Η Αριστερά του δημοκρατικού σοσιαλισμού

του Στέφανου Δημητρίου

Η κρίση της πολιτικής και η αστική «εξημέρωση» του φασισμού. Τέτοιες αντιθέσεις αντιμετωπίζονται σε πολιτικό-θεσμικό επίπεδο, ανάλογα με το ποιες δυνάμεις, κάθε φορά, διευρύνουν το πολιτικό τους πεδίο μέσα στην κοινωνία. Το πρόβλημα με την κρίση της πολιτικής είναι πρόβλημα όλης της Ευρώπης. Είναι και πρόβλημα αστικής ανοχής του φασισμού. Γι’ αυτό, ο λόγος περί φασισμού, χωρίς αναφορά στον καπιταλισμό, είναι κενόηχος· είναι η αστική «εξημέρωση» του φασισμού. Αποσυνδέεται η πολιτική από την αρχή του γενικού συμφέροντος, δηλαδή από τη δημοκρατική-ρεπουμπλικανική αρχή της, αλλά και την κοινωνική δικαιοσύνη. Παγιώνεται η υφαρπαγή των πρωτείων της πολιτικής από την οικονομία, και η νεοφιλελεύθερη, δεσποτική κυριαρχία της δεύτερης επί των δημοκρατικών-κοινωνικών αξιών της πρώτης. Γι’ αυτό, στην Ευρώπη, η νεοφιλελεύθερη, οικονομική ολιγαρχία υποκαθιστά λειτουργίες της πολιτικής εξουσίας, αποδυναμώνοντας τη θεσμική και πολιτική λειτουργία της δημοκρατίας. Απονευρώνεται και η δυναμική της ίδιας της πολιτικής, που έχει μείζονα διακύβευσή της τη δημοκρατία, μαζί με τα συνταγματικά δικαιώματα, τις ελευθερίες και τις δικαιοκρατικές αρχές του πολιτικού φιλελευθερισμού, ως προς τα ατομικά δικαιώματα, τη δημοκρατική αρχή της συλλογικής αυτονομίας, τη θεσμική θωράκιση των εργασιακών δικαιωμάτων, τη λειτουργία της αντιπροσώπευσης. Το ζήτημα της δημοκρατίας ορίζει το πραγματικό πεδίο της πολιτικής. Εντός αυτού, επιδιώκουμε τον δημοκρατικό, σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Συνεπώς, η αστική κοινωνία μπορεί να αλλάξει προς την κατεύθυνση της δημοκρατικής, σοσιαλιστικής της εξέλιξης και με συγκρούσεις και με συμμαχίες, και με ρήξεις και με συναινέσεις. Οι τελευταίες διευρύνουν το πολιτικό πεδίο. Αυτό το πεδίο, όμως, διευρύνεται ή στενεύει μέσα σε ένα πλαίσιο, που μπορεί να σταθεροποιείται, μπορεί και να διασαλεύεται. Είναι το πλαίσιο συγκρότησης και οργάνωσης της αστικής κοινωνίας.Η κρίση της πολιτικής. Η κρίση του πολιτικού συστήματος κατέστη κρίση της δημοκρατίας και της ίδιας της πολιτικής. Το πολιτικό σύστημα –όχι ως έννοια περιγράφουσα την οργάνωση της πολιτικής εξουσίας, αλλά ως όρος που περιγράφει και εξηγεί την κατανομή της σε συνθήκες κρίσης, ορίζοντας το πραγματικό κέντρο εξουσίας– διεύρυνε την απόσταση ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και την κοινωνία. Η κυβέρνηση της Αριστεράς συνιστά ριζοσπαστική τομή ως προς την αναμέτρηση με το πολιτικό σύστημα. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική, μαζί με την κατάργηση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, εδραίωσε τη στυγνή εκμετάλλευση της εργασίας. Η κρίση της πολιτικής μένει ανεξήγητη, χωρίς την εξηγητική παράμετρο της επιθετικής πολιτικής του κεφαλαίου· αυτή έχει προϋπόθεση την κατακρήμνιση των θεσμικών εγγυήσεων των κοινωνικών κεκτημένων. Τα πλειστάκις, μέχρι πέρυσι, διασυρθέντα κοινωνικά δικαιώματα, από τα ΜΜΕ, είναι δημοκρατικά κεκτημένα. Η περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων, τα οποία αποτελούν όρο για την αναπαραγωγή της κοινωνίας, συνιστά πολιτική προϋπόθεση για την αναπαραγωγή του ίδιου του κεφαλαίου. Αποστεώνονται οι αρχές της ελευθερίας και της ισότητας και ανακαθορίζεται η σχέση τους ως προς την κυριαρχία, άρα, σε ό,τι αφορά τη δημοκρατία, η ουσιώδης σχέση τους με τη λαϊκή κυριαρχία, κανονιστική αρχή της δημοκρατίας. Οι αρχές αυτές εξασθενούν περιοριζόμενες στο τυπικό τους κέλυφος. Όμως, εντός αυτού, οι αντιθέσεις της αστικής κοινωνίας (όπως η αντίθεση ισότητας-ιδιοκτησίας, αλλά και πολιτικής-οικονομίας) είχαν προεξοφλημένη έκβαση: ξέρουμε ποιος έχασε.
Η προαναφερθείσα αποδυνάμωση των θεσμικών-πολιτικών λειτουργιών της αντιπροσωπευτικής, πολιτικής δημοκρατίας εξασθένισε και την αντιπροσωπευτικότητα και την πολιτικότητα της δημοκρατίας. Η δημοκρατία μικραίνει, διότι συρρικνώθηκε και η αντιπροσωπευτική και η πολιτική της διάσταση. Να η φύση του προβλήματος: οι δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, αποσταθεροποιώντας τη δημοκρατία, μέσα από την εξασθένιση του αντιπροσωπευτικού και του πολιτικού χαρακτήρα της, διασάλευσαν και τη συνοχή του πλαισίου εντός του οποίου επιτεύχθηκε η αστική οργάνωση της κοινωνίας. Αποτέλεσμα, η κρίση της πολιτικής και ο σχηματισμός παραεξουσιαστικών κέντρων, που εκκολάπτουν τον φασισμό. Ο καπιταλισμός παραμένει ανορθολογικός και εξακολουθεί να εγκυμονεί τέρατα: νέα περίοδος σκοταδισμού αρχίζει στην Ευρώπη. Γι’ αυτό απαιτούν να πνίγουμε τους πρόσφυγες. Είναι η σύγκρουση καπιταλισμού και δημοκρατίας. Χωρίς τη δημοκρατία, η Ευρώπη χάνει τον οικουμενικό ανθρωπισμό του συνταγματικού της πολιτισμού. Αυτή είναι η ορφάνια μιας Ευρώπης χωρίς αλληλεγγύη. Δεν αναρωτηθήκαμε αρκετά τι απέγινε η τρίτη αρχή της Γαλλικής Επανάστασης. Ίσως επειδή τα κρισιμότερα ερωτήματα έρχονται στον νου μας, όχι όταν έχουμε στερέψει από απαντήσεις, αλλά από ελπίδες. Η παρακμή της δημοκρατίας, στην Ευρώπη, συμπίπτει με τον θάνατο τηςhumanitas και της universitas. Κάποτε θα φαινόταν περίεργο, αλλά να που ο θάνατος του ευρωπαϊκού, Διαφωτιστικού ανθρωπισμού οδηγεί σε θάνατο πραγματικούς ανθρώπους. Η Ευρώπη κλείνει πόρτες και σύνορα, τη στιγμή που το «ανοίγω την πόρτα το βράδυ…» δεν είναι πια μόνο στίχος.

Δημοκρατία και αλληλεγγύη: οι διακυβεύσεις της πολιτικής.

Η πολιτική, όντως, διακυβεύεται και σε κυβερνητικό επίπεδο, αλλά αυτό δεν ελαφραίνει τη βαρύτητα των συλλογικών πρωτοβουλιών. Η πολιτική συμμετοχή και οι κοινωνικές εκφράσεις της συλλογικής αυτονομίας ανήκουν στην προγραμματική πολιτική της Αριστεράς. Είναι προϋποθέσεις, ώστε η δημοκρατία να ξαναβρεί το αξιακό της περιεχόμενο μέσα από την προοπτική του σοσιαλιστικού της μετασχηματισμού, δηλαδή την ουσιαστική της καταξίωση ως πολιτεύματος της λαϊκής κυριαρχίας. Η τελευταία δεν μπορεί πλέον να ορίζεται μόνο ως ιδιότητα του υποκειμένου «λαός». Η διακύβευσή της, στη δημόσια σφαίρα, αναδεικνύει την κρισιμότητα του στρατηγικού προβλήματος ποιες δυνάμεις ελέγχουν τη δημόσια σφαίρα: οι δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού ή της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης; Είναι καθοριστική η κυβέρνηση της Αριστεράς. Χρειάζεται στήριξη, ώστε να κάνει πιο ριζοσπαστικές τις λειτουργίες της δημοκρατίας, να παλέψει για τη θεσμική της ανανέωση, τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας, για την κοινωνική δικαιοσύνη, τη διοικητική και παραγωγική ανασυγκρότηση, με σκοπό τον σοσιαλιστικό, κοινωνικό μετασχηματισμό. Αυτός είναι ο στρατηγικός μας προσανατολισμός. Δεν κάνουμε πολιτική στον βρόντο. Αποσκοπούμε στον δημοκρατικό σοσιαλισμό, γι’ αυτό και πιστεύουμε ότι η κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι εφικτή χωρίς ισόρροπη σχέση ελευθερίας και ισότητας, με συνδετικό τους όρο την αλληλεγγύη.
Γι’ αυτό πρέπει να υπερασπιζόμαστε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, διευρύνοντας την αντιπροσωπευτική της εμβέλεια και συνακολούθως τον πολιτικό της χαρακτήρα. Αυτή είναι η δημοκρατία του γενικού συμφέροντος. Αυτήν χρειαζόμαστε τώρα. Γι’ αυτό χρειάζεται η κοινωνία την κυβέρνηση της Αριστεράς. Υπερασπιζόμαστε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, για να τη ριζοσπαστικοποιήσουμε προς την προοπτική του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να είναι χαρούμενη ευχή. Εφόσον η υπεράσπιση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας προτάσσεται μαζί με τον σοσιαλιστικό της μετασχηματισμό, θα πρέπει, ξεκινώντας από το να τη διεκδικούμε ως δημοκρατία του γενικού συμφέροντος, να επιδιώκουμε τη θωράκιση και τη διεύρυνση όλων των δυνατοτήτων που συνιστούν εκφράσεις της λαϊκής κυριαρχίας, από την πρωτοβάθμια Τοπική Αυτοδιοίκηση, ως Τοπική Δημοκρατία, μέχρι το σύνολο των μορφών λαϊκής εκπροσώπησης, που θα εξισορροπούν την πάντοτε πιθανή υπερδιόγκωση της εκτελεστικής εξουσίας. Για να γίνει, όμως, αυτό, χρειάζεται να επιτύχει η κυβέρνηση της Αριστεράς, διότι αυτή μπορεί να ενισχύσει τους θεσμούς που στηρίζουν τη δημοκρατία του γενικού συμφέροντος. Η ίδια η Αριστερά είναι έκφραση του γενικού συμφέροντος. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ενισχυθεί ο κοινωνικός έλεγχος, να περιφρουρείται η διαφάνεια, να παραμένει επιτακτική υποχρέωση το «λόγον διδόναι». Θα πρέπει ο αιρετός χαρακτήρας των εκτελεστικών οργάνων να κατοχυρώνει και την ανακλητότητα. Χρειάζεται πρωτίστως να περιορίσουμε την υποαντιπροσώπευση των ασθενών κοινωνικών στρωμάτων ή –ακριβέστερα και ριζοσπαστικότερα– να διευρύνουμε την αντιπροσώπευσή τους, μαζί με την ενεργό τους συμμετοχή. Αυτό θα σήμαινε ενίσχυση των πολιτικών προϋποθέσεων της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Και Ελευθερία και Ισότητα και Αλληλεγγύη∙ αλλιώς τις χάνουμε και τις τρεις.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι προϋπόθεση για την τελεσφόρα διεύρυνση της πολιτικής αντιπροσώπευσης και της πολιτικής συμμετοχής προς την κατεύθυνση μιας δημοκρατίας, που θα είναι πιο δημοκρατική, δηλαδή κοινωνικά δίκαιη, αλληλέγγυα και προσανατολισμένη στη σύνδεση γενικού συμφέροντος και άρσης των ανισοτήτων. Η κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να ανακαθορίσει τη σχέση κράτους και πολιτικής στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Το αίτημα για κοινωνική δημοκρατία μένει ανολοκλήρωτο εντός του υπάρχοντος συστήματος. Η Αριστερά είναι τέκνο όλων των μεγάλων επαναστάσεων. Δεν υπάρχει Αριστερά του δημοκρατικού σοσιαλισμού χωρίς να επιδιώκει περισσότερη δημοκρατία –από τώρα– αποσκοπώντας στην ισορροπία αντιπροσώπευσης και ενεργού συμμετοχής. Η πολιτική δεν αναπτύσσεται χωρίς πολίτες. Οι υποαντιπροσωπευόμενοι πολίτες δεν γίνονται πιο ενεργοί, όταν περιθωριοποιούνται. Κλείνονται όλο και περισσότερο στην ιδιοτελή ατομικότητά τους. Η διεύρυνση της αντιπροσώπευσης είναι όρος για την πολιτική συμμετοχή, και αυτή είναι προϋπόθεση για τον δημοκρατικό σοσιαλισμό. Ας αναρωτηθούμε: Ποια θεωρία της δημοκρατίας προϋποθέτει o δημοκρατικός ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, ώστε να είναι δημοκρατικός, και πώς αντιλαμβάνεται τη σχέση ελευθερίας και κυριαρχίας; Μπορούμε να μιλάμε για σοσιαλισμό και δημοκρατία, χωρίς θεωρητική επεξεργασία αυτής της σχέσης; Η δημοκρατία ανευρίσκει στον σοσιαλισμό τη ριζοσπαστική, κοινωνική της ολοκλήρωση. Το κοινωνικό-δημοκρατικό αίτημα μένει ανολοκλήρωτο χωρίς τη σοσιαλιστική του προοπτική. Η Αριστερά είναι ορφανή και δύσαρθρη χωρίς τη δημοκρατική της παράδοση. Ξεκίνησε από αυτήν και έχει πολύ δρόμο μπροστά της. Είναι η Αριστερά που ξέρει να πορεύεται, να ξαποσταίνει, να συνεχίζει. Είναι η Αριστερά του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Ο Στέφανος Δημητρίου διδάσκει Πολιτική Φιλοσοφία στον Τομέα Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Πηγή: Ενθέματα

Γερασμένη ήπειρος

Η Ευρώπη είναι πλέον μία ήπειρος γερασμένη.

Γερασμένη, πληγωμένη και βαριά άρρωστη.

Πρώτες τις πληγές οι αιώνιοι πόλεμοι στα εδάφη της.

Έπειτα εμφανίστηκε το καρκίνωμα του νεοφιλελευθερισμού,

κι ακολούθησε η μετάσταση με τον νεοναζισμό.

Οι κραυγές μίσους προς τους πρόσφυγες 

δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν επιθανάτιο ρόγχο. 

