Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Μόνο για όσκαρ ερμηνείας...


Πριν αρχίσω την ανάλυσή μου για τη χθεσινή ταινία, θα ήθελα να αναφερθώ στη δουλειά του σκηνοθέτη Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου. Ως προσωπικότητα τον έμαθα μέσα από την εκπληκτική του ταινία "Χαμένες Αγάπες" (Amores Perros), ενώ η συνέχειά του ήταν αξιόλογη αλλά ψυχοπλακωτική (Βαβέλ, 21 γραμμάρια κτλ). Αυτό είχε ως συνέπεια να είναι απαιτητική η χθεσινή μου επίσκεψη στις σκοτεινές αίθουσες για να απολαύσω τη τελευταία του δουλειά, το Birdman.
Τελειώνοντας το έργο ένα μόνο συναίσθημα με είχε κυριεύσει. Η απογοήτευση.
Η ταινία μπορεί να είχε την πρωτοτυπία της μονοκόμματης λήψης και την καταπληκτική ερμηνεία του Μάικλ Κίτον αλλά από κει και πέρα επικρατεί το απόλυτο κενό. 
Μετά από χρόνια σε κινηματογραφικές αίθουσες, έχω παρατηρήσει πως όποτε ο αμερικανικός κινηματογράφος προσπαθεί να φιλοσοφήσει μέσα από τις ταινίες του, τα κάνει μούσκεμα. Επικρατεί μία μπουρδολογία ψευτοφιλοσοφικών συζητήσεων, οι οποίες δε βγάζουν πουθενά, λες κι ο κάθε ηθοποιός προσπαθεί να πετάξει μία ατάκα που θα μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου. Αλλά αν κοιτάξει κανείς πίσω θα δει πως όλες οι ιστορικές ατάκες ήταν απλές και ουσιώδης. 
Μάλιστα η κενότητα της χθεσινής ταινίας μου θύμισε πολύ μία άλλη απόπειρα αμερικανικής κινηματογραφικής φιλοσοφίας, που είχε τίτλο "Συνεκδοχή Νέα Υόρκη" (δε θα μου φανεί περίεργο αν δεν την έχετε ακουστά αυτή τη ταινία). Πολύ φοβάμαι πως και το Birdman θα έχει την ίδια τύχη, να ξεχαστεί δηλαδή σύντομα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που υποδηλώνουν την μοίρα αυτών των ταινιών, κι ας είχαν κι αυτές μερικές υποψηφιότητες για όσκαρ, όπως "Τα μυθικά πλάσματα του Νότου". 
Από κει και πέρα το θέμα της ταινίας το βρήκα αρκετά κοινότυπο και ανούσιο. Όλοι γνωρίζουμε το σάπιο κόσμο του θεάματος αλλά βρίσκω αρκετά υποκριτικό να βγαίνει μία ταινία και να το σχολιάζει αρνητικά, όταν η ίδια το έχει ανάγκη για να προωθηθεί. Κι αυτή η ανειλικρίνεια φάνηκε στο κατίνιασμα της ταινίας απέναντι σε άλλους ηθοποιούς όπως η Μέγκ Ράιαν, ο Τζορτζ Κλούνει, ο Ρόμπερτ Ντάουνεϊ Τζ. κ.α. Αυτό προσέφερε για ένα ένα ίχνος κακογουστιάς και λαζοπουλέικου χιούμορ στην ταινία, έχοντας ως βάση τη στάση "εγώ σας κράζω για να με χειροκροτήσετε". Όσο για την ειλικρίνεια, υπάρχουν αξιόλογες ταινίες που ασχολούνται με την σαπίλα της σύγχρονης κοινωνίας, πατώντας στον ρεαλισμό χωρίς ίχνος κακίας όπως το αριστουργηματικό Shame (2012). 
Το μόνο λοιπόν που μου μένει από τη χθεσινή ταινία είναι η πολύ καλή ερμηνεία του Μάικλ Κίτον η οποία παίρνει ένα μπόνους παραπάνω λόγω του αυτοσαρκασμού του και η καλή smooth jazz μουσική που συντροφεύει τον ναρκισσισμό των πρωταγωνιστών της. 
Δεν είναι ταινία που θα την συστήσω σε κάποιον να τη δει. 
Με το ζόρι της βάζω ένα 3 στα 10.

