Διαχρονικά ένοχοι...

Ούτε αυτή τη φορά οι κυβερνητικοί εταίροι θεώρησαν σκόπιμο να υπάρξει ουσιαστική συζήτηση. Ούτε τώρα -κυριολεκτικά στο παρά ένα για την ίδια την ύπαρξη της χώρας- δεν θέλησαν να δώσουν λόγο και χρόνο για εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία στους βουλευτές και τα κόμματα.
Για τους πολίτες και το δικαίωμά τους να ακουστούν, ούτε λόγος! Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας οι μόνοι που έχουν το χρόνο που ζητούν και (εισ)ακούγονται ακόμη κι αν δεν έχουν επιχειρήματα, ακόμη κι αν για τέταρτο χρόνο επιμένουν να συνταγογραφούν μια δολοφονική για τη χώρα και τους ανθρώπους της δολοφονική συνταγή, είναι κάποιοι... Τόμσεν, δηλαδή οι υπάλληλοι που έστειλαν οι δανειστές στην «αποικία χρέους» για να διαφεντεύουν το είναι μας, τη ζωή και το μέλλον μας.
Τα αδιέξοδα των κυβερνώντων είναι ολοφάνερα. Αδυνατούν πλέον να αντέξουν και τη... μισή διαφωνία, ένα «παρών» σε ένα άρθρο από τα δύο στα οποία «συμπυκνώθηκαν» (άλλη τροϊκανή και κυβερνητική πατέντα και αυτή!) τόσες αλλαγές και διαγράφουν όποιον τολμήσει να το πει, όπως χθες ο Νικήτας Κακλαμάνης. Προφανής στόχος, η... μούγκα στη στρούγκα!
Η χώρα μας, όμως, για να έχει αύριο, χρειάζεται ανοιχτό και ουσιαστικό διάλογο, αντιπαράθεση ουσίας επί συγκεκριμένων προτάσεων ανάπτυξης και όχι μούγκα! Διά της σιωπής, μπορεί πρόσκαιρα να κουκουλώνονται κάπως τα προβλήματα, να νομίζουν ορισμένοι ότι κερδίζουν ηγετικό μπόι, να διατηρούνται κάποιες εσωκομματικές ισορροπίες, αλλά το πραγματικό διακύβευμα, η έξοδος από τον κλοιό των δανειστών, όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε πρόσφατα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, χάνεται.
Προφανώς, όμως, όλα αυτά τα ουσιαστικά δεν απασχολούν αυτούς που έχουν σήμερα την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας. Γι' αυτό άλλωστε -με θαυμαστή ομοθυμία- έκαναν όλοι τους ότι δεν άκουσαν τις πρόσφατες προεδρικές επισημάνσεις, ίσως γιατί όπως έμαθαν κάποτε στο σχολείο στην περίπτωσή τους ισχύει το κρείττον το σιγάν.
Ο πολιτικός ορίζοντας, όμως, στενεύει για όλους όσοι θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα, από την με έωλα επιχειρήματα απόρριψη μιας πρότασης μομφής μέχρι τη χωρίς επιχειρήματα ανατροπή της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων, ανεμπόδιστοι. Και οι κάλπες που έρχονται θα είναι μια πρώτη απόδειξη.

Πηγή: http://www.enet.gr

«Ο Ζαχαριάδης ευθύνεται για την εκτέλεση του Μπελογιάννη»

"Αλμπατρος" έλεγε τον Μπελογιάννη ο Ζαχαριάδης. “Οπως το άλμπατρος είναι το πουλί που πετάει μέσα στην καταιγίδα, έτσι κι ο Μπελογιάννης ανοίγει τα φτερά του μέσα σ΄ όλες τις καταιγίδες” έλεγε ο Ζαχαριάδης. Ο Νίκος το θεωρούσε αυτό μεγάλο έπαινο και έτσι το θεώρησα κι εγώ όταν μου το είπε. Επρεπε να περάσω από πολλούς κύκλους της κολάσεως για να δω την ωμή αλήθεια. Ενα τέτοιο πουλί της καταιγίδας χρειαζόταν ο αρχηγός, ένα πουλί που θα ριχνόταν μέσα στην καταιγίδα και θα έπεφτε κεραυνοβολημένο για τη δόξα του κόμματος, που είχε ακολουθήσει τυφλά τον αρχηγό του στα λάθη του για τη δόξα του ίδιου του αρχηγού».
Με τα λόγια αυτά καταλήγει ένα από τα κείμενα της «πολιτικής διαθήκης» που άφησε η Ελλη Παππά, σύντροφος στη ζωή και στον αγώνα μιας ηρωικής μορφής του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, του Νίκου Μπελογιάννη, που εκτελέστηκε στις 30 Μαρτίου 1952 από το μετεμφυλιακό καθεστώς. Τα κείμενα που άφησε η ίδια αρκετά χρόνια πριν από τον θάνατό της (πέθανε τον Οκτώβριο του 2009) στον διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη κ. Αγγ. Δεληβορριά με τον όρο να δημοσιευθούν μετά θάνατον μόλις κυκλοφόρησαν σε βιβλίο που εξέδωσε το Μουσείο υπό τον τίτλο «Μαρτυρίες μιας διαδρομής» (σε επιμέλεια του ιστορικού κ. Τ. Σακελλαρόπουλου). Φωτίζοντας άγνωστες πτυχές της υπόθεσης Μπελογιάννη, όπως και της αλληλένδετης με αυτήν υπόθεσης Πλουμπίδη, η Ελλη Παππά εξαπολύει δριμύ κατηγορώ κατά του τότε πανίσχυρου ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, στον οποίο αποδίδει την (πολιτική) ευθύνη για τη θυσία του Μπελογιάννη. Οπως προκύπτει από τα γραπτά της, η στάση του εκτός Ελλάδος γενικού γραμματέα του κόμματος απέναντι στην ανοιχτή επιστολή του Ν. Πλουμπίδη (επικεφαλής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ) η οποία δημοσιεύθηκε λίγες ημέρες πριν από την εκτέλεση και στην οποία αναλάμβανε κάθε ευθύνη δηλώνοντας έτοιμος να παραδοθεί προκειμένου να γλιτώσει ο Μπελογιάννης το εκτελεστικό απόσπασμα ήταν η καθοριστική εκείνη κίνηση η οποία επίσπευσε και προσδιόρισε τις εξελίξεις. Ο Ζαχαριάδης είχε χαρακτηρίσει «προδότη» και «χαφιέ» τον Πλουμπίδη και κατασκεύασμα της Ασφάλειας την επιστολή του ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την ολοκλήρωση του μακάβριου έργου που επιτελούσε το μετεμφυλιακό καθεστώς καθώς αφαιρούσε κάθε περιθώριο (νομικό ή πολιτικό) ώστε να διασωθούν ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του.
«Το γιατί ο Ζαχαριάδης επέσπευσε την εκτέλεση του Νίκου αφαιρώντας κάθε νομική δυνατότητα αναβολής έκανα χρόνια να το βρω» αναφέρει η Παππά στη «διαθήκη» της και συμπληρώνει: «Δεν θα το έβρισκα ποτέ όσο η σκέψη μου έμενε κολλημένη στη μία πλευρά, του Πλουμπίδη. “Γιατί ο Ζαχαριάδης χτύπησε τον Πλουμπίδη καταγγέλλοντας εσπευσμένα το γράμμα του; ” ήταν το ερώτημα στο οποίο προσπαθούσα να απαντήσω. Ετσι όμως το “Πυρ! ” που ακούσαμε να βγαίνει από το στόμα του Ζαχαριάδη εμφανιζόταν σαν “παρενέργεια”, σαν ένα λάθος που άθελά του διέπραξε ο αρχηγός του κόμματος καθώς βιάστηκε να αποκηρύξει το γράμμα του Πλουμπίδη χωρίς να μετρήσει τις συνέπειες που θα είχε για τη ζωή του Νίκου εκείνη η- επιεικώς “εσπευσμένη”- ενέργειά του».
Κατά την Ελλη Παππά, το «λάθος» αυτό το είχε επισημάνει ο ίδιος ο Μπελογιάννης όταν πια όλα είχαν δρομολογηθεί: «Και να σκέφτεσαι ότι πάμε να πεθάνουμε για ένα λάθος» της είχε πει. «Που σήμαινε: “Λάθος όλα”. Ολα όσα έγιναν από την αποχή (σ.σ.: εννοεί την απόφαση του Ζαχαριάδη να απέχει το ΚΚΕ από τις εκλογές του 1946) κι έπειτα» γράφει η Παππά «με ευθύνη της ηγεσίας και προσωπική ευθύνη του γραμματέα». Και συνεχίζει: «Και τώρα ερχόταν άλλο ένα λάθος που δεν ήταν κατ΄ ανάγκην συνέπεια του αρχικού αλλά συνδεόταν από άλλον δρόμο με το αρχικό: ήταν αναγκαίο για να αποπλύνει το μέγα λάθος, που στάθηκε η αφετηρία σειράς λαθών. Ο Μπελογιάννης έπρεπε να πεθάνει!».

«Σε σπίτι που είχα ραντεβού πήγε η Ασφάλεια»

Ενας από τους κρίσιμους κρίκους στην υπόθεση Μπελογιάννη ήταν το θέμα της σύλληψής του. Στην Ελλάδα έφτασε παράνομα από το εξωτερικό τον Ιούνιο του 1950 με αποστολή την ανασυγκρότηση των διαβρωμένων από την Ασφάλεια κομματικών οργανώσεων. Ηρθε σε επαφή με τον Πλουμπίδη, ενώ γνώρισε και την Ελλη Παππά (Ιωαννίδου, τότε). Ο Μπελογιάννης συνελήφθη στις 20 Δεκεμβρίου 1950, ενώ λίγες ημέρες αργότερα συνελήφθη και η σύντροφός του. Πιάστηκαν στο ίδιο σπίτι, του Τάκη Καλοφωλιά, στον οποίο κάποιοι έχουν αποδώσει την ευθύνη για τις συλλήψεις. Η Ελλη Παππά ωστόσο αποκαθιστά τα πράγματα, λέγοντας ότι «εμείς ποτέ δεν είπαμε πως ο Καλοφωλιάς ήταν χαφιές, ούτε ότι “πρόδωσε τα πάντα”».
Και αυτό παρ΄ ότι ο Πλουμπίδης «τον χαρακτήριζε “χαφιέ”, προφανώς με βάση ότι στο δικό του σπίτι, στο σπιτάκι της οδού Πλαπούτα, είχαμε συλληφθεί και ο Νίκος κι εγώ». Αποκαλεί μάλιστα «μεγάλη ατυχία» τη σύλληψη του Μπελογιάννη «γιατί έγινε τυχαία - και αυτό συσκότισε τα πράγματα κι εμπόδισε να καταλάβουμε τι πραγματικά συνέβαινε εκείνο τον καιρό στο κόμμα» . Τις συνθήκες της σύλληψής του τις είχε περιγράψει ο ίδιος ο Μπελογιάννης σε σημείωμα που κατάφερε να της δώσει όταν πια στην απομόνωση κατόρθωσαν να επικοινωνούν χρησιμοποιώντας κομμάτια από ακάθαρτες εφημερίδες, τις οποίες έπλεναν και έγραφαν σε αυτές είτε με μια μύτη μολυβιού που είχε τον πρώτο καιρό ο Μπελογιάννης είτε με τα καμένα σπίρτα της Παππά. «Σε σπίτι όπου είχα ραντεβού είχε πάει η Ασφάλεια. Η κοπέλα του σπιτιού κατάφερε να βρίσκεται έξω από την πόρτα την ώρα που θα πήγαινα, μου έκανε νόημα από μακριά κι έτσι γλίτωσα. Εφυγα, πήρα ένα ταξί, κατέβαινα τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Καθώς πλησιάζαμε στο σπίτι του Καλοφωλιά, σκέφτηκα αυτό που μου είχε ζητήσει απ΄ έξω ο σύντροφος που σου έλεγα προχτές (ο Ζαχαριάδης), να πάω να βρω τη μητέρα του. Στην αρχή είχα σκεφτεί να πάμε μαζί, θα ήταν ευκαιρία και για έναν ωραίο περίπατο. Μα ύστερα είπα πως θα ήταν αντισυνωμοτικό και σκέφτηκα να στείλω τον Καλοφωλιά. Οταν φτάναμε στην Πλαπούτα, σαν τον διάβολο άφησα το ταξί και πήγα στο σπίτι του. Βρέθηκα μπροστά στην Ασφάλεια». Η Παππά επισημαίνει ότι «αυτό ήταν το τυχαίο». «Δεν είχε ραντεβού ο Νίκος με τον Καλοφωλιά, γι΄ αυτό και ήξερε πως δεν θα υπήρχε το σημάδι πως το σπίτι ήταν εντάξει. Μπήκε». Λίγες ημέρες αργότερα στο ίδιο σπίτι πήγε και η Ελλη Παππά μετά από συνεννόηση με τον Πλουμπίδη δίχως να γνωρίζει κανείς για τις συλλήψεις. Η ίδια είχε γράψει παλαιότερα ότι το σημάδι στην πόρτα του σπιτιού (ένας σπάγκος που κρεμόταν από την κλειδαριά) ήταν στη θέση του κι έτσι ο Μπελογιάννης αλλά και η ίδια μπήκαν ανυποψίαστοι ενώ τους περίμεναν οι ασφαλίτες. Οπως εξηγεί, το σημάδι αυτό ήταν παλιό. «Παρασύρθηκα από το παλιό σημάδι, τράβηξα τον σπάγκο και μπήκα» γράφει.

«Αποκαλυπτήρια πρακτόρων»

 Ειδικές αναφορές σε πρόσωπα τα οποία διαδραμάτιζαν καίριο ρόλο εκείνη την ταραγμένη εποχή περιέχει η «διαθήκη», η οποία μεταξύ των άλλων ξεχωρίζει τον Ν. Βαβούδη, ο οποίος ήταν υπεύθυνος των παράνομων ασυρμάτων του ΚΚΕ και αυτοκτόνησε στην κρύπτη του στην Καλλιθέα όταν εντοπίστηκε από την Ασφάλεια και ενώ ο Μπελογιάννης βρισκόταν στη φυλακή. Μάλιστα η ανακάλυψη των ασυρμάτων οδήγησε στη μετατροπή της κατηγορίας του Μπελογιάννη από παράνομη κομμουνιστική δραστηριότητα σε κατασκοπεία εις βάρος της Ελλάδος και ως εκ τούτου άνοιξε ο δρόμος για το εκτελεστικό απόσπασμα. Η Ελλη Παππά θεωρεί ότι ο Βαβούδης ήταν «χαφιές» και του αποδίδει σκευωρία εναντίον του Πλουμπίδη. «Ο Βαβούδης ήξερε καλά ποια χορδή χτυπούσε. Ο Ζαχαριάδης ζούσε με το άγχος ότι η οργάνωση της Αθήνας ήθελε να ανεξαρτητοποιηθεί από την ηγεσία έξω, επομένως μια καταγγελία ότι ο Νίκος (Πλουμπίδης) είχε “τάσεις ανεξαρτησίας” τον κατέτασσε αυτόματα στους εχθρούς του Ζαχαριάδη» γράφει αναφορικά με σήματα που έστελνε ο Βαβούδης προς την κομματική ηγεσία στο εξωτερικό και τα οποία αποκαλύφθηκαν μετά την εξάρθρωση του μηχανισμού των ασυρμάτων.

