Η μέρα που οι άνθρωποι θα γίνουν θεοί

του Γελωτοποιού

Και είπε τότε ο Θεός: «Ιδού έως τώρα ένας λαός είναι αυτοί και μια γλώσσα ομιλούν όλοι. Και νομίζουν ότι τώρα δεν θα τους λείψει τίποτα απ” όσα σκέφτονται να κάνουν.» Και είπε τότε ο Θεός: «Εμπρός, ας επιφέρουμε σύγχυση στη γλώσσα τους, ώστε να μην εννοεί ο ένας τη γλώσσα του άλλου». Έτσι και έγινε. 

Ο πύργος της Βαβέλ. Γένεσις 11,6

Νιώθω τον χειμώνα να 'ρχεται βαρύς. Μέρα με τη μέρα το φως λιγοστεύει και πιανόμαστε πιο γερά στο δόκανο του νεοφιλελευθερισμού. Είναι η ύψιστη μορφή τυραννίας που έχει περάσει η ανθρωπότητα. Παγκόσμια, ολοκληρωτική και χωρίς εναλλακτικές....
Οι άνθρωποι, εμείς, οι πολλοί, θα ποδοπατηθούμε. Ίσως και μεταξύ μας. Δεν υπάρχει έλεος για τους νικημένους.
Όσοι ικανοποιούνται με τα καθρεφτάκια που τους δίνουν θ” αφεθούν να βόσκουν -μέχρι να τους σφάξουν. Όσοι αντιδράσουν θα χτυπηθούν αλύπητα.
Είναι η σύγκλιση τριών δυστοπιών, όπως τις φαντάστηκαν λογοτέχνες.
Απ' τη μια εκείνη του Χάξλεϊ: Είμαστε καλά, είμαστε καλά, είμαστε καλά.
Απ' την άλλη εκείνη του Όργουελ: Όποιος δεν νιώθει καλά και τολμά να το εκφράσει θα κατασταλεί -ψυχιατρικά, αστυνομικά, στρατιωτικά.
Τρίτη και χειρότερη εκείνη του Μπράντμπερι: Οι άνθρωποι, ακόμα κι αν δυστυχούν, δεν μπορούν να θυμηθούν τι άλλο υπήρχε ούτε να φανταστούν κάτι διαφορετικό.
Δεν είμαστε καλά, αλλά δεν αντιδρούμε, γιατί αυτός είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος. Η φτώχεια (η ύψιστη μορφή βίας), η δυστυχία, ο αποκλεισμός, ο πόλεμος, η δουλεία, η ανελευθερία, όλα αυτά είναι το νερό, ο καλύτερος δυνατός κόσμος. Μέσα του κολυμπάμε και δεν γνωρίζουμε τίποτα άλλο απ” αυτό.

Δεν υπάρχει εναλλακτική.

Αυτή η φράση έχει αναρτηθεί στην πύλη του παγκόσμιου στρατόπεδου εξόντωσης.
Όποιος αρνείται είναι γραφικός, ηλίθιος, επικίνδυνος, τρομοκράτης.
Το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού κάτω απ' το όριο της φτώχιας, να επιβιώνουν μ' ένα και μισό δολάριο τη μέρα. Πόλεμοι και τρομοκρατικές επιθέσεις -τα δύο πρόσωπα του ίδιου τέρατος. Πρόσφυγες και νεκρά παιδιά. Η οικολογία, το περιβάλλον, λέξεις που αναφέρονται μόνο την Παγκόσμια Ημέρα για το Τέλος του Κόσμου.
Κέρδος, ανταγωνιστικότητα, ανάπτυξη, αυτή είναι η θρησκεία, η μεταφυσική του 21ου αιώνα.
Μεταφυσική, γιατί είναι πασιφανές ότι είναι αδιέξοδη.
Πασιφανές. Τι μεγάλη λέξη. Κενή.

Μοιάζει σαν να φτάνουμε στο τέλος αυτής της τόσο σύντομης περιπέτειας που λέγεται homo sapiens sapiens. Και βλέπω, τις προάλλες, ένα από εκείνα τα χαζά e-stickers που κυκλοφορούν στο facebook.
Φαντάσου, έγραφε, τα 7 δισεκατομμύρια των ανθρώπων να ζούσαν ειρηνικά και αρμονικά. Τι θα μπορούσαν να κάνουν; Φαντάσου!
Να ήταν, λέει, όλοι οι άνθρωποι χορτάτοι και ελεύθεροι. Να είχαν όλοι πρόσβαση σε νερό, τροφή και μόρφωση. Να είχαν όλοι ιατρική περίθαλψη.
Τα παιδιά να έπαιζαν και να μάθαιναν να συνεργάζονται, να συνεργούν, όχι να ανταγωνίζονται.
Να μην υπήρχε ο φόβος της πείνας. Να μην υπήρχε πόλεμος.
Εφτά δισεκατομμύρια εγκέφαλοι -και σώματα- να συνεργούν. Ισότιμα, σύμφωνα με τις ανάγκες του καθενός, ανάλογα με τις ικανότητες του, με μόνη επιδίωξη την κατάκτηση της ευτυχίας ενός και όλων. Φαντάσου!

Άραγε πόσοι Τιούρινγκ, πόσοι Τέσλα, πόσοι Αϊνστάιν, πόσοι Μότσαρτ, πέθαναν απ' τις αρρώστιες, την πείνα, τον πόλεμο, πριν προλάβουν να πάνε στο σχολείο;
Γιατί η Αφρική δεν έβγαλε έναν Νεύτωνα -ή ποτέ δεν μάθαμε γι' αυτόν;
Μήπως επειδή την ήπειρο, από τότε που «ανακαλύφτηκε» την έχουν καταστρέψει, απομυζήσει ολοκληρωτικά οι λευκοί δυτικοί πολιτισμένοι και οι πολυεθνικές τους εταιρείες;
Γιατί έχουν πάρει νόμπελ επιστημών τόσες λίγες γυναίκες; Επειδή δεν είναι καλές στα μαθηματικά;

Απ' τη μια η ουτοπία: 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ενωμένοι στον παγκόσμιο ιστό, να παράγουν ιδέες, επιστήμη, τέχνη.
Ο μεγαλύτερος υπερυπολογιστής του σύμπαντος. Με δυνατότητες που μόνο θεϊκές θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε.
Εφτά δισεκατομμύρια εγκέφαλοι.
Απ' την άλλη αυτό που προβάλλεται ως η μόνη πραγματικότητα, η δυστοπία:
99% των 7 δισεκατομμυριών να υπάρχουν, να δουλεύουν, να πολεμούν, να πεθαίνουν, για να πλουτίσει το 1%
Ο καλύτερος δυνατός τους κόσμος είναι παράλογος.
Ίσως αυτή να είναι η Βαβέλ. Ο Θεός να φοβήθηκε τον άνθρωπο, τους ανθρώπους σε σύμπνοια και να τους καταδίκασε να πολεμούν εις τον αιώνα τον άπαντα.

Και καθώς ο χειμώνας προμηνύεται βαρύς, καθώς σειρήνες πολέμου ακούγονται, καθώς τείχη υψώνονται, καθώς το δόκανο του νεοφιλελευθερισμού σφίγγει, έχουμε να διαλέξουμε:
Ν' αφεθούμε, να πιστέψουμε, να χαθούμε, σαν τα ψάρια που δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο απ” το νερό;
Ή να οραματιστούμε εκείνη την κοινωνία των 7 δισεκατομμυρίων;
Φαντάσου.
Η φαντασία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της εξουσίας -όπως και να λέγεται αυτή.
Γιατί η φαντασία δεν έχει όρια, ενώ η εξουσία δεν έχει τίποτα άλλο από όρια.
Η φαντασία ωθεί τον άνθρωπο στη θέωση.
Η εξουσία τον θέλει σκουλήκι.
7 δισεκατομμύρια (-1%) σκουλήκια.
7 δισεκατομμύρια ελεύθεροι άνθρωποι.
Φαντάσου τι θα μπορούσαν να κάνουν!

We shall live in peace,
We shall live in peace,
We shall live in peace, some day.

Πηγή: Γελωτοποιός

Σταθερή αξία αδρεναλίνης...

Άργησα αλλά τελικά είδα τη νέα ταινία του James Bond. Από τότε που ανέλαβε ο Ντάνιελ Κρεγκ τον ρόλο του μυστικού πράκτορα, η πεντηκονταετής κινηματογραφική σειρά μετατράπηκε σε έναν σταθερό κινηματογραφικό θεσμό, πλούσιο σε δράση, ποιότητα, υπέροχων τοπίων (κυριαρχεί η Ιταλία) και όμορφων γυναικών. 

Το Spectre είναι ίσως η δεύτερη καλύτερη ταινία της σειράς όπου πρωταγωνιστεί ο Ντάνιελ Κρέγκ. Η μεγάλη της διάρκεια φαίνεται τόσο σύντομη. Πέρα από το εκρηκτικό ξεκίνημα στην Πόλη του Μέξικο, η ταινία υπερτερεί και στους τίτλους αρχής, όπου υπέροχα γυναικεία κορμιά λικνίζονται σε μία βροχή από σφαίρες, εκστασιασμένα σε ένα χορό με τα πλοκάμια ενός απειλητικού χταποδιού. Δυστυχώς όμως υστερούσε στο υποτονικό μουσικό κομμάτι που επιλέχτηκε. 

Η ιστορία συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε στο Skyfall (είναι απαραίτητες οι τρεις προηγούμενες ταινίες). Το σενάριο παραμένει σκοτεινό, όπως είναι και το παρελθόν του ήρωα, ο οποίος παίρνει τη πρωτοβουλία να δράσει μόνος του στην αναζήτηση απαντήσεων για να καλύψει τα κενά της μοναχικής κι άγνωστης ιστορίας του. Δίπλα του έχει την εξαιρετική κι άκρως ερωτεύσιμη Λέα Σεϊντού με την οποία ταξιδεύουν από την Αυστρία στο Μαρόκο κι από κει στην Βρετανία. 

Ο Ντάνιελ Κρέγκ αποδεικνύει για μία ακόμη φορά το πόσο πολύ έχει ταιριάξει στον συγκεκριμένο ρόλο (ο δεύτερος καλύτερος Τζέιμς Μποντ μετά τον Σον Κόνερι). Ψυχρός κι απρόσιτος, γεμάτος κυνισμό και βρετανικό χιούμορ, δεν αφήνει σε κανέναν να εισχωρήσει μέσα στη ψυχή και στην καρδιά του. Κι όμως, η Λέα Σεϊντού θα καταφέρει να βρει μια χαραμάδα μέσα στη τραυματισμένη του προσωπικότητα που ίσως αλλάξει όλη την μετέπειτα πορεία του (άραγε θα υπάρξει πέμπτη ταινία με τον ίδιο ηθοποιό;). Η Γαλλίδα ηθοποιός παίζει τόσο καλά το ρόλο της που φτάνει κοντά στην θρυλική ερμηνεία της Vepser Lynd (Casino Royal). 

Πέρα από το δυναμικό δίδυμο της ταινίας, στο ρόλο του κακού έχουμε τον Κρίστοφ Βαλτς. Φιγούρα ήρεμη κι αινιγματική, η οποία σε τρομάζει περισσότερο από τον μπρατσαρά που κυνηγάει τον Τζέιμς Μποντ στους δρόμους της Ρώμης. Κρίμα που το σενάριο αφιέρωσε λίγα λεπτά σ' αυτόν τον ρόλο. Η Μόνικα Μπελούτσι για μία ακόμη φορά καταφέρνει να στοιχειώσει τις ερωτικές μας επιθυμίες. Ο Ρέιφ Φάινς όπως πάντα άχρωμος κι αδιάφορος αλλά αρκετά συμπαθής απέναντι σε μία εμπαθή φάτσα όπως είναι αυτή του Άντριου Σκοτ. 

Μία λεπτομέρεια που κράτησα από την ταινία, είναι η διαδικασία όπου εννιά χώρες συνεδριάζουν στο Τόκιο για να ενώσουν τις μυστικές τους υπηρεσίες σε μία κοινή, η οποία θα δρα για το καλό και την ασφάλεια των λαών εκείνων των χωρών. Απ' όλες τις χώρες μόνο η Ν. Αφρική ψήφισε όχι. Λίγες μέρες μετά την ψήφιση, το Κέιπ Τάουν φλέγεται από βομβιστικές επιθέσεις. Τελικά η Ν.Αφρική υποχωρεί και συμβιβάζεται στην Νέα Τάξη Πραγμάτων. Να λοιπόν που σε ταινίες δράσεις, γίνεται εμφανής η ύπουλη δράση ορισμένων κυβερνήσεων. Μία λεπτομέρεια της ιστορίας που αποκτά μία δυναμική σημασία μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι και την εφαρμογή του στρατιωτικού νόμου στις Βρυξέλλες.

Το Spectre, για το είδος του, σε αφήνει ικανοποιημένο παρ' όλα τα κενά στο σενάριο και τις υπερβολές σε κάποιες σκηνές δράσεις (ευτυχώς δε ξεπερνούν τις ξεφτίλες στις ταινίες με πρωταγωνιστή των Πρις Μπροσναν). Ο Σαμ Μέντες έχει δώσει μία άλλη ρότα στις ταινίες του Τζέιμς Μποντ. Το τέλος απογοητεύει λίγο αλλά συγχωρείται. 

Μία ταινία που αξίζει να τη δει κανείς σε σκοτεινή αίθουσα κι όχι σε μία οθόνη υπολογιστή.