14 σχόλια:

  1. Ακριβως τα ιδια συναισθηματα και σκεψεις είχα κι εγω οταμ την ειδα. Θεμα που το χουμε δει πολλες φορες κι αμπελοφιλοσοφιες. Απορω πως ειναι υποψηφια για τοσα οσκαρ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν κοιτάξεις υποψηφιότητες παλαιότερων δεκαετιών θα διαπιστώσεις την παρακμή του ποιοτικού αμερικανικού κινηματογράφου. Ευτυχώς που υπάρχει ακόμα ο ευρωπαϊκός...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ετσι, κι ειναι κριμα αν σκεφτουμε ποσες αριστουργηματικες ταινιες μας ειχε δωσει ο αμερικανικος κινηματογραφος στο παρελθόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πράγματι, διότι εκτός από τον εμπορικό υπάρχει κι ο ανεξάρτητος αμερικανικός κινηματογράφος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ναι, ας πουμε περσι ειχα δει το " Νεμπρασκα" του "δικου μας Αλεξαντερ Πειν, που μου αρεσε πολυ. Ουσιαστικο κι ανθρωπινο, χωρις ωραιοποιησεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Είχαμε διαφορετικές προσδοκίες μάλλον. Τον Ινιαρίτου τον ήξερα μόνο μέσα από τη Βαβέλ, που δεν με εντυπωσίασε με το σενάριο, αλλά με την κινηματογραφία που σε έβαζε στη θέση των ηρώων και κρατούσε άσβεστη την αγωνία για το τι θα γίνει μετα, τη φωτογραφία και τις ερμηνείες. Σε αυτά το Birdman δεν νιώθω ότι μας γέλασε. Απόπειρα φιλοσοφίας δεν είδα (με Γαλυφιανάκη;), μόνο σαρκαστικό χιούμορ - με θεϊκές ατάκες όπως "το ξέρω ότι αυτό είναι σκληρό" του Νόρτον. Συμφωνώ ότι υπάρχουν και καλύτερα του είδους, αλλά μου άφησε ένα πολύ ευχάριστο αίσθημα πληρότητας και αυτή η κινηματογραφική εμπειρία.

    Σπύρος Βουγιουκλάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εμένα πάλι το Birdman με γέμισε.Βασικά μου υπενθύμισε πως είμαι ενα τίποτα, το οποίο προσπαθεί να γίνει κάτι.Δηλαδή μου ψιθύρισε πως, το να κρατάω χαρακτήρα, να είμαι καίριος κι αυθεντικός, να πιστεύω στον εαυτό μου χωρίς να καβαλάω το καλάμι και να εχω εναν κοντινό στόχο χωρίς να περιαυτολογώ, θα με οδηγήσει στο "κάτι".
    Δηλαδή, μάλλον σε μια υστεροφημιά μετρημένη και ατσακλάκωτη που δε νοιάζεται να "φανεί", για να νιώσει πως πήρε επιβεβαίωση.
    Είναι, αυτή η δύναμη μέσα μας.
    Που ποτέ δε θα γνωρίσουμε, αν δεν πιάσουμε πάτο,αν δεν υπαρβάλλουμε εαυτόν, αν δεν σπάσουμε όρια.

    Χρήστος Μαθιουδάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Με τα σχόλιά σας παίδες βγάζουμε το εξής συμπέρασμα. Η ταινία αγαπιέται ή απογοητεύει αναλόγως με τις προσδοκίες. Όμως επειδή γουστάρω τον ποιοτικό αντίλογο επιτρέψτε μου να σας απαντήσω. Πρώτα σε σένα Σπύρο. Η ταινία επεδίωξε αρκετές φορές να φιλοσοφήσει, οι μονόλογοι του Κίτον ή οι διάλογοι του Νόρτον με την πιτσιρίκα στην ταράτσα. Και στις δύο περιπτώσεις απολαύσαμε αερολογίες. Τίποτα παραπάνω. Επίσης, έβρισκα τελείως απαράδεκτο τον Γαλυφιανάκη να ειρωνεύεται ένα σύστημα το οποίο τον ανέδειξε. Η ταινία ήταν άκρως ανειλικρινής. Όσο για τα υπόλοιπα που μου αναφέρεις θα σε ρωτήσω κάτι και συγχώρεσέ με που επεμβαίνω στην βαθμολογία σου αλλά πες μου με το χέρι στην καρδιά, συγκρίνεται σε θέμα ερμηνειών, φωτογραφίας, μουσικής, διαλόγων, ιστορίας, πλοκής, χαρακτήρων κ.α. το Birdman με την Ida; Δεν είναι άδικο ένα αριστούργημα (και για μένα η καλύτερη ταινία της χρονιάς) Ida να παίρνει τον ίδιο βαθμό, ίσως και χαμηλότερο (δε θυμάμαι πόσο της έβαλες) από το Birdman;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πάνω στο θέμα της ανειλικρίνειας θα απαντήσω στο σχόλιό σου Χρηστάρα μου. Υπάρχουν περισσότερα έργα, βιβλία, μουσικές κι άλλες καλλιτεχνικές εκφράσεις που μας υπενθυμίζουν να μην καβαλάμε κανένα καλάμι και να κρατάμε πάντα το ύφος και το προφίλ που μας αναλογεί. Στη συγκεκριμένη ταινία υπάρχουν αρκετά παραδείγματα (τα οποία θα αποφύγω να αναφέρω για να μην κάνω σπόιλερ) όπου το μάθημα στον ήρωα δεν γίνεται πάθημα. Αντιθέτως ο ναρκισσισμός του είναι τόσο μεγάλος που καταντάει εκνευριστικός. Όσο για το φινάλε... Δε μου πέρασε κανένα μήνυμα. Είδα πως το προσπαθούσε απεγνωσμένα αλλά προσωπικά με απογοήτευσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. δεν έχουμε κάποιον αντίλογο εδω, αυτό είναι ολοφάνερο
    Απλά υποστηρίζω πως ο καθε θεατής την αντιλαμβάνεται μέσα απο τις δικές του εμπειρίες και προσλαμβάνουσες.
    Όσα σχόλια και να διαβάσεις στο νετ για αυτή την ταινιά θα παρατηρήσεις πως είναι οριακά, πολύ θετικά ή πολυ αρνητικά.
    Εγω είμαι στα πολύ θετικά, εσύ στην αντίπερα όχθη.
    Αλλά αν θες, τα λέμε σε δέκα με τις παρέες μας χαχαχαα

