Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης γέμισε χρώματα!

Σοκαρίστηκα όταν έμαθα για πρώτη φορά πως τα αγάλματα ήταν χρωματισμένα. Όπως και ο Παρθενώνας.
Τόσα χρόνια μέσα από τα σχολικά βιβλία, τους τουριστικούς οδηγούς και τα μουσεία που επισκεπτόμουν έβλεπα αγάλματα άχρωμα ή καλύτερα με το χρώμα του μαρμάρου και τις λοιπές επικαθήσεις που υπήρχαν πάνω στην επιφάνειά τους. Μόνο που κάποιες από αυτές τις επικαθήσεις εκτός από χωμάτινες και οργανικές ήταν και διάφορα ίχνη χρώματος. Με την βοήθεια αυτών των στοιχείων και μέσα από μελέτες και παρατηρήσεις στήθηκε αυτό το θέμα, το οποίο πλέον παρουσιάζεται στο κοινό, στην αίθουσα των αρχαϊκών του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε από πιο έγκυρες πηγές (π.χ. εδώ). Σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι η ενημέρωση αλλά η συμπλήρωση αυτών των άρθρων που γράφτηκαν στις εφημερίδες και σε γνωστά ιστολόγια και sites. Διαβάζοντας τις δημοσιεύσεις διαπίστωσα ένα μεγάλο κενό. Δυστυχώς ποτέ δε γράφονται τα ονόματά των ανθρώπων που πραγματοποιούν αυτό το έργο. Αποφάσισα να το κάνω εγώ από δω.
Τα μαρμάρινα τμήματα που βρίσκονται δίπλα από κάθε γλυπτό και παρουσιάζουν μία λεπτομέρειά του χρωματισμένη, τα λάξευσε ο μαρμαρογλύπτης και συντηρητής αρχαιοτήτων Δημήτρης Κιλκής.
Τα χρώματα πάνω στα μαρμάρινα τμήματα τοποθετήθηκαν με ειδική διαδικασία από τον συντηρητή αρχαιοτήτων Κώστα Βασιλιάδη.
Το χρωματισμένο αντίγραφο της Πεπλοφόρου, το οποίο πλέον βρίσκεται δίπλα στο αυθεντικό, σχεδιάστηκε από τον συντηρητή αρχαιοτήτων και πτυχιούχο της σχολής καλών τεχνών Χρήστο Αγγελόπουλο.
Αξίζει μία επίσκεψη στο Νέο Μουσείο για να δείτε τα αγάλματα με... άλλο μάτι.

Το μυαλό ταξιδεύει...

Κι ας βρίσκομαι σωματικά σε ένα λεκανοπέδιο που για μία ακόμη φορά βράζει. 

Ανακούφιση μου προσφέρουν οι υπέροχες στιγμές της Κολυμπήθρας, το παιχνίδισμα των ακτίνων του ήλιου που κρυβόταν πίσω από τα μεγάλα βράχια, τους σέρφερ που με υπομονή περίμεναν το μεγάλο κύμα, η όμορφη παρέα και η καλή μουσική που ακουγόταν στο βάθος. 

Με τόσες πολλές εικόνες το μυαλό θέλει να ταξιδέψει, να ξεχαστεί, να ηρεμήσει... Οι ρυθμοί πέφτουν, η σκέψη περιορίζεται, η έμπνευση χάνεται. Γεμίζουν οι πνεύμονές μας από το δροσερό αεράκι της θάλασσας και οι σωματικές μας μπαταρίες φορτίζουν για τον δύσκολο Σεπτέμβρη. Κάποια στιγμή όλα χαλαρώνουν...

Εξάλλου ο Αύγουστος είναι κοντά. 

Ο πόλεμος κι ο ρομαντισμός

Ο πόλεμος κι ο ρομαντισμός, τι φοβερές πληγές και τι κρίμα να βλέπεις τους ανθρώπους να τρέφουν μία παιδιάστικη και μανιασμένη αγάπη για τα όπλα και τα ταμπούρλα! Δεν καταλαβαίνουν πως ο πόλεμος, ο πόλεμος που στέριωσε τις καρδιές και τις πόλεις των βαρβάρων και πρωτόγονων ανθρώπων δε φέρνει στο νικητή παρά μονάχα καταστροφή κι αθλιότητα και πως τώρα που οι λαοί συνδέονται με την κοινότητα των τεχνών, των επιστημών και του εμπορίου ο πόλεμος δεν είναι παρά ένα φρικτό και άθλιο έγκλημα. Τι άμυαλοι οι Ευρωπαίοι που θέλουν να αλληλοσφαχτούν τη στιγμή που τους αγκαλιάζει και τους ενώνει ο ίδιος πολιτισμός.

Ανατόλ Φρανς

Η Ανταρσία των Αγγέλων

σελ. 145

Δημοκρατία...

