ήταν περίεργη. Ήμουν Παρίσι, ήμουν στο μετρό του Παρισιού, βλέπω Παριζιάνους κ.τ.λ. Ο ενθουσιασμός μου ήταν υπερβολικά μεγάλος.
Βγαίνοντας από το μετρό ένιωσα μία έντονη παρουσία. Στάθηκα και κοιτούσα γύρω μου. Τότε διαπίστωσα τι με τραβούσε. Πάνω από τα σπίτια στο τέρμα του δρόμου φαινόταν η κορυφή του Πύργου τα Άϊφελ. Ένα τρέμουλο ένιωσα σε όλο μου το σώμα ενώ ένα δάκρυ φάνηκε στα μάτια μου από την χαρά που επιτέλους τον βλέπω μπροστά μου...
Ήμουν τόσο χαρούμενος που μόλις τακτοποιήθηκα πήρα την ψηφιακή μηχανή και έφυγα με τα πόδια προς τον Πύργο. Δεν χρησιμοποιούσα τον χάρτη. Προχωρούσα ενώ είχα σημάδι την κορυφή του. Μετά από αρκετή ώρα έφτασα μπροστά του. Στάθηκα αρκετή ώρα. Φωτεινός, αρχοντικός, περήφανος έστεκε πλέον μπροστά μου και με τους προβολείς του στην κορυφή φώτιζε τον ορίζοντα. Δε μπορούσα να το πιστέψω...
Άρχισα να προχωράω προς τα κει... Υπήρχε μία στρώση πάγου, απομεινάρια της κακοκαιρίας που είχε περάσει, προκαλώντας στο κάθε βηματισμό μου το θόρυβο που κάνει η επιφάνεια του παπουτσιού καθώς λιώνει τον πάγο από κάτω... Έφτασα ακριβώς από κάτω του. Είχε ακόμα αρκετό κόσμο που περίμενε στην ουρά για να ανέβει πάνω του. Πέρασα απέναντι στον Σικουάνα, αγόρασα από μία καντίνα μία ζεστή κρέπα και άραξα πάνω σε ένα πεζούλι και απολάμβανα το θέαμα. Ένιωθα πολύ μπερδεμένος. Από την μία ήθελα να γελάσω δυνατά από την χαρά μου και από την άλλη να κλάψω από την συγκίνηση. Εκείνη τη στιγμή πέρασε ένα ελληνικό λεωφορείο από δίπλα μου. Η ζωή είναι ένα ταξίδι έγραφε στα πλάγια... Πράγματι σκέφτηκα, πολύ έξυπνο σλόγκαν. Και γω αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε ταξίδι και πρέπει να το απολαύσω με την ψυχή μου. Είμαι στην πόλη των ονείρων μου.
Τις επόμενες μέρες που γυρνούσα στο Παρίσι έβγαζα πάντα φωτογραφία τον Πύργο. Είναι τελικά μεγάλη έμπνευση για κάθε ανήσυχο πνεύμα. Για τον Πύργο του Άϊφελ έβγαλα αρκετές φωτογραφίες και μίας και ήταν το πρώτο μέρος που έτρεξα να δώ, αποφάσισα να το δημοσιεύσω και πρώτο. Είχα στην αρχή την απορία μήπως ως θέμα γίνει βαρετό. Όμως η αλήθεια είναι πως τον Πύργο δεν βαριέσαι να τον βλέπεις. Πόσο μάλλον όταν το βίντεο φτάνει στα 5 λεπτά σχεδόν. Έτσι κατάφερα και δημιούργησα ένα βιντεάκι που μ' άρεσε τελικά πολύ και ελπίζω να αρέσει και σε σας.
Στον Πύργο ανέβηκα την μέρα των Χριστουγέννων. Είχε μεγάλη ουρά και περιμέναμε στην αναμονή σχεδόν μία ώρα. Όταν όμως φτάσαμε στο δεύτερο πάτωμα η θέα που αντικρίσαμε ήταν κάτι παραπάνω από μαγική. Όπου και να κοιτάξω έβλεπε τα μνημεία και τα μουσεία που είχα ήδη επισκεφθεί ή θα επισκεπτόμουν τις επόμενες μέρες. Είδα το άγαλμα της ελευθερίας (αντίγραφο του ίδιου που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη) το οποίο μου είχε γυρισμένη την πλάτη μιάς και κοιτούσε προς την Δύση. Μετά όπως γυρνούσα προς ανατολή από βορρά έβλεπα το Τροκαντερό με τις μεγάλες πολυκατοικίες στο βάθος, το Petit Palais που βρίσκεται στα Ιλίσια Πεδία, την μεγάλη ρόδα που είναι στο ξεκίνημα των Ιλισίων, το Λούβρο ενώ από πίσω του ήταν η περιοχή της Μονμάρτης, η Παναγιά των Παρισιών και τους δύο δίδυμους πύργους της, το Πάνθεον και το Μαυσωλείο του Ναπολέοντα με τον χρυσό τρούλο.
Όπως κοιτούσα προς την Μονμάρτη (ανατολικά του Πύργου) διέκρινα μία έντονη σκούρη γραμμή κάθετη από τον ουρανό προς την Μονμάρτη. Περνούσε δίπλα από την Ιερή Καρδιά και ακουμπούσε στο έδαφος. Είχε έντονη υγρασία και ο ήλιος ακουμπούσε ήδη στον ορίζοντα. Αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που βλέπω. Τράβηξα το σημείο αυτό αρκετές φωτογραφίες μήπως και αποτυπωθεί αυτό το περίεργο φαινόμενο. Και πράγματι κοιτώντας στην οθόνη της ψηφιακής παρατηρούσα την γραμμή αυτή. Κόλλησα στα κάγκελα του Πύργου και την κοιτούσα με απορία. Τότε διαπίστωσα πως η γραμμή αυτή αφού ακουμπούσε στην Μονμάρτη έκανε μία διακλάδωση η οποία έφτανε μέχρι τα πόδια του Πύργου. Φώτισα από την χαρά μου που έλυσα αυτο το μεγάλο ερώτημα. Ήταν η σκιά του που απλωνόταν στην πόλη.
Την ώρα που κατεβήκαμε, άναψαν τα φώτα ο Πύργος. Προτελευταία μέρα. Τον κοιτούσα πάλι από κάτω... Πότε θα σε ξαναδώ... Σύντομα άκουσα μία φωνή μέσα στο αυτί μου (και τελικά δεν έπεσε έξω μιάς και σε μιάμισι βδομάδα που θα βρίσκομαι ξανά Γαλλία (Στρασβούργο συγκεκριμένα) θα πάμε για δύο μέρες και Παρίσι... ξανά...
Τελευταία μέρα στην πόλη του φωτός και περπατούσα το βράδυ στον Σικουάνα από την Παναγία των Παρισιών μέχρι το Petit Palais. Είχα το βλέμμα μου στραμμένο πάνω του. Όπου μου άρεσε η όψη του στεκόμουν και τον τραβούσα φωτογραφία καθώς εκείνος με αποχαιρετούσα με τον λευκό του προβολέα που με κύκλους έσκιζε τον ουρανό όπως ένα μαντήλι που κουνάει κάποιος σε ένα χώρο αναχώρισης προς αυτούς που φεύγουν...
Όμως δεν υπήρχε λύπη... Σύντομα θα τα ξαναπούμε από κοντά...
Επόμενος σταθμός στον φωτογραφικό μας περίπατο είναι η Μονμάρτη και η Ιερή Καρδιά...