Η Ευρώπη έκανε τον κύκλο της.

Ας αποδεχτούμε τον θάνατό της,

διότι μόνο έτσι θα καταφέρει να ξεπηδήσει κάτι νέο

από τις στάχτες που θα αφήσουμε εμείς...

Ο «χάρτης» των εγκλωβισμένων

Στοιχεία για τον αριθμό των προσφύγων που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Σύμφωνα με τα στοιχεία υπάρχουν περίπου 20.000 πρόσφυγες σε όλη την επικράτεια, αριθμός που ωστόσο αναμένεται να αυξηθεί.
Όπως καταγράφει το υπουργείο τα κέντρα φιλοξενίας της Αττικής έχουν υπερπληρότητα σε πρόσφυγες. Συγκεκριμένα στο Ελληνικό φιλοξενούνται 2.000 άτομα, στον Ελαιώνα 1.200, στο Σχιστό 1.200, ενώ στο λιμάνι του Πειραιά υπολογίζεται ότι βρίσκονται περίπου 1.150 πρόσφυγες. Αντίστοιχα στο νέο κέντρο φιλοξενίας των Διαβατών βρίσκονται 2.000 πρόσφυγες.
Ασφυκτική είναι η κατάσταση και στην Ειδομένη, όπου σχεδόν 4.000 άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι στον καταυλισμό, ενώ δεν υπάρχει καθόλου ελεύθερος χώρος για τους άλλους περίπου 1.500 που περιμένουν στο βενζινάδικο του Πολυκάστρου. Κατά δεκάδες συνεχίζουν να έρχονται με τα πόδια, την ίδια ώρα που οι αρχές της γειτονικής χώρας δεν άνοιξαν σήμερα μέχρι το μεσημέρι την ουδέτερη ζώνη.

Στα νησιά

Σε 482 ανέρχονται οι πρόσφυγες που βρίσκονται σήμερα στα Δωδεκάνησα, σύμφωνα με τα στοιχεία των λιμενικών αρχών του νομού. Συγκεκριμένα στη Ρόδο φιλοξενούνται 137 άνθρωποι σε κτίριο που έχει διαμορφώσει ο Δήμος κοντά στο λιμάνι, στο Καστελόριζο 85 στο Πολιτιστικό Κέντρο, στο νησί της Λέρου 205 άτομα σε εγκαταστάσεις στα Λέπιδα δίπλα από το υπό κατασκευή hot spot, και στη Κω 55, που βρίσκονται στην ύπαιθρο.
Στο νησί της Λέσβου στις εννιά το πρωί καταγεγραμμένοι και έτοιμοι να αναχωρήσουν βρίσκονταν 1.766 άνθρωποι, οι οποίοι και διαμένουν στον καταυλισμό του hot spot και στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ, ενώ όσοι έχουν χρήματα σε ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια στην ευρύτερη περιοχή της Μυτιλήνης.
Στη Χίο έχουν μείνει 498 πρόσφυγες, οι οποίοι με την ολοκλήρωση της καταγραφής τους θα παραμείνουν στο hot spot της ΒΙΑΛ και στον καταυλισμό της Σούδας.
Σημειώνεται ότι περίπου 1.000 από τους παραπάνω πρόσφυγες και μετανάστες αναμένεται να αναχωρήσουν από τη Λέσβο και τη Χίο σήμερα το βράδυ με το πλοίο «Blue Star 1», το οποίο πραγματοποιεί τακτικό δρομολόγιο για Πειραιά.

Στην υπόλοιπη Ελλάδα

Στον προαύλιο χώρο του κλειστού κολυμβητηρίου Καβάλας έχουν βρει κατάλυμα 680 άτομα. Σύμφωνα με το Λιμεναρχείο αναμένονται αύριο με το πλοίο της γραμμής 560 πρόσφυγες προερχόμενοι από την Μυτιλήνη.
Από το κέντρο φιλοξενίας της Κοζάνης αναχώρησαν σήμερα 150 πρόσφυγες με προορισμό την Ειδομένη. Στο κλειστό γυμναστήριο της Λευκόβρυσης έχουν απομείνει περίπου ογδόντα πρόσφυγες, οι περισσότεροι από το Αφγανιστάν.
Επίσης, στην περιοχή των Γρεβενών, στον κόμβο του Ταξιάρχη στην Εγνατία οδό, μια ομάδα 30 προσφύγων ξεχώρισε από το μπλοκ των 130 Σύρων που έχουν κατασκηνώσει σε υπαίθριο πάρκινγκ και περπατώντας κατά μήκος της Εγνατίας κατευθύνονται προς την Κοζάνη. Στη Δεσκάτη Γρεβενών φιλοξενούνται στις ανακαινισμένες εγκαταστάσεις του Γεωπάρκου 60 Σύροι πρόσφυγες . 
Τετρακόσιοι πρόσφυγες βρίσκονται στην περιοχή του Αλμυρού Μαγνησίας. Οι πρόσφυγες έχουν φθάσει από χθες με οκτώ λεωφορεία και διανυκτέρευσαν στην ύπαιθρο στην περιοχή του ΣΕΑ Αλμυρού.
Ομαλοποιημένη και χωρίς ένταση, είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο κλειστό γυμναστήριο της Μπάρας στα Τρίκαλα, όπου φιλοξενούνται συνολικά 374 πρόσφυγες, Σύροι και Ιρακινοί. Από αυτούς 150 περίπου είναι παιδιά. Χθες το βράδυ εγκατέλειψαν το κλειστό γυμναστήριο 40 περίπου πρόσφυγες, οι οποίοι με συνοδεία περιπολικών και με τα πόδια κατευθύνονται προς την Ειδομένη.
Περίπου 550 πρόσφυγες βρίσκονται στην Φθιώτιδα με κατεύθυνση τα σύνορα. Οι 250 φιλοξενήθηκαν σε ξενοδοχείο κοντά στην είσοδο της Λαμίας και οι υπόλοιποι σε μοναστήρι στην περιοχή του Δομοκού.
Τέλος, να σημειωθεί ότι στο νομό Λάρισας αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν λεωφορεία με πρόσφυγες, καθώς αναχώρησαν όλα σταδιακά χθες το βράδυ.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

«Ενωμένοι Σώζουμε!»

Μπορεί ένα μικρό χωριό να νικήσει μία κολοσσιαία μεταλλευτική εταιρία;
Στη Ρουμανία απέδειξαν πως όταν ο κόσμος γίνεται μία γροθιά μπορεί να καταφέρει πολλά. Συγκεκριμένα στη Δυτική Τρανσυλβανία, στο υπέδαφος ενός γραφικού ορεινού χωριού, του Ρόσια Μοντάνα, κρύβεται ένας ανυπολόγιστος ορυκτός θησαυρός. Κοιτάσματα χρυσού, τα οποία επιδιώκει να εκμεταλλευτεί εδώ και δεκαπέντε χρόνια, η καναδική μεταλλευτική εταιρεία Gabriel Resources, ιδιοκτήτρια με ποσοστό 80% της Rosia Montana Gold Corporation. Με την πολυπόθητη άδεια θα της δινόταν το δικαίωμα να φτιάξει το μεγαλύτερο ανοιχτό χρυσωρυχείο της Ευρώπης στα βουνά Απουσένι.
Με τι τίμημα όμως;
Για την εξόρυξη 300 τόνων χρυσού η Gabriel Resources σκόπευε να χρησιμοποιήσει 12.000 τόνους δηλητηριώδους κυανιούχου άλατος τον χρόνο. Οι συνέπειες θα ήταν ολέθριες στους ανθρώπους, στη φύση και στα αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής, πέρα από την τοπογραφική αλλοίωση του περιβάλλοντος. Για τις παραπάνω θυσίες, το ρουμανικό κράτος θα εισέπραττε μόλις το 6% των κερδών.
Για την παραπάνω «ανάπτυξη», το χωριό της Ρόσια Μοντάνα, αντιστάθηκε έντονα, αγνοώντας τις υποσχέσεις της εταιρίας για νέες θέσεις εργασίας, παρ’ όλο που μαστίζεται από φτώχεια κι ανεργία. Η πλειονότητα των κατοίκων έβαλε σκοπό να μπλοκάρει τα σχέδια της καναδικής εταιρίας και των κυβερνώντων τους. Από τη πρώτη στιγμή βρέθηκαν στο πλευρό τους δεκάδες χιλιάδες Ρουμάνοι, οι οποίοι κατέβαιναν μαζικά στους δρόμους, με αποκορύφωμα τα παλλαϊκά συλλαλητήρια του φθινοπώρου του 2013.
Η πρώτη νίκη του κινήματος επετεύχθη όταν η Γερουσία της Κάτω Βουλής έβαλε πάγο στην κατασκευή του χρυσωρυχείου. Οι Ρουμάνοι όμως δεν επαναπαύθηκαν σ’ αυτήν την απόφαση. Αυτή τη φορά με τη βοήθεια της νέας κυβέρνησης (υπουργεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού), κατάφεραν στα μέσα Ιανουαρίου να χαρακτηρίσουν τη Ρόσια Μοντάνα «τοποθεσία ιστορικού ενδιαφέροντος», προστατευόμενη από κάθε μεταλλευτική δραστηριότητα σε ακτίνα δύο χιλιομέτρων ενώ στις αρχές Φεβρουαρίου πέτυχαν να ενταχθεί στον κατάλογο με τα υποψήφια Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNSESCO. Ο αγώνας όμως δεν έχει τελειώσει. Θα χρειαστούν δύο χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί η παραπάνω διαδικασία.
Τα πρώτα όμως βήματα έγιναν…

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Ανακαλούνται πρέσβεις απ' την Ευρώπη, κρεμιούνται πρόσφυγες στην Ελλάδα

Για μία ακόμη φορά η Ελλάδα καλεί κάποιον πρέσβη της να επιστρέψει στην Αθήνα, μετά από χυδαίες επιθέσεις Ευρωπαίων εταίρων. Πρώτα έγινε με την Τσεχία, όταν ο πρόεδρός της δήλωσε πως η χώρα του θα ενταχθεί στην ευρωζώνη μόλις βγει η απ' αυτήν η Ελλάδα, και η δεύτερη συνέβη σήμερα μετά το ακροδεξιό κι επικίνδυνο (ακόμα και για τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης) συνέδριο της Βιέννης.
Και στις δυο περιπτώσεις, οι κυβερνήσεις της Τσεχίας και της Αυστρίας, ξαφνιάστηκαν με την... αντίδραση της Ελλάδος. Καλό όμως είναι, τα τσιράκια της Γερμανίας να ρίξουν πρώτα μία ματιά στη συμφωνία με την οποία υπέγραψαν μαζί με την χώρα μας. Πριν κουνήσουν την επόμενη φορά το δάχτυλο τους, ας δουν πόσες αθετήσεις έχουν κάνει οι ίδιοι, οι οποίοι δεν έχουν επωμιστεί ακόμα καμία ευθύνη για το προσφυγικό πρόβλημα.
Επίσης καλό είναι να δούμε κι εμείς ποιοι είναι αυτοί που μας βγάζουν γλώσσα. Για παράδειγμα, ο νέος σκληρός υπουργός εξωτερικών της Αυστρίας, είναι ένας 29χρονος του οποίου το βιογραφικό αποδεικνύει πως είναι ένα τίποτα. Τελείωσε το σχολείο το 2004. Πέρασε νομική την οποία και δεν ολοκλήρωσε ποτέ! Από πρόεδρος της νεολαίας του Λαϊκού Κόμματος το 2009, έγινε δημοτικός σύμβουλος της Βιέννης το 2010. Εν ολίγοις, μας κουνάει το δάχτυλο ένα κομματόσκυλο.
Η απομάκρυνση της πρέσβεώς μας από την Αυστρία οφείλει να έχει διάρκεια. Δεν πρέπει να συμβεί αυτό που έγινε με με την Τσεχία. Οι προσβολές πέρα από άδικες κι αβάσιμες είναι κι εξοργιστικές. Η Ελλάδα έχει δεχτεί ένα τεράστιο βάρος, το οποίο χειρίζεται με κάθε δυνατό τρόπο. Δεν πρέπει να ανεχτούμε ξανά κανέναν αλήτη να μας κατηγορεί και να μας απειλεί. Ειδικά όταν όλα αυτά ξεστομίζονται από τους δορυφόρους της Γερμανίας, όπως η Αυστρία, η Τσεχία, η Σλοβακία και η Ουγγαρία (η Φιλανδία και οι Βαλτικές Χώρες έχουν μπει προσωρινά στον πάγο).
Οφείλουμε να διαφυλάξουμε τα τελευταία απομεινάρια της αξιοπρέπειάς μας, καλώντας πίσω τους πρεσβευτές μας από τις χώρες που χυδαιολογούν κι απειλούν. Κι ας ξαφνιάζονται με την αντίδρασή μας.
Η απαξίωση πονάει.
Αν τους πονάει φυσικά, διότι όπως έχουμε διαπιστώσει, οι Ευρωπαίοι απέδειξαν το πόσο σκληρόπετσοι (κι ακροδεξιοί) είναι, με την απάθειά τους απέναντι στους πνιγμούς των χιλιάδων προσφύγων στις θάλασσες του Αιγαίου. Ποια θα είναι όμως η αντίδρασή τους όταν θα αρχίσουμε να βλέπουμε κρεμασμένους ανθρώπους σε πλατείες και στην ύπαιθρο της Ελλάδος;
Ήδη δυο Αφγανοί πρόσφυγες έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας στην πλατεία Βικτωρίας σήμερα...

Τι στο διάολο θέλει η Ευρώπη τελικά;

Η Μέση Ανατολή φλέγεται χρόνια με τις ευλογίες των σημερινών Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες συνεχίζουν να μοιράζουν τη γη, εις βάρος των ιθαγενών λαών της κάθε περιοχής. Στα εδάφη της Συρίας παίζεται το μεγαλύτερο πολεμικό πόκερ της σύγχρονης ιστορίας. Θύμα του, ο άμαχος συριακός λαός. Όσοι γλίτωσαν από τον εμφύλιο και τις μετέπειτα σφαγές των ισλαμιστών, κατέφυγαν στην Τουρκία για να γλιτώσουν. Η Ευρώπη μουδιασμένη κι απροετοίμαστη στο προσφυγικό κύμα, έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Το φασιστικό.

Παρ' όλα αυτά, από την μία, η Ε.Ε. δίνει εντολές στην Τουρκία να ανοίξει τα σύνορά της κι από την άλλη ζητάει από την Ελλάδα να κλείσει τα δικά της. Απέδειξε με τη στάση της πως η Ελλάδα προσδιορίζεται ως η ευρωπαϊκή "χαβούζα" των άμοιρων ψυχών που εισέρχονται στη χώρα μας.

Η Ελλάδα, μία χώρα πληγωμένη και τσακισμένη από νεοφιλελεύθερες πολιτικές, προσπαθεί και κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει τους πρόσφυγες (κυρίως από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού) και να τηρήσει όσο μπορεί τις δεσμεύσεις της προς την Ευρώπη (από την κυβέρνηση). 

Η Ευρώπη όμως επιμένει να γκρινιάζει και να απειλεί την Ελλάδα επειδή δεν τηρεί όλες τις υποχρεώσεις της... δηλαδή να πνίξει τους πρόσφυγες στα νερά του Αιγαίου.