«Σκοτεινή η περίπτωση Ακριτίδη»

Ενα ακόμη στέλεχος της ΚΕ του ΚΚΕ είχε εισέλθει στην Ελλάδα παράνομα λίγους μήνες μετά τον Μπελογιάννη με την ίδια αποστολή. Ηταν ο Νίκος Ακριτίδης. Η Ελλη Παππά υπαινίσσεται στη «διαθήκη» της ότι ο ρόλος του ήταν ύποπτος. Την άποψη αυτή είχε εκφράσει από τότε προς την ηγεσία του κόμματος, η οποία είχε ερευνήσει την υπόθεση και είχε καταλήξει ότι δεν ευσταθούν οι κατηγορίες της. Η ίδια ωστόσο αναφέρει ότι «η περίπτωση του Ακριτίδη ήταν- και έμεινε- από τις πιο σκοτεινές εκείνης της σκοτεινής εποχής». Και καταγράφει το εξής περιστατικό: «Ενα βράδυ, λίγες ημέρες μετά τη σύλληψή μας, ήρθε ο Κροντήρης (της Ασφάλειας) στο κελί μου. “Εχεις χαιρετισμούς από τον Νίκο” μού είπε περιχαρής. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως θα είχε μιλήσει ο Σταθμός έξω (της Ελεύθερης Ελλάδας) για μας. “Από ποιον Νίκο; Τον Ζαχαριάδη; ” τον ρώτησα αθώα. “Όχι. Από τον Ακριτίδη. Τον πιάσαμε κι αυτόν. Εδώ τον έχουμε”». Μπελογιάννης και Ακριτίδης είχαν κανονίσει συνάντηση τις παραμονές των Χριστουγέννων, αλλά λίγες ημέρες νωρίτερα ο πρώτος είχε συλληφθεί. Ετσι θεωρήθηκε ότι, αν ο Ακριτίδης είχε πάει στο σημείο του παράνομου ραντεβού, μπορεί και να είχε συλληφθεί. Οπως αναφέρει η Παππά, «περιμέναμε να τον δούμε στην απομόνωση», κάτι όμως που δεν συνέβη ποτέ. Οταν με κάποια ευκαιρία ρώτησε τον Κροντήρη «τι κάνει ο Ακριτίδης;», εκείνος έκανε τον ανήξερο, διαψεύδοντας τον αρχικό ισχυρισμό του ότι τον είχαν συλλάβει, κάτι που, κατά την ίδια, «επιβεβαίωνε τις υποψίες μας».

Πηγή: http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=353487

... -άντα!

Πριν από έντεκα χρόνια ανυπομονούσα να γίνω 20 διότι ήθελα να φύγω από την εφηβική περίοδο και να ξεκινήσω τον σταθερό βηματισμό προς την ωρίμανση. Mε τα χρόνια διαπίστωσα πως η ωριμότητα δε συνδυάζεται με την ηλικία. 

Παρ' όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν κι έφτασα επιτέλους 30. Το 2 ως πρώτο νούμερο της ηλικίας μου είναι πια παρελθόν. Δε με τρομάζει. Γνωρίζω πως τα χρόνια φεύγουν και δε γυρνάνε πίσω. Δε θα το θελα όμως να γυρίσουν διότι πιστεύω πως δεν τα εξάντλησα με ανούσιο τρόπο. Σίγουρα η φθορά του χρόνου γίνεται εμφανής όπως είναι οι άσπρες τρίχες στο κεφάλι κι ο θάνατος είναι ένας από τους μεγαλύτερούς μου φόβους όμως δεν πτοούμε. 

Τα προηγούμενα δέκα χρόνια ήταν έντονα. Μέσα σ' αυτά έζησα τη μεγαλύτερη περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων, τη στρατιωτική μου θητεία, τα πρώτα μου χρόνια εργασίας σε ένα σπουδαίο μουσείο, πολλά ταξίδια στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό της Ελλάδος και φυσικά την έκδοση δύο δικών μου λογοτεχνικών βιβλίων (το δεύτερο βγαίνει σε λίγες μέρες). 

Αν μου ζητούσατε να χαρακτηρίσω την περίοδο αυτή, θα επέλεγα τον όρο "περίοδο ωρίμανσης". 

Από σήμερα ξεκινάει μία νέα περίοδος στη ζωή μου...

Η πρωτεύουσα των κόμικς

Οι Βρυξέλλες είναι η πρώτη ευρωπαϊκή πόλη (απ' όσες έχω επισκεφθεί) που δεν έχει αξιοποιήσει ιδιαίτερα την ύπαρξη του ποταμού που τη διασχίζει. Αντιθέτως το ποτάμι χωρίζει το τουριστικό κέντρο από τις επικίνδυνες γειτονιές των μεταναστών που απλώνονται στην δυτική πλευρά της πόλης. Μπορεί η πόλη να χάνει τις εντυπώσεις σ' αυτόν τον τομέα όμως κερδίζει σε μία άλλη μάχη στην οποία άλλες ευρωπαϊκές πόλεις χάνουν διότι οι Βρυξέλλες βρήκαν έναν έξυπνο τρόπο για να σβήσουν το μουντό κλίμα που κυριαρχεί στις υπόλοιπες πόλεις της κεντρικής Ευρώπης. Όπλο της τα κόμικς. 

Η "γραπτή" βόλτα θα ξεκινήσει λίγο ανάποδα μιας και θέλω να αναφερθώ πρώτα στο ξενοδοχείο που έμεινα επειδή κι αυτό είχε κυριευθεί από όμορφα σχέδια καλλιτεχνών (03:13-04:50). Το ξενοδοχείο το οποίο πιθανότατα ήταν παλιό εργοστάσιο, βρίσκεται πάνω στις όχθες του ποταμού αλλά στέκεται στην υπανάπτυκτη πλευρά της πόλης. Η λιτή του πρόσοψη κρύβει έναν πλούσιο εσωτερικό κόσμο αφού διαθέτει ένα όμορφο μπαρ με μεγάλη ποικιλία από βελγικές μπύρες, μπιλιάρδο και ποδοσφαιράκι αλλά και χώρους όπου μπορεί κανείς να απομονωθεί από τους υπόλοιπους θαμώνες, για να μπορέσει να συζητήσει πιο άνετα με φίλους ή να παρακολουθήσει μπιλιάρδο σ' ένα αθλητικό κανάλι. Οι λόγοι που ξεκινάω από το ξενοδοχείο είναι πως από κει ξεκινούσαν οι βόλτες μου προς την πόλη. Οι διάδρομοι του και τα δωμάτια ήταν διακοσμημένα με έργα τέχνης.

Η λατρεία των Βέλγων με την 9η τέχνη έγινε ακόμα πιο εμφανής στις πρώτες μου βόλτες στους δρόμους της πόλης διότι συνάντησα αρκετά καταστήματα με κόμικς και μαγαζιά με μινιατούρες αγαπημένων μας χάρτινων ηρώων όπως ο Τεν-Τεν, ο Λούκι Λουκ, ο Κόρτο Μαλτέζε, τα στρουμφάκια και το μαρσουπιλαμί (00:08). 

Εκτός όμως από τα παραπάνω εξειδικευμένα καταστήματα, συνάντησα κι αρκετούς τυφλούς τοίχους κτιρίων που ήταν διακοσμημένοι με σκηνές από κόμικς (00:38-01:25). Η συνήθεια αυτή έχει μετατραπεί σε τουριστική ατραξιόν αφού υπάρχουν χάρτες που μπορείς να προμηθευτείς από συγκεκριμένα σημεία της πόλης, οι οποίοι σε οδηγούν στους ζωγραφιστούς τοίχους για να τους απολαύσεις. Εντύπωση μου έκανε η ύπαρξη πλακέτας με τα στοιχεία του καλλιτέχνη και το θέμα του κάθε έργου που απλωνόταν σε κάθε τοίχο. Αυτές τις δύο μέρες που έμεινα στην πόλη κατάφερα να ανακαλύψω μερικούς απ' αυτούς. 

Όμως η τέχνη των κόμικς εμφανίζεται και με άλλους τρόπους, όπως το γλυπτό της γατούλας που κάνει ποδήλατο ή σε βιτρίνες πολυτελών γκαλερί αλλά ακόμα και σε τούνελ γειτονικών συνοικιών όπου ο καθένας μπορούσε να εκφραστεί ελεύθερα και πιθανόν παράνομα. Ακόμα και οι διαφημίσεις στους τοίχους έχουν το ύφος και το χρωματικό τονισμό των κόμικς (01:29).

Ευχάριστη έκπληξη με περίμενε σε ένα στενό κοντά στη Grand Place όπου συνάντησα τον περίφημο χάρτινο δράκο του Στρασβούργου και το περίεργο ρομποτάκι που συνάντησα στους δρόμους της Ρώμης (01:51).

Μέκκα των λατρών της συγκεκριμένης τέχνης είναι το μουσείο κόμικς που στεγάζεται στις Βρυξέλλες (02:04-03:12). Στην είσοδο μας υποδέχεται ο θρυλικός ερυθρόλευκος πύραυλος του Τεν-Τεν. Μετά τα εκδοτήρια συναντάμε και τους υπόλοιπους ήρωες ως γλυπτά πριν περάσουμε στις υπόλοιπες αίθουσες που μας μυούν στην ιστορία αλλά και στην τεχνοτροπία των κόμικς. Εκτός από τα εκθέματά του, το κτίριο από μόνο του έχει μία αξία διότι είναι έργο του αρχιτέκτονα Βίκτορ Όρτα, μεγάλου εκφραστή της αρτ νουβό. 

Μέσα απ' αυτή τη βόλτα, διαπιστώνουμε πως οι Ευρωπαίοι σέβονται τις πόλεις τους κι αναζητούν κάθε τι που μπορεί να της υποστηρίξει και να της αναδείξει. Πολλές φορές όμως το παρακάνουν. Όπως συμβαίνει στη Πράγα με τον Κάφκα, έτσι κι οι Βέλγοι ξεχειλώνουν το θέμα των κόμικς. Ξέρουν όμως μέχρι που μπορεί να φτάσει η "εκμετάλλευσή" τους και το τερματίζουν λίγο πριν το κουράσουν. 

Η βόλτα στο κόσμο των βελγικών κόμικς είναι ευχάριστη κι ενδιαφέρουσα. Αξίζει να της αφιερωθεί ένας πρωινός περίπατος.

Οι εκβιαστές στην εξουσία

Ένα ετοιμόρροπο πολιτικό σύστημα, αντιμέτωπο με τη λαϊκή απόγνωση και κατακραυγή, βουτηγμένο μέσα σε μαραγκιασμένες δημόσιες αμαρτίες, διαισθανόμενο το τέλος του, καταφεύγει στον εκβιασμό ως κύριο όπλο άσκησης πολιτικής και πολιτικής πίεσης. Η κυβέρνηση Σαμαρά διαμηνύει στους βουλευτές της ότι θα εξαφανιστούν πολιτικά αν καταψηφίσουν τα μέτρα. Για άλλη μια φορά ταυτίζει τη "σωτηρία της πατρίδας" με τη δική της σωτηρία και την καταστροφή του λαού. Κατασκευάζει διλήμματα πολιτικής αστάθειας επιρρίπτοντας την ευθύνη σε όσους βουλευτές αρνηθούν να παραβιάσουν τη λαϊκή εντολή και δεν ψηφίσουν τα μέτρα. Αν καταψηφιστεί το μέτρο για το γάλα, θα πνίξετε την κυβέρνηση, απειλεί το Μέγαρο Μαξίμου τους κυβερνητικούς βουλευτές. Και ο εκβιασμός μεγαλώνει, ορθώνεται απειλητικότερος, ενόσω οι απειλούμενοι δείχνουν να φοβούνται τη λαϊκή κατακραυγή περισσότερο από το φάντασμα κυβερνητικής εξουσίας.
Ο εκβιασμός, όμως, δεν περιορίζεται στο φανερό, θεσμικό πεδίο. Επιστρατεύεται η παραθεσμική παρέμβαση του Αλμούνια, ο οποίος αιφνιδίως ισχυρίζεται ότι αν δεν ιδιωτικοποιηθούν οι τράπεζες, αν το Δημόσιο τολμήσει να ασκήσει το δικαίωμα συμμετοχής του στην αύξηση κεφαλαίου των τραπεζών (ιδιαιτέρως της Eurobank), τότε "θα κουρευτούν τα ομόλογα μειωμένης εξασφάλισης". Αποκρυπτογραφούμενη αυτή η απειλή σημαίνει ότι τελικώς θα κληθούν οι αποταμιευτές να πληρώσουν για τη διάσωση των τραπεζών. Δηλαδή, θα κουρευτούν οι καταθέσεις. Είναι η πρώτη φορά που διατυπώνεται η απειλή για bail in μετά τη χρεοκοπία της Κύπρου.
Επιπλέον, ο εκβιασμός προσλαμβάνει και μορφή παρακρατικής πίεσης. Με πρόσχημα τυπικές παραλείψεις ή και παρανομίες, λέγεται ότι ο μηχανισμός του ΣΔΟΕ προχωρεί σε επιλεκτικούς ελέγχους και σχεδιασμένες πράξεις καταλογισμού εις βάρος επιχειρήσεων ή φυσικών προσώπων που εμπλέκονται σε πολιτικές διεργασίες. Καταγγέλλεται ότι στελέχη των ΑΝ.ΕΛΛ. εξαναγκάζονται σε πολιτική διαφοροποίηση ή ανεξαρτητοποίηση με μοχλό φορολογικές εκκρεμότητές τους. Οι καταγγελίες είναι σοβαρές και απομένει να διερευνηθούν. Κατά σύμπτωση, πάντως, στο καίριο πόστο του ΣΔΟΕ, όπως και σε εκείνο της ΕΥΠ, έχουν τοποθετηθεί έμπιστοι συνεργάτες και συντοπίτες του Σαμαρά. Σε ένα άλλο επίπεδο, δημιουργούνται συνειρμοί για τον τρόπο με τον οποίο επιχειρεί να ενορχηστρώσει η κυβέρνηση την έρευνα για τη Χρυσή Αυγή. Χωρίς να προσκομίζουν οι υπηρεσίες στοιχεία για τις διασυνδέσεις του νεοναζιστικού εκτρώματος στο κράτος, χωρίς να αποκαλύπτονται οι χρηματοδότες και το οπλοστάσιό της. Με διαφαινόμενη επιδίωξη να τεθεί εκτός νόμου γρήγορα-γρήγορα, με προφανείς εκλογικές σκοπιμότητες.
Οι εκβιασμοί έχουν και την άλλη, εξίσου επικίνδυνη, όψη. Την ευνοιοκρατία, τα σκανδαλώδη ρουσφέτια, την αμαρτωλή διαχείριση. Τη διαφθορά. Τι άλλο είναι η ρύθμιση για τις ενδοομιλικές συναλλαγές, με την οποία σβήστηκαν πρόστιμα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για λαθρεμπόριο καυσίμων επ' ωφελεία βαρώνων υπεράνω υποψίας;
Το σύστημα, παρ' ότι έχει βαρέσει διάλυση, δίνει συντεταγμένα τη μάχη για να τρομοκρατήσει και να υποτάξει πρόσωπα και θεσμούς. Εγκαθιδρύει δεσμούς αίματος, καταφεύγει στην ομερτά, χρησιμοποιεί πρακτικές που θυμίζουν Μαφία. Υπεράνω όλων η σωτηρία της εξουσίας τους! Και άλλοτε η εξουσία λειτουργούσε με παρακρατικούς τρόπους, αλλά ως συμπλήρωμα. Τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά έχει αναγάγει τον εκβιασμό και την παραθεσμική - παρακρατική λειτουργία σε κεντρικό άξονα της πολιτικής της. Δεν θα σωθεί! Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα!

