Μία μέρα δίχως σκέψεις...

... αποχαιρετώ τον Οκτώβρη.

Πέρασε η μπόρα...

Ή πόσο πολύ μας επηρεάζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης...

Όλες αυτές τις μέρες μαθαίναμε για τις προετοιμασίες των Αμερικανών στις Ανατολικές Ακτές καθώς περιμένανε την οργή της φύσης. Η χθεσινή βροχή στην Αθήνα, καθώς και ο δυνατός αέρας της Χίου μας έβαλαν μέσα στο θέμα περισσότερο.

Ακούγαμε τον Ομπάμα να ζητάει από τους πολίτες να ταμπουρωθούν στα σπίτια τους και κλειδωθήκαμε κι εμείς, έχοντας ανοίξει ένα σωρό σελίδες στο διαδίκτυο για να δούμε το πέρασμα του τυφώνα. 

Σήμερα το πρωί ο ουρανός ήταν καθαρός. Κι εδώ κι εκεί. 

Η μπόρα πέρασε.

Ας στεγνώσουμε τώρα...

Γιατί τα έθνη αποτυγχάνουν;

Στις αρχές του 19ου αιώνα η Ελλάδα ήταν μία φτωχή και παραμελημένη επαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Δύο αιώνες μετά κι αφού μεσολάβησαν πολλά, ανάμεσα τους η Μικρασιατική Καταστροφή και η ήττα από την Τουρκία, η ναζιστική κατοχή κι ένας εμφύλιος πόλεμος (συμφορές τις οποίες δε γνώρισαν οι γείτονες), η Ελλάδα έχει αφήσει πίσω της οικονομικά την άλλοτε κραταιά αυτοκρατορία. Παρά την κρίση, με πάνω από 25.000 δολάρια κατά κεφαλήν, οι Έλληνες είναι κατά πολύ πλουσιότεροι από τους Τούρκους που βρίσκονται κοντά στα 14.000 δολάρια. Προφανώς κάτι έχουμε κάνει σωστά. 

Στην Ελλάδα, με το ξεκίνημα σχεδόν της Επανάστασης, έγινε προσπάθεια να συγκροτηθεί ένα κράτος στα ευρωπαϊκά πρότυπα, προσπάθεια που αποτέλεσε τεράστιο άλμα για τα δεδομένα της εποχής. Υπήρξαν πολλά εμπόδια και συχνά πισωγυρίσματα που εκδηλώθηκαν με δραματικό τρόπο από τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας με τη δολοφονία του Καποδίστρια. 

Το 1981, ωστόσο πιστέψαμε ότι η πορεία αυτή ολοκληρώθηκε με την ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση (την τότε Ε.Ο.Κ.). Αναγνωριστήκαμε επιτέλους σαν μία ισότιμη Ευρωπαϊκή Δημοκρατία. Ή μήπως όχι;

Τις τελευταίες δεκαετίες είμαστε μάρτυρες της αντίθετης πορείας. Αντί να βελτιώνεται η αποτελεσματικότητα του κράτους, αυξάνονται τα κρούσματα της διαφθοράς και εμφανίζονται φαινόμενα διάλυσης και ακραίας αναποτελεσματικότητας. 

Αδυνατούμε να μαζέψουμε τους φόρους και δεν μπορούμε να ελέγξουμε την αυθαίρετη δόμηση. Ολόκληροι τομείς του κράτους, όπως οι στρατιωτικές προμήθειες και η Υγεία, γίνονται έρμαια συμφερόντων. Η επιχειρηματικότητα και η καθημερινότητα του πολίτη βραχυκυκλώνονται στη γραφειοκρατία. Επικρατεί αίσθηση γενικευμένης ανομίας και ακόμα και αυτή η στοιχειώδης λειτουργία, απαραίτητη για κάθε πολιτισμένη συνύπαρξη, η απονομή δηλαδή της δικαιοσύνης, έχει καταστεί προβληματική. 

Δεν πρόκειται, βέβαια, για νέα φαινόμενα. Στις δεκαετίες του '50 και του '60 ωστόσο, όταν τα περιθώρια ανάπτυξης της χώρας ήταν μεγάλα μετά τις καταστροφές της Κατοχής και του Εμφυλίου, οι ανεπάρκειες αυτές δεν ήταν καθοριστικές. 

Για ένα πρώτο αναπτυξιακό άλμα η ύπαρξη και μόνο ισχυρής κεντρικής εξουσίας είναι αρκετή. Και αναφέρουν χαρακτηριστικά (οι συγγραφείς του βιβλίου "Γιατί τα έθνη αποτυγχάνουν") τις εντυπωσιακές επιδόσεις της Σοβιετικής Ένωσης επί Στάλιν, όταν οι αγρότες, από έναν αγροτικό τομέα που χρησιμοποιούσε τεχνολογία του Μεσαίωνα, μεταφέρθηκαν στη βιομηχανία, με αποτέλεσμα εκρηκτικούς ρυθμούς ανάπτυξης της παραγωγικότητας. Πρόκειται, όμως, για μία ανάπτυξη με ημερομηνία λήξης. 

Αυτό ακριβώς μοιάζει να συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα. Έπειτα από μία περίοδο τεχνητής ευημερίας, δηλαδή ευημερίας με δανεικά, βρισκόμαστε στην ανάγκη να προχωρήσουμε σε έναν βαθύ μετασχηματισμό του παραγωγικού μας μοντέλου. 

Ανακαλύπτουμε, όμως, ότι οι αλλαγές αυτές δεν μπορούν να προχωρήσουν γιατί υπάρχουν ισχυρά κατεστημένα συμφέροντα που τις εμποδίζουν. Το ιδιαίτερο μας χαρακτηριστικό ίσως είναι ότι τα συμφέροντα αυτά δεν περιορίζονται σε μία οικονομική ολιγαρχία αλλά επεκτείνονται σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού κι έχουν και συντεχνιακό χαρακτήρα. 

Τύποις είμαστε μία ανοικτή ευρωπαϊκή δημοκρατία. Στην πράξη είμαστε ένα άθροισμα συμφερόντων όπου κάθε νέα προσπάθεια οικονομικής επιτυχίας και κοινωνικής ανόδου αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα. Και με αυτήν την έννοια οι θεσμοί παραμένουν κλειστοί στους απλούς πολίτες. 

Τα παραδείγματα άπειρα. Όταν ένας νέος επιχειρηματίας προσπαθεί να μπει στην αγορά με μία νέα μπύρα βρέθηκε αποκλεισμένος από το σύστημα διανομής. Χρειάστηκε 20 και πλέον χρόνια, άπειρο πείσμα και πολλά εκατομμύρια χαμένα για να επιβιώσει. 

Όταν ένας εφοπλιστής επιχείρησε να αλλάξει το τουριστικό υπόδειγμα σε μία ολοκληρωμένη μονάδα γύρω από ένα γήπεδο γκόλφ, χρειάστηκε επίσης 20 χρόνια, άπειρο πείσμα και πολλά χαμένα εκατομμύρια για να ολοκληρώσει απλώς την επένδυσή του. 

Μία μεγάλη ξένη εταιρία που θα θελήσει να έρθει στην Ελλάδα για μία παραγωγική επένδυση και στον βαθμό που δεν θα έχει κάποιο τεράστιο τεχνολογικό πλεονέκτημα και δεν θα προσαρμοστεί (συνήθως με έναν ντόπιο συνέταιρο) στην ελληνική γραφειοκρατεία, το πιθανότερο είναι να τα εγκαταλείψει πριν καν ανοίξει. 

Επιπροσθέτως, μια διεθνοποιημένη δικηγορική εταιρεία θα βρει απέναντί της τη μαχόμενη δικηγορία, μία εταιρία ταξί τον μαχόμενο Λυμπερόπουλο, ένα φαρμακείο-επιχείρηση τον μαχόμενο Λουράντο, ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο τους μαχόμενους καθηγητές, ακόμα κι ένα κομμωτήριο, όπως είδαμε από τη λίστα των κλειστών επαγγελμάτων, θα έχει να αντιμετωπίσει τους μαχόμενους κομμωτές. 

Το γιατί όλα αυτά αντιστρατεύονται την ανάπτυξη είναι γνωστό στους οικονομολόγους. Το πλεονέκτημα του καπιταλισμού είναι αυτό που ο Σουμπέτερ ονόμασε δημιουργική καταστροφή. Το ότι είναι ανοικτός δηλαδή στον ανταγωνισμό, στις νέες τεχνολογίες και σε νέους τρόπους παραγωγής που μοιραία υποκαθιστούν τους υπάρχοντες. 

Στην Ελλάδα η έννοια της ελεύθερης οικονομίας περιορίζεται στις πιστωτικές κάρτες, στην κατανάλωση και στις εισαγωγές. 

Ε, αυτό δεν φτάνει, ας το πάρουμε απόφαση!

Απόσπασμα από άρθρο του Παντελή Καψή 

από το Έθνος της Κυριακής.

Άσμα Ασμάτων

Τι ωραία που είν' η αγάπη μου

με το καθημερινό της φόρεμα

κι ένα χτενάκι στα μαλλιά. 

Κανείς δεν ήξερε

πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Άουσβιτς

του Νταχάου κοπέλες

μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι

δεν είχε πια το φόρεμά της

ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

Τι ωραία που είν' η αγάπη μου

η χαϊδεμένη από τη μάνα της

και τ' αδελφού της τα φιλιά.

Κανείς δεν ήξερε

πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Μαουτχάουζεν

κοπέλες του Μπέλσεν

μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε στην παγερή πλατεία

μ' έναν αριθμό

στο άσπρο της το χέρι

με κίτρινο άστρο στην καρδιά. 

στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλης

μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

φωνή: Μαρία Φαραντούρη

(http://www.youtube.com/watch?v=K9oXXboppqk)

Το παραπάνω τραγούδι ανήκει στη συλλογή τεσσάρων κομματιών της Μπαλάντας του Μαουτχάουζεν. Βασίζονται σε καταστάσεις που περιγράφονται στο βιβλίο του Ιάκωβου Καμπανέλη "Μαουτχάουζεν" (να το διαβάσετε οπωσδήποτε, είναι ένα διαμάντι της ελληνικής λογοτεχνίας). Φαίνεται κατ' αρχήν παράξενο πως ο ανελέητος κι εφιαλτικός κόσμος ενός στρατοπέδου συγκεντρώσεως θα μπορούσε να εμπνεύσει ακόμα και τραγούδια. Αλλά η ανθρώπινη φύση δε παύει να υπερασπίζεται τα δικαιώματά της ποτέ και πουθενά. Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε στο παρακάτω απόσπασμα που ανήκει στο αριστουργηματικό βιβλίο του Καμπανέλη. 