Βρείτε τις πέντε διαφορές....

1. Καπέλο
2. Ο Σαρκοζί φοράει γραβάτα και ο Σταν παπιόν
3. Πίσω από τον Σαρκοζί υπάρχει ένα πρόσωπο
4. Ο Σταν φοράει τιράντες

Εσείς βρείτε την πέμπτη...


Κοινή ανάρτηση με την Δ [= διαφορές]

Πρώτη ταινία της χρονιάς και της δεκαετίας...

Χθές είδα την πρώτη ταινία της χρονιάς και παράλληλα και της νέας δεκαετίας. Την τιμή την έκανα στο σινεμά Μικρόκοσμος και με την παρέα της φίλης μου της Στέλλας με την οποία έχουμε δει στα φοιτητικά μας χρόνια άπειρες ταινίες και έχουμε ξοδέψει ώρες ατελείωτες στο να τις αναλύουμε. Αυτή τη φορά είδαμε την πολυσυζητημένη ταινία Στρέλλα. Όπως έχω αναφέρει και σε άλλα κείμενά μου, ο ελληνικός κινηματογράφος έχει μία απότομη άνοδο τόσο στην ποιότητα όσο και στην ποσότητα ταινιών. Φυσικά και δεν αξίζουν όλες. Οι περισσότερες δεν βλέπονται καν. Όμως φέτος έχει κάνει δύο μεγάλες εκπλήξεις. Η πρώτη ήταν ο Κυνόδοντας (που είδα πάλι στο Μικρόκοσμο) και με ενθουσίασε, εξάλλου την είδα να παίζεται και σε κινηματογράφο στο Παρίσι, και δεύτερη ήταν η Στρέλλα.

Όπως όλοι έχουμε διαβάζει η ιστορία μιλάει για την ζωή ενός τραβεστί που ονομάζεται Στέλλα (οι φίλοι της την φωνάζουνε Στρέλλα) και τον έρωτα που ζεί με κάποιο πρόσωπο, τον Γιώργο που μόλις βγήκε από την φυλακή. Οι ερμηνείες είναι καταπληκτικές. Οι διάλογοι είναι λακωνικοί, χωρίς φλυαρίες και χωρίς να ξεπερνάνε τα όρια. Σίγουρα η εικόνα μιάς διαφορετικής κοινωνίας που παρουσιάζει μας ενοχλεί διότι πολύ απλά δεν την γνωρίζουμε και δεν θέλουμε να την αποδεχτούμε.

Πιστεύω πως ο σκηνοθέτης κ. Κούρτας θα χει έρθει πιο κοντά με αυτούς τους ανθρώπους για να καταλάβει την ψυχοσύνθεσή τους.

Μου κανε εντύπωση πως έχουν δημιουργήσει μία δικιά τους κοινωνία η οποία ζεί παράλληλα με μας. Παραγκωνισμένοι από τον κόσμο και διωγμένοι από τους δικούς τους προσπαθούν να ορθοποδήσουν. Γνωρίζοντας τον δύσκολο δρόμο που έχουν πάρει δέχονται την βοήθεια και την συντροφιά από άλλους όμοιούς τους. Οι κοινωνία τους είναι κλειστή, και αυτό όχι επειδή το θέλουν οι ίδιοι αλλά επειδή τους αναγκάζουμε εμείς.

Πολλές φορές όταν κυκλοφορούμε στο δρόμο και πετυχαίνουμε πολλούς απο αυτούς συνήθως γυρίζουμε το βλέμμα μας αλλού ή τους κοιτάμε πολύ υποτιμητικά. Μας τρομάζει το θέαμα διότι πολύ απλά δε μπορούμε να το ερμηνεύσουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους μάθουμε. Δε φοβόμαστε τόσο αυτούς τους ανθρώπους όσο τους υπόλοιπου, τους "φυσιολογικούς" που με την κακία τους μπορεί να σημαδέψουν και σένα. Οπότε υποχρεώνεσαι να αποκτάς μια κοινή πορεία για να μην βρεθείς εκτός...

Ίσως η ταινία να ήταν η πρώτη σφυριά για να σπάσει αυτός ο βράχος ανάμεσα σε μας και σ' αυτήν την κοινωνία. Όμως η ελληνική κοινωνία είναι τόσο συντηρητική ακόμα που θα χρειαστούν και άλλες σφυριές και χτυπήματα για να έρθουμε κοντά τους...

Πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν περισσότερα συναισθήματα και μεγαλύτερη καρδιά από εμάς διότι πολύ απλά έχουν ζήσει πιο έντονη ζωή και ίσως ορισμένοι από αυτούς να έχουν βρεί το νόημά της ζωής...