Πηγή: left.gr

Γιατί το ελληνικό σχολείο χρειάζεται το σινεμά…

Γράφει η Βάγια Δανιηλίδου

Την προηγούμενη βδομάδα διάβασα ένα κείμενο για το «12 χρόνια σκλάβος» του Στηβ Μακουίν. Ναι, την ταινία που σάρωσε με τις χρυσές σφαίρες και τα Όσκαρ. Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο, το ζητούμενο είναι ότι η εν λόγω ταινία, συνοδεία με την αυτοβιογραφία του Σόλομον Νόρθαπ (όπου βασίστηκε το σενάριο), θα διδάσκεται στα αμερικάνικα σχολεία από τον επόμενο Σεπτέμβρη.
Τόσο απλά. Και αναρωτιέμαι γιατί όχι και εδώ κάτι αντίστοιχο, γιατί όλα πρέπει να είναι τόσο απίστευτα δύσκολα και δύσκαμπτα. Πέρα από κάποιες προσπάθειες (πολύ λίγες, ή αν θέλετε, μικρές) δεν έχει γίνει ποτέ κάτι ριζικό και ουσιώδες σε σχέση με το σινεμά και την εκπαίδευση.
Ναι, έχουν υπάρξει προγράμματα για τον κινηματογράφο στο παρελθόν ή και στον παρόν, όπου οι μαθητές μυρίζονται λίγο τι σημαίνει κινηματογράφος, κυρίως μέσα από τη δημιουργία μικρών βίντεο ή παρακολούθηση ντοκιμαντέρ και ταινιών μυθοπλασίας και στην καλύτερη των περιπτώσεων μέσα από μια στοιχειώδη «διάδραση». Ποτέ, όμως, ο κινηματογράφος δεν έχει αντιμετωπιστεί σοβαρά, όπως δηλαδή του αξίζει. Ποτέ, και θα μιλήσω από πρώτο χέρι, δεν έχει υπογραμμιστεί η αξία του κινηματογράφου μέσα στο σχολείο και σχεδόν πάντα συγχέεται με τα φιλολογικά μαθήματα.
Στα σχολεία δούλεψα ως επιμορφωτής – εμψυχωτής κινηματογραφικών ομάδων σχεδόν μια δεκαετία, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα. Με τα παιδιά – έφηβοι ως επί το πλείστο-, βρισκόμασταν μαζί με το μόνιμο συνεργάτη μου Τοπάλη Κωνσταντίνο, δύο φορές την εβδομάδα. Αρχικά για μία ώρα, στη συνέχεια δύο, προς το τέλος επειδή ακριβώς τρέχαμε πάντα να προλάβουμε τις εξελίξεις, τη δημιουργία δηλαδή της ταινίας μας, βγαίναμε εκτός προγράμματος. Και δίωρα και τρίωρα. Και φυσικά ήταν μια παράλληλη δράση του σχολείου, στα πλαίσια ομίλων όπου τα παιδιά εκτονώνονταν, αλληλεπιδρούσαν, μάθαιναν, δημιουργούσαν.
Όταν ξεκινήσαμε το πρόγραμμα, οι περισσότεροι από τους μαθητές έβλεπαν απλά ταινίες.
Κυρίως ρομαντικές κομεντί, σπλάτερ, θρίλερ, τρώγοντας ποπ κορν με κόκα κόλα στα μούλτιπλεξ. Τραβούσαν βιντεάκια με το κινητό τηλέφωνο, κατανάλωναν ό,τι ταινία έβρισκαν μπροστά τους κάνοντας «shopping therapy» στα εμπορικά κέντρα. Όταν ολοκληρώναμε τον κύκλο μαθημάτων, μας σταματούσαν στο διάδρομο και μας έλεγαν «α, χτες πέτυχα την ταινία του Τρυφώ, αυτή με το αγόρι στη θάλασσα, πουλούσα και μούρη στον μπαμπά, ο μπαμπάς έτριβε τα μάτια του. Μ’ άρεσε, την είδα ξανά!» Ή «πέτυχα Γκοντάρ και έμαθα τα jump cut στη μαμά!» Ή ακόμα, «βαρέθηκα να βλέπω σπλάτερ και κατέβασα Χίτσκοκ και Κιούμπρικ, δηλαδή τα νοίκιασα θέλω να πω»… Και αυτό είναι κάτι, όπως και το γεγονός ότι παιδιά που δεν είχαν καλή σχέση μεταξύ τους, ή φοβόντουσαν να μιλήσουν ή κρύβονταν στο πίσω μέρος της τάξης χωρίς να βγάζουν κουβέντα, «αναγκάζονταν» πια ν’ ανταλλάξουν ιδέες, να γράψουν ιστορίες, να τοποθετηθούν με άνεση πάνω στα έργα, να κινηματογραφήσουν. Όχι όμως για να βαθμολογηθούν, αλλά για να δημιουργήσουν.
Κάπως έτσι τα πράγματα άλλαζαν. Αλλά αυτό χρειάστηκε χρόνο, δε γινόταν με μία ξεπέτα λίγων ωρών και σκόρπια μαθήματα αραιά και που, ούτε με μια απλή παρακολούθηση ταινίας. Χρειαζόταν χρόνος και για να αντιληφθούν και για να μιλήσουν και κυρίως για να μάθουν να συνεργάζονται, χωρίς το φόβο του ανταγωνισμού, της υπεροχής, της βαθμοθηρίας. Χρειάζεται, λοιπόν, χρόνος και ενδιαφέροντα ερεθίσματα για ν’ αναπτύξουν τα παιδιά ομαδικό πνεύμα, να μάθουν να βλέπουν καλό σινεμά, να ερμηνεύουν, ν’ αποκρυπτογραφούν εικόνες και ήχους και εντέλει να βρουν μόνοι τους τη δύναμη της διαφορετικότητας, της συλλογικότητας.
Ο κινηματογράφος μπορεί να ενισχύσει την κριτική ματιά του μαθητή, την ικανότητα διείσδυσης του πίσω από την εικόνα, πίσω από τη λέξη, αναδεικνύει φόρμες, τεχνικές, αναπαράγει αλλά και καταρρίπτει στερεότυπα, επηρεάζει σκέψεις, συνειδήσεις. Ο κινηματογράφος δίνει τη δυνατότητα στο μαθητή να λάβει πολύπλευρη γνώση, να ψάξει, να βρει, να δει, να αξιολογήσει, να αισθανθεί τη δυναμική της άλλης ματιάς, τη δημιουργικότητα.
Ο κινηματογράφος μπορεί να διδάξει ιστορία, μπορεί να διδάξει φιλοσοφία, τεχνολογία, να αναλύσει και να παρουσιάσει τις ανθρώπινες σχέσεις, τον πολιτισμό, τα γεγονότα, την αισθητική. Μπορεί να δείξει με αμεσότητα και πάθος τις συνέπειες της αλαζονείας, του μίσους, της μισαλλοδοξίας. Είναι ίσως η μοναδική μορφή τέχνης που «συνθέτει» με συνέπεια όλες τις υπόλοιπες, έχοντας παράλληλα τόσο μαζική απήχηση παντού. Ο κινηματογράφος είναι ένα πολύτιμο «εργαλείο» και οφείλει να λειτουργεί με αξιοπρέπεια, με ισορροπίες, από ανθρώπους κατάλληλους, με γνώση, σεβασμό, αγάπη και σίγουρα με αντίληψη του τι ακριβώς κάνουν και πώς. Και όλα ξεκινούν από εκεί, από τα τυχόν «ερεθίσματα», που συχνά δεν είναι και τόσο τυχαία. Το σινεμά μπορεί να καλλιεργήσει με επιτυχία το διάλογο, την ευθυκρισία, τη διαλλακτικότητα. Και μπορεί να το κάνει με εντιμότητα. Και ειλικρίνεια. Και πραγματικά το χρειαζόμαστε αυτό, τώρα ακόμα πιο πολύ! Και όλοι γνωρίζουμε το γιατί.

Πηγή: http://publishitmagazine.gr/2014/03/17/giati-to-elliniko-sxoleio-xreiazetai-to-cinema/

Οι παρελάσεις που θέλουμε...

Δε θα επιμείνω για μία ακόμη χρονιά στις συνηθισμένες μου στάσεις που κρατώ στις εθνικές μας επετείους που έχουν αρκετά ιστορικά κενά κι επικίνδυνες ανακρίβειες, οι οποίες επιδεινώνουν τον ηλίθιο εθνικισμό μας.
Οι παρελάσεις ίσως είναι για τους γονείς μία ευκαιρία για να απολαύσουν και να χειροκροτήσουν τα παιδιά τους. Για άλλους είναι μία ευκαιρία να νιώσουν μία ανούσια εθνική ανάταση σε καιρούς που έχουμε μάθει να ζούμε με το κεφάλι σκυμμένο. Τέλος είναι κι αυτοί που βρίσκουν τις παρελάσεις ως μία ευκαιρία για να διαμαρτυρηθούν.
Σήμερα όμως παρατηρούμε πως οι παρελάσεις μαζεύουν όλο και λιγότερο κόσμο είτε επειδή η αστυνομία δε το αφήνει είτε επειδή ο κόσμος έχει απογοητευτεί τόσο που προσπαθεί μ' αυτό το τρόπο να δείξει την αηδία που νιώθει προς τους πολιτικάντηδες αυτής της χώρας. Οι παρελάσεις έχουν χάσει πλέον την ουσία τους.
Αυτή η αποχή από την μια έχει ένα λόγο ύπαρξης αλλά από την άλλη υπάρχουν περισσότεροι και σημαντικότεροι λόγοι που μας οδηγούν στους δρόμους για να ορίσουμε εμείς ως λαός το μέλλον μας και για να θέσουμε τις βάσεις για νέες επετείους που θα χουν ανάγκη οι επόμενες γενιές.
Κάποιοι άνθρωποι, μας έχουν δείξει το δρόμο.
Κάποιοι άνθρωποι ήδη έχουν ξεκινήσει τις δικές τους παρελάσεις...

Ένα Lego διαβάζει Μαξ Βέμπερ και Γκυστάβ Λε Μπον

Ίσως είναι από τις πιο αναπάντεχες κινηματογραφικές εκπλήξεις των τελευταίων χρόνων. Κανείς δε θα περίμενε πως ένα παιδικό μας παιχνίδι θα εντρυφούσε με τόσο μεγάλη επιτυχία στην ανάλυση της ψυχολογίας των μαζών και στην προτεσταντική ηθική του καπιταλισμού. Δεν είναι τυχαίο πως συνάντησα περισσότερη ικανοποίηση στα πρόσωπα των γονιών παρά στα βλέμματα των μικρών της σκοτεινής αίθουσας. Δυστυχώς δεν είναι όλα τα κινούμενα σχέδια για τα παιδιά...

Η ιστορία είναι βασισμένη σε μία συνηθισμένη συνταγή κι αυτό ίσως να προδίδει την αμερικανική προέλευση της ταινίας. Από κει και πέρα ο σκηνοθέτης περνάει με όμορφο τρόπο την μονοτονία του μοντέρνου δυτικού τρόπου ζωής, το συνηθισμένο πρόγραμμα σπίτι-δουλειά-σπίτι με ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη. Το χαμόγελο που έχουμε όλοι για να μπορούμε να είμαστε αρεστοί στους γύρω μας. Η ταινία χλευάζει με ιδιαίτερο τρόπο την κενότητα των ανθρώπων, τον υπερκαταναλωτισμό αλλά και την εφήμερη δόξα. Για να μπορέσει να επιβιώσει κανείς στη σύγχρονη κοινωνία χρειάζεται οδηγίες χρήσης, περιφρούρηση από τα όργανα της τάξης κι έλλειψη φαντασίας. Αυτή η αγκύλωση του μοντέρνου τρόπου ζωής εκφράζεται στη ταινία με μία... κόλλα στιγμής που τρομοκρατεί τα συμπαθητικά κίτρινα ανθρωπάκια. 

Η ταινία βασίζεται πολύ στις προσωπικότητες των χαρακτήρων. Σου κλέβουν αμέσως τη καρδιά ο μεσοαστός Έμμετ, η όμορφη Ζόρικη, ο Μπάτμαν το αλάνι, ο τυφλός σοφός, ο 80's αστροναύτης και η γατούλα που προσπαθεί να τα βλέπει όλα θετικά. Μεγάλη εντύπωση προκαλεί και η επαναστατική αλλαγή του αστυνομικού που αντιμετωπίζει σε όλη τη ταινία την εσωτερική πάλη του καλού με τον κακό του εαυτό (έξυπνη παρουσίαση της πλύσης εγκεφάλους που προκαλεί το σύστημα στα όργανα καταστολής). Ακόμα κι ο κακός της υπόθεσης δείχνει τις αδυναμίες του στο κοινό μιας και χρειάζεται να φορέσει ολόκληρη πανοπλία και "ψηλά παπούτσια" για να καταφέρει να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους. 

Εκτός απ' αυτούς τους ήρωες περνάνε κι άλλες προσωπικότητες της δεκαετίας του '90 δείχνοντας έτσι πως οι δημιουργεί απευθύνονταν περισσότερο στη δικιά μου γενιά που μεγάλωσε εκείνα τα χρόνια. 

Το φινάλε της ταινίες ήταν εκπληκτικό διότι αποδεικνύει με έξυπνο τρόπο την αποτυχία σε όλες τις απόπειρες μιας ουτοπικής επίτευξης διότι ακόμα και ο μεγαλύτερος ιδεολόγος και ειρηνιστής του κάθε τόπου μπορεί να έχει τα κολλήματά του, τα οποία μπορεί να φαίνονται μικρά κι αθώα, όμως πάνω σ' αυτά πατάνε όλα τα προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία. Εξάλλου γνωστό είναι πως βασικός παράγοντας της προσωπικότητάς μας αλλά και της κοινωνικής μας συμπεριφοράς είναι η οικογένειά μας και η συναναστροφή που έχουμε με τα κοντινά μας πρόσωπα. 

Αξίζει οπωσδήποτε να δείτε την ταινία είτε είστε μικροί είτε μεγάλοι. 