Σαν σήμερα πριν από 38 χρόνια αποκαταστάθηκε η δημοκρατία στην Ελλάδα.
Πως ορίζουμε την δημοκρατία όμως;
Με ποιο σύστημα και με ποιες μεθόδους;
Μπορούμε να θεωρήσουμε την δημοκρατία που ζούμε στην χώρα μας, ως υγιής;
Φυσικά μπορούμε να μιλάμε άφοβα, να λέμε και να γράφουμε την άποψή μας ελεύθερα (όπως κάνω εγώ τώρα), να ψηφίζουμε όποιους θέλουμε (ή όποιους μας βολεύουν) και να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας στους δρόμους (κι ας τρώμε ξύλο και δακρυγόνα).
Είμαστε όμως ευχαριστημένοι;
Νιώθουμε όντως ελεύθεροι;
Πιστεύουμε πως ζούμε σε μία κοινωνία δίκαιη;
Ας αρχίσουμε με την παιδεία. Μαθαίνουμε παπαγαλία. Με λίγα λόγια να κάνουμε copy-paste όπως λέμε στο νησί μου, ένα κείμενο που διαβάζουμε. Κανένα ίχνος κρίσης κι αναζήτησης. Μας δίνουν έτοιμη τροφή σε σημείο που δε μας νοιάζει το τι τρώμε... Η προπαγάνδα στο σχολείο είναι έντονη. Ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο της ιστορίας μπορείς να βρεις αρκετές ανακρίβειες και λάθη. Και μ' αυτά τα λάθη πορεύεται ο άνθρωπος. Από εμφύλιο και μεταπολίτευση δε μάθαμε τίποτα. Μέχρι πρωτοετής πίστευα πως η χούντα έπεσε εξαιτίας του πολυτεχνείου. Ήταν σοκ για μένα όταν έμαθα όλη την αλήθεια.
Ας συνεχίσουμε στον φύλακα της δημοκρατίας, τον στρατό. Τι μάθαμε εκεί; Πως να φιδιάζουμε, πως να ρουφιανεύουμε, πως να το παίζουμε μάγκες οι παλιοί στους νέους κτλ κτλ. Ούτε μας έκανε άντρες, ούτε μας ανάγκασε να τρώμε απ' όλα (πολλοί από μας ακούγαμε την εξής ατάκα μικροί όταν δε θέλαμε να φάμε ένα φαγητό, "πως θα το φας στο στρατό;"), ούτε πιστεύω πως θα τρέξουμε στη γραμμή του πυρός όταν τύχει κάποιος πόλεμος (ακόμα θυμάμαι παιδάκι τους άνδρες του νησιού να τρέχουν με τα αυτοκίνητά τους στα βουνά για να αποφύγουν την επιστράτευση εξαιτίας των Ιμίων). Άρα ο στρατός δεν είναι φύλακας της δημοκρατίας. Μάλλον είναι η πηγή της λαμογιάς και των μελλοντικών σκληρών καθεστώτων.
Ας πάμε στην κοινωνία. Τις προάλλες έξω από την Μακρυγιάννη ένας γιατρός πάρκαρε το αμάξι του πάνω στην αναπηρική ράμπα του πεζοδρομίου. Ήμουν με έναν φίλο μου και μάρτυρα του συμβάντος. Ενοχλημένοι του εξηγήσαμε πως δεν επιτρέπεται να παρκάρει πάνω στα πεζοδρόμια, πόσο μάλλον πάνω σε αναπηρικές ράμπες. Οι δικαιολογίες του πολλές. Είναι ράμπα για τα ενοικιαζόμενα αμάξια ενός γραφείου που ήταν στο σημείο εκείνο. Φυσικά κατάλαβε το πόσο τραγική ήταν η δικαιολογία αυτή. Σε δεύτερη προσπάθεια μας είπε πως αν δε κάνει τη παραβίαση αυτός θα την κάνει κάποιος άλλος. Δεύτερη τραγική γκάφα. Εμείς επιμέναμε πως δεν είναι σωστός και πως το αυτοκόλλητο του γιατρού πάνω στο τζάμι μάλλον τον έχει σώσει από την τροχαία. Λογικό ήταν να νευριάσει και να φύγει ξεσπώντας πάνω μας πως έχουμε νεύρα και θέλουμε να κάνουμε φασαρία. Ο κλασσικός νεοελληνικός "ωχαδελφισμός". Για ποια δημοκρατία ανθρωπίνων δικαιωμάτων μιλάμε λοιπόν;
Θα μπορούσα να πιάσω κι άλλους τομείς αλλά θα γίνω κουραστικός.
Σήμερα όμως μπορώ να πω ότι ο Παπούλιας σκέφτηκε ορθά. Είναι τραγικό οι αλήτες που μας έφεραν στην σημερινή εξαθλίωση να γιορτάζουν τη μέρα της δημοκρατίας. Μία δημοκρατία που δεν υφίσταται πουθενά.
Οι ίδιοι οι δημιουργοί της μεταπολίτευσης κατάφεραν μέσα από την προπαγάνδα τους να βαφτίσουν το καθεστώς της λαμογιάς και της απάτης, ως δημοκρατία.
Ζούμε σε μέρες που βιάζουμε τις λέξεις και τους όρους, όπως τον όρο Έλληνας, Δημοκρατία, Ήθος και άλλα πολλά που αν είχαμε τα μισά από αυτά θα ήμασταν σε καλύτερη κατάσταση.
Η δημοκρατία γιορτάζεται κάθε μέρα στους δρόμους και στις δουλειές, όχι σε μέγαρα με γραβατομένους, σαμπάνιες και χαβιάρι.

Μέσα Μαζικού Θανάτου

Wake up and smell the coffee

Συνηθισμένο πρωινό Κυριακής. Ξύπνημα με τζαζ επιλογές από το ραδιόφωνο και ανάγνωση κυριακάτικων εφημερίδων συνοδεία με έναν καλό καφέ. 

Όλοι προετοιμαζόμαστε για τους πιο αδιάφορους Ολυμπιακούς Αγώνες της ιστορίας ενώ παράλληλα αγανακτούμε με την συμπεριφορά της τρόικας που προσπαθούν να επιβάλλουν μία άρρωστη δημοκρατία στην Ελλάδα. 

Καθώς διάβαζα τα θέματα της επικαιρότητας, το ενδιαφέρον μου έπεσε πάνω στη διαφήμιση της μεγάλης ελληνικής συναυλίας του καλοκαιριού (έτσι την διαφημίζουν) με τίτλο "20 χρόνια Φοίβος". 

Τα εισιτήρια έχουν επηρεαστεί από την κρίση, μ' αποτέλεσμα να βρίσκεις τιμές που φτάνουν τα 60 ευρώ!!! 

Κοντοστάθηκα λίγο σ' αυτό το μουσικό γεγονός κι ανέτρεξα λίγες δεκαετίες πίσω. Κάποτε μία γενιά έκανε μεγάλες συναυλίες γεμίζοντας όλο το γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας για να ακούσει Θεοδωράκη, Ξυλούρη, Μαρκόπουλο, Μερκούρη κι άλλα σπουδαία ονόματα. Λίγα χρόνια μετά γέμιζε ασφυκτικά το Ο.Α.Κ.Α. για να ακούσει Σαββόπουλο. Αργότερα συνέβαινε με τον Χατζιδάκι μέχρι που φτάνουμε στην δικιά μου γενιά που ένα Σ.Ε.Φ. κατάμεστο τραγουδούσε στους ρυθμούς των Τερμιτών, σε μία χρονιά έντονη λόγω του βομβαρδισμού της Σερβίας. Όταν οι Magic de Spell (των οποίων τα τραγούδια δυστυχώς δε βρίσκονται στο άλμπουμ που βγήκε αργότερα) τραγούδησαν το "Θάνατος διακοπές στο Σαράγεβο πάει", ανατριχιάσαμε όλοι έχοντας στο μυαλό μας τις μεταμεσονύχτιες λήψεις από την πόλη του Βελιγραδίου. 

Και ερχόμαστε στην σημερινή γενιά η οποία θα τραγουδήσει το Gucci φόρεμα κι ένα σωρό οικονομικές επιτυχίες του Φοίβου. Τις αποκαλώ οικονομικές διότι ήταν τραγούδια κενά, γελοία και ανούσια τα οποία μόνο κέρδη φέρανε. Ακούστηκαν ένα καλοκαίρι και χάθηκαν διότι πάνω σ' αυτά πάτησε ο "σπουδαίος" Φοίβος για να βγάλει τα καινούργια, τα οποία ήταν ακριβώς τα ίδια. 

Μέσα από αυτές τις συναυλίες μπορούμε να κατανοήσουμε με μεγάλη ευκρίνεια την πτώση του επιπέδου μας. Έχουμε μάθει να ειρωνευόμαστε τις σωματικές διαστάσεις της Φαραντούρη και να χοροπηδάμε με τα σαχλοτράγουδα της κάθε βιζιτού που γίνονται επιτυχία για μία βδομάδα. 

Αυτοί είμαστε. 

Αυτά μας αξίζουν. 