R.I.P. Gazelle

Οτιδήποτε "φεύγει" από την ζωή μας ενώ μας ήταν πιστό και αφοσιωμένο πρέπει να το τιμάμε... Έτσι και τα παπούτσια μου. Και με τα συγκεκριμένα είχα δεθεί πολύ διότι σπάσανε το ρεκόρ περπατήματος σε αριθμό χωρών αφού μαζί τους πήγα σε Ουγγαρία, Αυστρία, Σερβία, Σκόπια, Τουρκία, Ιταλία και Γαλλία καθώς και σε πολλές πόλεις στην Ελλάδα όπως Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Ξάνθη, Λάρισα, Άνδρο, Λευκάδα κτλ. Ήταν δύσκολο να τα αποχωριστώ. Όμως όταν κάτι πεθαίνει και δεν το χεις αποβάλλει άρχίζει και βρωμάει. Έτσι και τα παπούτσια μου. Έτσι πήρα την σκληρή απόφαση να τα αποχωριστώ... Έχω πολλά αρνητικά στην επιλογή παππουτσιών. Πρώτα απ' όλα δεν είχα καλό γούστο κάτι το οποίο βελτιώθηκε. Από την άλλη λόγω του νούμερου που φοράω περιορίζονται πολύ οι επιλογές μου αφού όποοιο ζευγάρι και αν ζητήσω μου λένε όλοι πως λυπούνται μιάς και δεν υπάρχει στο νούμερό μου οπότε συμβιβάζομαι στο αμέσως επόμενο ζευγάρι μέχρι να βρώ όχι αυτό που μ' αρέσει αλλά αυτό που μου κάνει. Τα Gazelle τα είχα πάρει από σπόντα μιάς και δεν έβρισκα ζευγάρι. Όμως τελικά τα λάτρεψα και σίγουρα θα μείνουν στην καρδιά μου ως η καλύτερη επιλογή που έκανα.
Το σάββατο έκλεισε και επίσημα ο κύκλος τους αφού αγόρασα ένα νέο ζευγάρι. Και μιάς και η συνταγή είναι πετυχημένη την επανέλαβα. Πήγα στην ίδια αλυσίδα καταστημάτων και πήρα πάλι Adidas. Κυνήγησα πάλι ένα ουδέτερο χρώμα. Αυτή τη φορά βρήκα σε γκρίζο που τείνει προς λαδί χρώμα. Η νέα μου επιλογή ήταν τα adidas τα Ciero.
Και αυτά τα πήρα πάλι με το ίδιο σκεπτικό. Να κάνει το νούμερό στα πόδια μου. Αν και μ' αρέσουν δεν με έχουν ενθουσιάσει ακόμα. Η αλήθεια είναι πως πάντα όποτε παίρνω ένα ζευγάρι παπούτσια (και εξαιτίας του τρόπου που τα επιλέγω) με κάνει να μην ενθουσιάζομαι με την επιλογή ανεξαρτήτως πως με τον καιρό αλλάζει η άποψη μου.
Τα αποχαιρετώ λοιπόν τα Gazelle, και τα ευχαριστώ για την όμορφη συντροφιά τους ενώ παράλληλα καλωσορίζω τα Ciero... Μάλλον δύσκολα θα σπάσουν το ρεκόρ των προηγούμενων.
Καλό περπάτημα λοιπόν...

Διαχρονική αξία...

Είναι πολύ όμορφο να περιβάλλεσαι από ανθρώπους που σ' αγαπάνε και το νιώθεις κάθε φορά που είσαι μαζί τους. Έτσι και σήμερα είχαμε την παραδοσιακή συνάντηση της ιστορικής τριάδας από το Λ.Σ. της Χίου στο νέο μας στέκι στη Σούτσου. Ήταν η πρώτη μας συνάντηση μετά τις γιορτές οπότε είχαμε πολλά να πούμε. Όμως η αποψινή βραδιά ήταν λίγο ξεχωριστή. Είχαμε την τιμή να ακούσουμε μουσική από τον φίλο μας τον Μάριο. Είχαμε μαζευτεί όσοι πήγαμε γύρω από το μπαρ ενώ ο Μάριος με το σύστημά του ήταν μέσα σ'αυτό και μας ταξίδευε με τις φάνκυ επιλογές του.

Κρατούσα το ποτήρι με το ποτό μου, άκουγα την μουσική που μου πρόσφερε ο Μάριος και σκεφτόμουν πόσο βελτιώνονται όλα τα πράγματα στη ζωή μου. Και αυτό με έκανε πολύ χαρούμενο. Χαμογελούσα προς τα παιδιά και δεχόμουν και την δική τους χαρά...

Τότε θυμήθηκα την διαφήμιση μίας πιστωτικής κάρτας που ξεκινάει αναφέροντας τις αξιές των δραστηριοτήτων και των υπηρεσιών που παρουσιάζονται στην οθόνη και τελειώνοντας με μία όμορφη εικόνα υπογραμμίζει πως η αξία της στιγμής αυτής είναι ανεκτίμητη.

Έτσι και γω εκείνη τη στιγμή ένιωσα αυτό. Άκουσα μια φωνή να μου λέει την εξής φράση:

Το να είσαι ευτυχισμένος και περιτριγυρισμένος από καλούς φίλους καθώς ακούς την μουσική που παίζει ένας άλλος καλός φίλος... Αξία ανεκτίμητη...

Σας ευχαριστώ ρε παιδία...

Μία μουσική άφιξη στο νησί μου...

Συνδιάζοντας τον καλό καιρό που επικρατούσε και την ηρεμία της θάλασσας γύρω από το νησί καθώς και την μουσική νότα ενός γνωστού ισπανικού κομματιού, σου δίνεται η εντύπωση πως πηγαίνω στο νησί μου μία ζεστή μέρα του καλοκαιριού. Η αλήθεια όμως είναι πως η λήψη έγινε πριν δύο σχεδόν βδομάδες που πέταξα για Χίο για να περάσω τις γιορτές με τους δικούς μου.

Η Χίος ώς το πέμπτο μεγαλύτερο νησί του Αιγαίου και λόγω του ιδιαίτερου σχήματος της, είναι πολύ αναγνωρίσιμη τόσο σε χάρτες όσο και σε αεροφωτογραφίες ή ακόμα και λήψεις μέσα από αεροπλάνο (όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση). Ταξιδεύω σπάνια με αεροπλάνο όποτε είναι να επισκεφθώ το νησί μου οπότε είπα να απολαύσω την εικόνα αυτή και να την μεταφέρω και σε σας.

Πρώτη εικόνα στο βίντεο είναι οι δυτικές ακτές της Χίου ενώ στο βάθος δεσπόζει η ψηλότερη κορφή του νησιού, το Πεληναίο. Όσοι γνωρίζουν το σχήμα του νησιού μπορούν να καταλάβουν πόσο καθαρά φαίνεται από αυτή τη μακρινή λήψη.