Νέο ρεσιτάλ ακροδεξιάς πολιτικής, πραγματοποιήθηκε στην Βιέννη, όπου η Αυστρία με τα Δυτικά Βαλκάνια (πάντα η Αυστρία έπαιζε ρυθμιστικό ρόλο στα Βαλκάνια, κάνοντας τα χατίρια της Γερμανίας) προσπάθησαν να βρουν λύση για το προσφυγικό. Μεγάλη απούσα η Ελλάδα (η Ελλάδα δεν ανήκει στην Δύση;). Ο μόνος που αντέδρασε για την απουσία μας ήταν ο υπουργός εσωτερικών της Σερβίας, Νέμποϊσα Στεφάνοβιτς, ο οποίος υποστήριξε τη θέση του λέγοντας πως δεν μπορεί να βρεθεί λύση χωρίς την Ελλάδα.
Η απάντηση της υπουργού εσωτερικών της Αυστρίας είναι εξοργιστική. Η Γιοχάνα Μικλ-Λάιτερ του εξήγησε πως η συνεδρίαση αυτή πραγματοποιείται για να ασκηθούν πιέσεις στην Ελλάδα, μήπως και καταφέρει να φυλάξει καλύτερα κι αποτελεσματικότερα τα ευρωπαϊκά σύνορα. Στο ίδιο θέμα, ο υπουργός εξωτερικών της Αυστρίας, Σεμπάστιαν Κουρτς δικαιολόγησε την απόφαση να μην προσκληθεί η Ελλάδα λόγω αδιαφορίας(!) της χώρα μας στο να σταματήσει τις προσφυγικές ροές μέσα στην Ευρώπη.
Μέσα σ' αυτήν την ακροδεξιά γιορτή της "Ευρώπης των Λαών", η Γερμανία γελάει καχύποπτα, κρατώντας μία ουδέτερη στάση, με το πρόσχημα πως ούτε εκείνη προσκλήθηκε στη συνεδρίαση της Βιέννης...
Όλους αυτούς τους μήνες η Ευρώπη κατηγορεί την Ελλάδα επειδή δε λαμβάνει τα κατάλληλα μέτρα για να διαφυλάξει τα σύνορα, χωρίς όμως να ξεκαθαρίζει τον τρόπο με τον οποίον θα επιτευχθεί αυτό. Μάλλον πέφτει βαρύ το χρέος στην "πολιτισμένη" Δύση να δώσει την εντολή πνίξ'τε τους στη θάλασσα.
Ο φασισμός δε κρύβεται πια...
Αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του και σήμερα είναι έτοιμος να τα γκρεμίσει όλα ξανά.

Ανάμεσα σε δύο στρόφιγγες

του Παντελή Μπουκάλα

Εχει απόλυτο δίκιο ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης. «Οι πρόσφυγες δεν τρώνε ανθρώπους». Για το αντίστροφο όμως δεν είμαστε βέβαιοι. Δεν μας επιτρέπουν τα γεγονότα να είμαστε βέβαιοι. Για πολλούς, είτε στην πολιτική κορυφή κάποιων χωρών βρίσκονται είτε στην κοινωνική βάση τους, οι πρόσφυγες έχουν ήδη αποδειχθεί αναλώσιμοι, εδώδιμοι, θυσιαστέοι. Μια αμελητέα ποσότητα, αφού καμιά αξία δεν έχει αυτή καθεαυτήν. Είναι μια μάζα που τα αισθήματά της δεν μετράνε, οι δε ελπίδες της «για μια καλύτερη ζωή» μόνο τον καγχασμό προκαλούν όσων ήδη απολαμβάνουν αυτήν την καλύτερη ζωή. Τη σημασία της την αποκτά μόνο αν οι παίκτες της γεωπολιτικής την εντάξουν στους σχεδιασμούς τους.
Για να ευοδωθούν οι σχεδιασμοί αυτοί, δεν είναι πια αναγκαίο να φαγωθούν ή να θυσιαστούν τμήματα των ημετέρων δυνάμεων, οι άσημοι στρατιώτες δηλαδή, όπως συμβαίνει στις τυπικές συγκρούσεις μεταξύ χωρών. Οι πρόσφυγες, ως αλλοεθνείς, συχνά δε και αλλόπιστοι, είναι ένα εξαιρετικό υποκατάστατό τους· καθότι ανέξοδο. Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες πιόνια που μετακινούνται πάνω στους χάρτες από τους αλληλοαπειλούμενους και αλληλοεκβιαζόμενους σκακιστές-στρατάρχες. Αυτό βλέπουμε να συμβαίνει στις διμερείς ή πολυμερείς συναντήσεις κορυφής, στις Βρυξέλλες, το Λονδίνο, τη Γενεύη, τη Βιέννη ή την Αγκυρα, με αντικείμενό τους την ανακωχή στον συριακό πόλεμο, την κατανομή των προσφύγων στις ευρωπαϊκές χώρες ή τις υποχρεώσεις της Τουρκίας και το ακριβές περιεχόμενο της ανταμοιβής της για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της αυτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις συναντήσεις αυτές έχει ήδη καταπέσει ένα από τα ισχυρότερα μεταναζιστικά ταμπού, η απειλητική αναφορά σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. 
Η Ελλάδα δεν συγκαταλέγεται στους μεγάλους παίκτες. Ποτέ δεν συγκαταλεγόταν. Δεν έχει την έκταση της Τουρκίας, το πληθυσμιακό της μέγεθος και τον διπλωματικό κυνισμό της, ο οποίος επί Ερντογάν αποκτά όλο και περισσότερα από τα γνωρίσματα που διέπουν το σύνδρομο μεγαλείου. Στο προσφυγικό-μεταναστευτικό η χώρα μας είναι απλώς ένας αγωγός, ανάμεσα σε δύο στρόφιγγες που δεν τις ελέγχει η ίδια. Η στρόφιγγα εισόδου, στην Ανατολή, βρίσκεται στην απόλυτη διάθεση της τουρκικής κυβέρνησης· την ανοιγοκλείνει κατά βούληση, ανάλογα με το τι την εξυπηρετεί κάθε στιγμή, η επίδειξη καλής διαγωγής, με τη μερική ανάσχεση των ροών, ή ο τσαμπουκάς, με την απαθή (αν όχι διευκολυντική) αντιμετώπιση των κυκλωμάτων των διακινητών. Αλλά και την κίνηση της στρόφιγγας εξόδου, στα σύνορα με την ΠΓΔΜ, ελάχιστα μπορεί να την επηρεάσει η Ελλάδα. Η γειτονική χώρα δείχνει να εκμεταλλεύεται την τωρινή συγκυρία σαν σπουδαία ευκαιρία για την προώθηση των γενικότερων συμφερόντων της, εξ ου και η εκδούλευση που προσφέρει στις χώρες του Βίζεγκραντ και των Δυτικών Βαλκανίων.
Ασχετα με το τι κάνουν οι άλλοι, η Ελλάδα οφείλει να συνεχίσει να τιμά τις συμφωνίες που υπογράφει. Εστω για να γίνεται οδυνηρά σαφέστερη η απουσία ηθικής και δικαίου στα μέτωπα της διεθνούς πολιτικής.

Πηγή: Καθημερινή

To ουτοπικό εγχείρημα που αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική λύση

του Γιάνη Βαρουφάκη

"Όταν πρέπει να ζήσω με τριακόσια ευρώ τον μήνα, όταν η σύνταξή μου πετσοκόβεται άλλη μια φορά, τι να τον κάνω τον εκδημοκρατισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Πώς να ενθουσιαστώ με αυτά που κάνετε στο Βερολίνο ή στη Μαδρίτη;"
Αμείλικτο το ερώτημα που μου τέθηκε ακριβώς μετά την ιδρυτική εκδήλωση του DiEM25, του πανευρωπαϊκού κινήματος για τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης που κάποιοι ξεκινήσαμε στο Βερολίνο στις 9η Φεβρουαρίου.
Αμείλικτη είναι όμως και η απάντηση. Οι μισθοί και οι συντάξεις Βουλγαρίας (με τιμές Γαλλίας) επιβάλλονται στην Ελλάδα, και άλλες χώρες, από το ευρωπαϊκό διευθυντήριο που νομίζει ότι, συνθλίβοντας τους αδύναμους, θα πετύχει δύο στόχους:
(α) τη σταθεροποίηση της Ε.Ε. και
(β) τη διατήρηση της δυνατότητάς του να την κυβερνά χωρίς να λογοδοτεί στους λαούς της. 
Πρόκειται για φρούδες ελπίδες. Η Ε.Ε. αποδομείται παντού.

• Οταν μια επιχείρηση, ή ένας επενδυτής, κρίνει (και πολύ σωστά) πως ένα μεγάλο ποσό καταθέσεων σε ευρώ δεν έχει την ίδια αξία σε μια πορτογαλέζικη, σε μια ιταλική, σε μια ολλανδική και σε μια γερμανική τράπεζα [1], το κοινό νόμισμα βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο αποδόμησης. 
• Οταν οι ηγέτες της Ε.Ε. καλούν τον Ερντογάν να ανοίξει τα σύνορα με τη Συρία και ταυτόχρονα εγκαλούν την Ελλάδα επειδή δεν κλείνει τα δικά μας σύνορα με την Τουρκία (απειλώντας μάλιστα με ύψωμα νέων τειχών στα σύνορά μας με την υπόλοιπη Ευρώπη), η επίφαση της «ενωμένης» Ευρώπης καταρρέει. 
• Η αποδόμηση της Ε.Ε. δεν αφορά μόνο την περιφέρεια. Εχει κάνει μετάσταση και στον «σκληρό» της πυρήνα. 
• Στη Γερμανία η ΕΚΤ παρουσιάζεται ως ο Μεφιστοφελής που καταστρέφει τα ασφαλιστικά ταμεία (μέσω των αρνητικών επιτοκίων που προκαλεί). 
• Ο Εμανουέλ Μακρόν, υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας, εξηγεί πως οι γαλλο-γερμανικές συνομιλίες επί οικονομικών πολιτικών θυμίζουν τον τριακονταετή πόλεμο καθολικών-καλβινιστών. 
• Το βρετανικό κατεστημένο αρνείται τόσο να υποστηρίξει την Ε.Ε. όσο και να συγκρουστεί με τον ανόητο αυταρχισμό των Βρυξελλών, ενισχύοντας έτσι τη ροπή των Βρετανών προς τον απομονωτισμό. 
• Ο Νότος χρεώνει στον Βορρά μια πρωτοφανή, αποφεύξιμη Μεγάλη Υφεση 
• Οι ανατολικές χώρες (π.χ. Ουγγαρία και Πολωνία) ενστερνίζονται ιδεολογήματα που κάνουν ακόμα και την κ. Μέρκελ να ανησυχεί. 

Γιατί αποδομείται η Ευρώπη; Γιατί δεν αντιμετωπίζει τη συστημική της κρίση συστηματικά και αποτελεσματικά; Επειδή ένα διευθυντήριο που επιβάλλει, χρόνια τώρα, αποτυχημένες πολιτικές δεν έχει λόγο να σταματήσει να το πράττει από τη στιγμή που δεν ελέγχεται και παραμένει κυρίαρχο μόνο και μόνο μέσω της αγαστής σύμπραξής του με τραπεζικά και ολιγαρχικά συμφέροντα.
Επειδή οι διαδικασίες λήψης των σημαντικών αποφάσεων στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη εξελίσσονται σε πλήρες σκοτάδι και με απόλυτη ανυπαρξία δημοκρατικού ελέγχου.
Οπως είναι ανόητο να μιλά κανείς για «έλλειμμα οξυγόνου» στο φεγγάρι (όπου, απλά, δεν υπάρχει καθόλου οξυγόνο), έτσι είναι ανόητο να μιλάμε για «δημοκρατικό έλλειμμα» στους θεσμούς της Ε.Ε. – απλά δεν υπάρχει ψήγμα δημοκρατίας, ούτε καν της ατελούς, προβληματικής, ολιγαρχικής δημοκρατίας που υπάρχει, π.χ., στις ΗΠΑ.
Πώς φτάσαμε όμως εδώ; Η απάντηση βρίσκεται στο DNA της Ε.Ε. που γεννήθηκε ως καρτέλ της βαριάς βιομηχανίας της Κεντρικής Ευρώπης. Οπως κάθε καρτέλ, το διευθυντήριο που εγκαταστάθηκε στις Βρυξέλλες στόχο είχε τη χειραγώγηση των τιμών και τη διανομή μονοπωλιακών κερδών μεταξύ των επιχειρηματικών συμφερόντων που εκπροσωπούσε.
Όπως συμβαίνει με όλα τα καρτέλ, το διευθυντήριό του άφριζε και με την ιδέα ότι θα υπόκειτο σε δημοκρατικό έλεγχο. Μεθοδικά, ξεκίνησε τη διαδικασία απο-πολιτικοποίησης καθαρά πολιτικών αποφάσεων. Οποιος πολιτικός συναινούσε σε αυτή τη διαδικασία αναδεικνυόταν σπουδαίος ευρωπαϊστής. Οποιος αντιδρούσε στην καρτελοποίηση της Ευρώπης αντιμετωπιζόταν ως αντι-Ευρωπαίος.
Σταθερές τιμές σε όλη την επικράτεια του καρτέλ απαιτούσαν σταθερές ισοτιμίες. Ετσι, όταν το 1971 κατέρρευσε το παγκόσμιο δολαριο-κεντρικό σύστημα σταθερών ισοτιμιών, η Ε.Ε. άρχισε να σχεδιάζει ένα ευρωπαϊκό υποκατάστατο.
Οι συνεχείς αποτυχίες οδήγησαν, εν τέλει, στο πιο ακλόνητο σύστημα σταθερών ισοτιμιών – το κοινό νόμισμα. Κάπως έτσι η διαχείριση τόσο των αγορών όσο και του χρήματος πέρασαν από τα Κοινοβούλια και τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις σε επιτροπές που λαμβάνουν άκρως πολιτικές αποφάσεις εκτός του οιουδήποτε δημοκρατικού πλαισίου.
Όπως, πολύ σωστά, είχε πει η Μάργκαρετ Θάτσερ στην τελευταία της κοινοβουλευτική παρέμβαση ως πρωθυπουργός, όποιος διαχειρίζεται το χρήμα και τα επιτόκια της Ευρώπης κυριαρχεί στην πολιτική ζωή της ηπείρου.
Ως Ευρώπη παραχωρήσαμε την πολιτική μας οντότητα σε δήθεν τεχνοκράτες (που δεν ελέγχονται ποτέ) και η οποία αντιδρά στις αποτυχίες της οικονομικής της πολιτικής εφαρμόζοντάς τες ακόμα πιο λυσσαλέα, φοβούμενη ότι θα χάσει μέρος της εξουσίας της αν παραδεχθεί τα λάθη της.
Δεν πρέπει λοιπόν να παραξενευόμαστε που η Ε.Ε. αποδομείται. Πρόκειται για φυσιολογικό αποτέλεσμα της προσπάθειας του καρτέλ να επιβιώσει ως καρτέλ μετά την παγκόσμια κρίση του 2008 και εν τη απουσία δημοκρατικών διαδικασιών. 

Η Ε.Ε. θα εκδημοκρατιστεί. Ή θα διαλυθεί!

