Στη σκιά του Καθεδρικού του Στρασβούργου

Πολύ καιρό πριν αναχωρήσω για Στρασβούργο διάβαζα σε sites και σύνελεγα από γνωστούς μου, διάφορες πληροφορίες για την πόλη αυτή. Όλοι μου είχαν πει πως θα με σοκάρει το ύψος του καθεδρικού τους, για τον οποίο οι Γάλλοι λένε πως ειναι ο μόνος που μπορεί να συγκριθεί με την Παναγιά των Παρισιών και να βγεί κερδισμένος όσον αφορά στο θέμα των εντυπώσεων. Δεν είχαν άδικο τελίκα...
Η πρώτη μου συνάντηση με τον ναό ήταν τη πρώτη βραδιά. Είχα φτάσει 8 στο Στρασβούργο και αφού πήγα και άφησα τις αποσκευές μου, κατεβήκαμε με τραμ μέχρι την πλατεία Κλέμπερ για ποτό στο μπαράκι Ομπέτ. Εκείνη τη βραδιά έπαιζε στο Παρίσι ο πολυδιαφημισμένος αγώνας Γαλλία - Ισπανία. Θυμάμαι πως τα Χριστούγεννα που ήμουν Παρίσι έβλεπα σε όλες τις στάσεις του μετρό αλλά και σε διαφημιστικές πινακίδες στο δρόμο, να διαφημίζουν αυτόν τον φιλικό αγώνα. Και να που τρείς μήνες μετά τον παρακολουθώ σε γαλλικό έδαφος. Είναι κάποιες συμπτώσεις που διαπιστώνεις πως δεν είναι καθόλου τυχαίες.
Φεύγοντας από το μπαρ περάσαμε από την πλατεία Γουτεμβέργιου. Από κει ξεκινάει ο δρόμος που σε βγάζει στο προαύλιο του ναού. Έκλεισα τα μάτια μου και προχώρησα μέχρι το άνοιγμα για να τα ανοίξω στο σημείο που θα μπορούσα να δω κατευθείαν το ναό μπροστά μου. Από την Κλέμπερ είχα δει το καμπαναριό του και με τρόμαξε το ύψος του. Όμως όταν τον αντίκρυσα να υψώνεται μπροστά μου μου κόπηκαν τα πόδια. Τα σπίτια μπροστά του φαίνονταν τόσο μικρά. Ήταν και ο υπέροχος φωτισμός που του δίνει μία περίεργη λάμψη. Κοκκάλωσα και παρακολουθούσα το θέαμα αρκετή ώρα. Δεν ήταν μόνο μεγαλύτερος από την Παναγιά των Παρισιών αλλά και ωραιότερος. Συνεχίσαμε την πορεία μας προς το σπίτι αλλά συνέχεια γυρνούσα και έριχνα κλεφτές ματιές στο καμπαναριό που συνέχιζε να υψώνεται πάνω από τα κτίρια.
Το επόμενο πρωινό περπάτησα προς τον ναό. Ανέβηκα το δρόμο με τα τουριστικά μαγαζιά από την πλατεία Γουτεμβέργιου και έφτασα στο προαύλιο χώρο. Ακόμα και αυτός φαίνεται πολύ μικρός σε σχέση με το ύψος του ναού. Ο κόσμος κυκλοφορούσε συνηθισμένος στο θέαμα. Όμως εγώ είχα μαρμαρώσει και απολάμβανα την εικόνα του. Περπάτησα περιμετρικά του ναού και τον παρατηρούσα απ' όλες τις πλευρές του. Στη μία του πλευρά είχε και δύο ρολόγια, ένα ηλιακό και ένα κανονικό. Στη πίσω πλευρά του ναού έχει χτιστεί κολλητά ένα άλλο κτίριο μ' αποτέλεσμα να μη μπορείς να δείς την πίσω όψη του ναού. Από την βόρεια πλευρά του υπάρχουν πολλά αγάλματα σκαλισμένα πάνω στην πέτρα (η οποία είναι ολόιδια τόσο σε όψη όσο και σε υφή με την δικιά μας την θυμιανούσικη). Μου πήρε αρκετή ώρα η βόλτα αυτή όμως κατάφερα και απόκτησα μία σφαιρική εικόνα για την εξωτερική όψη του ναού.
Είχα μάθει πως στο εσωτερικό του ναού υπάρχει ένα μεγάλο αστρολογικό ρολόι. Έτσι ένα σούρουπο επισκεφθήκαμε το εσωτερικό του ναού, ο οποίος ήταν πολύ λιτό, σκοτεινό όμως σου έβγαζε μία ηρεμία και γαλήνη χάρης τα βιτρώο που άφηναν να εισχωρεί το φως εσωτερικά χρωματιστό, αλλά και των κεριών που με το παίξιμο της φλόγας πρόσθεταν ένα μυστήριο στην ατμόσφαιρα. Στο βάθος ήταν το ρολόι. Πολύ επιστήμη μαζεμένη (ή στριμωγμένη) σε μία γωνία του ναού. Συμβολικό για να δείξει πως η εκκλησία προφυλάσσει την επιστήμη ή προσπαθεί να την εξοντώση. Αυτήν την απάντηση δεν την πήρα. Όμως μ' άρεσε η λειτουργία του, η λεπτομέρειά του, τα χρώματά του. Όλα αυτά δίνανε μία πολύχρωμη πινελιά σε όλη τη μονοχρωμία της εκκλησίας.
Τελευταία μέρα πριν φύγω από το Στρασβούργο αποφασίσαμε να ανεβούμε στο καμπαναριού. Είχε χιονίσει και τα πάντα είχαν παγώσει. Εκείνη τη μέρα επιλέξαμε για αυτό το ριψοκίνδυνο εγχείρημα. Μαζί μας ανέβηκε και ένα γκρουπάκι Ιταλών μαθητών. Ίσως ήταν οι ίδιοι που συνάντησα και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Οι σκάλες απότομες και στριφογυριστές σου προκαλούν μία ζάλη. Στα πρώτα μέτρα είχαμε τοίχο οπότε δε μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσο είχαμε ανέβει και πόσο θέλαμε ακόμα. Μετά από πολλές στροφές ο τοίχος εξαφανίστηκε και υπάρχουν πλέον κάγκελα. Ήδη είχαμε ανέβει ψηλά αλλά απ' ότι παρατηρούσα είχαμε και άλλο ανέβασμα. Σιγά σιγά ο ναός άρχισε να απλώνεται από κάτω μου και γω να αναρωτιέμαι για το που θα φτάσουμε. Στα σκαλοπάτια υπήρχε πάγος και έκανα την ανάβαση πιο δύσκολη. Τώρα που το σκέφτομαι δε κρατήσαμε το χρόνο που ξοδέψαμε για να ανεβούμε αλλά ένα εικοσάλεπτο το χαμε σίγουρα. Κάποια στιγμή φτάσαμε στο τέρμα. Ήταν ένας ανοιχτός χώρος με κάγκελα μεταξύ των δύο καμπαναριών από μπορούσες να δεις όλη την πόλη. Είδα στο βάθος το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και τον Άγιο Παύλο, παρατήρησα τα σοκάκια που αναπτύσσονταν περιμετρικά του ναού, την πλατεία Γουτεμβέργιου με το καρουζέλ. Στη συνέχεια μου έδειξες την Petite France. Έσκυψα να δω το προαύλιο του ναού από ψηλά και μου φάνηκε υπερβολικά μικρό από τόσο ψηλά. Πράγματι είναι το πιό ψηλό κτίριο που έχω συναντήσει (δε θυμάμαι αν έχει το ίδιο ύψος με τον Πύργο του Άιφελ). Καθώς ήμουν πάνω θυμήθηκα μία πληροφορία που είχα αποσπάσει την προηγούμενη μέρα από το Μουσείο της πόλης του Στρασβούργου. Η πληροφορία έλεγε πως όλη η πόλη έχει χτιστεί με τον ίδιο τρόπο που χτίστηκε η Βενετία. Επειδή και αυτή η πόλη είναι χτισμένη πάνω σε ποτάμι όλα τα σπίτια στηρίζονται σε υπόγειους πασσάλους. Το ίδιο και ο Καθεδρικός. Μα τι πασσάλους έχουν βάλει για τόσο μεγάλο κτίριο. Και πόσο βαθειά εισχωρούν ώστε να μπορούν να κρατήσουν τόσο βάρος. Τότε με έπιασε ένας πανικός, ένας φόβος πως το κτίριο κουνιέται. Γελάω τώρα αλλά πραγματικά η αίσθηση εκείνη τη στιγμή δεν ήταν η καλύτερη. Όμως τόσο η θέα όσο και η ψυχολογική μου κατάσταση με βοηθούσαν να νιώθω γαλήνιος, ήρεμος και χαρούμενος. Κάποια στιγμή άρχισε η κάθοδός μας. Κατεβήκαμε από το άλλο καμπαναριό. Πλέον τα αγάλματα που θαύμαζα από κάτω την προηγούμενη φορά τώρα τα βλέπω στο ίδιο ύψος. Ο πάγος εξακολουθούσε να δυσκολεύει το έργο μας. Λίγο να γλιστρώσες θα κατέβαινες σίγουρα με την πρώτη κάτω φαρδύς πλατύς. Τελικά τα καταφέραμε και φτάσαμε σώοι κάτω και συνεχίσαμε την βόλτα μας στην όμορφη πόλη.
Το καμπαναριό του Καθεδρικού το είδα τελευταία φορά όταν βρισκόμουν στο λεωφορείο και αναχωρούσα προς Φρανκφούρτη για το αεροπλάνο. Είχα απομακρυνθεί αρκετά από την πόλη όμως εκείνο έστεκε όρθιο εκεί να με αποχαιρετάει για αρκετή ώρα...
Τα επόμενα φωτογραφικά βίντεο θα παρουσιάσουν την υπόλοιπη εικόνα της πόλης η οποία είναι πραγματικά καταπληκτική...

Νέα φωτογραφία...

Σήμερα στα επεισόδια που έγιναν στο κέντρο της Αθήνας εμφανίστηκε ο συμπαθητικος αριστερός φίλος μας που εδώ τα βάζει με τους αστυνομικούς. Μόνος εναντίον όλων τους έχει στριμώξει. Μαγκάκος ο σκύλος μας....

Η αβάσταχτη βαρύτητα του εγώ...

Ο Φρόιντ, το 1933, ισχυρίστηκε ότι κάθε άτομο έχει μία σταθερή ποσότητα ψυχικής ενέργειας (libido) που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ικανοποιεί τα ένστικτα. Καθώς ένα παιδί αναπτύσσεται, αυτή η ψυχική ενέργεια διαιρείται τελικά σε τρία συστατικά της προσωπικότητας: το Προεγώ, το Εγώ και το Υπερεγώ.

Το Προεγώ: Oι ενστινκτώδεις ανάγκες της προσωπικότητας.

Σύμφωνα με τον Φρόιντ, το Προεγώ υπακούει στην αρχή της ευχαρίστησης αναζητώντας άμεση ικανοποίηση για τις ενστικτώδεις ανάγκες. Αυτή η αυθόρμητη σκέψη (που καλείται επίσης “βασική λειτουργία του σκέπτεσθαι”) είναι όμως μάλλον εξωπραγματική, διότι το Προεγώ θα επενδύσει ψυχική ενέργεια σε οποιοδήποτε αντικείμενο που φαίνεται ότι θα ικανοποιήσει τα ένστικτα, άσχετα από το αν μπορεί. Αν δεν είχαμε ποτέ προοδεύσει πέρα από αυτόν τον αρχικό τύπο σκέψης, μπορεί να τρώγαμε με χαρά κέρινα φρούτα για να ικανοποιήσουμε την πείνα μας, να απλώναμε το χέρι μας για να πάρουμε ένα άδειο μπουκάλι γκαζόζα όταν θα είμασταν διψασμένοι, ή να κατευθύναμε τη σεξουαλική μας ενέργεια σε πικάντικα περιοδικά και πληθωρικές ερωτικές κούκλες. Μπορείτε να δείτε το πρόβλημα: θα περνούσαμε δύσκολες ώρες ικανοποιώντας τις ανάγκες μας στηριζόμενοι στο παράλογό μας προεγώ. Ο Φρόιντ πίστευε ότι αυτές ακριβώς οι δυσκολίες οδηγούν στην ανάπτυξη του δεύτερου συστατικού της προσωπικότητας -του Εγώ.

Το Εγώ: η εκτελεστική εξουσία της προσωπικότητας:

Σύμφωνα με τον Φρόιντ το Εγώ εφανίζεται όταν η ψυχική ενέργεια διοχετεύεται από το προεγώ για να ενεργοποιήσει σημαντικές διανοητικές λειτουργίες όπως η αντίληψη, η μάθηση, ο λογικός τρόπος σκέψης. Ο στόχος του λογικού Εγώ είναι να υπηρετήσει την αρχή της πραγματικότητας -δηλαδή να βρει ρεαλιστικούς τρόπους να ικανοποιήσει τα ένστικτα. Την ίδια στιγμή το Εγώ πρέπει να επενδύσει ένα μέρος της ψυχικής του ενέργειας για να εμποδίζει τις παράλογες παρορμήσεις του Προεγώ.
Ο Φρόιντ τόνισε ότι το Εγώ είναι ταυτόχρονα υπηρέτης και κύριος του Προεγώ. Η κυριαρχία του εγώ αντανακλάται από την ικανότητά του να καθυστερεί την ικανοποίηση έως ότου εξυπηρετηθεί η πραγματικότητα. Αλλά το Εγώ εξακολουθεί να υπηρετεί το Προεγώ όπως ένας ανώτερος υπάλληλος υπηρετεί τους υφισταμένους του, ζυγίζοντας μερικούς εναλλακτικούς τρόπους δράσης και επιλέγοντας ένα σχέδιο που θα ικανοποιήσει καλύτερα τις βασικές ανάγκες του Προεγώ.

Το Υπερεγώ: ο δικαστικός κλάδος της προσωπικότητας.