Σε λίγο φτάνουμε στο σημείο να πετάμε πάνω από το νότιο τμήμα του νησιού. Αρχίζουν να εμφανίζονται σιγά σιγά τα Μαστιχοχώρια. Πρώτα βλέπουμε τα Μεστά και στη συνέχεια Ολύμπους, Βέσσα και Αρμόλια στο βάθος, με τελευταίο την Καλαμωτή.

Το αεροπλάνο αλλάζει κατεύθυνση όταν φτάσει πάνω από το Εμπορειό (Μαύρα Βόλια) και Κώμη. Δύο πολύ γνωστές και μεγάλες παραλίες του νησιού. Πάνω από τα νερά του στενού μεταξύ της Χίου και της Τουρκίας το αεροπλάνο παίρνει την ευθεία που θα το οδηγήσει στο αεροδρόμειο.

Τώρα έχουμε την Χίο στα αριστερά μας. Βλέπουμε τα Νένητα, ένα από τα μεγαλύτερα χωριά του νησιού. Συνέχεια έχει ο Καταράκτης, ένα παραθαλάσσιο χωριό με πολύ όμορφες ψαροταβέρνες. Και τέλος βλέπουμε στο βάθος την Καλιμασιά και την πολύ γνωστή για το νεανικό κοινό παραλία της Αγιάς Φωτιάς.

Αρχίζουμε να μειώνουμε το ύψος όταν φτάσουμε πάνω από τα Θυμιανά. Βλέπουμε πεντακάθαρα το μεγάλο ναό με την κόκκινη θυμιανούσικη πέτρα να κάνει αισθητή την παρουσία του στο κεντρικό σημείο του χωριού.

Πλέον πετάμε πάνω από τα αρχοντικά σπίτια της φημισμένης περιοχής του Κάμπου με τα εσπεριδοειδή. Είμαστε τόσο χαμηλά που μπορούμε να διακρίνουμε τα αυτοκίνητα και τις σιλουέτες των ανθρώπων που κυκλοφορούν στα σοκάκια.

Ξέρω πως σε λίγα λεπτά θα πατήσει η ρόδα του αεροπλάνου στο νησί με μεγάλη ορμή...

Έφτασα....

Πές τα ρε Κώστα...

Τους Maraveyas Ilegal τους έχω λατρέψει όχι μόνο για την υπέροχη μουσική τους και για τους πανέξυπνους στίχους τους αλλά και για την ειλικρίνιά τους. Μέσα από τα τραγούδια τους περνάνε τις ανθρώπινες αδυναμίες κυρίως για τις ερωτικές σχέσεις. Και απ' ότι φαίνεται τα παιδιά δε το κρύβουνε πως έχει καεί η γούνα τους... Όπως και όλων μας. Και όσο ειλικρινής είναι κάποιος και αναγνωρίζει τόσο τις αδυναμίες του όσο και τα όσα καλά και άσχημα έχει ζήσει ή έχει πάθει τόσο περισσότερο λατρεύει την μουσική τους... Μπράβο ρε Κώστα... Για πάντα φανατικός ακροατής σου...

Les Miserables....

Σήμερα το απόγευμα κατέβηκα στο κέντρο για να κάνω μία πολύ ακριβή αγορά (την οποία θα την αναλύσω σε επόμενη ανάρτηση). Ο καιρός ήταν πολύ καλός οπότε έκανα μιά διαδρομή αγαπημένη. Πήρα το τραμ αντί για το μετρό και ανέβηκα Σύνταγμα. Απο κεί περπάτησα... Είχα καιρό να απολαύσω μία βόλτα στην Αθήνα μετά από τόσο καιρό που έλειπα έξω και μετά στο νησί μου. Ο κόσμος ακόμα ήταν στην αγορά, ντυμένος στα γιορτινά προσπαθούσε να κρατήσει απεγνωσμένα το κλίμα των ημερών που πέρασαν λίγο ακόμα. Συνέχισα να περπατάω στην Σταδίου. Πάντα πετυχαίνω γνωστούς σ΄αυτόν το δρόμο κάτι που έγινε και σήμερα. Αυτό μου δίνει την αίσθηση πως δεν είμαι ξένος σ'αυτήν την πόλη. Την νιώθω πλέον πολύ οικεία. Γνωρίζω όλα τα στενά της, όλα τα στέκια της, τα σημεία που υπάρχει παλμός και ρυθμός, με τον κόσμο να ρέει στους δρόμους όπως το αίμα στις αρτηρίες ενός ζωντανού οργανισμού. Αν εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα αιμοπετάλια μιάς πόλης και οι δρόμοι οι αρτηρίες τότε το χρήμα που έχουμε στην τσέπη μας έτοιμο να ξοδέψουμε είναι το οξυγόνο που χρειάζεται ο οργανισμός για να επιβιώσει και να κάνει τις καύσεις για να παράγει έργο. Έτσι και γω με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό στη τσέπη προχωρούσα στο δρόμο καμαρωτός. Έφτασα στην πλατεία Κοραή για να κατέβω προς την Κλαθμώνος. Εκεί κοντοστάθηκα. Σαν να άλλαξα πόλη. Στην γωνία της Κοραή είδα κάποιους εξαθλιωμένους άστεγους να κοιτάνε με μάτια πεινασμένα και γουρλωμένα τον κόσμο που περνούσε γεμάτο τσάντες και ψώνια. Φυσικά κοιτούσαν όσους είχαν τα περισσότερα ψώνια με την ψευδαίσθηση πως αυτοί έχουν γεμάτες τις τσέπες. Εμένα δε με κοίταξε κανείς. Το θέμα είναι πως τους κοιτούσα εγώ. Μέσα στην βρωμιά, στο κρύο, κάθονταν κάτω στο δρόμο χωρίς να χουν στον ήλιο μοίρα. Παρακαλούσαν για ένα ευρώ ενώ εγώ εκείνη τη στιγμή ήμουν με ένα ποσό που δε θα φαντάζονταν ποτέ να είχαν. Εκείνοι θύματα της σημερινής κοινωνίας και γω θύμα του σημερινού υπερκαταναλωτισμού. Η σκέψη αυτή με μιζέριασε, με έκανε όσο πήγαινα προς τον προορισμό μου να το σκέφτομαι ξανα και ξανά αν αξίζει τον κόπο να κάνω αυτή την αγορά. Γιατί δε κρατάς τα λεφτά για ένα άλλο ταξίδι, γιατί δεν τα αποταμιεύεις για να τα χρησιμοποιήσεις σε μία κατάσταση ανγκης, αφού μπορείς να κάνεις την δουλεία σου και πιο οικονομικά ακόμα και χωρίς να ξοδέψεις λεφτά... Ξανασκέψου το... ξανασκέψου το... Φτάνοτας στον προορισμό μου την απόφαση την είχα ήδη πάρει. Αυτό που ήθελα να πάρω το ονειρεύμουν καιρό και δεν ήθελα να το χαλάσω για μια εικόνα που πραγματικά με επηρέασε. Μπορεί να μην είχα την μεγάλη χαρά όπως φανταζόμουν όταν το κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου, όμως είχα την ικανοποίηση πως τουλάχιστον κατάφερα να το αγοράσω και η αγορά αυτή δείχνει και το βιοτικό μου επίπεδο. Εξάλλου πέρασα σήμερα σε ένα άλλο επίπεδο ενός χώρου που αγαπάω και ξοδεύω πολύ χρόνο με το να ασχολούμαι με αυτό...