Αυτό είναι το σύνθημα-ανάλυση με το οποίο ξεκινήσαμε το DiEM25.
Πολλοί θα απαντήσουν: Ας διαλυθεί να ησυχάσουμε. Δεν συμφωνώ. Για έναν απλό λόγο. Η διάλυση θα υψώσει νέο πολιτικό-οικονομικό τείχος που θα διασχίσει την Ευρώπη κατά μήκος του Ρήνου και βόρεια των Αλπεων.
Ανατολικά και βόρεια του νέου τείχους το νέο μάρκο θα φέρει βαθιά ύφεση (μέσα από τη ραγδαία ανατίμησή του). Στο μεταξύ, η υπόλοιπη Ευρώπη θα πέσει στην παγίδα του στασιμοπληθωρισμού (μεγάλη ανεργία σε συνδυασμό με μεγάλο πληθωρισμό, καθώς τα νέα νομίσματα θα υποτιμηθούν βάναυσα).
Ποιος νομίζετε ότι θα ενισχυθεί μέσα από μια τέτοια διχοτόμηση; Οι δημοκρατικές, προοδευτικές δυνάμεις, που νοιάζονται για τις συντάξεις των ανίσχυρων, για τα δικαιώματα των ανθρώπων και για τη δημοκρατία; Ή οι εθνικιστικές, μισανθρωπικές παρατάξεις; Δυστυχώς η απάντηση είναι τόσο ξεκάθαρη όσο και δυσάρεστη. Γι' αυτό δημιουργήσαμε το DiEM. Επειδή αρνούμαστε τόσο να παραδοθούμε στο διευθυντήριο της Ε.Ε. όσο και να εγκλωβιστούμε στην πλάνη ότι η λύση θα έρθει από την επιστροφή στο κράτος-έθνος.
Απορρίπτοντας το αποκρουστικό αυτό δίλημμα εργαζόμαστε για τη σύγκλιση όλων των Ευρωπαίων δημοκρατών (πράσινων, αριστερών, σοσιαλδημοκρατών, φιλελεύθερων) σ' ένα κίνημα που από τη μία στοχεύει στον εκδημοκρατισμό των θεσμών της Ε.Ε. και παράλληλα δρα στις τοπικές κοινωνίες προστατεύοντας τα θύματά της (π.χ. η καμπάνια της δημάρχου Βαρκελώνης, που συμμετέχει στο DiEM, εναντίον των εξώσεων και των πλειστηριασμών).
Είναι ουτοπικό το εγχείρημα; Ασφαλώς και είναι. Είναι όμως λιγότερο ουτοπικό από την προσπάθεια του ευρωπαϊκού κατεστημένου να διατηρήσει την Ε.Ε. ζωντανή μέσα από μνημόνια, τρόικες και ενορχηστρωμένο μισανθρωπισμό. Στις δύσκολες συγκυρίες ένα ουτοπικό εγχείρημα είναι η μόνη ρεαλιστική λύση. Το λάθος δεν είναι να στοχεύσουμε ψηλά, προς τα άστρα, και να αστοχήσουμε.
Το λάθος είναι να κοιτάμε σκυφτοί, προς τα κάτω, προς την άβυσσο που απειλεί να μας συμπαρασύρει.

[1] Κάτι που οφείλεται στις διαφορετικές πιθανότητες κουρέματος καταθέσεων, καθώς οι κυβερνήσεις ελλειμματικών κρατών-μελών ίσως να μην μπορέσουν να εγγυηθούν ακόμα και τις εγγυημένες καταθέσεις.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Anomalisa: το προσωπείο της κατάθλιψης...

Αυτά παθαίνει κάποιος όταν την ίδια ημερομηνία βγαίνουνστις σκοτεινές αίθουσες δυο ταινίες αγαπημένων του σκηνοθετών. Μετά τους Κοέν, ήρθε η σειρά να παρακολουθήσω την νέα ταινία του Τσάρλι Κάουφμαν. Εντύπωση μου έκανε πως η ταινία παίζεται σε έναν μόνο κινηματογράφο, το Odeon Opera. Επίσης με τράβηξαν τα πολλά αστέρια και οι διθυραμβικές κριτικές που έχει το έργο.
Η αλήθεια είναι πως το Anomalisa δεν με εντυπωσίασε όσο περίμενα. Όμως έχει ένα δυνατό χάρισμα. Μέσα σε μιάμιση ώρα, καταφέρνει να ξεγυμνώσει τον οποιοδήποτε θεατή και να τον στήσει απέναντι σε έναν καθρέφτη, αναγκάζοντάς τον να δει την πραγματικότητα κατάματα ώστε να μπορέσει να πάρει τη μεγάλη απόφαση, να προτιμήσει να παραμείνει υποχείριο ενός συστήματος που καταρρέει ή να διαλέξει το δύσκολο δρόμο της ριζικής αλλαγής.
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας (μία ανδρική κούκλα) ξεχωρίζει από το υπόλοιπο σύνολο. Δεν είναι τυχαίο πως οι υπόλοιπες φωνές του έργου έχουν ίδιο "προσωπείο" και ίδια φωνή. Στην αρχή ξενίζει αλλά στη συνέχεια συνηθίζεται. Ο δυτικός τρόπος ζωής εξάλλου μας έχει μετατρέψει σε μία μάζα που την απασχολεί μόνο η παραγωγικότητα, ζώντας στη ψευδαίσθηση της κατοχής μιας γνώσης που είναι φτιαγμένη και ραμμένη για τα συμφέροντα λίγων.
Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής, οι εφήμερες σχέσεις, οι συμβιβαστικοί γάμοι, η κάλπικη χλιδή που προσφέρει το καπιταλιστικό σύστημα, τα διαμερίσματα κλουβιά, το σαρκικό σεξ και το φλερτ επιβεβαίωσης κρατούν απλά το μυαλό μας ξύπνιο όσο χρειάζεται για να μπορούμε απλά να αναπνέουμε και να καταναλώνουμε. Η σκέψη είναι ανούσια κι άχρηστη...
Ο πρωταγωνιστής λοιπόν ξεχωρίζει από τους άλλους λόγω σκέψης. Μίας σκέψης όμως που τη χρησιμοποιεί για να υποτάσσει τους υπόλοιπους, μέσα από ένα βιβλίο που έχει εκδώσει και για το οποίο αφήνεται να εννοηθεί πως μιλάει για την παραγωγικότητα στο χώρο εργασίας. Αδιαφορεί για το κοινωνικό σύνολο μέχρι που συναντάει την Λίζα. Μία κοπέλα με μεγάλη ανασφάλεια. Ένα ψυχολογικό αδιέξοδο που την οδήγησε να ζει στον δικό της μικρόκοσμο και να εκδηλώνει τα συναισθήματά της μέσα από το τραγούδι. Ο κόσμος γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια του. Βρίσκει μία διέξοδο από τον βαρετό του γάμο κι αμέσως σκέφτεται να αλλάξει όλη του τη ζωή. Θα τα καταφέρει όμως να απελευθερωθεί από τα δεσμά του;
Μέχρι το τέλος της ταινίας, βυθίζεσαι στο κάθισμα της σκοτεινής αίθουσας για να κρύψεις την αμηχανία σου κι ενίοτε τη ντροπή σου, μιας και η ταινία ξεσκεπάζει τις κρυφές και σκοτεινές στιγμές του καθημερινού μας βίου, κι αναρωτιέσαι "τι στο διάολο γυρεύω σ' αυτήν την αίθουσα". Το ξέσπασμα όμως του ήρωα προς το τέλος, σε ξεσηκώνει. Θες να βγεις έξω και να ξεσπάσεις σε κάθε κάθαρμα που έχει τσαλαπατήσει την αξιοπρέπεια και τον εγωισμό σου αλλά και για να υπερασπιστείς την προσωπικότητα των συνανθρώπων σου.
Παραμένει όμως η επαναστατική διάθεση ως το τέλος;
Ο Τσάρλι Κάουφμαν, μέσα από το Anomalisa μας παρουσιάζει την πιο καταθλιπτική του ταινία. Δεν είναι προσιτή για όλους κι αυτό επειδή η πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου έχει μάθει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της. Ο Κάουφμαν μας κατεβάζει το δάχτυλο για να μας αναγκάσει να δούμε τη γύμνια μας. Στο χέρι μας είναι να την αποδεχτούμε ή να σηκώσουμε πάλι το δάχτυλο για να... κρυφτούμε.
Η ταινία αυτή είναι για όσους αντέχουν να δουν ένα κομμάτι της πραγματικότητας...

Βαθμολογία 8/10

Χαίρε Κοέν!

Όταν επιλέγει κανείς να δει μία από τις ταινίες των Κοέν, είναι από την αρχή βέβαιος πως για τις επόμενες ώρες, θα έχει ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο. Οι έξυπνοι διάλογοι, οι ιδιαίτερες ερμηνείες προσώπων που δε είναι συνηθισμένα σε τέτοιους ρόλους και το πρωτότυπο σενάριο προσφέρουν μία ανάλαφρη κι εποικοδομητική διασκέδαση. 

Χθες πήγα στον αγαπημένο μου Μικρόκοσμο για να απολαύσω την τελευταία ταινία των αδελφών Κοέν, "Χαίρε, Καίσαρ!". Η αλήθεια είναι πως οι πρώτες αρνητικές κριτικές της ταινίας με είχαν αποθαρρύνει. Το όνομά όμως των σκηνοθετών είναι τελικά ένας ισχυρός μαγνήτης για τους κινηματογραφόφιλους. Και η αλήθεια είναι πως δεν απογοητεύτηκα. Δε παύει όμως να είναι μία μέτρια ταινία, σε σχέση με αυτές που μας έχουν συνηθίσει τα δύο αδέλφια. 

Πρώτα απ' όλα η ταινία γεμίζει τη σκοτεινή αίθουσα με νοσταλγία. Η επιλογή του Τζορτζ Κλούνεϊ δεν ήταν τυχαία, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τις επιλογές ηθοποιών για ρόλους "Ρωμαίων" της δεκαετίας του '50. Την ίδια νοσταλγία μου προκάλεσε η χορογραφία στη πισίνα με την ανάδυση της Σκάρλετ Γιόχανσον ως γοργόνας κι ο χορός των ναυτών μέσα στην παμπ. Μελωδίες, χορός και ξεγνοιασιά σε μία εποχή που μόνο ήρεμη δεν ήταν. 

Η ταινία περνάει με πολύ απλό τρόπο την εποχή του μακαρθισμού. Πίσω από τα φανταχτερά ρούχα και τα ακριβά στούντιο του Χόλιγουντ, με τα ερωτικά σκάνδαλα και τις μεγάλες αμοιβές, κρυβόταν ένα ανελέητο κυνήγι κομμουνιστών, καθώς οργίαζαν ο ρατσισμός προς τους μαύρους και η υποβάθμιση των γυναικών. 

Οι ηθοποιοί δεν ήταν τίποτα παραπάνω από πιόνια που τα χρησιμοποιούσαν οι μεγάλες εταιρίες για να προωθήσουν υποσυνείδητα μηνύματα μέσα από τις ερμηνείες τους. Αυτό όμως δε σημαίνει όμως πως και οι αριστεροί σεναριογράφοι έμεναν με σταυρωμένα τα χέρια. Ο διάλογος που ακολουθεί μεταξύ του απαχθέντος Τζορτζ Κλούνεϊ με τους κομμουνιστές, οι οποίοι προσπαθούν να τον αφυπνίσουν είναι εξαιρετικός. Ένας διάλογος που εκρήγνυται σε τρελές δόσεις γέλιου όταν ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να εξηγήσει στον κοινωνιολόγο-φιλοσοφο Χέρμπερτ Μαρκούζ, το πως κι ο ίδιος έπεσε θύμα του καπιταλιστικού συστήματος, όταν αναγκάστηκε... να ξυρίσει την πλάτη ενός συμπρωταγωνιστή του. Φυσικά πολύ γέλιο βγαίνει και κατά τη διάρκεια του μίτινγκ του κινηματογραφικού παραγωγού με τους εκπροσώπους των χριστιανικών θρησκειών, τους οποίους έχει καλέσει για να τους ρωτήσει κατά πόσο είναι ορθή η ερμηνεία του Χριστού στο σενάριο της νέας του ταινίας. Κάθε ατάκα και γέλιο, χωρίς να υπερβάλλω. Ήδη αυτή η σκηνή έχει προστεθεί (από μένα) στις καλύτερες και πιο έξυπνες της φιλμογραφίας των αδελφών Κοέν

Η ταινία περνάει πετυχημένα αλλά επιφανειακά το μπλέξιμο του χριστιανικού και του καπιταλιστικού δόγματος μέσα στις χολιγουντιανές ταινίες εκείνης της εποχής. Γι' αυτό κι ο Τζορτζ Κλούνεϊ περιγράφει στο αφεντικό του με μεγάλο πάθος, τα όσα έμαθε από τους κομμουνιστές, λέγοντάς του με μία παιδική αφέλεια πως όλα αυτά βασίζονται σε κάποιο βιβλίο που λέγεται "Κεφάλαιο". Αφήνω ασχολίαστη την αντίδραση του αφεντικού, η οποία είναι άκρως σαρκαστική. 

Το "Χαίρε, Καίσαρ!" μπορεί να μην είναι από τις καλύτερες ταινίες των Κοέν αλλά εγγυάται ένα άκρως διασκεδαστικό δίωρο με έξυπνο χιούμορ και φαρμακερές ατάκες. 

Γι' αυτό αξίζει να το δείτε.

Βαθμολογία: 6/10

Ουμπέρτο Έκο (1932-2016)

"Μου φτάνει που ξέρω να διαβάζω , γιατί έτσι μαθαίνω αυτά που δεν ξέρω, ενώ όταν γράφεις , γράφεις μόνο αυτά που ξέρεις ήδη".

Καλό σας ταξίδι κύριε Ουμπέρτο Έκο. 