Ικέτες

Γράφει η Νινέττα Κοντράρου-Ρασσια

Αλλη μια φορά βλέπουμε Ελληνα πρωθυπουργό να καταφεύγει ως ικέτης στα αρχαία ιερά για να τον βοηθήσουν. Μετά το διάγγελμά του στον ελληνικό λαό για το κλείσιμο της συμφωνίας με την τρόικα, έτρεξε ο Αντώνης Σαμαράς κι αγκάλιασε με δάκρυα στα μάτια τα πόδια του αγάλματος της θεάς Αθηνάς κι αφού απόθεσε στα φιλντισένια ακροδάχτυλά της ένα κλαρί ελιάς τυλιγμένο με μαλλιά προβάτου (σύμφωνα με την παράδοση των αρχαίων), άρχισε να της ψιθυρίζει την παμπάλαιη προσευχή όλων των πρωθυπουργών λίγο πριν από τις εκλογές, όταν διαισθάνονταν πως θα τις χάσουν.
Ηταν Οκτώβριος του 2003, αναμένονταν σε λίγους μήνες εκλογές (έγιναν Μάρτιο του 2004) και ο Κώστας Σημίτης προσέφυγε ως ικέτης στον Τόνι Μπλερ να κάνει μια δήλωση για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, γιατί «ξέρεις, έχουμε εκλογές του χρόνου και ίσως αυτό μπορεί να φανεί χρήσιμο». Την κίνηση Σημίτη, που καταδίκασαν οι πάντες, είχε τότε σχολιάσει θετικά ο Ευάγγελος Βενιζέλος που τώρα σηκώνει κι αυτός κλαδί Ελιάς, προκειμένου να ικετεύσει τον ελληνικό λαό να μην καταποντίσει το ΠΑΣΟΚ που κρύβεται από κάτω.
Σήμερα, λοιπόν, και καθώς η κυβέρνηση βρίσκεται στο ίδιο αδιέξοδο εν όψει των εκλογών, επιστρατεύεται και πάλι ο πολιτισμός για να τη σώσει. Τόπος συνάντησης, το Μουσείο της Ακρόπολης και συνδαιτυμόνες 33 έφοροι Αρχαιοτήτων απ' όλη την Ελλάδα, στους οποίους ο Αντώνης Σαμαράς εξέφρασε τη συγκίνησή του γιατί τους ξανάβλεπε μετά το 2009, τότε που ο Κώστας Καραμανλής τον τραβούσε από την αφάνεια στην οποία τον είχε καταδικάσει χωρίς έλεος ο Κ. Μητσοτάκης, προσφέροντάς του την ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού και τα εγκαίνια ενός λαμπρού Μουσείου, όπως ήταν της Ακρόπολης.
Μικρή σημασία έχει το τι ακριβώς εξήγγειλε στους αρχαιολόγους την περασμένη Τρίτη ο Αντώνης Σαμαράς, αφού έτσι κι αλλιώς για εκείνους το θερινό ωράριο (8 π.μ.-8 μ.μ.) σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους είναι παλιός θεσμός. Δόθηκε όμως το μήνυμα στο πλήθος των ψηφοφόρων ότι ανοίγουν δουλειές έστω για λίγους μήνες. Οι προσλήψεις εποχικού φυλακτικού προσωπικού αποτελούσαν πάντα ανοικτό γήπεδο για το μικροπολιτικό αλισβερίσι της εξουσίας. Παραμονές των εκλογών του 2009 ξεσάλωσε το υπουργείο Πολιτισμού με τον Αντώνη Σαμαρά στο τιμόνι του, καθώς είχε προσλάβει για καμιά 100στή αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία 3.300 εποχικούς φύλακες. Στα χρόνια των μνημονίων γινόταν η δουλειά και με 700-800 συμβασιούχους, ενώ αυτή τη στιγμή και μέχρι τον Ιούνιο η Αρχαιολογική Υπηρεσία πρώτη φορά στα χρονικά θα κουμαντάρει 4.000 αρχαιοφύλακες (2.300 συμβασιούχους και 1.700 μόνιμους). Είπατε τίποτα για πλεόνασμα; Τι να κάνει τόσα δισεκατομμύρια ο πρωθυπουργός; Θα τα πάρει και θα ρίξει στο λαό τρόφιμα, ασυνταγογράφητα φάρμακα, γάλα μακράς διαρκείας και στους άστεγους πουπουλένια παπλώματα για να βλέπουν όνειρα γλυκά στα πεζοδρόμια.
Και για να γυρίσουμε στις ιερές ικεσίες των μεγάλων ανδρών, διαβάζουμε στην ομηρική Οδύσσεια ότι ο Οδυσσέας βρέθηκε πολλές φορές ικέτης σε διάφορα ιερά. Κάποτε, λοιπόν, όταν ναυάγησε, ζήτησε τη βοήθεια του Ποταμού κι έτσι βρέθηκε σώος στις ακτές των Φαιάκων. Για να πιάσει η προσευχή του κατέθεσε κλαρί Ελιάς στα πόδια του Ποταμού. Κι από τότε το Ποτάμι ρέει υπογείως και ποτίζει τη ρίζα της Ελιάς.

Η ελευθερία του λόγου

Ο καθένας έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της γνώμης και της έκφρασης, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος του καθενός να διατηρεί ανενόχλητος τις απόψεις του καθώς επίσης του δικαιώματος να αναζητά και να μεταδίδει πληροφορίες και ιδέες με οποιοδήποτε μέσο σε όλο το κόσμο. 

Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (άρθρο 19) 

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα ελευθερίας της έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία διατήρησης της άποψης του καθώς επίσης και του δικαιώματος να αναζητά και να μεταδίδει πληροφορίες και ιδέες χωρίς τη παρέμβαση οποιασδήποτε κρατικής αρχής σε όλο το κόσμο.

Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (άρθρο 10)

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να έχει την άποψη του χωρίς καμία παρέμβαση. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το δικαίωμα ελευθερίας της έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει και το δικαίωμα του καθενός να αναζητά, να λαμβάνει και να μεταδίδει οποιεσδήποτε πληροφορίες και ιδέες ανεξαρτήτως συνόρων, είτε προφορικά, είτε γραπτά ή εκτυπωμένα, σε μορφή τέχνης, ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο της επιλογής του. 

Διεθνές Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων (άρθρο 19 παρ. 1, 2) 

Ηθικά η ελευθερία του λόγου αποτελεί συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης προσωπικότητας, καθώς αποτελεί το σπουδαιότερο μέσο έκφρασης και επικοινωνίας των ανθρώπων. Η κατάργηση ή, έστω, ο περιορισμός της ελευθερίας του λόγου θίγει επομένως την ίδια την ανθρώπινη προσωπικότητα...
Η ελευθερία του λόγου δεν ανταποκρίνεται μόνο σε μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, αλλά αποτελεί και, τη σπουδαιότερη ίσως, conditio sine qua non της δημοκρατίας. Χωρίς ελευθερία του λόγου, δεν είναι δυνατή καμμία δημοκρατική διαδικασία. Γι’ αυτό, άλλωστε, τα – οποιασδήποτε μορφής και εντάσεως – αντιδημοκρατικά ή κατ’ επίφασιν φιλελεύθερα καθεστώτα καταργούν την ελευθερία του λόγου.
Πολλοί είναι οι μελετητές που υποστηρίζουν ότι ο λόγος αξίζει και ως σκοπός αλλά και ως μέσο. Ως σκοπός η ελευθερία του λόγου συνδέεται με την ολοκλήρωση του ανθρώπου ως προσωπικότητα, με την ανάπτυξη των ικανοτήτων αλλά και των δυνατοτήτων του.
Αν ο άνθρωπος δεν έχει την ελευθερία να σκέπτεται,όπως επιθυμεί,αλλά και να ανταλλάσσει τις σκέψεις και τις ιδέες του με τους άλλους,πώς είναι δυνατόν να πραγματώσει τους σκοπούς της ύπαρξής του,όντας μια μη ολοκληρωμένη προσωπικότητα.
Από την άλλη πλευρά,ως μέσον η ελευθερία του λόγου συνιστά απαραίτητο στοιχείο για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Στο εν λόγω πολίτευμα, οι αποφάσεις έχουν ως βάση, ως στήριγμα τις επιλογές των πολιτών.
Η ελευθερία του λόγου είναι αναγκαία για την πληροφόρηση, για τη διαμόρφωση επιλογών αλλά και για την ίδια τη συμμετοχή του πολίτη.
Επιπλέον είναι απαραίτητη, για να γίνεται έλεγχος προς την εξουσία αλλά και προς τα πρόσωπα που την ασκούν.
Η ελευθερία της έκφρασης μπορεί να αποτελέσει το σπόρο που εάν φυτευτεί και καλλιεργηθεί σε κατάλληλο έδαφος όπως στα πλαίσια μιας κοινωνίας που σέβεται τη διαφορετικότητα και επιδιώκει τη συναίνεση, οι καρποί που θα αποφέρει θα καταδείξουν την αξία και τη σπουδαιότητα της συγκεκριμένης ελευθερίας. Αντίθετα,η καταπίεση του λόγου δεν λύνει τα προβλήματα αλλά δημιουργεί πικρίες, μίση και συνιστά απειλή για την κοινωνική συνοχή.

Πλεόνασμα ρατσισμού

Κάποτε διαφημιζόταν (πιθανότατα μόνο στο εσωτερικό της χώρας μας) πως είμαστε μία παραδοσιακά φιλόξενη χώρα. Μάλλον αναφερόμασταν στην θαλπωρή που δείχνουμε στις επισκέπτες από τις ευρωπαϊκές χώρες που νιώθουμε πως είναι σε ανώτερα επίπεδα από μας διότι για τους μετανάστες των υποδεέστερων ασιατικών και αφρικανικών χωρών προσπαθούμε "να τους κάνουμε τον βίο αβίωτο".
Η βία που ασκείται στα αστυνομικά τμήματα (και συγκεκριμένα στο Α.Τ. Ομόνοιας) είναι σε όλους γνωστή. Ένα γεγονός που παραδέχθηκε σήμερα στη Βουλή ακόμα κι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Κουκουλόπουλος.
Πριν όμως ειπωθεί η παραπάνω άποψη του κ. Κουκουλόπουλου, ακούσαμε το ακροδεξιό παραλήρημα του Μιχελάκη, ο οποίος αναφερόταν για ανακατάληψη των πόλεών μας από τους μετανάστες. Αυτή ήταν η φασιστική δικαιολογία του ακροδεξιού υπουργού εσωτερικών για να υποστηρίξει το ρατσιστικό άρθρο 19 του κώδικα μετανάστευσης το οποίο τρομοκρατεί όλους τους μετανάστες που δικαιούνται να καταγγείλουν την άσκηση αστυνομικής βίας εναντίον τους.
Επίσης για το εθνικιστικό παράλληλο σύμπαν του υπουργού εσωτερικών, πραγματικά θύματα είναι οι λιμενικοί και όσοι φοράνε στολή. Δεν είναι τυχαίο πως τη στάση του υπουργού εσωτερικών την υποστήριξε θερμά ο Μάκης Βορίδης, αφού κι αυτός ξεκίνησε την "πολιτική" του καριέρα ως ένστολος παρακρατικός που κυκλοφορούσε με ρόπαλα και τσεκούρια στους δρόμους της Αθήνας.
Πραγματικά περιμένω τη στιγμή που ανέμελοι πια θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε. Ελπίζω να μην αργήσει κι άλλο διότι φοβάμαι πως η κατάσταση στο παρακρατικό σύστημα έχει γίνει ανεξέλεγκτη.
Όλοι γνωρίζουμε πως ούτε εμείς ως Έλληνες μπορούμε να βγάλουμε άκρη με την ελληνική αστυνομία. Η γραφειοκρατεία αλλά και η αλληλοκάλυψη των στελεχών των σωμάτων ασφαλείας (μίας συμπεριφορά που έχουν κρατήσει από τους γερμανοτσολιάδες και τους δοσίλογους μέχρι τους βασανιστές της χούντας) μπορεί να εκνευρίσει και τον πιο υπομονετικό πολίτη και να περιπλέξει και τον πιο έξυπνο και σχολαστικό άνθρωπο. Αν εμείς που μιλάμε την ίδια γλώσσα τα βρίσκουμε σκούρα, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε σε πόσο δυσκολότερη θέση μπορούν να βρεθούν οι άμοιροι μετανάστες που από τη φύση τους δε θα μπορούν να συνεννοηθούν με κανέναν από μας.
Για να ράψουν λοιπόν οι ακροδεξιοί πολιτικοί, τα στόματα αυτών των ανθρώπων τους απειλούν με απελάσεις. Δε ξέρω ποια είναι η γενική κοινή γνώμη γι' αυτό το ζήτημα διότι έχουμε γεμίσει με ακροδεξιούς και νεοναζί, όμως ξέρω πολύ καλά πως το ελληνικό παρακράτος θα βρει παρόμοιες μεθόδους για να τρομοκρατήσει στη συνέχεια και τους Έλληνες πολίτες (αν και το χει κάνει ήδη με την ανεξέλεγκτη αστυνομική βία στις πορείες του Ιουνίου του ΄11 και του Φλεβάρη του '12).
Πάντως βλέπουμε πως για μία ακόμη φορά το ακροδεξιό καθεστώς της χώρας μας χαϊδεύει τους ενστόλους. Από την μία τους ετοιμάζει δωράκια για το Πάσχα κι από την άλλη τους δίνει περισσότερη ελευθερία κινήσεων και άσκησης βίας.
Τι άλλο θέλουμε να δούμε για να καταλάβουμε πως η δημοκρατία σ' αυτόν τον τόπο έχει πεθάνει;

Πλεόνασμα υποκρισίας

Στην επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος «χτίζει» από χθες η κυβέρνηση την επικοινωνιακή της αντεπίθεση, επιμένοντας στο μύθο ενός «success story». Την ίδια ώρα, όμως, ο πρωθυπουργός συλλαμβάνεται να διαψεύδει τον εαυτό του και τις δηλώσεις του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Ο ίδιος ήταν αυτός που είχε δεσμευθεί ότι θα διανείμει το 70% του πλεονάσματος - τώρα εμφανίζεται να πανηγυρίζει, παρ' ότι το «κοινωνικό μέρισμα» θα είναι κάτω και από το 17%!
Εστω κι έτσι, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να πείσει ότι η πολιτική που επέλεξε να ακολουθήσει αρχίζει να έχει αντίκρισμα. Και θα επιχειρήσει να παίξει στο επίπεδο των εντυπώσεων, γιατί γνωρίζει ότι η κοινωνική πραγματικότητα είναι διαφορετική. Το «πλεόνασμα» προέκυψε με την κατ' επιβολήν «αιμοδοσία» μέσω της υπερφορολόγησης. Θυσιάστηκαν θέσεις εργασίας, το Δημόσιο δεν πλήρωσε ληξιπρόθεσμες οφειλές, έγιναν σκληρές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.
Επί της ουσίας, προέκυψε με την «ταχυδακτυλουργική» τακτική από το κράτος: να παίρνει τα λεφτά από τη μία τσέπη και να υπόσχεται τώρα να δώσει μέρισμα στην άλλη. Αποτελεί ένα λογιστικό κατασκεύασμα και εν πολλοίς είναι «φουσκωμένο» τεχνητά. Αλλωστε, στο υπουργείο Οικονομικών βρίσκεται επικεφαλής ένας μετρ των αριθμών, με γνωστή προϋπηρεσία...
Οτι το Δημόσιο οφείλει να έχει νοικοκυρεμένα τα οικονομικά του κανείς δεν αρνείται. Είναι, όμως, έτσι; Ενα παράδειγμα είναι οι ένστολοι: Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε στην τρόικα για το ένα δισ. ευρώ, που θα επιστρέψει αναδρομικά μετά την απόφαση του ΣτΕ, να λάβει νέα ισοδύναμα μέτρα. Ποιοι θα τα πληρώσουν; Μα οι φορολογούμενοι, φυσικά. Μπορούν να σηκώσουν κι άλλα βάρη; Αντέχουν κι άλλα «χαράτσια»; Εκτός κι αν στα σχέδια είναι νέες περικοπές, που στη συνέχεια θα ακυρωθούν μέσω μιας νέας απόφασης του ΣτΕ στο μέλλον. Καθόλου απίθανο, αφού το ράβε - ξήλωνε και οι αποφάσεις στο πόδι αποτελούν την πάγια πολιτική πρακτική αυτού του κράτους.
Αμφίβολο είναι, δε, κατά πόσον το εφάπαξ «φιλοδώρημα» σε ένα εκατ. πολίτες θα μπορέσει να δώσει μια κάποια ώθηση στην κατανάλωση. Το αντίστοιχο παράδειγμα από την Αμερική, όταν η κυβέρνηση Μπους αποφάσισε να διανείμει ένα μέρισμα στα φτωχότερα στρώματα των πολιτών, δεν στάθηκε ικανό να αποτρέψει την υφεσιακή βουτιά στην οικονομία. Λεπτομέρειες...
Αλλά μετά τις εκλογές θα κάνουν ταμείο.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=421323

Ξεσκίζοντας τον έρωτα, Μέρος Β'

Αυτή η νέα μόδα, να κόβονται οι ταινίες στη μέση και να προβάλλονται σε δύο μέρη μ' έχει εκνευρίσει. Η φιλαργυρία έχει κάνει αρκετούς σκηνοθέτες και παραγωγούς να πέσουν στα μάτια μου. Υπό άλλες συνθήκες θα απέφευγα να πάω να δω το δεύτερο μέρος του Nymphomaniac στο σινεμά. Θα περίμενα να δω τη συνέχειά του σε dvd. Έλα όμως που το πρώτο μέρος της ταινίας σε αφήνει σε αναμμένα κάρβουνα κι ανυπομονείς να δεις τη συνέχεια της εξομολόγησης της πρωταγωνίστριας αλλά και την κατάληξη της παράξενης γνωριμίας που είχε με τον περίεργο καλό Σαμαρείτη που την μάζεψε από το δρόμο.