[...] Τον καιρό εκείνο, κάθε Κυριακή που δε δουλεύαμε, στέκαμε ώρες ολόκληρες και κοιτάζαμε τις γυναίκες, που κι εκείνες βγαίναν από τα αντίσκοινα και μας κοιτάζανε. Η απόσταση που μας χώριζε ήταν μεγάλη. Είναι ζήτημα αν θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε κι αν ακόμα φωνάζαμε. Κάτι τέτοιο φυσικά κανείς δεν ξεθάρευε να δοκιμάσει. Ούτε και χρειαζόταν. Αυτό το σιωπηλό αλληλοκοίταγμα που περνούσε δύο φράχτες συρματοπλέγματα δεν είχε ανάγκη από μιλιά. Ήταν οι ώρες του έρωτα στο Μαουτχάουζεν. 

Όμως σκέψου... Αυτές οι γυναίκες κι αυτοί οι άνδρες που αλληλοκοιτάζονται σιωπηλοί επί ώρες ατελείωτες ήταν ντυμένοι με τα ίδια ριγωτά, ξεθωριασμένα, χιλιοφορεμένα, ρούχα του κάτεργου. Τα σώματά τους πετσί και κόκκαλο, τα μάγουλά τους ρουφηγμένα και μαλλιαρά από την αβιταμίνωση. Τα μαλλιά κουρεμένα με μία λουρίδα ξυρισμένη στη μέση από το κούτελο ως το σβέρκο. Μόνο τα μάτια ήταν πιό μεγάλα και πιό βαθιά από άλλοτε, για να χωράει ο φόβος...

Το ηλεκτροφόρο με το ρεύμα υψηλής τάσεις και το συρματόπλεγμα με τις σκοπιές, δεν ήταν μία απλή τεχνική εγκατάσταση, ένας αδιάβατος φράχτης. Εδώ μία διαταγή όριζε, να χωριστεί τελεσίδικα τ' αρσενικό με το θηλυκό. Μία διαταγή σε μέγεθος μοίρας. Μία διάσπαση του αιώνιου ζεύγους. Ένα παραφύση κόψιμο των από γη και ουρανό ταγμένων να έσονται εις σάρκα μία... [...].

Η βουβή κραυγή μιας φωτογραφίας

Στην παιδική μας ηλικία, μάθαμε για τις ηρωικές στιγμές των Ελλήνων στο Αλβανικό έπος καθώς και το σπουδαίο "Όχι" του φασίστα Μεταξά προς τον φασίστα Μουσολίνι,μέσα από τις σχολικές εκδηλώσεις και βιβλία.
Στην φοιτητική μας περίοδο, κάποιοι βαρέθηκαν αυτές τις δάφνες που με τα χρόνια έχουν πια ξεραθεί κι αποφάσισαν να εμβαθύνουν την γνώση τους στην ιστορία.
Το "Όχι" αναμφισβήτητα εκείνη την μέρα, ακούστηκε δυνατά σε όλον τον κόσμο. Η αντίσταση και η νικηφόρα επέλαση των Ελλήνων στα αλβανικά εδάφη εις βάρος των Ιταλών, ήταν η πρώτη νίκη των Συμμάχων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία ανέλπιστη νίκη που έδωσε πολλές δύναμη κι ενθάρρυνση στα υπόλοιπα καταπιεσμένα έθνη.
Όμως κατά την άποψή μου είναι μεγάλο λάθος να έχουμε ως εθνική εορτή την έναρξη ενός πολέμου την στιγμή που άλλες χώρες γιορτάζουν τη λήξη του καθώς και την απελευθέρωσή τους από τον ναζισμό.
Αυτές οι γιορτές όσο "αθώες" κι αν ήταν στα παιδικά μας μάτια τόσο περισσότερο φούντωναν υποσυνείδητα τον εθνικισμό μας. Έναν εθνικισμό που γι' αρκετούς μετατράπηκε σε φασισμό και στις μέρες μας σε έναν επικίνδυνο νεοναζισμό.
Για τις ηρωικές μέρες που θυμόμαστε αυτές τις μέρες θα ήθελα να σας παρουσιάσω την παραπάνω φωτογραφία.
Την πιο συγκλονιστική κι αντιπολεμική φωτογραφία που έχω δει μέχρι στιγμής. Ούτε μάνες και παιδιά που κλαίνε, ούτε σακατεμένα σώματα. Όλα αυτά όμως φαίνονται τόσο έντονα μέσα από την "απουσία" και την "απώλεια".
Αξιοπρόσεκτη είναι το περήφανο κι οργισμένο βλέμμα της γυναίκας καθώς και το ότι ο μικρός φοράει το καπέλο του νεκρού του πατέρα. Το μίσος και τη δίψα για εκδίκηση θα την αναλάβει ο μικρός, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του.
Με λίγα λόγια μέσα από τον πόλεμο και το μίσος ανανεώνεται ο φαύλος κύκλος της πολεμικής βίας.
Η φωτογραφία ανήκει σε αρχείο άγνωστου φωτογράφου από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Καθημερανοητότητα στην ρωγμή του χρόνου...

Αθανασία λέει...

Εγώ τουλάχιστον ξέρω το μέρος. 

Θα 'θελα να 'χει ξέφωτο,

ξέφωτο και γαλήνη.

Να μη μιλάει κανείς. 

Να μη μου μιλάνε. 

Όπως και τώρα. 

Ώρα τώρα κάνω μουτζούρες.

Ένα μικροσκοπικό κόκκινο ζωύφιο περπατάει

στο χείλος της σελίδας. 

Θα το δολοφονήσω ψυχρά

και δε θα βγει ούτε μία στάλα αίμα.

Ησυχία.

Ένα μουρμουρητό τραγουδιστό και εκείνος. 

Που νομίζει πως ξέρει τι είναι ο θάνατος,

μα ελπίζει ακόμη στην αθανασία.

Καθημερανοητότητα,

σελ. 44

Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Το ποίημα ανήκει στην εορτάζουσα Δήμητρα Σκανδάλη. 

Η λήψη τραβήχτηκε από την φωτογράφο Χριστίνα Σαρλάμη. 

Μουσικό χώσιμο... με προοπτική(!)

Η μουσική έκπληξη του φθινοπώρου, είναι το τελευταίο άλμπουμ των Archive. Μπορεί ο τίτλος του για κάποιους να φανεί υπερβολικός αλλά εγώ είμαι σίγουρος πως θα τους ακούω σίγουρα μέχρι να πεθάνω. Ο ενθουσιασμός γι' αυτό το άλμπουμ έχει φανεί από τις σχετικά αρκετές αναρτήσεις που έχω κάνει ήδη στο ιστολόγιο, έχοντας δημοσιεύσει κάποια κομμάτια του.
Εξάλλου είχα χρόνια να αποκτήσω ένα μουσικό άλμπουμ που να μ' αρέσουν όλα τα κομμάτια, από το πρώτο ως το τελευταίο...
Πόσο μάλλον και το συγκεκριμένο.
Ύμνος στην έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον συνάνθρωπό μας...
Έχουν χαθεί πολλές αξίες και μέσα σ' αυτές είναι και η αξιοπρέπειά μας...
Όταν σου 'ρχονται δάκρυα για κάποιον ή για κάτι, σκέψου πρώτα αν αξίζει τον κόπο...
Όσο για τους άλλους, ποτέ μην τους εμπιστεύεσαι τα όπλα σου, ποτέ μη τους γυρνάς την πλάτη και ποτέ μην δίνεις δεύτερη αξία σε ανθρώπους που δε το αξίζουν...
Οι καιροί άλλαξαν...
Το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς...

Ο Μάνος Χατζιδάκις μιλάει για τα όνειρα...

Υπάρχουν σήμερα περιθώρια για παραμύθια, για όνειρα; Επιτρέπει η εποχή μας;

Στην ωριμότητα, όχι. Στη νεανική ηλικία, κάθε νεανική ηλικία, σε κάθε εποχή, θα έχει τα όνειρα της. Δεν μπορώ να σου πω, ότι ανήκω στην εποχή των ονείρων. Λυπάμαι γι αυτό. (γελάει)

Τα όνειρα όμως, δε νομίζω, ότι απαραίτητα πρέπει να έχουν ηλικία. Όνειρα μπορεί να έχει ο καθένας.

Τί όνειρα μπορεί να έχει ένας άνθρωπος 65 ετών, όπου μπορεί και βλέπει τα πράγματα σαν ακτινογραφία; Το όνειρο είναι, όταν δεν μπορείς να δεις τις ακτινογραφίες και βλέπεις τις εικόνες. Αρχίζουμε και βλέπουμε τις πλαστικές εικόνες, τις χαλκομανίες, μετά βλέπουμε τις φωτογραφίες, μετά τη ζωγραφική και στο τέλος ακτινογραφίες. Εγώ είμαι στην περιοχή των ακτινογραφιών.

Παρόλ’ αυτά, επειδή εγώ δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό, πρέπει να ρωτήσω: “Ο Χατζιδάκις ο Μάνος έχει κάποια όνειρα;”

Όχι. Έχω σχέδια, όνειρα, όχι. Τα σχέδια είναι μία έκφραση ζωτικότητας. Τα όνειρα είναι μία μορφή άγνοιας. (γελάει) Δεν μπορώ να έχω άγνοια, δε μου επιτρέπεται. Δεν αισθάνομαι άσχημα, καθόλου. Απλούστατα, σέβομαι τα όνειρα των νέων, όπως  και σέβομαι τη μεταλλαγή τους σε σχέδια, απλώς, όσο περνάει η ηλικία.

Πες μου μητέρα, γιατί δε ξέρουμε πως να αγαπήσουμε;

Είχα καιρό να δω ταινία του κύριου Αγγελόπουλου. Δε ξέρω τι με τράβηξε να επιλέξω μία από αυτές να παρακολουθήσω χθες. Το "Μία αιωνιότητα και μία μέρα", η οποία τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1998. 