Βαθμολογία: 7/10

Βηρυτός, Παρίσι

του Joey Ayoub
(μετάφραση: Νικ. Δριμυτηνός
σκίτσο του Ιρανού Hadi Heidari)

«Κατάγομαι από μια προνομιούχα γαλλόφωνη κοινότητα του Λιβάνου. Αυτό σημαίνει ότι πάντα έβλεπα τη Γαλλία σαν δεύτερο σπίτι μου. Οι δρόμοι του Παρισιού μου είναι οικείοι σαν τους δρόμους της Βηρυτού. Ήμουν στο Παρίσι, πριν από λίγες μέρες.
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου, Παρασκευή 13 Νομεβρίου. Δυο τρομακτικές νύχτες. Την πρώτη νύχτα, έχασαν τη ζωή τους πάνω από σαράντα άνθρωποι στη Βηρυτό, τη δεύτερη πάνω από εκατό στο Παρίσι.
Και μου φαίνεται ξεκάθαρο ότι, για όλο τον πλανήτη, οι νεκροί συμπολίτες μου στη Βυρητό μετράνε λιγότερο από τους νεκρούς του Παρισιού.
«Εμείς» δεν έχουμε ένα safe button στο facebook. Για «εμάς» δεν κάνουν, αργά το βράδυ, δηλώσεις οι ισχυροί αυτού του κόσμου, δεν μιλάνε τα εκατομμύρια των online χρηστών.
«Εμείς» δεν αλλάζουμε πολιτικές που θα επηρεάζουν τις ζωές αμέτρητων αθώων προσφύγων.
Δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφές.
Το λέω χωρίς καμιά κακία, μόνο με θλίψη.
Είναι πολύ σκληρό να συνειδητοποιούμε, ότι σύμφωνα με όλα αυτά που ειπώθηκαν, σύμφωνα με τη ρητορική της προοδευτικής σκέψης, που καταφέραμε να δημιουργήσαμε ως μια φαινομενικά ενιαία ανθρώπινη φωνή, οι περισσότεροι από εμάς, μέλη αυτού του περίεργου είδους, εξακολουθούμε να είμαστε αποκλεισμένοι από το κυρίαρχο κομμάτι του «κόσμου».
Και ξέρω ότι λέγοντας «κόσμο», εξαιρώ, από μόνος μου, τις περισσότερες χώρες του κόσμου. Γιατί έτσι δουλεύουν οι δομές εξουσίας.
Ας είναι.
Το «σώμα» μου δεν έχει σημασία για τον «κόσμο».
Αν πεθάνω, δεν έχει σημασία.
Και πάλι, το λέω χωρίς κακία.
Αυτή η τοποθέτηση είναι απλώς ένα γεγονός. Πρόκειται για ένα «πολιτικό» γεγονός, ναι· ωστόσο, αναμφισβήτητα, είναι ένα γεγονός.
Ίσως θα έπρεπε να νιώθω κάποια κακία, αλλά νιώθω εξουθενωμένος. Είναι δύσκολο πράγμα να συνειδητοποιείς.
Ξέρω ότι είμαι αρκετά προνομιούχος, και έτσι, όταν πεθαίνω, θα με θυμούνται οι φίλοι και οι αγαπημένοι μου. Ίσως σ’ αυτό το μπλογκ και στο διαδίκτυο να γράψουν τις σκέψεις τους άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Αυτή είναι η ομορφιά του διαδικτύου. Και είναι ένα προνόμιο που πολλοί δεν θα το έχουν.
Ωστόσο ποτέ, μέχρι σήμερα, δεν είχα καταλάβει τι εννοούσε ο Ta-Nehisi Coates όταν μιλούσε για το Μαύρο Σώμα στην Αμερική. Και μπορούμε, επίσης, να μιλήσουμε για το Αραβικό Σώμα. Το Αμερικανικό Σώμα των Αυτοχθόνων. Το Ιθαγενικό Σώμα. Το Λατιονοαμερικάνικο Σώμα. Το Ινδικό Σώμα. Το Κουρδικό Σώμα. Το Πακιστανικό Σώμα. Το Κινέζικο Σώμα. Και τόσα άλλα σώματα.
Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι ένα. Σίγουρα πιστεύαμε ότι πρέπει να έχει γίνει ένα, μέχρι σήμερα. Ίσως αυτό καθαυτό να είναι ψευδαίσθηση. Ίσως όμως είναι μια ψευδαίσθηση που αξίζει να συνεχίσουμε να διατηρούμε — γιατί δεν ξέρω σε τι είδους κόσμο θα ζούσαμε σε περίπτωση που ήταν μια καθαρή ψευδαίσθηση.
Κάποια σώματα είναι παγκόσμια, αλλά τα περισσότερα σώματα είναι τοπικά, περιφερειακά, «εθνικά».
Η σκέψη είναι σε όλα τα θύματα των σημερινών τρομακτικών επιθέσεων. Η σκέψη μου είναι σε όλους που θα υποστούν σοβαρές διακρίσεις, ως αποτέλεσμα της δράσης των λίγων μαζικών δολοφόνους και της αποτυχία της φαντασίας της ανθρωπότητας να δει τον εαυτό της ως μια ενιαία οντότητα.
Η μόνη μου ελπίδα είναι ότι θα μπορέσουμε να είμαστε αρκετά δυνατοί για να δημιουργήσουμε την απάντηση, στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτό που επιδίωκαν οι εγκληματίες. Και θέλω να είμαι αρκετά αισιόδοξος, για να πω ότι θα φτάσουμε εκεί, όπου κι αν είναι αυτό το «εκεί». Πρέπει να μιλήσουμε για αυτά τα πράγματα.
Πρέπει να μιλήσουμε για τη Φυλή. Πρέπει.

Ο Joey Ayoub είναι μεταπτυχιακός φοιτητής πολιτισμικών σπουδών στο SOAS, University of London. Είναι συνιδρυτής του μπλογκ «Hummus For Thought» («A politically incorrect Blog») και συνεργάτης του «Global Voices Online». To κείμενο δημοσιεύθηκε στο «Hummus For Thought», στις 14.11.2015

Πηγή: Ενθέματα

Η εκπομπή "Μνήμη και Λήθη" στο ad hoc 20/11/15

Το μικρόφωνο πάντα μου προκαλούσε ένα άγχος. Είναι ο φόβος της ανεξέλεγκτης έκθεσης προς το κοινό. Ένας φόβος που δεν υπάρχει στον γραπτό λόγο όταν γράφεις μοναχικά και συνειδητά. Την Παρασκευή όμως κατάφερα να κάνω ένα βήμα παραπέρα, με το να νιώσω άνετα απέναντί του. Και σ' αυτό βοήθησε η όμορφη παρέα που υπήρχε μέσα στο στούντιο του iD radio. Αναφέρομαι στον οικοδεσπότη Αριστοτέλη Τσαγκαρογιάννη και στον συμπατριώτη φίλο μου Θωμά Καραμουσλή.
Για μένα η εκπομπή της Παρασκευής ήταν κάτι παραπάνω από μία ραδιοφωνική εκπομπή διότι εξελίχθηκε σε μία ευχάριστη και ουσιώδης συζήτηση που θα μπορούσαμε να κάνουμε σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του Λεκανοπεδίου πέρα από το ραδιόφωνο. Όπως για παράδειγμα σε ένα κουτούκι με άφθονο κρασί και μεζεδάκια στο τραπέζι. Μπορεί να μην είχαμε όλα αυτά τα καλά πάνω στο τραπέζι του στούντιο αλλά προσπαθήσαμε να φέρουμε την αύρα του κουτουκιού με τις μουσικές επιλογές μας. Τρεις φίλοι να συζητούν για την επικαιρότητα, την μνήμη και την λήθη συνοδεία μουσικών ασμάτων από Ελένη Καραϊνδρου, Μάνο Χατζιδάκι, Ara Dinkjian, Μίκη Θεοδωράκη, Ευανθία Ρεμπούτσικα καθώς κι έντεχνων τραγουδιστών (για τα μικρά διαλείμματα των διαλόγων μας) όπως Θανάση Παπακωνσταντίνου, Νίκο Παπάζογλου, Χειμερινούς Κολυμβητές κι άλλους πολλούς.
Είμαι πεπεισμένος πως και οι τρεις μας απολαύσαμε τη δίωρη κουβέντα μας. Ελπίζω και οι ακροατές.
Όσοι δεν κατάφεραν να ακούσουν την εκπομπή ζωντανά, μπορούν να την βρουν εδώ .

Από τη δικιά μου ανάρτηση μπορώ να σας προσφέρω ένα ολιγόλεπτο βίντεο της ραδιοφωνικής βραδιάς μας.

Στημένο

Γράφει ο Καρτέσιος

Το 1991 ο στρατός του Σαντάμ αποτελούνταν από 260.000 μάχιμους άνδρες και άλλους 800.000 σε εφεδρεία. Οι Δυτικοί ξεμπέρδεψαν με αυτόν το στρατό πριν καν τελειώσουν τα διαφημιστικά συμβόλαια του CNN που υπέγραψε αποκλειστικά για τη ζωντανή μετάδοση εκείνου του πολέμου. Τα μπουλούκια του Ισλαμικού Κράτους αριθμούν περί τους 13.000 άνδρες. Οι Δυτικοί δηλώνουν ότι αδυνατούν να ξεμπερδέψουν. Ελάχιστοι άνθρωποι πλέον σε όλο τον πλανήτη απέμειναν να πιστεύουν ότι οι Δυτικοί αδυνατούν και είναι βέβαιοι ότι απλώς δεν θέλουν να το κάνουν.
Το Ισλαμικό Κράτος είναι χρήσιμο και βολεύει πολλούς. Οικονομικά, αλλά και πολιτικά. Και πλέον αυτών των κερδών, υπάρχουν και τα εξτραδάκια. Για τρεις μήνες απαγόρευση απεργιών στη Γαλλία. Τώρα που μίλησε για επίθεση με χημικά ο Βαλς, μπορεί να γίνουν και έξι οι μήνες. Η CIA που ενημέρωσε την ιταλική κυβέρνηση να περιμένει επιθέσεις στη Ρώμη, σαφώς δίνει ένα καλό επιχείρημα για να κλειστεί ο κόσμος σπίτι του. Αύριο – μεθαύριο θα κάνει κάτι αντίστοιχο και η Γερμανία για να… προστατέψει τους πολίτες της. Ο φόβος φυλάει τα έρμα. Κι όταν δεν υπάρχει φόβος, κατασκευάζουμε έναν. Κι ας σκοτωθούν και πέντε, δέκα, διακόσιοι πολίτες της χώρας μας. Η σιωπή απαιτεί θυσίες.
Μέχρι και την κυβέρνηση της μικρής Ελλάδας βόλεψε η επίθεση στο Παρίσι και όλη αυτή η τραγωδία με το τεράστιο προσφυγικό ζήτημα. Περνάνε και θα περάσουν μέτρα από τη βουλή που θα τα βιώσουμε ως αβίωτα. Βέβαια, να πούμε και δυο αλήθειες για το θέμα των μέτρων που περνάνε σαν βαγόνια από πάνω μας.
Η πρώτη αλήθεια είναι ότι, αν αυτά τα μέτρα τα έπαιρνε η κυβέρνηση Σαμαρά θα μιλούσαμε τώρα πάλι για κρεμάλες και οι κυβερνητικοί βουλευτές θα τα έβρισκαν ζόρικα όταν θα έπρεπε να φύγουν από τη Βουλή. Τώρα απλώς «μας κορόιδεψε κι ο Τσίπρας, αλλά δείχνει μωρέ και να το παλεύει». Άμα θες να παραμείνεις ηλίθιος, βρίσκεις ένα κάρο λόγους για να κοροϊδευτείς.
Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ που τώρα κατακρίνουν τα μέτρα και λένε ότι δεν θα τα ψηφίσουν είναι τα κόμματα που έδιναν την εντολή στον Τσίπρα να φέρει οπωσδήποτε ένα Μνημόνιο, μια συμφωνία, ένα βομβαρδισμό από τις Βρυξέλλες, αλλιώς θα ήταν εθνικός προδότης. Ε, κι ο Τσίπρας το έκανε. Και μάλιστα με μεγάλη του ευχαρίστηση. Κι επειδή σίγουρα δεν παίρνει ναρκωτικά, είναι πασιφανές ότι το μόνιμο γέλιο του προέρχεται από την ευτυχία του που επιτέλους έγινε Θατσερικός.
Το «Θατσερικός» δεν είναι υπερβολή. Δεν ξέρω αν διαβάσατε αυτή την είδηση. Πρόκειται για την πλήρη ομολογία σχεδιασμού μετατροπής του δημόσιου τομέα σε ανώνυμη επιχείρηση και μάλιστα με όλους τους όρους λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς. Τουτέστιν, ό,τι δεν φέρνει κέρδη ας ρημάξει.
Σχεδιάζει, λοιπόν, η κυβέρνηση για το 2016 «την απελευθέρωση των προσλήψεων μονίμων υπαλλήλων σε τομείς που λειτουργούν με ανταποδοτικά τέλη ή καταβολή αντιτίμου από τους πολίτες, όπως είναι η καθαριότητα, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί όπου καταβάλλονται τροφεία, τα ωδεία κ.λπ. που δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό». Δηλαδή, για όποια δημόσια παροχή θα πληρώνει ο πολίτης έξτρα από τους φόρους που καταβάλει, αυτή θα συνεχίσει να παρέχεται. Αρκεί πάντα να έχει κέρδη. Προσέξτε τώρα το καλύτερο. «Ο συνολικός προϋπολογισμός των προσλήψεων που θα προγραμματίζει η υπηρεσία θα περιορίζεται στο ύψος ενός ποσοστού επί των κερδών της σε ετήσια βάση -για παράδειγμα 15%- που θα έχει συμφωνηθεί με το υπουργείο». Δηλαδή, όσα περισσότερα κέρδη έχει ένας δημόσιος οργανισμός τόσους περισσότερους εργαζόμενους θα μπορεί να προσλαμβάνει.
Ποιος γίνεται αυτομάτως ο στόχος των δημόσιων υπηρεσιών; Όχι η καλύτερη παροχή υπηρεσιών, αλλά η αύξηση των κερδών. Και πως μπορεί να επιτευχθεί η αύξηση των κερδών; Μα με αύξηση των τροφείων σε βρεφονηπιακούς σταθμούς ή με αύξηση τελών καθαριότητας. Απλά τα πράγματα. 
Τομείς του δημοσίου όπως η Υγεία και η Παιδεία, δυστυχώς δε μπορούν να εμφανίσουν κέρδη. Δε μπορούν με τα σημερινά δεδομένα. Λύσεις πάντα υπάρχουν. Το ότι η σημερινή κυβέρνηση επιτρέπει ακόμη τη λειτουργία των απογευματινών ιατρείων επί πληρωμή μέσα στα δημόσια νοσοκομεία δείχνει τον δρόμο και τον τρόπο μιας μελλοντικής κερδοφορίας των νοσοκομείων.
Εφόσον ούτε αυτή η κυβέρνηση θεωρεί παράλογο να πληρώνει 50ευρα ο ασφαλισμένος για να αποφύγει την αναμονή των ραντεβού με ένα γιατρό του ΕΣΥ, θα μπορούσε να πληρώνει και 500ευρα για να αποφύγει την ουρά των χειρουργείων. Μισά ο γιατρός – μισά το νοσοκομείο, ορίστε η κερδοφορία. Αν η κερδοφορία των νοσοκομείων είναι ο μόνος τρόπος για να προσληφθεί προσωπικό και να μην κατεβάσουν στόρια, σύμφωνα με τη λογική της κυβέρνησης, ποιος θα τη σταματήσει; Όταν αυτά τα προετοίμαζαν οι Λοβέρδοι και οι Αδώνηδες, τους λέγαμε εγκληματίες και ήταν όντως εγκληματικές οι πολιτικές τους. Όταν η σημερινή κυβέρνηση συνδέει ξεδιάντροπα τις προσλήψεις σε υπηρεσίες του δημοσίου – ουσιαστικά τη συνδέει με τη συνέχιση της λειτουργίας τους! – με την κερδοφορία των υπηρεσιών από την τσέπη του φορολογούμενου και ασφαλισμένου πολίτη, τότε απλώς «μας κορόιδεψε κι ο Τσίπρας, αλλά δείχνει και να το παλεύει μωρέ».
Κάτι αντίστοιχο μπορεί να συμβεί και με τα σχολεία. Να κάνουν νομίμως οι καθηγητές των δημόσιων σχολείων φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές τους, επί πληρωμή, εντός του σχολείου τους. Μισά ο καθηγητής – μισά το σχολείο, ιδού η κερδοφορία, άρα μπορούν να γίνουν προσλήψεις εκπαιδευτικών.
Ναι, ξέρω, αυτά είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Όπως ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας μάς φαινόταν πέρυσι η πιθανότητα να κέρδιζε ο Τσίπρας τις εκλογές και αντί να σκίσει τα μνημόνια να έφερνε το τρίτο και μακρύτερο. Όπως ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας έμοιαζε πριν λίγο καιρό η πιθανότητα να χρηματοδοτείται το Ισλαμικό Κράτος από δυτικά κράτη και τις πολυεθνικές τους. Το μόνο που πραγματικά μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας είναι ότι κάποτε οι λαοί θα ξυπνήσουν και θα καταλάβουν ποιος πραγματικά τους δολοφονεί και τους εξαθλιώνει. Ότι κάποτε η οργή θα στραφεί προς τον πραγματικό της στόχο. Αυτό ναι, μοιάζει με όνειρο.