Αυτή τη φορά η ταινία περνάει σε άλλο τέμπο. Η ηρωίδα μένει έγκυος, γεννάει με καισαρική και φυσικά γερνάει. Αυτή η φθορά του σώματος οδηγεί στην μείωση των εραστών της. Καταφεύγει λοιπόν σε άλλες λύσεις. Παρτούζες με μαύρους και διάφορες μαζοχιστικές πράξεις από έναν μυστηριώδη νεαρό. Από την μία το πάθος της για το σεξ της προκαλεί αρκετούς μπελάδες τόσο στη προσωπική όσο και στην επαγγελματική της ζωή αλλά από την άλλη της ανοίγει πόρτες σε νέους κόσμους σκοτεινούς και παράνομους.
Μπορεί να πει κανείς πως το δεύτερο μέρος είναι ακόμα πιο σκληρό και βίαιο και φυσικά καθόλου ερεθιστικό (όσοι πάνε για να απολαύσουν την ταινία ως τσόντα θα απογοητευτούν για μία ακόμη φορά). Οι θρησκευτικές αναφορές μέσα στο διάλογο με εντυπωσιάζουν για μία ακόμη φορά. Ο σκηνοθέτης κατάφερε να μετατρέψει την πιο ασήμαντη πληροφορία που αναφέρει ο μυστηριώδης κύριος σε μία αποκάλυψη για τους θεατές. Εξαιρετική η ανάλυση του οράματος της πρωταγωνίστριας, η οποία ήταν μία γροθιά στο στομάχι του χριστιανισμού μιας κι αποδείκνυε (με έναν ακόμη τρόπο) πως καμία θρησκεία δεν προέρχεται από παρθενογένεση.
Οι ερμηνείες των ηρώων ήταν πολύ καλές. Ακόμα κι ο άχρωμος Γουίλιαμ Νταφόε (τον συναντάω συνέχεια στις τελευταίες ταινίες που έχω παρακολουθήσει) αφήνει το δικό του στίγμα στην ταινία. Την δόξα όμως (κι από τα δύο μέρη) την έχει κερδίσει με την αξία της η Ούμα Θέρμαν με τον εξαιρετικό "μονόλογό" της.
Σ' αυτό όμως που καταλήγει η ταινία είναι η υποκρισία της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο σκηνοθέτης, μέσα από το πρόσωπο της Τζο, περνάει πετυχημένα την άποψή του για την κοινωνία. Την θεωρεί ψεύτικη και δήθεν. Πιστεύει πως πίσω κι από την πιο ευγενική παρουσία κρύβεται δυσωδία και σαπίλα.
Το τέλος της ταινίας είναι κι αναπάντεχο κι αναμενόμενο ταυτόχρονα. Σίγουρα όμως το κενό που σου αφήνει μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους είναι μία ευκαιρία για να συγκεντρώσεις τις πρώτες σου σκέψεις πριν αρχίσεις την κινηματογραφική ανάλυση του έργου καθώς θα φεύγεις από την σκοτεινή αίθουσα.

Τι θα ψηφίσουν της γης οι κολασμένοι;

Όλοι σχεδόν οι δημοσκόποι ομολογούν ότι οι μετρήσεις της κοινής γνώμης είναι πλέον ελάχιστα αξιόπιστες . Ελάχιστοι απαντούν στα ερωτηματολόγια των εταιρειών και ακόμη λιγότεροι δηλώνουν τι θα ψηφίσουν. Κοντά στις 350.000 νοικοκυριά δεν ερωτώνται καν επειδή τα τηλέφωνά τους έχουν κοπεί, λόγω αδυναμίας πληρωμής των λογαριασμών. Χιλιάδες άλλοι αρνούνται να μιλήσουν στις εταιρείες δημοσκοπήσεων επειδή τις θεωρούν μέρος ενός συστήματος το οποίο αποστρέφονται. Φοβούνται ότι η δημοσκοπική ψήφος τους θα αλλοιωθεί ότι θα χρησιμοποιηθεί ως υλικό για πολιτικά παιχνίδια.
Στις δημοσκοπήσεις δεν απαντούν συνήθως εκείνοι που έχουν πληγεί καίρια από την κρίση, όσοι έχουν περιθωριοποιηθεί ή τείνουν να περιθωριοποιηθούν. Αντιθέτως, είναι σχετικά πρόθυμοι να απαντήσουν όσοι δεν έχουν πληγεί από την κρίση ή όσοι έχουν πληγεί τόσο, ώστε να μην βρεθούν στο περιθώριο. Εκείνο λοιπόν που θα κρίνει τις επόμενες εκλογές, τις τοπικές, τις ευρωεκλογές, τις εθνικές, είναι πόσοι και κυρίως ποίοι θα πάνε να ψηφίσουν, ποιος θα είναι ο λαός που θα σταθεί μπροστά στις κάλπες.
Θα πάνε να ψηφίσουν όσοι και όσες δεν απαντούν στις δημοσκοπήσεις; Κι αν πάνε, τι θα ψηφίσουν; Σίγουρα πάντως δεν θα ψηφίσουν τα κόμματα που τους κατέστρεψαν. Δεν θα βγει ο άλλος από το σπίτι του, για να ψηφίσει τους δημίους του, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ούτε καν τη ΔΗΜΑΡ που συγκυβέρνησε μαζί τους επί ένα χρόνο. Αν πάει στην κάλπη ο πληγωμένος, θα πάει για να τιμωρήσει, ουδείς βέβαια γνωρίζει τι χρώμα θα λάβει αυτή η τιμωρία. Το φάσμα είναι τεράστιο, από το πολύ κόκκινο, μέχρι, δυστυχώς, το πολύ μαύρο.
Η τιμωρία είναι σοβαρό κίνητρο, η τιμωρία είναι ευγενές κίνητρο. Στις δημοκρατίες ο δια της ψήφου εξοστρακισμός των πολιτικά ενόχων έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από τις εξεταστικές και τα ειδικά δικαστήρια. Ισχυρό κίνητρο λοιπόν η τιμωρία αλλά όχι αρκετό. Για να συμμετάσχει στις εκλογές ο απελπισμένος, πρέπει να πεισθεί ότι η ψήφος του θα έχει πρακτικό αποτέλεσμα ότι θα αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο. Πρέπει κάποιος να του εγγυηθεί ότι δεν θα ξαναστερηθεί τη δουλειά, τη σύνταξη, την τροφή, το ρεύμα, το νερό, την περίθαλψη, την εκπαίδευση, τη διασκέδαση, την τέχνη. Ότι δεν θα κοιμάται με τον φόβο της κατάσχεσης, της δίκης, της φυλακής, με τον φόβο του εφόρου, του τραπεζίτη, του τοκογλύφου.
Κάποιος πρέπει να πείσει της γης τους κολασμένους ότι θα κόψει το λαιμό του, για να τους δώσει πίσω τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους, όχι ως ελεημοσύνη, αλλά ως στοιχειώδες δικαίωμα. Να εγγυηθεί μεγαλοφώνως, χωρίς να νοιάζεται για τους νεοφιλελέδες και τους άλλους μισανθρώπους που θα τον κατηγορήσουν για λαϊκισμό. Λαϊκισμός είναι όταν λες ψέματα.

Πηγή: http://left.gr/news/ti-tha-psifisoyn-tis-gis-oi-kolasmenoi

Γιατί η απόσχιση της Κριμαίας τρομάζει την Ευρώπη;

Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί πριν από 110 χρόνια πως η Θεσσαλονίκη και η Χίος θα προσαρτώνταν στην Ελλάδα. Κι όμως σήμερα οι δύο αυτές πόλεις μαζί με πολλές άλλες ανήκουν πλέον στη χώρα μας και θεωρούνται αναπόσπαστα κομμάτια του εθνικού μας κορμού. Αυτό είναι και το μεγάλο μας λάθος, το να θεωρούμε δεδομένα τα εδάφη που κατέχουμε διότι κανείς δε γνωρίζει τις εξελίξεις του μέλλοντος. Ένα παράδειγμα είναι η Κριμαία, η οποία εκτός απροόπτου θα αποφασίσει απόψε θετικά για την απόσχισή της από την Ουκρανία.

Η εξέλιξη όμως αυτή ανοίγει και τους ασκούς του Αιόλου και για την υπόλοιπη ευρωπαϊκή ήπειρο διότι εκτός από την Κριμαία υπάρχουν αρκετές άλλες περιοχές που επιδιώκουν την ίδια τύχη.
Κοντοζυγώνει ο Σεπτέμβρης για την Σκωτία προκαλώντας τρομερή ανησυχία στην Αγγλία. Σ' αυτήν την δίνη που πλανάται πάνω από την Ευρώπη δε βρίσκεται μόνη της η Γηραιά Αλβιώνα. Ίδια σενάρια παίζονται και στην Ιβηρική χερσόνησο με την Καταλωνία και τη Χώρα των Βάσκων, δύο διαφορετικές χώρες μέσα σ' ένα κράτος, οι οποίες επιδιώκουν την ανεξαρτησία τους μέσα από δυναμικές διαδηλώσεις, τρομοκρατικές ενέργειες κι επερχόμενα δημοψηφίσματα.
Όμως και στην καρδιά της Ευρώπης χτυπάνε τύμπανα απόσχισης κι ανεξαρτησίας. Στη Γαλλία υπάρχει η Βρετάνη και η Νορμανδία που επιδιώκουν με πιο ήπιους τρόπους να διατηρήσουν την παράδοσή τους και την δικιά τους τοπική διάλεκτο. Πονοκέφαλος για την Γαλλία είναι και η Κορσική η οποία έχει επιδιώξει με τρομοκρατικά χτυπήματα την απόσχισή της. Ίδιες σκοτούρες έχει και το γειτονικό Βέλγιο καθώς οι Φλαμανδοί επιδιώκουν την ανεξαρτησία τους.
Τέλος έχουμε τους Λάπωνες στη Σκανδιναβία που απαιτούν ανεξαρτησία λόγω των γλωσσικών τους διαφορών αλλά και του νομαδικού τρόπου ζωής που διαφέρει από την καθημερινότητα των Νορβηγών και των Σουηδών. Από την άλλη έχουμε τους γερμανόφωνους κατοίκους της Σιλεσίας που ζητούν απόσχιση για θρησκευτικούς λόγους μιας και είναι προτεστάντες σε αντίθεση με τους Πολωνούς και τους Τσέχους που είναι καθολικοί.
Μη ξεχνάμε όμως πως και στην Ελλάδα έχουμε την Θράκη, μία περιοχή με έντονο μουσουλμανικό στοιχείο κι αρκετά απόμακρη από το ενδιαφέρον των πολιτικών και του ελληνικού κράτους. Η Θράκη είναι ένα ελληνικό έδαφος παρατημένο από τους αρμόδιους και σχεδόν χαρισμένο στην επιρροή της Τουρκίας. Δεν είναι τυχαίο πως οι Πομάκοι που ζουν εκεί, έχουν ζήσει την απαξίωση της ελληνικής πολιτείας και συνάμα την ζεστή αγκαλιά των γειτόνων μας κάτι το οποίο τους έχει πείσει πως είναι Τούρκοι σε ελληνικό έδαφος. Με την απαράδεκτη συμπεριφορά μας έχουμε προκαλέσει αποσχιστικές τάσεις σε μία περιοχή της Ελλάδος που βρίσκεται πολύ μακριά από την επιρροή της πρωτεύουσας. Δεν είναι τυχαίο πως σήμερα που πραγματοποιείται το δημοψήφισμα στη Κριμαία η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία αφιέρωσε αρκετές σελίδες στο ζήτημα των Πομάκων.
Παρατηρώντας λοιπόν όλες αυτές τις αποσχιστικές τάσεις στην Ευρώπη, πρέπει να το θεωρήσουμε δεδομένο πως το επερχόμενο "ναι" για μία ανεξάρτητη Κριμαία θα ανοίξει περισσότερο το χάσμα των λαών που κατοικούν μέσα σε άλλες χώρες. Οπότε πρέπει να προετοιμαζόμαστε για μία Ευρώπη με περισσότερα σύνορα και με νέα κράτη.
Όπως ανέφερα και νωρίτερα τίποτα δεν είναι δεδομένο σ' αυτή τη ζωή, ακόμα και τα σύνορα της χώρας μας...