Μετά το τέλος της ταινίας αποφάσισα να μην κριτικάρω ποτέ ξανά ταινία του κύριου Αγγελόπουλου. Κι αυτό διότι νιώθω πολύ μικρός για να μπορώ να εκφέρω άποψη στο πλούσιο έργο του που μας άφησε. Τον σέβομαι αυτόν τον άνθρωπο. Τον θεωρώ μεγάλο δάσκαλο. 

Θα επικεντρωθώ στις σκέψεις μου, στους προβληματισμούς που μου προκάλεσε αυτή η ταινία. 

Η ιστορία αναφέρεται σε δύο γενιές. Σε μία άρρωστη και ηλικιωμένη γενιά που μόνη της πεθαίνει και στην νέα γενιά, μία γενιά χωρίς μέλλον. Μία γενιά ξενιτεμένη. Μία γενιά που κυνηγάει το όνειρο σε ξένα εδάφη. Αλλά όπως λέει κι ένας ξενιτεμένος, "όπου γης...". Αυτές οι δύο γενιές νιώθουν απίστευτη μοναξιά. Αναζητάει η μία την αγκαλιά της άλλης. Ένας μουσάτος γέρος με σπουδαίο λογοτεχνικό παρελθόν δείχνει τόσο αδύναμος μπροστά σε ένα πιτσιρίκι που ενώ έχει όλο το μέλλον μπροστά του, δε μπορεί να πετάξει επειδή κάποιοι του έκοψαν τα φτερά. Αυτές οι δύο γενιές βλέπουν έναν κόσμο να διαλύεται κι ανήμπορες πενθούν και τον λησμονούν. 

Και ανάμεσά τους μία γενιά που τα βρήκε όλα έτοιμα, που δεν έμαθε να εκτιμάει τίποτα, που για 'κείνην είναι κάποια γράμματα ξεθωριασμένα και ξεχασμένα σε ένα ντουλάπι. Μία γενιά που αδιαφορεί στο να γκρεμίσει την ιστορία της. Το παρελθόν της. 

Και ο θάνατος. Ο θάνατος που σου χτυπάει την πόρτα. Και τότε συνειδητοποιείς το μεγαλείο της ζωής. Το κάθε τι της καθημερινότητάς σου αποκτάει μία άλλη αξία. Όπως η βόλτα με ένα αστικό λεωφορείο. 

Και καθώς φεύγει η μέρα και ο θάνατος έρχεται πιο κοντά εσύ αναρωτιέσαι...

"Πόσο κρατάει το αύριο;"

Μία μόνο γυναίκα μπορεί να δώσει την απάντηση σε κάθε άνδρα... 

Ο αργός θάνατος της Αθήνας...

[...]Ποτέ δε θα το πίστευα πως η ανθρώπινη φωνή μπορεί να φτάσει σε τέτοια ύψη… να είναι τόσο απύθμενη… να προκαλεί τόση αναστάτωση με την επιβολή της... 

[...]Τέλος πάντων, ποτέ δε συνήθισα τους ανθρώπους αλλ’ αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία. Βιάζομαι τώρα να σου πω μερικά πράγματα κι αυτά τα λόγια θα είναι και τα τελευταία που θα ’χεις από μένα. Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα ’φαγε. Τη μισώ. Ναι, τη μισώ, τη μισώ...

[...]Εγώ δε θέλω να ’μαι χώρα. Δεν είμαι χώρα. Δε θέλω να είμ’ αυτή η χώρα. Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα. Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα ’θελα να ζήσω, θα ’θελα να μπορούσα να ζήσω, θα ’μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω… όμως αυτή η χώρα δε μ’ αφήνει να το θέλω, δε μ’ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζω...

[...]Αυτή η χώρα είναι το χτικιό μας. Θα μας πεθάνει, θα μας ξεκάνει. Πώς θα γλιτώσουμε; Μας πίνει το αίμα, μας το πίνει. Δε μ’ αφήνει πια ούτε να κοιμηθώ, μου έχει κλέψει και τον ύπνο. Πώς θα ζήσω χωρίς ύπνο; Δε θα ζήσουμε… όλο το σπέρμα όλων των αντρών της γης δε θα μπορούσε να ζωντανέψει εκείνη την κόχη του κορμιού μου απ’ όπου ξεκινάει η ανθρώπινη ζωή… Έχεις αδειάσει όλη τη ζωή σου μέσα μου αλλά μ’ έχεις αφήσει χωρίς ζωή… Κι εσύ δεν μπορείς. Μ’ έχεις σπείρει μα ο σπόρος σου δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει, δεν μπορεί πια ο σπόρος σας να πιάσει… δε θα ξαναβγεί ποτέ πια ζωή από μέσα μας… Το παλιογύναικο. Ένα θα ’θελα, να την είχα μπροστά μου και να την έσφαζα με τα ίδια μου τα χέρια. Αχ, θε μου, να μπορούσα να τη σκοτώσω...

Αποσπάσματα από το βιβλίο του  Δημήτρη Δημητριάδη,

Πεθαίνω σα χώρα

Ώρα καλή στην πρύμνη σου και αέρα στα πανιά σου...

Μία ευχή που κάποτε οι ναυτικοί μας την εννοούσαν επειδή γνώριζαν πολύ καλά την θάλασσα. Όσο πλανεύτρα είναι άλλο τόσο πνίχτρα γίνεται όταν δεν έχει κέφια. 

Αυτή η φράση έχασε την αξία της όταν άρχισαν να την χρησιμοποιούν και οι στεριανοί. 

Σήμερα αποκτά για μία ακόμη φορά αξία για το πλήρωμα του παραπάνω πλοίου Estelle, που αυτήν την ώρα προσεγγίζει την Λωρίδα της Γάζας, επιδιώκοντας να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό και να προσφέρει φάρμακα κι άλλες πρώτες ύλες στους Παλαιστίνιους. 

Όλοι θυμόμαστε τις εικόνες πολέμου πριν από δύο χρόνια, όταν πάλι προσπάθησαν να προσεγγίσουν την ακτή ένα τούρκικο καράβι. Αυτή τη φορά ξεκίνησαν ένα σουηδικό κι ένα ελληνικό. Το ελληνικό σκάφος έμεινε στην Κρήτη. Το σουηδικό ξεκίνησε το ταξίδι του. Η παραπάνω φωτογραφία προσπαθεί να αποδείξει πως δεν υπάρχουν κατάσκοποι. Ούτε οπλίτες όπως λέγανε οι Ισραηλινές δυνάμεις τότε. Μάλλον κάνανε αναγραμματισμό και μπέρδεψαν το οπλίτες με το πολίτες. 

Η ελληνική αποστολή αποτελείται από τους εξής: 

•    Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ 

•    Δημήτρης Κοδέλας, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ 

•    Βαγγέλης Πισσίας, συντονιστής της αποστολής 

•    Λουκάς Σταμέλλος, μέλος της Γραμματείας της Πρωτοβουλίας “Ένα Καράβι για τη Γάζα” 

•    Μιχάλης Τικτόπουλος, μέλος της Γραμματείας της Πρωτοβουλίας “Ένα Καράβι για τη Γάζα”

Τα υλικά που μεταφέρει το πλοίο είναι τα εξής:

- 2 ελαιόδενδρα

- 41 τόνους τσιμέντο

- αναπηρικά καροτσάκια

- ιατρικό εξοπλισμό

- παιδικά βιβλία

- παιχνίδια

- 300 μπάλες ποδοσφαίρου

- μουσικά όργανα

- θεατρικό εξοπλισμό (κυρίως εξοπλισμό φωτισμού)

Εύχομαι να μην δούμε τις ίδιες σκηνές και να μην περάσουν οι άνθρωποι αυτοί τις ίδιες βασανιστικές ανακρίσεις που έζησαν κάποιοι άλλοι ριψοκίνδυνοι συνάνθρωποί τους κάποτε. 

Καλό ταξίδι λοιπόν...

Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μία τόσο μικρή ζωή...

Πόση μοναξιά έχουν δει τα μάτια μου
πόση μοναξιά έχουν ακούσει τα αυτιά μου
πόση μοναξιά έχουν αγγίξει τα χέρια μου

Ενώ οι μέρες περνούσαν σιωπηλά
και οι άνθρωποι βούιζαν γύρω μου σαν μελίσσια
και οι εποχές διαδέχονταν η μία την άλλη
χωρίς να αλλάζει ποτέ τίποτα...

Σπύρος Δόικας

Ερμηνείες ελευθερίας...