Το τρίτο συστατικό της φροϋδικής προσωπικότητας είναι το Υπερεγώ -το εσωτερικευμένο μέτρο ηθικής του ανθρώπου. Το υπερεγώ αναπτύσσεται από το Εγώ και πασχίζει για την τελειότητα παρά για την ευχαρίστηση ή για την πραγματικότητα. Μορφοποιείται σταδιακά καθώς τα παιδιά 3-5 χρονών εσωτερικεύουν (κάνουν δικές τους) τις ηθικές αξίες και τους κανόνες των γονέων τους. Μόλις το Υπερεγώ εμφανιστεί, τα παιδιά δε χρειάζονται έναν ενήλικα να τους πει ότι είναι καλά ή κακά, είναι τώρα γνώστες των παραβάσεών τους και θα αισθανθούν ενοχή ή ντροπή για την ανήθικη συμπεριφορά τους. Έτσι το Υπερεγώ είναι πραγματικά ένας εσωτερικός λογοκριτής. Επιμένει να βρίσκει το Εγώ κοινωνικά αποδεκτές διεξόδους για τις ανεπιθύμητες παρορμήσεις του προεγώ.
Προφανώς αυτά τα τρία συστατικά της προσωπικότητας δε συμφωνούν απολύτως μεταξύ τους και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Στην ώριμη, υγιή προσωπικότητα λειτουργεί μία δυναμική ισορροπία: το Προεγώ μεταβιβάζει βασικές ανάγκες, το Εγώ εμποδίζει το παρορμητικό Προεγώ τόσο ώστε να βρει ρεαλιστικές μεθόδους ικανοποίησης αυτών των αναγκών και το Υπερεγώ αποφασίζει αν οι στρατηγικές επίλυσης προβλημάτων του Εγώ είναι ηθικά αποδεκτές. Το Εγώ είναι καθαρά “στη μέση”, πρέπει να υπηρετήσει δύο σκληρούς κυρίους βρίσκοντας μία ισορροπία μεταξύ των αντιθέτων απαιτήσεων του Προεγώ και του Υπερεγώ, ενώ προσαρμόζεται στην πραγματικότητα του εξωτερικού κόσμου.
Σύμφωνα με τον Φρόιντ, τα ψυχολογικά προβλήματα, συχνά ανακύπτουν όταν η σταθερή ποσότητα ψυχικής ενέργειας που ένας άνθρωπος έχει είναι άνισα κατανεμημένη ανάμεσα στο Προεγώ, το Εγώ και το Υπερεγώ. Για παράδειγμα, ο κοινωνικά ασθενής, που συνήθως ψεύδεται και εξαπατά για να πετύχει τους σκοπούς του, μπορεί να έχει ένα πολύ δυνατό Προεγώ, ένα κανονικό Εγώ και ένα πολύ αδύνατο Υπερεγώ, οπότε δεν έχει μάθει ποτέ να σέβεται τα δικαιώματα των άλλων. Αντιθέτως, μία γυναίκα που έχει παραλύσει από το άγχος στη σκέψη ότι θα κάνει σεξ με το σύντροφό της μπορεί να κυριαρχείται από ένα πολύ ισχυρό υπερεγώ. Χρησιμοποιώντας κλινικές μεθόδους για να αναλυθούν οι ισορροπίες (και οι ανισορροπίες) ανάμεσα στα τρία συστατικά της προσωπικότητας, ο Φρόιντ πίστευε ότι θα μπορούσε να ερμηνεύσει πολλές ατομικές διαφορές στην ανάπτυξη και τις αρχικές αιτίες πολλών ψυχολογικών διαταραχών.

Μπάγερν Μονάχου - Ίντερ

Μπορεί να μη πέτυχα χθες το αποτέλεσμα του αγώνα μιάς και το έβλεπα ισοπαλία όμως πέτυχα το ζευγάρι του τελικού. Πριν τους ημιτελικούς είχα αναφέρει πως θέλω να δω στο Μπερναμπέου την Μπάγερν με την Ίντερ. Ένα ζευγάρι το οποίο δε το χουμε ξαναδεί. Μία Ίντερ η οποία έχει να πάρει πολλά χρόνια το Champions League και μία Μπάγερν η οποία βρίσκεται στην καλύτερή της φόρμα. Πιστεύω πως ο φετινός τελικός θα ναι από τους καλύτερους. Νομίζω πως πάνε χρόνια που έχουν να αναμετρηθούν μία ιταλική με μία γερμανική ομάδα σε τελικό. Θυμάμαι τελευταία να είναι η Γιουβέντους με την Ντόρτμουντ. Πιό σίγουρος ήμουν πως θα περνούσε η Ίντερ παρά η Μπάγερν μετά το 1-0 στο Μόναχο που έδινε στη Λυών τη τεράστια ευκαιρία να περάσει στον τελικό. Όμως νομίζω πως η Μπάγερν μοιάζει με τον μεγάλο Άγιαξ, αρχές της προηγούμενης δεκαετίας όταν δυσκολευόταν στην έδρα του ή έφερνε αποτελέσματα που δε τον ευνοούσαν αλλά εκτός έδρας πετούσε. Εξάλλου και με τον Παναθηναϊκό είχε χάσει 0-1 μέσα στο Άμστερνταμ και στην Ελλάδα νίκησε 3-0. Πάντως μία ακόμα διοργάνωση έφτασε στο τέλος της. Όλοι πλέον περιμένουμε τον τελικό στη Μαδρίτη, διότι μετά έχουμε μουντιάλ. Όσο για την Ελλάδα δε το συζητώ. Ο Ολυμπιακός έχασε 2-0 μέσα στο Χαριλάου από τον Άρη ενώ η Α.Ε.Κ. με τον Π.Α.Ο.Κ. ήρθαν 0-0. Μάλλον είχε δίκιο ο Μάνος που είχε πει πριν μία βδομάδα πως στα play off όλοι θα χάνουν μεταξύ τους και με τον Ολυμπιακό θα νικάνε...

Έξυπνη η ατάκα του Μουρίνιο, "εσείς έχετε ψύχωση με τον τίτλο, εγώ τον πήρα πριν λίγα χρόνια". Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτή η φράση;... Αναρωτιέμαι αν ο Κόκκαλης ήταν στην Ίντερ θα έκανε την ίδια κίνηση πάλι που είχε κάνει με τον Κάτανέτς... Τα λάθη να τα επισημάνουμε και να μη τα ξεχνάμε για να μη τα επαναλαμβάνουμε.

Μέσα σε ένα πρωινό γύρισα 4 χρόνια πίσω...

Κάθε πρωί στη δουλειά ακούω best μιάς και μ' αρέσει πολύ η πρωινή παρέα του Γιαννούτσου με τον Βαμβακάρη και στη συνέχεια η γοητευτική φωνή της Αφροδίτης Σημίτης με τις ψαγμένες εναλλακτικές μουσικές επιλογές της. Σήμερα όμως το πρωί διαπίστωσα πως δεν υπήρχε καμία εκπομπή. Στη συνέχεια μέσω των blogs διαπίστωσα πως απεργούν οι τεχνικοί ήχου. Καθώς έψαχνα να βρώ σταθμό μέσω ίντερνετ να ακούσω μουσική είπα να κάνω μία βόλτα στα παλιά μου λημέρια. Έτσι επέλεξα να ακούσω τον Republic 100.3 τον αντίστοιχο best της Θεσσαλονίκης. Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα πως όχι μόνο παίζει ωραία τραγούδια αλλά έχει και ζωντανές εκπομπές. Μου ανέβασε πολύ τη διάθεση. Άκουγα τα νέα της πόλης από την εναλλακτική ματιά που έχουν αυτοί οι σταθμοί και γύρισαν στο μυαλό μου παλιές στιγμές που έκανα βόλτες στην παραλιακή της πόλης και στα στενά της.

Θυμήθηκα την πρώτη φορά που άκουσα τον σταθμό αυτό. Ήταν όταν μπήκε για τα καλά το ίντερνετ στη ζωή μου. Εκείνη η περίοδος ήταν καθοριστική στα μουσικά μου ακούσματα. Άρχισε να γίνεται η καταστάλαξή μου σε συγκεκριμένα ήδη. Τότε έψαχνα μέσω ίντερνετ να βρώ και άλλους σταθμούς εκτός Αθηνών με παρόμοιο στυλ του best. Έτσι έπεσα στον Republic. Πόσα απογεύματα καθόμουν στο μπαλκόνι και άκουγα μουσική και νέα από την Θεσσαλονική. Μία πόλη που είχα να επισκεφθώ από μαθητής λυκείου. Δεν ήξερα τι με περίμενε στο μέλλον. Στη συνέχεια τόσο ως φαντάρος στη Ξάνθη όσο και ως πολίτης που ανέβαινα Θεσσαλονίκη συχνά είχα μονίμως αυτόν τον σταθμό να παίζει στα αυτιά μου. Πόσες φορές χαιρόμουν όταν τον έπιανα καθαρά μετά το Πλατύ δίνοντάς μου το σύνθημα πως έχω μπεί πλέον στα περίχωρα της πόλης. Ή η στεναχώρια που ένιωθα όταν τον έχανα από την εμβέλεια κάθε φορά που έφευγα. Όμως η σχέση μου με αυτόν τον σταθμό εξασθένησε. Τόσο η δουλειά όσο και οι δραστηριότητές μου δε με άφηναν να κάθομαι αρκετή ώρα στο σπίτι μ' αποτέλεσμα να μη μπορώ να συντονιστώ με τον σταθμό αυτό και έτσι επέστρεψα ξανά στον best.

Όμως σήμερα το πρωί ξαναγύρισα εκεί... Και ένιωσα πως δεν έχει αλλάξει τίποτα. Άκουσα πάλι την αγαπημένη μου εναλλακτική μουσική εμπλουτισμένη με μία νότα βαρδάρη και με τις ζεστές φωνές των Σαλονικιών ψαγμένων παραγωγών. Και γω να χάνομαι, να ταξιδεύω και να νιώθω πως η Θεσσαλονίκη ξανάγινε μία πόλη που έχω πολλά χρόνια να πατήσω το πόδι μου σ' αυτήν και μάλλον δεν θα την επισκεφθώ ποτέ ξανά, μ' αποτέλεσμα να μένει μία παλιά ανάμνηση που χάνεται στα βάθη του μυαλού μου και του χρόνου...

Σ' ευχαριστώ Republic.... Δε με ξέχασες ποτέ...

Μπράβο βλάκες...

Διακόπτει η πλοιοκτήτρια εταιρεία του κρουαζιερόπλοιου «Ζενίθ» τις κρουαζιέρες στην Ελλάδα.

Αιτία της διακοπής, ο αποκλεισμός του πλοίου –την περασμένη Δευτέρα- από μέλη του ΠΑΜΕ και της Πανελλήνιας Ναυτικής...Ομοσπονδίας, που είχε ως αποτέλεσμα την πολύωρη καθυστέρηση του απόπλου από τον Πειραιά και την ταλαιπωρία 970 τουριστών.

Η απόφαση κοινοποιήθηκε ήδη στο Σύνδεσμο Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων, ο οποίος κάνει λόγο για απώλεια εσόδων 10 εκατομμυρίων ευρώ και 400 νέους άνεργους .

Την παραπάνω πληροφορία την πήρα από το troktiko.blogspot.com από το οποίο πολύς κόσμος ενημερώνεται καθημερινά. Μπράβο στα παιδιά. Με το έτσι θέλω και χωρίς να σκεφτούν ώριμα κάθονται και κλείνουν όποιο καράβι βρουν μπροστά τους. Αυτό είναι αριστερά;... Αυτό είναι πρόοδος;... Αυτός είναι φασισμός μάγκες. Πάτε με τα κοντάρια - σημαίες - ρόπαλα και με τσαμπουκά, τζιν σακάκι και κοτσίδα πουλάτε μαγκιά και κλείνετε τα πλοία. Και πες εμείς σας έχουμε συνηθίσει σε αυτές τις ηλιθιότητές σας. Τώρα τι θα πείτε στους 400 νέους άνεργους; Ειδικά αυτές τις μέρες που είναι ιδιαίτερα δύσκολες; Τώρα πως θα δικαιολογήσετε τη ζημιά προς τον τουρισμό από τον οποίο περιμένουμε κάποια έσοδα και κάποια οικονομική βοήθεια;

Το θέμα είναι πως μπροστάρηδες πλέον σε αυτές τις κινητοποιήσεις είναι φοιτητές. Αιώνιοι φοιτητές που έχουν αφοσιωθεί στο κόμμα και δρουν χωρίς βούληση και χωρίς ευθύνη. Ειλικρινά περιμένω μία απάντηση της αριστεράς για όλη αυτή τη καταστροφή που προξένησε με μία ηλίθια πράξη της.

Μάγκες ξεκολλάτε. Αυτό που κάνετε είναι φασιστικό. Ούτε επανάσταση είναι ούτε αριστερά θεωρήται.

Τις καλημέρες μου...