Μην πυροβολείτε τους τυπογράφους

του Άρη Χατζηστεφάνου,

Εχετε μόλις ανακαλύψει μια συσκευή που θα ανατρέψει ό,τι γνωρίζει η ανθρωπότητα για τη διάδοση της γνώσης και πρέπει να αποφασίσετε ποιο θα είναι το πρώτο σας μήνυμα; Ο Γουτεμβέργιος, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με αυτό το ερώτημα το 1439 (και αφού πρώτα δοκίμασε την πρέσα του με μια γερμανική ποιητική συλλογή), αποφάσισε να τυπώσει την Αγία Γραφή. Η πράξη του, αν και φαίνεται οπισθοδρομική, σήμερα θα χαρακτηριζόταν «τρομοκρατική». Δίνοντας σε ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού τη δυνατότητα να συγκρίνουν το «εγχειρίδιο» της πίστης τους με τα ψευδή κηρύγματα της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, τοποθέτησε μια βόμβα στα θεμέλια του παλαιού καθεστώτος και βοήθησε όσο λίγοι στην ανάδειξη της νεαρής τότε αστικής τάξης.
Αρχικά, η ρωμαιοκαθολική εκκλησία αντιμετώπισε θετικά τα πρώτα βιβλία καθώς πίστευε ότι θα έχουν περιορισμένη διάδοση και θα παραμείνουν ένα όμορφο εργαλείο στα χέρια της άρχουσας τάξης. Ο Μπαρτολομέο Πικολομίνι, λόγου χάρη, που στη συνέχεια θα γινόταν ο Πάπας Πίος Β’, ενημέρωνε τον καρδινάλιο Καρβαχάλ, το 1455, ότι τα βιβλία με την Αγία Γραφή είναι εξαιρετικά ευανάγνωστα και πως «η εξοχότητά του θα μπορούσε να τα διαβάσει ακόμη και χωρίς γυαλιά». Οταν βέβαια το εκκλησιαστικό κατεστημένο παρατήρησε την ταχύτητα εξάπλωσης της τυπογραφίας, η εξουσία του Βατικανού βρισκόταν ήδη αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη απειλή στην ιστορία της. 
Δεδομένου ότι για προφανείς λόγους δεν μπορούσε να στραφεί εναντίον του «συγγραφέα» της Βίβλου, άρχισε τις διώξεις των τυπογράφων. Και αν το μίσος φούντωνε γι’ αυτούς που απλώς τύπωναν την Αγία Γραφή, εύκολα υποθέτει κανείς τι γινόταν με τα βιβλία που αμφισβητούσαν ευθέως την αριστοκρατία και το φεουδαρχικό σύστημα.
Οπως εξηγούσε η μεγάλη Αμερικανίδα ιστορικός Ελίζαμπεθ Αϊζενστάιν, αντίθετα με ό,τι πιστεύαμε μέχρι σήμερα, «εκείνη την εποχή κυνηγούσαν περισσότερο τους τυπογράφους που εξέδιδαν απαγορευμένα κείμενα παρά τους συγγραφείς των κειμένων». Αυτό που ενοχλούσε, όπως θα έλεγε και ο Μάρσαλ ΜακΛούαν, ήταν το μέσο και όχι το μήνυμα. Η Αϊζενστάιν περιγράφει στα κείμενά της μια χαρακτηριστική επιστολή που είχε στείλει τον 17ο αιώνα ο κυβερνήτης της Βιρτζίνια στους ανωτέρους του στην Αγγλία: «Δόξα τω Θεώ» έλεγε «που δεν έχουμε τυπογραφία στη Βιρτζίνια. Και για όσο είμαι κυβερνήτης, δεν θα υπάρξει τυπογραφία εδώ».
Η εκτύπωση βιβλίων λοιπόν, σύμφωνα με την Αμερικανίδα ιστορικό, έγινε συνώνυμο της επαναστατικής διάθεσης που εξέφραζε τότε η αστική τάξη. Πίσω από την επίθεση στους τυπογράφους κρυβόταν η σύγκρουση δύο διαφορετικών συστημάτων παραγωγής που έδιναν τις πρώτες μάχες για την κυριαρχία τους.
Οσο παράδοξο και αν ακούγεται, η κριτική που ασκείται τις τελευταίες ημέρες στον εκδοτικό οίκο αλλά ακόμη και στους επιμελητές του βιβλίου του Κουφοντίνα θυμίζει πολύ το κλίμα της θεοκρατικής Ευρώπη του Μεσαίωνα και των πρώτων χρόνων του Διαφωτισμού. Εδώ δεν έχουμε φυσικά ούτε επαναστατικούς ανέμους ούτε ευθεία αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος. Εχουμε όμως τόσο ισχυρές δόσεις σκοταδισμού που δεν είχαμε δει από την εποχή του Μεσαίωνα. 
Μην μπορώντας να πλήξουν τον ίδιο τον συγγραφέα (όχι γιατί είναι ο θεός αλλά γιατί είναι ήδη στη φυλακή), οι επικριτές του στρέφουν τα βέλη τους προς αυτούς που μεταφέρουν τις ιδέες του. Η «επαναστατικότητα» του κειμένου (ή η έλλειψη αυτής) μας είναι εδώ εντελώς αδιάφορη, όπως ήταν και στην περίπτωση της Αγίας Γραφής (αρκετοί θα συμφωνήσουν άλλωστε ότι κάθε τρομοκρατική πράξη, ακόμη και αν γίνεται στο όνομα του λαού, είναι εκ προοιμίου εξίσου αντιδραστική με ένα θρησκευτικό κείμενο, αφού τελικά στρέφεται εναντίον των λαϊκών συμφερόντων). Αυτό που ενδιαφέρει όμως τους επικριτές είναι να πλήξουν το ίδιο το δικαίωμα στην αναπαραγωγή μιας πληροφορίας ή μιας ιδέας. Πόσο απέχει όμως αυτή η πρακτική από το κάψιμο των βιβλίων στη ναζιστική Γερμανία;
Η Ελλάδα έχει γνωρίσει αρκετά περιστατικά φίμωσης συγγραφέων – από το κορυφαίο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του Ν. Καζαντζάκη μέχρι το όχι και τόσο κορυφαίο «Μν» του Μίμη Ανδρουλάκη ή ακόμη και το λεξικό του Μπαμπινιώτη με το λήμμα Βούλγαροι και την αναφορά στους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως, η κριτική εστιαζόταν στο πρόσωπο του συγγραφέα και όχι του εκδότη.
Γιατί όμως να περιμένει κανείς μια διαφορετική στάση στην Ελλάδα του 2014 μ.Χ.; Αν το ΠΑΣΟΚ κατάφερε, με τις προληπτικές προσαγωγές, να ξαναγυρίσει τη χώρα στην εποχή πριν από το 1215 μ.Χ., όταν παρουσιάστηκε η Magna Carta, και αν η Ν.Δ. απαγορεύει τις συγκεντρώσεις, όπως έκανε ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής (γνωστός και ως Γουλιέλμος ο Μπάσταρδος) το 1066 μ.Χ., γιατί να μη ζητήσει κανείς και τον περιορισμό της έκδοσης βιβλίων;

Πηγή: http://www.efsyn.gr/?p=180396

Η ελεύθερη έκφραση στην Τέχνη...

Ήθελα να κρατήσω μία ουδέτερη στάση στις πρόσφατες αντιδράσεις όσον αφορά το βιβλίο του Κουφοντίνα, λόγω της φιλίας μου με την Αρετή, ιδιοκτήτρια του free thinking zone και υπεύθυνη για το σάλο που προκλήθηκε στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά την απαγόρευση του βιβλίου "Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη". 

Παρακολουθώντας όμως χθες το αριστούργημα των αδελφών Ταβιάνι, "Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει" και παρατηρώντας συγκλονισμένος και συγκινημένος στο τέλος του έργου πως η δημιουργία αυτής ταινίας οδήγησε δύο βαρυποινίτες να γράψουν βιβλίο, αποφάσισα να εκφράσω τη γνώμη μου για το συγκεκριμένο θέμα. 

Η θέση μου πάνω στην ελευθερία της έκφρασης είναι ξεκάθαρη και αμετάβλητη. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφραστεί και να δημιουργήσει, γνωρίζοντας πως το έργο του, το οποίο μπορεί να εκφραστεί μέσα από τη γραφή, τη ζωγραφική, τη μουσική, τον κινηματογράφο ή με άλλο τρόπο, θα κριθεί από τον κόσμο κι από την πορεία του στο χρόνο. 

Πρέπει να δίνεται η δυνατότητα της έκφρασης σε όλους. Μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε μία σφαιρική άποψη για την κοινωνία που μας περιβάλλει. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να μάθουμε τις ιδέες και τις απόψεις που έχει ο καθένας για κάθε θέμα που μας αφορά. 

Είναι βέβαιο πως δεν μπορούμε όλοι να συμφωνούμε σε όλα. Οφείλουμε όμως να σεβόμαστε τη διαφορετική άποψη του άλλου. Το άκουσμα και η ανάγνωση μιας αντίθετης άποψης, είναι η ευκαιρία για τον καθέναν μας να μπορέσει να διευρύνει τους ορίζοντές του. Ίσως βρει ένα λάθος στις δικές του ιδέες και μία ορθότητα στις σκέψεις του άλλου. Η απόκτηση περισσοτέρων και ποικίλων γνώσεων μειώνει τον εγωκεντρισμό του καθενός και μετατρέπει τον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο σε ένα λιγότερο ισχυρογνώμων ον. Βοηθάει στον διάλογο και στην πολιτισμένη ανάλυση και διόρθωση του κάθε προβλήματος.

Ο Κουφοντίνας είναι ένας δολοφόνος. Σ' αυτό συμφωνώ. Είμαι κι εγώ ενάντια στην αφαίρεση της ζωής ενός ανθρώπου είτε όταν αυτό γίνεται για ιδεολογικούς σκοπούς είτε για εγκληματικούς (πχ κλοπή κτλ). Για τις δολοφονίες του έχει καταδικαστεί. Το να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου σε μία φυλακή είναι ότι χειρότερο. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα προς τον θάνατο χωρίς όνειρα και σχέδια (εκτός κι αν σκοπεύει κανείς να δραπετεύσει). Από κει και πέρα πιστεύω πως έχει κάθε δικαίωμα να γράψει τις σκέψεις του και τους λόγους που τον οδήγησαν στις πράξεις του αυτές. Υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται να μάθει τα κίνητρα αλλά και την ιδεολογία αυτού του ανθρώπου. Το αν θα συμφωνήσει ή θα διαφωνήσει με το βιβλίο είναι καθαρά υποκειμενικό. Βρίσκω όμως αντιδημοκρατικό κι επικίνδυνα ακραίο το γεγονός να εμποδίζει κάποιος την κυκλοφορία του.

Είναι προκλητικό να αντιδράει ο κόσμος για το βιβλίο του Κουφοντίνα όταν δεν αντέδρασε δώδεκα χρόνια πριν όταν ο Παπαχελάς είχε εκδώσει όλες τις προκηρύξεις της 17Ν. Αυτά τα κείμενα δε γράφτηκαν με αίμα; Γιατί δεν εμπόδισε κανείς τη κυκλοφορία του; Γιατί δε βγήκαν οι καναλάρχες να μιλήσουν με κροκοδείλια δάκρυα για τον φιλάργυρο Παπαχελά που βγάζει κέρδος με το αίμα αθώων θυμάτων; Με το ίδιο σκεπτικό γιατί δεν αντιδράμε για τα βιβλία του Παττακού κι άλλων ιστορικών δολοφόνων;

Για να μη το κουράζω με παραδείγματα, θα καταλήξω λέγοντας πως ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζεται. Από τον πιο αριστερό μέχρι τον πιο δεξιό, από τον πιο αναρχικό μέχρι τον πιο νεοναζί, από τον πιο άγιο μέχρι τον πιο άγριο δολοφόνο, από τον πιο έξυπνο ως τον πιο βλάκα. Αυτό σημαίνει ελευθερία. Αυτό σημαίνει δημοκρατία. Αυτό θα πει ελευθερία. Η γραφή δε σκοτώνει. Οι άνθρωποι σκοτώνουν. Εκείνοι τιμωρούνται. Τα βιβλία και τα άλλα μέσα έκφρασης απλά κρίνονται.

Την τελευταία λογοκρισία και τις τηλεοπτικές αντιδράσεις όσον αφορά το βιβλίο του Κουφοντίνα, τις συσχετίζω με τις αντιδράσεις των χρυσαυγητών αλλά και των παραθρησκευτικών όσον αφορά το απαράδεκτο θεατρικό έργο στο Χυτήριο, με τις αντιδράσεις των θρήσκων με το βιβλίο του Ανδρουλάκη, με τις αντιδράσεις των παπάδων για την ταινία του Μελ Γκίμπσον τα Πάθη του Χριστού ή των μοναχών και των λοιπών ρασοφόρων που έκαψαν τις κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας που πρόβαλλαν τον Τελευταίο Πειρασμό του Σκορσέζε. Αυτές οι κινήσεις δείχνουν ένα φανατισμό και μία απόλυτη στάση σε συγκεκριμένες απόψεις που μόνο υγιής δεν είναι. 

Καλό λοιπόν είναι να μην επαναλαμβάνουμε σκοτεινές στιγμές του παρελθόντος. Οφείλουμε να τις θυμόμαστε και να παραδειγματιζόμαστε προς αποφυγήν μελλοντικών ακραίων (κι ακροδεξιών) αντιδράσεων. 

Σίγουρα δεν είναι η τελευταία αντίδραση λογοκρισίας. Θα ζήσουμε κι άλλες. Μακάρι όμως να μην της δούμε να γίνονται από αξιόλογους ανθρώπους όπως είναι η φίλη μου η Αρετή. 

Υ.Γ.: Όλη αυτή η αντίδραση έκανε καλό στη προώθηση του βιβλίου και στην τσέπη του εκδοτικού οίκου Λιβάνη. Ακόμα κι εγώ σκέφτομαι να το αγοράσω.

Αυλοκόλακες

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις, 
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις), 
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα, 
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη 
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του 

Κωνσταντίνος Καβάφης – «Η Σατραπεία»