Χθες στην σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου Άστυ, οι αδελφοί Ταβιάνι μας απέδειξαν πως δεν χρειάζονται μεγάλα ονόματα ή πλούσια εφέ και υψηλά μπάτζετ για να γυριστεί μία ταινία. Συνήθως όταν δίνεται βαρύτητα σ' αυτά, το αποτέλεσμα είναι μέτριο.
Αυτή τη φορά οι Ιταλοί σκηνοθέτες στηρίχτηκαν πάνω στον άνθρωπο, στο παρελθόν του και κυρίως στο παρόν του.
Έχουμε συνδυάσει τις φυλακές ως μία χύτρα όπου εκεί μέσα ανακατεύεται και βράζει το επικίνδυνο κομμάτι της κάθε κοινωνίας. Χώροι γεμάτοι δολοφόνους, κλέφτες και κοινούς εγκληματίες. Ανθρώπους που πολλές φορές δεν τους αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή τους. Ανθρώπους που έχουν ξεχάσει την φράση που χρησιμοποιούμε όλοι οι υπόλοιποι "ελεύθεροι" πολίτες, το "χαμένος χρόνος".
Μετά από την επιλογή κάποιων βαρυποινιτών ως ηθοποιούς, αποφασίζεται να πραγματοποιηθεί η σεξπιρική παράσταση "Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει".
Είναι συγκλονιστικές οι στιγμές στις πρόβες, όπου ο κάθε θεατής διαπιστώνει την ανάγκη που έχουν αυτοί οι άνθρωποι να εκφραστούν, το γέμισμα του κενού τους χρόνου με τις πρόβες, την επιρροή που τους ασκεί η τέχνη. Το πως μπορεί να αλλάξει γενικά τον κάθε άνθρωπο η καλή τέχνη (το "καλή" είναι υποκειμενικό).
Στην διάρκεια της ταινίας ακούγονται απλές φράσεις οι οποίες κρύβουν τόση σοφία μέσα τους, που καταφέρνουν και κολλάνε στον τοίχο τον κάθε ψευτοδιανοούμενο της σάπιας μοντέρνας καθημερινότητάς μας, μ' αποτέλεσμα να διαπιστώνεις πως μες την φυλακή, ανάμεσα στα αποβράσματα της κάθε κοινωνίας υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι πραγματικά ακατέργαστα διαμάντια, οι οποίοι για διάφορους λόγους βρέθηκαν κλεισμένοι εκεί μέσα.
Οι ερμηνείες των βαρυποινιτών είναι ανατριχιαστικές. Κολλάς στην οθόνη και παρακολουθείς το παίξιμό τους με το στόμα ανοιχτό. Είναι από τις λίγε φορές που μέσα στην αίθουσα ακουγόταν μόνο η ανάσα των θεατών. Συγκεκριμένα υπάρχει μία σκηνή που οι σκηνοθέτες αφήνουν να εννοηθεί ότι συνέβη αυθόρμητα, ένας διαπληκτισμός μεταξύ δύο φυλακισμένων. Η σκηνή είναι τόσο έντονη που σε πιάνει κι εσένα το άγχος να μην εξελιχθεί σε καβγά διότι όλο αυτό το εγχείρημα θα καταστρεφόταν.
Όπως επίσης σε ένα απόσπασμα από την θεατρική παράσταση που τελικά ανέβηκε, δείχνει τους ηθοποιούς πάνω στη σκηνή να ερμηνεύουν την τελευταία μάχη που πραγματοποιήθηκε στους Φιλίππους. Οι ηθοποιοί φωνάζουν "per la liberta!". Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βλέπω ηθοποιούς να φωνάζουν μία φράση τόσο έντονα και τόσο δυναμικά. Κι αυτό διότι η ανάγκη της εφήμερης ελευθερίας τους ώθησε να ερμηνεύσουν αυτούς τους ρόλους.
Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις σκηνές στην ταινία που μ' έκαναν να ανατριχιάσω πραγματικά. Και να σκεφτείτε η διάρκεια της ταινίας είναι σχετικά μικρή.
Η μουσική είναι επίσης εξαιρετική και δένει απίστευτα με την ασπρόμαυρη λήψη.
Η παρουσίαση του σεξπιρικού θέματος είναι πανέξυπνη αλλά έρχεται δικαιολογημένα σε δεύτερη μοίρα από την στιγμή που το ενδιαφέρον σου το αποσπά ο Γολγοθάς και η μοναξιά του κάθε προσώπου.
Αξίζει πραγματικά να την δείτε.
Είναι σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

I'll see you on the dark side of the moon...

...All that is now

All that is gone

All that's to come

and everything under the sun is in tune

but the sun is eclipsed by the moon...

Κοιμήσου Περσεφόνη...

Έχω βαρεθεί να κράζω τον κοιμισμένο ελληνικό λαό. Έχω σιχαθεί την όλη κατάσταση αλλά περισσότερο την απάθεια που βλέπω στα πρόσωπά γύρω μου. Και το χειρότερο είναι πως όλοι με παρασέρνουν κι εμένα. Όχι φίλοι μου. Δε θα ρίξω το φταίξιμο σε σας. Εγώ φταίω που παρασέρνομαι στην απάθειά σας. 

Ξέρετε γιατί το κάνω αυτό; 

Γιατί σας βαρέθηκα. 

Βαρέθηκα την κλάψα σας.

Βαρέθηκα τις τραγικές πορείες που κάνουν οι εργατοπατέρες μας και το ΠΑΜΕ. 

Βαρέθηκα τον καναπέ σας.

Και πραγματικά ζηλεύω τους λαούς που σε λιγότερο αυστηρά μέτρα ξεσηκώνονται και βγαίνουν στους δρόμους. 

Οπότε κατακαημένε Νεοέλληνα, αντί να κλαίγεσαι για τα νέα μέτρα που θα ψηφιστούν αλλά κι αυτά που θα ρθουν το 2013, απόλαυσε τον βιασμό που τόσα χρόνια δέχεσαι. 

Μπορεί κατά βάθος να σ' αρέσει τελικά.

Ξανασκέψου το...

Αλλά μία χάρη μόνο. 

Σκύψε το κεφάλι από ντροπή βλέποντας τις παραπάνω εικόνες από την Πορτογαλία. Αυτοί οι λαοί έχουν τσαμπουκά. Όχι εμείς. Κι επιτέλους κόψε την κλάψα πίνοντας καφέ...

Παρακαλώ...

Μες στη νύχτα τώρα να σκεφτόμαστε τα χρόνια και τις 

γυναίκες που έφυγαν και χάθηκαν για πάντα.

Kαι να μη μας νοιάζει για τις γυναίκες που έφυγαν, 

και να μη μας νοιάζει καν για τα χρόνια που χάθηκαν για πάντα. 

Nα μπορούσαμε μόνο να βρούμε λίγη γαλήνη τώρα ένα χρόνο γαλήνης, 

ένα μήνα γαλήνης, 

μια βδομάδα γαλήνης. 

Όχι γαλήνη για τον κόσμο 

μόνο λίγη εγωιστική γαλήνη για μένα. 

Για να ξαπλώσω μέσα της σαν σε πράσινο ζεστό νερό, 

μόνο λίγη, 

μόνο μια ώρα, 

λίγη γαλήνη, 

ναι, 

μες στη νύχτα μες στη νύχτα καθώς σκεφτόμαστε 

τα χρόνια που χάθηκαν και τις γυναίκες που έφυγαν 

μέσα σ' αυτή τη νύχτα 

μέσα σ' αυτή την πολύ μακριά σκοτεινή και μοναχική 

νύχτα...

Charles Bukowski

Υποκριτής είναι αυτός που γράφει ένα βιβλίο περί αθεϊσμού και προσεύχεται να πουλήσει...

Το να είσαι συγγραφέας είναι υπέροχο, επειδή ξυπνάς το πρωί και γράφεις στο δωμάτιό σου. Και εκεί μέσα όλα είναι υπέροχα, και δεν χρειάζεται να βγαίνεις. Έτσι μπορείς να φαντάζεσαι ότι γράφεις τον Πολίτη Κέιν ή κάποιο άλλο αριστούργημα. Αλλά όταν έρχεται η ώρα να το γυρίσεις, η πραγματικότητα σε προσγειώνει. Τότε όλες σου οι ιδέες περί ενός αριστουργήματος μετατρέπονται σε μία πόρνη για να καταφέρεις με κάθε τρόπο να σωθείς από μία σίγουρη καταστροφή.

Woody Allen

Quo vadis Europa?

Χθες οι Βρυξέλλες πανηγύριζαν μέσα σε κλίμα συγκίνησης, για την απόφαση της Νορβηγικής επιτροπής Νόμπελ, να απονείμει το βραβείο ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Η αλήθεια είναι πως η είδηση αυτή μου προκάλεσε έκπληξη. Όχι τόσο μεγάλη όπως τότε που απονεμήθηκε στον πρόεδρο της Αμερικής Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα. Μάλλον οι Νορβηγοί θέλουν να μας τρελάνουν. Ή μήπως υπάρχει κάτι άλλο υπάρχει στο παρασκήνιο;...

Το βραβείο αυτό το διεκδικούσε η Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2002. Γιατί απονεμήθηκε τώρα που οι βόρειοι δε θέλουν τους νότιους στην παρέα;

Εδώ έρχεται να απαντήσει ο επικεφαλής της επιτροπής Νόμπελ Ειρήνης, Θόρμπγιορν Γιάγκλαντ, "Όλες οι χώρες έχουν αποδείξει την επιθυμία τους να παραμείνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γεγονός που επιβεβαιώνει την αξία της." Ο κ. Γιάγκλαντ εξήγησε ότι το Νομπέλ Ειρήνης δόθηκε στην Ε.Ε. λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζει σήμερα, τονίζοντας ότι ήταν μια κίνηση στήριξης της Ε.Ε. σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή στην ιστορία της. Μ' αυτήν την βράβευση η επιτροπή θέλησε να στείλει στους Ευρωπαίους το μήνυμα ότι πρέπει να εξασφαλίσουν όσα έχουν επιτύχει στην ήπειρο αυτή. 

Φυσικά υπήρξαν κι αντιδράσεις. Για παράδειγμα ο Λεχ Βαλέσα, ο οποίος είχε τιμηθεί με Νόμπελ Ειρήνης το 1983, εξέφρασε την έκπληξή του και την απογοήτευσή του για την βράβευση της Ε.Ε. με το ίδιο βραβείο.

"Έχω εκπλαγεί και απογοητευτεί", δήλωσε ο ιστορικός ηγέτης του συνδικάτου Αλληλεγγύη στην Πολωνία. "Σίγουρα η Ε.Ε. προσπαθεί να αλλάξει την Ευρώπη και τον κόσμο με ειρηνικό τρόπο, αλλά εισπράττει το αντίτιμο γι' αυτό". 

Η αλήθεια πάντως είναι πως η ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Γηραιά Ήπειρος από μία ήπειρο πολέμου μετατράπηκε σε μία ήπειρο ειρήνης... Φυσικά σ' αυτήν την άποψη υπάρχουν πολλά ερωτηματικά τα οποία χάνονται πίσω από τα χειροκροτήματα και τους πανηγυρισμούς για το βραβείο. 

Μπορεί να χλευάσουμε την βράβευση αυτή όμως σίγουρα πρέπει να αναγνωρίσουμε τον συμβολικό της χαρακτήρα. Όπως είπε και ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, κύριος Σρέντερ,"η Ευρωπαϊκή Ένωση νίκησε τον εθνικισμό". Και αυτή η δήλωση τα λέει όλα, ειδικά στις μέρες μας που με την κρίση τα εθνικιστικά κινήματα έχουν βάλει πάλι μπρος τις μηχανές τους. 