Μία βόλτα στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Στο Στρασβούργο χτυπάει η καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης μιάς και κει βρίσκεται το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Καθώς ταξίδευα με το αεροπλάνο για Φρανκφούρτη θυμήθηκα πως με την Γαλλική αυτή πόλη είχα ένα ιστορικό. Όταν πήγαινα πρώτη ή δευτέρα λυκείου μας είχαν αναφέρει για έναν διαγωνισμό στο σχολείο στον οποίο έπρεπε να γράψουμε μία έκθεση και δύο παιδιά από την Χίο θα ταξιδεύανε ως εκεί για να επισκεφθούν το Κοινοβούλιο. Τότε απέτυχα και έτσι το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό αναβλήθηκε. Δέκα χρόνια μετά επισκέφθηκα την πόλη αυτή.
Αφού σημείωσα σε έναν χάρτη της πόλης τις γραμμές του τραμ που πρέπει να πάρω για να φτάσω εκεί, ξεκίνησα. Το τραμ το πήρα από την πανεπιστημιούπολη, διέσχισα την πλατεία Ρεπιμπλικ, προσπέρασα τον Πύργο ενός κρατικού γαλλικού καναλιού και έφτασα στην στάση που έγραφε Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ωστέ αυτό είναι. Έβλεπα όλο το κτιριακό συγκρότημα να αναπτύσσεται μπροστά μου. Στην αρχή τα είχα χαμένα. Δεν ήξερα πως να μπω μέσα. Έτσι ξεκίνησα έναν περίπατο περιμετρικά του κτιρίου. Δίπλα του περνάει το ποτάμι το οποίο δημιουργεί ένα άνοιγμα μεταξύ του Κοινοβουλίου, του Ευρωπαϊκό Συμβουλίου και του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Κτίρια σύγχρονα, πεντακάθαρα, επιβλητικά και με μία αίσθηση σταθερότητας. Πολύ προπαγάνδα. Όμως την απολάμβανα. Μ' άρεσε το παιχνίδι του φωτός στις ανακλάσεις του πάνω στο νερό, και τις αντανακλάσεις του πάνω στην μεγάλη γυάλινη επιφάνεια. Αφού έκανα έναν κύκλο βρέθηκα πάλι μπροστά από το Κοινοβούλιο. Διαπίστωσα πως στην οροφή του έχει μία ανισόπεδη επιφάνεια με δέντρα. Μου κανε μεγάλη εντύπωση. Επικρατούσε μία απόλυτη σιωπή την οποία την έσπαγε ένα περιπολικό που έκανε διακριτικά περιπολίες γύρω από το κτίριο. Τελικά έφτασα στην είσοδο του κτιρίου. Κοίταξα τον φύλακα και τον ρώτησα αν μπορώ να περάσω, μου έγνεψε καταφατικά με μία έκφραση μεσημεριανής βαρεμάρας. Έφτασα κάτω από τις σημαίες με το γνωστό γλυπτό. Βλέποντας όλες τις σημαίες και μέσα σ' αυτές και την δικιά σου να κυματίζουν περήφανες νιώθες μία συγκίνηση. Μπορεί να το παίζεις προοδευτικός, φιλελεύθερος και οραματιστής όμως τέτοιες στιγμές δε γίνεται να μη νιώσεις έστω για μία στιγμή εθνική περηφάνεια. Προχώρησα πιο μέσα και μπήκα στην εσωτερική αυλή. Δυστυχώς δε μου επιτρέψανε να περπατήσω παρακάτω. Πρέπει να είσαι σε γκρούπ για να μπορέσεις να δείς το υπόλοιπο κτίριο, για λόγους ασφαλείας δε μπορούμε να αφήνουμε μεμονομένα άτομα να κυκλοφορούν εκεί μέσα μου είπε ένας φύλακας. Του είπα πως καταλαβαίνω και έστριψα να φύγω όταν με ρώτησε από που είμαι. Από Ελλάδα του απάντησα. Είχε την ίδια έκφραση που είχαν όλοι, που αντιστοιχεί στην φράση του Όλιν Ρέν, Καλό Κουράγιο. Βγήκα από το συγκρότημα όταν είδα ένα πούλμαν να καταφθάνει με Ιταλούς μαθητές (τους συνάντησα ξανά στην κορυφή του Καθεδρικού Ναού του Στρασβούργου) και θυμήθηκα τότε που σα μαθητής και γω ήθελα να ρθω εδώ χωρίς να γνωρίζω τίποτα τότε. Απλά από μικρός είχα την περιέργια και την όρεξη για ταξίδια. Έφτασα στη στάση όμως έβλεπα το Καμπαναριό του Καθεδρικού να με καλεί στο βάθος. Έτσι αποφάσισα να γυρίσω με τα πόδια στην πόλη. Άφηνα πίσω το Κοινοβούλιο με την χαρά πως εκπλήρωσα ένα παιδικό μου όνειρο.
Αυτό που μ' άρεσε με το Στρασβούργο είναι πως ενώ είναι μία πόλη που έχει σεβαστεί τα παλιά της κτίρια και δεν έχει χτίσει ογκόλιθους, με αποτέλεσμα να παραμένει μία αυθεντική παραδοσιακή πόλη της Αλσατίας, έχει πάρα πολλές σύγχρονες πινελιές. Μία από αυτές είναι και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης το οποίο από την μία του όψη μοιάζει λίγο με το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Βρίσκεται δίπλα στη Petite France όμως είναι διακριτικό και δε κυνηγάει να κερδίσει τις εντυπώσεις, το ενδιαφέρον και την ομορφιά της συνοικίας αυτής (αντιθέτως το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης εκτός από επιβλητικό έχει και το ρόλο του κοσμήματος της τσιμεντούπολης μας). Ένα σύγχρονο κτίριο με υπέροχους και οργανωμένους εκθεσιακούς χώρους, με σπουδαία έργα αλλά και με περιοδικές εκθέσεις όπως αυτήν που είδα εκείνη τη μέρα και με εντυπωσίασε αρκετά. Φυσικά και αυτή τη φορά είχα τον εξής διάλογο με την γυναίκα που μου δωσε τα εισητήρια. Από που είσαι, με ρώτησε. Από Ελλάδα, της είπα. Και γιατί δε μου το πες νωρίτερα, με ξαναρώτησε. Την κοίταξα με απωρεία και την ρώτησα γιατί. Για να σε αφήσω να μπείς δωρεάν μου απάντησε χαμογελώντας. Όσο καλοπροαίρετη και αν μου φάνηκε η γυναίκα αυτή τόσο άρχιζα να φορτώνω με την κατάντια της χώρας μου. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο μουσείο είναι το άγαλμα του Δούρειου Ίππου που βρίσκεται στον εξωτερικό χώρο (άλλον έναν είδα στην Βασιλεία). Στο μουσείο έμεινα αρκετή ώρα. Ήταν και η παγωνιά που επικρατούσε έξω που δε μ' άφηνε να εγκαταλείψω την ζεστασιά του. Έτσι το απόλαυσα περισσότερο.
Όπου και να σταθείς στο Στρασβούργο θα βρείς σύγχρονα πράγματα, τα οποία όπως τα ανέφερα παραμένουν διακριτικά και δεν ένοχλούν την αισθητική εικόνα της πόλης. Ένα από αυτά είναι και η Ροτόντα στην διακλάδωση των γραμμών του τραμ δίπλα στη πλατεία Κλέμπερ. Επίσης μου άρεσε η όψη της Νομικής Σχολής. Σου θύμιζε έναν σύγχρονο πολύχρωμο κινεζικό ναό. Δίπλα στην πανεπιστημιούπολη βρίσκονταν τεράστιες πολυκατοικίες με τις φοιτητικές εστίες. Ότι ώρα και να γυρνούσες σπίτι τις έβλεπες φωτισμένες. Εξάλλου και μείς ως φοιτητές δε κοιμόμασταν ποτέ.
Στο συγκεκριμένο βίντεο ήθελα να περάσω την σύγχρονη όψη της πόλης. Στα επόμενα θα παρουσιάσω την πραγματική ομορφιά και εικόνα της πόλης του Στρασβούργο. Επόμενο θέμα είναι ο Καθεδρικός Ναός...

Ο σκύλος που δεν έχει χάσει πορεία και επεισόδια εδώ και 2 χρόνια

Η αρχή έγινε στις 6 Δεκεμβρίου 2008...

... 17 Δεκεμβρίου 2008...

... 18 Δεκεμβρίου 2008...

... 22 Δεκεμβρίου 2008...

... και φτάνουμε 9 Ιανουαρίου 2009...

...4 Μαρτίου 2009...

... 9 Μαΐου 2009...

... 6 Δεκεμβρίου 2009, έκλεισε ένα χρόνο δράσης...

... 24 Φεβρουαρίου 2010...

... 5 Μαρτίου 2010...

... τελευταία φορά που φάνηκε ήταν στα επεισόδια στις 11 Μαρτίου 2010.

Κύριε Χρυσοχοϊδη να ένας ύποπτος... Έχουμε στοιχεία. Θα τον συλλάβουμε;...

Γιορτάζουμε και το εορτάζουμε

Πιστεύω πως το όνομά μου είναι κοινότυπο και βαρετό μιάς και οι μισοί Έλληνες ονομάζονται Γιώργηδες. Όμως πρέπει να παραδεχτούμε πως είναι ο πιό μάγκας άγιος και ο πιό ξεχωριστός μιάς και είναι ο μόνος Άγιος που κατασπαράσει ένα τέρας και όλες οι εικόνες του τον απεικονίζουν με αυτό το κατόρθωμά του. Είναι ένας άγιος με δράση, κίνηση και ζωντάνια και όχι σαν τους άλλους που στέκονται όρθιοι κρατώντας ένα βιβλίο ή κάποια εκκλησία στα χέρια τους. Χρόνια πολλά σε όλους τους Γιώργηδες και Γεωργίες.

43 χρόνια από την μαύρη επέτειο

Χθές κλείναμε 43 χρόνια από την μέρα που κάποιοι συνταγματάρχες, πιόνια των μεγάλων δυνάμεων αποφάσισαν "να κάνουν επανάσταση".

Πολλές φορές προσπαθώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ακούει από το ραδιόφωνο ή να διαβάζει εφημερίδα πως ο στρατός αποφασίζει να επαναστατήσει. Δε ξέρω πως θα αντιδρούσα. Σίγουρα θα γελούσα δυνατά και θα αναρωτιόμουν αν μας περνούσαν για τόσο ηλίθιους που περιμένουν να τους πιστέψουμε. Αλλά όταν έχεις τα όπλα στραμμένα πάνω σου δε νομίζω πως έχεις και δεύτερη επιλογή.

Δε θα αναφερθώ στο γεγονός. Κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς για μένα προκαλεί ένα ανελέητο βιασμό στη χώρα που εδραιώνεται και στο λαό που το ανέχεται. Οι χώρες αυτές όπως και η Ελλάδα τότε απομονώνονται από τον υπόλοιπο κόσμο, δημιουργείται μία στασιμότητα στο θέμα παραγωγής και προόδου μέχρι που έρχεται ο σκοταδισμός στην χώρα.

Όμως με εκνευρίζει όταν βλέπω ανθρώπους της ηλικίας μου και λίγο μεγαλύτερους που δεν την έζησαν την χούντα και όμως την υποστηρίζουν ή την βρίζουν και δεν είναι μόνο απόλυτοι αλλά και φανατικοί υποστηρικτές των απόψεων τους. Νομίζω πως αυτές οι θέσεις είναι λανθασμένες. Αν δεν έχεις ζήσει κάτι δε μπορείς να το κρίνεις εκ του ασφαλούς. Εμένα μ' αρέσει να παρουσιάζω την αρνητική μου στάση απέναντι στη χούντα και στην κάθε χούντα που επικρατεί όμως μ' αρέσει επίσης να ακούω και από τις δύο πλευρές απόψεις και από κει να της κρίνω βάση των γνώσεών μου, αν είναι σωστές, αληθείς ή όχι.

Δεν είναι πολλοί μεγάλοι σε ηλικία φιλοχουντικοί ή κρυφοχουντικοί που τους έχω ακούσει να μου λένε τις εξής απόψεις: " Επί χούντας δεν αυξήθηκε ούτε μέρα η τιμή του ψωμιού, κυκλοφορούσες στο δρόμο και άφηνες τα χαρτονομίσματα να εξέχουν από τις τσέπες και να μη φοβάσαι να σε κλέψουν, επικρατούσε ηρεμία, δεν υπήρχαν επεισόδια και άλλα πολλά...". Τι να τα κάνεις όμως όταν γνωρίζεις πως εκείνη τη περίοδο όλοι οι αριστεροί βρίσκονταν στην Μακρόνησο ή στις φυλακές, φυσικά και φοβόσουν να κλέψεις μη τυχόν σε πιάσει η αστυνομία και σε κλείσει στα κολαστήρια, δε μπορούσες να κάνεις πηγαδάκια στο δρόμο διότι ερχόταν κατευθείαν η αστυνομία και τους διέλυε, δεν μιλούσες σε ανθρώπους και τους φοβόσουν όλους ότι μπορεί να στην φέρουν, δεν υπήρχε ελευθεροτυπία, πραγματοποιόντουσαν κινηματογραφικές παραγωγές με θέματα την Επανάσταση του '21 και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μόνο και μόνο για να ενισχύσουν το εθνικό φρόνιμα του λαού.

Η χούντα αυτό που χρησιμοποίησε για να διατηρηθεί στην εξουσία ήταν ο φόβος. Είχε γονατίσει έναν λαό και τον είχε του χεριού της επειδή πολύ απλά τον τρομοκρατούσε.

43 χρόνια μετά την μαύρη επέτειο και 37 χρόνια από την λήξη του η Ελλάδα παρ' όλα τα προβλήματά της ήταν (και χρησιμοποιώ το ήταν διότι πλέον δεν είμαι και τόσο σίγουρος για το εαν είναι) μία χώρα ελεύθερη με πολίτες ελεύθερους για λόγο, άποψη, διαμαρτυρία, πρόοδο και κάθε τι άλλο που μπορούσε να βοηθήσει μία χώρα να προοδεύσει. Όμως τη ξαφνική ελευθερία που κατακτήσαμε σαν λαός, αντί να την αξιοποιήσουμε και να φύγουμε μπροστά την απολαύσαμε και γίναμε μία ζούγκλα. Πλέον γινόμαστε σκλάβοι μίας άλλης χούντας. Οικονομικής χούντας για την οποία υπεύθυνοι είμαστε εμείς...

Αυτό που με τρομάζει όμως είναι πως ενώ έχουν περάσει τόσα χρόνια από την πτώση της χούντας, υπάρχουν ακόμα αρκετοί νοσταλγοί της περιόδου αυτής οι οποίοι αρχίζουν σιγά σιγά να βγαίνουν από τις τρύπες που ήταν τόσα χρόνια κρυμμένοι και να αποκτούν σιγά σιγά δύναμη και επιρροή προς τον λαό... Η οικονική κρίση, η ανεργία και η ξενοφοβία στρέφει τον κόσμο στην ακροδεξιά. Δε μπορώ να κρύψω πως τρόμαξα με μία ανάρτηση που έπεσε στα χέρια μου από μία φιλοχουντική εφημερίδα. Παρουσιάζω το κείμενο από κάτω. Οι απόψεις δικές σας...

Την ιστορία δεν την γράφουν οι ηττημένοιΛοιπόν κύριοι, ναι. Οι άνθρωποι του “Στόχου” που έχουν πάντα το θάρρος της γνώμης τους και που τολμάνε να αντικρίζουν την αλήθεια κατάματα, όσο και αν αυτό ενοχλεί κάποιους, στέκονται σήμερα κριτικά απέναντι στο ιστορικό γεγονός της 21ης Απριλίου. Ένα γεγονός που ήρθε 18 χρόνια μόλις μετά την απεμπλοκή της Πατρίδας μας απο έναν αιματηρό και επώδυνο αδελφοκτόνο πόλεμο, που είχαν δρομολογήσει πριν απο το ‘44 ξενοκίνητες και εχθρικές προς το Έθνος δυνάμεις.Ίσως να δεχόμασταν κι εμείς με ανακούφιση εκείνο το πρωινό της 21ης Απριλίου, τη στρατιωτική επέμβαση, όπως με ανακούφιση τη δέχτηκε και η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, κάτι που εύκολα γίνεται αντιληπτό και απο τις ανύπαρκτες αντιδράσεις. Ένας Λαός, ένα Έθνος που είχε κουραστεί, που είχε αηδιάσει και που τελικά είχε γυρίσει την πλάτη στο πολιτικό κατεστημένο της εποχής, αλλά και στην κοινωνική και πολιτική ανωμαλία που είχε προέλθει απο το ίδιο το κατεστημένο.Και εδώ ακριβώς είναι που στεκόμαστε. Εδώ που θα σταθεί και ο ιστορικός του μέλλοντος, απαλλαγμένος απο πάθη και ιδεολογικές προκαταλήψεις. Η επιτυχής ολοκλήρωση ενός τόσο μεγάλου στρατιωτικού εγχειρήματος και μάλιστα εντός τεραστίων αστικών κέντρων (με επίκεντρο την Αθήνα) αναίμακτα ουσιαστικά, θα είναι ίσως το πρώτο χαρακτηριστικό που θα παραμείνει και θα πλαισιώσει την αναφορά του συγκεκριμένου γεγονότος. Αυτή είναι η αλήθεια. Και σε όποιον αρέσει. Ξέρουμε ότι δεν αρέσει σε αρκετούς, αλλά ξέρουμε χιλιάδες ακόμα, πολλές χιλιάδες, με διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, που παρακάμπτουν τη στέρηση της πολιτικής ελευθερίας, που όντως επέβαλλε το καθεστώς της 21ης Απριλίου, και συχνά πυκνά βάζουν στο στόμα τους μια φράση που μπορεί καθένας ν’ ακούσει παντού... “Που ‘σαι ρε Παπαδόπουλε!”. Ή μήπως λέμε ψέματα;

http://www.stoxos.gr/2007/04/21-1967-2007.html

Σχόλια που δέχτηκε αυτό το κείμενο:

1. δημοκρατια ειναι το πολιτευμα που ο λαος ψηφιζει αυτον που σε ενα μηνα θα παρει τοσα λεφτα οσα δεν θα παρουν αυτοι σε ολη τους τη ζωη

2. 6135 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ 21ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥΑπό την ώρα "Ω" δηλαδή την δευτέρα πρωϊνή της 21ης Απριλίου εως και την τελική επικράτηση του Στρατιωτικού εγχειρήματος λίγες ώρες αργότερα, και βάσει του σχεδίου "ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ" που ενεργοποιήθηκε απόλυτα χάριν της προσχωρήσεως του Α/ΓΕΣ Αντιστράτηγου Σπαντιδάκη στους κινηματίες, διενεργήθηκαν (κυρίως από την Αστυνομία Πόλεων και την Βασιλική Χωροφυλακή 6135 συλλήψεις σε ολόκληρη την επικράτεια, πλέον των συλλήψεων πολιτικών προσώπων στις οποίες προέβησαν στρατιωτικά αποσπάσματα, οργανωμένα για τον λόγο αυτό.Οι 6135 συλληφθέντες ήταν χαρακτηρισμένοι κυρίως ως "Επικίνδυνοι Κομμουνιστές Γ κατηγορίας", αλλά και ως "Πράκτορες Εχθρικών Μυστικών Υπηρεσιών" ή Επικίνδυνοι αλλοδαποί. Μόνο από την Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφάλειας Αθηνών συνελήφθησαν ως Πράκτορες Εχθρικών Μυστικών Υπηρεσιών 15 άτομα Ελληνικής κυρίως καταγωγής και υπηκοότητος αλλά και 35 άτομα χαρακτηρισμένα ως "Επικίνδυνοι Αλλοδαποί" μεταξύ των οποίων 8 Αλβανοί (Ελληνικής καταγωγής), 2 Αρμένιοι, 2 Ρώσσοι, 2 Άγγλοι, 3 Κύπριοι, 4 Ιταλοί, 3 Τούρκοι, 9 Γιουγκοσλάβοι και 2 Ούγγροι.Άπαντες οι συλληφθέντες -ανάμεσα τους και 235 γυναίκες- μεταφέρθηκαν με αρματαγωγά του Βασιλικού Ναυτικού στην νήσο Γυάρο, απ' όπου λίγες ημέρες αργότερα απολύθηκαν 200 υπερήλικες και ασθενείς.

3.Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΠΟΥ ΒΡΕΘΕΙΣ ΚΙ ΟΠΟΥ ΣΤΑΘΕΙΣ ΔΥΟ ΦΡΑΣΕΙΣ ΑΚΟΥΣ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΧΙ ΑΠΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΕΝΟΥΣ "ΧΟΥΝΤΙΚΟΥΣ"... ΜΙΑ ΧΟΥΝΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΑΙ ΡΕ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΕ. ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΛΕΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ.

4."Που να ξέρουν τι τους ξημερώνει..."20 Απριλίου, ώρα 9:00 μμ. Η ώρα "Ω" όπως είχαν χαρακτηρίσει την 2α πρωινή της 21ης Απριλίου οι Αξιωματικοί, πλησίαζε... Παπαδόπουλος, Παττακός και Μακαρέζος αναχωρούν μαζί από το σπίτι του αντισυνταγματάρχη Μιχαήλ Μπαλόπουλου στην Νέα Σμύρνη όπου πραγματοποιήθηκε η προτελευταία συνά-ντηση της "Επαναστατικής Επιτροπής". Μιά τελευταία σύσκεψη για τις 11:00 μμ είχε καθοριστεί στο σπίτι του Δημήτρη Ιωαννίδη στο Γαλάτσι λίγη ώρα πριν ξεκινήσει ο καθένας για το γραφείο ή την Μονάδα του..….Στους δρόμους οι Αθηναίοι έτρεχαν να προλάβουν τις τελευταίες τους δουλειές, ανύποπτοι για ό,τι θα συνέβαινε την επομένη.-Που να ξέρουν τι τους ξημερώνει αύριο, μονολόγησε καθώς έβλεπε έξω από το παράθυρό του ο Γ. Παπαδόπουλος, που καθόταν στο κάθισμα του συνοδηγού.-Θα σταματήσουν οι φασαρίες και θα ηρεμήσουν, πρόσθεσε ο Νικόλαος Μακαρέζος που κρατούσε το τιμόνι…Από το ραδιόφωνο οι δυο συνταγματάρχες άκουγαν το δελτίο ειδήσεων της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Κυριότερη είδηση της ημέρας τα μέτρα που εξήγγειλε για τους αγρότες ο υπουργός Γεωργίας Ευάγγελος Αβέρωφ. Διπλασιασμός των αγροτικών συντάξεων, από τις 200 στις 400 δρχ., ολοκλήρωση της εφαρμογής της νοσοκομειακής περίθαλψης και επέκταση του προγράμματος της αγροτικές στέγης...-Καλές οι εξαγγελίες του κυρίου υπουργού, γενναία τα μέτρα του, αλλά θα μείνουν στα λόγια, παρατήρησε ο Μακαρέζος.-Είναι μέτρα που θα ανακούφιζαν τους πολύπαθους αγρότες μας, πρόσθεσε ο Παπαδόπουλος, τονίζοντας ότι "δεν θα ήταν άσχημη ιδέα τα μέτρα αυτά να τα εφάρμοζε η δική μας επαναστατική κυβέρνηση"…Και πράγματι, λίγες μόνο μέρες μετά την επικράτηση του πραξικοπήματός τους εφάρμοσε τις εξαγγελίες Αβέρωφ ο υπουργός Γεωργίας Αλέξανδρος Ματθαίου, με επιπλέον προσθήκη την κατάργηση των αγροτικών χρεών.

5.AN ΔΕΝ ΚΡΟΤΑΛΙΣΟΥΝ ΟΙ ΕΡΠΥΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΡΜΑΤΩΝ ΜΙΑ ΑΥΓΗ ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ ΑΣΠΡΗ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

6. Η Ιστορία είναι των νεκρών!!!Απλά εμείς οι ζωντανοί την γράφουμε την διαβάζουμε και την μεταφέρουμε στους νεότερους!!!!!!!Ο/Η Ανώνυμος είπε... 6135 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ 21ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥΕγω θέλω να σας πώ για τους 100+ νεκρούς φαντάρους της ίδιας νύχτας!!!! Μπορούμε να γράψουμε την ιστορία τους?????Αν θέλει κανείς να συνεργαστούμε (calfolk@yahoo.com)

Τα σχόλια δικά σας... Εγώ ότι είχα να πώ το είπα... Δυστυχώς καπνίζουν ακόμα τα απομεινάρια της χούντας... Δεν είναι περίεργο αν με ένα αεράκι η φωτιά αναζωπυρωθεί... Πλέον είναι στο χέρι μας να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις και να μη φτάσουμε σε αντίστοιχες περιόδους ξανά.

Ιντερ - Μπαρτσελόνα 3-1

Μπορεί το ταξίδι τους από Βαρκελώνη σε Μιλάνο με πούλμαν να στοίχησε στους παίκτες που έχουν συνηθίσει να ταξιδεύουν με τσάρτερ να κουραστούν και να μην αποδόσουν αυτά που έπρεπε για να πάρουν ένα καλό αποτέλεσμα μέσα στο Μιλάνο. Η αλήθεια είναι πως υποστηρίζω την Μπαρτσελόνα όμως δε μ' αρέσει όταν ο σχολιαστής που μου παρουσιάζει τον αγώνα να δείχνει τόσο έντονα την ομάδα που θέλει να νικήσει. Χθες ο Σωτηρακόπουλος έδειξε πως εκτός από την Λίβερπουλ, δεύτερη αγαπημένη ομάδα έχει την Μπαρτσελόνα. Η στάση του με έκανε να στραφώ προς την μεριά της Ίντερ.

Η αλήθεια πάντως είναι πως στον τελικό θέλω να δω το ζευγάρι Ίντερ - Μπάγερν. Να δουμε έναν διαφορετικό τελικό και μία κόντρα μεταξύ Ιταλικής και Γερμανικής ομάδας. Όμως φοβάμαι πως αν το επόμενο παιχνίδι μεταξύ Μπάρτσα με Ίντερ έρθει ισοπαλία τότε πολύ φοβάμαι πως και ο τελικός θα λήξει ισόπαλος και θα κριθεί στα πέναλντυ...

Ώς τότε έχουμε να απολαύσουμε άλλα τρία παιχνίδια με το σημερινό δυνατό παιχνίδι μεταξύ της Μπάγερν με την Λυών. Ελπίζω και το σημερινό παιχνίδι να είναι εξίσου καλό όπως και το χθεσινό. Εμείς ως φίλαθλοι και οπαδοί του ελληνικού πρωταθλήματος έχουμε ανάγκη από καλά ευρωπαϊκά παιχνίδια μήπως και μπορέσουμε να απολαύσουμε μπάλα...

Πρωινή έξυπνη ατάκα

Χθες το πρωί στο facebook διάβασα μία έξυπνη ατάκα που έγραψε ένας φίλος μου στον τοίχο του. Ανέφερε το εξής: Όταν ακούω κάποιον να λέει ότι «η ζωή είναι δύσκολη» μου 'ρχεται να ρωτήσω: «σε σύγκριση με τι»;

Είχε απόλυτο δίκιο. Πολλές φορές ακούω από κόσμο που το λέει αυτό. Δεν είναι ικανοποιημένος με τίποτα. Πάντα έχουν κάτι να πουν που θα τους χαλάει την διάθεση και θα τα βλέπουν όλα μαύρα. Όμως αυτό που έχω διαπιστώσει είναι πως όσοι έχουν αυτή τη μιζέρια είναι άνθρωποι που τα χουν βρει όλα έτοιμα, που ότι ζητάνε το έχουν μ' αποτέλεσμα στην παραμικρή αποτυχία ή άρνηση να πέφτουν σε κατάθλιψη, να νιώθουν πως είναι τελειωμένοι και πως δε τους νοιάζει τίποτα άλλο στο κόσμο εκτός από αυτό το οποίο ζητάνε.

Αυτή η νοοτροπία είναι στο υποσυνείδητό μας όταν παιδάκια όταν ζητούσαμε κάτι και δε μας το δίνανε κλαίγαμε ή φωνάζαμε ξαπλωμένοι στο πάτωμα για να μας λυπηθούν και να μας το δώσουν. Κάποιοι έχουν αποβάλλει αυτή τη συνήθεια με την πάροδο του χρόνου ενώ κάποιοι άλλοι την χρησιμοποιούν ακόμα.

Κάποτε και γω είχα αυτήν την αντίληψη. Πάντα σε κάθε εμπόδιο έλεγα πως η ζωή είναι δύσκολη. Όμως δεν ισχύει αυτό. Η ζωή δεν είναι δύσκολη. Την κάνουμε εμείς δύσκολη. Στο χέρι μας είναι να πετύχουμε, στο χέρι μας είναι να ξέρουμε τι θέλουμε και τι μας αξίζει, στο χέρι μας είναι να προσφέρουμε, στο χέρι μας είναι να είμαστε καλά και εντάξει τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τους γύρω μας. Στο διάλογο που αναπτύχθηκε χθες στο τοίχο του φίλου μου μία κοπέλα με ρώτησε πως δεν είναι πάντα στο χέρι μας αυτό μιάς και υπάρχουν και τρίτοι οι οποίοι επηρεάζουν καταστάσεις (είτε σε οικογενειακό, είτε σε φιλικό, είτε σε ερωτικό επίπεδο). Μα και κει της απάντησα την ευθύνη την εύχομαι εμείς. Εμείς πρέπει να θέσουμε τα όρια στο μέχρι που μπορεί ο καθένας να μας επηρεάζει και να επεμβαίνει στη ζωή μας. Ακόμα και στο ερωτικό τομέα που είναι πιο πολύπλοκα τα πράγματα, αν βάλεις εσύ κάποιον τρίτο στη σχέση τότε δείχνεις τρομερή ανευθυνότητα και ανασφάλειά. Αν το τρίτο πρόσωπο το χει βάλει ο σύντροφός σου τότε φέρεις και συ μία ευθύνη.

Δε θέλω να πω πως για όλα φταίμε εμείς. Φυσικά δε φταίμε. Όμως πρέπει να αποκτήσουμε μία υπευθυνότητα. Να μη πιστεύουμε στην μοίρα και στην άποψη πως όλα είναι γραφτά να γίνουν. Η ζωή είναι στα χέρια μας και αν δεν την κουμαντάρουμε τότε θα μας πάρει από κάτω και θα κλαιγόμαστε ρίχνοντας το φταίξιμο σ' αυτήν. Αλλά για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να χουμε θετική σκέψη και ενέργια. Να πάμε να αντιμετωπίσουμε μία κατάσταση με το σκεπτικό πως θα πετύχουμε.

Σκεφτείτε λίγο πόσο πιο όμορφα θα ήταν τα πράγματα αν είμασταν πιο υπεύθυνοι και αισιόδοξοι...

Καλή σας μέρα...

Η ζωή είναι όμορφη... Απολαύστε την...

Το ελληνικό πρωτάθλημα τελείωσε... ε και λοιπόν;...

Τελείωσε και η φετινή διοργάνωση της Superleague. Όχι για όλες τις ομάδες. Τώρα έχουμε τα αποτυχημένα play off όπου θα αναμετρηθούν οι ομάδες του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ και του Άρη. Ο Παναθηναϊκός στέφθηκε πρωταθλητής για το 2010. Ο Ολυμπιακός απογοήτευσε με την εικόνα - καφενείο που έδειξε ενώ ο Π.Α.Ο.Κ. ενώ είχε τον ενθουσιασμό και το όνειρο στο τέλος παραδόθηκε. Τελικά στην τελευταία αγωνιστική σώθηκε η πολυαγαπημένη μου Ξάνθη. Η ομάδα αυτή έχει μπει στην καρδιά μου για πολλούς λόγους. Την συμπαθούσα από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με τα ποδοσφαιρικά. Σε μία περίοδο που η πρώτη εθνική ήταν γεμάτη αθηναϊκές ομάδες η Ξάνθη επέμενε να κρατάει την θέση της εκπροσώπου των Ακριτών. Και ως Ακρίτας και γω την υποστήριζα και την υποστηρίζω ακόμα. Σε ένα όμορφο παιχνίδι στο Καυτατζόγλειο όπου οι Ηρακληδείς αφήσανε τους οπαδούς της Ξάνθης να στηρίξουν την ομάδα τους είδαμε την Ξάνθη να προηγήται στο σκορ με 0-2. Να ισοφαρίζεται στο δεύτερο ημίχρονο με 2-2 αλλά στο τέλος να καταφέρνει να νικήσει με 2-4 και να παραμένει στην κατηγορία σε αντίθεση με τον Λεβαδειακό ο οποίος αν και νίκησε 1-2 την Λάρισα στο Αλκαζαρ τελικά υποβιβάστηκε.