Δυστυχώς όμως το κακό έγινε…

Στις 13 Ιανουαρίου του 2016 είχε δημοσιευθεί στη σελίδα της aplotaria.gr, ένα άρθρο μου στις Δεύτερες Σκέψεις, με θέμα την «προσχεδιασμένη» έκρηξη της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Στο παραπάνω άρθρο εξέφραζα την ανησυχία στις συνέπειες που θα υπάρξουν από το καταιγισμό άρθρων για το συμβάν της Κολωνίας. Οι αναφορές και οι πληροφορίες που διοχετεύονταν στα Μ.Μ.Ε. και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ήταν τελείως αβάσιμες μιας και είχαν σκοπό να προκαλέσουν πανικό στους πολίτες και να επιταχύνουν την ανοδική τάση της ακροδεξιάς στην ευρωπαϊκή κοινότητα.
Ένα μήνα μετά τις πρώτες αναφορές και την έκδοση του γερμανικού περιοδικού Focus με το ξενοφοβικό του εξώφυλλο, η Independent κατέρριψε τον μύθο σε άρθρο της (διαβάστε το εδώ), στο οποίο αναφέρει πως μόνο 3 στους 58 συλληφθέντες για τις σεξουαλικές επιθέσεις εις βάρος των γυναικών, ήταν πρόσφυγες από την Συρία και το Ιράκ. Οι υπόλοιποι ήταν Γερμανοί ή είχαν καταγωγή από χώρες της Β.Αφρικής. Αξίζει να σημειωθεί πως λίγο καιρό αργότερα, κατά τη περίοδο του καρναβαλιού στην Κολωνία, υπήρξαν πάλι κρούσματα σεξουαλικών παρενοχλήσεων από λευκούς Ευρωπαίους. Μάλιστα ένας απ’ αυτούς επιτέθηκε σε ρεπόρτερ βελγικού καναλιού την ώρα που βρισκόταν σε ζωντανή σύνδεση.
Δυστυχώς όμως το κακό έγινε μέχρι να φανερωθεί η απάτη της ξενοφοβικής προπαγάνδας.
Μέσα στο μήνα που μεσολάβησε, η Γερμανία έκανε πιο αυστηρή τη νομοθεσία σχετικά με τη παροχή ασύλου κι επιτάχυνε τις διαδικασίες απελάσεως, την ώρα που η ανεξέλεγκτη διακίνηση ψευδών ειδήσεων ενίσχυε την ευρωπαϊκή ακροδεξιά.
Το χειρότερο όμως είναι πως δύσκολα θα μπορέσει να φύγει το αποτέλεσμα της παραπληροφόρησης από τα μυαλά των τηλεθεατών κι αναγνωστών, οι οποίοι πλέον έχουν συσχετίσει τους πρόσφυγες με διψασμένους βιαστές. Μία φοβία επικίνδυνη καθώς χτίζονται τα πρώτα hotspots…

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Ο εφιάλτης της Τουρκίας

Το βράδυ της Τετάρτης σημειώθηκε ισχυρή έκρηξη στην Άγκυρα. Ένα παγιδευμένο όχημα εξερράγη κοντά στην τουρκική Βουλή, αφήνοντας πίσω του 28 νεκρούς και 61 τραυματίες. Σήμερα το πρωί, μία νέα έκρηξη σκόρπισε το θάνατο, νοτιοανατολικά της Τουρκίας. Μήπως η Τουρκία βρίσκεται σε έναν ανεξέλεγκτο εσωτερικό πόλεμο κι εμείς δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι;
Η κατάσταση στη γειτονική χώρα μυρίζει μπαρούτι καιρό τώρα. Η Τουρκία έχασε τον ύπνο της από τότε που "συμφώνησαν" Ρωσία κι Αμερική, στην ίδρυση κουρδικού κράτους στο βόρειο Ιράκ. Η πρώτη επίσημη εξαγωγή κουρδικού πετρελαίου κι ο εφοδιασμός των Κούρδων με αμερικανικά όπλα από μία αεροπορική βάση στη βόρεια Συρία, δείχνει πως πραγματοποιούνται ριζικές κινήσεις στην παγκόσμια σκακιέρα.
Ο μεγάλος εφιάλτης της Τουρκίας είναι πλέον πραγματικότητα. Η ύπαρξη και η αναγνώριση του κουρδικού κράτους, επανέφερε τις αποσχιστικές τάσεις των ανατολικών περιοχών της χώρας, που κατοικούνται κυρίως από Κούρδους. Μήνες τώρα, η ανατολική Τουρκία φλέγεται. Κουρδικές πόλεις πολιορκούνται από τον τουρκικό στρατό ενώ τα αστυνομικά τμήματα των περιοχών ανατινάζονται από Κούρδους αντάρτες. Προλαβαίνει όμως η Τουρκία να διακόψει τη δημιουργία του κουρδικού τόξου που σχηματίζεται στα νοτιοανατολικά της σύνορα;
Η Τουρκία επιθυμεί χερσαία επέμβαση στις περιοχές της Συρίας και του Ιράκ, επιδιώκοντας μ' αυτόν τον τρόπο να κόψει κάθε εφοδιασμό των Κούρδων που βρίσκονται μέσα στο έδαφός της. Η Ρωσία όμως της βάζει τρικλοποδιές, απειλώντας την ευθέως σε τυχόν χερσαίες επεμβάσεις εκτός των συνόρων της. Αυτό περιορίζει την Τουρκία, αναγκάζοντάς την να πάρει δραστικά μέτρα μόνο μέσα στα εδάφη της, ξεκινώντας έτσι έναν ακαθόριστο κι ανεξέλεγκτο εσωτερικό πόλεμο. Γι' αυτό κι εκλιπαρεί για τη δημιουργία μίας ασφαλούς ζώνης μέσα στο έδαφος της Συρίας, περιλαμβάνοντας και την πόλη Αζαζ.
Οι συνεχόμενες όμως εκρήξεις σε Άγκυρα, Κωνσταντινούπολη και ανατολικές περιοχές, προκαλούν πανικό στον τουρκικό λαό, ανησυχία στην υπόλοιπη Ευρώπη, φιμώνουν των τουρκικών Μ.Μ.Ε. και πιέσεις στις διεθνείς σχέσεις. Η Τουρκία είναι έτοιμη να εκραγεί μέσα στο αδιέξοδο που έχει παγιδευτεί.
Και το μεγαλύτερο ερώτημα που τίθεται πλέον είναι το εξής, ποιες θα είναι οι συμπεριφορές κι οι "εκρήξεις" που θα προκληθούν και φυσικά ποιες θα είναι οι συνέπειες στην Ελλάδα...

Σκίτσο: Βαγγέλης Παπαβασιλείου

Κουβαλώντας τη σορό του παιδιού τους...

Το πρωί πέρασε βιαστικά από τα ηχεία του ραδιοφώνου, μία είδηση που με συγκλόνισε, αφήνοντάς με βουβό γι' αρκετή ώρα, να συλλογιέμαι τα δυο τραγικά πρόσωπα της ιστορίας. Ένα ζευγάρι Αφγανών προσφύγων έφτασε το πρωί στο νησί μου, μέσω Τσεσμέ, κουβαλώντας μαζί του το νεκρό τους παιδί. 

Το αδικοχαμένο προσφυγόπουλο κατάφερε να ζήσει σ' αυτόν τον απάνθρωπο κόσμο μόνο τέσσερα χρόνια, σβήνοντας κι αυτό στον υγρό τάφο του Αιγαίου. 

Προσπάθησα μάταια να αισθανθώ τον πόνο και τη δύναμη αυτών των ανθρώπων. Τις βασανιστικές ώρες που πέρασαν, προσπαθώντας να φτάσουν στην Αγία Ερμιόνη της Χίου, έχοντας αγκαλιά το άψυχο κορμί του παιδιού τους. Δεν το άφησαν να το τραβήξει ο σιωπηλός και σκοτεινός πυθμένας της θάλασσας. Το είχαν κοντά τους μέχρι να βρουν στεριά. 

Ένας κόμπος σχηματίστηκε στον λαιμό μου και μου έκοψε την αναπνοή.

Δε χρειάζονται παραπάνω λόγια.

Οι πρόσφυγες μας έχουν αποδείξει ήδη πολλές φορές πως η ψυχική δύναμη του ανθρώπου μπορεί τελικά να φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. 

Γι' αυτό το λόγο, αυτοί οι άνθρωποι δεν αξίζουν μόνο τη συμπόνια μας αλλά και τον θαυμασμό μας...

Ο Ταρκόφσκι πεθαίνει στην Ουκρανία

του Γρηγόρη Τραγγανίδα

Το καθεστώς του Κιέβου «εξορίζει» το σοβιετικό και ρωσικό σινεμά από τις ουκρανικές οθόνες, χαρίζοντας τις τελευταίες στο Χόλιγουντ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αποκλεισμός του σοβιετικού και του ρωσικού κινηματογράφου με, ταυτόχρονο, άνοιγμα σε «τσουνάμι» αμερικανικών και ευρω-ενωσιακών οπτικοακουστικών προϊόντων στις ουκρανικές τηλεοπτικές και κινηματογραφικές οθόνες θα σημάνει το νομοσχέδιο Νο2766 που συζητιέται στην ουκρανική βουλή, στο πλαίσιο του γενικότερου πλαισίου «απο-σοβιετοποίησης» της Ουκρανίας που σήμαναν οι αντικομμουνιστικοί νόμοι της Άνοιξης του 2015.
Μάλιστα, το κομμάτι της οπτικοακουστικής «πίτας» που θα δοθεί στα δυτικά μονοπώλια του χώρου θα ξεπεράσει το 70%.
Αν και στο νομοσχέδιο δεν υπάρχει η λέξη «Ρωσία», σύμφωνα με ρωσικά ΜΜΕ, οι συντάκτες του δεν κρύβουν τον προσανατολισμό του στο «μπλοκάρισμα» ρωσικών και σοβιετικών έργων στην ουκρανική τηλεόραση.
«Η Ουκρανία σήμερα δεν έχει δικαίωμα να επιτρέψει την ύπαρξη και, πολύ περισσότερο, την απόλυτη κυριαρχία της ρωσικής οπτικοακουστικής παραγωγής στο εγχώριο οπτικοακουστικό – ενημερωτικό πεδίο. Η Ουκρανία χτίζει τη δική της κουλτούρα και τον δικό της ενημερωτικό – οπτικοακουστικό χώρο, σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό. Αλλά οι ρωσικές αξίες και οπτικοακουστικά προϊόντα δεν ανταποκρίνονται στις ευρωπαϊκές αξίες, γι” αυτό, οι ποσοστώσεις στο τηλεοπτικό προϊόν θα πρέπει να προστατευθούν από την πληροφοριακή επίθεση εκ μέρους της Ρωσίας, για την οποία, η σφαίρα της επικοινωνίας είναι σφαίρα χειραγώγησης και όχι ελευθερίας του λόγου, πλουραλισμού και ανταλλαγής ιδεών» είπε μία εκ των συντακτών του νομοσχεδίου, ηΒικτώρια Σιουμάρ.
Πέρα από το γεγονός ότι η Ρωσία δεν διαφέρει σε τίποτα από τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο στην ιδεολογική χειραγώγηση των λαών, το να επικαλείται το σημερινό καθεστώς του Κιέβου… την «ελευθερία του λόγου»(!), την ώρα που αιματοκυλά τον λαό του και αφήνει τους ναζί να «ξεσαλώνουν» είναι τουλάχιστον…αποπροσανατολιστικό, για να το θέσουμε κομψά.
Το νομοσχέδιο χαρίζει ουσιαστικά τις συχνότητες και την κινηματογραφική διανομή στα οπτικοακουστικά μονοπώλια των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμη και του Καναδά, ξεκαθαρίζοντας ότι οι παραγωγές από τις παραπάνω περιοχές στην Ουκρανία δεν πρέπει να είναι λιγότερες από το 70% των συνολικών εβδομαδιαίων προβολών! Ανάμεσα σε αυτό το «φαραωνικό» ποσοστό στριμώχνονται και κάποιες ουκρανικές παραγωγές.
Για το περιεχόμενο δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη ικανότητα πρόβλεψης: Οι «αξίες» του κεφαλαίου είναι γνωστές…
Στην πράξη, η ποσόστωση αυτή σημαίνει, ότι «περισσεύει» ένα 30% στο οποίο θα «χωθούν» όπως – όπως παραγωγές από άλλες χώρες, από βραζιλιάνικες σειρές, μέχρι κορεάτικα τηλεοπτικά «σόου». Θεωρητικά για εκεί προορίζονται και ρωσικές παραγωγές, αν και είναι προφανές από τα παραπάνω ότι η ρωσική γλώσσα θα είναι «εξορισμένη» από την ουκρανική τηλεόραση.
Επιπλέον, το νομοσχέδιο προβλέπει ότι προγράμματα «ευρωπαϊκής παραγωγής» θεωρούνται εκείνα που έχουν παραχθεί από ένα ή περισσότερα νομικά πρόσωπα με έδρα τα κράτη που έχουν κυρώσει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τη Διασυνοριακή Τηλεόραση: «Στην περίπτωση που το πρόγραμμα έχει δημιουργηθεί κατά παραγγελία ή με συμμετοχή ενός ή μερικών νομικών προσώπων – με έδρα κράτη τα οποία έχουν χαρακτηριστεί από την Ανώτατη Rada (σσ. η ουκρανική Βουλή) ως κράτη – επιτιθέμενα ή/και κράτη – κατακτητές, τότε αυτό το πρόγραμμα δεν μπορεί να θεωρηθεί ευρωπαϊκής ή ουκρανικής παραγωγής".
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι επίσης αποκλείονται οι ρωσικές παραγωγές, αφού, για το ουκρανικό καθεστώς, η Ρωσία είναι και κράτος που «επιτίθεται» και κράτος που έχει «στρατό κατοχής» στον Ντονμπάς.
Ρώσοι αναλυτές παρατηρούν, επίσης, ότι η παραπομπή στην Σύμβαση είναι μεν «πονηρή», αλλά… όχι και πολύ καλά προετοιμασμένη. Αυτό διότι η εν λόγω ευρωπαϊκή σύμβαση του 1989 είναι ένας «χάρτης» για ένα «μίνιμουμ» αρχών και κανόνων που πρέπει να διέπει το τηλεοπτικό «τοπίο» των συμβαλλομένων.
Ωστόσο, υπάρχουν χώρες που δεν έχουν συμβληθεί, όπως η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, το Βέλγιο, η Δανία, η Ισλανδία, η Ιρλανδία και το Μονακό. Έχουν υπογράψει αλλά δεν έχουν επικυρώσει η Γεωργία, η Ελλάδα, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, η Ρωσία και η Σουηδία.
Με την λογική του νομοσχεδίου, όλες αυτές οι χώρες θεωρούνται ότι… δεν κάνουν ευρωπαϊκές οπτικοακουστικές παραγωγές, ενώ, ταυτόχρονα, τα ουκρανικά κανάλια δεν θα μπορούν να κάνουν συμπαραγωγές με χώρες ακόμη και φιλικά προσκείμενες στο καθεστώς του Κιέβου, πράγμα που σημαίνει τεράστιες οικονομικές απώλειες.
Αυτός είναι ο λόγος – και όχι φυσικά ο «πόνος» για τον «πλουραλισμό» – που οι Ουκρανοί καναλάρχες έχουν «ανεβεί στα κάγκελα» και φωνάζουν για «λογοκρισία».
Ένας από αυτούς, το αφεντικό της «Media Group Ουκρανία», Γιεβγκένι Λιάσενκο, προτείνει να διαχωριστεί το περιεχόμενο «προπαγάνδας» από το «διασκεδαστικό».
Το ίδιο υποστηρίζει και ένας άλλος καναλάρχης, ο Βλαντισλάβ Ριάσιν, ο οποίος φέρνει το παράδειγμα της αμερικανικής τηλεοπτικής σειράς «Madam Secretary», σύμφωνα με το σενάριο της οποίας, η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, σε μυστική συνάντηση με τον Ουκρανό πρόεδρο, κλείνει συμφωνία για παροχή αυτονομίας στις ανατολικές περιοχές της χώρας, και όταν το σχέδιο καταρρέει, αρνείται στρατιωτική βοήθεια στην ουκρανική κυβέρνηση!
Το νομοσχέδιο αυτό είναι ακόμη μία αφορμή για να ξεδιπλωθούν οι πολλαπλές πτυχές της ουκρανικής κρίσης και να αναδειχθούν οι ενδοαστικές αντιθέσεις και στο εσωτερικό του κυρίαρχου, αυτή τη στιγμή, τμήματος της ουκρανικής αστικής τάξης που έχει καταλάβει την εξουσία.
Σε πρώτο επίπεδο, θα επιφέρει το τελειωτικό χτύπημα σε ό,τι απέμεινε στην Ουκρανία από την πλούσια και ισχυρή οπτικοακουστική υποδομή της σοβιετικής περιόδου, αφού οι εγχώριες παραγωγές θα συρρικνωθούν κι άλλο.
Τα αμερικανικά, κυρίως, μονοπώλια του οπτικοακουστικού, θα κυριαρχήσουν πλήρως και στην Ουκρανία, όπως έχουν ήδη κάνει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Παρά… τις «ευρωπαϊκές αξίες» και «αρχές» του «πλουραλισμού».
Φυσικά, το σημαντικότερο είναι το μέγεθος της άγριας ιδεολογικής χειραγώγησης που θα υποστούν οι εργατικές – λαϊκές συνειδήσεις και το οποίο ήδη βρίσκεται σε ασύδοτο επίπεδο, με την αντισοβιετική – αντικομμουνιστική προπαγάνδα να έχει γίνει ήδη η επίσημη κρατική ιδεολογία.
Σε κάθε περίπτωση, οι νέες γενιές των Ουκρανών δεν θα γνωρίσουν ποτέ τα αριστουργήματα του Αϊζενστάιν, του Ρομ, του Ταρκόφσκι, του Παρατζάνοφ, του Κοντσαλόφσκι, του Μιχαλκόφ, του Βερτόφ, της «Μόσφιλμ» και της ηρωικής εποχής του σοβιετικού κινηματογράφου εν γένει.
Αυτή θα είναι, τελικά, μία από τις μεγαλύτερες πνευματικές απώλειες του συνεχιζόμενου δράματος του ουκρανικού λαού.