Κι εδώ θέλω να αναφερθώ και στην δικιά μου κακομαθημένη γενιά που έχουμε μεγαλώσει με την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι όλων των προτερημάτων της κοινότητας αυτής. Επειδή έχω ταξιδέψει στα Βαλκάνια κι έχω δει πόσο χρονοβόρος και ψυχολογικά κουραστικός είναι ο έλεγχος διαβατηρίων και αποσκευών στα σύνορα, εκτιμώ περισσότερο την ελεύθερη διακίνηση των πολιτών στις χώρες μέλη. Έχω φίλους που έχουν επωφεληθεί απ' αυτό το πλεονέκτημα αλλά επιμένουν σε μία έξοδο της Ελλάδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σ' αυτό διαφωνώ κάθετα. Δεν έχουμε ζήσει την μιζέρια της απομόνωσης για να την ζητάμε πίσω. Η Ευρωπαϊκή Ένωση σαν ιδέα είναι εξαιρετική, αλλά κάποιοι την χειρίζονται λάθος. 

Κλείνοντας θέλω να αναφερθώ σε κάτι που μας ξέφυγε μέσα σε όλη αυτήν την ιστορία και αξίζει λίγο χρόνο από την σκέψη μας. Το βραβείο δόθηκε λίγες ώρες μετά από μία δήλωση του Νικολά Σαρκοζί σε ένα συνέδριο τραπεζιτών στην Νέα Υόρκη όπου λίγο πολύ είπε πως "Αν δεν υπήρχε Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή θα υπήρχε πόλεμος. Η Γερμανία και η Γαλλία δεν έχουν άλλη επιλογή από το να προσεγγίσουν η μία την άλλη. Αν όμως δεν το καταφέρουν τότε θα συγκρουστούν." 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αγαπητοί μου, δεν είναι δεδομένη και η λέξη πόλεμος έχει αρχίσει να ακούγεται έντονα τον τελευταίο καιρό. Βάση αυτού του βραβείου ας αναλογιστούμε λίγο την θέση μας καθώς και τον ρόλο μας στην κοινότητα αυτή.

Σκοταδισμός και υποκουλτούρα

Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά έχουν κάνει έντονη την εμφάνισή τους στην ελληνική κοινωνία. Θα ασχοληθώ και με τα δύο μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία μετά τα χθεσινά γεγονότα έξω από το θέατρο "Χυτήριο".
Πριν αναφερθώ στον σκοταδισμό, θα μιλήσω πρώτα για την θρησκεία για να καλύψω κάθε τι κενό που θα επιδιώξει να αναζητήσει ο κάθε αναγνώστης που θα θέλει να κοντραριστεί μαζί μου. Η θρησκεία (οποιαδήποτε θρησκεία, όχι μόνο ο Χριστιανισμός) σαν ιδέα είναι σεβαστή διότι αναγνωρίζω την ανάγκη ενός μεγάλου ποσοστού πιστών, οι οποίοι θέλουν κάπου να εναποθέσουν τις ελπίδες τους αλλά και να αντλήσουν δύναμη και κουράγιο για κάθε σχέδιο ή εμπόδιο που έχουν.
Δυστυχώς όμως η θρησκεία και η πίστη των ανθρώπων σ' αυτήν, μετατρέπεται ως όπλο για επικίνδυνα μυαλά, τους λεγόμενους σκοταδιστές. Αυτούς τους μισώ. Αυτούς τους θεωρώ απειλή. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα μεγάλο σπυρί στον πισινό της κάθε κοινωνίας. Οι χθεσινές αντιδράσεις των παραθρησκευτικών οργανώσεων (ούτε καν χρησιμοποιείται ο όρος "θρησκευτικών" από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης) καθώς και της δωδεκαθεϊστικής Χρυσής Αυγής μας απέδειξαν πως τα καρκινικά κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας έχουν αρχίσει να κάνουν μεταστάσεις και να αυξάνονται με απειλητικό ρυθμό. Αυτοί οι κομπλεξικοί άνθρωποι ξεγυμνώνουν τη θρησκεία. Αποδεικνύουν την αδυναμία της πίστης τους. Παραδέχονται την ανυπαρξία του Θεού. Διότι αν ήταν ισχυρή η πίστη τους δε θα ξεσπούσαν έτσι στην κάθε ηλίθια παράσταση που θίγει τα πιστεύω τους. Πολύ απλά θα την αγνοούσαν και θα συνέχιζαν ήρεμα κι όμορφα τον τρόπο ζωής που έχουν επιλέξει.
Από την άλλη η Χρυσή Αυγή απέδειξε πως είναι πράγματι για τα πανηγύρια. Δε θα ασχοληθώ καθόλου μ' αυτά τα σκουπίδια. Απλά θα ντύσω την ανάρτησή μου με την "γλυκιά" φωνή ενός από τους βουλευτές της. Ναι μάγκες, αυτός ο μπουχέσας που βρίζει σαν τους υπόλοιπους κάφρους που συναντάμε στα γήπεδα είναι βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου. Να τον χαιρόμαστε διότι εμείς σαν λαός τον βάλαμε μέσα εκεί.
Κι ας έρθουμε και στην υποκουλτούρα. Για το θέμα της τέχνης έχω αναφερθεί πολλές φορές. Η σύγχρονη τέχνη έχει πεθάνει σε πολλούς τομείς. Δεν υπάρχουν πλέον εμπνεύσεις ούτε δημιουργικότητα. Λείπουν τα αγνά και διορατικά μυαλά που κάποτε αφθονούσαν και πρόσφεραν μουσικά, θεατρικά, κινηματογραφικά κι άλλα καλλιτεχνικά διαμάντια που ακόμα τα απολαμβάνουμε κι αντλούμε ένα σωρό ιδέες και γνώσεις.  Τώρα ο κάθε ψευτοδιανοούμενος αναζητεί την έξυπνη ατάκα για να τον χειροκροτήσουν δέκα δήθεν ηλίθιοι τύποι από κάτω, ή θα σχεδιάσει μία μουτζούρα την οποία θα την βαφτίσει ως μία νέα τάση ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Αυτή είναι η σύγχρονη υποκουλτούρα. Δυστυχώς σε μία σάπια κοινωνία θα υπάρχει και ένα κομμάτι της τέχνης που θα είναι κι αυτό σάπιο. Την συγκεκριμένη παράσταση δεν την γνώριζα καν. Ευτυχώς κάποιοι σκοταδιστές, της έκαναν τρομερή διαφήμιση που θα τραβήξει κόσμο. Αλλά πάλι δε μου τραβάει το ενδιαφέρον. Και είμαι σίγουρος πως και οι ίδιοι οι ηθοποιοί γνωρίζουν πως συμμετέχουν σε μία ανούσια παράσταση που για να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού αλλοιώνουν το θέμα προσβάλλοντας τα ήθη και τα έθιμα του Νεοέλληνα. Νομίζω πως οι υγιείς πιστοί απλά θα δυσανασχετήσουν και δε θα πληρώσουν εισιτήριο για να την δουν. Κι αυτό εγώ το λέω πολιτισμός με κεφαλαία γράμματα. Το να κλείνεις όμως το θέατρο, να εμποδίζεις τους θεατές να μπουν και να βρίζεις τον κόσμο με τόση χυδαιότητα, τότε μιλάμε για φασισμό.
Ας καταγράψουμε κι αυτό το περιστατικό, περιμένοντας το επόμενο...
Κι αν δεν το καταλάβατε, είναι η πρώτη φορά που η Χρυσή Αυγή επιτίθεται σε Έλληνες...
Κάποτε το λέγαμε πως θα ρθει και η σειρά μας...
Αναμένουμε λοιπόν την συνέχεια.

Το ταξίδι στο όνειρο αρχίζει πάλι απόψε...

Πρώτα γνώρισα και λάτρεψα τον μπασκετικό Ολυμπιακό, από εκείνην την αξέχαστη βραδιά της Μεγάλης Πέμπτης που όλη η Χίος κάηκε. Ζήσαμε τότε πρόωρη Ανάσταση με τα βεγγαλικά και τις κροτίδες να χαλούν τον κόσμο στην προκυμαία και στις γειτονιές του νησιού.
Μετά γνώρισα τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Αλλά η πρώτη αγάπη παραμένει και παντοτινή. Με αυτήν την ομάδα έζησα από τότε όλα τα πέτρινα χρόνια. Νευρίασα μαζί του όταν έχασε το πρωτάθλημα από την μεγάλη τότε Α.Ε.Κ. Προσευχήθηκα μαζί με τους παλιούς μου φίλους Μάνο και Νίκο, στις κερκίδες του κλειστού του Κορυδαλλού όταν η ομάδα ήταν κοντά στη ζώνη του υποβιβασμού. Ακόμα θυμάμαι το πως πεταχτήκαμε από τις θέσεις μας στο εύστοχο τρίποδο που μας έδωσε την νίκη με την Α.Ε.Κ. πάλι τότε. Στα φοιτητικά μου χρόνια πήγαινα στο Ο.Α.Κ.Α. να δω με φίλους μου παναθηναϊκούς τα τυπικά ντέρμπι. Τότε που χαιρόμασταν όταν χάναμε με μονοψήφιες διαφορές. Αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μου όταν ήρθαν οι Αγγελόπουλοι. Φαντάρος ήμουν όταν φέρανε τον Τσίλντρες και πανηγυρίζαμε μέσα στους στρατιωτικούς θαλάμους. Επέστρεψα στην Αθήνα και στις κερκίδες του Σ.Ε.Φ. Είδα ένα σωρό ομάδες να φεύγουν νικήτριες από το Φάληρο, αλλά εμείς εκεί. Βράχοι. Στο Βερολίνο, δεν είχαμε την εμπειρία. Στο Παρίσι δεν είχαμε τύχη. Στην Κωνσταντινούπολη δεν είχαμε καμία ελπίδα...
Αλλά εκεί έγινε το θαύμα!
Δεκαπέντε χρόνια περίμενα μαζί με όλους τους υπόλοιπους ολυμπιακούς να ζήσουμε αυτή τη στιγμή. Ο ημιτελικός με την Μπαρτσελόνα μας έκανε να αναρωτηθούμε όλοι στα τραπεζάκια του Πειραιά. "Λες;...". Την Κυριακή αμέσως η ψυχολογία μας έπεσε κατακόρυφα. Ένας ακόμα χαμένος τελικός...
Κι όμως... Ήρθε εκείνη η στιγμή που ο Πρίντεζης ρίσκαρε και με άγαρμπο τρόπο μας έστειλε στα ουράνια...
Δε θα ξεχαστεί αυτή η βραδιά. Οι κραυγές. Τα χοροπηδητά. Η συγκίνηση. Τα δάκρυα χαράς. Είχα χρόνια να νιώσω έτσι... Γύρισα πάλι στα εφηβικά μου χρόνια. Για λίγα λεπτά ξέχασα την οικονομική κρίση, την μιζέρια, τις αυτοκτονίες, τις απολύσεις...
Στιγμές που μόνο ο υγιής αθλητισμός μπορεί να σου προσφέρει.
Απόψε το ταξίδι στο όνειρο ξεκινάει πάλι.
Μόνο που αυτή τη φορά έχουμε τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης!