Πηγή: Kartesios

Μνήμη και λήθη στο #ad_hoc

Την Παρασκευή 20.11.15, από τις έξι έως τις οκτώ το απόγευμα, ο Αριστοτέλης Τσαγκαρογιάννης συνεπικουρούμενος από τον Γιώργο Χατζελένη, θα υποδεχθούν #ad_hoc στο ID Radio τον Θωμά Καραμουσλή, για ένα διαφορετικό σχολιασμό της επικαιρότητας.
Ο εκ Χίου ορμώμενος Θωμάς Καραμουσλής χαρακτηρίζεται από την πλούσια προσωπικότητά του. Ο «πρέσβης μας». όπως τον αποκαλούν κάποιοι φίλοι, το πρώτο στοιχείο που τον χαρακτηρίζει είναι το πηγαίο χιούμορ του. Το δεύτερο είναι η διπλωματία του. Αποκλείεται να μη γίνει το δικό του χωρίς να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι, μια ικανότητα που ο ίδιος αποδίδει στην... απλότητα. «Καλέ, τα πράγματα είτε το σκεφτείς είτε όχι είναι απλά, εμείς τα κάνουμε δύσκολα», συνηθίζει να λέει, όταν έκπληκτοι κάποιοι διαπιστώνουν πόσο γρήγορα ξεπερνάει μια κατάσταση.
Είναι ο άνθρωπος που τον θέλουν όλοι για παρέα και του «βγάζουν το καπέλο» όταν περνάει. Άλλωστε ακόμη κι όσοι δεν θέλουν να τον «ξεψαχνίσουν» επιμορφωτικά, ξέρουν ότι θα περάσουν καλά μαζί του και θα γελάσουν μόνο και μόνο ακούγοντας το πηγαίο δικό του γέλιο.
Οι δραστηριότητές του πολλές. Διπλωματούχος ξεναγός, «αλωνίζει» τη Χίο τα καλοκαίρια πληροφορώντας τον ντόπιο και ξένο τουρισμό για ό,τι υπάρχει στο νησί. Γευσιγνώστης και διαφημιστής της Χίου όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, από κανάλια μέχρι παραδοσιακά καφενεία. Αν και δεν ασχολείται με την πολιτική, εντούτοις έχει πράγματα να θίξει, αν το αποφασίσει, δε βρίσκει όμως κάτι να τον συγκινεί ιδιαίτερα σ’ αυτή.
Ο Γιώργος Χατζελένης, Χιώτης κι αυτός, σπούδασε συντήρηση αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, αρθρογραφεί στην ευρωπαϊκή διαδικτυακή πλατφόρμα OneEurope, έχει εκδώσει δύο βιβλία, το Βαλκανεύοντας και την Καθημερανοητότητα και εοιμάζεται να εκδώσει το τρίτο, στο οποίο διαπραγματεύεται την αδιαφορία και την άγνοια του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στην ιστορία, κάτι που τον αναγκάζει να βιώνει ίδια λάθη, ξανά και ξανά...
Μηνύματα, παρεμβάσεις και ερωτήσεις εδώ ή στο chatroom, δίπλα στον player, κατά τη διάρκεια της εκπομπής (http://www.idradio.gr/radio.php)

Ωδή σ' ένα τυφλό ζευγάρι...

Χθες βράδυ βρέθηκα στο θέατρο Τζένη Καρέζη για να παρακολουθήσω τον εξαιρετικό μονόλογο της Ελένη Ερήμου για τη ζωή και τον αγώνα του Αλέξανδρου Παναγούλη. Η σκηνοθετική μαεστρία του Δήμου Αβδελιώδη μας αποκάλυψε αρκετές άγνωστες πτυχές του αγωνιστή της δημοκρατίας, τον οποίον τον παρουσίασε επιτυχώς ως έναν σύγχρονο Προμηθέα. Η παράσταση ήταν δυνατή. Την κατατάσσω άνετα στα καλλιτεχνικά δρώμενα που πραγματικά σου προσφέρουν κάτι ουσιώδες και σε βοηθούν να φύγεις λίγο πιο γεμάτος ως άνθρωπος κι ανήσυχο ον. 

Η σκηνοθεσία ήταν ιδιαίτερη. Η επικράτηση του σκοταδιού, δήλωνε τον μοναχικό αγώνα που έδινε ο καθένας τότε ενάντια στους δυνάστες. Οι μουσικοί έντυναν μελωδικά την ερμηνεία της Ελένη Ερήμου ενώ το ειρωνικό ύφος των προβολών στο φόντο απέναντι στη χούντα, έσπαγαν τον πόνο της ηθοποιού, η οποία υποδυόταν την μάνα του Αλέξανδρου Παναγούλη.

Δε θέλω να επιμείνω παραπάνω στην παράσταση την οποία βρήκα εξαιρετική, επίκαιρη κι αναγκαία για μια κοινωνία που απογοητεύτηκε από την "Πρώτη φορά Αριστερά" και σήμερα βαδίζει στα τυφλά, παρατηρώντας σοκαρισμένη τη δημοκρατία μας να βιάζεται καθημερινά. Ο πρόλογος του συγγραφέα Δημήτρη Παπαχρίστου, ήταν ένα ισχυρό χαστούκι στις προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά κυρίως στην προδοσία της τωρινής. Ένα ισχυρό χαστούκι στα πολιτικά πρόσωπα που βρέθηκαν χθες στο θέατρο. 

Έχουν γραφτεί εξαιρετικές κριτικές για την παράσταση "Ωδή στον Αλέξανδρο Παναγούλη". Δε θέλω η δική μου ανάρτηση να γίνει μία ακόμη. Από τη χθεσινή βραδιά προτιμώ να μνημονεύσω ένα ηλικιωμένο ζευγάρι τυφλών που βρέθηκε στο θέατρο Τζένη Καρέζη. 

Τους έβλεπα από τις πάνω σειρές που καθόμουν καθώς προσπαθούσαν μάταια να βρουν τις θέσεις τους. Υπέθεσα πως το προσωπικό θα τους βοηθούσε. Μες στην αναμπουμπούλα τους έχασα από το οπτικό μου πεδίο. Όμως λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, τους εντόπισα στην απέναντι μεριά της κερκίδας να στέκονται όρθιοι στο διάδρομο που ανεβαίνει προς τα καθίσματα. Οι ταξιθέτριες είχαν αποσυρθεί και κανένας από το κοινό που καθόταν γύρω τους δεν επεδίωξε να τους βοηθήσει. Ούτε ένας δε σηκώθηκε για να τους πάει να κάτσουν σε δυο άδεια καθίσματα. Όλοι κοιτούσαν προς τη σκηνή, λες και προσπαθούσαν να αποτινάξουν από πάνω τους την ευθύνη της ανθρωπιάς. Ένιωσα ντροπή για την απάθειά τους. 

Το ηλικιωμένο ζευγάρι στεκόταν γι αρκετά λεπτά όρθιο και περίμενε. Περίμενε χωρίς παράπονο και ικεσία για βοήθεια. Μέσα από το σκοτάδι τους εξέπεμπαν ένα λαμπρός φως αξιοπρέπειας και ήθος. Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα, η γυναίκα βοήθησε τον σύντροφό της να κάτσει απαλά στα σκαλοπατάκια του θεάτρου. Όταν σιγουρεύτηκε πως βολεύτηκε, μάζεψε το σπαστό μπαστούνι και κάθισε δίπλα του. Μία σειρά πιο κάτω τους υπήρχαν πέντε καθίσματα άδεια, και κανείς δεν έκανε την κίνηση να τους καθοδηγήσει προς αυτά. Κανείς!

Έσβησαν τα φώτα. Η παράσταση (συγχαίρω για την πρωτοβουλία τους τον Δήμο Αβδελιώδη, της Ελένη Ερήμου και τους υπόλοιπους συντελεστές) πραγματοποιήθηκε για να μαζευτούν χρήματα για τους πρόσφυγες της Χίου. Μία παράσταση ανθρωπιάς. Μόνο που η ανθρωπιά έλειπε από μία μερίδα θεατών. 

Με το τέλος της παράστασης τα φώτα άναψαν. Στράφηκα στην απέναντι πλευρά της κερκίδας ευελπιστώντας πως θα τους δω σε δυο καθίσματα. Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης παρακαλούσα στο να βρεθεί κοντά τους κάποιος συνειδητοποιημένος θεατής που θα τους εξυπηρετούσε. Δυστυχώς όμως τους είδα να στέκονται σκυφτοί στα σκαλοπάτια, βυθισμένοι στις σκέψεις τους αλλά συγκινημένοι από την παράσταση.

Με πόνεσε πολύ η αδιαφορία του απέναντι κοινού αλλά παράλληλα η στάση του τυφλού ζευγαριού κέρδισε τον θαυμασμό μου. Τον θαυμασμό μου επειδή η μοίρα τους φέρθηκε άκαρδα αλλά εκείνοι ευγενικοί και ήρεμοι συνεχίζουν να απολαμβάνουν τις όμορφες στιγμές της ζωής και να τιμούν τον πολιτισμό και τον ανθρωπισμό.

Άδικο που ένας χώρος πολιτισμού δε στάθηκε άξιος να φιλοξενήσει τις δυο ευγενικές τους μορφές. 

Αθόρυβοι κι αξιοπρεπείς αποχώρησαν μαζί με το υπόλοιπο κοινό και χάθηκαν στους δρόμους της Αθήνας. Όχι όμως από το μυαλό μου...

Ο Δήμος Αβδελιώδης στηρίζει τους πρόσφυγες της Χίου

Ο σπουδαίος Χιώτης σκηνοθέτης επέλεξε να προσφέρει τα έσοδα της παράστασης της Τετάρτης 18 Νοεμβρίου, επόμενη μέρα της μνήμης του Πολυτεχνείου στους «Αλληλέγγυους Κήπου Χίου», για την περίθαλψη και την εμψύχωση των προσφύγων που καταφθάνουν στο νησί μας.
Η παράσταση «Ωδή στον Αλέξανδρο Παναγούλη», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη, βασίζεται στο βιβλίο του Κώστα Μάρδα «Αλέξανδρος Παναγούλης, Πρόβες Θανάτου», με τον μονόλογο να ερμηνεύει η Ελένη Ερήμου, ενώ τα τραγούδια της παράστασης είναι με τη φωνή του Παντελή Θαλασσινού.
Η παράσταση είναι αφιερωμένη με σεβασμό σε εκείνους που αφιερώνουν ή και θυσιάζουν τη ζωή τους σε αγώνες, χωρίς καμιά επιδίωξη να γίνουν ήρωες ή σωτήρες, αλλά κινούμενοι μόνο από πηγαία αισθήματα αλληλεγγύης, αγάπης και τιμής για τους ανθρώπους. Θα μιλήσει ο συγγραφέας Δημήτρης Παπαχρήστος για το πολυτεχνείο και τον Αλέκο Παναγούλη.

Πληροφορίες
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου ώρα 2:00
Θέατρο Τζένη Καρέζη Ακαδημίας 3, Αθήνα ,
Τηλ.: 210 3644921 & 210 3636144

Φοβάμαι...

Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

 Μανώλης Αναγνωστάκης

 Το ποίημα «Φοβάμαι» γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή.

Αποχαιρετισμός στα όπλα. Το τελευταίο κείμενο του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Το πρωί της Κυριακής 15 Νοεμβρίου 2015 "έφυγε" ο δημοσιογράφος του ρ/σ "Στο Κόκκινο" και αρθγράφος της εφημερίδας "Αυγή", Γιώργος Αναδρανιστάκης.
Το τελευταίο άρθρο του στην εφημερίδα "Αυγή" δημοσιεύτηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 2015, με τίτλο "Αποχαιρετισμός στα όπλα":
Αμέσως μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012, ο τότε διευθυντής της "Αυγής" Νίκος Φίλης με κάλεσε εσπευσμένα στο γραφείο του. «Γράψε, βρε ακαμάτη, κανένα κείμενο να βοηθήσεις την εφημερίδα». Θα γράφω, του είπα, αλλά μέχρι την ημέρα που θα γίνει κυβέρνηση η Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση σε πέντε βδομάδες, σκέφτηκα πονηρά. Ας γράψω, λοιπόν, καμιά εικοσιπενταριά κειμενάκια για να μη λένε ότι δεν βοήθησα και μετά θα κάθομαι.
Τα έγραψα τα κείμενα υπό τον τίτλο «Εκλογομαγειρέματα», ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, τις έχασε τις εκλογές και εγώ έμεινα με την υπόσχεση ανά χείρας. Pacta sunt servanda. Τα «Εκλογομαγειρέματα» έγιναν «Στον Αφρό» και δώσ' του, εκεί, μεροδούλι μεροφάι στιχουργική. Πόσο θα αντέξουν, άλλωστε, αυτοί οι ερίφηδες, σε έξι μήνες θα έχουν πέσει. Έλα μου που δεν έπεσαν. Δυόμισι χρόνια έμειναν οι Σαμαροβενιζέλοι και μετά ήρθε ο έρωτας, η μεγάλη και σταθερή κυβέρνηση της Αριστεράς. Σιγά τη σταθερότητα. Από εκατό μεριές τη βαράγανε και οι έξω, και οι μέσα, και οι παραμέσα, βάραγε και η ίδια, κάπου - κάπου, τον εαυτό της. Πού να σταματήσεις να γράφεις, θα σε πούνε ρίψασπι και άλλα χειρότερα. Αφρίσαμε άλλους οκτώ μήνες, μέχρι που έγιναν εκλογές και την πετύχαμε τη ρημάδα τη σταθερότητα. Αφράτη σαν ηπειρώτικη πίτα ήταν η νέα κυβέρνηση. Λίγο καμένη στις άκρες, ενδεχομένως, σκέψου όμως, φίλε μου, πώς θα ήταν τα πράγματα, αν είχες πέσει στην ανάγκη της Φώφης και του Σταύρου.
Σπατσάραμε, λοιπόν. Η αποστολή εξετελέσθη και ο «Αφρός» εξεμέτρησε τον βίον του: Σαράντα ένας μήνες, χίλια κείμενα, πεντακόσιες χιλιάδες λέξεις, που δημοσιεύτηκαν στην "Αυγή" και στο avgi.gr και αναδημοσιεύτηκαν σε δεκάδες άλλα σάιτ και μπλοκ. Κοντά στα τριακόσια τα έβγαλε η αναζήτηση μέσω του Google. Ευχαριστώ, κατ' αρχάς, όσους μου έδωσαν άφθονο υλικό, τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον Σταύρο, τον Ψαριανό, τη Ζωή, τον Κώστα Μητσοτάκη, τον Μεϊμαράκη, τον Φαήλο, την Τρέμη, τον Τράγκα, τον Πορτοσάλτε, τον Μπάμπη, τον Πρετεντέρη. Ευχαριστώ και όσους με έσυραν στα δικαστήρια, πρωτίστως τον Πειραιώς Σεραφείμ, που με μήνυσε επειδή έγραψα ότι είπε πως η πεολειχία προκαλεί καρκίνο, ενώ εκείνος είχε πει ότι καρκίνο προκαλεί ο στοματικός έρωτας. Ποια είναι, άραγε, η διαφορά της πεολειχίας από τον στοματικό έρωτα; Αυτό το υπαρξιακό ερώτημα, σεβασμιότατε, μόνο η ίδια η ζωή μπορεί να το απαντήσει.
Ευχαριστώ από βάθους καρδίας τους διοικούντες και τους διευθύνοντες την "Αυγή" και το avgi.gr, τον Βασίλη Μουλόπουλο, τον Δημήτρη Στούμπο, τον Νίκο Φίλη, τον Κωστή Νικολακάκο, τον Γιώργο Κυρίτση, για τον χώρο και τη στήριξη που μου παρείχαν. Ευχαριστώ και τα σάιτ που αναδημοσίευαν συστηματικά τα κείμενα του «Αφρού», κάποια εξ αυτών σε καθημερινή βάση: το stokokkino.gr, το left.gr, το alterthess.gr, το koutipandoras.gr, το alfavita.gr, το tvxs.gr, τον λατρεμένο Χάρρυ Κλυνν.
Ευχαριστώ πιο πολύ απ' όλους εσάς που μου κάνατε παρέα αυτά τα τρεισήμισι χρόνια κι αν είπαμε και καμιά κουβέντα παραπάνω, νερό κι αλάτσι.