Το θέμα είναι όμως πως το ελληνικό πρωτάθλημα τελείωσε με επεισόδια σε Ο.Α.Κ.Α. και σε Καραϊσκάκη. Όσο και να θέλουμε να δείξουμε ένα καλύτερο πρόσωπο η ελληνική πραγματικότητα θα υπάρχει πάντα εδώ... Δυστυχώς η καλή εικόνα του Καυτατζόγλειου δεν αρκούσε για να λήξει τόσο όμορφα η χρονιά αυτή.

Έτσι η τελική βαθμολογία είναι η εξής:

1. Παναθηναϊκός 70

2. Ολυμπιακός 64

3. Π.Α.Ο.Κ. 62

4. Α.Ε.Κ. 53

5. Άρης 46

6. Καβάλα 39

7. Ατρόμητος 38

8. Πανιώνιος 37

-. Ηρακλής 37

-. Α.Ε.Λ. 37

11. Εργοτέλης 36

-. Αστ. Τρίπολης 36

13. Ξάνθη 35

14. Λεβαδειακός 34

15. ΠΑΣ. Γιάννενα 28

16. Πανθρακικός 12

Η μπάλα όμως συνεχίζεται με το Champion League και με το Μουντιάλ... Εκεί θα δούμε την πραγματική ποιότητα και μαγεία του ποδοσφαίρου. Για μία ακόμη φορά συγχαρητήρια στον Παναθηναϊκό που πήρε το πρωτάθλημα και την Ξάνθη που έσωσε την παρτίδα και έμεινε στην κατηγορία.

Petite France, ημερήσια ηρεμία και νυχτερινή γαλήνη...

Απόγευμα Δευτέρας αρχές Μάρτη (8/3/10). Είχαμε επιστρέψει Στρασβούργο μετά την 3ήμερη παραμονή μας στην Ελβετία. Κυκλοφορούσα στους δρόμους της Γαλλικής πόλης όταν έφτασε η ώρα που δώσαμε ραντεβού στην πλατεία Κλέμπερ. Προορισμός μας;... Η πιό όμορφη και παραδοσιακή γειτονιά του Στρασβούργου, η Μικρή Γαλλία (Petite France). Ένα θετικό στοιχείο της πόλης είναι πως περπατιέται ευχάριστα. Από την κεντρική της πλατεία προς στη Petite France κάναμε δεκαπέντε με είκοσι λεπτά. Είχε νυχτώσει και αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να διακρίνω και φωτογραφίσω στα σκοτεινά σοκάκια της περιοχής. Κι όμως. Το θέαμα του αντίκρυσα ήταν καταπληκτικό. Οι τρείς πύργοι που μάλλον προστατεύανε την είσοδο της πόλης να στέκουν φωτισμένοι με το συνηθισμένο πορτοκαλί φως που φωτίζουν τα μνημεία. Όμως μέσα από τα παράθυρά τους έβγαινε ένα απόκοσμο μπλε φως. Συνεχίσαμε την πορεία μας περπατώντας πάνω στην γέφυρα που ένωνε τα τμήματα της συνοικείας μιάς και τα κανάλια με τα νερά την χώριζε σε πολλά σημεία. Εντύπωση μου προκάλεσε ένα σπίτι χτισμένο σε μία στενή λωρίδα με φόντο από πίσω τον καθεδρικό ναό της πόλης να στέκεται περήφανος. Στη πορεία βρεθήκαμε στη πλατεία της συνοικίας. Υπήρχε ένα μεγάλο άνοιγμα στο ποτάμι, ένα μικρό πάρκο με μία εκκλήσια (της οποίας δε θυμάμαι το όνομα), ένα γνωστό εστιατόριο στην μία άκρη και κάποια άλλα (μάλλον πανάκριβα) ακριβώς στην απέναντι όχθη. Πήγαμε στην εκκλησία κοντά για να παρατηρήσω ένα βότσαλο που είχε κολλήσει κάποιος πάνω σε έναν τοίχο της κάνοντάς το να φαίνεται σαν σπυρί. Από κει κατεβήκαμε προς την δεξαμενή. Σε κείνο το σημείο της περιοχής υπήρχε μία μικρή δεξαμενή όπου έμπαινε το ποταμόπλοιο για να ανέβει στο ψηλότερο επίπεδο του ποταμού. Κάτι σαν τις διώρυγες του Παναμά μόνο που εκεί περνάνε ολόκληρες πολιτείες. Τα σπίτια γύρω μας ήταν πολύχρωμα και φωτισμένα. Η υγρασία και η χαμηλή ομίχλη τα μετέτρεπε σε κουκλόσπιτα, μικρογραφίες σπιτιών που αν απλώσεις το χέρι σου σιγουρα θα τα αγγίξεις. Από ένα παράθυρο διακρίναμε πως είχε πάρτυ μέσα στο σπίτι. Η βόλτα μας συνεχίστηκε μέχρι την άκρη της δεξαμενής όπου από κει ξεκινούσε μία άλλη γεφυρούλα που μας κατέβαζε στην ακτή. Όμως αφού κάτσαμε και απολαύσαμε τη νυχτερινή γαλήνη που μας προσφερόταν γυρίσαμε πίσω στους πύργους και από κει σπίτι. Η ώρα ήταν περασμένη και το κρύο τσουχτερό.
Μα γιατί ήρθαμε βράδυ; αναρωτήθηκα.
Διότι σίγουρα θα το επισκεφθείς το πρωί, μου απάντησες.
Και πράγματι έτσι έγινε. Την άλλη μέρα το πρωί είχα ένα τρίωρο κενό και έφυγα προς την Petite France. Αν και βράδυ την προηγούμενη μέρα που το επισκέφθηκα δε δυσκολεύτηκα να βρω τον δρόμο. Περίμενα πως θα γίνεται χαμός από επισκέπτες και τουρίστες. Πράγματι είχε κόσμο αλλά η ηρεμία ήταν απόλυτη. Σα να ήσουν μόνος σου. Λες και το τοπίο σε αναγκάζει να είσαι φρόνιμος και ήρεμος για να μην ενοχλείται με την παρουσία σου. Περπάτησα πάλι στους ίδιους δρόμους με την φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη από τον λαιμό έτοιμη να αποθανατίσει την κάθε όμορφη στιγμή και την κάθε υπέροχη εικόνα που συναντούσα μπροστά μου. Βρέθηκα πάλι στο άνοιγμα. Πλέον τα μαγαζάκια ήταν όλα ανοιχτά έχοντας τα σουβενίρ έξω να περιμένουν το κάθε επισκέπτη και τουρίστα να τα αγοράσει. Προχώρησα προς την δεξαμενή ελπίζοντας να την δω να λειτουργεί. Ήμουν τυχερός τελικά διότι όταν στάθηκα στην άκρη της φάνηκε στο ποτάμι ένα ποταμόπλοιο. Ένας νεαρός είχε στήσει μία βιντεοκάμερα σε ένα τρίποδα και αποθανάτιζε την έλευση του σκάφους το οποίο πέρασε ακριβώς από κάτω μου και στριμώχθηκε μέσα στη δεξαμενή. Ήταν γεμάτο κόσμο που θαύμαζε την πόλη. Ο κάμεραμαν έτρεχε σε διάφορα σημεία για να βρεί την κατάλληλη γωνία λήψης. Εγώ στάθηκα σε μία γωνία παρατηρώντας τις πόρτες να κλείνουν και να αρχίζει η δεξαμενή να γεμίζει νερό. Μιά παρέα ηλικιωμένων Ιαπώνων είχε σταθεί στη μία πλευρά της δεξαμενής και τραβούσαν φωτογραφίες ενώ οι γυναίκες χαιρετούσαν με ειλικρινές χαμόγελο τους επιβάτες του σκάφους οι οποίοι ανταποδίδανε τους χαιρετισμούς με χαμόγελο. Τι όμορφη στιγμή σκέφτηκα. Μία στιγμιαία ευκαιρία που ενώνει δύο πολιτισμούς, δύο λαούς που μένουν οι μεν στην μία άκρη του χάρτη και οι δε στην άλλη. Μπορεί τα πρόσωπα να μην τα θυμούνται όμως σίγουρα θα χουν να λένε για την μαγεία της στιγμής αυτής. Αφού το πλοίο έφτασε στο επίπεδο του ποταμιού άνοιξαν οι πόρτες, ξεκίνησαν οι μηχανές του να λειτουργούν και χάθηκε στο βάθος. Συνέχισα την βόλτα μου στα σοκάκια της περιοχής που με το φως της μέρας ήταν πιο χρωματιστά. Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Έπρεπε να γυρίσω στο κέντρο. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής έχοντας σαν σημάδι το καμπαναριού του καθεδρικού ναού...
Την Petite France την επισκέφθηκα ξανά όταν πήγα στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Κατά την γνώμη μου είναι μία από τις ομορφότερες συνοικείες της Ευρώπης. Δε μου φαίνεται παράξενο που της δώσανε το όνομα αυτό μιάς και είναι μία αυθεντική μικρογραφία της Γαλλίας...
Επόμενη στάση μου θα ναι η σύγχρονη πλευρά της πόλης όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο Σιδηροδρομικός Σταθμός, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και άλλα σημεία της πόλης που μου τράβηξαν την προσοχή...

Η εκδίκηση των θυμάτων της κρίσης

Όλοι παρακολουθούμε με δέος την έκρηξη του ηφαιστείου στην Ισλανδία. Χιόνι με φωτιά. Τρομερός συνδιασμός. Σκηνές που βλέπεις στον κινηματογράφο και αναρωτιέσαι αν μπορεί να συμβεί πραγματικά. Όμως εγώ έχω ένα αρνητικό στοιχείο. Αναλύω τα θέματα τόσο που φτάνω στο σημείο να γίνομαι εκευριστικός.

Οπότε δε θα με άφηνε αδιάφορο ένα τέτοιο γεγονός. Εγώ το θέμα το βλέπω τελείως διαφορετικα. Δε το βλέπω μόνο γεωφυσικά αλλά και πολιτικοοικονομικά. Το ηφαίστειο αποφάσισε να ξυπνήσει μετά από πολλά χρόνια και να αναστενάξει πολύ δυνατά σε μία περίοδο που η Ισλανδία βρίσκεται στην ίδια μοίρα με την Ελλάδα (αλλά τουλάχιστον αυτοί αντιστέκονται και τα χώνουν τόσο στις μεγάλες δυνάμεις όσο και στους δικούς τους πολιτικούς και τράπεζες που θεωρούν υπαίτιους της κατάστασης - για μας φταίνε οι Γερμανοί μόνο - ). Το θέμα είναι το εξής. Μήπως το ξύπνημα του ηφαιστείου είναι συμβολικό; Μήπως εκδικείται τις μεγάλες χώρες για την οικονομική κατάσταση ακυρώνοντας χιλιάδες πτήσεις και κόβοντας την επαφή της Αμερικής με την Ευρώπη; Αλλά και των Ευρωπαϊκών χωρών μεταξύ τους; Από την Ελλάδα έχουν ακυρωθεί πολλές πτήσεις μέχρι στιγμής προς προορισμούς όπως το Λονδίνο και το Παρίσι.

Η Ισλανδία έδειξε και έτσι τον τσαμπουκά της και είδε πως δεν πιάνεται εύκολα κορόιδο. Της βγάζω το καπέλλο και χαίρομαι για την αντίστασή της σ' αυτόν τον επεκτατικό πόλεμο των Ισχυρών Τραπεζών. Το θέμα είναι εμείς τι θα κάνουμε;... Μέχρι στιγμής μας παίζουν όλοι μιά χαρά... Ως πότε όμως...

Τους χαιρετισμούς στην μάχιμη Ισλανδία... Μάγκες γερά! Δώσ' τους να καταλάβουν...

Μας πήραν είδηση...

Α ρε Τζούλια... Ακόμα και το google σε χει καταλάβει... Καλό σαββατοκύριακο... Ήρθε η Παρασκευή!

Ωceans

Κάποιες ταινίες κρύβουν τόση μαγεία μέσα τους που σε πείθουν πως δημιουργήθηκαν όχι τόσο για να σου περάσουν όμορφες εικόνες, καταπληκτική μουσική και ενδιαφέροντα μηνύματα αλλά και για να σε κάνουν να θυμάσαι για πάντα τη στιγμή που ήσουν μαγεμένος βλέποντας τις όμορφες εικόνες είτε είσαι στο σινεμά, είτε στο σπίτι βλέποντας τη ταινία από την τηλεόραση.
Όσο περίεργο και αν μου ακούγεται νιώθω τυχερός που η πρώτη μου ταινία ήταν τόσο μαγική που θυμάμαι πεντακάθαρα τις στιγμές που την έβλεπα στην μοναδική κινηματογραφική αίθουσα της Χίου πριν από 24 χρόνια! Δεν ήταν άλλη από την "Αρκούδα" του Ζαν Ζακ Ανό. Η μαγεία αυτού του έργου με στοίχειωσε. Και αυτό το λέω διότι ενώ είχα όλη την ταινία στο μυαλό μου, δε μπορούσα να την βρώ σε κανένα βίντεο κλάμπ. Η συνάντησή μου μαζί της έγινε 19 χρόνια μετά όταν ήμουν ήδη φοιτητής. Την ξαναείδα πάλι μεγάλος πλέον και όχι 3 χρονών παιδάκι και πάλι με μάγεψε και με συγκίνησε.
Δεν είναι όμως η μοναδική ταινία που έχει αυτό το χάρισμα. Πριν από μία δεκαπενταετία είχε βγεί ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ, ο Μικρόκοσμος. Θυμάμαι τον ντόρο που είχε γίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες για να την παρακολουθήσουν. Για μεγάλο χρονικό διάστημα οι άνθρωποι έγιναν πολύ οικολόγοι και αποφεύγανε να πατήσουν στο γρασίδι ή όπου υπήρχε πράσινο μόνο και μόνο για να μη διαταράξουν την ισορροπία της μικροσκοπικής ζωής που κρύβεται κάτω από τα χόρτα και πάνω στα δέντρα. Σου δινε την αίσθηση πως νεράιδες τελικά υπάρχουν και ίσως είναι τα ζωύφια που βλέπουμε να πετάνε στην φύση, στους αγρούς και στα κινούμενα νερά.
Πέντε χρόνια μετά τον υπέροχο Μικρόκοσμο βγήκαν τα Ταξιδιάρικα Πουλιά από τους ίδιους παραγωγούς. Σίγουρα δεν είχε την ίδια μαγεία με την προηγούμενη ταινία όμως σε ταξίδεψε στους ουρανούς μαζί με τα σμήνη των αποδημιτικών πουλιών. Είδες μαζί τους πως βλέπουν τον κόσμο από ψηλά. Η αλήθεια είναι πως τα ζήλεψες λίγο που έχουν το χάρισμα αυτό της πτήσης. Της απόδρασης. Και φυσικά για μία ακόμη φορά η μουσική ήταν τέλεια...
Φέτος έχουμε την τρίτη τους ταινία. Ωκεανός. Ήδη τα σχόλια τόσο για τις λήψεις όσο κια για την μουσική είναι διθυραμβικά. Από την αφίσσα και μόνο της ταινίας νιώθεις σίγουρος πως δε θα σε απογοητεύσει...
Από σήμερα στους κινηματογράφους. Σίγουρα θα μαι από τους πρώτους που θα τρέξουν να την δουν...

Συνάντηση με τον John Lenon

Θυμάμαι ακόμη το πρώτο αντικείμενο που του τράβηξε την προσοχή. Ένα γλυπτό μου σε σχήμα μήλου. Το βρήκε καταπληκτικό. Κατάλαβε το χιούμορ μου. Μου ζήτησε να βάλει ένα καρφί σε ένα από τα έργα μου. Αρνήθηκα καθώς τα εγκαίνια ήταν την επόμενη μέρα και ήθελα τα έργα άθικτα. Τότε ήταν που μου πρότεινε να πληρώσει ένα μεγάλο φανταστικό ποσό για να "φυτέψει" ένα φανταστικό καρφί.Ένα καρφί αντιύλης.

Το όνομά μου είναι Ono Yōko ή απλά 小野 洋子

Μάνος Ξυδούς 1953 - 2010

Χθές το βράδυ έφυγε από τη ζωή ο ροκάς Μάνος Ξυδούς. Όσοι δεν τον γνωρίζουν είναι ένα από τα πρώτα μέλη των Πύξ Λαξ, ο οποίος έγραψε και τραγούδησε πολλά κομμάτια τους. Δε θα κάτσω να γράψω πολλά λόγια για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Με εκνευρίζει όταν ξεκινάνε διθυραμβικά σχόλια και κείμενα για κάθε γνωστό πρόσωπο μετά το θανατό του ενός κατα τη διάρκεια της ζωής του μένει ξεχασμένο και αδιάφορο. Γιατί το κάνουν άραγε;... Για να φανούν καλοί;...
Εγώ βάση αυτού του γεγονότος θα ανατρέξω στα παιδικά μου χρόνια όταν το δωμάτιό μου πλημμύριζε με τα τραγούδια και τις φωνές αυτού του συγκροτήματος.
Η σχέση μου με την ροκ μουσική και τους Πύξ Λάξ ξεκινάει όταν πήγα γυμνάσειο. Το '96 με '97 κυκλοφορούσε η φήμη στο νησί πως θα έρθουν να παίξουν οι Πυξ Λαξ. Πολλές φορές δεν ακούγονταν λόγια του αέρα διότι αναφερόντουσαν σε συγκεκριμένες ημερομηνίες και σε συγκεκριμένους χώρους. Όμως ποτέ τους δεν επισκέφθηκαν το νησί.
Ακόμα δεν είχα μπεί στη ροκ σκηνή. Άκουγα ελαφρά και πόπ τραγούδια. Όμως όλος αυτός ο αναβρασμός με ώθησε να ψάξω να ακούσω τη μουσική τους και γιατί οι τότε συνομήλικοι ροκάδες ήταν τόσο παθιασμένοι τόσο με τη δικιά τους μουσική όσο και με την ροκ γενικότερο. Μπορώ να πω πως το συγκρότημα αυτό ήταν το πρώτο που με ένταξε στο χώρο της ροκ. Εκείνη την εποχή είχα πάρει και το πρώτο μου CD player από το χατζιλίκι του καλοκαιριού οπότε αποφάσισα να αγοράσω έναν δίσκο τους. Πήγα στη "Σύνθεση" (ένα μικρό μαγαζάκι στην Απλωταριά που πουλούσε CD, μέχρι να ανθήσει το ίντερνετ έβγαζε τρελά λεφτά). Από όλους τους δίσκους που είχαν βγάλει τότε εντύπωση μου έκανε η Στύλβη. Τόσο το εξώφυλλο όσο και το ότι είχε το Μοναξιά μου όλα με προέτρεψαν να το αγοράσω.
Η αρχή της πορείας μου στα ροκ μονοπάτια μόλις ξεκίνησε. Το θεωρώ σημαντική στιγμή για τη ζωή μου διότι αν δεν ξεκινούσα από τότε το ψάξιμό μου στη μουσική ίσως να μην αποκτούσα της όποιες μουσικές γνώσεις έχω τώρα.
Η αλήθεια είναι πως η φωνή του Ξυδούς δε μ' άρεσε τότε... προτιμούσα τα νιαουρίσματα του Πλιάτσικα και του Στόκα που μιλούσαν για ερωτικές απογοητεύσεις και "χυλόπιτες". Με τον καιρό όμως διαπίστωσα πως η πραγμματική ρόκ χροιά του συγκροτήματος ήταν η αλήτικη φωνή του. Μετά από πολλά χρόνια διαπίστωσα πως ήταν ο μόνος από αυτό το συγκρότημα που συνέχισε την πορεία που είχε ξεκινήσει τότε. Δεν την πρόδωσε για τα λεφτά και το εύκολο κέρδος. Ίσως γι' αυτό το λόγο έμεινε στην αφάνια...
Χθές ο θάνατός του μου ήρθε ξαφνικός... Μία φωνή που έχει σημαδέψει τα παιδικά σου χρόνια δεν θα ξανακουστεί πιά ζωντανά. Όμως μέσα μας και στα ηχεία μας θα μας συντροφεύει πάντα...
Καλό Ταξίδι Μάνο...

Πρώτα άσχημα σημάδια...

Καλημέρα και καλή βδομάδα. Πριν από λίγους μήνες είχα αναφέρει την άσχημη κατάσταση που επικρατούσε (και επικρατεί) στην Ερμού με το παρεμπόριο που γίνεται μπροστά από τα μαγαζιά με αποτέλεσμα να στενεύει ο χώρος διέλευσης των περαστικών και ένας περίπατος στο πεζόδρομο να μετατρέπεται σε γολγοθά. Όσο για τους ιδιοκτήτες καταστημάτων η κατάσταση τους προκαλεί τρομερή ζημιά στην επιχείρησή τους. Σε κείνη την ανάρτηση είχα αναφέρει πως θα αρχίσει να ξεφεύγει η κατάσταση διότι η αστυνομία δε μπορεί να κάνει τίποτα (το οργανωμένο έγκλημα δείχνει πόσο δυνατό είναι) μ' αποτέλεσμα να πάρουν οι πολίτες τον νόμο στα χέρια τους. Είχα γράψει πως σύντομα θα δούμε συγκρούσεις και μάχες μεταξύ ακροδεξιών και των λαθρομεταναστών.

Δυστυχώς βγήκα αληθινός μιάς και το σάββατο είχαμε αρκετές φασαρίες στην Ερμού και ένα βίντεο που κυκλοφόρησε στα μπλόγκς όπου παρουσίασε την κατάσταση. Δεν παίρνω το μέρος κανενός και θα εξηγήσω το γιατί. Ο κύριος που τραβούσε το βίντεο φάνηκε πως είναι ακροδεξιός. Οι φωνές του και η οργή του σε όλο το βίντεο δείχνει την στάση του απέναντι στην κατάσταση αυτή. Δεν έχει άδικο όταν αναφέρει στην αρχή του βίντεο πως δεν πρέπει να αγοράζουμε αυτά τα προϊόντα γιατί τα χουν παρασκευάσει μικρά παιδιά που τα αναγκάζουν να δουλεύουν σε τριτοκοσμικές χώρες και πως όλο αυτό το γεγονός είναι ένα οργανωμένο έγκλημα. Φυσικά και καταδικάζω και γω όλη αυτήν την κατάσταση και πρέπει να την καταπολεμήσουμε. Όμως δεν φταίνε οι μαύροι στους δρόμους για να ξεσπάσουμε όλη αυτήν την οργή. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν έρθει για μία καλύτερη ζωή εδώ και με τους περιορισμούς του κράτους αναγκάζονται και ζουν στην παρανομία και στο δρόμο. Έτσι τους εκμεταλλεύονται τα μεγάλα κεφάλια και τους βάζουν να πουλάνε το εμπόρευμά τους στο δρόμο. Όμως αντί να κυνηγήσουμε αυτά τα κεφάλια κυνηγάμε τα όργανά τους. Γιατί;... Μήπως είμαστε χέστες και τα βάζουμε με τους αδύναμους; Αν το καλοσκεφτούμε αυτά τα μεγάλα κεφάλια έχουν τόση μεγάλη δύναμη που έχουν περιορίσει την δράση της αστυνομίας. Την έχουν υποχρεώσει πλέον να μη κυνηγάει τους μαύρους με τα εμπορεύματα και να τους αφήνει ήσυχους να τα πουλάνε παντού. Όλοι θυμόμαστε παλιά πως τρέχανε οι άνθρωποι στα στενά σε κάθε έφοδο της αστυνομίας. Τώρα η περίπολος περνάει από δίπλα τους και δε κάνουν τίποτα μ΄αποτέλεσμα δρόμοι όπως η Ερμού, η Βουκουρεστίου, το Θησείο και το Μοναστηράκι να κλείνουν από τα σεντόνια που απλώνουν με τα προϊόντα τους.

Αυτή η κατάσταση το μόνο που θα φέρει θα ναι το ξέσπασα και η οργή. Οι ακροδεξιοί θα βρούν την ευκαιρία να αρχίσουν να τους κυνηγάνε και να τους χτυπάνε. Όπως έγινε και το Σάββατο.

Το βίντεο ξεκινάει με τις φωνές του τύπου απέναντι στους μαύρους οι οποίοι βλέπουν σαστισμένοι το γεγονός. Απ' ότι μπορούμε να παρατηρήσουμε επεμβαίνει η δημοτική αστυνομία και αρχίζει να ξεκινάει το κυνηγητό. Σε κάποια στιγμή οι μαύροι χτυπάνε έναν 72χρονο (σκηνικό που δε καταγράφεται στην κάμερα) όμως περαστικοί και μάρτυρες των γεγονότων αναφέρουν πως οι ακροδεξιοί χτυπάνε κάποιους μαύρους και συγκεκριμένα ενός το κεφάλι το κοπανάνε πάνω σε ένα πεζούλι (μου θυμίζει έντονα τη σκηνή από το μαθήματα αμερικανικής ιστορίας). Το κυνηγητό συνεχίζεται σε μία παράλληλη οδό της Ερμού για να καταλήξει στην Καπνικαραία. Μάλλον εκεί μαζεύονται αρκετοί ακροδεξιοί και αρχίζει η μάχη. Μετά από το κυνηγητό οι λαθρομετανάστες αρχίζουν να ξεσπούν. Ρίχνουν καρέκλες και πετάνε αντικείμενα. Αμύνονται.

Η Άμυνα αυτή θα φέρει πολλά θύματα. Αυτό το λέω διότι όταν τραυματίζεται ή σκοτώνεται ένας λαθρομετανάστης δεν αναφέρεται ποτέ στην τηλεόραση. Όταν όμως τραυματιστεί ή σκοτωθεί κανένας ακροδεξιός ή οποιοσδήποτε πολίτης μέσα σε μία αντίστοιχη μάχη τότε θα χυθεί αίμα. Και αυτό επιδιώκουν οι ακροδεξιές οργανώσεις. Περιμένουν το πρώτο αίμα για να τους πνίξουν όλους.

Λίγο πριν τελειώσει το βίντεο,την στιγμή που οι λαθρομετανάστες ξεκινούν την επίθεση βλέπουμε τόσο τον κύριο που τραβάει την κάμερα όσο και τους υπόλοιπους να υποχωρούν. Και τότε ακούγεται η φράση "Ανασυγκρότηση". Αυτό τους πρόδωσε. Αυτό έδειξε πως το γεγονός του Σαββάτου δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Ήταν μία οργανωμένη επίθεση. Και δυστυχώς είναι μόνο η αρχή.

Έγραφα από τότε γι' αυτήν την κατάσταση και οι περισσότεροι δε με πιστεύανε και με θεωρούσαν υπερβολικό. Δυστυχώς όμως βγήκα αληθινός...

Ας περιμένουμε λοιπόν τα επόμενα διότι από το βίντεο διαπιστώσαμε πως το πρώτο αίμα δε θα αργήσει να τρέξει. Και μόλις γίνει αυτό θα καεί όλη η Αθήνα...

Εδώ είμαστε και θα τα ξαναγράψω σύντομα αυτά, στο επόμενο γεγονός που θα συμβεί...

Τυχερός...

Καλοκαίρι 2002. Πριν από 8 χρόνια και λίγο πριν βγουν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων δούλευα ως αποθηκάριος σε ένα σούπερ μάρκετ στη Χίο για να βγάζω το χατζιλίκι του καλοκαιριού. Αυτό όμως με υποχρέωσε να μην μάθω όπως όλος ο κόσμος εκείνο το πρωί την σύλληψη των μελών της 17Ν. Ευτυχώς η μητέρα μου μου αγόραζε από το πρωί την Ελευθεροτυπία οπότε μεσημεράκι που έφτανα σπίτι κουρασμένος μάθαινα τα νέα διαβάζοντάς την στο καναπέ. Τότε υπουργός και "αρχιτέκτονας" αυτής της επιτυχίας (μετά από τις πιέσεις άλλων χωρών για την ασφάλεια της πόλης λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων) ήταν ο Χρυσοχοϊδης. Όλοι μας είδαμε τα πρόσωπα της οργάνωσης φάντασμα και πιστέψαμε πως ένα μεγάλο κεφάλαιο του αντάρτικου αγώνα μέσα στην Αθήνα τελείωσε. Είμασταν όμως γελασμένοι...