Από παιδί αναρωτιόμουν...

...ποιος έχει τη δύναμη

αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει.

Βαθιά μέσα τους γελούν αν πεθάνεις,

γιατί μισούν αυτό που είσαι κι αυτό που κάνεις...

Το τελευταίο είναι αφιερωμένο στον κάθε Ματατζή που "στην ουσία μισεί τον εαυτό του, κι αυτά που κάνει, αυτά που μέσα του ποθεί και τα καταδικάζει..."

Απόσπασμα από το εξαιρετικό τραγούδι των Στέρεο Νόβα, "Το παιχνίδι της εξουσίας".

Ανήκομεν στην ελληνοϊδιαιτερότητα;

Του Kωνσταντινου Zουλα

Από τις συναντήσεις στις Βρυξέλλες με ευρωβουλευτές και κοινοτικά στελέχη, μου έμεινε μια φράση ενός φίλου που μένει 30 χρόνια στο Βέλγιο και έχει το προτέρημα, αν και αγαπά υπερβολικά τον τόπο μας, να βλέπει τα πράγματα με την καθαρότητα της απόστασης. «Αυτό που δεν έχετε καταλάβει στην Αθήνα, είναι ότι ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης στην Ε.Ε. δεν αντιμετωπίζει πλέον την Ελλάδα ως χώρα της Δύσης».
Καθώς αιφνιδιάστηκα από τον γενικό αφορισμό, τού ζήτησα να τον εξηγήσει: «Στον μέσο Βέλγο, Γάλλο ή Γερμανό» μου είπε «ήταν πάντα γνωστά τα προβλήματα της Ελλάδας. Οτι υπάρχει διαφθορά, ότι αργούμε να συμμορφωθούμε στους κοινοτικούς κανόνες, ότι οι Έλληνες γενικώς είναι απείθαρχοι. Αυτό που δεν είχαν αντιληφθεί είναι η έκταση της αποσάθρωσης της Διοίκησης που εμφανίζεται στον ευρωπαϊκό Τύπο όχι μόνον απρόθυμη, αλλά και ανίκανη να κάνει ακόμη και αυτονόητες αλλαγές. Ο μέσος Ευρωπαίος, δηλαδή, τείνει να πιστέψει ότι και να θέλει η κυβέρνηση να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, αποδεικνύεται πια ότι δεν μπορεί διότι την εμποδίζει ένα φαύλο σύστημα διαπλοκής και συμφερόντων που συναντάται μόνο σε τριτοκοσμική χώρα».
«Δεν μπορεί το ίδιο να πιστεύουν και οι Νότιοι» τον διέκοψα. «Κάνεις λάθος» απάντησε. «Το “και να θέλετε, δεν μπορείτε” το εκπέμπουν πια και Πορτογάλοι, Ισπανοί ή ακόμη και Ιταλοί καθώς έχουν και το κίνητρο να διαχωρίσουν το ελληνικό πρόβλημα από τα δικά τους, εμφανίζοντάς μας ως κάτι πραγματικά ξένο από την Ε.Ε.».
Ο φίλος μου θύμισε τις πρόσφατες «ανθελληνικές» δηλώσεις του Χέλμουτ Κολ, του Χέλμουτ Σμιτ ή και του Ζισκάρ ντ Εστέν που είπε ότι «η Ελλάδα είναι χώρα της Ανατολής και κακώς τη δεχθήκαμε στην Ευρώπη». Όπως και το γεγονός ότι στη χώρα μας, υποσυνείδητα ίσως, τις αποδώσαμε σε γεροντική... άνοια λόγω της οποίας έπαψαν να αντιλαμβάνονται την ελληνοϊδιαιτερότητά μας.
Γύρισα από τις Βρυξέλλες πιο απαισιόδοξος. Διότι συνειδητοποίησα ότι ενώ οι στιγμές απαιτούν μια πανεθνική προσπάθεια για να ανατρέψουμε τη διεθνή μας εικόνα, εδώ αλληλοσπαραζόμαστε. «Ξέχνα το παζάρι για τις περικοπές. Γιατί εδώ και τρεις μήνες η κυβέρνηση δεν έχει νομοθετήσει έστω μια από τις άλλες μεταρρυθμίσεις που έχουμε υποσχεθεί από το 2009»; με ρώτησε ο φίλος μου, αφήνοντας με να καταλάβω ότι στην Ε.Ε. θέλουν να μας σώσουν, φτάνει να τους πείσουμε ότι το θέλουμε κι εμείς...

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_06/10/2012_464893

Φωνή λαού...

Ευτυχώς κάποιοι λαοί έχουν καταλάβει την δύναμη της φωνής που μπορεί να προσφέρει ένα γήπεδο... 

Χθες το βράδυ, οι οπαδοί της Μπάρτσα δεν φώναξαν μόνο για την αγαπημένη τους ομάδα, αλλά και για την ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας. Κι όλα αυτά λίγες μέρες πριν τις τοπικές εκλογές οι οποίες θα χουν τον ρόλο δημοψηφίσματος . 

Κι όλα αυτά τη στιγμή που στην Ελλάδα αρχίζουν να καταδικάζουν τις συγκεντρώσεις. Όμορφες μνήμες του παρελθόντος έρχονται στο μυαλό γι' αρκετούς... 

Αυτό δεν πρέπει να μας πτοήσει. Και το λέω αυτό για τον εξής λόγο. Αυτή τη στιγμή όλη η Νότια Ευρώπη έχει στραμμένο το βλέμμα της στην Αθήνα και την αντίδραση που θα χει ο κόσμος αύριο στην υποδοχή της κυρίας Μέρκελ. 

Και δε πιστεύω οι υπόλοιποι νότιοι να περιμένουν μία ειρηνική υποδοχή, όπως ζητάει ο κύριος Τσίπρας από τον καναπέ του. Οφείλουμε να δώσουμε μία δυνατή απάντηση στα μέτρα λιτότητας που μας έχουν γονατίσει.

Πρέπει επιτέλους να στείλουμε κι εμείς ένα μήνυμα στους υπόλοιπους λαούς...

Και η μοναδική ευκαιρία θα μας δοθεί αύριο!

Μετά την Ρώμη που θα πάμε;...

Λονδίνο, Βαρκελώνη, Παρίσι και τώρα Ρώμη...

Επόμενος σταθμός άγνωστος.

Παρακολουθώντας τις ταινίες του αγαπημένου μας Γούντι Άλεν στις ευρωπαϊκές πόλεις, θα διαπιστώσουμε πως οι κριτικές αλλάζουν εναλλάξ. Το Match Point, είχε ένα πολύ έξυπνο σενάριο και μία μουσική επένδυση που δε μας είχε συνηθίσει στις επιλογές του ο Γούντι Άλεν. Στο Vicky Christina Barcelona, το σενάριο ήταν χλιαρό. Εξαιρετικό καστ ηθοποιών, όμορφες εικόνες της πόλης και μουσική που σε ταξίδευε κατευθείαν στην Καταλονία. Αλλά από κει και πέρα η ταινία ξεχνιέται.

Όσο για το Μεσάνυχτα στο Παρίσι, ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Από τα πρώτα πέντε λεπτά της ταινίας, ξεσηκώνεσαι και θες να φύγεις για ένα ταξίδι στην πόλη του φωτός. Σενάριο πολύ έξυπνο, εξαιρετική γνώση και παρουσίαση των εποχών που δημιουργήθηκαν και εξελίχθηκαν στην γαλλική πρωτεύουσα.

Αυτή τη φορά "πήγαμε" στην Ρώμη. Όλες οι ιστορίες εξελίσσονται στα στενά δρομάκια της πόλης. Εξάλλου όπως λέει κι ο γνωστός αρχιτέκτονας της ταινίας, "πάντα του άρεσε να χάνεται στα μονοπάτια της αιώνιας πόλης". Οι ιστορίες για τα δεδομένα του Γούντι Άλεν, ήταν συνηθισμένες. Δεν υπήρχε πουθενά κάποια έκπληξη. Οι διάλογοι ήταν έξυπνοι με τρομερές δόσεις ειλικρίνειας. Για μία ακόμη φορά οι ήρωες ξεγυμνώνουν τις ανασφάλειές τους. Είναι άνθρωποι με αδυναμίες και προβληματισμούς, που όλοι μας λίγο πολύ έχουμε αλλά μας λείπει το θάρρος να τους εξωτερικεύσουμε ώστε να μπορέσουμε να τους αντιμετωπίσουμε. Η ιστορία του νεαρού φοιτητή που ερωτεύεται την φίλη της κοπέλας του είναι η πιο ενδιαφέρουσα για μένα, ο ρόλος του Άλεκ Μπόλντουιν είναι ιδιαίτερος και η καλή του ερμηνεία μπορεί να θεωρηθεί η έκπληξη της ταινίας. 

Ο Γούντι Άλεν, για μία ακόμη φορά παίζει τον ρόλο του νευρωτικού γέρου που πιστεύει πως έχει δίκιο σε όλα και μπορεί να επηρεάζει με τις απόψεις του τις ζωές των άλλων. Οι επαναλήψεις των σκηνών με το ντουζ στις θεατρικές παραστάσεις, καθώς και η μεγάλη διάρκειά τους, κουράζουν...

Όσο για την ιστορία με τον Μπενίνι, την βρήκα αδιάφορη. Το θέμα της το χουμε παρακολουθήσει σε πολλές ταινίες. Δεν έβρισκα κανέναν λόγο να το προσθέσει κι ο Γούντι Άλεν στη ταινία του. Μία ανούσια παρένθεση στις υπόλοιπες ιστορίες που είχαν θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις. 