«Μου προκαλεί φρίκη ο Βολταίρος με την Αικατερίνη του», έγραψε κάποτε ο Βρετανός συγγραφέας Οράτιος Γουόλπολ, βλέποντας ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα του 18ου αιώνα να μετατρέπεται σε γλοιώδη υμνητή μιας ξένης αυτοκράτειρας.
Στο πέρασμα της Ιστορίας εκατοντάδες μιμητές του Βολταίρου θα αναζητήσουν προστασία αλλά και πλούτη στους πιο αιμοσταγείς ηγεμόνες. Στο βιβλίο του «Διανοούμενοι και καλλιτέχνες, ευτελείς δούλοι της εξουσίας» ο Κυριάκος Σιμόπουλος αναζητά τους πρώτους «εξωνημένους» φιλόσοφους, ποιητές και ρήτορες στον 4ο π.Χ. αιώνα.
Ο Ξενοφώντας υμνεί στα έργα του τον σατράπη Κύρο και αργότερα το σπαρτιάτικο καθεστώς, που θα του προσφέρουν πλούτη όταν αυτός απαρνείται μετά βδελυγμίας το δημοκρατικό πολίτευμα της Αρχαίας Αθήνας. Οι Αθηναίοι τον εξοστρακίζουν, αλλά ο Ξενοφώντας ζει ευτυχισμένος στην πολυτελή έπαυλη που του προσφέρουν οι Λακεδαιμόνιοι στη Σκιλλούντα της Ηλιδος.
Τον τίτλο του αυλοκόλακα αποδίδει ο Σιμόπουλος και στον Πίνδαρο, τον υμνητή τυράννων όπως ο Ιέρωνας, ο Θήρωνας και ο Αρκεσίλαος. Ο Πλάτωνας, από την πλευρά του, μέσα στο ογκωδέστατο έργο του δεν θα αφιερώσει ούτε μια γραμμή για να καταδικάσει το αιμοσταγές καθεστώς των Τριάκοντα Τυράννων – ίσως γιατί σε αυτό συμμετέχουν και συγγενείς του, όπως ο Χαρμίδης και ο Κριτίας, που του ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες της εξουσίας. Αργότερα θα βρεθεί στις αυλές τυράννων, όπως ο Διόνυσος Α’ των Συρακουσών, οι οποίοι μάλιστα στέλνουν τριήρεις για τη μεταφορά του και φροντίζουν να τον γεμίσουν με πλούτη για την προσφορά του ως… οργανικού διανοούμενου.
Χειρότερος όλων όμως, σύμφωνα πάντα με τον Κ. Σιμόπουλο, ο Ισοκράτης εκφράζει με κάθε ευκαιρία την απέχθειά του για τη δημοκρατία και εξυμνεί τους τυράννους των Συρακουσών, των Φερών και της Κύπρου πριν καταλήξει στην αυλή του βασιλιά Φιλίππου, τον οποίο καλεί μέσα από τα έργα του να καθυποτάξει με τη βία ολόκληρο τον Ελληνισμό.
Αποτελεί πάντως παράδοξο ότι στη σύγχρονη Ελλάδα οι επίγονοι του Ισοκράτη έφτασαν στο σημείο να παραφράσουν το -ούτως ή άλλως αντιδημοκρατικό- έργο του για να επιτεθούν εκ νέου στη δημοκρατία, όταν ένιωσαν ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 απειλούσε την εξουσία τους (βλ. «Ελεύθερος Τύπος»).
Οι αυλοκόλακες της Αρχαίας Ελλάδας θα βρουν «άξιους» συνεχιστές στα χρόνια της Ρωμαϊκής αλλά και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Με εντολή του αυτοκράτορα Αύγουστου οι μεγιστάνες Μεσσάλας και Μαικήνας αναλαμβάνουν αυτό που θα κάνουν αιώνες αργότερα οι κρατικές και κομματικές επιδοτήσεις: να διαφθείρουν με χρήματα και δόξα μια ολόκληρη γενιά διανοουμένων (όπως ο Βιργίλιος, ο Οράτιος και ο Προπέρτιος) οι οποίοι μετατρέπονται στους πιο πιστούς υπηρέτες του συστήματος.
Αρκετούς αιώνες αργότερα η Μεγάλη Αικατερίνη θα επαναλάβει την πρακτική του Αύγουστου αναθέτοντας στον πράκτορά της, Πικτέ, να «στρατολογήσει στην αυλή της τον Βολταίρο, που δέχεται ανερυθρίαστα τις τιμές, αλλά και τους Ντιντερό και Νταλαμπέρ που υποκύπτουν ύστερα από μερικές ενστάσεις. Ο Βολταίρος θα χάσει σύντομα κάθε αίσθηση του μέτρου γράφοντας στίχους που θα του ανοίξουν διάπλατα τις πύλες της ρωσικής αυτοκρατορικής αυλής: «Ω Κατερίνα! Ευτυχισμένος όποιος σ’ ακούει! Ν’ αρέσεις και να βασιλεύεις, αυτό είναι το ταλέντο σου».
Η πολιτική της μεγάλης Αικατερίνης φαντάζει σαν προπομπός της πρακτικής των σημερινών πρεσβειών, που στρατολογούν διανοουμένους και δημοσιογράφους και (ανάλογα με την ισχύ της χώρας που εκπροσωπούν) τους «φυτεύουν» στα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης.
Δεν είναι όμως μόνον οι φιλόσοφοι και οι συγγραφείς που υποτάσσουν τις πένες τους στον εκάστοτε ηγεμόνα. Τον 16ο και τον 17ο αιώνα ο Ρούμπενς και ο Βαν Ντάικ ωραιοποιούν με τη ζωγραφική τους την αριστοκρατία και τους βασιλείς της εποχής τους. Το έργο τους θα συνεχίσουν στον 20ό αιώνα καλλιτέχνες όπως ο Ελτον Τζον, που απολαμβάνει τη θαλπωρή του Μπάκιγχαμ, αλλά και ο Μπόνο των U2, ο οποίος γίνεται ομοκρέβατος των ισχυρότερων προέδρων και πρωθυπουργών του πλανήτη. 
Αρκετοί αναλυτές και ιστορικοί, πάντως, θα υποστηρίξουν ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε τους αυλοκόλακες του παρελθόντος, αποκομμένους από το ιστορικό τους πλαίσιο, καθώς η προσκόλλησή τους στην αυλή κάποιου ηγεμόνα αποτελούσε όρο επιβίωσης.
Θα μπορούσαν άραγε να το πουν αυτό για τον Ευριπίδη που έλεγε ότι «χειρότερο από τον τύραννο δεν υπάρχει στην πόλη», τον Μένανδρο που υποστήριζε ότι είναι «τρισάθλιοι όσοι ζητούν να είναι των άλλων τύραννοι» ή τον Αίσωπο που παρομοίαζε τους τυράννους με τα γουρούνια; Και αργότερα, στον 20ό αιώνα, θα μπορούσαν μήπως να το πουν για τους διανοουμένους και τους καλλιτέχνες της Αμερικής του Μακάρθι ή της Ρωσίας του Στάλιν που θυσίασαν την καριέρα τους ή και τη ζωή τους αρνούμενοι να στηρίξουν ένα αυταρχικό καθεστώς;
Σε κάθε εποχή, βλέπετε, υπήρχε ένας Προμηθέας δίπλα στον πιο αηδιαστικό αυλοκόλακα. Καθείς εφ’ ω ετάχθη.

Άρης Χατζηστεφάνου
Εφημερίδα των Συντακτών 24/8/2013

Πουλώντας την ιστορία μας...

Κάθε πόλη στον κόσμο προσπαθεί να διαφυλάξει κάθε τι ιστορικό που έχει διατηρηθεί στο πέρασμα των χρόνων. Νιώθω περίεργα κάθε φορά που επισκέπτομαι πόλεις του εξωτερικού και διαπιστώνω πως διαθέτουν μουσεία μνήμης ιστορικών γεγονότων και προσώπων. Το ενδιαφέρον είναι πως αυτά τα μουσεία τραβάνε την προσοχή των επισκεπτών καθώς εμπλουτίζουν το ταξίδι τους με επιπλέον γνώσεις. Είναι βέβαιο πως όσο μεγαλύτερη ιστορία έχει μία πόλη τόσο περισσότερα μνημεία, μουσεία κι αξιόλογα σημεία μπορεί να αναδείξει και να παρουσιάσει στον κόσμο. 

Αντιθέτως η Αθήνα, η οποία είναι μία πόλη με μεγάλη πορεία και με αρκετές ιστορικές μνήμες, μειονεκτεί όσον αφορά τα μουσεία αλλά και τους ιστορικούς τόπους. Έχει αρκεστεί στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης κι αδιαφορεί για αρκετά σημεία της πόλης που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. 

Έχω αναφερθεί παλιότερα στο σπίτι που πέθανε ο μεγάλος ποιητής Κωστής Παλαμάς, το οποίο το κράτος το έχει αφήσει να γκρεμίζεται στα στενά της Πλάκας. Όταν μία ομάδα κατοίκων της περιοχής πήρε πρωτοβουλία να το αναδείξει, ο δήμος απάντησε με λαμαρίνες και λουκέτα καταστρέφοντας κι άλλο την πρόσοψη του κτιρίου. Την ίδια μοίρα με το σπίτι του ποιητή έχουν και τα προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας. 

Το συγκρότημα των προσφυγικών πολυκατοικιών της λεωφόρου Αλεξάνδρας οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1933-1935, βάσει σχεδίων των αρχιτεκτόνων Κίμωνα Λάσκαρι (1905-1978) και Δημήτριου Κυριακού (1881-1971), υπαλλήλων τότε της Τεχνικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Προνοίας (Τ.Υ.Υ.Π.). Πρόκειται για το αποτέλεσμα της δράσης ενός κρατικού μηχανισμού οργανωμένης δόμησης, που συστάθηκε για πρώτη φορά, στο πλαίσιο ενός ευρυτέρου σχεδίου προκειμένου να στεγαστούν οι μυριάδες προσφύγων από τη Μικρά Ασία, που είχαν κατακλύσει το λεκανοπέδιο της Αθήνας (αλλά και όλη την Ελλάδα). Στη συγκεκριμένη περίπτωση προκρίθηκε η ανέγερση 228 συνολικά διαμερισμάτων, κατανεμημένων σε οκτώ πολυκατοικίες που διατάσσονταν επάλληλα μεταξύ τους και παράλληλα προς τον άξονα της λεωφόρου. Αυστηρά ωφελιμιστικά κτίρια, στη γραμμή του γερμανικού φονξιοναλισμού, απλά παραλληλεπίπεδα κατασκευασμένα με πλάκες οπλισμένου σκυροδέματος και επιχρισμένη λιθοδομή, "χωρίς ίχνος διακόσμησης ή άλλης παραχώρησης σε πλαστικές αναζητήσεις".

Όμως αυτές οι λιτές προσόψεις έχουν διατηρήσει μέχρι σήμερα την νεότερη ιστορία αυτού του τόπου. Πρώτα απ' όλα είναι η προσφυγιά που έζησε ο Ελληνισμός μετά την καταστροφή της Σμύρνης. Επίσης πάνω στους τοίχους των κτιρίων υπάρχουν ακόμα οι σφαίρες από τα Δεκεμβριανά του ΄44 (στην οδό Φαλήρου στο Κουκάκι υπάρχει ένα υπέροχο νεοκλασικό που φέρει τρύπες από σφαίρες των Δεκεμβριανών, το οποίο κι αυτό έχει αφεθεί στη φθορά του χρόνου). 

Αυτό το ιστορικό κτιριακό συγκρότημα έχει εγκαταλειφθεί από το κράτος. Η τελευταία επέμβαση που του έγινε ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες που κρύφτηκε πίσω από ένα μεγάλο πανό λες και γνώριζε το κράτος τη ντροπή αλλά και την ευθύνη που φέρει απέναντι στην ιστορία και ήθελε να τη καλύψει πίσω από τα έντονα χρώματα και τα φώτα της γιορτής.  

Αν δεν ήμασταν λαός της τσαπατσουλιάς θα μπορούσαμε εύκολα να μετατρέψουμε όλο αυτό το κτιριακό συγκρότημα σε μουσείο που να αναφέρεται στην προσφυγιά αλλά και στον εμφύλιο πόλεμο της Ελλάδος. Ο χώρος βοηθάει στην ανάπτυξη και την οργάνωση ενός μουσειακού χώρου. Υπάρχει ένα μεγάλο πεζοδρόμιο μεταξύ της λεωφόρου και των προσφυγικών κτιρίων, υπάρχουν αρκετοί χώροι και διαφορετικά κτίρια που θα μπορούσαν να στεγάσουν διαφορετικές θεματολογίες όσον αφορά την προσφυγιά και τον εμφύλιο και φυσικά εξυπηρετεί και το μετρό που είναι δίπλα. Εκτός απ' όλα αυτά τα πλεονεκτήματα που αναφέρω παραπάνω, έχουμε σαν λαός χρέος να διατηρήσουμε και να αναδείξουμε τα γεγονότα αυτά που η προπαγανδιστική εκπαίδευση των ελληνικών σχολείων κρύβει εδώ και δεκαετίες. 

Αντιθέτως η κυβέρνηση αποφάσισε να μεταβιβαστούν τα προσφυγικά στο ΤΑΙΠΕΔ για ιδιωτικοποίηση, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά την έλλειψη παιδείας αυτών των ανθρώπων που εκτός από την οικονομία καταστρέφουν και την πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά αυτού του τόπου. Όπως κάποτε ο γέρος Καραμανλής και η Χούντα γκρέμιζαν τα νεοκλασικά για να χτίσουν "μοντέρνα" τσιμεντένια κι απρόσωπα κτίρια, έτσι και το σημερινό καθεστώς δείχνει την ασέβειά του προς την ιστορία του τόπου χαράζοντας νέες πληγές στην ήδη ταλαιπωρημένη μας πόλη. 

Η παρουσία αυτών των κτιρίων (όπως και τα μεσοπολεμικά κτίρια της λεωφόρου Αμαλίας) είναι η αφορμή για τον κάθε σκεπτόμενο πολίτη, κάτοικο ή επισκέπτη της πόλης, να αναρωτηθεί για την προέλευση των σημαδιών και να ανατρέξει στην ιστορία. Αν σβηστούν αυτά τα ίχνη τότε θα αποκοπεί και ο άνθρωπος με το παρελθόν του.

Είναι αναγκαίο λοιπόν να ενημερωθεί ο Σαμαράς και το επιτελείο του πως η Ελλάδα δεν είναι μόνο η Ακρόπολη, το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Ελλάδα είναι και τα Δεκεμβριανά, είναι η δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα, είναι η χούντα των συνταγματαρχών, είναι η εξορία στα ξερονήσια, είναι τα εναπομείναντα νεοκλασικά που προσπαθούν να ανασάνουν στριμωγμένα σε τσιμεντένιους γίγαντες, είναι οι πλατείες, είναι τα χαμένα όνειρα της γενιάς μου. 

Αν σβηστεί η νεότερη ιστορία της Ελλάδος, για την οποία η Δεξιά νιώθει μεγάλη ντροπή για το ρόλο που διαδραμάτισε, τότε σαν λαός θα καταδικαστούμε να ζήσουμε ξανά τα ίδια πέτρινα χρόνια. Από την μία νιώθω τυχερός που πρόλαβα και είδα αυτά τα ιστορικά κτίρια αλλά από την άλλη θα φέρω ευθύνη σε περίπτωση που δεν κάνω κάτι για να διατηρηθούν και για τις επόμενες γενιές.

Η Μεγάλη Βουδαπέστη του Άντερσον

Είναι πλέον δεδομένο πως όποτε επιλέγεις να απολαύσεις μία ταινία του Άντερσον, πλημμυρίζεις από πολλά συναισθήματα. Αρκετές φορές αντιφατικά κάτι το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν θεωρείται κακό. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι γνωστό και στον ίδιο το σκηνοθέτη που προτιμάει να χρησιμοποιεί έντονα χρώματα, προσπαθώντας έτσι, να δώσει μία αθανασία στις εικόνες που προσφέρει στο κοινό. Και σ' αυτό του βγάζω το καπέλο διότι το καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία.

Αν κοιτάξουμε τις ταινίες του Άντερσον, θα βρούμε μία ιδιαίτερη φιλμογραφία που πατάει πάνω στον ανθρώπινο παράγοντα, στη νοσταλγία αλλά και στους εσωτερικούς κόσμους που ο καθένας κρύβει καλά μέσα του, κάνοντάς τον αντικοινωνικό ον. Οι ταινίες του δεν απευθύνονται σε μεγάλο κοινό, δεν είναι εμπορικές. Ξέρω αρκετό κόσμο που βαρέθηκε στον "'Έρωτα του φεγγαριού" ή του πέρασε απαρατήρητο το "Life Aquatic". Δε μου φαίνεται περίεργο. Το ύφος του Άντερσον απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν βιώσει τη μοναξιά, την περιθωριοποίηση και τον ρατσισμό, κάνοντάς τους να πλάθουν άλλους κόσμους με όμορφη μουσική, με χρώματα και με πολύ φαντασία. Αυτά είναι τα τρία βασικά χαρακτηριστικά που μετατρέπουν τις ταινίες του σε πραγματικά διαμάντια του κινηματογράφου.

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως από την ταινία περνάνε πολλά μεγάλα ονόματα, τα οποία παίζουν σε πολύ μικρούς ρόλους. Όπως για παράδειγμα ο Χάρβεϊ Καϊτέλ, ο οποίος υποδύεται έναν βαρυποινίτη με άπειρα φυλακόβια τατουάζ που σχεδιάζει με κάποιους άλλους να αποδράσουν από τη φυλακή. Το ίδιο και ο Μπίλ Μάρεϊ που παίζει αυτή τη φορά (σε ταινία του Άντερσον) ένα μικρό ρόλο αλλά μένει αξέχαστος με το τεράστιο μουστάκι του αλλά και το μόνιμο καταθλιπτικό του ύφος. Αγνώριστη είναι και η Τίλντα Σγουίντον που υποδύεται μία 84χρονη ερωμένη του Ρέιφ Φάινς. Η λίστα είναι μεγάλη μιας κι έχουμε τον συγγραφέα της ιστορίας σε δύο φάσεις της ζωής του. Την νεώτερη που την υποδύεται ο Τζούντ Λο και την μεγαλύτερη που την υποδύεται ο Τομ Γουίλκινσον, ο οποίος ξεκινάει την αφήγηση με μία άκρως χιουμοριστική σκηνή μεταξύ πατέρα και υιού. Στη συνέχεια έχουμε τους δεύτερους ρόλους (μέχρι στιγμής αναφερόμουν στους μικρούς ρόλους). Ο Έντουαρντ Νόρτον φαίνεται πως βρήκε τον μέντορά του στον Άντερσον αφού για μία ακόμη ταινία συνεργάζονται. Και σ' αυτήν την ταινία φοράει στολή και κυνηγάει τον πρωταγωνιστή (όπως είχε συμβεί και στον έρωτα του φεγγαριού). Από την άλλη έχουμε δύο εξαιρετικές ερμηνείες από το δίδυμο Άντριεν Μπρόντι (Πιανίστας) και Γουίλιαμ Νταφόε που υποδύονται τους κακούς της ιστορίας. Ο Μπρόντι μάλλον έχει υιοθετήσει το στυλ του Νταλί, όπως τον είχε υποδυθεί στο Μεσάνυχτα στο Παρίσι ενώ ο Νταφόε θυμίζει αρκετά τον ρόλο του στο Νοσφεράτους. Δεν ξέρω αν αυτές οι δύο ομοιότητες είναι σύμπτωση ή παιχνίδι του σκηνοθέτη με παλιούς ρόλους των ίδιων των ηθοποιών. Μεγάλη συγκίνηση όμως μου προκάλεσε η εμφάνιση του Τζέφ Γκόλντμπλουμ που έχω να δω ερμηνεία του από το 2004. Όσο για τον Ρέιφ Φάινς, μπορώ να πω πως κέρδισε τις εντυπώσεις διότι δεν τον έχουμε συνηθίσει σε κωμικούς ρόλους. Οι ατάκες του, το απαθές βλέμμα του και οι ξαφνικές αντιδράσεις του έδιναν μία ιδιαίτερη προσωπικότητα στην ταινία.