Πηγή: alterthess

"Σας αφήνω με ένα βαρύ αναστεναγμό..."

Με την παραπάνω φράση έκλεισε την εκπομπή της Δευτέρας μία από τις πιο αγαπητές φωνές του ραδιοφώνου. Δεν μου πέρασε καν από το μυαλό πως θα ήταν και η τελευταία φράση που θα άκουγα από το πιο συμπαθητικό ραδιοφωνικό προσώπο των τελευταίων χρόνων. Μία ευχάριστη πρωινή συντροφιά...
Δεν ψιλιάστηκα κάτι με την απουσία τους τις επόμενες μέρες από τον σταθμό. Υπέθεσα πως βρισκόταν σε άδεια. Τα δυσάρεστα νέα τα έμαθα την Παρασκευή. "Ο Γιώργος υπέστη εγκεφαλικό κι όλοι περιμένουμε ένα θαύμα". Ένα θαύμα που δυστυχώς δεν ήρθε, μ' αποτέλεσμα να χάσουμε σήμερα το πρωί έναν υπέροχο άνθρωπο σε ηλικία μόλις 48 ετών.
Δεν γνώρισα προσωπικά τον Γιώργο Ανανδρανιστάκη. Όμως μέσα από τη φωνή του που άκουγα κάθε πρωί, ανακάλυψα έναν άνθρωπο καλοσυνάτο, έξυπνο, με υπέροχο χιούμορ κι αυτοσαρκασμό. Η φωνή του, που άλλοτε μπερδευόταν με το αχαλίνωτο γέλιο του, ανέβαζε τη διάθεσή μου στα ύψη. Οι σχολιασμοί του εύστοχοι και καλοπροαίρετοι. Γνώστης των καταστάσεων κι άνθρωπος που δε μπορούσε εύκολα να κρύψει την εσωτερική του διάθεση στα διάφορα θέματα που μας απασχολούσαν. Ακόμα θυμάμαι το πως έπεσε ψυχολογικά με τους χειρισμούς της κυβέρνησης μετά το δημοψήφισμα. Έβλεπε τι ερχόταν και δεν το έκρυβε. Κι αυτή η ειλικρίνεια είναι που τον εξύψωνε από άλλους ραδιοφωνικούς παραγωγούς.
Κι ας μην τον ξέρω προσωπικά, νιώθω μεγάλη οδύνη για τον άδικο και ξαφνικό χαμό του. Είναι ένα πρόσωπο που πραγματικά θα λείψει από την καθημερινότητά μου. Δεν έχω κάτι παραπάνω να πω.

Καλό σου ταξίδι Γιώργο...

Malheureusement, c'est la guerre...

Οι συνέπειες της Δύσης για τις θύελλες που έσπειρε στην Μέση Ανατολή και την Β. Αφρική είναι τρομακτικές κι έχουμε αρχίσει να τους ζούμε έντονα και με καθημερινή συχνότητα. Οι λόγοι αρκετοί. Είναι η αδιαφορία στις σφαγές των άμαχων πληθυσμών στις γειτονικές μας χώρες που άφηνε το υπάρχον πρόβλημα να διογκώνεται. Είναι η είσοδος των προσφύγων στην Ευρώπη που ερμηνεύεται ως πρόβλημα κι όχι ως αποτέλεσμα των ανατροπών που προκάλεσαν οι δυτικοί στα καθεστώτα που δεν τους εξυπηρετούσαν. Ήταν η τρομοκρατική επίθεση στο Charlie Hebdo που συγκλόνισε και συζητήθηκε για λίγο καιρό και μετά ξεχάστηκε. 

Αν όμως κάτσει κανείς ψύχραιμα και το πως συνδέονται τα παραπάνω γεγονότα ως μια αλυσιδωτή αντίδραση, θα διαπιστώσει πως η χθεσινή σφαγή στο Παρίσι ήταν αναπόφευκτη. Και δυστυχώς θα ζήσουμε κι άλλες σφαγές (όλο και πιο άσχημες) τον επόμενο καιρό αν συνεχίσουμε στην ίδια πολιτική. 

Λυπάμαι βαθύτατα για τα αθώα θύματα του Παρισιού, όπως πονάω για τις αδικοχαμένες ψυχές που πνίγονται στο Αιγαίο και σφάζονται στην Μέση Ανατολή. Παράλληλα θαυμάζω το θάρρος των Γάλλων και την αλληλεγγύη που ανέπτυξαν αστραπιαία μέσα στον πανικό. Φοβάμαι όμως τις συνέπειες που θα επακολουθήσουν μετά τη χθεσινή σφαγή. Η εκτόξευση της ακροδεξιάς και η παρουσία του στρατού στους ευρωπαϊκούς δρόμους, θα δώσουν μία ακόμη γερή γροθιά στα απομεινάρια της ευρωπαϊκής δημοκρατίας. 

Αυτό όμως που με τρομοκρατεί περισσότερο είναι πως το χθεσινό μακελειό διαφέρει από τα προηγούμενα. Ξεπερνάει τις εκρήξεις στο τραίνο της Μαδρίτης και την ανατίναξη του λεωφορείου στο Λονδίνο. 

Αυτή τη φορά ζούμε έναν πόλεμο...

Ανεκπλήρωτες ουγγρικές προσδοκίες...

Περίμενα μήνες για να δω την νέα ουγγρική ταινία "Ο Γιος του Σαούλ" μιας και διαφημιζόταν έντονα από την περασμένη άνοιξη. Γι' αυτό κι αποφάσισα να τη δω την πρώτη μέρα που βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες. Για την προβολή επέλεξα το ιστορικό Πτι Παλαί στο Παγκράτι.

Οι κριτικές, τα πολλά αστέρια και το δυνατό τρέιλερ με είχαν κάνει αρκετά απαιτητικό απέναντι στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Λάζλο Νέμες. Από την αρχή όμως η ταινία με απογοητεύει. 

Πρώτα απ' όλα ήταν αποτυχημένος ο συνδυασμός του πλαισίου 4:3 με τις ανορθόδοξες κουνημένες λήψεις, οι οποίες εστίαζαν στον ώμο του πρωταγωνιστή, αφήνοντας το υπόλοιπο φόντο θολό. Η ζαλάδα είναι αναπόφευκτη και το αποτέλεσμα ανεπαρκές. 

Παρ' όλα αυτά, μέσα στη θολούρα, ο σκηνοθέτης παίζει εξαιρετικά με τους ήχους. Οι κραυγές των Εβραίων μέσα στους θαλάμους αερίων προκαλούν μία ανεξέλεγκτη ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα. Πιθανόν ο Νέμες να ήθελε να παίξει με τις αισθήσεις μας, αποφεύγοντας να μας παρουσιάσει τη φρίκη. Προτιμούσε να τη "ζήσουμε". Ίσως η κούραση να ήταν εσκεμμένη για να μας οδηγήσει σ' αυτήν την κατάσταση σε μονοπάτια και συναισθήματα κλειστοφοβικά, κάτι το οποίο τελικά το πετυχαίνει μέσα από τα σκοτεινά πλάνα, τους κλειστούς χώρους και τις κοντινές λήψεις στα πρόσωπα. Η τοποθέτηση της κάμερας πίσω από τον πρωταγωνιστή (την περισσότερη ώρα) μας μετατρέπει από θεατές σε ακόλουθους. Μαζί μ' αυτόν ψαχουλεύουμε τα ρούχα των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, Μαζί μ' αυτόν ψάχνουμε να βρούμε έναν ραβίνο. Μαζί μ' αυτόν ερχόμαστε αντιμέτωποι απέναντι στα ψυχρά και θανατηφόρα βλέμματα των ναζί και τα απελπισμένα μάτια των συντρόφων του.

Η ταινία δε θέλει να μας δείξει την φρικαλεότητα, κάτι που έχει γίνει άπειρες φορές από άλλους σκηνοθέτες. Σκοπός της είναι να μας αναδείξει άγνωστες πτυχές του Ολοκαυτώματος, όπως την δράση των Sonderkommandos στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τον τρόπο με τον οποίον προσπαθούσαν να διατηρήσουν στοιχεία για τις φρικαλεότητες που συνέβαιναν εκεί και τις σθεναρές αντιστάσεις τους απέναντι στους ναζί (αντίστοιχες μαρτυρίες έχουμε διαβάσει το εκπληκτικό Μαουντχάουζεν του Ιάκωβου Καμπανέλλη). Η ταινία είναι πλούσια σε μαρτυρίες κι αυτό δείχνει πως ο σκηνοθέτης δημιούργησε μετά από αρκετή μελέτη σε ντοκουμέντα. 

Παρ' όλα αυτά μου άφησε κάποια κενά. Η ύπαρξη αρκετών προσώπων προκαλεί ένα μπέρδεμα. Η αινιγματική τους εμφάνιση μικρής διάρκειας περιπλέκει λίγο παραπάνω την κατάσταση. Οι διάλογοι σε αρκετά σημεία είναι δυσνόητοι, ενώ οι λήψεις όπως ανέφερα και παραπάνω προκαλούσαν έντονη ζαλάδα και κούραση, ενώ οι τίτλοι τέλους μας βρίσκουν με αρκετά ερωτήματα αναπάντητα. 

Θα ήμουν ευχαριστημένος από την ταινία αν η προώθησή της δεν μας γέμιζε με τόσες πολλές προσδοκίες. 

Θα κρατήσω μόνο τις δυνατές της στιγμές και το ιδιαίτερο χαμόγελο του πρωταγωνιστή στο συγκλονιστικό φινάλε. 

Βαθμολογία: 6/10

Ευρωπαϊκοί κοχλασμοί...

Οι γερμανικές πιέσεις για την εφαρμογή των μέτρων λιτότητας συνοδευόντουσαν πάντα με το "success story" της Πορτογαλίας. Ίδια τακτική είχαν και τα εγχώρια παπαγαλάκια των συστημικών ιδιωτικών σταθμών. "Η Πορτογαλία ξανά στις αγορές", "Η Πορτογαλία έξω από το δικό της μνημόνιο" κτλ. Τα ακούγαμε όλα αυτά και αναρωτιόμασταν τι λάθος κάνουμε εμείς και είμαστε ακόμα βουτηγμένοι μες στα σκατά.
Να όμως που κι αυτός ο μύθος έπεσε. Οι πορτογαλικές εκλογές δεν έφεραν κάποια ιδιαίτερη έκπληξη με το άκουσμα των αποτελεσμάτων τους. Αντιθέτως είδα με δυσαρέσκεια την δεξιά να καταλαμβάνει την πρώτη θέση, αν κι αποδυναμωμένη στο να κάνει κυβέρνηση. Που να ήξερα πως η έκπληξη θα ακολουθούσε στην πορεία, όταν έμαθα έκπληκτος πως ο Πορτογάλος πρόεδρος αγνόησε επιδεικτικά την πλειοψηφία κυβέρνησης που είχε το Σοσιαλιστικό Κόμμα με την Αριστερά, δίνοντας πραξικοπηματικά το χρίσμα στον Πέντρο Πάσους Κοέλιο για να συνεχίσει την φίλια προς την Γερμανία, πολιτική λιτότητας. Όμως η νέα αυτή κυβέρνηση δεν κατάφερε να ευδοκιμήσει μιας και δε μπόρεσε να περάσει τον σκόπελο της ψήφου εμπιστοσύνης. Θα ζήσουμε άραγε ένα ακόμα πορτογαλικό πραξικόπημα τις επόμενες μέρες;...
Όπως διαπιστώνουμε μέσα από τις ευρωπαϊκές πολιτικές εξελίξεις, η Γερμανία δύσκολα θα διατηρήσει την άτυπη ηγεμονία της στην Γηραιά Ήπειρο. Μετά το καλοκαιρινό οικονομικό πραξικόπημα στην Ελλάδα, ακολούθησε το πορτογαλικό πολιτικό πραξικόπημα του φθινοπώρου. Κι αν το πρώτο τελικά πέτυχε, το δεύτερο χτύπησε στους δημοκρατικούς προμαχώνες της Πορτογαλίας. Ακολουθούν οι ισπανικές και οι ιρλανδικές εκλογές.
Πόσα μέτωπα ακόμα θα ανοίξει η Γερμανία στην Ευρώπη;
Με πόσες ακόμα δημοκρατίες θα κοντραριστεί;
Κι αν η Ελλάδα της φάνηκε παιχνιδάκι πως θα τα καταφέρει όταν βρεθεί αντιμέτωπη με αρκετούς λαούς;
Η Ευρώπη αλλάζει αλλά η αλλαγή αυτή θα επέλθει μέσα από την καταστροφή της. Το σημερινό μοντέλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλέον σαθρό. Κατάφερε η Γερμανία μέσα από τις νεοφιλελεύθερες τάσεις της να καταστρέψει τα θεμέλιά του. Η Ευρώπη των λαών και των ανοιχτών συνόρων δεν υπάρχει πια. Ότι έχει απομείνει έχει αρχίσει να τρίζει επικίνδυνα κάτω από τα πόδια μας καθώς η έλευση των προσφύγων προσθέτει ένα επιπλέον βάρος στο ετοιμόρροπο οικοδόμημα. Και πριν πανηγυρίσουν οι ακροδεξιοί για την διατύπωσή μου αυτή, θέλω να επισημάνω πως δεν είναι οι πρόσφυγες η αιτία της επερχόμενης κατάρρευσης. Οι πρόσφυγες απλά απέδειξαν με την παρουσία τους, την ανθρωπιστική γύμνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το ευρωπαϊκό μοντέλο παρέκκλινε της πορείας του κι οδεύει πλέον προς την καταστροφή. Οι λαοί της Μεσογείου αντιδρούν απέναντι στην ασφυκτική λιτότητα την στιγμή που στην Κεντρική Ευρώπη η ακροδεξιά καλπάζει επικίνδυνα και υψώνει τείχη. Ήρθε ο καιρός είναι να φύγουμε απ' αυτό το τραίνο...
Οι εξελίξεις γύρω μας είναι ξεκάθαρες. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μαρξιστής για να μπορέσει να μαντέψει το άμεσο μέλλον. Την ώρα που εμείς παραμένουμε γονατιστοί, οι Καταλανοί πορεύονται προς την ανεξαρτησία τους χωρίς να πτοούνται από τις απαγορεύσεις της Μαδρίτης και από τις απειλές των Βρυξελλών, . Οι Πορτογάλοι προσπαθούν με κάθε δημοκρατικό τρόπο να διώξουν τους πολιτικούς-μαριονέτες του Βερολίνου. Η Ιρλανδία θα γίνει σύντομα ο νέος μπελάς του Σόιμπλε. Η Βρετανία οδηγείται στο δημοψήφισμα παραμονής της ή εξόδους της από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όλοι αυτοί οι κοχλασμοί προμηνύουν ένα γεγονός.
Την έκρηξη...