Απρίλιος 2010. Σήμερα και μετά από πολλές βομβιστικές επιθέσεις και κάποιους νεκρούς αστυνομικούς ο ίδιος υπουργός συλλαμβάνει τα μέλη του επανασταστικού αγώνα αφού πρώτα σκοτώσανε σε ενέδρα τον Φούντα. Την συγκεκριμένη οργάνωση δε μπορώ να την θεωρήσω επαναστατική. Δεν είναι καν επαναστατική αλλά καθαρά τρομοκρατική. Πρώτα απ' όλα είχαν ανοίξει πόλεμο με την αστυνομία. Χτυπούσαν με μίσος και μανία νεαρούς που επιλέξανε να γίνουν αστυνομικοί για να βγάζουν 700 και 800 το μήνα. Αυτή ήταν η μαγκιά τους. Να γαζώνουν με σφαίρες νεαρά παιδιά; Αντίθετα η 17Ν χτυπούσε δυνατούς και σοβαρούς στόχους και γι' αυτόν τον λόγο η ελληνική κοινωνία είχε μία σιωπηλή υποστήριξη στην οργάνωση αυτή που ναι την θεωρώ επαναστατική. Την θεωρώ επαναστατική διότι τα μέλη που συνέλαβαν (συγκεκριμένα ο Κουφοντίνας) επέμειναν στην ιδεολογία τους. "Ναι σκοτώναμε και χτυπούσαμε για κάποια πιστεύω και αφού μας πιάσατε θα τιμωρηθούμε" έλεγε. Αντιθέτως τα καμάρια του Ε.Α. αρνούνται κάθε κατηγορία και κάθε ιδεολογία ενώ όλα τα στοιχεία είναι εις βάρος τους. Που είναι η επαναστατικότητά τους;... Που είναι η μαγκιά τους;...

Φυσικά αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο ήταν τρομοκράτες και τυφλοί εγκληματίες αλλά έκαναν και τον κόσμο να στραφεί εναντίον των ακροαριστερών οργανώσεων. Πόσοι δεν ενοχληθήκανε με τις υβριστικές προκυρήξεις τους, πόσοι δεν οργιστήκανε με τους άδικους θανάτους των αστυνομικών (ανθρώπων σε λάθος μέρος την λάθος στιγμή), πόσοι δεν ικανοποιήθηκαν μετά την σύλληψή τους.

Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Μέσα στους δύσκολους καιρούς που περνάμε ήταν μία ευχάριστη είδηση αυτή. Όμως εγώ δεν αισιοδοξώ. Η κατάσταση είναι τέτοια που θα δημιουργηθούν νέες οργανώσεις.. Η βία φέρνει βία και οι συλλήψεις μελών τρομοκρατικών (πλέον) οργανώσεων θα ωθήσει νέους ακροαριστερούς να δημιουργήσουν νέες οργανώσεις, οι οποίες κάθε φορά γίνονται όλο και πιο βίαιες. Ο καιρός θα δείξει...

Όσο για τον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής θα θελα να αναφέρω πως έφαγε τα μούτρα του... Τόση αντιπολίτευση δεν αντέχεται, κάποια στιγμή σου έρχονται όλα μπούμερανγκ. Όσοι διαβάσετε το εξώφυλλο της εφημερίδας θα καταλάβετε...

Η εβδομάδα των Ελληνίδων...

Μετά την γυναικεία ομάδα πόλο του Εθνικού Πειραιώς (με τις δύο Χιώτισσες την Μαρία Τσουρή και Μαρκέλλα Πλουμή) και την γυναικεία ομάδα μπάσκετ του Αθηναϊκού ήρθε και η σειρά της γυναικείας ομάδας πόλο του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης να σηκώσει το κύπελλο του Ευρωπαϊκού Πρωταθληματος γυναικών στο πόλο. Σε ένα κρίσιμο τελικό όπου ενώ είχε προηγηθεί η Κίνεφ Κίρισι με 2 γκόλ κατάφεραν τα κορίτσια της Βουλιαγμένης να το γυρίσουν και να νικήσουν με 10 - 7 σε έναν υπέροχο τελικό. Συγχαρητήρια στις Ελληνίδες που μας κάνανε περήφανους φέρνοντας τρία ευρωπαϊκά τρόπαια μέσα σε 4 μέρες. Ο Ολυμπιακός (με την Χιώτισσα Βάσω Μαυρέλου) κατέλαβε την τέταρτη θέση.

Μπράβο στην γυναικεία ομάδα της Βουλιαγμένης που για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά σήκωσε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Len Tromphy και Champions Cup στην Ελλάδα.

Και στο Ευρωπαϊκό Super Cup θα αναμετρηθούν ο Εθνικός Πειραιώς με τον Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης. Εκεί ας το πάρει ο καλύτερος...

Ένα από τα καλύτερα και ειλικρινέστατα κείμενα που χω διαβάσει για την φιλία...

Η φιλία είναι απαραίτητη στον άνθρωπο για την καλή λειτουργία της μνήμης του. Το να θυμόμαστε το παρελθόν μας, το να το κουβαλάμε πάντοτε μαζί μας, είναι ίσως ο αναγκαίος όρος για να διαφυλάξουμε, όπως λέμε την ακεραιότητα του εγώ μας. Για να μη συρρικνωθεί το εγώ μας, για να διατηρήσουμε τον όγκο του, πρέπει να ποτίζουμε τις αναμνήσεις σαν τα λουλούδια στη γλάστρα, κι αυτό το πότισμα απαιτεί τακτική επαφή με τους μάρτυρες του παρελθόντος, δηλαδή με τους φίλους. Οι φίλοι είναι ο καθρέφτης μας, η μνήμη μας, το μόνο που απαιτούμε από αυτούς είναι να γυαλίζουν κάπου κάπου τον καθρέφτη για να μπορούμε να κοιτάζουμε μέσα.
Η φιλία είναι η απόδειξη ότι υπάρχει κάτι πιό ισχυρό από την ιδεολογία, από τη θρησκεία, από το έθνος. Στο μυθηστόρημα του Δουμά οι τέσσερις φίλοι βρίσκονται συχνά σε αντίθετα στρατόπεδα, αναγκασμένοι να χτυπηθούν μεταξύ τους. Αυτό όμως δεν χαλάει την φιλία τους. Δεν παύουν να αλληλοβοηθιούνται, κρυφά, με πανουργία, χλευάζοντας ο καθένας την αλήθεια του στρατοπέδου του. Έβαλαν την φιλία τους πάνω από την αλήθεια, από το σκοπό, από τις διαταγές των ανωτέρων, πάνω από τον βασιλιά, πάνω από την βασίλισσα, πάνω από τα πάντα.
Ο Δουμάς έγραψε την ιστορία των σωματοφυλάκων με απόσταση δύο αιώνων. Άραγε αισθανόταν ήδη νοσταλγία για τον χαμένο κόσμο της φιλίας. Ή μήπως η εξαφάνιση της φιλίας είναι πιο πρόσφατο φαινόμενο;
Η φιλία δεν είναι πρόβλημα των γυναικών. Είναι πρόβλημα των ανδρών. Είναι ο δικός μας ρομαντισμός.
Πως γεννήθηκε η φιλία;
Σίγουρα σαν συμμαχία μπροστά στις αντιξοότητες, συμμαχία χωρίς την οποία ο άνθρωπος θα ήταν άοπλος απέναντι στους εχθρούς του. Ίσως δεν έχουμε πια ζωτική ανάγκη από μία τέτοια συμμαχία;
Εχθροί θα υπάρχουν πάντοτε.
Ναί άλλα είναι αόρατοι και ανώνυμοι. Η δημόσια διοίκηση, οι νόμοι. Τι να σου κάνει ο φίλος όταν αποφασίζουν να χτίσουν αεροδρόμιο μπροστά στα παράθυρά σου ή όταν σε απολύουν; Αν σε βοηθήσει κανείς, θα ναι πάλι κάποιος ανώνυμος και αόρατος, μια οργάνωση κοινωνικής αρωγής, μία ένωση για την υπεράσπιση των καταναλωτών, ένα δικηγορικό γραφείο. Καμία δοκιμασία δεν μπορεί πια να επιβεβαιώση την φιλία. Δεν προσφέρεται πιά η ευκαιρία να ψάξεις τον πληγωμένο φίλο σου στο πεδίο της μάχης, ούτε να τραβήξεις το σπαθί για να τον υπερασπιστείς από τους ληστές. Περνάμε τη ζωή μας χωρίς μεγάλους κινδύνους αλλά και χωρίς φιλία.
Αν ξεσπάσει πάνω σου το μίσος, αν σ' έχουν καθίσει στο σκαμνί ή σ' έχουν πετάξει βορά στα θηρία, δύο αντιδράσεις μπορεί να περιμένεις από τους ανθρώπους που σε ξέρουν. Οι μισοί θα πέσουν κι αυτοί να σε φάνε, οι άλλοι μισοί, διακριτικά, θα κάνουν σαν να μην ξέρουν τίποτα, σαν να μην άκουσαν τίποτα, κι έτσι θα μπορείς να τους βλέπεις και να τους μιλάς. Αυτή η δεύτερη κατηγορία, η διακριτική και ευαίσθητη, είναι οι φίλοι σου. Φίλοι με την σύγχρονη σημασία της λέξης.

Μίλαν Κούντερα, Η Ταυτότητα, σελ. 55-58

Ένα από τα καλύτερα και ειλικρινέστατα κείμενα που χω διαβάσει για την φιλία... Απολαύστε το...

Για μία ακόμη φορά ενθουσιασμένος...

Κάθε φορά που κατεβαίνω Χίο προσπαθώ να ενισχύσω την τοπική αγορά είτε παίρνοντας ρούχα, είτε βιβλία. Κυρίως βιβλία. Μ' αρέσει να χάνομαι στα ράφια του βιβλιοπωλείου και να βλέπω ότι καινούργιο κυκλοφορεί ή ότι παλιό με συγκινεί και μου τραβάει το ενδιαφέρον. Πέρσυ τέτοιο καιρό ανακάλυψα έναν συγγραφέα ο οποίος μου επηρέασε τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο ζωής (το πως να βλέπω την ζωή). Παλιότερα όταν με ρωτούσαν ποιός ήταν ο αγαπημένος μου συγγραφέας έλεγα πως δεν έχω συγκεκριμένο συγγραφέα αλλά συγκεκριμένα βιβλία. Τώρα όμως λέω ανεπιφύλακτα πως αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Μίλαν Κούντερα. Η γνωριμία μου μαζί του ξεκίνησε όταν μία γνωστή μου για να μου δώσει απαντήσεις σε ένα προσωπικό μου θέμα μου πρότεινε να διαβάσω την "Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι". Τον είχα ξανακούσει αυτόν τον τίτλο. Πήγα και το αγόρασα. Δεν είχα συνηθίσει ακόμα τον τρόπο γραφής του οπότε με δυσκόλεψε στην αρχή να μπω στον ρυθμό του και στο γενικό κλίμα του βιβλίου. Όμως μόλις μπήκα κόλλησα. Η Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι ήταν το πρώτο βιβλίο που με έκανε να δακρύσω. Αριστουργηματικό βιβλίο. Τρομερή γραφή, υπέροχη σκέψη, έξυπνοι διάλογοι, συμπαθητικοί αντιήρωες. Όταν το διάβαζα μου λέγανε αρκετοί πως ο Κούντερα έχει γράψει μόνο ένα καλό βιβλίο και είναι αυτό. Όχι πως τα άλλα δεν είναι όμορφα. Απλά τους φαίνονται βαριά. Μόλις τελείωσα το βιβλίο και λες και ήταν κανονισμένο η εφημερίδα το Θέμα πρόσφερε το DVD με την ταινία η οποία βασίστηκε στο βιβλίο αυτό με τον ίδιο τίτλο και με πολύ καλούς ηθοποιούς όπως τον Ντάνιελ Ντέι Λούις και την Ζιλιέτ Μπινιός. Πολύ καλή η μεταφορά του βιβλίου με υπέροχες ερμηνείες. Αποφάσισα να αγοράσω και άλλο βιβλίο του Τσέχου συγγραφέα. Πήρα " Η ζωή είναι αλλού". Το έβγαλα σε 5 μέρες και ας ήταν 450 σελίδες βιβλίο. Είκοσι χρόνια πριν γεννηθώ ο Κούντερα έγραψε ένα βιβλίο με έναν ήρωα που μου έμοιαζε απόλυτα. Διάβαζα την εξέλιξη της υπόθεσης και δεν ξαφνιαζόμουν με την πλοκή. Αντιθέτως την περίμενα διότι ο αντιήρωας δρούσε όπως θα δρούσα και γω. Τότε αστειευόμουν πως ο Κούντερα ήταν ο προφήτης του ερχομού μου. Η σχέση μου με αυτόν τον συγγραφέα συνεχίστηκε με αριστουργηματικά βιβλία όπως "Το βάλς του αποχαιρετησμού", "Κωμικοί έρωτες", "Άγνοια" και φτάνουμε τον Σεπτέμβριο του 2009 που πέφτει στα χέρια μου το βιβλίο του "Αθανασία". Ήταν το μόνο βιβλίο του Κούντερα που με δυσκόλεψε και με κούρασε. Όμως το τελείωσα λες και φοβόμουν μη παρεξηγηθεί ο συγγραφέας αν το άφηνα στη μέση. Μετά από αυτό το βιβλίο και την έντονη παρουσία του συγγραφέα στο κομοδίνο του κρεβατιού μου όλο το καλοκαίρι αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα διαβάζοντας κάποιο άλλο βιβλίο (το Logicomix και το Όλα σου τα μαθα μα ξέχασα μία λέξη...). Όμως το πάθος μου για το έργο του Τσέχου συγγραφέα δε με άφησε για πολύ καιρό μακριά του. Σε ένα ταξίδι μου στη Χίο αγόρασα το Αστείο.Δε πτοήθηκα όταν ένα γνωστό μου πρόσωπο που ξεκίνησε να το διαβάσει (αφού πείστηκε από τον θαυμασμό μου προς τον συγγραφέα αυτόν) το άφησε στη μέση θεωρώντας το βαρύ και αδιάφορο. Το διάβασα και μπορώ να πω πως μετά από καιρό ξαναενθουσιάστηκα μαζί του. Αυτές τις μέρες κλείνω έναν χρόνο που διαβάζω αυτόν τον συγγραφέα έχοντας εμπλουτίσει την βιβλιοθήκη του με τα βιβλία που έχω αναφέρει προηγουμένως (και να συνιστώ ανεπιφύλακτα) και έτσι αποφάσισα κατεβαίνοντας στο νησί να αγοράσω συμβολικά ένα ακόμα βιβλίο του. Αυτή τη φορά πήρα την "Ταυτότητα". Το πιό μικρό του βιβλίο αφού είναι μόνο 188 σελίδες. Χθές το βράδυ ξεκίνησα να το διαβάζω. Για μία ακόμη φορά κόλλησα. Αν δεν ήταν περασμένη η ώρα και δεν είχα το πρωινό ξύπνημα για την δουλειά ίσως το τελείωνα χθες. Όμως το σταμάτησα αφού ρούφηξα τις 110 σελίδες του βιβλίου επιβεβαιώνοντας για μία ακόμη φορά πως είναι για μένα ο καλύτερος σύγχρονος συγγραφέας στην παγκόσμια λογοτεχνία. Οπότε όταν κάποιος με ρωτάει ποιός είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας θα απαντάω χωρίς δεύτερη σκέψη: Μίλαν Κούντερα.