Καλή διασκέδαση λοιπόν στη συναυλία του Φοίβου... 

Υ.Γ. : Μπήκα πάλι στον πειρασμό να βάλω ένα υπέροχο σκίτσο, εμπνευσμένο από την αγαπημένη μας ιστορία του Star Wars. 

Μία πόλη που χρόνια τώρα τρώει τα παιδιά της

Βρισκόμαστε στον Ιούλη του 1965. Το παλάτι, έχει ωθήσει σε παραίτηση την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, μετά την απαίτηση του Γεωργίου Παπανδρέουνα αναλάβει το υπουργείο άμυνας ενώ τα ανάκτορα ήθελαν αυτό το κρίσιμο υπουργείο σε κάποιον «δικό τους», και έχει επιβάλει πραξικοπηματικά την κυβέρνηση των αποστατών (Νόβας, Μητσοτάκης κ.α.), πυροδοτώντας τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση.
Όλη η χώρα συγκλονίζεται από μαζικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Με κάθε τρόπο ο λαός εκδηλώνει την πίστη του στη νόμιμη κυβέρνησή που είχε εκλέξει ενάμιση μόλις χρόνο πριν με 52,7% και 171 έδρες.
Στις 21 Ιούλη η ΕΦΕΕ καλεί τους φοιτητές σε συγκέντρωση στα Προπύλαια με κεντρικά συνθήματα «Να φύγει η αυλόδουλη κυβέρνηση» «Την κυβέρνηση εκλέγει ο λαός και όχι το παλάτι και οι αμερικανοί» κ.α.
Στη συμβολή των οδών Σταδίου και Χρ. Λαδά, η αστυνομία κατόπιν διαταγών του υπουργού δημόσιας τάξης, ναυάρχου Τούμπα, επιτίθεται στους συγκεντρωμένους. Ο 23χρονος αγωνιστής φοιτητής της ΑΣΟΕΕ, Σωτήρης Πέτρουλας πέφτει νεκρός, ενώ τραυματίζονται εκατοντάδες και συλλαμβάνονται 258 άτομα στην πλειοψηφία τους νεολαίοι, ανάμεσά τους και 28 μαθητές. Η επίθεση της αστυνομίας και οι ξυλοδαρμοί συνεχίζονται επί πέντε ώρες κατά τη διάρκεια των οποίων νεαροί ξυλοκοπούνται άγρια ακόμα και μέσα στο σταθμό Α΄βοηθειών.
Τις επόμενες ώρες εξελίσσεται μια λυσσαλέα προσπάθεια της αστυνομίας να ταφεί ο Πέτρουλας μυστικά. Ο νεκρός από το νεκροτομείο μεταφέρετε εσπευσμένα στο Γ’ νεκροταφείο Πειραιά το οποίο φρουρείται από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Ενώ αναμενόταν η ταφή κατατέθηκε μήνυση εκ μέρους των γονέων του Πέτρουλα κατά των αστυνομικών για ανθρωποκτονία και αίτημα για δεύτερη νεκροψία καθώς υποστήριζαν πως ο Πέτρουλας στραγγαλίστηκε. Κατόπιν της μήνυσης ο εισαγγελέας ανέστειλε τον ενταφιασμό και τελικά η οικογένεια παρέλαβε τη σορό.

Η κηδεία του Πέτρουλα στις 23 Ιούλη, μετατρέπεται σε τεράστια διαδήλωση με μια ανθρωποθάλασσα να ακολουθεί την πένθιμη πομπή από το σπίτι της οικογένειας στον Κολωνό ως το Α’ Νεκροταφείο.
Ο Σωτήρης Πέτρουλας μπήκε στο πάνθεον των ηρώων και μαρτύρων του λαϊκού κινήματος αποτελώντας από τότε σύμβολο για τους αντιιμπεριαλιστικούς και αντιφασιστικούς αγώνες του λαού και της νεολαίας.

Τα περισσότερα δημοσιεύματα αναφέρουν το Σωτήρη Πέτρουλα απλά σαν στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ. Πολύ λίγες είναι οι αναφορές (ενδεικτικά στο άρθρο του Σπύρου Σακελλαρόπουλου) στο γεγονός ότι ο Πέτρουλας είχε διαφωνήσει σθεναρά σε μια σειρά από συνθηκολόγες επιλογές της ΕΔΑ, και ενδιαφερόταν για τη συσπείρωση των αντιρεφορμιστικών στελεχών της αριστερής νεολαίας. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα λίγο πριν το θάνατό του να διαγραφεί από την ΕΔΑ, κάτι βέβαια που μετά τη θυσία του οι ρεβιζιονιστές προσπάθησαν όσο μπορούσαν να αποσιωπήσουν προκειμένου να οικειοποιηθούν το θάνατό του.

Επιστροφή στα 80's

Ζήτω τα κρατικά κανάλια!

Η Ελλάδα και η Ρώμη δεν είχαν αφήσει παρά ηλίθιους απογόνους

Η καινούργια δεισιδαιμονία απλώθηκε πρώτα στη Συρία και την Αφρική. Κατέκτησε τα λιμάνια όπου μυρμηγκιάζει ένας ακάθαρτος όχλος, μετά εισχώρησε στην Ιταλία μολύνοντας καταρχή τις εταίρες των πόλεων. Αλλά για πολύν καιρό τα χωριά έμεινα αμόλυντα. Όπως πάντα οι χωρικοί αφιέρωναν στην Άρτεμη ένα πεύκο που το πότιζαν μία φορά το χρόνο με το αίμα ενός νεαρού αγριόχοιρου, εξευμένιζαν τους Λάρητες με τη θυσία μίας γουρούνας, πρόσφεραν στο Βάκχο, τον ευεργέτη των ανθρώπων, ένα κάτασπρο κατσικάκι κι αν ήταν πολύ φτωχοί είχαν τουλάχιστον λίγο κρασί και αλεύρι για τους προστάτες του σπιτιού, του αμπελιού και του χωραφιού. Τους είχαμε διδάξει πως αρκεί να αγγίξουν το βωμό με χέρι αγνό και πως οι θεοί χαίρονται με μία ταπεινή θυσία. Στο μεταξύ η βασιλεία του Ιαχβέ (Θεού) αναγγελλόταν σε χίλια δυο μέρη με διάφορους παραλογισμούς. Οι χριστιανοί έκαιγαν βιβλία, κατέστρεφαν ναούς, πυρπολούσαν πολιτείες. Η λύσσα τους εκδηλωνόταν και μέσα στις ερήμους. Εκεί χιλιάδες δυστυχισμένοι, στρέφοντας τη μανία τους ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό, ξέσκιζαν τα πλευρά τους με σιδερένιες αιχμές. Κι απ' όλη τη γη οι στεναγμοί  των εθελοντών θυμάτων ανέβαιναν προς το Θεό σαν υμνωδίες (...)