Πηγή: Το Περιοδικό

Οι Sigur Ros «τα σπάνε» τον Ιούνιο στην Αθήνα

της Χριστίνας Φαραζή

Πριν λίγες ημέρες έγινε γνωστό ότι ένα νέο μουσικό φεστιβάλ, το Release Athens Festival έρχεται φέτος το καλοκαίρι στην πλατεία Νερού για να «ταράξει» τα συναυλιακά δρώμενα. Όπως ανακοινώθηκε στο line up του θα συμπεριλαμβάνονται μεταξύ άλλων οι Beirut , οι οποίοι θα παίξουν την 1η Ιουνίου.
Τώρα, μάθαμε ένα ακόμη όνομα, επίσης αγαπημένο στο ελληνικό κοινό, που θα ανέβει στη σκηνή του Release Athens…
Ο λόγος για τους Sigur Ros, που έρχονται στις 13 Ιουνίου στην Αθήνα για μία μοναδική συναυλία, δεκατρία χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας, την 1η Ιουλίου του 2003 στο Θέατρο Βράχων.
Την είδηση γνωστοποίησαν οι ίδιοι μέσω ανάρτησής τους τόσο στην επίσημη σελίδα τους στο Twitter και στο facebook.
Η συμμετοχή τους στο Release Athens Festival πραγματοποιείται στο πλαίσιο της φετινής περιοδείας τους, για την οποία έγραψαν σχετικά στην επίσημη ιστοσελίδα τους (http://sigur-ros.co.uk/tour/): «Κάθε φορά που ξεκινάς μια περιοδεία θες να είναι διαφορετικά ... και κάθε φορά είναι, συνήθως γιατί έχεις ένα νέο άλμπουμ που θες να παίξεις στον κόσμο. Κι αυτό μπορεί να το κάνει διασκεδαστικό, γιατί θα πρέπει να σκεφτείς πώς να δημιουργήσεις από την αρχή όλο αυτό το πολύπλοκο πράγμα που έκανες στο στούντιο, για την σκηνή. Αλλά υπήρχε μια εποχή που τα πράγματα ήταν αντίστροφα, όταν δουλεύαμε πράγματα έξω στο δρόμο, και προσπαθούσαμε μετά να χωρέσουμε την αστραπή σε ένα μπουκάλι, αυτό ήταν ένα πρόβλημα για το στούντιο αργότερα. Αυτή τη φορά, εκτός από το να παίξουμε τραγούδια που ξέρουμε, θέλουμε να θυμηθούμε πώς είναι το συναίσθημα της αυθόρμητης και ενστικτώδους εμπειρίας, καθώς έρχεται το, Ágætis Byrjun, για το οποίο, για δύο χρόνια φτιάχναμε και ξαναφτιάχναμε τα τραγούδια που πρόκειται να μπουν στο άλμπουμ, δοκιμάζοντάς τα ζωντανά μπροστά στο κοινό. Έχοντας αυτό κατά νου, είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι θα παίζουμε σε φεστιβάλ το επόμενο καλοκαίρι στο πνεύμα της περιπέτειας. Το μόνο που μπορούμε να πούμε τώρα είναι ότι θα περιλαμβάνει νέα ακυκλοφόρητα τραγούδια και πολλά νέα πράγματα. Πέρα από αυτό, μπορούμε να σας ζητήσουμε μόνο να μας εμπιστευθείτε σε αυτό το σημείο».

6 πράγματα που ίσως δεν γνωρίζατε για τους Sigur Rós:

• Οι Jonsi Birgisson, Georg Holm και Águst Ævar Gunnarsson δημιούργησαν το γκρουπ τον Αύγουστο του 1994, στο Ρέυκιαβικ. 
• Το όνομά τους σημαίνει στα ισλανδικά τριαντάφυλλο νίκης και προέρχεται από την αδερφή του Jonsi, Sigurrós, που γεννήθηκε την ίδια μέρα. 
• Ο τραγουδιστής, Jonsi, είναι τυφλός από το ένα μάτι και δηλώνει ομοφυλόφιλος. 
• Ως αντάλλαγμα για την ηχογράφηση του πρώτου τους δίσκου, Von, έβαψαν το στούντιο ηχογράφησης. 
• Τα έγχορδα στο τραγούδι Starálfur είναι παλινδρομικά. Ακούγονται δηλαδή το ίδιο κανονικά και ανάποδα. 
• Το πρώτο τραγούδι που ηχογραφήθηκε για τον δίσκο Αgutis Βyrjun ήταν το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο αφού ηχογραφήθηκε, δόθηκε σε ένα φίλο του συγκροτήματος για να πει τη γνώμη του. Το σχόλιό του ήταν πως είναι μια καλή αρχή Αgætis Βyrjun και από εκεί πήρε το όνομά του τόσο το ίδιο το τραγούδι όσο και ο δίσκος. 
• Ο ντράμερ Águst εγκατέλειψε το συγκρότημα μετά την ηχογράφηση του Águtis Byrjun και αντικαταστάθηκε από τον Orri Páll Dýrason.

Πηγή: klik.gr

Όταν έρχεται η σειρά σου...

Έξι σχεδόν χρόνια οικονομικής κρίσης και μνημονίων.
Έξι χρόνια απολύσεων, μειώσεων μισθών, κακοπληρωμένων αφεντικών, ανασφάλιστων εργασιών κι εξευτελιστικής εκμετάλλευσης ανθρώπων από συνανθρώπους τους.
Έξι χρόνια όλα (μα όλα τα κανάλια) είχαν το στόμα τους κλειστό. Ευλογούσαν τα μνημόνια και προσπαθούσαν να μας πείσουν στο πόσο τυχεροί είμαστε που ανεχόμαστε όλα αυτά, για το καλό της πατρίδας. Οι μεγαλύτεροι απατεώνες έβαζαν τα παπαγαλάκια τους να μιλούν για πατρίδες κι ανάπτυξη, προσπαθώντας να κρύψουν πίσω απ' αυτές τις λέξεις την ικανοποίηση των δικών τους συμφερόντων.
Έξι χρόνια τρώγαμε κουτόχορτο με την προπαγάνδα τους, την τρομοκρατία τους και τα σκουπίδια που μας σερβίριζαν καθημερινά. Ο κυνισμός τους πρόδιδε την ψευδαίσθηση πως η κρίση δε θα χτυπήσει ποτέ τη δικιά τους πόρτα. Πως ήταν οι προστατευόμενοι του συστήματος που υπηρετούσαν.
Έξι χρόνια δε μίλησαν για τις συχνές και πολυάριθμες απολύσεις, δεν πόνεσαν για κανέναν άνεργο, δεν φώναξαν για κανένα λουκέτο εταιρίας (πέρα από τις Σκουριές!).
Να όμως που ήρθε και η δικιά τους σειρά. Ίσως τώρα να κατάλαβαν πως και οι ίδιοι ήταν όλα αυτά τα χρόνια, υποψήφια θύματα της "ελεύθερης" αγοράς. Κάποιοι ίσως να ήταν ανυποψίαστοι (υπήρχαν αρκετοί). Οι περισσότεροι όμως, αποχαυνωμένοι στα απάνθρωπα ιδεώδη του νεοφιλελευθερισμού, υπηρετούσαν με έπαρση ένα σύστημα φριχτό.
Ήρθε η σειρά τους και τώρα τρέχουν και φωνάζουν. Είναι όμως αργά. Προσέφεραν τις υπηρεσίες τους και τώρα θα πεταχτούν σαν στημένες λεμονόκουπες στην άσφαλτο. Σίγουρα αρκετοί θα συγκεντρωθούν στα τέσσερα κανάλια που θα προκύψουν, για να συνεχίσουν το έργο τους, ανεπηρέαστοι από το κακό που τους βρήκε. Βλέπετε, ο οικονομικός φασισμός έχει ισχυρότερες παρωπίδες. Ίσως να τους πεισμώσει παραπάνω και να συνεχίσουν με περισσότερο πάθος να προσφέρουν τις υπηρεσίες στους στον νεοφιλελευθερισμό. Το βέβαιο όμως είναι πως δεν έχουν κανέναν με το μέρος τους. Κι όσο τα κανάλια γράφουν τίτλους για μεγάλους ξεσηκωμούς που θα επιφέρουν το κλείσιμό τους, τόσο περισσότερη απάθεια κι αδιαφορία παρατηρώ στις συζητήσεις και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Μοναδικά θύματα του κλεισίματος των καναλιών, θα είναι οι αφανείς υπάλληλοι. Όσοι βρίσκονται πίσω από τις κάμερες για ένα μεροκάματο...

Τέσσερα χρόνια μετά...

Στις 12 Φλεβάρη του 2012, ήταν η τελευταία φορά που είδα τους δρόμους της Αθήνας γεμάτους από απλούς πολίτες που διεκδικούσαν το δικαίωμα στο να μπορούν να ζήσουν όμορφα, να ονειρεύονται το μέλλον τους και να σχεδιάζουν την καθημερινότητά τους. Ήταν εκείνη η περίοδος που τα προπαγανδιστικά κανάλια ξεκινούσαν πιο έντονα και ξεδιάντροπα να διοχετεύουν στο λαό, απεριόριστη τρομοκρατία μέσα από τη δράση κάθε τσιρακιού του παρακράτους, που κρυμμένο κάτω από κουκούλες και σκούφους, σκορπούσε τον πανικό στις διαδηλώσεις, για να δώσει το έναυσμα στα σκυλιά της τότε κυβέρνηση, να βαρούν αλύπητα με τα γκλοπ και τις ασπίδες, όποιον έβρισκαν μπροστά τους.

Εκείνη η μέρα συμβολίζει το τέλος των διεκδικήσεων, όπως μέχρι τότε ξέραμε. Η Αθήνα κάηκε. Τα αποκαΐδια του κινηματογράφου Αττικόν, ακόμα στέκουν, προφυλαγμένα πίσω από τις λαμαρίνες της Σταδίου, να θυμίζουν στους περαστικούς τον τελικό τους προορισμό, τη στάχτη. 

Στάχτη έχουν γίνει τα όνειρά μας, στάχτη έχει γίνει η ζωή μας, στάχτη θα γίνουμε κι εμείς αφού ολοκληρώσουμε τη νεκρή και κενή ζωή που μας έχει επιβληθεί. 

Στάχτη έγινε και η δίψα μας για αλλαγή. Συμβιβαστήκαμε. Πάψαμε να αντιδρούμε. Αρχίσαμε να φοβόμαστε πως δε μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα. Νιώθουμε πλέον αδύναμοι. Διεισδύσαμε σε μία ηθική νωθρότητα η οποία δικαιολογεί και δικαιώνει την παθητική μας στάση. Κι απλά υπομένουμε. Ως πότε όμως;...

Τέσσερα χρόνια μετά την 12 Φλεβάρη του 2012, όλα έχουν γίνει πολύ πιο εφιαλτικά απ' όσο υπολογίζαμε τότε. Νέοι απατεώνες ανέβηκαν στην εξουσία, πουλώντας μας παραμύθια για δήθεν αριστερά και δικαίωση των αγώνων του λαού. Να όμως που το ξεπούλημα της χώρας μας ολοκληρώνεται (ήδη παραχωρήθηκε και το Αιγαίο), η πολιτική μας αστάθεια μας οδηγεί σε πιο αντιδημοκρατικές καταστάσεις ενώ η απουσία των αγώνων στους δρόμους αντικαταστάθηκε από σχεδιασμένες μονοήμερες ή ολιγοήμερες κινητοποιήσεις (υπογείως υποστηριζόμενες από νεοφιλελεύθερα πρόσωπα με τη συμμετοχή των καναλιών και των νεοναζί) την ώρα που η ευρωπαϊκή οικονομία είναι έτοιμη να σκάσει εξαιτίας της Deutsche Bank...
Δυστυχώς, το κάλεσμα από την πλατεία Κλαυθμώνος δεν ακούστηκε ποτέ...
Κατάφεραν όμως να το καπηλευτούν αυτοί (και οι επερχόμενοι) που μας οδηγούν προς το χάος...

Το κάλεσμα που δεν ακούσαμε ποτέ...