Το φάντασμα της Γερμανίας

του Νικόλαου Α. Μπινιάρη

Πολλοί αναλυτές διεθνών σχέσεων, όπως και οικονομολόγοι, τα τελευταία δέκα χρόνια έθεσαν θέμα γερμανικής ηγεσίας στην Ευρώπη, ως το Δ΄ Ράιχ, όπως και την απειλητική εμφάνιση μιας γερμανικής Ευρώπης.
Η Γερμανία με μια σταθερή οικονομική άνοδο, με μια εύρυθμη πολιτική κατάσταση και με κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη έμοιαζε ένα συμπαγές σύνολο, το οποίο και ήξερε και μπορούσε να επιτύχει τους στόχους του.
Αυτό που είχαν βέβαια ξεχάσει οι αναλυτές και ειδικοί ήταν η Ιστορία της Γερμανίας. Βέβαια για την απρονοησία αυτή υπάρχει δικαιολογία.
Μετά την αναγνώριση της άρνησης των μεγάλων διηγήσεων και της αποδοχής σχεδόν αμαχητί της θέσης πως ο άνθρωπος μπορεί να αναπεριγράφει μόνος του κατά βούληση τον εαυτό του και την Ιστορία ήταν επόμενο οι αποδομητές των κειμένων, της Ιστορίας και των μύθων να θεωρήσουν πως και η Γερμανία μπορούσε να ξεφύγει από το παρελθόν της και να γράψει μια καινούργια διήγηση. 
Με την οικονομική κρίση το έκανε με τον δικό της τρόπο περισώζοντας τη ζώνη του ευρώ.
Το έκανε όμως μέσα από την προοπτική της γερμανικής αντίληψης της οικονομίας και της ασφυκτικής πίεσης χωρών όπως η Ελλάδα ή η Πορτογαλία για να επανέλθουν στο ενάρετο μονοπάτι της γερμανικής σχολής.
Βέβαια αυτή η πολιτική πέτυχε να βγει στην επιφάνεια η θεωρία του Δ΄ Ράιχ και της γερμανικής Ευρώπης, της παντοδυναμίας μιας γερμανικής μονολιθικής νοοτροπίας.
Βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τη θετική προσπάθειά της να επιβάλει κανόνες αλλαγής στο ζήτημα της ενέργειας, καταργώντας τα πυρηνικά της εργοστάσια.
Η Γερμανία υπήρξε η κινητήρια δύναμη για την εξάπλωση ανεμογεννητριών, πάνελ ηλιακής ενέργειας και βιοκαυσίμων. Υποστήριξε ενεργά τη διάσωση του περιβάλλοντος.
Και εξαίφνης, δύο χρόνια πριν, ο Γερμανός υπΕξ βρέθηκε στη πλατεία Μεϊντάν της Ουκρανίας συντροφιά με τους αντιρώσους διαδηλωτές.
Και, ω του θαύματος, στις διεθνείς σχέσεις, μετά την ενσωμάτωση της Κριμαίας και τα γεγονότα στην ανατολική Ουκρανία, η Γερμανία πρωτοστάτησε στην επιβολή εμπάργκο στη Ρωσία και η κ. Μέρκελ έβγαλε πύρινους λόγους κατά του Πούτιν, τον οποίον κατηγόρησε για τρελό και εκτός πραγματικότητας!
Η Γερμανία λοιπόν έχοντας μια οικονομία, η οποία ξεπέρασε κάθε άλλη στην Ευρώπη και επιβάλλοντας κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας σε χώρες οι οποίες, για να λέμε την αλήθεια, ήταν πτωχευμένες, εμφανίστηκε στο διεθνές προσκήνιο ως μετέχουσα ενεργά στις διεθνείς εξελίξεις, εγείροντας το ζήτημα της Ρωσίας σε σχέση με την Ε.Ε. και διαφωνώντας ακόμη και με τις ΗΠΑ για θέματα λιτότητας ή ποσοτικής χαλάρωσης.
Μέσα σε ένα διάστημα λίγων ετών φάνηκε πως η Γερμανία βρισκόταν στο παγκόσμιο προσκήνιο ως μια μεγάλη δύναμη, η οποία θα διαμόρφωνε σε κάποια σημεία την Ιστορία.
Αλλά από τον περασμένο Αύγουστο τα πράγματα άλλαξαν με την ξαφνική μεταστροφή της κ. Μέρκελ για τους πρόσφυγες από τη Μ. Ανατολή μέσω Τουρκίας προς την ίδια τη Γερμανία.
Εκείνη η απόφαση ήταν η ριζική στροφή της Γερμανίας προς την πλέον ανθρωπιστική πλευρά της Ιστορίας της.
Η πολιτική ανοιχτών θυρών άρχισε να έχει αρνητικά αποτελέσματα στην κοινή γνώμη, η οποία εμπιστεύονταν τη μαμά Μέρκελ ως μια πολιτικό με κοινή λογική και πραγματιστικούς στόχους.
Οι φωνές εναντίον της πληθαίνουν και μέσα στο κόμμα της με αναλύσεις οι οποίες αποφαίνονται πως «η καγκελάριος έχει ψυχολογικό πρόβλημα ως κόρη Λουθηρανού πάστορα».
Αφήνοντας το ζήτημα της αντιπαράθεσης με τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης πάνω στο προσφυγικό, στον οικονομικό τομέα, το πρόγραμμα Σόιμπλε για πλεόνασμα στον επόμενο προϋπολογισμό πλέον ακυρώνεται λόγω του κόστους διαχείρισης των προσφύγων.
Η Γερμανία έχει εμπλακεί στο ζήτημα της Συρίας, στο οποίο δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά να παρακαλεί την Τουρκία να συγκρατήσει το προσφυγικό κύμα.
Βρέθηκε δε μπροστά στη ρωσική επέμβαση στη Συρία, έχοντας ήδη επιβάλει εμπάργκο στην αρκούδα. Και έτσι φτάσαμε στο σουρεαλιστικό σημείο να ζητά η Μέρκελ να πιέσει η Κίνα τη Ρωσία για λύση στη Συρία.
Κατ’ αρχάς το πρόβλημα της Γερμανίας γίνεται εσωτερικό. Θα επιβιώσει η κοινωνική συνοχή και πολιτική σταθερότητά της;
Αν στις προσεχείς εκλογές αριστερά και δεξιά κόμματα, ευρωσκεπτιστικά και ακραία, αυξήσουν τα ποσοστά τους και υπάρξουν συγκρούσεις με τους πρόσφυγες πώς θα λειτουργήσει η γερμανική πολιτική εσωτερικά;
Από την άλλη πλευρά, αν η Γερμανία επιδείξει εσωτερική αστάθεια, τι θα σημάνει αυτό για την υπόλοιπη Ευρώπη;
Πώς θα αντιδράσει η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία;
Η αποσταθεροποίηση της Γερμανίας θα οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση την υπόλοιπη Ευρώπη με αρνητικά αποτελέσματα για την Ε.Ε. και το ευρώ.
Η Γερμανία, μια μικρή χώρα σε έκταση, δίχως πλουτοπαραγωγικούς πόρους, σε σχέση με παίκτες όπως ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ινδίες και το ανελέητο παιχνίδι του ισλαμικού κόσμου, έκανε ακριβώς αυτό το οποίο είχε κάνει πάντα στην Ιστορία της.
Είχε απλώσει τα πόδια της πέρα από το πάπλωμά της θεωρώντας πως οι κάποιες αρετές της της έδιναν τη δυνατότητα να παίξει τον ρόλο της μεγάλης δύναμης.
Και οι επιπτώσεις υπήρξαν πάντα καταστροφικές και για την ίδια και για την Ευρώπη.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Αδερφές κολυμβήτριες από τη Συρία κολύμπησαν τρεις ώρες για να φθάσουν στη Μυτιλήνη

Πρόκειται για μία απίθανη ιστορία δύο αδερφών από τη Συρία που χάρη στο ταλέντο τους κατάφεραν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και να ζουν ασφαλείς πλέον στο Βερολίνο.Ταυτόχρονα όμως η ιστορία τους παρουσιάζει και μία άλλη πτυχή. Εκείνη που αφορά στο δράμα των προσφύγων οι οποίοι μέσω δεινών και εκμετάλλευσης προσπαθούν να ξεφύγουν από έναν πόλεμο και μία ρημαγμένη χώρα για να ξαναστήσουν τις ζωές τους από την αρχή.
Δύο μήνες πριν η 20χρονη Σάρα και η 17χρονη Γίσρα βρίσκονταν ακριβώς σε αυτή τη θέση όταν αναγκάστηκαν να πηδήξουν από μία φουσκωτή βάρκα που έμπαζε νερά για να φτάσουν στην Ελλάδα.
Με τις συγκρούσεις να έχουν ξεκινήσει στη χώρα τους, η οικογένειά του ξεκίνησε να μετακινείται από εδώ και από εκεί για μεγαλύτερη ασφάλεια, ενώ πάντα προσπαθούσε να διασφαλίσει ότι τα κορίτσια θα συνεχίσουν να κολυμπάνε μια και ήταν από τις καλύτερες αθλήτριες της χώρας τους.
«Ήμασταν 40 ή 50 κολυμβητές και τώρα είναι ίσως 10 ή 7 στη Συρία», λέει η Σάρα μιλώντας στο ΑP. «Θέλουμε να έχουμε ένα μέλλον. Θέλω να πάω στο κολλέγιο. Θέλω, όπως και η αδερφή μου, να γίνω μία διεθνής κολυμβήτρια. Αλλά αν παραμέναμε εκεί, δεν θα το καταφέρναμε αυτό γιατί η κατάσταση δεν είναι καλή στη Συρία», τονίζει.
Το ταξίδι για τις δύο αδερφές ήταν μακρύ. Από τη Δαμασκό, στις αρχές του Αυγούστου, βρέθηκαν στον Λίβανο και από εκεί στην Τουρκία όπου αναγκάστηκαν να πληρώσουν διακινητές για να μεταβούν στη Ελλάδα.
Όπως εξηγούν η πρώτη τους προσπάθεια βρήκε εμπόδιο την τουρκική ακτοφυλακή που τους γύρισε πίσω. Στη δεύτερη όμως η βάρκα που ήταν γεμάτη με πρόσφυγες, κάποιοι από τους οποίους δεν ήξεραν κολύμπι, άρχισε να μπάζει νερά.
Με το βράδυ να πλησιάζει και τον άνεμο να «φουσκώνει» οι δύο αδερφές διαπίστωσαν ότι καμία προσπάθεια, ακόμα και το γεγονός ότι αναγκάστηκαν να πετάξουν τα πράγματά τους στη θάλασσα, δεν θα βοηθούσε και έτσι πήδηξαν στο νερό μαζί με μερικούς ακόμα ώστε να πλεύσει καλύτερα το φουσκωτό.
«Δεν φοβόμουν πως θα πεθάνω γιατί ήξερα πως ό,τι και να γίνει εγώ μπορούσα να κολυμπήσω ως το νησί. Αλλά το πρόβλημα ήταν ότι είχα άλλα είκοσι άτομα μαζί μου» λέει η Σάρα και συνεχίζει: «Στην Συρία είχα δουλέψει σαν ναυαγοσώστης σε πισίνα και δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου αν πάθαινε κάτι κανείς από τους ανθρώπους αυτούς».
Οι δύο τους επί τρεις ώρες ήταν γαντζωμένες στα σκοινιά στο πλάι της βάρκας μέχρι τελικά να φτάσουν στο νησί της Λέσβου. Τελικά κατάφεραν από την Ελλάδα να φτάσουν στην Αυστρία και από εκεί να μεταβούν στη Γερμανία όπου με μεγάλη χαρά τις υποδέχτηκε ένας κολυμβητικός σύλλογος.
«Ίσως όταν μάθω γερμανικά, να ξεκινήσω το σχολείο. Θέλω να γίνω πιλότος», λέει η 17χρονη Γίσρα τη στιγμή που η αδερφή της παλεύει να με την γραφειοκρατία ώστε να μεταβεί και η οικογένειά της στη χώρα.

Πηγή: lesvosreport
Φωτο: AP Photo/Michael Sohn

Μία ημερομηνία, δύο διαφορετικών ιστορικών στιγμών...

Πριν από εικοσιέξι χρόνια, μετά από ένα "τυχαίο" γεγονός, έπεσε το τείχος του Βερολίνου. Φυσικά είχε προηγηθεί το άνοιγμα των συνόρων μεταξύ Αυστρίας και Ουγγαρίας και η κατάργηση του δόγματος Μπρέζνιεφ από τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Όλη η περίοδος της πτώσης του Ανατολικού Μπλοκ, συσσωρεύτηκε σ' εκείνη τη μέρα της 9ης Νοεμβρίου 1989. Η συγκεκριμένη ημερομηνία σημαδεύτηκε με το λεγόμενο "τέλος της Ιστορίας". 