(...) Οι βάρβαροι κατακτούσαν την Αυτοκρατορία. Τα ήθη τους ήταν άγρια και καθώς ήταν εκδικητικοί και άρπαγες πίστευαν ακλόνητα στην εξαγορά των σφαλμάτων. Ο μύθος του Ιαχβέ και του γιου του, τους άρεσε. Ένας λόγος για να το πιστέψουν ακόμα περισσότερο ήταν το γεγονός πως προέρχονταν από τους Ρωμαίους που τους θεωρούσαν σοφότερους απ' αυτούς και τους θαύμαζαν στα κρυφά για τα ήθη και τις τέχνες τους. Αλίμονο! Η Ελλάδα και η Ρώμη δεν είχαν αφήσει παρά ηλίθιους απογόνους. Κάθε γνώση είχε χαθεί. Τότε εθεωρείτο μεγάλο προσόν να μπορείς να ψέλνεις κι εκείνοι που απομνημόνευαν μερικές φράσεις της Βίβλου περνούσαν πια για ιδιοφυΐες. Υπήρξαν ακόμα ποιητές όπως υπήρχαν και πουλιά, αλλά οι στίχοι τους ήταν θεόκουτσοι. Οι αρχαίοι δαίμονες, οι ευεργέτες του ανθρώπου, απογυμνωμένοι από τις τιμές τους, κυνηγημένοι και διωγμένοι κρύφτηκαν μέσα στα δάση. Μερικές φορές παρουσιάζονταν ακόμα στους ανθρώπους για να τους προκαλέσουν το δέος, έπαιρναν μία όψη τρομακτική με κόκκινο, πράσινο ή μαύρο δέρμα, με αγριωπά μάτια, τεράστιο στόμα με χαυλιόδοντες, κέρατα, ουρά, και καμιά φορά μ' ένα ανθρώπινο πρόσωπο πάνω στη κοιλιά τους. Οι Νύμφες παρέμεναν όμορφες. Κι οι βάρβαροι, μη γνωρίζοντας τα τόσο γλυκόηχα ονόματά τους τις αποκαλούσαν νεράιδες και θεωρώντας τες σαν πλάσματα ιδιότροπα με παιδιάστικα γούστα τις φοβούνταν και τις αγαπούσαν συνάμα (...)

(...) Αλλά ξαφνικά, ο Πόλεμος, η Πείνα και η Πανούκλα έμπαιναν μες στο συρτό και ο Θάνατος αρπάζοντας το βιολί απ' τα χέρια του βιολιτζή οδηγούσε αυτός το χορό: Η πυρκαγιά καταβρόχθιζε τα χωριά και τα μοναστήρια, οι στρατιώτες κρεμούσαν στη βελανιδιά του τρίστρατου τους χωριάτες που δεν πλήρωναν τα λύτρα τους, έδεναν στον κορμό της τις έγκυες γυναίκες και οι λύκοι έρχονταν τη νύχτα να κατασπαράξουν τον καρπό της κοιλιάς τους! Οι καημένοι οι άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους. Όταν κάποτε ξαναρχόταν η ειρήνη και οι όμορφοι καιροί δίχως καμία αιτία τους έπιανε μία ξέφρενη μανία: άφηναν τα σπίτια τους κι έτρεχαν ομαδικά, μισόγυμνοι, ξεσχίζοντας τις σάρκες τους με σιδερένια τσιγκέλια και τραγουδώντας... Δεν κατηγορώ μονάχα τον Ιαχβέ και το γιο του για όλο αυτό το κακό. Πολλά κακά έγιναν δίχως να το θέλει και μάλιστα παρά τη θέλησή του. Αλλά εκεί όπου αναγνώριζα τη σκέψη του Αγαθού Θεού (όπως τον αποκαλούσαν) ήταν στο έθιμο που καθιέρωσαν οι βικάριοί του, και που ξαπλώθηκε σ' ολόκληρη τη χριστιανοσύνη: το έθιμο να καίνε κάτω από τους ήχους καμπανών και ψαλμωδιών τους άντρες και τις γυναίκες που διδαγμένοι από τους δαίμονες είχαν κάποιες ιδιαίτερες απόψεις σχετικά μ' αυτόν το Θεό.

Ανατόλ Φρανς,

Η Ανταρσία των Αγγέλων

σελ. 129-137

Requiem for a tooth

Ένας απλός καθαρισμός-ρουτίνα στον οδοντίατρο, μετατράπηκε σε ταινία τρόμου. "Δυστυχώς πρέπει να σου αφαιρέσω τον φρονιμίτη".
Έγινα άσπρος σαν πανί. Κρύος ιδρώτας μ' έλουσε. "Δε μπορούμε να το αποφύγουμε ρε Θανάση;" Μου έδειξε με τον καθρέφτη την κατάστασή του. Είχε δίκιο, σκέφτηκα. Μου άφησε λίγα δευτερόλεπτα να σκεφτώ. Εξάλλου ήταν σίγουρος για την απόφασή μου.
"Ας το βγάλουμε..." του είπα.
"Πίστεψέ με, μόλις έκανες την πιο σωστή επιλογή".
Όσο ετοίμαζε την ένεση και τα εργαλεία πάνω στο τραπεζάκι, σκεφτόμουν όλες τις εμπειρίες που μου είχαν περιγράψει φίλοι, οι οποίοι είχαν περάσει το ίδιο μαρτύριο. Τότε τους έλεγα πως δε θέλω ποτέ μου να το ζήσω αυτό. Ποτέ δε θέλω να τους βγάλω. Το ίδιο έλεγα και παλιότερα όταν έλεγα πως δε θέλω ποτέ να βάλω βίδα σε κάποιο οστό (δυστυχώς το είχα ζήσει κι αυτό).
Η διαδικασία κράτησε έναν αιώνα αλλά μόλις ολοκληρώθηκε διαπίστωσα πως είχαν περάσει μόνο δέκα λεπτά. Πάνω σε μία κόκκινη τανάλια στεκόταν ηττημένος και αιματοβαμμένος ο φρονιμίτης μου.
Τον κοίταξα με δέος. Ώστε αυτό το πραγματάκι μου προκάλεσε τόσο πόνο και φόβο;
Τον τοποθέτησε πάνω σε μία χαρτοπετσέτα. Σηκώθηκα και τον κοίταξα. Σαν μία άλλη οντότητα ξεψυχούσε.
Φεύγοντας σκεφτόμουν πως μου έλειπε κάτι. Έφευγα πιο υγιής από το οδοντιατρείο αλλά μέσα μου ένιωθα πως κάτι άφησα πίσω. Ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ο εγωισμός μου ήταν έντονος. Σκεφτόμουν  το δόντι αυτό, μόνο του πάνω στο τραπέζι, έτοιμο να πεταχτεί στα σκουπίδια κι εγώ να απομακρύνομαι με σταθερά βήματα από τον τόπο του εγκλήματος...
Λογικό να μου λείπει ο φρονιμίτης.
Μαζί τρώγαμε τόσα χρόνια...

I 'll see you on the dark side of the moon...