Από κει και πέρα αν πας να παρακολουθήσεις την ταινία χωρίς απαιτήσεις, θα την βρεις σίγουρα ευχάριστη. Είσαι όλη την ώρα με ένα χαμόγελο στα χείλη καθώς πολλές ατάκες που ακούγονται είναι δυνατές κι έξυπνες.

Παρ' όλα αυτά περιμένουμε τον καινούργιο ευρωπαϊκό προορισμό αυτού του ιδιοφυούς μυαλού...

Διεκδικώντας την ευτυχία...

Μιλώντας για θρήνους,
θα ήθελα να κάνω μία μικρή παρένθεση.
Θρήνος καμία φορά γίνονται όλα γύρω σου
όταν θρήνος υπάρχει μέσα στην ψυχή σου.
Ουρλιαχτά γάτας μου φέρνουν μνήμες.
Χωρισμοί, μάλλον αστείοι, και μικρά ψέματα
γίνονται θρήνος στην όψη της μαύρης γάτας
που ζούσε ήρεμα στο δρόμο μας.
Είναι νεκρή κι ακίνητη.
Σκυλιά την κατασπάραξαν
κι ό,τι απέμεινε απ' αυτή μου θυμίζει
πόσο όμορφα ήταν όταν γλυκά νιαουρίζοντας
στα πόδια μου χανόταν.
Ακόμη και τώρα, ακούω καθαρά
ουρλιαχτά μιας άλλης γάτας που θρηνεί
για τον άδικο χαμό μιας μικρής μαύρης φίλης.

Μιλώντας για θρήνους,
είναι καιρός να τους βγάλουμε από τη ζωή μας
χωρίς να τους ξεχάσουμε ποτέ...

Ποίηση: Δήμητρα Σκανδάλη

Βιβλίο: Καθημερανοητότητα 

& Χειροποιήματα Νεανικής Απερισκεψίας

Όταν οι άλλοι "πάνε" για πόλεμο εμείς γκρεμίζουμε το ελληνικό Πεντάγωνο...

Την ώρα που η φύλαξη του ελληνικού πενταγώνου ρεζιλεύεται, ο ΟΗΕ και οι Αμερικάνοι έσπρωχνα τους γείτονες στον αναμενόμενο (εδώ και καιρό) πόλεμο. 

Όλα τα κανάλια και τα ιστολόγια μας έπρηζαν για τους αιμοβόρους Τούρκους αλλά και για τα γεγονότα στο ελληνικό πεντάγωνο, ρίχνοντας την ευθύνη στα άκρα που για μία ακόμη φορά πήγαν να τα διαλύσουν όλα. Από πότε θεωρούνται οι εργάτες άκρα, δε μπορώ να το καταλάβω.

Πρώτα απ' όλα ας αναφερθώ στο θέμα του Πενταγώνου. Αγαπητέ κύριε Κωσταράτο (σας είχα Ταξίαρχο στην Χίο όταν υπηρετούσα), πόσο σίγουρος μπορείτε να είστε για την φύλαξη αυτών των χώρων όταν έχετε γεμίσει (εσείς και οι προηγούμενοι σας) το ελληνικό αρχηγείο στρατού και τα λοιπά στρατόπεδα της Αθήνας με βύσματα και καλομαθημένα; Νομίζετε πως αυτά τα πιτσιρίκια θα κρατήσουν τον εχθρό μακριά; Μην σας κακοφαίνεται λοιπόν που μαύρες σημαίες κυμάτιζαν στον προαύλιο χώρο του στρατοπέδου σας. 

Θα μου πείτε τώρα πως μου άρεσε η εικόνα αυτή; Φυσικά και δε συμφωνώ με την εξέλιξη αυτή αλλά πιστέψτε με είναι αρκετοί αυτοί που δεν νοιάζονται για την εικόνα της Ελλάδος από τη στιγμή που δεν έχουν λεφτά για να ταΐσουν τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους... Κι όσο αυξάνονται αυτοί οι άνθρωποι τόσο περισσότερες καταλήψεις θα πραγματοποιηθούν από δω και στο εξής. Η αρχή έγινε. Αφού έπεσε χωρίς κάποιο οργανωμένο σχέδιο το Πεντάγωνο από 40 ανθρώπους, σίγουρα θα πέσει και η Βουλή με μερικούς χιλιάδες πολίτες. 

Κι ας πάμε στο θέμα του πολέμου. Μας έπρηξαν όλοι πως οι Τούρκοι περιμένουν το πράσινο φως για να επέμβουν. Αναμέναμε τις εξελίξεις μέχρι το μεσημέρι γεμάτοι αγωνία. Και μόλις το πήραν τι έγινε; Ακούστηκε μία συγνώμη από την πλευρά της Συρίας κι όλα προς το παρόν ηρέμησαν. 

Δε θα επεκταθώ σ' αυτό όμως μιας και ήδη το γνωρίζουμε από τα κανάλια προπαγάνδας. Θα αναφερθώ στη μεγάλη διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε χθες στην Κωνσταντινούπολη (βλ. φωτογραφία ανάρτησης), όπου χιλιάδες Τούρκοι φωνάζανε όχι στον πόλεμο. Πουθενά δεν ακούστηκε όμως αυτό. Προτιμούν να χουμε την εντύπωση τόσο εμείς ως απλός λαός όσο και οι ανεγκέφαλοι οπαδοί της Χρυσής Αυγής πως οι γείτονες έχουν βάλει μπρος τις στρατιωτικές μηχανές. Τους βολεύει να πιστεύουμε πως έχουμε έναν επικίνδυνο εχθρό δίπλα μας. 

Η αλήθεια είναι πως όσο επικίνδυνοι είμαστε εμείς γι' αυτούς άλλο τόσο επικίνδυνοι είναι κι αυτοί για μας. 

Ας μην αποπροσανατολιζόμαστε εύκολα από σημαντικότερα θέματα που μας καίνε...

The lunatic is in my head...

...You raise the blade, you make the change,

you re-arrange me 'till I'm sane.

You lock the door,

and throw away the key.

There's someone in my head but it's not me.

Δύο φωνές ακούω αυτή τη περίοδο στο μυαλό μου. Η μία είναι του Δον Κιχώτη και η άλλη του ιπποκόμου του Σάντσο Πάντσα. Ο Δον Κιχώτης μου λέει:

"Να έχεις πάντα στον νου μεγάλες πράξεις και να ξέρεις πως τα ιδανικά είναι η μόνη αλήθεια, να κρατάς ψηλά τη σκέψη σου και ο κόσμος να μην είναι παρά αντανάκλαση της ηρωικής σου ψυχής. Να μάχεσαι για την τιμή, αυτό μονάχα είναι αντάξιο του ανθρώπου. Κι αν ποτέ σου συμβεί να πληγωθείς, άφησε το αίμα σου να τρέχει σαν βάλσαμο και χαμογέλα." 

Και με τη σειρά του ο Σάντσο μου λέει:

"¨Μείνε όπως σ' έκανε ο Θεός, φίλε μου. Να προτιμάς το ξερό ψωμί που έχεις στον σάκο σου, από τους φασιανούς που ετοιμάζουν για τους άρχοντες. Ν' ακούς τον κύριό σου, είτε είναι σοφός είτε τρελός, και να μην φορτώνεις το μυαλό σου με περιττά πράματα: το να κυνηγάς είναι σαν να βάζεις τον Θεό σε πειρασμό". 

Έχουμε όλοι μέσα μας κάποιον Δον Κιχώτη και κάποιον Σάντσο Πάντσα, κι ακόμα όταν ο Σάντσο Πάντσα είναι εκείνος που μας πείθει, τον Δον Κιχώτη πρέπει να θαυμάζουμε...

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ανατόλ Φρανς, Το έγκλημα του Σιλβέστρου Μπονάρ.

Τι κοινό έχει η Βαϊμάρη με τη σημερινή Ελλάδα;

Ακούγονται πρόσφατα πολλά για τις διακριτές ομοιότητες ανάμεσα στη μακαρίτισσα Δημοκρατία της Βαϊμάρης (Γερμανία: 1919 - 1933) και την Ελληνική Δημοκρατία του 2012 που φαίνεται να παρουσιάζει συμπτώματα παρόμοιων ασθενειών: παρόμοια έλκη με άλγη, βάσανα και πάθη όπως, ύφεση, ανεργία, λιτότητα, υπέρογκο χρέος, γραφειοκρατία διαφθορά κλπ. Αποδεικνύεται έτσι προφητικό το ότι: «Η Γερμανική Βαϊμάρη μας μιλάει ακόμα».

Αυτή βέβαια η Βαϊμαρολογία είχε αρχίσει από καιρό, περισσότερο ως μέσο εκφοβισμού και ωμού ψυχολογικού εκβιασμού για γνωστούς λόγους, και όπως ήταν φυσικό εντάθηκε στους μήνες των γενικών εκλογών, Μάιο - Ιούνιο, 2012, όταν ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή αύξησαν τα ποσοστά τους επικίνδυνα προκαλώντας έντονη γενική ανησυχία.

O μονότονος χορός της Βαϊμάρης έως τώρα καλά κρατεί και μάλιστα ιστορικά δικαιωμένος αφού συγκροτήθηκαν και στην Ελλάδα Sturmabteilung (SA), «Τάγματα Εφόδου» (χαρακτηρισμός Δένδια;) που στη Βαϊμάρη είχαν υποκαταστήσει κράτος, αστυνομία και –προπάντων - στρατό, κάτι που ουδόλως άρεσε στον Χίτλερ για τούτο και οργάνωσε με τα αξιόπιστα SS τη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών», ώστε να επιτευχθεί η «τελική λύση» με τα ενοχλητικά προκλητικά Τάγματα Εφόδου και τον αμφιλεγόμενο ηγέτη τους Ερνστ Ρεμ, που φέρεται να σχεδίαζε υπαγωγή του στρατού στα δικά του SA, αλλά τελικά δολοφονήθηκε μαζί με το μεγαλύτερο μέρος των «παλικαριών» της συμμορίας του και η τάξη απεκαταστάθη.