Από τότε έχει περάσει αρκετός καιρός. Η ιστορική στασιμότητα που ακολούθησε ως σήμερα, βοήθησε αρκετά στον αργό θάνατο αρκετών ιδεολογιών κι οραμάτων. Ο καλύτερος κόσμος που αρκετοί ρομαντικοί ονειρευόντουσαν τότε, όχι μόνο δεν ήρθε, αλλά αναγκάστηκαν να γίνουν θεατές του ανορθόδοξου γκρεμίσματος του άλλου στρατοπέδου. Έντρομοι μέχρι σήμερα παρακολουθούν τον καπιταλισμό να εξακολουθεί να κατατροπώνει άλλους λαούς και να τρώει τα ίδια τα παιδιά του...
Παρατηρώντας και μελετώντας τις εξελίξεις από την Πτώση του Τείχους μέχρι σήμερα, αναρωτιέμαι αν εκπληρώθηκαν οι επιθυμίες των Ανατολικογερμανών που ανεβασμένοι πάνω στο Τείχος του Βερολίνου ατένιζαν ένα καλύτερο μέλλον;
Μπορεί να αλλάξει κάτι;
Κι αν ναι τι;
Και να που ερχόμαστε στο σήμερα για να διαπιστώσουμε πως οι συμπτώσεις αποκτούν τη σημασία που τους αρμόζει. Ενώ η 9η Νοεμβρίου του 1989 έμεινε στην Ιστορία ως την Ένωση των δύο Γερμανιών και παράλληλα των δυο κόσμων εκείνης της εποχής, η 9η Νοεμβρίου του 2015 θα μείνει ως η μέρα που οι Καταλανοί αποφάσισαν να πορευτούν μόνοι της μακριά από το άρμα της Μαδρίτης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του "πολυπόθητου" ευρώ.
Είναι βέβαιο πως η Μαδρίτη και η Ευρώπη θα αντιδράσουν άμεσα κι έντονα. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι πως σε μία περίοδο που τα συστημικά μέσα τρομοκρατούν τον κόσμο, λέγοντάς του πως έξω από την ευρωζώνη υπάρχει το απόλυτο χάος έτοιμο να μας ρουφήξει στο βαθύ του σκοτάδι, ένας λαός, χρόνια δέσμιος σε ένα κράτος στο οποίο νιώθει ξένος, εκμεταλλεύτηκε τα εργαλεία που της παραχωρούσε η ημιαυτονομία για να διακηρύξει την ανεξαρτησία του και την απόσχισή του από την Ισπανία μέσα στο 2017.
Έτσι, η σημερινή μέρα, αποκτά μία ιδιαίτερη σημασία για την Ευρώπη. Η Ιστορία ανακτά πάλι τον παλμό που τις έλειπε. Η πορεία ενός λαού προς το άγνωστο με όπλα την ελπίδα και τον ενθουσιασμό, δίνει πνοή σε μία ευρωπαϊκή κοινωνία ημιθανή από την νεοφιλελεύθερη φασιστική πολιτική των τραπεζών.
Η σημερινή μέρα είναι σημαντική διότι γράφτηκε ένα τέλος στην ιστορική στασιμότητα των τελευταίων εικοσιπέντε ετών. 

Πόσο κοστίζει μια αγκαλιά;

του Καρτέσιου

«Πόσο κοστίζει ένα πιάτο φαΐ και μια αγκαλιά για τα προσφυγόπουλα; Δεν διεκδικούμε ούτε ένα ευρώ για τους ανθρώπους που πεθαίνουν στην αυλή μας, δεν κοστολογείται η ανθρώπινη ζωή».
Ο ίδιος, πριν περάσει εβδομάδα. «Άμεσα θα δημιουργηθούν 1.000 θέσεις κοινωνικής εργασίας στα νησιά που δέχονται τις προσφυγικές ροές, ενώ θα ζητήσουμε 380 εκατ. από τους θεσμούς της Ευρώπης προκειμένου να υλοποιηθεί ειδικό πρόγραμμα στήριξης της τοπικής οικονομίας σε κάθε νησί που υποδέχεται πρόσφυγες. Θα υλοποιηθούν τα έργα που προβλέπει το ΕΣΠΑ και οι πόροι που λείπουν (62 εκατ. ευρώ) θα καλυφτούν από τα συγχρηματοδοτούμενα του 2016. Δεσμεύομαι να θέσω θέμα ΦΠΑ για τα νησιά που δέχονται τις προσφυγικές ροές».
Πες μας, πόσο κοστίζει ένα πιάτο φαΐ και μια αγκαλιά; Ένα πνιγμένο όνειρο για τη ζωή; Μια μάνα που κλαίει για το παιδί που έχασε; Μια λαστιχένια ελπίδα; Ένα συναπάντημα με τον χάρο; Πες μας, πόσο κοστίζουν όλα αυτά; 1.000 θέσεις εργασίας κι έναν χαμηλό ΦΠΑ; Μήπως να βάλουμε και λίγο ΕΣΠΑ;
Κάναμε τον θάνατο ευκαιρία και το ανθρώπινο χρέος επένδυση; Πότε έγινε αυτό; Πότε βγάλαμε πράσινες ουρές και κίτρινα κέρατα; Πότε γίναμε τέρατα; Από πότε διαπραγματευόμαστε την απελπισία; Από πότε νοικιάζουμε τη στεριά στον ναυαγό; Από πότε είναι ανθρώπινο να ζητάς κέρδη με αντάλλαγμα μια σωτηρία;
Τη συνέντευξη του Άρη Μεσσήνη τη διάβασες; Την οργή του τη μυρίστηκες; Τις φωτογραφίες του τις είδες; Κι εσύ μιλάς ακόμη για ΕΣΠΑ και για χαμηλό ΦΠΑ; Μιλάς για εκατομμύρια και υπόσχεσαι θέσεις εργασίας; Πάνω σε πτώματα και σε εξαθλιωμένους; Γιατί; Για να στεριώσεις κι άλλες φυλακές ανθρώπων που μόνο να περάσουν θέλησαν από δω; Για να φτιάξεις νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης απεγνωσμένων;
Πες μας, πόσο κοστίζει ένα πιάτο φαΐ και μια αγκαλιά; Αξίζει την ξευτίλα της διαλογής ανθρώπων σαν να είναι λάχανα σε πάγκο λαϊκής; Αυτοί είναι πρόσφυγες άρα αξίζουν τη ζωή, αυτοί είναι μετανάστες άρα β’ διαλογής. Ποιος είσαι εσύ που αναλαμβάνεις να ξεσκαρτάρεις ψυχές για χάρη μιας Ευρώπης που πετάει αποφάγια σε ναυαγούς για να την αφήσουν ήσυχη να πιεί το κονιάκ της πλάι στο τζάκι;
Πες μας, πόσο κοστίζει ένα πιάτο φαΐ και μια αγκαλιά; Πες μας, γιατί φαίνεται πως τα ζύγισες και βρήκες ότι κοστίζουν ένα ΕΣΠΑ κι ένα ΦΠΑ. Πες μας, πόσο κοστίζει να γίνεις δούλος των Βρυξελλών ή μήπως σου αρκεί που σε ορίσαν επιστάτη; Πες μας, πόσο σ’ αρέσει να ξεναγείς τ’ αφεντικά στη δυστυχία; Πόσο εξωτικό τους φαίνεται όλο αυτό το πάρκο φρίκης; Πες μας ρε συ, πόσο κόστισαν το «α» και το «π» για να κολλήσουν στη λέξη «άνθρωπος»;

Πηγή: Καρτέσιος

Η λέσχη των αμαρτωλών

Ένα απομονωμένο σπίτι σε ένα απόμακρο χωριό της Χιλής, λειτουργεί σαν χαλάκι στο οποίο κρύβει η καθολική εκκλησία όλο της το βρώμικο παρελθόν και παρόν, για να μπορεί ανενόχλητη να χει μέλλον. Τέσσερις κληρικοί σε διαθεσιμότητα μαζί με μία μοναχή που παίζει το ρόλο του δεσμοφύλακα, ζουν μία καθημερινή ρουτίνα, αποτραβηγμένοι από τον κόσμο για να μετανιώσουν για τα λάθη και τις αμαρτίες που έχουν κάνει. Όλη αυτή η ηρεμία διαταράσσεται συθέμελα όταν στην κατοικία εντάσσεται ένας νέος παπάς. Μαζί μ' αυτόν φτάνει κι ένας αλλοπρόσαλλος έξω από την οικεία κι αποκαλύπτει φωναχτά το σκοτεινό παρελθόν του συγκεκριμένου ιερέα. Ο αναπόφευκτος θάνατος που ακολουθεί τερματίζει την λειτουργία του οίκου. Η διαδικασίες όμως που ακολουθούνται για τον τερματισμό φέρνουν αντιμέτωπη την γραφειοκρατική εκπροσώπηση της εκκλησίας με την ωμή πραγματικότητα της συντηρητικής κοινωνίας, των φτωχών στρωμάτων, του χουντικού παρελθόντος, της ομοφυλοφιλίας και της λήθης. Ο κάθε ιερέας αντιπροσωπεύει μία από τις παραπάνω κατηγορίες. Οι διάλογοι μεταξύ του απεσταλμένου γραφειοκράτη-παπά με τους εξόριστους ιερείς θα ανοίξουν τους ασκούς του Αιόλου κι εκεί θα αποδειχθεί πως οι αμαρτίες και οι ενοχές για τις οποίες κατηγορούνται αυτοί οι άνθρωποι, ανήκουν κυρίως στην ίδια την εκκλησία. Έτσι οι συγκεκριμένοι παπάδες αποδεικνύονται πως και οι ίδιοι είναι θύματα του σκοτεινού ρόλου της εκκλησίας.
Η ταινία πέρα από τις εξαιρετικές ερμηνείες, είναι πλούσια και σε συγκλονιστικές αλήθειες μέσα από τις συζητήσεις των προσώπων. Ξεκινώντας με το χωρίο "Ο Θεός είδε το φως ότι ήταν καλό και χώρισε το φως από το σκοτάδι" χρησιμοποιεί τη Γένεση ως όπλο σάτιρας απέναντι στο σημερινό ρόλο της εκκλησίας, για να ακολουθήσει η άποψη ενός ιερέα πως "η εκκλησία έχει ανάγκη τους φτωχούς διότι χωρίς τους φτωχούς δεν θα υπήρχαν άγιοι". Η σάτιρα και το μαύρο χιούμορ προσφέρονται απλόχερα και περίτεχνα από τον δημιουργό για να σπάσουν τη σκληρή αλήθεια που αποκαλύπτεται κατά την διάρκεια του έργου.
Από την άλλη, το φως που διαχέεται μέσα από τους διαλόγους, σβήνει από την ομίχλη και το γαλάζιο ημίφως που καλύπτουν τα πλάνα, προσφέροντας ένα μυστήριο στην ταινία. Επίσης οι ψιθυριστοί διάλογοι δένουν όμορφα με τις μυστικιστικές μελωδίες του Arvo Part (παρόμοια επιλογή είχε γίνει στο αριστουργηματικό Στρατιώτες της Σαλαμίνας).
Όσο για τις ερμηνείες, είναι τόσο άρτιες που δε μπορείς να ξεχωρίσεις τον αμαρτωλό από τον αγνό, τον δίκαιο από τον ένοχο, τον σωστό με τον σκάρτο. Μία μόνιμη απειλή κι ένα μαύρο σύννεφο σκεπάζει την σκέψη μας καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Η "Μυστική Λέσχη" είναι μία γερή γροθιά στο στομάχι. Δεν είναι ταινία διασκέδασης. Συνειδητοποιημένος πρέπει να την δεις αλλιώς θα φύγεις από την σκοτεινή αίθουσα ενοχλημένος και βαρύς.
Παρ' όλα αυτά, η Χιλή μ' εντυπωσίασε για μία ακόμη φορά για την ειλικρίνειά της, την αυστηρότητά της και τον ουσιώδη κινηματογραφικό της διάλογο.

Βαθμολογία: 8/10

Ως τίποτα...

Άδειες στιγμές στάζουν
στο στόμα της νεκροκεφαλής
που χάσκει άμοιρο ευθυνών
για το τέλος του.

Άδειες μέρες κυλάνε
στο λευκό ωκεανό του τίποτα.
Άδειο λευκό που το βαφτίζουν αγνότητα
υμνώντας το αδιάφορο.

Είναι τα πάθη και τα λάθη
τα σκούρα χρώματα της ταραχής
που δίνουν ύπαρξη σ’ ό,τι κυλάει
και δεν αντέχει να μετρήσει
τη ζωή ως σύμπτωση.

Πηγή: Καρτέσιος

Τρομάζει την Ευρώπη η άνοδος των ακροδεξιών στη Γερμανία

της Μαρία Αδαμίδου

Προφανώς η κατάσταση δεν έχει φτάσει ακόμη σε αυτά τα επίπεδα, ωστόσο η εκρηκτική ατμόσφαιρα που διαμορφώνεται στην «ατμομηχανή» της Γηραιάς Ηπείρου έχει όλες τις «προδιαγραφές» να εντείνει το κλίμα σε όλη την Ευρώπη.
Το «Φθινόπωρο του μίσους» ξεκίνησε εδώ και αρκετές εβδομάδες με επιθέσεις εναντίον κέντρων υποδοχής προσφύγων, τα οποία ακόμη δεν κατοικούνται. Η γερμανική αστυνομία έχει προειδοποιήσει ήδη για επιθέσεις που θα έχουν νεκρούς, καθώς το προηγούμενο διάστημα σημειώθηκαν ήδη περισσότερα από 500 χτυπήματα με ρατσιστικά και πολιτικά κίνητρα. Στο στόχαστρο των ξενοφοβικών και των ακροδεξιών ομάδων, που έχουν αρχίσει να δίνουν δυναμικά το «παρών» σε πορείες και επιθέσεις, βρίσκονται πρωτίστως οι πρόσφυγες, αλλά όχι μόνο.
Οι ακροδεξιοί έχουν οργανώσει επιθέσεις εναντίον ατόμων που ζουν εδώ και πολλά χρόνια στη Γερμανία και πλέον κρίνονται μόνο βάσει της εμφάνισής τους, που παραπέμπει στην ξένη καταγωγή τους. Μόλις την περασμένη εβδομάδα, η αστυνομία στο Μπάμπεργκ κατάφερε να εξαρθρώσει κύκλο ακροδεξιών που προετοίμαζε σοβαρό χτύπημα με εκρηκτικά, το οποίο θα μπορούσε να αφήσει πίσω τους δεκάδες νεκρούς και τραυματίες.

Τραυματισμοί

Απειλές και προπηλακισμούς έχουν δεχτεί και οι οργανώσεις εθελοντών, οι οποίες προσπαθούν να συνδράμουν τους πρόσφυγες και να προετοιμάσουν τα κέντρα υποδοχής. Αρκετοί αστυνομικοί έχουν τραυματιστεί προσπαθώντας να απωθήσουν ακροδεξιούς, οι οποίοι θέλουν να εμποδίσουν την άφιξη προσφύγων σε γερμανικές πόλεις.
Μάλιστα, σχεδόν σε κάθε άφιξη λεωφορείου με πρόσφυγες χρειάζονται ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν τους εξαγριωμένους ακροδεξιούς και... ανήσυχους πολίτες, οι οποίοι συγκεντρώνονται έξω από τα κέντρα υποδοχής κατά εκατοντάδες.
Ακόμη και οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν συγκεντρώσεις ακροδεξιών έχουν πέσει θύματα επιθέσεων, όπως η δημοσιογραφική ομάδα της Welt, ρεπόρτερ του Spiegel και συντάκτης του Tagesspiegel. Η δράση των ρατσιστών έφτασε και τους πολιτικούς κύκλους με την επίθεση εναντίον της δημάρχου της Κολωνίας, η οποία τραυματίστηκε βαριά από άτομο με ακροδεξιό παρελθόν. 