Προσωπικά το θεωρώ πολύ πετυχημένο σκίτσο για τον εξής λόγο. Παρουσιάζει δύο μεγάλες μου αγάπες που μ' έχουν σημαδέψει, η καθεμία με τον τρόπο της. 

Η μία αγάπη είναι κινηματογραφική και η άλλη μουσική.

Δε χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω...

http://www.youtube.com/watch?v=U9Q4qwgZKvc&feature=related

Στην καρδιά του καλοκαιριού

Περιμένοντας αύριο τη πιο ζεστή μέρα αυτής της χρονιάς, ακούγοντας ένα από τα αγαπημένα κομμάτια της τζαζ μουσικής, διασκευασμένο από τον Chet Baker.
Οι μέρες μικραίνουν.
Η αντίστροφη μέτρηση αυτού του καλοκαιριού ξεκίνησε από σήμερα.
Οι μπαταρίες γέμισαν για μία νέα (άτυπη) χρονιά.
Αλλά οι διακοπές τώρα ξεκινάνε...

Ο θάνατος δεν είναι ποτέ το τέλος μιας ιστορίας

Μία καναδέζικη ταινία, που δε την γνώριζα ενώ ήταν υποψήφια για όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, μου πρότεινε μία φίλη μου κι αποφάσισα να την δω χθες το βράδυ. Αναφέρομαι στο "Incedies" ή αλλιώς στα ελληνικά "Μέσα από τις φλόγες". 

Από την αρχή η ταινία σε προετοιμάζει πως θα δει ο θεατής κάτι διαφορετικό. Σε ένα ορφανοτροφείο στη Μέση Ανατολή ξυρίζουν κάποια παιδάκια ενώ ένα από αυτά σε κοιτάει επίμονα στα μάτια καθώς στο βάθος ακούγεται η μελαγχολική μουσική των Radiohead (την σκηνή αυτή μπορείτε να την δείτε στο youtube πατώντας εδώ). 

Η ιστορία ξεκινάει αμέσως. Ο θάνατος της μητέρας δύο δίδυμων παιδιών τα αναγκάζει να αναζητήσουν τον πατέρα τους και τον άγνωστο αδελφό τους στη Μέση Ανατολή. Πρώτα φεύγει η κοπέλα και στη συνέχεια την ακολουθεί ο αδελφός της. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σε μία γη γεμάτη ανοιχτές πληγές από τους πολέμους, τα αδέλφια θα αρχίσουν να μαθαίνουν πολλά για την μητέρα τους. Εικόνες και πλευρές μίας μάνας που δε τις ήξεραν διότι τις κρατούσε επτασφράγιστο μυστικό. 

Η κορύφωση στο τέλος της ταινίας σου κόβει την αναπνοή. Φυσικά και κατά την διάρκεια της ταινίας υπάρχουν πολλές δυνατές στιγμές, όπως η σφαγή μουσουλμάνων άμαχων από χριστιανούς. 

Και πάλι επανερχόμαστε στη θρησκεία. Η θρησκεία και τα σύνορα σηκώνουν τείχη, μίση και πόνο. Θρησκείες που μιλάνε για αγάπη και παραδείσους ενώ παράλληλα διψάνε για αίμα. Η σκηνή με το λεωφορείο μ' έκανε να σφίξω τα χέρια μου από οργή.

Οι ερμηνείες ήταν εξαιρετικές. Τα μάτια της κοπέλας είναι από τα καλύτερα που έχω δει. Μάτια πεντακάθαρα και στρογγυλά που σου περνάνε όλα τα συναισθήματα που νιώθει εκείνη τη στιγμή η ηρωίδα. Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει, σε κάθε σκηνή που βρίσκεται εκείνη το βλέμμα μου να εστιάζει μόνο στα μάτια της. Ειδικά στην αρχή της ταινίας όπου στέκεται έξω από μία ανοιχτή πισίνα. Το πρόσωπό της είναι καλυμμένο με κασκόλ και σκούφο (λες και το κάνει επίτηδες) αφήνοντας μόνο τα μάτια της ξεσκέπαστα. Και μόνο με τα μάτια αυτά καταλαβαίνεις τι σκέφτεται και πως νιώθει εκείνη τη στιγμή.

Τέλος θα ήθελα να πω πως μέσα από αυτές τις ταινίες (π.χ. Persepolis, Το βαλς του Μπασίρ, Λίβανος κτλ) διαπιστώνεις πως οι κοινωνίες στην Μέση Ανατολή δεν ήταν μόνο κλειστές και συντηρητικά παραδοσιακές αλλά υπήρχε και μία πολιτικοποιημένη νεολαία που πολεμούσε για τα δικαιώματά της, την ελευθερία της και για ένα καλύτερο μέλλον.

Αυτά να τα βλέπουμε κι εμείς.

Όσο για την ταινία; 

Να την δείτε οπωσδήποτε!

Η αποθέωση της αρμονίας και της σοφίας

Αυτός ο λαός, ο τόσο αγαπητός στους Δαίμονες, αυτοί οι ευτυχισμένοι Έλληνες δεν ανακάλυψαν δίχως κόπο την ευνομία και τις τέχνες. Ο πρώτος τους ναός ήταν μία καλύβα με δαφνόκλαδα, η πρώτη τους εικόνα θεού ένα δέντρο, ο πρώτος τους βωμός μία ακατέργαστη πέτρα βαμμένη με το αίμα της Ιφιγένειας. Αλλά πολύ γρήγορα ανύψωσαν τη σοφία και την ομορφιά σ' ένα σημείο που κανείς λαός δε το είχε φτάσει πριν απ' αυτούς και κανείς δε το πλησίασε μετά απ' αυτούς. Σε τι οφείλεται, αυτό το μοναδικό πράγμα πάνω στη Γη; Γιατί η ιερή γη της Ιωνίας και της Αττικής έθρεψε αυτό το ασύγκριτο άνθος; Επειδή εκεί δεν υπήρχε μήτε κλειστό ιερατείο, μήτε δόγμα, μήτε αποκάλυψη και οι Έλληνες δε γνώρισαν ποτέ το ζηλότυπο Θεό. Ο Έλληνας έκανε θεό του το ίδιο του το πνεύμα και την ίδια του την ομορφιά. Κι όταν σήκωνε τα μάτια στον ουρανό έβλεπε εκεί τη δική του εικόνα. Συνέλαβε το καθετί στα δικά του μέτρα κι έδωσε στους ναούς του τέλειες αναλογίες: τα πάντα σ' αυτούς ήσαν χάρη, αρμονία, μέτρο και σοφία. Ήσαν αντάξιοι των αθανάτων που τους κατοικούσαν και που κάτω από πετυχημένες ονομασίες και τέλειες μορφές αντιπροσώπευαν το πνεύμα του ανθρώπου. Οι κολόνες που στήριζαν το μαρμάρινο δοκάρι, το διάζωμα και το γείσο είχαν κάτι το ανθρώπινο που προκαλούσε σεβασμό. Και μερικές φορές - όπως στην Αθήνα και στους Δελφούς - βλέπαμε όμορφα κορίτσια να στηρίζουν ρωμαλέα και χαμογελαστά το επιστύλιο των θησαυρών και των ιερών.
Ω θάμπος, αρμονία, σοφία!