Αλλά και ο Σαμαράς προ ολίγων ημερών δεν έχασε την ευκαιρία να μνημονεύσει υπό τύπον απειλής την κατά Χάινριχ Βίνκλερ «ανάπηρη δημοκρατία». Όντως η Βαϊμάρη εξακολουθεί να μας μιλάει, ως case study και εάν δεν τείνομεν ευήκοον ους για να αφουγκραστούμε τα χρήσιμα για χαλεπούς καιρούς διδάγματά της, οι συνέπειες θα είναι απρόβλεπτες όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, που ο πρόεδρός της έχει εκλογές και δικαιολογημένα ανησυχεί.

Γερμανία και Ελλάδα υπήρξαν ομοιοπαθείς ως δύο ταπεινωμένες χώρες από τους επαχθείς όρους που τους επιβλήθηκαν. Στη Γερμανία, η Συνθήκη των Βερσαλλιών με την προσάρτηση εδαφών στη Γαλλία,το Βέλγιο και την Πολωνία αλλά προπάντων με την υποχρέωση καταβολής υπέρογκων αποζημιώσεων διότι η Γερμανία θεωρήθηκε πως «ήρξατο χειρών αδίκων», προκαλώντας το Μεγάλο Πόλεμο.Ο διαπρεπής οικονομολόγος Τζον Μέιναρντ Κέινς που πήρε μέρος στη διεθνή συνδιάσκεψη στην «αίθουσα των κάτοπτρων» (Βερσαλλίες), διαφώνησε κάθετα προβλέποντας πως οι Γερμανοί κάποτε θα έπαιρναν εκδίκηση για την εις βάρος τους άδικη μεταχείριση και ότι ήταν ενδεχόμενο να εκραγεί ένας νέος πόλεμος. Δεν εισακούσθηκε όμως γιατί η πιο στεντόρεια φωνή υπήρξε αυτή του Γάλλου πρωθυπουργού Ζορτζ Κλεμανσό που απαιτούσε να πληρώσουν οι Γερμανοί για τα επίχειρα της κακίας τους (τη μεγάλη ταπείνωση των Γάλλων το 1871 από τη γερμανική εισβολή). Ανάλογη ήταν και η τιμωρία της υπερχρεωμένης Ελλάδας που της επιβλήθηκαν δύο επαχθή μνημόνια, και υπέστη μεταχείριση ηττημένου που έπρεπε να πληρώσει τα επίχειρα της δικής της κακίας. Στα άθλια λόγια ενός Γερμανού αξιωματούχου, «...η Ελλάδα του 2009 καθόταν στο εδώλιο του κατηγορουμένου και έπρεπε να τιμωρηθεί για παραδειγματισμό».Και εδώ ακούστηκαν ενστάσεις από τον τότε επί κεφαλής της ΕΚΤ, Ζαν Κλοντ Τρισέ που ήξερε πολύ καλά τι επρόκειτο να συμβεί στην Ελλάδα, αν παραδινόταν στον θανάσιμο εναγκαλισμό του ΔΝΤ, αλλά αργότερα επείσθη κι αυτός για την ανάγκη εμπλοκής του ΔΝΤ στην διάσωση της Ελλάδας! Τέλος η Γερμανία επλήγη περισσότερο από κάθε άλλη χώρα από το αμερικανικό κραχ, ενώ το ίδιο συνέβη στην Ελλάδα από το άλλο κραχ του 2008.

Παρόμοια σχόλια εκείνων που έκανε ο Κέινς για τη ηττημένη Γερμανία το 1918 στην Συνθήκη των Βερσαλλιών όπου της επιβλήθηκαν ταπεινωτικοί όροι είναι και αυτά του διακεκριμένου οικονομολόγου Φιλίπ Αγκιόν, καθηγητή στο Χάρβαρντ, σε ό,τι αφορά τη δεινή κατάσταση της χώρας μας τώρα («Το Βήμα», 5/8/2012).Ο Αγκιόν επισημαίνει ότι επιβλήθηκαν υπερβολικά σκληρά μέτρα που είναι αδύνατον να τα τηρήσει μια υπερχρεωμένη χώρα, όπως η Ελλάδα.

Εκεί που διαφέρουν προσώρας οι δύο δημοκρατίες είναι στον πληθωρισμό. Στη Γερμανία είχε πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, αφού ένα νέο μάρκο, το rentenmark («προσωρινό» μάρκο) που εισήγαγε ο ρεαλιστής πολιτικός (για λίγο Καγκελάριος και μετέπειτα επί μακρόν ΥΠ.ΕΞ.. Γερμανίας, Γκούσταβ Στρέζεμαν) το 1923. To rentenmark αντιστοιχούσε πλέον με ένα τρισεκατομμύριο παλαιών γερμανικών μάρκων.Σε αυτά τα φοβερά συγκείμενα, η Γερμανία το 1923 αδυνατεί να καταβάλει την ετήσια δόση του ποσού των αποζημιώσεων προς τους Συμμάχους της Αντάντ («μπαταχτσήδες» τότε οι Γερμανοί, όπως τώρα οι Έλληνες).Μια τέτοια αφορμή ζητούσαν οι Γάλλοι για να εισβάλουν στην καρδιά της βιομηχανικής Γερμανίας, το Ρουρ.Οι Γερμανοί αντιδρώντας κηρύσσουν γενική απεργία και προβάλλουν παθητική αντίσταση στους εισβολείς. Οι συνέπειες είναι οι αναμενόμενες: ανεργία, πείνα και οργή προς την κυβέρνηση της Βαϊμάρης που, τύπωνε άφθονο χρήμα για να καλύψει τους μισθούς των απεργούντων στο Ρουρ, προκαλώντας υπερπληθωρισμό και συνακόλουθα χρεοκοπία.

Ολόκληρο το απόσπασμα της μελέτης μπορείτε να το βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=477596

Σμύρνη, Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που πηγαίνω σινεμά για να δω μία ταινία (ντοκιμαντέρ στη προκειμένη περίπτωση), και διαπιστώνω πως την έχω ήδη παρακολουθήσει στην κρατική τηλεόραση πριν από ένα εξάμηνο σχεδόν. Δεν απογοητεύτηκα. Χαλάρωσα περισσότερο στην καρέκλα μου κι απόλαυσα το αριστουργηματικό αφιέρωμα για την Σμύρνη.
Η ταινία είναι ένα ντοκουμέντο. Δε χρειάζεται να κάνω κριτική, όπως έχω κάνει παλιότερα. Απλά θα αναφερθώ στις λεπτομέρειες που με άγγιξαν πολύ.
Η Σμύρνη ήταν ένα εμπορικό σταυροδρόμι. Η Χίος (για να πιάσω και το τοπικιστικό μου) κέρδιζε πολλά από την πόλη αυτή. Όταν κόπηκαν οι δεσμοί Χίου και Σμύρνης, ήρθε ο μαρασμός στο νησί.
Ας γυρίσουμε όμως στην Σμύρνη. Ως εμπορικό σταυροδρόμι Ανατολής με Δύσης, πρόσφερε στους κατοίκους του πλούτη και παιδεία.
Ενώ γύρω από την πόλη της Σμύρνης ο πόλεμος μαινόταν, οι κάτοικοί της συνέχιζαν να απολαμβάνουν την χλιδή, όχι λόγω αδιαφορίας για τα κοινά αλλά επειδή πίστευαν πως δε θα τους έρθει καμία συμφορά. Εξάλλου τόσα χρόνια ζούσαν αρμονικά όλοι οι λαοί μαζί. Δυστυχώς όμως το χτύπημα ήταν καθοριστικό. Η πλήρης καταστροφή της πόλης τους.
Τόσα χρόνια όμως έχουμε μάθει πως η Σμύρνη ως όμορφη πόλη λείπει μόνο στους Έλληνες. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Στη Σμύρνη ζούσαν και Αρμένιοι, (στο ντοκιμαντέρ ένας Αρμένιος αφηγείται την καταστροφή και συγκινείται κάθε φορά που λέει πως είναι Σμυρνιός). Επίσης οι Τούρκοι που απέμειναν, ανέφεραν πως η πόλη που ζούσαν και αγαπούσαν δεν υπήρχε πια. ...
Με λίγα λόγια μέσα από αυτήν την καταστροφή, όλοι οι λαοί πληγώθηκαν και πόνεσαν. Όλοι οι κάτοικοι έχασαν κάτι πολύτιμο. Κάτι που έμεινε για πάντα χαραγμένο στην καρδιά τους.
Ο Αρμένιος παππούλης με ταπεινότητα έλεγε το εξής: "Σεβαστείτε την διαφορετικότητα".
Πόσο σοφά λόγια είναι αυτά... Δυστυχώς όμως όλα τα αυτιά πλέον είναι βουλωμένα. Άνθρωποι που έχουν ζήσει μεγάλες καταστροφές, μας δείχνουν τον δρόμο κι εμείς τους αγνοούμε...
Ίσως να γίνουμε κι εμείς οι γέροντες του μέλλοντος που θα λέμε σε άμυαλους νέους να σεβαστούν και να αγαπήσουν τον συνάνθρωπό τους για να μην ζήσουν την ίδια καταστροφή. Μία καταστροφή που είναι ήδη προ των πυλών.
Συγκινήθηκα πολύ στην αφήγηση μίας γυναίκας για τις γιαγιάδες της.
"Μαζεύτηκαν στην τραπεζαρία, έβγαλαν το σερβίτσιο, ήπιαν το τσάι τους, καθάρισαν τα σκεύη, τα τοποθέτησαν στο ράφι κι έφυγαν...".
Ανατριχίλα.

Το ντοκιμαντέρ μπορείτε να το δείτε παραπάνω.
Αξίζει πραγματικά τον χρόνο σας.

Καλό μήνα...

Οδεύουμε στην καρδιά του φθινοπώρου και η ζέστη δε σκέφτεται να φύγει.

Ο Σεπτέμβρης πέρασε αθόρυβα και γρήγορα...

Δεν βρίσκω τον λόγο να πιστέψω πως ο Οκτώβρης θα φέρει κάτι συναρπαστικό. Επικρατεί μία απόλυτη ηρεμία παντού... Να ναι η ηρεμία πριν την μεγάλη καταιγίδα; Δε το γνωρίζω και δε περιμένω να λάβω από κάποιον μία σοβαρή απάντηση πάνω σ' αυτό. 

Απλά μένω θεατής σ' αυτήν την νηνεμία και περιμένω...

Καλό μήνα σε όλους...