Απειλή

Η ανησυχία είναι διάχυτη στη Γερμανία, όπου το ξενοφοβικό AfD συγκεντρώνει, βάσει δημοσκοπήσεων, το 8% στην πρόθεση ψήφου. Το Pegida, το επίσης ξενοφοβικό και ρατσιστικό κίνημα που ξεκίνησε από τη Δρέσδη και βρήκε μιμητές σε διάφορα μέρη της Γερμανίας, θεωρείται πλέον πιθανή απειλή για μεγάλη μερίδα Γερμανών: τα 3/4 των πολιτών θέλουν να τεθεί υπό παρακολούθηση από τις Αρχές, σύμφωνα με σφυγμομετρήσεις.
Με δεδομένο αυτό το κλίμα, ουδόλως βοηθητικές είναι οι ξενοφοβικές παρόλες πολιτικών. Η δημόσια αντίθεση του Χορστ Ζεεχόφερ στην προσφυγική πολιτική της Ανγκελα Μέρκελ -ακόμη και η πιο συγκαλυμμένη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε- εμμέσως τροφοδοτούν ή, έστω, επιτρέπουν την έκφραση του ρατσισμού, που δεν σταματά πια στη ρητορική, αλλά επεκτείνεται στις βίαιες επιθέσεις.

Πηγή: Έθνος

Το τέλος των ευρωπαϊκών μύθων

του Γιάννη Γούναρη

Την τελευταία δεκαετία η Ευρώπη βιώνει έναν συνδυασμό κρίσεων: την οικονομική, την κρίση δημοκρατικής νομιμοποίησης, την προσφυγική, τη γεωπολιτική κρίση στον γεωγραφικό της περίγυρο - για να αναφέρουμε τις σημαντικότερες.
Αν κρίση σημαίνει δοκιμασία, η αποτυχία της Ευρώπης να τις αντιμετωπίσει επιβεβαιώνει ότι, μακριά από το να αποτελεί πρότυπο για τον υπόλοιπο πλανήτη, βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα τέλμα βαθιάς παρακμής. Αν πρέπει να αναζητήσει κανείς ένα θετικό στοιχείο σ’ αυτήν την κατάσταση, μπορεί να αρκεστεί στην κατάρρευση ορισμένων ευρωπαϊκών μύθων, η οποία δεν είναι μόνο αφυπνιστική, αλλά ενδεχομένως θα αποδειχθεί χρήσιμη μελλοντικά.
Πρώτος μύθος: υπάρχει μια κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα η οποία υπερβαίνει τις εθνικές και αποτελεί την κινητήρια δύναμη που αναπόδραστα θα οδηγήσει στην πλήρη πολιτική ενοποίηση της ηπείρου. Αυτή η αντίληψη απομακρύνει μια πολιτική και οικονομική διαδικασία από την απτή πραγματικότητα και την ανάγει στη σφαίρα του μεταφυσικού, όπου, αναπόφευκτα, οι διαφωνούντες θα κατηγορηθούν ως αιρετικοί.
Ωστόσο, από την ιστορική πραγματικότητα της ηπείρου μια παρόμοια κοινή ταυτότητα δεν προκύπτει. Ετσι, καταφεύγουμε στον Καρλομάγνο ως δήθεν πρώτο Ευρωπαίο ηγεμόνα -αν και πιθανότατα αυτή η ιδέα θα ξένιζε τον ίδιο- ή στην ελληνική φιλοσοφία, το ρωμαϊκό δίκαιο και τη χριστιανική θρησκεία ως θεμέλιες ευρωπαϊκές αξίες, μολονότι ουδόλως η επιρροή τους περιορίζεται στην Ευρώπη.
Ούτε προκύπτει μια τέτοια κοινή ταυτότητα σήμερα, καθώς δυσκολεύεται κανείς να απαντήσει γιατί πρέπει να αισθάνεται πολιτισμικά εγγύτερα, λόγου χάρη, σε έναν Σλοβάκο ή Φινλανδό από όσο σε έναν Ρώσο ή, γιατί όχι, Αργεντινό.
Δεύτερος μύθος: η Ευρώπη ταυτίζεται με την Ευρωπαϊκή Ενωση ή, ακόμα χειρότερα, με την ευρωζώνη. Αυτή είναι μια νοοτροπία που συνήθως απαντούσε στις νεόκοπες Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, πριν τη δούμε να εκφράζεται και στην Ελλάδα με αφορμή το πρόσφατο δημοψήφισμα. Βεβαίως, οδηγεί σε παραδοξότητες, όπως το να θεωρούνται η Ελβετία και η Νορβηγία μη ευρωπαϊκές χώρες ή να απαιτείται η έγκριση του eurogroup για να αισθανθεί κάποιος αρκούντως Ευρωπαίος.
Συν τοις άλλοις, αποκλείει άνευ ετέρου κάθε άσκηση κριτικής στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, η οποία, εκτός του ότι έχει αποτύχει παταγωδώς στο οικονομικό της σκέλος, ήδη απειλεί να τινάξει στον αέρα το ίδιο το ευρωπαϊκό εγχείρημα, πράγμα ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς ότι είχε χαιρετιστεί ως το μεγάλο βήμα πριν από την πολιτική ένωση.
Τρίτος μύθος: η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι η θεσμική έκφραση της υπερεθνικής ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Πρόκειται για τη βάση μιας -βαθύτατα εσφαλμένης- αντίληψης περί ευρωπαϊκού φεντεραλισμού που θέλει την εθνική κυριαρχία να καθίσταται παρωχημένη.
Η πραγματικότητα, όμως, επιβεβαιώνει ότι η δημιουργία μιας υπερεθνικής δημοκρατίας στην Ευρώπη είναι ενδεχόμενο επικίνδυνα μακρινό, από τη στιγμή που δεν υφίσταται ενιαίος ευρωπαϊκός λαός, με την έννοια του συνταγματικά οργανωμένου πολιτικού υποκειμένου. Τα εθνικά κράτη παραμένουν οι μόνες πολιτειακές οντότητες εντός των οποίων δύναται να δράσει δημοκρατικά ο πολίτης, ο οποίος κάθε άλλο παρά πρόθυμος είναι να απεμπολήσει τη συνειδησιακή σχέση με το κράτος του. Συνεπώς, η Ευρωπαϊκή Ενωση, αντί να μετατρέπεται σε Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Δημοκρατία, έχει ήδη μετατραπεί σε μια ανεξέλεγκτη και μη δημοκρατικά νομιμοποιημένη τεχνοκρατία, αποκομμένη από το σώμα των Ευρωπαίων πολιτών.
Τέταρτος μύθος: εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης όλα τα κράτη είναι ισότιμα μέλη μιας οικογένειας, οι δε σχέσεις τους διέπονται από την αρχή της αλληλεγγύης. Για την ακρίβεια, εδώ δεν πρόκειται για μύθο, αλλά για δύο θεμελιώδεις αρχές που περιέχονται στις Συνθήκες, έχοντας, ωστόσο, διαψευστεί οικτρά από την πραγματικότητα.
Οι σχέσεις μεταξύ των εταίρων διέπονται από τους αρχαίους κανόνες της ισχύος, τους οποίους έχει περιγράψει άριστα ο Θουκυδίδης:

"Οι ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπει η ισχύς τους, ενώ οι αδύναμοι υφίστανται όσα τους επιβάλλει η αδυναμία τους." 

Δύο είναι οι επιλογές των μικρότερων ευρωπαϊκών κρατών: είτε να μετατραπούν αυτοβούλως σε πειθήνιους δορυφόρους του εκάστοτε ηγεμονισμού ή να αναλάβουν το ρίσκο της απειθαρχίας τους. 
Βεβαίως, τα παραπάνω δεν αναιρούν τη σημασία του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος και των -ρομαντικών, ίσως- θεμελιωδών του αξιών, όπως αναδείχτηκαν μέσα από την καταστροφή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Αντιθέτως, η διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, η κατάργηση των εσωτερικών συνόρων, η προαγωγή της δημοκρατίας, η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η κοινή δράση έναντι των πλανητικών προκλήσεων του αιώνα μας και η επίτευξη ευημερίας και προόδου είναι στόχοι πάνω στους οποίους μια νέα ευρωπαϊκή συνεργασία, απαλλαγμένη από ψευδαισθήσεις, οφείλει να βασιστεί στο μέλλον, αναζητώντας ένα εναλλακτικό, ευέλικτο και ευρύτερο γεωγραφικά θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας. Ενα ουσιωδώς αναβαθμισμένο Συμβούλιο της Ευρώπης είναι μια καλή υποψηφιότητα.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Διανύοντας τον νέο ευρωπαϊκό σκοταδισμό...

Πρώτα απ' όλα τι ορίζουμε ως πολιτισμό; Λογικά είναι η αντίληψη και η διάνοια που μας αποκόπτει από την ζωώδη μας φύση, εξυψώνοντάς μας σε ον κοινωνικό και προοδευτικό. Αν θέσουμε αυτό ως βασικό όρο στην έννοια πολιτισμός, θα διαπιστώσουμε ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός βρίσκεται σε μία διαρκείς περίοδο σκοταδισμού, η οποία καταφέρνει να κρύβεται πίσω από σποραδικά διαλείμματα Φωτισμού κι Αναγέννησης.
Η Γηραιά Ήπειρος έχει ένα ιστορικό πλούσιο σε διαρκείς εποχές βαρβαρότητας και οπισθοδρόμησης αλλά βασίζεται μόνο σε λαμπρά γεγονότα όπως είναι η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός, οι Επαναστάσεις και η πρόσφατη συνεχής ειρηνική περίοδος στα εδάφη της (με εξαίρεση τα Βαλκάνια). Ξεχνάμε όμως ότι πριν από κάθε λαμπρή περίοδο υπάρχει αρκετός πόνος, αναρίθμητα θύματα, άφθονο αίμα, απόλυτη κοινωνική αδικία και δυνάστες που κρύβονταν πίσω από τις μάσκες της εκκλησίας, της αριστοκρατίας, των βασιλικών καθεστώτων, των δικτατόρων, των φασιστών και των ναζί. Πέρα απ' αυτό, αγνοούμε πως η Ιστορίας γράφεται μόνο από τους νικητές. Βασιζόμενη λοιπόν στην αυταρέσκεια των επικρατούντων, η κοινωνία πατάει πάνω στο λεπτό πάγο της ημιμάθειας. Δεν είναι παράλογο λοιπόν πως η Ιστορία κάνει κύκλους, αναγκάζοντας την ανθρωπότητα να ζει ξανά τα ίδια λάθη.
Οι καιροί αλλάζουν αλλά οι δυνάστες μένουν ίδιοι με μικρές επιφανειακές αλλαγές. Η εκκλησία του μεσαίωνα αντικαταστάθηκε από την αριστοκρατία για να φτάσει σήμερα στις τράπεζες, στους τεχνοκράτες, στους νεοφιλελεύθερους και σε πρόσωπα που ήδη αφήνουν το αρνητικό του στίγμα στην ευρωπαϊκή ιστορία (π.χ. ο Σόιμπλε). Πέρα από τα πρόσωπα, ίδιοι παραμένουν και οι λόγοι που ευθύνονται για των θανάτων χιλιάδων ανθρώπων και των δεινών των λαών. Ένας απ' αυτός είναι η εθνική κυριαρχία.
Για μία εθνική κυριαρχία ορθώνονται λοιπόν τα σημερινά τείχη στα σύνορα των ευρωπαϊκών χωρών, όχι μόνο για να παρεμποδίσουν τα κύματα των κατατρεγμένων προσφύγων που αναζητούν τη σωτηρία τους στην Ευρώπη (που ευθύνεται για την κατάσταση της χώρα τους) αλλά και για να κρύψουν τη γύμνια της σημερινής αστικής δημοκρατίας που βασιλεύει στον "πολιτισμένο" δυτικό κόσμο.
Αντί λοιπόν να αναλάβει η Δύση τις ευθύνες της σε ένα πρόβλημα που και η ίδια έχει προκαλέσει, αναζητώντας μία εφαρμόσιμη και γρήγορη λύση , προτιμά να ρίχνει όλο το ανάθεμα στους πρόσφυγες που τολμούν να "εισβάλουν" στα εδάφη της. Όσο για τα νέα τείχη που υψώνει, δεν υπάρχει κανένα ίχνος ενοχής και ντροπής.
Ίσως όλα τα παραπάνω να δίνουν την εντύπωση πως δεν υπάρχει ελπίδα απέναντι στο σημερινό σκοταδισμό που έχει καλύψει την Ευρώπη. Νιώθουμε ηττημένοι πριν καν αρχίσει η μάχη απέναντι στη νέα βαρβαρότητα. Οι ανθρωπιστικές μας πρωτοβουλίες και η ανιδιοτελής αλληλεγγύη φαίνονται τόσο ανεπαρκείς απέναντι στην νέα ανεξέλεγκτη ανθρωπιστική κρίση.
Δεν πρέπει να πτοούμαστε όμως...
Αυτό όμως που πρέπει να μας δίνει δύναμη είναι η σκέψη πως μετά από κάθε σκοταδισμό, ακολουθεί μία φωτεινή περίοδος η οποία δεν έρχεται από μόνη της. Είναι δημιούργημα όλων των ανθρωπιστών και των αθεράπευτα ρομαντικών που πάλευαν μέσα στην μαυρίλα των βάρβαρων καιρών. Είναι δημιούργημα που πηγάζει από το χαμόγελο των μικρών παιδιών που σώθηκαν από τον πόλεμο και την θάλασσα. Είναι δημιούργημα που δηλώνει παρόν με το κλάμα του μωρού που γεννήθηκε στην Χίο αμέσως μετά την σώα άφιξη των γονιών του στο νησί.
Διανύοντας τον νέο ευρωπαϊκό σκοταδισμό έχουμε χρέος να κρατήσουμε αναμμένη τη φλόγα του ανθρωπισμού και του επερχόμενου διαφωτισμού...