Πάντως η αλήθεια είναι πικρή... Όλοι είμαστε θύματα μίας πολύ άσχημης κοινωνίας... Είμαστε οι άθλιοι... Οι συνεχιστές του αριστουργήματος του Βικτόρ Ουγκό...

Ας δώσουμε χρώμα στην ζωή μας για να ξεφύγουμε από την μιζέρια του γκρίζου...

Μιας και έρχονται σιγά σιγά και τα βίντεο με τις φωτογραφίες που έβγαλα στο Παρίσι είπα να σας προετοιμάσω πρώτα με αυτό το μουσικό και αισιόδοξο βίντεο. Η ιστορία λάμβανει χώρα στο ασπρόμαυρο Παρίσι. Αν και μας αρέσει η ρομαντική και νοσταλγική νότα αυτών των περιοχών του πλανήτη, πάντα έχουμε την ανάγκη του χρώματος... Μπορεί όμως ως όντα να μην κουνάμε το δαχτυλάκι μας για να κάνουμε την ζωή μας πιο όμορφη. Ευτυχώς είναι κάποια περίεργα χρωματιστά πλάσματα που έχουν μπουχτίσει με την αδιαφορία μας και προσπαθούν να κάνουν την διαφορά... Πιστεύω πως τα αποτελέσματα είναι αισθητά, και με την πάρωδο του χρόνου το βίντεο γίνεται πιο αισιόδοξο, πιό όμορφο, πιό γλυκό... Απολαύστε το όσο εγώ για θα ξεκινάω την επιλογή των πιο όμορφων φωτογραφιών από τις διάφορες γωνίες του Παρισιού...

Ένα χιώτικο φωτογραφικό blog

Σήμερα καθώς διάβαζα τις αναρτήσεις του εορτάζοντα Γιάννη Μακρυδάκη διαπίστωσα πως ανέφερε για ένα φωτογραφικό Blog από κάποιον Χιώτη. Μπήκα μέσα από περιέργεια να το κοιτάξω. Είναι αρκετά αξιόλογο και αξίζει την προσοχή του καθένα που του αρέσει η φωτογράφιση... Η διεύθυνση είναι η εξής:

http://fotamag.blogspot.com/

Ολυμπιακός - Α.Ε.Κ. 1 - 2

Κατάσταση αποσύνθεσης του Ολυμπιακού μετρώντας την δεύτερη συνεχόμενη ήττα του στο πρωτάθλημα μένοντας 5 βαθμούς πίσω από τον Παναθηναϊκό. Το πρωτάθλημα έχει ακόμα δρόμο αλλά δε βλέπουμε και πολύ καλά την ομάδα μας... Τα περιθώρια στενεύουν πλέον... Χρειάζεται άμεσα ενίσχυση η ομάδα...

Καλημέρα...

Θέλω να νιώσω πάλι πως είναι να είσαι 9 χρονών παιδί και θες να κατακτήσεις τον κόσμο...

