Only Lyon

Πρώτη μου φορά που πατάω το πόδι μου στην Γαλλία. Όνειρο ζωής να επισκεφθώ μία χώρα που την έχω λατρέψει τόσο για την ιστορία της όσο και για την τέχνη της, την καθημερινότητά της και την γλώσσα της. Πρώτη μου επαφή στο Chamberry όπου από κει πήραμε τον προαστιακό για να βρεθούμε στην Λυών.
Στην Λυών έξησα το εξής ιδιαίτερο γεγονός. Ήταν η πρώτη πόλη του εξωτερικού που την επισκέπτομαι χωρίς χάρτη και χωρίς τουριστικό οδηγό, διότι πολύ απλά δεν υπήρχε πουθενά στην Αθήνα για να αγοράσω. Έτσι την πόλη την γύρισα μόνος μου ρωτώντας και έχοντας για σημάδι τον καθεδρικό ναό πάνω στον λόφο. Βέβαια είχα στο μυαλό μου και τις συμβουλές που μου είχε δώσει η φίλη μου η Γιωργία μιάς και είχε μείνει αρκετό καιρό στην πόλη αυτή λόγω των σπουδών της. Και μιας και είπαμε για σπουδές θα ήθελα να δηλώσω πως η Λυών είναι καθαρά μία πανεπιστημιακή πόλη. Συντηρείται και αναπνέει από τους φοιτητές. Οπότε έχουμε να κάνουμε για μία πόλη με πολλούς νέους. Έντονη ζωή και πολλές πρωτοτυπίες οι οποίες οφείλονται στην επαναστατική διάθεση του κάθε έφηβου που θέλει να τα αλλάξει όλα.
Στην Λυών ένιωσα άνετος διότι δεν είχα την πίεση του χρόνου να επισκεφθώ μουσεία, γκαλερύ ή μνημεία. Οπότε έφυγα από το ξενοδοχείο που ήταν κοντά στις σχολές και στις όχθες του Ρίνου και περπάτησα προς τα βόρεια. Κοιτούσα συνέχεια αριστερά μου το καθεδρικό ναό και μόλις βρεθήκαμε στην ίδια ευθεία άρχισα να κινούμαι προς αυτόν. Πολύ έντονη η ζωή. Πρωινό δευτέρας όλοι τρέχανε σε σχολές, δουλειές ή ψώνια ή κάνανε τζόκινγκ στις όχθες του ποταμού. Βρέθηκα σε μία μεγάλη πλατεία. Εκεί ήταν η ρόδα της πόλης όπου μπορούσες να ανέβεις και να δείς την πόλη από ψηλά. Δεν είδα και ιδιαίτερη κίνηση σ'αυτήν. Μάλλον ο κόσμος την είχε βαρεθεί... Το μόνο που μ' άρεσε σ' αυτήν ήταν πως στις λίγες σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είχε ήταν και της Ελλάδας. Διέσχισα την πλατεία όπου εκεί σε έναν χώρο έκθεσης είδα έναν τίτλο που χρησιμοποίησα σήμερα για το κείμενο αυτό.
Πέρασα και τον δεύτερο ποταμό για να χαθώ στα σοκάκια της συνοικίας που βρίσκεται κάτω από τον λόφο... Δρόμοι ήσυχοι, χωρίς κίνηση, χωρίς βαβούρα, με τα παραδοσιακά γαλλικά ψιλικατζίδικα και μανάβικα. Άρχισα να ανεβαίνω την ανηφόρα πιστεύοντας πως θα με βγάλει στον καθεδρικό που είχα σαν σημάδι από την αρχή της βόλτας. Η ανηφόρα έβγαζε σε αδιέξοδο όμως μου πρόσφερε την πρώτη πανοραμική θέα της πόλης. Κατεβαίνοντας πήρα το τελεφερίκ και ανέβηκα πάνω. Όσο όμορφη θέα είχε τόσο πολύ φυσούσε ο αέρας. Δε μπορούσα να σταθώ για να βγάλω μία καλή φωτογραφία. Αφού έκανα πολλές προσπάθειες παραδόθηκα στην δύναμη της φύσης. Έκρυψα την ψηφιακή μηχανή κρατήθηκα από κάπου και άρχισα να αγναντεύω την πόλη. Είδα την όπερα με τον νέο της τρούλο ο οποίος δε μ' άρεσε καθόλου. Πολύ επιβλητικός σαν φέσι πάνω στην οροφή του παλιού κτιρίου ήταν έτοιμος να κατασπαράξει το οικοδόμημα από κάτω του. Στη συνέχεια παρατήρησα ένα ψηλό κτίριο στο βάθος που ήταν ξενοδοχείο. Δε μπορούσα να κρατηθώ πολύ. Άρχισα να δακρύζω από τον δυνατό αέρα. Τελευταία μου εικόνα ήταν η συνοικία κάτω ακριβώς από τον καθεδρικό όπου είχε έναν άλλο ναό, του Αγίου Γεωργίου αν δεν κάνω λάθος. Άρχισα να κατηφορίζω. Πέρασα από την κεντρική αγορά. Πολύ κόσμος. Άρχισε να νυχτώνει. Στην Γαλλία και κυριώς στην επαρχία τα πάντα κλείνουν στις 10. Προχώρησα μέχρι τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Είχε ένα παζάρι με χριστουγεννιάτικα το οποίο το έκλειναν εκείνη τη στιγμή λόγω του δυνατού αέρα. Έτσι αναγκαστικά γύρισα στο ξενοδοχείο. Δεν πτοήθηκα όμως. Είδα για πρώτη μου φορά ένα αριστούργημα στην τηλεόραση. Μία ταινία που πάντα έλεγα να την δω και πάντα δεν της έδινα την ευκαιρία να με κερδίσει. Μιλάω για τους Μοντέρνους Καιρούς του Τσάπλιν. Ίσως ήταν το καλύτερο τελείωμα της μέρας από μία πόλη που δεν ήξερα, δεν μπορούσα να μάθω αλλά τελικά μου ανοίχτηκε μόνη της...