Η αγριότητα της ήσυχης αδιαφορίας

του Απόστολου Λυκεσά

Στη διάρκεια της προχθεσινής διαμαρτυρίας για τον φράχτη του Έβρου καταγράφηκε η αντίδραση ενός ντόπιου την ώρα που έπεφταν δακρυγόνα από τους αστυνομικούς κατά των διαδηλωτών. «Να φύγουν, να μας αφήσουν στην ησυχία μας» είπε και εννοούσε σαφώς τους διαδηλωτές. Ξοπίσω από τον πρώτο λογισμό υποκρύπτονταν φυσικά η έγνοια μην τυχόν ανοίξει ή πέσει ο φράχτης και αρχίσουν να περνάνε πρόσφυγες οπότε η περιώνυμη «ησυχία» θα βρεθεί σε μεγαλύτερο «κίνδυνο». 
Η ησυχία είναι περίεργη κατάσταση. Την ησυχία του να κάνει τη δουλειά του επιζητεί ο ακροδεξιός Ούγγρος πρωθυπουργός μαζί με τους συστοιχιζόμενους Σλοβένους, Κροάτες, Αυστριακούς και τους Γερμανούς φυσικά με τους δικούς τους ακροδεξιούς να παρελαύνουν τακτικά ενώ και η καγκελάριος τους έβγαλε μια σέλφι με έναν πρόσφυγα και κατέδειξε την μνημειακή αξία της ησυχίας που προσφέρει η γερμανική δημοκρατία σε όσους κάθονται ήσυχοι. Αλλά και οι Κροάτες και οι Σλοβένοι και οι Σέρβοι, βέβαια, αυτή την αξία την γνωρίζουν πολύ καλά, διότι οι χώρες τους προήλθαν μέσα από τον εμφύλιο πόλεμο στην πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία. Ήσυχα και ωραία τον έκαναν τον πόλεμο, θάλασσα τριγύρω δε είχαν να πνίγονται οι οικείοι τους πρόσφυγές, τους οποίους αντάλλαξαν και κάθονται τώρα κι αυτοί στην ωραία τους σέρβικη, κροατική ή σλοβένικη «ησυχία».
Η «ησυχία» δημιουργείται αλλά και καταστρέφεται για να δημιουργηθεί μια άλλη, καλύτερη πάντα, όπως διακηρύσσουν αυτοί που καταστρέφουν την προηγούμενη. Οι κεντροευρωπαίοι βέβαια δεν μπορούν να φανταστούν ότι οι Σύριοι πρόσφυγες θέλανε κι αυτοί την ησυχία τους, οπότε ενίστανται διότι η αναζήτηση της ησυχίας από τους Σύριους δημιουργεί ανησυχία στις Βρυξέλλες. Το γεγονός ότι και η Ευρώπη έβαλε το χεράκι της για να διαταραχθεί η ησυχία στη Συρία δεν απασχολεί κανέναν από τους σημερινούς υπερασπιστές της «ησυχίας» που ποτίζεται με βαρβαρότητα αδιαφορίας.
Έτσι και ο συντοπίτης μας από τον Έβρο έχει την «ησυχία» του και αυτό που τον ανησυχεί είναι μην βρεθεί στις «σκοτούρες» των Μυτιληνιών οι οποίοι δεν βαρυγκωμούν αλλά αγωνιούν για την τύχη τόσων ανθρώπων που θαλασσοπνίγονται με τα παιδιά τους και κλαίνε στα θαλασσινά κοιμητήρια για άγνωστους σε αυτούς ανθρώπους. Η «ανησυχία» των Μυτιληνιών εξασφαλίζει μακροημέρευση της «ησυχίας» στον Έβρο.
Από παλιά η ησυχία γνώριζε διαταραχές από το εξωτερικό. Η επίκληση των εισαγόμενων ανησυχιών ήταν πάντα λυτρωτική για όσους ήθελαν να κάνουν «ήσυχα κι ωραία» τις δουλειές τους στο εσωτερικό. Τον μπαμπούλα των προσφύγων που θα έφερνε με το ζόρι ο ΣΥΡΙΖΑ σάμπως δεν επικαλούνταν στο εσωτερικό για να κάνουν τις μνημονιακές τους υποχρεώσεις οι δικοί μας δεξιοί, υπερασπιστές, πάντα, της «ησυχίας και της τάξης»; Με το κήρυγμα του βουλευτή Θεόδωρου Φορτσάκη δεν μεγάλωσε και ο κάτοικος του Έβρου; «Εισβολείς» τους χαρακτήρισε πριν λίγο καιρό τους πρόσφυγες που «θα καταστρέψουν τη χώρα» ο πρώην πρύτανης. Άρα όσοι δεν θέλουνε τον φράχτη είναι εχθροί που θέλουν να αφήσουν τα σύνορα αφύλαχτα να περάσουν «των εχθρών τα φουσάτα». Κι εξάλλου, δεν τα είπε καθαρά και ο παρουσιαστής της τηλεόρασης Δημήτρης Οικονόμου, για τις «ψεύτικες ευαισθησίες» αυτών που κλαίνε για τα πνιγμένα παιδιά και τα κάνουνε και πρωτοσέλιδα; Το μήνυμα είναι σαφές: οι αληθινά «ευαίσθητοι» δεν επιτρέπουν να εισέρχονται πνιγμένα παιδιά ούτε στα όνειρα όσων κατοικούν στη χώρα των Μακάρων.
Και το χειρότερο, το τρομώδες: αυτοί οι πρόσφυγες μας θυμίζουν πως η ησυχία είναι κάτι επίφοβα απροσδιόριστο. Διότι φεύγουν οι άνθρωποι από την χώρα τους όπου συγκρούονται με αγριότητα η «ησυχία» που είχε επιβάλλει ο Άσαντ και θέλει να την επαναφέρει με τη βοήθεια ρώσικων πυραύλων, η «ησυχία» των αντικαθεστωτικών που θέλουν να την επιβάλλουν με αμερικάνικους πυραύλους που πυροδοτούνται με… ευρωπαϊκή ηρεμία και η «ησυχία» του Ισλαμικού Κράτους που θέλει να επιβληθεί με αποκεφαλισμούς και ανατινάξεις αρχαιοτήτων. Κι είναι τόσο άγρια η διαπάλη της «ησυχίας» ενός εκάστου που δεν υπάρχει ηρεμία πια ούτε στα νεκροταφεία τα οποία η «ήσυχη» αδιαφορία τα γεμίζει σε ξηρά και θάλασσα.

Πηγή: alterthess.gr

Οι πρόσφυγες και η Ευρώπη - φυλακή

του Γιάννη Κουτσοκώστα

Το Τείχος έπεσε, ζήτω τα... τείχη. Και οι φράχτες. Και τα κάγκελα, κάγκελα παντού. Η Ευρώπη γίνεται «φυλακή», κλείνεται στο καβούκι της, όχι για να αντιμετωπίσει, αλλά για να κλείσει απέξω την προσφυγική κρίση στην οποία έβαλε και αυτή το... χεράκι της. Και όπως έκανε τα «στραβά μάτια», αν δεν υποδαύλιζε τον εμφύλιο στη Συρία, τώρα κάνει τα στραβά μάτια και στις συνέπειές του. Εθελοτυφλεί και... στρουθοκαμηλίζει, αδύναμη να διαχειριστεί μια πρωτοφανή ανθρωπιστική καταστροφή, που δοκιμάζει την όποια συνοχή της και απειλεί κάθε έννοια ανθρωπισμού, πολιτισμού και αλληλεγγύης.
Δεν τα χωράει ανθρώπου νους όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στη θάλασσα και στα νησιά του Αιγαίου. Εκατομμύρια άνθρωποι κατακλύζουν τα τουρκικά παράλια περιμένοντας μια ευκαιρία να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου στη Συρία. Χιλιάδες από αυτούς συνωστίζονται στα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων και, παίζοντας τη ζωή τους κορώνα - γράμματα, αναζητούν μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη. Πολλοί δεν καταφέρνουν να φτάσουν καν στην Ελλάδα. Μόνο μέσα σε δύο ημέρες αυτή την εβδομάδα δεκάδες άνθρωποι ανασύρθηκαν νεκροί, ανάμεσά τους τουλάχιστον δέκα παιδάκια, δεκάδες άλλα νοσηλεύονται και εκατοντάδες πρόσφυγες διασώθηκαν σε επτά ναυάγια δουλεμπορικών στο Αιγαίο.

Πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σκοινιά…

Η περίπτωση του μικρού Αϊλάν, που συγκλόνισε την υφήλιο, έδωσε «πρόσωπο» στην τραγωδία και έγινε σύμβολο της κρίσης. Δυστυχώς, όμως, ο Αϊλάν και οι άλλοι Αϊλάν δεν ήταν οι μοναδικές παιδικές ψυχούλες που έσβησαν στα παγωμένα νερά του Αιγαίου. Ούτε θα είναι οι τελευταίες όσο η Ευρώπη αρνείται να ακούσει την εκκωφαντική βουή της κρίσης, όσο επιδιώκει απλά να μην την αγγίξει το πρόβλημα, όσο... δείχνει να συγκινείται αλλά να μην... κινείται και όσο αρκείται να στήνει συρματοπλέγματα στα χερσαία σύνορα των χωρών της. Γιατί τα τείχη μπορεί να ανακόπτουν προσωρινά τα κύματα των προσφύγων, όμως ποια τείχη μπορεί να υψώσει κανείς στη θάλασσα; "Πώς να... δεθεί η Μεσόγειος με σκοινιά;", που λέει και ο ποιητής. Το αποτέλεσμα είναι χιλιάδες εξαθλιωμένοι πρόσφυγες να εγκλωβίζονται στην οικονομικά εξαθλιωμένη Ελλάδα και να δημιουργείται έτσι ένα εκρηκτικό μείγμα πόνου, απόγνωσης και οργής, που, αν δεν εκτονωθεί σύντομα, θα σαρώσει και τους φράχτες και τα σύνορα. Άλλωστε, και το Τείχος του Βερολίνου ένας «φράχτης» ήταν, αλλά κατέρρευσε μέσα σε 24 ώρες, κλείνοντας παλιά και ανοίγοντας νέα κεφάλαια στην Ευρωπαϊκή Ιστορία.
Σε αντίθεση με την κοινή γνώμη, που συνταράσσεται από το δράμα των προσφύγων, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης και η ηγεμονεύουσα Γερμανία αντιμετωπίζουν την προσφυγική κρίση περίπου όπως αντιμετώπισαν και την οικονομική. Με τις ίδιες ιδεοληψίες, τις ίδιες φοβίες και την ίδια σκληρότητα. Χωρίς όραμα, χωρίς ορίζοντες και χωρίς αλληλεγγύη. Ας δούμε τι κάνει και τι δεν κάνει η Ευρώπη:
ΠΡΩΤΟΝ: Δεν κάνει αλλά και δεν λέει τίποτε για να σταματήσει την «πηγή» του προβλήματος που προκαλεί την προσφυγική κρίση, τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Δεν κάνει σχεδόν τίποτε για να συγκρατηθούν οι προσφυγικές ροές στην Τουρκία. Και αντί να πιέσει με κάθε τρόπο την Άγκυρα να ελέγξει τα καραβάνια των προσφύγων, η Ευρώπη έχει εμπλακεί σε ένα «ανατολίτικο παζάρι» με το καθεστώς Ερντογάν για τα... αργύρια και τα ανταλλάγματα.
ΤΡΙΤΟΝ: Δεν κάνει τίποτα για να ελέγξει τη μαφία των δουλεμπόρων, οι οποίοι, με την ανοχή των επίσημων αρχών, λύνουν, δένουν και... θησαυρίζουν στοιβάζοντας εκατοντάδες πρόσφυγες στα σαπιοκάραβα του θανάτου.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Δεν κάνει τίποτε, εκτός από ευχές και συμπάθεια, για να δώσει ανάσες στην Ελλάδα, η οποία εν μέσω οικονομικής κρίσης, δέχεται επιπρόσθετη τρομακτική πίεση από τα κύματα των προσφύγων που κατακλύζουν τα νησιά του Αιγαίου. Και όχι μόνο δεν χαλαρώνει τα δεσμά των Μνημονίων, αλλά κάποιοι εκ των «εταίρων» χρησιμοποιούν εκβιαστικά την προσφυγική κρίση σαν μοχλό πίεσης προκειμένου να επιβάλουν ακόμα πιο σκληρά μέτρα.
ΠΕΜΠΤΟΝ: Δεν έκανε και δεν κάνει τίποτε για να διαμορφώσει μια ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου και μια κοινή προσφυγική πολιτική βασισμένη στις αρχές του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και της αμοιβαιότητας.

Ξυπνούν... φαντάσματα από το παρελθόν

Όλα αυτά δεν τα κάνει η Ευρώπη. Όμως, είναι χειρότερα αυτά που κάνουν κυρίως κάποιες χώρες του σκληρού πυρήνα της κεντρικής Ευρώπης. Το χειρότερο όλων είναι ότι παλιοί αλλά και... νεόκοποι ευρωπαϊστές κλείνουν την Ευρώπη στα εθνικά της «καβούκια», υψώνουν τείχη και φράγματα στα σύνορά της και επιστρατεύουν τη βία για να αντιμετωπίσουν τους χιλιάδες ζωντανούς... Αϊλάν που χτυπούν την πόρτα της. Μέσα σε αυτό το κλίμα, ξυπνούν φαντάσματα του παρελθόντος, ενισχύονται φοβίες και ανασύρονται ρατσιστικές θεωρίες περί φυλετικών, εθνικών και θρησκευτικών διαφορών και κινδύνων. Και ανεξαρτήτως προθέσεων, οι χώρες αυτές γίνονται θερμοκήπια όπου εκκολάπτεται το νέο αυγό του φιδιού που απειλεί να πνίξει και πάλι την Ευρώπη.

Η μετάλλαξη της Ευρώπης

Ο κίνδυνος δεν είναι θεωρητικός. Είναι εδώ και μας χτυπά την πόρτα. Φαίνεται σε χώρες όπως η Ουγγαρία, η Τσεχία και η Αυστρία, όπου ενισχύονται ακροδεξιές κινήσεις και κόμματα, υπάρχει πάντα στο σταθερό προβάδισμα της ακροδεξιάς στη Γαλλία, καταγράφηκε πρόσφατα με τη νίκη των Ευρωσκεπτικιστών στην Πολωνία. Τελευταία τον νιώθει και η ίδια η Γερμανία, όπου η Άνγκελα Μέρκελ, λόγω του προσφυγικού, δέχεται μεγάλη πίεση από τα δεξιά του κόμματός της και βλέπει την πολιτική της κυριαρχία να απειλείται.
Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ούτε έρχεται από τον ουρανό η μετάλλαξη και η στροφή της Ευρώπης σε υπερδεξιές και ακροδεξιές κατευθύνσεις. Είναι αποτέλεσμα των κυρίαρχων πολιτικών που θόλωσαν το ευρωπαϊκό όραμα, υποβάθμισαν στο όνομα της ελευθερίας των αγορών, την ελευθερία των ανθρώπων και έβαλαν σε δεύτερη μοίρα τις αρχές της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνοχής.
Άλλωστε -ιστορικά- η Ευρώπη, από τον Μεσαίωνα και την Ιερά Εξέταση μέχρι τον Σόιμπλε και την... ιερά τρόικα, πορευόταν μέσα από μια διαρκή σύγκρουση μεταξύ των μαύρων «φαντασμάτων» και των φωτεινών περιόδων. Που άλλοτε τη βύθιζαν στο σκοτάδι, στον φασισμό και στην αιματοχυσία και άλλοτε στην Αναγέννηση, στον Διαφωτισμό και στο κράτος πρόνοιας.
Και όταν, μετά τον Πόλεμο, οι κυρίαρχες πολιτικές ελίτ εμπνεύστηκαν ή -αν προτιμάτε- επινόησαν το όραμα της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης, η Ευρώπη κατάφερε να μετατραπεί από πεδίο βίαιης επίλυσης των καπιταλιστικών αντιθέσεων σε πεδίο άσκησης της τέχνης των συμβιβασμών και της συνεννόησης. Αυτή η διαδικασία διακόπηκε βίαια όταν εμφανίστηκε η κρίση και όταν στο τιμόνι των κυρίαρχων κρατών της Ευρώπης βρέθηκαν οι πιο ακραίες δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού. Σταδιακά το φιλόδοξο και ελπιδοφόρο εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης άρχισε να θολώνει. Η Ευρώπη δεν αρέσει πια. Και όχι μόνο δεν αρέσει, αλλά δεν τη χρειάζονται καν αυτή την Ευρώπη οι λαοί και οι κοινωνίες. Και οφείλουν να την αλλάξουν. Τώρα. Αύριο θα είναι αργά.

Πηγή: Αυγή