Only Lyon

Πρώτη μου φορά που πατάω το πόδι μου στην Γαλλία. Όνειρο ζωής να επισκεφθώ μία χώρα που την έχω λατρέψει τόσο για την ιστορία της όσο και για την τέχνη της, την καθημερινότητά της και την γλώσσα της. Πρώτη μου επαφή στο Chamberry όπου από κει πήραμε τον προαστιακό για να βρεθούμε στην Λυών.
Στην Λυών έξησα το εξής ιδιαίτερο γεγονός. Ήταν η πρώτη πόλη του εξωτερικού που την επισκέπτομαι χωρίς χάρτη και χωρίς τουριστικό οδηγό, διότι πολύ απλά δεν υπήρχε πουθενά στην Αθήνα για να αγοράσω. Έτσι την πόλη την γύρισα μόνος μου ρωτώντας και έχοντας για σημάδι τον καθεδρικό ναό πάνω στον λόφο. Βέβαια είχα στο μυαλό μου και τις συμβουλές που μου είχε δώσει η φίλη μου η Γιωργία μιάς και είχε μείνει αρκετό καιρό στην πόλη αυτή λόγω των σπουδών της. Και μιας και είπαμε για σπουδές θα ήθελα να δηλώσω πως η Λυών είναι καθαρά μία πανεπιστημιακή πόλη. Συντηρείται και αναπνέει από τους φοιτητές. Οπότε έχουμε να κάνουμε για μία πόλη με πολλούς νέους. Έντονη ζωή και πολλές πρωτοτυπίες οι οποίες οφείλονται στην επαναστατική διάθεση του κάθε έφηβου που θέλει να τα αλλάξει όλα.
Στην Λυών ένιωσα άνετος διότι δεν είχα την πίεση του χρόνου να επισκεφθώ μουσεία, γκαλερύ ή μνημεία. Οπότε έφυγα από το ξενοδοχείο που ήταν κοντά στις σχολές και στις όχθες του Ρίνου και περπάτησα προς τα βόρεια. Κοιτούσα συνέχεια αριστερά μου το καθεδρικό ναό και μόλις βρεθήκαμε στην ίδια ευθεία άρχισα να κινούμαι προς αυτόν. Πολύ έντονη η ζωή. Πρωινό δευτέρας όλοι τρέχανε σε σχολές, δουλειές ή ψώνια ή κάνανε τζόκινγκ στις όχθες του ποταμού. Βρέθηκα σε μία μεγάλη πλατεία. Εκεί ήταν η ρόδα της πόλης όπου μπορούσες να ανέβεις και να δείς την πόλη από ψηλά. Δεν είδα και ιδιαίτερη κίνηση σ'αυτήν. Μάλλον ο κόσμος την είχε βαρεθεί... Το μόνο που μ' άρεσε σ' αυτήν ήταν πως στις λίγες σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είχε ήταν και της Ελλάδας. Διέσχισα την πλατεία όπου εκεί σε έναν χώρο έκθεσης είδα έναν τίτλο που χρησιμοποίησα σήμερα για το κείμενο αυτό.
Πέρασα και τον δεύτερο ποταμό για να χαθώ στα σοκάκια της συνοικίας που βρίσκεται κάτω από τον λόφο... Δρόμοι ήσυχοι, χωρίς κίνηση, χωρίς βαβούρα, με τα παραδοσιακά γαλλικά ψιλικατζίδικα και μανάβικα. Άρχισα να ανεβαίνω την ανηφόρα πιστεύοντας πως θα με βγάλει στον καθεδρικό που είχα σαν σημάδι από την αρχή της βόλτας. Η ανηφόρα έβγαζε σε αδιέξοδο όμως μου πρόσφερε την πρώτη πανοραμική θέα της πόλης. Κατεβαίνοντας πήρα το τελεφερίκ και ανέβηκα πάνω. Όσο όμορφη θέα είχε τόσο πολύ φυσούσε ο αέρας. Δε μπορούσα να σταθώ για να βγάλω μία καλή φωτογραφία. Αφού έκανα πολλές προσπάθειες παραδόθηκα στην δύναμη της φύσης. Έκρυψα την ψηφιακή μηχανή κρατήθηκα από κάπου και άρχισα να αγναντεύω την πόλη. Είδα την όπερα με τον νέο της τρούλο ο οποίος δε μ' άρεσε καθόλου. Πολύ επιβλητικός σαν φέσι πάνω στην οροφή του παλιού κτιρίου ήταν έτοιμος να κατασπαράξει το οικοδόμημα από κάτω του. Στη συνέχεια παρατήρησα ένα ψηλό κτίριο στο βάθος που ήταν ξενοδοχείο. Δε μπορούσα να κρατηθώ πολύ. Άρχισα να δακρύζω από τον δυνατό αέρα. Τελευταία μου εικόνα ήταν η συνοικία κάτω ακριβώς από τον καθεδρικό όπου είχε έναν άλλο ναό, του Αγίου Γεωργίου αν δεν κάνω λάθος. Άρχισα να κατηφορίζω. Πέρασα από την κεντρική αγορά. Πολύ κόσμος. Άρχισε να νυχτώνει. Στην Γαλλία και κυριώς στην επαρχία τα πάντα κλείνουν στις 10. Προχώρησα μέχρι τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Είχε ένα παζάρι με χριστουγεννιάτικα το οποίο το έκλειναν εκείνη τη στιγμή λόγω του δυνατού αέρα. Έτσι αναγκαστικά γύρισα στο ξενοδοχείο. Δεν πτοήθηκα όμως. Είδα για πρώτη μου φορά ένα αριστούργημα στην τηλεόραση. Μία ταινία που πάντα έλεγα να την δω και πάντα δεν της έδινα την ευκαιρία να με κερδίσει. Μιλάω για τους Μοντέρνους Καιρούς του Τσάπλιν. Ίσως ήταν το καλύτερο τελείωμα της μέρας από μία πόλη που δεν ήξερα, δεν μπορούσα να μάθω αλλά τελικά μου ανοίχτηκε μόνη της...

Μακάρι...

Μιλώντας με την φίλη μου την Μαρία κάναμε μια ανάλυση της αλλαγής της ψυχολογικής κατάστασης κάθε ατόμου. Η άποψη της Μαρίας ήταν η εξής: "Οι απόψεις μας σηματοδοτούν και την στάση της ζωής μας, άρα και αυτόματα και κομμάτια του χαρακτήρα μας οικιοποιημένα ή μη. Για να αποχωριστείς ένα κομμάτι σου και η απώλεια να μην έχει αίσθηση πένθους θα πρέπει να το διαδεχθεί ένα άλλο κομμάτι πάντα δικό σου." Εκεί συμπληρώνω εγώ "... ή ένα κομμάτι το κάνεις δικό σου". Η Μαρία με διορθώνει "Πάντα υπάρχει μέσα μας, απλά το ανακαλύπτουμε αργά ή αργότερα ή καθόλου".

Εμένα η άποψη μου είναι η εξής: "Πες πως έχουμε ένα δόντι που μας κουνάει. Από την μία θέλουμε να το βγάλουμε για να μην ταλαιπωριόμαστε αλλά από την άλλη φοβόμαστε το κενό που θα αφήσει. Ξέρουμε όμως πως αυτό το κενό σύντομα θα ξαναγεμίσει με ένα νέο δόντι. Οπότε τι είναι πιο σωστό να κάνουμε. Αφαιρούμαι το δόντι που ούτως ή αλλιώς είναι έτοιμο να φύγει και έτσι θα χουμε πιο σύντομα την παρουσία του νέου δοντιού στην θέση αυτή."

Η αλήθεια είναι πως ο διάλογος είχε αντίστοιχη ενδιαφέρουσα συνέχεια...

Γιάννης Μόραλης Άρτα 1916 - Αθήνα 20 Δεκεμβρίου 2009

Τις τελευταίες μέρες μιλάμε συνέχεια για τον άδικο θάνατο του Νίκου Κακαουνάκη. Ναι είναι κρίμα να πεθαίνει ένας άνθρωπος αλλά είναι κρίμα να γίνεται ντόρος για το θάνατο ενός ανθρώπου που δεν έχει προσφέρει και τίποτα ιδιαίτερο ενώ να αποσιωπάται ο θάνατος ενός ανθρώπου που έχει προσφέρει πολλά στην πατρίδα και μας έχει κάνει περήφανους και στο εξωτερικό. Και μιλάω για τον ζωγράφο Γιάννη Μόραλη ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή όταν έλειπα στο εξωτερικό και το έμαθα καθυστερημένα. Τώρα οι περισσότεροι και λογικό μου ακούγεται θα μου πείτε και ποιός είναι αυτός... Θα ξεκινήσω από τα βασικά που θα ξέρετε ή έστω θα χετε παρατηρήσει. Στο μετρό του Πανεπιστημείου πάνω από τις κυλιόμενες σκάλες που σε ανεβάζουν στο χώρο με τα εισητήρια υπάρχει ένα τεράστιο ανάγλυφο έργο του στον τοίχο. ΟΚ δε το χετε παρατηρήσει διότι μετακινήστε βιαστικά. Το ανάγλυφο που βρίσκεται στην πρόσοψη του ξενοδοχείου Χίλτον και όλος ο κόσμος σίγουρα έχει παρατηρήσει είναι επίσης δικό του.

Και ας έρθουμε στα πιο σοβαρά. Ο Γιάννης Μόραλης ήταν ο τελευταίος σπουδαίος ζωγράφος της περίφημης γενιάς του '30, με πολλές διακρίσεις και κυρίως αναγνώριση μιάς και το έργο το οποίο άφησε πίσω του ως παρακαταθήκη δε θα σταματήσει ποτέ να θυμίζει πόσο μοντέρνο μπορεί να είναι το κλασικό.

Νιώθω πολύ μικρός για να μιλήσω γι' αυτόν τον ζωγράφο. Ευτυχώς όμως έχω τις απόψεις μεγάλων Ελλήνων γι' αυτόν και είναι η εξής:

Μάνος Χατζιδάκις: "Η τέχνη του Μόραλη εκφράζει με σύμβολα τον βαθύτερο καημό του γένους, την ήρεμη καρτερία του θανάτου, τη λιτή προσφορά της φρυγμένης γής"

Οδυσσέας Ελύτης: " Μ' ένα ολιγοψήφιο αλφάβητο στα χέρια του, όπου τα στοιχεία που επανέρχονται περισσότερο ειναι οι δύο αντίθετες καμπύλες, η ώχρα και το μαύρο, επέτυχε ο Μόραλης να μετατρέψει την ομιλία των πραγμάτων σε οπτικό φαινόμενο κατά τρόπο μοναδικό μέσα στη σύγχρονη ελληνική τέχνη."

Γιώργος Σεφέρης: "Όταν ο Μόραλης μου έδειξε τις ζωγραφιές του, κατάλαβα ότι μπορεί να μην υπάρχει διόλου αμάξι παρά μόνο δύο ελεύθερα άλογα, καλπάζοντας ανεξάρτητα σ΄ένα πράσινο λιβάδι. Κατάλαβα πως προκαλούσε έναν διάλογο..."

Μετά από αυτές τις απόψεις τι παραπάνω μπορώ να πω εγώ από ένα μεγάλο ευχαριστώ σε έναν από τους τελευταίους μεγάλους δασκάλους της Ελληνικής Τέχνης...

Ο διαγωνισμός της χρονιάς που πέρασε...

Από τον Οκτώβριο του 2009 είχε ξεκινήσει στο περιοδικό Εικόνες του Κυριακάτικου Έθνους ο διαγωνισμός με τα 100 καλύτερα ροκ συγκροτήματα και τραγουδιστές του αιώνα. Δε θα σας παρουσιάσω και τους 100 εκλεγμένους, αλλά τους 10 πρώτους. Αυτό που με χαροποιεί είναι πως το συγκρότημα που με ώθησε στην ροκ σκηνή και να εμβαθύνω την γνώση μου σ' αυτήν βρέθηκε στην τρίτη θέση, και μιλάω για τους Pink Floyd. Η τελική δεκάδα είναι η εξής:

1. Beattles

2. Michael Jackson

3. Pink Floyd

4. Rolling Stones

5. U2

6. Elvis Presley

7. Doors

8. Queen

9. Led Zeppelin

10.Deep Purple

Η καρδιά της Λίγκας του Ιταλικού Βορρά...