Ανατόλ Φρανς,

Η Ανταρσία των Αγγέλων,

σελ. 125

Η ζωή μας είναι λίγη...

Αναθιβάνοντας την περασμένη δυστυχία

δε χαίρεσαι την τωρινή σου ευτυχία...

Η Μαδρίτη φλέγεται...

Κι εμείς κοιμόμαστε στον ύπνο του δικαίου...

Ο σωστός λαός μάχεται για τα δικαιώματά του. 

Αυτές τις μέρες οι Ισπανοί έχουν βγει στους δρόμους. Αντιθέτως εμείς παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα σπίτια μας.

Η φωτογραφία είναι από την υποδοχή των κατοίκων της Μαδρίτης προς τους ανθρακωρύχους που διένυσαν 460 χλμ. για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Αυτή είναι μαγκιά. Όχι να κλείνεις τις εθνικές οδούς με τα τρακτέρ...

Καλύτερη τύχη και μεταχείριση θα χουν αυτοί (το είδαμε εξάλλου και στην προηγούμενη σύνοδο κορυφής). 

Εμείς όταν χάσουμε τα πάντα τότε θα ζητήσουμε διαπραγματεύσεις. 

Όταν πουλήσουμε όλα τα λιμάνια και τα οικόπεδα - φιλέτα (ο Γεωργιάδης είναι φανατικός υποστηρικτής αυτής της ιδέας). Όταν θα μας προσλαμβάνουν για 300 ευρώ και θα λέμε κι ευχαριστώ. Όταν θα αυτοκτονήσει κάποιος δικός μας άνθρωπος... 

Τότε ίσως συνειδητοποιήσουμε τι έχουμε ήδη χάσει!

Πρώτα απ' όλα την αξιοπρέπειά μας.

Πότε θα γλιτώσουμε από αυτούς;

Μου κάνει εντύπωση που κάποιες φυλλάδες τον παρουσίασαν σαν θύμα των δύσκολων καιρών που έρχονται; Μα πάμε καλά; Αναφερόμαστε για τον Νικολόπουλο. Έναν άνθρωπο που ακόμα κι ο Καραμανλής τον είχε βάλει στην άκρη. Κι αν πάμε παλιότερα, ίσως οι μπαμπάδες μας και οι παππούδες μας μπορούν να θυμηθούν την επίθεση που είχε κάνει στην Πολιτική Άνοιξη, το παλιό κόμμα του Σαμαρά φυσικά. Αλλά μάλλον οι άνθρωποι ξεχνάνε. Κι αυτή η αμνησία υπάρχει σε όλα τα στρατόπεδα. 

Εξάλλου ήταν αστείες οι προσπάθειές του να βρίσκεται πάντα δίπλα στον νέο πρωθυπουργό σε κάθε φωτογράφιση, ή ακόμα καλύτερη ήταν η στιγμή όταν πηγαίνανε στο Μέγαρο Μαξίμου ο Αβραμόπουλος με τον Σαμαρά και δίπλα τους έτρεχε να τους προλάβει ο Νικολόπουλος, και λόγο διαφοράς ύψους αναγκαζόταν να κάνει πιο ανοιχτά βήματα.

Με λίγα λόγια αυτός ο άνθρωπος το φώναζε πως θέλει μία καρέκλα. Είναι η κλασσική περίπτωση ανθρώπου που λατρεύει την εξουσία και να παρουσιάζεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. 

Η ψευτιά του φάνηκε όταν κάποτε μήνυε τον υπουργό εργασίας, με την συνοδεία δημοσιογράφων φυσικά πως δε ξέρει να κάνει σωστά τη δουλειά του και πως εκείνος είχε την λύση στο τσεπάκι του. Όταν ήρθε η στιγμή και του την ζήτησαν εκείνος ανέφερε πως δεν είχε καμία. Αυτό οδήγησε σε νέες περικοπές και περιπέτειες που όλοι γνωρίζουμε, με μειώσεις μισθών και συντάξεων...

Πάντως να δούμε όλη την αλήθεια. Δε φταίει μόνο αυτός. Ο άνθρωπος αυτός είναι της παλιάς σχολής. Θέλει υπουργιλίκια και καρέκλες. Το έδειχνε στην τηλεόραση. Το έδειχνε με τη συμπεριφορά του. Πες πως ο κόσμος δε το ξερε και τον ψήφισε, κάτι που δε δικαιολογώ πλέον διότι σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς πρέπει να ξέρουμε τι ψηφίζουμε. 

Ο Σαμαράς όμως δε το γνώριζε; 

Ήδη είχε καεί μία φορά απ' αυτόν. 

Ευθύνη πλέον έχει ο πρωθυπουργός που επιλέξαμε. Ας κάτσει κάτω και να βρει σοβαρούς ανθρώπους που να θέλουν να προσφέρουν έργο κι όχι βλαχάκια που θέλουν να το παίξουν εξουσία. 

Οι μέρες πιέζουν για λύσεις κι όχι για μικρότητες.

Πάλι καλά που ξεκουμπίστηκε ένας άχρηστος...

Και θα το επαναλάβω. 

Κρίμα που έφυγε ο Βερνίκος. Ήταν από τους λίγους ανθρώπους που είχαν όραμα για κάτι καλό. 

Ένας χρόνος μετά από μία ιστορική συναυλία!

Όταν ανακάλυψα στα εφηβικά μου χρόνια τους Pink Floyd, και εισχωρούσα στη ψυχεδελική μουσική τους, είχα ένα παράπονο. Δε θα τους έβλεπα ποτέ σε συναυλία...
Πολλές φορές έλεγα πως σε λάθος εποχή γεννήθηκα. Μεγάλο λάθος ως σκέψη. Τις εποχές τις φτιάχνουμε εμείς. Η νοσταλγία σε παλιότερες μας δίνει απλά την ώθηση να δημιουργήσουμε εμείς καλύτερες...
Αυτό όμως το παράπονο εκπληρώθηκε πριν από ένα χρόνο ακριβώς. Ο Roger Waters μας πρόσφερε ένα υπερθέαμα που τουλάχιστον για μένα, είναι το καλύτερο μουσικό γεγονός της ζωής μου.
Οι μέρες ήταν περίεργες τότε. Είχαμε ζήσει μία άσχημη καταστολή στην πλατεία του Συντάγματος κι ο κόσμος ακόμα έβραζε από οργή. Η οργή αυτή μετατράπηκε σε κραυγή ενθουσιασμού και ξεσπάσματος όταν στο τραγούδι "Mother", γράφτηκε πάνω στον τοίχο η φράση "ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ". Το ξέσπασμά μετατράπηκε σε παλμό και ο παλμός αυτός σε χειροκρότημα όταν έπεσε ο τοίχος.
Η ανυπομονησία μου για την συναυλία αυτή φαινόταν από τις ημερήσιες αναλύσεις του κάθε τραγουδιού από το άλμπουμ "The Wall" τους μήνες του Μαΐου και του Ιούνη.
Το ντελίριο της εκπλήρωσης αυτού του ονείρου συνοδεύτηκε με ένα ευχαριστήριο γράμμα που θα ήθελα να το διάβαζε ο Roger Waters (μπορείτε να το διαβάσετε http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/2011/07/blog-post_11.html) καθώς και στην ανάλυσή μου για την "Μετά The Wall εποχή" (μπορείτε να τα διαβάσετε http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/2011/07/wall_13.html και http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/2011/07/wall_14.html).
Οι βραδιές αυτές ήταν ονειρικές και σπουδαίες για μένα. Πόσο μάλλον η δεύτερη που την έζησα μαζί με τον "ραδιοφωνικό" μου φίλο Τάκη Γιαννούτσο.
Πλέον δύο μεγάλα κάδρα στο καθιστικό μου, μου θυμίζουν τα υπέροχα βράδια της 9ης και 12ης Ιουλίου του 2011.