Νομίζω πως το έργο κέρδισε αρκετά στις λεπτομέρειες κάτι που συνηθίζει ο Άντερσον. Οι απρόσμενες αντιδράσεις των ηρώων (όπως του Νταφόε με την γάτα του δικηγόρου) και οι κωμικοτραγικές καταστάσεις (όπως η απόδραση των κρατουμένων) είναι τα βασικά στοιχεία που κάνουν την ταινία ξεχωριστή στο κινηματογραφικό σύνολο. Υπέροχες σκηνές που θα μου μείνουν αξέχαστες είναι το πέρασμα των κρατουμένων από το δωμάτιο των φυλάκων αλλά και η κάθοδος των πρωταγωνιστών στη χιονισμένη πλαγιά με το έλκηθρο. Εξαιρετικά τα μηνύματα κατά της ξενοφοβίας και του νεοναζισμού. Συγκινητική η παρουσίαση της προσφυγιάς μέσα από την εξιστόρηση του συμπαθητικού lobby boy. 

Το μόνο σίγουρο είναι πως όσοι παρακολουθήσουν αυτή τη ταινία θα χουν χαραγμένο ένα χαμόγελο στα χείλη τους τόσο κατά τη διάρκεια της ταινίας όσο και πολύ μετά το τέλος της. Το Ξενοδοχείο Μεγάλη Βουδαπέστη είναι μία κινηματογραφική όαση ειδικά τώρα που στις σκοτεινές αίθουσες προβάλλονται σκουπίδια κι ανούσια έργα. Αξίζει να τη δείτε.

Η Κριμαία ανήκει στη Ρωσία

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα η υπόθεση της Κριμαίας. Επέστρεψε στη Ρωσία. Το γεγονός ότι αυτό θέλουν τα περίπου δύο εκατομμύρια κάτοικοί της κατά συντριπτική πλειοψηφία, επέτρεψε να είναι εντελώς αναίμακτη η χωρίς τυμπανοκρουσίες επέμβαση του ρωσικού στρατού. Διασφαλίστηκαν έτσι το ειρηνικό πέρασμα της εξουσίας στα χέρια της ρωσικής πλειοψηφίας και το ξεκαθάρισμα των κέντρων εξουσίας της Κριμαίας από τους εκπροσώπους της ουκρανικής κυβέρνησης. Το δημοψήφισμα που θα γίνει την ερχόμενη Κυριακή, 16 Μαρτίου, θα επισφραγίσει την επιστροφή της Κριμαίας στη Ρωσία ύστερα από σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα που βρέθηκε στην ανεξάρτητη Ουκρανία, από το 1991, εξαιτίας μιας ανόητης εσωτερικής διοικητικής πράξης του Χρουστσόφ το 1954, στο πλαίσιο της Ενιαίας Σοβιετικής Ενωσης.
Το πραξικόπημα στο Κίεβο από ακροδεξιές και φιλοναζιστικές συμμορίες με την ανοιχτή υποστήριξη των Αμερικανών και των Γερμανών κατέλυσε κάθε έννοια νομιμότητας στην Ουκρανία. Ετσι, δεν έμενε άλλη επιλογή στον Πούτιν παρά να παραβιάσει και αυτός τη διεθνή νομιμότητα.
Αναμφίβολα παράνομη η χωρίς αντίσταση ανάπτυξη ρωσικών στρατευμάτων στο έδαφος της Κριμαίας. Παραβιάζει θεμελιώδεις κανόνες του διεθνούς δικαίου. Θα ήταν όμως πολιτικός εγκληματίας κατά της Ρωσίας ο Πούτιν αν παρέδιδε σε μερικές χιλιάδες ακροδεξιούς συμμορίτες που κατέλαβαν ανοιχτά πραξικοπηματικά την εξουσία στο Κίεβο... δέκα σχεδόν εκατομμύρια Ρώσους που ζουν στην Ουκρανία! Χώρια που θα παρέδιδε στους φιλοναζιστές πραξικοπηματίες τον ναύσταθμο του επιτελείου του ρωσικού πολεμικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας και κατ' επέκταση της Μεσογείου! Κανένας ηγέτης άξιος της θέσης του δεν υπήρχε περίπτωση να δράσει διαφορετικά. 
Αιμοσταγείς δολοφόνοι είναι οι νέοι ηγέτες του Κιέβου. Συγκλονίστηκε όλη η Ευρώπη όταν δημοσιοποιήθηκε η υποκλαπείσα τηλεφωνική επικοινωνία του Εσθονού υπουργού Εξωτερικών με την υπεύθυνη της διπλωματίας της ΕΕ Κάθριν Αστον. Ανατρίχιασε ο κόσμος όταν ο γερμανόφιλος Εσθονός υπουργός ομολόγησε ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές που δολοφόνησαν εν ψυχρώ πάνω από πενήντα ακροδεξιούς διαδηλωτές στην κεντρική πλατεία του Κιέβου δεν ήταν άνθρωποι του παράνομα ανατραπέντος προέδρου της Ουκρανίας Γιανουκόβιτς, αλλά των... ακροδεξιών πραξικοπηματιών που σκότωσαν αδίστακτα τους ομοϊδεάτες τους για να αρπάξουν την εξουσία!
Προκαλεί σοκ η διαπίστωση του Εσθονού υπουργού Εξωτερικών, ο οποίος σημειωτέον επιβεβαίωσε προς τιμήν του την αυθεντικότητα και τη γνησιότητα της συνομιλίας. «Αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι πίσω από τους ελεύθερους σκοπευτές δεν βρισκόταν ο Γιανουκόβιτς, αλλά κάποιος από τον νέο (κυβερνητικό) συνασπισμό!» λέει επί λέξει. «Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό το γεγονός πως η νέα κυβέρνηση δεν θέλει να ερευνήσει τι ακριβώς έγινε. Ετσι προκαλείται ακόμη μεγαλύτερη υποψία ότι πίσω από τους ελεύθερους σκοπευτές κρύβεται κάποιος από τη νέα κυβέρνηση!» προσθέτει.
Οι ΗΠΑ στηρίζουν αυτούς τους εγκληματίες στην Ουκρανία! Ζητούν για χάρη αυτών των ακροδεξιών αποβρασμάτων να επιβληθούν κυρώσεις στη Ρωσία επειδή δεν άφησε δέκα εκατομμύρια Ρώσους στα νύχια τους! Αρκεί στους Αμερικανούς ότι έβαλαν ένα τυφλό όργανό τους πρωθυπουργό της Ουκρανίας. Μάθημα για όσους έχουν αυταπάτες για την πολιτική των ΗΠΑ.

Σκίτσο του Βαγγέλη Παπαβασιλείου από την Ελευθεροτυπία της Δευτέρας 10/03/2014

Γιατί δε τελειώνει το θέμα της Ουκρανίας;

Από την αρχή της εξέγερσης στην Ουκρανία, ήταν φανερό πως η ιστορία αυτή δύσκολα θα τελειώσει μιας και οι διεκδικητές των ουκρανικών φιλέτων είναι ισχυροί αντίπαλοι. Αν όμως κοιτάξουμε την ιστορική πορεία των γεγονότων μέχρι να φτάσουμε στο εκρηκτικό 2014 θα παρατηρήσουμε πως υπήρχαν αρκετές ενδείξεις που αποδείκνυαν πως η εξέγερση ήταν αναμενόμενη και μη αναστρέψιμη. Δυστυχώς σε όλες αυτές τις εξελίξεις, η Ουκρανία δεν είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, παρά μόνο του ότι ήταν το "πεδίο μάχης" των διεθνών συμφερόντων. Ποιοι όμως είναι οι πρωταγωνιστές της συγκεκριμένης ιστορίας;

Πρώτα απ' όλα ήταν η ίδια η Ρωσία, η οποία έχει ιστορικούς δεσμούς με την Ουκρανία από την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης. Τότε η Ρωσία είχε καταλάβει την περιοχή της νότιας Ουκρανίας μαζί με την Κριμαία, διώχνοντας έτσι τους Οθωμανούς από την περιοχή. Η Κριμαία στη συνέχεια μεταβιβάστηκε στην ουκρανική κατοχή το 1954 από τον τότε ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, Νικίτα Χρουστσόφ, ο οποίος είχε ουκρανική καταγωγή. Το 1991 που έγινε ανεξάρτητη η Ουκρανία, ο Μπόρις Γέλτσιν υπέγραψε πως παραχωρεί τα εδάφη αρκεί να παραμείνει ο ρωσικός στόλος στην Σεβαστούπολη μέχρι το 2042. Με τη συμφωνία της Βουδαπέστη το 1994, οι Ηνωμένες Πολιτείες με την Ρωσία και το Ηνωμένο Βασίλειο, υπέγραψαν πως η Ρωσία δε θα πραγματοποιήσει καμία στρατιωτική επέμβαση και δε θα ασκήσει οικονομική πίεση στην Ουκρανία όσον αφορά την Κριμαία. 

Με την παραπάνω συμφωνία η επέμβαση της Ρωσίας στην Κριμαία δεν είναι νόμιμη. Δικαιούται να χει 25.000 στρατιώτες αλλά αυτοί οφείλουν να βρίσκονται μέσα στις βάσεις. Γι' αυτό δεν αναγνωρίζει τους "ατάκτους" που έχουν καταλάβει κάποια σημαντικά σημεία της περιοχής, υποστηρίζοντας πως είναι ντόπιοι φιλορώσοι ενώ η Δύση πιστεύει πως είναι στρατιωτικές δυνάμεις που έχουν σταλεί από την Ρωσία. Η προπαγάνδα παίζει σημαντικό ρόλο στη συγκεκριμένη υπόθεση αφού οι δυτικοί έχουν διαφορετικές πηγές ενημέρωσης απ' ότι οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης και φυσικά η Ρωσία. Το διαπίστωσα αυτό στην πρόσφατη επίσκεψή μου στις Βρυξέλλες όπου άκουγα απόψεις Ευρωπαίων που μου έλεγαν πως η πληροφόρησή μου δεν ισχύει διότι βασίζεται στην ρωσική προπαγάνδα (όμως όσον αφορά την ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά δεν είχαν κάτι να μου αντιτείνουν κι απλά έλεγαν πως δεν συμφωνούν με την πολιτική της Ευρώπης όσον αφορά το θέμα της Ελλάδος).

Από την άλλη η Δύση έχει βρεθεί σε ένα επικίνδυνο αδιέξοδο αφού τα ουκρανικά φιλέτα που θα παραλάβει σε πιθανή διχοτόμηση της Ουκρανίας δεν είναι τα επιθυμητά μιας και η βιομηχανική ζώνη βρίσκεται στα ανατολικά (και πιθανόν ρωσικά) εδάφη της Ουκρανίας. Η Δύση είχε ως σκοπό μία ενιαία ενσωμάτωση της Ουκρανίας στον δυτικό κορμό. Γι' αυτό το λόγο ξεσηκώθηκε ειρηνικά στην αρχή ο ουκρανικός λαός, κάτι που εκμεταλλεύτηκαν μελλοντικά ακροδεξιές και ναζιστικές οργανώσεις. Οι συγκεκριμένες εξελίξεις δεν ευνοούν την Δύση. Το ίδιο και τα αντίποινα με τα οποία αποφάσισαν να απειλήσουν τους Ρώσους μιας και πλέον υπολογίζουν το οικονομικό κόστος που μπορεί να χει η εφαρμογή των δυτικών απειλών. Επίσης η Ευρώπη έχει ανάγκη την Ρωσία όσον αφορά τον ενεργειακό τομέα (φυσικό αέριο). Έπειτα είναι πολύ πιθανόν πως οι οικονομικές κυρώσεις να οδηγήσουν σε μία ανεξέλεγκτη στρατιωτική αναμέτρηση. 

Οπότε αν οδηγηθούμε σε μία στρατιωτική αναμέτρηση, ο ρωσικός στρατός θα επέμβει πιο εύκολα (μιας και γειτνιάζει με την Ουκρανία) και θα καταλάβει το πολύτιμο (για τους δυτικούς) ουκρανικό φιλέτο. Έτσι από την συγκεκριμένη αναμέτρηση νικητής θα βγει η Ρωσία. Εκτός αυτού θα ελέγχει τα εδάφη μίας χώρας με μεγάλο απόθεμα φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων.  Επίσης στα χέρια των Ρώσων θα πέσει η σημαντικότερη παραγωγή σιτοβολώνα που βρίσκεται στα νότια εδάφη της Ουκρανίας. Με όλα αυτά τα κέρδη οι δυτικοί θα νιώσουν ακόμα πιο ηττημένοι σε έναν πόλεμο που οι ίδιοι ξεκίνησαν. 

Πως όμως οι δυτικοί ξεκίνησαν τον πόλεμο; Μα φυσικά τάζοντας στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της Ουκρανίας (να τα βλέπουμε αυτά εμείς στην Ελλάδα). Αρκετοί καιροσκόποι πέρασαν από την εξουσία της Ουκρανίας. Κανείς δεν ξεχνάει τον Κούτσμα, ο οποίος θεωρείται και ύποπτος για τη δολοφονία του δημοσιογράφου Γκεοργκί Γκονγκάντζε. Τόσο αυτός όσο και ο Κράβτσουκ άφησαν με την θητείας τους αρκετούς πλούσιους ολιγάρχες την ώρα που η οικονομία της χώρας κατέρρεε. Επίσης και η Τιμοσένκο που την παρουσιάζουν οι δυτικοί ως ηρωίδα, έχει ένα βεβαρημένο παρελθόν με σκάνδαλα και μαφίες. Η μόνη αυθεντική στιγμή στο πολιτικό στίβο της Ουκρανίας, ήταν η πορτοκαλί επανάσταση, η οποία όμως δεν έθεσε γερές βάσεις για το μέλλον κι έτσι κατέρρευσε μαζί με την κυβέρνηση του Γιουσένκο, ο οποίος κι αυτός ταλαντευόταν μεταξύ ανατολής και δύσης. 

Ο φόβος όμως δεν μένει μόνο στην Ουκρανία διότι σειρά παίρνει και η Μολδαβία, η οποία βρίσκεται πάντα λίγα βήματα πίσω από τους Ουκρανούς και δυστυχώς η πορεία της δείχνει πως κι εκείνη κινείται προς το ίδιο χάος...

Το σκίτσο ανήκει στον Ηλία Μακρή, δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της Κυριακής 9 Μαρτίου 2014.