Δε θα ξεχάσω την ατάκα ενός γνωστού μου μιά φορά σε μία συνάντηση που είχα με φίλους από τον στρατό όταν μιλούσα με την κοπέλα του και αναλύαμε τη δουλειά του συγκεκριμένου συγγραφέα. Όταν άκουσε το όνομα πετάχτηκε και αστειεύτηκε ή το είπε μέσα στην άγνοιά του (ποτέ δε θα μάθω) "Πως είπες; Μίλαν Κούντερα 2-0;" . Τον κοίταξα με ένα ειρωνικό βλέμμα, ναι έγινα κακός διότι πάντα με εκνευρίζει η άγνοια αλλά κυρίως η άποψη ανθρώπων πάνω σε θέματα που δε γνωρίζουν". Πιό προφητικός στάθηκε ένας φίλος μου που ακούγοντας αυτήν την φράση μου είπε το εξής: "Αυτή η σχέση δεν έχει μέλλον". Πράγματι μετά από καιρό αυτό το ζευγάρι χώρισε και ο τύπος ακόμα προσπαθεί να καταλάβει το γιατί. Φυσικά δεν τον χώρισε γι' αυτόν τον λόγο όμως από τον διάλογο που έκανα με την κοπέλα του κατάλαβα την χαώδης πνευματική διαφορά που είχε αυτό το ζευγάρι.

Σας τον προτείνω άφοβα να τον διαβάσετε...

L' arnacoeur

Μη χάσετε την τελευταία μου κινηματογραφική δουλειά. Από 17 Μαρτίου στους γαλλικούς κινηματογράφους, ίσως και στους ελληνικούς αργότερα...

Μπράβο ρε Μαράκι...

Κυπελλούχος Ευρώπης ο Εθνικός Πειραιώς νικώντας στα πέναλντι με 4-1 την Χαντί Μανσίσκ. Το παιχνίδι έληξε με 10-9 και στην παράταση 13-12. Αυτό οδήγησε τις ομάδες στα πέναλντυ στα οποία η Χιώτισσα Μαρία Τσουρή απέκρουσε το πρώτο και το τρίτο πέναλντι μ' αποτέλεσμα ο Εθνικός Πειραιώς να στεφθεί Κυπελλούχος Ευρώπη. Για μία ακόμη φορά στον υγρό στίβο η Ελλάδα τόσο σε εθνικό όσο και συλλογικό επίπεδο ανεβαίνει ψηλά στην Ευρώπη.

Για μία ακόμη φορά συγχαρητήρια τόσο στην γυναικεία ομάδα πόλο του Εθνικού Πειραιώς όσο και στην πρωταγωνίστρια των πέναλντυ Μαρία Τσουρή...

Μυρωδιά καλοκαιριού

Τελευταία μέρα στην Χίο. Αποφασίζουμε να πάμε να κολυμπήσουμε. Φτάσαμε με το αμάξι Αγιά Φωτιά. Οι πρώτοι Χιώτες δειλά δειλά προσεγγίζουν τη θάλασσα. Άλλοι αποφασισμένοι να κολυμπήσουν, άλλοι απλά να ξαπλώσουν και να νιώσουν τις πρώτες ζεστές ακτίνες του ήλιου να χαϊδεύουν το σώμα τους. Η κακοκαιρία και τα μεγάλα κύματα που παρακολουθούσαμε μέσα από το αμάξι ένα βράδυ της μεγαλοβδομάδας είχαν βγάλει μεγάλες ποσότητες από φύκια στην ακτή. Προχωρήσαμε πάνω στις πέτρες και φτάσαμε στα βράχια στη βόρεια πλευρά της ακτής. Συνεχίσαμε πιο πέρα και βρήκαμε τις κουφάλες που οι ψαράδες είχαν μετατρέψει σε χώρους παρκαρίσματος των ψαρόβαρκών τους πριν ανοίξει η μαρίνα στην νότια πλευρά.

Αμέσως πήρα την φωτογραφική μηχανή και τραβούσα ότι μου τραβούσε την προσοχή, την σκουριά από τα συστήματα ανέλκυσης των βαρκών στη στεριά, τις ξύλινες πόρτες που προστατεύανε την βάρκα από την αλμύρα των κυμάτων, το σχέδιο με το σχήμα της Χίου φτιαγμένο από κοχύλια, τα καθαρά νερά που γινόντουσαν ένα με το βράχο μ' αποτέλεσμα να μη μπορείς να καταλάβεις το που τελειώνει η θάλασσα και αρχίζουν τα νερά και σένα. Εσένα που σου αρέσει να παίζεις με την σκιά και με τη θάλασσα. Κάθε κίνηση και κάθε ιδέα σου με βοήθησαν να βγάλω όμορφες φωτογραφίες.

Πιστεύω πως βρήκα την μούσα μου στο πρόσωπό σου, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα μία στροφή στις φωτογραφικές προτιμήσεις μου στα θέματα των εικόνων μου τα οποία σιγά σιγά γίνονται πιό ανθρωποκεντρικά αλλά με κύριο θέμα την φύση.

Στο άλλο μου ιστολόγιο στο οποίο περνάω μόνο τις φωτογραφικές δουλειές μου ( http://chatzelenisgallery.blogspot.com) κάποιος μου έστειλε ένα σχόλιο λέγοντάς μου πως του άρεσε η μουσική που έβαλα και πως έδεσε όμορφα με το θέμα. Όπως είχα αναφέρει και παλιότερα η μουσική που βάζω στα θέματα με τις φωτογραφίες μου έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Είναι μουσικά κομμάτια τα οποία σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή καθώς φωτογραφίζω τα συγκεκριμένα τοπία. Την δευτέρα καθώς ήμουν στα βράχια πέρασα μία βάρκα σχετικά κοντά μας και θυμήθηκα τη μουσική Μάνου Χατζιδάκι που τραγουδούσε η Αλίκη Βουγιουκλάκη στο Μανταλένα και αποφάσισα να βάλω μόνο την μουσική επένδυση που βρίσκεται στο Χαμόγελο της Τζοκόντα.

Τέλος αυτή η φωτογραφική δουλειά μου έχει κάτι ιδιαίτερο μιάς και είναι τελευταία φορά που εμφανίζομαι με τα συγκεκριμένα γυαλιά ηλίου. Μετά από χρόνια άλλαξα ζευγάρι και επειδή δένομαι με αντικείμενα που με συντροφεύουν πολλά χρόνια σε πολλά ταξίδια και γεγονότα, μου είναι πιό δύσκολος ο αποχωρισμός μου με αυτά. Έτσι και αυτή η μέρα ήταν η τελευταία που τα φόρεσα. Καθώς καθόμουν στο βράχο και έβλεπα προς τον ορίζοντα πέρασαν από μπροστά μου όλες οι στιγμές και όλα όσα είδα μαζί με αυτά τα γυαλιά. Είναι μία "κάρτα μνήμης" των τελευταίων πέντε χρόνων...

Ο ήλιος άρχισε να πέφτει και εγώ έπρεπε να γυρίσω σύντομα στην πόλη διότι σε λίγες ώρες το πλοίο μου για Πειραιά θα αναχωρούσε. Τελευταία μέρα στη Χίο δίνοντάς της ραντεβού σε έναν μήνα ξανά...

H βραδιά του Μέσι...

Μία υπέροχη βραδιά για την Μπαρτσελόνα που διέλυσε με 4-1 την Άρσεναλ και προκρίθηκε στα ημιτελικά της διοργάνωσης. Όμως η νίκη αυτή οφείλεται σε έναν παίκτη. Τον Μέσι ο οποίος με τέσσερα γκόλ έστειλε τόσο την ομάδα της Καταλονίας όσο και τους οπαδούς της στα ουράνια... Άξια κάτοχος και διάδοχος τίτλου...

Στο άλλο παιχνίδι η Ίντερ νίκησε την ΤΣΣΚΑ με 0-1 και προκρίθηκε και κείνη στα ημιτελικά.

Οπότε το ζευγάρι του ενός ημιτελικού είναι η Ίντερ με την Μπάρτσα... Ελπίζουμε σε παρόμοιεσ συγκινήσεις και στο αυριανό κρίσιμο μάτς μεταξύ της Μπάγερν και της Μάνσεστερ Γιουνάιτεντ.

Athens again...

Κάθε τι ωραίο τελειώνει και δυστυχώς τελειώνει γρήγορα. Έτσι και οι φετινές γιορτές του Πάσχα τελειώσανε και πλέον τις έχω ως μία γλυκιά ανάμνηση με πολύ όμορφες στιγμές. Η στεναχώρια μου για την επιστροφή στην Αθήνα συνδιάζεται και με την ταλαιπωρία που περνάμε όλοι με τα πλοία. Αν έχεις καμπίνα είναι όλα μιά χαρά και αν οι επιβάτες μου τους οποίους μοιράζεσαι την καμπίνα είναι νορμάλ άνθρωποι τότε το ταξίδι γίνεται ακόμα καλύτερο. Πόσες φορές έχω ταξιδέψει με ηλικιωμένους που ροχαλίζουν, με στρατιώτες που κουβαλάνε σουβλάκια, με τύπους που έχουν δυνατά τη μουσική στο mp3 τους ή άλλους που μου λένε την μοίρα τους ή τις ερωτικές απογοητεύσεις τους χωρίς να καταλαβαίνουν την κούρασή μου και γω από ευγένια τους ακούω περιμένοντας την πρώτη ευκαιρία για να αλλάξω πλευρό και να κοιμηθώ. Είναι και φορές που γνωρίζω ανθρώπους με ενδιαφέρον και που έχουν κάτι να σου πούν οπότε το ταξίδι γίνεται καλύτερο. Η ταλαιπωρία όμως ξεκινάει το πρωί που φτάνω Πειραιά, και γίνεται μεγαλύτερη όταν υπάρχει κάποια μεγάλη επιστροφή (μετά από μεγάλες γιορτές και αργίες) όπως και σήμερα. Το πλοίο αργεί να ξεκινήσει από Μυτιλήνη και στη συνέχεια από Χίο και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αργεί να φτάσει Πειραιά. Ο κόσμος τρέχει σαν τρελός να βγεί έξω για να επιβιβαστεί είτε σε λεωφορεία είτε σε ταξί (για όσους δεν έχουν δικό τους αμάξι στο πλοίο ή έξω στην αποβάθρα να τους περιμένει). Όση δύναμη σου έχει απομείνει από το ταξίδι την ξοδεύεις σε αυτόν τον αγώνα δρόμου. Πιάνεις αμέσως μία σειρά στα ταξί και περιμένεις να επιβιβαστείς. Σήμερα μόλις ήρθε η σειρά μου να επιβιβαστώ σε ταξί μπήκε μπροστά μου μία γυναίκα, η οποία χωρίς να μου ζητήσει συγνώμη ή να με ρωτήσει για να περάσει μπροστά, ζήτησε να την πάνε στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας. Ήμουν έτοιμος να της ζητήσω τον λόγο και απαιτήσω να γυρίσει στη θέση της. Όμως δε το κανα. Ο ένας λόγος ήταν πως την είδα αγχωμένη και θλιμμένη. Φαινόταν πως η γυναίκα βιαζόταν για κάτι σοβαρό. Ο άλλος λόγος είναι πως πάντα στραβώνω όταν βλέπω ανθρώπους να διαπλικτίζονται στο δρόμο για αντίστοιχα θέματα. Αυτό με έκανε να σωπάσω και να περιμένω το επόμενο ταξί το οποίο δεν άργησε να έρθει. Το θέμα είναι πως είδα δύο τρείς τύπους να με κοιτάνε με ύφος "φιλαράκο είσαι κορόιδο". Το παραδέχομαι πως ενοχλήθηκα. Όμως ήξερα πως αν το έκανα θέμα πιό πολλοί θα με βλέπανε στραβά. Η αλήθεια πάντως είναι πως πήρα το αίμα μου πίσω με τον επόμενο ταξιτζή ο οποίος με θράσος μου ζήτησε να κάνουμε βόλτες στον Πειραιά μήπως και βρεί άλλον πελάτη. Του ζήτησα να πάμε κατευθείαν σπίτι μου διότι δε θέλω να αργήσω στη δουλειά. Στράβωσε ο τύπος με την απαίτησή μου αυτή, αυτό φάνηκε διότι μετά μου μιλούσε με τα χειρότερα για τους Χιώτες. Δεν τα σχολίαζα όσην ώρα μιλούσε όμως του απάντησα στο τέλος αφήνοντάς του και ένα καλό μπουρμπουάρ χαιρετώντας τον. Επέστρεψα στην Αθήνα...

Χριστός Ανέστη...

Όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενες αναρτήσεις μου όποτε έρχομαι στο νησί μου νιώθω όλο και πιο ξένος και τα πράγματα εδώ όλο και περισσότερο αλλάζουν. Όμως ένα γεγονός δεν αλλάζει ποτέ. Το Πάσχα. Κάποιες παραδόσεις πρέπει να παραμένουν σταθερές. Πάντα ανυπομωνώ να περάσει η εμπόλεμη κατάστασεις της ενορίας μου με τα μπομπάκια και τις κροτίδες ώστε να πάω στης γιαγιάς μου να φάω τα κοψιδάκια μου μιάς και η μαγειρίτσα δε μ' αρέσει και να ξυπνήσω την άλλη μέρα για να πάμε όλοι στο εξοχικό του θείου μου και να σουβλίσουμε το αρνάκι κκαι τα υπόλοιπα κρεατικά που θα με φέρουν σε κατάσταση λυποθυμίας στο κρεβάτι μέχρι το βράδυ που θα βγώ με την χιώτικη παρέα μου. Φέτος οι γιορτές ήταν πιό ξεχωριστές, πιό όμορφες, πιό θρησκευτικές και πιό ήρεμες. Μακάρι να ήταν και ο καιρός πιο ζεστός για να έκανα το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα.

Όλες αυτές τις μέρες δεν έχω παραμελήσει το blog μου. Λόγω των ημερών είπα να απέχω λίγο από το γράψιμό μου. Όμως αυτό δε σημαίνει πως δεν ενημερώνομαι για τα γεγονότα στην Αθήνα, την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο. Ήδη είμαι αρκετά φορτισμένος με τα καμώματα τις εκκλησίας αλλά και τις ηλίθιες δηλώσεις και συμπεριφορές του Πάγκαλου (είναι ντροπή να υπάρχει τέτοιος πολιτικός).

Η αποχή θα κρατήσει όσο θα κάτσω Χίο. Τα υπόλοιπα από Αθήνα

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα... Και με μέτρο το φαγητό...

Η φωτογραφία είναι από τα περίφημα ψηφιδωτά της Νέας Μονής στην Χίο...