Η βλακεία του μίσους την έσωσε...

Μεσάνυχτα στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης στήθηκε η βόρεια μετόπη με τον αριθμό 32, γνωστή με το όνομα Ευαγγελισμός. Είναι η μόνη που σώθηκε από τα χέρια κάποιων βαρβάρων, των Πρωτοχριστιανών.

Στο σχολείο είχαμε μάθει πως οι φθορές στα μνημεία της Ακρόπολης προήλθαν από τους εισβολείς, τον βομβαρδισμό του Μοροζίνι και τα καιρικά φαινόμενα. Έκρυψαν όμως μία αλήθεια, τον βανδαλισμό του αρχαίου μας πλούτου από τον Χριστιανισμό.

Για να επιβληθεί κάτι καινούργιο σε έναν τόπο πρέπει να καταπατήσει το παλιό, να το εξαφανίσει και στη συνέχεια να επαναπαυθεί πάνω στο πτώμα του...

Πολλοί αρχαίοι ναοί και αλλά μνημεία δε γλίτωσαν την λεηλασία αυτή. Όμως η προσοχή όλη έχει πέσει πάνω στην Ακρόπολη. Και γιατί να μην πέσει αφού φέρνει έσοδα στο κράτος.

Όταν λοιπόν επικράτησε ο Χριστιανισμός στον Ελλαδικό χώρο, ο φανατισμός των πιστών ήταν τόσο μεγάλος που ξέσπασε με λύσσα και στα γλυπτά του ναού. Πάνω στις μετόπες του ναού είναι εμφανή τα σημάδια αιχμηρών εργαλείων που με μίσος αποκολλούσαν τον γλυπτό διάκοσμο από την επιφάνεια της μετόπης. Αυτό το γεγονός δε μπορεί να το αρνηθεί ούτε να το αποκρύψει κανείς. Αλλά όπως φάνηκε στην πορεία, απαγορεύεται και να το παρουσιάσει. Όλοι μας θυμόμαστε την αντίδραση της Ιεράς Συνόδου με το βίντεο του κ. Κώστα Γαβρά για τον Παρθενώνα.

Εκείνο τον καιρό ο σκηνοθέτης έστειλε μία επιστολή, όπου εξέφραζε την αγανάκτησή του για την στάση της εκκλησίας και καταδίκαζε τον βαρβαρισμό οποιασδήποτε προελεύσεως προς τα αρχαία μνημεία και την θρησκοληψία. Έκλεινε το κείμενό του με το εξής επιχείρημά, ποιός μπορεί να ανεχτεί σήμερα λογοκρισία στην τέχνη; Και στο όνομα τίνος;

Η σκέψη έρχεται σχεδόν αυτόματα: Πώς μπορεί μια θρησκεία που επαγγέλεται την αγάπη από τον ιδρυτή της και θεό της, όταν αισθάνεται αντιπαλότητα αρχίζει να καταστρέφει, να βεβηλώνει, να μη σέβεται τον διαφορετικό στην πίστη; Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τον κ. Γαβρά και με την άποψη ότι δεν μπορεί να ασκείται βία από εκείνους που πιστεύουν στη θυσία και στο μαρτύριο.

Και δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί η Ιερά Σύνοδος στον 21ο αιώνα θα πρέπει να ταυτιστεί με τα σκοτεινά κομμάτια της ιστορίας της. Ή να απολογηθεί για εγκόσμιες πρακτικές που απάδουν του μηνύματος της Βασιλείας του Θεού, και της γενικότερης εκκλησιαστικής προοπτικής που δεν ταυτίζεται με ιστορικές δομές αλλά τις μεταμορφώνει ή, καλύτερα, τις υπερβαίνει. Για να μας πάει κάπου αλλού, εν τέλει, η Εκκλησία. Και να μας κάνει ελαφρύτερους. Χωρίς ιδεολογικά φορτία. Και κυρίως, χωρίς ψυχαναγκασμούς για λάθη τα οποία υποκριτικά αρνείται να τα δει και να τα καταγγείλει. Γιατί ο φανατισμός είναι λάθος και παθολογία…

Και επανερχόμαστε στην βόρεια μετόπη με τον αριθμό 32. Εκείνον τον καιρό που είχαν ανέβει οι χριστιανοί στις σκαλωσιές και λεηλατούσαν το μνημείο, μάλλον φάνηκε ένας ‘καλός χριστιανός’ ο οποίος γοητεύτηκε από την ομορφιά αυτής της υπέροχης μετόπης, η οποία απεικονίζει την Ήβη (όρθια) και την Ήρα (καθιστή) και την λυπήθηκε. Την συσχέτισε με τον Ευαγγελισμό. Κι έτσι σώθηκε από την οργή του φανατισμού.

Κατά την γνώμη μου πιο πολύ η βόρεια μετόπη 31 μοιάζει με τον Ευαγγελισμό παρά η 32. Αν συγκρίνουμε όμως αυτές τις δύο μετόπες που στέκονται δίπλα δίπλα πλέον στον τρίτο όροφο του μουσείο θα διαπιστώστουμε το μίσος αυτών των ανθρώπων. Η μία πληγωμένη με τραύματα βαθιά που δε κλείσανε ποτέ ενώ η διπλανή της στέκεται ακόμα περίφανη και σώα. Και αυτό χάρης στην πονηριά και την λύπηση ενός πιστού που χρησιμοποίησε την ίδια του τη θρησκεία για να την σώσει.

Η ίδια βλακεία που σήκωσε το χέρι και κατέστρεψε ένα σωρό μνημεία στον τόπο αυτό, έσωσε μία μετόπη…

Πρέπει να χουμε ευγνωμοσύνη σ’ αυτόν τον αφανή ήρωα που μετά από αιώνες μας έδωσε την χαρά να μπορούμε να απολαύσουμε έναν από τους σπουδαίους θησαυρούς του Χρυσού Αιώνα του Περικλή.

Όσο για την εκκλησία (αλλά και την κάθε φανατική ομάδα και θρησκεία που υπάρχει στον κόσμο αυτόν);

Ας σκύψει το κεφάλι μία φορά κι ας αναλογιστεί τις καταστροφές, τα μίση, τους πόνους, τους θανάτους και τους πολέμους που προκάλεσε στην πάροδο των αιώνων για να πλουτίσει…