With no breathe...

...And when at last the work is done

Don't sit down, it's time to start another one...

Λανθασμένες προσδοκίες, πεποιθήσεις κι οπτικές γωνίες...

- Είναι ασύλληπτο το πόσους πόνους και δυστυχίες κρύβει μία μεγάλη πόλη. Αν κάποιος άνθρωπος κατάφερνε να τις συνειδητοποιήσει, η φρίκη του οράματος του θα 'ταν τόση που θα τον σώριαζε κεραυνόπληκτο.
- Κι όμως, όλα τα πλάσματα που ανασαίνουν σ' αυτή τη γέενα αγαπούν τη ζωή. Αυτό είναι ένα μεγάλο μυστήριο.
- Όντας δυστυχισμένοι ενόσω ζουν, νιώθουν φρίκη στη σκέψη πως θα πάψουν να υπάρχουν. Δε ζητούν μια παρηγοριά στο θάνατο. Δε σκέφτονται μήτε καν την ανάπαυση. Μέσα στην τρέλα τους έκαναν φοβερό και το ίδιο το τίποτα, το γέμισαν με φαντάσματα.. Για κοίτα αυτά τα αετώματα, αυτά τα καμπαναριά, αυτούς τους θόλους κι αυτά τα γοτθικά τόξα που τρυπούν την καταχνιά, στεφανωμένα μ' ένα λαμπερό σταυρό... Οι άνθρωποι λατρεύουν το δημιουργό που τους έφτιαξε μία ζωή χειρότερη από το θάνατο κι ένα θάνατο χειρότερο από τη ζωή.

Ανατόλ Φρανς

Η Ανταρσία των Αγγέλων

σελ. 96 

Αγαπημένο θερινό σινεμά

Παρακολουθώντας την νέα ταινία του Άντερσον, "Ο έρωτας του φεγγαριού" (αποτυχημένη μεταγλώττιση του τίτλου), διαπιστώνει κανείς πως κάποιες ταινίες γυρίζονται για να παιχτούν στα θερινά σινεμά. 

Και η απόλαυση γίνεται μεγαλύτερη αν την βλέπεις με καλή παρέα πάνω σε ξαπλώστρες. 

Όσοι έχουν παρακολουθήσει ταινίες του Άντερσον, θα χουν διαπιστώσει πως όλοι οι ήρωες έχουν ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία τους μετατρέπουν σε ανθρώπους ακοινώνητους, με φοβίες κι ανασφάλειες αλλά και με έναν φανταστικό κόσμο στον οποίο βρίσκουν καταφύγιο για να σωθούν από την πραγματικότητα. 

Έτσι κι εδώ το νεαρό ζευγάρι αποτελείται από δύο προβληματικά παιδιά, τα οποία κρύβουν μία απίστευτη γλυκύτητα. Αρκετοί από μας νιώσαμε την τάση τους να φύγουν κάπου μακριά για να ζήσουν τον έρωτά τους. Έναν έρωτα αγνό και μαγικό, όπως ήταν εκείνα τα χρόνια. 

Η μουσική της ταινίας εξαιρετική. Δένει όμορφα με την εποχή που αναφέρεται η ταινία. 

Οι δεύτεροι ρόλοι των Μπρους Γουίλις (!), Έντουαρντ Νόρτον  και Μπίλ Μάρει, καθώς κι άλλων ηθοποιών - έκπληξη στη ταινία, είναι εξαιρετικοί. Σαν να προσπαθεί ο ένας να κλέψει την παράσταση από τον άλλον, όμως όλοι μαζί δίνουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. 

Ένα πράγμα που μ' έχει εντυπωσιάσει στις ταινίες του Άντερσον είναι τα έντονα χρώματα. Του αρέσει να παίζει μ' αυτά. Σαν να θέλει να κρατήσει τα βλέμματα στραμμένα στην οθόνη σε όλη τη διάρκεια του έργου. Και το καταφέρνει.

Αξίζει να δει κανείς την ταινία όσο ακόμα έχουμε καλοκαίρι...

Πότε θα σταματήσουν οι παπάδες να αντιμετωπίζουν την επιστήμη ως διάβολο;

Η άμεση αντίδραση των παπάδων μας στην τελευταία ανακάλυψη της επιστήμης δείχνει ότι διακατέχονται από δυο πράγματα: Από φόβο και μικρότητα.
Φόβο γιατί κάθε βήμα της επιστήμης προς την κατανόηση του κόσμου καθαρίζει το θολό τοπίο με το οποίο οι παπάδες βγάζουν το ψωμί τους.
Μικρότητα γιατί εκεί που περιμένεις το «μπράβο» στην επιστήμη από τους Πατέρες της εκκλησίας που υποτίθεται ότι έχουν αφιερωθεί στην πνευματική ζωή, βρίσκεις τους στυγνούς επαγγελματίες που «πριν πεινάσουν μαγειρεύουν» να προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μην χάσουν πελάτη από το κερδοφόρο τους επάγγελμα...
Κάθε καινούριο βήμα της επιστήμης για την κατανόηση του κόσμου είναι και ένας κίνδυνος να βγουν μερικά πρόβατα από το κοπάδι που οδηγούν οι παπάδες με αυτούς τους τεράστιους τίτλους, που ανάθεμα και αν έχουν σχέση με την ταπεινότητα την οποία πρεσβεύουν.
Υπάρχει κίνδυνος λοιπόν καθώς η επιστήμη προχωρά το πιστό πρόβατο να πει «Ρε σεις μήπως τα φιδάκια της Παναγίας στα πανηγύρια του Αυγούστου τα βάζουν μόνοι τους;», «Μήπως τα τάματα είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση;», «Μήπως δεν γίνονται θαύματα;», «Μήπως όλο αυτό είναι στημένο;».
Ακόμα και αν το πρόβατο δεν βγει από το κοπάδι και μόνο που του δημιουργείται η αμφιβολία είναι ένας κίνδυνος για την εκκλησία. Καλύτερα στην άγνοια, εδώ, με τα πρόσφορα, το λιβάνι και τα «ονόματα των ψυχών» που διαβάζει ο παπάς (σ.σ Ισως είναι ότι χειρότερο κάνει η εκκλησία στους πιστούς. Παίρνει χαρτζιλίκι για να διαβάσει ονόματα νεκρών. Χαρτζιλίκωνε λοιπόν για να σε ακούσουν οι νεκροί)
Δεν έχω δει τόσα χρόνια την αξιότιμη εκκλησία μας να κάνει κάποια αναφορά για την πρόοδο της επιστήμης από τους άμβωνες. Μόνο όταν υπάρχει κίνδυνος για τα κεκτημένα της. Ή για παρεμβάσεις σε «πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα». Οικονομική κρίση. Από πού να πιαστείς; Μόνο από το Θεό(τους).
Η εποχή για επιστημονικές ανακαλύψεις δεν θα μπορούσε να είναι η καταλληλότερη. Αρκετοί στρέφονται προς την αόρατη δύναμη που θα τους σώσει. Η επιστήμη λέει: «Οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για τα πάντα. Εδώ και τώρα.»

http://kafeneio-gr.blogspot.gr/2012/07/blog-post_6233.html

A dog with two assholes

Αστική ψευδαίσθηση

Όταν μία πόλη αργεί να εκτιμήσει την αρχιτεκτονική της κληρονομιά και η καταστροφή στα νεοκλασικά μνημεία της είναι μη αναστρέψιμη, τότε οι κάτοικοι αναζητάνε εναλλακτικές επιλογές για ανάδειξη κτιρίων με ενδιαφέρον. Άλλες φορές πετυχημένες, κι άλλες απελπιστικά ανόητες. 

Όπως για παράδειγμα η σύγκριση του στενού κτιρίου στην οδό Αιόλου με το Flatiron Building της Νέας Υόρκης.

Το συγκεκριμένο κτίριο το μόνο που καταφέρνει είναι να υπενθυμίσει τον τετραγωνισμό των κτιρίων μιας άσχημης δεκαετίας, όπου δίνονταν αυθαίρετα άδειες για να χτιστούν ψηλά κτίρια στην θέση παλιών καλαίσθητων. 

Ευτυχώς όμως υπάρχουν κάποιες γειτονιές στενές όπου δε χώρεσε να περάσει η μπουλντόζα και αρκετά όμορφα νεοκλασικά σπίτια στέκονται ακόμα όρθια και περήφανα. 

Απολαύστε μερικές βόλτες στα στενά του περιφερειακού του Φιλοπάππου και των Πετραλώνων. Θα σας έλεγα και στην Αγίου Μελετίου αλλά δε θέλω να σας πάρω στο λαιμό μου...

Ένα χρόνο από την μέρα που δε μας άφησαν να γράψουμε ιστορία...

Ήταν η πρώτη φορά που η γενιά μου έζησε τον όρο "καταστολή".
Ήταν η πρώτη φορά που πίστεψα πως οι αστυνομικοί είναι άβουλα όντα που τους έχουν εμποτίσει το μυαλό με μίσος για τους ανθρώπους νιώθοντας ένα κόμπλεξ κατωτερότητας είτε επαγγελματικό είτε προσωπικό.
Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τα όνειρά μου να γκρεμίζονται, που πίστεψα πως αυτός ο τόπος είναι καταδικασμένος, πως η ζωή είναι αλλού...
Ήταν η πρώτη φορά που είδα τον κόσμο ενωμένο (η δεύτερη και πιο έντονη ήταν τον Φλεβάρη) κι αποφασισμένο να διεκδικήσει και να κυνηγήσει τα δικαιώματά του. Να φτύσει αίμα γι' αυτά.
Ευτυχώς η αστυνομία και το παρακράτος δε μας χάλασαν το χατήρι. Πολλά ανοιγμένα κεφάλια, πολλά σπασμένα κόκαλα, πολλοί μώλωπες, πολύ βρισίδι, πολλά δακρυγόνα. Πολύς τρόμος...
Ένα χρόνο μετά τίποτα δε θυμίζει στο Σύνταγμα τις μέρες αυτές...
Μία άλλη γενιά είχε μία "Χαμένη Άνοιξη".
Η δικιά μου γενιά έχει ένα "Χαμένο Καλοκαίρι".

Καλό μήνα!

Επιτέλους μπορούμε να απολαύσουμε το καλοκαίρι.
Με τις εκλογές τελειώσαμε. Προς το παρόν έχουμε κυβέρνηση. Τελειώνει όμως και η μπάλα απόψε. Τώρα η προσοχή μας στρέφεται στις διακοπές και τις αποδράσεις...
Ο μήνας έφυγε ευχάριστα μέσα από την ένταση και τον ρυθμό που μας πέρασε ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς χθες στη Τεχνόπολις. Για μία ακόμη φορά νιώσαμε περήφανοι ως Βαλκάνιοι. Μεγάλη αλήθεια κρύβει η φράση που είπε ο φίλος μου ο Γιάννης μετά τη συναυλία, "Αν είχαμε λίγο μυαλό εμείς (οι λαοί των Βαλκανίων) θα είχαμε καταφέρει να μετατρέψουμε τα Βαλκάνια σε ένα τεράστιο υπαίθριο πολιτισμικό μουσείο".
Όμως τα σύνορα και τα έθνη καταφέρνουν να συντηρηθούν μέσα από μίση, αβάσιμες θεωρίες και αδικημένα παρελθόντα. Και οι λίγοι ρομαντικοί που αναπολούν εποχές ηρεμίας και συμφιλίωσης, θεωρούνται από τους πατριώτες ως προδότες και γραφικοί.
Δε πειράζει όμως. Γνωρίζουμε πως η δικιά μας ουτοπία έχει άπειρη απόσταση προς τον προορισμό. Ποτέ δε θα φτάσουμε στο τέλος αυτής της διαδρομής αλλά αυτό δε μας πτοεί διότι το ταξίδι μετράει...
Και μιας και μιλάμε για ταξίδια, καλό θα ήταν να κάνουμε όλοι μας μερικές αποδράσεις στις χώρες των γειτόνων μας για να μάθουν μερικοί πως δεν υπάρχουν διαφορές και έχθρες μεταξύ μας και να μειώσουμε έτσι τα μίση που μας έχουν γονατίσει πια. Διότι είναι τραγικό πως κάποτε όλος ο προϋπολογισμός πήγαινε στην άμυνα κι όχι στην παιδεία και στον πολιτισμό, σε μία χώρα που θεωρείται κοιτίδα του πολιτισμού για τον δυτικό κόσμο.
Ας διευρύνουμε λοιπόν τους ορίζοντές μας ταξιδεύοντας και διαβάζοντας...
Καλό μήνα!