Κάθε χώρα έχει τις εσωτερικές τις διαμάχες, όπως και η Ελλάδα. Στην Ιταλία επικρατεί μία μεγάλη κόντρα μεταξύ των βόρειων και των νότιων Ιταλών. Οι βόρειοι Ιταλοί δηλώνουν πιό ανεπτυγμένοι και πιό πλούσιοι και θεωρούν παράλογο να πληρώνουν φόρους οι οποίοι πηγαίνουν για την ανάπτυξη του φτωχού νότου. Την ίδια άποψη την άκουσα από έναν ηλίθιο στρατονόμο στην Ξάνθη που καταγόταν από την Πέλλα και μου λεγε πως η Βόρεια Ελλάδα είναι πιο ανεπτυγμένη και πως οι Αθηναίοι και γενικά οι υπόλοιπο Έλληνες τους έχουμε ανάγκη. Δεν αμφιβάλλω αλλά δεν αποδέχομαι αυτήν την άποψη. Εξάλλου ο καθένας και κυριώς εγώ είμαστε από λίγο ως πολύ τοπικιστές. Αλλά στο θέμα της Ιταλίας μιλάμε για ένα μεγάλο γεωγραφικό μέρος που είναι εναντίον ενός άλλου αντίστοιχου. Το θέμα είναι πως η Βόρεια Ιταλία είναι αδιάφορη αλλά σου προσφέρει μία ασφάλεια ενώ η Νότια Ιταλία είναι υπέροχη αλλά φοβάσαι να κυκλοφορήσεις.
Το ταξίδι μου ξεκίνησε από το Μιλάνο. Σημαντική βιομηχανική πόλη της Ιταλίας με όλους τους γνωστούς οίκους μόδας να εδρεύουν εκεί. Η πόλη δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Εξάλλου πολλοί που την έχουν επισκεφθεί δηλώνουν πως πιό ωραία είναι τα περίχωρα και η εξοχή της, όπως η λίμνη Κόμο παρά η ίδια η πόλη.
Εγώ όμως θέλω όπου πηγαίνω να παίρνω ότι μπορεί να μου προσφέρει ο κάθε τόπος.
Η κακοκαιρία που επικρατούσε στην Κεντρική Ευρώπη μας βρήκε στο Μιλάνο. Αλλά δε με ενόχλησε αφού χρησιμοποιούσαμε το μετρό για τις μετακινήσεις μας. Πρώτο σημαντικό μνημείο στο Μιλάνο είναι ο καθεδρικός ναός Duomo. Ο τρίτος μεγαλύτερος στον κόσμο με 3.500 γλυπτά και αγάλματα να τον κοσμούν. Ήταν πράγματι ένα εντυπωσιακό κτίριο τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Εντύπωση προκαλούσε ο εσωτερικός φωτισμός του το βράδυ που έκανε τα βιτρώο να φαίνονται στους έξω...
Στη συνέχεια ήταν η μεγάλη στοά με τα ακριβά καταστήματα η οποία σε έβγαζε στην πλατεία της Όπερας, της γνωστής Σκάλας του Μιλάνου. Εκείνες τις μέρες έπαιζε την Κάρμεν. Στην πλατεία υπήρχε ένα μεγάλο άγαλμα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Από κει ξεκινάει η οδός Μπέρα με τις γκαλερύ και τα μπαράκια όπου εκεί διασκεδάζαμε. Ένας δρόμος που χαιρόσουν να περπατάς τόσο λόγω της ηρεμίας που επικρατούσε καθώς και λόγω των γκαλερύ που σε έκαναν να χαζεύεις τους πίνακες στις βιτρίνες. Στο τελείωμα της οδού βρίσκεται και η γνωστή πινακοθήκη του Μιλάνο, η Μπρέρα.
Την πινακοθήκη της Μπρέρα την επισκέφθηκα τελευταία μέρα πριν φύγω για Γαλλία. Εκεί έπιασα κουβέντα με δύο αρχαιολογίνες τις οποίες ανέφερα το επάγγελμα και τον χώρο δουλειάς μου. Με χαρά με κατεβάσανε στα εργαστήριά τους να μου τα δείξουν. Εξεπλάγην από την οργάνωση και τον σύγχρονο εξοπλισμό τους. Μου απολογηθήκανε για τον φτωχό εξοπλισμό τους υποψιαζόμενες πως εμείς είμαστε σε καλύτερη κατάσταση.
Στην Μπρέρα ξεκινάει και η οδός Monte Napoleone. Εκεί έχουν τα παραρτήματά τους γνωστοί οίκοι μόδας. Βλέπεις κόσμο με φανταχτερά ρούχα και με χιλιάδες χαρτονομίσματα στις τσέπες έτοιμα να τα ξοδέψουν σε ακριβά ρούχα και αρώματα. Εκεί σε μία γωνία είναι και ένα ιδιαίτερο καφέ. Το Cubo. Περιμένεις ουρά για να πιείς τον καφέ σου. Ένας χώρος όχι πολύ ιδιαίτερος ή αξιόλογος. Πιστεύω πως η φήμη του παραείναι τραβηγμένη γι' αυτό που τελικά αντίκρυσα.
Τέλος ένας άλλος αξιόλογος χώρος είναι το Καστέλλο. Το φρούριο της πόλης. Αξίζει να πας μία βόλτα περιμετρικά και μέσα σ' αυτό. Είμασταν τυχεροί διότι είδαμε ένα φαντασμαγορικό θέαμα με χιλιάδες λαμπάκια που είχαν πάρει την μορφή πλήκτρων καθώς ακουγόταν μουσική του Σοπέν από τα ηχεία.
Ήταν το μόνο αξιόλογο θέαμα που άξιζε να κρατήσω φεύγοντας από το Μιλάνο. Η αλήθεια είναι πως ήταν ένας προορισμός για τον οποίο αναφέρεις πως απλά πέρασα και γω από κεί...
Θα τον ξαναεπισκεπτόμουν μόνο για να πάω στις λίμνες του...
Επόμενος σταθμός... Η Λυών.
Ένα άλλο ιδιαίτερο σημείο της πόλης είναι το Καστέλλο της πολής

Έφυγε το διπρόσωπο 2009

Ένας χρόνος στην πλάτη μας επιπλέον... Έφυγε μία χρονιά πολύ περίεργη... Συνήθως περνάει ένας χρόνος και αναλύοντάς τον βγάζουμε ένα συμπέρασμα... Μας άρεσε, δεν μας άρεσε...

Η συγκεκριμένη χρονιά είχε πολύ καλά και πολύ άσχημα γεγονότα. Αυτό με κάνει να μην μπορώ να βγάλω κάποιο συμπέρασμα. Σε αυτή τη χρονιά ολοκλήρωσα κάθε μου υποχρέωση με την σχολή και ορκίστηκα, οπότε μου έφυγε ένα μεγάλο βάρος που κουβαλούσα καιρό. Η επαγγελματική μου σταδιοδρομία πήγε από το καλό στο καλύτερο, απόκτησα κάποιο κύρος με την επίτευξη του έργου μ' αποτέλεσμα να λειτουργώ και να δουλεύω με άλλον αέρα. Έκανα υπέροχα γεννέθλια και έζησα μία πολύ ζωντανή και θερμή ονομαστική γιορτή διαπιστώνοντας πως έχω πολύ κόσμο γύρω μου που μ'αγαπάει. Διάφορες οικογενειακές υποθέσεις έκλεισαν με αίσιο τέλος. Επισκέφθηκα επιτέλους την πόλη των ονείρων μου, το Παρίσι. Και άλλες μικρές χαρές που μου κάνανε την ζωή πιό όμορφη. Όμως ήταν και πολλά γεγονότα που αμαύρωσαν την ζωή μου και είχαν κάποια αποτελέσματα που δε με ικανοποίησαν καθόλου, με αρκετές χαρές της ζωής μου να μην μπορώ να τις απολαύσω. Μπαίνοντας το 2ο1ο δεν έχω την ψευδαίσθηση πως όλα μένουν πίσω αλλά έχω τον αέρα πως με την νέα χρονιά θα φύγω μπροστά και θα ζήσω όλα όσα δεν χάρηκα τις προηγούμενες χρονιές. Και τα πράγματα ήδη καλυτερεύουν... Εξάλλου είναι από τις ελάχιστες φορές που είμαι Χίο και ανυπομωνώ να γυρίσω Αθήνα...

Καλή χρονιά σε όλους...

Ευτυχισμένο το 2010...

Υγεία, χαρά, ευτυχία και εκπλήρωση όλων των στόχων και ονείρων σας...

Πρώτη πρώτου του δέκα