Ροτόντα: Μνημείο ή ναός;

Από τον Δεκέμβριο που άνοιξε πάλι στο κοινό η περίφημη Ροτόντα της Θεσσαλονίκης, η ελληνική κοινωνία χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα. Να λειτουργήσει το κτίσμα ως μνημείο ή ως χριστιανικός ναός; Είναι γεγονός πως και οι δυο πλευρές τεντώνουν το σκοινί, χωρίς να αναλογιστούν τα βασικότερα επιχειρήματα της συγκεκριμένης υπόθεσης.
Πρώτα απ’ όλα τι θεωρείται μνημείο; Η ορθή έννοια της ονομασίας είναι τα οικοδομήματα που ανεγείρονταν πάνω σε μνήματα (τάφους) κάποιου νεκρού ή αρκετών νεκρών προς τιμή κι ανάμνηση αυτών. Σήμερα ο όρος μνημείο αποδίδεται σε οικοδομήματα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβανομένων και των ιχνών των ιστορικών περιόδων που πέρασαν και επέδρασαν πάνω σ’ αυτά. Η προστασία των μνημείων ξεκίνησε από τον 19ο αι. κι έπειτα, όταν η αστυφιλία και η βιομηχανική επανάσταση έθεσαν σε κίνδυνο κατεδάφισης αρκετά απ’ αυτά. Πρώτο μεγάλο βήμα, έγινε στο συνέδριο των αρχιτεκτόνων και μηχανικών στην Ρώμη το 1883. Οι τεράστιες όμως καταστροφές μνημείων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδήγησαν τα κράτη να ιδρύσουν τον Διεθνή Οργανισμό UNESCO και στην υπογραφή του περίφημου «Χάρτης της Βενετίας» το 1954, με τον οποίον θεσπίστηκε το Διεθνές Συμβούλιο Μνημείων και Τοποθεσιών.
Ποια είναι η Ροτόντα και η ιστορία της; Το οικοδόμημα χτίστηκε γύρω στο 304 μ.Χ. και προοριζόταν για ναό του Διός (ή των Καβείρων) ή ως Μαυσωλείο του Γαλέριου. Το κτίσμα όμως έμεινε χωρίς χρήση, μ’ αποτέλεσμα να περάσει στα χέρια των θρησκειών της Εγγύς Ανατολής. Στα τέλη του 4ου αι. μ.Χ. που επικράτησε ο Χριστιανισμός, μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό των Ασωμάτων Δυνάμεων ή Αρχαγγέλων. Εκείνη τη περίοδο τοποθετήθηκαν τα περίφημα ψηφιδωτά. Οι αγιογραφίες προστέθηκαν τον 5ο αι. μ.Χ. Το 1590 ο ναός μετατράπηκε σε μουσουλμανικό τέμενος. Εκείνη τη περίοδο τοποθετήθηκε κι ο μιναρές. Οι σεισμοί του 1978 προκάλεσαν μεγάλες βλάβες στο μνημείο. Ο μιναρές ζώστηκε με μεταλλικές σκαλωσιές και ξεκίνησαν μεγάλες επεμβάσεις στο διάκοσμο του μνημείου, οι οποίες διήρκεσαν μέχρι τις μέρες μας.
Η Ροτόντα είναι ένα κτίσμα, του οποίου η παρουσία επιβεβαιώνει το πέρασμα αρκετών πολιτισμών, θρησκειών κι εθνών από την Θεσσαλονίκη. Η χρήση του δεν ήταν αποκλειστική σε μία μόνο θρησκεία. Το επιχείρημα της εκκλησίας πως το 75% της ιστορίας του μνημείου ανήκει στην χριστιανική λειτουργία του, είναι άτοπο. Αρκετά κτίσματα του ελλαδικού χώρου, λειτούργησαν για αιώνες ως χριστιανικοί ναοί, αλλά σήμερα στέκουν ως μνημεία, δίνονταν στους ανθρώπους την δυνατότητα να τα επισκέπτονται, να τα αφουγκράζονται και να εμπλουτίζουν τη γνώση τους στην ιστορία. Έπειτα, ο χαρακτηρισμός της Ροτόντα ως μνημείο της Παγκόσμιας Κληρονομίας (προστατευόμενο από την UNESCO) το καθιστά ως μνημείο κι όχι ως ναό. Κι ως μνημείο οφείλει να ενώνει τους ανθρώπους, τους λαούς και τις θρησκείες. Αντιθέτως η «εκκλησιαστικοποίησή» του μόνο βήματα οπισθοδρομικά προσφέρει παρά πρόοδο.
Όσο για τον περιβόητο σταυρό, οφείλει να υπάρχει διακριτικά εκεί που πάντα στεκόταν όλους τους αιώνες. Όπως ισχύει και για τον μιναρέ. Είναι κομμάτια της ιστορίας του μνημείου, μιας και τα δύο αποτελούν σύμβολα των θρησκειών που πέρασαν κι ακούμπησαν πάνω σ’ αυτό. Η συνύπαρξη των δυο διαφορετικών θρησκευτικών συμβόλων αποτελεί ένα βήμα συμφιλίωσης των εθνών που έζησαν στην Θεσσαλονίκη.
Η έντονη όμως συζήτηση σχετικά με τον σημερινό ρόλο της Ροτόντας, δείχνει το κενό που υπάρχει στην παιδεία της ελληνικής κοινωνίας. Ο παρατεταμένος συντηρητισμός κι ο οπισθοδρομικός φανατισμός, περιορίζουν τους ορίζοντες κι οδηγούν σε κόντρες που δεν έχουν όφελος για κανέναν.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Μάθανε ότι πηδιόμαστε, πλάκωσε και το ΝΑΤΟ

Γράφει ο Καρτέσιος

Αυτό το ξεμπουρδέλιασμα που ζούμε είναι άπατο, οριστικά και αμετάκλητα. Δηλαδή ρε παιδί μου, από παντού μας πηδάνε μέσα κι έξω, είδε φως το ΝΑΤΟ και μπήκε να γαμήσει. Δεν έχει υπάρξει στην ιστορία του μεγαλοφονιά ΝΑΤΟ, περίπτωση που να πάτησε το πόδι του κάπου και να μην έγιναν όλα στάχτη και μπούρμπερη.
Θα έρθει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο να φυλάει τι; Τα πτώματα των πνιγμένων που θα δημιουργήσει; Θα φυλάει που; Ποια άποψη θα υπερασπιστεί; Των γκρίζων ζωνών ή των ελληνικών θέσεων; Πόσα και ποια τετελεσμένα θα δημιουργήσει; Και θα αναλάβει την εργολαβία της φύλαξης, γιατί; Επειδή έτσι αποφάσισε η Μέρκελ με τον Ερντογάν και τον Ομπάμα; Ε και; Στον πούτσο μας. Γιατί το δεχόμαστε εμείς; Άλλος ένας έντιμος συμβιβασμός; Ακόμη μια μάχη που χάσαμε; Όχι εμείς, αυτοί. Εμείς θα χάσουμε όλα τα υπόλοιπα, αλλά δε θα χρεωθούμε και τις ήττες της μνημονιακής παραδουλεύτρας. 
Δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ που δέχονται την επιστασία του ΝΑΤΟ, είναι και όλο αυτό το τουρλουμπούκι των άχρηστων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ που δεν άφησαν καν υπονοούμενο διαφωνίας με το φέσωμα από το ΝΑΤΟ.
Μεταξύ τους, συνεχίζουν την ηλίθια παράσταση για το κοινό τους. Δήθεν και τάχα μου διαφωνούν. Σκληρά. Για τις λεπτομέρειες πάντα. Για τα σοβαρά, οι εντολές έρχονται απ’ έξω. Αποφάσεις έτοιμες προς υλοποίηση. Κι αυτοί, μπροστά στις εντολές, στρατιωτάκια ακίνητα, αγέλαστα. Ξεφτιλισμένα. 
Με αυτή την κρεατομηχανή των νατοϊκών που μας φορτώνουν δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ειδικά όταν ακούς για ειρηνευτική δύναμη, ειρηνευτική διαδικασία, ειρηνευτική δραστηριότητα με τη βούλα του ΝΑΤΟ, κρέας ανθρώπινο βρωμάει, τρίβουν τα χέρια τους οι φερετράδες.
Θα έρθουν οι επαγγελματίες φονιάδες των χωρών που ευθύνονται για την κατάσταση στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία και παντού όπου πεθαίνουν άνθρωποι από σφαίρες και πείνα, να δώσουν λύση σε ανθρωπιστικό πρόβλημα! Είναι ταυτόχρονα γελοίο και τραγικό μόνο που το ακούς. 
Όποιος πιστεύει ότι το ΝΑΤΟ είναι λύση, απλά δεν ξέρει τι του γίνεται. Όποιος θεωρεί ότι οι πρόσφυγες είναι πρόβλημα μεγαλύτερο από την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει, ούτε και τι τον περιμένει.
Εδώ θα είμαστε, δυστυχώς, και θα τα δούμε όλα. Αν έρθει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο με την έγκριση της Ελλάδας, θα έχουμε χάσει αυτομάτως κάθε διεκδίκηση, κάθε δικαίωμα, κάθε θέση. Κι όπως γυρνάει σήμερα το κάθε τσογλανάκι και λέει «ήξερε ο λαός τι ψήφιζε», με το ίδιο θράσος όταν το ΝΑΤΟ θα αρχίσει να χαρίζει περιοχές και σύνορα θα μας πει «ήξερε η Ελλάδα τις θέσεις μας για τις ελληνοτουρκικές διαφορές όταν έδινε την έγκρισή της». Και δε θα πει ψέματα. Ξέρουμε ποιο είναι το ΝΑΤΟ, τι ρόλο παίζει και ποιον υπερασπίστηκε στο θέμα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. 
Ελάχιστοι απέμειναν να ελπίζουν. Οι περισσότεροι ξέρουμε ότι τα χειρότερα είναι μπροστά. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι δε μπορούμε να φανταστούμε πόσο εφιαλτικά θα είναι αυτά τα χειρότερα. Κατά τα λοιπά, παραμένουμε στο ευρώ και αυτό από μόνο του θεωρείται από κάποιους επιτυχία που αξίζει κάθε αντάλλαγμα.

Πηγή: Καρτέσιος

Η «Μαύρη Διεθνής» της PEGIDA

του Παντελή Μπουκάλα

Το κενό ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής στο προσφυγικό είναι ιδιαίτερα μεγάλο για να το αφήσει ανεκμετάλλευτο η «Mαύρη Διεθνής». Ακόμα και οι επιμόνως εθελοτυφλούντες δεν μπορεί παρά να το συνειδητοποίησαν αυτό την Κυριακή, με τις ανά την Ευρώπη συγκεντρώσεις ακροδεξιών αλλά και καθαρά ναζιστικών ομάδων εναντίον μεταναστών και προσφύγων. Με το κοινό σύνθημα «Φρούριο Ευρώπη», απολύτως σύμφωνο με την απόφαση διαφόρων χωρών να κλειστούν μέσα σε τείχη και φράχτες, ο ρατσισμός ξεδίπλωσε τη φαιά προπαγάνδα του σε επιλεγμένες πόλεις 14 χωρών.
Οι συγκεντρώσεις στη Δρέσδη (τη γενέτειρα της ακρότατα ισλαμοφοβικής PEGIDA, των «Ευρωπαίων Πατριωτών κατά του Εξισλαμισμού της Δύσης»), στο Καλαί και στο Μονπελιέ, στο Γκρατς, στην Πράγα, στο Αμστερνταμ, στη Βαρσοβία, στο Μπέρμιγχαμ, ήρθαν να ενοποιήσουν τις αποσπασματικές έως τώρα φωνές και πρακτικές μίσους, τα αποτυπώματα των οποίων είναι ευκρινή σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες: επιθέσεις εναντίον προσφυγικών καταυλισμών, ανελέητο κυνηγητό αλλόχρωμων ακόμα και στα υπόγεια του μετρό, στιγματισμός με την επιβολή ειδικού βραχιολιού, διοχέτευση αμέτρητων χαλκευμένων πληροφοριών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να «νομιμοποιηθεί» η νέα «σταυροφορία».
Η νεαρή Ουγγαρέζα εικονολήπτρια που είχε βάλει τρικλοποδιά σε πρόσφυγα, με το μωρό του στην αγκαλιά, επειδή η πνευματική της ωμότητα ήθελε να αποσπάσει ένα «εντυπωσιακό στιγμιότυπο» απελπισίας, μπορεί πια όχι απλώς να έχει ήσυχη τη συνείδησή της, αλλά να νιώθει περήφανη. Υπήρξε πρωτοπόρος. Και πλέον έχει πολλούς ακολούθους.
Αν οι ηγεσίες των επιμέρους χωρών και το ηγεμονείο των Βρυξελλών πιστέψουν πως οι εκδηλώσεις αυτές ήταν η κορύφωση και θα ακολουθήσει κάμψη της αντιπροσφυγικής μισαλλοδοξίας, θα προσθέσουν άλλη μία χείριστη υπηρεσία στις αρκετές προηγούμενές τους. Και στην ουσία θα επιτρέψουν στους φασίζοντες κήρυκες της ξενηλασίας να καθορίσουν αυτοί τον τόνο της ευρωπαϊκής απάντησης στο προσφυγικό.
Μέγα λάθος θα διαπράξουμε κι εμείς αν πιστέψουμε πως η καθοδηγούμενη από την PEGIDA Διεθνής του ρατσισμού δεν έχει απήχηση στην Ελλάδα. Τα περί «αντιρατσιστικών γονιδίων μας» μύθος ήταν, λαϊκιστικότατος, και το ψέμα του αποκαλύφθηκε προ πολλού. Μπορεί να μην έγινε και στην Ελλάδα συγκέντρωση πεγκιντοφρόνων την Κυριακή, είναι απανωτές όμως οι συγκεντρώσεις σε περιοχές όπου έχει προγραμματιστεί η κατασκευή κέντρων μετεγκατάστασης προσφύγων. Και τουλάχιστον στο Σχιστό δεν ήταν παρόν μόνο το πνεύμα της Χρυσής Αυγής αλλά και το σώμα της, οι οκτώ βουλευτές της, υπό τη μεταμφίεση του διαβαλλόμενου εθνικού ύμνου.
Οι χρυσαυγίτες, πάντως, δεν είναι γενικώς κατά των ξένων, όχι. Ιδού. Μόλις πριν από μια βδομάδα φιλοξένησαν τους Γερμανούς ομοϊδεάτες τους του «Τρίτου Δρόμου». Τα χιτλερίδια ανέβηκαν στην Ακρόπολη και φωτογραφήθηκαν με υψωμένη μια πολεμική σημαία του Τρίτου Ράιχ. Αλλά οι χρυσαυγίτες ουδόλως ενοχλήθηκαν. Τέτοιος ο πατριωτισμός τους.

Πηγή: Καθημερινή

Αξιοπρέπεια

του Γιώργου Σταματόπουλου

Τώρα συνειδητοποιούν οι περισσότεροι τι ακριβώς ψήφισαν τον Σεπτέμβρη του 2015. Εώς τότε έλπιζαν ότι κάτι θα κάνει το αγαπημένο τους παιδί, που δεν πρόφταινε να κοιμηθεί και λοιπά, και ότι τα πράγματα για τη χώρα δεν είναι και τόσο τραγικά εάν εφαρμοζόταν μια αριστερή πολιτική.
Τώρα, όμως, που συνειδητοποιούν ότι ψήφισαν μια ακραιφνώς μνημονιακή κυβέρνηση (παρά τα δάκρυα, τις ενοχές και τις τύψεις τάχα πολλών στελεχών), τώρα λοιπόν είναι αργά.
Με εξαίρεση το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια και ολίγα ψιχία ανθρωπιστικής βοήθειας, τίποτε διαφορετικό από τους προηγούμενους δεν έχει να επιδείξει η πολλαπλή αριστερή, με άρωμα δεξιότατο, κυβέρνηση.
Επιτέλους, η κοινωνία το αντελήφθη. Και; Θα ρίξουν την κυβέρνηση οι απεργίες; Θα την πιέσουν ώστε να πάρει πίσω τα απεχθή και κοινωνιοικτόνα νομοσχέδια; Κομμάτι δύσκολο, όταν έχει να δώσει εξετάσεις στους αδίστακτους και κυνικούς δανειστές.
Τα μνημόνια δεν είναι μονόδρομος εντούτοις. Εστω και την ύστατη ώρα η κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιήσει «όπλα» που διαθέτει αλλά τα 'χει πετάξει στη άβυσσο της λήθης, διότι δεν έχει την τόλμη και το σθένος να τα χρησιμοποιήσει.
Σαφώς ο λόγος γίνεται για τα πορίσματα της επιτροπής για το δημόσιο χρέος, για τις λίστες Λαγκάρντ, για τις γερμανικές αποζημιώσεις κ.ά., τα οποία θα της προσέδιδαν περίοπτη θέση στη διαπραγματευτική αρένα απ' αυτήν που βρίσκεται τώρα, στον λάκκο δηλαδή με τα θηρία.
Σε ό,τι αφορά την κοινωνία (αγρότες, επιστήμονες, εμποροϋπάλληλοι, εργάτες κ.λπ.) όφειλαν νομίζω να είναι πιο ώριμοι πολιτικά όσο και αν μας επηρέασαν τα εκρηκτικά και «επαναστατικά» συνθήματα της πρώτη φορά Αριστεράς, τουλάχιστον από το δημοψήφισμα και δώθε.
Ως εκ τούτου, η δεύτερη φορά Αριστερά έχει δίκιο να επιδεικνύει υπεροψία και αλαζονεία, λέγοντας σε όσους την ψήφισαν ότι γνώριζαν τι ψήφιζαν: το σκληρότερο Μνημόνιο που έχει υπογράψει ποτέ ελληνική κυβέρνηση, ξεχνώντας κάθε έννοια κυριαρχίας και εθνικής αξιοπρέπειας.
Επακόλουθο, όμως, της απώλειας αυτών ήταν και η βίαιη εξορία της προσωπικής αξιοπρέπειας. 
Μπορούμε να επαναποκτήσουμε τη χαμένη αξιοπρέπεια; Μόνο αν κινηθεί μόνη της η κοινωνία από τα κάτω, αφού βλέπει ότι οι νυν κυβερνώντες δεν έχουν σκοπό να φέρουν την παραμικρή αντίσταση στο ισχυρό καπιταλιστικό κουαρτέτο.
Ποιος ο λόγος να διαδηλώνουμε και να απεργούμε όταν μόνοι μας πήγαμε και βγάλαμε τα μάτια μας; Θα πείτε ότι δεν περιέπεσαν όλοι σ' αυτό το ολίσθημα, ότι αυτή η κυβέρνηση στηρίζεται στο 36% του 50% του ελληνικού λαού.
Είναι μολαταύτα κυβέρνηση των Ελλήνων· νομοθετεί (λέμε τώρα... αφού, εάν τα νομοθετήματα δεν έχουν την έγκριση των δανειστών, δεν φτάνουν ποτέ στη Βουλή), αποφασίζει, προσλαμβάνει συγγενείς και φίλους και κομματικά στελέχη κάθε βαθμίδας και άλλα πολλά.
Οταν η κοινωνία βλέπει μια κυβέρνηση που έχει παραδοθεί άνευ όρων και έχει συνθηκολογήσει, δεν τα βάζει μ' αυτήν την παραιτημένη κυβέρνηση· κοιτάζει να αυτοοργανωθεί, να αναπτύξει δομές επικοινωνίας και οικονομικής ανταλλαγής στη βάση της, με κορμό την αλληλοκατανόηση και την αλληλεγγύη.
Τουλάχιστον, έτσι, διατηρεί την ελάχιστη αξιοπρέπεια των μελών της.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Αριστουργήματα του παρελθόντος: A los que aman (1998)

Κάθε φορά που στις σκοτεινές αίθουσες παίζονται ανούσιες κι αδιάφορες ταινίες, ανατρέχω σε διαμάντια του παρελθόντος. Τι είναι όμως αυτό που μ' έκανε να χαρακτηρίσω την άγνωστη ταινία "a los que aman" ως ένα από τα αριστουργήματα του παρελθόντος.
Πρώτα απ' όλα τα υπέροχα πλάνα της ισπανικής υπαίθρου αλλά κυρίως ο τρόπος κινηματογραφικής και φωτογραφικής τους λήψης. Μία πετυχημένη μίξη ταρκοφσκικής εικόνας με αγγελοπουλική κίνηση.
Έπειτα είναι τα ατμοσφαιρικά σκηνικά που θύμιζαν πίνακες Καραβάτζιο και Βελάσκεθ. Γήινα χρώματα στους τοίχους με έναν ιδιαίτερο χρυσό φωτισμό που έμπαινε μέσα από παράθυρα ή διοχετευόταν από τις φλόγες των κεριών, δίνοντας μία θεϊκή υπόσταση στις ανθρώπινες μορφές. Οι φιγούρες δρούσαν σε ένα άλλο επίπεδο προσφέροντας μία ακόμη διάσταση στη ταινία, αποδεικνύοντας πως ο τρισδιάστατος κινηματογράφος δε χρειάζεται προηγμένη τεχνολογία για να εφαρμοστεί, αλλά αισθητική παιδεία και καλλιτεχνική καταξίωση.
Ένας άλλος παράγοντας που μ' έκανε να χαρακτηρίσω την ταινία ως αριστούργημα, είναι οι χαρακτήρες της ιστορίας. Ένας αδελφός που αυτοτιμωρήθηκε με ευνουχισμό αφού είδε άπραγος τον βιασμό και τη δολοφονία μίας κοπέλας. Από τότε κυκλοφορεί μόνος του στους αγρούς διαβάζοντας την... Θεία Κωμωδία του Δάντη. Ένας άλλος νέος που σπούδασε γιατρός, ακολουθώντας το επάγγελμα του πατέρα του. Παράτησε όμως την θετική επιστήμη όταν απέτυχε να σώσει τη ψυχή της αγαπημένης του, κι έτσι έγινε δάσκαλος. Όπως αναφέρει ο ίδιος, περισσότερη ουσία έβρισκε στις απορίες και στις συζητήσεις των παιδιών κι όχι στους μεγάλους. Εξάλλου μόνο οι μαθητές τους μπορούσαν να δείξουν κατανόηση στη προσωπική του διαφυγή, στο να ξαπλώνει στο γρασίδι και να δίνει μορφές στα σύννεφα που περνούν. Γι' αυτόν μία μέρα χωρίς σύννεφα, ήταν μία μέρα χαμένη. Στη συνέχεια έχουμε την αντικοινωνική κόρη του δασκάλου ξιφομαχίας, η οποία αν και με ρόλο μικρό στην ιστορία, καταφέρνει να φέρει την απόλυτη ταραχή στην ήρεμη ζωή των ανθρώπων. Δε θα ταίριαζε σε άλλην αυτός ο ρόλος πέρα από την Μόνικα Μπελούτσι. Τέλος την ιστορία πλαισιώνουν δύο αδελφές, η μια μπλέκει με λάθος σύντροφο και η μικρότερη κρύβει τον έρωτα του γιατρού προς την μεγάλη της αδελφή.
Οι ήρωες όμως για να σταθούν επιτυχώς σε μία ιστορία, χρειάζονται δυνατούς διαλόγους, οι οποία να συνοδεύονται με τις αντίστοιχες χροιές φωνής. Οι συζητήσεις γίνονται στην ισπανική και τη γαλλική γλώσσα, οι οποίες αποθεώνονται μέσα σε ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, λογοτεχνικού ύφους κι εντάσεων, εμπλουτίζοντας έτσι την κινηματογραφική απόλαυση του θεατή.
Το αποκορύφωμα όμως αυτής της ταινίας είναι η αγάπη για τη ζωή και κυρίως η αγάπη για τον αληθινό έρωτα. Και δυστυχώς, ο αληθινός έρωτας, οδηγεί στο θάνατο...
Το "A los que aman" είναι μία δυσεύρετη ταινία για την οποία αξίζει να αναζητήσετε...

Βαθμολογία: 10/10  

«Ξαναδιαβάζοντας» το μαντείο των Δελφών

της Γιώτα Σύκκα

Με όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα, ο αρχαιολογικός χώρος των Δελφών τη χρονιά που πέρασε συγκέντρωσε 500.000 επισκέπτες, οι οποίοι έφτασαν στους πρόποδες του Παρνασσού, εκεί όπου λειτούργησε το πιο ξακουστό μαντείο της αρχαίας Ελλάδας. Αυτό το τοπίο, όνειρο για πολλούς ξένους, δεν ήταν για όλους εύκολο στην πρόσβαση. Πολλά μνημεία, απότομες κλίσεις εδάφους αλλά και βασικές ελλείψεις. Η προστασία και η ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου, στο πλαίσιο διεθνών υποχρεώσεων που είχε αναλάβει η χώρα μας μετά την ανακήρυξη των Δελφών, το 1987, ως μνημείου της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, ήταν χρέος του υπουργείου Πολιτισμού. Πολύ περισσότερο που οι Δελφοί δεν ευνοήθηκαν από κοινοτικά κονδύλια και έργα ανάδειξης. Μικρή εξαίρεση η αναστήλωση του Θησαυρού των Αθηναίων το 2004. Ομως για όσους ανηφόριζαν μέχρι εκεί ήταν σαφές ότι δεν υπήρχε ολοκληρωμένο σχέδιο εδώ και χρόνια.
Μια νέα επίσκεψη βρίσκει το τοπίο με αρκετές αλλαγές. Νοικοκυρεμένοι χώροι, διαδρομές, ξεκάθαρα όρια των μνημείων, νέες εστίες πρασίνου. Οι δυνατοί κισσοί που επίμονα κάλυπταν τους νεώτερους αναλημματικούς τοίχους της Γαλλικής Ανασκαφής (1892-1902) ξεριζώθηκαν, κλαδιά περιμετρικά της περίφραξης κόπηκαν, 90 προσβεβλημένα από μύκητες πεύκα και 100 ξερά δέντρα υλοτομήθηκαν, ενώ δάφνες, μυρτιές, βελανιδιές, ελιές, κουμαριές και δενδρολίβανα έδωσαν μια νέα νότα. Μέσα σε δύο χρόνια η Εφορεία Αρχαιοτήτων Φωκίδας με τους λίγους ανθρώπους που διαθέτει έκανε θαύματα. Η πρόσβαση στους Δελφούς για τα άτομα με κινητικά προβλήματα δεν μοιάζει πια περιπέτεια όπως άλλοτε, ενώ τα άτομα με προβλήματα όρασης έχουν πρόσβαση στην ενημέρωση. Το έργο: «Ανάδειξη Αρχαιολογικού Χώρου Δελφών», ενταγμένο στο ΠΕΠ Θεσσαλία – Στερεά Ελλάδα – Ηπειρος 2007-2013, έγινε τα δύο τελευταία χρόνια από οκτώ αρχαιολόγους, συντηρητές, αρχιτέκτονες και 18 εργατοτεχνίτες, με προϋπολογισμό 600.000 ευρώ. Τι σημαίνει αυτή η αλλαγή; «Δίνει προστιθέμενη αξία», λέει στην «Κ» η αρχαιολόγος Αθανασία Ψάλτη, προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Φωκίδας, τονίζοντας πως σημεία του ιερού ήταν ερειπιώνες και ότι μέσα σε αυτήν τη διετία έγινε προσπάθεια ανάκτησης της αρχικής μορφής των μνημείων που δεν είχαν αναστηλωθεί από την περίοδο της μεγάλης ανασκαφής. «Τα μνημεία είναι πια αναγνώσιμα και κατανοητά.
Καταστήσαμε τον αρχαιολογικό χώρο πιο “καθαρό” για τον επισκέπτη. Τοποθετήσαμε επίσης πινακίδες σε γραφή Μπράιγ, παρέμβαση με συμβολικό όφελος για την προστασία και ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου των Δελφών». Επιστρώθηκαν χωμάτινες διαδρομές για την κίνηση ειδικού οχήματος που αγοράστηκε για άτομα με προβλήματα, κατασκευάστηκαν αύλακες για την απορροή των ομβρίων υδάτων, εντοπίστηκαν και καταγράφηκαν 500 περίπου αρχιτεκτονικά μέλη και επιγραφές που είχαν καλυφθεί σε παλιότερες εργασίες και «από τις μικρής έκτασης διερευνητικές τομές προέκυψαν νέα επιστημονικά δεδομένα, τα οποία εμπλουτίζουν τις γνώσεις μας για τη δελφική αρχαιολογία». Στη Ρωμαϊκή Αγορά, η οποία αποσυμφορήθηκε από αρχιτεκτονικά μέλη, έγιναν εργασίες στερέωσης της τοιχοποιίας και επιστρώθηκε ο χώρος με λεπτόκοκκη άμμο. Στο Νότιο Τμήμα της Ιεράς Οδού, που έως το 2013 οι επισκέπτες αντίκριζαν διάσπαρτα μέλη, τώρα θαυμάζουν ένα τακτοποιημένο περιβάλλον με αποκατεστημένα τα βάθρα των εμβληματικών μνημείων. Στο Ασκληπιείο για πρώτη φορά αποδόθηκε στο κοινό το Ιερό του Ασκληπιού, ενώ μετά τον καθαρισμό η Πηγή του Ιερού της Γης αναβλύζει πάλι.
Στον Ναό του Απόλλωνα αποκαλύφθηκαν 20 αρχιτεκτονικά μέλη και επιγραφές, στη Στοά των Αθηναίων έγιναν στερεώσεις στην επιφάνεια επτά κιόνων και στην ενεπίγραφη κρηπίδα, στη Θόλο των Δελφών (από τα οικοδομήματα που κοσμούσαν το ιερό της Αθηνάς Προναίας) τακτοποιήθηκαν 250 μέλη που δυσκόλευαν την πρόσβαση στο μνημείο και απομακρύνθηκε ο βράχος που υπήρχε εκεί από κατολίσθηση του 1905. Και βέβαια ο τρίποδας του μνημείου των Πλαταιών που αφιερώθηκε στον Απόλλωνα μετά τη νίκη των Ελλήνων εναντίον των Περσών στη μάχη των Πλαταιών. Στηριζόταν σε χάλκινη στήλη ύψους 7,5 μ., που σχηματιζόταν από τρία φίδια. Τον χρυσό τρίποδα έλιωσαν οι Φωκείς τον 4ο π.Χ. αιώνα για να κόψουν νομίσματα, ενώ το 330 μ.Χ. τη χάλκινη στήλη μετέφερε ο Μέγας Κωνσταντίνος στην Κωνσταντινούπολη. Στη θέση της στήθηκε χάλκινο αντίγραφο, για να θυμίζει στον επισκέπτη τι καταφέρνει ένας λαός ενωμένος. Το μήνυμα περνάει στο εξαιρετικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα της εφορείας, με αφορμή την ολοκλήρωση του έργου ανάδειξης. Εκεί τονίζεται κάτι ακόμη: ότι τα μνημεία αυτά συνδέονται με την περίοδο ακμής της αθηναϊκής δημοκρατίας και με σπουδαία γεγονότα. Μια καλή αφορμή για δράσεις των μαθητών και συζητήσεις. Τι άλλο χρειάζεται ο αρχαιολογικός χώρος; Η στερέωση του αρχαίου θεάτρου των Δελφών, 5.000 θέσεων (βομβαρδίστηκε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), που έχει ενταχθεί σε ένα πρόγραμμα εθνικών πόρων της Περιφέρειας της Στερεάς Ελλάδος, αναμένεται να ξεκινήσει. «Βασικός στόχος είναι η συντήρηση όλων των έργων που έγιναν και η υλοποίηση μελετών αναστήλωσης των μνημείων», λέει η προϊσταμένη της υπερφορτωμένης Εφορείας Αρχαιοτήτων Φωκίδας, θυμίζοντας ότι η τελευταία αναστήλωση στους Δελφούς έγινε τη δεκαετία του 1930. Να ο επόμενος στόχος, μαζί και το αγκάθι της στάθμευσης των οχημάτων κάτω από το μουσείο.

Πηγή: Καθημερινή