    Χρήστος Μαθιουδάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πραγματικά είναι από τις περιπτώσεις που δεν υπάρχει μέση λύση και είναι αυτό που είπα παραπάνω. Σημαντικό ρόλο παίζουν οι προσδοκίες για την ταινία, κι όπως έγραψα προηγουμένως στον τοίχο του Σπύρου, το Birdman κατάφερε να προκαλέσει μία εποικοδομητική πόλωση στο φιλοκινηματογραφικό κοινό. Πρέπει όμως να επιστρέψουμε στην ποιότητα. Την Πέμπτη βγαίνει το Λεβιάθαν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εγραφα επιχειρηματα για να αντικρουσω τα δικα σου, αλλα μετα θυμηθηκα κατι που ειχε πει ο φιλος μου ο Χαριτωνας καποια αλλη ταινια και ειναι νομιζω καθοριστικο: "μου αρεσε για τον α λογο, τον β λογο, αλλα κυριως για εκεινα τα ενα σωρο μικρα πραγματα που δεν περιγραφονται με λογια". Η αληθεια λοιπον ειναι οτι αυτα τα "μικρα πραγματα που δεν λεγονται με λογια" και ειναι ακρως υποκειμενικα καθοριζουν το αν μας αρεσει ενα εργο τεχνης ή οχι, τα επιχειρηματα ερχονται εκ των υστερων για να υποστηριξουν την οποια ετυμηγορια. Ας πουμε οι σκηνες στην ταρατσα που δεν αρεσαν στον Γιωργο, για μενα ηταν πολυ ρεαλιστικες και υποβλητικες. Για αυτον τον λογο τις θυμαμαι φωτογραφικα, ενω δεν μπορω να θυμηθω τα λογια (βασικα θαρρος ή αληθεια παιζανε). Αυτο δηλαδη που για τον ενα ειναι ελαττωμα, για τον αλλο ειναι προτερημα (ας θυμηθουμε και τον υποτιτλο της ταινιας). Παντως το οτι οι γνωμες ειναι πολωμενες (με υπεροχη στις θετικες) δειχνει οτι ο Ινιαρριτου δεν ειναι αδιαφορος. Θα μας απασχολησει και αλλο στο μελλον.

    ΥΓ. Θα δουμε και το Λεβιαθαν και κατι μου λεει οτι θα μεινουμε ολοι ευχαριστημενοι.

    Σπύρος Βουγιουκλάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Είχα πολύ καιρό να απολαύσω μία τέτοια ταινία κι ας ξεχαστεί όπως ξεχάστηκαν τόσα και τόσα άλλα «δημιουργήματα» από τον ματαιόδοξο και φθαρτό κόσμο του θεάματος. Δεν έγινε και τίποτα. Έτσι κι αλλιώς, όλα αναλώσιμα σ’ έναν δυτικό αναλώσιμο κόσμο. Η όποια υπερβολή της ταινίας, το γκροτέσκο κάποιων σκηνών, η αμερικανική μαλακία στο έπακρον είναι στοιχεία που την ενισχύουν. Το αρχικό μου προαίσθημα για το τι πρόκειται να δω, παρέμεινε ανέπαφο και μετά το τέλος της ταινίας. Κρατώ το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα του έργου και κάποιες πολύ ιδιαίτερες ερμηνευτικά και σκηνοθετικά στιγμές... Καλησπέρα Γιώργη!

    Γιωργής Σαράτσης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Με ξαφνιάζει το γεγονός που όλοι έχετε αντίθετη γνώμη για το έργο. Πάντως δε μου αλλάζετε άποψη. Η βαθμολογία 3/10 παραμένει σταθερή και "φιλική" λόγω ερμηνείας του Κίτον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή